Hoopfellas 2024 Euroleague Playoffs Predictions

Μόνο “αλήθεια” πλέον. Οι οχτώ καλύτερες ομάδες της σεζόν μπαίνουν στο “γήπεδο” των playoffs έτοιμες να πουν η κάθε μία, τη δική της ξεχωριστή ιστορία.

Στις επόμενες δύο εβδομάδες θα πιστοποιηθεί “ποιος μπορεί τι” και από τι υλικό είναι φτιαγμένη η κάθε διεκδικήτρια. Αυτό είναι το πεδίο μάχης των playoffs της Ευρωλίγκας. Είναι η ευκαιρία που σου δίνει η ίδια σου η προσπάθεια όλη τη σεζόν, ώστε να ανοίξεις την πόρτα της ιστορίας.

Οι ομάδες χρειάζονται αυτές τις σειρές για να πάνε στο F4. Kαι δεν εννοώ καθαρά σε βαθμολογικούς όρους όπου αυτό είναι δεδομένο. Αναφέρομαι στις πνευματικές ζυμώσεις και στην ώθηση που δίνει στον νικητή η επιβίωση σε μια κατευθείαν μάχη, σε αυτό το επίπεδο και κυρίως σε αυτό το σημείο της χρονιάς. Έτσι “μεγαλώνει” και αναπτύσσεται ένα γκρουπ. Μέσα από τον τρόπο που χειρίστηκε την αποτυχία και την επιτυχία της μιας βραδιάς. Κρατώντας τα πόδια του στο πάτωμα και το μυαλό κλειδωμένο στον στόχο.

Δύο εκλεκτοί Hoopfelliers, o Madness και ο 77, θα μας παραθέσουν τις σκέψεις και τις προβλέψεις τους για τα ζευγάρια των playoffs. Σας αφήνω στην εξαιρετική τους πέννα λοιπόν.

 

O Madness για τον Παναθηναϊκό και τον ισπανικό “εμφύλιο”

PAO – Maccabi: The Hunger Games

Regular Season: PAO Maccabi 81-86 (OT), Maccabi PAO 90-85

 

The setup

Το ματσάρισμα των δύο αυτών ομάδων φαινόταν όλο και πιο πιθανό όσο περνούσαν οι εβδομάδες της regular season, και να που τελικά έκλεισε. Πολύ δυνατό ζευγάρι, γιατί πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι που προβλέπεται συναρπαστικό, υπάρχουν και πολλά «γύρω-γύρω» που δίνουν ακόμα περισσότερο ζουμί στο ζευγάρι. Αρχικά να πούμε ότι εκ των οκτώ φιναλίστ, ο Παναθηναϊκός και η Μακάμπι είναι αυτοί με την μεγαλύτερη «πείνα» για final four – ο Παναθηναϊκός έχει να βρεθεί στην κορυφαία γιορτή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ από το μακρινό 2012 (12 χρόνια δηλαδή) και η Μακάμπι από το 2014, όπου κατέκτησε και την έκτη δική της κούπα (10 χρόνια). Τhe hunger is here λοιπόν.

Σε δεύτερο χρόνο, ο Παναθηναϊκός θα βρει μπροστά του τον Όντετ Κάτας, έναν προπονητή που κατά την δική μου προσωπική άποψη, αδικήθηκε στην παρουσία του στην Αθήνα. Ο Ισραηλινός προπονητής έχει βρει την Ιθάκη του στην Μακάμπι, επιβίωσε σε έναν πολύ σκληρό οργανισμό – ιδιαίτερα σημαντικό αυτό, επέβαλε τους δικούς του κανόνες και επιστρέφει στην Αθήνα για να διεκδικήσει την πρόκριση στο Φ4, αλλά και να πάρει μια μίνι «εκδίκηση» για την κατάσταση που βίωσε στο ΟΑΚΑ. Ο Άταμαν από την άλλη, θέλει να δει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, καθώς την προηγούμενη φορά που οι Celtics και οι Lakers της Ευρώπης όπως λέγαμε εδώ στο Hoopfellas βρέθηκαν σε σειρά playoffs, ο Παναθηναϊκός πήρε την πρόκριση για το Final Four. Πάμε να δούμε λοιπόν κάποια πράγματα για την σειρά αυτή:

Key matchup: Kendrick Nunn – Wade Baldwin IV

Ξεκινάω λίγο ανορθόδοξα με το key matchup αλλά θα δείτε το γιατί στη συνέχεια. Ο Baldwin έκανε μαγική σεζόν για τα δεδομένα του. Με τον Lorenzo Brown να χάνει αρκετά παιχνίδια και να μην βρίσκει ουσιαστικό ρυθμό σε κανένα σημείο της σεζόν, ο Baldwin σήκωσε μόνος του όλο το βάρος και τα πήγε περίφημα. 18 ppg, 59.2% TS, σχεδόν 30% usage, σούταρε εκπληκτικά από το τρίποντο με 40% (53% από την κορυφή, σουτ που έχει βάλει για τα καλά στο ρεπερτόριο του) ενώ σημείωσε και θετικό AST/TO με 4.9 assist για 2.8 λάθη. Κρατήστε και την περσινή δήλωση του παίκτη, ο οποίος είχε δεσμευτεί στο κοινό της Μακάμπι ότι θα την οδηγήσει σε ένα Final Four τα επόμενα χρόνια, όταν είχαν αποκλειστεί πέρσι στο Game 5 από τη Μονακό. Ο Wade είναι ξεκάθαρα λοιπόν a man on a mission.

Ένας άλλος man on a mission είναι όμως και ο Kendrick Nunn. Το mission είναι να κυριαρχήσει στην Ευρωλίγκα και μέχρι στιγμής, είναι σε τροχιά να τα καταφέρει. Η δική του άφιξη «ξεκλείδωσε» την κατάσταση για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος σταδιακά, μεταμορφώθηκε από το αβέβαιο σύνολο της αρχής (λογική εικόνα βέβαια), σε μια ολοκληρωμένη 2 – way ομάδα. O Kendrick συνέβαλε τα μέγιστα στην δημιουργία αυτού του χαρακτήρα της ομάδας καθώς και στην άμυνα βοηθάει αρκετά (μπορεί να πιέσει καλά την μπάλα, έχει το κορμί για να ανταπεξέλθει σε physical επίπεδο και κυρίως, έχει την διάθεση να αμυνθεί), αλλά στην επίθεση, η συνεισφορά του περνάει σε ένα εντελώς διαφορετικό level. Ο Nunn απειλεί από παντού, με κάθε τρόπο και ανά πάσα στιγμή. Επιτίθεται από κάθε πλευρά και σημείο του παρκέ με την ίδια ευκολία. Στον κεντρικό διάδρομο όπου επιτίθεται πιο συχνά είναι καθαρόαιμο, ενώ και από τα sides, σουτάρει με πάνω από 40%. Η δική του παρουσία και ο βαθμός της απειλής που φέρνει στο παρκέ, είναι αυτή που «ενεργοποιεί» το όλο potential της πράσινης επίθεσης. Τον τελευταίο μήνα βρίσκεται και αυτός σε δαιμονιώδη φόρμα, έχοντας ανεβάσει ξεκάθαρα την απόδοσή του και σε όρους εκτέλεσης, αλλά και απόφασης. Έχει ευστοχήσει σε clutch σουτ και χτίζει σιγά σιγά τον μύθο του ως ένας “killer” της Euroleague. Είναι ξεκάθαρα ο bucket getter της ομάδας και η νούμερο ένα απειλή για κάθε άμυνα που αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό.

Πρόκειται ουσιαστικά για δύο παίκτες οι οποίοι μοιάζουν μεταξύ τους, σε σχέση πάντα με το ρόλο και τη σημασία που έχουν για την ομάδα τους. Άνοιξε μεταξύ τους και ένα θεσπέσιο μίνι beef με άρωμα από ΝΒΑ για να κάνει το πράγμα ακόμα πιο ενδιαφέρον (αν αυτό είναι δυνατόν). Ο Nunn, self-proclaimed καλύτερος επιθετικός παίκτης της λίγκας, απέναντι στον Baldwin, ο οποίος βάση αριθμών, είναι καλύτερος. Νομίζω ότι ο νικητής της μεταξύ τους μονομαχίας θα δώσει ένα ισχυρό προβάδισμα στην ομάδα του.

Tactical Elements

Είναι προφανές ρίχνοντας μια απλή ματιά στο προφίλ των δύο ομάδων, ότι ο Παναθηναϊκός για να έχει τύχη στη σειρά, πρέπει να παίξει κοντά στα αμυντικά standards που έχει όλη τη χρονιά. Η Μακάμπι είναι πρώτη ομάδα στο pace, παράγει πολύ μέσα από το γρήγορο και δυναμικό παιχνίδι της και αυτό είναι κάτι που ο Παναθηναϊκός πρέπει να σταματήσει πάση θυσία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η transition άμυνα των πρασίνων αποτέλεσε ένα ερωτηματικό μέσα στη σεζόν, υπήρξαν διαστήματα που ήταν πολύ μέτριος ο Παναθηναϊκός σε αυτό το κομμάτι, αλλά βελτιώθηκε κάπως αυτό στην πορεία της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να ελέγξει τον ρυθμό του παιχνιδιού (θα παίξουν μεγάλο ρόλο εδώ και τα rebounds με την Μακάμπι να είναι πρώτη στη λίγκα σε OREB με 13.1) και να πάει το παιχνίδι στο 5 vs 5 στο οποίο θα έχει και το πάνω χέρι. Η φανταστική άμυνα του Παναθηναϊκού σε σετ καταστάσεις είναι το μεγάλο του όπλο και ουσιαστικά, ο λόγος που βρέθηκε αίφνης στα πολύ ψηλά στρώματα της βαθμολογίας. Οι πράσινοι δέχονται μόνο 77.1 πόντους ανά παιχνίδι, δεύτεροι στην σχετική κατηγορία, ενώ επίσης οδηγούν τον αντίπαλο σε 13.6 λάθη. Πρέπει να διατηρήσει αυτό το προφίλ στην σειρά ο Παναθηναϊκός και γιατί όχι, να το τονίσει ακόμα περισσότερο. Πρέπει να μπορέσει να επιβληθεί μέσα στο παρκέ από νωρίς και να μην αφήσει πολλά περιθώρια αντίδρασης, ειδικά στα παιχνίδια του ΟΑΚΑ.

Στο σετ παιχνίδι, η Μακάμπι ξεκάθαρα θα προσπαθήσει να περάσει μπάλες στον Bonzie Colson. Απέναντι στον Grigonis ο Αμερικανός combo forward έχει το πλεονέκτημα, αν και ο Marius έχει καταπληκτικές αμυντικές επιδόσεις φέτος και σε post up και σε off screen καταστάσεις. Υπάρχει περιθώριο εδώ για συμμετοχή και του Παπαπέτρου αλλά και του Χουάντσο στο «3» για να ματσαριστεί η κατάσταση. Από κει και πέρα, προφανώς μεγάλο μέρος κατοχών θα περάσει από τα χέρια των δυο star guard της ομάδας, Baldwin και Brown. Έχει ενδιαφέρον εδώ να δούμε την προσέγγιση που θα έχει ο Άταμαν απέναντι στους δύο αυτούς παίκτες, καθώς θεωρητικά θα μπορούσε να ρισκάρει κάποια σουτ σε έναν απ’ τους δυο, προκειμένου να τους αποκόψει από την υπόλοιπη ομάδα και τις συνεργασίες που τρέχουν αυτοί οι παίκτες και να τους οδηγήσει σε επιθέσεις με δύσκολες προϋποθέσεις.

Ο Baldwin σουτάρει φανταστικά φέτος όπως είπαμε, αλλά θα μπορέσει να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό και στα playoffs (και μάλιστα σε μια έδρα όπως το ΟΑΚΑ), ενώ ο Brown σούταρε άσχημα όλη τη χρονιά. Ακόμα και σε αυτή τη μέτρια σεζόν όμως, ο Lorenzo Brown κατάφερε να προσφέρει αρκετά στο επιθετικό κομμάτι, δίνοντας περίπου 27 ppg (σε assisted points συν τους δικούς του πόντους) και συνεχίζει να αποτελεί βαρόμετρο για την ομάδα του με το low mistake παιχνίδι του. Μετά την εικόνα που είχαν αμφότεροι απέναντι στην Μπασκόνια βέβαια δεν ξέρω αν θα είναι σοφό να επιλέξει ο Άταμαν να τους δώσει το σουτ, αλλά προβλέπω ότι σε σημεία θα δούμε μια τέτοια προσέγγιση.

Η άμυνα της Μακάμπι έχει αδυναμίες, και αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα μέσα στη σεζόν. Δεν είναι τυχαίοι οι δείκτες της, με τους Ισραηλινούς να δέχονται σχεδόν 87 πόντους ανά αγώνα, η χειρότερη άμυνα σε μέσο παθητικό πόντων στην λίγκα. Έχουν τα κορμιά για να παίξουν καλή άμυνα, έχουν μέγεθος σε κάθε θέση, αλλά δεν το έχουν «δέσει» ακόμα το γλυκό στο αμυντικό κομμάτι, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που το έκανε ο Παναθηναϊκός. Επιτρέπουν οι Ισραηλινοί στον αντίπαλο να παράγει σχεδόν 20 ασίστ ανά αγώνα και να πάρει 11 επιθετικά rebound. Θα είναι σημαντικό λοιπόν για τον Παναθηναϊκό να προσπαθήσει να κυκλοφορήσει καλά την μπάλα και να ψάξει μεθοδικά να βρει τα defensive breakdowns και να επιτεθεί στο σωστό σημείο, με τον σωστό παίκτη. Εδώ είναι το πεδίο που μπορεί να λάμψει ο ηγέτης της ομάδας, Κώστας Σλούκας. Αν ο Σλούκας συνεχίσει στον ρυθμό που παίζει τις τελευταίες 40 μέρες, ο Παναθηναϊκός θα έχει ένα σαφές πλεονέκτημα, καθώς με τον Σλούκα ζεστό, εξασφαλίζεις καλύτερη κυκλοφορία της μπάλας και μεγαλύτερη συμμετοχή όλης της πεντάδας στο επιθετικό κομμάτι.

Ο Σλούκας είναι η κινητήριος δύναμη της ομάδα στο 5 οn 5 και ο παίκτης που θα κληθεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις όταν η μπάλα θα καίει. To shooting του Γκριγκόνις επίσης θα είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την εικόνα που θα έχουν τα παιχνίδια, στο μισό γήπεδο κυρίως. Τέλος, θα είναι επίσης ευχής έργον για τους πράσινους να καταφέρουν να πάρουν πόντους απ’ το transition. Είναι ένα θέμα που συζητήθηκε αρκετά μέσα στη χρονιά, ο Παναθηναϊκός δεν τρέχει εύκολα και σε μια σειρά που θα παιχτεί στις κατοχές και την δύναμη, θα είναι πολύ θετικό να μπορέσει να πάρει κάποιους «εύκολους» πόντους. Οδηγός η εμφάνιση στη Μαδρίτη, όπου οι πράσινοι μπόρεσαν, στην δεύτερη περίοδο κυρίως, να μετατρέψουν την καλή άμυνα σε άμεση επίθεση και να μπουν γρήγορα και πάλι μέσα στο παιχνίδι. Για λάθη, ούτε λόγος. Θα κάνει λάθη ο Παναθηναϊκός, είναι στη φύση του παιχνιδιού του να κάνει, αλλά πρέπει να αποφύγει τα «φθηνά» λάθη, τα άκοπα λάθη που μεταφράζονται συνήθως σε εύκολους πόντους στην απέναντι μεριά.

The X-Factor

Ο τίτλος από μεριάς Παναθηναϊκόυ πηγαίνει εύκολα στον Juancho. Aπό όσα έχουμε αναφέρει ως τώρα, προκύπτει ότι ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί την καλή εκδοχή του Ισπανού και μάλιστα πολύ. Θα χρειαστεί το rebounding του Χουάντσο για να αποκτήσει τον έλεγχο των κατοχών, θα χρειαστεί το μέγεθος του για να ματσάρει τα ψηλά και αθλητικά κορμιά της Μακάμπι στα forwards και να δώσει defensive stops, θα χρειαστεί το σουτ του για να ανοίξει τους χώρους στο trademark spread PnR που παίζει ο Άταμαν, θα χρειαστεί το πλεονέκτημα που φέρνει ο Ισπανός στην άμυνα απέναντι σε κάθε αντίπαλο και σε κάθε σημείο του παρκέ όπως έχει αναφέρει πολλές φορές και ο Δημήτρης.

Είναι θετικό ότι δείχνει να ανεβάζει στροφές στο πιο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν και ο προπονητής άρχισε να τον εμπιστεύεται περισσότερο, δίνοντας του πλέον αρκετά περισσότερο χρόνο στο παρκέ. Αυτό έχει αρχίσει να φαίνεται και στην επίθεση πλέον, πέρα απ’ το αμυντικό κομμάτι στο οποία είχαμε μια εικόνα έτσι κι αλλιώς, με τον Ισπανό να αρχίζει να κινείται πιο άνετα, να κάνει τα γνωστά του cuts και να παράγει μέσα από αυτές τις καταστάσεις σε αντίθεση με το πρώτο κομμάτι της σεζόν που απειλούσε κυρίως ως spot shooter.  Όπως ανέφερα και πριν, μπορεί να τον δούμε και στο «3» σε αυτή τη σειρά αν και έχει πολύ καιρό να παίξει τέτοιο σχήμα ο Άταμαν. Υπήρχε σκέψη εδώ και για τον Jerian Grant, το παιχνίδι του είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμο, στην επίθεση όπου χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις και χωρίς να κάνει λάθη παράγει σταθερά ικανοποιητικούς αριθμούς, ενώ στην άμυνα πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Ειδικά με το size των περιφερειακών της Μακάμπι, ο ρόλος του Grant θα είναι ακόμα πιο κομβικός.

Από μεριάς Μακάμπι θα πάω με τον Tamir Blatt. O υιός Blatt είναι ο παίκτης της second unit με τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής στην Μακάμπι, σουτάρει πολύ καλά από το τρίποντο (σχεδόν 40%, ιδιαίτερα efficient σε spot εκτελέσεις) και συμμετέχει πολύ στην κυκλοφορία της μπάλας της Μακάμπι δίνοντας σχεδόν 5 ασίστ ανά παιχνίδι. Δεδομένης της συνθήκης με τους βασικούς Baldwin και Brown και της προσοχής που αυτοί θα λάβουν απ’ την αντίπαλη άμυνα, ο ρόλος του Blatt είναι κομβικός. Έχει το ελεύθερο απ΄τον προπονητή του να παίξει το παιχνίδι του, έχει καλό skillset αλλά ταυτόχρονα όπως είπα και πριν, τον θεωρώ σχετικό liability στην άμυνα, ειδικά απέναντι στα guards του Παναθηναϊκού. Μπορεί να χτυπήσει εδώ το δίδυμο Blatt-Rivero ο Παναθηναϊκός στο PnR.

 

The «real» key matchup: Matthias Lessort vs Josh Nebo

Οκ, δεν γινόταν να μην βάλω το Nunn – Baldwin δεδομένης και της κόντρας που έχει προηγηθεί, αλλά το ματσάρισμα που θα κρίνει την υφή που θα έχουν οι αγώνες κατά την δική μου άποψη, είναι το ματσάρισμα στους ψηλούς. Οι δυο Αμερικάνοι γκαρντ θα σκοράρουν, αυτό είναι το παιχνίδι τους, κάποιος περισσότερο κάποιος λιγότερο. Φυσικά και θα παίξουν μεγάλο ρόλο, αλλά πιστεύω ότι στην μονομαχία Lessort και Nebo, τα stakes θα είναι υψηλότερα. Ο Nebo κάνει μια εξαιρετική σεζόν κι αυτός, στην ουσία όπως και ο Lessort είναι ο μόνος ψηλός στην ομάδα του που μπορεί να παίξει «χοντρά» λεπτά στη θέση ( ο κάποτε φέρελπις Jasiel Rivero έχει μείνει πίσω θα έλεγα) και η παρουσία του στο ποστ έχει μεγάλη σημασία για την ανάπτυξη του επιθετικού πλάνου της Μακάμπι, ενώ επίσης η συνεισφορά του στα rebound (αμυντικά και κυρίως, επιθετικά) είναι τεράστια. Στα παιχνίδια της regular season ανάμεσα στις δύο ομάδες, ο Nebo έκανε μεγάλη ζημιά στην frontcourt του Παναθηναϊκού.

Ο Lessort από την άλλη, έκανε μια ονειρική σεζόν, διέλυσε τις αμφιβολίες που υπήρχαν για το αν θα μπορούσε να μείνει στο ίδιο επίπεδο μακριά από τον Ζέλικο και ανέβασε ακόμα περισσότερο την απόδοσή του. Αποτελεί βασικό πυλώνα του Παναθηναϊκού, οι συνεργασίες του με τον Σλούκα και τον Nunn στο κεντρικό PnR αποτελούν την ραχοκοκαλιά της πράσινης επίθεσης και η παρουσία του στο post παράγει αρκετούς πόντους για την ομάδα. Έχει δείξει τελευταία σημάδια κόπωσης καθώς τράβηξε πολύ κουπί φέτος, θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο να παρουσιαστεί φρέσκος σε αυτή τη σειρά και να μπορέσει να κερδίσει τον Nebo στις μάχες που θα δώσουν στην ρακέτα. Η έκβαση αυτής της μάχης θα κρίνει πολλά για το ποια ομάδα θα μπορέσει να επιβληθεί της άλλης στο κομμάτι της ενέργειας και των κατοχών – στοιχεία ιδιαίτερα κρίσιμα για την εξέλιξη της σειράς. Θα χρειαστεί αρκετά και η ενέργεια του Κώστα Αντετοκούμπο σε αυτή την κόντρα.

 

Η πρόβλεψη

Η λογική λέει ότι αν ο Παναθηναϊκός καταφέρει να «δαμάσει» την Μακάμπι και να κατεβάσει τα παιχνίδια στους 75-80 πόντους θα έχει το πλεονέκτημα. Έχει τα εργαλεία για να το κάνει αυτό, έχει τους παίκτες για να ματσάρει την ενέργεια και το μέγεθος της Μακάμπι, έχει τους παίκτες με την προσωπικότητα για αυτά τα παιχνίδια, έχει τον προπονητή, έχει και την έδρα. Έχει ακόμα και τη δυνατότητα να ακολουθήσει σε high scoring παιχνίδια, ειδικά στο ΟΑΚΑ. Μπορεί να ανταποκριθεί σε διαφορετικές συνθήκες αγώνα και αυτό είναι πολύ σημαντικό ειδικά όταν μιλάμε για αγώνες playoffs.

Μπορεί να πάρει τη σειρά ο Παναθηναϊκός λοιπόν, αλλά το έργο του δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Η Μακάμπι μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στον Παναθηναϊκό, μπορεί να πιέσει ασφυκτικά, μπορεί να τρέξει πολύ, να αναγκάσει τους πράσινους σε λάθη (θα πρέπει οι βασικοί χειριστές του ΠΑΟ να μείνουν όσο γίνεται μακριά από τα λάθη) μπορεί να τον ακολουθήσει στα 3 guard lineups (κρατήστε το αυτό το στοιχείο), μπορεί να καταθέσει τόνους ενέργειας στο παρκέ. Εκεί που ενδεχομένως μπορεί να υστερεί για μένα, είναι στο πνευματικό κομμάτι. Ενδεικτικό το παιχνίδι των play-in όπου βρέθηκαν όλοι στην μέρα τους και ήταν πραγματικά ασταμάτητοι. Όσο εύκολα μπορεί η Μακάμπι να πάρει μπροστά και να αρχίσει να γράφει ανελέητα, τόσο εύκολα μπορεί και να την καταπιεί το γήπεδο και εκεί που είναι μπροστά, να χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια της. Μου έρχονται στο μυαλό παιχνίδια σαν αυτό στο ΣΕΦ,  που η Μακάμπι έχασε άνετα, ή στο Παλαού όπου είχε το πλεονέκτημα και το έχασε στο τέλος.

Προβλέπω μεγάλη μάχη και θα δώσω το πλεονέκτημα στον Παναθηναϊκό κυρίως λόγω έδρας, μιας και δεν έχουμε δει ακόμα να σπάει έδρα σε game 5.

Panathinaikos στα 5 λοιπόν.

 

Real Madrid – Baskonia: Civil War

Regular Season: Baskonia Real 77-79, Real Baskonia 91-95

Ισπανικός εμφύλιος στα playoffs της Ευρωλίγκας λοιπόν. Οι Βάσκοι βγήκαν ζωντανοί απ’ την διαδικασία των play-in και πλέον έχουν μπροστά τους μια πολύ δύσκολη σειρά, απέναντι στην κάτοχο του τροπαίου Ρεάλ. Για τους πρωταθλητές Ευρώπης μιλήσαμε πολύ μέσα στη σεζόν, είχαν ένα ονειρικό ξεκίνημα, έχοντας κεφαλαιοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την απρόσμενη επιτυχία της προηγούμενης σεζόν και έμοιαζαν ως το ακλόνητο φαβορί και για την φετινή Ευρωλίγκα. Το θέμα για αυτούς είναι ότι αυτή η εικόνα μοιάζει πια ως ένα μακρινό παρελθόν. Οι διαστημικές εμφανίσεις του χειμώνα έδωσαν την θέση τους σε ήττες. Σε ήττες και εντός έδρας μάλιστα. Έχοντας εξασφαλίσει από νωρίς την πρωτιά, αυτές οι ήττες δεν είχαν κάποιο ουσιαστικό αντίκρισμα στον βαθμολογικό πίνακα, όμως έδωσαν το σήμα στον έξω κόσμο, ότι ο Ρεάλ είναι τρωτή. Μπορείς να την κερδίσεις και στην έδρα σου και στην δική της. Η ίδια η Μπασκόνια στις αρχές αυτού του μήνα έφυγε απ’ την Μαδρίτη με το ροζ φύλλο αγώνα στις αποσκευές της. Πέρα απ’ τη μέτρια εικόνα στο finish της σεζόν, η Ρεάλ έχει να αντιμετωπίσει και ζητήμα εξωαγωνιστικής φύσεως, με βασικούς παίκτες να εμφανίζονται ως φευγάτοι (Hezonja), με την κολώνα της ομάδας να έχει αμφίβολο μέλλον στην Ισπανική πρωτεύουσα (Tavares) και αρκετούς παίκτες της παλιά φρουράς, να ετοιμάζονται να πουν το αντίο στο μπάσκετ (ο Rudy το έκανε ήδη, πιθανό να ακολουθήσουν κι άλλοι στην πορεία).

Υπάρχει μια αίσθηση «last dance» στην ατμόσφαιρα. Η Μπασκόνια επιστρέφει στα playoffs της Euroleague μετά από ένα διάστημα αποχής, με τον Dusko και πάλι στον πάγκο της. Ο μπαρουτοκαπνισμένος προπονητής επέστρεψε για άλλη μια φορά μεσούσης της σεζόν και κατάφερε να παρουσιάσει ένα πολύ δεμένο σύνολο, μπολιασμένο με τον δικό του σκληρό χαρακτήρα και να κάνει μια αξιόλογη πορεία στην φετινή Ευρωλίγκα. Δηλώνω φαν της φετινής Μπασκόνια. Μου αρέσει σαν σύνολο, μου αρέσει το μπάσκετ που παίζει, μου αρέσει ο χαρακτήρας της. Είναι μια fun to watch ομάδα, αλλά θα αρκέσει αυτό για να προσπεράσει το εμπόδιο της Ρεάλ και να επιστρέψει μετά από χρόνια στο Final Four ;

Tactical Elements

Παρά την «κοιλιά» της Ρεάλ το τελευταίο διάστημα, είναι ξεκάθαρο ότι οι Μαδρινένοι συνεχίζουν να είναι μια ελιτ ομάδα. Μια ομάδα με μπόλικο βάθος, πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Μπασκόνια, με μέγεθος, με ταχύτητα, με δύναμη, με shooting, με playmaking και κυρίως, με winning mentality. Αυτό αποτυπώνεται και σε όλους τους δείκτες, σε offensive rating, σε defensive rating, σε AST%, σε αμυντικά rebound, διαλέξτε ό,τι θέλετε, η Ρεάλ θα είναι στις πρώτες θέσεις σχεδόν σε κάθε κατηγορία. Έχει μπόλικο firepower και αν η Μπασκόνια θέλει να μείνει κοντά θα πρέπει να κάνει μια σειρά από υπερβάσεις. Η πρώτη και σημαντικότερη, θα είναι να μπορέσει να παίξει καλύτερη άμυνα. Σκοράρει πολύ σαν σύνολο, επιθετικά θα βρει τρόπους να παράγει (116p ανά 100 κατοχές, δυνατό νούμερο), αλλά σε όλη τη σεζόν αντιμετώπισε θέματα στο να κοντρολάρει τον αντίπαλο, ιδιαίτερα στα κλειστά παιχνίδια. Αυτό φαίνεται και στο net rating, όπου οι Βάσκοι είναι η μόνη ομάδα του top-8 που μπαίνει στα playoffs με αρνητικό (οριακά βέβαια) συντελεστή.

Βασικός στόχος της άμυνας της Μπασκόνια, θα πρέπει να είναι να βγάλει εκτός ρυθμού τον Facundo Campazzo. Ο Αργεντίνος γκαρντ είναι η «καρδιά» της Ρεάλ Μαδρίτης και μαζί με τον Tavares αποτελούν το βαρύ σασί της Μαδριλένικης επίθεσης. Από τα δικά του χέρια περνάει όλο το παιχνίδι, αυτός θα καθορίσει τον ρυθμό, γνωρίζει άλλωστε άψογα πότε πρέπει να τρέξει και πότε να πατήσει το φρένο, πηγαίνοντας σε σετ κατάσταση. Η Ρεάλ έχει +17.6 πόντους στο παρκέ από τον αντίπαλο της με τον Facu στην πεντάδα. Αυτό τα λέει όλα νομίζω. Προφανώς και νο.1 σε αυτή τη κατηγορία σε όλη την λίγκα. Αν οι Βάσκοι καταφέρουν (με τον Miller McIntyre κυρίως) να κοντρολάρουν τον Αργεντινό PG, θα έχουν την ευκαιρία τους, εφόσον καταφέρουν να κερδίσουν και αρκετές individual μονομαχίες στα μετόπισθεν. Δεν είμαι πεπεισμένος ότι μπορούν να το κάνουν με συνέπεια.

Επιθετικά, η Μπασκόνια στηρίζεται απόλυτα στον Marcus Howard αρχικά, και στον rookie of the year για μένα, Miller-McIntyre. Το off ball παιχνίδι του πρώτου σκόρερ της Ευρωλίγκας είναι να το πιείς στο ποτήρι, άψογη κίνηση, τρομερό footwork, ευελιξία στο release, range στο συν άπειρο. Φαρμακερός πραγματικά. Η βαρύτητα του Howard είναι αυτή που ενεργοποιεί όλη τη συνθήκη για την Μπασκόνια λοιπόν, χάρη σε αυτή βρίσκει ανοικτούς χώρους ο οδοστρωτήρας Codi, ο οποίος έχει κάνει μια πραγματικά εντυπωσιακή χρονιά. Είναι ο εγκέφαλος της ομάδας, έχει ένα τρομακτικό 7.2 ΑST για 2.5 λάθη, ενώ βοηθάει πολύ και με τα πολλά rebounds που κατεβάζει ανά παιχνίδι. Μεγάλη είναι η συνεισφορά και του shooting big Matt Costello, ο οποίος θα έχει κομβικό ρόλο, ειδικά αν σκεφτούμε απέναντι σε ποιους ψηλούς θα παίξει απέναντι στη Ρεάλ.

Ο πυρήνας των Βάσκων συμπληρώνεται από τον πολύ εξελιγμένο Chima Moneke (μακάρι να είναι στο 100% μέχρι να αρχίσει η σειρά), ο οποίος πέρα από standout defender που το ξέραμε ότι είναι, έδειξε και αξιοζήλευτα scoring instincts, βάζοντας μέχρι και pull-up τρίποντα, τον sharpshooter Vanja Marinkovic (επιτέλους έδειξε μια κάποια σταθερότητα φέτος που του έλειπε τις προηγούμενες χρονιές για μένα) που είναι φονικός απ’ τις γωνίες, σουτάροντας με ποσοστά άνω του 50% και απ΄τις δυο άκρες του γηπέδου και φυσικά, απ’ τον captain Tadas Sedekerskis, ο οποίος  ήταν απ΄τους πιο efficient παίκτες της λίγκας (71.3% TS, 67.2 eFG%), με σπουδαία συνεισφορά και πίσω, ειδικά στα rebounds. Θα είναι πολύ κρίσιμο για την Μπασκόνια να μπορέσει να σουτάρει καλά σε όλη τη διάρκεια της σειράς και να κερδίσει τη μάχη των rebounds.

Η Ρεάλ, πέρα απ’ τον άξονα Tavares – Campazzo, έχει μια εντυπωσιακή φαρέτρα επιλογών και μια τεράστια γκάμα δεξιοτήτων. Στηρίζεται αρκετά στην αρχή των παιχνιδιών στο tank Yabusele, ο οποίος παράγει αρκετά και μέσα από post παιχνίδι και σαν spot shooter, έχει έναν Musa που πυροβολεί κατά ριπάς όντας επί της ουσίας ένας 3 level scorer για τους Μαδριλένους που είναι ικανός να παράγει σε κάθε συνθήκη, έναν Poirier που σε όλες τις άλλες ομάδες της λίγκας θα ήταν μάλλον βασικός και αναντικατάστατος και last but not least, έναν Mario Hezonja σε δαιμονιώδη κατάσταση. Ο Κροάτης combo forward έχει «γυαλίσει» το παιχνίδι του, έχει βρει τα καλά του σημεία στο παρκέ, έχει βελτιώσει άπειρα το μέχρι πριν λίγο καιρό questionable shot selection του, σουτάρει με φοβερά ποσοστά και ξεχειλίζει αυτοπεποίθηση. Οι Llull και Sergio δίνουν το veteran leadership που χρειάζεται κάθε σύνολο με υψηλές βλέψεις, ενώ υπάρχει και το τοίχος που λέγεται Gabriel Deck, που δίνει πολύτιμες λύσεις σε άμυνα και επίθεση με το πολυδιάστατο παιχνίδι του (απ’ τους καλύτερους all around παίκτες της λίγκας για μένα). Το κλειδί στην επιθετική λειτουργία των Μαδριλένων είναι το καλό flow που έχει η επίθεσή τους καθώς αυτή αναπτύσσεται στη διάρκεια του αγώνα. Μόλις βρει τον ρυθμό της η Ρεάλ, γίνεται ένα σύνολο που πολύ δύσκολα μπορείς να το σταματήσεις. Δυο εκατοστά θέλει, δυο σκάρτα δευτερόλεπτα που θα χάσεις την συγκέντρωσή σου και αυτά είναι ικανά για τη Ρεάλ να σε «σκοτώσει».

Key Matchup: Facundo Campazzo vs Codi Miller-McIntyre

Η μάχη των point guards. Ο ρόλος και των δύο όπως αναλύσαμε ήδη, είναι ιδιαίτερα κομβικός για τις ομάδες τους. Ουσιαστικά μιλάμε για δυο απ’ τους καλύτερους δημιουργούς που αγωνίστηκαν φέτος στην διοργάνωση, οι οποίοι αναλαμβάνουν να βάλουν στο παιχνίδι και τους υπόλοιπους, αλλά και να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά όποτε το απαιτεί η περίσταση. Ο Αργεντίνος PG δεν έχει να αποδείξει πολλά πράγματα πλέον, είναι απ΄τους επιδραστικότερους κοντούς που είδε η λίγκα τα τελευταία χρόνια, αλλά ο Αμερικανός rookie γκαρντ έρχεται με φόρα για να αλλάξει την κατάσταση. Έκανε dominant χρονιά, έκανε ρεκόρ, έκανε triple double, έβαλε clutch σουτ, καθόρισε παιχνίδια. Το κυριότερο για μένα, έδειξε να έχει σπουδαία προσωπικότητα. Θα μπορέσει να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό και να κοιτάξει στα μάτια έναν απ’ τους καλύτερους ever;

Τhe X-Factor

Η λογική μου σε αυτό το κομμάτι ήταν να επιλέξω παίκτες της δεύτερης πεντάδας, αυτούς που έρχονται από τον πάγκο και μπορούν να αλλάξουν τις ισορροπίες του αγώνα. Δεν μπορείς να πεις τον Hezonja παγκίτη στη Ρεάλ, αλλά τυπικά είναι, οπότε και είναι η επιλογή μου σε αυτή τη περίπτωση. Μιλήσαμε ήδη αρκετά για τον Κροάτη, ο οποίος αναγεννήθηκε ουσιαστικά στη Μαδρίτη και πλέον ανήκει στην ελίτ των Ευρωπαίων παικτών που αγωνίζονται στην λίγκα. Το καλοκαίρι θα «πληρωθεί» ο Μάριο, αυτό είναι σίγουρο και σε αυτή τη σειρά, θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι παίκτης και μεγάλων αγώνων. Ήταν πολύ θετικός και στην περσινή post-season της Ρεάλ, αλλά φέτος έχει άλλο status στην ομάδα. Η Ρεάλ έχει πολλές λύσεις, αλλά το impact του Κροάτη στο συνολικό performance των Μαδριλένων είναι τεράστιο. Η παρουσία του στο ανοικτό γήπεδο εξασφαλίζει εύκολους πόντους για την Ρεάλ, το shooting του (μέλος του 50/40/90 club) ανοίγει χώρους στην επίθεση και το iso παιχνίδι του αποτελεί το αποκούμπι της ομάδας όταν έχει χαθεί το flow της επίθεσης.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο θα επιλέξω τον captain Tadas. Ο Λιθουανός, γέννημα-θρέμμα της Μπασκόνια αποτελεί τον βασικότερο εκφραστή της φιλοσοφίας του προπονητή του στο παρκέ. Αγαπημένο παιδί της κερκίδας (η πρόωρη ανανέωση βοήθησε πολύ σε αυτό) και μαζί με τον Moneke και τον Miller-McIntyre, οι πιο «σκληροί» αγωνιστικά και πνευματικά παίκτες της ομάδας. Θα έχει πολύ δύσκολες μάχες να δώσει ο Sedekerkis απέναντι στους forward της Ρεάλ. Έχει τα προσόντα και τα εφόδια για να ανταποκριθεί στο καθήκον του όμως. Έκανε μια εξαιρετική σεζόν, με τεράστιο efficiency όπως είπαμε ήδη και μεγάλη συνεισφορά στο αμυντικό κομμάτι. Ειδικά στα rebounds, όπου κερδίζει πολλές κατοχές για την ομάδα του. Αν καταφέρει να πιάσει υψηλά στάνταρ απόδοσης σε αυτή τη σειρά, οι πιθανότητες της Μπασκόνια για την απόλυτη έκπληξη θα ανέβουν αρκετά.

Η πρόβλεψη

Όλα καλά, όλα ωραία λοιπόν για τους Βάσκους, αλλά η αλήθεια είναι ότι η Ρεάλ έχει τις λύσεις για πολλά απ’ τα προβλήματα που θα τις βάλει η Μπασκόνια σε αυτή τη σειρά. Είναι δύσκολο να ακολουθήσεις τον Howard, αλλά ο Campazzo μπορεί να το κάνει αυτό. Ο Αργεντίνος είναι διαχρονικά απ’ τα μεγαλύτερα pest της λίγκας και ένα αμυντικό πολυεργαλείο. Ωραίος ο Tadas και ο Moneke, αλλά η Ρεάλ έχει μια τριάδα φωτιά στα forwards με Hezonja, Deck και το τανκ Yabusele. Ωραίος ο Miller-McIntyre, αλλά μπαίνοντας στο ζωγραφιστό θα έχει να αντιμετωπίσει τον γίγαντα Tavares. Ωραίος ο ενθουσιασμός, αλλά η Ρεάλ έχει την εμπειρία. Έχει το know how, έχει το βάθος, έχει την ποιότητα. Κακά τα ψέματα, οι Μαδριλένοι θα είναι το αφεντικό αυτής της σειράς. Αν παρουσιάσουν μια version κοντά στην φόρμα του χειμώνα, δεν θα έχουν πρόβλημα να καθαρίσουν την σειρά και σχετικά εύκολα κιόλας. Ο χειμώνας βέβαια είναι παρελθόν και η εικόνα των πρωταθλητών το τελευταίο διάστημα έχει δημιουργήσει – πολύ λογικά – ρωγμές στο αφήγημα της overall πιο dominant ομάδας στην Ευρώπη φέτος. Η αμφιβολία υπάρχει πλέον. Η Μπασκόνια θα έχει τις πιθανότητες της σίγουρα. Υπάρχει και το στοιχείο της «τοπικής» κόντρας σε αυτή τη σειρά που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο απρόβλεπτα. Η διαφορά των δυο συνόλων παραμένει όμως μεγάλη και η δική μου πρόβλεψη λέει ότι θα χρειαστούν ως τέσσερα παιχνίδια για να «καθαρίσει» η Ρεάλ την σειρά και να προστατέψει στο Βερολίνα το στέμμα της.

Real Madrid στα 4 λοιπόν.

 

 

Ο “77” για την πρόκληση του Ολυμπιακού και το αμφίρροπο ματσάρισμα Μονακό-Φενέρ

Ο coach έκανε νεύμα στον πάγκο : «Μπαίνεις!». Τι καλύτερο απ’ το να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου για το πιο χορταστικό 20ήμερο της σεζόν.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που πλαισιώνω στο ντεμπούτο του τον Madness. Έναν απ’ τους παλιότερους (11+ χρόνια πλέον) συνοδοιπόρους στο hoop για τον οποίο μόνο ευχάριστες αναμνήσεις έχω.

Πάμε στο ψητό.

Barcelona-Olympiacos

All time classic ζευγάρι. Αυτοδίκαια ξεχωρίζει απ’ όλες τις σειρές. Κι οι δύο βρέθηκαν πέρσι στο F4, φέτος όμως το καρέ θα χωρέσει μόνο τον έναν. Κι οι δύο αντιμετώπισαν αρκετά προβλήματα όλη τη σεζόν γι’ αυτό και παρουσίασαν σκαμπανεβάσματα. Κι οι δύο, όμως, μπαίνουν στη σειρά πλήρεις.

Στη Βαρκελώνη αποφάσισαν το καλοκαίρι να προχωρήσουν στην μεγάλη αλλαγή στον πάγκο. Ο Σάρας αποχώρησε μετά από μια τριετία με κάμποσα παρασκηνιακά να βγαίνουν εκ των υστέρων στην επιφάνεια. Αυτό που πιθανολογείται σφόδρα είναι ότι η συνύπαρξη του Λιθουανού με τον Ναβάρο κυρίως δεν ήταν αρμονική. Επιλέχθηκε ένα παιδί του club, ο Ρότζερ Γκριμάου στη rookie του σεζόν στην Euroleague. Παράλληλα, μειώθηκε δραστικά το budget σπάζοντας μεταξύ άλλων το μεγάλο συμβόλαιο του Μίροτιτς. Η χρονιά σε γενικές γραμμές ως τώρα εξελίχθηκε μάλλον αναμενόμενα. Η ομάδα εξασφάλισε το πλεονέκτημα έδρας αλλά της έκατσε το πιο ζόρικο σταύρωμα. Το διαχρονικά ευάλωτο mentality των Καταλανών θα δοκιμαστεί κόντρα σε μια σκληρόπετση ομάδα.

Ο Ολυμπιακός είχε τις δικές του σκοτούρες. Αναγκάστηκε το καλοκαίρι να αποχωριστεί τον Σάσα Βεζένκοφ αφαιρώντας ίσως το σημαντικότερο κομμάτι του καλοδουλεμένου συνόλου της προηγούμενης επιτυχημένης διετίας ενώ από επιλογή του coach άφησε τον Σλούκα να βγει στην αγορά. Διοίκηση και προπονητής προσπάθησαν αρχικά να υπογράψουν απ’ ευθείας αντικαταστάτες απ’ το πάνω ράφι με προτάσεις που έγιναν ή φέρεται να έγιναν σε ακριβούς παίκτες, ωστόσο οι αρνητικές απαντήσεις έθεσαν γρήγορα σε εφαρμογή το plan B και την προσπάθεια να καλυφθούν τα κενά απ’ την ομαδική δουλειά. Η ομάδα πέρασε από διάφορες περιόδους με αρκετές δυσκολίες, της κόστισαν οι αστοχίες στη στελέχωση κι πολλοί τραυματισμοί που οδήγησαν σε τρεις προσθήκες. Όταν χρειάστηκε μπόρεσε να εξασφαλίσει την 6άδα μπαίνοντας στα play offs αλλά έχοντας φέτος την ταμπέλα του outsider. Μένει να δούμε αν μ’ αυτή ο Ολυμπιακός θα νιώσει πιο άνετα έχοντας υπόψη πόσο δυσκολεύτηκε πέρσι και πρόπερσι να πιστοποιήσει την ανωτερότητά του συρόμενος σε game 5.

Στη regular season η Μπάρτσα κέρδισε και τις δυο φορές σε διαφορετικής φύσης παιχνίδια. Έχει δηλαδή μια ψυχολογική προίκα αν κι ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει αρκετά έκτοτε.

Ο Γκριμάου ακούμπησε φέτος στο δίδυμο Λαπροβίτολα – Βέσελι. Ο Αργεντίνος κάνει άλλη μια εξαιρετική σεζόν ως ο βασικός χειριστής και με μεγάλο όγκο αποφάσεων στους ώμους του. Ενώ ο Τσέχος ξανάνιωσε, θυμίζοντας εποχές Φενέρ με τον Ούντο. Με τον πάντα σταθερό και χρήσιμο Κάλινιτς συν κάποιες εκλάμψεις του Τζαμπάρι Πάρκερ η ομάδα ρόλαρε σε ικανοποιητικό βαθμό.

Ο Ολυμπιακός επιχείρησε να ακολουθήσει το ίδιο επιτυχημένο μοντέλο αλλά με μείον τους δυο σημαντικότερος παίκτες τουλάχιστον επιθετικά. Το πράγμα δεν λειτούργησε ενώ μόλις έσκασαν κι οι πρώτοι τραυματισμοί άρχισε να μπάζει. Χρειάστηκαν οι τρεις προσθήκες, η επάνοδος των απόντων και το βήμα μπροστά απ’ τους Πίτερς, Κάνααν για να επανέλθει μια κάποια κανονικότητα. Η ομάδα σε καμία περίπτωση δεν παρουσιάζει την κυριαρχική εικόνα των προηγούμενων δύο ετών αλλά είναι τόσο συμπαγής και σκληρή που δεν την ξεγράφει κανείς.

Στα επιμέρους :

• Ο ρυθμός ειδικά στα ματς στο «Παλαού Μπλαουγκράνα»

Ο Ολυμπιακός κατασκευαστικά είναι μια ομάδα που θέλει να οδηγεί τα ματς στο 5 εναντίον 5 ώστε να κεφαλαιοποιεί το μεγάλο του μέγεθος και να καμουφλάρει την έλλειψη αθλητικότητας στο ρόστερ. Θα χρειαστεί, λοιπόν, να ελέγξει τις κατοχές και να μην αφήσει τους Καταλανούς να τον τρέξουν ανεβάζοντας το tempo. Ο Πάρκερ σ’ αυτό το παιχνίδι θερίζει. Οι «ερυθρόλευκοι» για να τα καταφέρουν θα χρειαστεί να φορτώσουν μπάλες στο low post στον Φαλ, να επιχειρήσουν να εξασφαλίσουν το αμυντικό ριμπάουντ (είναι εξάλλου απ’ τις καλύτερες rebounding teams στη λίγκα ωστόσο θα αντιμετωπίσουν τη Νο 2 σε OR%), να προστατέψουν την μπάλα αφού έτσι κι αλλιώς οι Καταλανοί δεν διακρίνονται για την πίεση που ασκούν εκεί και να έχουν καλό αμυντικό transition.

 

• Το defensive stop στον Λαπροβίτολα

Ο Αργεντίνος είναι το βαρύ σασί της καταλανικής επίθεσης τρέχοντας ball screen plays αλλά και σπανιότερα βγαίνοντας απ’ τα σκριν για άμεση εκτέλεση ή side p’n’r’. Ο Γουόκαπ λογικά θα πέσει πάνω του και θα προσπαθήσει να τον οδηγήσει μακριά απ’ τα σημεία που τον βολεύουν. Μέρος της τακτικής θα είναι να τον χτυπήσουν κι ως αμυνόμενο κυρίως όταν μαρκάρει τον χειριστή κι εμπλέκεται σε άμυνα δύο εναντίον δύο. Εδώ ο Γκος θα χρειαστεί να εμφανίσει το πολύ καλό πρόσωπο του τελευταίου μήνα εκτελώντας αυτό στο οποίο διακρίνεται. Pull up απ’ τα 5-5,5 μέτρα και floater.

• Η δράση του Βέσελι μακριά απ’ το low post

Ο Τσέχος είναι εύκολα ο MVP της φετινής Μπάρτσα. Εκεί που έδινε την εντύπωση βαδίζοντας στα 34 ότι έχει μπει σε μια ήπια διαδρομή προς τη συνταξιοδότηση, εμφανίζεται απ’ την αρχή της σεζόν με διάθεση πεινασμένου. Αμύνεται με ένταση, παλεύει για τα ριμπάουντ με δύο και τρία σερί άλματα, βουτάει στο παρκέ για μια μπάλα, σουτάρει εξαιρετικά απ’ τα 5-5,5 μέτρα, ρολάρει, πασάρει με ποικιλία απ’ το high post μετά το short roll και γενικά εμφανίζει όλα τα χαρίσματα που τον έκαναν να ξεχωρίσει στη λίγκα. Α, βάζει και τις βολές. Ο Ολυμπιακός με αστερίσκο για τον βαθμό ετοιμότητας δίπλα στο όνομα του Μιλουτίνοφ έχει επιλογές για να ανακόψει τη δράση του Τσέχου και φυσικά να τον φθείρει με τον Φαλ στο low post ανάλογα την επιλογή του Γκριμάου για βοήθεια.

• Οι ερυθρόλευκοι σουτέρ

Απ’ την αρχή της σεζόν ήμουν πεπεισμένος ότι το που θα φτάσει φέτος ο Ολυμπιακός εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό απ’ τους Κάνααν – Πίτερς. Ήταν τέτοιο το ρόστερ που μετατράπηκε σε κομβικής σημασίας η βασική δεξιότητα που διαθέτουν. Η ομάδα δημιουργεί καλά σουτ μέσα από την κυκλοφορία της μπάλας και συχνά με την ιδανικότερη πάσα για τρίποντο (απ’ το low post προς τα έξω). Ωστόσο, οι καλοί σουτέρ δεν είναι πολλοί. Ε, ο Κάνααν κι ο Πίτερς στις καλές τους βραδιές, που λίγες φέτος δεν ήταν, δίνουν άλλη διάσταση στο επιθετικό παιχνίδι απλώνοντας το γήπεδο και δοκιμάζοντας τα αμυντικά rotations των αντιπάλων. Ο Πίτερς έχει πάρει τα εύσημα για την πολύ καλή του σεζόν (αν και σε κάμψη πρόσφατα) κι ένα νέο συμβόλαιο. Ο Κάνααν, όμως, είναι μάλλον ριγμένος. Ακόμη κι ο ίδιος ο coach μερικές φορές τον αδικεί αφήνοντάς τον εκτός από κρίσιμα σημεία των παιχνιδιών. Λίγη περισσότερη αγάπη για τον Αϊζάια κι αυτός θα την επιστρέψει.

 

• Σημάδι στον Γουίλι Ερνανγκόμεθ

Δεν έχω πρόχειρο το στατιστικό αλλά νομίζω πως ο υπερτιμημένος Ισπανός είναι χειρότερος αμυντικός στο p’n’r’ ακόμη κι απ’ τον Ζίζιτς. Σαλαμούρα το ‘κανα. Τέλος πάντων, εδώ υπάρχει ζουμί. Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην διαθέτει top δημιουργό μέσα από p’n’r’ αλλά και πάλι θεωρώ πως στις πεντάδες με τον Γουίλι θα εστιάσει εκεί. Ο Γκος, ο Κάνααν που μπορεί να επιτεθεί κάθετα στο καλάθι πάνω στην κίνηση του ψηλού, ακόμη κι ο Γουόκαπ.

• Το rotation στο back court της Μπάρτσα

Μετά την μεγάλη επιστροφή του Ρούμπιο, ο Γκριμάου επαναπροσδιόρισε την ιεραρχία στα γκαρντ. Ο Γιοκουμπάιτις μετατοπίστηκε ως back up του Λαπροβίτολα στο «2» εκεί δηλαδή που πρωτόπαιξε στη Ζάλγκιρις, ο Μπριθουέλα πήγε πίσω ως 5^ος και οι Σατοράνσκι – Ρούμπιο μοιράζονται τον χρόνο στον «1». Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχουν αφομοιωθεί οι ρόλοι απ’ τους παίκτες. Ο Σατοράνσκι κάνει άλλη μια μέτρια σεζόν κι ο Ρούμπιο προσπαθεί να εγκλιματιστεί μετά την πολύμηνη αποχή του απ’ τα παρκέ. Υπάρχει ένα μπέρδεμα ρόλων που σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή μπορεί να κοστίσει.

• Το game 1 κι η αξία του 1-0

Μπορεί να έχει καταντήσει κλισέ αν κι επιβεβαιώνεται απ’ την προϊστορία (απ’ τις 56 σειρές best of 5, οι 47 κερδήθηκαν απ’ τις ομάδες που προηγήθηκαν με 1-0), ωστόσο σ’ αυτό εδώ το ζευγάρι το game 1 είναι όλα τα λεφτά ειδικά για την Μπάρτσα. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πως θα συνέλθουν οι Καταλανοί σε πιθανό break. Πως δεν θα καταρρεύσουν ολοκληρωτικά. Είναι τόσο εύθραυστος ο ψυχισμός τους και ο φόβος που τους κυριεύει μπροστά σε άλλη μια αποτυχία (όπως κι αν ορίζεται αυτή, στην προκειμένη περίπτωση αποκλεισμός απ’ το F4) που σε συνδυασμό με την απειρία του προπονητή, δεν βρίσκω με ποιον τρόπο θα επιστρέψουν. Ο Μπαρτζώκας ξέρει ότι σε ενδεχόμενο 0-1 θα έχει κάνει παραπάνω απ’ τη μισή δουλειά. Οπότε…

 Πρόβλεψη : Είτε στα 4, είτε στα 5 παιχνίδια εκτιμώ ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει την πρόκριση. Και την ευκαιρία για μια μεγάλη ρεβάνς κόντρα στη Ρεάλ.

 

Mοnaco-Fenerbahce

Μπορεί η ξέχειλη αστερόσκονη που πασπαλίζει το Μπάρτσα – Ολυμπιακός να τραβάει πάνω του τους περισσότερους προβολείς αλλά έχουμε ένα ακόμη σπουδαίο ζευγάρι στα play offs. Δυο αρκετά διαφορετικές ομάδες που φτάνουν ως εδώ ακολουθώντας επίσης διαφορετικές διαδρομές. Η Μονακό τρέχει αισίως τον τρίτο χρόνο του project Euroleague έχοντας το απόλυτο των παρουσιών στα play offs παίζοντας μάλιστα πέρσι και στο F4. Με σοβαρό budget μεν αλλά και με σταθερές και προσεκτικές κινήσεις, με σχέδιο και στρατηγική. Είτε μιλάμε για το ρόστερ είτε για τον προπονητή. Παρεμπιπτόντως είναι κάπως αδικημένος ο Ομπράντοβτις ως προς την αναγνώριση της δουλειάς του στο Πριγκιπάτο. Έχει μείνει 2,5 χρόνια σε ένα περιβάλλον όπου εξαρχής έδειχνε αρκετά δύσκολο στη διαχείρισή του.

Το γκρουπ αυτό φαίνεται πως φτάνει στην κορύφωσή του και θα διεκδικήσει τις πιθανότητές του για να φτάσει ακόμη ψηλότερα. Στον αντίποδα, έχουμε τη Φενέρ όπου μετά την αποχώρηση του Ζοτς ταλαιπωρείται να βρει τον κατάλληλο που θα οδηγήσει την ομάδα στον δρόμο των επιτυχιών. Κοκόσκοφ, Τζόρτζεβιτς, Ιτούδης άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις. Ο Σάρας είναι ο 4^ος που παίρνει το χρίσμα με καθυστέρηση τριών ετών. Το καλοκαίρι πριν υπογράψει στη Μπάρτσα είχε σχεδόν συμφωνήσει με τον Γκεραρντίνι για να αναλάβει τη Φενέρ. Ο Λιθουανός με σκάρτους 4 μήνες στην Κωνσταντινούπολη θα κληθεί να οδηγήσει την ομάδα του στο Βερολίνο και την επιστροφή σε F4 μετά από 5 χρόνια.

Στη regular season οι ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες. Το ματς στην Τουρκία ήταν το ντεμπούτο του Σάρας μετά την απόλυση του Ιτούδη. Νομίζω όμως, πως εκείνο του β’ γύρου στο Μονακό θα είναι ο οδηγός για τη Φενέρ. Ανεξάρτητα απ’ την ήττα δηλαδή και την καθίζηση στο 4^ο δεκάλεπτο, ο τρόπος που οι Τούρκοι προσέγγισαν το παιχνίδι εκτιμώ ότι θα είναι η βάση πάνω στην οποία θα πατήσουν στη σειρά τουλάχιστον ως αρχικό πλάνο.

Η φετινή version της Μονακό είναι κοντινότερη στα θέλω του Ομπράντοβιτς. Έχω αναφερθεί σε σχόλια κατά τη διάρκεια της περιόδου για το πόσο πιο κοντρολαρισμένη εμφανίζεται, πιο κατασταλαγμένη στο τι ζητάει στο γήπεδο, πιο σοφή και με τη συναισθηματική ωριμότητα που της παρέχει η εμπειρία των δύο προηγούμενων ετών. Σχηματικά θα έλεγα πως η ομάδα ακολουθεί την ωρίμανση του ηγέτη της Μάικ Τζέιμς, καθόλου τυχαίος ο χαμηλός δείκτης λαθών (Νο 1 σε TO%). Οι Μονεγάσκοι είναι φέτος μια ομάδα μισού γηπέδου η οποία προσπαθεί κατά κύριο λόγο να αξιοποιήσει στο έπακρο όλο το εύρος των δεξιοτήτων του προικισμένου Αμερικανού σε συνδυασμό με το περίσσευμα αθλητικότητας του ρόστερ. Δεν μεταλλάχθηκε ως προς τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να επιτεθεί. Προσωπική φάση και πίεση στο επιθετικό ριμπάουντ είναι ξανά οι βασικοί άξονες με την πιο αθλητική γραμμή forwards της λίγκας να χτυπάει ελεγχόμενα στο transition.

Απέναντι θα βρεθεί ίσως η πληθωρικότερη επίθεση της Euroleague αναφορικά με τους τρόπους που μπορεί να επιτεθεί μια ευρωπαϊκή ομάδα. Ο Σάρας προχώρησε προσεκτικά στις όποιες παρεμβάσεις του στο αγωνιστικό προφίλ της Φενέρ προσπαθώντας να ανοίξει την γκάμα των επιλογών του τουλάχιστον επιθετικά. Τα έχει καταφέρει σε μεγάλο βαθμό αφού η ομάδα του μπορεί να επιτεθεί στο low post σχεδόν απ’ όλες τις θέσεις (ακόμη κι απ’ τον «1» όταν παίζει εκεί ο Γκούντουριτς), δημιουργεί προφανώς απ’ το p’n’r’, έχει παιχνίδι μακριά απ’ την μπάλα είτε με base line cuts είτε από off screen κινήσεις και φυσικά διαθέτει την αναγκαία ικανότητα στην προσωπική φάση.

Η συγκυρία της φόρμας των δύο ομάδων είναι ύποπτη. Οι αριθμοί λένε ότι η Μονακό προέρχεται από 9 νίκες στα 10 τελευταία αλλά η δική μου αίσθηση είναι ότι εδώ και καιρό παρουσιάζει μέτρια εικόνα στο γήπεδο. Δημιουργούνται, λοιπόν, ερωτηματικά για το πως θα εμφανιστεί στη σειρά, γι’ αυτό θεωρώ καταλυτική την εξέλιξη του game 1 που θα καθορίσει και το momentum. Η Φενέρ πριν 2-3 βδομάδες έπαιζε σαν η πιο hot ομάδα της λίγκας αλλά το άσχημο finish της στη regular season μετρίασε τον ενθουσιασμό απ’ τις σημαντικές νίκες με εξαιρετικές εμφανίσεις που προηγήθηκαν. Σαν να υπάρχει, λοιπόν, μια περίεργη ισορροπία μεταξύ των δύο.

Τα σημεία κλειδιά 

• Tο ματσάρισμα των γραμμών των forwards

Αθλητικότητα, σκληράδα, αντοχή, hustling. Χέις – Πιερ απέναντι σε Ντιαλό – Τζ. Μπράουν – Μπλοσονγκέιμ. Εδώ θα κριθούν πολλά στο πεδίο των κατοχών. Αν η ετοιμότητα του Πιερ το επιτρέψει, δεν αποκλείεται να δούμε λεπτά 35+ των δύο όπως πέρσι, δύσκολα θα πάρουν σοβαρά λεπτά Νουά και Σέστινα. Κι οι δύο προπονητές βασίζουν πολλά στη λειτουργικότητα των forwards που διαθέτουν. Ειδικά ο Ομπράντοβιτς ξέρει ότι η ικανότητά των τριών στο αμυντικό σκέλος μπορεί να χαλάσει μέρος των επιθετικών δράσεων του αντιπάλου (Νο 1 σε opp. TO%) και να καλύψει ως ένα βαθμό τις αδυναμίες της ομάδας του στην ομαδική άμυνα.

 

• Το αμυντικό ριμπάουντ της Φενέρ

Ο Σάρας χρειάζεται με κάθε τρόπο να περιορίσει την ροπή του αντιπάλου στο επιθετικό ριμπάουντ και τις extra κατοχές. Διαχρονικά οι ομάδες του coach είναι δυνατές σ’ αυτό το κομμάτι, ωστόσο εδώ υπάρχουν φέτος ζητήματα. Στο ματς στο Πριγκιπάτο τα κατάφερε αλλά πληγώθηκε απ’ τα πολλά λάθη με την μπάλα ζωντανή.

• Η περιφερειακή άμυνα των Μονεγάσκων

Το αμυντικό προφίλ τους χαρακτηρίζεται κυρίως απ’ τις ατομικές δεξιότητες παικτών όπως ο Μπράουν κι ο Ντιαλό. Στην περιφερειακή άμυνα, όμως, είναι ευάλωτοι. Έχουν αργές περιστροφές και λείπει η ατομική αμυντική συνέπεια. Η Φενέρ φτιάχνει πολλά και καλά σουτ. Στις καλές της βραδιές πετάει σπίθες απ’ τα 6,75 σουτάροντας απ’ όλες τις θέσεις. Ο Ομπράντοβιτς ίσως ενεργοποιήσει για μεγαλύτερο διάστημα τον Ουατάρα για να δώσει stops.

• Η φθορά του Μότλεϊ και τα λεπτά του Χολ

Ο Αμερικανός της Φενέρ έχει θέμα με τα φάουλ αφού συχνά παρασύρεται. Έτσι, ο coach στερείται τον καλύτερο center του για μεγάλα διαστήματα αναγκασμένος να αλλάξει την τακτική του χρησιμοποιώντας τον Σανλί και τον Παπαγιάννη. Δυο διαφορετικά πεντάρια με άλλα χαρακτηριστικά. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τον Χολ χωρίς όμως η δική του παρουσία να είναι τόσο σημαντική στο παιχνίδι της ομάδας του. Είναι, όμως, η φύση των παιχνιδιών τέτοια που θα χρειαστεί να μείνει παραπάνω στο παρκέ απ’ τα 14’ που είναι ο μέσος όρος του.

 

• Η κατάσταση του Λόιντ

Ο Αμερικανός ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα τραυματισμών τα οποία δεν του επέτρεψαν να βρει ρυθμό σε κανένα σημείο της χρονιάς. Μια έξω – μια μέσα, με μόλις 15 εμφανίσεις. Ήταν φανερή η έλλειψή του. Ο Λόιντ απ’ τη θητεία του στη Ζενίτ έχει μεταλλαχθεί από έναν κατά κύριο λόγο σκόρερ με την μπάλα στα χέρια (όπως τον γνωρίσαμε σε Βαλένθια – Αστέρα), σ’ έναν πλήρη γκαρντ που αμύνεται αποτελεσματικά, παίζει μακριά απ’ την μπάλα, πασάρει και σουτάρει από θέση. Ιδανικός παρτενέρ για τον Τζέιμς. Ο Ομπράντοβιτς δεν βρήκε στο πρόσωπο του απογοητευτικού Κέμπα (καθαρά μαρκετίστικη κίνηση) τον παίκτη που θα γέμιζε το κενό, μέχρι και τον Στράζελ επιστράτευσε κάποιες στιγμές. Θα χρειαστεί, λοιπόν, τον καλό Λόιντ απέναντι σε ένα γεμάτο back court.

• Calathes vs James

ΟΚ, άλλος ο ρόλος του καθενός στην ομάδα του και η επιρροή του στο παιχνίδι. Αλλά οι παλιόφιλοι θα είναι το match up που θα καθορίσει πολλά. Ο βαθμός εξάρτησης των Μονεγάσκων απ’ τον Τζέιμς είναι υψηλότερος από ποτέ. Ο Νικ μπορεί να πατάει πλέον στα 35 και τα prime του να είναι πίσω αλλά αφενός διαθέτει το IQ να αμυνθεί σωστά κατανέμοντας τις ανάσες του και αφετέρου ξέρει όσο λίγοι τον Τζέιμς. Στο παρελθόν ο Καλάθης έχει κάνει απέναντι στον Μάικ μερικά καταπληκτικά ματς, highlights της καριέρας του και κυρίως χτυπώντας τον στην άμυνα. Εδώ αρχικά θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα ισορροπήσει μεταξύ εκτέλεσης και δημιουργίας. Σε δεύτερο επίπεδο πως θα ανταποκριθεί ο Γκούντουριτς όταν ο Έλληνας pg θα βρίσκεται στον πάγκο. Ο Σέρβος, ο οποίος είναι ο πιο Σάρας γκαρντ του ρόστερ, παίζει ως βασικός χειριστής στις 5άδες χωρίς τον Νικ. Έχει την ποιότητα να τρέξει την ομάδα αλλά εδώ η προστασία της μπάλας θα είναι πιο ζόρικη.

• Ο Τζέιμς και η τουρκική άμυνα στο p’n’r’

Ο Μάικ θα πάρει πάνω του μεγάλο όγκο κατοχών με σκριν στην μπάλα. Αν μυρίσει αίμα απ’ την προβληματική άμυνα της Φενέρ, θα τους σκοτώσει. Είναι πλέον ένας elite δημιουργός εκτός από σκόρερ. Μπορεί να δει και να εκτελέσει όλες τις πάσες διαλέγοντας κατά κανόνα την σωστότερη. Έχει την τεχνική αρτιότητα να πασάρει ακόμη και σε φάσεις που φαίνονται κερδισμένες για την άμυνα ενώ φυσικά η τρομερή του ικανότητα να σκοράρει με pull up βάζει τεράστια πίεση.

Πρόβλεψη : Η Φενέρ θα κάνει ένα break στα δυο πρώτα ματς στο Μονακό και θα κλείσει τη σειρά στην έδρα της. Ημιτελικός με ΠΑΟ στο Βερολίνο, τίγκα στα ντεσού.

 

JC: Ευχαριστούμε τους δύο εκλεκτούς contributors μας, “77” & “Madness”, για το εξαιρετικό κείμενο που παρέδωσαν. Στην εκπομπή που θα ακολουθήσει (απόγευμα Τρίτης) θα σας παραθέσω και τις δικές μου προβλέψεις για τα 4 ζευγάρια των playoffs. Τετάρτη βραδάκι αναλύουμε το 1ο ματς του ΠΑΟ και μιλάμε για ΟΣΦΠ. Τις δύο αυτές εβδομάδες θα τα λέμε σχεδόν καθημερινά οπότε σας θέλω έτοιμους.

Like στα videos, Subscribe στο κανάλι μας παιδιά.

 

Υ.Γ: Οι Σέλτικς είναι η καλύτερη ομάδα στη λίγκα. Ναι. Σπουδαίο ποιοτικό βάθος, τεράστια δεξαμενή δεξιοτήτων και αθλητές στο κατάλληλο (ή κοντά σε αυτό) σημείο ωρίμανσης για να κάνουν ένα long run. Μπορεί το Mazzulla-ball όμως να τους οδηγήσει στον τίτλο αποτελώντας το επόμενο, απόλυτο trademark μιας λίγκας που ούτως ή άλλως δουλεύει προς αυτήν την κατεύθυνση; Διατηρώ αμφιβολίες. Οι Σέλτικς χρειάζονται paint touches και συνολικά οφείλουν να βάζουν και άλλη πίεση στην καρδιά της ρακέτας για να μείνουν όρθιοι μέχρι τον Ιούνιο,  τελειοποιώντας παράλληλα το σύστημα τους.

ONE OF THE GREATEST SEQUENCES IN KNICKS HISTORY — CALLED BY MIKE BREEN AND WALT CLYDE FRAZIER pic.twitter.com/Kxjmz31D9c

— KnicksMuse (@KnicksMuse) April 23, 2024

Υ.Γ1: Σκηνές από ταινία του Σκορσέζε, σημάδι εκ των άνωθεν (;), το πιο “This is NY” φινάλε στο Γκάρντεν, 2-0 οι Νικς.