2024 NBA Awards (by Asoutos)

 

Λίγο πριν το τέλος μιας πολύ ενδιαφέρουσας κανονικής περιόδου σε μια εποχή που η σκυτάλη της λίγκας περνάει σε καινούργια χέρια, το Hoopfellas απονέμει τα δικά του ατομικά βραβεία από τα χέρια του Asoutos. 

 

Asoutos: Περιμένω τις προσωπικές σας επιλογές, με μπόλικο κράξιμο, προσβολές και απειλές κατά της σωματικής μου ακεραιότητας…ξέρετε εσείς

ΜVP

Μπορώ να εξετάσω με σοβαρότητα μόνο τρεις περιπτώσεις ως πιθανούς MVP της φετινής σεζόν.

Shai Gilgeous-Alexander: Άλλη μια εξωπραγματική χρονιά για τον Shai, που εξελίσσεται σε ένα από τα πιο καταστροφικά όπλα στο σύγχρονο μπάσκετ, ενώ η ομάδα του, oι Oklahoma Thunder, βρίσκονται ακόμα στο κόλπο για την πρώτη θέση της Δύσης. 30.3 πόντοι μ.ο., με 53% FG (σουτάρει 48.5% από το midrange), και το αδιανόητο για παίκτη που δεν σουτάρει πολλά τρίποντα ή καρφώνει την μπάλα 63.8% TS για 31.6% Usage.

Στα συν της υπόθεσής του Shai για MVP η πολύ καλή του άμυνα, το υψηλό μπασκετικό iq και τα μακριά του χέρια του επιτρέπουν να κλέβει και να αλλοιώνει συχνά μπάλες – είναι πρώτος στην κατηγορία κλεψιμάτων στο ΝΒΑ. Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τον δω να παίρνει το βραβείο, απλά η δημιουργία του δεν πλησιάζει καν το στρατοσφαιρικό επίπεδο των άλλων δύο υποψηφίων. Το ουσιώδες είναι το πως θα μεταφραστεί το πακέτο του SGA στο πολύ πιο physical περιβάλλον των playoff, το οποίο θα γνωρίσει για πρώτη φορά σε μερικές μέρες ο νεαρός Καναδός παίκτης.

Nicola Jokic: Πάλι εδώ ο Νικόλας μας, που δεν αποκλείεται στη διάρκεια της καριέρας του να σπάσει το ρεκόρ των 6 MVP βραβείων του μέγιστου Abdul- Jabbar. Άλλη μια καταπληκτική σεζόν από τον – ομόφωνα πλέον – καλύτερο μπασκετμπολίστα στον κόσμο, με γελοία νούμερα τύπου 26.5 π., 12.4 ρ, 9 ασίστ. O τρόπος που κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του, δημιουργώντας ευκαιρίες για όλους, είναι πραγματικά μοναδικός στο μπάσκετ, ενώ φέτος παρουσιάζει αισθητή βελτίωση και στην άμυνα, στα hedge outs που συχνά τον στέλνει ο Malone (το βελτιωμένο conditioning σίγουρα τον έχει βοηθήσει σε αυτό). Η τρομερή του ανθεκτικότητα τον κάνει να είναι παρών στο γήπεδο και αξιόπιστος πάντα , και αυτό είναι το μεγαλύτερο επιχείρημα υπέρ του.

Στις στοιχηματικές εταιρίες η νίκη του Jokic έχει σχεδόν κλειδώσει, μιας και τα advanced στατιστικά είναι συντριπτικά υπέρ του. Θα ήθελα πάντως να τονίσω ότι ο τρόπος που ο Malone χειρίζεται το rotation (στα λεπτά που ο Jokic είναι εκτός βάζει 3 παγκίτες ταυτόχρονα να παίξουν, ενώ το back-up του Jokic στη θέση 5 είναι διαχρονικά ανύπαρκτο) τον βοηθάει πολύ να παρουσιάζει θηριώδη νούμερα σε όλα τα plus/minus.

Luka Doncic: Το έχω ήδη γράψει στα σχόλια, αυτός είναι ο δικός μου MVP. Kάπως έχουμε μπερδευτεί με την ανάγνωση των ποιοτικών στατιστικών και έχουμε ξεχάσει ότι στο μπάσκετ το πρώτο από όλα είναι το scoring. 33.8 πόντους φέρνει ο Λούκα κάθε βραδιά, και αυτούς τους 7.5 πόντους που σκοράρει περισσότερο από τον Jokic εγώ δεν μπορώ να τους αγνοήσω (πείτε με old school, μεγάλωσα με Γκάλη και Πέτροβιτς). Δεν βλέπω σε τι ακριβώς υστερεί ο Λούκα από τον Jokic, είναι εξαιρετικά efficient με 61.4% TS και 35.5% Usage (ο Jokic έχει Usage 29% – καμία σχέση), σουτάρει 38.2% σε 10.5 προσπάθειες από το τρίποντο (αυτή η βελτίωση από τις μεγάλες αποστάσεις είναι που τον κάνει εντελώς unguardable), έχει σχεδόν 10 ασίστ και 9.2 ριμπάουντ.

Το ότι το μετριότατο σύνολο των Mavericks βρίσκεται στην 5η θέση της Δύσης το χρωστά απόλυτα στον Λούκα, και το θεωρώ μεγαλύτερο αγωνιστικό επίτευγμα από την μάχη των Nuggets για την 1η θέση, μιας και οι τελευταίοι έχουν πολύ καλύτερους παίκτες και έναν απείρως καλύτερο κόουτς να τους καθοδηγεί. Μακάρι το Dallas να καταφέρει πράγματα και στα play off – αλλά όσον αφορά στη regular, είναι η ώρα το βραβείο να φύγει από τα χέρια των 7 footers και να επιστρέψει στη φατρία των guards. Eίναι και καλό για το άθλημα, δεν μπορεί να κερδίζουν συνέχεια οι ίδιοι.

 

 

Εύφημος μνεία: (και all nba πεντάδες)

 

1η: Doncic-SGA-Tatum-Giannis-Jokic

2η: Durant-Leonard-Edwards-Brunson-Curry

3η: Lebron James-Booker-Haliburton-Porzingis-Maxey (με George και Brown οριακά έξω)

 

 

 

Defensive Player Of The Year

 Ίσως το πιο δύσκολο πράγμα να εκτιμηθεί αντικειμενικά στο μπάσκετ είναι η αμυντική συνεισφορά ενός παίκτη. Μετράνε στην Αμερική τα contested shots, τα deflections, τα steals ή και το πόσο μεταβάλλονται οι αμυντικοί δείκτες όταν ένας παίκτης παίζει ή κάθεται στον πάγκο. Μην ακούτε κανένα! Μόνο το eye test μετράει εδώ, μιας και οποιοδήποτε άλλο στατιστικό μπορεί κάλλιστα να ψεύδεται.

Τι να τα κάνω τα κλεψίματα αν ένας παίκτης τζογάρει συνεχώς για το κλέψιμο και χάνει τον παίκτη του, ή τι να το κάνω το contest όταν ένας παίκτης τρέχει τελευταία στιγμή να μαρκάρει τον ελεύθερο παίκτη στο τρίποντο; Θυμάμαι πριν δύο χρόνια advanced αμυντικά stats να δίνουν τον Jokic σχεδόν defensive player of the year (lol), μιας και τον αντικαθιστούσε o ημιθανής DeAndre Jordan και η άμυνα των Nuggets κατέρρεε στα λεπτά του τελευταίου.

Δεν εμπιστευόμαστε λοιπόν τίποτα άλλο από τα μάτια μας, και υπενθυμίζουμε ότι το βραβείο δεν λέγεται Rim Protector Of The Year αλλά Defensive Player Of The Year. Ένας καλός rim protector δεν συμβάλλει απαραίτητα σε ένα καλό αμυντικό αποτέλεσμα, αν είναι ευάλωτος σε συγκεκριμένες επιθετικές δράσεις.

 

Επιλέγω 3 φιναλίστ: Herb Jones, Rudy Gobert, Bam Adebayo.

Oι New Orleans Pelicans , παρά την ύπαρξη αρκετών παικτών αδύναμων στην άμυνα (McCollum, Zion Williamson, Valanciunas) έχουν τη στιγμή που γράφω την 6η καλύτερη άμυνα στο ΝΒΑ, και το οφείλουν σε πολύ μεγάλο βαθμό στον καταπληκτικό Ηerb Jones. Παίκτης με μέγεθος, ταχύτητα, τεράστια άκρα και άριστο footwork ο Jones όχι μόνο μπορεί να μαρκάρει άριστα παίκτες από το 1 εως το 4, αλλά και να διαβάσει άριστα τις πάσες, αλλοιώνοντας και κλέβοντας μπάλες, ενώ είναι από τους λίγους παίκτες που μπορεί να σβήσει τρίποντα στα close outs. Όχι τυχαία (οκ, ίσως και λίγο τυχερά) οι αντίπαλοι της Νέας Ορλεάνης σουτάρουν τα χαμηλότερα ποσοστά τους από το τρίποντο (πρώτοι οι Pelicans σε χαμηλότερο opponents 3 point percentage). Τρομερό εργαλείο ο Jones.

 

Ίσως την καλύτερη αμυντική του χρονιά κάνει φέτος ο πολυνίκης του θεσμού Rudy Gobert. Τον βοηθάει φυσικά το αμυντικό πλαίσιο των Wolves (σπουδαία δουλειά στην περίμετρο από McDaniels και Edwards), αλλά και ο ίδιος είναι εξαιρετικός ως help defender, ως blocker και αποτρεπτική παρουσία στη ρακέτα. Το κερασάκι στην τούρτα όμως είναι ότι αρκετές φορές τον βλέπουμε μόνο του σε switches στην περιφέρεια, να στέκεται πολύ αξιοπρεπώς. Δεν είναι φυσικά ο ορισμός του switchable player, αλλά μπορεί να κρατήσει το

έδαφός του σε switches, κάτι που τον κάνει λιγότερο αξιοποιήσιμο στόχο από τις αντίπαλες επιθέσεις. Οι Timberwolves φέτος είναι με αισθητή διαφορά η καλύτερη άμυνα στο ΝΒΑ, και ο Gobert απόλυτα δίκαια μεγάλο φαβορί για το βραβείο…

…το οποίο εγώ απονέμω στον Bam Adebayo. Οκ, μέσα μου ισοπαλία με Gobert είναι, αλλά δεν μπορεί ο καλύτερος αμυντικός παίκτης των τελευταίων ετών να μην το έχει κερδίσει ποτέ, oπότε ας επανορθώσουμε την αδικία. Κάπου διάβασα ότι ο Adebayo δέχεται τους λιγότερους πόντους ανά κατοχή σε isolation, και πράγματι ο Βam μπορεί να μαρκάρει επιτυχώς όλες τις θέσεις, από Embiid ως Lillard. Eίναι αυτή η μοναδική προσαρμοστικότητα του Bam σε διαφορετικού είδους αποστολές που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της καταπληκτικής άμυνας του Miami (4η φέτος στη regular, παρά τις συνεχείς ελλείψεις). Παράλληλα ρίχνει τάπες, μαζεύει το ριμπάουντ, αλλοιώνει πάσες, τρέχει και βοηθάει παντού και πάντα, σε κάθε κατοχή, με την αφοσίωση του αφιονισμένου Ασασίνου. Ο Bam είναι μοναδικός, αναντικατάστατος και αφόρητα υποτιμημένος.

 

Εύφημος μνεία: Victor Webanyama (θα το πάρει σπίτι του το βραβείο στο κοντινό μέλλον για πολλά χρόνια), Jalen Williams (σκύλος), Johnathan Isaac (λίγο playing time δυστυχώς), Chet Holmgren, Alex Caruso, Evan Mobley, Derrick White, Jason Tatum.

 

 

Rookie Of The Year

E, τι, Kendrick Nunn, ευκολάκι, έτσι;

 Πρόκειται για μια ιστορική σεζόν για το συγκεκριμένο βραβείο, μιας και βλέπουμε μια μονομαχία σώμα με σώμα ανάμεσα σε δύο υποψήφιους που οποιαδήποτε άλλη χρονιά θα κέρδιζαν εύκολα το βραβείο. Wembanyama και Holmgren είναι στην πρώτη τους χρονιά στο ΝΒΑ ήδη στην τελική λίστα των υποψηφίων για αμυντικοί της χρονιάς. Παραθέτω εδώ τα στεγνά στατιστικά μήπως μας βοηθήσουν στην πολύ δύσκολη αυτή αποστολή του να επιλέξουμε κάποιον από τους δύο.

 

Wembanyama: 21.2 π. 10.5 ρ. 3.5 (!) τάπες με 46.4% FG, 31.9% 3π

Ηolmgren: 16.6 π. 7.9 ρ, 2.5 (!) τάπες με 53% FG, 37.2 3π.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι ο Βίκτορ γράφει καλύτερα νούμερα, ο Τσετ όμως είναι πολύ πιο efficient και σουτάρει καλύτερα την μπάλα

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκρίνει κάποιος παίκτες όταν βρίσκονται σε τόσο διαφορετικά αγωνιστικά πλαίσια. Ο Holmgren στην πρώτη του χρονιά παίζει με εξαιρετική επιτυχία τη θέση του σέντερ σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Παρά το κάτισχνο σώμα του δίνει μάχες με τα θηρία κάθε βράδυ να κρατήσει τη θέση του στη ρακέτα, ενώ το spacing που παρέχει με το εξαιρετικό σουτ του είναι κομβικό για την επιθετική λειτουργία των Thunder. O Wembanyama από την άλλη βρίσκεται σε μια κακή ομάδα που βαθμολογικά δεν παλεύει για τίποτα, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο του σε ένα πλαίσιο αρκετά άναρχο. Τα πράγματα που κάνει μέσα στο γήπεδο ξεπερνούν τη φαντασία και τη λογική κάθε μπασκετόφιλου, και χωρίς υπερβολή τα βλέπουμε για πρώτη φορά στην ιστορία του αθλήματος – οι διαστάσεις του γηπέδου μοιάζουν πολύ μικρές, σχεδόν λανθασμένες, για τον νεαρό Γάλλο, που συν όλων των σωματικών του προτερημάτων ξέρει και καταπληκτικό μπάσκετ.

Δυσκολεύομαι αφάνταστα να αποφασίσω, και θέλω όσο γίνεται να απομονώσω το τελείως διαφορετικό αγωνιστικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Θα πάω με τον Wembanyama, γιατί δεν θέλω η ιστορία να γράψει πως ένα τέτοιο φαινόμενο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα γήπεδα του ΝΒΑ και δεν τιμήθηκε με αυτό το βραβείο.

 

Ευφημος μνεία: O Brandon Miller έδειξε στοιχεία πλήρους two way παίκτη στους Hornets (17 πόντοι μ.ο. , σχεδόν 37% στο τρίποντο, καλή οn ball άμυνα, ικανοποιητική συμπεριφορά στο pick and roll ως handler) και θα κάνει καλή καριέρα στο ΝΒΑ. Ως ακατέργαστα prospects μου αρέσουν πολύ οι δύο μικροί της Utah (George και Hendricks – o Ainge χτύπησε διάνα και πάλι), ο Αmen Thompson των Rockets (αν του βάλουν λίγο μούσκουλα βλέπω ένα μικρό Aντετοκουμποειδές εδώ), ενώ ειδική μνεία αξίζουν οι Jaquez του Μiami, Podziemski του Golden State και Lively του Dallas που προσφέρουν πράγματα σε ελίτ ομάδες από την πρώτη τους χρονιά. Μεγάλη απογοήτευση το νούμερο δύο του ντραφτ Scoot Henderson, αλλά ας μην βιαστούμε να τον καταδικάσουμε, θα μάθει με τον καιρό να διαβάζει το παιχνίδι καλύτερα.

 

 

6th Man Of The Year

Ψάχνουμε όχι μόνο για παίκτες που κάνουν καλύτερες τις ομάδες τουςερχόμενοι από τον πάγκο, αλλά και για παίκτες που παίζουν πολλά λεπτά και μπορούν να κλείνουν παιχνίδια. Οι τρεις φιναλίστ μου είναι οι εξής:

Βogdan Bogdanovic o Σέρβος: ο ορισμός του τίμιου και αποφασιστικού 6ου παίκτη, απορώ τι στην οργή κάνει ακόμα στην Atlanta, είναι από τους παίκτες που μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ οποιασδήποτε ομάδας με

σοβαρές βλέψεις. 17 πόντους μ.ο. με 37.5% σε 8 προσπάθειες από το τρίποντο είναι εξαιρετικά νούμερα, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω ότι ο Bogdanovic τα πραγματοποιεί σε ένα εντελώς τουριστικό, μπασκετικά εξωτικό περιβάλλον.

Μalik Monk: άλλη μια καταπληκτική σεζόν για τον Μοnk, με μεγάλα καλάθια στο clutch για το Sacramento, 15.5 πόντους και 35% από το τρίποντο σε μπόλικες προσπάθειες. Μεγάλο στοιχηματικό φαβορί, όμως το ότι ο Huerter

στην ίδια θέση φέρνει μεγαλύτερο net rating είναι ένα μικρό στοιχείο εναντίον του, μιας και το αντίστοιχο δεν ισχύει για τον…

…Νorman Powell , τον δικό μου 6th man of the year. Σχεδόν 50% στο FG και 44% στο τρίποντο σε 5 δύσκολες κατά κανόνα προσπάθειες μιλάνε από μόνα τους. Όμως πέρα από αυτό, ο Powell αποδεικνύεται ο πιο αξιόπιστος παίκτης σε ένα σύνολο αλλοπρόσαλλων και απρόβλεπτων παικτών, ο μόνος που ξέρεις πάντα τι θα σου δώσει. Παίκτης εγγύηση σε όλα τα επίπεδα, και πολύ πιο σημαντικό κομμάτι για τους Clippers από ότι μπορεί να φαίνεται.

Εύφημος μνεία: Νaz Reid (41.5% στο τρίποντο, ο ορισμός του μοντέρνου ψηλού παίκτη), Trey Murphy III, Caris LeVert (πολύ ευχάριστη έκπληξη η φετινή βελτίωσή του), και ναι, ο τίμιος και τόσο απαραίτητος στη Βοστώνη Sam Hauser, που μόνο λόγω έλλειψης playing time δεν είναι ψηλότερα στη λίστα. Σε 21 λεπτά όμως ο Hauser έχει το δεύτερο καλύτερο net rating από τους Celtics, και τους έχει δώσει πολλές φορές μεγάλη ώθηση μέσα στα παιχνίδια. Με 44% τρίποντο σε 6 προσπάθειες, εγώ θα έλεγα στον Mazzulla να κρατά στο πίσω μέρος του μυαλού του την προοπτική να κλείνει παιχνίδια με τον Sam, δεν είναι τόσο κακός αμυντικός όσο η φήμη του.

 

 

Coach Of The Year

Aξίζει να σημειωθεί εδώ ότι το επίπεδο του coaching στο ΝΒΑ ανεβαίνει συνεχώς, καθώς όλο και περισσότεροι εκπρόσωποι της παλιάς φρουράς βλέπουν την πόρτα της εξόδου από τη Λίγκα, ενώ νεαροί assistant coaches από τα φυτώρια σπουδαίων προπονητών αναλαμβάνουν πρώτες θέσεις.

Υπάρχουν δηλαδή πολλές καλές προπονητικές δουλειές φέτος για να διαλέξει κανείς τον COTY.

Αυτή τη φορά δεν θα πρωτοτυπήσω και θα απονείμω το βραβείο στον Mark Daigneault. Aυτό που έχει φτιάξει ο Daigneault στην Oklahoma είναι ένα μπασκετικό θαύμα, μια ομάδα δηλαδή που κάνει πρωταθλητισμό χωρίς βετεράνους και ταυτόχρονα εξελίσσει τους νεαρούς παίκτες της. Έχουμε δει σπουδαίες και τολμηρές στρατηγικές ιδέες από τον Daigneault, όπως την χρησιμοποίηση του “κατηγορίας φτερού” Chet Holmgren αυστηρά στο 5, ή την εξακολουθητική χρησιμοποίηση του άσουτου Josh Giddey στα starting line ups, που φωνάζουν ότι χρειάζονται περισσότερο shooting.

Mιλάμε για έναν coach που δεν υποχωρεί ούτε χιλιοστό από τις αρχές του – μένει να δούμε από τι είναι στα αλήθεια φτιαγμένος στην post season, όπου οι προσαρμογές στο σχέδιο του αντιπάλου μετράνε πολύ περισσότερο. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με βραβεία της regular, και όταν ένας κόουτς έχει ένα εξαιρετικά νεανικό σύνολο στην κορυφή της πολύ ποιοτικής Δύσης οφείλουμε να βγάλουμε το καπέλο μας και να υποκλιθούμε. Οι συγκρίσεις με τους Grizzlies της τελευταίας διετίας είναι έγκυρες, όμως στο μισό γήπεδο βλέπουμε ένα πολύ πιο efficient σύνολο, που δουλεύει με αποκρυσταλλωμένο τρόπο ευφάνταστες επιθετικές δράσεις. Όλη η πιτσιρικαρία των Thunder ξέρει τι πρέπει να κάνει και εμφανίζεται βελτιωμένη σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.

O μόνος σοβαρός αντίπαλος του Daigneault για το βραβείο είναι ο Chris Finch, προσωπική μου προπονητική αδυναμία από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τους Timberwolves. Ο Finch ενέπνευσε το πνεύμα του νικητή αυτόματα σε ένα σύλλογο που κουβαλάει διαχρονικά την ταμπέλα του loser, ενώ καταφέρνει πάντα να παίρνει το 100% από όλους ανεξαιρέτως τους παίκτες του. Gobert, Reid, McDaniels, Alexander-Walker (ειδικά αυτός), εμφανίζονται όλοι βελτιωμένοι, εμπλουτίζοντας το παιχνίδι τους με στοιχεία που απουσίαζαν από το ρεπερτόριό τους. Το σπουδαιότερο επιχείρημα υπέρ του είναι πως πάντα βρίσκει λύσεις στις διάφορες κακοτοπιές της regular season, ο τραυματισμός του Towns θα είχε εκτροχιάσει άλλες ομάδες, με τον Finch όμως υπάρχουν πάντα δημιουργικά και λειτουργικά plan b, plan c, plan d κλπ, που επιτρέπουν στους Wolves να συνεχίζουν ακάθεκτοι στη διεκδίκηση της πρωτιάς στη Δύση. Η άμυνα της Minnesota είναι φτιαγμένη από γρανίτη, και αυτό το πιστώνεται εξ’ολοκλήρου ο συμπαθέστατος coach.

Eυφημος μνεία: πολύ καλές προπονητικές δουλειές βλέπουμε στο Orlando του Mosley και το Houston του Udoka (παίρνουν και οι δύο το μάξιμουμ από τους νεαρούς παίκτες τους). Στο Cleveland ο Bickerstaff έχει φτιάξει ένα βαθύ two-way σύνολο που απορρόφησε εξαιρετικά τους κραδασμούς από τις συνεχείς απουσίες σημαντικών παικτών. Λίγη αγάπη παραπάνω αξίζουν προπονητές όπως ο Mazzulla και ο Malone, Celtics και Nuggets είναι οι δύο καλύτερες ομάδες του ΝΒΑ και φυσικά το οφείλουν αυτό όχι μόνο στο ταλέντο τους αλλά και στους προπονητές τους. Ο Carlisle στην Indiana φέρνει το τετραδιάστατο, υπερηχητικό μπάσκετ, με ιδέες που θα επηρεάσουν το άθλημα στα χρόνια που έρχονται. Ένα εγκώμιο αξίζει και ο Thibodeau, που όχι μόνο κρατάει πάντα αξιόμαχους τους Knicks μέσα σε ένα καταιγισμό απο ατυχίες, αλλά και που έχει εισάγει στην επιθετική λειτουργία τους περισσότερα στοιχεία από το μοντέρνο μπάσκετ. Γηράσκω αεί διδασκόμενος.

 

Μost Improved Player

Ίσως το πιο αόριστο και αυθαίρετο βραβείο από όλα. Οι ψηφοφόροι στο ΝΒΑ συνήθως ανταμείβουν με το βραβείο αυτό παίκτες που κατορθώνουν να μπουν στην απόλυτη ελίτ, πέρσι ας πούμε το βραβείο είχε πάει στον Φινλανδό Markkanen.

Μεγάλο φαβορί για το βραβείο είναι ο Tyrese Maxey, με δεύτερο τον Coby White – όμως δεν βλέπω καμιά τρομερή διαφορά στο παιχνίδι του Maxey από πέρσι (ήδη γάζωνε από πέρσι) ενώ και ο White, παρόλο που σουτάρει την μπάλα καλύτερα φέτος δεν τον λες και για παίκτη που αξίζει στην αγορά κάτι αισθητά περισσότερο από το NonTaxMLE (που είναι φέτος γύρω στα 14 εκ.). Υπάρχουν ονόματα για όλα τα γούστα και ενδεικτικά αναφέρω μερικά:

Sengun (μεγάλη βελτίωση στο αμυντικό και αθλητικό κομμάτι), Suggs (αμυντικός εξολοθρευτής που επιτέλους σουτάρει αξιοπρεπώς φέτος), Johnathan Kumminga (εξελίσσεται σε πολύ σημαντικό κομμάτι στους φετινούς Warriors). Θα επιλέξω με καθαρά προσωπικά κριτήρια τον Jalen Williams των OKC. Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας την ανάδυση ενός ολοκληρωμένου, all around παίκτη μόλις στη δεύτερη χρονιά του στη λίγκα. Σπουδαίος και ασυγκράτητος στα drives του, σουτάρει την μπάλα με 54% FG και 43% από το τρίποντο, εξαιρετικός πασέρ και δημιουργός (4.5 ασίστ για 1.8 λάθη), καλός ριμπάουντερ, απροσπέλαστος στην άμυνα με την αθλητικότητα και το μέγεθός του: ο Jalen Williams θα πρωταγωνιστεί στο ΝΒΑ για πολλά- πολλά χρόνια, και ήδη στα 22 του μόλις χρόνια είναι το νο2 σε μια ομάδα που διεκδικεί τον τίτλο.

Executive of the year: εύκολο. Brad Stevens. O άνθρωπος που ψυχανεμίζεται τις εξελίξεις προτού αυτές συμβούν, πούλησε ακριβά παίκτες στο απώγειο της αξίας τους (Smart, Robert Williams) και αγόρασε φθηνά παίκτες που βελτιώνουν την ομάδα του (Porzingis, Holiday). Το ρόστερ των Celtics είναι απλά ονειρώδες σε συγκέντρωση ταλέντου. “Ιδού, έκανα ότι καλύτερο μπορούσε να γίνει” – αυτό είπε ο Stevens με τις κινήσεις του. “Τώρα σηκώστε το”. Εύφημος μνεία στο office των Knicks, για τις σπουδαίες κινήσεις του χειμώνα.

 

Clutch Player Of The Year: Nicola Jokic. Για να μην μείνει παραπονεμένος χωρίς βραβείο, την ώρα που ταΐζει τα άλογά του. Η σκέψη και μόνο με θλίβει.

 

PS: To νιώθετε; To μυρίζετε στην ατμόσφαιρα; Είναι αυτή η αύρα της “ιστορικής” χρονιάς. Το φως από ένα άστρο που συνοδεύει τις ομάδες μας, λάμποντας επάνω από το κεφάλι τους σε κάθε βήμα της διαδρομής. Τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο Ολυμπιακός έχουν σημαντικές πιθανότητες να βρεθούν στο F4 του Βερολίνου. Και οι δύο, όπως παλιά. Τότε που οι ελληνικές ομάδες γεννούσαν τόσο έντονα το αίσθημα του φόβου στον αντίπαλο, σε αυτό το κομμάτι της σεζόν ανεξάρτητα με το τι είχε προηγηθεί, ίσως  γιατί “οι Έλληνες παίζουν καλύτερα από όλους υπό καθεστώς πίεσης” όπως είχε πει ο Ζόραν Σάβιτς. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για το ελληνικό μπάσκετ.

Σκεφτείτε έναν τελικό “αιωνίων” για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας.  Από τη μία μοιάζει με όνειρο. Από την άλλη, ίσως δεν είμαστε έτοιμοι για αυτό. Ούτε εμείς, ούτε η υπόλοιπη Ευρώπη.

PS1: Στη “Mέκκα” των καινοτομιών σε κοινωνικό/πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, γεννιέται μια νέα μπασκετική φιλοσοφία που μοιάζει να έρχεται από το μέλλον του αθλήματος, για να κατακτήσει το σήμερα. Το up-tempo, τέρμα physical brand of basketball, γαρνιρισμένο με τoν positionless αμερικανικό χαρακτήρα και εντός μιας πλατφόρμας συγγενούς της “Seven seconds or less”. O Tuomas lisalo παρουσίασε την καλύτερη προπονητική δουλειά φέτος στην Ευρώπη. Και θα έχει απίστευτο ενδιαφέρον να δούμε πως μπορεί να απορροφηθεί στο αγωνιστικό περιβάλλον της Ευρωλίγκας.

PS2: Όπως είπαμε και στo Hoopfellas Show , o Serge Ibaka αποτελεί έναν από τους ποιοτικότερους ψηλούς εκεί έξω. Η πρότερη εμπειρία του στη λίγκα τον βοήθησε να αποδώσει από την πρώτη ημέρα ενώ η κουλτούρα, η ιδιοσυγκρασία και ο επαγγελματισμός του είναι αυτό που χρειάζεται μια ομάδα πολύ υψηλού επιπέδου στην Ευρώπη. Οι οικονομικές του απαιτήσεις δεν μικρές. Δεν είναι απλησίαστες επίσης. Το πακέτο του (όσα μπορεί να φέρει εντός και εκτός γηπέδου) μου αρέσει αρκετά.

Μας ακολουθείτε (Like στα videos, Subscribe) στο Hoopfellas Show Powered by Foxbet όπου θα τα λέμε πλέον συχνά με ζωντανές εκπομπές . Να θυμάστε, μπαίνοντας στην Offseason,  ότι πρέπει να ρωτάτε. Ίσως κάποιες στιγμές μπείτε σε μια διαδικασία “αποκωδικοποίησης”, αλλά πάντα θα απαντάω. Νομίζω καταλαβαινόμαστε.