Hoopfellas EL Power Rankings II: The Battle Of The Bastards

The Battle of the Bastards. Αυτή είναι η φετινή Ευρωλίγκα. Δεν επιτρέπει στιγμή εφησυχασμού και καμία πνευματική χαλάρωση. Ένα πεδίο μάχης εντός του οποίου παίζεις καθημερινά τη “ζωή” σου. Στο λυκόφως του 2023, το Hoopfellas σας παραδίδει τη δεύτερη έκδοση των φετινών Power Rankings της διοργάνωσης.

 

Μπορείς να νιώσεις τον ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Το καθαρά μπασκετικό προϊόν της Ευρωλίγκας ήταν πάντα συναρπαστικό, όμως αυτό που συμβαίνει φέτος δεν έχει προηγούμενο. Το βλέπεις σε κάθε αγωνιστική. Λαμβάνεις τα vibes. Αγώνες που ημερομηνιακά γίνονται πριν καν τελειώσει ο πρώτος γύρος της διοργάνωσης, παίζονται με την ένταση και το πάθος ημιτελικού F4 ή πέμπτου παιχνιδιού σειράς playoffs. Κάθε κατοχή μετράει σε έναν “πόλεμο” ο οποίος δεν είναι σύντομος αλλά μακρύς.

Αυτή ακριβώς η “πολεμική” προσέγγιση των ομάδων σε κάθε ματς της regular season, σου δίνει την αίσθηση ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν. Το “οποιοσδήποτε, οπουδήποτε” αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά, δημιουργώντας μια χωροχρονική αναδιευθέτηση των δεδομένων μετά από κάθε αγωνιστική και όσο το κουβάρι ξετυλίγεται.

Αυτή είναι δεύτερη version των EL Power Rankings από τη σελίδα μας. Είναι ένα κείμενο που θα αποτελέσει τη βάση στην αξιολόγηση μας και στις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν σχετικά, τις επόμενες ημέρες. Πάμε να το δούμε μαζί.

 

Hoopfellas EL Power Rankings II

1.Real Madrid (16-1)

Last 10: 9-1

Offense: 1.061 PPP (No2)

Defense: 0.879 PPP (No1)

Αυτό συμβαίνει όταν σε ένα γκρουπ από overachievers οι οποίοι στο ξεκίνημα τους σε έναν σύλλογο-συνώνυμο της νίκης καταφέρνουν να πατήσουν στην κορυφή, προστίθεται ακριβώς (πνευματικά και αγωνιστικά) ο παίχτης/το πρόσωπο που ήταν προφανές ότι τους έλειπε. Χεζόνια, Μούσα, Πουαριέ, ο νεαρός  Ντιαγέ και φυσικά ο κόουτς Ματέο, κεφαλαιοποιούν τις ζυμώσεις της περυσινής μεγάλης, νικηφόρας πορείας και το performance τους πλέον χαρακτηρίζεται από άλλου είδους σιγουριά και αυτοπεποίθηση.

Ο Φακούντο Καμπάτσο κάνει τους πάντες γύρω του καλύτερους και συνθέτει μαζί με τον Ταβάρες το πιο επιδραστικό δίδυμο παιχτών στην Ευρώπη σήμερα.O τραυματισμός του Yabusele έφερε στον αφρό την εξαιρετική χημεία του διδύμου Χεζόνια-Ντεκ, οι οποίοι κάνουν θραύση στη γραμμή των forwards. Ο Κροάτης πραγματοποιεί All-Euroleague σεζόν μέχρι τώρα και η ραγδαία βελτίωση του shot selection του τον έχει μετατρέψει σε υπερόπλο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ (60.8% 2PT-40.3% 3PT-92% FT, τρομακτικά νούμερα).

Η Ρεάλ παίζει ολοκληρωμένο μπάσκετ όντας μια από τις πιο ισορροπημένες ομάδες που έχουμε δει σε αυτό το επίπεδο τα τελευταία χρόνια. Οι δείκτες της είναι κορυφαίοι σε άμυνα και επίθεση, μισό γήπεδο ή transition. Και όλα αυτά ενώ η «παλαιά φρουρά» κάνει πίσω, διατηρώντας υποστηρικτικό (σημαντικό βέβαια ακόμα) ρόλο στην αγωνιστική φυσιογνωμία της «Βασίλισσας». Το σενάριο μοιάζει τέλειο. Τόσο τέλειο που σε κάνει να φοβάσαι κάψιμο του, από το φάντασμα της ιστορίας της διοργάνωσης.

2.Virtus Bologna (12-5)

Last 10: 7-3

Offense: 1.015 PPP (No3)

Defense: 0.986 PPP (No7)

Η Βίρτους Μπολόνια στο Νο2 λοιπόν (“από πότε είναι αυτή η εφημερίδα”, η επιτομή). Hands down η μεγάλη έκπληξη της σεζόν. Όχι δεν είναι αλκυονίδες ημέρες, ούτε ένας extended «μήνας του μέλιτος». Αυτή η Βίρτους έχει γερές βάσεις, χαρακτήρα και την απαραίτητη προσωπικότητα, ίσως όχι ακόμα στον βαθμό που θα της επιτρέψει να παγιωθεί στο Νο2 της λίγκας, αλλά σίγουρα για να απoτελέσει διεκδικητή μιας θέσης για τα playoffs.

Ο Λούκα Μπάνκι κάνει καταπληκτική δουλειά βάζοντας ισχυρή υποψηφιότητα για το βραβείο του «προπονητή της χρονιάς». Σύνολο βετεράνων που αρχικά έμοιαζαν συμβατοί για casting στο Last Vegas (…) αλλά τελικά βουλώνουν στόματα (το δικό μου πρώτα) αποδίδοντας εξαιρετικό μπάσκετ και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Η Βίρτους έχει καλό spacing και σουτάρει εξαιρετικά χωρίς να έχει πληθώρα σουτέρ, γιατί πολύ απλά έχει την κουλτούρα του «μοιράζομαι τη μπάλα», φιλτράρει πολύ καλά τις εκτελέσεις της (το timing της είναι δουλεμένο και οι παίχτες δείχνουν ότι διαθέτουν την απαραίτητη συναισθηματική νοημοσύνη) και η ικανότητα της στα «cuts» βάζει πίεση στην αντίπαλη ρακέτα, μαζεύοντας ενστικτωδώς την άμυνα προς τα μέσα.

Ο Τόκο Σενγκέλια είναι βασικός υποψήφιος για το βραβείο του MVP της σεζόν θυμίζοντας το τανκ της Βιτόρια ενώ το δίδυμο Μπελινέλι-Χάκετ παραδίδει σεμινάρια πνευματικότητας. Παίχτης-κλειδί ο Isaia Cordinier ο οποίος από τα περυσινά playoffs της Lega A έχει βρει τον ρόλο που του ταιριάζει (defensive wing) και πλέον είναι απελευθερωμένος γνωρίζοντας τη σημασία του εντός του συνόλου. Ο Μπάνκι άφησε έναν πολύ καλό παίχτη όπως ο Jaleen Smith και επέλεξε «χημεία» αντικαθιστώντας τον με τον σουτέρ Rihards Lomazs, πιστεύοντας ίσως ότι ο Λετονός είναι πιο συμβατός ως πέμπτος γκαρντ. Ο έμπειρος κόουτς πάντως παίρνει 100% από τον Awudu Abass χρησιμοποιώντας τον στη θέση “4” καθώς μπορεί να πάει small στη frontcourt, ματσάροντας με το μεγάλο μέγεθος των γκαρντ του. Ο τραυματισμός του Μίκι έχει αφήσει κενό στη θέση «5» και πλέον, μετά τα τελευταία νέα και τον σοβαρό τραυματισμό του Cacok,  οι Ιταλοί είναι υποχρεωμένοι να προσθέσουν παίχτη εκεί.

Δεν νοείται Ευρωλίγκα χωρίς Μπολόνια, γνωρίζετε την άποψη μου από τις πρώτες ημέρες λειτουργίας του Hoopfellas. Eίναι ωραία εικόνα να βλέπεις την επιβλητική Segafredo Arena γεμάτη να τιμάει το παρελθόν και να ελπίζει για το μέλλον, κουβαλώντας όλη αυτήν την παράδοση. Οκ, δεν έχει την αύρα του PalaDozza που σου δίνει την αίσθηση ότι μια αόρατη σκάλα ξεκινάει από το κέντρο του γηπέδου και φτάνει μέχρι τον ουρανό συνδέοντας το παρκέ με κάτι «θεϊκό», αλλά τι να κάνουμε.

Hats Off!

3.Fenerbahce (10-7)

Last 10: 5-5

Offense: 1.012 (No4)

Defense: 0.995 (No11)

Εποχή «Σάρας» στην Πόλη μετά τις σχετικά πρόσφατες, ραγδαίες εξελίξεις και την απομάκρυνση του Δημήτρη Ιτούδη. Το ερώτημα είναι: Μπορεί αυτή η κίνηση να αλλάξει πλήρως τη μοίρα της σεζόν για τη Φενέρ; Η απάντηση είναι πως μπορεί. Σε μια κλειστή λίγκα με μεγάλο traffic από ισοδύναμες σχεδόν ομάδες πίσω από το Νο1, τα πάντα είναι ανοιχτά. Και ομολογώ πως αυτήν τη στιγμή μου αρέσουν πιθανότητες της Φενέρμπαχτσε για μια θέση στην πρώτη τετράδα.

Το ρόστερ των Τούρκων είναι εξαιρετικό και έχει ουκ ολίγα χρήσιμα εργαλεία, σε επίπεδο προσώπων/δεξιοτήτων, για το μπάσκετ του Σάρας. Playmaking, ικανούς cutters και κυρίως Post-up skills. Από τα πρώτα παιχνίδια η Φενέρ ακουμπάει με διαφορετικούς τρόπους τη μπάλα στο low post και δουλεύει περισσότερο την κίνηση μακριά από τη μπάλα. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε την προσέγγιση του Σάρας σε όρους επικοινωνίας και διαπροσωπικών σχέσεων με τους παίχτες. Είναι ως γνωστόν υπέρ του δέοντος vocal αλλά η θητεία του στη Βαρκελώνη έδειξε ότι ο τρόπος που επικοινωνείς τα θέλω σου είναι πάντα σημαντικός, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με νεότερα παιδιά που μεγάλωσαν (και μεγαλώνουν) σε τελείως διαφορετικές πλέον κοινωνίες.

Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είναι «παίχτης Σάρας». Το αντίθετο θα έλεγα αλλά επίσης δεν ξέρω εάν θα δοθεί στον Λιθουανό κάποια δυνατότητα αλλαγής. Το ρόστερ πάντως είναι έχει τεράστιο ποιοτικό βάθος και η επίθεση ήδη έχει αρχίσει να δουλεύει σε βάθος λεπτομερειών, παράγοντας καλύτερα αποτελέσματα. Ο Σάρας δεν έχει τόση πίεση στην πρώτη του σεζόν (όχι ότι δεν έχει πίεση) και η Φενέρ δείχνει πως μπορεί να αναρριχηθεί βαθμολογικά όντας μια από τις ομάδες που θα ξεχωρίσουν από τον ανταγωνισμό.

 

4.Panathinaikos (10-7)

Last 10: 7-3

Offense: 1.001 PPP (No10)

Defense: 0.943 PPP (No3)

Κύμα ενθουσιασμού στον Παναθηναϊκό ο οποίος το τελευταίο εικοσαήμερο σπριντάρει προς την κορυφή, δείχνοντας πολύ θετικά -για την εποχή- σημάδια και αφήνοντας υποσχέσεις σχετικά με το που μπορεί να φτάσει. Το «τριφύλλι» δεν έχει καταφέρει ακόμα κάτι. Όμως δείχνει ότι χτίζεται σε γερές βάσεις, σφυρηλατώντας ένα two-way αγωνιστικό προφίλ και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Ο Παναθηναϊκός δουλεύει εξαιρετικά στο μισό γήπεδο όντας μια από τις καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης σε σετ καταστάσεις, σε άμυνα και επίθεση. Σκοτώνει τους αντιπάλους με τους χειριστές του στο Pick & Roll (0.968 PPP, No2 στη λίγκα), μετακινεί σωστά και με ταχύτητα τη μπάλα, ενεργοποιεί αποτελεσματικά strong & weak side cuts, χτυπάει στη μετακίνηση της άμυνας και πλέον (με τον Nunn) έχει iso-παιχνίδι για να βρει σκορ ξεκολλώντας τα πόδια του από τη λάσπη της στατικότητας όταν χρειαστεί. Αυτή είναι μια guard based, “δυναμική επίθεση” μισού γηπέδου που αναπτύσσεται εντός σωστού πλαισίου spacing, το οποίο δίνει την ευκαιρία σε παίχτες με ισχυρά fundamentals, αντίληψη και ακριβή reads όπως ο Γκριγκόνις ή ο Γκραντ να μοιάζουν «άχαστοι».

Το κομμάτι όπου οι πράσινοι έχουν ξεπεράσει  τις προσδοκίες βέβαια είναι η άμυνα μισού γηπέδου (0.909 PPP, No3) . Εκεί ο Παναθηναϊκός φαίνεται ότι έχει σκάψει βαθιά. Ο τρόπος που εκτελεί help & recover-δράσεις, η επικοινωνία διαφορετικών δυάδων απέναντι στο αντίπαλο two-man game και οι χρόνοι εκτέλεσης των περιστροφών αξιολογούνται με πολύ υψηλό βαθμό, στοιχειοθετώντας μια άμυνα κορυφαίου επιπέδου. Σημαντικοί παίχτες με ιδιαίτερη συμβολή στην ομαδική αυτή επιτυχία είναι ο Jerian Grant (τρομερό impact στην Off-ball άμυνα) και ο Marius Grigonis (ξέρει ανά πάσα στιγμή τη θέση του, αυτοματοποιημένα rotations, Νο2 στη λίγκα στην Post-up άμυνα με 0.200 PPP σε ικανοποιητικό δείγμα, καλά διαβάσετε , μην πηγαίνετε πάλι πίσω) ενώ με την επιστροφή του Ερνανγκόμεθ οι πράσινοι προσθέτουν ένα υπερόπλο στην άμυνα αλλαγών (παράγοντας στο τέλος κλειστών παιχνιδιών).

Φυσικά οι παίχτες του Αταμάν έχουν ουκ ολίγα πράγματα που οφείλουν να βελτιώσουν στην προσπάθεια τους να κερδίσουν μια θέση στην πρώτη οχτάδα. To πιο βασικό από αυτά είναι οι επιδόσεις τους στο transition. Ο Παναθηναϊκός είναι κακή transition ομάδα στην εποχή του transition basketball. Είναι η λιγότερη αποτελεσματική επίθεση της λίγκας σε αυτές τις καταστάσεις ενώ και η αντίστοιχες αμυντικές του δράσεις εμφανίζουν σοβαρές παθογένειες τις οποίες στοχεύουν όλοι οι αντίπαλοι προπονητές στην παρούσα φάση. Χρειάζεται δουλειά εδώ και ίσως και κάποιες προσαρμογές σε επίπεδο rotation. Για παράδειγμα, ένας λόγος που η ομάδα δεν παίρνει transition πόντους είναι ότι δεν τους δημιουργεί η ίδια, πιέζοντας ψηλά τη μπάλα. Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης είναι εξαιρετικός σε αυτό το κομμάτι και μπορεί να συνεισφέρει σε μια επικείμενη βελτίωση των δεικτών στο transition σε άμυνα και επίθεση. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται την ενέργεια του όπως και το rim protection (λείπει από την ομάδα) του Κώστα Αντετοκούνμπο.

Συνολικά οι πράσινοι βρίσκονται σε καλό δρόμο όμως ο χαρακτήρας και η πραγματικότητα  της διοργάνωσης απαιτούν συνεχή βελτίωση και επαγρύπνηση. Το «τριφύλλι» οφείλει να μείνει πεινασμένο και αυτή τη στιγμή (ανεξάρτητα από το τι θα φέρει η βραδιά, γιατί θα έρθουν και πισωγυρίσματα) πρέπει να συνεχίσει να «χτυπάει τον βράχο». Έχει σωστή ηγεσία με τον (ιδανικό για να χτίσεις το πνευματικό προφίλ μιας ομάδας κορυφής) Κώστα Σλούκα, τον Μήτογλου να παίζει ως ένας από τους κορυφαίους της διοργάνωσης, την ασφάλεια του Λεσόρ και φυσικά τον κόουτς Αταμάν ο οποίος ακόμα μπορεί να πάρει πράγματα από το συγκεκριμένο ρόστερ.

Επαναλαμβάνω, ο Παναθηναϊκός δεν έχει κατακτήσει ακόμα τον χαρακτήρα που ονειρεύεται και θα τον φέρει πίσω στην ελίτ. Όμως δουλεύει σωστά για να το καταφέρει. Και το πιο ενθαρρυντικό σημάδι σε όλη αυτήν την προσπάθεια – πάντα σε συνάρτηση με αυτό που βλέπουμε τώρα- είναι ότι αυτό το γκρουπ, βρίσκεται ακόμα στο ξεκίνημα του.

 

-Monaco (10-7)

Last 10: 5-5

Offense: 1.003 (No7)

Defense: 0.973 PPP (No6)

Η Μονακό έχει αγωνιστικά ζητήματα να λύσει όμως παρά την αστάθεια της καταφέρνει να διατηρείται ψηλά, δείγμα της δυναμικής των μονάδων της αλλά και του ρόστερ συνολικά. Δεν είναι μυστικό ότι οι Μονεγάσκοι διαθέτουν μεγάλο ποιοτικό βάθος και μια μεγάλη δεξαμενή δεξιοτήτων που τους δίνει το δικαίωμα να κοιτούν ψηλά και φέτος. Tο απέδειξαν (και) στην πρόσφατη αναμέτρηση με τη Μπαρτσελόνα.

Ο Μάικ Τζέιμς κάνει ίσως την πιο ώριμη χρονιά της καριέρας του. Ουσιαστικός, πιο «σοφός», με πλήρη επίγνωση των shortcuts που οδηγούν στη νίκη.  18.9 πόντοι (42-43-78) και 4.9 τελικές πάσες για 1.9 λάθη, νούμερα που τον χρίζουν φαβορί αυτήν τη στιγμή για το βραβείο του MVP. Αυτός και ο Ντιαλό είναι οι παίχτες που τραβούν το κάρο όταν αυτό κολλάει στη λάσπη των τραυματισμών και της παραγωγικής αστάθειας. Με τον Λόιντ να μπαινοβγαίνει στα πιτς και τον Οκόμπο αγκαλιά με τον εφιάλτη του inconsistency, η επίθεση των Μονεγάσκων δεν είναι ακριβώς αυτό που περίμενε ο Σάσα Ομπράντοβιτς, ειδικά στο μισό γήπεδο (0.973 πόντοι/κατοχή).

Αντίθετα, η συμπαγής άμυνα  έχει λειτουργήσει ως σωσίβια λέμβος στις δύσκολες στιγμές. Παρότι χρίζει ακόμα βελτίωσης στους χρόνους με τους οποίους  ξεδιπλώνει τις περιστροφές της, διαθέτει όπλα της οποία της επιτρέπουν να «στραγγαλίζει»  τον αντίπαλο, διακόπτοντας την επικοινωνία του με το καλάθι στις κρίσιμες στιγμές. Άμυνα στο low post, αναχαίτιση PnR δράσεων, καθαρή 1on1 άμυνα. Η Μονακό δείχνει ότι μπορεί να βρεθεί στην πρώτη εξάδα και να πολεμήσει για το πλεονέκτημα αρκεί να βελτιώσει την επιθετική της λειτουργία στις σετ καταστάσεις.

6.Barcelona

Last 10: 5-5

Offense: 1.009 PPP (No5)

Defense: 0.962 PPP (No4)

Η πρώτη κοιλιά της σεζόν είναι γεγονός για τη Μπαρτσελόνα η οποία χάνει έδαφος εδώ και καιρό, καταλήγοντας να ηττηθεί από την Αρμάνι στη Βαρκελώνη και από την Άλμπα στο Βερολίνο. Η χθεσινή συντριβή στο Πριγκιπάτο δεν αποτελεί έκπληξη καθώς στο συγκεκριμένο ματς εμφανίστηκαν όλες οι αγωνιστικές παθογένειες της ομάδας. Παράλληλα  το σύνολο του Γκριμάου μετράει  τρεις συνεχόμενες αποτυχίες  εντός συνόρων (ηττήθηκε με 20 πόντους στην Ανδαλουσία από την Ουνικάχα) πέφτοντας στην 4^η θέση της ACB. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από ότι φαίνεται.

Ο ρούκι κόουτς των Καταλανών καλείται πλέον να αντιστρέψει την κατάσταση. Ο ίδιος πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό  τη φρεσκάδα και τον two-way χαρακτήρα  που έβγαζε στο ξεκίνημα της σεζόν η Μπαρτσελόνα αλλά φέρει μερίδιο ευθύνης και για την πρόσφατη εικόνα ενός συνόλου που αδυνατεί να βγάλει τα οκτάνια του στο παρκέ. Οι Καταλανικός πάγκος δεν έχει την πρωτοβουλία στην τακτική σκακιέρα και συνήθως ακολουθεί τις κινήσεις του αντιπάλου. Η Μπαρτσελόνα έδειξε ότι είναι μια εξαιρετική Pick & Roll ομάδα που έχει την ικανότητα να «τεντώνει» τις άμυνες και να εκμεταλλεύεται κάθε εκατοστό του γηπέδου.  Ηγέτης και βαρόμετρο της παραμένει ο Νίκολας Λαπροβίτολα, χωρίς τον οποίον είναι ουσιαστικά άλλη ομάδα, δίχως το απαραίτητο «δηλητήριο» στο επιθετικό κομμάτι. Το δίδυμο Βέσελι-Πάρκερ αποδίδει επίσης σε υψηλό επίπεδο με τον Αμερικανό φόργουορντ να δείχνει υψηλό βαθμό προσαρμοστικότητας.

Το πρόβλημα για τους Καταλανούς είναι ότι  δυσκολεύονται να κερδίσουν ματς στα οποία ο αντίπαλος σπάει τον κωδικό της άμυνας τους. Ομάδες που σκοράρουν απέναντι τους, τους ρίχνουν στο καναβάτσο ενώ προσφάτως η παραγωγική δυναμική της ίδιας της Μπαρτσελόνα  έχει μειωθεί σημαντικά καθώς σημαντικοί παίχτες στην όλη διαδικασία όπως ο Γιοκουμπάιτις και ο Αμπρίνες μοιάζουν «κλειδωμένοι». Ο Γκριμάου καλείται να βρει γρήγορα λύση ανεβάζοντας το pace και την ταχύτητα ανάπτυξης στο μισό γήπεδο (ούτως ή άλλως η Μπαρτσελόνα είναι ομάδα μισού γηπέδου, η αποτελεσματικότητα παραγωγικά στο transition είναι μικρή) αναμειγνύοντας περισσότερους παίχτες στην επίθεση του. Η Μπαρτσελόνα έχει πάρα πολλά όπλα για να σκοράρει 71 πόντους απέναντι στην Ουνικάχα και 70 στο Βερολίνο.

 

 

7.Partizan (9-8)

Last 10: 6-4

Offense: 1.066 PPP (No1)

Defense: 1.006 PPP (No13)

Το πράγμα έχει μπερδέψει λίγο στην Παρτίζαν η οποία βιώνει μια κατάσταση αντίστοιχη με την περυσινή σε περίπου ίδιο χρονικά σημείο της σεζόν, προσπαθώντας να βρει αγωνιστικό ρυθμό και να πιάσει τα απαιτούμενα standards που θα τη βοηθήσουν να ξεχωρίσει από τον ανταγωνισμό.

Φυσικά και υπάρχει αισιοδοξία, αφού Ζοτς. Υπάρχουν όμως και κάποια σημαντικά προβλήματα προς επίλυση. Ο σοβαρός τραυματισμός του Αβράμοβιτς αποτελεί μεγάλο πλήγμα και ο Ομπράντοβιτς πλέον ακουμπάει σε σχήματα με τους Ντοζίερ-Πονίτκα μαζί (δίπλα στον Πάντερ) για να αντικαταστήσει το αμυντικό φίλτρο και το facilitating του Αλέκσα. Η άμυνα και φέτος είναι πρόβλημα για τους Σέρβους. Αποτελεί τον βασικό λόγο των διακυμάνσεων στην απόδοση τους μέσα στο σαραντάλεπτο. Πολύ συχνά βλέπουμε την Παρτίζαν μακριά από τη Stark Arena να χτίζει και να χάνει διαφορές μέσα σε τρία λεπτά ενώ στα παιχνίδια του Βελιγραδίου συνηθίζει να επιστρέφει, καλύπτοντας αρκετό χαμένο έδαφος στην τέταρτη περίοδο. Αυτό είναι πρόβλημα.

Όσο ο Ζοτς ανακατεύει την τράπουλα πηγαίνοντας βαθύτερα στο rotation και σε επίπεδο σχημάτων (έχουμε δει τον Σμάιλαγκιτς κατ’επανάληψη να αμύνεται στο «3» σε σχήματα με τους LeDay-Caboclo) τόσο βλέπουμε περισσότερες units που δυσκολεύονται να συνεργαστούν στο αμυντικό κομμάτι. Το ζητούμενο στην παρούσα φάση είναι η αποτελεσματικότερη προστασία του «ζωγραφιστού». Η Παρτίζαν επιτρέπει στον αντίπαλο να σκοράρει με ευκολία μέσα από Post ups (0.943 PPP), Cuts (1.313) και από ρολάρισμα στις PnR-δράσεις (1.382). Έχει μέγεθος, μήκος, αθλητικότητα και μερικούς εξαιρετικούς αμυντικούς παίχτες τους οποίους οφείλει να βάλει στην ίδια σελίδα στο αμυντικό κομμάτι. Σούπερ-προσθήκη ο Μπρούνο Καμπόκλο που μπορεί να δώσει πολλά και στις δύο πλευρές του γηπέδου.

Η επίθεση των Σέρβων παραμένει στο Νο1 της διοργάνωσης. Είναι η πιο πληθωρική και αποτελεσματική ανάμεσα στον ανταγωνισμό όντας ικανή να χτυπήσει μια άμυνα με πολλούς, διαφορετικούς τρόπους. Ο Τζέιμς Νάναλι (13.4 πόντοι, 62.1% 2PT-44.8% 3PT-89.4% FT) είναι το σημείο αναφοράς της και ο πιο σταθερός παίχτης της Παρτίζαν από το ξεκίνημα της χρονιάς, έχοντας πάρει τον ρόλο του go-to-guy στα δύσκολα. Ο Ζοτς έφερε στο Βελιγράδι τον Jaleen Smith και πλέον έχει ένα πολύ βαθύ ρόστερ για να πραγματοποιήσει την αντεπίθεση του στο δεύτερο κομμάτι της σεζόν. Η λογική λέει ότι η Παρτίζαν σταδιακά θα αρχίσει να ανεβαίνει. Είναι ομάδα που στέκεται στα πόδια της μακριά από την έδρα της, έχει ποιότητα, λύσεις και τον GOAT στον πάγκο.

8.Maccabi Tel Aviv (10-7)

Last 10: 6-4

Offense: 0.964 (No13)

Defense: 0.994 (No10)

Δύσκολα τα πράγματα στη Μακάμπι όπου τα άσχημα νέα (σε μια σεζόν που αποτελεί από μόνη της ένα τέτοιο και φυσικά δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό) διαδέχονται το ένα μετά το άλλο. Ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα, τραυματισμός του Μπάλντουιν, άρνηση των ξένων παιχτών (μετά το pay cut) να μεταβούν στο Τελ Αβίβ για το παιχνίδι που εν τέλει (και παρά τους 35 πόντους του Sorkin) η Μακάμπι έχασε από τη Χάιφα. Σε μια χρονιά που η «ομάδα του λαού» έδειχνε πως πληροί τις αγωνιστικές προδιαγραφές για να κάνει το μεγάλο βήμα, ήρθε ο εξωγενής παράγοντας να αλλάξει τα πάντα.

Το σύνολο του Κάτας βρίσκεται ακόμα μέσα στο κόλπο ακόμα. Παίζει το γνωστό γρήγορο μπάσκετ, βασίζεται στις συνεργασίες στο μισό γήπεδο όμως δεν σουτάρει καλά (παίχτες-κλειδιά για το spacing όπως ο Κόλσον, ο Μπράουν και ο Ντι Μπαρτολομέο  τα έχουν σπάσει) και δεν είναι εξίσου αποτελεσματική με πέρυσι στις δράσεις επάνω στη μπάλα (καθαρά isolations και παραγωγή από τους PnR-Ball handlers, κομμάτι που αποτελούσε τη δύναμη πυρός την προηγούμενη σεζόν). Παρόλα αυτά, η transition άμυνα αποτελεί τη μεγαλύτερη πληγή στο αγωνιστικό της σώμα με τους αντιπάλους να τη χτυπούν στοχευμένα στο ανοιχτό γήπεδο. Εκεί χρειάζεται δουλειά για να γυρίσει ο ήλιος.

Η Μακάμπι έχει ποιότητα, βαθιά frontcourt (δυνατή σεζόν από τον Νίμπο) και αθλητικότητα αλλά θα χρειαστεί πιο αποτελεσματικό guard play και απαραίτητα αμυντική βελτίωση (την πέτυχε πέρυσι μέσα στη σεζόν) για να πλασαριστεί ψηλότερα. Ας μη γελιόμαστε, το Γιάντ Ελιάου (ok, Μενόρα Μιβταχίμ) έδινε τεράστια ώθηση σε αυτήν την ομάδα.

9.Olympiacos (9-8)

Last 10: 6-4

Offense: 1.004 PPP (No6)

Defense: 0.968 PPP (No5)

Θολό το τοπίο στο λιμάνι μιας και οι ερυθρόλευκοι  προσπαθούν να βρουν τη φόρμουλα για να βελτιώσουν την επίθεση τους στο μισό γήπεδο η οποία αποτελεί βασικό πρόβλημα στην αγωνιστική τους εικόνα από την αρχή της σεζόν. Ο Ολυμπιακός στην παρούσα φάση δεν έχει την παραγωγική δυναμική που απαιτείται για να κατακτήσει τον πολυπόθητο two-way χαρακτήρα. Αυτή που τον βοηθούσε πέρυσι να περνάει επάνω από τους αντιπάλους του, ισοπεδώνοντας τους μέσα σε ένα τρίλεπτο ολοκληρωτικού μπάσκετ.

Οι ερυθρόλευκοι συνεχίζουν να δουλεύουν στην ίδια αγωνιστική πλατφόρμα, επενδύοντας στην κυκλοφορία της μπάλας  και στην παραγωγή Spot-up εκτελέσεων με εναλλακτική πηγή δημιουργίας τους ψηλούς (Φαλ) από το High post και το Low post (μέσα-έξω παιχνίδι). Οι παραγωγικοί δείκτες τους όμως στο μισό γήπεδο παραμένουν χαμηλοί γιατί δεν βάζουν πλέον σημαντική πίεση στις άμυνες με τους ball-handlers ώστε να κεφαλαιοποιήσουν την ικανότητα αυτού του ρόστερ στην πάσα μετά τη δημιουργία στιγμιαίου πλεονεκτήματος χώρου στη δράση που συντελείται επάνω στη μπάλα. Ο κόουτς Μπαρτζώκας πιστεύει ότι με την επιστροφή του Ουίλιαμς-Γκος και τη βελτίωση του ΜακΚίσικ οι ερυθρόλευκοι θα μπορέσουν να παρουσιάσουν καλύτερο πρόσωπο στις σετ καταστάσεις, «παντρεύοντας» την παραγωγή στο μισό γήπεδο με την εξαιρετική transition επίθεση τους.

Το δίδυμο των Κάνααν-Πίτερς θυμίζει δυάδα Juniors που έχουν μεταβεί στη Senior season του σε κολεγιακή ομάδα. Αναβαθμισμένοι ρόλοι, μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σούπερ-ανταπόκριση στα νέα καθήκοντα. Οι Αμερικανοί snipers γράφουν σπουδαία νούμερα (50% τρίποντο ο καθένας τους) αποτελώντας φόβο και τρόμο για τις άμυνες ενώ υπάρχει η αίσθηση ότι εάν οι ερυθρόλευκοι αναπτύξουν on-ball ικανότητα, τόσο ο Κάνααν όσο και ο Πίτερς θα έχουν ακόμα καλύτερες ευκαιρίες για περιφερειακή εκτέλεση. Για την ώρα οι Πειραιώτες γράφουν 0.777 PPP από τους PnR-Ball handlers και μόλις 0.750 μέσα από isolations. Σε αυτές τις απομονώσεις περιλαμβάνονται και οι χαμηλές επιδόσεις του Νίκολα Μιλουτίνοφ σε Straight Post up-καταστάσεις (0.850 PPP, σίγουρα όχι αυτό που περίμεναν στο λιμάνι).

Η άμυνα του Ολυμπιακού βρίσκεται σε αρκετά καλό επίπεδο και είναι αυτή που τον κράτησε όρθιο σε μια αν μη τι άλλο δύσκολη περίοδο. Οι ερυθρόλευκοι πιέζουν εξαιρετικά τη μπάλα (μαζί τη δυναμική τους στο ριμπάουντ είναι η βάση για την αποτελεσματική transition επίθεση τους) και τρέχουν πολύ καλές αμυντικές συνεργασίες στο PnR, επιτρέποντας μόλις 0.769 PPP (Νο1 επίδοση στη λίγκα) στους αντίπαλους  χειριστές. Ενεργοποιούν αποτελεσματικά τα rotations και είναι αρκετά αποτελεσματικοί στην άμυνα μακριά από τη μπάλα. Αντίθετα, «αιμορραγούν» αρκετά στις καταστάσεις που απαιτούν (και) ατομική αθλητική ικανότητα, δείγμα του ότι αποτελούν μέτρια ομάδα στο αθλητικό κομμάτι. 1.115 PPP αμυνόμενοι σε Isolations (No18 στη λίγκα) και 1.227 σε όρους transition άμυνας (Νο13).

Συνολικά η πρόγνωση μοιάζει καλή για τον Ολυμπιακό και τις πιθανότητες του στο δεύτερο μισό της σεζόν, αναφορικά πάντα με τη διεκδίκηση μιας θέσης στην πρώτη οχτάδα. Θα είναι «εκεί» στη μάχη και πιθανόν θα το κάνει καλύτερα εξοπλισμένος σε σχέση με το σήμερα. Ο Φίλιπ Πετρούσεφ είναι μια εξαιρετική κίνηση που μπορεί να δώσει λύσεις στο σετ παιχνίδι (από την άλλη τα αθλητικά limitations  στη γραμμή ψηλών παραμένουν) ενώ και ο Μήτρου-Λονγκ μπορεί να δώσει πράγματα στο μισό γήπεδο εντασσόμενος σε αυτό το στυλ παιχνιδιού αλλά και να διευκολύνει τον κόουτς σε επίπεδο διαχείρισης ενός φορτωμένου ρόστερ, με το ελληνικό του διαβατήριο.

 

10.Valencia (9-8)

Last 10: 4-6

Offense: 0.924 (No17)

Defense: 0.923 (No2)

Στη θητεία του Μούμπρου η Βαλένθια κάνει διαδοχικές τομές στο αγωνιστικό της πρόσωπο ψάχνοντας την ταυτότητα που θα την οδηγήσει στον δρόμο των επιτυχιών. Μετά την περυσινή αλλαγή στο DNA της (μετακίνηση από το παιχνίδι των fundamentals και των συνεργασιών σε αυτό της αθλητικότητας και της προσωπικής φάσης με εισαγωγή μεγαλύτερου αμερικανικού στοιχείου στο ρόστερ), η ισπανική ομάδα προσανατολίστηκε φέτος στη δημιουργία ενός πιο macho χαρακτήρα, εστιάζοντας στη βελτίωση του αμυντικού κομματιού. Και το κατάφερε. Οι «νυχτερίδες» είναι πλέον πιο physical (οκ, όχι στον βαθμό που το ορίζουμε εμείς εδώ στα Βαλκάνια) και λειτουργούν υποδειγματικά στα μετόπισθεν και δη στο μισό γήπεδο όπου κατευθύνουν μεθοδικά τη μπάλα εκεί που επιθυμούν, έχουν μεγάλη γκάμα επιλογών στην αναχαίτιση των PnR δράσεων (εξαιρετικές αμυντικές συνεργασίες κοντού-ψηλού και αποτελεσματική ανάμειξη τρίτου παίχτη όταν χρειάζεται) και εκτελούν rotations σε πολύ χαμηλούς χρόνους. Αμυντικό IQ και επικοινωνία, defensive playmakers που παίρνουν σωστές αποφάσεις ακόμα και όταν χρειάζεται να ρισκάρουν (παγίδες στον χειριστή στα τελευταία δευτερόλεπτα της επίθεσης, παιχνίδι στις passing lanes).

Ο Μούμπρου παίζει Big και ολίγον παλιομοδίτικα (σε όρους σχημάτων και ανάπτυξης) όμως ελπίζει ότι μόλις επιστρέψουν οι τραυματίες, η Βαλένθια θα βελτιώσει την αρκετά limited επιθετική της εικόνα, ανοίγοντας τα φτερά της για την οχτάδα. Ο Στέφαν Γιόβιτς μοιάζει αναγεννημένος, ο Κλαβέρ προσφέρει πολλά περισσότερα από αυτά που δείχνουν τα νούμερα του ενώ ο Ίνγκλις λειτουργεί ως εναλλακτικός playmaker. Θετική η ανταπόκριση των rookies Toure-Reuvers που δίνουν μέγεθος και ποιοτικό βάθος στη γραμμή ψηλών. Η Βαλένθια χρειάζεται έναν έξτρα γκαρντ (ναι, ο Kyle Guy θα κολλούσε εξαιρετικά) για να αναβαθμίσει την παραγωγική της δυναμική και να κοιτάξει ψηλότερα. Υπέγραψε τον Justin Anderson (μέτριος εκτελεστικά στη Breogan ειδικά όταν χρειαζόταν να τελειώσει μετά από επαφή, μου άρεσε πάντως η διάθεση του και η ικανότητα του στην πάσα) που ταιριάζει στο αμυντικό της οικοδόμημα και προσπαθεί να φέρει στη La Fondeta τον Κέβιν Πάνγκος ώστε να εμφανιστεί ακόμα πιο ενισχυμένη στο δεύτερο μισό. Για να δούμε πως θα πάει αυτό…

11.Baskonia (9-8)

Last 10: 6-4

Offense: 0.974 (No12)

Defense: 0.989 (No8)

Tι; Όχι, τι;

Τίποτα. Απλά υποχρέωση υπόκλισης στον μεγάλο δάσκαλο, τον «Δράκουλα» και εφιάλτη των απανταχού τρυφερών πορφυρογέννητων Gen Z. Ο τύπος τα καταφέρνει ξανά. Είναι τρομερός ο τρόπος που ανέστησε ένα σύνολο χωρίς ιδιαίτερο ποιοτικό βάθος το οποίο βρισκόταν στο καναβάτσο από όλες τις απόψεις.

Η Μπασκόνια όχι απλά στάθηκε στα πόδια της αλλά αρχίζει και συλλέγει ψυχές παίζοντας το γνωστό ταχυδυναμικό μπάσκετ της σχολής Ντούσκο, που αποτελεί άλλωστε και το αγωνιστικό trademark του κλαμπ διαχρονικά (γιατί Ντούσκο). Οι ίδιοι παίχτες που έμοιαζαν με συγγενείς του Γκούφυ πριν λίγο καιρό, έχουν μεταμορφωθεί σε στρατό Τατάρων και οι Βάσκοι επέστρεψαν δυναμικά στη μάχη για μια θέση στην οχτάδα.

Ο Μάρκους Χάουαρντ (18.6 πόντοι με 39.2% σε 9.2 σουτ τριών πόντων)είναι ένας από τους πιο απολαυστικούς παίχτες για να παρακολουθήσει κανείς σήμερα στην Ευρώπη και το δίδυμο Sedekerskis (MIP contender)-Moneke είναι βγαλμένο από τις αγαπημένες πολεμικές ταινίες που παρακολουθεί για χαλάρωση και τσάι ο κόουτς  Ιβάνοβιτς. Ο Λιθουανός ειδικά είναι καταλύτης στα μετόπισθεν ενώ ο Μονέκες έχει αναπτύξει δεξιότητες (παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια) που δεν είχε μέχρι τώρα σε αυτό το επίπεδο. Αξιοσημείωτη η συνεισφορά του Cody Miller-McIntyre που φέρνει τα απαραίτητα quarterback skills στο παιχνίδι των Βάσκων.

Από τη Μπασκόνια λείπει σε μεγάλο βαθμό ο περιφερειακός που θα απειλήσει με τη μπάλα στα χέρια και θα ανοίξει παραγωγικούς δρόμους όταν οι εξαιρετικά συγχρονισμένες δράσεις μακριά από τη μπάλα ή τα Handoffs δεν δουλεύουν. Αυτή η έλλειψη βασικής δεξιότητας ταβανιάζει την επίθεση μισού γηπέδου των Βάσκων και αυτό θα είναι πρόβλημα για τη συνέχεια (παρότι η ομάδα είναι σούπερ-αποτελεσματική στο transition). Ο Ιβάνοβιτς, ο οποίος αυτήν την περίοδο προσπαθεί να πάρει περισσότερα από τους ψηλούς του, είδε πρόσφατα το ultra-small σχήμα των Μονέκε (στο »5»)-Σεντεκέρσκις-Μαρίνκοβιτς-Χάουαρντ (δύο high volume shooters μαζί)-Μακιντάιρ να δουλεύει καλά και δεν αποκλείεται σε αυτό να βρει τη δική του Death Lineup.

 

 

12.Bayern Munich (8-9)

Last 10: 6-4

Offense: 0.947 PPP (No16)

Defense: 0.998 PPP (No12)

Στη θέση των Βαυαρών δεν θα σταματούσα να χαμογελώ. Το πρότζεκτ τρέχει εξαιρετικά στην πρώτη του σεζόν και η ομάδα κατασκευάζεται σε γερά θεμέλια, προσπαθώντας να δημιουργήσει σταθερές και την αγωνιστική βάση ώστε να είναι ακόμα πιο ανταγωνιστική τη νέα χρονιά. Η σημασία της ύπαρξης ενός μεγάλου ηγέτη και δημιουργού στην άκρη του πάγκου είναι τεράστια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Πάμπλο Λάσο έχει εμπνεύσει τους αθλητές του, πολλοί εκ των οποίων ανταποκρίνονται θετικά  στη φετινή πρώτη τριβή με τη φιλοσοφία του.

Η Μπάγερν μαθαίνει να κερδίζει και χτίζει σταδιακά «συνήθειες νίκης» (δεν αφορούν αποκλειστικά το τελικό αποτέλεσμα αλλά όλες τις προκλήσεις και τις μικρές μάχες που καλούνται να δώσουν εντός και εκτός παρκέ). Γίνονται πραγματική ομάδα μέσα στον χρόνο. Ακόμα τους λείπει το σπουδαίο ταλέντο που είναι απαραίτητο για την επίθεση προσωπικής φάσης που τρέχουν ενώ η ροπή στο λάθος αποτελεί αντανάκλαση της ιδιοσυγκρασίας των βασικών decision-makers διαθέτουν. Ο Ιμπάκα είναι σημείο αναφοράς στην όλη διαδικασία. Η άμυνα τους βρίσκεται σε καλό επίπεδο, ειδικά όσον αφορά το κομμάτι του transition ενώ είναι σημαντικό ότι αποτελούν την πιο δυνατή rebounding team της διοργάνωσης. Ο Λάσο ελπίζει ότι το γκρουπ του θα αρχίσει να αποδίδει καλύτερα σιγά-σιγά στο επιθετικό κομμάτι όταν οι ικανοί σουτέρ του αρχίσουν να εκτελούν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα (προοδευτικά θα πρέπει να συμβεί αυτό).

 

13.Armani Milan (7-10)

Last 10: 5-5

Offense: 1.002 PPP (No9)

Defense: 0.992 PPP (No9)

O Μεσίνα ανακατεύει ξανά και ξανά την τράπουλα με την ελπίδα ότι θα βρει τον σωστό συνδυασμό λίγο νωρίτερα από πέρυσι. Είναι γεγονός βέβαια ότι φέτος έχει να αντιμετωπίσει διαφορετικού είδους προβλήματα μιας και η Αρμάνι γράφει αποτελεσματικούς δείκτες στην επίθεση όπου μοιράζεται σωστά τη μπάλα, δουλεύει την έξτρα πάσα, δημιουργεί ελεύθερα σουτ και εκτελεί με καλά νούμερα από την περίμετρο. Το βασικό της πρόβλημα εντοπίζεται στα μετόπισθεν όπου οι παραδοσιακές Big Lineups έχουν έλλειμμα ταχύτητας στο μισό γήπεδο και τα κενά κατά τη μετακίνηση είναι μεγάλα (όπως και οι χρόνοι στα αμυντικά rotations).

To πακέτο του Napier ως leading guard είναι σαφές πως έλειψε από τους Λομβαρδούς οι οποίοι θα γίνουν πιο απειλητικοί άμεσα όσον αφορά την παραγωγική τους διαδικασία. Θα είναι μεγάλη πρόκληση για τον Σικελό να μπορέσει να παρουσιάσει καλύτερη εικόνα στα μετόπισθεν, διαχειριζόμενος παράλληλα την επιστροφή του Μίροτιτς. Η επάνοδος του Μπάρον μπορεί να βοηθήσει σημαντικά και πολυεπίπεδα, αν και ο Αμερικανός sharpshooter θα χρειαστεί λίγο χρόνο για να επιστρέψει κάπου κοντά στα γνώριμα standards. Στην εποχή του transition basketball, η Αρμάνι είναι η λιγότερο αποτελεσματικοί transition ομάδα στην Ευρωλίγκα, σε άμυνα και επίθεση. Καλό νέο η μεγάλη σεζόν του Σιλντς (16.9 πόντοι-45.5% στα τρίποντα, 2.8 τελικές πάσες) Πολύ κακό νέο ο τραυματισμός του Aμερικανού που θα χάσει τις επόμενες τρεις με τέσσερις εβδομάδες δράσης σε ένα κρίσιμο χρονικά σημείο.

14.Crvena Zvezda (6-11)

Last 10: 4-6

Offense: 0.961 PPP (No14)

Defense: 1.011 PPP (No14)

Το εγχείρημα που ανέλαβε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είχε εξ αρχής αντικειμενικές δυσκολίες μιας και ο φετινός Ερυθρός Αστέρας είναι ένα σύνολο που δεν έχει κατανείμει σωστά το ταλέντο του στο ρόστερ και παράλληλα υστερεί στο κομμάτι της αθλητικότητας και των (ατομικών) αμυντικών δεξιοτήτων ώστε να υποστηρίξει τη φιλοσοφία του κόουτς. Οι Σέρβοι στηρίζονται στις εμπνεύσεις του διδύμου των «μάγων», Τεόντοσιτς και Νέντοβιτς, ελπίζοντας ότι το πιο skilled ίσως backcourt duo της διοργάνωσης θα τους βοηθήσει να βγουν στον αφρό στα κλειστά ματς.

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η απόφαση της ομάδας (αλλά και του παίχτη) να επαναφέρει τον Νίκολα Τόπιτς στις τάξεις της. Ο 18χρονος Σέρβος πόιντ γκαρντ παίρνει την αντίθετη οδό από αυτήν που επέλεξαν οι Wembanyama (πέρυσι)-Risacher (φέτος) αποφασίζοντας –μετά την κυριαρχία του στην ΑΒΑ, όντως αξιοσημείωτη για αθλητή τέτοιας ηλικίας- να επιστρέψει στην Ευρωλίγκα για να ανεβάσει κι άλλο τις μετοχές του (projected lottery pick σε ένα πολύ ανοιχτό ντραφτ όμως). Με τον Napier πίσω στη Λομβαρδία (το κλίμα δεν ήταν καλό για αυτόν όπως συνέβη επίσης και στο πέρασμα του από την Αγία Πετρούπολη) και τον Freddie Gillespie να αποτελεί την προσθήκη στη frontcourt (ώστε να δώσει το απαραίτητο αμυντικό φίλτρο και το rim protection που τόσο έλειπε) οι Σέρβοι ελπίζουν πως μπορούν να παρουσιάσουν μια άλλη εικόνα στον δεύτερο γύρο, βελτιώνοντας τους δείκτες τους σε τομείς όπως η Post-up άμυνα, η αναχαίτιση των cuts (1.392 PPP, εξωφρενικά άσχημο νούμερο) και του Roll Man στις PnR-δράσεις. Οι επιλογές τους μοιάζουν σωστές και εάν έχουν λίγη τύχη (ο Χάνγκα πρέπει να μείνει υγιής όντας σούπερ-απαραίτητος) μπορούν να δείξουν καλύτερο πρόσωπο σύντομα, ειδικά εάν αρχίσουν να κερδίζουν μακριά από το Βελιγράδι.

 

15.Anadolu Efes (7-10)

Last 10: 4-6

Offense: 1.001 PPP (No10)

Defense: 1.037 PPP (No17)

Η Αναντολού έχει ακόμα δρόμο καθώς στην Ευρωλίγκα το star quality δεν ήταν ποτέ από μόνο του αρκετό για να φέρει ένα σύνολο στην κορυφή. Στη ρούκι-σεζόν του στη διοργάνωση ο Erdem Can δυσκολεύεται να δώσει ξεκάθαρη αγωνιστική κατεύθυνση σε ένα γκρουπ παιχτών με τρανταχτές αμυντικές αδυναμίες, τόσο στο μισό όσο και στο ανοιχτό γήπεδο. Οι δείκτες των Τούρκων αναφορικά με την αναχαίτιση των εκτελέσεων από θέση (1.203 πόντοι/κατοχή, επιτρέπουν στον αντίπαλο να σουτάρει με 41.2% πίσω από τη γραμμή του τριπόντου με τους συναδέλφους του Can να κάνουν high fives πίσω από την πλάτη του κάθε φορά που η Εφές επιλέγει να επιβάλλει παιχνίδι μισού γηπέδου), του PnR Ball-handler αλλά και η επίδοση τους στην transition άμυνα βρίσκονται στο πάτωμα ενώ παραμένουν μια κακή rebounding team. Αυτή η ομάδα χρειάζεται περισσότερο hustle για να υποστηρίξει το ταλέντο των σολίστ της και στην παρούσα φάση είναι αμφίβολο εάν μπορεί να το βρει.

Ο Σέιν Λάρκιν θυμίζει σε κάποιες βραδιές τον παίχτη που κάποτε αποτέλεσε τον «Νο1 καταζητούμενο» από τις ευρωπαϊκές άμυνες (εξαιρετικό efficiency σε όρους εκτέλεσης και απόφασης)  όμως είναι προφανές ότι δεν φτάνει παρότι κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Οι συνεχείς τραυματισμοί έπληξαν καίρια την Αναντολού η οποία ελπίζει ότι η ενέργεια των Oturu-Daum μπορεί με κάποιον τρόπο να αλλάξει τη μοίρα της σεζόν. Σημείο-κλειδί για τη συνέχεια η αποτελεσματικότητα του Ελάιζα Μπράιαντ που προσπαθεί να βρει τα πατήματα του μετά το πρόβλημα που αντιμετώπισε. Από την Αναντολού λείπει η κουλτούρα συνεργασίας και η πειθαρχία στην έξτρα πάσα

16.Zalgiris (5-12)

Last 10: 2-8

Offense: 1.003 (No7)

Defense: 1.016 (No15)

Η αποχώρηση του Paulius Motiejunas (Euroleague CEO πλέον) ήταν τελικά το μόνο κενό που δεν μπορούσε να καλύψει η Ζάλγκιρις. Σε μια σεζόν οικονομικής στενότητας οι Λιθουανοί χρειάζονταν όσο ποτέ την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων του και τις επιλογές του στην αγορά για να στηρίξουν το οικοδόμημα τους. Είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του impact των ικανών διοικητικών στην αγωνιστική εικόνα ενός συνόλου.

Ο Μακσβίτις έλαβε το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορεί να δεχτεί ένας προπονητής με τους παίχτες του να ακυρώνουν ουσιαστικά την απόφαση απομάκρυνσης του αλλά παράλληλα και μια μεγάλη στεναχώρια μετά την εκπληκτική περυσινή σεζόν του. Η Ζάλγκιρις δουλεύει πολύ καλά στο επιθετικό κομμάτι με σωστές αποστάσεις και υποδειγματική παραγωγή εκτελέσεων όμως δεν έχει τη δυναμική στα μετόπισθεν και δη στην on-ball άμυνα, αδυνατώντας χαρακτηριστικά να συνεργαστεί για να αναχαιτίσει τους αντίπαλους ball handlers σε καταστάσεις PnR και «απομονώσεων». Ο Κίναν Έβανς κάνει μια εξαιρετική σεζόν και σε αντίθεση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα πιστεύω πως μια πιθανή έλευση του Κέβιν Πάνγκος θα τον βοηθούσε σημαντικά, όμως το βαρύ συμβόλαιο του Καναδού λειτούργησε αποτρεπτικά ως προς την πραγματοποίηση μιας τέτοιας κίνησης (Sumner και Hollins ήρθαν με πολύ λίγα χρήματα, ο Rayjon Tucker ήταν αδύνατο να μετακινηθεί).

Αυτή τη στιγμή η Ζάλγκιρις δείχνει να μην έχει ηθικό. Είναι όμως ένας συμπαγής οργανισμός που έχει αποδείξει τη σημασία της συνέχειας ακόμα και μετά από άσχημες χρονιές. Είναι άλλωστε ένα από τα πλεονεκτήματα των ανθρώπων του Βορρά όπου οι «εν θερμώ αποφάσεις» μοιάζουν ξένες στη διοικητική τους κουλτούρα. Παρόλα αυτά το κλίμα δεν είναι καθόλου καλό μετά την ήττα από τη Μακάμπι.

Update: Πριν λίγο οι Λιθουανοί ανακοίνωσαν τη συμφωνία με τον Αντρέα Τρινκιέρι αφού τερμάτισαν με αμοιβαία συμφωνία τη συνεργασία τους με τον Μακσβίτις. Το “ηλεκτροσόκ” μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην αρχή (η έλλειψη ηθικού που λέγαμε πιο πάνω “έγραφε” στη γλώσσα του σώματος των παιχτών) όμως το σημαντικό για τον 55χρονο τεχνικό είναι να μπορέσει να αλλάξει πράγματα (ειδικά στο αμυντικό κομμάτι) αφού καθίσει η σκόνη και φύγει ο ενθουσιασμός και η συναισθηματική εγρήγορση που προκαλεί μια τέτοια αλλαγή. Ο Τρινκιέρι είναι έξυπνος άνθρωπος και προφανώς καταλαβαίνει ότι πρέπει να αφήσει πίσω την προσωπική του κατρακύλα σε επίπεδο συμπεριφοράς/αντιδράσεων, η οποία παρατηρήθηκε στη θητεία του Μόναχο (είχε εξελιχθεί σε bad loser, “έχασε” τους παίχτες του από ένα σημείο και μετά). Μια αντίστοιχη προσέγγιση, δεν θα πάει καλά στο Κάουνας.

 

17.ALBA Berlin

Last 10: 2-8

Offense: 0.915 PPP (Νο18)

Defense: 1.032 PPP (Νο16)

There not much to say here. Η έλλειψη εμπειρίας και established skills δεν συγχωρείται στην Ευρωλίγκα. Το veteran leadership του Μάοντο Λο και του Σίκμα που τραβούσαν πολλές φορές στο παρελθόν την ομάδα από τον «βούρκο» δεν είναι εκεί και οι Βερολινέζοι έχουν μια ολίγον επίπονη βιωματική εμπειρία στην τρέχουσα σεζόν.  Η Άλμπα έχει επενδύσει σε πολλά νέα παιδιά, μερικά από τα οποία ανταποκρίνονται ενώ κάποια άλλα όχι. Η ροπή της στο λάθος βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τις καλοκαιρινές επιλογές της και τον τρόπο που οικοδομήθηκε το ρόστερ και σε συνδυασμό με την αδυναμία της στο κομμάτι του ριμπάουντ (Νο18) υπογραμμίζουν το μειονέκτημα της σε επίπεδο κατοχών. Τα “Άλμπατρος” (βασικά πολλά από τα σχήματα τους) υστερούν σε ταχυδύναμη και αυτό ίσως τους τοποθετήσει στη διαδικασία αποφάσεων το ερχόμενο καλοκαίρι και σε μια πιθανή αγωνιστική τομή ανάλογη με αυτήν που έκανε ο Μούμπρου στη Βαλένθια.

O Johaness Thieman (14.4 PTS-5.6 REB-1.9 AST, 39% 3PT) έχει ήδη γυαλίσει σε πολλές ομάδες ενώ ο Gabriele Procida είναι ένα παιδί που (θα το ξαναγράψω) μπορεί να ξεχωρίσει τα επόμενα χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το πρόβλημα στο κομμάτι του decision-making έχει οριοθετήσει την παραγωγική δυναμική της Άλμπα που δυσκολεύεται να παίξει το μπάσκετ της (ταχύτητα στο μισό γήπεδο, πίεση στην άμυνα με Off-ball δράσεις)και να δημιουργήσει μια θετική ακολουθία λόγω των πολλών λαθών της.

 

18.ASVEL (2-15)

Last 10: 1-9

Offense: 0.950 PPP (No15)

Defense: 1.065 PPP (No18)

Βλέποντας την εικόνα της φετινής ASVEL, σκέφτομαι τον Zaccharie Risacher («κλειδωμένο» lottery pick που ακολούθησε τον δρόμο του Wembanyama αφήνοντας την ομάδα της Λυών για να μετακινηθεί σε ένα κλαμπ χαμηλότερης βαθμίδας και να καρπωθεί το μεγαλύτερο expose του παιχνιδιού του) ο οποίος  επέλεξε τη Bourg το προηγούμενο καλοκαίρι. Ύστερα σκέφτομαι ξανά την ASVEL. Και μετά πάλι τον Risacher. Τελικά ο 18χρονος φόργουορντ θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τον ίδιο χρόνο και πιθανόν πολύ κοντινά νούμερα με αυτά που κάνει στη νοτιοδυτική Γαλλία, στην αγωνιστική πλατφόρμα της Ευρωλίγκας και σε ένα σύνολο που δεν θυμίζει σε τίποτα τις versions του πρόσφατου παρελθόντος.

H ASVEL δεν έχει ποιοτικό βάθος, είναι πολύ ακατέργαστη στο αμυντικό κομμάτι (μετά τη δεύτερη περιστροφή οι παίχτες αυτοσχεδιάζουν και η εικόνα θυμίζει κεντρική οδό τριτοκοσμικής χώρας με δεκάδες οδηγούς να προσπαθούν να συνεννοηθούν χωρίς σήμανση και φανάρια) και οι ελλείψεις της στο backcourt και δη στη θέση «1» την αναγκάζουν να ακολουθεί τον ρυθμό που θέτει ο αντίπαλος. Οι Γάλλοι παίζουν Big (Lauvergne στο «4») για να χωρέσουν όλους τους ψηλούς στο rotation ενώ η επιλογή “Ποτσέκο” αφήνει ερωτηματικά σχετικά με την ικανότητα και το πλάνο του front office. Θα ήθελα να δω περισσότερο τον Noam Yacoov στο παρκέ αλλά το 0-8 εντός έδρας (εντός μιας ολοκαίνουργιας, εντυπωσιακής έδρας μάλιστα) έχει βάλει πίεση σε έναν οργανισμό που δεν είχε ποτέ του τέτοια. Ακόμα και τώρα, ο «γκρινιάρης-γέρος» Νάντο Ντε Κολό παίζει στις παρυφές του 50-40-90 (ο πιο efficient μεταξύ των σούπερ-σκόρερ στη σύγχρονη ιστορία της λίγκας).

 

Υ.Γ: Ο Sam Presti έχει δημιουργήσει κάτι τρομακτικά καλό και παράλληλα υποσχόμενο στην Οκλαχόμα. Ένα two-way σύνολο που σφύζει από νιάτα, φρεσκάδα,ταλέντο και χτίζεται στη βάση μιας μπασκετικής κουλτούρας που τρέχει με χίλια στο αύριο του αθλήματος, φέρνοντας εικόνες από το μέλλον στο παρόν. Απολαυστική ομάδα.