2023-24 Hoopfellas Euroleague Power Rankings

 

Ένα καυτό, ανατρεπτικό καλοκαίρι δίνει τη θέση του στον «άγριο» χειμώνα που έρχεται. Ομάδες που θέλουν να διατηρήσουν το υψηλό τους status  και άλλες που θέλουν να κάνουν τη δική τους επανάσταση, χτυπώντας την πόρτα της ελίτ. Οι απαιτούμενες ζυμώσεις έγιναν στην αγορά. Όμως ο δρόμος προς την επιτυχία είναι μακρύς και δύσβατος. Το Hoopfellas  δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα παραδίδοντας την πρώτη version των Power Rankings για τη φετινή Ευρωλίγκα.

Φαίνεται πως έχουμε μπροστά μας μια από τις ενδιαφέρουσες σεζόν των τελευταίων ετών. Οι επιταγές του αθλήματος και οι ανάγκες του πολύ απαιτητικού προγράμματος, έχουν οδηγήσει τις ομάδες στη δημιουργία συνόλων με μεγάλο ποιοτικό βάθος και πληθώρα λύσεων, κατάσταση που τονώνει τον εσωτερικό ανταγωνισμό αλλά και αυτόν μεταξύ τους. Αυτές που διατήρησαν ένα σημαντικό κορμό, τον προπονητή τους και συνάμα την ίδια αγωνιστική φιλοσοφία ξεκινούν με ένα σημαντικό πλεονέκτημα τη χρονιά. Όλοι όμως , άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, θα χρειαστούν χρόνο. Το βλέπουμε σε κάθε σεζόν άλλωστε. Το μεγάλο ταξίδι τώρα ξεκινάει. Η υπομονή και η αντοχή (πνευματική και σωματική) είναι τα δύο μεγαλύτερα εφόδια που μπορεί κάποιος να έχει μαζί του ώστε να χτίσει συνήθειες, να βελτιωθεί και να βγει στο ξέφωτο της Άνοιξης με τη δυναμική που πρέπει για την τελική ευθεία.

Πάμε να βάλουμε τους 18 στην αφετηρία.

 

1.Real Madrid

H περυσινή πρωταθλήτρια της διοργάνωσης βρίσκεται πλέον στην ευχάριστη θέση να κεφαλαιοποιήσει τους καρπούς του περυσινού «θαύματος» (0-2 πίσω με ταξίδι στο Βελιγράδι, κατάκτηση του τροπαίου με απουσίες απέναντι σε αντικειμενικά καλύτερες ομάδες). Το «αφού μπορέσαμε αυτό, μπορούμε τα πάντα» έχει τεράστια δύναμη και η συγκεκριμένη εμπειρία αποτελεί πολύ χρήσιμο εργαλείο στη διαδικασία δημιουργίας των καινούργιων σταθερών και της διάδοχης κατάστασης.

Μιλάμε λοιπόν για την ίδια ομάδα, η οποία πρόσθεσε ακριβώς τον παίχτη που της έλειπε. Δεν νομίζω ότι υπήρχε φίλος του μπάσκετ εκεί έξω που, παρακολουθώντας την περυσινή Ρεάλ, δεν σκεφτόταν πόσο καλύτερο μπάσκετ θα μπορούσε να παίξει αυτό το γκρουπ με τον Αργεντινό «μάγο» στο τιμόνι και το pitbull style του στα μετόπισθεν. Το σκληροτράχηλο αυτό στυλ και το advanced playmaking του Καμπάτσο λειτουργούν ευεργετικά για τους πάντες γύρω του, ξυπνώντας στο ρόστερ δεξιότητες που μοιάζουν κοιμισμένες και μεταδίδοντας ένα attitude τόσο ενοχλητικό για τον αντίπαλο αλλά και τόσο χρήσιμο για τη Ρεάλ.

Ο σκληρός πυρήνας είναι ο ίδιος. Το μέγεθος, η δύναμη και η πληθώρα δεξιοτήτων που παρατηρούνται στο δυναμικό τοποθετούν εξ αρχής τους Μαδριλένους σε πλεονεκτική θέση. Ο Ματέο θα δώσει ευκαιρίες στα νεότερα παιδιά (υπάρχει σπουδαίο ταλέντο στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ρεάλ), δείχνοντας ήδη ότι προτίθεται να ανεβάσει τον σταρ των μικρών εθνικών, Hugo Gonzalez και τον σέντερ Ismaila Diagne (εξαιρετικός στο ντέρμπι με τη Μπαρτσελόνα) στην πρώτη ομάδα. Η απουσία του Ντεκ είναι πρόβλημα αλλά παράλληλα ανοίγει χώρο για τους υπόλοιπους και κρατάει ζωντανό τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Οι Yabusele-Hezonja-Musa είναι τα κεντρικά πρόσωπα του σήμερα και του αύριο, υποστηρίζοντας άψογα το βαρύ σασί των Καμπάτσο-Ταβάρες.

Δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια εδώ.

 

 

2.Monaco

Επεισοδιακό καλοκαίρι για τους Μονεγάσκους που τελικά διατήρησαν το δίδυμο Τζέιμς-Ομπράντοβιτς στις τάξεις τους, παρότι η κάθε περίπτωση βίωσε σημαντικές διακυμάνσεις μέχρι να φτάσουμε στην παραμονή. Ο φευγάτος Σάσα ενίσχυσε σημαντικά τη θέση του μετά την κατάκτηση του τίτλου στην ProA και παρέμεινε στο τιμόνι όμως στην πραγματικότητα, ακόμα και σήμερα, δεν πατάει τόσο σταθερά στα πόδια του, όσο ίσως νομίζει το ευρύ κοινό. Κρατείστε το αυτό.

Ο Κέμπα Ουόκερ έρχεται στην ομάδα του Μάικ Τζέιμς, του Οκόμπο και του Λόιντ για να αποδείξει ότι μπορεί να είναι efficient σε μια επίθεση όπου δεν θα είναι η πρώτη επιλογή. Κρατείστε το επίσης. Η Μονακό ενίσχυσε το εγχώριο στοιχείο φέρνοντας στο Πριγκιπάτο του Cornelie-Jaiteh που μπορούν να εκτοξεύσουν μια ήδη παραγωγική επιθετική λειτουργία εάν κληθούν να προσφέρουν αυτά στα οποία ειδικεύονται (spot shooting & post up/finishing in the paint αντίστοιχα ), αλλά και τον Terry Tarpey στα «φτερά». Η παρουσία των Ντιαλό, Μπλοσομγκέιμ, Τζον Μπράουν, Μακούντου και Χολ είναι στην πραγματικότητα το βαρύ χαρτί της Μονακό και αλλάζει το status μιας ταλαντούχας ομάδας, μετατρέποντας την σε «κυνηγό» με ελίτ αθλητικότητα και physicality. Είναι η γραμμή που κάνει εκκαθαρίσεις και εργάζεται για τη διαμόρφωση του ιδανικού περιβάλλοντος για να βγουν στο πάλκο οι σολίστ.

Ενώ λοιπόν οι Μονεγάσκοι φαίνεται πως περπατούν το μονοπάτι της συνέχειας, συνεχίζοντας κάθε φορά από την προηγούμενη σεζόν με στόχο το βήμα παραπάνω, οι ισορροπίες στο εσωτερικό τους μοιάζουν εύθραυστες. Σημειώστε επίσης ότι ο πιο σταθερός παίχτης τους (και ηγέτης του συνόλου  στα μάτια του κόουτς) Τζόρνταν Λόιντ θα χάσει τους πρώτους μήνες της σεζόν λόγω τραυματισμού. Το ποιοτικό βάθος είναι τεράστιο στη φετινή Μονακό οι οποίοι πρέπει να οικοδομήσει δυνατούς δεσμούς στο εσωτερικό της  (όσο αυτό είναι εφικτό) για να μπορέσει να πιάσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων της. Πλέον οι στόχοι είναι σαφώς υψηλότεροι και εάν το ξεκίνημα δεν είναι καλό, ίσως έχουμε αλλαγές.

3.Maccabi Tel Aviv

Η Μακάμπι έχει δημιουργήσει μια πολύ καλή -για την ίδια- συνθήκη, αντίστοιχη με αυτήν της Μονακό πέρυσι. Έχασε στο πέμπτο ματς την πρόκριση στο F4, διατήρησε τον κορμό και τον προπονητή της κάνοντας στοχευμένες προσθήκες που θα αναπτύξουν αυτό που ήδη δούλευε. Αυτός είναι ο πιο ασφαλής δρόμος για τη βελτίωση.

Ο Κάτας έφερε στο Τελ Αβίβ τον αγαπημένο του Jasiel Rivero (τον ήθελε από τότε που ήταν προπονητής στον Παναθηναϊκό) και τον 3&D James Webb, ενίσχυσε το backcourt του επαναπατρίζοντας τον Tamir Blatt και πρόσθεσε τον αθλητικό swingman Antonius Cleveland στη θέση «3». Πολύ συγκεκριμένες κινήσεις που έγιναν για να στηρίξουν τον ποιοτικό κορμό που ήδη υπήρχε.

Η Μακάμπι δείχνει τη τάση να τρέξει περισσότερο φέτος, κυνηγώντας το ανοιχτό γήπεδο ώστε να αξιοποιήσει το playmaking, τους finishers στα φτερά και τα τρεξίματα του Nebo στον άξονα. Το δίδυμο Colson-Webb προσφέρει εξαιρετικές stretch δυνατότητες μιας και οι δύο φόργουορντ είναι συνεχώς οπλισμένοι και αυτή η επιθετικότητα τους δημιουργεί το καλύτερο πλαίσιο χώρων για τους slashers Λορένζο Μπράουν και Μπάλντγουιν.

Update: Ο τραυματισμός του Baldwin φαίνεται να είναι τελικά πιο σοβαρός από ότι είχε αρχικά εκτιμηθεί. Οι Ισραηλινοί βγαίνουν στην αγορά με το καλημέρα έχοντας κυκλώσει μια πολύ καλή περίπτωση two-way περιφερειακού από τις ΗΠΑ.

Οι δύο σταρ των Ισραηλινών υπέγραψαν καινούργια συμβόλαια και οφείλουν να δείξουν ότι μπορούν να κουβαλήσουν την «ομάδα του λαού» στο F4. Το ίδιο ισχύει και για τον ίδιο τον Κάτας. Η δουλειά του πέρυσι ήταν ίσως η καλύτερη της καριέρας του και πρέπει οπωσδήποτε να δείξει συνέχεια δουλεύοντας –ως γνωστόν- υπό πίεση. Το γκρουπ αυτό τώρα χτίζει χαρακτήρα και εάν μείνει ενωμένο (αποδυτήρια) έχει τις προδιαγραφές να κάνει μαζί το επόμενο βήμα.

4.Olympiacos

Οι ερυθρόλευκοι βίωσαν ένα καλοκαίρι αλλαγών καθώς αποχώρησαν από το λιμάνι οι ηγέτες της περυσινής ομάδας που έφτασαν μια κατοχή πριν την κατάκτηση του τίτλου της Ευρωλίγκας. Δεν ήταν μια εύκολη Offseason σε καμία περίπτωση.

Ο Ολυμπιακός έκανε μερικές σημαντικές, ποιοτικές κινήσεις όμως η φετινή στελέχωση του γεννάει ερωτηματικά και (κατά την εκτίμηση μας) απέχει από την ιδανική συμπλήρωση δεξιοτήτων που παρατηρήθηκε την τελευταία διετία. Εάν θυμάστε ένα χρόνο πριν, η σελίδα μας τοποθετούσε τους ερυθρόλευκους στο Νο2 των πρώτων Power Rankings της σεζόν, εκτίμηση η οποία τροφοδότησε αντιδράσεις ως «υπερβολική». Το γήπεδο όμως έδωσε την απάντηση. Αντίστοιχα φέτος, η εκτίμηση μας είναι ότι οι ερυθρόλευκοι θα χρειαστούν πιθανόν βελτιωτικές κινήσεις μέσα στη χρονιά για να πλησιάσουν κάπου κοντά στα γνώριμα αγωνιστικά τους standards.

Οι υπογραφές των Ουίλιαμς-Γκος και Νίκολα Μιλουτίνοφ είναι τοπ-κινήσεις (γνωρίζετε προφανώς την άποψη μας από τα αντίστοιχα κείμενα στη στήλη μας στο Stoiximan Blog). Ο απόφοιτος του Γκονζάγκα έρχεται από μια σεζόν όπου κατέκτησε την Ευρωλίγκα ως βασικό κομμάτι του κορμού της Ρεάλ. Είχε σημαντικό ρόλο στη σειρά-κόλαση με την Παρτίζαν (θυμηθείτε το τρίτο ματς), ανταποκρίθηκε αρκετά καλά σε έναν ρόλο «ξένο» για τις συνήθειες του ( ball mover & stopper) ανεβάζοντας το επίπεδο της άμυνας του και την ποιότητα των αποφάσεων ως μέλος ενός συνόλου με πολύ ταλέντο. Πιο σοφός και έμπειρος πλέον, ο Ουίλιαμς-Γκος επιστρέφει στο λιμάνι όπου αναμένεται να δείξει τις αρετές του ως σκόρερ. Ο κόσμος ίσως υποτιμάει λίγο αυτήν την πλευρά του παιχνιδιού του όμως ο Αμερικανός γκαρντ έχει ανεπτυγμένα scoring instincts και μπορεί να είναι μαζί με τον Μιλουτίνοφ οι πιο παραγωγικοί παίχτες των Πειραιωτών στη σεζόν που αρχίζει. Παράλληλα έχει σωστή κουλτούρα και ομαδικό πνεύμα, στοιχεία που θα πέσουν ως φρέσκος σπόρος στο γόνιμο έδαφος των ερυθρολεύκων. Ο Γκος δεν έχει τις δημιουργικές αρετές και το leadership του Σλούκα όμως έχει επίσης και πολλά συν σε σχέση με τον προκάτοχο του (ηλικία, άμυνα) που δεν μπορούν να αγνοηθούν.  Εξαιρετική κίνηση.

Με τον Μιλουτίνοφ δίπλα στον Φαλ, ο Ολυμπιακός δημιουργεί ένα σπουδαίο δίδυμο στη θέση «5», αντίστοιχο του οποίου εντοπίζουμε μόνο στη Μαδρίτη (οκ, η Ρεάλ έχει και μεγαλύτερο βάθος στη θέση). Οι δυο τους θα αποτελέσουν βασικές παραγωγικές και δημιουργικές πηγές στην επίθεση των ερυθρόλευκων, που θα προσπαθήσουν να καλύψουν το παραγωγικό έλλειμμα που γέννησε η αποχώρηση του Βεζένκοφ, συλλογικά. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η παραγωγική δυναμική της θέσης «5» θα είναι σημαντικό εργαλείο.

Ένα μειονέκτημα που πλήττει το βάθος και τη γκάμα επιλογών του Ολυμπιακού είναι η στελέχωση της frontcourt με τέσσερις «μονοθεσίτες» (ουσιαστικά μόνο ο Πίτερς μπορεί να ανέβει στο «3»). Η επιλογή αυτή κλείνει τη γκάμα επιλογών σε όρους διαθέσιμων σχημάτων για τον κόουτς Μπαρτζώκα, ο οποίος ίσως χρειαστεί να παίξει τον Σίκμα στο «5», με το αντίστοιχο ρίσκο που θα έχει μια τέτοια κίνηση (PnR άμυνα, rim protection). Ο τεχνικός ηγέτης των ερυθρολεύκων άπλωσε το βάρος της απώλειας των δύο κορυφαίων επιθετικών του όπλων, σε όλο το υπόλοιπο ρόστερ προτιμώντας να κάνει μια ένεση passing skills και playmaking στο «4» με τον Σίκμα και να ανεβάσει τον Πίτερς σε βασικό ρόλο, για να υποκαταστήσει τις δεξιότητες (scoring, shooting, off ball παιχνίδι) που έφερνε στο παιχνίδι της ομάδας ο νυν φόργουορντ των Κινγκς. Ουσιαστικά ο κόουτς επιλέγει να βελτιώσει το σύστημα για να καλύψει το κενό που δημιουργεί η απουσία του σταρ του, γνωρίζοντας ότι πολύ δύσκολα (για πολλούς λόγους) θα βρει παρόμοιο (σε προφίλ και ποιότητα) παίχτη να τον αντικαταστήσει.

Με τον Μπραζντέικις οι περυσινή φιναλίστ έκαναν μια εξαιρετική αγορά (εν τω μεταξύ ο Λιθουανός θα ήταν ιδανικό fit για τον «αιώνιο» αντίπαλο στην παρούσα φάση) αποκτώντας έναν παίχτη που κλικάρει τα κουτάκια του ταχυδυναμικού & macho χαρακτήρα που ψάχνει ο κόουτς Μπαρτζώκας αλλά παράλληλα έχει τις προδιαγραφές να εξελιχθεί μέσα στο συγκεκριμένο σύστημα. Είναι ευνόητο με την  παρουσία του ΜακΚίσικ στο ρόστερ να δημιουργούνται ερωτηματικά, καθώς η χημεία μεταξύ τους σίγουρα δεν είναι ιδανική όμως ο Λιθουανός φέρνει χαρακτηριστικά (τελείωμα σε traffic, rebounding) που μπορούν να απορροφηθούν πολυεπίπεδα στο συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού. Θα είναι άκρως σημαντικό να ανεβάσει το επίπεδο του αμυνόμενος μακριά από τη μπάλα. Η επίδοση του φετινού  Ολυμπιακού στα μετόπισθεν μπορεί να αποτελέσει την απάντηση στα περισσότερα προβλήματα του με τους ερυθρόλευκους να έχουν τις προδιαγραφές για να παρουσιάσουν ένα από τα καλύτερα αμυντικά σύνολα στη διοργάνωση.

Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί να πιάσει ακόμα υψηλότερα standards φέτος κυκλοφορώντας τη μπάλα στο μισό γήπεδο. Μπορεί να το κάνει. Η ομάδα είναι δουλεμένη και πρόσθεσε παίχτες με passing skills και την πνευματική βάση για να ενταχθούν άμεσα στο σύστημα αυτό. Αυτό θα είναι το εργαλείο για να μπορέσει η επίθεση των ερυθρολεύκων να μακιγιάρει κάποιες πιθανές αδυναμίες στην περιφερειακή εκτέλεση, αυξάνοντας το ποσοστό των «ιδανικών σουτ» που μπορεί να παράγει μέσα από την ανάπτυξη της. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείς τη συνθήκη για να μετατρέψεις τον σουτέρ του 34% σε σουτέρ του 36-37% αλλάζοντας πλήρως τα αρχικά δεδομένα. Είναι επίσης ένα καλό παράδειγμα για το πόσο επιδραστικό είναι το άγγιγμα της δουλειάς ενός προπονητή στην Ευρώπη, στην επιφάνεια ενός γκρουπ με αμφίβολη χημεία.

5.Partizan

Η Παρτίζαν ήταν μια από τις καλύτερες ιστορίες της περυσινής σεζόν όπου θα μπορούσε κάλλιστα να καταλήξει  μέχρι την κατάκτηση του τίτλου εάν δεν είχαμε το τσίρκο του δεύτερου ματς στη Μαδρίτη. Είναι επίσης μια υπενθύμιση για το που μπορεί να φτάσει ένας συσπειρωμένος οργανισμός στην Ευρώπη όταν έχει (πέραν της απαιτούμενης ποιότητας για αυτό το επίπεδο) σε υπερθετικό βαθμό τα δύο στοιχεία που διαφοροποιούν το δικό μας «ευρωπαϊκό» μπάσκετ, αναφορικά με την επίδραση που έχουν στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι. Ελίτ coaching και πολυεπίπεδη υποστήριξη από το κοινό.

Ο Ζοτς έχασε ποιοτικά στελέχη της περυσινής ομάδας όμως κράτησε τους key players (LeDay, Punter) και  συνολικά έναν σημαντικό πυρήνα αθλητών, στοχεύοντας να πάρει την έξτρα ώθηση που χρειάζεται από την ατομική βελτίωση συγκεκριμένων μονάδων. Ο Σμάιλαγκιτς πάει για μεγάλη σεζόν καλύπτοντας και τις δύο θέσεις της frontcourt, ο Κοπρίβιτσα θα κληθεί να αξιοποιήσει μια ευκαιρία που ίσως άξιζε από πέρυσι (έχουμε πει ότι πρόκειται για ένα παιδί που έχει όλα τα «εργαλεία» για παίξει σε αυτό το επίπεδο) ενώ ο Αβράμοβιτς έρχεται από ένα καταπληκτικό Μουντομπάσκετ με μεγάλη αυτοπεποίθηση, έτοιμος να κεφαλαιοποιήσει το performance του καλοκαιριού, στην Ευρωλίγκα.

Οι Σέρβοι, υπό τη σκέπη της ασφάλειας που προσφέρει η παρουσία του Ομπράντοβιτς, πήραν το ρίσκο με τον Καμίνσκι, ανοίγοντας χώρο με την προσθήκη ενός shooting big για τον Κοπρίβιτσα. Ειλικρινά πιστεύω ότι πρώην σταρ του Ουισκόνσιν θα ήταν πρόβλημα στις υπόλοιπες 17 ομάδες της διοργάνωσης. Αντίθετα, εντός του πιο fundamental  επιθετικού συστήματος της ηπείρου μας και με τον Ζοτς να του ψιθυρίζει (ή πιο σωστά «ουρλιάζει») συνεχώς στο αυτί, μπορεί να είναι κάλλιστα παραγωγικός στην επίθεση (στα μετόπισθεν έχει θέμα). Ο Γιάραμαζ αντικαθιστά το pull up shot του Μάνταρ στις ball-screen δράσεις, ο Πονίτκα ήρθε στη θέση του Παπαπέτρου (αν και θα ανεβαίνει και στον άσσο ) και ο Ντοζίερ (καλή κίνηση) σε αυτήν του Έξουμ, αν και θα χρειαστεί χρόνο και τριβή με τις άμυνες της διοργάνωσης ώστε να μπορέσει να γίνει ο facilitator που ονειρεύονται στο Βελιγράδι . Η Παρτίζαν θα είναι όπως πρέπει και φέτος. Το που θα φτάσει θα εξαρτηθεί από την ακτίνα βελτίωσης παιδιών όπως οι Σμάιλαγκιτς-Κοπρίβιτσα, ο Βούκσεβιτς (έχει πολύ καλή αγωνιστική βάση, την νοοτροπία του πρέπει να βελτιώσει) και Ντοζίερ. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος.

6.Fenerbahce

Ακόμα και χωρίς τον Ραούλ Νέτο, η Φενέρ διαθέτει ένα δυνατό, καλά κατασκευασμένο ρόστερ και μένει να δούμε πως ο Δημήτρης Ιτούδης θα καταφέρει να το αναπτύξει βάζοντας όλα τα κομμάτια «μαζί».

Ο Έλληνας τεχνικός έκανε αλλαγές στη γραμμή ψηλών προσθέτοντας τον πολλά υποσχόμενο shooting forward Nathan Sestina στο «4» και τους Παπαγιάννη-Σανλί δίπλα στον Μότλεϊ στη θέση «5», δημιουργώντας μια πολύ ποιοτική frontcourt . Από το «3» μέχρι και το «5» η Φενέρ έχει πρακτικά τα πάντα εάν αναλογιστούμε το versatility που φέρνει ο Πιέρ ο οποίος συνεισφέρει σημαντικά –μαζί με τον Γκούντουριτς- στο δημιουργικό κομμάτι ενώ την τρέχουσα σεζόν θα πάρει μια πραγματική ευκαιρία και ο draftee του Μέμφις Ταρίκ Μπιμπέροβιτς (έκανε καλά playoffs πέρυσι στην TBL).

Αντίθετα το τοπίο στο backcourt είναι πιο θολό. Το front office πριν λίγο καιρό δήλωνε ξεκάθαρα ότι ο Νικ Καλάθης δεν υπολογίζεται ενώ πλέον ακουμπάει αρκετά επάνω του στη θέση «1» ώστε να κουμπώσει με τον εξαιρετικό Yam Madar. Mια ανάλογη κατάσταση (παρότι δεν βγήκε επίσημα προς τα έξω) συντηρείται εδώ και καιρό με τον Ντόρσεϊ. Αυτά είναι πολύ σημαντικά θέματα που μπορούν να επηρεάσουν σε βάθος την εικόνα μιας ομάδας παρότι για το ευρύ κοινό δεν μοιάζουν τόσο επιδραστικά. Μπορεί ο Ιτούδης να κερδίσει ξανά τους συγκεκριμένους παίχτες ;

Υπάρχει έντονη η αίσθηση ότι η Φενέρ θα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να υπογράψει έναν πόιντ γκαρντ από την Αμερική μετά τα μέσα του Οκτωβρίου. Είναι προφανές ότι χρειάζεται μια ώθηση στο backcourt. Έχει μεγάλο ποιοτικό βάθος αλλά θα χρειαστεί τα management skills του Ιτούδη για να κάνει τους πάντες να δεσμευθούν πραγματικά και να προχωρήσουν το μονοπάτι της επιτυχίας. Κάτι φαίνεται πως έχει χαλάσει. Μπορεί ο κόουτς να  το  φτιάξει;

7.Barcelona

Στροφή στο πάθος γράφαμε στην καλοκαιρινή μας ανάλυση στο Stoiximan Blog για τους Καταλανούς που αφήνουν πίσω την εποχή «Σάρας» ως πρωταθλητές Ισπανίας αλλά με γλυκόπικρα συναισθήματα. Ο Χουάν  Κάρλος Ναβάρο στράφηκε (και αυτός, ναι) στην  ενίσχυση του ισπανικού κορμού υπογράφοντας διεθνείς αθλητές που μπορούν να βοηθήσουν άμεσα την ομάδα.

Πρωτίστως βέβαια αντικατέστησε τον Σάρας με ένα παιδί του οργανισμού. Ο Ρότζερ Γκριμάου έκανε καλή δουλειά πέρυσι στην U18 των Καταλανών και πήρε το χρίσμα, με τον Λα Μπόμπα να ποντάρει στον έξτρα χρόνο και την υπομονή που θα του δώσει η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπο του νέου κόουτς. Πρόκειται για εφόδια που θα χρειαστεί σίγουρα ο οργανισμός της Μπαρτσελόνα σε αυτό το νέο ξεκίνημα. Ο Γκριμάου είναι ρούκι και σίγουρα τα πράγματα για αυτόν δεν θα είναι καθόλου εύκολα.  Το front office ξεφόρτωνε συμβόλαια σε αυτήν την Offseason με στόχο τη δραστική μείωση του μπάτζετ και η επιλογή στον πάγκο έχει άμεση σχέση με αυτήν κατάσταση.

Ουίλι Ερνανγκόμεθ (η Μπάρτσα εκμεταλλεύτηκε το timing στη Μαδρίτη με τις διαπραγματεύσεις Ρεάλ-Ταβάρες για να υπογράψει την κολώνα της εθνικής Ισπανίας) , Πάρα (ως ο Big SF που θα κουμπώσει αρμονικά με τον Αμπρίνες) και  Μπριζουέλα έρχονται στη Βαρκελώνη με στόχο να φέρουν στις κερκίδες το χαμένο πάθος. Οι Καταλανοί θα παρουσιάσουν και φέτος two-guard lineups τροφοδοτούμενοι από την παρουσία της τριάδας Λαπροβίτολα-Σατοράνσκι-Γιοκουμπάιτις στο ίδιο ρόστερ. Διατήρησαν τον Ντα Σίλβα στη θέση «4», τους Βέσελι και Nnaji (ένας παίχτης που μου αρέσει αρκετά και νομίζω πρέπει να πάρει περισσότερα λεπτά φέτος) στο «5» αλλά και τον Νίκολα Κάλινιτς στη γραμμή των φόργουορντ ο οποίος θα κουμπώσει με τον Τζαμπάρι Πάρκερ (η μεγάλη έκπληξη του καλοκαιριού για τον οργανισμό, έχει το ταλέντο, ερωτηματικό η ανθεκτικότητα του σωματικά και πνευματικά).

Η Μπαρτσελόνα υπολείπεται σε αθλητικότητα όμως είναι μια από τις πιο High IQ-ομάδες στη διοργάνωση, έχοντας επίσης σπουδαίο βάθος και πλέον έναν αέρα φρεσκάδας που τόσο χρειαζόταν. Η Ευρωλίγκα όμως είναι η λίγκα των προπονητών. Και ο Ρότζερ Γκριμάου είναι «στοίχημα». Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε υπομονετικοί στις κρίσεις μας.

8.Zalgiris Kaunas

Άλλη μια ομάδα που επένδυσε στη συνοχή και αποφάσισε να χτίσει μεθοδικά επάνω στην εξαιρετική περυσινή της σεζόν. Οι Λιθουανοί στηρίζονται στο ίδιο μοντέλο κάνοντας πολύ στοχευμένες προσθήκες για να βελτιώσουν το αποτέλεσμα. Mην ξεχνάμε πως η διαφοροποίηση στην αγωνιστική κατεύθυνση ήταν σημαντική καθώς ο κόουτς επέλεξε να δώσει έμφαση στην αθλητικότητα και το παιχνίδι προσωπικής φάσης, προσφέροντας κάτι καινούργιο σε ένα κοινό που είχε μάθει να παρακολουθεί κάτι άλλο τόσα χρόνια.

Η επιστροφή του Κίναν Έβανς (σε ένα σύνολο που άνοιξε την πόρτα της οχτάδας παρά την απουσία του), ενός από τους πιο αποτελεσματικούς γκαρντ της Ευρωλίγκας με εξαιρετικούς δείκτες αξιολόγησης και στις δύο πλευρές του γηπέδου, αποτελεί τη σπουδαιότερη είδηση για τους «Βόρειους». Ο Έβανς θα είναι ο leading guard της Ζάλγκιρις και θα έχει δίπλα του το δίδυμο των Λεκαβίτσιους-Γκιεντράιτις στον «άσσο» και τον Ναζ Μήτρου-Λονγκ ως κόμπο. Ο πρώην γκαρντ της Αρμάνι καλείται να ανταποκριθεί σε έναν μεγαλύτερο ρόλο και θα αποτελέσει την «ασφάλεια» του Μακσβίτις στα λεπτά που ο Έβανς δεν θα βρίσκεται στο παρκέ.

Ο «Tar Heel» Brady Manek μπορεί να εξελιχθεί σε μια από τις καλύτερες καλοκαιρινές κινήσεις της διοργάνωσης. Πρόκειται για σωστό fit στο κατάλληλο περιβάλλον. Έχει το σουτ, την αίσθηση του σκορ και τα intangibles για να πατήσει γερά τα πόδια του στη μεγάλη σκηνή. Ο Μακσβίτις πρόσθεσε τον Λαβρινόβιτσιους (Νεβέζις) στα φόργουορντ, έχει την τριάδα Σμιτς-Χέιζ-Μπιρούτις στο «ζωγραφιστό» και τον βετεράνο Ουλανόβας να παρέχει εγγυήσεις στο Low post.

Η Ζάλγκιρις μπορεί να βρεθεί κάπου κοντά στα περυσινά standards

9.Αrmani Milano

Πάμε πάλι. Οι Λομβαρδοί έχουν μαζέψει καμιά εικοσαριά παίχτες όντας ικανοί να γεμίσουν το ρόστερ δύο ομάδων Ευρωλίγκας και θα προσπαθήσουν να μπουν δυνατά στη σεζόν ώστε να αποφύγουν το περυσινό κάζο. Στην πραγματικότητα ο ανταγωνισμός με τη Βίρτους και η σημασία των Ιταλών παιχτών στις εντός συνόρων αναμετρήσεις τους ώθησε να αποκτήσουν γηγενείς παίχτες γιατί:

-δεν ήθελαν με τίποτα να ενισχύσει κι άλλο ο αντίπαλος τον Ιταλικό κορμό του

-στόχευσαν στην ανανέωση του δικού τους γηγενούς στοιχείου σε μια περίοδο όπου οι Μέλι-Ρίτσι μεγαλώνουν και ο Ντατόμε αποσύρθηκε.

Οι Bortolani (έχει αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις δείχνοντας ότι μπορεί να ανταγωνιστεί στο επόμενο επίπεδο)-Caruso και Flaccadori  μετακόμισαν στο Mediolanum λοιπόν στο πλαίσιο προετοιμασίας της επόμενης ημέρας. Ο Μεσίνα φρέσκαρε τη γραμμή ψηλών με τον Kamagate (μεγάλο το ενδιαφέρον εδώ, ερωτηματικό ο χρόνος που θα χρειαστεί για να αποκωδικοποιήσει πλήρως το νέο του περιβάλλον μιας και τα προσόντα υπάρχουν) και τον Poythress  ενώ έκανε το μεγάλο χτύπημα με την υπογραφή του Μίροτιτς. Ο Μαυροβούνιος θα προσπαθήσει να ηγηθεί της φετινής προσπάθειας των Λομβαρδών προσφέροντας άκοπο και efficient σκοράρισμα με διαφορετικούς τρόπους (Post ups στο σετ και στις ενδιάμεσες επιθέσεις, στατικό σουτ, ελεύθερες βολές) σε μια επίθεση που πέρυσι βούλιαξε για ένα μεγάλο μέρος της σεζόν.

Η Αρμάνι εν τέλει κράτησε τον Κέβιν Πάνγκος (μεγάλο συμβόλαιο ύψους 1.8 εκατομμυρίων για την τρέχουσα χρονιά) και πρόσθεσε δίπλα του τον Μάοντο Λο (άρεσε πολύ στον Αταμάν πριν προκύψει η υπόθεση Σλούκα, θα χάσει τον πρώτο μήνα της σεζόν λόγω τραυματισμού). Δίπλα τους η τριάδα Σιλντς (νέο συμβόλαιο)-Μπάρον-Ντέβον Χολ πρακτικά φέρνει τα πάντα μαζί με τον Τόνουτ ενώ στο τέλος της ημέρας –και μετά από ένα εξαιρετικό Μουντομπάσκετ- στο Μιλάνο έμεινε και ο Johannes Voigtmann ως συγκολλητικό υλικό στη frontcourt (μπορεί να παίξει με όλους).

Η ποιότητα του ρόστερ αξιολογείται με πολύ υψηλό βαθμό όμως τα ζητήματα που έχουν να διαχειριστούν οι Λομβαρδοί είναι πολύ πιο σύνθετα. Υπάρχει προφανής συνωστισμός και ο Μεσίνα οφείλει να κρατήσει τους πάντες μέσα στο κόλπο, έτοιμους να βοηθήσουν (ή τουλάχιστον να πιστεύουν πως γρήγορα θα έρθει η στιγμή τους για να το κάνουν). Δεν είναι εύκολο αυτό. Θα δούμε και πάλι τις Big Lineups του Σικελού (μη σας ξενίσει το «Μίροτιτς στο «3») με στόχο τον έλεγχο του ρυθμού και του ριμπάουντ ενώ κομβικό ρόλο θα παίξει η κατάσταση των PGs των Λομβαρδών για να τρέξει σωστά το όλο εγχείρημα. Σημειώστε ότι το mentality της συγκεκριμένης ομάδας είναι πολύ ιδιαίτερο (limit ups & downs συνεχώς και εντός μικρού χρονικού διαστήματος). Η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.

–Panathinaikos

Οι πράσινοι είχαν μια εντυπωσιακή Offseason τραβώντας -περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα- επάνω τους, τους προβολείς της δημοσιότητας. Με τον Εργκίν Αταμάν επικεφαλή και ένα τελείως καινούργιο σύνολο με αρκετό ταλέντο, καλούνται να γίνουν γρήγορα πραγματική ομάδα και να δώσουν τη μάχη τους για επιστροφή στην ευρωπαϊκή ελίτ.

Χωρίς προλόγους πάμε να παραθέσουμε τα δεδομένα.

-Ο στόχος του πρότζεκτ είναι αναμφίβολα η επανατοποθέτηση στην κορυφή της Ευρώπης. Φέτος τρέχει η πρώτη χρονιά του. Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψω τίποτα άλλο εδώ. Χρειάζεται υπομονή (όχι απλά στα λόγια) και αυτογνωσία. Είναι πολύ δύσκολο για μια καινούργια ομάδα να φτάσει  κατευθείαν στην κορυφή χωρίς το «λίπασμα» και τις γενικότερες ζυμώσεις της πρώτης χρονιάς. Χρειάζεται εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο δυναμικό, πίστη σε αυτό που δουλεύεται στο γήπεδο και προπάντων στις αρχές του οργανισμού, με στόχο τη συνέχεια και τη βελτίωση (κάθε χρόνο) του μοντέλου που έχει επιλεχθεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι αβάσιμες προσδοκίες για ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το άθλημα.

-Ο Εργκίν Αταμάν δεν είναι ο ελίτ tacticianτύπου Τσάβι ή Λάσο, όμως είναι ένας προπονητής με προσωπικότητα που έχει τις προδιαγραφές να αναπτύξει χημεία με το δύσκολο ιδιοκτησιακό καθεστώς και κυρίως να διαχειριστεί οριακές καταστάσεις, αγωνιστικά και μη. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για το πρόσωπο που κάθεται στον πάγκο του Παναθηναϊκού. Ο Αταμάν είναι –ως πακέτο- πιο κοντά στον Γκέρσον, παρά στον Ζοτς. Δεν συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ως προς την προετοιμασία ενός αγώνα και δεν δουλεύει σε βάθος λεπτομερειών τεχνικά. Έχει όμως σπουδαία αντανακλαστικά στο coaching, βλέπει μπροστά και δεν φοβάται να ρισκάρει.

Ο Jeriant Grant και ο Kyle Guy ήταν αποκλειστικά δικές του επιλογές με τον Τούρκο τεχνικό να προσπερνάει παίχτες με σαφώς ισχυρότερο υπόβαθρο για να υπογράψει το παραπάνω δίδυμο. Ενώ λοιπόν οι πράσινοι οικοδόμησαν μια αρκετά καλή -σε όρους σύνδεσης δεξιοτήτων- γραμμή ψηλών, η στελέχωση στην αντίστοιχη περιφερειακή αφήνει ερωτηματικά.

-Η βασική ιδέα είναι να δοθεί η μπάλα στα χέρια των Σλούκα-Βιλντόζα οι οποίοι θα είναι οι main ball handlers και decision-makers των πρασίνων. Όταν κάποιος εκ των δύο δεν βρίσκεται στο παρκέ, η επίθεση των πρασίνων μέχρι τώρα μοιάζει σαφώς πιο στατική και έχει δημιουργικό έλλειμμα μιας και ο Grant δεν είναι ο παίχτης που θα αναμείξει τους υπόλοιπους σε αυτήν και θα δημιουργήσει με προσωπικές εμπνεύσεις καταστάσεις για εύκολο σκορ. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν θα πρέπει να μετατοπίσει –σε αυτές τις ειδικές περιπτώσεις- τον δημιουργικό του πόλο αλλού. Για παράδειγμα ο Μπαλτσερόφσκι είναι ένας ψηλός με ικανότητα στο διάβασμα και στην πάσα και θα μπορούσε κάλλιστα να προσφέρει εάν του δοθεί η ευκαιρία. Είναι μάλιστα ένα παιδί που όπως έχουμε πει, πιθανόν θα τρακάρει στον τοίχο των rookies τους πρώτους μήνες της σεζόν αλλά μπορεί να αποτελέσει την έκπληξη, δίνοντας μεγάλη ώθηση στο τριφύλλι στην τελική της ευθεία.

-Τα χαρακτηριστικά των Guy και Grigonis τρακάρουν. Αργά ή γρήγορα κατά τη γνώμη μου οι πράσινοι θα χρειαστεί να επιλέξουν έναν εκ των δύο για τον ρόλο του shooting wing (στη θέση «2»). Ενώ λοιπόν ο Λιθουανός φαίνεται ότι κολλάει καλύτερα εκ πρώτης όψεως γιατί καλύπτει δύο θέσεις (ο Guy είναι μονοθεσίτης), ο Αμερικανός έχει μεγαλύτερη προοπτική και κυρίως είναι πιο κυνικός στην εκτέλεση του (μεγάλο προσόν).

Σημείωση: Το ευρύ κοινό πιθανόν ανησυχεί γιατί οι πράσινοι δεν έχουν τον προικισμένο κάθετο γκαρντ για να χτυπήσει άμυνες αλλαγών (δεν θυμάμαι να έχoυν τέτοιον οι 3 από τις 4 ομάδες του περυσινού F4) όμως η ουσία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να μπορέσουν να αυξήσουν τους πυλώνες δημιουργίας στην επίθεση τους και να μάθουν να δουλεύουν (να διαβάζουν και να κινούνται αξιοποιώντας την πληροφορία που τους προσφέρει η εκάστοτε αμυντική δράση του αντιπάλου) ως ομάδα για να π.χ δημιουργήσουν το κατάλληλο πλαίσιο ώστε να εισάγουν τη μπάλα στα mismatches, εκμεταλλευόμενοι την ικανότητα των γκαρντ (Σλούκας) και των ψηλών τους (Λεσόρ). Πάντα υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Αρκεί να έχεις τη γνώση να τον περπατήσεις.

Είναι επίσης προφανές (ήταν από την αρχή βασικά) ότι οι πράσινοι χρειάζονται έναν δυναμικό defensive wing στη θέση ενός εκ των δύο, ο οποίος θα συμπληρώσει τον Παπαπέτρου στο «3» και θα παράλληλα θα λειτουργήσει ως «πανοπλία» για τους Σλούκα-Βιλντόζα στο backcourt. Έναν παίχτη τύπου «Άλφα Ντιαλό» που θα βγει μπροστά στις μάχες στα μετόπισθεν, θα κερδίσει ακριβώς αυτές τις προσωπικές μονομαχίες που καθορίζουν την ατμόσφαιρα στο παρκέ και θα αναδείξει το ταλέντο των ball handlers των πρασίνων. Αυτός είναι ο τύπος του «πλαγίου» που μπορεί να αλλάξει το κέλυφος της περιφερειακής γραμμής του Παναθηναϊκού η οποία αυτή τη στιγμή αναγκαστικά ζητάει από τον Π. Καλαϊτζάκη να πάρει αυτόν τον ρόλο, όμως ο διεθνής G/F δεν έχει κάποια επιθετική δεξιότητα που θα τον κρατήσει στο παρκέ τα λεπτά που απαιτούνται στο επίπεδο της EL.

-Με τον Χουάντσο Ερναγκόμεθ ο Παναθηναϊκός χτύπησε φλέβα χρυσού και νομίζω ότι αυτό θα φανεί σταδιακά στη σεζόν. Έφερε στ ΟΑΚΑ έναν πληθωρικό φόργουορντ με two-way χαρακτήρα, υψηλό IQ & EQ, ικανό να παράγει με διαφορετικούς τρόπους, αποτελεσματικό με τη μπάλα ή χωρίς αυτήν και εξαιρετικό στο αμυντικό κομμάτι. Η σύνδεση του με τον τοπ ριμπάουντερ Ντίνο Μήτογλου είναι ιδανική. Ιδανικό κομμάτι για ομάδα με μεγάλες βλέψεις.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού στον τελικό του Σούπερ Καπ ήταν απογοητευτική αλλά σε καμία περίπτωση ανησυχητική. Όποιος παρακολουθεί στενά το ευρωπαϊκό μπάσκετ μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.  Πρέπει να γίνει κατανοητό επίσης ότι η προσθήκη ενός παίχτη (όπως αυτού που περιγράφω πιο πάνω και ο οποίος έπρεπε να είχε έρθει εχθές κατά τη γνώμη μου) δεν θα αλλάξει άρδην τα δεδομένα, μεταμορφώνοντας εν μια νυκτί το «τριφύλλι. Χρειάζεται υπομονή και επίγνωση του ότι η ομάδα πρέπει να περάσει αυτά τα «άσχημα» στάδια για να πάρει τη μορφή που πρέπει.

Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα της σύγκρισης με τον πιο έτοιμο Ολυμπιακό ως δείκτη αξιολόγησης της βελτίωσης του, τουλάχιστον μέχρι την Άνοιξη και τα playoffs της Α1, αλλά να κοιτάξει το δικό του σύνολο. Η επιστροφή στα playoffs της Ευρωλίγκας είναι ο μεγάλος στόχος. Και εάν αυτή η ομάδα ρολάρει στο δεύτερο μισό της σεζόν πιάνοντας τα αγωνιστικά standards που πρέπει, μπορεί (για πολλούς λόγους) να είναι πολύ επικίνδυνη στην τελική της ευθεία, ανεξάρτητα από τη θέση που θα τερματίσει στην κανονική περίοδο.

 

 

11. Anadolu Efes

Χρονιά μεγάλων αλλαγών για την Αναντολού η οποία χώρισε δρόμους με τον ηγέτη του πάγκου (Αταμάν) και τον μεγάλο σταρ του παρκέ(Μίτσιτς) περνώντας σε μια καινούργια εποχή. Το χρίσμα δόθηκε στον ανερχόμενο Erdem Can ο οποίος έκανε εξαιρετική σεζόν με την Τουρκ Τέλεκομ πέρυσι και αποτελεί προϊόν του coaching tree του Ομπράντοβιτς.

Ο Can έφερε μαζί του από την πρώην ομάδα του τους Ταϊρίκ Τζόουνς και  Ερκάν Γιλμάζ, τοποθετώντας τους σε ένα μείγμα βετεράνων και νέων παιχτών που θα αποτελέσει τη βάση στη νέα προσπάθεια της Αναντολού. Η δύναμη, η αθλητικότητα, το motor και το switchability του Τζόουνς συνιστούν στοιχεία ικανά να δώσουν μεγάλη ώθηση στους πρωταθλητές Τουρκίας οι πλέον έχουν πληθώρα χαρακτηριστικών στη θέση «5» (Post up με Ζίζιτς, PnR με Τζόουνς και έναν Shooting Big με τον Πλάις).

Ο Ντάριους Τόμπσον παίρνει τη θέση του Μίτσιτς και  θα αποτελέσει βαρόμετρο για τους Τούρκους καθώς θα πρέπει να δείξει ότι και σε αυτό το περιβάλλον μπορεί να κάνει τους γύρω του καλύτερους. Η δύναμη Το backcourt των Larkin-Beaubois-Bryant (φέτος, μετά τα περυσινά playoffs της TBL και το καινούργιο συμβόλαιο, θα λάβει καθαρά πρώτα ρόλο και θα κληθεί να ηγηθεί) είναι ένα από τα καλύτερα εκεί έξω με τον Can να προσθέτει μέγεθος και άμυνα με τον υποσχόμενο Γερμανό ρούκι Justus Hollatz.

Οι Τούρκοι επίσημα ψάχνουν έναν παίχτη στο «4» για να πλαισιώσουν τον Hoopfellier Derek Willis με την ασφάλεια της παρουσίας του Κλάιμπερν στα φόργουορντ να τους δίνει την πολυτέλεια του έξτρα χρόνου για να βρουν αυτό που θέλουν στην αγορά.

Η Εφές έχει αρκετή ποιότητα  αλλά η απώλεια του Μίτσιτς δεν θα είναι εύκολο να καλυφθεί ενώ είναι σημαντικό ότι ο Can μπαίνει στην πρώτη σεζόν του στη διοργάνωση ως πρώτος προπονητής. Οι πρωταθλητές Τουρκίας οφείλουν να δουλέψουν συλλογικά για αυτό (απώλεια του ηγέτη τους) και να διαφοροποιήσει τις συνήθειες της. Θα χρειαστεί χρόνο αν και αναμένεται να βελτιώνεται αργά αλλά σταθερά μπαίνοντας στο δεύτερο μισό της σεζόν.

–Bayern Munich

Πρότζεκτ με τρομερό, πολυεπίπεδο ενδιαφέρον. Οι Γερμανοί επενδύουν στο βαρύ συλλογικό τους χαρτί με καινούργιο γήπεδο, πλάνο για αύξηση του μπάτζετ και ένα μεγάλο δημιουργό στο τιμόνι. Η Μπάγερν ήταν από τις ομάδες που μου άρεσαν περισσότερο στα παιχνίδια προετοιμασίας. Ο Λάσο μετάγγισε φρέσκο αίμα με στόχο να χτίσει τον κορμό που θα ηγηθεί στα επόμενα χρόνια. Δίνει μεγάλη έμφαση στην πίεση της μπάλας και στις συνεργασίες. Ξεκινάει τους Μπολμάρο-Βάιλερ Μπαμπ στο backcourt, βγάζει τους scoring guards του (Φραντσίσκο-Έντουαρντς) από τον πάγκο και δίνει ευκαιρίες στα νέα παιδιά όπως Kharchenkov (εξαιρετικός στο U18 της Νις φέτος) και ο Μπράνκοβιτς.

Ο Κάρσεν Έντουαρντς είναι η αιχμή του δόρατος στο επιθετικό κομμάτι για τους Βαυαρούς . Η περυσινή εμπειρία με τη Φενέρ και το ξεπέταγμα του στα playoffs δημιούργησαν το καλύτερο δυνατό υπόβαθρο ώστε να περάσει φέτος σε πρώτο ρόλο σε ένα σύνολο που τώρα χτίζεται. Όπως είπαμε και πριν το Ακρόπολις, πάει για δυνατή σεζόν.

Η Μπάγερν θα πιέσει πολύ τη μπάλα και θα κατευθύνει την επίθεση στο κέντρο της άμυνας της στέλνοντας σωρεία θυμάτων στο αδηφάγο στόμα των Gillespie-Ibaka. Ο Bonga κάνει σημαντική δουλειά στα μετόπισθεν και στο transition ενώ ο Obst είναι αναμφίβολα ένας από τους πιο πληθωρικούς και αποτελεσματικούς pure shooters στην Ευρωπη σήμερα. Θα χρειαστεί να δουλέψει με τον Μπολμάρο στην απόφαση και συνολικά στην επίθεση μισού γηπέδου ενώ οφείλει να μοιράσει σωστά τις κατοχές κρατώντας τους πάντες ικανοποιημένους και με το κατάλληλο κίνητρο για να αμυνθούν. Νιάτα, φιλοδοξία και κυρίως «πείνα». Οι ομάδες όπως έπρεπε να χτίζονται.

13.Crvena Zvezda

Μια από τις πιο εντυπωσιακές Offseasons που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια από οποιοδήποτε κλαμπ σε αυτό το επίπεδο είχαν οι ερυθρόλευκοι του Βελιγραδίου οι οποίοι απάντησαν δυναμικά στις απώλειες πολλών βασικών του περυσινού σκληρού τους πυρήνα.

Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς έφερε στην πρωτεύουσα της Σερβίας 10 καινούργιους παίχτες, οι 8 εκ των οποίων έχουν σημαντική εμπειρία από τη διοργάνωση. Ο Μαυροβούνιος τεχνικός φόρτωσε «ταλέντο» και «proven quality» το καινούργιο αυτό σύνολο και πλέον το μεγάλο ερώτημα είναι πως θα καταφέρει να κρατήσει τους πάντες ικανοποιημένους, χτίζοντας παράλληλα το αμυντικό κομμάτι.

Ο Ερυθρός Αστέρας έχει μερικούς σπουδαίους σολίστ στις τάξεις του. Οι Τεόντοσιτς, Νέντοβιτς, Νέιπιερ θα χρειαστούν τη μπάλα στα χέρια τους όπως και ο δυναμικός Βραζιλιάνος Yago της πρωταθλήτριας Γερμανίας Ουλμ. Η χημεία στο backcourt δημιουργεί μια δυσεπίλυτη εξίσωση με τον Ντούσκο να εμπιστεύεται αρκετά λεπτά στους defensive stoppers του (Χάνγκα, Λάζιτς) στα παιχνίδια προετοιμασίας για να μπορέσει να δει πιο καθαρά τι ταιριάζει και τι όχι. Στη γραμμή ψηλών παρατηρείται επίσης συμφόρεση από επιθετικογενείς αθλητές χωρίς την παρουσία κάποιου αμυντικού σπεσιαλίστα.

Οι Σέρβοι θα έχουν την έδρα, τον προπονητή και τις προσωπικότητες όμως η εύρεση χημείας (ειδικά εάν επιλέξουν ένα valuing possessions παιχνίδι όπως πέρυσι ώστε να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για καλύτερη αμυντική ισορροπία και όχι το παραδοσιακό up tempo-μπάσκετ του «Δράκουλα») δεν θα είναι εύκολη υπόθεση.

14.Baskonia

Χωρίς πολλές σπατάλες σε οικονομικό επίπεδο, οι Βάσκοι και φέτος έφτιαξαν ένα λειτουργικό ρόστερ με σωστή στελέχωση, συμπληρώνοντας πολύ καλά τις δεξιότητες και τα χαρακτηριστικά των παιχτών μεταξύ τους. Παρόλα αυτά φαίνεται ότι τους λείπει λίγο παραπάνω ταλέντο για να σπάσουν τα όρια τους.

Ο κόουτς Πεναρόγια παρουσίασε γρήγορο και θεαματικό μπάσκετ πέρυσι με τους Βάσκους να είναι απολαυστικοί στο μάτι σε πολλά παιχνίδια αλλά να στερούνται αμυντικής συνοχής και κυνισμού ώστε να κάνουν το βήμα παραπάνω. Ο 54χρονος τεχνικός ελπίζει ότι οι αρκετοί (και ποιοτικοί) δευτεροετείς του -στην Ευρωλίγκα- θα περπατήσουν φέτος το μονοπάτι της βελτίωσης και θα δώσουν θεαματική ώθηση στο όλο πρότζεκτ.

Ο Μάρκους Χάουαρντ, στη δεύτερη σεζόν του στην EL,  είναι αυτός που βάζει το τραίνο στις ράγες. Η δυναμική του ως σκόρερ όταν συνδέεται με το καλάθι από νωρίς είναι εντυπωσιακή. Στην παρούσα φάση οφείλει να κατακτήσει τη σταθερότητα για να λάμψει. Μαζί με τους Έντουαρντς και Γκάι (καλό θα ήταν βέβαια ο Κάιλ να έχει τους μύες των άλλων δύο)  δημιουργούν μια νέα τάση στη λίγκα αναφορικά με το status και την προοπτική των μικρόσωμων dynamic shooting wings (βασικά είναι δυάρια και οι τρεις). Ο Χάουαρντ θα αποτελέσει έναν από τους καλύτερους σκόρερ στη φετινή Ευρωλίγκα.

Ο Πεναρόγια πήρε μεγάλο ρίσκο βρίσκοντας τον quarterback με μεγάλο κορμί, την άμυνα και τα passing skills στον Codi Miller-McIntyre για να αντικαταστήσει τον Ντάριους Τόμπσον. Ποντάρει πολλά στο δίδυμο των Κοστέλλο-Κότσαρ στο «ζωγραφιστό». κούμπωσε έναν ακόμα «κομάντο» δίπλα στον (ερχόμενο από καλό Μουντομπάσκετ) Σεντερκέρσκις με τον Τσίμα Μονέκε, υπέγραψε τους Ντιόπ και Ρογκαβόπουλο (δύο από τους καλύτερους νέους παίχτες εκεί έξω) που θα έχουν σημαντικούς ρόλους και παίζει το μεγάλο στοίχημα με τον Νικολό Μάνιον. Ο νεαρός Ιταλός πόιντ γκαρντ (αμειβόταν με πολύ υψηλές αποδοχές στη Βίρτους) στερείται χαρακτήρα (αντίθετα με το πληθωρικό του ταλέντο) για να κάνει το βήμα παραπάνω και στη Βιτόρια ελπίζουν ότι θα τον βοηθήσουν να αλλάξει πλεύση και να πιάσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του.

Οι ιδέες του κόουτς στο επιθετικό κομμάτι είναι πλούσιες και εάν οι συνεργασίες που πρεσβεύει δουλευτούν σε βάθος το αποτέλεσμα θα είναι ωραίο. Παρόλα αυτά, το συμπαγές και σωστά κατασκευασμένο αυτό σύνολο στερείται σπουδαίου ταλέντου. Θα μπορέσει η Μπασκόνια να ανταγωνιστεί τις καλές ομάδες στις βραδιές που ο Χάουαρντ δεν θα πυροβολεί κατά ριπάς; Μπορεί επίσης να κατακτήσει τον πολυπόθητο two-way χαρακτήρα που της έλειψε πέρυσι; Η αποτελεσματικότητα αυτού του γκρουπ στα μετόπισθεν (πέρυσι κόστισε) θα κρίνει πολλά.

15.Valencia

Ο Μουμπρού έδειξε αρκετά καλά στοιχεία πέρυσι αλλά δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ότι θα μπορέσει να τα καταφέρει και φέτος. Οι «νυχτερίδες» όπως και η Ζάλγκιρις  έκαναν βαθιά αγωνιστική τομή με τον καινούργιο τους προπονητή, επιλέγοντας αθλητικότητα και 1on1 παιχνίδι, στοιχεία που μπορούν να δώσουν νίκες σε σύνολα που δεν έχουν ελίτ ποιοτικό βάθος, στη σύγχρονη πλατφόρμα της Ευρωλίγκας.

Έχω την αίσθηση ότι ο Τζάρεντ Χάρπερ θα ήταν μια περίπτωση ανάλογη με αυτήν του Κάρσεν Έντουαρντς εάν επέλεγε (και εφόσον υπήρχε η δυνατότητα πάντα) να μετακινηθεί σε μια ομάδα που θα του έδινε έναν καθαρά πρώτο ρόλο. Δυναμικός, ταχύτατος, πολύ καλός σκόρερ, μπορεί να λάμψει εάν φύγει από τη σκιά του εξαιρετικού Κρις Τζόουνς. Ο Μουμπρού απέκτησε τον (εξαιρετικό αλλά με αμφίβολο κίνητρο και όρεξη για κάτι παραπάνω στην καριέρα του) Μπράντον Ντέιβις για να αντικαταστήσει τη σημαία «Ντούμπλιεβιτς» και το Post up παιχνίδι του Μαυροβούνιου. Υπέγραψε επίσης τον εξαιρετικό πέρυσι με τη Γκραν Κανάριατους Damien Inglis στη θέση «4», τους ρούκι Nathan Reuvers και Boubacar Toure η παρουσία των οποίων θα δοκιμάσει τις αναπτυξιακές δυνατότητες του κλαμπ και έκανε το μπαμ φέρνοντας τον Semi Ojeleye στην καλύτερη κίνηση της Βαλένθια για το καλοκαίρι. Παράλληλα αναμένουμε και το step up του Pradillia ο οποίος φέτος μπορεί να αποτελέσει σημαντική σταθερά για τους «πορτοκαλί».

Οι «νυχτερίδες» κάλυψαν τον κενό του τραυματία Χέρμανσον με τον Στέφαν Γιόβιτς και ψάχνουν έναν ακόμα γκαρντ για να κουμπώσουν με τον Hoopfellier-sharpshooter Κάσιους Ρόμπερτσον καθώς ο Lopez-Arostegui φαίνεται ότι θα χρειαστεί χρόνο για να επιστρέψει στο παρκέ. Η Βαλένθια θα είναι παραγωγική και έχει τη βάση για να παρουσιάσει καλούς επιθετικούς δείκτες όμως θα πρέπει να δουλέψει πολύ στο αμυντικό κομμάτι και να κεφαλαιοποιήσει τη σκληράδα ενός συγκεκριμένου πυρήνα παιχτών (Inglis, Ojeleye, Harper, Jones). Ο κόουτς Μουμπρού έχει πάρει αρκετό ρίσκο υπογράφοντας νέα παιδιά με αμφίβολο βαθμό ετοιμότητας για αυτό το επίπεδο. Το σίγουρο είναι ότι η ομάδα του θα χρειαστεί χρόνο. Μεγάλο ερωτηματικό, επαναλαμβάνω, η άμυνα.

16.Virtus Bologna

Η υπόθεση «Σκαριόλο» ξεγύμνωσε και εξέθεσε στο ευρύ κοινό την προβληματική λειτουργία ενός οργανισμού που «τρέχει» με έντονο το στοιχείου του νεοπλουτισμού στην κεφαλή της πυραμίδας που λαμβάνει τις αποφάσεις και χαράσσει τη στρατηγική του πρότζεκτ.

Το front office της Βίρτους βγήκε στην αγορά ζητώντας αποκλειστικά Ιταλό προπονητή και το εντυπωσιακό αισθητικά και αγωνιστικά αποτέλεσμα του –φίλου της σελίδας μας- Λούκα Μπάνκι στο Μουντομπάσκετ με τη Λετονία κούμπωσε πολύ καλά ώστε να προχωρήσει γρήγορα, ξεπερνώντας χωρίς επικοινωνιακούς κραδασμούς την απόλυση του Σκαριόλο.

Οι Μπολονέζοι ανανέωσαν (πολύ σωστά) τον επόμενο ηγέτη τους, Αλεσάντρο Παγιόλα, έφεραν τον Ντόμπριτς στα φτερά (γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένας Σέρβος σε αυτήν την ομάδα) , πρόσθεσαν τον Jaleen Smith της  Άλμπα, ενεργοποίησαν τον Λούντμπεργκ αλλά έχασαν σε δύναμη στη ρακέτα όπου οι  Jaiteh-Bako αποχώρησαν και τη θέση τους πήρε ο Bryant Dunston. Ενδιαφέρουσα η προσθήκη του Devontae Cacok οποίος μπορεί να σκοράρει σε αυτό το επίπεδο και είναι αρκετά αποτελεσματικός βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ.  Δεν ξέρω βέβαια τι γνώμη έχει ο Μπάνκι για αυτόν (…)

Η Βίρτους έχει ποιότητα αλλά της λείπει η φρεσκάδα και το καλό περιφερειακό σουτ για να ανοίξει το γήπεδο επαρκώς. Ενώ λοιπόν έχει γκαρντ για να πιέσουν τη μπάλα και να αμυνθούν (υποστηρίζοντας άμυνα αλλαγών) με τους  Παγιόλα-Κορντινιέ-Σμιθ, είναι αμφίβολο εάν μπορεί να είναι σταθερά παραγωγική στην επίθεση όπου (παρά την παρουσία του Μπάνκι) θα δυσκολευτεί να ξεπεράσει το ανάχωμα της στατικότητας.

17.ASVEL

Οι Γάλλοι δουλεύουν επάνω στο ίδιο μοντέλο με τον κόουτς Πάρκερ στο τιμόνι και στόχο να βρουν τη λάμψη κάτω από τη σκόνη στην αγορά. Εκτιμώ ότι φέτος το καλοκαίρι κατάφεραν να βελτιώσουν την ομάδα τους σε όρους ποιοτικού βάθους, παρότι δεν φαίνεται να μετατοπίζουν ιδιαίτερα την ακτίνα της δυναμικής τους στη διοργάνωση.

Η επιστροφή του Λοβέρν ο οποίος έχει ξεκινήσει πολύ δυνατά στα εντός συνόρων ματς προσφέρει ένα καινούργιο σημείο αναφοράς στον κόουτς Πάρκερ ο οποίος θα ακουμπήσει στην εμπειρία του ΝτεΚολό και του Γάλλου σέντερ. H μεγάλη κίνηση έγινε με την υπογραφή του ΝΒΑer  Φρανκ Τζάκσον στη θέση «2». Ο Αμερικανός είναι ένας προικισμένος σκόρερ που μπορεί να απειλήσει τις άμυνες με κάθε τρόπο (σουτ, κάθετο παιχνίδι) όμως θα πρέπει να κουμπώσει με τον ΝτεΚολό και να μπορέσει να είναι αποτελεσματικός χωρίς να μονοπωλεί το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας του. Η παρουσία του Πάρις Λι (καλός αμυντικός και σουτέρ θέσης, μπορεί να υποστηρίξει έναν καλό 1on1 σκόρερ παίζοντας δίπλα του στα γκαρντ) μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά για τον Τζάκσον στο ντεμπούτο στην Ευρώπη. Η Βιλερμπάν έφερε πίσω στη Γαλλία τον Luwawu-Cabarrot από την Αρμάνι θέλοντας να ενισχύσει το αμυντικό και αθλητικό της προφίλ με έναν ποιοτικό wing σε καλή ηλικία ενώ υπέγραψε και τον Μάικ Σκοτ στο «4» ο οποίος έκανε καλή σεζόν πέρυσι με την Νανσί στην ProA.

Σημειώστε ότι ο Zaccharie Risasher ακολούθησε τον δρόμο του Wembanyama αφήνοντας τα προάστια της Λυών για τη Bourg, όπου θα λάβει μεγάλο χρόνο συμμετοχής και ένα πιο βασικό ρόλο ώστε να γίνει πιο ελκυστικός στα μάτια των scouters. Στο Βιλερμπάν έχουν τον πολύ ταλαντούχο Ισραηλινό πόιντ γκαρντ (τον οποίον και απολαύσαμε το καλοκαίρι) Yaacov Noam,  που αναμένεται να πάρει τις ευκαιρίες του καθώς έχει το φυσικό προφίλ για να ανταγωνιστεί σε αυτό το επίπεδο.

18.ALBA Berlin

Όπως και η ASVEL, έτσι και η Άλμπα δουλεύει σε μια διαφορετική κατεύθυνση σε σχέση με την πλειονότητα των οργανισμών που συμμετέχουν στην Ευρωλίγκα, στοχεύοντας πρωτίστως στην ανάπτυξη παιχτών μέσα από ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό μοντέλο. Και εάν οι Γάλλοι κοιτάζουν (ως προς τη μεταπώληση) πέρα από τον Ατλαντικό, στο Βερολίνο αρέσκονται στο να ετοιμάζουν παιδιά που μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Οι Βερολινέζοι απώλεσαν σχεδόν όλες τις σταθερές στο παιχνίδι τους, τραβώντας διαφορετικούς δρόμους με παίχτες όπως ο Λο, ο Σίκμα, ο Σμιθ και ο Μπλατ. Εάν συνυπολογίσουμε και το δίδυμο Ζούσμαν-Λάμερς, μπορούμε να αποφανθούμε ότι το «βαρύ σασί» της ομάδας άλλαξε τελείως. Οι seniors (μαζί με μερικούς juniors) αποχωρούν και οι sophomores μαζί με μερικούς freshmen ανεβαίνουν σκαλοπάτι, αναλαμβάνοντας σημαντικούς ρόλους. Μ’αρέσει αυτό, ασχέτως εάν δύσκολα θα φέρει την Άλμπα κάπου ψηλότερα από την ουρά της βαθμολογίας. Το «επιθυμητό αποτέλεσμα» και οι «στόχοι» είναι έννοιες διαφορετικές για το κάθε πρότζεκτ άλλωστε. Και η Ευρωλίγκα χρειάζεται και προτάσεις όπως αυτή της Άλμπα.

Το φετινό σύνολο έχει ουκ ολίγα νέα πρόσωπα. Χαίρομαι για την ευκαιρία που παίρνει ο Matteo Spagnolo για να αποδείξει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε leading guard σε αυτό το επίπεδο. Πρόκειται για ένα παιδί με δημιουργικές και εκτελεστικές αρετές (από αυτά που λείπουν από τη δική μας παραγωγική διαδικασία), για το οποίο το περιβάλλον της Άλμπα μπορεί να αποδειχθεί ευλογία. Δίπλα του οι Ziga Samar (ανάλογη ευκαιρία για τον Σλοβένο pass first PG) , Gabriele Procida, Jonas Mattisseck και ο αγαπημένος two-way Malte Delow, συνθέτουν το πιο ελκυστικό νεανικό backcourt στην Ευρώπη.

Όμως η Ευρωλίγκα είναι σκληρή. Ο νεανικός αυτός πυρήνας της Άλμπα θα περάσει δύσκολες στιγμές φέτος όμως η ανάπτυξη, ειδικά σε προσωπικό επίπεδο θα έρθει, ακόμα και εάν δεν μεταφραστεί σε νίκες. O κόουτς Gonzalez έφερε τον Justin Bean (τον είδαμε στο SL με τους Σέλτικς) στα forwards δίπλα στον Olinde και υπέγραψε τον Matt Thomas σε μια σπουδαία κίνηση μαζί με τον Sterling Brown για να κλειδώσει τα «φτερά». Ο Tim Schneider θα έχει αναβαθμισμένο ρόλο στο «4» ενώ οι Koumadje-Wetzell  μαζί με τον Thiemann (ηγετική παρουσία)έμειναν στο Βερολίνο για να τραβήξουν τους υπόλοιπους όταν χρειαστεί.

Η Άλμπα έχει ένα αξιοζήλευτο νεανικό core (1-2 παιδιά θα πιστωθούν άμεσα τη φετινή ευκαιρία) και τρομερό ενδιαφέρον σε όρους scouting & παρακολούθησης της αναπτυξιακής διαδικασίας του όλου πρότζεκτ αλλά υπολείπεται σε πολλά άλλα πράγματα. Της λείπει το leadership και τα στοιχήματα είναι «πολλά», ακόμα και εάν μιλάμε για έναν οργανισμό που παραδοσιακά παίρνει εις γνώση του τέτοια.

 

 

Υ.Γ: «Πόλεμος» τις τελευταίες ημέρες στα front offices του ΝΒΑ. Οι Μπακς  έδειξαν στον Γιάννη τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν για να διατηρήσουν την ομάδα σε υψηλά standards φέρνοντας στο Μιλγουόκι τον Λίλαρντ. Μπορεί ο Dame να βαδίσει στο μονοπάτι του Κλάιντ Ντρέξλερ και οι Ρόκετς του 1995 να ξυπνήσουν μέσα στο σώμα των Μπακς του 2024; Η ιστορία κάνει κύκλους και στην περίπτωση αυτή οι ομοιότητες είναι αξιοσημείωτες.

 

Υ.Γ1: Οι Σέλτικς αποδείχθηκαν «αρπαχτικά» αποκτώντας τον Jrue Holiday ε συνοπτικές διαδικασίες αφότου έγινε γνωστό ότι είναι διαθέσιμος. Κατάφεραν με αυτόν τον τρόπο να αντικαταστήσουν τον αμυντικό τους ηγέτη δημιουργώντας το καλύτερο 6-man core στη λίγκα. Από την άλλη όμως έχασαν σε βάθος (και δη στη γραμμή ψηλών) ενώ δεν έχουν παίχτη για να ματσάρουν τον Γιάννη. Υπάρχει άλλος κρυφός άσσος στο μανίκι του Μπραντ;

Υ.Γ2: Νέα εποχή για την Εθνική μας, καινούργιο ξεκίνημα. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να κάψουμε αυτό το χαρτί. Αυτό σημαίνει ότι όλοι πρέπει να αγκαλιάσουν αυτήν την προσπάθεια αφήνοντας το προσωπικό όφελος στην άκρη. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για αυτήν την ομάδα.

Καλή επιτυχία κόουτς.

 

Υ.Γ3: Σήμερα η στιγμή είναι μεγάλη. Ο Άρης επιστρέφει. Και ο κόσμος του θα είναι εκεί. Το παρακάτω βίντεο δεν απεικονίζει κάποια από τις θρυλικές στιγμές της ομάδας στα 80s ή τις μεγάλες επιτυχίας των 90s αλλά την έναρξη του τελικού του 2006 απέναντι στη Ντιναμό του Ντούντα. Η ελληνική version της σημερινής κερκίδας της Παρτίζαν.