2023 FIBA World Cup Power Rankings

 

Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Φιλιππίνες, Ιαπωνία και Ινδονησία θα φιλοξενήσουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μπάσκετ του 2023 και η ομάδα του Hoopfellas σας προσφέρει τις εκτιμήσεις της, παρουσιάζοντας τα Power Rankings της σελίδας για τη διοργάνωση.

Jim Conway: Ένα τουρνουά πιθανόν πιο αμφίρροπο από όσο νομίζει το ευρύ κοινό ξεκινάει την Παρασκευή. Είναι το Mundobasket 2023 το οποίο στιγματίζεται από το πλήθος απουσιών των μεγάλων αστεριών αλλά και ένα άρωμα αμφιβολίας και αβεβαιότητας στην ατμόσφαιρα σχετικά με την εξέλιξη του και το τι εν τέλει μπορεί να συμβεί. Ο παράγοντας έκπληξη είναι υπαρκτός. Η φύση αυτών των διοργανώσεων άλλωστε ευνοεί την εμφάνιση του. Ομάδες που δεν περιμένουμε ίσως σπάσουν τα όρια τους περνώντας στη φάση των «16» και άλλες που θεωρούμε ως δεδομένες για τον δεύτερο γύρο, ίσως καταποντιστούν πέφτοντας αιχμάλωτες μιας άσχημης βραδιάς.

Η Επίσημη Αγαπημένη μας πηγαίνει στις Φιλιππίνες έχοντας τοποθετήσει χαμηλά τον πήχη. Το βλέμμα της βρίσκεται πάντα στον μεγάλο (αλλά και μακρινό) στόχο της παρουσίας στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες όμως μέχρι εκεί παρεμβάλλεται ένας δύσβατος δρόμος. H ευκαιρία υπάρχει καθώς η δυναμική του γκρουπ και η μετέπειτα διασταύρωση στοιχειοθετούν μια κατάσταση που δεν είναι απαγορευτική αναφορικά με τις ελπίδες της ομάδας μας για συμμετοχή στην οχτάδα. Οφείλουμε όμως να παρουσιάσουμε το καλύτερο δυνατό πρόσωπο για να φτάσουμε εκεί δεδομένου ότι η εικόνα μας μέχρι σήμερα είναι  μέτρια. Υπάρχουν τουλάχιστον 8-10 ομάδες εκεί έξω πολύ καλύτερα εξοπλισμένες από τη δική μας για ένα τέτοιο τουρνουά.

Κοιτάζοντας προς την κορυφή της πυραμίδας, η TEAM USA μαζί με τον Καναδά, την Ισπανία, τη Γερμανία και  την Αυστραλία (πολύ άτυχη με Landale) συνθέτουν ένα γκρουπ που ξεχωρίζει συν τις  Γαλλία και Σερβία. Όπως σας έχω πει και παλιότερα, ο Πέσιτς είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Εν έτη 2023 μάλιστα, η πιθανότητα να συμβεί το δεύτερο μοιάζει αρκετά καλή.

Πάμε όμως να δούμε το σχόλιο της ομάδας του Hoopfellas για το φετινό TOP-15 της διοργάνωσης. Η κατάταξη στα Power Rankings (ΤΟP-15) είναι δική μου επιλογή ενώ η αντίστοιχη ανάλυση ανήκει στον Hoopfellier που επέλεξε να την επιμεληθεί. Ευχαριστούμε τους Στεγόσαυρο, Thanasis72 και No_Closure για το κείμενο που μας προσφέρουν.

 

1.USA

Thanasis_72: Motion, motion και motion, άμυνα, άμυνα, άμυνα. Με προπονητικό σταφ ονειρικό (Κερ και Σποελστρα, Λου) η ομάδα των ΗΠΑ αποφάσισε να επενδύσει σε μια φουρνιά μικρότερων σε ηλικία παικτών που είναι πιο πιθανό να είναι περισσότερο engaged από την αρχή, παρά να πάει σε μεγαλύτερους σταρ και αρνήσεις, λιγότερη ένταση, γκρίνιες για την προετοιμασία, κτλ. Ταλέντο υπάρχει. ΟΚ, δεν έχει Κάρι και Τέιτουμ, αλλά έχει από το 1-4 πολλούς και καλούς παίκτες με γεμάτες χρονιές και πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους, οι περισσότεροι έχουν και εμπειρία από ΡΟ, ορισμένοι και από διεθνείς διοργανώσεις. Ο οργανισμός των ΗΠΑ είδε ότι ο παγκόσμιος ανταγωνισμός είναι πια υπαρκτός και σοβαρός και αποφάσισε να επενδύσεις σε ομάδες και όχι σε συλλογές παικτών, ή σαν παιχνίδι με κάρτες από παίκτες δηλαδή (έχω το υπερατού).

Πάμε να δούμε λίγο το ρόστερ. Το πρώτο πράγμα που είδα είναι ότι στη θέση του σέντερ δεν πήραμε σέντερ! Πήραμε τον βασικούρα Τζάκσον Τζούνιορ που θα παίζει 30λεπτα και μετά κάτι Πόρτις και κάτι Κέσλερ. Επίσης στη θέση 4 πήραμε παίκτες που όντως μπορούν να παίξουν από έξω προς τα μέσα και να υπηρετήσουν το σύστημα της ομάδας που είναι να πάμε σε σχετικά απλές δράσεις, που είναι όμως πολύ αποτελεσματικές αν παιχτούν σωστά και με ένταση από παίκτες που μπορούν να τελειώσουν από κοντά και μακριά. Ίνγκραμ στο 4 λοιπόν και Μπαντσέρο θα μοιραστούν τα λεπτά, ίσως και ο Πόρτις να πάρει χρόνο εδώ, αν και τον βλέπω πιο πολύ ως ψευτο-5.

Η μεγάλη δύναμη της ομάδας είναι το 1-2-3 όμως. Μπράνσον, Χαλιμπέρτον, Έντουαρντς, Τζόνσον, Μπρίτζες, Χαρτ , άντε και Ριβς συνθέτουν μια γραμμή που είναι two-way και στην επίθεση μπορεί να τελειώσει από κοντά και μακριά. Με ένα Τζρου μαζί θα ήταν σίγουρα φαβορί για τα περισσότερα κλεψίματα, deflections και γενικά παρεμπόδιση των επιθέσεων του αντιπάλου.

Στην επίθεση υπάρχουν 3 βασικές δράσεις (σε όσα φιλικά είδα ως τώρα): (α) πνρ ψηλά και μακριά από το τρίποντο για να τραβήξουμε τα βαριά κορμιά έξω και να παίξουμε μετά 2-2 και με σκιπ πάσες στις βοήθειες, (β) motion που ξεκινά από flare σκριν δεξιά ή αριστερά και όλη η επίθεση κινείται (δράση από το playbook των GSW) με σκοπό να περάσει η μπάλα και από τα χέρια του Τζάκσον που αν την πάρει σωστά τελειώνει με μεγάλη ποικιλία ή να καταλήξει σε ένα σουτ στη γωνία ή σε close out στην αδύνατη πλευρά, (γ) horns αλλά πολύ ψηλά που συχνά καταλήγει σε σλιπ ή σε απομόνωση. Και ναι θα παίξουν και πολύ απομόνωση, με την Ισπανία π.χ. ο Μπράνσον είδε τα παιδάκια που του έστειλαν, είδε ότι δεν υπήρχε βοήθεια και όρμησε. Αλλά υπάρχει και πολύ transition και προσπάθεια να παίξουμε γρήγορα και να σουτάρουμε πολύ. Ο Ιτούδης που έκανε τα στατιστικά πριν το φιλικό μας είπε ότι 35% των πόντων μπαίνουν στο transitionκαι αυτό όντως έγινε και στο δικό μας φιλικό. Είτε άμεσα, είτε με μια απλή δράση και καλές αποστάσεις. Εκεί βάζουν και τα περισσότερα εύστοχα 3π.

Στην άμυνα πολύ πίεση στη μπάλα, αλλαγές σε όλα σχεδόν τα σκριν στη μπάλα και μια προσπάθεια να θωρακίσουμε τη ρακέτα γιατί πολύ ψηλοί δεν είμαστε και στο 4 έχουμε θέμα και όγκου. Οι περιφερειακοί βοηθούν στα ριπάουντ, ενώ μου άρεσαν μερικά πολύ σκληρά και μακρινά close out ακόμη και από παίκτες σαν τον Εντουαρντς. Βέβαια, έχουμε ακόμη μερικά θεματάκια στην συνεννόηση και χρειάζονται καμιά φορά σπριντ 4-5 μέτρων για close out, ιδιαίτερα σε ομάδες με καλές αποστάσεις και σουτερ όπως η Ισπανία. Στη ρακέτα πάντως ένας πραγματικά δυναμικός σέντερ θα τους έβαζε δύσκολα και θα τους βάλουν και δύσκολα και 4-5 που θα σουτάρουν καλά από μέση και μακρινή απόσταση. Βλέπω τώρα που το γράφω το τελευταίο φιλικό με Γερμανία και γίνεται ακριβώς αυτό που λέω: οι Γερμανοί ψηλοί κάνουν πάρτι με Πόρτις και σια, είναι απλά πολύ ψηλοί… και ψάχνουν με υπομονή τις αλλαγές (που δεν δίνουν πάντα όμως οι παίκτες των ΗΠΑ) για να παίξουν κοντά. Αλλά μπορούν ανά πάσα στιγμή να κάνουν ένα δυνατό 3-4λεπτο στην άμυνα και να πάρουν 10-12 πόντους και άντε πιάστους μετά.

Να πω την αλήθεια μου άρεσε η ομάδα. Θα έχει θέμα με ψηλά κορμιά, θα έχει θέμα με ζώνες προσαρμογής που θα κρύβουν τους διαδρόμους, θα έχει θέμα και με ριμπ ίσως. Με τους Ισπανούς έκλεισαν μέσα για να μην βρει ο Γουίλι χώρους (ο Γουίλι ε;;;; που στη ΝΒΑ δεν παίζει… Σκέψου να έβρισκαν κανένα Γιάννη, Γιόκιτς, Τζοέλ… ναι, ξέρω δεν κατεβαίνουν). Οι Ισπανοί πήγαν σε πολλά σουτ, αλλά έχουν και πολλούς και καλούς σουτέρ (άσχετο, αλλά ΡΙΣΠΕΚΤ στην Ισπανία… η καλύτερη χώρα παραγωγής παικτών και μπάσκετ σήμερα μετά τις ΗΠΑ, ναι καλύτερη και από Σερβία πια…).

Θα κλείσω με ένα μικρό σχόλιο σε σχέση με διαφορές του σήμερα και των ομάδων των ΗΠΑ και πριν 10 χρόνια (και βάλε). Η ψαλίδα έχει κλείσει. Οι κυριότεροι λόγοι: (α) πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι και Ασιάτες και Αφρικάνοι και Ωκεάνιοι παίζουν στο ΝΒΑ ή έχουν παίξει και έχουν επαφές και έχουν απομυθοποιήσει τους παίκτες και τον τρόπο παιχνιδιού. (β) πολλοί είναι επίσης αθλητικοί και μπορούν να βάλουν ένταση και δύναμη, τομέα στον οποίο οι παίκτες των ΗΠΑ είχαν σχεδόν μονοπώλιο παλαιότερα. (γ) Πολλά γκρουπ σε εθνικές παίζουν μαζί πολλά χρόνια και έχουν μια στοιχειώδη ομοιογένεια. Φαίνεται ότι στις ΗΠΑ ξεκινούν με αυτό το γκρουπ να χτίσουν μια ομάδα για μια δεκαετία. Μακάρι λέω να βρουν και άλλους καλούς στρατιώτες όπως ο Καρμέλο που ήταν πάντα εκεί όταν τον φώναζαν.

Θα πάει καλά και ψηλά η ομάδα. Πρόβλεψη: 1-4.

2.Spain

Stego: Με δεδομένο ότι από το προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κίνα το μόνο που δεν μεσολάβησε ήταν κατακλυσμός (πανδημία, πόλεμοι και ένα γενικότερο μπάχαλο σε όλο το οικοδόμημα του παγκόσμιου μπάσκετ και όχι μόνο), κοντεύω να ξεχάσω ότι η Φούρια Ρόχα κατεβαίνει σε αυτό το Μουντομπάσκετ ως κάτοχος του τίτλου. Μέρος αυτής της αίσθησης οφείλεται αν μη τι άλλο και στις αλλαγές που η ίδια η ομάδα της Ισπανίας έχει υποστεί, αφού με εξαίρεση τον Σκαριόλο έχουμε την ίσως πιο αλλαγμένη Ισπανία που έχουμε δει μέσα σε έναν τετραετή κύκλο από παγκόσμιο σε παγκόσμιο. Από την ομάδα του 2019 με ενεργή παρουσία αρκετών βετεράνων της παλιάς φουρνιάς τους οποίους οδήγησε στον τίτλο το χρυσό παιδί και Βενιαμίν της ευλογημένης γενιάς, ο Ρίκι Ρούμπιο, στο σημερινό μείγμα των δυο τελευταίων Ελ Σιντ (Ρούντι, Γιουλ), των αδελφών Χερνανγκόμεθ, και ενός γκρουπ ACB/παραθύρων (Μπριθουέλα, Ντίαθ, Χάιμε Φερνάντεθ, Πάρα) που αναγκάστηκε να «ενηλικιωθεί» απότομα για να κρατήσει ψηλά την σημαία στο περσινό Ευρωμπάσκετ – παίρνοντας και εκεί το χρυσό τελικά.

Είναι προφανές πια ότι το πρόγραμμα της ισπανικής εθνικής ομάδας είναι τόσο βαθιά ριζωμένο που πρέπει απλά να αποδεχτούμε ότι μέχρι τα βαθιά μας γεράματα θα τους έχουμε συνέχεια μπροστά μας. Η παραγωγή ταλέντων, το μπόλιασμα νέων κυττάρων εκτός Ευρώπης (Γκαρούμπα), το σούπερ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, η προπονητική σχολή που παραμένει πιστή στις βασικές της αρχές, όλα αυτά συνηγορούν στο ότι οι Ισπανοί θα μπορούσαν να κατεβάσουν μια μεικτή της LEB Oro που λέει ο λόγος και πάλι θα ήταν στα μετάλλια. 16 χρόνια μετά την βραδιά αίσχους στην Μαδρίτη στον ημιτελικό με την Ελλάδα που με έκαναν να τους μισήσω, πλέον απλά υποκλίνομαι και αποδέχομαι το τι σημαίνει Ισπανία: η συμπρωτεύουσα του παγκόσμιου μπάσκετ μαζί με τις ΗΠΑ.

Όλα τα παραπάνω επικολυρικά φυσικά δεν αναιρούν την πραγματικότητα η οποία είναι ότι, για άλλο ένα καλοκαίρι, η Ρόχα μπαίνει στην εκκίνηση ξανά με πολλά προβλήματα. Ο αρχικός προγραμματισμός ήταν ότι ο Σκαριόλο θα έπαιρνε την περσινή ανέλπιστη πρωταθλήτρια του Ευρωμπάσκετ, όπου η η πορεία προς το χρυσό ουσιαστικά «έφτιαξε» σχεδόν εκ του μη όντος τον κορμό της ομάδας για την επόμενη πενταετία, και απλά θα αντικαθιστούσε τον Λορέντζο Μπράουν με τον Ρίκι. Η παρουσία του Μπράουν είχε προκαλέσει αρνητικά σχόλια και μέσα στην Ισπανία (θεωρούν ότι οι Ιμπάκα, Μίροτιτς είναι διαφορετικές περιπτώσεις) ώστε η επαναφορά του Ρίκι θα αποκαθιστούσε την τάξη (και την αυταρέσκεια των Ισπανών φυσικά).

Τελικά, όπως γνωρίζουμε, η Ισπανία θα κατέβει σε αυτό το παγκόσμιο χωρίς κανέναν από τους δυο ηγέτες της στον άσο και έτσι παρουσιάζεται σχεδόν γυμνή στην πλέον νευραλγική θέση σε αυτά τα τουρνουά. Ο Σκαριόλο κάλεσε τον νεαρό Νούνιεθ για να καλύψει το κενό, προερχόμενο από μια σπουδαία σεζόν στην πρωταθλήτρια Γερμανίας Ουλμ μεν, αλλά τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής είναι έτσι κι έτσι: ο μικρός είναι ατραξιόν, αλλά η αλήθεια είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν προκαλεί εμπιστοσύνη (ακόμα) ως κουμανταδόρος ενός τόσο μεγάλου καραβιού. Στα προβλήματα στον άσο προστίθεται και ο τραυματισμός της τελευταίας στιγμής του Αλμπέρτο Ντίαθ της Μάλαγα ο οποίος μέχρι την τελευταία στιγμή θα είναι αμφίβολος (είναι στο περίμενε ο Χάιμε Φερνάντεθ της Τενερίφης, προσωπικά αν ήμουν ο Σκαριόλο θα έπαιρνα αυτόν αντί του Ντίαθ έτσι κι αλλιώς).

 

Η εικόνα των φιλικών μέχρι στιγμής είναι η αναμενόμενη, με την Ισπανία να καταθέτει κυρίως εμπειρία, grit και προσωπικότητα – οι μέρες του κυριαρχικού total basket της εποχής Γκασόλ, Ναβάρο και Καλντερόν προφανώς έχουν περάσει. Η ομάδα έχασε τα δύσκολα τεστ με ΗΠΑ και Καναδά, δείχνοντας μια δυσκολία να ακολουθήσει την αθλητικότητα μη-ευρωπαϊκών ομάδων που δεν είχε χρειαστεί να αντιμετωπίσει στο περσινό Ευρωμπάσκετ. Τις εντυπώσεις έχει κλέψει μέχρι στιγμής ο Χουάντσο Χερνανγκόμεθ – πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ της ομάδας στα φιλικά – κάτι που κάνει την φετινή Ισπανία την ομάδα που θα παρακολουθούν περισσότερο οι ουδέτεροι Παναθηναϊκοί (μαζί με τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα λόγω Γουίλι, Πάρα και Μπριθουέλα). Νέα παρουσία ο stretch φόργουορντ Σάντι Αλντάμα, ένας παίκτης με πολύ ιδιαίτερη πορεία στην καριέρα του που τον οδήγησε στο ΝΒΑ. Γενικά η Ισπανία δείχνει πολύ πιο γεμάτη στην ρακέτα από ό,τι στην περιφέρεια, όπου στα κρίσιμα πιθανότατα θα ζήσουμε μέρες άνοιξης/Ρεάλ στην Ευρωλίγκα, με τους Ρούντι και Γιουλ να αναλαμβάνουν να ρίξουν το δάγκωμα της κόμπρας. X factor ο Άλεξ Αμπρίνες, ο «χαμένος κρίκος» στην εξέλιξη του προγράμματος από την γενιά των Γκασόλ στην νεώτερη που προσπαθεί να καλύψει το χαμένο έδαφος στην καριέρα και σίγουρα δεν θα μπορεί να αγνοηθεί.

 

Σε αντίθεση με προηγούμενα Μουντομπάσκετ όπου είχε καλές κληρώσεις, φέτος η Ισπανία θα έχει δύσκολο μονοπάτι καθώς είναι στην «φορτωμένη» πλευρά του ταμπλό, ξεκινώντας στον όμιλο της πρώτης φάσης με την Βραζιλία (ύποπτο ματς), διεκδικώντας στην συνέχεια (λογικά) μαζί με Γαλλία και Καναδά δυο θέσεις που οδηγούν στην οκτάδα (όπου η Ισπανία είναι μονίμως παρούσα από το 1998 και μετά), και στην συνέχεια σταυρώνοντας (και πάλι λογικά) με κάποιον εκ των Αυστραλίας, Γερμανίας ή Σλοβενίας στα προημιτελικά. Προφανώς μόνο κάποιος τρελός θα ξέγραφε την ομάδα του Σκαριόλο εξαρχής, ειδικά καθώς κανένας εκ των δυνητικών αντιπάλων της δεν συγκρίνεται μαζί της από άποψη εμπειρίας, νοοτροπίας και πνεύματος νικητή. Από την άλλη, δεν μπορούμε να ξεχνάμε και την εικόνα κούρασης που έβγαλε η ομάδα στην τελευταία παγκόσμια διοργάνωση που συμμετείχε, στο Τόκιο το 2021, και με τον Ρούμπιο παρόντα μάλιστα. Η λογική λέει ότι η Ισπανία θα βρει τον δρόμο για τα προημιτελικά έτσι ή αλλιώς, και από εκεί και πέρα τα πάντα είναι μια ζαριά (ή και δυο και τρεις…).

3.Canada

Thanasis_72: Ετοιμαστείτε για ένα υπερηχητικό σόου με ΝΒΑερς, άμυνες, θέαμα, τρέξιμο πολύ. Όχι δεν είναι η ομάδα των ΗΠΑ, αλλά ο μεγάλος τροφοδότης πια του ΝΒΑ, ο Καναδάς. Από τον Ρικ τον Φοξ (που κερδίσαμε στο Μουντομπάσκετ στον Καναδά στον προημιτελικό ε!!!!) και τον Στιβ τον Νας στην ομάδα του Γκιλτζεους-Αλεξάντερ (Οκλαχόμα), Μπαρετ (Νικς), Ντορτ (Οκλαχόμα), Παουελ (Μαβς), Ολενικ (Τζαζ) άντε και Μπρουκς (και τον… ξάδερφο –χωρίς πλάκα- του Gilgeous-Alexander τον Alexander-Walker). Το ρόστερ είναι φοβερό. Πάμε να το δούμε λίγο. Περιφέρεια που βγάζει φωτιές με Gilgeous-Alexander και μπακ απ Dort, RJ Barrett και Dillon Brooks. Σκληροί, με μέγεθος, δύναμη, καλά επιθετικά σκιλς. Λίγο στη θέση του σέντερ με Olynyk και Edey (δεν παίζει πολύ, αλλά με μεγάλα κορμιά θα παίξει και άλλο) και Powell (που παίζει και 4 ή μάλλον κυρίως 4) έχουμε θεματάκια. Θα λείψει ο Μαρει. Με αυτόν, θα ήταν φαβορί, όχι ότι τώρα δεν μπορεί. Αυτό που λείπει είναι ακόμη 1-2 παίκτες που να έρχονται από τον πάγκο και να προσφέρουν σκορ ή άμυνα ή και τα 2.

Πως θα παίξουμε; Είδα τα 2 φιλικά με Γερμανία κυρίως, στο ένα χάσαμε (αλλά γυρίσαμε από μεγάλες διαφορές και το παίξαμε στο σουτ), στο άλλο κερδίσαμε στην παράταση, με ανατροπή πάλι από 10 πόντους στην 4η. Το στυλ παιχνιδιού θυμίζει λίγο ΗΠΑ με πολύ πνρ του Gilgeous-Alexander με Ολινικ (που κάνει ποπ 99% και σουτάρει εκνευριστικά καλά) και δράσεις που έχουν σκοπό να φέρουν την μπάλα στα χέρια του Μπάρετ χαμηλά ή για να παίξει από τις 45 προς το καλάθι. Ο Μπαρετ είναι πολύ βελτιωμένος, δυνατός, με καλό σουτ πια και καλά τελειώματα σε κίνηση και με πίεση. Παίζουν και με σχήματα με 2 περιφερειακούς και 2 φορ και τον Μπαρετ ως 4 και τον Μπρουκς στο 3 με δράσεις που ξεκινούν από πνρ ξανά και μπορεί να τις τελειώνει και μόνος του ο Gilgeous-Alexander (και με καλά ποσοστά). Προσπαθούμε πολύ να τρέξουμε (ακόμη και ο Ολινικ κατεβάζει τη μπάλα για να παίξουμε γρήγορα) και να πάμε σε απλές δράσεις για να βρούμε σουτ ή λει απ.

Στην άμυνα αλλαγές και προσπάθεια για πίεση, αλλά το ροτέισον είναι μικρό σχετικά όπως είπα. Πολύ καλή ομάδα και δεμένη και με καλό κλίμα. Θα πάνε καλά, πάνε για ημιτελικό με ΗΠΑ!

4.Germany

No_Closure: Η Γερμανία είναι μακράν η πιο hot και φορμαρισμένη Ευρωπαϊκή ομάδα σύμφωνα με την αγωνιστική εικόνα της στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ, της διάθεσης όλων των παικτών ανεξαρτήτως στάτους και ηλικίας να συμμετάσχουν στη προσπάθεια και να φέρουν μια διάκριση, αλλά και την εικόνα στα φιλικά παιχνίδια. Το χάλκινο μετάλλιο πιθανώς και να ήταν underachievement στο περσινό Ευρωμπάσκετ με βάση την εικόνα και την απόδοση της ομάδας. Ο χαμένος ημιτελικός με την Ισπανία που οι Γερμανοί κρατούσαν για 33 λεπτά στα χέρια τους θέλουν να είναι ένα καλό μάθημα. Ο κόουτς Χέρμπερτ θα έχει μάλιστα ένα πολύ καλύτερο ρόστερ, αφού η εξαιρετική περσινή ομάδα έπασχε ελαφρώς στην φροντλάιν. Επιστρέφει ο Μο Βάγκνερ,,ο Μπόνγκα είναι στην δωδεκάδα για επιπλέον λύσεις στην ρακέτα. Όλοι οι υπόλοιποι σταρς ,όπως ο Σρούντερ ο (υγιής ) Ταις και ο Φραντς Βάγκνερ θα είναι παρόντες δίπλα στους «συνήθεις υπόπτους » της nationalmannschaft   με εμπειρία Ευρωλίγκας.  Έγινε μάλιστα και μια προσπάθεια να είναι μαζί τους και ακόμα ένας σπουδαίος σουτερ ,ο Οστιν Ρίβς ,κάτοχος Γερμανικού διαβατηρίου με μια γιαγιά Γερμανίδα, αλλά η κλήση του από την team USA ακύρωσε αυτά τα σχέδια.

Η Γερμανία είναι η ομάδα με το καλύτερο spacing στη διοργάνωση που μπορεί να σουτάρει ρομποτικά τρίποντα και να έχει τρομακτικά ποσοστά. Ο Ομπστ που  στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ σούταρε το εξωπραγματικό 25/52 στο τρίποντο, έχει δίπλα του Κράμερ , Γκιφάι και τους καλούς stretchers Τίμαν και Φόιτμαν στο 4. Το tricky point είναι για τους Γερμανούς, ότι  από το καλημέρα θα έχουν να αποκλείσουν μια εκ των Φινλανδία ή Αυστραλία για να περάσουν στους 16 ενώ στην συνέχεια αν περάσουν στην 8αδα στο δρόμο τους θα βρουν ομάδες όπως η Γαλλία , η Ισπανία ή ο Καναδάς.

Το μειονέκτημα αυτής της ομάδας όπως έδειξε στο ματς με την Ισπανία στο Ευρωμπάσκετ είναι πως δεν έχει τριβή στα μεγάλα νοκ άουτ ματς, που το ρομποτικό της παιχνίδι μπορεί να βραχυκυκλώσει .Ο Σρούντερ όταν παίζει υπό την πίεση του χρόνου και του σκορ,  σαν go to guy με ατομικές προσπάθειες , έδειξε ότι λειτουργεί αρκετά ενστικτωδώς χωρίς να έχει το καλύτερο δυνατό decision making .O Χέρμπερτ οφείλει να τον τιθασεύσει και θα βοηθήσει εκεί το ποστ παιχνίδι και η ικανότητα στο πικ ν ρολ του Μο Βάγκνερ που έλειψε στο προηγούμενο τουρνουά. Μπορεί να φτάσουν πολύ ψηλά αρκεί να έχουν περίσσεια ψυχικών αποθεμάτων. Είναι στο χέρι τους να φτάσουν 1^οι απ τους 2 ομίλους  στη φάση των 8.

Πρόβλεψη 7η – 3^η θέση

5.Australia

Thanasi_72: ΟΚ, η Αυστραλία πάντα είχε καλές ομάδες και πάντα έστελνε παίκτες σε ΝΒΑ και Ευρώπη. Πάντα αθλητικές και λίγο αλήτικες και σκληρές, πολύ σκληρές. Εμείς το έχουμε νιώσει στο παρελθόν σκληρά κάποιες φορές, αλλά έχουμε και μεγάλες νίκες (το 2006 μια συγκλονιστική νίκη από εκείνη την ομάδα με 200 νικητές).

Τι έχουμε φέτος; Μια από τις καλύτερες εκδοχές της Αυστραλίας από τότε που τη θυμάμαι. Ρόστερ; Πολύ καλό σε πολλές θέσεις. Έχουμε: Dyson Daniels, Patty Mills, Dante Exum και βέβαια Josh Giddey και τον γέρο Joe Ingles στην περιφέρεια. Matisse Thybulle, Xavier Cooks (λατρεία), Jack White (λατρεία δις) και Josh Green σε πλάγιους και Jock Landale στη ρακέτα. Πλήρης, αν και προσωπικά θα περίμενα και κάτι καλύτερο στη ρακέτα, αλλά έχει καιρό να βγάλει πολύ καλό σέντερ. Πλήρης ομάδα, με παλιοσειρές να δίνουν τον τόνο και νεαρούς, κυρίως τον Giddey  να έρχονται δυνατά από πίσω.

Πως παίζουμε; Τρέχουμε αρχικά. Ο Γκίντει φαίνεται να έχει το ελεύθερο να παίξει στο transition και να ανοίξει το παιχνίδι ή και να πάει ο ίδιος σε τελειώματα. Αν δεν μας βγει το transition, καλή κυκλοφορία και αποστάσεις και pnr με γέρο-Τζο και Γκίντει να ξεκινούν τις δράσεις. Η Βραζιλία έπαιξε και αρκετή ώρα ζώνη και είδαμε και εκεί καλή κυκλοφορία και αλλαγές πλευράς με σκαλοπάτι στην προσωπική (ήταν ζώνη 2-3 με προσαρμογές) για να βγουν τα σουτ. Πήγαμε και σε αρκετά iso όταν δόθηκε η ευκαιρία.

Τι φοβόμαστε; Την άμυνα μας βασικά (αλλά και στην επίθεση έχουμε θέματα). Στην άμυνα οι αλλαγές συχνά δεν λειτουργούν, ενώ προσπάθειες για να γίνουν παγίδες κατέληξαν σε εύκολα καρφώματα ή λει απ. Οι δυνατοί ψηλοί της Βραζιλίας έκαναν πάρτι σε όλο το ματς και μέσα και έξω από τη ρακέτα. Επίσης, οι περιστροφές μας είναι λίγο αργές, ενώ ο Μιλς και ο Ινγκλς γίνονται στόχος στην άμυνα συνεχώς, ιδιαίτερα όταν παίζουν μαζί και βλέπουμε δράσεις που τους εμπλέκουν και τους 2. Οι αντιδράσεις στο κεντρικό pnr της Βραζιλίας ήταν επίσης όχι πάντα πολύ καλές. Γενικά, ψαχνόμαστε λίγο εκεί. Στην επίθεση, η προσπάθεια για διεισδύσεις του Τζο δεν είναι πια αποτελεσματική. Ο Γκίντει τα πηγαίνει καλύτερα, αλλά τον περιορίζει ότι το μακρινό τους σουτ είναι ακόμη αναξιόπιστο. Αλλά το γυρίσαμε το ματς, άσχετα αν το χάσαμε πάλι μετά (εξαιτίας αστείων αμυντικών λαθών και όχι μόνο από Τζο και Μιλς) .

6.France

No_Closure: O Kολέ συμπληρώνει 13 χρόνια στο πάγκο της Γαλλικής εθνικής ομάδος, έχοντας την μετατρέψει σε επαγγελματία νικητή μεταλλίων. Αυτός ο ορισμός είναι αρκετά ακριβής αφού οι Γάλλοι στις τελευταίες διοργανώσεις  χρειάζεται να παίξουν «τόσο – όσο» για να κερδίσουν ένα κρίσιμο νοκ άουτ και να βρεθούν χωρίς να έχουν εντυπωσιάσει στη ζώνη των μεταλλίων.

Είναι χαρακτηριστικό της αυτοπεποίθησης και της άνεσης του Κολέ στην ομάδα ,το γεγονός ότι δήλωσε την οριστική 12αδα  πολύ νωρίς ,ενώ άλλες ομάδες δεν είχαν δηλώσει καν την προεπιλογή τους. Δείγμα σιγουριάς αλλά σε πολλές περιπτώσεις (βλέπε Ισπανία 2014) και αλαζονείας.

Το ρόστερ τους είναι φτιαγμένο για αυτά τα ματς. Ο Γκομπέρ είναι ο πιο επιδραστικός σέντερ στα τουρνουά της ΦΙΜΠΑ την τελευταία δεκαετία, ο Φουρνιέ παραμένει ενας elit slasher – go to guy,και τα προσόντα ,ειδικά στην επίθεση του Γιαμπουσέλε  (στιγματισμένος ακόμα ,τουλάχιστον ηθικά, από το brawl της Μαδρίτης με αρκετές πιθανότητες να πετύχει τον Έξουμ και την Αυστραλία στα νοκ άουτ)  προφανώς και δε τα βρίσκεις εύκολα σε πολλά τεσσάρια του τουρνουά. Φέτος ανακοινώθηκαν 2 σημαντικές επιστροφές αυτή του Μπατούμ και του Ντε Κόλο, που ουσιαστικά θα πάρουν τις θέσεις του Ερτέλ και του ‘Μπαιέ ενώ Φρανθίσκο και ο Κορντινιέ (αντικαταστάτης του τραυματία Ντιλίκινα)  θα πάρουν τις θέσεις του Μαλεντόν και του Αλμπισί,ο γνωστός sniper Ουαταρά στη θέση του πεσμένου αγωνιστικά Λουαού – Καμπαρό .

Η παρουσία των Φαλ και Λεσσόρ (για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια παίκτες του ΠΑΟ και ΟΣΦΠ θα είναι συμπαίκτες σε άλλη Εθνική σε παγκόσμιο κύπελλο) πίσω από τον Γκομπέρ ,δείχνει ότι η Γαλλία θα έχει μια από της πιο δυνατές φροντλάιν της διοργάνωσης, που θα μπορεί να ανταποκριθεί σε κάθε διαφορετική κατάσταση σε άμυνα και επίθεση. Καμία ομάδα δεν είναι τόσο δυνατή στη θέση 5

Το σημαντικό αγωνιστικό ατού της Γαλλίας είναι πως μπορεί να ανταποκριθεί το ίδιο καλά και σε αργό και σε γρήγορο τέμπο ,  είναι η πιο αθλητική ομάδα από την Ευρώπη με μεγάλη διαφορά από τις υπόλοιπες και έχει αρκετά έμπειρους παίκτες για να διαχειριστεί  ειδικές καταστάσεις ,όπως έκανε πέρσι στο ματς με την Τουρκία. Επίσης θα έχει (λογικά) ένα μεγάλο ροτέισον με 12 ετοιμοπόλεμους παίκτες . Ενδιαφέρουσα η συνύπαρξη του 36χρονου ΝτεΚολό που υπήρξε μάλλον ο καλύτερος Ευρωπαίος κόμπο γκαρντ ,στο να σκοράρει στο σετ παιχνίδι, με τον Οκόμπο που είναι πιο αποτελεσματικός στο fast pace παιχνίδι και το ανοιχτό γήπεδο.

Τα αρνητικά της είναι ότι συνήθως αργεί να πάρει φόρα και να ρολάρει αγωνιστικά πράγμα που μπορεί να της στοιχήσει σε ένα κακό πλασάρισμα.  Οι βετεράνοι παίκτες είναι χορτασμένοι από διακρίσεις και οι νέοι αρκετά πιο άπειροι στα νοκ άουτ ματς, εν ολίγοις είναι μια ομάδα που αν την χτυπήσεις κυρίως πνευματικά σε ένα παιχνίδι προσπαθώντας να βγάλεις εκτός παιχνιδιού τους 3-4 πολύ κρίσιμους παίκτες της ,μπορείς να δημιουργήσεις εις βάρος της μια δύσκολα αναστρέψιμη κατάσταση. Αν αφήσεις κάποιους παίκτες να βρουν ρυθμό είναι δύσκολο να τους σταματήσεις.

Το δύσκολο κομμάτι για τους «πετεινούς» θα είναι να ξεπεράσουν αναίμακτα την πολύ επικίνδυνη φάση των 16  και να πάνε για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα στη συνέχεια που θα έχουν απέναντι τους Βραζιλία και Ισπανία, Λετονία και Καναδάς είναι πολύ ύπουλα εμπόδια ,ειδικά στην αρχή της διοργάνωσης που ο ρυθμός των ομάδων είναι πιο χαλαρός.

 

ΠΡΟΒΛΕΨΗ 5-2^η θέση

 

7.Serbia

No_Closure: Η Σερβία κατεβαίνει πιο τραυματισμένη από ποτέ στο παγκόσμιο, με τις μεγάλες απουσίες να μειώνουν θεωρητικά τις πιθανότητες  για διάκριση ,αλλά το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας του Πέσιτς είναι ότι είχε ήδη αναπτυχθεί ένα ηττοπαθές mentality που είχε φέρει τραγικά αποτελέσματα στα προηγούμενα μεγάλα τουρνουά, μαζί με έναν αποκλεισμό σοκ στο Βελιγράδι από τους  Ολυμπιακούς αγώνες ,κάνοντας φανερό ότι η ομοσπονδία και η Εθνική Σερβίας είναι άρρωστοι οργανισμοί. Η ένατη θέση στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ και ο αποκλεισμός από την παλαβή Ιταλία του Ποτζέκο ήταν ακόμα ένα σοκ ,που κάνει την 5^η θέση στο παγκόσμιο του 19 ( όπου η Σερβία μάλλον κατέβασε το καλύτερο ρόστερ της , την τελευταία 15ετία) να φαίνεται ως επιτυχία.

Με αυτές τις συνθήκες η αναγκαστική ανανέωση στην Εθνική ομάδα φέρνει και ελπίδες ότι κάποιες από τις παθογένειες τουλάχιστον θα αμβλυνθούν.

Ήδη ο Πέσιτς έκανε μια νύξη για νατουραλιζέ παίκτη για να δεχτεί μαζική επίθεση από Σέρβους παλαίμαχους και βετεράνους, ακυρώνοντας μια φημολογία που έφερνε τον Πάντερ να συμμετέχει στη προσπάθεια της Εθνικής. Μετά έσκασαν μαζεμένες οι απουσίες των  2 σταρ Γίοκιτς και Μίσιτς ,και στη συνέχεια  αυτές  των Κάλινιτς – Λούσιτς- Σμάιλαγκιτς – Γιάραμαζ ,οι Μαριάνοβιτς – Μπιέλιτσα μεγάλωσαν και αποσύρθηκαν, και τέλος ο (έτσι κι αλλιώς άγουρος σε αυτό το επίπεδο) Ποκουσέφσκι απέσυρε κι αυτός τη συμμετοχή του. Έτσι μένει ως βασικός πόλος στο σκοράρισμα  ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς ,οι εξαιρετικά ταλαντούχοι πλάγιοι Μαρίνκοβιτς  και( ο σταθερός και cold blooded) Γκούντουριτς , και οι Μιλουτίνοφ – Πετρούσεφ στην ρακέτα. Αυτοί θα είναι η ραχοκοκαλιά της ομάδας δίπλα σε παίκτες που ανήκουν στη κατηγορία των role players όπως ο sniper Ντόμπριτς , και ο  slasher Αβράμοβιτς ,ο Νταβίντοβατς  που παραμένει εργαλείο σε τέτοια τουρνουά ,ενώ θα δούμε με ρόλο και τον εικοσάχρονο Γιοβιτς των Χιτ.To κόψιμο του Νέντοβιτς έδειξε πως η σέρβικη ομάδα θέλει να επενδύσει στη σκληράδα και την παραδοσιακή δυνατή τακτικά άμυνα της και όχι τόσο σε ατομικές εξάρσεις παικτών. Στα φιλικά προετοιμασίας ,η παρουσία του Μιλουτίνοφ, σαν σκόρερ από το λόου  ποστ και σαν  δημιουργικός πόλος με το άριστο passing game του, η εξαιρετική τους άμυνα σε τακτικό επίπεδο (μάλλον είναι οι καλύτεροι στον κόσμο σε αυτό το κομμάτι) και η υπομονετική κυκλοφορία της μπάλας , δείχνουν που θα κινηθεί αγωνιστικά

Η απουσίες και η αναγκαστική ανανέωση ,εν τούτοις, θα οδηγήσουν τη Σερβία σε ένα μπάσκετ back to the basics και μια αγωνιστική συσπείρωση ,μειώνοντας τη παραδοσιακή γκρίνια των σταρς και ας μην ξεχνάμε ότι εκτός  των άλλων έχει ένα πανεύκολο πρόγραμμα που μπορεί να τη φέρει χωρίς να το καταλάβει στους 4 ,(αν δεν κάνει κάποιο χαζό στραβοπάτημα και κερδίσει και την Ιταλία) , και αυτή η διάκριση να είναι μια παρακαταθήκη για το μέλλον. Αρκεί βέβαια να μην δείξει την αυτοκαταστροφική διάθεση που έχει δείξει ουκ ολίγες φορές επί Πέσιτς.

 

Πρόβλεψη 4^η – 2^η

8.Italy

Stego: Μετά από χρόνια απαξίωσης η μπασκετική Σκουάντρα Ατζούρα έχει κάνει εδώ και κάποια χρόνια μια δυναμική επιστροφή στο προσκήνιο, με την αρκετά σημαντική παραγωγή ταλέντων να αποδίδει πια επιτέλους καρπούς. Σε αυτό το Μουντομπάσκετ θα έχουμε τον αποχαιρετιστήριο χορό του Τζίτζι Ντατόμε, τελευταίου εκπροσώπου μιας χρυσής γενιάς σπουδαίων σκόρερ (Γκαλινάρι, Μπελινέλι, Μπαρνιάνι, Τζεντίλε, Αραντόρι) που είχαν αφήσει υποσχέσεις στην προηγούμενη δεκαετία ότι θα επανέφεραν την Ιταλία στην κορυφή, αλλά τελικά αποδείχτηκαν αρκετά «δαντελένιοι» και, για να τα λέμε όλα, chokers. Αντίθετα, ήταν η απόφαση του σπουδαίου Μέο Σακέτι να επενδύσει ξανά στην παραδοσιακή σκληρή αμυντική φύση των Ιταλών που έφερε ένα γκρουπ παικτών όχι περισσότερο ταλαντούχων από τους προηγούμενους, αλλά πολύ πιο συμπαγούς και ενωμένου, στην μεγάλη επιτυχία του προ-Ολυμπιακού του Βελιγραδίου το 2021 και από εκεί στην οκτάδα της Ολυμπιάδας. Στο περσινό Ευρωμπάσκετ η ομάδα ξεπέρασε με επιτυχία το τεστ της αναπάντεχης (και ανφέρ) αλλαγής προπονητή που έφερε τον Τζιανμάρκο Ποτσέκο στον πάγκο, καθώς στο μπαράζ με την Σερβία (που εξελίσσεται σε καλή νεράιδα των ατζούρι) άνοιξαν οι ουρανοί και έβρεξε τρίποντα, οδηγώντας την Ιταλία στα προημιτελικά.

Στο φετινό Μουντομπάσκετ η Ιταλία έχει την ευκαιρία να τριτώσει το καλό επιστρέφοντας στην οκτάδα ακόμα μιας μεγάλης διοργάνωσης. Αν στο Τόκιο έφτασε σε προημιτελικά Ολυμπιάδας για πρώτη φορά από το 2004, φέτος ο στόχος είναι η πρόκριση στους οκτώ ενός Μουντομπάσκετ για πρώτη φορά από το 1998 στην Αθήνα. Η κλήρωση είναι αρκετά ευνοϊκή και στο ιδεατό σενάριο, αν είναι σοβαρή με αντιπάλους τύπου Δομινικανής Δημοκρατίας και κερδίσει μια αρκετά μπόσικη Σερβία της οποίας έχει πάρει τον αέρα τα τελευταία χρόνια, μπορεί ακόμα και να αποφύγει τις ΗΠΑ και να βρεθεί να παίζει την είσοδό της στους τέσσερις του κόσμου με μια ομάδα εντελώς στα μέτρα της.

Την ώρα που γράφεται το κείμενο η Ιταλία είναι αήττητη στα φιλικά, με νίκες επί υπολογίσιμων αντιπάλων (Τουρκία, Σερβία, Ελλάδα), όλες τους σε αγώνες ντέρμπι που δείχνει ότι η ομάδα του Ποτσέκο έχει αρκετά καλλιεργημένη την νοοτροπία refuse to lose. Το βασικό συμπέρασμα των φιλικών είναι ότι πλέον η ομάδα έχει ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο ηγέτη τον Σιμόνε Φοντέκιο, σαφέστατα ο ποιοτικότερος παίκτης αυτής της ομάδας που πλέον δεν λειτουργεί στην σκιά του Γκαλινάρι. Ο Φοντέκιο είναι σε mood take no prisoners μετά από μια χαμένη χρονιά στην Γιούτα, ψάχνοντας να ανανεώσει την ευκαιρία του στο ΝΒΑ. Γύρω του ο Ποτσέκο έχει στήσει μια σκληρή φροντ λάιν με προεξέχοντα τον πάντα παρόντα Νικολό Μέλλι (αλλά ερωτηματικό τον Ακίλε Πολονάρα, που μάλλον πρέπει να συμβιβαζόμαστε ότι η έκρηξή του το 2021 στην Μπασκόνια ήταν fluke), ενώ στην περιφέρεια η Ιταλία είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που παράγουν πια πλεόνασμα γκαρντ, αφού στους περπατημένους Τόνουτ, Παγιόλα και Σπίσου έχει προστεθεί ο Ματέο Σπανιόλο και έτσι δεν φαίνεται η απουσία του Νίκο Μάνιον φέτος. Ο Σπανιόλο λογικά (δεν είχε βγει η δωδεκάδα όταν γραφόταν αυτό το κείμενο) θα είναι το νέο ταλέντο που θα παρουσιάσουν οι Ιταλοί μαζί με τον εκρηκτικό Γκαμπριέλε Πρότσιντα, με τον οποίο θα είναι συμπαίκτες του χρόνου στην Άλμπα, το εργαστήριο από όπου ξεπήδησε και ο Φοντέκιο.

Συμπερασματικά, οι Ιταλοί φαίνεται να την έχουν βρει την άκρη, ξέρουν τι ομάδα έχουν, οι ρόλοι είναι κατανεμημένοι με τον Φοντέκιο μπροστά, και τον Ποτσέκο πότε προπονητή και πότε τιφόζο από τον πάγκο. Η κλήρωση την έχει ευνοήσει αλλά βάζει και ένα μεγάλο «πρέπει», καθώς ο,τιδήποτε λιγότερο από παρουσία στην οκτάδα θα είναι μεγάλη αποτυχία και χαμένη ευκαιρία.

-Brazil

No_Closure: Η Βραζιλία δείχνει  στη προετοιμασία ότι παρά το σχετικά ανανεωμένο ρόστερ παραμένει μια υπολογίσιμη δύναμη που παρά τις λίγες πιθανότητες για πρόκριση στην οκτάδα, αφού μετά το 1^ο γκρουπ με την Ισπανία θα βρεθεί  στον όμιλο με Γαλλία – Καναδά, όπως και το 2019 ,μια νίκη απέναντι σε κάποιο φαβορί όπως η Ισπανία ή Γαλλία μπορεί να γίνει ξανά ο ρυθμιστής του τουρνουά

Ο Χουέρτας στα 40 του μπορεί να έχει πλέον αργά πόδια στην άμυνα, αλλά επιθετικά θα είναι πάντα ένας πονοκέφαλος για τον αντίπαλο, και δε φοβάται καθόλου το κάθετο παιχνίδι. Στα παιχνίδια προετοιμασίας ο βραχύσωμος πόιντ γκαρντ Γιάγκο αναλάμβανε να ανεβάσει το τέμπο του παιχνιδιού , όντας και ικανότατος finisher in traffic , με τον Καμπόκλο αμυντικό στόπερ στο 4 να μοιράζει αρκετά μπλοκ , και τους Ντε Πάουλα και Ντίας ζεστούς στη περιφέρεια δίπλα στον έμπειρο Μπενίτε και τον Λεονάρντο Μέιιντλ ,είναι μια ομάδα που σουτάρει πολύ τρίποντο ,απαραίτητο σε τέτοιες διοργανώσεις, ενώ το παιχνίδι τους χαρακτηρίζεται από μεγάλη υπομονή για νοτιοαμερικανική ομάδα και αναζήτηση του σουτ στην αδύναμη πλευρά μέσω της έξτρα πάσας αλλά και του ελευθέρου παίκτη στη ρακέτα ,αφού οι ψηλοί Καμπόκλο ,Ντος Σάντος και Τιμ Σοάρες είναι καλοί στα τελειώματα των φάσεων. Πάντως παρά τα ψηλά και αθλητικά κορμιά εμφανίζουν ένα θέμα στις τοποθετήσεις και τα αμυντικά ριμπάουντ.

Εν κατακλείδι μια ομάδα που μπορεί να κάνει ζημιές αλλά έχει ένα απίστευτα δύσκολο πρόγραμμα και πρέπει να κάνει συνεχείς υπερβάσεις για να βρεθεί στην οκτάδα, πράγμα που το βάθος του ρόστερ της θα τη δυσκολέψει. Σίγουρα όμως μπορούν να κάνουν τη νίκη που θα φέρει πάνω κάτω στους ομίλους.

10.Lithuania

Stego: Μια χώρα όπου το μπάσκετ λατρεύεται αλλά της οποίας η εθνική τα τελευταία χρόνια ζει απανωτές αποτυχίες παρά τις μεγάλες προσδοκίες. Μια ομάδα που κατέβηκε στο περσινό Ευρωμπάσκετ υπερπλήρης και με φιλοδοξίες αλλά όπου απέτυχε οικτρά, οδηγώντας φέτος σε μια τραγική αποψίλωση που την στέλνει στην Ασία με μόλις τέσσερις (!) από τους παίκτες του περσινού ρόστερ και απόντα τον μεγάλο αστέρα της από το ΝΒΑ. Ο οποίος αστέρας είναι σπουδαίος παίκτης, λόγω όμως της θέσης και του τρόπου που παίζει (δυναμικός παίκτης ρακέτας με προβληματικό σουτ) δημιουργεί αμφιβολίες αν θα μπορέσει ποτέ να οδηγήσει την εθνική σε μια μεγάλη επιτυχία. Και ένας προπονητής με εξαιρετική πορεία σε πάγκους συλλόγων αλλά που στην εθνική δεν έχει δείξει ακόμα ότι μπορεί να κάνει τις παρεμβάσεις που απαιτεί το μπάσκετ της ΦΙΜΠΑ.

Όπως καταλαβαίνετε από τα παραπάνω, Ελλάδα και Λιθουανία είναι οι «δίδυμες» ομάδες αυτού του Μουντομπάσκετ. Με τον Ντομάντας Σαμπόνις (τον Γιάννη αυτής της ομάδας) απόντα, η Λιέτουβα είδε και άλλα σημαντικά ονόματα να δηλώνουν απουσία αυτό το καλοκαίρι (ο Μάριους Γκριγκόνις που ψάχνει να δει τι θα γίνει με την καριέρα του και μαζί του οι Γκιεντράιτις, Λεκαβίτσιους), με αποτέλεσμα φέτος να κατεβάζει ένα ρόστερ αγνώριστο σε σχέση με πέρσι όπου ήλπιζαν ακόμα και στο χρυσό μετάλλιο. Τις θέσεις των απόντων παίρνουν παίκτες σε μεγάλο βαθμό πρωτάρηδες σε μεγάλες διοργανώσεις παρά το σχετικά προχωρημένο της μπασκετικής τους ηλικίας. I ain’t gonna lie, τους κκ. Καρινιάουσκας, Νορμάντας, Μαλντούνας πρώτη φορά φέτος τους μαθαίνω. Η φετινή Λιθουανία είναι ξεκάθαρα η λιγότερο ταλαντούχα των τελευταίων ετών, και πρέπει ίσως να φτάσουμε στο μακρινό 2010 για να βρούμε ένα ρόστερ τους γεμάτο τόσες «δευτεράντζες». Η παρηγοριά των Λιθουανών είναι ότι σε εκείνο το Μουντομπάσκετ (των πολλών απουσιών από όλες τις ομάδες βέβαια) είχαν κάνει μια ανέλπιστη πορεία μέχρι το χάλκινο μετάλλιο, τότε όμως υπήρχε και ένας Λίνας Κλέιζα.

Η Λιθουανία πλάκα-πλάκα κοντεύει να κλείσει δεκαετία χωρίς μεγάλη διάκριση, αφού μετά το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2015 της grit and grind ομάδας του Γιόνας Καζλάουσκας ακολούθησαν μόνο αποτυχίες, και κάποιες πολύ ηχηρές: το 2017 αν και φαβορί έπαθε την νίλα από την Ελλάδα του Μίσσα χάνοντας την οκτάδα του Ευρωμπάσκετ για πρώτη φορά από το 2009 (κάτι που επαναλήφθηκε πέρσι), το 2019 απέτυχε να μπει σε οκτάδα Μουντομπάσκετ για πρώτη φορά σε διοργάνωση όπου συμμετείχε, ενώ το 2021 έλειψε για πρώτη φορά από Ολυμπιάδα από την ανεξαρτησία της χώρας το 1990. Με άλλα λόγια, το περιβάλλον γύρω από το καμάρι της χώρας της Βαλτικής είναι πλέον περίπου όσο προβληματικό είναι αυτό γύρω από την δική μας εθνική, με μόνη παρηγοριά την παρουσία του τεράστιου και εμβληματικού Γιόνας Βαλαντσιούνας ως βράχου σταθερότητας και κυματοθραύστη της κριτικής. Ο σέντερ των Πέλικανς δεν έχει χάσει καλοκαίρι με την εθνική από το ντεμπούτο του ως αμούστακος εικοσάρης δίπλα στον Σάρας στο Ευρωμπάσκετ του 2011, ένας στρατιώτης που παίζει για την σημαία σε κάθε αγώνα, ο τελευταίος κληρονόμος του πνεύματος της γενιάς του ’80 και των t-shirt των Grateful Dead στην Βαρκελώνη το 1992.

Η εικόνα στα φιλικά έδειξε ότι η Λιθουανία έχει ξεκάθαρο ταβάνι και έλλειμμα ποιότητας. Μετά από ένα σερί χαλαρών νικών στα πρώτα φιλικά με εύκολους αντιπάλους, ακολούθησαν τέσσερις αγώνες όπου η Λιθουανία μοιράστηκε τις νίκες με Γαλλία και Φινλανδία, κερδίζοντας δύσκολα τις δυο αναμετρήσεις εντός έδρας και χάνοντας σε αυτές εκτός, με τον αγώνα στην Ορλεάνη να μετατρέπεται σε πάρτι για τους τρικολόρ. Έχω την εντύπωση ότι αυτό το -18 με την Γαλλία αποτυπώνει ακριβέστερα από όλα τα αποτελέσματα τις πραγματικές φετινές δυνατότητες της Λιθουανίας (μένουν ακόμα φιλικά με Πουέρτο Ρίκο και Λετονία που έγιναν αφού γράφτηκε αυτό το κείμενο), όπου ο Βαλαντσιούνας είναι το μοναδικό αξιόπιστο σημείο αναφοράς. Με την χώρα να κοντεύει πια δυο δεκαετίες που δεν έχει βγάλει έναν ηγετικό πόιντ γκαρντ της προκοπής, μεγάλο βάρος στην περιφέρεια πέφτει στον Γιοκουμπάιτις που όμως (όπως έχουμε δει με την Μπαρτσελόνα) περισσότερο μπερδεύει παρά λύνει προβλήματα.

Με τούτα και με κείνα, η Λιθουανία περιμένει τελικά πράγματα κυρίως από τους άλλους βετεράνους της ομάδας, τον Μοτεγιούνας που επανέρχεται στα πράσινα έχοντας πια καθιερωθεί στην Ευρωλίγκα με την Μονακό, και τον ΑΕΚτζή πλέον Μίντουγκας Κουζμίνσκας, το πάλαι ποτέ «ξωτικό της Βαλτικής» το οποίο δεν έκανε ποτέ την καριέρα που φαινόταν να μπορεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι εδώ και χρόνια παρουσιάζεται (ανέλπιστα) καλύτερος τα καλοκαίρια με την εθνική από ό,τι τους χειμώνες με τους συλλόγους του, βγαίνοντας συχνά μπροστά στις κρίσιμες στιγμές για μια ομάδα όπου το ηγετικό πνεύμα και το θάρρος δεν λες ότι περισσεύουν.

Μήπως τελικά το βασικότερο asset της Λιθουανίας είναι ο προπονητής της; Θα ακουγόταν σαν ανέκδοτο μετά το περσινό Ευρωμπάσκετ, όπου το κοουτσάρισμα του Κάζις Μακσβίτις δεν έκανε την διαφορά (μάλλον το αντίθετο) στα τέσσερα ντέρμπι που η Λιθουανία έπαιξε και τα έχασε όλα. Όμως έχει μεσολαβήσει και μια ολόκληρη σεζόν όπου ο Μακσβίτις έκανε παπάδες με την Ζαλγκίρις, κάνοντας την δεύτερη καλύτερη προπονητική δουλειά της διοργάνωσης μετά τον Γιώργο Μπαρτζώκα και οδηγώντας μια πολύ limited ομάδα στο απόλυτο overachieving και την πρόκριση στα πλέι οφ. Μπορεί να κάνει το ίδιο με την εθνική, με δεδομένο το πόσο διαφορετικό είναι το μπάσκετ εθνικών ομάδων από αυτό της Ευρωλίγκα;

Πιθανότατα θα το μάθουμε στον μεταξύ μας αγώνα (αφού καλώς εχόντων των πραγμάτων έχουμε περάσει και εμείς τον όμιλο της πρώτης φάσης), όπου λογικά οι δυο «δίδυμες» ομάδες του τουρνουά, ταλαιπωρημένες αλλά και ευνοημένες από την κλήρωση, θα παίξουν την είσοδό τους στην οκτάδα της διοργάνωσης. Μπορεί να θεωρούμε κι εμείς ότι η κλήρωση επιτρέπει στην ταλαιπωρημένη ομάδα μας να κοιτάει μέχρι την οκτάδα, αλλά το ίδιο ακριβώς πιστεύουν και οι Λιθουανοί για την δική τους. Ας ελπίσουμε το αποτέλεσμα να είναι ίδιο με του 2017.

11.Slovenia

No_Closure: H Σλοβενία μπαίνει σε μια κρίσιμη καμπή. Ο μεγαλύτερος σταρ του πρωταθλήματος και μεγάλη attraction είναι σαφώς ο Λούκα  Ντόντσιτς ,αλλά η ομάδα ,από μια take no prisoners –dream team που εμφάνισε στους Ολυμπιακούς αγώνες χάνοντας το μετάλλιο στις λεπτομέρειες και από τη κόπωση, μοιάζει με μια σχετικά κορεσμένη ,επιθετική μηχανή μεν, ομάδα που θα προσπαθήσει να κάνει outscoring τον αντίπαλο χωρίς ιδιαιτέρες αμυντικές περγαμηνές. Το παιχνίδι με τη Βοσνία και τα φετινά φιλικά της Σλοβενίας δείχνουν ακριβώς αυτή την εικόνα που μάλλον είναι ακριβής. Οι κομβικοί Πρέπελιτς και Μπλάζιτς προέρχονται από κακές ατομικά σεζόν αλλά συνήθως παίζουν εξαιρετικά τα καλοκαίρια με την εθνική τους. Ο Τόμπι θα επιστρέψει κανονικά στη θέση του στο 5 δίνοντας πικ ν ρολ και πικ ν ποπ σε σχέση με τον undersized και μονοδιάστατο Μόργκαν, αλλά ο Τσάντσαρ που τραυματίστηκε σε μια ανύποπτη φάση θα λείψει πάρα πολύ ,όπως και ο αμυντικός σπεσιαλίστας Μούριτς.Το παν είναι η διαχείριση των δυνάμεων του Λούκα που σε δυο συνεχόμενες διοργανώσεις έκανε ασύλληπτα παιχνίδια μέχρι να σκάσει από τη κούραση που συνήθως έρχεται στα νοκ αουτ. Το ροστερ θα είναι de facto πιο αδύναμο από τις προηγούμενες διοργανώσεις  και η εξάρτηση επιθετικά από το Λούκα αναμένεται να είναι πιο μεγάλη. Με αυτά τα δεδομένα δεν τους δίνω μεγάλες πιθανότητες για τη τετράδα παρά το γεγονός ότι μπορεί να σπάσουν ατομικά πολλά ρεκόρ στην ιστορία του Μουντομπάσκετ. H πρώτη φάση θα είναι για αυτούς σχετικά εύκολη ιστορία ,αλλά στη συνέχεια θα πέσουν πάνω στον όμιλο της Γερμανίας με την Αυστραλία ενώ αν καταφέρουν και περάσουν στους 8 πιθανότατα να πέσουν σε κάποια εκ των Ισπανία – Γαλλία.

Πρόβλεψη 10^η – 6^η

12.Greece

Thanasis_72: Daytripper

Τι θα γινόταν η ζωή μας αν κάποια πράγματα γίνονταν λίγο διαφορετικά; Τι είναι σημαντικό και τι όχι και πως μπορούμε να το ξέρουμε από πριν; Είναι όλα γραμμένα ή αλλάζουμε και φτιάχνουμε τη μοίρα μας; ΚΑΙ «τι μας τα λες όλα αυτά σε ένα άρθρο για την Εθνική Ομάδα Μπάσκετ;;;;». Όλα με τη σειρά τους…

Πέρσι είχα ξεκινήσει λέγοντας ότι «δεν έχουμε ιδέα» για το τι μας περιμένει και τι να περιμένουμε από την Εθνική μας Ομάδα. Που να φανταστώ τι θα γίνει όμως αυτή τη χρονιά… Φέτος εμπνεύστηκα από το Daytripper, ένα από τα ωραιότερα graphic novels που έχω διαβάσει. Σε αυτό, ο πρωταγωνιστής ζει τη ζωή του σε μια σειρά από επεισόδια, στα οποία πεθαίνει (ή θα μπορούσε να πεθάνει) με διαφορετικούς τρόπους, ως μια εναλλακτική θεώρηση του τι είναι σημαντικό στη ζωή μας, τι μπορεί να αλλάξει για όλες και όλους μας αν κάτι γινόταν λίγο διαφορετικά και πολλά άλλα (εεεε, βρείτε το είναι συγκλονιστικό). Το θεώρησα ως αρκετά ταιριαστό για την Εθνική και την προσπάθεια της στο Παγκόσμιο. Πολλά μπορούν να πάνε με τον ένα ή με κάποιον άλλο τρόπο και μπορούμε να σκεφτούμε ή να φανταστούμε το πως η ομάδα σταματά να υπάρχει στην αρχή ή και σε διαφορετικά στάδια του ταξιδιού της.

Ξεκινάμε με πολλές αβεβαιότητες που δεν ξέρουμε που θα μας πάνε και δεν ξέρουμε και τι είναι σημαντικό για την ομάδα και τι όχι. Πάμε να δούμε τι ξέρουμε:

Το προπονητικό τιμ είναι το ίδιο. Αυτό είναι εξαιρετικό νέο, όπως είναι εξαιρετικό ότι το τιμόνι το έχει ο Ιτούδης. Έμπειρος, με γνώση διαχείρισης ‘εγώ’ (επιμένω, παρά τα όσα λέτε διάφοροι και εδώ μέσα), two way, με ιδέες και με επίδραση από τον πάγκο (ξανά ότι και αν λέτε μερικοί). Το πιο σημαντικό στοιχείο νομίζω είναι ότι προσαρμόζει το παιχνίδι στο υλικό μας και όχι το υλικό μας στο παιχνίδι. Ναι, φέτος λείπει ο Γιάννης και λείπουν και 2 + 1 πολύ σημαντικοί περιφερειακοί, με μεγάλη εμπειρία σε pnr, λίγα λάθη και ικανότητα σε ατομικές φάσεις. Οι περιφερειακοί μας έχουν άλλα χαρακτηριστικά (όχι και πολύ συμβατά ίσως με αυτό που λέμε σύγχρονο μπάσκετ). Θα τα δούμε σε λίγο.

Το υπόλοιπο τιμ είναι το ίδιο. Αρχηγός Αποστολής: Δήμος Ντικούδης, General Manager: Νίκος Ζήσης. Με εμπειρίες, γνώση των ισορροπιών σε αποδυτήρια, καλές σχέσεις με παίκτες και χαίρουν σεβασμό από όλους. Το κλίμα σε μια εθνική ομάδα είναι πολύ σημαντικό και πολλές φορές πρέπει να εξηγηθούν οι ρόλοι όχι μόνο από το προπονητικό τιμ, αλλά και από τον αρχηγό και τον ;aανατζερ.

Ότι υπάρχει ένας πυρήνας έμπειρων παικτών που θα κρατήσουν ισορροπίες και θα βοηθήσουν τους λιγότερο έμπειρους. Παπανικολάου, Παπαπέτρου πια, Θανάσης θα έχουν ρόλο και στα αποδυτήρια και στους αγώνες να στηρίξουν ακόμη και Γουόκαπ που είναι νέο μέλος της ομάδας (αλλά έμπειρος). Καλό νέο αυτό στα δικά μου μάτια.

Δεν θα παίξει ο Γιάννης. Υπήρξε μια μικρή γκρίνια για την αβεβαιότητα της συμμετοχής του. Η απουσία του θα αλλάξει λίγο και τη σύνθεση της ομάδας και θα έρθει ακόμη ένας ψηλός μάλλον και όχι περιφερειακός. Θα τα δούμε σε λίγο.

Και πάμε να δούμε και τι δεν ξέρουμε:

Πως θα αντιδράσει η περιφερειακή γραμμή σε συνθήκες τουρνουά και ιδιαίτερα πίεσης; Ποιοι είναι οι περιφερειακοί μας φέτος; Μέτριοι προς καλοί χειριστές, αλλά τίποτα συγκλονιστικό (να πω ότι με τις ΗΠΑ μερικές φορές ένιωθα ότι όποιος και αν χτυπούσε τη μπάλα κάτω θα την έκλεβαν…), δυνατά κορμιά, με δυνατότητα να παίξουν άμυνα που θα ανέβουν και άλλο όσο θα περνάει ο καιρός. Δεν είναι επιθετικοί με την μπάλα. ΚΑΝΕΙΣ. Δεν είναι καλοί σε επιθετικά pnr, που θα πάρουν ένα σουτ ή θα πάνε δυνατά προς τα μέσα και θα προκαλέσουν ανισορροπία στην άμυνα. Δεν είναι καλοί σε pull-up, καλύτεροι σε spot. Άρα: τρομερό πρόβλημα δημιουργίας, τουλάχιστον όπως την είχαμε συνηθίσει τόσο καιρό από περιφερειακούς πρώτης γραμμής στην εθνική (με τις αδυναμίες τους κάθε φορά). Οι αντίπαλοι πιέζουν για να κάνουν ακόμη δυσκολότερη τη δημιουργία και την σωστή εκτέλεση των φάσεων. Αν σπάσει ένα πλέι, η εικόνα των περιφερειακών μας να προσπαθούν να πιάσουν από το κοτσάνι τη μπάλα ή να την ξεφορτωθούν προκαλεί σχεδόν τον οίκτο. Αλλά, αυτούς έχουμε και με αυτούς θα πάμε. Αυτό σημαίνει αλλαγές στην επιθετική λειτουργία της ομάδας και έχω την αίσθηση ότι θα πάμε σε περισσότερες δράσεις με προσπάθεια να εμπλακούν οι φόργουορντ σε δράσεις κοντά ή μακριά. Δεν έχουμε και έναν ψηλό να πάρει 3-4 προσπάθειες στο καλάθι με πλάτη. Οπότε περιμένουμε πίεση από όλες τις ομάδες. Θα πιέσουμε και εμείς. Μπορούμε; Θεωρητικά ναι, αλλά δεν το έχουμε δει ως τώρα να υλοποιείται καλά στη 2^η και 3^η γραμμή πίεσης.

Θα πάρουμε τα ριμπάουντ; Είναι πολύ σημαντικά για το σχετικό γρήγορο μπάσκετ που θέλουμε να παίξουμε. Έχουμε τα κορμιά, αλλά δεν τα παίρνουμε συστηματικά. Ο καλύτερος μας ριμπαουντερ είναι ο Μήτογλου. Και αν με Σερβία ΟΚ είχαν και οι άλλοι κορμιά, με Σλοβενία η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική, με ΗΠΑ μας έβαλαν στα καλάθια. Να δούμε, είναι και θέμα ομαδικής λειτουργίας και κυρίως βοήθειας από τους φόργουορντ, μεγάλη η βοήθεια Γουόκαπ που πήρε και εδώ ρόλο Καλάθη.

Πως θα παίξουμε: και εδώ οι αβεβαιότητες πολλές. Παρόλο που δεν υπάρχει Γιάννης, στα φιλικά συνεχίζουμε να ξεκινάμε με horns το 50-60% των επιθέσεων μας για να παίξουμε με σκριν μεταξύ των δύο παικτών στην κορυφή και να γίνουν και off ball δράσεις από τους πλάγιους. Συχνά, πάμε σε σχήμα 4-out με Παπαγιάννη μέσα να παίζει ποστ (στη θέση Γιάννη θα έλεγα αλλά είναι ιεροσυλία…) μετά από horns συνήθως και μετά από αλλαγές και να προσπαθεί να προκαλέσει ανισορροπία στην άμυνα για να κυκλοφορήσει η μπάλα ή να παίξει ο ίδιος. Με 5 τον Μήτογλου θα δούμε μάλλον και σε five out και κάποια δράση τύπου motion. Όλα αυτά δείχνουν μια προσπάθεια σταδιακής απεξάρτησης από πνρ, γιατί δεν έχουμε τους περιφερειακούς που θα μπορούν να υποστηρίξουν πολλές τέτοιες δράσεις και να μπορούν να επιτεθούν άμεσα με σουτ ή με διείσδυση. Στοίχημα και αβεβαιότητα η εισαγωγική πάσα όταν θέλουμε να περάσουμε την μπάλα στο ποστ. Χωρίς σκιάχτρο στην ρακέτα και ικανό περιφερειακό, οι άμυνες προτιμούν συχνά να δώσουν μια σκιπ πάσα στην αδύνατη πλευρά, παρά να πάρει εύκολα την μπάλα ο παίκτης στο ποστ. Παίξαμε και spain με Παπαγιάννη και Μήτογλου (και Θανάση) και πάλι από horns, αλλά με σκοπό να πάει η μπάλα και στα πλάγια. Τι άλλο είδαμε στα φιλικά ως τώρα; Συστήματα που πάνε να ξεκινήσουν με horns αλλά πηγαίνουν σε flare σε μια πλευρά για να παίξει ο πλάγιος της πλευράς και να πάει η μπάλα στην αδύνατη ή να γίνει ένα pnr με τον ψηλό. Υπάρχει μια σαφής προσπάθεια καλών αποστάσεων για να βρουν σουτ οι -μέτριοι μεν αλλά αυτοί είναι- σουτέρ μας. Καμιά φορά όμως η μπάλα μοιάζει με καυτή πατάτα και δεν ξέρουμε ακόμη (ελπίζω) ποιος θα την πάρει για να πάρει την τελική απόφαση. Τεράστιο θέμα η αντιμετώπιση των close outs (πως θα επιτεθούμε δηλαδή σε τέτοιες συνθήκες), με τον καλύτερο παίκτη να είναι μάλλον ο Παπαπέτρου σε αυτό τον τομέα και μετά ο Ρογκαβόπουλος.

Στην άμυνα έχουμε ακόμη θέματα που έχουν να κάνουν με τις περιστροφές και τη θέση για ριμπάουντ. Οι περιφερειακοί μας είναι καλοί σε άμυνα στην μπάλα, αλλά συχνά δεν υπάρχει συνεργασία με ψηλούς. Πάμε σε αλλαγές στην μπάλα αρκετά, γιατί κυρίως ο Γουόκαπ μπορεί να καλύψει άνετα στην πίσω ζώνη και θα βοηθήσει πολύ εκεί, ενώ και ο Λούτζης είναι καλός σε τέτοιες άμυνες. Αλλά συχνά τα hard close outs δεν είναι τόσο δυναμικά όσο πρέπει. Παίξαμε και ζώνη και πιεστικές άμυνες στο μισό που καταλήγουν σε κάποια ζώνη προσαρμογής. Θέλουμε ακόμη δουλειά, αλλά ο βαθμός είναι πάνω από τη μέση. Αλλά: π.χ. στο τελευταίο φιλικό με Γερμανία, επιτίθεται ο Βάγκνερ από δεξιά και πάει σε pnr με Τάις. Σωστά ο Παπαγιάννης εμφανίζεται να κλείσει το χώρο, οι πίσω μας παίκτες Λούντζης και Γουοκαπ κλείνουν καλά το χώρο και ο Μήτογλου (κακώς) πάει να δώσει βοήθεια σε μια πάσα απόσταση. Ο Ρογκαβόπουλος όμως νομίζω (ή ο Παπαπέτρου) κοιτά μόνο τη μπάλα και όχι τον Ταις που βυθίζεται. Ο Γουοκαπ κλείνει αναγκαστικά, πάσα στις 45 στον Ομπστ (παίκτη του Γουοκαπ) και γεια σας, γιατί το close out είναι πολύ μακρινό. ΟΚ, αυτά τα θέματα συγχρονισμού δεν λύνονται εύκολα σε 2 εβδομάδες, αλλά λίγη συγκέντρωση δεν θα έβλαπτε… Να δούμε.

 

Η σύνθεση

1-2: Τόμας Oυόκαπ (ΟΚ), Μιχάλης Λούντζης (ΟΚ ξανά), Γιαννούλης Λαρεντζάκης (βέβαια), Νίκος Ρογκαβόπουλος (το κέρδισε), Δημήτρης Μωραϊτης (χειριστής), Λευτέρης Μποχωρίδης (χμμμ, αυτός ή Καλαΐτζάκης; Αυτός αποφάσισε ο Ιτούδης, δεν θα παίξει και πολύ).

3-4: Κώστας Παπανικολάου, Ιωάννης Παπαπέτρου (Ναι ΟΚ)

4-5: Θανάσης Αντετοκούνμπο, Γιώργος Παπαγιάννης, Ντίνος Μήτογλου, Μάνος Χατζηδάκης

 

Πρόβλεψη; Δεν κάνω, μπορεί να πάνε όλα στραβά, αλλά μπορεί να πάμε και καλύτερα από ότι πιστεύουμε. Κλειδί οι πλάγιοι και τα ριμπάουντ λέω.

13.Dominican Republic

No_Closure: Η νικήτρια του Centrobasket του 2012 συμμετέχει για 4^η φορά στην ιστορία της και 2^η σερί σε παγκόσμιο κύπελλο και

με τη διαφαινόμενη παρουσία του all star NBΑer Karl Anthony Towns έχει εκτοξευτεί  στη 10^η θέση των rankings της ΦΙΜΠΑ. Μη ξεχνάμε ότι ουσιαστικά αυτή η ομάδα απέκλεισε την Αργεντινή του Ντεκ και του Καμπάτσο στα προκριματικά.

Μέχρι να δούμε τον ΚΑΤ στα παρκέ ,η εικόνα τους έδειχνε μια αρκετά ανανεωμένη ομάδα ,που βασίζεται στο αποτελεσματικό ποστ  παιχνίδι του Ελόι Βάργκας και του Άνχελ Ντελγάδο (πέρσι στην Τουρκία) ,σε μια πολύ παραγωγική επιθετικά φροντλάιν ,αλλα και αρκετά θέματα στο αμυντικό τρανζίσιον και την περιφερειακή άμυνα  , στα παιχνίδια προετοιμασίας ,αλλά με την αντίστοιχη δυναμικότητα και hustling που θα περίμενε κάποιος από κεντροαμερικάνικη ομάδα στην αμυνα στο ζωγραφιστό.

Στα γκαρντ έχουμε την παλιοσειρά Λιζ,τον Φελίζ από τη Μπανταλονα (ο παίκτης που την κράτησε όρθια στο ματς απέναντι στην Κανάρια στο Eurocup),τον Μεντόζα και τον  Κινιόνες που πήρε μια γεύση από ΝΒΑ και πήγε καλά στη G League,ενώ στο Eurocup και την Ουλμ θα παίζει και ο αθλητικός SF ,Φιγκερόα που ηταν εξαιρετικός στην προετοιμασία.

Ομολογουμένως είναι αρκετά ιντριγκαδόρικη η παρουσία του ΚΑΤ ,ενός παίκτης που είναι μεν ένας απίστευτα ταλαντούχος ψηλός που κάνει πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι σταθερός αμυντικά. Στο επίπεδο ΦΙΜΠΑ και σε μια ομάδα όπως η Εθνική της Δομινικανής Δημοκρατίας ,το φυσιολογικό θα ήταν να μην επικεντρωθεί τόσο στο all around παιχνίδι του όσο στο  να του δώσει χώρο να παίξει στο ποστ, και εφόσον όλα πάνε καλά με τη συμμετοχή του θα δούμε πολύ καλές ατομικές επιδόσεις. Στα φιλικά με τον Καναδά και την Ισπανία αντιθέτως τον είδαμε σε πιο ελεύθερο ρόλο, ουσιαστικά τεσσάρι δίπλα στον Βάργκας και έχοντας το ελεύθερο να σουτάρει μακρινά τρίποντα και τους Δομινικανούς να εκτελούν επιθέσεις σε Ten Seconds or Less χρόνους, πράγμα που είχε θετικό αποτύπωμα για την ομάδα ,παρά τις φανερές αμυντικές αδυναμίες του ΚΑΤ (ο οποίος άνετα μπορεί να γράφει 20π -10ρ σε κάθε ματς)

Στο τουρνουά είναι μεν σε εύκολο, αλλά περίεργο όμιλο που ουσιαστικά το μέλλον τους για την οκτάδα περνάει από το ματς με την Ιταλία αφού μου φαίνεται δύσκολο να κοντράρουν τους Σέρβους στην επομένη φάση. Με την εικόνα που έχουν δείξει και με την Ιταλία να έχει επίσης μια ανανεωμένη ομάδα, δεν είναι ανέφικτο να τους δούμε στην οκτάδα και σε καλό πλασάρισμα

 

Πρόβλεψη 12^η – 6^η

 

14.Finland

No_Closure: Ο Λάουρι Μάρκανεν  θα είναι χωρίς αμφισβήτηση μαζί με τον Λούκα Ντόντσιτς ο πλέον dominant παίκτης σε ατομικό σε αυτό και σε effect στην ομάδα του σε αυτό  το τουρνουά. Για τον Φινλανδό δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το 2022 αποτέλεσε για εκείνο προσωπικά ένα anno mirabilis αφού οι εξωπραγματικές εμφανίσεις του στο Ευρωμπάσκετ που οδήγησαν την εθνική του ομάδα στην 7^η θέση, συνοδεύτηκαν από μια καλή μετακίνηση στο ΝΒΑ και μια χρονιά που τον έφερε στο all star επίπεδο. Έχουμε και ένα συμβολικό τέλος εποχής για τους Φιλανδούς αφού ο Πέτερι Κόπονεν στα 35 του πλέον δεν είναι στα ονόματα της προεπιλογής ενώ ο ιστορικός αρχηγός της ομάδας Σον Χαφ αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.

Ο  Σάσου Σαλίν παίρνει πάνω του πλέον τον ρόλο του αρχι – μπόμπερ, Ένας παίκτης με 46% τρίποντο στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ και 40,1% στην Liga Endesa με την Τενερίφη, είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα παίκτη στο  μπάσκετ που παίζει η Φινλανδία με τον Μάρκανεν ως point forward και αμυντικό βράχο και τους υπόλοιπους να αναζητούν ευκαιρίες για transition τρίποντα ,αφού η Φινλανδία παραδοσιακά αρέσκεται σε υψηλό τέμπο παιχνιδιού. Ομάδα που μοιάζει στη Γερμανία αλλά φυσικά  με λιγότερο βάθος στα γκαρντ και τους ψηλούς  και μεγαλύτερη εξάρτηση απ το star  της. Καμία ομάδα στο τουρνουά δεν είναι τόσο εξαρτημένη απ τον σταρ της και αυτό φάνηκε στα φιλικά… Πειθαρχημένοι παίκτες και καλοπροπονημένη ομάδα που έχουν την ατυχία να πέφτουν στον πιο δύσκολο όμιλο που θα μπορούσαν

Το ρόστερ της έχει ενέσεις νέων παικτών και η ομάδα μπαίνει κι αυτή σε τροχιά ανανέωσης. Ο έτερος ψηλός της Φινλανδίας ο Γιάντουνεν (από τη Τρεβίζο πήρε μεταγραφή στην Paris Basketball)  μπορεί να είναι undersized αλλά θα βοηθήσει πολύ σε ριμπάουντ και box out, ενώ boost αθλητικότητας θα δώσουν και οι Ncaaers Ολιβιέ Ν’Καμού στο 4-5 μαζί με τον γκαρντ Μιρο Λιτλ. Εfficient scoring guard είναι και ο Έντον Μαξούνι από τη Μπουντεσλίγκα. Θα χρειαστεί να αποκλείσουν μια εκ των ανωτέρων Γερμανία  – Αυστραλία για να περάσουν στους 16, που θα είναι ένας πραγματικός άθλος αν πραγματοποιηθεί..

Πρόβλεψη 17^η θέση

 

15.Latvia

No_Closure: Η ανερχόμενη δύναμη του μπάσκετ από τη Βαλτική έχει σηκώσει μεγάλο τοπικό hype με τη συμμετοχή στο παγκόσμιο που θεωρείται τεράστιο αθλητικό γεγονός για τη χώρα.

Η ραγδαία ανάπτυξη του μπάσκετ στη χώρα συνέπεσε με τις αλλαγές στο καλεντάρι της ΦΙΜΠΑ και έτσι οι  5^οι στο Ευρωμπάσκετ του 2017 προκρίνονται για πρώτη φορά στην ιστορία τους (μετά την ανεξαρτησία του 90) σε παγκόσμιο πρωτάθλημα της ΦΙΜΠΑ

Οι Λετονοί, που στον αγώνα με τη Σλοβενία το 2017  έδωσαν μια από τις καλύτερες μπασκετικές  παραστάσεις της δεκαετίας σε  επίπεδο διεθνούς τουρνουά ,κατεβαίνει με πολύ όρεξη,  αρκετές φιλοδοξίες (για πολλούς θα μπορούσε να είναι  το dark horse για μια ανέλπιστη διάκριση) και προσπάθησε να είναι πλήρης ,με την εξαίρεση του τραυματία Στρέλνιενκς ,αλλα εν τέλει ο Πορζίνγκις τους χάλασε τα σχέδια. Επιπλέον παρά το γεγονός ότι έχει εξαιρετικούς σκόρερ και σουτέρ στα γκαρντ όπως ο Ντάιρις Μπέρτρανς ο Κούρουκς ο Ζόρικς και ο Ζάγκαρς ,  η έλλειψη ελίτ πόιντ γκαρντ – floor general οδήγησε την Λετονική ομοσπονδία ,σύμφωνα με πληροφορίες του Ντονάτας Ουρμπόνας (που παρεμπιπτόντως πιστεύει πιο πολύ τους γείτονες σε αυτή τη διοργάνωση από την εθνική της χώρας του) ,να φτάσει σε προχωρημένες συζητήσεις με τον Μάικ Τζέιμς στη θέση του νατουραλιζέ και μάλιστα με τον ίδιο να είναι ζεστός σε τέτοιο ενδεχόμενο, με τη συμφωνία να χαλάει τη τελευταία στιγμή. Μια τέτοια κίνηση θα ανέβαζε πολύ το επίπεδο  της Λετονικής ομάδας η οποία παρόλα αυτά παραμένει καλοδουλεμένη με μεγάλο ροτέισον και πληθώρα επιθετικών λύσεων, πράγμα που διαπιστώσαμε μέσα στη σεζόν  όταν συνέτριψε μια απροετοίμαστη Εθνική Ελλάδος σε ματς των παραθύρων των προκριματικών στην Κρήτη.

Ομάδα που θα παίξει πολύ pnr και με τα 4αρια και τα πεντάρια της ,και θα ψάξει πολύ το transition τρίποντο. Διαθέτει μέγεθος και σουτ στις θέσεις των φόργουορντ με Τίμα –Ντάβις Μπέτρανς – Σμιτς –Γκραζούλις – Μέγερις, που αναμενόταν να πολλαπλασιαστεί  με την παρουσία του μεγάλου σταρ Πορζίνγκις αλλα δυστυχώς για αυτούς και για μας τους θεατές, η ευαισθησία του στους τραυματισμούς ,τον κράτησε εκτός διοργάνωσης  .Σαν καθαρά πεντάρια υπάρχουν  ο Τσάβαρς και ο τεράστιος Πασέτσνικς,αλλα από τα φιλικά φαίνεται ότι ο Λούκα Μπάνκι στηρίζεται σε  big four όπως ο Σμιτς στη θέση, που μπορεί να σουτάρει καλά από το τρίποντο. Το επιπλέον  δυσάρεστο γεγονός μετά την απουσία του Πορζίνγκις  είναι ότι και αυτοί όπως και οι Φινλανδοί πέφτουν σε πολύ δύσκολο όμιλο και πρέπει να αποκλείσουν έναν εκ των Καναδά – Γαλλία για να προχωρήσουν. Ο Καναδάς παρά την απουσία του Μάρει κατεβάζει μια αρκετά αξιόλογη ομάδα οπότε αναμένεται μεγάλη μάχη μεταξύ τους

ΠΡΟΒΛΕΨΗ 17^η – 6^η

 

 

Υ.Γ: Στο ένθετο της “Καθημερινής” έγινε τρομερή  δουλειά από όλους και το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ότι καλύτερο έχω διαβάσει για διεθνή αθλητική διοργάνωση εδώ και χρόνια. Αθλητικό και κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο, έντονο άρωμα νοσταλγίας.

 

Υ.Γ1: Ο Παναθηναϊκός θα ξεκινήσει με αυτό το ρόστερ τη σεζόν που έρχεται, διατηρώντας στις τάξεις του τον Γκριγκόνις. Σε αντίθεση με τον Mykhailiuk, ο Λιθουανός δεν μπορεί να είναι το Νο1 ή το Νο2 σε μια τέτοια ομάδα γιατί δεν έχει τη ψυχοσύνθεση για αυτό. Οι πράσινοι είναι ανοιχτοί στο ενδεχόμενο προσθήκης εφόσον προκύψει κάτι πολύ καλό στην αγορά, όμως στην παρούσα φάση ο κόουτς θεωρεί πως το “οπλοστάσιο” είναι αρκετά βαθύ για να παίξει το μπάσκετ που θέλει. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον το πως θα χτίσει την άμυνα του. Μπορεί αυτός ο Παναθηναϊκός να παρουσιάσει ένα καλό αμυντικό αποτέλεσμα; Άγνωστο. Το κλειδί σε αυτήν την προσπάθεια θα είναι η τοποθέτηση και αξιοποίηση των παιχτών-ρόλων στο μείγμα του rotation.

Υ.Γ2: Μια ανάλογη κατάσταση βιώνει και ο Ολυμπιακός. Περιμένει την καλή περίπτωση στην αγορά, έχοντας κατά τη γνώμη μου τη δυνατότητα (με τον τρόπο που είναι δομημένο το ρόστερ) να στραφεί σε γκαρντ ή σε πλάγιο που θα καλύπτει το “3”. Οι ερυθρόλευκοι έχουν την ασφάλεια των δύο διεθνών (Λούντζης, Λαρεντζάκης) που ίσως κληθούν να βγουν μπροστά σε έναν πιο σημαντικό ρόλο και του ΜακΚίσικ που καλύπτει δύο θέσεις. Το βασικό πρόβλημα στο φετινό οικοδόμημα είναι ότι στις τέσσερις θέσεις της frontcourt, ο Ολυμπιακός έχει επιλέξει “μονοθεσίτες”, κατάσταση που περιορίζει την ακτίνα βάθους και την ικανότητα του να επουλώσει “πληγές” (απώλειες/απουσίες) στο ρόστερ του.