2022-23 ΝΒΑ Power Rankings (by Asoutos)

 

H No1 λίγκα του πλανήτη ξεκινάει με πολλές υποσχέσεις για σπουδαίο θέαμα και έντονο ανταγωνισμό στη μάχη για τον θρόνο του πρωταθλητή. Ο Αsoutos αξιολογεί τα δεδομένα και τοποθετεί τις ομάδες στις θέσεις εκκίνησης σε Ανατολική και Δυτική περιφέρεια για λογαριασμό του Hoopfellas, στην καλύτερη ανάλυση που θα βρείτε εκεί έξω για το ΝΒΑ.

 

Γράφει ο Asoutos

 

ΕASTERN CONFERENCE

1. Philadelphia 76rs: O Daryl Morey έκανε και πάλι το θαύμα του καταφέρνοντας να ενισχύσει δραστικά το ρόστερ των Sixers, βγάζοντας από τη μύγα ξύγκι. Καθοριστική βέβαια η συνδρομή του James Harden, που δέχτηκε να υπογράψει με σημαντικά λιγότερα χρήματα για να μείνει αέρας στο cap των Sixers ώστε να γίνουν οι μεταγραφές. Η απόκτηση παικτών όπως ο αειθαλής P.J. Tucker, o Melton, o Danuel House, o Harrell όχι μόνο προσδίδει ανεξάντλητο βάθος στους Sixers, αλλά προσθέτει αμυντικό φίλτρο και σκληράδα σε ένα σύνολο φτωχό σε δύναμη και αθλητικότητα. Οι Sixers με επιθετικό άξονα το δίδυμο Embiid-Harden, πλαισιωμένο με πολλούς σουτέρ, θα βάλουν νομοτελειακά φωτιά στα καλάθια των αντιπάλων τους. Το ζητούμενο είναι αν θα καταφέρουν μέσα στη χρονιά να αποκτήσουν τον απαιτούμενο two-way χαρακτήρα για την διεκδίκηση του πολυπόθητου πρωταθλήματος. Το backcourt HardenMaxey παραείναι ευάλωτο αμυντικά στην περιφέρεια για να υποθέσουμε ότι θα κλείνει παιχνίδια μέσα στη post-season. Θα μείνουν υγιείς οι ευπαθείς Embiid, Harden; Θα μπορέσει ο Doc Rivers να αποτινάξει τη ρετσινιά του loser και να δείξει προσαρμοστικότητα στις κρίσιμες στιγμές; Θα εμφανιστεί μια εκδοχή του Harden που θα θυμίζει έστω τον παικταρά που είδαμε στο Houston; Θα διατηρήσει ο Maxey τα εκπληκτικά περσινά ποσοστά (43%) από το τρίποντο; Πολλά τα ερωτηματικά, όμως πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες ή δομικές αστοχίες, το ρόστερ των Sixers είναι υπερπλήρες και τουλάχιστον στη regular season είναι καταδικασμένο να κάνει πολλές νίκες, επιτρέποντας μάλιστα μια συντηρητική κατανάλωση δυνάμεων. Τα υπόλοιπα τα βλέπουμε τον Μάη.

2. Milwaukee Bucks: Ομάδα με τον Γιάννη είναι απευθείας contender, αλλά όπως μας έδειξαν οι περσινοί ημιτελικοί της Ανατολής με τους Celtics, ένας Γιάννης δεν αρκεί να φέρει την άνοιξη. Ήσυχη off season για τους Bucks, που κατάφεραν τουλάχιστον να διατηρήσουν τον περσινό κορμό με την εκ νέου υπογραφή των Connaughton, Portis – ενώ δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε η απόκτηση του Joe Ingles, o οποίος και μεγάλος σε ηλικία είναι και από σοβαρό τραυματισμό προέρχεται. Πλανάται η αίσθηση ότι οι Bucks χρειάζονταν μία ένεση φρεσκάδας στο ρόστερ, ενώ κλειδί είναι η κατάσταση του Middleton o οποίος έχει να παίξει μπάσκετ από τον Απρίλη. Αν η τριάδα Giannis-Khris-Jrue είναι υγιής και στα καλά της οι Bucks είναι αυτομάτως ένα από τα φαβορί για τον τίτλο, και το πλεονέκτημα του continuity είναι σημαντικό, τα ζητήματα όμως όσον αφορά στην περιφερειακή άμυνα και το μέτριο shooting δεν απαντήθηκαν. Η χρονιά πάντως με την ομάδα να είναι βαθιά στο luxury tax και με τα συμβόλαια του Middleton (έχει player option) και του Lopez (προβλέπεται trade εδώ) να λήγουν είναι κρίσιμη – καλός ο αυτόματος πιλότος αλλά ο ανταγωνισμός δυναμώνει ολοένα.

3. Boston Celtics: Από τους συνήθεις ύποπτους (Νets, Lakers, Sixers) περιμέναμε το δράμα στην φετινή off season, από αλλού μας ήρθε. Ο κόουτς Udoka, που σαν rookie οδήγησε πέρσι τη Βοστώνη στους τελικούς του ΝΒΑ, δεν θα προπονήσει φέτος την ομάδα, την οποία αναλαμβάνει ο 34χρονος βοηθός του Udoka Joe Mazzulla. “Έλα μωρέ, ποιος κόουτς τώρα, Tatum, Brown και θα την καθαρίσουμε σαν αυγό την Ανατολή!”. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι, ο Udoka έδειξε μεγάλες αρετές στην πρώτη του χρονιά πέρσι και σίγουρα η παύση του θα προκαλέσει τριγμούς στον οργανισμό της Βοστώνης. Να προσθέσουμε τον σοβαρό τραυματισμό του Gallinari, και τα εκ νέου προβλήματα με τα γόνατα του Robert Williams III (δυστυχώς το παιδί φαίνεται να εμφανίζει χρόνια ευπάθεια στα πόδια του) και η χρονιά δεν μοιάζει να αρχίζει με τους καλύτερους οιωνούς για τους Celtics. Το ρόστερ ξαφνικά μοιάζει ισχνό, ειδικά στη γραμμή των ψηλών (ας μην ξεχνάμε ότι ο Horford πηγαίνει προς τα 37) και η regular είναι όλο και πιο απαιτητική ώστε η Βοστώνη να μην έχει έλλειμμα ενέργειας στον δρόμο προς τα playoff. Παρόλα αυτά οι Celtics εξακολουθούν να λογαριάζονται ως ένα από τα μεγάλα φαβορί για τον τίτλο, ο Brogdon εφόσον μείνει επιτέλους υγιής είναι εξαιρετική προσθήκη που θα δώσει μεγάλη ώθηση στο spacing και το shooting της ομάδας, ενώ το μεγάλο όπλο της Βοστώνης που είναι η άμυνά της, δεν υπάρχει λόγος να μην παραμείνει άθικτο, αν ο Timelord επιστρέψει γρήγορα σε κανονικούς ρυθμούς. Πάντως μια μικρή υποχώρηση σε σχέση με την περσινή χρονιά όπου οι Celtics “ταβάνιασαν” τους δείκτες σε κάθε τομέα του παιχνιδιού είναι λογική και αναμενόμενη. Δύσκολα θα δούμε ξανά την Βοστωνέζικη παρέλαση του δεύτερου μισού της περσινής regular. Στο ραντάρ η απόδοση του Tatum, o oποίος αν κάνει ένα ακόμα ανάλογο άλμα σε επίπεδο playmaking και decision-making βάζει υποψηφιότητα για MVP.

4. Brooklyn Nets : Aπό την μία μεριά μια ομάδα που σε επίπεδο συνοχής και ομαδικού πνεύματος είναι ο ορισμός της αποσύνθεσης και από την άλλη ένα ρόστερ γεμάτο άφθονο και ποιοτικό ταλέντο. Τι μετράει περισσότερο στη ζυγαριά; Είμαστε καταδικασμένοι όταν αναφερόμαστε στους Nets να μιλάμε για άλλα πράγματα εκτός από μπάσκετ. Το δράμα με το αίτημα ανταλλαγής του Durant, την απαίτησή του να απολυθούν κόουτς και GM, την μη-ανανέωση και προσπάθεια απομάκρυνσης του Irving μπορεί να βρίσκεται στο παρελθόν, αλλά μπορεί κανείς να πειστεί από τις κοινές συνεντεύξεις τύπου ότι δεν έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στο πετσί των Nets και ότι τα προβλήματα δεν έχουν μπει απλά κάτω από το χαλάκι; Δεν εμπιστεύομαι τους Nets, και δεν θα τους εμπιστευτώ αν δεν τους δω πρώτα να λειτουργούν ως κανονική ομάδα στα δύσκολα, να υπακούουν στο πλάνο ενός προπονητή, ο οποίος αφήνεται να δουλέψει απερίσπαστος, να υποτάσσουν τα ατομικά τερτίπια στο συμφέρον της ομάδας. Καθαρά αγωνιστικά, οι Nets εξακολουθουν να διαθέτουν το περισσότερο ίσως επιθετικό firepower από οποιαδήποτε ομάδα, με παίκτες όπως Durant, Irving, Seth Curry, Joe Harris, Mills στο ρόστερ τους, εμφανίζονται όμως και πάλι πολύ αδύναμοι στη ρακέτα τους και το ριμπάουντ. Παίκτης κλειδί στο κομμάτι αυτό είναι ο Ben Simmons, ο οποίος αν εμφανιστεί έτοιμος μπορεί να αναβαθμίσει τους Nets στα μετόπισθεν. Άλλο ένα μεγάλο “αν” για τους Nets. Αλλά με τα “αν” ομάδα δεν χτίζεις. Γνώμη μου είναι πως οι Nets θα κάνουν αρκετές νίκες στη regular για να χτυπήσουν την τετράδα, αλλά δεν μπορώ να τους λογαριάσω ως πραγματικούς contenders. Κανείς δεν μας λέει ότι δεν θα έχουμε περισσότερο δακρύβρεχτο δράμα μέχρι τον Απρίλη.

5. Toronto Raptors : Όταν πέρσι οι Raptors ήταν σε όλα σχεδόν τα power rankings εκτός δεκάδας, μόνο ο σοφός Άσουτος τους είχε σε αξιοπρεπή θέση. Ε, το ίδιο λοιπόν θα κάνω και φέτος και θα τους βάλω ψηλότερα από οποιονδήποτε άλλο ειδήμονα. Οι Raptors μπορεί να μην έχουν γκαρντ ή σέντερ, οπότε τι έκαναν; Ψώνισαν για μια ακόμα φορά versatile forwards (Otto Porter Jr, Juancho Hernangomez), που τουλάχιστον διαθέτουν τρίποντο shooting. Στο εργαστήριο πειραμάτων του Nick Nurse oι θέσεις καταργούνται ολοσχερώς και οι πεντάδες με 5 αθλητικά και switchable forwards μας δίνουν μια γεύση του μέλλοντος του αθλήματος. Στο κέντρο του πειράματος αυτού βρίσκεται φυσικά ο περσινός rookie of the year Scottie Barnes, ένας 21χρονος παίκτης με αντίληψη του αθλήματος και δεξιοτεχνίες που δικαίως μπορεί κάποιος να αποκαλέσει “μοναδικές”. Αν ο 2.06, all around, ακατέργαστος forward των Raptors κάνει ένα ακόμα άλμα σε επίπεδο δημιουργίας, εκτέλεσης και λήψης αποφάσεων τη φετινή χρονιά περιμένετε μεγάλα πράγματα από φέτος στο Toronto. Yπάρχουν φυσικά ζητήματα fit (πεντάδες με Siakam, Barnes, Anunoby “κουτουλάνε” σε επίπεδο χαρισμάτων, ενώ δεν τις λες και τον παράδεισο του καλού spacing – ο Nurse όμως θα βρει την άκρη), ενώ πάρτε βρε αδερφέ και ένα 5αρι, έναν Καναδό Καββαδά να πούμε, να ρίχνετε ένα κορμί στους Embiid αυτού του κόσμου. Τα μάτια επίσης στον δευτεροετή φέτος δίμετρο point guard Banton, που αν καταφέρει να σταθεί επάξια στον άσο θα γελάσει κάθε πικραμένος με το μέγεθος των Ράπτορων. Ελίτ ομαδική άμυνα, θανατηφόρα transition επίθεση και physicality στα όρια του φάουλ, αυτή θα είναι η συνταγή που πιστεύω ότι θα δώσει στους Raptors την πρόκριση στα play off.

6. Cleveland Cavaliers : Σημαδιακή και ονειρική η off season για τους Cavaliers, που από το πουθενά (να’ναι καλά οι Knicks και η ολιγωρία τους) απέκτησαν τον Donovan Mitchell, έναν τοπ20 παίκτη δηλαδή με 3 χρόνια στο συμβόλαιό του και σε πολύ καλή ηλικία. Στο πρόσωπο του Mitchell oι Cavs βρίσκουν όχι μόνο έναν γεννημένο σκόρερ, αλλά και τον closer που τόσο τους έλειψε πέρσι στο κλείσιμο των παιχνιδιών (o Mitchell έχει 28.3 career average στα playoff!) To δίδυμο Garland-Mitchell θα ταλαιπωρήσει πολύ τις αντίπαλες άμυνες (ο Garland έχει και πολύ καλό, εξελισσόμενο off ball παιχνίδι), αλλά δεν λέγαμε ότι τα πολύ κοντά backcourt τύπου LillardMcCollum είναι πολύ ευάλωτα στην άμυνα και όχι winning; Σίγουρα θα υπάρξουν ζητήματα στην περιφερειακή άμυνα των Cavs, όμως ο κόουτς Bickerstaff ευελπιστεί πως το δίδυμο Mobley-Allen στους ψηλούς θα καθαρίζει την μπουγάδα στα drives των αντίπαλων μέσα στη ρακέτα. Δεν ξέρω αν η άμυνα του Cleveland θα είναι στο Top5 όπως πέρσι (τα jumbo πειράματα με τους 3 7footers προς το παρόν αναστέλλονται λόγω μετακόμισης του Markkanen στη Γιούτα), όμως η επίθεσή τους σίγουρα θα είναι πολύ πιο επικίνδυνη σε σετ καταστάσεις. Κλειδί για τη φετινή τους πορεία θα είναι το πως θα συμπεριφερθούν οι παίκτες που θα καλύψουν την “τρύπα” στη θέση 3. Okoro, LeVert, Osman, Wade είναι όλοι παίκτες με αστάθεια και ερωτηματικά στο ιστορικό τους. Οι Cavaliers χρειάζονται ένα killer 3&D παίκτη στη θέση για να κλείσουν το παζλ, και θα τον βρουν στο μέλλον, ίσως όμως όχι από φέτος. Εγώ τους περιμένω πολύ δυνατούς και αξιόμαχους τη φετινή σεζόν, ειδικά όσο περνάει ο καιρός και οι παίκτες αποκτούν χημεία μεταξύ τους, μιας και ο αγωνιστικός προσανατολισμός θα είναι σίγουρα διαφορετικός. Το ουσιώδες όμως είναι πως οι Cavaliers έχουν πλούσιο και όμορφο μέλλον μπροστά τους, έχοντας δεμένους μέχρι το 2025 τέσσερεις νεότατους και υπερταλαντούχους παίκτες (Garland, Mitchell, Allen, Mobley). Αυτός ο κορμός μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο τα επόμενα χρόνια.

7. Μiami Heat : Σκέφτομαι πως τοποθετώ τους Heat σε θέση play-in και αυτοί θα κάνουν πάλι κάποιο μαγικό και θα έρθουν πρώτοι στην Ανατολή…αλλά όχι. Πολύ-πολύ νωθρή offseason για τους Heat, που βρέθηκαν σε πολλά σενάρια για κάποιον superstar (Durant, Mitchell), αλλά όταν έχεις ο ίδιος απαξιώσει τα assets σου (Ηerro, Robinson) με διάφορους τρόπους, περιμένεις να τραβήξουν ενδιαφέρον από τους αγοραστές; Τέλος πάντων, ο Herro την πήρε τη σακούλα με το χρυσάφι, και δικαίως, αλλά ο P.J. Tucker χάθηκε, και δεν έγινε καμία κίνηση να αντικατασταθεί επάξια. Οπότε τι κάνουμε; Αφήνουμε τον Φιλιππινέζο μάγο Eric Spoelstra να βγάλει το φίδι από την τρύπα, να παίξει τον Caleb Martin (1.96m!) στο 4, ή τον Butler, βαφτίζουμε το ψάρι κρέας, και εντάξει, η ομάδα κάνει πρωταθλητισμό αλλά πρωτίστως να μείνουμε κάτω από το tax line! Δεν ξέρω, μου φαίνεται κάπως εμμονικό το να κυνηγάς μόνο τον μεγάλο star, και οι Heat κατά τη γνώμη μου άξιζε να θυσιάσουν ένα first round pick για μια λιγότερο θεαματική ενίσχυση (Τζιμ, να περάσει δεν βρίζω τον Ράιλυ!). Καθαρά αγωνιστικά οι Heat θα στηριχθούν για μια ακόμα φορά στην ελίτ άμυνά τους (διαχρονικά είναι μία από τις καλύτερες αμυντικά ομάδες), θα πάνε σε ακόμα πιο small σχήματα, (μήπως πρέπει επιτέλους να ψαχτούν περισσότερο στο transition;) και περιμένουν βελτίωση από παίκτες όπως ο 36χρονος Lowry (αρνητικός πέρσι) και ο Oladipo (να δούμε αν έχει ξεπεράσει τα προβλήματα τραυματισμών). Πιο πιθανό όμως μοιάζει παίχτες όπως ο Strus και ο Vincent να βρήκαν το ταβάνι τους πέρσι, ενώ και το δίδυμο Butler-Adebayo δεν μπορεί να παίζει στους ίδιους εξαντλητικούς ρυθμούς όλη τη σεζόν. Προβλέπω μια χρονιά ύφεσης και εσωστρέφειας για τους Heat, όπως το 2020-21, χωρίς να αποκλείω το να κάνει ο Spo πάλι το θαύμα του και το Miami, χάρις στην καλή του άμυνα, να μπει στα playoff με πλεονέκτημα έδρας.

8. Atlanta Hawks: Και οι Hawks προσπάθησαν το καλοκαίρι να κάνουν το colpo grosso, με την απόκτηση του Dejounte Murray από το San Antonio, επιτρέψτε μου όμως να έχω τις επιφυλάξεις μου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Murray είναι ένας καλός παρτενέρ για το αστέρι της ομάδας, τον Trae Young, μιας και είναι ένας καλός αμυντικός παίκτης και ταλέντο επιθετικό έχει. Όμως και ο Murray χρειάζεται μια μπάλα μόνος του (θα πάει ο Τrae σε πιο off ball ρόλο; να το δούμε και να μην το πιστέψουμε!), ενώ η αμυντική ανεπάρκεια του Young μάλλον απαιτεί έναν αμυντικό ογκόλιθο τύπου Marcus Smart στο backcourt δίπλα του παρά έναν απλά δυνατό αμυντικό που – συν τοις άλλοις – δεν έχει τρίποντο. Και 3 first round picks; Για ένα παίκτη που δεν θα υπογράψει extension μαζί σου (λόγω του χαμηλού συμβολαιού του) και που μπορεί σε δύο χρόνια να τον χάσεις; Και που πάλι δεν σε κάνει ελίτ ομάδα; Δύσκολο να φανταστώ τους Hawks στην πρώτη εξάδα. Το υλικό φυσικά δεν είναι κακό, όμως η απώλεια παικτών όπως ο Huerter, o Gallinari, ακόμα και o Delon Wright θα πλήξει το spacing της Ατλάντα, πεντάδες που προορίζονται για βασικές με Murray, Capella, Hunter περιέχουν 3 non-shooters, ενώ ερωτηματικό είναι η κατάσταση του Bogdanovic που επιστρέφει από χειρουργείο στο γόνατο. Οι Hawks θα χρειαστούν πολλή δουλειά στο να γίνουν μια πραγματικά ισορροπημένη two-way ομάδα, και η προοπτική να θυσιαστεί το περσινό επιθετικό θαύμα (oι Hawks είχαν τη δεύτερη καλύτερη επίθεση στο ΝΒΑ πέρσι) χωρίς αξιοσημείωτη αμυντική βελτίωση είναι υπαρκτή. Ο παλαιών αρχών και αξιών Nate McMillan αμφιβάλλω ότι είναι ο κατάλληλος οδηγός για ένα νεανικό σύνολο με πολλές αγωνιστικές ιδιαιτερότητες, και ίσως οι Hawks θα πρέπει να κρατήσουν τις καλές αναμνήσεις των conference finals του 21 και να προχωρήσουν με κάτι πιο φρέσκο στον πάγκο τους. Μπορεί φυσικά ο Trae Young (το παιδί είναι μια επίθεση μόνος του) να κάνει πάλι το θαύμα του και όλα να εξελιχτούν καλά, αλλά δυσκολεύομαι να δω τους Hawks να ξεφεύγουν από την επίχρυση μετριότητα. Στο μόνιτορ για βελτίωση ο αθλητικότατος, νεαρός σέντερ Okongwu (βάλτον να παίξει λίγο παραπάνω ρε Nate), καθώς και ο ρούκι point guard Griffin τον οποίο πιστεύω πολύ παρά τους τραυματισμούς.

9. Chicago Bulls: Δυσοίωνες οι προβλέψεις από τους περισσότερους αναλυτές για τους φετινούς Bulls, αλλά δεν υπάρχει λόγος για πανικό, η ομάδα θα είναι καλή και φέτος. Σίγουρα η απουσία του Lonzo Ball είναι καίρια για τους Bulls, παίκτης που καλύπτει πολλές από τις αμυντικές αδυναμίες τους και αποτελεί ιδανικό, δημιουργικό παρτενέρ για το δίδυμο LaVine-DeRozan. Πραγματικά είναι κρίμα που ποτέ δεν είδαμε αυτή τη βερσιόν των Bulls σε πλήρη ανάπτυξη, τα πρώτα περσινά δείγματα ήταν άκρως ενθαρρυντικά, οι τραυματισμοί όμως των Williams, Ball, Caruso πραγματικά τους τσάκισαν πέρσι. Πάμε στα φετινά: η ομάδα δεν ενισχύθηκε καθόλου, υπέγραψε όμως εκ νέου τον LaVine. H απουσία του Ball μπορεί να καλυφθεί από τον τεραπέρατο και αθλητικότατο Caruso και τον δευτεροετή Ayo Dosunmu που έδειξε εξαιρετικά στοιχεία πέρσι. Επιθετικά δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοί προεξοφλούν ότι ο DeRozan θα κάνει μια χειρότερη χρονιά από πέρσι, δεν τον πήραν δα και τα χρόνια. Τα μεγάλα ζητήματα εντοπίζονται στην άμυνα (23oι πέρσι στη regular), οπού ο συνδυασμός παικτών αδύναμων στην περιφερειακή άμυνα (LaVine, DeRozan) και ενός ευάλωτου ψηλού στο pick’n’roll (πόσο ανόητο μοιάζει το ξόδεμα δύο first rounders για τον Vucevic ένα χρόνο μετά) είναι η συνταγή της καταστροφής. Φέτος όμως ο Patrick Williams είναι υγιής, και η απόδοσή του μπορεί να αναβαθμίσει την προστασία της ρακέτας. Θα ήθελα να τον δω ιδανικά στο 5, και τους Bulls να πηγαίνουν small, αλλά δεν βλέπω ποιος θα μπορούσε να παίξει δίπλα του στο 4 (Derrick Jones Jr ; – και αυτός συνεχώς τραυματίας είναι…). Δεν θα είναι απλό, όμως θεωρώ ότι ο εξαιρετικός κόουτς των Bulls Billy Donovan θα βρει μέσα στη χρονιά κάποια λειτουργικά, two way σχήματα και το Σικάγο θα είναι και φέτος ανταγωνιστικό, εκεί στα περίχωρα των playοff και του play-in tournament.

10. New York Knicks: H αποτυχία των Κnicks να αποκτήσουν τον Donovan Mitchell (ο παίκτης ήθελε να έρθει) σίγουρα θα τους κυνηγάει για καιρό ενώ έφερε αποπληξία για μια ακόμα φορά στους πιστούς φίλους τους. Η δουλειά χάλασε στις λεπτομέρειες, ενώ πλανάται στον αέρα η αίσθηση ότι το office της Νέας Υόρκης κινείται σπασμωδικά, χωρίς σοβαρό στρατηγικό πλάνο (αν έχεις αποφασίσει εδώ και μήνες ότι θέλεις τον παίκτη απλά πληρώνεις). Γιατί ακριβώς είπαμε ότι δεν κράτησε το υψηλό φετινό pick της; Στα υπόλοιπα, αποκτήθηκε ο πολύ καλός περιφερειακός Brunson, που θα αποτελέσει αναβάθμιση στην περιφέρεια των Knicks, ενώ εξαιρετική προσθήκη στο 5 αποτελεί ο Hartenstein. To υλικό είναι καλό και βαθύ, ενώ ο νεαρός κορμός των Knicks (Grimes, Quickly, Toppin, Reddish, Sims) είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρος, αλλά πολύ απλά ο coach Thibodeau δεν βάζει τους μικρούς να παίξουν! Κατά αυτόν τον τρόπο η φυσική ροή της βελτίωσης των Knicks χρόνο με τον χρόνο μπλοκάρει – οι Knicks είναι μια μέτρια ομάδα που ακολουθεί πρόγραμμα διεκδικητή τίτλου, στηριζόμενη αποκλειστικά στους βετεράνους της. Άσε που πέρσι ο νεανικός πάγκος έγραφε πολύ καλύτερα νούμερα από τους starters. Mε την επιστροφή του Derrick Rose για παράδειγμα, ο Quickly δύσκολα θα βρει χρόνο συμμετοχής – ενώ ο Cam Reddish, ένας ακόμα παίκτης που θα μπορούσε να δώσει λύσεις στα χοντρά ζητήματα spacing της Νέας Υόρκης, βαράει το ένα DNP πίσω από το άλλο. Σόρρυ old-school παιδιά μου που θα σας το χαλάσω, αλλά είμαστε στο 2022, οι φωνές defense-defense και rebound-rebound από τον πάγκο δεν αρκούν, και χρειάζονται φρέσκες ιδέες και φρέσκα μυαλά για να δοθεί μια άλλη πνοή στην ομάδα. Τόπο στα νιάτα! Καθαρά αγωνιστικά, οι Knicks θα προσπαθήσουν να στηριχτούν στην physical άμυνα που ευαγγελίζεται ο κόουτς τους (πόσοι όμως από τους παίκτες τους είναι στα αλήθεια defensive stoppers; ), ενώ στην επίθεση πεντάδες με Randle, Barrett, Robinson στις θέσεις 3-5 θα σκοράρουν από την περίμετρο με το σταγονόμετρο. Ας μην ξεχνάμε ότι τα όργια που έκανε ο Brunson στο Dallas πέρσι, τα έκανε στην απόλυτα απλωμένη 5-out επίθεση των Mavericks και όχι στο βάλτο του κακού spacing της Νέας Υόρκης, ο Brunson είναι πρωταρχικά παίκτης διείσδυσης, όχι σουτέρ. Φοβάμαι πως θα δούμε και φέτος πάλι κατάχρηση του isolation επιθετικά, και μετά θα κράζουμε τον Randle που με ένα δευτερόλεπτο στο ρολόι δεν έβαλε το contested fade away από τα 6 μέτρα. Οι Knicks θα παλέψουν και φέτος για την είσοδό τους στο play-in και ίσως και να τα καταφέρουν, όμως σε βάθος χρόνου η εμφανής ανισορροπία μεταξύ general management-coach-παικτών λύνεται κατά την ταπεινή μου άποψη μόνο με αντικατάσταση του προπονητή.

11. Washington Wizards: Για κάποιο λόγο κανείς δεν υπολογίζει τους κακόμοιρους τους Wizards φέτος, όμως θα κολυμπήσω ενάντια στο ρεύμα και – από συμπόνια ίσως; – θα τους βάλω σε εκλόγιμη θέση για το play-in tourney του 2023. To υλικό πάντως μια χαρά είναι, αρκεί Beal και Porzingis να μείνουν υγιείς. Θεωρώ πως και οι δύο έχουν να αποδείξουν πράγματα, ο Beal θα θέλει να τιμήσει το πανάκριβο σούπερ-μαξ που υπέγραψε την πρώτη χρονιά τουλάχιστον, ενώ και ο Kristaps σε ένα πιο χαλαρό περιβάλλον όπως αυτό της Washington μπορεί να παίξει καλό μπάσκετ. Το συνοδευτικό cast δεν είναι καθόλου κακό: στο backcourt Morris και Βarton άρτι αφιχθέντες από το Ντένβερ είναι τίμιοι παίκτες, ενώ σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει από τον πάγκο ο συμπαθέστατος Delon Wright. Στους ψηλούς δίπλα στον Porzingis υπάρχει ο παικταράς Kuzma σε ρόλο stretch 4 (ο ορισμός του υποτιμημένου παίκτη, σε expiring year – το καλοκαίρι θα τραβήξει πολύ χαρτί η περίπτωσή του), ενώ και ο Gafford είναι μια χαρά για backup 5. To ερωτηματικό στην περίπτωση των Wizards είναι στις θέσεις των forwards: παίκτες όπως ο Αvdija, o Huchimura, o Kispert μπορούν και πρέπει να κάνουν το step-up φέτος. Αν αυτό συμβεί οι Wizards θα είναι αρκετά ανταγωνιστικοί φέτος. Εγώ θα έδινα φανέλα βασικού στον Avdija, ο οποίος δείχνει ότι μπορεί να τους βοηθήσει αρκετά στο κομμάτι εκείνο που πονάνε περισσότερο, δηλαδή στην άμυνά τους (25οι πέρσι). Ο κόουτς Unseld Jr θα έχει σίγουρα πολλή δουλειά και φέτος, έδειξε όμως καλά στοιχεία στην περσινή, πρώτη του χρονιά στους πάγκους του ΝΒΑ. Οι Wizards θα παλέψουν στα ίσα για μια θέση στο playin, αλλά αν το πράγμα στραβώσει με τους τραυματισμούς, ξέρετε παιδιά, δεν είναι ντροπή, το draft του 23 έχει καλά έπαθλα. Αρκεί η επιλογή να είναι καλύτερη από την φετινή του Johny Davis, τα στοιχεία του οποίου δεν μοιάζουν να μεταφράζονται καλά σε όρους ΝΒΑ.

12. Οrlando Magic: Με το φετινό Νο1 του ντραφτ, τον Paolo Banchero, στις τάξεις τους, το μέλλον φαντάζει όλο και πιο ρόδινο για τους Magic. Πρόκειται για παίκτη έτοιμο να παίξει και να πρωταγωνιστήσει αυτόματα στον κόσμο του ΝΒΑ, μιας και ανήκει στη σπάνια αυτή κατηγορία παικτών που μπορούν να σου φέρουν ένα καλάθι από μόνοι τους, όπως έδειξε και στο Summer League όπου οι εμφανίσεις του είχαν μια κάποια ποσότητα αστερόσκονης. Με τον Franz Wagner να δείχνει στο Eurobasket ότι είναι έτοιμος για ένα ακόμα αλμα ως σουτέρ και pick’n’roll handler, κάτι καλό μοιάζει να χτίζεται στο Ορλάντο. Χρειάζονται σίγουρα κάποιον από τους Suggs-Cole να κάνει ένα βήμα μπροστά όσον αφορά στην καθοδήγηση της ομάδας (μεγάλη απογοήτευση προς το παρόν ο Suggs), Fultz και Harris είναι καλές λύσεις στην περιφέρεια, ενώ το δίδυμο Wendel Carter Junior και Μο Bamba στη ρακέτα δεν είναι και για πέταμα. Αυτό το αγόρι ο Johnathan Isaac πότε είπαμε ακριβώς ότι γυρνάει; Μετράμε ήδη δύο χρόνια και κάτι ψιλά από την τελευταία φορά που τον είδαμε. Υπάρχουν πιθανά ζητήματα fit μεταξύ Banchero και Wagner – ο Franz θα πρέπει να πάει σε πιο passive, off ball ρόλο, αλλά μα τω Θεώ, αν ο Suggs εξακολουθεί να μην μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του θα έπαιρνα τον Wagner και θα τον έπαιζα χοντρά λεπτά στον άσο. To πιο ενθαρρυντικό στοιχείο για μια αξιοπρεπή πορεία φέτος για το Orlando είναι η συμπαθητική περσινή τους άμυνα (19οι πέρσι, τον Γενάρη και τον Μάρτη ήταν στην πρώτη δεκάδα). Αν υποθέσουμε ότι οι Magic θα είναι εξίσου καλοί φέτος στην άμυνα, και η παρουσία του Banchero θα τονώσει κάπως την επίθεση τους, δεν βλέπω τον λόγο το Orlando να μην κάνει κάποιες καλές νίκες ή και να βρίσκεται κοντά στο play in μέχρι το All Star break. To αν θα ακουστεί μετά η σειρήνα της βύθισης του πλοίου είναι ένα άλλο ζήτημα.

13. Detroit Pistons: Ένα ακόμα σπουδαίο, draft καλοκαίρι για το Detroit που στρατολόγησε από το νο4 τον σούπερ αθλητικό και ταλαντούχο σούτινγκ γκαρντ Jaden Ivey, καθώς και τον Jalen Duren στη θέση του σέντερ. Αρχίζει σιγά-σιγά να σχηματίζεται ο ιστός των μελλοντικών Pistons, με το δίδυμο Cunningham-Ivey να αποτελεί το βασικό άξονα αναφοράς, θεωρώ ότι τα χαρακτηριστικά των δύο παικτών αλληλοσυμπληρώνονται σε ικανοποιητικό βαθμό, ειδικά αν ο Cade αυξήσει κάπως το shooting range του από την περίμετρο. Η ομάδα βρίσκεται ακόμα σε ξεκάθαρο rebuild mode, η ανταλλαγή του Grant δεν αφήνει αμφιβολίες για αυτό, oπότε κάτι κινήσεις στυλ Μπογκντάνοβιτς ειλικρινά δεν τις καταλαβαίνω. Θέλετε να είστε για μια ακόμα φορά κακοί φέτος ή όχι κύριοι Pistons; Το μεγάλο στοίχημα για τη φετινή χρονιά είναι φυσικά η εξέλιξη του Cade Cunninghmam, o οποίος άφησε υποσχέσεις στο τέλος της χρονιάς μετά το κακό ξεκίνημα. Σίγουρα μιλάμε για έναν παίκτη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά την εποχή που το τρίποντο σουτ είναι το νο1 skill που ζητείται από έναν γκαρντ. Καλό θα ήταν να τον δούμε δίπλα σε έναν πραγματικά καλό diver ψηλό, εκτός αν στο Detroit θεωρούν ότι ο Bagley (τον οποίον και έκαναν extend για το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 38 εκ για 3 χρόνια) είναι τέτοιος. Good luck with that – που λένε και στην Αμερική. Αν ο Saddiq Bay σταθεροποιήσει το σουτ του από το τρίποντο και βελτιωθεί το spacing των Pistons, το Detroit θα έχει βραδιές που θα δυσκολεύει τους αντιπάλους του. Για την άμυνα προς το παρόν ας το αφήσουμε καλύτερα.

14. Charlotte Hornets: Δεν τα βλέπω καθόλου καλά τα πράγματα για τους Hornets φέτος, και η τόσο χαμηλή θέση που τους δίνω αντικατοπτρίζει περισσότερο τη φετινή δυναμική τους παρά την πραγματική ισχύ της ομάδας. Η ιστορία με τον Miles Bridges (o παίκτης βρίσκεται αντιμέτωπος με κακουργηματικές κατηγορίες ενδοοικογενειακής βίας) έχει ως συνέπεια όχι μόνο την απώλεια ενός πολύ σημαντικού παίκτη για τους Hornets, αλλά και ένα κλυδωνιστικό σοκ για όλο τον στρατηγικό σχεδιασμό της ομάδας. Δεν καταλαβαίνω επίσης την απόλυση του Borrego, εκτός αν ο κύριος Μichael Jordan θεωρεί πως η νεανική ομάδα των Hornets είχε υπογράψει συμβόλαιο πέρσι με την πρόκριση στα playoff σε μια πολύ ανταγωνιστική Ανατολή. Ο τραγέλαφος με την αρχική συμφωνία με τον Atkinson, την μυστήρια ανάκληση της απόφασής του να κοουτσάρει την ομάδα και την επιστροφή του προηγούμενου προπονητή Clifford Jordan είναι ενδεικτικός του κλίματος που επικρατεί στη Charlotte. Υποτίθεται πως ο Jordan προσλήφθηκε για να προσδώσει αμυντικό φίλτρο στην ομάδα, αλλά δεν ξέρω πως ακριβώς θα το κάνει αυτό, όταν στο ρόστερ των Hornets μετά βίας βρίσκει κανείς μισό defensive stopper. O Hayward είναι συνεχώς τραυματίας, ο Rozier παίζει για την πάρτη του, ο Plumlee δεν γίνεται να ειναι starter στο 5 σε σοβαρή ομάδα. Και ο LaMelo είναι μεν παικταράς αλλά είναι και πιτσιρικάς και ο ψυχισμός του είναι εύθραυστος. Αν ειδικά ο Clifford Jordan πάει σε χαμηλοτερο pace από αυτό του Borrega (oι Hornets έτρεξαν το 5ο pace πέρσι), μάλλον και η επίθεσή τους θα χαλάσει παρά θα φτιάξει η άμυνά τους. Προβλέπω στην πρώτη στραβή – που δεν θα αργήσει να έρθει – το πλοίο να αρχίζει να μπάζει νερά, και με το Victor Wembanyama ως έπαθλο των ναυαγών, να δοθεί η εντολή εγκατάλειψής του. Οι Hornets, ούτως ή άλλως δεν είναι για πολλά φέτος.

15.Indiana Pacers: Στον πάτο της Ανατολής θα βρίσκονται φέτος οι Pacers, σε μια πρωτόγνωρη για αυτούς προσπάθεια tanking και rebuilding. H διαδικασία αυτή προχωράει σε σωστές βάσεις, που είναι και το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να απασχολεί την ομάδα αυτόν τον καιρό. Αντικειμενικά, αν κρατήσουν μέσα στη σεζόν τον Buddy Hield και τον Miles Turner, και με τον ελίτ κόουτς Rick Carlisle στον πάγκο τους, οι Pacers θα μπορούσαν να είναι ανταγωνιστικοί φέτος – παρά τη μεγάλη λειψανδρία στις θέσεις των forwards. H τριάδα Haliburton-Mathurin-Hield τουλάχιστον επιθετικά μπορεί να γαζώσει οποιαδήποτε άμυνα. Η λογική όμως λέει ότι Hield και Turner δεν θα κατοικούν για πολύ καιρό στο Indianapolis, ειδικά ο δεύτερος θα τραβήξει αρκετό ενδιαφέρον. Τα μάτια όλων φέτος θα είναι στραμμένα στον Tyrese Haliburton, έναν από τους τελευταίους μοϊκανούς της μεγάλης γενιάς των παραδοσιακών floor generals. Ιδανικά οι Pacers θα ήθελαν να δουν περισσότερο agressiveness στο παιχνίδι του (παραείναι ανιδιοτελής κάποιες φορές) και μια βελτίωση στο αμυντικό κομμάτι (μπορεί να εξελιχθεί σε απόλυτα αξιόπιστο two way παίκτη). Πολλά υποσχόμενος είναι και ο αθλητικότατος rookie Ben Mathurin, από την εξέλιξη του οποίου πολλά θα κριθούν για το μέλλον των Pacers. Mε ένα τόσο εξαιρετικό στη βελτίωση παικτών κόουτς όπως ο Carlisle, δεν θα μας κάνει εντύπωση να δούμε και άλλους από τους νεαρούς παίκτες των Pacers να ανθίζουν μέσα στη σεζόν (παίκτες όπως ο Jalen Smith, o Brissett, o rookie Isiah Jackson, γιατί όχι και ο Nesmith, έδειξε κάποια στοιχεία στη Βοστώνη). Είμαι αισιόδοξος για το μέλλον των Pacers, για το παρόν ας το αφήσουμε καλύτερα, οι Pacers θα βρίσκουν μπόλικο σκορ, αλλά η άμυνά τους θα είναι η χαρά όλων των επιθέσεων του ΝΒΑ.

WESTERN CONFERENCE

1. Los Angeles Clippers: Όπως και στην περίπτωση των 76ers, και ακόμα περισσότερο, οι δικαιολογίες τελείωσαν για τους Clippers. Οτιδήποτε άλλο από την συμμετοχή τους στα NBA finals θα κριθεί ως αποτυχία. Τέταρτη χρονιά που το δίδυμο Leonard-George συνεχίζει στο L.A., όμως μόνο στη Φούσκα τους είδαμε μαζί σε όλη τη διάρκεια των playoff (o τραυματισμός του Leonard μπορεί και να τους κόστισε τον τίτλο το 2021). Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν είναι αν θα μπορέσουν επιτέλους να κρατηθούν υγιείς και οι δυο τους. Νομίζω πως ναι – νομίζω πως έχουν σημαδέψει από πριν τη φετινή χρονιά ώστε να είναι και οι δύο στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Το πανάκριβο ρόστερ των Clippers είναι ίσως το βαθύτερο στο ΝΒΑ και ο Tyron Lue θα έχει πολλή δουλειά στο να βρει χρόνο για όλους τους παίκτες του. Μπαρουτοκαπνισμένοι βετεράνοι (Μorris, Powell, Covington, Reggie Jackson, Batum), παιγμένοι και ποιοτικοί νεαροί (Κennard, Zubac, Terance Mann), το μενού έχει τα πάντα. Πολύ σημαντική προσθήκη μπορεί να αποδειχθεί ο John Wall, σε μια θέση μάλιστα που οι Clippers πονούσαν τα τελευταία χρόνια, αυτή του άσου. O Wall μπορεί να έχει να παίξει μπάσκετ κοντά δύο χρόνια, είναι όμως απολύτως υγιής και το μπάσκετ δεν το έχει ξεχάσει. Πιστεύω πως θα τους βοηθήσει. Μεγάλο συν για τους Clippers φέτος η αυξημένη ομοιογένεια και συνοχή, υπό την καθοδήγηση ενός τετραπέρατου προπονητή όπως ο Lue που επαγγέλεται την αντιδογματική διαχείριση του υλικού, το versatility και τις προσαρμογές στον εκάστοτε αντίπαλο. Small 5άδες με Βatum ή Covington στο 5, θα μπορούν να είναι 100% switchable πνίγοντας τον αντίπαλο στην άμυνα (το ρόστερ έχει σπουδαίους αμυντικούς stoppers), ενώ το 5-οut στην επίθεση μπορεί να καταστρέψει οποιοδήποτε αμυντικό σχέδιο του αντιπάλου. Θεωρώ πως η άμυνα θα είναι το μεγάλο όπλο των Clippers στη διεκδίκηση του τίτλου, ακόμα και η αποψιλωμένη από τραυματισμούς περσινή εκδοχή τους ήταν τοπ10 πέρσι. Ή τώρα ή ποτέ λοιπόν για τους Clips, δεν τους λείπει τίποτα για να πάνε all the way φέτος. Αρκεί φυσικά να παραμείνουν υγιείς.

2. Golden State Warriors: Oι πρωταθλητές δεν μπορούν να έχουν καμία άλλη βλέψη πέρα από το repeat, όμως δεν αρκεί να είναι εξίσου καλοί με πέρσι για να κερδίσουν τη Δύση μιας και ο ανταγωνισμός είναι πολύ σκληρότερος φέτος. Θα μπορέσουν λοιπόν να είναι καλύτεροι από πέρσι; δεν θα είναι εύκολο, αλλά δεν είναι καθόλου απίθανο. Το κλίμα στην ομάδα με τα τόσα extensions που εκκρεμούν είναι περίεργο, όπως φάνηκε και από το περιστατικό μεταξύ Green και Poole, το οποίο αφήνει ανοικτές πληγές στον οργανισμό των Warriors. Θα συμβούλευα τον τόσο συμπαθή σε όλους μας Draymond Green να επικεντρωθεί στο μπάσκετ και το conditioning του, μιας και ήδη από πέρσι έχει αρχίσει να εμφανίζει ανεπαίσθητα δείγματα αθλητικής πτώσης. Και μιλάμε για τον πιο κομβικό για το project των Warriors παίκτη τους (εκτός φυσικά του Curry), μιας και τα αμυντικά και playmaking χαρακτηριστικά που φέρνει στην ομάδα είναι πολύ απλά αναντικατάστατα. Καθαρά αγωνιστικά η απώλεια του Gary Payton θα κοστίσει στο αμυντικό αποτέλεσμα (ειδικά στα playoff), τέτοια χέρια πάνω στην μπάλα δεν θα βρεις εύκολα. Οι προσθήκες του DiVincenzo και του JaMychal Green είναι πολύ καλές ως συνήθως, τέτοιοι παίκτες μπορούν να αποδειχθούν πολύ χρήσιμοι ρολίστες στο μπάσκετ των Warriors. Oι Warriors περιμένουν μια σημαντική βελτίωση από τους νεαρούς παίκτες τους Kuminga, Wiseman, Moody, η οποία και θα τους δώσει το απαιτούμενο βάθος να βγάλουν τη χρονιά χωρίς απώλειες σε επίπεδο ενέργειας. Αλλά φυσικά η μεγάλη δύναμη των Warriors βρίσκεται στην περιφέρειά τους: αν ο Steph συνεχίσει να αψηφά τη φθορά του χρόνου, αν ο Klay πλησιάσει ακόμα περισσότερο τον παλιό, καλό εαυτό του, αν ο Poole συνεχίσει να βάζει φωτιά στα καλάθια και βελτιωθεί κάπως στο αμυντικό κομμάτι οι Warriors διαθέτουν το καλύτερο ίσως backcourt στο ΝΒΑ. Ας μην γελιόμαστε: οι Warriors αγωνιστικά παίζουν στον αυτόματο πιλότο, όντας η ομάδα με τη μεγαλύτερη συνοχή και τον πιο ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό – και ταυτόχρονα είναι η ομάδα εκείνη που οι αντίπαλοί της την φοβούνται περισσότερο από όλες. Είναι σίγουρο πως και φέτος θα είναι εξίσου υποψήφιοι για τον τίτλο – αρκεί να μπορέσουν να κρατήσουν τις εσωτερικές συγκρούσεις και τα αποδυτήρια σε ένα ελεγχόμενο επίπεδο. Η κατάσταση μυρίζει λίγο μπαρούτι.

3. Denver Nuggets: Άλλη μια ταλαιπωρημένη από τους τραυματισμούς ομάδα ξεκινά στην αφετηρία της φετινής σεζόν υγιής και έτοιμη για μεγάλα πράγματα. Ο τραυματισμός του Jamal Murray την άνοιξη του 21 και του Michael Porter Jr το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς κόστισε 2 σεζόν στους Nuggets που είχαν εξοπλιστεί άρτια για να διεκδικήσουν στα ίσα τον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους. Στην περίπτωση λοιπόν των Nuggets πραγματικά ίσως το μοναδικό μέλημα είναι το να μείνουν υγιείς, και όλα τα άλλα θα έρθουν – η ομάδα έχει πολύ συγκεκριμένη αγωνιστική στόχευση υπό την καθοδήγηση του κόουτς Malone και την διεύθυνση ορχήστρας από τον κορυφαίο πασέρ του αθλήματος Nikola Jokic. Και τονίζουμε ακόμα περισσότερο το θέμα της υγείας, γιατί ούτε η ολική ρήξη χιαστών του Murray, oύτε η εγχείρηση στη μέση του MPJ είναι ζητήματα παίξε-γέλασε. Oι παίκτες επιστρέφουν, αλλά σε τι κατάσταση θα είναι κανείς δεν μπορεί να ξέρει μέχρι να τους δούμε σε επίσημα παιχνίδια. Μου άρεσαν πολύ οι κινήσεις των Nuggets το καλοκαίρι, οι οποίες αποτελούν υπόδειγμα thinking out-of-the-box κατά τη γνώμη μου. Η ομάδα απέκτησε τον πολύ αξιόπιστο και ποιοτικό 3&D γκαρντ CaldwellPope βάζοντας έναν μπαρουτοκαπνισμένο αμυντικό στόπερ στην περιφέρεια της, ενώ ο πανέξυπνος, μαχητής Bruce Brown, παίκτης με υψηλό iq, τους προσδίδει μεγάλο versatility στα forwards (ας τον φανταστούμε ως screener-roller σε δράσεις με τον Jokic ή ως cutter να υποδέχεται τις πάσες του Σέρβου). Φαινομενικά η αποχώρηση του Barton και του Morris δημιουργεί ένα μικρό κενό στα γκαρντ, εκεί όμως οι Nuggets έχουν σωστά επιλέξει να επενδύσουν στον sophomore Bones Hyland, μιλάμε για ένα σουτέρ ολκής που μπορεί να κάνει από φέτος το άλμα προς την ελίτ του 3point shooting. A, σημειώστε και το όνομα του ρούκι Christian Braun, εγώ αυτό που είδα πέρσι στο NCAA tournament νομίζω πως μπορεί να βοηθήσει τους Nuggets άμεσα. Με ένα πιο φρέσκο ρόστερ, με ένα σπουδαίο προπονητή, με τον 2 φορές MVP στις τάξεις του, με μια πεντάδα (Μurray, Caldwell-Pope, Porter Jr, Gordon, Jokic) αντάξια οποιασδήποτε starting-5 στο ΝΒΑ, οι Nuggets ξεκινούν τη χρονιά με πολλές ελπίδες και όνειρα. Αρκεί όπως είπαμε να μείνουν υγιείς.

4. Νew Orleans Pelicans: Θα κάνω την έκπληξη εδώ και θα τοποθετήσω τους Pelicans στην τέταρτη θέση της Δύσης, ως πρώτη ομάδα μεταξύ 4-5 λίγο πολύ ισοδύναμων ομάδων. Και γιατί όχι, όταν ήδη από πέρσι αυτό που έδειξαν στα playoff ήταν μια ομάδα στο 5 ή 6 της Δύσης; ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΖΑΙΟΝ. Δεν θα είναι πολύ καλύτεροι φέτος όταν το τόσο φρέσκο project τους θα είναι ένα χρόνο πιο έμπειρο και θα έχει στις τάξεις του ένα generational talent; Οι Pelicans διαθέτουν φέτος οτιδήποτε μπορεί να χρειάζεται μία ομάδα για να πρωταγωνιστήσει στο σύγχρονο μπάσκετ. Περιφέρεια που συνδυάζει το instant scoring (C.J. McCollum, Trae Murphy, Graham) με τις αμυντικές εξολοθρεύσεις (ο Herb Jones από την πρώτη του χρονιά εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως κορυφαίος defensive stopper, o Jose Alvarado είναι ο άρχοντας του old school hustling). Ψηλούς για κάθε γούστο (κολώνα ο Valanciunas, switchable o Nance Jr και ο Hayes). Έναν σπουδαίο, ουσιαστικά unguardable scorer στο πρόσωπο του Brandon Ingram. Και τον Ζion, που αν είναι σε καλή σωματική κατάσταση, μπορεί να ισοπεδώσει τις αντίπαλες άμυνες μόνος του. Να βάλουμε και τον εξαιρετικό κόουτς τους Willie Green, που με τις αντιδογματικές ιδέες του έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των παικτών του και τους έχει εμπνεύσει; Το μεγάλο όπλο των Pelicans φέτος είναι ακριβώς το versatility που διαθέτουν, μπορούν να πάνε big με σχήματα με Valanciunas, Williamson, Ingram – μπορούν να πάνε small, με τον Zion ή τον Larry Nance στο 5, τον Ιngram στο 4, τον Jones στο 3. Μπορούν να κατεβάσουν σχήματα που να προσαρμόζονται στον αντίπαλο και τις αδυναμίες του. Το μεγάλο στοίχημα για τον Green θα είναι να ενσωματώσει χωρίς μεγάλες αναταράξεις τον Williamson στο περσινό πετυχημένο project, εμφανίζοντας ένα ικανοποιητικό αμυντικό αποτέλεσμα, ειδικά στα λεπτά που ο Zion θα πατάει παρκέ. O δρόμος προς ένα ιδεατό two-way πρόσωπο δεν θα είναι εύκολος στην αρχή, όμως πιστεύω πως μέσα στη χρονιά οι Pels θα βρουν την άκρη και θα μας εκπλήξουν ευχάριστα φέτος. Προσοχή στον πολύ ταλαντούχο rookie τους Dyson Daniels, o οποίος αν καταφέρει να βρει χρόνο συμμετοχής σε ένα τόσο βαθύ ρόστερ μπορεί να χαλυβδώσει ακόμα περισσότερο την άμυνα των Pelicans.

5. Μemphis Grizzlies: Πολλοί αναλυτές περιμένουν μια χρονιά ύφεσης για τη μεγάλη έκπληξη της περσινής σεζόν, τους Grizzlies (2oι σε νίκες στη regular πέρσι), εγώ όμως δεν θα συμφωνήσω με αυτή την πρόβλεψη. Σίγουρα ο ανταγωνισμός θα είναι δυσκολότερος φέτος, και σίγουρα οι αντίπαλοί τους θα τους υπολογίζουν φέτος περισσότερο. Όμως δεν βρίσκω το λόγο που το πολύ νεανικό σύνολο του Memphis δεν θα είναι και αυτό βελτιωμένο, μόνο και μόνο από την ωρίμανση κατά ένα χρόνο των νεαρών παικτών του και την αυξημένη συνοχή που παρουσιάζει. Το όλο οικοδόμημα είναι θεμελιωμένο σε σωστές βάσεις, oι Grizzlies είναι υπόδειγμα ομάδας σε όλα τα επίπεδα και αυτό το ομαδικό πνεύμα είναι που καταθέτουν κάθε βράδυ στο γήπεδο και που τους δίνει μία άλλη δυναμική από τους αντιπάλους τους. Σαν τέτοια ομάδα λειτούργησαν οι Grizzlies και στην offseason, πέρα από κάθε οπορτουνισμό και ας έχουν όλα τα πιθανά assets για κάποια δυνατή κίνηση. Οι Grizzlies μπορεί να έχασαν δύο σημαντικά εργαλεία φέτος (Melton, Kyle Anderson), όμως με γνώμονα το μέλλον της ομάδας γνωρίζουν πως δεν μπορούν να πληρώσουν όλους τους ελπιδοφόρους και ταλαντούχους παίκτες τους – η μισή ομάδα θα χρειάζεται extension φέτος ή του χρόνου. Oι Grizzlies χρησιμοποίησαν το draft για να καλύψουν τα κενά και μένει να δούμε αν ο Roddy ή ο LaRavia θα βοηθήσουν από φέτος. Ούτως ή άλλως το Memphis έχει πολύ μεγάλο βάθος που μπορεί να απορροφήσει τις αποχωρήσεις, δίπλα στην τριάδα Morant, Jackson Jr, Bane που θα αποτελέσει τον άξονα της ομάδας για τα επόμενα χρόνια. Δεν περιμένουμε να δούμε καινούρια πράγματα από τους Grizzlies φέτος, οι οποίοι θα στηριχτούν στην πολύ επιθετική άμυνα τους πάνω στην μπάλα (1oι σε κλεψίματα πέρσι, 2οι σε deflections), στην έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ (1οι πέρσι) και φυσικά στο transition. Θα πρέπει όμως και να σουτάρουν καλύτερα την μπάλα σε σετ καταστάσεις, καθότι το περσινό θαύμα του να σουτάρουν σε όρους true shooting ως 24οι και να τερματίζουν δεύτεροι σε νίκες δύσκολα θα επαναληφθεί. Στο κομμάτι του shooting πιστεύω ότι μπορεί να τους βοηθήσει πολύ ο 21χρονος Zairee Williams, ο οποίος στη δεύτερη χρονιά του στη λίγκα περιμένω να κάνει το άλμα και να κλέψει τη θέση του βασικού στο 3. Βελτιωμένο περιμένω και τον two-way παικταρά Desmond Bane, o οποίος είναι κομβικός για το spacing που χρειάζεται ο Morant στις μπούκες του. Δεν ξέρω που θα τερματίσουν οι Grizzlies στη regular φέτος, όμως στα playoff θα είναι μια άκρως επικίνδυνη ομάδα, που με βάση και την περσινή εμπειρία δεν θα με εκπλήξει να προχωρήσει ακόμα πιο βαθιά από ότι τους περιμένουμε.

6. Phoenix Suns: Κάτι δεν μου αρέσει στο φετινό Phoenix, και φοβάμαι πως η φετινή χρονιά μπορεί να σαλπίσει την υποχώρηση για το τόσο ελπιδοφόρο project τους. Η τραυματική, με “κάτω τα χέρια”, ήττα στο 7ο παιχνίδι με το Dallas στα περσινά playoff είναι από αυτές που μπορούν να διαλύσουν έναν οργανισμό, ενώ η ομάδα όχι μόνο δεν ενισχύθηκε μεταγραφικά (τη στιγμή που φωνάζει η έλλειψη φρεσκάδας) αλλά δείχνει να χάνει και τον πολύτιμο Jae Crowder χωρίς ορατή την επάξια αντικατάστασή του (χρειάζεται εδώ ένα πιο συνολικό trade, με τον Crowder + κάποιον άλλο παίκτη για να ανατραπεί η κατάσταση). Η πεντάδα τους (Paul,Booker, Bridges, Johnson, Ayton) εξακολουθεί να είναι από τις καλύτερες στο ΝΒΑ, όμως ο CP3 περπατάει προς τα 38, και αν έσκασε πέρσι στα playoff δεν βλέπω πως ο χρόνος θα γυρίσει πίσω ώστε ο Paul να έχει ανάσες απέναντι στους Alvarado αυτού του κόσμου. Τα σημαντικά προβλήματα όμως εντοπίζονται στον πάγκο τους, όπου υπάρχει έλλειψη μεγέθους (Saric, Biyombo, Craig δεν είναι τίποτα σπουδαίο) και απουσία αξιόπιστων γκαρντ (Payne και Shamet έκαναν βήματα πίσω πέρσι). Το μπάσκετ του Monty Williams, με τους ρομποτικούς αυτοματισμούς στην επίθεση και τον υψηλό βαθμό συνοχής θα τους δώσει σίγουρα αρκετές νίκες στη regular, όμως αν έχουμε κάνα περίεργο τραυματισμό δεν αποκλείω να τους πάρει η κάτω βόλτα πιο γρήγορα από ότι περιμένουμε. Οι Suns βρίσκονται βαθιά στο luxury tax και πρέπει να προστατεύσουν την επένδυσή τους με ένα γενναίο trade (έχουν όλα τα picks τους). Όμως σε μένα επικρατεί η αίσθηση ότι το πουλάκι έχει ήδη πετάξει, και η ευκαιρία τους για ένα τίτλο έχει πλέον χαθεί.

7. Dallas Mavericks: Δεν τα βλέπω και πολύ καλά τα πράγματα για το Dallas φέτος, μιας και η περσινή μεγάλη επιτυχία της πρόκρισης στους τελικούς της Δύσης είναι πολύ δύσκολο να έχει ανάλογη συνέχεια. Κυρίως λόγω περιστάσεων βρέθηκαν τόσο μακριά πέρσι οι Mavericks, ο φετινός χάρτης της Δύσης όμως είναι πολύ διαφορετικός και οι ανταγωνιστές ενισχυμένοι. Θέλει μεγάλη προσπάθεια να είσαι τόσο βαθιά μέσα στο tax όπως είναι το Dallas, χάνοντας τον δεύτερο καλύτερο σου παίκτη (Brunson) ενώ ποιος είπαμε ότι είναι ο δεύτερος καλύτερος παίκτης των Mavs τώρα; Ο Dinwiddie;;; O Woοd;;; To roster του Ντάλας είναι πραγματικά ένα υπόδειγμα κακοφτιαγμένου και ακριβού roster, αποτέλεσμα πολλών ανόητων κινήσεων του παρελθόντος. Ο Βrunson χάθηκε – το κοντόφθαλμο office των Μavs μπορούσε να του είχε κάνει ένα φθηνό extension πέρσι – και το κενό του δεν καλύφθηκε, καθώς αποκτήθηκαν McGie και Wood, δύο ακόμα σεντεράκια δηλαδή να πληρώνουμε μαζί με τον Powell. Η απόδοση του Wood θα πρέπει να είναι σταθερά υψηλή για να έχουν οι Mavericks τύχη φέτος, ο Wood όμως είναι παραδοσιακά ασταθής και τα αμυντικά limitations του δεν κρύβονται εύκολα. Επιστρέφει φέτος από τραυματισμό ο Τim Hardaway Jr, που θα βοηθήσει με το shooting του στο επιθετικό κομμάτι – όμως δεύτερος δημιουργός στην ομάδα δεν υπάρχει, ενώ ο Jason Kidd δεν μπορεί να έχει την απαίτηση από παίκτες όπως ο Finney Smith και ο Bullock να παίζουν συνεχώς στα κόκκινα όπως πέρσι (άφησαν τα κόκκαλά τους στα playoff παίζοντας 42λεπτα). Λογικά οι Mavericks θα πάνε στα κρίσιμα small, με τον Wοοd στο σέντερ και ανελέητο τρίποντο και 5-οut, όμως τους περιμένω να υποχωρούν σημαντικά στο αμυντικό κομμάτι (7oι πέρσι), το effort μόνο δεν αρκεί. Η συνταγή “Doncic και αφόρητη μετριότητα γύρω του” μπορεί να είχε σπουδαία αποτελέσματα ως τώρα, όμως έχει έρθει η ώρα της κάμψης, ο Λούκα ως εδώ μπορεί μόνος του. Η στιγμή που η γκρίνια και η μουρμούρα θα αρχίσει στο Dallas δεν είναι πολύ μακριά.

8. Minnesota Timberwolves: έχω γράψει επανειλημμένα την άποψή μου για το trade των Wolves για τον Gobert και δεν θέλω να κουράσω. Το θεωρώ μέγα λάθος (το τίμημα είναι απλά εξωφρενικό, οι μελλοντικές αντηχήσεις θα είναι πολύ οδυνηρές για τους Wolves), που βασίζεται σε μια εντελώς λανθασμένη παραδοχή, ότι οι Timberwolves οφείλουν να είναι καλοί φέτος. Μα κύριοι εκεί στην Μινεσότα, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ήσαστε ήδη πολύ καλοί πέρσι! Όταν κάτι δουλεύει, δεν το πειράζεις να του αλλάξεις τα φώτα, το βελτιώνεις στις γωνίες, ειδικά όταν ο κύριος μοχλός του project είναι ένας πιτσιρικάς 21 ετών. Οι Wolves μπορούσαν να είχαν κρατήσει άθικτη την περσινή ομάδα και να την είχαν ενισχύσει σημαντικά σπαταλώντας ένα λογικό απόθεμα από τα draft picks που διέθεταν. Το leadership και το grit του Beverley, το αμυντικό versatility και το hustling που προσέφερε ο Vanderbilt, το τρίποντο του Beasley δεν θα τα αντικαταστήσουν εύκολα στη Minnesota. Ο Kyle Anderson είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, όμως δεν διαθέτει σουτ καθόλου, οπότε δεν μπορείς να τον παίξεις δίπλα στον Gobert. Kαθαρά αντικειμενικά, η ιδέα του να βάλεις ένα σέντερ όπως ο Gobert δίπλα στον Towns δεν είναι κακή, όμως πόσο playable θα είναι ένα τέτοιο δίδυμο στο κλείσιμο παιχνιδιών απέναντι σε ομάδες όπως οι Clippers ή το Dallas που θα σε ταράξουν στο 5out και το τρίποντο; Εδώ ένας non-switchable ψηλός είναι αδυναμία, πόσο μάλλον δύο. Σίγουρα ο Gobert θα προσφέρει στους Timberwolves, σε τομείς που πονούσαν πέρσι, όπως το rim protection και το defensive rebounding (oι Grizzlies τους σκότωσαν στο ταμπλό πέρσι στα playoff), και το pick’n’roll του Russell με τον Rudy θα είναι ένα καινούριο σημείο αναφοράς για την επίθεσή τους. Στην πραγματικότητα όμως το μεγάλο στοίχημα για τη Minnesota είναι η εξέλιξη του Edwards (ένας μικρός εκκολαπτόμενος Jordan είναι ο πιτσιρικάς, χωρίς υπερβολή) και ίσως οποιαδήποτε βελτίωση δούμε στην ομάδα φέτος να οφείλεται αποκλειστικά στην περαιτέρω ανάπτυξη του παιχνιδιού του. Τρομακτικός – στην κυριολεξία – παικταράς. Παίξτε τον για πρώτη φορά all star φέτος (άχαστο). Η Μinnesota θα είναι σίγουρα δυνατή στη regular season, στον πάγκο κάθεται ένας ποιοτικός προπονητής (Chris Finch) που θα βρει λύσεις και λειτουργικά σχήματα, όμως οι αυξανόμενες προσδοκίες μπορούν να λυγίσουν ένα σύνολο που το πιο πιθανό είναι πως δεν διαθέτει τα εχέγγυα για να τις εκπληρώσει.

9. Los Angeles Lakers: όσο σκέφτομαι ότι όλα τα περσινά rankings της Δύσης (και τα δικά μας βεβαίως) είχαν τους Lakers στην πρώτη θέση…πάρτε λοιπόν τώρα μία χαμηλή θέση στο play-in για να μάθετε! Κοιτάζω το φετινό ρόστερ των Lakers, με ότι έχουν μαζέψει με τα minimum contracts, και ομολογώ – μάλλον από μαζοχισμό – ότι μου αρέσει. Βeverley, Nunn, Austin Reaves, Shroeder στα γκαρντ, οι τίμιοι Lonnie Walker και Toscano Anderson στα forwards, o Bryant και ο Gabriel στους ψηλούς – αντικειμενικά ο Pelinka έκανε καλή δουλειά με ψίχουλα. Αν μου υπέγραφαν σε ένα χαρτί ότι ο Lebron και ο Anthony Davis θα είναι σε καλή κατάσταση και θα παίξουν 70+ παιχνίδια, και ότι ο Westbrook θα πάει στη second unit και θα αναλάβει έναν πιο off ball ρόλο ως screener και cutter, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να βάλω αρκετά πιο ψηλά τους Lakers στις προβλέψεις μου. Όμως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Ο Davis, ο άνθρωπος που παθαίνει ελαφρύ διάστρεμμα και νομίζεις ότι έχει πάθει τουλάχιστον χιαστούς, δεν δείχνει να έχει το κίνητρο να επανέλθει στην ελίτ όπου ανήκει (πριν δυο χρόνια συζητάγαμε για το αν είναι καλύτερος ο Γιάννης ή ο AD – lol). Είναι φυσικά κρίμα για τον Lebron, που την περσινή χρονιά ήταν απλά απολαυστικός – τέτοιο μπάσκετ σε αυτή την ηλικία μόνο ο Kareem έχει παίξει, αλλά ο Jabbar ήταν ένα βαρύ σέντερ στη δεκαετία του 80. Δεν πειράζει, του χρόνου ο James θα είναι μόνο 39 και οι Lakers θα έχουν άφθονο cap space. Και δεν αστειεύομαι απαραίτητα, γιατί ο Βασιλιάς έχει καταργήσει κάθε νόμο της βιολογίας ή του μπάσκετ που γνωρίζουμε. Καλά κάνουν πάντως οι Lakers που δεν εκποιούν και το τελευταίο κομμάτι του μέλλοντος που έχουν στην κατοχή τους με τα draft picks του 2027 και 29. Oι Lakers δεν θα είναι contenders φέτος, οποιαδήποτε κίνηση και αν κάνουν. Τον Φλεβάρη το τεράστιο (πληρώνεται περισσότερα από τον Lebron!) expiring συμβόλαιο του Westbrook θα είναι λουκούμι για πολλές ομάδες που θα θέλουν να ξεφορτωθούν αμοιβές παικτών, και οι Lakers μπορούν να βρεθούν αρκετά ενισχυμένοι…στη μάχη τους στο play-in.

10.Portland Trailblazers: Κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς θέλουν να κάνουν στο Portland, αλλά δεν πειράζει μιας και ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι στο καλό κάνουν. Τον Φλεβάρη η φάση ήταν “ολικό rebuild, έπιπλα σε τιμές ευκαιρίας”, τον Ιούνη ήταν “χτίζουμε ένα ανταγωνιστικό ρόστερ γύρω από τον Lillard”. O Jerami Grant είναι η σημαντική νέα προσθήκη για τους Blazers, ένας two-way παίκτης που έλειπε από τα forwards τα προηγούμενα χρόνια, ενώ και ο Gary Payton II είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την ευάλωτη άμυνά τους. Όμως το backcourt Lillard-Simons, όσο σπουδαίο επιθετικά και αν αποδειχθεί, στην άμυνα είναι εντελώς διάτρητο, ενώ η γύμνια στους ψηλούς βγάζει μάτι: πίσω από τον πεσμένο σε αθλητικότητα Nurkic δεν υπάρχει κανένας παικτης με μέγεθος, και το ίδιο ισχύει στις θέσεις 3-4 (πόσα λεπτά υποτίθεται ότι θα αγωνίζεται ο Grant; ). Oι Blazers εκ των πραγμάτων θα πάνε small, όμως η πρωτοφανής έλλειψη μεγέθους σε συνδυασμό με την αδυναμία στην περιφερειακή άμυνα προεξοφλούν ένα πολύ κακό αμυντικό αποτέλεσμα. Στην επίθεση τα πάντα θα εξαρτηθούν από τις ορέξεις του Lillard, αν μετά την κακή περσινή σεζόν και το χειρουργείο, ο Lillard επανέλθει σε All Nba επίπεδο, τότε οι Blazers θα κάνουν τις νίκες που χρειάζονται για να είναι μέσα στο κόλπο του play in ως το τέλος. Μια πολύ καλή χρονιά για τον Little και τον Hart ίσως βουλώσει κάποιες από τις τρύπες, ενώ ίσως αξίζει ο Simons να περνάει περισσότερο χρόνο με τη second unit παρά δίπλα στον Lillard σε αναζήτηση ενός πιο two way αποτελέσματος. Πολλή δουλειά για τον κόουτς Billups, που εδώ που τα λέμε δεν έδειξε και σπουδαία πράγματα στην πρώτη του χρονιά στους πάγκους του ΝΒΑ.

11. Sacramento Kings: Nιώθω σχεδόν προσβεβλημένος που οι συνθήκες με υποχρεώνουν να γράψω για το Sacramento, αλλά θα κάνω πέτρα την καρδιά μου και θα το κάνω, αποκλειστικά από ένα αίσθημα χρέους στους αναγνώστες του Hoopfellas. Δεν θα αναφέρω ποτέ το όνομα Η…burton, και θα κρίνω τις τύχες των Kings σαν να μην αγωνίστηκε ποτέ αυτός ο παίκτης με τη φανέλα τους (ο μόνος παίκτης που δάκρυσε όταν του είπαν ότι πρέπει να φύγει από το κολαστήριο του Sacramento). Aς εξετάσουμε λοιπόν ψυχρά και αντικειμενικά την κατάσταση στo Sacramento, κοιτώντας απλά το ρόστερ τους: μου αρέσουν οι προσθήκες των Kevin Herteur και Malik Monk (σπουδαίοι σκόρερ και οι δύο), ενώ ο ρούκι Keegan Murray έχει ήδη δείξει πολύ καλά στοιχεία στη θέση του forward (θα τον δούμε βασικό πολύ σύντομα). Το δίδυμο Fox-Sabonis θα είναι το κεντρικό σημείο αναφοράς της επίθεσης των Kings, και αν οι δυο τους ειναι σε καλό επίπεδο μπορούν να βάλουν πίεση στις αντίπαλες άμυνες. Barnes, Mitchell, Holmes συμπληρώνουν την 8αδα του κλειστού rotation. Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τον Davion Mitchell, δεν υπάρχει υποψία από defensive stopping στο ρόστερ αυτό. Ο νέος τους κόουτς Mike Brown υποτίθεται πως πρεσβεύει το low pace και τη σκληρή άμυνα – η ομάδα που παραλαμβάνει είναι ξακουστή για το γρήγορο ρυθμό της και την κακή άμυνα. Ποιος ακριβώς θα επικρατήσει σε αυτή την παράξενη συνάντηση; Η παρουσία του Sabonis σημαίνει ανύπαρκτο rim protection και προβλήματα στο ριμπάουντ, ενώ δύσκολα θα βρεθούν σχήματα στην περιφέρεια που θα είναι ταυτόχρονα λειτουργικά στην επίθεση και αξιοπρεπή στην άμυνα (ο Μitchell δυστυχώς είναι εντελώς άσουτος για να τον βάλεις δίπλα στον εξίσου άσουτο Fox). Eίναι λοιπόν πολύ πιθανό οι Kings να είναι εξίσου κακοί αμυντικά με όλες τις υπόλοιπες χρονιές, παρά τις προθέσεις του Brown. Σίγουρα πάντως υπάρχει περισσότερη ποιότητα σε σχέση με άλλες χρονιές, και αν ο Murray εκπληρώσει άμεσα τις υποσχέσεις και σταθεί σαν έτοιμος two way παίκτης, οι Kings ίσως καταφέρουν να δώσουν έστω κάποιον αγώνα μετά τη λήξη της regular (αλλά για playoff ας το αφήσουμε καλύτερα, 17 χρόνια και συνεχίζουμε να μετράμε).

12. Houston Rockets: Θα βάλω τους Rockets στην κορυφή αυτής της ιδιότυπης τελευταίας τετράδας της Δύσης, όπου θα γίνει μεγάλη μάχη για το ποιος θα είναι ο χειρότερος. Όχι γιατί τους βλέπω καλύτερους από τους άλλους τρεις Διεκδικητές του Βυθού, αλλά γιατί μου βγάζουν αρκετό νεανικό ενθουσιασμό, που θα είναι δύσκολο να κατευναστεί μέσα στη σεζόν. Το ρόστερ έχει μπόλικο ταλέντο, αλλά ενώ επικρατεί συνωστισμός στις θέσεις των forwards, στους ψηλούς και τον άσο το κενό είναι μεγάλο. Ο Sengun μπορεί να είναι super fun-to-watch, αλλά στην άμυνα δεν μπορεί να καλύψει επαρκώς τη θέση, ενώ ο Kevin Porter Jr – το γράφω από πέρσι – δεν είναι άσος. To μεγάλο αστέρι της ομάδας είναι ο αθλητικοτατος σούτινγκ γκαρντ Jalen Green, που στη δεύτερη χρονιά του στο ΝΒΑ πιστεύω πως θα κάψει καρδιές. Τον βλέπω να κάνει μεγάλα βήματα και στα pull up τρίποντα, και στη δημιουργία του. Το νο3 του φετινού ντραφτ, ο Jabbari Smith θα είναι ένας πολύ χρήσιμος παίκτης, ψηλός switchable στο να μαρκάρει τα πάντα από 1 εως 4 και με μπόλικο τρίποντο. Το fit όμως με τον Sengun δεν το βρίσκω ιδανικό, αν υποθέσουμε πως θα τους δούμε στις θέσεις 4-5 μαζί, μιας και rim protection δεν σου δίνουν. Συνεπώς περιμένω την εικόνα στην άμυνα να είναι για μια ακόμα χρονιά κακή, μιας και το ντουέτο Green-Porter είναι παιδική χαρά σε αυτό τον τομέα.Οι Rockets θα μπορούσαν να είναι μια πιο σκληρή ομάδα στην άμυνα, μιας και έχουν παίκτες αμυντικά εργαλεία στη διάθεσή τους όπως ο Τate, o Christopher, o Tari Eason. Αυτός ο τελευταίος μπορεί να εξελιχτεί σε μεγάλο steal για τους Rockets, με το μέγεθος και το αμυντικό μπρίο που επιδεικνύει. Το μέλλον φαντάζει αρκετά ρόδινο για τους Rockets, αλλά στο παρόν οι Rockets θα πρέπει να επιλέξουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν – το να μαζεύεις απλά prospects δεν αρκεί για την εξέλιξή τους, τα prospects θέλουν χρόνο και κυρίως θέλουν ρόλο. Σίγουρα όμως θα είναι φέτος μια ομάδα που βλέπεται ευχάριστα, και αυτό από μόνο του είναι μια σημαντική βελτίωση για τους φίλους τους.

13.Utah Jazz: Μεγάλη κερδισμένη η Γιούτα τη φετινή off season, το trade του Gobert ήταν τόσο χορταστικό που ο Ainge απλά βαρέθηκε να διαπραγματεύεται για τον Bogdanovic και τον χάρισε στο Detroit – ίσως να έπιανε κάνα first rounder το Φλεβάρη. Από picks να φανε και οι κότες λοιπόν σε αυτό το ολικό rebuild των Jazz. Κοιτάζω το ρόστερ και δεν είναι κακό απαραίτητα (Conley και Clarckson που ξέμειναν – προς το παρόν – από πέρσι, Sexton, Markkanen, Vanderbilt, Beasley είναι καλοί παίκτες, οι ρούκι Agbaji και Kessler μπορούν να βοηθήσουν). Όμως η ανισορροπία που βγάζει το ρόστερ είναι εμφανής με γυμνό μάτι, και δύσκολα σου δίνεται η αίσθηση ότι όλοι αυτοί οι παίκτες μπορούν να γίνουν κάποια στιγμή ομάδα. Σέντερ πολύ απλά δεν υπάρχει, ενώ στην περιφερειακή άμυνα τα πράγματα θα είναι εξίσου άσχημα ή και χειρότερα από πέρσι, χωρίς όμως τον Gobert πίσω να μαζεύει τα σπασμένα. Όμως ακόμα και αν η Utah και ο νέος της, 34χρονος, ρούκι κόουτς Will Hardy κατορθώσουν να δέσουν μία αξιοπρεπή ομάδα, είναι σίγουρο ότι ο Danny Ainge θα τραβήξει την πρίζα εγκαίρως ώστε να εξασφαλίστει μια πολύ-πολύ χαμηλή θέση στη ρέγκιουλαρ. O Wembanyama παραείναι σημαντικό δέλεαρ για να επιτραπεί οποιοδήποτε άλλο αστείο. Τα μάτια λοιπόν στους πολύ συμπαθείς μου ρούκι Agbaji και Kessler και τίποτα άλλο για την ώρα.

14.Οklahoma Thunder: Η είδηση πως το νο2 του φετινού ντραφτ Chet Holmgren χάνει όλη τη φετινή χρονιά έπεσε σαν βόμβα στα κεφάλια των φίλων της Οklahoma αλλά και των πανταχού μπασκετόφιλων. Είναι πραγματικά κρίμα, μιας και όλοι μας θέλαμε να δούμε αυτόν τον μοναδικό παίκτη (ύψος 2.13, 88 κιλά βάρος, μοναδικά για το ύψος του guard skills και σουτ) και το πως τα χαρακτηριστικά του μεταφράζονται σε επίπεδο ΝΒΑ. Συν τοις άλλοις, οι Thunder με τον Holmgren δικό τους, ίσως να προσπαθούσαν να είναι πραγματικά καλοί φέτος, και ίσως και να το κατάφερναν, Φευ, θα πρέπει να περιμένουμε ένα χρόνο ακόμα. Μια από τα ίδια λοιπόν για τρίτη σερί χρονιά για τους Thunder, γνωρίζουμε πλέον πως Shilgious-Alexander και Dort αποτελούν κομμάτια σημαντικά για το project (φάνηκε από τα παχυλά extensions που υπέγραψαν) και η χρονιά θα είναι εστιασμένη στην περαιτέρω ανάπτυξη των υπόλοιπων παιχτών: του Josh Giddy κατά κύριο λόγο (προικισμένος πασέρ με μέγεθος και εξαιρετικό vision αλλά η αδυναμία του στο σουτ θα πρέπει να βελτιωθεί), του Mann, του Pokusevski, του ελπιδοφόρου ρούκι Jalen Williams (ακούω πολύ καλά λόγια για αυτόν εδώ, δεν τον έχω δει). Στους ψηλούς από την άλλη δεν βλέπω και κάτι τρομερά ενδιαφέρον, παρατηρείται και εδώ μια ανισομέρεια όσον αφορά στην κατανομή των νέων παικτών. Άλλη μια χρονιά αγρανάπαυσης για τους Thunder λοιπόν, του χρόνου ίσως δούμε επιτέλους κάτι πιο απτό από αυτούς.

15. San Antonio Spurs: Επιτέλους δόθηκε η εντολή για ολικό rebuild στο San Antonio, και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή! Λες να είναι ο Wembanyama ο καινούριος Τim Duncan των Spurs; H αποχώρηση του Murray ήταν η χαριστική κανονιά σε οποιαδήποτε βλέψη για ένα ικανοποιητικό ισοζύγιο νικών-ηττών για φέτος. Υπάρχουν 2-3 καλοί και εξελίξιμοι παίκτες στο ρόστερ των Spurs, o Keldon Johnson (που ήδη πληρώθηκε αδρά με το extension που υπέγραψε), ο Vassell, o Primo, o ρούκι Sochan – oι Spurs όμως απέχουν πολύ σε ποιότητα από οποιοδήποτε άλλο αντίστοιχο rebuilding project – κανείς από αυτούς τους παίκτες δεν λογαριάζεται σαν μελλοντικός all star. Έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους σε αυτό το κομμάτι, ο άκρως επιθετικός τρόπος που κινήθηκαν όμως στη συγκομιδή draft picks δείχνει πως έχουν ξυπνήσει στο San Antonio και κατανοούν τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο Popovic θα καταφέρει να φτιάξει και φέτος μια ομάδα που θα υπακούει σε συγκεκριμένους κανόνες και αρχές, όμως το έλλειμμα ποιότητας δεν μπορεί να κρυφτεί. Συμβουλεύω τους Spurs να κάτσουν στα αυγά τους και να προσπαθήσουν να σιγουρέψουν τα μέγιστα lottery odds τερματίζοντας τελευταίοι. Οτιδήποτε άλλο δεν έχει πια νόημα.

 

JC: Ευχαριστούμε τον “χερά” Άσουτο για την εξαιρετική του ανάλυση.

Υ.Γ: Όντως περίεργη η εικόνα να βλέπεις τον Σπανούλη να μπαίνει ως αντίπαλος στο ΣΕΦ. Όπως είπε και ο κόουτς Μπαρτζώκας, ο “θρύλος” των ερυθρολεύκων βρίσκεται σε μια πολύ καλή κατάσταση στο Περιστέρι. Έχει ό,τι μπορεί να ζητήσει ένας φιλόδοξος προπονητής στο πρώτο του βήμα και μεταξύ αυτών ένα πολύ καλό ρόστερ στα χέρια του. Είναι σημαντικό συνολικά για το ελληνικό μπάσκετ να πετύχει. Τα πρώτα δείγματα είναι ενθαρρυντικά. Τα δύσκολα όμως είναι μπροστά.

 

Υ.Γ1: Αυτά τα παιχνίδια της Stoiximan Basket League θα έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον κόσμο του Παναθηναϊκού καθώς θα αποτελέσουν το εβδομαδιαίο κριτήριο αξιολόγησης για το young core της ομάδας. Είναι πολύ σημαντικό να αποκτήσουν οι νεαροί παίχτες του Ράντονιτς συνήθειες νίκης. Να μάθουν να παίζουν και να κερδίζουν τέτοιες αναμετρήσεις με τον τρόπο που οφείλει να το κάνει ένα σύνολο του μεγέθους του Παναθηναϊκού. Ίσως κάποιος ή κάποιοι από αυτούς, σε κάποια στιγμή του δεύτερου μισού της σεζόν στην Ευρωλίγκα προσφέρουν στο κοινό που παρακολουθεί πιστά αυτήν τη διαδικασία, εκείνη τη “μαγική στιγμή” της ανάπτυξης, παίρνοντας το επόμενο βήμα.