Hoopfellas 2022-23 Euroleague Power Rankings

Το ταξίδι ξεκινάει και ο δρόμος θα είναι μακρύς. Οι ομάδες ακολούθησαν το πλάνο τους στην Offseason και πλέον περιμένουν τα αποτελέσματα της δουλειάς και των επιλογών τους σε έναν χειμώνα που κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να φέρει. Το Hoopfellas μπαίνει στη σεζόν της Ευρωλίγκας με την πρώτη έκδοση των φετινών Power Rankings.

 

 

 

Καινούργια σεζόν, νέα όνειρα και φιλοδοξίες για όλους. Ο Οκτώβριος έφτασε και η Ευρωλίγκα ανοίγει τις πύλες της αύριο, υποσχόμενη μια άκρως ανταγωνιστική χρονιά. Ο μακρύς δρόμος τώρα ξεκινάει και ο χειμώνας είναι μπροστά μας. Το σημερινό άρθρο σηματοδοτεί την έναρξη της απολαυστικής αυτής διαδρομής λοιπόν. Το Hoopfellas έφερε άλλωστε τα Power Rankings στην ελληνική επικράτεια (παρότι 12 χρονιά μετά αρκετός κόσμος δεν γνωρίζει τι σημαίνει η αξιολόγηση αυτή και βαπτίζει προβλέψεις κατάταξης ως PR, μιας βόλτα στα social θα σας πείσει) και τηρεί κάθε χρόνο την παράδοση, δίνοντας το σύνθημα για το ταξίδι που ξεκινάει με το καθιερωμένο άρθρο.

Φέτος, μαζί με τους “77” και “KonChris”, ετοιμάσαμε τη συγκεκριμένη αξιολόγηση ελπίζοντας ότι αυτή θα σας βάλει για τα καλά στο κλίμα (όχι ό,τι θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια όταν μιλάμε για το μπασκετικό κοινό της χώρας μας) ενόψει της νέας σεζόν που ανοίγεται μπροστά μας.

Πάμε λοιπόν να ξεδιπλώσουμε μαζί τα Power Rankings του Hoopfellas για τη φετινή Ευρωλίγκα.

 

 

1.ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

77: Νέα εποχή για την Real μετά τον άκομψο τερματισμό της συνεργασίας των Μαδριλένων με τον Pablo Laso και το παρασκήνιο που προηγήθηκε με το περσινό πρόβλημα υγείας του coach. Μετά τις αρχικές αναταράξεις κι αφού πρώτα ο Mateo προβιβάστηκε από assistant σε head, οι πρωταθλητές Ισπανίας βγήκαν στην αγορά για να καλύψουν λίγες και πολύ συγκεκριμένες ανάγκες χωρίς να αδειάσουν το roster τους πλην των τελειωμένων Heurtel – Thompkins και του Taylor. Η βασική αναζήτηση αφορούσε την θέση του point guard όπου πέρσι η ομάδα πληγώθηκε πολύ και ταλαιπωρείται απ’ την φυγή του Campazzo κι έπειτα. Η αλήθεια είναι πως η επιστροφή του 36χρονου Sergi Rodriguez, η παραμονή του Goss, ο Llull κι ο Alocen που αναμένεται να επιστρέψει από τραυματισμό δεν συνιστούν καμιά αισθητή αναβάθμιση. Στην Μαδρίτη περιμένουν υπομονετικά την κατάληξη της προσπάθειας του Campazzo να παραμείνει στο ΝΒΑ. Προφανώς με τον Αργεντίνο πίσω η κατάσταση αλλάζει άρδην. Διαφορετικά θα δούμε πάλι πειράματα με Abalde, Hanga για την άμυνα αλλά και Musa στον «1». Παράδοξο ένα τόσο βαθύ roster να καταφεύγει σε αλχημείες για την κάλυψη της πιο νευραλγικής θέσης.

Η Ρεάλ διαθέτει χωρίς συζήτηση το βαθύτερο roster στην Euroleague όχι μόνο επειδή σ’ αυτό περιλαμβάνονται 16 (που μπορεί να γίνουν και 17) παίκτες επιπέδου 12άδας (συνυπολογίζοντας Alocen και Randolph) αλλά και γιατί κάμποσοι απ’ αυτούς καλύπτουν παραπάνω από μία θέση. Ειδικά στις ενδιάμεσες (2-3-4) υπάρχει συνωστισμός ενώ ενδεικτική της άνεσης των Ισπανών είναι η προσθήκη του Cornelie ως 3^ου center (F/C) που θα οδηγήσει τον Mateo και σε big line ups με δυο πεντάρια.

Με τον αστερίσκο του «1» πάντα στα υπόψιν, η Real τοποθετείται στην pole position της αφετηρίας. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της σεζόν θα παίξει ο βαθμός ανταπόκρισης του Mateo όχι τόσο στο αγωνιστικό προφίλ αφού θα συνεχίσει να παίζει το μπάσκετ του Laso, όσο στην διαχείριση του έμψυχου υλικού εκτός παρκέ. Ο coach έχει μεν χρόνια στον οργανισμό αφού προστέθηκε στο staff μαζί με τον Tabak το καλοκαίρι του 2014 όταν η κατάσταση για τον Pablo ήταν πολύ πιεστική (οι πληροφορίες της εποχής ανέφεραν πως στον Ισπανό coach επιβλήθηκαν αυτές οι δυο προσθήκες) ωστόσο, σε ρόλο head coach το πλαίσιο είναι διαφορετικό πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν τόσοι παίκτες που απαιτούν χρόνο συμμετοχής. Μην ξεχνάμε πως το Laso out – Mateo in αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα του GM Juan Carlos Sanchez. Δεν είναι απίθανο μετά από κάποιο αρνητικό σερί να ανοίξει η κουβέντα περί επιστροφής του Pablo.

Εκείνος ο Henry που θα γινόταν ανάρπαστος που έχει χαθεί άραγε;

 

2. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

JC: Μετά από μια καταπληκτική περυσινή σεζόν, ο Ολυμπιακός επιστρέφει στοχεύοντας στη βελτίωση και στη συνέχεια. Το γκρουπ αυτό πλησιάζει το ανώτερο στάδιο ωρίμανσης του άλλωστε και το αποτέλεσμα της φετινής Offseason δείχνει ότι έχει όλα τα εχέγγυα για να διατηρηθεί στο υψηλότερο επίπεδο.

Οι ερυθρόλευκοι διατήρησαν σχεδόν όλες τις σταθερές τους, χάνοντας μόνο τον Τάιλερ Ντόρσεϊ ο οποίος βρήκε συμβόλαιο στους Μαβς. Παρότι η προοπτική του Ελληνοαμερικανού γκαρντ στη δεύτερη σεζόν του στο λιμάνι έμοιαζε εξαιρετική, ο Ολυμπιακός είναι σε θέση να καλύψει το κενό του (ή τουλάχιστον σημαντικό μέρος αυτού) με έναν εξίσου καλό παίχτη όπως ο Isaiah Canaan. Ο πρώην γκαρντ των Σανς δεν έχει το μέγεθος του Ντόρσεϊ όμως μπορεί να βάλει ανάλογη πίεση στις άμυνες με την επιθετικότητα του και έχει την προσωπικότητα που απαιτείται για να κάνει τη δουλειά. Ουσιαστικά ο Γιώργος Μπαρτζώκας έψαχνε έναν dynamic shooter με advanced scoring skills, ο οποίος θα βάζει πίεση στις άμυνες και ο Canaan (θα χρειαστεί 2-3 καλά ματς για να πάρει εμπρός) είναι τέτοιος τύπος περιφερειακού.

Η μεγαλύτερη ανακούφιση αναφορικά με την προοπτική της ομάδας στη σεζόν που ξεκινάει ήρθε από την παραμονή του Σάσα Βεζένκοφ. Μετά από μια καταπληκτική χρονιά, ο All Euroleague-forward των Πειραιωτών και παίχτης-κλειδί στο σύστημα τους , προσέλκυσε το ενδιαφέρον των Κινγκς όμως το timing για τη μετακίνηση του δεν ήταν ιδανικό. Ο Βεζένκοφ είναι η πυρηνική κεφαλή της ομάδας. Έχει βελτιώσει κι άλλο την εκτέλεση του στο transition ενώ είναι και ένας από τους πιο αποτελεσματικούς cutters (σε καταστάσεις Give & go ή weakside cuts) στη διοργάνωση. Αυτό έχει παντρευτεί αρμονικά με την ικανότητα του Φαλ στην πάσα και είναι ένα από τα βασικά προβλήματα που θα πρέπει να λύσουν οι άμυνες που αντιμετωπίζουν τους Πειραιώτες. Ο Βεζένκοφ έχει όλες τις προδιαγραφές να κάνει ανάλογή ή καλύτερη σεζόν σε σχέση με πέρυσι όντας ένας από τους βασικούς υποψήφιους για το βραβείο του MVP της κανονικής περιόδου.

Οι ερυθρόλευκοι έσπευσαν να κλείσουν ένα από τα καλύτερα Stretch-4s του ευρωπαϊκού μπάσκετ (πλέον διαθέτουν το καλύτερο shooting δίδυμο στην Ευρώπη στη θέση του PF) υπογράφοντας τον Άλεκ Πίτερς και έπειτα, όταν έγινε γνωστό ότι ο Βεζένκοφ μένει, προέβησαν στις κατάλληλες διεργασίες ώστε η frontcourt τους να παραμείνει λειτουργική.

Ομολογώ ότι περίμενα έναν εκ των Poythress-Nebo να υπογράψει φέτος στο λιμάνι (ελίτ PnR ψηλοί) όμως η απόκτηση του Τζόελ Μπολομπόι δεν θα πρέπει να αφήνει κανέναν παραπονεμένο. O 28χρονος σέντερ είναι ένας από τους πιο physical και εκρηκτικούς σέντερ στη διοργάνωση και παρά τα όποια limitations του (π.χ στο κομμάτι της πάσας) ταιριάζει στο προφίλ της ομάδας που θέλουν να χτίσουν οι Πειραιώτες. Έχοντας στο ρόστερ δύο light 4s, οι ερυθρόλευκοι πρόσθεσαν στη γραμμή ψηλών και έναν ακόμα σέντερ υπογράφοντας τον Ταρίκ Μπλακ. Είναι μια κατεύθυνση που έχουμε ξαναδεί από τον κόουτς ο οποίος τη σεζόν 2013-14, με τους Πρίντεζη και Πέτγουεϊ στη θέση του PF, είχε επιλέξει τρία μεγάλα κορμιά στο «5» (Ντάνστον, Σίμονς, Σερμαντίνι/Μπέγκιτς).

Ο Ολυμπιακός έχει τα συστατικά να παρουσιάσει μια από τις πιο αποτελεσματικές επιθέσεις φέτος στην Ευρωλίγκα (η άμυνα παραμένει μια από τις σταθερές του) διαθέτοντας μεγαλύτερο shooting firepower και περισσότερο βάθος στη frontcourt. Αυτήν την εποχή θα είναι ίσως η πιο δυσκολοκατάβλητη ομάδα στη διοργάνωση.

 

3.ΟΛΙΜΠΙΑ ΜΙΛΑΝΟ

JC: Στον τέταρτο χρόνο του Μεσίνα στο Μιλάνο, η Αρμάνι δημιούργησε το καλύτερο ρόστερ της σύγχρονης ιστορίας της κάνοντας ξεκάθαρο ότι φέτος ο στόχος είναι αποκλειστικά η κορυφή.

Η ιταλική ομάδα κινήθηκε γρήγορα και πολύ μεθοδικά το καλοκαίρι υπογράφοντας ως επί το πλείστον proven παίχτες, έτοιμους να ενταχθούν σε συγκεκριμένους ρόλους σε ένα πολύ πλούσιο και βαθύ ρόστερ με στόχους πρωταθλητισμού. Κάπως έτσι συγκρότησε ένα ρόστερ με τεράστιο ποιοτικό βάθος αλλά και τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας στη διοργάνωση (λίγο παραπάνω από τα 30 έτη). «Βρωμάει» Ρεάλ η φάση στο Μιλάνο. Το παράδειγμα των Μαδριλένων στην εποχή του Λάσο είναι ζηλευτό, μιλώντας πάντα για το μονοπάτι που ακολουθούσε διαχρονικά η «Βασίλισσα» στο κομμάτι της στελέχωσης, καταφέρνοντας να μείνει σταθερά στην ελίτ. Από την Αρμάνι (αναφέρομαι σε αυτό το γκρουπ αθλητών) βέβαια λείπει το λογισμικό νίκης των Ισπανών όμως στην ιταλική μητρόπολη φιλοδοξούν ότι αυτή θα είναι η επόμενη τους κατάκτηση.

Ο Μεσίνα φρέσκαρε πλήρως το backcourt του με καινούργια πρόσωπα σε ρόλους ζωτικής σημασίας. Η δυάδα Devon Hall (εξαιρετική ρούκι σεζόν)-Μπίλι Μπάρον καθιστά τη θέση «2» ως την πιο Hoopfell-ική θέση μεταξύ όλων των θέσεων σε όλες τις ομάδες της φετινής EL. Λατρεύω τον τρόπο που δένουν μεταξύ τους και τον πλουραλισμό που φέρνει ο Hall (combo skills, μέγεθος, versatility σε άμυνα και επίθεση, motor, χαρακτήρας) δίπλα στο δολοφονικό ένστικτο του Μπάρον. Σημαντική παράμετρος ο βαθμός ανταπόκρισης του Πάνγκος, παρά το γεγονός ότι η Αρμάνι έχει λύσεις στον άσσο με τον Hall και τον υπό κατασκευή PG Μήτρου-Λονγκ.

Με τον Voightmann δίπλα στον Μέλι οι Λομβαρδοί διαθέτουν δύο από τους καλύτερους ψηλούς playmakers στην Ευρώπη ως μέρος μιας αρκετά γεμάτης frontcourt, στην οποία προστέθηκαν δύο πολύ αποτελεσματικοί –διαφορετικού τύπου- finishers όπως ο Ντέιβις και ο Τόμας. Είναι δεδομένο ότι θα δούμε και πάλι τα παραδοσιακά ψηλά σχήματα του Μεσίνα (Τόμας στο «3») με στόχο τον έλεγχο του ρυθμού, το σετάρισμα του γηπέδου και την επικράτηση στο ριμπάουντ. Κλειδί η ποιότητα των παιχτών-ρόλων που έρχονται από το βάθος του πάγκου και συνδυάζουν εμπειρία, σκληράδα, έτοιμα χέρια και hustling.

H Aρμάνι θα έχει σκαμπανεβάσματα ως συνήθως (ειδικά με τόσα νέα πρόσωπα σε βασικούς ρόλους) όμως σε βάθος χρόνου νομίζω θα φτάσει εκεί που θέλει. Πέρυσι ισοβάθμισε με τον Ολυμπιακό στη δεύτερη θέση τελειώνοντας ως τρίτη την κανονική περίοδο (αποκλείστηκε από την μετέπειτα πρωταθλήτρια Αναντολού στα playoffs) της Ευρωλίγκας ενώ τερμάτισε δεύτερη στη regular season της ιταλικής λίγκας, κατακτώντας τον τίτλο που τόσο ήθελε και χρειαζόταν στα playoffs. Φέτος έχει ό,τι χρειάζεται για να πατήσει στην κορυφή. Μένει μια πολύ καλή coaching season του «καθηγητή» για να αποτελέσει το «μαύρο άλογο» για τον τίτλο.

 

4: ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

77: Οι Blaugrana ετοιμάζονται για την 3^η σεζόν υπό την καθοδήγηση του Saras. Με την πίεση πλέον να λειτουργεί πολλαπλασιαστικά, ιδιαίτερα μετά το απογοητευτικό κλείσιμο της περσινής περιόδου όπου η Barca είδε την μισητή Real να περνάει από πάνω της σε Euroleague και ACB ανατρέποντας το ευνοϊκό status για τους Καταλανούς ως εκείνο το σημείο. Δεν γινόταν να μην υπάρξει κάποια θυσία στο πολύ πιεστικό καλοκαίρι που προηγήθηκε. Επιλέχθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες οι Καλάθης – Davies απ’ τον βασικό πυρήνα και δευτερευόντως οι Hayes – Simts. Στις θέσεις των δυο βασικών της ραχοκοκαλιάς υπάρχει πλέον το τσέχικο δίδυμο Satoransky – Vesely και οι Kalinic (τον ήθελε από πέρσι ο Saras) – Da Silva που αντικατέστησαν τους άλλους δύο.

Στην πορεία της off season κι αφού οριστικοποιήθηκε η σοβαρότητα του τραυματισμού του Mirotic με το σημαντικό διάστημα απουσίας του (οι πληροφορίες αναφέρουν πως η επιστροφή του μετατίθεται για το νέο έτος), ο Saras υπέγραψε και τον Tobey σε μια κίνηση που προκάλεσε έκπληξη. Ο πρώην center της Valencia, τουλάχιστον στο ξεκίνημα, καλείται να μεταλλαχθεί σε κάτι σαν stretch-4. Το πείραμα ως τώρα εγείρει ζητήματα σε άμυνα κι επίθεση, ειδικά όταν ο Αμερικανός βρίσκεται στο παρκέ με παρτενέρ τον Sanli. Στην πορεία ίσως τον δούμε στο «5» με τον Vesely ως PF. Θεωρητικά μοιάζει πιο λειτουργικό.

Χωρίς περιστροφές, η Barca ποιοτικά και ποσοτικά είναι super. Με λίγες αλλαγές και ίδιο coach έχει ξεκάθαρο στόχο τον τίτλο. Ο Saras απ’ τη μια είναι εμπειρότερος στην καθοδήγηση ενός τόσο απαιτητικού club κι αρκετά οξυδερκής για να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα των δύο πρώτων σεζόν. Απ’ την άλλη γνωρίζει καλά πως αν και φέτος δεν κατακτήσει το τρόπαιο θα φύγει απ’ την Βαρκελώνη με την ταμπέλα της αποτυχίας κολλημένη στο κούτελο.

Βασικό του μέλημα είναι να εμφανίσει πιο έτοιμη την ομάδα του τον Απρίλη όπου επί δυο σερί χρονιές δεινοπάθησε στα play offs από δυο σαφώς υποδεέστερους αντιπάλους κι ενώ ως τότε πήγαινε τρένο. Το φετινό ξεκίνημα είναι πάντως πιο χαλαρό, δυο ήττες με το «καλημέρα» από Real και Gran Canaria. Επιπλέον, έχει να διαχειριστεί μια υποψία εσωτερικής αμφισβήτησης από τους stars που υποβόσκει από πέρσι και φυσικά να παρουσιάσει μια πιο ελκυστική εικόνα επιθετικά (στην Βαρκελώνη πάντα έχει ιδιαίτερη σημασία κι ο τρόπος) διατηρώντας όμως την top αμυντική συμπεριφορά.

Δεν είναι και λίγα τα ζητούμενα σ’ ένα αρκετά στρεσογόνο περιβάλλον. Στα sos το να «λύσει» τους Kuric – Abrines οι οποίοι θα του ανοίξουν το εύρος των εναλλακτικών του στην επίθεση, να επαναφέρει τον υγιή Higgins όσο κοντινότερα στο προπέρσινο status και να έχει ξανά το ίδιο επιδραστικό τον αναγεννημένο Laprovittola. Τα εργαλεία υπάρχουν σε πληθώρα (η Barca διαθέτει ίσως το πιο πλήρες από πλευράς δεξιοτήτων roster στην Euroleague) και η ικανότητα του coach επίσης. Μένει να φανεί αν θα τα καταφέρει στην 3^η του απόπειρα.

Εντάξει, τον Tobey δεν θα τον διάλεγα για να κάνει τα ρεπά στο «4»…

 

5.ΑΝΑΝΤΟΛΟΥ ΕΦΕΣ

77: Οι back to back πρωταθλητές προχώρησαν στο πολυαναμενόμενο lifting του roster στοχεύοντας στο three-peat, επίτευγμα που κανείς δεν έχει πετύχει στα χρόνια της Euroleague (πρέπει να πάμε πίσω στα χρόνια της Jugoplastika τέλη ‘80s – αρχές ‘90s). Εκτός απ’ το back court το οποίο οι Τούρκοι κατάφεραν να διατηρήσουν αναλλοίωτο με το τρομερό δίδυμο Micic – Larkin να ηγείται ξανά, έκαναν εκτεταμένες αλλαγές. Αποχώρησαν παίκτες που κρίθηκε πως δεν είχαν να δώσουν πια. Simon, Singleton, Anderson και Moerman.

Η Efes κατάφερε νωρίς να κλείσει τον Clyburn εκμεταλλευόμενη έγκαιρα το κύμα φυγής που επικράτησε στους ρώσικους συλλόγους προσθέτοντας άλλον έναν επιθετικό πόλο τουλάχιστον ίδιου βεληνεκούς με τους δυο χαρισματικούς της guards. Ο Αμερικανός θα καλύψει και τις δυο θέσεις των forwards διαφυλάσσοντας το ευαγγέλιο του spacing είτε απ’ το «3» είτε απ’ το «4» αλλά και προσφέροντας με το μέσα – έξω παιχνίδι του με τις μπάλες που αναμένεται να πάρει και στο low post. Να δούμε εδώ πως θα μοιραστούν οι επιθέσεις γιατί θα ‘ναι η πρώτη φορά που η Efes θα έχει στις τάξεις της έναν baller forward ο οποίος δίνει οντότητα και στο ζωγραφιστό.

Ο Ataman σε μια μάλλον απρόσμενη κίνηση δελέασε τον Polonara να παραμείνει στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ιταλός μετακόμισε απ’ την Fener κι ενώ είχε φτάσει κοντά στον επαναπατρισμό του για την Virtus. Ο Τούρκος coach δεν μάσησε απ’ το μετριότατο περσινό πέρασμα του αριστερόχειρα forward ο οποίος επίσης εξυπηρετεί το πλάνο της διατήρησης του spacing με την ικανότητά του να σουτάρει την μπάλα από τα 6,75. Παρέα με τον M’Baye θα καλύψουν το «4». Ο Γάλλος εξαργύρωσε την καλή του θητεία στην Karsiyaka αλλά θεωρώ πως δύσκολα θα γίνει παράγοντας του παιχνιδιού της ομάδας. Δεν αποκλείω σε κάποιο σημείο της χρονιάς την επιστροφή του Singleton που περιφέρεται ακόμη ελεύθερος. Στο «5» ο Ataman πρόσθεσε τον Zizic που αναμένεται να πάρει τα χοντρά λεπτά της θέσης με τον Dunston στα 36 του πια να μετατοπίζεται ιεραρχικά ως 3^ος πίσω απ’ τον Pleiss.

Το βασικό ζήτημα για την ομάδα είναι προφανώς το κίνητρο. Τα ‘χουν κερδίσει όλα σε ατομικό κι ομαδικό επίπεδο. Επιπλέον, η φθίνουσα πορεία του Larkin θα πρέπει να καλυφθεί απ’ την ανάκαμψη του Beaubois που προέρχεται από μέτρια σεζόν αλλά και τον Bryant που φέτος θα ‘ναι διαθέσιμος απ’ την αρχή. Το απαραίτητο φρεσκάρισμα στο roster έγινε, απομένει να δούμε αν θα υπάρξει η ίδια δίψα. Προβλέπω πάντως κλασσικά ξεκίνημα στο ρελαντί χωρίς αναμμένες μηχανές. Ειδικά που λείπει κι ο Larkin στο ξεκίνημα.

Περίμενα κάτι διαφορετικό απ’ τον M’Baye.

 

6. MΟΝΑΚΟ

77: Στην παρθενική της συμμετοχή η Monaco αποτέλεσε την έκπληξη της λίγκας φτάνοντας ένα ματς (ή ένα ημίχρονο…) μακριά απ’ το F4. Φέτος επιστρέφει με εφόδιο την περσινή της εμπειρία και φιλοδοξεί να κάνει το επόμενο βήμα. H δραστηριότητά της στην αγορά αυτό μαρτυρά. Ο  Sasa Obradovic έχτισε το roster με καθαρά δικές του πλέον επιλογές ισορροπώντας μεταξύ της διατήρησης ενός minimum κορμού με την παραμονή αρκετών βασικών και της ποιοτικής αναβάθμισης. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, ξεχωρίζει φυσικά η ανανέωση του Mike James πάνω στον οποίο η Monaco θα βασιστεί και στην νέα της εκδοχή ενώ παρέμειναν οι Ouattara, Diallo, Motiejunas και Hall. Η λογική λέει πως οι Μονεγάσκοι θα επιχειρούσαν να κρατήσουν και τον Bacon, του οποίου η παρουσία ήταν καταλύτης την περασμένη σεζόν, αλλά για κάποιον λόγο προτίμησαν να στραφούν σε άλλες λύσεις.

Σ’ αυτό το γκρουπ των 5 παικτών προστέθηκαν περπατημένοι στην Euroleague με αναμφισβήτητη ποιότητα. Οι θέσεις των Lee και Westermann καλύφθηκαν απ’ τους Okobo και Loyd που φέρνουν ένα διαφορετικό πακέτο στο back court, ο Blossomgame μετά τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στην Ulm που αντικαθιστά τον Bacon, ενώ ο περιζήτητος και πραγματικός DPOY 2021/22 John Brown με τον πολύπειρο Moerman συνθέτουν ένα σαφώς αναβαθμισμένο δίδυμο συγκριτικά με τους Will Thomas και Motum.

Η Monaco αναμένεται να συνεχίσει στο ίδιο αγωνιστικό μονοπάτι με όπλο την ξέχειλη αθλητικότητα σε όλες τις θέσεις. Έμφαση στο transition ως βασικό άξονα και προτεραιότητα στην προσωπική φάση στο μισό γήπεδο. Πολύ χαρακτηριστικό ότι πέρσι μόλις 1 στα 2 εύστοχα σουτ προερχόταν από τελική πάσα. Με κινητήριους μοχλούς τους τρεις guards που έχουν έφεση σ’ αυτό το παιχνίδι με τον Okobo να αντικαθιστά ως Νο 2 πόλος τον Bacon. Είναι πιθανό ο coach να δοκιμάσει σχήμα και με τους τρεις guards ταυτόχρονα στο παρκέ ποντάροντας στην δυνατότητα του Loyd να παίξει μακριά απ’ την μπάλα και να πασάρει σωστά, δυο στοιχεία που καλλιέργησε στη Zenit. Η χημεία των τριών και το κατά πόσο θα αλληλοσυμπληρωθούν θα κρίνει κατά μεγάλο βαθμό την αγωνιστική φυσιογνωμία της ομάδας και κατ’ επέκταση την αποτελεσματικότητά της. Εκτιμώ πως φέτος θα δούμε τον πιο passive James από ποτέ, εξάλλου τα χρόνια περνούν αφαιρώντας λίγη απ’ την παρόρμηση και προσθέτοντας μπόλικη σοφία. Η στελέχωση του back court απαιτεί περισσότερο τον δημιουργό Mike. Με μια πρώτη ματιά το roster είναι γεμάτο κι η Monaco φαντάζει μια απ’ τις ισχυρότερες υποψηφιότητες για άλλη μια παρουσία σε play offs. Ένας defensive stopper στην περιφέρεια πάντως δεν θα περίσσευε. Δύσκολα ο Strazel να ανταποκριθεί σ’ αυτόν τον ρόλο. Σκέφτομαι ήδη την άμυνα των Μονεγάσκων με τους Brown – Hall ταυτόχρονα στο παρκέ…

ΟΚ, ο Motiejunas με χαλάει λίγο αλλά μην τα θέμε κι όλα…

 

 

7.ΦΕΝΕΡΜΠΑΧΤΣΕ

JC: Νέα εποχή στην Πόλη με τον Δημήτρη Ιτούδη στο τιμόνι της Φενέρ η οποία ξεκινάει ένα καινούργιο πρότζεκτ το οποίο όμως είναι δεδομένο ότι θα χρειαστεί υπομονή. Σημαντικές προσωπικότητες (αλλά και μεγάλα συμβόλαια) αποχώρησαν καθώς ο Γιάν Βέσελι και ο Νάντο ντε Κολό έκλεισαν το κεφάλαιο αυτό.

Οι Τούρκοι έχτισαν από την αρχή ένα ρόστερ επάνω στους άξονες της ταχυδύναμης (η ομάδα είναι αισθητά πιο φυσική και αθλητική σε σχέση με πέρυσι) και του ατομικού ταλέντου. Το δίδυμο των Καλάθη-Ουίλμπεκιν συμπληρώνεται αρμονικά στο backcourt, ο Hazer θα προσπαθήσει να ανεβάσει την ένταση στα μετόπισθεν και ο Γκούντουριτς θα φέρει facilitating ως εναλλακτικός δημιουργός και σκόρερ.

Μεγάλο στοίχημα η απόκτηση ενός παιδιού της σελίδας, του Carsen Edwards. Ο κόουτς Ιτούδης δεν κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή του Ντόρσεϊ αυτό το καλοκαίρι κα στράφηκε (όπως και ο Ολυμπιακός με τον Canaan) σε ένα παιδί που μπορεί να εκτελέσει κάθε τύπο περιφερειακού σουτ (pindown, transition 3s, pull up 3s). O Edwards είναι καλαθομηχανή (έχει τον κορμό αλλά κυρίως τα πολύ δυνατά πόδια για να φτιάξει το σουτ του όπως θέλει ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες) αλλά το mindset του είναι αμφίβολο αναφορικά με την προσαρμογή του σε ένα τόσο απαιτητικό πρόγραμμα, στην πρώτη του χρονιά στην Ευρώπη. Τα skills υπάρχουν, καμία αμφιβολία περί τούτου.

Στη γραμμή ψηλών αντικαταστάθηκε το advanced playmaking του Βέσελι με την προσθήκη δύο ικανότατων πασέρ. Ο Νεμάνια Μπιέλιτσα θα αγωνιστεί και στις δύο θέσεις της frontcourt φέρνοντας leadership στην επιστροφή του στο κλαμπ ενώ ο Τζεκίρι είναι επίσης καλός πασέρ (και δη σε short roll καταστάσεις) και ελίτ ριμπάουντερ. Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον το ντεμπούτο του Τζόναθαν Μότλεϊ στην Ευρωλίγκα. Δυνατό παιδί με κορμί κλασσικού ψηλού και forward skills, σπουδαίος ριμπάουντερ και finisher τον οποίον θα αξιοποιήσουν πλήρως οι γκαρντ της Φενέρ. Ο κόουτς Ιτούδης πρωτίστως θα προσπαθήσει να προπονήσει το μυαλό του Μότλεϊ. Αυτή θα είναι η μεγάλη πρόκληση και για τους δύο.

Κλειδί στη στελέχωση των Τούρκων η απόκτηση του Νάιτζελ Χέις. Ο πρώην φόργουορντ του Ουισκόνσιν φέρνει 3&D συγκολλητικό υλικό στη Φενέρ με την ικανότητα του  να αμυνθεί σε διαφορετικές θέσεις και σημεία του παρκέ, να ανοίξει το γήπεδο από τη θέση «4» (πολύ βασικό για ένα σύνολο που δεν έχει shooting Bigs εκτός του Αμερικανού και του Μπιέλιτσα) ή να πάρει μπάλες στο low post από τη θέση «3». Μαζί με τον ικανότατο στο low post και την εναλλακτική δημιουργία Πιέρ, συγκροτούν ένα πολύ καλό δίδυμο στα forwards.

Στην πρώτη χρονιά του Ιτούδη στην Πόλη, η Φενέρ θα κυνηγήσει την είσοδο στα playoffs. Θα ανταγωνιστεί για αυτήν με ομάδες που διαθέτουν λιγότερο βάθος και ποιότητα στα rosters τους αλλά μεγαλύτερο βαθμό συνοχής. Θα ήμουν πολύ καλύτερα προδιατεθειμένος για αυτό το γκρουπ εάν είχε μια σεζόν «μαζί» ήδη. Όμως μιλάμε για ένα καινούργιο οικοδόμημα που θα χρειαστεί να δουλέψει επάνω σε μια νέα φιλοσοφία. Οπότε υπάρχει η σχετική αβεβαιότητα σε όρους πρόγνωσης. Ας κρατήσουμε χαμηλά τη μπάλα.

 

8.ΜΠΑΓΕΡΝ ΜΟΝΑΧΟΥ

77:Το δίδυμο Trinchieri – Baiesi αποφάσισε να στρίψει το τιμόνι στην 3^η διαδοχική off season στο Μόναχο. Τα δυο προηγούμενα καλοκαίρια οι Ιταλοί προσπαθώντας να περιορίσουν τα ρίσκα είχαν προσανατολιστεί κυρίως στο να υπογράψουν παίκτες με χιλιόμετρα στην λίγκα και σε δεύτερο επίπεδο κάποιους τουλάχιστον με ευρωπαϊκή εμπειρία έστω κι απ’ την παρακάτω βαθμίδα (Eurocup, BCL). Με την δουλειά του coach η ομάδα έφτασε για δυο σερί χρονιές ένα ματς μακριά απ’ το F4 τρυπώντας ταβάνια. Παράλληλα όμως η επιστροφή στην γερμανική λίγκα δεν ήταν το ίδιο επιτυχημένη με δυο σερί χαμένους τίτλους απ’ την Alba. Αυτό ακριβώς το ξεφούσκωμα στις εγχώριες υποχρεώσεις μετά την υπερπροσπάθεια στην Euroleague θεωρώ ότι βάρυνε αποφασιστικά στις επιλογές του roster. Το ιταλικό δίδυμο βγήκε απ’ την πεπατημένη αναζητώντας διαφορετικές διεξόδους.

Προστέθηκαν τρεις παίκτες χωρίς εμπειρία στην Ευρώπη και πολλά θα καθοριστούν απ’ την ευχέρεια του coach να τους εξελίξει θυμίζοντας τον Αντρέα της Brose. Οι Winston, Bonga και Gillespie αποτελούν τις πιο κομβικές αλλαγές σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά καθώς υπολογίζονται για βασικούς ρόλους με την προσδοκία να αναβαθμίσουν κυρίως το επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Ο Ιταλός coach θα αποπειραθεί να προσθέσει πόλους δημιουργίας που του έλειψαν ειδικά πέρσι (οι Βαυαροί ήταν στις τελευταίες θέσεις σε AST%) ώστε να εμπλουτίσει τις επιθετικές του δράσεις.

Στο άλλο μισό του γηπέδου δεν φαίνεται πως θα υπάρξουν εκπτώσεις στην σκληράδα και την προσήλωση. Η Bayern και φέτος μπορεί να παίξει top on ball άμυνα στην περιφέρεια με Babb – Walden – Jaramaz και να προκαλεί λάθη με την μπάλα ζωντανή. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν αυτή η δυνατότητα θα αυξήσει το pace και γενικά υπάρχει ένα μυστήριο για την μορφή που θα δώσει ο Trinchieri σ’ αυτό το ετερόκλητο μίγμα έχοντας πάντα κατά νου τις προηγούμενες εκδοχές που παρουσίασε στο Μόναχο.

Ένα θέμα διακρίνεται, παρόλα αυτά, στο βάθος ειδικά στην front line όπου ο Hunter απέχει πλέον απ’ τον ακούραστο υπερήρωα των prime του ώστε να προσφέρει μια ασφάλεια ως συμπλήρωμα του rookie Gillespie στο «5». Εδώ ίσως προστεθεί στην πορεία ένα μεγαλύτερο κορμί που φαίνεται να λείπει στην θέση που είχε μέχρι πρότινος ο Radosevic. Είναι προφανές πως ένας κανονικός Zipser θα αποτελέσει μεγάλο συν στην προσπάθεια για μια πιο πλουραλιστική και απλωμένη επίθεση ενώ θα ‘χουν ενδιαφέρον τα σχήματα μ’ αυτόν και τον Bonga στις θέσεις των forwards.

Το μονοπάτι για τα play offs θα είναι φέτος πιο δύσβατο. Οι Γερμανοί στέκονται στην αφετηρία λίγο πιο πίσω από βασικούς τους ανταγωνιστές και θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να φτάσουν στο επιθυμητό επίπεδο αλλά ευελπιστούν πως με το τωρινό roster θα έχουν μεγαλύτερη προοπτική όσο προχωράει η χρονιά. Σαν να έχουν συνειδητά μεγαλώσει το gap μεταξύ best και worst version.

Χμμ, αν δεν υπάρχει η δυνατότητα για έναν ακόμη ψηλό μάλλον θα θυσίαζα τον Hunter…

 

-ΒΙΡΤΟΥΣ ΜΠΟΛΟΝΙΑ

 Kon: Εδώ είμαστε! Το ιταλικό μπάσκετ επιστρέφει σταδιακά στα ανώτερα ευρωπαϊκά στρώματα τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Η Βίρτους πρωτοστατεί σε αυτή την επιστροφή .

Ο Σκαριόλο συνεχίζει να συλλέγει όποιο τρόπαιο βρει στο δρόμο του καθώς την περυσινή κατάκτηση του Eurocup ακολούθησε το χρυσό με την Ισπανία στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ σε ένα ασυναγώνιστο coaching clinic. Πριν λίγες μέρες ο Ιταλός winner coach οδήγησε την Βίρτους –και- στην κατάκτηση του Ιταλικού Σούπερ Καπ. Οι Μπολονέζοι μπαίνουν με αύρα νικητή στην φετινή Euroleague!

Το ρόστερ είναι πλήρες με πληθώρα επιλογών σχεδόν σε κάθε θέση. Οι περυσινές elite προσθήκες μεσούσης της σεζόν (Σεγκέλια, Χάκετ) πλαισιώθηκαν με ορισμένους ακόμα εξαιρετικούς παίκτες όπως οι Λούντμπεργκ, Μίκι και Οτζελέγιε. Το φύλο που έχει στο χέρι του ο Σκαριόλο είναι καλό αλλά δεν είναι το καλύτερο στο τραπέζι των μονομάχων. Του αρκεί.

Σε τακτικό επίπεδο, στο playbook του Ιταλού coach ξεχωρίζουν οι Veer actions και τα middle down screens για τους Μπελινέλι, Cordinier για pin down εκτέλεση ή δημιουργία. Στην βεντάλια επιλογών που ανοίγουν οι Veer δράσεις εντάσσεται και το reject στο screen από τον εκάστοτε σουτέρ το οποίο ακολουθεί backdoor κόψιμο για alley-oop finishing.

Αμυντικά, στο Ιταλικό Σούπερ Καπ η Βίρτους παρουσίασε ιδιαίτερα ενθαρρυντικά δείγματα. Υπήρχαν διαστήματα που έδινε διαδοχικά αμυντικά stops στις επιθέσεις των Αρμάνι, Σάσαρι βγάζοντάς τις εντελώς εκτός επιθετικού ρυθμού. Η πρόγνωση λέει ότι η Βίρτους δύσκολα θα πιάσει τα στάνταρ της Sicilian Defense του Μεσίνα στην Αρμάνι ωστόσο έχει τα εργαλεία και το know how να παρουσιάσει κάτι αρκετά παραπλήσιο στο αμυντικό μισό.

Αν η Βίρτους επιτύχει το πολυπόθητο μπάσκετ ισορροπίας και στις δύο πλευρές του γηπέδου θα κάνει θόρυβο στην φετινή διοργάνωση.

 

10.ΠΑΡΤΙΖΑΝ

JC: Η επιστροφή του «βασιλιά» στο φυσικό του περιβάλλον, αυτό της Ευρωλίγκας, είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ιστορίες της σεζόν. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς επιστρέφει στη μεγάλη, λαμπερή σκηνή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και όλοι μας κουρνιάζουμε σε μια γωνιά δίπλα στο τζάκι, ευελπιστώντας  ότι τη σεζόν που έρχεται θα μας «διηγηθεί» μια καινούργια ιστορία.  Ο Ζοτς πλέον καλείται να ανταγωνιστεί και να κερδίσει χωρίς να έχει στα χέρια του τα καλύτερα χαρτιά. Το έχει κάνει στο παρελθόν. Μπορεί να το επαναλάβει;

H Παρτίζαν μπαίνει στην κούρσα με το πιο νεανικό σύνολο της διοργάνωσης (γιατί έτσι πρέπει να είναι η Παρτίζαν για όλους εμάς τους νοσταλγούς). Κινήθηκε στοχευμένα αυτό το καλοκαίρι κάνοντας προσεγμένες κινήσεις με στόχο να ενισχύσει τον κορμό που δημιούργησε πέρυσι και ποντάρει στην ανάπτυξη των νεαρών παιχτών της και στην ώθηση που μπορεί να δώσει αυτή στο performance του συνόλου μέσα στη χρονιά.

To μεγάλο χτύπημα έγινε με την απόκτηση του Dante Exum από τη Μπαρτσελόνα, με τους Σέρβους να εντάσσουν στο δυναμικό τους έναν από τους καλύτερους αθλητές της Γηραιάς ηπείρου. Ο Αυστραλός wing είναι πολυεργαλείο και πιθανόν θα κληθεί να ανέβει (και) στη θέση «1» συμπληρώνοντας το πολλά υποσχόμενο δίδυμο (και με συγκεκριμένες αδυναμίες) των Madar-Avramovic. O Exum θα ανεβάσει το επίπεδο της άμυνας των Σέρβων στα γκαρντ (μπορεί να σκεπάσει οποιονδήποτε περιφερειακό και μαζί με τον Avramovic να πιέσουν τη μπάλα ψηλά, στα 3 ή 4/4) και την αποτελεσματικότητα τους στο transition.

Ο Ζοτς φόρτωσε  firepower σε όρους περιφερειακής εκτέλεσης στα φτερά, υπογράφοντας δύο παιγμένους shooting wings όπως οι Νάναλι και Άντζουσιτς οι οποίοι θα κουμπώσουν με τον Πάντερ. Αυτό ήταν απαραίτητο για να ματσάρει τα shooting limitations που έχει αυτό το ρόστερ στις θέσεις «1» και «4». Οι επιδόσεις της Παρτίζαν σε αυτό το κομμάτι, από τις συγκεκριμένες θέσεις, θα παίξουν κομβικό ρόλο αναφορικά με τη δυναμική της στη φετινή Ευρωλίγκα. Και κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο Ιωάννης Παπαπέτρου.

Η σύμπραξη με τον κόουτς Ομπράντοβιτς είναι μια τεράστια ευκαιρία για τον Έλληνα διεθνή φόργουορντ ο οποίος βρίσκεται σε πτώση τον τελευταίο χρόνο. Ο Παπαπέτρου, ένας από τους πιο δυναμικούς και αποτελεσματικούς (ειδικά όταν έπαιξε δίπλα στον Καλάθη) φόργουορντ της διοργάνωσης μοιάζει να έχει απολέσει τα δυνατά στοιχεία του παιχνιδιού του, με τους δείκτες αποτελεσματικότητας του να έχουν πέσει δραστικά. Είναι μια κατάσταση που απεικονίζεται έντονα στη «γλώσσα του σώματος». Υπό τον Ομπράντοβιτς έχει μια χρυσή ευκαιρία να γίνει ο παίχτης που όλοι ελπίζαμε ότι θα γίνει σε κάποια στιγμή της καριέρας του. Στο Βελιγράδι θα κληθεί να καλύψει και τη θέση «4», δίνοντας την περιφερειακή εκτέλεση που λείπει από το κατά τα άλλα εξαιρετικό δίδυμο των LeDay-Smailagic.

Η μεγάλη ζαριά των Σέρβων θα παιχτεί στο «ζωγραφιστό»και στο δίδυμο των Κοπρίβιτσα-Βούκσεβιτς. Και οι δύο νεαροί έχουν την προοπτικοί να αποτελέσουν τους επόμενους σταρ της διοργάνωσης. Ο Κοπρίβιτσα έχει τον δυναμισμό και τα τελειώματα στο «βαμμένο» και ο Βούκσεβιτς τα all around skills για να διακριθούν και να δώσουν άλλη πνοή σε αυτό το γκρουπ. Δίπλα τους ο Μathias Lessort στη δεύτερη σεζόν του στη Σερβία, φέρνει τα «κιλά» και το απαραίτητο motor στη γραμμή ψηλών μετά από μια αρκετά καλή περυσινή παρουσία.

Η Παρτίζαν έχει ένα φρέσκο, νεανικό και άκρως ενδιαφέρον σύνολο το οποίο θα προσπαθήσει να παρουσιάσει ένα ανταγωνιστικό πρόσωπο στη διοργάνωση, προσφέροντας μερικές σπουδαίες βραδιές στο ένθερμο κοινό της στα εντός έδρας ματς. Στόχος είναι η συνεχής βελτίωση μέσα στη σεζόν. Ο Ζοτς θα είναι εκεί για να το εγγυηθεί. Οτιδήποτε παραπάνω (διεκδίκηση μιας θέσης στην οχτάδα) θα είναι άθλος για τους «γκρόμπαρι». Όταν όμως έχεις ΑΥΤΟΝ στο τιμόνι, τίποτα δεν μοιάζει αδύνατο.

 

11: ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ

77:Πολύ εντυπωσιακή και ταχύτατη η Maccabi στην αγορά. Πολλές και φανταχτερές κινήσεις αλλά η σύνδεσή τους δημιουργεί επιφυλάξεις. Νομίζω πως σημείο καμπής της off season ήταν το ναυάγιο στις συζητήσεις με τον Pascual μετά την άρνηση της Zenit να αποδεσμεύσει τον Καταλανό. Οι Ισραηλινοί εκτός απ’ τον Xavi έχασαν πολύτιμο χρόνο που τους κόστισε σε εναλλακτικές για την θέση του head coach καταλήγοντας σε μια γνώριμη γι’ αυτούς  επιλογή που συνοδεύεται όμως με αρκετό σκεπτικισμό, τον Odded Kattash.

Η Maccabi μπήκε σε μια λογική ολικού rebuilding τελειώνοντας αρχικά την συνεργασία της με τον παίκτη – πυλώνα των τελευταίων ετών. Ο Scottie Wilbekin ήταν ο πρώτος που αποχώρησε με την σκούπα να παίρνει όλους του ξένους παίκτες της περασμένης σεζόν. Έχει φτιαχτεί ένα ολοκαίνουργιο roster με ακριβούς παίκτες που έκαναν γκελ στην αγορά. Το θέμα δεν είναι η ατομική ποιότητα του καθενός αλλά το μεταξύ τους πάντρεμα. Βασική ένσταση το δίδυμο στον «1» όπου επέλεξαν δυο όμοιους guards, τον Baldwin και τον Lorenzo Brown. Δυο περιφερειακούς που δύσκολα μπορούν να παίξουν μαζί, θέλουν την μπάλα στα χέρια και είναι streaky από μακριά. Τα ίδια πάνω κάτω, δηλ. παίκτες που δεν συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, ισχύουν και για το «5» με τους ετερόφωτους Nebo και Poythress. Δεν υπάρχει παιχνίδι στο low post το οποίο ίσως αναζητηθεί απ’ τον Martin στην πρώτη του παρουσία στην Ευρώπη. Γενικά λείπει το μέγεθος απ’ την front line σε μια εποχή που στην Euroleague είναι πλέον υπεραπαραίτητο.

Η κατάσταση σώζεται κάπως με τις επιλογές που έγιναν στους πλάγιους. Οι Hilliard – Hollins είναι δυο σημαντικές κινήσεις που μπορούν να δώσουν ισορροπία μπροστά και πίσω.

Ο Kattash είναι θιασώτης του up tempo και των πολλών κατοχών, ένα παιχνίδι συμβατό με το dna της ομάδας. Οι εξέδρες του Yad Eliyahu να φλέγονται, το γήπεδο να παίρνει κλίση κι η ομάδα με τα κίτρινα να τρέχει ακατάπαυστα. Δεδομένα και φέτος η Maccabi θα παίζει στο υψηλότερο pace. Το πρόβλημα εστιάζεται στην άμυνα καθώς είναι διαπιστωμένη πια η δυσκολία των ομάδων που παίζουν σε πολλές κατοχές να αμύνονται αποτελεσματικά. Καλή η τρεχάλα μπροστά αλλά ίσως δυσκολότερη η τρεχάλα πίσω. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για μια εντελώς καινούργια σύνθεση, ένα γκρουπ δηλ. που δεν έχει προλάβει να αναπτύξει αυτοματισμούς και κώδικες επικοινωνίας στον βαθμό που απαιτείται. Συν τον προπονητή που δεν διακρίνεται για την ικανότητά του σ’ αυτόν τον τομέα.

Tον Zizic γιατί δεν τον κράτησαν είπαμε;

 

 

 

12.ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ

JC: Το «τριφύλλι» φτιάχνει μια καινούργια ομάδα υπό τον έμπειρο Ντέγιαν Ράντονιτς, φιλοδοξώντας ότι φέτος θα παρουσιάσει ένα πιο ανταγωνιστικό πρόσωπο, μένοντας στη διεκδίκηση μιας θέσης στην πρώτη οχτάδα. Παρόλα αυτά, τοπ γκρουπ που έχουν συνθέσει (και δεν έχει ολοκληρωμένη μορφή ακόμα) έχει αρκετό δρόμο για να μπορέσει να κοιτάξει πραγματικά ψηλά.

Οι πράσινοι έχασαν σημαντικούς παίχτες όμως δούλεψαν σωστά σε συγκεκριμένα κομμάτια της στελέχωσης. Απέκτησαν δύο γκαρντ οικονομίας (από αυτά που παραδοσιακά θέλει ο κόουτς Ράντονιτς στις ομάδες του) με τους Ουόλτερς και Λι, υπέγραψαν έναν πολύ ποιοτικό shooting wing που θα φέρει μέγεθος στη θέση «2» (Γκριγκόνις) και πλαισίωσαν τον Παπαγιάννη με έναν δυνατό Post up ψηλό, επάνω στον οποίον η επίθεση μπορεί να ακουμπήσει για να παράγει ή να προκαλέσει φθορά (δημιουργώντας ευκολότερη πρόσβαση στη γραμμή των προσωπικών). Ο Γκουντάιτις βέβαια είναι πίσω σε όρους conditioning και οφείλει να βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα για να φανεί αντάξιος των προσδοκιών (οι πράσινοι ήταν αναποφάσιστοι όταν ο Λοβέρν ήταν ελεύθερος, πιθανόν το καλύτερο δυνατό προσβάσιμο συμπλήρωμα του Παπαγιάννη).

Για τον Μάριους Γκριγκόνις τα έχουμε πει εδώ και μερικά χρόνια. Έκανε θραύση σε fundamental επιθετικές πλατφόρμες (Ρενέσες-Σάρας) που εστίαζαν στην κίνηση μακριά από τη μπάλα και  στις off screen-δράσεις εντός ενός πλαισίου ιδανικού spacing. Αντιμετώπισε πρόβλημα στη Μόσχα (είναι δεδομένο κατά τη γνώμη μου ότι θα παρουσίαζε άλλο πρόσωπο π.χ στη Βαρκελώνη σε μια επίθεση διαφορετικής φύσεως) ως κομμάτι μιας επίθεσης που βασιζόταν στην προσωπική φάση. Ο Λιθουανός δεν είναι σολίστ τύπου Νέντοβιτς αλλά σκόρερ που παράγει μέσα από το σύστημα και τις συνεργασίες (με παιχνίδι πιο «βιομηχανικό» από αυτό του Σέρβου). Μπορεί ο Παναθηναϊκός του Ράντονιτς να πάρει το μάξιμουμ από αυτόν; Άγνωστο.

Το μπέρδεμα αναφορικά με τη στελέχωση των πρασίνων εντοπίζεται στην  επιλογή του Ντέρικ Ουίλιαμς. Ένας πολύ καλός individual που θα κάνει τα νούμερα που συνηθίζει να κάνει (διόλου αμελητέο) όμως είναι μονοθεσίτης και δεν καλύπτει κανένα από τα βασικά ζητούμενα στη θέση «4». Δεν είναι ούτε F/C, ούτε Stretch-4. Και αυτό (μετά την απώλεια του Παπαπέτρου) «γράφει» αρνητικά σε όλο το υπόλοιπο ρόστερ.

Ο Ματέους Πονίτκα έχει το mindset που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός για να μπορέσει να δημιουργήσει και πάλι ένα ανταγωνιστικό σύνολο, όμως λειτουργεί καλύτερα ως facilitator σε ένα σύνολο που διαθέτει μερικούς «φονιάδες» (το «τριφύλλι» δεν έχει δίδυμο Μπάρον-Λόιντ ούτε post up/face up ψηλό τύπου Μίκι). Φέρνει σημαντική αναβάθμιση στο κομμάτι του playmaking ως εναλλακτικός δημιουργός (πολύ πιο οξυδερκής και με καλύτερη τεχνική πάσας από τον Σαντ-Ρος) και είναι ένας αθλητής που μπορεί να βάλει το κορμί του στη φωτιά, στοιχείο που έλειψε πολύ την προηγούμενη σεζόν. Πρόκειται για έναν παίχτη που μπορεί να εκτελέσει αυτά τα μικρά πράγματα που θα βοηθήσουν ένα ήδη καλό σύνολο για να κάνει το παραπάνω βήμα και όχι κάποιον που θα αλλάξει επίπεδο με την παρουσία του σε μια average ομάδα. Ενδιαφέρον θα έχει το πώς θα πράξουν οι πράσινοι στην υπόθεση Άντριους. Παίχτες με αυτό το υπόβαθρο, σε αυτήν τη φάση της καριέρας τους, χρειάζονται υπομονή κατά τη μετάβαση τους στο υψηλότερο επίπεδο.

Overall ο Παναθηναϊκός βελτίωσε (ίσως όχι στον ιδεατό βαθμό αλλά ικανοποιητικά) μερικά κομμάτια που αποτελούσαν βασικά ζητούμενα σε σχέση με το περυσινό σύνολο. Οι κύριες ανάγκες του μπαίνοντας στην Offseason ήταν:

-Post up Big με «κιλά»/Ψηλοί με ικανότητα να τελειώσουν mismatches στο low post (Γκουντάιτις, Ουίλιαμς)

-Ένας Οff Screen-shooter (Γκριγκόνις)

-Playmaking (Ουόλτερς-Λι συν Πονίτκα)

-Guards ικανούς να πιέσουν τη μπάλα ψηλά στο γήπεδο (Λι, Π. Καλαϊτζάκης)

-Παίχτες που από τη φύση τους βάζουν το σώμα τους στη φωτιά και δεν φοβούνται την επαφή

-EL Experience

και σε δεύτερη φάση

-Έναν φόργουορντ που να μπορεί να ματσάρει αμυντικά τον Βεζένκοφ (γιατί ας μη κρυβόμαστε, αυτό είναι το «φονικό» όπλο του μεγάλου αντιπάλου).

Το κενό που παρατηρείται στα φόργουορντ αφήνει περιθώριο στα νεαρά παιδιά ώστε να διεκδικήσουν μια θέση στο βασικό σχήμα όμως είναι προφανές ότι ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα στο σουτ και χρειάζεται ενίσχυση. Με τον PF που θα έρθει, οι πράσινοι είτε θα προσθέσουν shooting firepower είτε defensive versatility και βάθος με έναν F/C. Δεν είναι εύκολο να καλυφθούν και οι δύο ανάγκες με τα δεδομένα που υπάρχουν σήμερα στην ομάδα και στην αγορά. Ο Παναθηναϊκός λογικά θα περιμένει την εξέλιξη της υπόθεσης Μήτογλου και θα κατευθυνθεί αναλόγως αναφορικά με την τελευταία προσθήκη του. Με τον Ουόλτερς υγιή πίσω και έναν “3& D” PF η ομάδα μπορεί να εμφανίσει καλύτερο πρόσωπο. Όμως έχει πολύ δρόμο για να ανταγωνιστεί πραγματικά για μια θέση στην οχτάδα.

 

13.ΑΛΜΠΑ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Kon: Η Γερμανική ομάδα συνεχίζει για μια ακόμη χρονιά στην ίδια αγωνιστική πλατφόρμα που θεμελίωσε ο coach Ρενέσες και πλέον την «τρέχει» ο διάδοχος του στην τεχνική ηγεσία Ίσραελ Γκονζάλες. Μάλιστα το front office των Βερολινέζων είναι σε τέτοιο βαθμό ικανοποιημένο με την δουλειά του Ισπανού τεχνικού (πέρυσι πανηγύρισε το νταμπλ στην εγχώρια λίγκα) που ανανέωσε την συνεργασία μαζί του μέχρι το 2025 αποδεικνύοντας έμπρακτα πόσο τον πιστεύει.

Συνεπώς φέτος αναμένουμε την Άλμπα να κάνει ένα βήμα μπροστά αγωνιστικά και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Αμυντικά οι Βερολινέζοι πρέπει να παρουσιάσουν μια τραχύτερη υφή σε σχέση με την περυσινή χρονιά αν θέλουν να πετύχουν κάτι παραπάνω. Επιθετικά, το αμάλγαμα Motion και sets (συνήθως με συνεργασίες που εμπλέκουν 2 ή 3 παίκτες μόνο) αν επιτευχθεί η κατάλληλη ισορροπία δύναται να παράγει υψηλά νούμερα σε όρους ORAT σε σχέση πάντα με την δεξαμενή δεξιοτήτων που έχει στα χέρια του ο coach Γκονζάλες.

Η ποιότητα των Σίκμα και Λο είναι πάντα εκεί με τον Γερμανό γκαρντ να έρχεται με σπασμένα τα φρένα ύστερα από ένα καταπληκτικό Ευρωμπάσκετ. Ο τραυματισμός/υποτροπή του ικανότερου off ball παίκτη των Βερολινέζων (Έρικσον), ο οποίος θα αναμένεται να επιστρέψει στις αρχές του 2023, είναι δεδομένο ότι θα πλήξει την επιθετική της παραγωγικότητα. Ωστόσο σύμφωνα με όσα διαρρέουν η Άλμπα θα καλύψει το κενό του εκ των έσω, εναποθέτοντας περισσότερες αρμοδιότητες στο νέο απόκτημα Γκάμπριελ Πρόσιντα. Ο 20χρονος Ιταλός, ο οποίος επιλέχθηκε στο No36 του φετινού ΝΒΑ Draft με τα δικαιώματα του να ανήκουν στους Πίστονς, πραγματοποίησε καλή προετοιμασία και μένει να φανεί πως θα ανταποκριθεί σε έναν αναβαθμισμένο ρόλο σε σχέση με αυτόν που υπολόγιζε το staff στην αρχή της περιόδου.

 

 

-ΜΠΑΣΚΟΝΙΑ

 Kon:Οι κινήσεις που έγιναν την φετινή offseason στην Βιτόρια προκαλούν αμφιθυμία στον ουδέτερο παρατηρητή. Η επιλογή της ανάθεσης πηδαλίου στον Τζοάν Πενιαρόγια φαίνεται εύστοχη –τουλάχιστον στα χαρτιά- καθώς το περιβάλλον της Μπασκόνια αποτελεί καλύτερο fit για το στυλ μπάσκετ που πρεσβεύει και την ιδιοσυγκρασία του σε σχέση με αυτό της Βαλένθια.

Από την άλλη πλευρά η στελέχωση του ρόστερ γεννά αρκετές ενστάσεις σε επίπεδο βάθους και ποιότητας. Ο Σιμόνε Φοντέκιο δεν μένει πια εδώ και οι νέες προσθήκες κουβαλούν ένα τσουβάλι ερωτηματικά μαζί τους σχετικά με το πως θα ανταποκριθούν στο επίπεδο της Euroleague.

Το δίδυμο του backcourt με Χάουαρντ και Ντάριους Τόμπσον ομολογώ έχει ενδιαφέρον, ωστόσο δεν παύουν να αποτελούν στοιχήματα που θα απαιτηθεί να γράψουν κάποια αρχικά χιλιόμετρα στην διοργάνωση προτού αποδώσουν σύμφωνα με το skillset τους. Ο Πενιαρόγια θα φροντίσει να στήσει Drag & Double Drag screens για  τους δυο τους σε καταστάσεις transition offense ωστόσο η «σοφία» της βέλτιστης επιλογής μεταξύ δημιουργίας και εκτέλεσης θα έρθει σταδιακά για τους δύο Αμερικανούς.

Σε set επίθεση ο κόουτς αρέσκεται στην χρήση cross screens σε διαφορετικές διατάξεις και σχηματισμούς (πχ. Iverson, Diamond, Shuffle) ωστόσο για την κεφαλαιοποίηση αυτών των screen ίσως του λείπει ένας ψηλός στο ζωγραφιστό με κιλά και elite finishing around the rim. Δεδομένα πάντως οι Γκεντράιτις και Μαρίνκοβιτς θα διαδραματίσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο playbook του Καταλανού προπονητή είτε ως off screen εκτελεστές είτε ως decoy για να τεντώσουν τις αντίπαλες άμυνες και να δημιουργήσουν χώρο για εκτέλεση εντός του ζωγραφιστού.

 Εν κατακλείδι, οι Βάσκοι είναι και φέτος μια ομάδα υψηλού ρίσκου. Ένα μικρό πλεονέκτημα είναι ότι έχουν ευνοϊκό πρόγραμμα στην εκκίνηση της διοργάνωσης με τέσσερα εντός στα πρώτα πέντε παιχνίδια. Για να φτάσουν στην πηγή των playoffs όμως θα πρέπει να κερδίσουν πολλά στοιχήματα μαζί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Buesa Arena θα έχει και φέτος κάποιες βραδιές ατέλειωτου κατήφορου για τους φιλοξενούμενους.

 

 

15.ASVEL

JC: Η ομάδα της Λυών συνεχίζει με προσήλωση τον δικό της δρόμο αποτελώντας την εστία που φιλοξενεί και αναπτύσσει μερικούς από τους επόμενους πολύ καλούς παίχτες της διοργάνωσης. Ο Victor Wembanyama μπορεί να διάλεξε το Παρίσι και ένα διαφορετικό περιβάλλον ώστε να αποδείξει ότι αποτελεί το επόμενο Νο1 του ντραφτ όμως η ASVEL κατάφερε να ενισχύσει τον εγχώριο κορμό της, ποντάροντας σε ασφαλείς και ποιοτικές λύσεις. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το γαλλικό μπάσκετ άλλωστε κάνει πάλι αισθητή την παρουσία του στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ASVEL μας χάρισε μια σπουδαία σειρά τελικών κατακτώντας τον τίτλο απέναντι στη Μονακό πέρυσι, ενώ οι Μονεγάσκοι με τη σειρά τους μας έδωσαν την καλύτερη σειρά playoffs στην EL ματσάροντας με τον Ολυμπιακό.

Οι Γάλλοι πόνταραν στα σίγουρα, φέρνοντας στη Λυών τους Νάντο ντε Κολό και Λοβέρν οι οποίοι θα αποτελέσουν το βαρύ σασί της ομάδας, εφόσον μείνουν υγιείς. Πρόκειται για δύο σημαντικές προσθήκες, μιλώντας πάντα για ένα σύνολο αυτής της ταχύτητας, που θα δώσουν leadership εντός και εκτός παρκέ.

Κατά την προσφιλή τους συνήθεια επένδυσαν σε μερικά νέα πρόσωπα με αρκετά ενδιαφέρουσα προοπτική. Παρακολουθώ τον Yves Pons από τα χρόνια του Τενεσί. Πρόκειται για έναν ακατέργαστο επιθετικά PF με εντυπωσιακή αθλητική ικανότητα και φυσικό προφίλ. Ο Jonah Mathews έχει επίσης εξαιρετικά στοιχεία και δίνει υποσχέσεις ότι μπορεί στο περιβάλλον της ASVEL να εξελιχθεί στον επόμενο Τζόρνταν Λόιντ. Ο T.J. Parker επένδυσε στον Parker Jackson-Cartwright (πολύ καλή σεζόν πέρυσι στη Γερμανία) ακολουθώντας το μοτίβο της ProA που δίνει ευκαιρίες σε μικρόσωμους PGs.

H ASVEL μπορεί να εκπλήξει κόσμο στο ξεκίνημα της σεζόν (όπως έχει κάνει τα τελευταία χρόνια) όμως δεν θα είναι εύκολο να κρατηθεί ψηλά στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι άλλωστε προτεραιότητα για αυτήν σε συνάρτηση πάντα με τους στόχους του προγράμματος της. Όσο το δίδυμο των βετεράνων σταρ είναι υγιές θα μπορεί να αποτελεί υπολογίσιμη δύναμη, ειδικά στα εντός έδρας ματς. Χωρίς αυτούς, η παραγωγική της δυναμική (απαραίτητο στοιχείο για να ανταγωνιστεί στο μπάσκετ του σήμερα) δεν θα είναι η ίδια.

 

16.ΒΑΛΕΝΘΙΑ

 Kon: Στην πόλη υπάρχει κάψα για την επιστροφή των «Taronges» στην κορυφαία σκηνή της Ευρώπης, με το 90%(!) του La Fonteta να έχει διατεθεί για την κάλυψη των φετινών κατόχων διαρκείας. Με τον Άλεξ Μουμπρού στο τιμόνι και ένα ρόστερ ταλαντούχων παικτών, η Βαλένθια ξεκινά την σεζόν στην Ευρωλίγκα ως ένα εκ των –πολλών- αουτσάιντερ για την μάχη των playoffs.

Στο ρόστερ υπάρχουν ορισμένοι proven Euroleague caliber παίκτες όπως οι Τζόουνς, Χέρμανσον, Κλαβέρ και Ντούμπλιεβιτς. Παράλληλα υπάρχει και μπόλικο επιθετικό ταλέντο (είδαμε προσφάτως τι μπορεί να κάνει ο Τζάρεντ Χάρπερ σε επίπεδο ACB) το οποίο σε συνδυασμό με την παραδοσιακή επίθεση συνεργασίας που παρουσιάζουν βάσει κουλτούρας οι Πορτοκαλί ανεξαρτήτως head coach, δύνανται να δώσουν άνω του μέσου όρου της λίγκας νούμερα στον δείκτη ORAT.

Αυτό που φαίνεται να υπάρχει –και πάλι- σε σχετική έλλειψη στην φετινή δεξαμενή ταλέντου είναι η αθλητικότητα γεγονός το οποίο είναι δεδομένο ότι θα «γράψει» σε κάθε έκφανση της αμυντικής συμπεριφοράς της ομάδας του κόουτς Μουμπρού περιορίζοντας ταυτόχρονα την γκάμα των επιλογών του σε επίπεδο αμυντικών τακτικών . Παραδείγματος χάρη το πιθανότερο είναι ότι σε pick & roll καταστάσεις, switching τακτικές θα δούμε μάλλον σπάνια (ίσως μόνο με τον Rivero στο «5») αντίθετα θα προτιμηθούν άμυνες με εμπλοκή τρίτου παίκτη όπως η περίφημη «Next» (θιασώτης της οποίας είναι ο coach Κατσικάρης) η οποία εμπλέκει αμυνόμενο από την δυνατή πλευρά.

Δυστυχώς η Ευρωλίγκα έχει αποδείξει ότι είναι αμείλικτη με όσες ομάδες δεν γεμίζουν επαρκώς τις «αποθήκες αθλητικότητας» τους καθώς όσο πηγαίνουμε βαθύτερα στην σεζόν πνέουν τα λοίσθια σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό που πιάνει pick σε όρους physicality και stamina. Μένει να δούμε αν η φετινή Βαλένθια μπορεί να αποτελέσει την εξαίρεση.

 

–ΕΡΥΘΡΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ

 Kon: Οι ερυθρόλευκοι του Βελιγραδίου παρουσιάζονται ελαφρώς αποδυναμωμένοι στην εκκίνηση της φετινής σεζόν. Η απώλεια του κόουτς Ράντονιτς είναι πλήγμα για τον οργανισμό καθώς με την δουλεία του οδηγούσε τους Σέρβους σε συνεχείς υπερβάσεις των δυνατοτήτων τους βάσει budget και ρόστερ παρουσιάζοντας σχεδόν κάθε χρόνο, στις δύο θητείες του, μια αξιόμαχη και αξιοπρεπή ομάδα. Η αντικατάσταση του από τον Βλάντιμιρ Γιοβάνοβιτς ενέχει σημαντικό ρίσκο αλλά είναι συνεπής με τις νόρμες που ακολουθεί το front office των Σέρβων (νεαροί και φιλόδοξοι Balkan προπονητές) για την κάλυψη της θέσης του head coach.

Όσον αφορά τους αθλητές που υπέγραψαν αυτό το καλοκαίρι έγινε σχετικά καλή δουλειά υπογράφοντας αρκετά παιδιά με Euroleague experience, ένα στοιχείο που φαίνεται να ιεραρχείται όλο και πιο ψηλά κάθε χρόνο από τους recruiters των ομάδων της διοργάνωσης. Σαφώς η προσθήκη του Νέντο ξεχωρίζει, ο –υγιής- Σέρβος θα αποτελέσει μια ισχυρή ένεση ποιότητας σε μια ομάδα με έναν από τους χαμηλότερους προϋπολογισμούς της διοργάνωσης.

Πέρα από τον πρώην πράσινο, ο Χασάν Μάρτιν θα προσφέρει μια σταθερή απειλή σαν roller σε pick and roll καταστάσεις και versatility στην θέση «5» όπου υπάρχει περιορισμένο mobility (Κούζμιτς, Πετρούσεφ). Μπέντιλ και Χόλαντ θα λειτουργήσουν σαν stretch 4s και η αποτελεσματικότητά τους από την περιφέρεια θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό το επιθετικό ταβάνι των Σέρβων στην φετινή διοργάνωση.

 Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα της ομάδας στην preseason δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική. Το coaching staff έχει αρκετό δρόμο να καλύψει για να παρουσιάσει μια αξιόμαχη ομάδα, την φετινή σεζόν, σε μια διοργάνωση που είναι αμείλικτη απέναντι σε κάθε αδυναμία που παρουσιάζεις.

 

18.ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ ΚΑΟΥΝΑΣ

 Kon: Οι Λιθουανοί μάλλον συνεχίζουν να απογοητεύουν για μια ακόμα σεζόν με τις κινήσεις τους στην offseason. Το front office τους δείχνει να έχει απωλέσει μέρος της μεθοδικότητας και της ακρίβειας που τους επέτρεπε να πραγματοποιούν εξαιρετικά στοχευμένες και value for money κινήσεις έχοντας διαχρονικά έναν από τους χαμηλότερους προϋπολογισμούς της διοργάνωσης. Η επιλογή συνέχισης της συνεργασίας με τον κόουτς Maksvytis φαίνεται τουλάχιστον ύποπτη, με την εικόνα της Λιθουανίας στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ να ενισχύει τους όποιους ενδοιασμούς.

Ένα γρήγορο σκανάρισμα στο ρόστερ των κυπελλούχων Λιθουανίας αποκαλύπτει σημαντικά κενά στην στελέχωση, μόνο στις θέσεις των φόργουορντ φαίνεται να υπάρχει επαρκής ποιότητα και πληθώρα επιλογών καθώς τα δίδυμα Μπραζντέικις-Ουλανόβας και Κάβανο-Σμιτς θα κληθούν να σηκώσουν το βάρος στις θέσεις «3» και «4» αντίστοιχα. Μάλιστα ο Μπραζντέικις, ο οποίος παρουσίασε ψήγματα της κλάσης του στο Ευρωμπάσκετ, αναμένεται να αναλάβει τον ρόλο του go to guy καθώς είναι μάλλον ότι ποιοτικότερο διαθέτουν οι Λιθουανοί στο φετινό ρόστερ τους.

Σαν δεύτερο βιολί αναμένεται να δούμε τον Κίναν Έβανς ο οποίος διαθέτει scoring instincts ,playmaking skills και μια ευκαιρία να «γράψει» καλά νούμερα φέτος ανεξάρτητα από την πορεία της ομάδας του.  Τέλος η κίνηση με τον Κεβάριους Χέις στο «5» έχει ενδιαφέρον καθώς είναι ένας αθλητής ο οποίος διαθέτει την πρώτη ύλη (agility, high motor, leaping ability) ώστε να καθιερωθεί σε αυτό το επίπεδο προσφέροντας rim protection & rebounding αμυντικά και above the rim finishing στην επίθεση.

 

Υ.Γ: Η λίγκα μας στο Euroleague Fantasy Challenge

Όνομα: Hoopfellas Official League

Κωδικός: 856AFBF7