Hoopfellas 2021-22 EL Playoffs Predictions

 

“Every life is in many days, day after day. We walk through ourselves, meeting robbers, ghosts, giants, old men, young men, wives, widows, brothers-in-love, but always meeting ourselves.” —  James Joyce, Ulysses

Η διαδρομή μπαίνει στην τελική της ευθεία. Ήταν ένα μεγάλο, περιπετειώδες ταξίδι αυτή η regular season. Τώρα, είναι η στιγμή που ο δημιουργός (στην προκειμένη περίπτωση, ο προπονητής) πρέπει με κάποιο τρόπο να τοποθετήσει όλους τους ήρωες του έργου στην ίδια σελίδα του μυαλού του. Δεν είναι εύκολο. Πρέπει να πάει βαθιά πνευματικά. Αλλά κάπως έτσι γράφονται τα “διαμάντια, κάπως έτσι παράγεται τέχνη.

Τα playoffs της Ευρωλίγκας είναι εδώ. Είναι η ώρα των δυνατών μυαλών και των intangibles. Σε μια σεζόν όπου η διοργάνωση είχε έντονο το στοιχείο της “ταξικής διάρθρωσης”, φτάσαμε την Άνοιξη να μοιάζουν ξαφνικά όλα πιο ανοιχτά. Το ντεφορμάρισμα των Ισπανών και της Αρμάνι, η κατακόρυφη άνοδος της Μακάμπι, ο γρίφος της Σφίγγας Αναντολού και φυσικά ο Ολυμπιακός, πανέτοιμος για να φτάσει μέχρι το τέλος του δρόμου. Υπάρχει άραγε περιθώριο έκπληξης στα φετινά playoffs; Θα το μάθουμε σύντομα.

Η ομάδα του Hoopfellas ετοίμασε το καθιερωμένο κείμενο, αναλύοντας τα τέσσερα ζευγάρια και προβλέποντας την κατάληξη τους. Ο “77” θα σας παρουσιάσει το ματσάρισμα της Αρμάνι με την Αναντολού και της Ρεάλ με τη Μακάμπι, ο KonChris τη μάχη του μισού γηπέδου ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα και τη Μπάγερν και εγώ το ζευγάρι του Ολυμπιακού.

Πριν ξεκινήσουμε, σας παραθέτουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κάρτα από τους φίλους μας στο Newstats στην οποία απεικονίζεται η σταθερότητα στο performance των παιχτών των φετινών playoffs μέχρι τώρα στη σεζόν (το PIR ως δείκτης αξιολόγησης).

 

 

 

 

 

Ολυμπιακός-Μονακό από τον Jim Conway

 

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις με τις ανακατατάξεις που έφερε η αποπομπή των ρωσικών ομάδων από τη διοργάνωση περίπου δύο μήνες πριν και σε συνάρτηση με τον αγωνιστικό ρυθμό των ομάδων, πίστευα ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να πάρει ένα πιο γρήγορο, λίγο πιο ξεκούραστο, τραίνο για τον σταθμό του Βελιγραδίου.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν shortcuts για το F4 της Ευρωλίγκας. Γιατί πολύ απλά το επίπεδο των ομάδων που φτάνουν μέχρι τα playoffs είναι τέτοιο που σου επιβάλλει να είσαι πολύ καλός για να περάσεις στην τελική πίστα. Όμως φέτος, αυτή η ειδική συνθήκη-απόρροια εξωτερικών παραγόντων και ιστορικών γεγονότων, γεννούσε μια εξαίρεση. Όπως φαινόταν εκείνη τη στιγμή, η πιθανότητα κάποια ή κάποιες από τις ομάδες της κορυφής να είχαν ένα θεωρητικά πιο βολικό ματσάρισμα ήταν υπαρκτή. Ας μη ξεχνάμε ότι το ανακάτεμα της τράπουλας έφερε στην οχτάδα κάποια σύνολα που σε διαφορετική περίπτωση δύσκολα θα άνοιγαν τη συγκεκριμένη πόρτα.

Εκείνη την περίοδο λοιπόν, φαινόταν ότι το καλύτερο δυνατό ματσάρισμα για τους ερυθρόλευκους ήταν η ελαφρώς ανακάμπτουσα αλλά ακόμα βυθισμένη στην εσωστρέφεια Μακάμπι. Η Μονακό ήταν επίσης καλή περίπτωση καθώς παρά το πλούσιο οπλοστάσιο της, κανείς δεν πίστευε ότι έχει τον χαρακτήρα να κερδίσει παιχνίδι στο ΣΕΦ. Κάπως έτσι, η πρωταθλήτρια Αναντολού ήταν η μοναδική ομάδα που θεωρητικά ο Ολυμπιακός θα ήθελε να αποφύγει καθώς τα πνευματικά χαρακτηριστικά της και το ειδικό βάρος συγκεκριμένων προσώπων μείωναν την επίδραση του πλεονεκτήματος έδρας στη σειρά.

Μερικούς μήνες μετά, με τις οχτώ ομάδες να πέφτουν στο νήμα, τα πράγματα έμοιαζαν λίγο διαφορετικά. Η αίσθηση που αποκόμισα φιλτράροντας προσεκτικά την εξέλιξη του παιχνιδιού των ομάδων και αξιολογώντας το performance τους εβδομαδιαία (σε κάθε αναμέτρηση τους στην EL αλλά και στις εγχώριες λίγκες) είχε διαφοροποιηθεί. Ο Ολυμπιακός θα ήταν φαβορί σε κάθε περίπτωση, απέναντι σε οποιονδήποτε πιθανό αντίπαλο. Όμως η Μακάμπι πιθανόν θα του έδινε την πιο επικίνδυνη διασταύρωση.

Οι Ισραηλινοί μεταφορφώθηκαν στην ομάδα που είχε αρχικά οραματιστεί ο κόουτς Σφαιρόπουλος, από τη στιγμή που αυτός αποχώρησε από το Τελ Αβίβ. Ένα σύνολο με πολύ ταλέντο στη frontcourt, μέγεθος, physicality, παίχτες στη σωστή ηλικία και στο κατάλληλο σημείο της καριέρας τους ώστε να νικήσουν και ρολίστες που τη βοήθησαν πολύ στο αμυντικό κομμάτι, στηρίζοντας το αγωνιστικό οικοδόμημα με την ενέργεια και την σωστή εκτέλεση των μικρών πραγμάτων που φέρνουν μια ομάδα στον αφρό. Η Αναντολού παραμένει ένας πολύ υπολογίσιμος αντίπαλος όμως νομίζω ότι θα χρειαζόταν μια for the ages παράσταση από κάποιον εκ των μασκοφόρων εκδικητών του backcourt της για να βγει αλώβητη από τη σειρά. Εν τέλει η μπίλια έκατσε στη Μονακό. Ταλαντούχα με μεγάλο ποιοτικό βάθος και παράλληλα η ομάδα με το καλύτερο ίσως αγωνιστικό performance στον δεύτερο γύρο της διοργάνωσης. Άπειρη δε και με αβέβαιες αντιδράσεις στο unique οικοσύστημα των playoffs της EL.

Το μομέντουμ είναι σίγουρα σημαντικό όμως κατά τη μετάβαση από την κανονική περίοδο στα playoffs οι ομάδες συνήθως συναντούν μια στενή πόρτα η οποία τους αναγκάζει να επιβραδύνουν, να ανασυγκροτηθούν και να προσαρμοστούν στη διαδικασία μιας σειράς παιχνιδιών με έναν συγκεκριμένο αντίπαλο. Πρόκειται για μια πολύ διαφορετική κατάσταση όπου δοκιμάζονται εκτός από τις ικανότητες, το επίπεδο συγκέντρωσης, πνευματικής ετοιμότητας και πνευματικότητας του κάθε οργανισμού καθώς αυτός καλείται να διαχειριστεί σωστά την ασαφή ακολουθία και τις εναλλαγές συναισθημάτων που παράγουν αυτά τα παιχνίδια.

Το ερυθρόλευκο πλεονέκτημα της συναισθηματικής νοημοσύνης

Μια από τις καλύτερες ατάκες που αφορούν ελληνική ομάδα ειπώθηκε πέρυσι από τον Ετόρε Μεσίνα όταν ο Σικελός «καθηγητής» είπε ουσιαστικά ότι ο Ολυμπιακός είναι οι Μαϊάμι Χιτ της Ευρώπης.

«Έχουν παράδοση, χαρακτήρα, παίζουν πάντα οργανωμένα και είναι σκληροί πνευματικά» είπε μεταξύ άλλων ο Ιταλός προπονητής.

Νομίζω είναι μια πολύ εύστοχη παρομοίωση η οποία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Είναι πολύ χρήσιμο να βλέπεις τη ματιά τέτοιων ανθρώπων και δη ξένων, αναφορικά με τις ελληνικές ομάδες.

Ο φετινός Ολυμπιακός έχει πιάσει το απόλυτο. Κατέκτησε το πολυπόθητο two-way basketball, το «τάλισμαν» της επιτυχίας όπως κηρύττουμε εδώ και αρκετά χρόνια στο Hoopfellas, αποδίδοντας σε υψηλά standards και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Είχε συνοχή, συμμετοχικότητα και ξεκάθαρους ρόλους, στοιχεία που τον βοήθησαν να  διατηρήσει ένα σταθερά καλό αγωνιστικό επίπεδο σε όλη τη σεζόν. Είχε ποιοτικό βάθος, διαφορετικές δεξιότητες και “κόσμο” στο ρόστερ του. Όσο προχωρούσε η σεζόν, οι παίχτες των ερυθρολεύκων έβγαζαν έναν εσωτερικό ηλεκτρισμό που προέρχεται από τον αμιγή τους συγχρωτισμό.

Η περυσινή μάλλον απογοητευτική χρονιά τον βοήθησε πολύ τελικά. Είδε τα λάθη και τις ελλείψεις του, τοποθέτησε τα χρήματα του σωστά και πολύ στοχευμένα στην αγορά επενδύοντας σε σίγουρες λύσεις και σε ένα ρόστερ όπου όλοι οι αθλητές του είχαν εμπειρία Ευρωλίγκας, γεγονός που τον βοήθησε να φτάσει γρήγορα αγωνιστικά στο σημείο που ήθελε ο κόουτς Μπαρτζώκας.

Απέναντι στη Μονακό οι ερυθρόλευκοι έχουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο πλεονέκτημα. Δεν αναφέρομαι απλά σε όρους αγωνιστικής υπεροχής. Ο Ολυμπιακός είναι σαφώς πιο παιγμένο σύνολο σε αντίστοιχες καταστάσεις. Διαθέτει προσωπικότητες που έχουν περπατήσει τον δρόμο και συλλογικά ως οργανισμός έχει την εμπειρία να διαχειριστεί καλύτερα τα ups & downs που γεννάει μια τέτοια σειρά playoffs, χωρίς να χάσει τον προσανατολισμό του. Αυτή ακριβώς η εμπειρία σε βοηθάει να αδειάσεις συναισθηματικά πιο γρήγορα ξεκινώντας για την επόμενη πρόκληση. Εκτός αυτού δε, σαν σύνολο (λαμβάνοντας υπόψη την αύρα που απορρέει από την μικροκοινωνία μιας ομάδας σε εμάς τους απ’έξω) μοιάζουν πιο έτοιμοι να κερδίσουν μια μάχη στα χαρακώματα γιατί υπερτερούν στο κομμάτι της συναισθηματικής νοημοσύνης.

Είναι υπέρ του δέοντος σημαντικό να γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις και πώς να το κάνεις «μαζί» για να επανέλθεις όταν βρίσκεσαι στο έδαφος σε μια περίοδο όπου κάθε κατοχή, κάθε απόφαση (γιατί πρόκειται για μια ακολουθία αποφάσεων), αποτελούν κομμάτια που σταδιακά συμπληρώνουν το παζλ ενός αγώνα και σταδιακά μιας ολόκληρης σειράς. Θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός γνωρίζει καλύτερα πως θα εκτελέσει αυτές τις λεπτομέρειες νίκης που θα του δώσουν το πλεονέκτημα στην τελική ευθεία (πιθανόν και στο νήμα) της σειράς. Όμως πρώτα θα πρέπει να δουλέψει πολύ για να φέρει αυτήν ακριβώς τη σειρά στα μέτρα του.

Το τακτικό κομμάτι

Η Μονακό διαθέτει ένα πολύ καλό σύνολο το οποίο μάλιστα έκανε άλματα βελτίωσης τους τελευταίους μήνες. Η επίθεση της ρολάρει καλύτερα ενώ το επίπεδο έντασης στο αμυντικό κομμάτι έχει ανέβει σημαντικά (αξιοσημείωτη η πρόοδος στην transition άμυνα). Οι Μονεγάσκοι είναι πολύ αθλητικοί, έχουν τους παίχτες για να ανταπεξέλθουν σε παιχνίδι επαφής και το ταλέντο για να σκοράρουν απέναντι σε οποιονδήποτε. Επίσης, σουτάρουν αρκετά καλά από την περίμετρο, στοιχείο που τους κάνει ολίγον απρόβλεπτους.

Το κύριο χαρακτηριστικό τους εντοπίζεται στην ατομική ικανότητα. Είναι η Νο1 iso-ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας (με διαφορά από τη δεύτερη αναφορικά με το ποσοστό εμφάνισης τέτοιων καταστάσεων στο παιχνίδι της) στο επιθετικό κομμάτι ενώ παράλληλα έχει αθλητές που διακρίνονται στην προσωπική άμυνα. Θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε την επίδραση της Hand Off άμυνας του Ολυμπιακού στην επιθετική ανάπτυξη των Μονεγάσκων. Οι ερυθρόλευκοι (με το ελίτ σε αυτό το κομμάτι δίδυμο των Ουόκαπ-Παπανικολάου) έχουν φέτος την καλύτερη Hand-Οff άμυνα της Ευρωλίγκας.

 

Πάμε να παραθέσουμε μερικές ακόμα σημειώσεις:

-Θεωρώ δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να φθείρει πολυεπίπεδα τον Τζέιμς σημαδεύοντας τον στην επίθεση του. Ήταν μια προσπάθεια ξεκάθαρη στα δύο φετινά ματς όπου οι ερυθρόλευκοι είχαν κυκλώσει τον αμυντικό συνδυασμό των Τζέιμς-Μοτιεγιούνας στις PnR δράσεις, επιδιώκοντας να παίξουν επάνω  τους.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας έτρεξε post ups & side isolations (transition, δεύτερος χρόνος) με τον Ουόκαπ απέναντι στον σταρ της Μονακό. Κρυφό όπλο για την ελληνική επίθεση στη σειρά μπορεί να είναι η πάσα του Fall, ειδικά στα side PnR όπου η άμυνα της Μονακό “μαζεύει” προς τον άξονα για να ματσάρει τα αδυναμα πόδια του Μοτιεγιούνας. Ο Ολυμπιακός μπορεί σε αυτές τις περιπτώσεις να βρει μέσω του Fall επίθεση στη Weak side (κατευθείαν εκτέλεση, fast breaks μισού γηπέδου με παίχτη παραπάνω στην πλευρά). Σημειώστε ότι η Μονακό είναι πολύ αδύναμη όταν πρόκειται να ελέγξει cuts στην άμυνα της. Θεωρώ ότι η ελληνική επίθεση μπορεί να χτυπήσει εδώ.

-Σε συνέχεια των παραπάνω μπορούμε να υπογραμμίσουμε την αποτελεσματικότητα των ερυθρόλευκων επιθετικών δράσεων που μέσω στοχευμένης διάταξης, τοποθετούσαν τον Μάικ Τζέιμς (ο παίχτης του στο corner 3) στην τελική γραμμή, ως τελευταίο αμυνόμενο στην πλατφόρμα τoυ Spread PnR, τραβώντας τους ψηλούς στην περίμετρο. Μια σωστά συγχρονισμένη πάσα έβρισκε τον Fall σε κίνηση με τον Μάικ στατικό (όχι ότι παίζει ρόλο) στο κέντρο της ρακέτας.

-Ο Ολυμπιακός θα δουλέψει αρκετά Spain PnR -ειδικά με ball handler τον Σλούκα-  για να μπορέσει με το back screen να βγάλει εκτός το “ελικόπτερο” Donta Hall. Ο κόουτς Μπαρτζώκας θέλει να κρατήσει τον ιπτάμενο Αμερικανό μακριά από την τελική προσπάθεια των παιχτών του στη ρακέτα. Ο Hall φτάνει σε ύψη που δύσκολα μπορεί άλλος παίχτης να τον ακολουθήσει και συνεργάζεται εξαιρετικά με τον Τζέιμς στο PnR. To motor, η αθλητική του ικανότητα και το hard finishing που φέρνει ήταν μερικά από τα στοιχεία που μετέτρεψαν τη Μονακό σε Νο1 “put back” (άμεση εκτέλεση μετά από επιθετικό ριμπάουντ) ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας.

Στην κατεύθυνση αυτή οι ερυθρόλευκοι μπορούν κάλλιστα να ενεργοποιήσουν τις δράσεις που είδαμε απέναντι στη Ρεάλ και τον Ταβάρες, με τον Ουόκαπ να κρατάει τον αντίπαλο γκαρντ στην πλάτη του μετά το ball screen και τον Fall με το μεγάλο κορμί του να σκρινάρει (ως κατάληξη του roll) τον Hall, ανοίγοντας τον διάδρομο για το drive.

-Συνολικά οι ερυθρόλευκοι θα επιδιώξουν μέσω της 5-Out να επιτεθούν στην καρδιά της ρακέτας των Μονεγάσκων, δοκιμάζοντας τις συνεργασίες τους. Και στο transition (Drag Screen καταστάσεις για τον Σλούκα) αλλά και στο μισό γήπεδο η διάταξη αυτή θα αποτελέσει το εισαγωγικό πλαίσιο για την επίθεση του Ολυμπιακού ο οποίος θα προσπαθήσει να ανοίξει τις αποστάσεις στα μετόπισθεν μιας πολύ αθλητικής ομάδας. Βασικό εργαλείο στην προσπάθεια αυτή θα είναι φυσικά ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ.

Ο 26χρονος φόργουορντ έρχεται από μια εκπληκτική σεζόν όντας ένας από τους πιο efficient scorers στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το πληθωρικό του οπλοστάσιο (πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι, παιχνίδι μακριά από τη μπάλα και με αυτήν στο παρκέ) και η ικανότητα του στο ριμπάουντ δεν ματσάρονται εύκολα από καμία άμυνα. Ο Βεζένκοφ γράφει 1.68 πόντους ανά κατοχή μέσα από cuts (το αδύναμο σημείο της άμυνας του Ομπράντοβιτς) και 1.17 πόντους μέσα από post ups (No7 στη διοργάνωση). Η Μονακό με τον Ουίλ Τόμας στο “4” θα προσπαθήσει να κλειδώσει το low post όμως δεν θα είναι εύκολο.

-Η Μονακό πιθανόν θα δουλέψει (και) με High Flat PnR δράσεις, με τον Τζέιμς στα 10 μέτρα να δέχεται το flat screen Μοτιεγιούνας ώστε να επιτεθεί ο Αμερικανός γκαρντ σε full speed στον Fall, στον άξονα. Σε αυτές τις καταστάσεις ο Τζέιμς συχνά ψάχνει την πάσα πίσω στον Λιθουανό, ο οποίος έχει τη δυνατότητα να εκτελέσει από το τρίποντο. Ο σέντερ των Μονεγάσκων σουτάρει με 36.2% (1.4 εκτελέσεις) πίσω από τη γραμμή των 6.75 αλλά και με μόλις 43.9% από τις προσωπικές.

-Το High PnR αποτελεί βασικό τρόπο έκφρασης των ομάδων που έχουν στο τιμόνι τους τον Μάικ Τζέιμς. Πολύ προσοχή στις περιπτώσεις “αλλαγής”, όπου ο Αμερικανός γκαρντ παίζει κάθετα ψάχνοντας τον Hall ο οποίος περιμένει με ελατήρια στα πόδια στην τελική γραμμή.

-Σημαντικό ρόλο στη σειρά μπορεί να διαδραματίσει ο Leo Westermann για τον κόουτς Ομπράντοβιτς. Έχει την εμπειρία και την ποιότητα για να βρεθεί στην πρώτη γραμμή και να ανταποκριθεί παίζοντας δίπλα στους Τζέιμς-Ντιαλό, σε μια περίοδο όπου ο Άντζουσιτς προσπαθεί να βρει τα πατήματα του. Ο Γάλλος γκαρντ πιθανόν θα πάει επάνω στον Παπανικολάου (ώστε να αναλάβει ο Ντιαλό τον Ντόρσεϊ) και θα προσπαθήσει να αποσυμφορήσει τον Τζέιμς με την ικανότητα του να οργανώσει και να δημιουργήσει.

 

 

Αlpha Diallo vs… basically everyone

Καταλυτικό ρόλο στη βελτίωση του παιχνιδιού της Μονακό έχει παίξει η ανάπτυξη του Alpha Diallo τους τελευταίους τρεις μήνες. Ο 25χρονος wing συνάντησε εύλογα δυσκολίες κατά τη μετάβαση του στο υψηλότερο επίπεδο όμως απέδειξε ότι είναι ένας αθλητής με γερές βάσεις (όσοι τον είχαν παρακολουθήσει με την TEAM USA μπορούσαν να διακρίνουν ότι έχει τα στοιχεία για να παίξει καλό μπάσκετ στην Ευρώπη) αλλά κυρίως τον χαρακτήρα για να ξεπεράσει τα ουκ ολίγα εμπόδια που βρέθηκαν στον δρόμο του και να κάνει το επόμενο βήμα.

Ομολογώ ότι αυτό που βλέπουμε από τον Γενάρη και μετά από τον Diallo ξεπερνάει τις προσδοκίες μου αναφορικά με την πορεία του στη φετινή σεζόν. Το παιδί γράφει στην ProA νούμερα αντίστοιχα με αυτά που είδαμε πέρυσι στο Λαύριο, έχοντας βελτιώσει κατακόρυφα την περιφερειακή του εκτέλεση. Στην Ευρωλίγκα επίσης οι αριθμοί του είναι πανομοιότυποι. Ο Σάσα Ομπράντοβιτς τον ανεβάζει συχνά και στο «1» και ο Αμερικανός γκαρντ-φόργουορντ έχει σταδιακά επιδείξει σημαντική βελτίωση στο παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια όπου ήταν πολύ αδύναμος. Αυτό το κομμάτι μαζί το περιφερειακό σουτ αλλά και το μέγεθος για ένα παιδί που είχε δεξιότητες SF/PF ως πρώτη ύλη, ήταν τα μεγαλύτερα ερωτηματικά σχετικά με την απορρόφηση του στην αγωνιστική πλατφόρμα της Ευρωλίγκας. Ο Diallo ήταν τεχνικά average (ακόμα είναι) όμως έχει έναν έμφυτο προσόν, κάτι που δεν διδάσκεται. Το never back down mentality.Για να το κάνουμε τάλιρα μιλώντας στην αργκό,  «τις παίζει» με οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Δεν βλέπει φανέλες, έδρες και ονόματα. Απλά, δεν κάνει πίσω πουθενά.

Η μάχη του με τους wings του Ολυμπιακού (Παπανικολάου, Μακίσικ, Ντόρσεϊ) θα είναι καθοριστική. Ειδικά αυτή με τον Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ο sharpshooter των ερυθρολεύκων έδειξε μια δυσκολία να σκοράρει επάνω στον Diallo στις δύο φετινές αναμετρήσεις (στο Πριγκιπάτο βρήκε πόντους μακριά από την άμυνα του wing της Μονακό) και το ματσάρισμα τους στη σειρά θα έχει τρομερό ενδιαφέρον. Σε ένα σύνολο γεμάτο σκόρερ, ο Diallo δίνει το κάτι παραπάνω με τη διαφορετικότητα του (επιθετικό ριμπάουντ, υψηλό motor, hustling, παιχνίδι μακριά από τη μπάλα) και κυρίως μια πιο σκληρή υφη στο αγωνιστικό κέλυφος των Μονεγάσκων. Η ελληνική ομάδα πρέπει λοιπόν να στοχεύσει το μυαλό του. Μοιάζει άκαμπτος ψυχολογικά όμως στην πραγματικότητα «τσιμπάει». Δεν είναι τόσο συγκροτημένος πνευματικά ακόμα. Οι ερυθρόλευκοι έχουν πλεονέκτημα στη γραμμή των φόργουορντ και δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσουν τον Diallo να κάνει το κομμάτι του κερδίζοντας τόνους προσωπικών μονομαχιών όπως έχει συνηθίσει.

Η σειρά της ζωής του

Ναι, είναι ΑΥΤΗ.

Αυτή που του δίνει την ευκαιρία να μεγαλώσει τον προσωπικό του μύθο. Ο Μάικ Τζέιμς είχε και φέτος τα προσωπικά του Highlands & Lowlands στο Πριγκιπάτο, απόρροια του ιδιαίτερου mindset που κουβαλάει και της φωνής που του ψιθυρίζει συνεχώς στο αυτί. Υπήρχαν βραδιές που ξυπνούσε μέσα του ο Τζακ Τόρανς (The Shining) και άλλες «ο Εκλεκτός». Η αποπομπή του κόουτς Μίτροβιτς και ο ερχομός του (πιο δημοσιοσχετίστα) Σάσα Ομπράντοβιτς που του έδωσε τα κλειδιά της ομάδας στα χέρια (γιατί αλλιώς ο ίδιος ο κόουτς ήξερε ότι θα έπαιρνε αυτός στα δικά του χέρια τα παπούτσια του) τον ηρέμησε και έδωσε στο ευρωπαϊκό μπασκετικό τον γνωστό, αγαπημένο Μάικ.

Άλλωστε, ο καλλιτέχνης πρέπει να δουλεύει μέσα σε καλλιτεχνική ελευθερία. Δεν μπορείς να τον περιορίσεις. Μπορείς να τον συμβουλεύσεις σχετικά με το περιβάλλον, τον χώρο, το σύνολο, όχι όμως για τη δημιουργικότητα του. Αυτή είναι κάτι ιερό.

Σε μια χρονιά όπου ο (σχεδόν) 32χρονος Αμερικανός σούπερ-σκόρερ φαίνεται ότι έχει λίγο από την αθλητική του ικανότητα, απέδειξε ότι έχει την ποιότητα και τα unique skills να επηρεάσει όσο λίγοι το παιχνίδι σε αυτό το επίπεδο. Ο Ολυμπιακός έκανε καταπληκτική δουλειά απέναντι του στο ματς του ΣΕΦ όμως δεν μπόρεσε να τον περιορίσει πριν λίγο καιρό στο Πριγκιπάτο όπου ο Τζέιμς έκανε ότι ήθελε.

Πρόκειται για την απόλυτη πρόκληση για τον Τόμας Ουόκαπ. Ο Αμερικανός πόιντ γκαρντ του Ολυμπιακού είναι από τους λίγους παίχτες στην Ευρώπη που μπορούν να κοντράρουν σωματικά και να κερδίσουν προσωπικές μάχες από τον Τζέιμς. Είναι πολύ πειθαρχημένος στο αμυντικό κομμάτι και ένας από τους καλύτερους στην άμυνα μακριά από τη μπάλα. Μιλάμε για «Βράχο». Ο Τζέιμς βέβαια είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Τα ball handling skills και η ικανότητα του να ευστοχήσει με συνέπεια σε προσπάθειες εκτός ισορροπίας που ένας καλός «Ευρωπαίος» σκόρερ (αναφέρομαι σε παίχτες που παίζουν στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού)έχει κάτι σαν 10% πιθανότητες επιτυχίας, τον τοποθετούν σε μια τελείως ξεχωριστή κατηγορία. Ο στόχος της ελληνικής άμυνας θα είναι να σπρώξει σταδιακά τον Τζέιμς μακριά από το καλάθι (από τα 6 μέτρα και πίσω) και να τον οδηγήσει στη ρώσικη ρουλέτα των μακρινών contested σουτ.

Ο Κώστας Παπανικολάου θα είναι ο επόμενος που θα στρατολογηθεί. Δίνει τη δυνατότητα στον κόουτς Μπαρτζώκα να έχει ένα μεγάλο κορμί στο κέντρο του ζωγραφιστού σε περίπτωση «αλλαγής» στα γνωστά κεντρικά PnRs Μονεγάσκων, ευελπιστώντας δε ότι η παλιά συνταγή «πρώτα κοντός να τον κουράσει και έπειτα ψηλός να τον σκεπάσει» θα φέρει αποτέλεσμα. Εάν ο Ολυμπιακός κρατήσει το efficiency του Τζέιμς χαμηλά, θα έχει κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα για την πρόκριση στο F4.

To Match-up: Κώστας Παπανικολάου vs Dwayne Baycon

Ναι, ο Κώστας Παπανικολάου θα έχει πολύ δουλειά σε αυτή τη σειρά όπως καταλαβαίνετε. Ο Dwayne Bacon αποτέλεσε μια κίνηση η οποία ανέβασε ένα επίπεδο την ποιότητα της επίθεσης των Μονεγάσκων. Είμαι σε θέση να γνωρίζω μάλιστα ότι μερικές ομάδες της EL τον έχουν αρκετά ψηλά στη λίστα τους το ερχόμενο καλοκαίρι. O Bacon είναι ένας εξαιρετικά προικισμένος σκόρερ και αυτός που αλλάζει την παραγωγική δυναμική της Μονακό ερχόμενος από τον πάγκο. Πρόκειται για φόργουορντ που κάνει θραύση στο μισό γήπεδο και δη σε καταστάσεις απομόνωσης.

Το 33.5% των εκτελέσεων του (το μεγαλύτερο νούμερο στο TOP-80 των σκόρερ τέτοιων καταστάσεων στη διοργάνωση) έρχεται μέσα από Isolations όπου παράγει 1.092 πόντους. Είναι δυνατός, βρίσκεται συνεχώς σε ανοιχτή σύνδεση με το καλάθι και μπορεί να εκτελέσει midrange shots μετά από επαφή χρησιμοποιώντας ένα «βαθύ κάθισμα» το οποίο τον βοηθάει να ανακτήσει την ισορροπία του. Ο Ομπράντοβιτς τον χρησιμοποιεί και στη θέση «4», ειδικά στο τέλος κλειστών παιχνιδιών όπου θέλει να έχει όλα τα «κανόνια» του μέσα στο παρκέ.

Ο Παπανικολάου έχει το μέγεθος, την ικανότητα και τη γνώση να κατεβάσει χαμηλά τους δείκτες αποτελεσματικότητας του, κερδίζοντας αυτές τις τόσο σημαντικές μάχες θέσης, ώστε να τον κρατήσει μακριά από τα καλά του σημεία. Χωρίς το σκορ του Bacon η Μονακό θα δυσκολευτεί να ανεβάσει την παραγωγικότητα της στο σημείο που θέλει ώστε να βάλει πίεση στον Ολυμπιακό.

Σημειώστε ότι εξίσου σημαντικό ζευγάρι στην εξέλιξη του ματσαρίσματος των δύο ομάδων θα είναι και αυτό του Κώστα Σλούκα με τον Πάρις Λι. Ο δυναμικός, μικρόσωμος Αμερικανός γκαρντ του Ομπράντοβιτς αποτελεί παίχτη-κλειδί για τους Μονεγάσκους με την ικανότητα του να πιέσει τη μπάλα και να παίξει ένας με έναν. Βαρόμετρο η ευστοχία του στις spot up εκτελέσεις καθώς όταν είναι εύστοχος, οι διαθέσιμοι χώροι για τις PnR δράσεις της Μονακό είναι μεγαλύτεροι.

Περιμένω μερικά μεγάλα σουτ από τον Κώστα Σλούκα στη σειρά. Βασικά περιμένω αρκετά μεγάλα σουτ από αυτόν μέχρι και τις 21 Μαΐου. Έχει φροντίσει να προετοιμάσει το έδαφος μέσα στην κανονική περίοδο. Τώρα είναι η ώρα να γράψει μερικές σελίδες ιστορίας ακόμα.

Πρόβλεψη

Η Μονακό είναι μια πολύ ταλαντούχα ομάδα με αρκετό βάθος και καλό αγωνιστικό ρυθμό. Είναι επικίνδυνη. Αλλά θα είναι όσο επικίνδυνη την αφήσει ο Ολυμπιακός να είναι. Οι ερυθρόλευκοι πρέπει να θέσουν το τέμπο και τους δικούς τους νόμους από την αρχή, καταφέρνοντας με αυτό το άκαμπτο physicality και τη συγκέντρωση που τους διακρίνει σαν σύνολο φέτος, να χαλάσουν το μυαλό των Μονεγάσκων. Είναι η καλύτερη ομάδα στη σειρά.

Ολυμπιακός στα 4 ματς.

 

 

Barcelona – Bayern Munich από τον KonChris

 Επιβίωση στην μάχη του μισού γηπέδου

 

Η Μπάγερν εκμεταλλεύτηκε την ειδική συνθήκη που διαμορφώθηκε στην φετινή διοργάνωση με την αποβολή των τριών ρωσικών ομάδων, οι οποίες ήταν βασικοί ανταγωνιστές στην μάχη για την είσοδο στην οκτάδα, και κλείδωσε την τελευταία θέση στα playoff. Ωστόσο το ματσάρισμα με την Μπαρτσελόνα απέχει αρκετά από το να χαρακτηριστεί ιδανικό για τους Βαυαρούς οι οποίοι έχουν φύγει με σκυμμένο το κεφάλι και στις δύο αναμετρήσεις της σεζόν απέναντι στους Μπλαουγκράνα. Η φετινή Μπάγερν είναι αμιγώς ομάδα μισού γηπέδου παίζοντας στον χαμηλότερο ρυθμό στην διοργάνωση (Pace: 66.6) χτίζοντας παράλληλα σταδιακά μια Grit & Grind ταυτότητα. Από την άλλη πλευρά η ομάδα του Σάρας έχει αρχίσει φέτος, στην δεύτερη χρονιά υπό τις οδηγίες του, να χαϊδεύει λίγο πιο συχνά το γκάζι στην επίθεση της, παραμένει ωστόσο η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης όταν το παιχνίδι μεταφερθεί στο μισό γήπεδο και ο coach Τρινκιέρι το γνωρίζει πολύ καλά αυτό.

Η λογική λέει ότι στα playoffs παίζεις το παιχνίδι που σε χαρακτηρίζει ολόκληρη την σεζόν με ορισμένες τακτικές προσαρμογές που ενδέχεται να σου δώσουν πλεονέκτημα λόγω αιφνιδιασμού του αντιπάλου. Κατά συνέπεια η ασφαλής πρόγνωση είναι ότι θα έχουμε low tempo – set παιχνίδι με κάθε κατοχή να είναι και μια μάχη για την επιβίωση. Σε αυτό το είδος παιχνιδιού, παίκτες με χιλιόμετρα στην διοργάνωση όπως οι Λούτσιτς και Χάντερ θα είναι πολύτιμοι για τους Βαυαρούς φέρνοντας στο τραπέζι veteran leadership, intangibles και πνευματική ετοιμότητα. Ο χρόνος ωστόσο είναι αμείλικτος έχοντας «ξεθωριάσει» σε κάποιο βαθμό το παιχνίδι τους. Επομένως η διαχείρισή τους σε όρους rotation και momentum είναι μείζονος σημασίας για το staff των Γερμανών.

Charisma Destiny

Το μεγάλο event στο συγκεκριμένο ματσάρισμα φυσικά είναι η κόντρα των δύο χαρισματικών τύπων που κάθονται στους αντίπαλους πάγκους. Τόσο σε τακτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο αντιδράσεων και μορφασμών η μονομαχία τους είναι απλά must watch. Η πολυμορφική επίθεση που έχει χτίσει ο Σάρας στην Βαρκελώνη (1^η σε OffRtg; 117.5) είναι απλά too much για οποιαδήποτε άμυνα όταν βρίσκει την ροή της, προσομοιάζοντας σε Λερναία Ύδρα έχοντας έξι παίκτες με 9 ή περισσότερους πόντους στην σεζόν.

Ασφαλώς ναυαρχίδα του playbook του Λιθουανού mastermind αποτελούν οι Spain PnR και Diamond /Floppy δράσεις. Τις πρώτες τις χρησιμοποιεί για να βάλει τους χειριστές του στον άξονα (συχνότερα τον -star in the making- Γιοκουμπάιτις) δίνοντας σαν decoy στην άμυνα το back screen από κάποιον εκ των sniper (Κούριτς, Αμπρίνες, Λάπρο) που διαθέτει στο ρόστερ. Από την άλλη πλευρά, με τις diamond δράσεις εισάγει μια επιθετική πλατφόρμα που του δίνει πληθώρα επιλογών όταν ξεδιπλώνεται ενώ (φυσικά) κουμπώνει άριστα με τις δεξιότητες του ρόστερ που έχει χτιστεί. Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι η απουσία του Χίγκινς καθώς και η πιθανή ανετοιμότητα του Αμπρίνες για ρυθμούς playoffs (αν και «πυροβολεί» με 67.6% 3PT μετά την επιστροφή του) αφαιρεί μέρος από το δηλητήριο της Μπάρτσα σε αυτές τις δράσεις. Για τους Βαυαρούς η αντιμετώπιση των Floppy actions θα είναι σημαντικός παράγοντας ώστε να βραχυκυκλώσουν σε ορισμένο βαθμό την επίθεση της Μπαρτσελόνα. Οι προσωπικοί αμυντικοί (Χίλιαρντ, Γουίλερ-Μπάμπ) των Κούριτς, Αμπρίνες πρέπει να είναι πανέτοιμοι να ακολουθήσουν το footwork των αντιπάλων τους σε αυτές τις καταστάσεις (υποθέτω ότι ο το staff των Βαυαρών θα ακολουθήσει lock and trail αντιμετώπιση) και να δώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα contested shots.

Από εκεί και πέρα δευτερεύουσες αλλά εξίσου αποτελεσματικές actions που απαρτίζουν το playbook του Λιθουανού είναι τα Empty side PnR/PnP όπου οι συνεργασίες Καλάθη – Μίροτιτς είναι τρομερά efficient. Μάλιστα το συγκεκριμένο δίδυμο έχει μια από τις πιο αποτελεσματικές επικοινωνίες σε ολόκληρη την διοργάνωση σε όρους assisted FG. Ένα play που θα δούμε συχνά στην σειρά από τον coach Γιασικεβίτσιους εκτιμώ πως θα είναι το Horns Slip Flare ψηλά για τον Μίροτιτς ή τον Κούριτς και ταυτόχρονα cross screen για να βάλει τον Χέιζ σε πλεονεκτική θέση στο low post ώστε να εκμεταλλευτεί το μέγεθος του σαν big small forward.

Πέρα από τα παραπάνω ακόμα και αν ο αντίπαλος επιβιώσει στην μάχη των 24 δευτερολέπτων με την επίθεση των Μπλαουγκράνα η μάχη δεν έχει τελειώσει. Η Μπάρτσα βάζει αφόρητη πίεση στο επιθετικό ριμπάουντ (1^η σε όρους OR:34%) με τον Σάρας να ακολουθεί crash the glass τακτικές στέλνοντας 3-4 παίκτες στην διεκδίκηση ύστερα από άστοχο σουτ, εκμεταλλευόμενος το πλεονέκτημα μεγέθους που έχει συνήθως η ομάδα του. Μάλιστα αν αναλογιστούμε ότι η Μπάγερν επιλέγει συχνά switch σε PnR δράσεις η αντιμετώπισή της σε καταστάσεις Mismatch Rebounding θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για την έκβαση της σειράς. Ο coach Τρινκιέρι αυτό που κάνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις (Mismatch Rebounding) είναι να αναμείξει τρίτο παίκτη (extra player to rotate) o οποίος έρχεται με φόρα στο αμυντικό ριμπάουντ και προσπαθεί να κάνει tip στην μπάλα προτού ο αντίπαλος ψηλός σπάσει το box out του κοντού αμυνόμενου.

Tactics without strategy is the noise before defeat…   

Φυσικά ο sui generis Ιταλός coach πέρα από τις αμυντικές τακτικές που εφαρμόζει έχει μια ιδιαίτερα διαυγή φιλοσοφία και για το επιθετικό κομμάτι. Διαχρονικά παρουσιάζει πολύ καλές δουλείες στο μισό γήπεδο δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο λεπτομερειακό spacing και στην καλή κυκλοφορία της μπάλας αναμειγνύοντας και τους πέντε παίκτες που βρίσκονται στο παρκέ. Ένα από τα μυστικά της συγκεκριμένης επιθετικής πλατφόρμας που λανσάρει είναι η εξαιρετική χρήση των non-shooters. Όπως έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις ορισμένοι κανόνες που εφαρμόζει είναι ‘Best shooter stays worst shooter cuts’ (στην weakside) , ‘when you can’t do anything, screen your man’. Μάλιστα σε επίπεδο cutting προτιμάει baseline cuts ή banana cuts και όχι 45 cuts.

Την παραπάνω φιλοσοφία έχει εμφυσήσει σε κάποιο βαθμό και στην Μπάγερν η οποία είναι 6^η σε όρους OffRtg την φετινή σεζόν στην διοργάνωση ενώ σουτάρει με 42% πίσω από την γραμμή των 6.75. Θεωρώ ότι αν οι shooting bigs που διαθέτει ο Τρινκιέρι (Ραντόσεβιτς, Ρούμπιτ) ευστοχήσουν στα πρώτα σουτ που θα πάρουν στην σειρά μπορούν να βάλουν γρίφους στην pack the paint αμυντική προσέγγιση της Μπάρτσα. Σε αυτή την περίπτωση ο εξαιρετικός αμυντικός στο ζωγραφιστό Σανλί θα αναγκαστεί να τραβηχτεί μερικά βήματα έξω από το territory του δίνοντας καλές ματιές για slashing από τους «κάθετους» παίκτες των Βαυαρών όπως οι Γιάραμαζ και Γουίλερ-Μπάμπ.

Σημείωση: O Σάρας θα έχει στην διάθεσή του και τον Οριόλα ο οποίος έχει επιστρέψει μετά την πολύμηνη απουσία του, ανοίγοντας την βεντάλια των επιλογών στην κάλυψη της frontline για τον Λιθουανό τεχνικό.

Από εκεί και πέρα σαφώς οι Γερμανοί θα στηριχθούν κυρίως στους δύο go to guys τους στο επιθετικό μισό (Χίλιαρντ 13.8 pts, Τόμας 9.8 pts) οι οποίοι έχουν την ποιότητα να πετύχουν καίρια πλήγματα στην αμυντική πανοπλία των Καταλανών σε συνεργασία φυσικά με τον φυσικό ηγέτη αυτής της ομάδας Βλάντιμιρ Λούτσιτς (12.3 pts με 35.6% 3PT) ο οποίος διαθέτει την πολύτιμη ικανότητα να επισκέπτεται συχνά την γραμμή της φιλανθρωπίας (4.0 FTs per game με 87.5% ευστοχία).

To match-up: Dante Exum vs Ognjen Jaramaz

Οι συγκεκριμένοι παίκτες μπορεί να μην είναι οι ποιοτικότεροι ή να έχουν τα πιο φανταχτερά νούμερα στην ομάδα τους ωστόσο διαθέτουν ποιότητα, αθλητικότητα και το κυριότερο βρίσκονται σε διαρκή άνοδο όσο πηγαίνουμε βαθύτερα στην σεζόν κερδίζοντας συνεχώς πόντους εμπιστοσύνης και λεπτά στο rotation από τους προπονητές τους. Στο παιχνίδι του δευτέρου γύρου στο Palau οι δύο τους βρέθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις να μαρκάρουν ο ένας τον άλλο με τον Γιάραμαζ να πραγματοποιεί εξαιρετική εμφάνιση με 15 πόντους (7/10 FG).

Ο Έξουμ ήρθε κατά την διάρκεια της σεζόν και απέδειξε ότι μπορεί να ανταποκριθεί στο επίπεδο της Ευρωλίγκα (6.8pts, 1.7 ast με 54,5% 3pt) εκμεταλλευόμενος τον σπάνιο συνδυασμό agility και scoring instincts που διαθέτει. Το transition finishing του μπορεί να δώσει ορισμένους εύκολους πόντους χρυσάφι για την ομάδα του σε μια σειρά που οι ευκαιρίες για ανοιχτό γήπεδο θα είναι περιορισμένες.

Από την άλλη ο Σέρβος (Last 5 Games: 12.4 pts, 2 ast)  είναι ένα παιδί που φέρνει στο τραπέζι ένα ζευγάρι δυνατά πόδια, προσωπική φάση, slashing και μια αύρα no fear mentality το οποίο οδηγεί σε βραδιές όπως αυτή της τελευταίας αγωνιστικής κόντρα στην Ρεάλ στο WiZink Center. Εκείνη την νύχτα ο γκαρντ της Μπάγερν σκόραρε σε συνέχεια κόντρα στον Ταβάρες στο τέταρτο δεκάλεπτο (19pts στο παιχνίδι) οδηγώντας την ομάδα του εκ του ασφαλούς στην νίκη. Περιμένω την μονομαχία των δύο rookies με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Το Βαρόμετρο: Nikola Mirotic

Ο power forward των Καταλανών κάνει ακόμα μια MVP σεζόν φέτος (16.7 pts , 5.1 reb με 68% 2PT) αποδεικνύοντας ότι είναι ένας από τους πιο skilled παίκτες στην από ΄δω μεριά του Ατλαντικού. Αυτό που περιμένουμε να δούμε είναι το αν θα αρχίσει και πάλι να ακούει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του τους ψίθυρους της post season οι οποίοι των οδηγούν συνήθως σε underperformance στην κρισιμότερη καμπή της σεζόν. Αν ο Σάρας καταφέρει να έχει τον Μίροτιτς πνευματικά «εκεί» στην σειρά το έργο της Μπάγερν θα μετατραπεί από δύσκολο σε αδύνατο.

Tο play: Diamond Spain Option

 

Sarunas Jasikevicius — Barcelona — Opening set plays progression (vs Zalgiris) – YouTube

 

 

Πρόβλεψη: Ο coach Τρινκιέρι έχει αναφέρει παλαιότερα ότι «Είμαι κάτι σαν ράφτης. Μου δίνεις τα υλικά, ασφαλώς ελπίζω να είναι μετάξι ή κασμίρ (lol), και εγώ πρέπει να σχεδιάσω το τέλειο κουστούμι». Στην συγκεκριμένη περίπτωση το κασμίρ το διαθέτει ο αντίπαλος πάγκος ωστόσο είμαι σίγουρος ότι ο Ιταλός coach έχει μερικά τρικ στην φαρέτρα του προκειμένου να τσαλακώσει το καλογυαλισμένο «συνολάκι» των Καταλανών. Ήδη έχει αρχίσει τα mind games με τις δηλώσεις του. Για σειρά πέντε αγώνων ωστόσο πιστεύω ότι η διαφορά ποιότητας είναι μεγάλη. 75% – 25%, Μπάρτσα στα 4 ματς.

 

Armani Milano-Anadolu Efes  & Real Madrid-Maccabi Tel Aviv από τον 77

 

Η προϊστορία στα playoffs (Euroleague 2000/01 και μετά)

Armani: Μόλις 2 σειρές σ’ αυτά τα 20+ χρόνια. Μια πρόκριση κι ένας αποκλεισμός. Σε σύνολο 9 παιχνιδιών το ρεκόρ είναι 4-5 (4-1 εντός). Οι Ιταλοί δεν έχουν κανένα breakσε 4 ματς μακριά απ’ το Μιλάνο.

Efes : Οι Τούρκοι έχουν παίξει 7 σειρές. Στις 2 προκρίθηκαν (οι πολύ πρόσφατες του ’19 και του ’21) ενώ στις 5 έμειναν εκτός F4. Το ρεκόρ νικών – ηττών είναι στο 12-17 με το επιμέρους στα εκτός έδρας να έχει διαμορφωθεί στο 2-13.

Μυστήριο ματσάρισμα με πολλές μεταβλητές. Δυο ομάδες που ήταν παρούσες στο περσινό F4 και παρά ένα σουτ θα μπορούσαν να αποτελέσουν και το ζευγάρι του τελικού. Στα δυο ματς της regular seasonοι Ιταλοί επικράτησαν, με το προ 20 ημερών β’ ημίχρονο του διπλού τους στο ‘’Sinan Erdem’’ να αποτελεί ίσως την κορυφαία φετινή εμφάνιση της ομάδας του Μεσίνα και ταυτόχρονα την καλύτερη εκδοχή αυτού που προσδοκούσε φέτος ο coach. Έκτοτε έχουν αλλάξει αρκετά οι συνθήκες. Η επίσκεψη του covid σε δόσεις μάλιστα, οι τραυματισμοί, η υπόθεση με τον Μήτογλου έχουν δημιουργήσει νέα δεδομένα προς το δυσμενέστερο. Η Αρμάνι δεν παίζει καλά τον τελευταίο καιρό, με ήττες και στην Lega Basket που της κόστισαν το απόλυτο πλεονέκτημα της έδρας. Θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να πάρει δεύτερη διαδοχική πρόκριση στο F4. Φέτος σε αντίθεση με πέρσι ο δρόμος είναι πιο δύσβατος και ανηφορικός.

Η φετινή ομάδα είναι αρκετά διαφορετική απ’ την περσινή. Ο Μεσίνα είτε από επιλογή είτε αναγκαστικά (κλίνω στο πρώτο – λεφτά δεν λείπουν εξάλλου) αντικατέστησε δυο βασικότατα στελέχη του (Πάντερ – Λεντέι πήγαν πακέτο στον Ζοτς στο Βελιγράδι) αλλάζοντας αρκετά και το στυλ σε άμυνα και επίθεση. Περισσότερο ομάδα Μεσίνα με βάση τα όσα γνωρίζουμε για τις γενικές κατευθύνσεις στηφιλοσοφία του coach. Οι Ιταλοί έγιναν σκληρότεροι, χαμήλωσαν αισθητά το tempo με λιγότερες εκτελέσεις στο transition, βελτίωσαν σημαντικά την περιφερειακή τους άμυνα, μείωσαν τα λάθη, αύξησαν τις επιδόσεις τους στο αμυντικό ριμπάουντ και το κυριότερο άρχισαν να κυκλοφορούν περισσότερο την μπάλα ανοίγοντας την γκάμα των επιθετικών τους επιλογών στο μισό γήπεδο. Θα έλεγα πως αυτό το προφίλ πλησιάζει στο ιδανικό για να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα όπλα της Εφές.

Ο Σιλντς, παρά τον τραυματισμό που του στοίχισε 2 μήνες off,αποτελεί ξεκάθαρα τον παίκτη – βαρόμετρο. Ο Αμερικανός στα δυο του χρόνια στο “Forum” δεν θυμίζει τον παίκτη που είδαμε πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα με την φανέλα της Μπασκόνια. Ηγετικός και βελτιωμένος σχεδόν σε κάθε τομέα του παιχνιδιού, ώριμος και σταθερός. Δίπλα του αλλά και αντ’ αυτού στο διάστημα της απουσίας ο εξαιρετικός Ντέβον Χολ τον οποίο είδαμε μέχρι και στον «1» στα ματς που απουσίαζαν ο Ντιλέινι ή/και ο Σέρχι.

Η Αρμάνι εξαρτά πολλές απ’ τις πιθανότητές της να πάρει τη σειρά απ’ το πόσο καλά θα σουτάρει από μακριά δοκιμάζοντας τα αμυντικά rotationτου αντιπάλου τα οποία είναι επιεικώς μέτρια. Θα υπάρξουν ευκαιρίες και τα σουτ πρέπει να μπουν. Δεν περνά απαρατήρητο το ανεξήγητο κενό που χάσκει στο «5» πίσω απ’ τον Χάινς το οποίο μεγεθύνεται απ’ την απουσία του Ντίνου. Παίκτης Ταρζέφσκι δεν υπάρχει, τα ‘χουμε πει… Κι εδώ θα χρειαστούν βοήθειες από Ρίτσι (υποθέτω πως τα αδόκιμα σχήματα με τον Ιταλό στο «3» δεν θα τα δούμε καθόλου) – Μπέντιλ που στον αρχικό σχεδιασμό προορίζονταν για πιο δεύτερους ρόλους αλλά τώρα καλούνται να βγουν μπροστά. Ευτυχής συγκυρία πως η frontline των Τούρκων δεν τρομάζει.

Μεγάλο ερωτηματικό ο βαθμός ετοιμότητας των όχι λίγων παικτών που επιστρέφουν από τραυματισμούς και covid. Δεν είναι εύκολο να επανέλθει η συνοχή της ομάδας στα επίπεδα που απαιτεί η περίσταση.

 

Η Εφές φτάνει στα playoffs βγάζοντας την regular season χωρίς σε κανένα σημείο να βρει ρυθμό. Υπάρχει η ερμηνεία πως πήγε στοχευμένα στο ρελαντί – το ρόστερ δεν σφύζει από νιάτα κιόλας – για να φορτσάρει στα κρίσιμα κι ότι κάποια στιγμή οι πρωταθλητές θα πλησιάσουν τα περσινά τους standards. Σαν έναν διακόπτη στο on/off. Κατά μία άλλη βέβαια, απλά δεν είναι η ίδια ομάδα με πέρσι και φυσιολογικά επήλθε η κάμψη. Τείνω να συμφωνήσω με την δεύτερη γιατί είδαμε φέτος σε αρκετά σημεία της σεζόν την ανημποριά. Η Εφές δείχνει κορεσμένη, άδεια και χωρίς φρεσκάδα. Ο Αταμάν επαναπαύτηκε το καλοκαίρι υπερεκτιμώντας την σημασία της συνοχής και δεν ανανέωσε τα κύτταρα του οργανισμού. Φάνηκε σε αρκετές στιγμές όταν τα ίδια τα ματς της ζητούσαν το κλικ παραπάνω για να τα φέρει στα μέτρα της αλλά συνήθως δεν τα κατάφερνε. Πολύ χαρακτηριστικό το β’ ημίχρονο κόντρα στην Αρμάνι που αναφέρεται παραπάνω όπου η Εφές στάθηκε ανήμπορη να αποκρούσει την ορμή του αντιπάλου. Κρατήθηκε κοντά στην τετράδα γιατί ο περσινός MVP Βασίλιε Μίτσιτς συνεχίζει να κυριαρχεί και γιατί ακόμη κι έτσι έχει τόση ποιότητα όση αρκεί για να μην κινδυνεύσει.

Η ομάδα του Αταμάν ταλαιπωρείται όλη την σεζόν απ’ τις σοβαρές αμυντικές της αδυναμίες. Αυτή είναι η SOSάρα -θέμα που θα του πέσει στις εξετάσεις. Ειδικά στην περιφέρεια ήταν πολύ εμφανές το πρόβλημα με τις αργές περιστροφές ενώ κατά καιρούς ανοίγει ξανά η πληγή στο αμυντικό ριμπάουντ. Ο coachφρέσκαρε κάπως την ομάδα με την εμβόλιμη προσθήκη του Μπράιαντ προσπαθώντας να αποφορτίσει κυρίως τον 37άρη Σίμον(ο Άντερσον φθίνει σταθερά αν και με δυο τρεις αναλαμπές τελευταία) αλλά αφενός ο Αμερικανός δεν έχει ακόμη προσαρμόσει το παιχνίδι του στο στυλ της Εφές κι αφετέρου δεν βοήθησε ιδιαίτερα στην προβληματική περιφερειακή άμυνα που ήταν και είναι βασικό ζητούμενο. Παράλληλα στην frontline, ο extraένας χρόνος στην πλάτη του Ντάνστον, η κάθετη πτώση του Σίνγκλετον που δείχνει κάπως βαρύς κι ο παραγκωνισμός του Πέτρουσεφμετά το ενθαρρυντικό ξεκίνημα, ενέτειναν την έλλειψη φρεσκάδας που αποτυπώνεται ανάγλυφα σε σημαντικές πτυχές του παιχνιδιού της ομάδας. Είναι ενδεικτικός ο φετινός ρόλος του Πλέις. Από 3^οςcenterπέρσι στο rotationπίσω από Σανλί – Ντάνστον έχει πλέον λεπτά starterμε ό,τι αυτό συνεπάγεται για βασικά κομμάτια του αμυντικού performance, κυρίως στην άμυνα στο p’n’r’.

Τώρα όμως υπάρχει μπροστά το εμπόδιο της Αρμάνι που με βάση την φωτογραφία της στιγμής δεν το λες και βουνό. Τα αμυντικά ριμπάουντ αποτελούν κομβικής σημασίας σημείο για την εξέλιξη της σειράς για τους Τούρκους.

To match up

Devon Hall vs. Vasilije Micic

Μεγάλη δοκιμασία για τον 26χρονο γκαρντ της Αρμάνιη κατάληξη της οποίας θα είναι αποφασιστικής σημασίας. Ο Αμερικανός που δικαιούται τον τίτλο του rookieτης χρονιάς θα βρει απέναντί του το καλύτερο backcourtτης λίγκας και τον απόλυτα κυριαρχικό Σέρβο star. Ο Χολ εμφάνισε σε διάρκεια μια εντυπωσιακή ωριμότητα και στις δυο πλευρές του παρκέ ενώ ανταποκρίθηκε πολύ καλά όταν η ομάδα του ζήτησε το παραπάνω. Χωρίς την ταμπέλα της φανταχτερής καλοκαιρινής αγοράς (μια τέτοια είχε ο ΝΒΑer Ντάνιελς που περιορίστηκε σε εκλάμψεις). Μπορεί να σκοράρει πηγαίνοντας μέσα, να σουτάρει είτε στημένος είτε μετά από ντρίπλα ενώ εμφάνισε καλά δείγματα ως secondary ballhandler. Στην άλλη πλευρά του παρκέ μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικά σε διάφορες τακτικές προσεγγίσεις.

Ο Μίτσιτς που πέρσι τα μάζεψε όλα σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, φιλοδοξεί φέτος να οδηγήσει την Εφές στο backtoback. Ο βαθμός εξάρτησης της ομάδας απ’ την δική του απόδοση αυξήθηκε και λόγω της αστάθειας του Λάρκιν. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο κυριαρχικός του ρόλος θα επηρεάσει καταλυτικά την τούρκικη ομάδα και τελικά θα καθορίσει τις πιθανότητες πρόκρισης.

Η πρόβλεψη

Λόγω των προβλημάτων της Αρμάνι που την επηρέασαν τον τελευταίο καιρό θα δώσω προβάδισμα στην Εφές με ποσοστά 55%-45%. Θυμίζω πως πέρσι οι πρωταθλητές οδηγήθηκαν σε game 5 στη σειρά με την ελλιπή Ρεάλ παρά το αρχικό 2-0 κινδυνεύοντας μάλιστα με αποκλεισμό. Δεν πλήρωσαν την υπεροψία τους. Νομίζω πως η νοοτροπία με την οποία θα μπουν φέτος στη σειρά θα είναι διαφορετική. Άλλωστε δεν υπάρχει κάπου να τους σπρώχνει ο αέρας της ομάδας – express.

Αναντολού στα 4 ματς.

 

REAL – MACCABI

Η προϊστορία στα playoffs (Euroleague 2000/01 και μετά)

Real : Οι Ισπανοί έχουν βιώσει 12 φορές την περιπέτεια των playoffs με την αναλογία προκρίσεων – αποκλεισμών να έχει διαμορφωθεί στο 7-5. Σε 47 ματς τρέχουν μέχρι τώρα ένα 26-21 με το αντίστοιχο ρεκόρ εντός Μαδρίτης να βρίσκεται στο 18-6.

Maccabi : Απόλυτη ισορροπία για τους Ισραηλινούς. Σε 10 σειρές έχουν 5 προκρίσεις και ισάριθμους αποκλεισμούς. Περίπου ισορροπημένη η κατάσταση και στα αποτελέσματα (16-18) ενώ μακριά απ’ το Τελ Αβίβ μετρούν 4 νίκες σε 18 ματς.

Οι δυο αντίπαλοι έχουν βρεθεί ξανά σε playoffsτην σεζόν 2012/13 πάλι με πλεονέκτημα έδρας των Ισπανών οι οποίοι σκούπισαν τη σειρά με ένα εύκολο 3-0.

Κι εδώ μυστήριο το ματσάρισμα. Στην κανονική περίοδο μοιράστηκαν οι νίκες με τους γηπεδούχους να επικρατούν σε κλειστά ματς κατά περίπτωση. Εντωμεταξύ αυτό στο Τελ Αβίβ, πολύ πρόσφατο, αποτέλεσε για τους νικητές Ισραηλινούς το σάλπισμα της αντεπίθεσης για το νικηφόρο σερί που τους έβαλε σε τροχιά πρόκρισης σε συνδυασμό με τον αποκλεισμό των Ρώσων.

Οι δυο αντίπαλοι έφτασαν ως εδώ ακολουθώντας εντελώς αντίστροφες πορείες. Η Ρεάλ,η οποία μέχρι τον Φλεβάρη φάνταζε ως ένα ισχυρό φαβορί για τον τίτλο, περνά μια πρωτοφανή κρίσηστα χρόνια του Λάσο, αγωνιστική και μη. Με μεγάλο αρνητικό σερί (2-8 στα τελευταία 10 ματς στην Euroleague, αρκετές ήττες και στην ACB), προβλήματα στο εσωτερικό της ομάδας που οδήγησαν στην αποπομπή δυο παικτών (τις τελευταίες μέρες συζητείται η πιθανότητα επανένταξής τους), φήμες για απόλυση του προπονητή και μια φανερή αδυναμία να στρίψει το τιμόνι.

Αντίθετα, η Μακάμπι που επίσης δοκιμάστηκε (δυσαρέσκεια των οπαδών με σκηνικά απείρου κάλους να εκτυλίσσονται στο γήπεδο, με παίκτες να κατηγορούνται για αδιαφορία, τον προπονητή να απομακρύνεται, την δυσκολία να συμφωνήσουν με κάποιον άλλο ως το τέλος της σεζόν κλπ) αξιοποίησε στο έπακρο την ευκαιρία που παρουσιάστηκε απ’ την νέα βαθμολογία χωρίς τις ρώσικες ομάδες και με head coach τον «προσωρινό» Εβέν έτρεξε ένα νικηφόρο 6-0 που της έδωσε το Νο 5 της κατάταξης.

Έχουμε, λοιπόν, εμπειρία + κλάση + συνοχή + βάθος κόντρα στην φόρμα της στιγμής.

Αρχικά για να υπάρξει σειρά θα πρέπει οι Μαδριλένοι να συνέλθουν. Δηλ. να παίξουν. Με την πρόσφατη εικόνα τους δεν έχουν καμία απολύτως τύχη. Επομένως, η όποια κουβέντα γίνεται υπό την προϋπόθεση πως δεν θα δούμε το χάλι του τελευταίου διμήνου και ειδικά επιθετικά που η κατάσταση είναι απογοητευτική (JCCarroll, πόσο λείπεις;). Πόσο μακρινή μοιάζει η επίθεση που έμοιαζε σαν σε PS; Δεν θεωρώ ότι χρειάζεται ολική μεταστροφή ούτε καν εντυπωσιακή βελτίωση. Απλά να δούμε μια νορμάλ Ρεάλ. Νομίζω πως το πρόσφατο ματς στην Βαρκελώνη αλλά κυρίως αυτό στο Τελ Αβίβ, με εξαίρεση το τελευταίο πεντάλεπτο οπότε κι οι Ισπανοί έπαθαν μπλακ άουτ ώστε το +9 να γίνει -1, είναι ένας καλός οδηγός για να πατήσουν οι Ισπανοί.

Και σε προηγούμενα σημειώματα είχε τονιστεί η πολυκοσμία στο ρόστερ. Ο Λάσο είχε κάποια στιγμή 15 πρωτοκλασάτους παίκτες, 10 για τις τρεις περιφερειακές θέσεις και 5 ψηλούς. Την μια έπαιζε κάποιος 30’, την επόμενη εκτός 12άδας και το ανάποδο. Ρόλοι, ιεραρχίες, προτεραιότητες πήγαν περίπατο. Όλοι στο ίδιο καζάνι. Στο τέλος κατέληξε να περιμένει τους βετεράνους του να τραβήξουν το κάρο. Η απομάκρυνση των Ερτέλ–Τόμπκινς τακτοποιεί εκ νέου το rotation δημιουργώντας μια «ασφάλεια» στους υπόλοιπους. Απ’ την άλλη μεριά, οι δυο που έφυγαν πήραν μαζί τους και στοιχεία που θα λείψουν.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Λάσο θα χρειαστεί πολλά απ’ τους παλιούς. Γιουλ, Ρούντι, Κοζέρ θα είναι σημαντικοί για να ξεμπουκώσει επιθετικά η Ρεάλ ενώ στα τελευταία ματς φαίνεται να υπάρχει μια τάση να ταϊστεί στο lowpostο Ντεκ. Ο Αργεντίνος παίζει πλέον και «4» αφού ο Ράντολφ είναι ακόμη μακριά απ’ τον προ τραυματισμό εαυτό του ώστε να πάρει χοντρά λεπτά. Οι τρεις βετεράνοι γκαρντ θα πρέπει να βάλουν την επίθεση ξανά σε ρυθμό παίρνοντας πάνω τους το δημιουργικό βάρος καθώς ο απογοητευτικός Γκος δύσκολα θα γίνει παράγοντας της σειράς. Η Ρεάλ μέσω της επιθετικής ισορροπίας και της πίεσης στο επιθετικό ριμπάουντ θα επιχειρήσει να ελέγξει το uptempoπαιχνίδι των Ισραηλινών οδηγώντας τους στο 5 εναντίον 5 όπου νιώθουν πιο άβολα. Μονόδρομος είναι αλλά το ‘χει ξανακάνει.

 

Εφόσον τα καταφέρει, θα έχει κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα για να επιβάλει τους όρους της. Η Μακάμπι στο μισό γήπεδο βασίζεται κατά μεγάλο βαθμό στον Γουίλμπεκιν. Για τον Αμερικανό, όμως, έχει ο Λάσο τα εργαλεία να τον σκάσει. Τέιλορ και Χάνγκα περιμένουν ακονίζοντας τις δαγκάνες. Η Μακάμπι δύσκολα θα βρει αξιόπιστες εναλλακτικές πηγές δημιουργίας απ’ την περιφέρεια. Ο ανεβασμένος Έβανς θα επωμιστεί μεγάλο βάρος και υπάρχουν επιφυλάξεις για τον βαθμό ανταπόκρισής του σε τέτοιας κρισιμότητας ματς ενώ το δείγμα γραφής με τον Νάναλι σε ρόλο δευτερεύοντος δημιουργού δεν το λες και ενθαρρυντικό.

Προσωπικά είμαι ακόμη δύσπιστος με τη Μακάμπι. Δύσκολα θα προφέρω το «ολική επαναφορά» και τα «άλογα που καλπάζουν ερχόμενα με φόρα». Αξίζουν τα creditsγια την προσπάθεια που έκαναν έστω κι αν τους ευνόησαν οι συγκυρίες αλλά πιστεύω πως η φόρμα και το momentumδεν τους αρκούν. Η αλήθεια βέβαια είναι πως στην ιστορία των Μακαμπαίων υπάρχουν δυο χαρακτηριστικές περίοδοι που η συγκυρία, η τύχη, η στιγμή τους εκτόξευσε οδηγώντας τους μέχρι τον τίτλο. Πρώτη και αξέχαστη η οβίδα του Σαρπ απ’ το κέντρο σε εκείνο το σχεδόν νοκ άουτ ματς με την Ζαλγκίρις το 2004 κι αφού πρώτα χρειάστηκαν κάμποσα απίστευτα (Το F4 έχει οριστεί στο «Γιαντ Ελιάου», δεν υπάρχουν playoffs, τελευταία αγωνιστική του ομίλου στο top-16, τελευταίο ματς στην καριέρα του Σαμπόνις  που έχει διαλύσει τους Ισραηλινούς, στο -3 η Μακάμπι 2’’ πριν το τέλος, 5^ο φάουλ ο Σάρας χαιρετάει τον Σιρέικα στον πάγκο αποδεχόμενος την ήττα – αποκλεισμό, δυο χαμένες βολές του Γκούστας κι ενώ είχε 18/19 ως τότε στη σεζόν, ριμπάουντ, πάσα στον Σαρπ, η οβίδα απ’ το κέντρο και παράταση!!!). Και φυσικά το διπλό επί του Αστέρα την regularseasonτου2013/14 όπου σε περίπτωση είχε προεξοφληθεί ήττας η απόλυση του Μπλατ. Στην πορεία χρειάστηκε και μια χαμένη βολή του Λάνγκφορντ σε νεκρό χρόνο…

Η Μακάμπι είναι ακόμη και τώρα μια κακοσχεδιασμένη ομάδα η οποία έπαιξε ακόμη χειρότερα επειδή ο coach Σφαιρόπουλος δεν μπόρεσε ποτέ να της δώσει μια ταυτότητα. Βασικά δεν έγινε ξεκάθαρο επί των ημερών του ποια ήταν η κατεύθυνση που ήθελε να ακολουθήσει. Έχοντας πάντα στο προσκέφαλό του την ομάδα της σεζόν που πετσόκοψε η πανδημία (2019/20), είναι να απορεί κανείς τι επιχείρησε να φτιάξει τις δύο επόμενες χρονιές.

Με τον Εβέν προφανώς λειτούργησαν τα κλασσικά του πρώτου διαστήματος της αλλαγής στον πάγκο. Οι παίκτες συναισθάνθηκαν την ευθύνη, κάποιοι απελευθερώθηκαν και γενικά η απρόσμενη ευκαιρία που βρήκαν μπροστά τους αναζωογόνησε το κίνητρο. Είναι αναμφισβήτητη η βελτίωση της ομάδας και η αυτοπεποίθηση που τονώθηκε απ’ τις σερί νίκες. Η εικόνα της παρηκμασμένης Ρεάλ ενισχύει την πίστη κι έτσι έχουμε ένα σκηνικό σχεδόν ιδανικό για την επιστροφή της «ομάδας του λαού» σε F4 μετά από 8 χρόνια. Το «Γιαντ Ελιάου» ετοιμάζεται για μεγάλες βραδιές.

Ωστόσο, η γνώμη μου είναι πως ο συντελεστής δυσκολίας είναι μεγαλύτερος απ’ όσο φαίνεται ή νομίζουν στο Τελ Αβίβ. Θεωρώ πως η Μακάμπι έχει σημαντικές ελλείψεις στο παιχνίδι της κι ο κωλοπετσωμένος Λάσο μπορεί να της αναδείξει.

To match up

 

Walter Tavares vs. Ante Zizic

Στα χρόνια της επιστροφής του μεγέθους και της αγάπης ξανά στους 7-footers (προφανώς όχι με την παλιά κλασσική τους μορφή), είναι αναμενόμενο το κρίσιμο ματσάρισμα των δύο καλύτερων rebounding teamsτης λίγκας να είναι στο «5».

Για τον γίγαντα απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι και την δεσποτική του παρουσία στη λίγκα έχουν γραφτεί τα πάντα αν και η αλήθεια είναι πως όσο περνούν τα χρόνια τόσο περισσότερο οι αντίπαλοι βρίσκουν τρόπους να μειώνουν την επίδρασή του στα ματς. Η Ρεάλ παρά το χάλι της είναι η Νο 1 άμυνα στη λίγκα και κατέχει την κορυφή στο αμυντικό ριμπάουντ. Φυσικά οφείλει πολλά στον γίγαντα.

Απέναντι ο Ζίζιτς που κάνει εξαιρετική σεζόν. Ο Κροάτης στην 2^η παρουσία του σε playoffsθα ανταμώσει πάλι με την Ρεάλ μετά την πολύ ενδιαφέρουσα σειρά του ΄17 παίζοντας στην Νταρουσάφακα του Μπλατ (και των Γουοναμέικερ, Κλάιμπερν, Γουίλμπεκιν, Μόερμαν, Σλότερ, Χαραγκόντι, Τζ. Άντερσον).Με το πληθωρικό του παιχνίδι έχει περιορίσει τον Ρέινολντς σε δεύτερο ρόλο. Και οι δύο φυσικά θα χρειαστούν ο δε Αμερικανός με το σουτ απ’ τα 6 μέτρα μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στον Ταβάρες. Ωστόσο είναι  ασταθής. Ο Ζίζιτς είναι πιο ωμός και δυνατός στο lowpost. Μπορεί να φθείρει το σκιάχτρο και να του μειώσει τα λεπτά που θα βρίσκεται στο παρκέ.

Η πρόβλεψη

Οι διαφορές είναι μικρές, η σειρά είναι ισορροπημένη. Θα δώσω ελαφρύ προβάδισμα στη Ρεάλ του τύπου 52%-48%. Ποντάρω στον εγωισμό των παλιοσειρών και στο ότι έχουν περπατήσει πολλές φορές το μονοπάτι σε αντίθεση με τους αντιπάλους παίκτες και προπονητή. Η Ρεάλ με μια ενδεχόμενη πρόκριση μπορεί να μετατρέψει την σειρά αυτή σε εφαλτήριο για να ανατρέψει τα εις βάρος της δεδομένα σε μια χρονιά που πάει να στραβώσει ολοκληρωτικά.

Ρεάλ στα 5 ματς.

 

 

 

Υ.Γ: Shhhhhhhh….

Τσιμουδιά.