Trade deadline & Λακανισμός (by Tucker)

 

“Κατ’ αρχάς αδυνατώ να αντιληφθώ το λόγο που παρέμεινα στον πάγκο ένα ολόκληρο χρόνο μετά το περσινό υπερσυγκλονιστικό κείμενο μου. Κύριε Μπουντενχόλζερ/Κόνγουει, έχεις τον Αντετοκούνμπο στην ομάδα σου και αρχίζουν βασικοί οι Στεγόσαυροι και οι Άσουτοι αυτού του κόσμου; Εδω μιλάμε για ολ αράουντ παικταρά, στην τελική δε χρειάζεται να γράψω για μπάσκετ, έχω ποιήματα, διηγήματα, κινηματογραφικές προτάσεις, λογοτεχνικές προτάσεις, ελβετικός σουγιάς λέμε, πολυεργαλείο, έμαθα πρόσφατα και νέα συνταγή μαγειρικής. Τέτοιο -underutilize-ούτε o Βόγκελ στον Κάιλ Κούζμα πέρσι. Αλλά ας το αντιπαρέλθω!

 

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με ένα αγαπημένο θέμα συζήτησης της κοινότητας μας. Ζακ Λακάν και ΝΒΑ.

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΜΙΚΡΟ α;

 

Η επιθυμία είναι μία έλλειψη. Επιθυμούμε αυτό που δεν έχουμε (Αν μπορούσαμε να επιθυμούμε αυτό που ήδη έχουμε, κάτι τέτοιο θα ήταν ο ορισμός όχι της Επιθυμίας αλλά της Ευτυχίας, και δυστυχώς οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, δεν είμαστε πλασμένοι για αυτήν). Κάθε φορά που αποκτούμε αυτό που επιθυμούσαμε, διαπιστώνουμε ότι τελικά δε μας αρκεί. Όσο περισσότερο λαχταράς κάτι, τόσο περισσότερο απογοητεύεσαι όταν το αποκτάς και αντιλαμβάνεσαι ότι τελικά δε σε γεμίζει. “Πρόσεχε τί εύχεσαι γιατί μπορεί να πραγματοποιηθεί”. Τί σημαίνει όμως αυτή η εσωτερική διεργασία και πού αποσκοπεί;

Κι εδώ μπαίνει στη συζήτηση το “αντικείμενο μικρό α”. Τον όρο αυτόν εισήγαγε ο ψυχαναλυτής Ζακ Λακάν. Αποτελεί και αντικείμενο της επιθυμίας του υποκειμένου αλλά και αίτιο της επιθυμίας. Και δεν είναι παρά ένα κενό. Είναι το αντικείμενο που θα ερχόταν να επιφέρει την ποθούμενη απόλαυση, αλλά μάταια. Αντιγράφοντας από την ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Ευαγγελία Κυβέλου : ” Η επιθυμία δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιηθεί, η πίεσή της είναι συνεχής και «αιώνια». Η πραγμάτωση της επιθυμίας δεν συνίσταται στην ικανοποίηση της, αλλά στην αναπαραγωγή της επιθυμίας καθεαυτής ….Το αντικείμενο της ενόρμησης δεν μπορεί να είναι αντικείμενο ανάγκης. Το μόνο αντικείμενο το οποίο μπορεί να ανταποκριθεί στην ενόρμηση είναι το αντικείμενο της επιθυμίας. Δηλαδή το χαμένο αντικείμενο, αυτό που πάντα λείπει και που λόγο του κενού που δημιουργεί η απουσία του, οποιοδήποτε αντικείμενο καταλαμβάνει την θέση του. Αυτό το αντικείμενο της επιθυμίας, το χαμένο αντικείμενο, που κατέχει ταυτόχρονα την θέση του αίτιου και του αντικειμένου της επιθυμίας, ο Lacan το ονόμασε μικρό αντικείμενο α.

Το αντικείμενο α καθώς είναι αιωνίως ελλείπον, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η επιθυμία δεν σχετίζεται με ένα αντικείμενο αλλά με μια «έλλειψη».

Κι επειδή ήδη ακούω το κράξιμο από τους αναγνώστες της σελίδας που θέλησαν να διαβάσουν κάτι σχετικό με το άθλημα και όχι Λακανικη Μπασκετολογία, να το μαζέψω: Αυτό που ουσιαστικά επιθυμούμε δεν είναι παρά το να εξακολουθούμε να επιθυμούμε. Η επιθυμία παραμένει πάντα μια έλλειψη, ο κινητήριος μοχλός της δεν είναι παρά η αναπαραγωγή της, κι αυτό διότι όταν ο άνθρωπος σταματά να επιθυμεί, είναι σα να σταματά να έχει όνειρα, σα σταματά να ζει, εκτός ξερωγώ αν είναι κανάς Θιβετιανός μοναχός που βυθίστηκε στη Νιρβάνα. (Η απόσυρση της -γενετήσιας και όχι μόνο- επιθυμίας πίσω στο Εγώ οδηγει μέχρι και σε ναρκισσιστική διαταραχή).

Το αντικείμενο μικρό α είναι σύμφωνα με τον διδάκτορα φιλοσοφίας του L.S.E Ντύλαν Έβανς φαντασιακό, είναι το αντικείμενο που δε μπορεί ποτέ να αποκτηθεί. Kάθε αντικείμενο που θέτει σε κίνηση την επιθυμία αλλά το ίδιο δε μπορεί ποτέ να αποκτηθεί. Επιδιώκοντας ασυναίσθητα να εξακολουθήσουμε να επιθυμούμε, θεωρούμε διαρκώς ότι μας λείπει κάτι, ένα πράγμα, ένας άνθρωπος δίπλα μας, κάτι υλικό, κάτι πνευματικό, αλλά αυτό που αποφεύγουμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι το κενό θα είναι πάντα εκεί: Το κενό δεν καλύπτεται ποτέ.

Κι αυτό δεν είναι εν τέλει κάτι αποκλειστικά αρνητικό, μολονότι παραμένει πηγή άγχους: Η ανθρώπινη φιλοδοξία και το κυνήγι των μικρών και μεγάλων στόχων υποβοηθούνται και θεμελιώνονται σε αυτή την έλλειψη και σε αυτό το κενό. Ποτέ το να βελτιώνεσαι και να παλεύεις για αυτό που επιθυμείς δεν είναι αρνητικό ή βλαβερό. Βλαβερό είναι να πιστεύεις στην ύπαρξη της Τελειότητας, ενώ αυτό που υπάρχει είναι μόνο η Τελειοποίηση.

 

Και όλα τα ανωτέρω βρίσκουν εφαρμογή σε πλείστες πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας, από το χτίσιμο μιας διαπροσωπικής σχέσης, μέχρι το χτίσιμο μιας ομάδας.

Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα, αν όχι το σημαντικότερο, στο χτίσιμο μιας ομάδας είναι η στελέχωση (Recruiting). Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι δε γίνεται να χτίσεις την τέλεια ομάδα (Και δε χρειάζεται κιόλας, αυτό που χρειάζεται είναι απλά να χτίσεις μια ομάδα καλύτερη από τους ανταγωνιστές σου). Από τη μεριά του οπαδού, πάντα θα υπάρχει η φαντασίωση ότι αν είχαμε τον α παίκτη αντί για τον β, τώρα θα διεπρέπαμε. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που ο α παίκτης έρχεται, και τελικά το αποτέλεσμα δεν είναι το αναμενόμενο. Το κενό -και εδώ- δεν καλύπτεται ποτέ. Το τέλειο χτίσιμο μιας ομάδας, έστω το τέλειο αναλογικά με τα υφιστάμενα δεδομένα δεν είναι παρά μια φαντασίωση, μια φαντασίωση όμως που τουλάχιστον εμάς τους φιλάθλους, μας βοηθά να εξακολουθήσουμε να κρατάμε την επιθυμία ζωντανή. Και η επιθυμία δεν είναι παρά η ενασχόληση με την αγαπημένη μας ομάδα. Αυτό καθεαυτό που ψάχνουμε -το τέλειο χτίσιμο με τον α παίκτη αντί για τον β-, δε μπορεί ποτέ να πραγματωθεί.

Έρχεται ένας καλός παίκτης και πολλές φορές, ενώ καλύπτει όντως ανάγκες, δημιουργεί ενίοτε καινούριες διότι πχ αντικαθίσταται ένας άλλος με μεγαλύτερη συμβολή στα αποδυτήρια, ή είχε συμβολή και αγωνιστικά αλλά έπρεπε να χαθεί για να εκτιμηθούν τα intangibles του. Τα κενά στον ανθρώπινο ψυχισμό ή σε μια ομάδα δεν καλύπτονται ποτέ.

Αλλά αυτό δε σημαίνει μοιρολατρία, ούτε παραίτηση. Αντιθέτως, ο στόχος πάντα οφείλει να είναι η διαρκής βελτίωση, και στην τελική, κάτι που είναι τόσο διασκεδαστικό, όταν παραμένει διασκεδαστικό και δεν προκαλεί συνεχές άγχος, πάντα αξίζει να τρώει λίγο από τον ελεύθερο μας χρόνο.

Για αυτό, παρακάτω θα ασχοληθούμε με το αντικείμενο μικρό α των ομάδων του ΝΒΑ 🙂

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣΟΥΝ!

 

Raptors-Playmaking

Κατά καιρούς γράφονται διθυραμβικά σχόλια για τους Ράπτορς και κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί το γιατί, από τη στιγμή που μετά τη στέψη τους το 2019, δεν έχουν παρουσιάσει κάτι αξιοσημείωτο. Ο λόγος είναι ότι, για εκείνους, είναι πολύ δυσκολότερες οι συνθήκες και πρέπει να κρίνονται ανάλογα με αυτές. Ελάχιστοι είναι οι παίκτες που δεν έχουν πρόβλημα να “ξενιτευτούν” και να παίξουν στον Καναδά. Μολονότι κατ’ εξοχήν κοσμοπολίτικη και ωραία πόλη, το Τορόντο δεν είναι ελκυστικός προορισμός για αυτούς. Μασάϊ και Νερς όμως το παλεύουν όσο δεν πάει, με αποτέλεσμα φέτος να έχουν κάτι να παρουσιάσουν. Οι αριθμοί δεν είναι υπέρ τους (πχ αμυντικά βρίσκονται στη 17η θέση με DRTG/109.7) αλλά δε θεωρώ ότι είναι πρόβλημα: Με τέτοια πληθώρα αθλητικών κορμιών στους φόργουορντ, η άμυνα μπορεί να σφίξει όταν χρειαστεί. Αυτό που επείγει είναι η βελτίωση του playmaking. Εδώ βρίσκονται 3 θέσεις από το τέλος, 27οι με 21,8 ασσίστ ανά παιχνίδι. Ο φετινός δικαιωματικά ολσταράτος Βαν Φλιτ είναι κλασικό 2αρι, ασχέτως αν μπορεί να παίξει και στο 1 (6,7 ασσίστ ανά παιχνίδι δεν είναι πάρα πολλές αν σκεφτείς ότι η μπάλα είναι διαρκώς στα χέρια του), ενώ ο έτερος βασικός κοντός τους, ο Γκάρυ Τρεντ μοιράζει δύο (!) ασσίστ ανά παιχνίδι. Οι Ράπτορς ξέρουν να πασάρουν, και λόγω του προπονητή τους μια χαρά βρίσκονται στο γήπεδο και τρέχουν στο τρανζίσιον. Αλλά μία στιβαρή παρουσία στον άσο, που θα ηρεμεί όταν πρέπει το παιχνίδι, θα βγάζει την κουόρτερμπακ πάσα στα άλογα τους όταν τρέχουν στον αιφνιδιασμό ή θα τους καθοδηγεί στα κρίσιμα τελευταία λεπτά των κρίσιμων παιχνιδιών που έρχονται, παραμένει απαραίτητη. Έστω να έρχεται από τον πάγκο, κάποιος βετεράνος τύπου Ρόντο, όχι ο ίδιος.

 

Lakers-Μια Χρονομηχανή

….για να γυρίσουν πίσω στο χρόνο και να ξε-υπογράψουν τον Ουέστμπρουκ 🙂 Το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθεαυτό ο Ράσελ: Τα στατιστικά του είναι μεν πεσμένα, αλλά πέρα από το τραγικό τρίποντο (29%), 18/8/8 δεν το λες και καταδικαστικό για την ομάδα σου. Το πρόβλημα είναι αυτό που καλείσαι να θυσιάσεις για τον Ουέστμπρουκ: Κούζμα/Χαρέλ/Κάλντγουελ Ποπ δεν στοιχίζουν απλά όσο ο Ουέστμπρουκ, αλλά 7 εκατομμύρια λιγότερο! Ναι, οι σούπερσταρς είναι το βαρόμετρο και το απαραίτητο συστατικό για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά δίχως αξιόμαχους ρολίστες, δεν πας πουθενά. Οι Λέηκερς είχαν τους προαναφερθέντες στο πρωτάθλημα της “φούσκας”, + τον φαλακρό μάμπα (Καρούζο). Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές: Ο -με κοίταξε άγρια ο αντίπαλος, κι έπεσα και χτύπησα- Ντέιβις, η μη ανταπόκριση του Χόρτον Τάκερ στις αυξημένες φετινές απαιτήσεις, το ξαφνικό σακάτεμα του Κέντρικ Ναν κλπ. Αλλά καμιά σοβαρή ομάδα δεν θεωρεί ότι θα κατακτήσει τη λίγκα με βασικό τον –παίζω μόνο για πάρτη μου και για να χαιρετάω στρατιωτικά το πλήθος όταν βάζω γκολ- Καρμέλο Άντονι, ή με αναπληρωματικό ψηλό τον –πώς δε μου έχει κάνει ακόμα μήνυση ο Μάικλ που δυσφημώ το επίθετο του– Ντιάντρε Τζόρνταν. Φαίνεται ότι ο Λεμπρόν θα κάνει ακόμα μια φορά αυτό για το οποίο κατηγορείται στο ΝΒΑ: Ότι αφήνει “καμένη γη” στο πέρασμα του. Αλλά, αφήνει και πρωταθλήματα. Και τα πρωταθλήματα είναι αυτά που μετράνε στο τέλος.

 

 

Nets-Αναζήτηση στο Νταρκ Γουέμπ για μισθοφόρους πρώην πεζοναύτες…

 

… που θα συνδυάζουν και νοσηλευτική εκπαίδευση, μία εμπειρία στη νοσηλεία, τελοσπάντων θα μπορούν να σε εμβολιάσουν εκεί που κοιμάσαι δίχως να το καταλάβεις. Ώστε να μπουκάρουν στο σπίτι του Κάϊρι Ίρβινγκ και να του σουτάρουν έστω το μονοδοσικό 🙂 Με κάποιο τρόπο μετά θα πρέπει να του εκδώσουν και το πιστοποιητικό, δίχως ο Καϊρί να το πάρει χαμπάρι -διότι αν το μάθει, δε νομίζω να το εκτιμήσει ιδιαίτερα-, να το παρουσιάσουν στον Σίλβερ, και στον ίδιο τον Ίρβινγκ να πούνε απλά ότι η Πολιτεία της Νέας Υόρκης δέχτηκε την αίτηση εξαίρεσης του από τον εμβολιασμό. Ναι, οκ, δε λέω ότι είναι εύκολο όλο αυτό, αλλά όταν διακυβεύεται πρωτάθλημα, οφείλουν οι διοικήσεις να γίνουν ευρηματικές! Σοβαρά τώρα, οι Νετς είναι οι αντι-Λέικερς. Ακόμα και η παραμικρή τους κίνηση έχει μπασκετική -κι όχι εντυπωσιοθηρική- λογική. Με το που πήραν τον Μιλς, πολλοί γράψαμε για το εμπνευσμένο της κίνησης: 13,5 πόντοι και 42% στο τρίποντο, βέτεραν λίντερσιπ και στιβαρότητα στον άσο. Πέρσι μας έβαλε στα καλάθια ο Γιάννης; Οκ, ας αντικαταστήσουμε τον Τζεφ Γκρην με: ΛαΜάρκους Όλντριτζ, Τζειμς Τζονσον (Ο μαυροζωνας καρατέκα του Μαϊάμι), Πωλ Μίλσαπ. Μαζί με τον Κλάξτον και τον Γκρίφιν, έχουν ένα στρατό ολόκληρο από κορμιά -έστω λίγο σιτεμένα!- για να πετάξουν στον Γιάννη, και στον κάθε Γιάννη, και να τον ξεθεώσουν. Αυτό που τους λείπει είναι σκόρινγκ. Όχι ότι πάνε άσχημα στο επιθετικό κομμάτι. 8οι είναι (Offrtg: 111.5). Αλλά φανταστείτε σε αυτή τη καλολαδωμένη μηχανή που βρίσκεται ήδη στην όγδοη θέση, να προστεθεί -ολοκληρωτικά κι όχι αποσπασματικά μόνο στα εκτός- η ασταμάτητη καλαθομηχανή Ίρβινγκ, πόσο μάλλον τώρα που ο Χάρντεν φαίνεται να βρίσκει τα πατήματα του. Η μόνη μου ελπίδα ως φίλαθλο του Μιλγουόκυ είναι η σθεναρή αντιεμβολιαστική του θέση. Αλλιώς….Ακόμα κι έτσι βέβαια, οι Νετς είναι μες στα φαβορί της κούπας: Το μόνο που χρειάζεται είναι να χάσουν το πλεονέκτημα της έδρας! Ντουραντ και Χαρντεν μπορούν να σε νικήσουν στο Μπρούκλυν – Ντουραντ/Χαρντεν/Ίρβινγκ μπορούν να σε νικήσουν και στο σπίτι σου.

 

Sixers: Ένα αγχολυτικό στον Μόρεϋ

….Και να ανταλλάξει τον Μπεν Σίμονς. Για το όνομα του Θεού, μη χαραμίζετε άλλο τα πράϊμ χρόνια του Εμπίντ, τσίπα δεν έχετε;! Με τα 30 εκατομμύρια του Σίμονς να κάθονται στην εξέδρα, οι Σίξερς θα παραμείνουν μια καλή, αξιόμαχη ομάδα {Επίθεση: (OffRtg) 10οι/  Άμυνα: (Defrtg) 12οι}, που δεν πρόκειται να πάνε πουθένα. Δίχως πλευμέικινγκ (22οι στις ασιστ), θα κοιτάνε όλοι τον Εμπιντ στα τελευταία λεπτά των παιχνιδιών, αλλά το να επαφίεσαι στον ψηλό σου εκείνη τη στιγμή, όποιος κι αν είναι αυτός, δε συνιστά σοφή κίνηση. Να βρεις και ελίτ πλευμέικινγκ και κλόζερ δεν είναι εύκολο, πόσο μάλλον με την αξία του Σίμονς ως διαπραγματευτικό ατού, διαρκώς καταποντιζόμενη από την αγωνιστική απραξία. Λέγεται ότι ο Μόρευ ψάχνει έναν τοπ-25 παίκτη. Δε νομίζω ότι θα τον βρει. Αυτό που μπορεί να βρει είναι έναν ΣιΤζει Μακόλουμ, έναν Μάλκολμ Μπρογκντον, στο πολύ τσακίρ κέφι έναν Τζεραμι Γκραντ για επιθετικό firepower στη θέση 4. Προς υπεράσπιση του, ο Μόρευ έχει κι έναν ακόμα γρίφο να επιλύσει ονόματι Τομπάϊας Χάρις, έναν παίκτη που θεωρούσα εξ’αρχής ότι δεν άξιζε το μαξ συμβόλαιο και ότι στο τέλος θα εξελιχθεί σε συμβολαιο-άλμπατρος στο λαιμό της ομάδας του, για να θυμηθούμε τους Μέϊντεν και τον Κόλεριτζ (Rime Of the ancient mariner). Από ότι διαβάζω, ψάχνεται να τους ξεφορτωθεί και τους δυο. Σε κάθε περίπτωση, αρκεί ο Σίμονς: Διότι ο Χάρις παραμένει ένας αρκετά καλός παίκτης (18/7/4), ο οποίος μπορεί να σταθεί ως ν4 (βοηθός του βοηθού ενός Ρόμπιν δηλαδή!) ακόμα και σε διεκδικήτρια τίτλου ομάδα, που δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει τον φόρο πολυτελείας.

 

 

Nuggets: Ευχέλαιο/Εξορκιστή/Έστω να σφάξουν έναν κόκορα ή κάποιον εθελοντή οπαδό και να τον χώσουν στα θεμέλια του γηπέδου τους αλά γιοφύρι της Άρτας 

….Διότι αλλιώς δεν θα αλλάξει κάτι, όσο κι αν παίζει σαν -MVP- ο Γιόκιτς. Με το ν2 και το ν3 έξω λόγω τραυματισμών, δε μπορεί να κάνει τίποτα ο Νίκολα, ή ο προπονηταράς Μαλόουν. Αν κι εδώ που τα λέμε, τα θέλει λίγο ο πωπός τους : Με τόσες ρεντ φλαγκς (injury prone από τα γεννοφάσκια του), δε δίνεις μαξ συμβόλαιο στον Πόρτερ Τζούνιορ.

 

Blazers: Όταν τελειώσουν οι Lakers να στείλουν τη χρονομηχανή στο Πόρτλαντ

…. Και να γυρίσουν πίσω στο καλοκαίρι, όταν το (trade value) του Λίλαρντ ήταν στα ύψη. Διότι όταν ο σουπερστάρ σου τελεί σε επαμφοτερίζουσα στάση, και μαδάει τη μαργαρίτα στο μελαγχολικό, βροχερό Όρεγκον (Να μείνω, να φύγω, να μείνω, να φύγω, θέλεις ή δε θέλεις, θα μου πεις απόψε, τα μυστήρια κόψε..), εσύ, σαν οργανισμός πρέπει να βρεις το θάρρος να κόψεις τον Γόρδιο Δεσμό. Ούτε τώρα βέβαια είναι αργά.

 

 

Pacers: Επειγόντως να βρουν μια κόπια από το “Ορατότης μηδέν” με τον Νίκο Κούρκουλο

….Κι εκεί που θα μπει ο Στράτος να βροντοφωνάξει “Βρέχει φωτιά στη στράτα μου”, να έρθει στο τσακίρ κέφι η διοίκηση και να κάψει όλη την ομάδα, όπως ο Κούρκουλος τα πράγματα του. Σοβαρά, ανταλλάξτε ακόμα και τη μασκότ, μην αφήσετε τίποτα. Δεν υπάρχει ομάδα που να μην τα τίναξε όλα στον αέρα και να μην κατάφερε να βρει έστω κάτι ελπιδοφόρο για να πορευθεί στο μέλλον. Πάρτε πικς και πιτσιρικάδες: Το υφιστάμενο υλικό μόνο άσχημο δεν είναι, απλά όλοι μαζί συνθέτουν τον ορισμό του (treadmill)

( Treadmill team is a team that’s top players have peaked and has no other assets to compete. So, what the team does is hang on for dear life by making trades, adding late draft picks and just trying to hang out to our current level and watching the quality slowly deteriorate.)

(Αν δεν πάνε φέτος ούτε τουλάχιστον του χρόνου στους Τελικούς έστω της Δύσης, Γιούτα έντερς δις τσατ 🙂

 

 

Warriors: 4αρι ή 5αρι

Το Γκόλντεν Στέητ έχει θρονιαστεί στην πρώτη θέση στο ΝΒΑ αναφορικά με την αμυντικη λειτουργία (DefRtg : 102,6). Πρώτοι και στις ασσίστ. Παράλληλα, στα τελευταία παιχνίδια, το ρεκόρ τους είναι 4-6 και η εικόνα τους είναι κατα πολύ πεσμένη συγκριτικά με την προγενέστερη περίοδο. Σε μία παράγραφο, δεν υπάρχει χώρος να επιχειρηματολογήσω για το ότι ο Μπομπ Μάγιερς έχει υποπέσει σε σφάλματα αυτή την τριετία και χαράμισε ένα κομμάτι της καριέρας του Στεφ Κάρι. Οι τραυματισμοί (Ντουραντ, Τομσον) είναι ένα κεφάλαιο. Η επιλογή στα ντραφτς του Ουάϊζμαν αντί του Λαμέλο ή του Κουμίνγκα αντί του Φραντς Βάγκνερ, όπως και το συμβόλαιο του Ούμπρε, του ΝτιΆντζελο Ράσελ ή του Ουίγκινς, συνιστούν ένα άλλο (κεφάλαιο). Εδώ βέβαια μπορεί να ειπωθεί και το εξής: Δεν αποτελεί άραγε αποτυχία του οργανισμού των Ουόριορς το ότι δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν και να αναδείξουν τον Ράσελ και τον Ούμπρε, πόσο μάλλον από τη στιγμή που τις επόμενες ακριβώς χρονιές τα παιδιά αυτά διαπρέπουν στις νέες τους ομάδες; Είναι μια συζήτηση η οποία μπορεί να ανοιχτεί, όμως αυτό που επείγει δεν είναι η συζήτηση για το μέλλον του οργανισμού αλλά αποκλειστικά ο αγώνας για το παρόν του: Ο χρόνος δε γυρνάει πίσω (Και οι Λέϊκερς σιγά μην ξηγηθούν με τη χρονομηχανή τους), ο Στεφ είναι 33 χρονών. Κι όταν έχεις έναν -generational player-  σαν τον Στεφ, είτε θα βρίσκεσαι σε αέναο win now mode, είτε δεν θα έχεις προβεί στο καθήκον σου σαν οργανισμός. Με τον Μπιέλιτσα και τον Ιγκουοντάλα να συμπληρώνουν τον Γκρην στο 4-5, κούπα δε σηκώνεις. Θα πας λοιπόν και θα φέρεις ένα δυνατό και ψηλό κορμί στην άμυνα. Δε χρειάζεται να είναι σταρ, αρκεί κι ένας ταπεινός Κλάξτον/Γκάφορντ/ Πρίσιους (Ράπτορς)/Λάρυ Νανς.

 

MEMPHIS/MINNESOTA/HAWKS/HEAT/SUNS/BULLS  : Τίποτα. Νιέντε, Νάδα, Νάθινκ

Τίποτα λέμε. Δεν πειράζουμε τίποτα εδώ. Ακόμα κι αν κάποιες στιγμές το πράγμα χωλαίνει ή ζορίζει. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι νεανικές ομάδες της λίστας πρέπει να αφήσουν τους παίκτες να σφυρηλατηθούν από τον χρόνο και να (ρίφερενς σε Αργύρη) περπατήσουν την εμπειρία, ενώ οι Μπουλς, πρέπει να πάνε ολ ιν με αυτόν τον κορμό. Μαξιμαλιστικές προσδοκίες για -έστω- Τελικούς της Ανατολής, θα τους ισοπεδώσουν : Οι Μπουλς πρέπει να στοχεύσουν σε έναν αξιοπρεπή (second round exit) αποκλεισμό, και του χρόνου, με μικροπροσθήκες και περισσότερη χημεία, να ξαναπροσπαθήσουν.

 

Celtics: Playmaking-Yπομονή-Να κάτσει η ζαριά

 

Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, στο κειμενάκι αυτό ξανασχολούμαι με τον Κούρκουλο, και με την ίδια ακριβώς ταινία του, φωνάζοντας τη γνωστή φράση “ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ”. Όχι γιατί η Βοστώνη δεν αποτελεί ενδιαφέρον θέμα συζήτησης, αλλά γιατί εγώ έχω ασχοληθεί ήδη πάρα πολύ και δεν υπάρχει κάτι να προσθέσω. Παραθέτω ένα σχόλιο που είχα κάνει στο Hoopfellas πριν λίγο καιρό.

Bucks: Hang the DJ

Το μόνο που μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο μυαλό είναι ο Μόρισεϋ των Σμιθς να τραγουδάει ότι πρέπει να κρεμαστεί ο Ντιτζέϋ (Panic, The Smiths), κι αυτό ακριβώς θα κάνω, όταν ξανακούσω εβριμπάντι κλαπ γιορ χαντς (κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ) στο Φίσερβ Φόρουμ στο Μιλγουόκυ! Αυτό που πρέπει να κάνουν στο Μιλγουόκυ είναι να αλλάξουν λοιπόν τον ντίτζευ του γηπέδου. (Για όποιον δεν κατάλαβε το, για αρρωστάκια Ουισκονσιανά «inside joke», επί 5 χρόνια στα εντός ματς των Μπακς ακούγεται ένα άθλιο τραγούδι, που μπροστά του, κάθε τραγούδι της Έφης Σαρρή μοιάζει με ρέουσα πολιτισμική πηγή). Και στην παρουσίαση της ομάδας, όταν σκάει το 34 στο γήπεδο, θα παίζουν οι πρώτες νότες του άσματος, δηλαδή το μπάσο του Κλιβ Μπάρτον, λίγο πριν μπει ο Χέτφιλντ : ” Messenger/ of fear in sight/Dark deception /kills the light”. Φέτος λοιπόν θα πρέπει η μυσταγωγία να γίνει ακόμα πιο ανατριχιαστική. Ψαρωτική. Μυστικιστική. Φέτος που όλοι θέλουν να σε νικήσουν, πρέπει να γίνεις ακόμα σκληρότερος.

Α, και πού είσαι Χορστ; Τα σημάδια από τη φθορά του Γιάννη λόγω της χρησιμοποίησης του αποκλειστικά στο 5 ήδη άρχισαν να φαίνονται.

Δίχως ένα δυνατό 5αρι (μη σου πω μαζί με Λοπεζ), πέρα από τους Μετάλικα και τα επικολυρικά, θα αποκλειστείς από το δεύτερο γύρο”.

 

Ευχαριστούμε τον απολαυστικό Tucker.

 

Υ.Γ: Το κυρίως fail στο φετινό αγωνιστικό πρότζεκτ του Παναθηναϊκού των ουκ ολίγων ανορθογραφιών, αφορά την αμυντική επίδοση της ομάδας. Οκ τα shooting limitations ήταν εύκολο να προβλεφθούν από το καλοκαίρι με βάση τη σχεδίαση του ρόστερ. Το playmaking και έλλειψη Post up-απειλής επίσης. Όμως το μεγαλύτερο -και πιο επιδραστικό στη μέχρι τώρα εικόνα της ομάδας- undeperformance εντοπίζεται στα μετόπισθεν όπου το “τριφύλλι” είναι soft και υστερεί πολύ σε αμυντικές συνεργασίες κάθε είδους (χρόνοι στα rotations, 2 vs 2, ανάμειξη τρίτου παίχτη) αλλά και στην προσωπική άμυνα. Και το κόστος είναι μεγάλο για ένα σύνολο που οικοδομήθηκε για να παίξει πρωτίστως καλή άμυνα.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει το επιθετικό firepower για να κερδίζει ματς στον αυτόματο (ούτε καν στην Ελλάδα). Δεν έχει το βάθος και την ποιότητα της περυσινής frontcourt (θα ήταν τεράστιο κέρδος να έμενε αυτή η γραμμή ψηλών και φέτος στο ΟΑΚΑ, μεγαλώνοντας αγωνιστικά εντός του οργανισμού που θα καρπωνόταν την ανάπτυξη όμως ρεαλιστικά δεν υπήρχε αυτή δυνατότητα). Είναι χαρακτηριστικό ότι μια επίθεση που βασίζεται στις “απομονώσεις”, δεν έχει τους ψηλούς για να χτυπήσει τα mismatches (μετά από αλλαγές) στην πίσω γραμμή. Σημειώστε ότι το “τριφύλλι” άλλαξε εικόνα όταν βρήκε μέσω της ζώνης μια τακτική που παρήγαγε stops στα μετόπισθεν όμως όλοι γνώριζαν πως ήταν μια βραχυπρόθεσμη λύση. Οι πράσινοι χρειάζονται έναν ψηλό με τα χαρακτηριστικά που έχουμε περιγράψει πολλές φορές εδώ μέσα αλλά και την καλλιέργεια ενός πιο φιλόπονου χαρακτήρα στα μετόπισθεν ώστε να αποβάλουν τη μαλθακότητα που τους χαρακτηρίζει.

Υ.Γ1: Ο Ολυμπιακός διανύει μια δύσκολη περίοδο κατά την οποία πασχίζει να διατηρήσει τις κατακτήσεις του πρώτου μισού της σεζόν. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι σημαντικό να επιστρέφεις, έστω βήμα-βήμα, στρεφόμενος στα βασικά. Εκεί (πάντα εκεί) βρίσκεται οι λύσεις. Σε αυτά που εκτελούσες πριν λίγο καιρό με κλειστά φώτα και τώρα αδυνατείς να εκτελέσεις.

Η νίκη στη Βιτόρια είναι πολύ σημαντική γιατί κρατάει το κεφάλι των ερυθρολεύκων επάνω από το νερό. Η αγωνιστική ανάκαμψη όμως δεν ήρθε. Ο Ολυμπιακός είναι μια εξαιρετική PnR ομάδα, ιδιαίτερα αποτελεσματική στην transition επίθεση. Πρόκειται για καταστάσεις οι οποίες απαιτούν συνεργασία. Αντίθετα είναι πολύ αδύναμος στο κομμάτι της προσωπικής φάσης (θα βοηθούσε η ύπαρξη μιας τέτοιας  δεξιότητα στο οπλοστάσιο σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο). Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι η πολυπόθητη επιστροφή θα έρθει μέσα από τη συλλογική προσπάθεια. Απαιτείται ηρεμία, δέσμευση και ανιδιοτέλεια. Οι καλές βάσεις υπάρχουν.

 

Υ.Γ2: Κυριαρχικός. Έτσι ακριβώς όπως έπρεπε να είναι στο τελευταίο του ντέρμπι στο Chapel Hill. Το Ντιούκ έθεσε το τόνο από το ξεκίνημα, εκμεταλλεύτηκε τη γρήγορα φθορά του Bacot και έχτισε μια σημαντική διαφορά η οποία θα μπορούσε να ξεφύγει εάν δεν έκανε τέτοιο ματς ο Brady Manec. Εξαιρετικός ο AJ Griffin του οποίου οι συνεχόμενοι πόντοι στο δεύτερο ημίχρονο ήταν καθοριστικοί.

Δεν είναι απλά το τέλος μιας εποχής. Είναι το τέλος ΤΗΣ Εποχής.