Cleveland Cavaliers: Το πείραμα

 

Κόντρα στο κύμα του Downsizing και απέναντι σε όλες τις προγνώσεις, το νεανικό σύνολο των Cavs κλέβει τις εντυπώσεις στη φετινή, πολύ δυνατή Ανατολική Περιφέρεια. Ο “Asoutos” μας μεταφέρει στο Ohio, αναλύοντας το πλάνο της επιτυχίας των “Ιπποτών”…

 

Asoutos: Θα έπρεπε να παίζουν το θέμα από το Jurassic Park κατά την είσοδο της ομάδας στο γήπεδο εκεί στο Cleveland. Mε 3 παίκτες στη βασική πεντάδα τους πάνω από 2.10μ (νομίζω μιλάμε για μοναδική περίπτωση στην ιστορία του μπάσκετ), οι Cavaliers αψηφούν όλες τις σύγχρονες τάσεις στο μπάσκετ που επιτάσσουν την αποτελεσματικότητα των χαμηλότερων, πιο ευέλικτων σχημάτων. Η επιτυχία του project τους (οι Cavs τη στιγμή που γράφω είναι 5οι στην πολύ δύσκολη Ανατολή, μόλις 2.5 παιχνίδια πίσω από την κορυφή) μπορεί να αντιμετωπιστεί ως μια ευχάριστη έκπληξη/εξαίρεση ή ως ένα ριζοσπαστικό πείραμα που εισάγει νέα δεδομένα στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το άθλημα. Τι από τα δύο είναι;

Τα χαμόγελα και τα αστειάκια με τους δεινοσαύρους σκορπίζονται, μόλις κάποιος ανοίξει το ταμπλό της στατιστικής και αντικρύσει τους Cavs στην τέταρτη θέση της λίστας net rating στο ΝΒΑ. Σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες της Ανατολής οι Cavaliers είναι πρώτοι σε netrating!!! Πάνω από τους Heat, πάνω από τους Bucks, πάνω από τους Nets και τους Bulls – σε διαφορά πόντων που σκοράρουν και δέχονται ανά 100 κατοχές! Μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό; Mα ελπίζαμε να μας το εξηγήσεις εσύ αυτό, ω μέγα μύστη Άσουτε! Θα βάλω λοιπόν τα δυνατά μου.

 

Σαν τα ψηλά βουνά

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την τριάδα Allen-Mobley-Markkanen, η οποία σε 510 λεπτά συμμετοχής δίνει το εξαιρετικό net 8.3. Eιπώθηκαν πολλά και όχι ιδιαίτερα κολακευτικά πράγματα το καλοκαίρι για την επιλογή των Cavs να αποκτήσουν τον Lauri Markkanen, υπογράφοντάς τον για 67 εκατομμύρια και αποδεσμεύοντας ταυτόχρονα το πολύ χρήσιμο αμυντικό εργαλείο Larry Nance Jr. Έχοντας πληρώσει πολύ χρυσάφι για το extension του Jarrett Allen, έχοντας το βραχνά του τεράστιου συμβολαίου του Love, έχοντας μόλις κάνει draft τον πολλά υποσχόμενο Evan Mobley σίγουρα οι Cavs δεν χρειάζονταν έναν ακόμη ψηλό στο ρόστερ τους. Έπρεπε να ψάχνουν για σουτέρ, από αυτούς που δεν έχουν καθόλου, έτσι δεν είναι; H απόκτηση του Markkanen έμοιαζε με κακόγουστο αστείο .

Δεν ξέρω λοιπόν αν οι Cavaliers εποίησαν την ανάγκη φιλοτιμία ή αν είχαν από την αρχή ένα τέτοιο στρατηγικό σχεδιασμό στο πίσω μέρος του μυαλού τους, να τοποθετήσουν δηλαδή τον Markkanen στο 3 (αρχίζω να τείνω προς το δεύτερο). Είναι μυστήριο τρένο ο Φινλανδός, την πρώτη φορά που τον είχα δει στο Ευρωμπάσκετ του 17 είχα μείνει άναυδος από την ικανότητα του να βάζει την μπάλα στο παρκέ και να πηγαίνει σε drive ή με το δολοφονικό του σουτ από την περιφέρεια – μιλάμε για παίκτη με ύψος 2.11! Πίστευα ακράδαντα ότι θα κάνει μεγάλη καριέρα στην Αμερική, δυστυχώς όμως τα χαρακτηριστικά του δεν μεταφράστηκαν κατάλληλα στο παιχνίδι του ΝΒΑ.

Ο Markkanen είναι αδύναμος στην άμυνα στο post και στο να κατεβάσει αξιόπιστα το ριμπάουντ για να μπορέσει να σταθεί ως βασικό 4αρι ή ως ελαφρύ 5αρι, όπως ήθελαν οι προπονητές του στο ΝΒΑ. Σαν τριάρι όμως μια χαρά τα πηγαίνει στο Cleveland! Έχει το footwork να μαρκάρει περιφερειακούς παίκτες χωρίς να εκτίθεται, και το μέγεθος και την ταχύτητα να προσφέρει καλές βοήθειες στα αμυντικά rotations. Σουτάρει πολύ άσχημα φέτος από το τρίποντο (32.5%), όμως θεωρώ πως αυτό είναι περιστασιακό και θα βελτιώσει το σουτ του μέσα στη σεζόν. Οι Cavs κοίταξαν με την απόκτησή του και το μέλλον: το εφιαλτικό συμβόλαιο του Kevin Love λήγει το καλοκαίρι του 2023, και οι Cavaliers έχουν ήδη τη θέση του καλυμμένη.

Αν ξεκινάω την αναφορά μου με τον Φινλανδό, δεν σημαίνει ότι αυτός είναι ο κύριος πόλος της καταπληκτικής άμυνας των Cavaliers (3η στο ΝΒΑ με DefRating 104.9). To δίδυμο Αllen-Mobley στις θέσεις 5 και 4 είναι ο κύριος άξονας της άμυνας τους. Ο Allen αποτελεί υπόδειγμα μοντέρνου αθλητικού ψηλού, εκπληκτικός στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, δυνατός στο να σπρώξει τα βαριά αντίπαλα κορμιά, και με πολύ καλό footwork που του επιτρέπει να μαρκάρει επαρκώς κοντύτερους παίκτες (τον βλέπουμε συχνά και αυτόν να αλλάζει στα screens).

Φέτος το παιχνίδι του στην επίθεση παρουσιάζει σημαντική βελτίωση, δεν τελειώνει δηλαδή μόνο λόμπες πάνω από τη στεφάνη, αλλά πηγαίνει με πλάτη στο καλάθι και χουκ, βάζει την μπάλα στο δάπεδο και πηγαίνει σε drive, ενώ παίρνει και κάνα σουτάκι από mid-range (9/17 φέτος από τα 3 έως τα 6 μέτρα, μια χαρά δηλαδή). Με 16.6π, 10.9 ρ και 1.4 μπλοκ ανά παιχνίδι και FG% που αγγίζει το 70%, ο Allen αποκτά φέτος all-star status. Κάπου στο Brooklyn ίσως να χτυπάνε το κεφάλι τους (Harden πήραν βέβαια, αλλά Allen δύσκολα θα ξαναβρούνε).

Για τον δε Mobley έχω γράψει επανειλημμένα στα σχόλια του hoopfellas, αλλά δεν γίνεται να μην ξαναγράψω. Ανοίγεις τυχαία την τηλεόρασή σου, χωρίς να έχεις ιδέα ποιοι παίζουν, και ξαφνικά βλέπεις ένα πανύψηλο, αδύνατο κορμί να μαρκάρει στην περιφέρεια, να βλέπει δύσκολες πάσες, να σουτάρει τρίποντα, να επιτίθεται στα close out με την μπάλα κάτω. Kαι μόνο η κοψιά του, η αύρα του ξεχωρίζει αμέσως στην οθόνη. Όπως γράφτηκε και στα σχόλια “τι είναι αυτό το Mobley ρε παιδιά;”. Δεν μιλάμε εδώ για ένα 5αρι με επιθετικά skills κοντού παίκτη, για έναν Jokic ας πούμε ή ένα Townes. Μιλάμε για ένα τεράστιο, μακρύ  σώμα με απόλυτη αρμονία και έλεγχο στις κινήσεις του χαμηλά στο έδαφος και ψηλά στον αέρα, ένα τρομερό αμυντικό όπλο που μπορεί να μαρκάρει άνετα και τις 5 θέσεις, που μικραίνει από μόνο του το γήπεδο για τις αντίπαλες επιθέσεις.

Mε 15 πόντους μέσο όρο, 8 ριμπάουντ, 1.7 blocks, δεν ξέρω αν ο 20ετης Evan θα πάρει το βραβείο του rookie of the year (από μένα είναι “ναι” πάντως, αγαπημένε ScottieBarnes συγγνώμη!), αλλά σίγουρα δείχνει να έχει τη μεγαλύτερη δυναμική από όλους τους νέους παίκτες να εξελιχτεί σε κάτι μοναδικό στην ιστορία του αθλήματος. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι στο σύγχρονο μπάσκετ οι ψηλοί παίκτες ωριμάζουν πολύ πιο αργά από τους περιφερειακούς (συγκρίνετε τον rookieAyton με τον παίκτη του 2022) και ότι αυτό που βλέπουμε από τον Mobley είναι αρκετά ακατέργαστο ακόμα. Δεν λείπουν τα λάθη στις αμυντικές συνεννοήσεις ενώ και το 28% στο τρίποντο δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικό της αξίας του (περιμένετε κάνα 40αρι σε 1-2 χρόνια). Σίγουρα η συνύπαρξη με τον Allen τον έχει βοηθήσει να κάνει ένα ομαλό πέρασμα στον κόσμο του ΝΒΑ, προτού χρειαστεί να καλύψει μόνος του ως βασικός τη θέση 5, που είναι ίσως και το μεγάλο στοίχημα στα επόμενα στάδια της καριέρας του – για τα επόμενα 4 χρόνια πάντως οι Cavs θα συνεχίσουν σίγουρα με αυτό το δίδυμο.

Αυτή η τριάδα λοιπόν είναι ο κύριος παράγοντας της εξαιρετικής φετινής αμυντικής επίδοσης των Cavaliers. Όπως είναι ευνόητο με τόσο μέγεθος που διαθέτουν το να μπεις μέσα στη ρακέτα τους και να σκοράρεις με layup ή dunk δεν είναι εύκολη υπόθεση. Θα περίμενε κανείς ότι θα είναι πιο ευάλωτοι στο σουτ από την περιφέρεια, όμως όχι – είναι 6οι στις λιγότερες προσπάθειες των αντιπάλων τους από το τρίποντο και κάπου στη μέση στο ποσοστό επιτυχίας τους. Βλέπουμε εδώ σε μεγάλο βαθμό το effect του φαινόμενου Mobley, o οποίος με αδιανόητα σε ταχύτητα για το μέγεθός του closeouts κάνει contest τα τρίποντα του αντιπάλου. Ο Μοbley είναι 6ος στο ΝΒΑ σε contested 3p shots (o Markkanen και αυτός στην 30αδα) ενώ σε συνολικά contestedshots o Mobley είναι 3ος και ο Αllen 6oς! Το να πρέπει να σουτάρεις πάνω από αυτά τα γιγαντιαία σώματα και χέρια σε κάνει μάλλον να το σκεφτείς 2 φορές.

 

The most improved player

Garland στα αγγλικά σημαίνει γιρλάντα, και νομίζω ότι πιο ταιριαστό όνομα δεν θα μπορούσε να βρεθεί για το λουλούδι Darius Garland των Cavaliers. O τραυματισμός του Colin Sexton, o οποίος χάνει όλη τη σεζόν, μπορεί να αποδυνάμωσε το έμψυχο δυναμικό της περιφέρειας των Cavs, απελευθέρωσε όμως πλήρως το δυναμικό του 21 ετών guard τους. Δεν είναι καλό fit με τον Sexton o Garland, δεν χρειάζεται δίπλα του έναν ball hog, μέτριο σουτέρ με μεγάλο usage, όταν ο ίδιος είναι ένας εξαιρετικά πλήρης και απειλητικός σκόρερ. Και πράγματι ο Garland μέσα στη χρονιά εξελίσσεται σε ένα από τα ελίτ γκαρντ του ΝΒΑ, παρουσιάζοντας θεαματική βελτίωση σε σχέση με την περσινή χρονιά και δικαίως για μένα λογαριάζεται όχι απλά ως σοβαρός υποψήφιος για περισσότερο βελτιωμένος παίκτης της χρονιάς αλλά και ως “παίκτης” για το φετινό All Star Game.

Με ποσοστά ευστοχίας που αγγίζουν το θρυλικό 50/40/90, ο Garland διαπρέπει κυρίως στις pick’n’roll δράσεις, συνεργαζόμενος πρωτίστως με τον πολύ καλό roller Jarret tAllen. Είτε πάει σε εκτέλεση με floater είτε σε lob πάσα, οι κινήσεις του είναι άψογα συγχρονισμένες, ενώ αποδεικνύεται φονικός στις εκτελέσεις του από midrange αποστάσεις, οπού εκτελεί με το 4ο καλύτερο ποσοστό στο ΝΒΑ (54.3% πάνω από παίκτες όπως ο Trae Young ή ο ChrisPaul ας πούμε). Το vision του είναι εξαιρετικό, βλέπει το γήπεδο σε όλη του την έκταση (7ος σε ασίστ), ενώ έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ταιριάζουν σε ένα floor general, σε επίπεδο αποφάσεων και αξιοποίησης των συμπαικτών του. Ακόμη το παιχνίδι του δεν έχει ξεδιπλωθεί σε όλες τις πτυχές του, μιας και τελευταία πηγαίνει και σε isolation επιθέσεις με εξαιρετική επιτυχία (1.13 π ανά κατοχή, 4ος στο ΝΒΑ από όσους επιχειρούν τουλάχιστον ένα iso το παιχνίδι – what?) ενώ διαθέτει και πολύ καλό offball παιχνίδι, τρέχοντας ανάμεσα στα screens και δίνοντας και ο ίδιος screen, σε στυλ StephCurry (εδώ είναι που υπερτερεί σε σχέση με γκαρντ όπως ο Young ή ακόμη και ο Doncic που χωρίς την μπάλα στα χέρια μετατρέπονται σε απλούς θεατές του παιχνιδιού της ομάδας του)

Κοινώς μιλάμε για ένα πλήρη, υπερμοντέρνο περιφερειακό παίκτη – οι Cavaliers χτύπησαν χρυσάφι με την περίπτωσή του. Για το λιλιπούτειο frame του είναι τουλάχιστον μαχητικός στην άμυνα, ενώ κάποιες απροσεξίες στην πάσα του αποδίδονται κυρίως στην ορμή της νιότης (αλλά και στη δυσκολία των συμπαικτών του να αντιληφθούν τις εμπνεύσεις του).

 

Το υπόλοιπο cast

Είναι κρίμα που εκτός της απώλειας του Colin Sexton, οι Cavaliers είχαν την ατυχία να χάσουν για όλη τη σεζόν τον RickyRubio. O Rubio για 2 μήνες έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της ζωής τους στους Cavs, και με την εμπειρία του αποτελούσε μια πηγή ασφάλειας και γνώσης για τον Garland στην περιφέρεια, με το δίδυμό τους να προσφέρει το κολοσσιαίο net rating 16.1. H περιφέρειά τους λοιπόν μοιάζει αρκετά αποδυναμωμένη, παρά την απόκτηση παικτών όπως ο Rondo και ο Goodwin που κλήθηκαν ως λύσεις ανάγκης (ο Rondo στα 3 παιχνίδια που πρόλαβε να αγωνιστεί μαζί τους έδειξε ότι έχει ακόμη μπάσκετ και κίνητρο μέσα του και πιστεύω ότι θα τους βοηθήσει με το veteran leadership που φέρνει στην ομάδα). Ο εικοσαετής Okoro είναι αυτός που ξεκινά ως βασικός guard δίπλα στον Garland.

Είναι ένας εξαιρετικός αμυντικός παίκτης στο point of attack, ένας παίκτης που πολύ δύσκολα μπορείς να αφήσεις πίσω σου σε isoκατάστάσεις – και αποτελεί και αυτός βασικό παράγοντα της αμυντικής επιτυχίας των Cavaliers. Δυστυχώς όμως το επιθετικό παιχνίδι του παραμένει υποανάπτυκτο, μιας και σουτάρει με το απογοητευτικό 30% από το τρίποντο σε κυρίως εντελώς αμαρκάριστες συνθήκες. Ο Τούρκος Cedi Osman θα μπορούσε να προσφέρει το τόσο απαραίτητο για τους Cavs περιφερειακό σουτ, εξακολουθεί όμως να είναι αναξιόπιστος στο παιχνίδι του – μπορεί να σου βάλει 30, μπορεί να αστοχεί όλο το βράδυ  – ενώ και το decision making του δεν δείχνει καμία βελτίωση. Παίκτες όπως ο Stevens και ο Wade είναι μαχητές, εκείνος όμως που θα μπορούσε να απαντήσει στα προβλήματα spacing των Cavaliers είναι ο 25χρονος DylanWindler με το πολύ καλό τρίποντο σουτ του (41%).

Και φυσικά υπάρχει ο μπλαζέ Kevin Love, η προίκα των Cavaliers από τα χρόνια του πρωταθλήματος και των NBA finals. Μπλαζέ; Έμπαινε το Νοέμβρη στο γήπεδο και ήθελα να σπάσω την οθόνη από τα νεύρα μου με το χαλαρό του στυλάκι σε ένα σύνολο ύμνο στη συλλογική προσπάθεια. “Θα μπω μέσα, θα ρίξω 5 αψυχολόγητα τρίποντα, δεν θα παίξω άμυνα, δεν θα ιδρώσω και θα πληρωθώ 400 χιλιάρικα το παιχνίδι γιατί είμαι μάγκας”. Να όμως που και αυτός φαίνεται να έχει βρει κίνητρο, να παλεύει και κυρίως να χαίρεται το παιχνίδι τελευταία (ας μην ξεχνάμε τα θέματα ψυχικής υγείας που έχει αντιμετωπίσει, είναι ωραίο να τον βλέπεις να χαμογελά επιτέλους). Με 14π 7ρ και 40% τρίποντο σε 21 λεπτά, ο Love αποτελεί μια σημαντική επιθετική ένεση από τον πάγκο για το Cleveland (κάπου μάλιστα διάβασα ότι οι Cavs “δεν συζητάνε πλέον σενάρια ανταλλαγής του”, λες και υπάρχει ομάδα που θα αναλάμβανε τα 30 εκατομμύρια ετησίως συμβόλαιο του Love).

 

Η επίθεση – ο κόουτς

Από τα όσα έχουμε ήδη αναφέρει γίνεται κατανοητό ότι η επίθεση των Cavaliers θα πρέπει να παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα σε επίπεδο spacing και περιφερειακού shooting. Οι Cavs είναι 15οι σε ποσοστό από τρίποντο και 20οι σε προσπάθειες, κάπου στη μέση δηλαδή, τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται. Έχω ακούσει επανειλημμένα ότι οι Cavaliers πρεσβεύουν ένα old school μπάσκετ, με την επιστροφή στην εποχή των δεινοσαύρων κλπ. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο (αν ψάχνετε oldschool ομάδα κοιτάξτε προς το Dallas όπου οι ρακέτες θα βυθιστούν από τα συνεχή post up). O νεαρός κόουτς J. B. Bickerstaff, πέρα από το αδιαμφισβήτητο σπουδαίο αμυντικό αποτέλεσμα, παρουσιάζει μια επίθεση με πολλά μοντέρνα στοιχεία και σημαντικό versatility, μια επίθεση που πέρα από κάθε προσδοκία βρίσκεται οριακά εκτός του Top 10 σε όρους Offensive Rating.

 

Η επίθεση των Cavs βασίζεται στις συνεργασίες (6οι σε ασίστ) και την ομαδικότητα, με πολύ περιορισμένο isolationgame. Oι Cavaliers χρησιμοποιούν φυσικά αρκετά το low post για τις επιθέσεις τους, όχι όμως τόσο όσο θα περίμενε κανείς σε σχέση με το μέγεθός τους (είναι 5οι σε post up, είναι πίσω από ομάδες όπως οι Bucks για παράδειγμα). Κύριος μοχλός της επίθεσής τους είναι φυσικά οι pick’n’roll συνεργασίες του Garland με τους ψηλούς, βλέπουμε όμως και σπουδαίες συνεργασίες μεταξύ Mobley και Allen (αδύνατο να τις μαρκάρεις). Βλέπουμε και αρκετό off ball screening, λογικό με τόσο δυνατούς και ψηλούς screeners στο παρκέ.

Και βλέπουμε κοψίματα, συνεχή κοψίματα από τους ψηλούς και τον Okoro – οι Cavs είναι 3οι σε cuts σε όλο το ΝΒΑ. Αρκεί να αναφέρω τις 2 ομάδες που προηγούνται για να καταλάβει κανείς το ότι το μπάσκετ των Cavs ακολουθεί όλες τις μοντέρνες τάσεις του NBA, παιγμένες απλά με περισσότερο μέγεθος: GoldenStateWarriors και MiamiHeat. Ο Bickerstaff δικαίως αποτελεί σημαντικό υποψήφιο για το βραβείο του προπονητή της χρονιάς, και όχι μόνο για τα ρηξικέλευθα ψηλά σχήματα που χρησιμοποιεί, αλλά για την ποιότητα του μπάσκετ που παρουσιάζει.

 

Tι τους λείπει – που θα φτάσουν

Όλες οι επιθετικές δράσεις που περιγράφω θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικές, πολύ πιο εμπλουτισμένες, αν οι Cavaliers είχαν έναν πιο αποτελεσματικό σκόρερ από το τρίποντο σε σχέση με τον Okoro. Πραγματικά δεν τους λείπει αυτή τη στιγμή τίποτα άλλο για να αξιοποιήσουν στο έπακρο τη φετινή τους προοπτική. Χρειάζονται ένα 3&D γκαρντ που να δαγκώνει στην άμυνα και να χώνει τρίποντα, έναν Klay Thompson ας πούμε (όχι τον φετινό Klay, εκείνο τον παλιό εννοώ…). Έχω κολλήσει με το πόσο πολύ θα τους ταίριαζε ο Josh Hart των Pelicans ας πούμε. Οι Cavaliers πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου τόλμησαν και δεν υπέγραψαν extension για τον Colin Sexton, και θεωρώ ότι οι δρόμοι τους θα πρέπει να χωρίσουν. Ο Sexton είναι καλός παίκτης, και παρά τον τραυματισμό του πιστεύω θα βρει αγοραστή στην ανταλλακτική αγορά. Το βαρύ συμβόλαιο του Love σίγουρα μειώνει την ευελιξία των Cavs για trade, όμως η ενίσχυση στην περιφέρεια είναι μονόδρομος για αυτούς.

Στο αγωνιστικό κομμάτι, το Cleveland θα πρέπει να προσέξει περισσότερο το κομμάτι του ριμπάουντ όπου, εντελώς αναίτια για τόσο ψηλή ομάδα, παρουσιάζει προβλήματα (στον Ιανουάριο 21οι σε def.rebounding, wtf; ) Τα ψηλά κορμιά που πετάγονται να μαρκάρουν στις γωνίες δεν αρκούν, όταν δεν κάνεις block out και κοιμάσαι στα άστοχα σουτ (Μarkkanen, ακούς; )

Που θα φτάσουν φέτος οι Cavaliers; Το να τους βλέπει κανείς στην 5η θέση της πολύ δύσκολης Ανατολής μοιάζει με μια εξωπραγματική ανωμαλία που η σκληρή πραγματικότητα αναπόφευκτα θα διορθώσει. Το να μπουν απευθείας στα play off  θα είναι μια πραγματικά τεράστια και ανέλπιστη επιτυχία, ενώ ακόμα και αν βρεθούν στο play in, το πιθανότερο θα είναι να έχουν το πλεονέκτημα έδρας ως 7οι ή 8οι. Πιστεύω πως οι θεότητες του μπάσκετ θα ανταμείψουν την προσπάθειά τους και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τους δούμε στα φετινά playoff. Εκεί είναι και το ταβάνι τους προς το παρόν, οι Cavaliers είναι πολύ άγουροι ακόμα για να τα βάλουν στα ίσα με Bucks, Nets, Heat. Αν και ποτέ δεν ξέρει κανείς – ποιος περίμενε την Ατλάντα πέρσι στους τελικούς της Ανατολής;

 

Το πείραμα – η τελική ετυμηγορία

Από όσα γράφτηκαν ήδη καταλαβαίνετε ότι το πείραμα με τους τρεις 7 footers στην πεντάδα κρίνεται ως απόλυτα πετυχημένο. Τι σημαίνει λοιπόν αυτό για τις υπόλοιπες ομάδες και τις κυρίαρχες τάσεις στο σύγχρονο ΝΒΑ; Θα δούμε ομάδες να προσπαθούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Cavaliers, παίζοντας ταυτόχρονα πολλούς ψηλούς παίκτες; Θα εξαφανιστεί το smallball, το τόσο δημοφιλές την τελευταία δεκαετία, και το τόσο μισητό από τους πιο παραδοσιακούς φίλους του μπάσκετ; Θα απολυθούν επιτέλους τα στελέχη των analytics που εξισώνουν την αγωνιστική επιτυχία με την αύξηση του όγκου των προσπαθειών από το τρίποντο και την βελτίωση των ποσοστών τριπόντου;

Σίγουρα το μέγεθος είναι σημαντικός παράγοντας στο μπάσκετ, και η επιτυχία των Lakers το 2019 και των Bucks το 2020 ήρθε να το υπενθυμίσει αυτό σε μια εποχή που σημαδεύτηκε από την προέλαση των “κοντών” Golden State Warriors την προηγούμενη δεκαετία. Και οι Lakers και οι Bucks έφεραν μέγεθος στα σχήματά τους με την χρησιμοποίηση παικτών όπως ο Lebron και ο AnthonyDavis ή ο Αντετοκούμπο, παικτών με αφύσικα χαρίσματα για τη θέση που παίζουν, παικτών που οι αντίπαλες ομάδες είχαν σοβαρά προβλήματα να ματσάρουν στη ρακέτα. Και οι δυο ομάδες όμως είχαν τη δυνατότητα και να χαμηλώσουν, να πάνε με τον Davis ή τον Γιάννη στο 5, και είναι αυτό το versatility που διέθεταν ο κύριος παράγοντας της επιτυχίας τους. Βλέπουμε επίσης ομάδες όπως οι TorontoRaptors να δοκιμάζουν σχήματα χωρίς σέντερ αλλά με 5 φόργουορντ, να φέρνουν δηλαδή μέγεθος με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από τους Cavaliers.

To Cleveland δεν πηγαίνει ποτέ σε χαμηλά σχήματα (δεν έχει το βάθος στο ρόστερ για να το κάνει) και παίζει με πανύψηλους παίκτες στις θέσεις 3 εως 5. Κανείς δεν το έχει κάνει με τον τρόπο του Cleveland. Και δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να ακολουθήσει το παράδειγμά τους εύκολα. Γιατί είναι πάρα πολύ λίγοι οι παίκτες με το ύψος του Markkanen που να μπορούν να σταθούν ικανοποιητικά στη θέση 3. Αλλά κυρίως γιατί δεν υπάρχει κανείς παίκτης στη λίγκα με τα χαρακτηριστικά του EvanMobley – εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο παίκτη με τέτοιο ύψος να μπορεί να μαρκάρει τόσο ικανοποιητικά σε καταστάσεις closeout ή να βγει σε switch και να μαρκάρει κοντύτερο παίκτη. Ας χρησιμοποιήσουμε ας πούμε το παράδειγμα του JarenJacksonJunior, ενός σέντερ με εντελώς μοντέρνα χαρακτηριστικά. Ναι, μπορεί περιστασιακά να μαρκάρει κοντύτερους παίκτες, ή να τρέξει με έλεγχο στα closeouts. Δεν μπορεί όμως να το κάνει με τη συνέπεια που δείχνει σε όλο το παιχνίδι ο Mobley. Δεν έχει ούτε την ταχύτητα, ούτε το footwork του Mobley σε καμία περίπτωση.

Έτσι λοιπόν, το φετινό πείραμα των Cavaliers είναι σε μεγάλο βαθμό συνυφασμένο με την εμφάνιση ενός παίκτη με εντελώς μοναδικά χαρακτηριστικά, ενός παίκτη φαινομένου, του Mobley. Δεν βρίσκεις άλλον τέτοιο! Επειδή στους Cavaliers τους έχει ανοίξει η όρεξη, τους βλέπουμε να προσπαθούν να παίξουν και άλλα τέτοια ψηλά σχήματα, όχι όμως με την ίδια επιτυχία, το Love-Markkanen-Allen για παράδειγμα γράφει 2.8 net, καμία σχέση δηλαδή με το 8.3 της τριάδας Markkanen-Mobley-Allen.

Συνεπώς δεν νομίζω πως πολλές ομάδες μπορούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Cavaliers, αν και η επιτυχία τους οπωσδήποτε αποτελεί σημαντικό επιχείρημα υπέρ του μεγέθους στο μπάσκετ. Ο κόουτς Bickerstaff αξίζει πολλά εύσημα για το ότι κατόρθωσε να ταιριάξει τόσο αποτελεσματικά παίκτες που όλοι πίστευαν ότι είναι μεταξύ τους αταίριαστοι. Πόσες φορές δεν λέμε ότι ο τάδε με τον δείνα δεν είναι καλό fit, δεν ταιριάζουν μεταξύ τους; Ε, δουλειά του κόουτς είναι ακριβώς αυτή, να πάρει ότι μπορεί από το υλικό που έχει στα χέρια του. Όλοι οι καλοί χωρούν! Μπράβο κόουτς!

Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή της επιτυχίας των Cavs, στην οποία ελάχιστοι αναφέρονται, και που όλες οι ομάδες μπορούν να ακολουθήσουν. Και αυτή είναι η νεανικότητά τους. Ο μέσος όρος ηλικίας της αρχικής τους πεντάδας είναι τα 21 χρόνια – οι Cavaliers ξεκινάνε και τελειώνουν τα παιχνίδια χωρίς κανένα βετεράνο στο παρκέ, με τον Μarkkanen στα 24 του ως τον γηραιότερο παίκτη! Νομίζω μιλάμε για μοναδική περίπτωση για ομάδα που πρωταγωνιστεί, ακόμα και οι νεότατοι Grizzlies έχουν έναν Steven Adams στην πρώτη πεντάδα τους. Η επιτυχία ομάδων όπως οι Cavaliers και οι Grizzlies (και η αποτυχία ομάδων όπως οι Lakers) σηματοδοτεί την αλλαγή φρουράς στο σύγχρονο ΝΒΑ και την ανάδειξη της νεανικότητας και της αθλητικότητας ως κυρίαρχου παράγοντα των εξελίξεων.

Το ποδοβολητό των Cavaliers θα ακούγεται για αρκετά χρόνια στην απέναντι όχθη του ωκεανού…

By Asoutos

 

JC: Ευχαριστούμε πολύ το παιδί χωρίς σουτ για το εξαιρετικό του κείμενο.

 

 Υ.Γ: Όταν περνάς οντισιόν για το Cobra Kai και θέλεις πολύ τον ρόλο.

#GraysonAllen

 

 Y.Γ1: Σε κάποιες περιπτώσεις μια ομάδα  ρολάρει κερδίζοντας κλειστά ματς στις τελευταίες κατοχές. Χτίζει σταδιακά το ψυχολογικό κομμάτι, ενισχύει την πίστη της και παίρνει ώθηση από το μομέντουμ. Χρειάζεται ικανότητα αλλά και λίγη τύχη. Ο άλλος δρόμος είναι πιο δύσκολος, πιο ανηφορικός. Πρέπει να αντιπαρέλθεις τις άσχημες βραδιές, να συνεχίσεις να δουλεύεις μέσα στο χρόνο περιμένοντας ότι θα έρθει η στιγμή που θα αρχίσεις να λειτουργείς σωστά, ανακαλύπτοντας τα shortcuts που θα σε οδηγήσουν στη νίκη στο τέλος τέτοιων αγώνων. Ο Παναθηναϊκός φέτος πήρε -όχι από επιλογή- τον δεύτερο δρόμο. Είναι πιο μακρύς, πιο επίπονος και δεν σου εξασφαλίζει ότι θα τα καταφέρεις. Πρέπει να το κάνεις μόνος σου μέσω της βιωματικής διαδικασίας. ]

Οι πράσινοι αποδέσμευσαν τον Πέρι (θα ανεβάσουν τον Μποχωρίδη στο rotation), θα βάλουν τον Γιόβιτς στο κόλπο και θα προσπαθήσουν να υπογράψουν το επόμενο διάστημα (πιθανόν όχι άμεσα) έναν ψηλό για να ολοκληρώσουν το μίνι-lifting με το οποίο θα πορευτούν στο δεύτερο μισό της σεζόν. Κατά τη γνώμη μου χρειάζονται μέγεθος/δύναμη-low post ικανότητα (σε επίθεση & άμυνα)- rebounding. Τον άλλο μήνα ίσως (ΙΣΩΣ) είναι προσβάσιμοι 2-3 παίχτες οι οποίοι θα μπορούσαν δυνητικά να αποτελέσουν “επιλογές καλοκαιριού”, με το βλέμμα πάντα (και) στην ομάδα της επόμενης σεζόν. Είναι μεγάλο πλεονέκτημα να μπορείς να τεστάρεις κάποιον τέτοιον (χωρίς το άγχος του αποτελέσματος) από φέτος στο αγωνιστικό περιβάλλον της Ευρωλίγκας.

 Y.Γ2: Το Gonzaga ακύρωσε το διαρκείας Τζον Στόκτον (όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ο άνθρωπος αυτός για το πρόγραμμα) εξαιτίας της άρνησης του να συμμορφωθεί με τον κανονισμό της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας στα παιχνίδια. Ο cowboy Τζον.

Μάλιστα.

El pique final entre Pablo Laso y Saras Jasikevicius. #ListosParaRomperla pic.twitter.com/4pPjIukLBf

— Basket en Movistar Plus+ (@MovistarBasket) January 23, 2022

Υ.Γ3: Καλά θα πάει αυτό.