2021-22 Hoopfellas Euroleague Power Rankings
Η αγωνιστική σεζόν ανοίγει τις πύλες της. Eίναι η στιγμή της αξιολόγησης και των προγνώσεων με γνώμονα την Preseason και τις κινήσεις του καλοκαιριού στην αγορά. Είμαστε στο τέλος του Σεπτέμβρη. Το Hoopfellas, πιστό στο ραντεβού του, τοποθετεί στην αφετηρία τις 18 ομάδες της Ευρωλίγκας με την πρώτη έκδοση των φετινών Power Rankings.
O Σεπτέμβρης μας αφήνει και επιτέλους έφτασε η ώρα που ο ήχος της πορτοκαλί μπάλας θα ακουστεί και πάλι. Οι ομάδες της EL κινήθηκαν στην αγορά, η κάθε μια με τους δικούς της στόχους, ως προς τη δημιουργία του καλύτερου δυνατού συνόλου. Ως γνωστόν, τα σύνολα που διατήρησαν έναν σημαντικό κορμό αθλητών και τον ίδιο ηγέτη στην άκρη του πάγκου, ξεκινούν με ένα μικρό πλεονέκτημα καθώς πέραν της υπέρτερης συνοχής, το αγωνιστικό τους περιβάλλον ενδείκνυται ώστε να προσθέσουν περισσότερες τακτικές λεπτομέρειες νωρίτερα στη σεζόν.
Αυτή λοιπόν θα είναι η εναρκτήρια ανάρτηση της καινούργιας αγωνιστικής χρονιάς για την Ευρωλίγκα, που αρχίζει σε λίγο. Μαζί θα ταξιδέψουμε το επόμενο οχτάμηνο, βιώνοντας με όχημα τη σελίδα μας, αυτήν την εμπειρία. Όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε αλλιώς τη διαδρομή αυτή από την παρουσίαση των καθιερωμένων Power Rankings, σε ένα κείμενο-γίγας. Μια στήλη, μεταξύ άλλων, που το Hoopfellas έφερε στον ελληνικό χώρο και φυσικά την τιμάμε συχνά. Η αξιολόγηση άλλωστε είναι ένα απαραίτητο εργαλείο στη διαδικασία της βελτίωσης.
Καλή σεζόν σε όλους…
2021-22 Hoopfellas Euroleague Power Rankings
1.BARCELONA
Η πρώτη σεζόν του προγράμματος «Σάρας» στη Βαρκελώνη βρίσκεται στο παρελθόν, όμως στην ουσία έχει στρώσει το χαλί ιδανικά για αυτήν που ακολουθεί. Η συνθήκη είναι «εκεί» για τη Μπαρτσελόνα η οποία θα ξεκινήσει τη χρονιά με τις μνήμες του χαμένου τελικού της Ευρωλίγκας ακόμα νωπές. Ο Σάρας θα φροντίσει να επιστρέφει σε αυτόν ξανά και ξανά, όταν θα χρειαστεί να δώσει ώθηση στους παίχτες του, μετατρέποντας τον «θυμό» σε δημιουργία, ενέργεια και αγώνα για εξιλέωση.
Το club (και κατ’επέκταση όλα τα τμήματα αυτού, σε όλα τα αθλήματα) είχε ένα δύσκολο καλοκαίρι οικονομικά. Παρ’όλα αυτά η Μπαρτσελόνα «έπαιξε» χτίζοντας επάνω στο χαρτί του υπάρχοντος βασικού κορμού, προσθέτοντας πινελιές (το όνειρο κάθε προπονητή) με στόχο τη βελτίωση. Τώρα που καταλάγιασε η σκόνη της Offseason, φαίνεται ότι οι Καταλανοί έχουν (και πάλι) το πληρέστερο, πιο βαθύ ποιοτικά ρόστερ της διοργάνωσης.
Η Μπαρτσελόνα έκανε ψώνια-Σάρας. Πήρε σωστά fits επενδύοντας σε αθλητές που θα προάγουν το ομαδικό performance, αφήνοντας στην άκρη περιπτώσεις φανταχτερών individuals. Ουσιαστικά θέλησαν να φρεσκάρουν το ρόστερ τους, αφήνοντας μαεστρικά χώρο για αυτό ώστε να «αναπνέει», κρατώντας αναμμένη τη φλόγα του εσωτερικού ανταγωνισμού.
«14 αθλητές νομίζω είναι οκ για εμάς. Θέλουμε όλοι οι παίχτες μας να νιώθουν ενεργοί και σημαντικοί» δήλωσε πρόσφατα ο Σάρας.
Ομολογώ ότι η υπογραφή του Sertac Sanli δεν ήταν κάτι που έβλεπα να έρχεται. Παρ’όλα αυτά οι Καταλανοί (εκτός του ότι αποδυνάμωσαν έναν από τους βασικούς τους αντιπάλους, παίρνοντας τους έναν γηγενή ψηλό) κύκλωσαν το motor, το hustling, το μέγεθος και την άμυνα του Τούρκου σέντερ στο “ζωγραφιστό”. Ο Sanli ήταν ένας από τους πιο αποτελεσματικούς σέντερ πέρυσι αμυνόμενος στο low post (0.55 πόντοι ανά κατοχή παθητικό, οι αντίπαλοι εκτελούσαν με 26.7% επάνω του) ενώ στην άλλη πλευρά του παρκέ είναι εξαιρετικός cutter (1.56 πόντοι ανά κατοχή), χαρακτηριστικό που μπορεί να μεταφραστεί πολύ καλά σε μια επίθεση η οποία προάγει τις screening & cutting-δράσεις για τους ψηλούς της και συνολικά τις καταστάσεις μακριά από τη μπάλα.
Στον Hayes οι Καταλανοί βρήκαν το μεγάλο κορμί στο «3» για να κουμπώσει (σε 3&D ρόλο) με τους shooting wings τους ενώ οι προσθήκες των Λαπροβίτολα-Γιοκουμπάτις δίπλα στον Νικ είναι ιδανικές. Ο Αργεντίνος θα φέρει shooting & passing χαρακτήρα όντας ικανός στο να αλλάζει τον ρυθμό ερχόμενος από πίσω ενώ ο νεαρός Λιθουανός είναι πιθανόν η καλύτερη φετινή κίνηση των περυσινών φιναλίστ μιας και μπορεί να κάνει τον Μπολμάρο να ξεχαστεί γρήγορα. Οι σειρήνες του ΝΒΑ πάντως ηχουν δυνατά και αυτόν. Το πρόβλημα με τον Αμπρίνες είναι σημαντικό μιας και ο Ισπανός G/F ήταν αυτός που αναλάμβανε -εκτός των άλλων- σημαντικές αμυντικές αποστολές. Ο Σάρας ανεβάζει σε πρώτη φάση τον Μαρτίνεθ εκεί και θα προσπαθήσει να βρει λύση εκ των έσω.
Η Μπαρτσελόνα θα βασιστεί στην πολύ συμπαγή της άμυνα. Έχει τις προδιαγραφές και τη βάση στο να αποτελέσει την καλύτερη αμυντική ομάδα της Ευρωλίγκας. Εάν η υπόθεση με τις προτάσεις για μείωση αποδοχών στους παίχτες δεν επηρεάσει τον εσωτερικό κόσμο του συνόλου αυτού και παράλληλα η Μπαρτσελόνα καταφέρει να διαχειριστεί το βάρος του φαβορί (δεν είναι καθόλου εύκολο), μπορεί να φτάσει και πάλι πολύ μακριά. Για την ώρα, δικαιούται την pole position.
2.ANADOLU EFES
Ίδια συνταγή ακολουθεί ο Αταμάν που δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα, στοχεύοντας να ξεζουμίσει αυτόν τον κορμό των 30+ (βετεράνων) του, ο οποίος του χάρισε πέρυσι τον τίτλο της Ευρωλίγκας. Οι πρωταθλητές διατήρησαν το core των τελευταίων ετών, κάνοντας τη μεγάλη έκπληξη αφού πέτυχαν να κρατήσουν τον MVP της περυσινής διοργάνωσης, Vasilije Micic, στην Ευρώπη. Ο Σέρβος σταρ φαίνεται να ακολουθεί τα βήματα του παιδικού του προτύπου, Δημήτρη Διαμαντίδη, αρνούμενος να βάλει το δάχτυλο στο βαζάκι με το μέλι του ΝΒΑ και επιλέγοντας την παραμονή στην Ευρώπη.
Εάν η Μπαρτσελόνα δεν δελέαζε τον Sertac Sanli (σημαντική απώλεια δεδομένου και του τουρκικού διαβατηρίου του), η Αναντολού ουσιαστικά δεν θα είχε προβεί σε καμία αλλαγή. Βέβαια, η μετακίνηση του Sanli στη Βαρκελώνη της έδωσε την ευκαιρία να υπογράψει έναν πολύ πιο ταλαντούχο ψηλό με εξαιρετική προοπτική στο υψηλό επίπεδο. Ο Φίλιπ Πετρούσεφ δεν φέρνει το motor και το hustling του Sanli, όμως είναι πολύ πιο skilled και μάλιστα όντας σε νεαρή ηλικία φρεσκάρει λίγο την εικόνα ενός συνόλου που παρά την κλάση του, μεγαλώνει. Οι Τούρκοι θα επιμείνουν σε αυτό το High octane επιθετικό τους στυλ το οποίο εκτοξεύεται από την ποιότητα των συνεργασιών που απορρέει από τα πλούσια passing και off ball skills ουκ ολίγων αθλητών μέσα στο ρόστερ. Η πληθώρα δημιουργών και η πνευματική αποδοχή των ρόλων από αθλητές συνειδητοποιημένους, που ιεραρχούν τη δέσμευση για νίκη στην κορυφή των προτεραιοτήτων τους, συνιστούν σημαντικά στοιχεία στην εύρυθμη λειτουργία του οικοδομήματος.
Η Αναντολού θα μπει λίγο “cool” όπως συνηθίζει στη σεζόν, αλλά θα είναι και πάλι, αργά ή γρήγορα, μια από τις κορυφαίες ομάδες της διοργάνωσης. Το backcourt της είναι η δύναμη πυρός όπως και η συνθήκη που δημιουργείται από την παρουσία βετεράνων, οι οποίοι ξέρουν να εκτελούν τις winning details. Ο Αταμάν γνωρίζει ότι περίπου στην αλλαγή του χρόνου, η ομάδα του θα αρχίζει να ανεβάζει ρυθμούς στο αμυντικό κομμάτι, κεφαλαιοποιώντας το σπουδαίο ταλέντο που διαθέτει. Πλέον είναι πρωταθλητές. The team to beat. Θα έχει ενδιαφέρον το πως θα το διαχειριστούν…
3.ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ
Η ΤΣΣΚΑ βρίσκεται στην ευχάριστη θέση όπου, διαθέτοντας έναν σοβαρό κορμό που ως επί το πλείστον δεν έχει κορεσθεί, καλείται να κάνει μερικές μόνο προσθήκες, στη βάση των “τελευταίων πινελιών”. Στην πραγματικότητα, αυτές οι προσθήκες είναι εξόχως σημαντικές δεδομένου του ότι ο κόουτς Ιτούδης φέρνει στη Μόσχα δύο περιφερειακούς που θα έχουν πολύ βασικό ρόλο στο κομμάτι της δημιουργίας.
Η “αρκούδα” προετοίμασε το έδαφος και έδρασε γρήγορα στην περίπτωση του καλύτερου wing της διοργάνωσης, Μάριους Γκριγκόνις, τον οποίον έφερε με συνοπτικές διαδικασίες στη Μόσχα πριν καν αυτός βγει στην αγορά. Αν μη τι άλλο, σπουδαία κίνηση. Το ερωτηματικό που προκύπτει στην περίπτωση του Λιθουανού βέβαια έχει με το διάστημα που θα χρειαστεί για να απορροφηθεί σε μια επίθεση προσωπικής φάσης, σαφέστατα διαφορετικής φύσεως από την αντίστοιχη (πιο περίπλοκη) του Κάουνας. Ο Γκριγκόνις (1.44 PPS σε Spot up εκτέλεση πέρυσι και 1.129 από Off screen-δράσεις, μόλις 0.66 σε καταστάσεις απομόνωσης) έχει φυσικά τα skills αλλά είναι στα καλύτερα του όταν βρίσκεται εντός επιθέσεων που δουλεύουν με ένταση μακριά από τη μπάλα στη βάση ενός multi passing & cutting χαρακτήρας, όπως αυτές της Άλμπα ή της Ζάλγκιρις. Μεγάλο το ενδιαφέρον εδώ λοιπόν.
Η υπόθεση Μάικ Τζέιμς και η κατάληξη της, ώθησε τους ιθύνοντες της ΤΣΣΚΑ στο να ψάξουν “ταλέντο” για τη γραμμή των γκαρντ. Κάποιον δηλαδή με advanced scoring & playmaking skills ώστε να μπορέσει η επίθεση της “αρκούδας” να διατηρήσει έναν απρόβλεπτο χαρακτήρα που θα την κάνει (στο επιθετικό κομμάτι πάντα) λιγότερο ευανάγνωστη για τις άμυνες, δίνοντας της ώθηση σε βραδιές που πολλά από τα υπόλοιπα όπλα δεν λειτουργούν γιατί (υπάρχουν και τέτοιες βραδιές για όλους).
Το υπόλοιπο ρόστερ είναι εξαιρετικό. Ο Λούντμπεργκ έχει δώσει άλλη πνοή στο backcourt, η τετράδα των ψηλών είναι από τις καλύτερες της διοργάνωσης (παρότι ο Σενγκέλια καλό θα ήταν να δουλέψει ώστε να μπορέσει να σουτάρει φέτος λίγο καλύτερα από το περυσινό 31.5% πίσω από τη γραμμή του τριπόντου) και η ασφάλεια του Κλάιμπερν είναι πάντα στο τραπέζι. Έχω την αίσθηση ότι η ΤΣΣΚΑ ίσως κινηθεί για έναν ακόμα παίχτη στα γκαρντ. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως μπορεί π.χ να αφήσει την υπόθεση “Βιλντόζα” εάν ο πρώην γκαρντ της Μπασκόνια δεν βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ.
-ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
Ένεση φρεσκάδας με γαλλικό άρωμα για τη “Βασίλισσα” η οποία (χωρίς να το πολυκαταλάβει το ευρύ κοινό) βιώνει μια μεταβατική περίοδο κατά την οποία προσπαθεί να βάλει τις βάσεις για την καινούργια ομάδα, μένοντας παράλληλα ανταγωνιστική στο υψηλό επίπεδο. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο βέβαια αλλά σίγουρα, εάν ένας οργανισμός μπορεί να το πετύχει, αυτός είναι η Ρεάλ Μαδρίτης του Πάμπλο Λάσο.
Μετά τον Πουαριέ, οι Μαδριλένοι έφεραν στην πρωτεύουσα τους Ερτέλ-Γιαμπουσέλε από την ASVEL, υπέγραψαν τον Χάνγκα που περίσσευε στη Βαρκελώνη και τον Ουίλιαμς-Γκος που ήταν περιζήτητος μετά τον εξαιρετικό του πέρασμα από τη Ρωσία και τη Λοκομοτίβ. Ο Λάσο θα προσπαθήσει να κεφαλαιοποιήσει την περυσινή εμπειρία των νεαρών Αλοθέν-Βούκτσεβιτς, έχοντας την πολυτέλεια να αφήσει τον καρπό να ανθήσει σε ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον, γεμάτο veteran leadership, προσωπικότητες και ποιοτικό βάθος, στοιχεία που δεν αφήνουν τη Ρεάλ να χάσει τον δρόμο της, εξασφαλίζοντας ηρεμία και χρόνο στους νέους ώστε να αναπτυχθούν. Έχουμε υπογραμμίσει ότι η Ρεάλ μπορεί να είναι κάτι σαν το Ντιούκ ή το Κεντάκι στην Ευρώπη (προσελκύοντας το καλύτερο ταλέντο που υπάρχει) όμως παράλληλα τρέχει ένα από τα καλύτερα προγράμματα ανάπτυξης αυτών και η ύπαρξη του περιβάλλοντος που μόλις περιγράψαμε είναι ένα κομμάτι της όλης διαδικασίας.
Η Ρεάλ θα είναι δυνατή φέτος. Μετά τις πρώτες 10-12 εβδομάδες στις οποίες θα δούμε το “τρακάρισμα” κάποιων νέων παιδιών σε καινούργιους ρόλους/καινούργιο περιβάλλον (είναι μέρος της ανάπτυξης του συνόλου, εκεί θα γίνουν οι απαραίτητες ζυμώσεις), τα κομμάτια θα μπουν στη θέση τους. Ο Γιούλ έχει μπει ορεξάτος, η γραμμή ψηλών είναι πανίσχυρη, ο Αμπάλντε απέδειξε πέρυσι γιατί μπορεί να είναι βασικό πρόσωπο αυτού που ετοιμάζεται στη Μαδρίτη (έχει το DNA) και όταν οι βετεράνοι “σκοπευτές” θα επιστρέψουν, η Ρεάλ θα μπορεί να είναι και πάλι ανταγωνιστική για την κατάκτηση της κορυφής.
5.ΑΡΜΑΝΙ ΜΙΛΑΝΟ
Γλυκόπικρη γεύση άφησε η περυσινή χρονιά για την Αρμάνι. Η ομάδα επέστρεψε στις κορυφαίες θέσεις της Ευρώπης μετά από χρόνια κάνοντας μια εντυπωσιακή πορεία στην Ευρωλίγκα, όπου μάλιστα έχασε στις λεπτομέρειες την ευκαιρία να διεκδικήσει το τρόπαιο στον τελικό. Αντίθετα, στην ιταλική λίγκα τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά. Η εικόνα των τελικών της Lega A ήταν μάλλον σοκαριστική για τους Λομβαρδούς, οι οποίοι έμοιαζαν ανήμποροι να αντιδράσουν απέναντι σε έναν αντίπαλο που μπήκε “ζωσμένος με εκρηκτικά”.
Το αποτέλεσμα αυτής της σειράς έπαιξε σημαντικό ρόλο στον σχεδιασμό του φετινού ρόστερ. Ο Ετόρε Μεσίνα εστίασε στο να δημιουργήσει ένα πιο φρέσκο και κυρίως πιο σκληρό σύνολο που θα έχει υψηλότερες προδιαγραφές αναφορικά με τις επιδόσεις του στο ενεργειακό κομμάτι. Εξ ου και η επιλογή των Jerian Grant και Devon Hall (θα ήταν μέλος της φετινής Hoopfellas Made in USA λίστας εάν αυτή έβγαινε, πολύ ενδιαφέρον περιφερειακός, δυναμικός με έφεση στο low post) , οι οποίοι θα πλαισιώσουν τους κυρίως σκόρερ & δημιουργούς της Αρμάνι στο backcourt.
Στην ίδια κατεύθυνση φυσικά κινήθηκε και με την απόκτηση του Ντίνου Μήτογλου. Ένας ελίτ ριμπάουντερ που μόλις ξεκίνησε την ανοδική του πορεία στο υψηλότερο επίπεδο με τον Μεσίνα να ευελπιστεί ότι θα του δώσει μια πιο σκληρή υφή στη γραμμή ψηλών (παρόλα αυτά έχω την αίσθηση για τον Ντίνο και σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, ότι το ΟΑΚΑ θα του πρόσφερε έναν πιο σύντομο δρόμο για το ΝΒΑ). Σημαντικό στοιχείο το ότι ο Έλληνας φόργουορντ μπορεί να παίξει και στις δύο θέσεις των ψηλών και να ταιριάξει με κάθε παίχτη της Αρμάνι στη ρακέτα. Ο Μέλι θα προσθέσει εμπειρία και playmaking με την ικανότητα του στην πάσα και ο Ricci hustling και δυναμισμό ως μπάνγκερ από τον πάγκο. Αρκετά ενδιαφέρουσα η προσθήκη του Troy Daniels. One dimensional αλλά εξαιρετικός σουτέρ, τον οποίον ο Μεσίνα έβγαλε από τη ναφθαλίνη. Ο Αμερικανός wing (είχε έναν τραυματισμό στο ξεκίνημα) θα φέρει (μαζί με τον Σιλντς και σε δεύτερη φάση τον Ντατόμε) Off screen-δυναμική στην επίθεση των Λομβαρδών.
Η Αρμάνι είναι βελτιωμένη. Πιο βαθιά, πιο δυνατή αθλητικά, πιο σκληρή σε σχέση με πέρυσι παρότι έχασε δύο σπουδαίους scorers (LeDay-Punter). Πιθανόν θα χρειαστεί να μετακινήσει λίγο τις συνήθειες της σε όρους ανάπτυξης στην επίθεση μιας και το συγκεκριμένο ρόστερ -με γνώμονα τη δεξαμενή δεξιοτήτων του- απαιτεί μια στροφή στο μπάσκετ συνεργασίας. Η ομάδα, υπό τον Σικελό κόουτς, ακόμα σφυρηλατεί χαρακτήρα. Εντυπωσιακή η πορεία πέρυσι στην Ευρωλίγκα όμως το “κατέβασμα του διακόπτη” στους τελικούς της ιταλικής λίγκας ήταν ένα πισωγύρισμα. Η Αρμάνι έχει τη βάση για να πρωταγωνιστήσει και φέτος. Όμως ποιος μπορεί να ποντάρει ελαφρά τη καρδία επάνω της;
6.ZENIT
Η Ζενίτ ανακοίνωσε την έλευση της πέρυσι με οδηγό τον Τσάβι Πασκουάλ, ανοίγοντας την πόρτα των playoffs (πολύ σημαντική επιτυχία) και δίνοντας στο ευρωπαϊκό μπασκετικό κοινό μια σπουδαία σειρά ως αντίπαλος της Μπαρτσελόνα στα playoffs. Ήταν μια εξαιρετική σεζόν, μια αξιοσημείωτη δουλειά του κόουτς Πασκουάλ.
Το να παραμείνεις στα υψηλά στρώματα βέβαια είναι συνήθως πιο δύσκολο από το να αναρριχηθείς. Πόσο μάλλον όταν χάνεις τον ηγέτη και καλύτερο σου παίχτη. Με τον Κέβιν Πάνγκος να περνάει τον Ατλαντικό, οι Ρώσοι αποφάσισαν να ανανεώσουν πλήρως την περιφερειακή γραμμή τους, φορτώνοντας τόνους επιθετικού ταλέντου. Είχαν φυσικά και την οικονομική άνεση να το κάνουν, κλείνοντας παίχτες που άρεσαν στον ανταγωνισμό. Αρχικά επωμίστηκαν την σημαντική αύξηση που περιελάμβανε η δεύτερη χρονιά συμβολαίου του Μπάρον (τα αξίζει στο έπακρο, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους σουτέρ στην Ευρώπη). Υπέγραψαν τον Λόιντ, έφεραν τον οικονομικό Frankamp για «ασφάλεια» (αναφέρομαι στα χαρακτηριστικά που ήθελαν να καλύψουν στη θέση μετά τη φυγή του Πάνγκος) και στο τέλος έπιασαν το μεγάλο ψάρι με τον Shabbazz Napier.
O Aμερικανός γκαρντ όπως γνωρίζετε ίσως οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι ένας από τους αγαπημένους παίχτες της σελίδας εδώ και πολλά χρόνια. Φέρνει δεξιότητες σε βαθμό που ελάχιστοι παίχτες στην Ευρώπη μπορούν να καυχηθούν ότι διαθέτουν. Τα handles και το leadership του θα είναι «εκεί» για να κουβαλήσουν τη Ζενίτ και να ηλεκτρίσουν τα βλέμματα. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η πρώτη του επαφή με το μπάσκετ της Ευρωλίγκας. Ο τραυματισμός του συνιστά μεγάλο πλήγμα για τους Ρώσους, οι οποίοι ελπίζουν να τον δουν πάλι πίσω δυνατό στα τέλη του Οκτωβρίου.
Παρ’όλα αυτά, η σύνθεση της υπερταλαντούχας Ζενίτ στην περιφέρεια αφήνει πράγματα να αιωρούνται. Της λείπει μέγεθος και αμυντικό φίλτρο σε μεγάλο βαθμό (ο εκτός ρυθμού στην επίθεση στην preseason Λόιντ παλεύει φιλότιμα στα μετόπισθεν αλλά δεν φτάνει). Είναι προφανές ότι στη θέση του Φράνκαμπ (καλός παίχτης με προοπτική εξέλιξης μέσα στη σεζόν αλλά δεν είναι αυτό το θέμα) θα χρειαζόταν ένας περιφερειακός διαφορετικής κατεύθυνσης. Αντίθετα, στη γραμμή ψηλών η στελέχωση είναι εξαιρετική μιας και ο Μίκι ήταν ακριβώς ο παίχτης που χρειαζόταν η Ζενίτ στο «4» (ένας two way-F/C με πληθωρικό ρεπερτόριο) μιας και κουμπώνει άψογα με τον Πόιθρες και τον Γκουντάιτις, ενώ ως back up προστέθηκε ο PF/SF Kουζμίνσκας.
Η Ζενίτ έχει περισσότερο ταλέντο και μεγαλύτερο οπλοστάσιο από πέρυσι. Πλέον μπορεί να κοιτάξει στα μάτια (σε όρους δεξιοτήτων και individual quality) τις μεγάλες ομάδες της διοργάνωσης. Διατηρώ όμως αμφιβολίες για το πώς οι περιφερειακοί της θα μπορέσουν να υποστηρίξουν το αμυντικό πλάνο του Τσάβι Πασκουάλ μιας και της λείπει ο γκαρντ που θα βγει να πιέσει ψηλά και συνολικά θα δώσει defensive stops. Μεγάλο ενδιαφέρον εντοπίζεται στο κομμάτι της επιλογής ρυθμού. Η Ζενίτ έχει τις προδιαγραφές να παίξει γρήγορα και στα φιλικά έδειξε μια τάση να ανεβάσει το τέμπο όμως το παιχνίδι μισού γηπέδου είναι το «βασίλειο» του Τσάβι και η πιθανότητα να στραφεί και πάλι εκεί μοιάζει (ακόμα) ως η επικρατέστερη.
7.ΜΠΑΣΚΟΝΙΑ
Η Μπασκόνια ήταν από τις ομάδες που μου άρεσαν στα παιχνίδια προετοιμασίας, αξιολογώντας πάντα στοιχεία στα οποία κατά τη γνώμη μου οφείλουμε να εστιάζουμε σε αυτήν την περίοδο και όχι στο αποτέλεσμα.
Οι Βάσκοι έχασαν -επίσης- σημαντικούς παίχτες . Ο Χένρι-Βιλντόζα (ο Αργεντινός έφυγε πριν τελειώσει καν η σεζόν) στα γκαρντ και η τριάδα Πολονάρα-Φαλ-Τζεκίρι στη γραμμή ψηλών συνιστά έναν κορμό βασικών παιχτών από το περυσινό ρόστερ. Και όμως η ισπανική ομάδα κατάφερε (θεωρητικά τουλάχιστον) όχι μόνο να καλύψει τα κενά αλλά και να δημιουργήσει ένα σύνολο με αναβαθμισμένες δυνατότητες, δουλεύοντας πάντα επάνω στους πυλώνες της ταχυδύναμης, του physicality και του up tempo παιχνιδιού που διέπουν τη φιλοσοφία του κόουτς.
Χωρίς να ξοδέψουν υπερβολικά χρήματα λοιπόν στη Βιτόρια, συγκρότησαν ένα ελκυστικό σύνολο που μπορεί και πάλι να παράγει ελκυστικό μπάσκετ και να ανταγωνιστεί. Ο Μπάλντγουιν καλείται να ηγηθεί όντας σταθερός σε ένα -συμβατό για τις δεξιότητες του- αγωνιστικό πλαίσιο ενώ η «σοφία» του Γκρέιντζερ κουμπώνει γλυκά δίπλα του στον άσσο (οι A-Set δράσεις με τον Ουρουγουανό στο High post που καταλήγουν σε Hammer συνιστούν basketball porn). Ο Μαρίνκοβιτς φέρνει perimeter firepower και ένα ακόμα όπλο στις αγαπημένες του Ντούσκο Off screen-δράσεις ενώ ο Φοντέκιο γίνεται ο δεύτερος scoring wing που έρχεται στη Βιτόρια κατευθείαν από τα χέρια του Αϊτο μετά τον Γκεντράιτις.
Σημαντική κίνηση ο Ματ Κοστέλο στη γραμμή ψηλών, για τον οποίον σας έχω πει ότι θεωρώ πως έχει τις δυνατότητες να παίξει εξαιρετικό μπάσκετ στη Βιτόρια, μιας και έχει τα εργαλεία (non stop motor) να ακολουθήσει το παιχνίδι υψηλής έντασης του Ντούσκο Ιβάνοβιτς (αλήθεια, πόσο καλά θα κούμπωνε o Kοστέλο στο ρόστερ του Παναθηναϊκού αντί του Έβανς;). Ερωτηματικά υπάρχουν ίσως μόνο στη θέση «5» όπου πίσω από τον έμπειρο Nnoko υπάρχει ο άγουρος Enoch. Σήμερα είναι περισσότερο δευτερότριτος παρά πρωτοδεύτερος σέντερ σε ένα τέτοιο ρόστερ, έχει το φυσικό πακέτο όμως για να σταθεί και σταδιακά μπορεί να αναπτύξει το παιχνίδι του. Το ερώτημα είναι εάν η Μπασκόνια έχει την πολυτέλεια να τον περιμένει.
Οι Βάσκοι έχουν τις προδιαγραφές να παίξουν και πάλι θελκτικό μπάσκετ, καθηλώνοντας όπως πέρυσι το κοινό με την ενέργεια τους. Η αποτελεσματικότητα της συνεργασίας Μπάλντγουιν-Ιβάνοβιτς θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντας στην εξελικτική διαδικασία αυτού του συνόλου. Ο Αμερικανός οφείλει να γίνει πιο efficient στις αποφάσεις του ώστε να μπορέσει να τρέξει αυτό το επιθετικό σύστημα, ματσάροντας (μαζί με τον Γκρέιντζερ) την απώλεια (ή μέρος της εάν καταστεί δυνατόν) του Advanced playmaking που έφερνε πέρυσι το δίδυμο Χένρι-Βιλντόζα.
8.ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Χρονιά-σταθμός στη νεότερη ιστορία του κλαμπ μιας και μπαίνει επισήμως σε μια καινούργια εποχή, χωρίς την παρουσία του Βασίλη Σπανούλη. Ο αγωνιστικός απογαλακτισμός από τον μεγάλο αρχηγό ξεκίνησε πέρυσι με τους ερυθρόλευκους να βιώνουν μια δύσκολη σεζόν.
Ο κόουτς Μπαρτζώκας έχτισε επάνω στον υπάρχοντα κορμό, κάνοντας πολύ προσεκτικά προσθήκες με εμφανή στόχευση την αναβάθμιση σε τομείς που η ομάδα προβλημάτισε πέρυσι. Ο Ολυμπιακός πρόσθεσε μέγεθος και κιλά στη γραμμή ψηλών (Fall), έναν παιγμένο στο υψηλό επίπεδο quarterback με playmaking skills (Walkup), έναν shooting wing (Dorsey) και το απαραίτητο βάθος στο backcourt με τον έξτρα περιφερειακό (Λούντζης). Κινήσεις στοχευμένες, καλά φιλτραρισμένες που αξιολογούνται με αρκετά υψηλό βαθμό αναφορικά με τη δυνατότητα τους να προάγουν το ομαδικό παιχνίδι.
Ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να παίξει πιο γρήγορα φέτος, θέλοντας να βρει έξτρα πόντους στο ανοιχτό γήπεδο (σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο). Στην πραγματικότητα, η δεξαμενή δεξιοτήτων του συγκεκριμένου ρόστερ προδιαθέτει για παιχνίδι μισού γηπέδου. Δύο εξαιρετικοί δημιουργοί στο σετ παιχνίδι, ένα βαριά οπλισμένο Stretch-4, ένας γίγαντας με ικανότητα στην πάσα που φέρνει επίσης post up-δράσεις. Η επιθετική ραχοκοκαλιά της ομάδας νιώθει πιο άνετα στο μισό γήπεδο. Παρ’όλα αυτά, η παραγωγική διαδρομή που συνήθως ακολουθεί ο κόουτς σε όρους ανάπτυξης και η συνολική επιθετική λειτουργία που χαρακτηρίζει τη δουλειά του, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται (και θα κυνηγήσει) τους πόντους στο transition. Για παράδειγμα, το ρόστερ αυτό (με ένα σουτέρ ακόμα) θα είχε -θεωρητικά πάντα- σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες στην επιθετική πλατφόρμα προπονητών όπως ο Σάρας ή ο Ρενέσες (multi cutting & passing), όμως τον κόουτς Μπαρτζώκα διακρίνει μια διαφορετική φιλοσοφία μια και βασίζεται περισσότερο στις εμπνεύσεις των leading guards του και λιγότερο στις δημιουργικές ευκαιρίες που παράγει η κίνηση μακριά από τη μπάλα.
Ένας άλλο λόγος που οι ερυθρόλευκοι θα προσπαθήσουν να σηκώσουν την παραγωγικότητα τους μέσα από καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου είναι η έλλειψη σπουδαίου slashing και κατ’επέκταση ολοκληρωμένου 1on1 παιχνιδιού από την περιφερειακή γραμμή. Ο Μακίσικ είναι ο μόνος κάθετος παίχτης (αρκετά efficient σε iso πέρυσι με 1.1 πόντο/κατοχή) στο ρόστερ όμως κάποια συγκεκριμένα limitations στο παιχνίδι του (έλλειψη σταθερού σουτ και pull up εκτέλεσης) του αφαιρούν τη δυναμική της No1 option στο τέλος κλειστών παιχνιδιών (εκεί που χρειάζεται η παραγωγή μέσα από προσωπική φάση). Ο Αμερικανός όμως είναι εξαιρετικός στο ανοιχτό γήπεδο ενώ συγκεκριμένοι συμπαίχτες του μπορούν να δώσουν καταστάσεις άμεσης επίθεσης μετά από άμυνα.
Φυσικά ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ θα είναι το βαρύ πυροβολικό των ερυθρολεύκων φέτος. Για τον συγκεκριμένο έχουμε τοποθετηθεί πολλάκις στο παρελθόν. Η πρόοδος του είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Το μεγάλο του πλεονέκτημα το οποίο θα καρπωθεί ο Ολυμπιακός εντοπίζεται στην αποτελεσματικότητα (efficiency) των εκτελέσεων του. Είναι σημαντικό ο πρώτος σου σκόρερ να είναι σκόρερ με ποσοστά. Συνολικά η γραμμή ψηλών είναι σωστά στελεχωμένη (ο Ζαν Σαρλς μπορεί να ανεβάσει τη δυναμική της με το versatility και την αθλητικότητα του σε ένα σύνολο που είναι average αθλητικά) και διαθέτει το απαιτούμενο βάθος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εντοπίζεται στην προσθήκη του Τάιλερ Ντόρσεϊ. Το ερώτημα στην περίπτωση του δεν αφορά το τι μπορεί να κάνει κάνει σε αυτό το επίπεδο (αυτό είναι γνωστό) αλλά το πως θα απορροφηθεί στο περιβάλλον του Ολυμπιακού και πόσο σταθερός θα είναι (π.χ στη spot up εκτέλεση).
Το επιτελείο των Πειραιωτών άφησε σκόπιμα κενή τη θέση του έκτου ξένου θέλοντας να δώσει τον χρόνο και την ευκαιρία σε παίχτες όπως ο Παπανικολάου ή ο Λαρεντζάκης να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Ο “Παπ” χρειάζεται λεπτά και ρόλο για να επανέλθει και ίσως, μια πιθανή προσθήκη αυτή τη στιγμή στα forwards να μην βοηθούσε ιδιαίτερα. Φυσικά η πιθανότητα αυτή είναι στο τραπέζι και βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την εικόνα που θα δείξει η ομάδα στο ξεκίνημα. Κομβικός παράγοντας για το αγωνιστικό οικοδόμημα των ερυθρολεύκων θα είναι οι επιδόσεις τους στο ριμπάουντ. Πρόκειται για ένα κομμάτι που μπορεί εν πολλοίς να καθορίσει το που θα κάτσει φέτος η μπίλια για τον Ολυμπιακό. Αυτό το “ένα βήμα μπροστά ή πίσω” σε όρους ομαδικού performance σε μια σεζόν όπου -με βάση τον ανταγωνισμό- όλα φαίνεται ότι θα κριθούν στις λεπτομέρειες.
9.ΜΠΑΓΕΡΝ ΜΟΝΑΧΟΥ
Οι Βαυαροί είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες της σεζόν. Άλλαξαν ελαφρώς προσανατολισμό, οικοδομώντας ένα ρόστερ πιο κοντά στα θέλω και κυρίως στην ιδιοσυγκρασία του κόουτς. Ναι, δύο από τους βασικούς επιθετικούς πυλώνες της περυσινής ομάδας αποχώρησαν, οι Μπαλντγουιν και Ρέινολντς, όμως μη ξεχνάμε ότι ουκ ολίγες φορές στο τέλος κλειστών ματς οι δύο τους έμεναν εκτός παρκέ για διαφορετικούς λόγους. Ας πούμε ότι η κοινή συνισταμένη εντοπίζεται στην έλλειψη συγκέντρωσης.
Η Μπάγερν δεν παίζει πολύ καλό μπάσκετ αυτή τη στιγμή (λογικό) όμως σταδιακά θα ανεβάσει στροφές. Φόρτωσε αρκετό ταλέντο και έχει σαφώς περισσότερο ποιοτικό βάθος σε σχέση με πέρυσι, ποντάροντας σε αθλητές με εμπειρία στη διοργάνωση. Το βασικό της μειονέκτημα (το υπογράμμισε και ο Τρινκιέρι παραθέτοντας τις σκέψεις του για το πως θα το ματσάρει, προσφάτως) αφορά την άμυνα ψηλά και δη στο κέντρο του ζωγραφιστού. Ανυπομονώ για το δίδυμο Ουόλντεν-Γιάραμαζ (οι “Παρτιζάνοι” του Τρινκιέρι) και για το ντεμπούτο του Andreas Obst στη διοργάνωση. Ο Γερμανός σουτέρ είναι πραγματικά εξαιρετικός και νομίζω πως θα αποτελέσει μια από τις πιο value/money κινήσεις στη φετινή διοργάνωση.
Για τους Βαυαρούς μιλήσαμε πιο αναλυτικά εδώ:
10. ΦΕΝΕΡΜΠΑΧΤΣΕ
Τζακ ποτ για τον Σάλε ο οποίος (πανάξια) κέρδισε πέρυσι μια παρτίδα που έμοιαζε χαμένη μετά τον αποκλεισμό της Βίρτους στο Eurocup, παίρνοντας το αίμα του πίσω το καλοκαίρι όπου αντικατέστησε στον πάγκο της Φενέρ τον άνθρωπο που πήρε τη θέση του στο τιμόνι της εθνικής Σερβίας. Η αλήθεια είναι ότι έχω χρόνια να δω ομάδα τόσο αγριεμένη σε αντίστοιχη σειρά όσο η περυσινή Βίρτους, η οποία σκούπισε την Αρμάνι κατακτώντας τον τίτλο στην Ιταλία. Ο Τζόρτζεβιτς ήξερε εκ των προτέρων ότι θα αποχωρήσει από τη La Grassa και αφού πιστώθηκε μεγάλο μέρος της επιτυχίας, υπέγραψε στη Φενέρμπαχτσε, επιστρέφοντας στην Ευρωλίγκα.
Στην Πόλη ο Σέρβος κόουτς βρήκε ήδη έναν πυρήνα παιχτών που κατείχε σημαντικούς ρόλους στην ομάδα και πρόσθεσε τις δικές του πινελιές, προσπαθώντας να φέρει το ρόστερ στα μέτρα του. Η Φενέρ άλλωστε -παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει τελευταία- παραμένει ένα κλαμπ με μεγάλη δυναμική. Αυτό φάνηκε και στον τρόπο που έκλεισε τους δύο αστέρες της περυσινής Μπασκόνια, Χένρι και Πολονάρα, πριν καν το καταλάβει ο ανταγωνισμός. Στον Χένρι ο Σάλε θα βρει έναν PG της δικής του κατεύθυνσης ο οποίος μπορεί να κάνει όλα όσα ζητάει. Μένει να ταιριάξουν και τα χνώτα τους. Όπως είναι σχεδιασμένο το ρόστερ, ο Αμερικανός PG είναι ίσως ο πιο κομβικός παίχτης. Ο Ντέβιν Μπούκερ θα αποτελέσει σημείο αναφορά στο low post ενώ ο Μarial Shayok (εξαιρετική σεζόν στην TBL) μπορεί να φέρει σκορ από τα φτερά.
Το μεγαλύτερο asset αυτού του συνόλου σε συνάρτηση με τη φιλοσοφία του καινούργιου του προπονητή, είναι η ικανότητα στην πάσα. Η Φενέρ έχει αρκετούς παίχτες με above average playmaking skills οι οποίοι μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτικές πηγές δημιουργίας, από διαφορετικές θέσεις στο παρκέ. Ο Βέσελι θα αποτελέσει πυλώνα σε αυτό το κομμάτι, τόσο από το low όσο και από το high post. Ο Pierre είναι επίσης εξαιρετικός, ο Γκούντουριτς αρκετά βελτιωμένος. Ο Τζόρτζεβιτς δείχνει την πρόθεση να ανεβάσει τον Μπιμπέροβιτς στο rotation ενώ φρέσκαρε κι άλλο το backcourt με τους Akpinar (θα του ζητηθεί instant scoring από τον πάγκο) και τον νεαρό Sehmus Hazer (πολύ καλή αθλητική βάση, έχει μέλλον).
Το ερωτηματικό για τη Φενέρ αφορά την αποτελεσματικότητα της άμυνας της, καθώς εάν αφαιρέσει κανείς τους πυραυλοκίνητους Χένρι-Πολονάρα που ήρθαν φέτος, το υπόλοιπο σύνολο δεν έχει σπουδαία αμυντική δυναμική. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα χτίσει ο κόουτς Τζόρτζεβιτς αυτό το κομμάτι. Η Φενέρ θα μπορούσε σίγουρα να χρησιμοποιήσει έναν ακόμα παίχτη στη θέση “1” (πιθανόν θα ανέβει και φέτος ο ΝτεΚολό εκεί) αν και η πληθώρα δημιουργών της δίνει τη δυνατότητα να ακουμπάει σε διαφορετικά σημεία και καταστάσεις κάθε φορά, μακιγιάροντας αυτήν την αδυναμία. Οι προδιαγραφές για την επίθεση μισού γηπέδου του Σάλε υπάρχουν στο ρόστερ. Το ζήτημα είναι η ισορροπία.
11. ΜΑΚΑΜΠΙ
Οι Ισραηλινοί είναι ένας μεγάλος γρίφος φέτος, αναφορικά με το εύρος των δυνατοτήτων τους. Αποχωρίστηκαν βασικά κομμάτια του παζλ της ομάδας του κόουτς Σφαιρόπουλου, υπογράφοντας καινούργια πρόσωπα σε θέσεις-κλειδιά.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος φόρτωσε δύο ψηλούς scorers, θέλοντας να έχει σημείο αναφορά στη frontcourt αναφορικά με την παραγωγική διαδικασία. Τόσο ο Ρέινολντς όσο και ο Ουίλιαμς διακρίνονται για την ικανότητα τους στο ένας με έναν, ενώ και οι δύο φέρνουν φάσεις με πρόσωπο και με πλάτη στο καλάθι. Σύμφωνα με το Synergy, ο Williams ήταν ένας από τους αποτελεσματικότερους cutters της διοργάνωσης (1.509 πόντοι ανά κατοχή) ενώ ο Ρέινολντς ήταν εξόχως αποτελεσματικός σε άμεσες εκτελέσεις μετά από επιθετικό ριμπάουντ όπου “έγραφε” 1.434 πόντους/κατοχή. Οι δύο τους θα λειτουργήσουν ως πολιορκητικός κλοιός για την άμυνα, με την Μακάμπι να ευελπιστεί ότι αυτή η δυνατότητα μετατόπισης στο επιθετικό σημείο αναφοράς θα παράγει καλύτερες συνθήκες περιφερειακής εκτέλεσης.
O Kίναν Έβανς είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα προσθήκη, έχοντας πολλές δεξιότητες προς διερεύνηση για το υψηλότερο επίπεδο, σε πολύ καλή ηλικία. Μαζί με τον Κάμερον Τέιλορ φέρνουν μέγεθος και αθλητικότητα στην περιφερειακή γραμμή της “ομάδας του λαού” τη στιγμή που ο Έβανς θα έχει κομβικό ρόλο, ξεκινώντας στην αφετηρία από τη θέση που κατείχε ο Κρις Τζόουνς πέρυσι και με στόχο να καθιερωθεί ως βασικός PG στο backcourt, δίπλα στον Ουίλμπεκιν. Στα γκαρντ ο κόουτς δείχνει πρόθεση να ανεβάσει τον Yiftah Ziv (1.91-PG-1995) που απέκτησε φέτος από τη Γκιλμπόα (ήταν συμπαίχτης του Φλόιντ). Ο αριστερόχειρας Ziv είναι “παίχτης-Σφαιρόπουλου”. Facilitator που μπορεί να καλύψει κάθε θέση στην περιφέρεια, με καλό court vision, πάσα και rebounding. Κυρίως όμως, περιφερειακός που παίζει ένταση και υψηλό αμυντικό φρόνημα. Ο Ziv μπορεί να κερδίσει λεπτά στο backcourt και δη στη θέση “1”,
Στο πρόσωπο του Νάναλι, ο κόουτς πρόσθεσε τον scoring wing ο οποίος μαζί με τους ψηλούς θα κληθεί να αποσυμπιέσει τον ηγέτη των Ισραηλινών στο κομμάτι του σκορ. Η Μακάμπι υπέγραψε δύο ρούκι με χαμηλό κόστος και επένδυσε τα περισσότερα χρήματα στους τρεις βετεράνους της διοργάνωσης, ελπίζοντας ότι θα αποκτήσει μεγαλύτερο firepower για να ανταγωνιστεί τις καλές ομάδες.
Η αμυντική δυναμική της frontcourt της πάντως είναι ένα ερωτηματικό. Στην καλή σεζόν του κόουτς στο Τελ Αβιβ (Χάντερ-Μπλακ-Έισι) η γραμμή αυτή μοίραζε πόνο σε κάθε επιτιθέμενο. Δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση εάν η short term-συμφωνία με τον Lessort μονιμοποιηθεί (προσωπικά θεωρώ ότι είναι απαραίτητος ένας ψηλός με τέτοια χαρακτηριστικά). Η φετινή στελέχωση δεν μας προϊδεάζει για κάτι τέτοιο (τα hard hedge μπαίνουν στο ντουλάπι) ενώ την ίδια στιγμή ο κόουτς οφείλει να βρει τα σωστά σχήματα ώστε να είναι σε θέση η Μακάμπι να ανοίγει τις άμυνες στο σετ παιχνίδι, μιας και υπάρχει σκεπτικισμός για τις δυνατότητες της στην περιφερειακή εκτέλεση.
-ΕΡΥΘΡΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ
Δούλεψαν σωστά σε αυτήν την Offseason. Επιστροφή στα βασικά για τον κόουτς Ράντονιτς ο οποίος προσπάθησε να φτιάξει μια ομάδα με βάση τη γνωστή, διαχρονική του φιλοσοφία. Ως ένα σημείο τα πήγε αρκετά καλά, οικοδομώντας το καινούργιο ρόστερ των Σέρβων, όμως τώρα φαίνεται ότι του λείπει (πάντα σε συνάρτηση με αυτό που μας έχει συνηθίσει να παίζει) ένας σέντερ ικανός να παράγει στο low post. Ο Zirbes ίσως δεν είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ο Ερυθρός Αστέρας για τη δουλειά. Κάπου εδώ να πούμε ότι και οι ερυθρόλευκοι του Βελιγραδίου αλλά και η Παρτίζαν έδωσαν μάχη για τον Φίλιπ Πετρούσεφ, μέχρι να μπει η Αναντολού και να υπογράψει τελικά τον παίχτη.
Ο Ράντονιτς κινήθηκε safe, φτιάχνοντας ένα δίδυμο οικονομίας στον “άσσο” (Ουόλτερς-Ιβάνοβιτς), υπογράφοντας τους Χόλινς-Ουάιτ και επενδύοντας στο εγχώριο στοιχείο. Φυσικά η μεγάλη κίνηση έγινε με την επιστροφή του Νίκολα Κάλινιτς ο οποίος θα αποτελέσει το συγκολλητικό υλικό στις δύο γραμμές του ρόστερ, φέρνοντας παράλληλα πνεύμα νικητή. Η κρατική βοήθεια (όπως και στην περίπτωση της Παρτίζαν) εδώ ήταν σημαντική.
Έχω την αίσθηση ότι ο Ognjen Dobric θα είναι ένας από τους παίχτες που κλέψουν την παράσταση αυτή τη σεζόν. Ο 27χρονος Σέρβος G/F έχει ωριμάσει αρκετά και σε πνευματικό επίπεδο πλέον. Η βελτίωση του ήταν αργή αλλά σταθερή τα τελευταία χρόνια. Πλέον μοιάζει έτοιμος να ηγηθεί της προσπάθειας των Σέρβων. Πέρυσι σούταρε με πάνω από 45% πίσω από τη γραμμή του τριπόντου τόσο στην Αδριατική λίγκα όσο και στην Ευρωλίγκα. Ήταν από τους πιο αποτελεσματικούς παίχτες (στην EL) σε εκτελέσεις από θέση (1.24 πόντοι ανά κατοχή) αλλά και μέσα από off screen-δράσεις (1.15) ενώ η προσπάθεια του στα μετόπισθεν ήταν παραπάνω από ικανοποιητική. Η Μπαρτσελόνα προσπάθησε να τον υπογράψει όμως το buy out του ήταν πολύ υψηλό. Κρατείστε τη ματιά σας σε αυτόν λοιπόν φέτος.
Ο Ερυθρός Αστέρας μπορεί να αποτελέσει μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις φέτος (με τον τρόπο που το έκανε σε μεγάλο διάστημα πέρυσι η Ζάλγκιρις) καθώς έχει ξεκάθαρη αγωνιστική κατεύθυνση, παιδιά με εμπειρία από τη διοργάνωση, δυνατό εγχώριο στοιχείο και τις προδιαγραφές ώστε να πιάσει υψηλά επίπεδα συνοχής.
13. ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
Το “τριφύλλι” για δεύτερη σεζόν έχει έναν από τους χαμηλότερους προϋπολογισμούς στη διοργάνωση και με γνώμονα αυτό το γεγονός, δούλεψε το καλοκαίρι επάνω σε πολύ συγκεκριμένο πλάνο ώστε να δημιουργήσει το καλύτερο δυνατό ρόστερ.
Το κατάφερε; Όχι. Ο Παναθηναϊκός κινήθηκε σωστά στην αγορά όμως ο διαδραστικός της χαρακτήρας και οι περιορισμένοι οικονομικοί πόροι δεν του επέτρεψαν να κάνει μια-δύο κινήσεις που πιθανόν θα έδιναν μια έξτρα ώθηση σε αυτό το ρόστερ διευρύνοντας τη γκάμα των διαθέσιμων δεξιοτήτων(περίπτωση Hervey).
Θα είναι ανταγωνιστικός; Ναι. Με τον Δημήτρη Πρίφτη στο τιμόνι οι πράσινοι θα έχουν ξεκάθαρη φιλοσοφία και αγωνιστική κατεύθυνση. Οι όροι “άμυνα” και “πάσα” δεν βγαίνουν τυχαία με τέτοια συχνότητα από το στόμα του κόουτς. Χτίζεται ένα σύνολο με αρχές το οποίο μέσα στη σεζόν μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματική ομάδα.
O Παναθηναϊκός έχει σαφείς ανορθογραφίες. Περιμένει (σωστά) τις εξελίξεις στην Αμερική ελπίζοντας ότι θα εκμεταλλευτεί το timing και τη συγκυρία που θα του δώσουν έναν περιφερειακό που υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσε να κοιτάξει. Παράλληλα ο κόουτς αφήνει το ρόστερ να “αναπνεύσει”, ελπίζοντας ότι αυτό το κενό θα λειτουργήσει ως κίνητρο για τα παιδιά που έρχονται από πίσω στο rotation, ενισχύοντας τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Οι πράσινοι χρειάζονται παίχτη. Αυτό είναι δεδομένο και θα φανεί πιο έντονα όταν ξεκινήσει η Ευρωλίγκα. Κάποια προβλήματα -ανεξάρτητα από την ποιότητα του αθλητή που πιθανόν θα αποκτηθεί κάποια στιγμή- θα είναι ακόμα εκεί. Το “τριφύλλι”:
-Έχει PnR ψηλούς αλλά κανέναν πραγματικό PnR PG. Αυτόν που θα εκτελέσει συγκεκριμένες πάσες, σηκώνοντας (σε τέτοιες δράσεις) τη μπάλα για τους Παπαγιάννη-Έβανς εκεί που λίγοι μπορούν να τους ακολουθήσουν. Η κατάσταση δεν έχει σχέση με την αντίστοιχη περυσινή όπου το πρόβλημα ήταν πρωτογενές μιας και οι πράσινοι υστερούσαν σε ball handling, έχοντας δυσκολία σε πολλές περιπτώσεις να μεταφέρουν τη μπάλα στο δεύτερο μισό. Η ανορθογραφία λοιπόν εντοπίζεται στη σύνδεση. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να επενδύσει στο δίδυμο Πέρι-Μέικον στη θέση “1”, εάν στο “5” είχε έναν αυτόφωτο ψηλό, με προσωπική φάση και low post-παιχνίδι. Τώρα η παραγωγική δυναμική των ψηλών του εξαρτάται σημαντικά από εμπνεύσεις των δημιουργών.
-Στερείται ασφάλειας στην περιφερειακή εκτέλεση, κατάσταση που μπορεί σύντομα να εξελιχθεί σε παθογένεια ειδικά στην περίπτωση που ο Νέντοβιτς (ο μόνος παίχτης που έχει μεγάλο εύρος στη γκάμα περιφερειακών εκτελέσεων) χάσει παιχνίδια. Λείπει το Stretch-4 που θα ανοίξει το γήπεδο όπως επίσης λείπει και 3&D Shooting wing. O κόουτς δεν υποστήριζε ποτέ φανατικά τις Off screen-δράσεις στο επιθετικό του playbook όμως στο σύγχρονο μπάσκετ η ανάγκη για τέτοιες είναι μεγάλη.
-Oφείλει να δουλέψει στο αμυντικό ριμπάουντ, δεδομένου του ότι έχασε έναν από τους καλύτερους ριμπάουντερ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι σημαντικό ότι ο κόουτς έχει δώσει έμφαση σε αυτό το κομμάτι γνωρίζοντας τη σημασία του να κλείνεις μια καλή, πιεστική άμυνα σωστά, εξασφαλίζοντας τη μπάλα με σχετική ασφάλεια (κατάσταση που επηρεάζει την επιθετική σου ανάπτυξη).
Ο Παναθηναϊκός στερείται στην παρούσα φάση βασικές εκφάνσεις του fundamental επιθετικού παιχνιδιού (low post παιχνίδι όπου το βάρος έχει μετακινηθεί στη θέση “3”, Off screen-actions και συγκεκριμένες πάσες στις PnR συνεργασίες) όμως τα θετικά στοιχεία είναι αρκετά. Οι πράσινοι έχουν δημιουργήσει ένα “πεινασμένο” και αρκετά αθλητικό σύνολο. Για τον Κέντρικ Πέρι (η επιτομή του value/money) τα είπαμε όταν ανακοινώθηκε. Δεν έχω να προσθέσω κάτι. Ο Φλόιντ δείχνει ότι μπορεί να κάνει γρήγορα το adapt στο καινούργιο του αγωνιστικό περιβάλλον ανεβαίνοντας ένα σκαλοπάτι στο τέλος της σεζόν. Ο Σαντ Ρος είναι καταλύτης. Το γιατί θα το καταλάβετε όσο τρέχει η σεζόν. Η deny άμυνα σε απόσταση μιας πάσας (άρμα μάχης των ομάδων επί Τσάβι) είναι από τις καλύτερες που έχω δει μέχρι τώρα στην Ευρώπη ενώ το συγκεκριμένο υλικό είναι πολύ συμβατό για την ενεργοποίηση press όπως το Diamond που είδαμε με την Παρτίζαν.
Οι πράσινοι στοχεύουν σε ένα πολύ καλό αμυντικό αποτέλεσμα, θέλοντας να παρουσιάσουν το πιο badass σύνολο στη φετινή διοργάνωση. Αυτή θα είναι η βάση στην προσπάθεια τους. Θα χρειαστούν έξτρα ποιότητα στην περιφέρεια. Έναν ποιοτικό παίχτη, όχι έναν καινούργιο ηγέτη (έχει τέτοιον, τον εξαιρετικό Παπαπέτρου). Ένα σωστό fit που θα προάγει την ομαδική λειτουργία. Οι τιμές πέφτουν και στις ημέρες που έρχονται θα είναι διαθέσιμοι περισσότεροι παίχτες. Μέχρι τώρα μου αρέσει αρκετά αυτό που βλέπω από τον Παναθηναϊκό. Είναι σαφές ότι πρέπει να δουλευτεί το decision making του Μέικον ώστε ο ταλαντούχος κόμπο να περάσει στο επόμενο επίπεδο και μαζί του ολόκληρη η ομάδα. Η όλη ουσία βρίσκεται στον τρόπο που θα διαχειριστεί ο ίδιος την συνεχή παρατήρηση και κατεύθυνση του προπονητή του. Το πως θα αντιδράσει στην επόμενη κατοχή ή στην αλλαγή. Εκεί φαίνεται εάν ο σπόρος της υπόδειξης πέφτει σε σωστό περιβάλλον για να ανθίσει. Είναι η στιγμή που γίνονται οι ζυμώσεις οι οποίες οδηγούν στην ανάπτυξη.
Ο Παναθηναϊκός έχει τις προδιαγραφές (εφόσον μείνει υγιής) να παρουσιάσει ένα σύνολο ανάλογης κατεύθυνσης με αυτό της Μακάμπι της περιόδου 2019-20. Η επίθεση του όμως θα χρειαστεί μια έξτρα ώθηση. Για αυτό και τώρα οφείλει να βρει μια καθαρή λύση στην αγορά. Ένα σωστό fit -είτε αυτό είναι ένας pure PnR-PG είτε ένας 3&D πλάγιος, ανάλογα με το τι είναι προσβάσιμο-που θα ενεργοποιήσει τα περισσότερα από τα όπλα που διαθέτει το ρόστερ. Μόνο τότε θα μάθουμε ποιες είναι οι πραγματικές δυνατότητες αυτής της ομάδας.
-ΜΟΝΑΚΟ
Οι νεοφερμένοι της διοργάνωσης που σόκαραν πέρυσι τον κόσμο κατακτώντας το τρόπαιο του Eurocup ενάντια στα προγνωστικά, συνέχισαν αναλόγως και στην Offseason υπογράφοντας τον Μάικ Τζέιμς. Η Μονακό αξιοποίησε την ευκαιρία που προέκυψε και κυρίως το καλό για αυτήν timing, μιας και η χρονική στιγμή που έμεινε ο Αμερικανός σούπερ-σκόρερ ελεύθερος συνδυάστηκε με τον μικρότερο δυνατό ανταγωνισμό για την απόκτηση του. Ο Τζέιμς είναι σαφέστατα μια σπουδαία προσθήκη, όντας ένας από τους καλύτερους individuals στη διοργάνωση. Δεν φημίζεται για την ικανότητα του να κάνει τους συμπαίχτες του καλύτερους (αυτό δεν έχει σχέση με το νούμερο των ασσίστ του, είναι πολύ πιο σύνθετο το ζήτημα). Με αυτόν στην εξίσωση πάντως οι επιθετικές προδιαγραφές της Μονακό είναι υψηλές. Μένει να δούμε πόσο θα μπορέσει η παρουσία του να “σηκώσει” την ομάδα αγωνιστικά.
Οι Μονεγάσκοι ανεβαίνουν στα υψηλά λοιπόν (EL) και ο Ζβέζνταν Μίτροβιτς έπιασε δουλειά, ανανεώνοντας πλήρως το ρόστερ που δεν θυμίζει σε τίποτα το σύνολο της περασμένης περιόδου. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ολοκαίνουργια ομάδα. Η λογική λέει ότι θα έχει αρκετά σκαμπανεβάσματα όμως η διάκριση (στην πρώτη συμμετοχή της στη διοργάνωση) δεν είναι αυτοσκοπός. Η επίθεση της θα λειτουργήσει (θα της δώσει την ώθηση για εκπλήξεις) και -ειδικά στο ξεκίνημα της σεζόν- όποιος την υποτιμήσει θα το μετανιώσει πικρά.
Ο Μίτροβιτς έκανε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές. Υπέγραψε δύο καινούργιους floor generals (Πάρις Λι-Ουέστερμαν), έναν εξαιρετικό σουτερ με τον Άντζουσιτς και έναν πληθωρικό post up ψηλό (Μοτιεγιούνας). Έφερε μερικά αθλητικά παιδιά στα φτερά, πρόσθεσε δύναμη και κιλά στα ζωγραφιστό με το φυσικό/αθλητικό πακέτο του Donta Hall, τον Boutsiele και προσφάτως τον Will Thomas. Η Μονακό δεν έχει την εμπειρία σε αυτό το επίπεδο ως οργανισμός (άγνωστο πως θα λειτουργήσει ο παράγοντας έδρα) και θα προσπαθήσει να πιαστεί στο κύμα του ενθουσιασμού κερδίζοντας όσο πιο πολλά παιχνίδια μπορεί. O Tζέιμς μπορεί να τους δώσει παραπάνω νίκες και μια σχετική ασφάλεια αναφορικά με το ανταγωνιστικό τους πρόσωπο. Ερωτηματικό η κατάσταση του Ουέστερμαν. Πόσοι χυμοί έχουν μείνει ακόμα σε έναν αθλητή ο οποίος εάν είναι υγιής μπορεί να βοηθήσει σημαντικά την ομάδα του Πριγκιπάτου;
15. ΖΑΛΓΚΙΡΙΣ
Ομολογώ ότι ενώ πέρυσι μου άρεσε πολύ η δουλειά των Λιθουανών στην Offseason, φέτος δεν έχω ανάλογη άποψη για τον τρόπο που κινήθηκαν και στελέχωσαν το ρόστερ τους. Ίσως η κρίση αυτή να είναι λίγο αυστηρή και να γεννάται από μια υποσυνείδητη σύγκριση με τις υποδειγματικές επιλογές που έκανε ο οργανισμός τα τελευταία χρόνια.
Ο κόουτς Σίλερ έδωσε τα ηνία της ομάδας στον Μudiay (είχε προταθεί επανειλημμένως πέρυσι σε αρκετές ομάδες) ο οποίος έχει ελίτ φυσικό/αθλητικό πακέτο αλλά και πολλά να μάθει για να ηγηθεί σε αυτό το επίπεδο. Οι προσθήκες των Giffey-Cavanaugh ήταν σωστές και συμβατές με το αγωνιστικό στυλ της Ζάλγκιρις. Παράλληλα οι δύο φόργουορντ (σε όρους ιδιοσυγκρασίας και οπτικής για το παιχνίδι) είναι αθλητές που αποτελούν fits για τον οργανισμό. Ερωτηματικά γέννησε αντίθετα η εμπιστοσύνη στον Στρέλνιεκς (ελίτ σουτέρ, injury prone) σε μια φάση της καριέρας όπου έχει αρχίσει η κάθοδος. Ουσιαστικά ο Σίλερ προσπάθησε να φτιάξει μια καινούργια version του περυσινού εξαιρετικού backcourt των Ουόκαπ-Γκριγκόνις (συν Γιοκουμπάιτις, από τις περιφερειακές γραμμές που μου άρεσαν ιδιαιτέρως) με τους Mudiay-Strelnieks όμως το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο. Παράλληλα, στη γραμμή ψηλών δίνεται η ευκαιρία στον Josh Nebo (καλή πρώτη ύλη, θέλει “χιλιόμετρα” όμως, είναι άγουρος ακόμα) μιας και υπάρχει η ασφάλεια του Λοβέρν.
Στα ματς προετοιμασίας η Ζάλγκιρις δυσκολεύτηκε να αποκτήσει ισορροπία στο παιχνίδι της. Δεν έχει ροή, το performance σε άμυνα & επίθεση που θα βοηθήσει μια ομάδα να χτίσει κάποια καλά τρίλεπτα/πεντάλεπτα. Η επίθεση της παράγει καλές καταστάσεις και έχει ενδιαφέρον, όμως στα μετόπισθεν έχει δρόμο να διανύσει και η εικόνα της σε αυτό το κομμάτι πληγώνει και την επιθετική της συμπεριφορά.
16. ASVEL
Ο κόουτς Πάρκερ είδε ένα μεγάλο μέρος του βασικού πυρήνα της ομάδας να αποχωρεί από τη Λυών φέτος το καλοκαίρι. Πέντε αθλητές της ASVEL μετακόμισαν στην ACB, ενώ ο Fall κατηφόρισε στην Ελλάδα και οι Payne-Hayes στη TBL.
Κάπως έτσι, οι Γάλλοι προσπάθησαν να καλύψουν τα κενά οικοδομώντας ένα ρόστερ με πυλώνες το μέγεθος και την αθλητικότητα. Φυσικά η παρουσία του Victor Wembanyama (2.19-F/C-2004) θα αποτελέσει μια μεγάλή ατραξιόν για την ομάδα και τη διοργάνωση συνολικά. Ο νεαρός έχει τις προδιαγραφές να αφήσει εποχή και η τριβή με το μπάσκετ του physicality και του υψηλού τακτικά επιπέδου που απαντάται στην Ευρωλίγκα θα τον προετοιμάσει κατάλληλα για το επόμενο του βήμα. Ο Πάρκερ θα τον πλαισιώσει με τον Κώστα Αντετοκούνμπο, τον Dylan Osetkowski και τον βετεράνο Raymar Morgan (το πρόβλημα τραυματισμού του έφερε τον Τζέιμς Γκιστ στη Λυών) στη γραμμή ψηλών ενώ στα γκαρντ πρόσθεσε δύο facilitators, υπογράφοντας τον Κρις Τζόουνς και Οκόμπο.
H ASVEL θα είναι σκληροτράχηλη και αθλητική. Θα οικοδομήσει την επίθεση της στην κουλτούρα της έξτρα πάσας και θα ακουμπήσει μπάλες στην καρδιά του ζωγραφιστού. Πιθανόν χρειάζεται μια ένεση ταλέντου στην περιφέρεια η οποία θα μεγαλώσει την παραγωγική της δυναμική. Πλέον, όπως παίζεται το μπάσκετ σήμερα σε αυτό το επίπεδο, αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να παραβλέψεις γιατί απλά, θα σου κοστίσει.
17. ΟΥΝΙΚΣ ΚΑΖΑΝ
Η Ούνικς κεφαλαιοποιεί την περυσινή σπουδαία σεζόν και ανοίγει την πόρτα της Ευρωλίγκας με τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς στο τιμόνι της. Δύσκολη πόλη, ιδιαίτερη η ζωή άμεσα εξαρτημένη από την τοποθεσία. Οι ξένοι αθλητές πληρώνονται κάτι παραπάνω για να μετακομίσουν εκεί. Η EL όμως είναι ένα δέλεαρ.
Ο Περάσοβιτς φόρτωσε ταλέντο στο Καζάν φέτος. Το δικό του, dynamic basketball (ροπή στο γρήγορο παιχνίδι, ταχύτητα στην απόφαση, δυνατά πόδια και ικανότητα στην προσωπική φάση, ένταση στα μετόπισθεν με έμφαση στην ατομική ευθύνη) ίσως αποτελεί τη μόνη πλατφόρμα η οποία μπορεί να φιλοξενήσει τόσους επιθετικογενείς individuals, αθλητές που έχουν συνηθίσουν να μπαίνουν στο ματς από την επίθεση. Ο Μάριο Χεζόνια ήταν σαφέστατα η μεγάλη κίνηση του καλοκαιριού για τους Ρώσους. Ο Κροάτης θα έχει τον χώρο και τις εκτελέσεις που θέλει, θα κάνει νούμερα και αποτελέσει τον κυρίως finisher της Ούνικς στο ανοιχτό γήπεδο. Ο Λορένζο Μπράουν ήλθε για να κουμπώσει δίπλα στον Κάνααν, ενώ στη frontcourt η παρουσία του non stop motor που φέρνει ο Τζον Μπράουν μπορεί να είναι καταλυτική όπως και η ικανότητα του Jekiri στην πάσα (θα είναι ο εναλλακτικός δημιουργός από το low και το high post, θυμηθείτε τον Μπουρούση στη Baskonia του 2016). Οι Ρώσοι δεν σταμάτησαν εδώ τις κινήσεις τους μιας και έφεραν στο Ταρταστάν τον τον βετεράνο, πρώην σταρ των Γκρίζλις, O.J. Mayo. Προικισμένος σκόρερ αλλά μυστήριο τρένο, ο 33χρονος SG θα κάνει το ντεμπούτο του στην Ευρωλίγκα, ερχόμενος από τρεις σεζόν στην Ασία.
Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε το πως ο Περάσοβιτς θα βάλει όλους αυτούς τους σκόρερ με τα τονισμένα “εγώ” στην ίδια σελίδα. Οι Ρώσοι σωστά πόνταραν σε έναν έμπειρο κόουτς, η παρουσία του οποίου μπορεί να τους δώσει μερικές παραπάνω νίκες. Το ζήτημα, για έναν προπονητή απαιτητικό που θέλει οι ομάδες του να παίζουν ολοκληρωτικό μπάσκετ όμως, είναι να μπορέσει η Ούνικς να χτίσει ένα αξιοπρεπές αμυντικό οικοδόμημα. Η Ευρωλίγκα δε συγχωρεί.
18.ΑΛΜΠΑ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ
Η θητεία του Aito στο Βερολίνο τελείωσε με δική του απόφαση. Ήταν τέσσερα ωραία χρόνια που έδωσαν μια άλλη δυναμική στο κλαμπ και το βοήθησαν να επιστρέψει (με στυλ μάλιστα) στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ήταν μια από τις μακροβιότερες θητείες του θρυλικού κόουτς ο οποίος έχει μείνει παραπάνω (πέντε σεζόν) μόνο στη Χουβεντούτ (η Μπαρτσελόνα είναι κάτι ξεχωριστό).
Πλέον τα ηνία αναλαμβάνει ο assistant του Israel Gonzalez, ο οποίος θα ακολουθήσει ανάλογη αγωνιστική κατεύθυνση, επενδύοντας στην ταχύτητα ανάπτυξης και εκτέλεσης που κηρύσσει ο “δάσκαλος”. Η Άλμπα έφερε στο Βερολίνο το ισραηλινό δίδυμο των Ταμίρ Μπλατ-Ζούσμαν, κράτησε μόνο τον Λο από την περυσινή αξιοζήλευτη τριάδα PGs και απέκτησε τον Jaleen Smith ο οποίος θα προσπαθήσει να αποτελέσει τον νέο της ηγέτη.
Οι Γερμανοί που διατήρησαν την περυσινή του γραμμή ψηλών, θα επενδύσουν στις συνεργασίες στο επιθετικό κομμάτι (και πάλι ο Σίκμα θα είναι ένας από τους πυλώνες) με τον Gonzalez να εστιάζει σε καταστάσεις 2-2 εμπλουτίζοντας αυτές με τα γνωστά off ball-cuts που βάζουν έξτρα πίεση στην πλάτη της άμυνας. Κλειδί για την πορεία της Άλμπα θα είναι η δική της άμυνα. Έχει τα “εργαλεία” για να παρουσιάσει κάτι καλό στα μετόπισθεν, όμως τα παιχνίδια προετοιμασίας έδειξαν ότι θέλει δουλειά στο κομμάτι της αμυντικής συνοχής. Η απόσταση που έχει να διανύσει σε αυτό το κομμάτι είναι σημαντική.
Υ.Γ: O Stefan Jovic είναι τραυματίας, προσπαθώντας να αναρρώσει από το πρόβλημα που αντιμετώπισε το καλοκαίρι, αγωνιζόμενος με την Εθνική Σερβίας. Το πιο αισιόδοξο σενάριο λέει πως θα είναι έτοιμος στα μέσα του Οκτωβρίου.
Υ.Γ1: Παίζουμε Euroleague Fantasy και φέτος στη λίγκας του Hoopfellas.
Λίγκα: Hoopfellas Official League
Κωδικός: 30FE76E3
«Νιώθω πολύ γεμάτος που αποχωρώ. Είμαι πολύ περήφανος. Πιστεύω ότι το τερμάτισα, δεν είχα κάτι άλλο να κάνω. Έδωσα και την ψυχή μου. Τελείωσα όρθιος το μπάσκετ».
Ο Βασίλης Σπανούλης γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά αθλητών. Συμπαίχτες που πήραν το επόμενο βήμα υπό την καθοδήγηση του και αντιπάλους που θέλησαν να γίνουν σαν και αυτόν. Η φράση “το τερμάτισα” είναι αυτή ακριβώς που έψαχνα για την περίπτωση του.
#TheLegend
