2021-22 Liga Endesa Power Rankings (by Stegosavros)

Η πιο ελκυστική εθνική λίγκα μπάσκετ στην Ευρώπη, η ισπανική ACB, ανοίγει τις πύλες της σήμερα σε μια σεζόν όπου ο ανταγωνισμός για τον θρόνο κορυφώνεται. Ο Stegosavros αξιολογεί τους “ταυρομάχους” και σας παραδίδει τα Power Rankings της Liga Endesa, για λογαριασμό του Hoopfellas.

 

Stegosavros: “Ο Σεπτέμβριος προχωράει ακάθεκτος και βρισκόμαστε στα πρόθυρα της αγωνιστικής δράσης μιας σεζόν, ελπίζουμε, καλύτερης από την περσινή, κυρίως με περισσότερο κόσμο στα γήπεδα. Είμαι σίγουρος ότι όλοι περιμένετε με ανυπομονησία την έναρξη της Ευρωλίγκα και τα καθιερωμένα power rankings του Hoopfellas, μέχρι τότε όμως ας πάρουμε για ορεκτικό ένα preview του ισπανικού πρωταθλήματος, με το οποίο είχαμε ασχοληθεί και τον χειμώνα.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, η ισπανική λίγκα είναι το εθνικό πρωτάθλημα που κρατάει τα μπόσικα στην Ευρώπη σήμερα. Ομάδες με οικονομική δυνατότητα σοβαρής ενίσχυσης από την κορυφή ως το τέλος της βαθμολογίας, καλό σκάουτινγκ και προσέλκυση παικτών από όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης και του κόσμου, σε αντίθεση με μονοτονικά made in USA λίγκες όπως είναι πλέον τα κάποτε καλύτερα πρωταθλήματα της Ελλάδας και της Ιταλίας. Δεν κρύβω ότι, παρακολουθώντας τα μεταγραφικά νέα της ACB, νοστάλγησα τα μεταγραφικά καλοκαίρια της ελληνικής Α1 στην δεκαετία του ’90, όταν και οι 14 ομάδες έκαναν δυνατές κινήσεις.

Το ισπανικό πρωτάθλημα παραμένει η απάντηση σε όσους θεωρούν τα εθνικά πρωταθλήματα, και κατ’ επέκταση τις εθνικές κουλτούρες, παρωχημένα. Και φυσικά παραμένει ένα εργαστήριο παραγωγής παικτών που συχνά έχει κατάληξη την στρατόσφαιρα του ΝΒΑ. Ντόντσιτς, Σατοράνσκι, Πορζίνγκις είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που έχουν γαλουχηθεί στην Ισπανία. Παρακολουθώντας ακόμα και τις τελευταίες ομάδες της βαθμολογίας μας επιτρέπει να μάθουμε παίκτες που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Η φετινή σεζόν στην ACB πάντως θα έχει την αρνητική ιδιαιτερότητα ότι θα λείπει η Εστουντιάντες για πρώτη φορά στην ιστορία της πρώτης κατηγορίας του ισπανικού πρωταθλήματος, η μόνη ομάδα που δεν είχε λείψει ποτέ από την δεκαετία του ’50 μαζί με την Ρεάλ και την Μπανταλόνα. Ευχόμαστε να επιστρέψει σύντομα.

Πάμε λοιπόν να δούμε τι θα δούμε στην φετινή Liga Endesa με την μορφή power rankings – όχι πρόβλεψη τελικής κατάταξης, αλλά ένα evaluation της κατάστασης και των φιλοδοξιών των ομάδων στην εκκίνηση. Θα μιλήσω λίγο για τις τρεις ομάδες της Ευρωλίγκα, αφού το Hoopfellas θα τα εξηγήσει αναλυτικότερα πολύ σύντομα. Αντίθετα θα εστιάσω στις υπόλοιπες ομάδες, με ιδιαίτερη αναφορά στους παίκτες που θα παρακολουθώ στενά φέτος. Vamos λοιπόν.

 

 

1. Μπαρτσελόνα

 

Πέρυσι: Πρωταθλήτρια και κυπελλούχος. Ρεκόρ 38-6 (32-4 κ.π.)

Στην πρώτη του χρονιά, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έφερε τους μπλαουγκράνα στην κορυφή μετά από 7 χρόνια, το μεγαλύτερο διάστημα που είχαν μείνει χωρίς πρωτάθλημα από το 1981 και μετά, όταν είχαν κατακτήσει τον πρώτο τους τίτλο. Δείγμα της τεράστιας κρίσης που πέρασε η ομάδα και που ο θαυματουργός Λιθουανός αμέσως θεράπευσε. Η Μπαρτσελόνα ξεκινάει αυτοδικαίως στην pole position, και παρά την ήττα στον τελικό του Σούπερ Καπ, αφού έχει διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό την ομάδα που κυριάρχησε πέρυσι. Τα περισσότερα σύννεφα στον ορίζοντα αφορούν την οικονομική κατάσταση του κλαμπ, στην Ισπανία όμως η Μπαρτσελόνα παραμένει το σημείο αναφοράς, μια στρωμένη ομάδα με την αυτοπεποίθηση του καλύτερου.

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Οι περισσότεροι παίκτες της Μπαρτσελόνα είναι known quantities οπότε το ενδιαφέρον μου το συγκεντρώνει ο Ρόκας Γιοκουμπάιτις. Το ταίριασμα του μπριόζου Λιθουανού με τον Σάρας είναι ιντριγκαδόρικο από πολλές απόψεις. Το ισπανικό πρωτάθλημα θα προσφέρει ευκαιρίες δυνατής προσαρμογής προκειμένου να «στρώσει» για τις μάχες της Ευρωλίγκα.

 

 

2. Ρεάλ Μαδρίτης

 

Πέρυσι: Δεύτερη σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Ρεκόρ 38-5 (34-2 κ.π.)

Η περσινή χρονιά ήταν ιδιαίτερη από πολλές απόψεις για την βασίλισσα, οδηγώντας σε μια ακόμα πιο ιδιαίτερη off season με ενδιαφέρουσες μεταγραφές, σημαντικές αποχωρήσεις, ακόμα και άτυπα trades με την αιώνια αντίπαλο Μπαρτσελόνα. Ο Πάμπλο Λάσο καλείται να κάνει ένα rebuilding στο rebuilding μέσα σε διάστημα λίγων μηνών. Του πιστώνεται πάντως ότι κράτησε την ομάδα σε υψηλό επίπεδο μέσα σε όλη την ανακατωσούρα. Φέτος καλείται να συνταιριάξει τον γηρασμένο κορμό της ομάδας, την γαλλική τριάδα Πουαριέ-Γιαμπουσέλ-Ερτέλ, και έναν παίκτη-στοίχημα για αυτό το επίπεδο (Ουίλιαμς-Γκος). Για όλα αυτά, θα παρακολουθώ την Ρεάλ φέτος με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την Μπαρτσελόνα.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Βενσάν Πουαριέ. Γνωστός ο Γάλλος, θέλω να δω όμως σε τι ρόλο τον προορίζει ο Λάσο μαζί με τον Ταβάρες. Από όλα τα νέα πρόσωπα, αυτός μπορεί να γίνει difference maker. Η επίδοσή του στον τελικό του Σούπερ Καπ (16π, 11ρ, 26 αξιολόγηση) έδωσε ήδη μια εικόνα. Παρακολουθούμε και τον Τρίσταν Βούκτσεβιτς, που θα πάρει τις ευκαιρίες του στα μας της Ισπανίας.

 

 

3. Μπασκόνια

Πέρυσι: 5^η. Ρεκόρ 24-15 (23-13 κ.π.)

 

Για την Μπασκόνια το Hoopfellas έκανε ήδη μια πρώτη ανάλυση και σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλες. Εδώ θα περιοριστώ να πω ότι μου άρεσε πολύ η ομάδα του Ιβάνοβιτς από πέρυσι, όπως μου αρέσουν πολύ και οι κινήσεις που έκανε το καλοκαίρι. Δεν θα πω κάτι πρωτότυπο, πολλοί το έχουμε γράψει εδώ ήδη, ότι βαρόμετρο φέτος θα είναι πώς θα καλύψουν τον ρόλο του διδύμου Χένρι-Βιλντόζα οι Μπάλντγουιν-Γκρέιντζερ. Αν δεν υπάρξει μεγάλη απόκλιση μεταξύ των δυο ζευγαριών, οι Βάσκοι θα κοιτάξουν ψηλά φέτος.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Σιμόνε Φοντέκιο. Ο ραγδαία ανερχόμενος Ιταλός προέρχεται από μια εξαιρετική σεζόν στην Ευρωλίγκα και ένα υπερηχητικό καλοκαίρι με την Σκουάντρα Ατζούρα (ο «Νάσος Γαλακτερός» του Ολυμπιακού τουρνουά κατά @no_closure). Αν θυμηθούμε την εκτόξευση που έζησε στα χέρια του Ιβάνοβιτς ο Πολονάρα, περιμένουμε ωραία πράγματα από τον Ιταλό φέτος.

 

 

4. Βαλένθια

Πέρυσι: 4^η. Ρεκόρ 27-15 (24-12 κ.π.)

 

Η Βαλένθια διατήρησε τον κορμό της ομάδας που πέρυσι απέδωσε κατά καιρούς πολύ όμορφο μπάσκετ, ενισχύοντάς τον με νέο αίμα από το εγχώριο πρωτάθλημα. Τα ηνία της ομάδας έχει πια ο Τζοάν Πενιαρόγια, ο καλύτερος νέος Ισπανός προπονητής στο μεγάλο στοίχημα της καριέρας του. Μαζί του από το Μπούργος έφερε τον Κουβανό Ριβέρο, ενώ πακέτο από την εξαιρετική περσινή Χοβεντούτ ήρθαν οι Ντιμιτριγέβιτς και Λόπεθ-Αρόστεγκι (ξεκινάει τραυματίας). Το πάντρεμα του καινούριου με το παλιό θα έχει ενδιαφέρον, αφού το υπάρχον υλικό προδιαθέτει για ένα στυλ μπάσκετ αρκετά διαφορετικό από αυτό που έπαιζε ο Πενιαρόγια στην Σαν Πάμπλο. Το ιδεατό θα ήταν τα χαρακτηριστικά που έδειξε να προτιμάει ο Πενιαρόγια στο Μπούργος (interior defense που «δαγκώνει», υψηλοί ρυθμοί εκτέλεσης στην περιφέρεια) να μπολιάσουν τον παραδοσιακά εστέτ χαρακτήρα της Βαλένθια. Πολύ ανεβασμένος εμφανίζεται στα φιλικά ο Χέρμανσον. Η Βαλένθια αγωνίζεται στο Γιούροκαπ που έχει γίνει πια το μόνο ρεαλιστικό μέσο πρόκρισης στην Ευρωλίγκα, οπότε ενδεχομένως να την δούμε να μένει πιο πίσω στην ACB από την πραγματική της αξία αν δώσει την προσοχή της εκεί.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Παίζοντας δίπλα στον Λούκα Ντόντσιτς και τον συμπαίκτη του στην Βαλένθια Κλέμεν Πρέπελιτς, ο Μάικ Τόμπι έγραψε νούμερα με την εθνική Σλοβενίας αυτό το καλοκαίρι που ήταν σαν να μας κάνει πλάκα ο Θεός. Προφανώς δεν θα ζήσουμε τέτοιες ψυχεδελικές καταστάσεις τον χειμώνα, ο Αμερικάνος όμως απέδειξε ότι μπορεί να παίξει τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Ένα δικό του step up θα φρεσκάρει μια ομάδα με σταθερό κορμό και διακριτή ταυτότητα, που όμως πέρυσι της έλειψαν 1-2 λύσεις επιπλέον για να κάνει το κάτι παραπάνω.

 

 

5. Τενερίφη

Πέρυσι: 3^η. Ρεκόρ 30-11 (27-9 κ.π.)

 

Η ομάδα του Τσους Βιντορέτα προέρχεται από την καλύτερη σεζόν της ιστορίας της. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς φλερτάροντας με την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου και έδωσε μεγάλες μάχες με τους δυο μεγάλους, ιδιαίτερα την Ρεάλ με την οποία έπαιξε έναν φοβερό ημιτελικό κυπέλλου. Κάνοντας πραγματικότητα το δημοσιογραφικό κλισέ «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει», η Τενερίφη κράτησε το 90% της περσινής ομάδας, με μόνη αλλαγή τον Κάιλ Ουίλτζερ στην θέση του Τάιλερ Κάβανο. Παρέμεινε ο απόλυτος MVP της περσινής ACB Γκιόρκι Σερμαντίνι και μαζί του ένα γκρουπ περπατημένων παικτών: Χουέρτας, Φιτιπλάντο, Σαλίν, Ντόρνεκαμπ. Και φέτος θα δούμε επομένως ένα μπάσκετ υψηλού επιθετικού ρυθμού, με πολύ spacing, πικ εν ρολ και τρίποντο, και πίεση στην περιφερειακή άμυνα. Στα συν ο υψηλός βαθμός ομοιογένειας, στα μείον ότι η ίδια ακριβώς συνταγή είναι δύσκολο να είναι το ίδιο επιτυχημένη για δεύτερη χρονιά. Η Τενερίφη συνεχίζει πιστή στην ΦΙΜΠΑ και το Τσάμπιονς Λιγκ, μια διοργάνωση που της πηγαίνει (τροπαιούχος το 2017) και που θα την καταπονέσει λιγότερο από ό,τι το Γιούροκαπ τους ανταγωνιστές της στην Ισπανία.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Το ρόστερ της Τενερίφης είναι γεμάτο γνωστές φάτσες, οπότε θα συνεχίσω να εστιάζω στον Ουρουγουανό Μπρούνο Φιτιπάλντο, τον μπαλαντέρ στην περιφέρεια της Τενερίφης και ίσως το πιο σημαντικό γρανάζι στην μηχανή του Βιντορέτα. 30ρης κι αυτός πια, αλλά ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός της ομάδας, με Λάτιν τσαγανό, μου αρέσει πολύ να τον βλέπω.

 

 

6. Γκραν Κανάρια

Πέρυσι: 8^η. Ρεκόρ 18-20 (18-18 κ.π.)

 

Η άλλη ομάδα των Καναρίων ξεκίνησε την χρονιά πέρυσι άθλια, η διοίκηση όμως κράτησε την ψυχραιμία της, στηρίζοντας τον προπονητή Πορφίριο Φισάκ και κάνοντας καίριες μεταγραφές στην mid-season. Το αποτέλεσμα ήταν η Γκράνκα να χωθεί «από την εσωτερική» στα πλέι οφ της ACB μετά από απουσία τριών χρόνων, ενώ στο Γιούροκαπ παραλίγο να μας τρελάνει όλους φτάνοντας ένα βήμα από την Ευρωλίγκα πριν χάσει στα ημιτελικά από την Μονακό. Στην offseason έχασε τον ποιοτικότερο παίκτη της Ματ Κοστέλο (Μπασκόνια), έφερε όμως από την Σαραγόσα τους Ένις-Μπρουσίνο που συνθέτουν δίπλα στον γνωστό μας Έι Τζέι Σλότερ μια score-heavy περιφερειακή γραμμή. Ο Φισάκ θέλει πάντα ύψος στην θέση του σέντερ, και έτσι δίπλα στον 19χρονο Σενεγαλέζο Χαλίφα Ντιόπ που ξεπετάχτηκε πέρυσι προστέθηκαν ο Ιλιμάνε Ντιόπ και Πούστοβι. Η ομάδα στηρίζει πολλά στο veteran leadership του Άντριου Αλμπισί, αλλά ερωτηματικό είναι η περιφερειακή άμυνα όπου κρίσιμος θα είναι ο ρόλος του σκληροτράχηλου Αμερικάνου βετεράνου Κρις Κρέιμερ, που στα 33 του δοκιμάζεται πρώτη φορά στην Ισπανία.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Και εδώ γνωστά ονόματα για μια ομάδα που θα παίξει και φέτος στο Γιούροκαπ και κοιτάζει πάντα προς την Ευρωλίγκα. Ενδιαφέρον θα έχει ο Ντίλαν Ένις, που μετά από μια πολύ καλή ατομικά χρονιά στην Σαραγόσα, ανεβαίνει επίπεδο. Ο Καναδός έκανε πέρυσι πολύ καλά νούμερα, ιδιαίτερα χάρη στα φοβερά σωματικά προσόντα του σε σχέση με τον ανταγωνισμό των μεσαίων στρωμάτων της ACB. Φέτος όμως οι απαιτήσεις στην Γκραν Κανάρια είναι αυξημένες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Η χρονιά είναι κομβική για την καριέρα του.

 

 

7. Μούρθια

 

Πέρυσι: 12^η. Ρεκόρ 16-20.

 

Άλλη μια ομάδα που κράτησε σε μεγάλο βαθμό τον περσινό κορμό της (μεταξύ τους και ο Κώστας Βασιλειάδης). Η Μούρθια φλέρταρε με την οκτάδα σε όλη την σεζόν και τελικά έμεινε δυο νίκες μακριά από τα πλέι οφ. Κορυφαία απώλεια στην off season φυσικά ο Κόνερ Φράνκαμπ (Ζενίτ), που όμως είχε τραυματιστεί πέρυσι και επομένως η ομάδα είχε ήδη μπει σε φάση απογαλακτισμού από τον Αμερικάνο. Η Μούρθια κράτησε τον αντικαταστάτη του Φράνκαμπ, τον Αμερικάνο Αϊζάια Τέιλορ (μεγάλη κολλεγιακή καριέρα στο Τέξας, γεμάτη σεζόν στους Χοκς το 2017-18), και έκανε την ίσως σημαντικότερη μεταγραφή μεταξύ ομάδων δεύτερης ταχύτητας της ACB, φέρνοντας τον Θαντ Μακφάντεν από την Μπούργος. Δίνω μεγάλο premium στην ομοιογένεια της ομάδας, σε συνδυασμό με την παρουσία του Μακφάντεν (σε εξαιρετική κατάσταση στα φιλικά) και την παρουσία του πολύπειρου Σίτο Αλόνσο στον πάγκο. Η Μούρθια έχει προκριθεί στα πλέι οφ μόλις μια φορά στην ιστορία της, το 2016, και φέτος πιστεύω υπάρχει η ευκαιρία για την δεύτερη φορά.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Τζέιμς Ουέμπ ήρθε πέρυσι στην Μούρθια μέσα στην σεζόν από την Λάρισα, απόδειξη ότι η ισπανική ομάδα κοιτάζει πάντα προς την ελληνική λίγκα (βλ. Φράνκαμπ  από Ρέθυμνο). Ο Ουέμπ έδειξε κάποια καλά στοιχεία ως stretch four, και φέτος θα έχει την ευκαιρία να αποδείξει αν μπορεί να σταθεί σε ένα υψηλότερο επίπεδο ξεκινώντας από την αρχή της σεζόν στην Ισπανία.

 

 

8. Χοβεντούτ Μπανταλόνα

Πέρυσι: 7^η. Ρεκόρ 21-18 (20-16 κ.π.)

 

Η αγαπημένη μου Πένια έκανε πέρυσι την καλύτερη χρονιά της πρόσφατης ιστορίας της, βγαίνοντας 7^η στην Ισπανία και φτάνοντας στα προημιτελικά του Γιούροκαπ, όπου θα αγωνίζεται και φέτος. Ο εφιάλτης της πτώχευσης του 2018 έχει πια απομακρυνθεί, και με το παιδί του συλλόγου Κάρλες Ντουράν στον πάγκο η Μπανταλόνα πορεύεται με μια συνταγή που συνδυάζει το veteran leadership και την διαρκή παραγωγή νέων παικτών. Η επιτυχημένη σεζόν βέβαια είχε το τίμημα μεγαλύτερα πορτοφόλια να ψωνίσουν από την Μπανταλόνα, με τους Λόπεζ-Αρόστεγκι και Ντιμιτριγέβιτς να πηγαίνουν στην Βαλένθια. Την αντίστροφη διαδρομή έκανε ο Γκιγιέμ Βίβες, που όπως και ο Πάου Ρίμπας επιστρέφει στην μπασκετική «γενέτειρά» του μετά από χρόνια στα πορτοκαλί. Η Μπανταλόνα θα έχει φέτος πιο USA χρώμα με την προσθήκη του Μπράντον Πολ (κίνηση που δεν με ενθουσίασε) και του Ντέρεκ Ουίλις, μέλος ενός από τα μεγάλα περσινά success stories στην Μπρίντιζι. Από εκεί και πέρα υπάρχει η κλασική πιτσιρικαρία, ντόπια (Μπουσκέτς, Πάρα) και ευρωπαϊκή (Μπιργκάντερ, Ζάγκαρς), όπως και ο Άντε Τόμιτς σε ρόλο τοτέμ. Δεν κρύβω ότι στην αφετηρία η ομάδα μοιάζει χειρότερη από πέρυσι, αλλά in Ντουράν και Χουάν Μοράλες (πρόεδρος της ομάδας) we trust.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Ντέρεκ Ουίλις πέρασε τέσσερα χρόνια στο εργοστάσιο one and done του Κεντάκι του Καλιπάρι με αποτέλεσμα να είναι μάλλον ο Αμερικάνος παίκτης στην Ευρώπη με τους περισσότερους ΝΒΑ σταρ συμπαίκτες στην ζωή του: Ραντλ, Τάουνς, Μπούκερ, Μάρεϊ, Φοξ, Μονκ, Αντεμπάγιο και πάει λέγοντας. Πρέπει να είναι κάποιου είδους ρεκόρ. Ο Ουίλις είναι η μοναδική ξεκάθαρη αναβάθμιση της Μπανταλόνα σε σχέση με την περσινή ομάδα, αντικαθιστώντας τον limited Καναδό Μόργκαν στο 4. Παίκτης που άργησε να πάρει μπρος στην καριέρα του, έχει φέτος την ευκαιρία να συνεχίσει την ανοδική του πορεία σε καλό μπασκετικό περιβάλλον.

 

 

9. Ομπραντόιρο

Πέρυσι: 14^η. Ρεκόρ 12-24.

 

Η ομάδα της Κομποστέλα ετοιμάζεται για την 11^η συνεχόμενη χρονιά της στην ACB και φέτος έχει την ευκαιρία να ξεφύγει από την μετριότητα (μόλις μια φορά στα πλέι οφ, το 2013). Έδειξε καλά στοιχεία στην αρχή της περσινής σεζόν, με τον Λαουρίνας Μπιρούτις να κερδίζει το πρώτο βραβείο παίκτη του μήνα της σεζόν. Ο κόβιντ όμως τους τσάκισε, βάζοντας την ομάδα σε καραντίνα και εκτός δράσης για σχεδόν 2 μήνες! Η Ομπραντόιρο κράτησε τον Μόντσο Φερνάντεθ στον πάγκο και αρκετά στελέχη του κορμού – το λιθουανικό δίδυμο Μπιρούτις-Μπελιάουσκας, τον Καναδό «χερά» Κάσιους Ρόμπερτσον, τον Άλμπερτ Όλιβερ στα 43 του πια – όμως τις εντυπώσεις κερδίζουν οι εξαιρετικές κινήσεις της το καλοκαίρι: έφερε τον πολύπειρο πόιντ Μπρέιντον Χομπς που αφήνει την Γερμανία μετά από εφτά χρόνια (δυο στην Μπάγερν), τον Καναδό πλάγιο Τόμας Σκραμπ, και κυρίως τον Χένρι Έλενσον. Ο Αμερικάνος φόργουορντ είναι ξεκάθαρα Euroleague material και είναι εντυπωσιακό πως ξεκινάει την ευρωπαϊκή του πορεία από μια ομάδα του στάτους της Ομπραντόιρο.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Είπαμε, Χένρι Έλενσον. Ο Αμερικάνος είναι μια μεγάλη προσθήκη για την Ομπραντόιρο που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες για την ομάδα της Γαλικίας.

 

 

10. Μπέτις Σεβίλλης

Πέρυσι: 16^η. Ρεκόρ 11-25

 

Σταθερά στην μετριότητα η ομάδα της Σεβίλλης, που απέχει πολύ από τα μεγαλεία των 90s όταν ως Κάχα Σαν Φερνάντο είχε παίξει δυο φορές σε τελικό πρωταθλήματος (1996 και 1999). Πέρυσι ήταν για φούντο μέχρι που ήρθε ο Πλάθα και μάζεψε τα ασυμμάζευτα. Ο έμπειρος κόουτς έκανε ολικό reboot το καλοκαίρι (κράτησε μόλις έναν παίκτη από το περσινό ροτέισιον). Προστέθηκε αρκετή εμπειρία από Ευρώπη (Μπέρτανς, Τοντόροβιτς) και Ισπανία (Πόθας, Μπουργιανάτζε), το κλου όμως είναι το αμερικάνικο τρίο που φέρνει ο Πλάθα στην Ανδαλουσία: ο πόιντ Σάνον Έβανς με καλή σεζόν στην Τουρκία, ο φόργουορντ Βίτο Μπράουν (ίδια χρόνια στο Ουισκόνσιν με τον Νάιτζελ Χέιζ, στις καλές ομάδες με Καμίνσκι-Ντέκερ), και κυρίως ο Καντίν Κάριγκτον, ένας «γλυκός» αριστερόχειρας σκόρερ, καψούρα μου από την σπουδαία κολεγιακή καριέρα του στο Σίτον Χολ (2014-18, συμπαίκτης του Άνχελ Ντελγκάδο), που ήταν σε πορεία καθιέρωσης στην Ευρώπη αλλά έχασε όλη την περσινή χρονιά με τραυματισμό και στην Σεβίλλη ψάχνει την επανάκαμψη. Η Σεβίλλη έχει ένα εμπειρότερο και λειτουργικότερο ρόστερ από το περσινό σκορποχώρι. Τα στοιχήματα δεν λείπουν – πόσο κορεσμένοι είναι πια οι Ευρωπαίοι βετεράνοι; θα «βγουν» όλοι οι Αμερικάνοι; – αλλά το ταλέντο υπάρχει για μια καλή πορεία.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Φρεντζ Μπλάιενμπερχ έχει όνομα γλωσσοδέτη αλλά καλό θα είναι να μάθουμε να το προφέρουμε σωστά. Ο 20χρονος Βέλγος έχει στοιχεία unicorn, ένας παίκτης ύψους 2.08 που κινείται και σουτάρει σαν γκαρντ. Στην Αμβέρσα πέρυσι είχε στο Γιούροκαπ 9.4 πόντους και 3.1 ριμπάουντ με 38% από το τρίποντο. Έρχεται στην ομάδα που ανέδειξε τον Κρίσταπς Πορζίνγκις, οπότε αφήστε την φαντασία σας να οργιάσει. Πέραν της υπερβολής, ο Πλάθα έχει αναδείξει σταρ (Σατοράνσκι) στο προηγούμενο πέρασμά του από την Σεβίλλη και η Ισπανία είναι το καλύτερο περιβάλλον για να βγουν νέοι παίκτες από «μη-μπασκετικές» χώρες της δυτικής Ευρώπης. Ο Μπλάιενμπερχ παρουσιάζει επομένως τεράστιο ενδιαφέρον έτσι κι αλλιώς.

 

 

11. Ανδόρα

 

Πέρυσι: 9^η. Ρεκόρ 17-19

 

Η Ανδόρα επέστρεψε στην ACB το 2014 μετά από το πέρασμά της την δεκαετία του ’90 – οι παλιότεροι την θυμόμαστε αντίπαλο του Πανιωνίου των Ντίνκινς-Πάσπαλιε στο Κόρατς, με τον λευκό Αμερικάνο σκόρερ Κόνερ Χένρι που μετά είδαμε σε Σπόρτιγκ και Περιστέρι. Ένα σταθερό πρότζεκτ (8^η, 6^η, 10^η, 9^η και 9^η τα τελευταία 5 χρόνια), με μόνιμη πια παρουσία στο Γιούροκαπ, και με τον Ίμπον Ναβάρο να μπαίνει στον 4^ο χρόνο του στον πάγκο. Λίγες αλλαγές και εδώ, με την αγωνιστική φιλοσοφία να μένει ίδια. Ηγέτης παραμένει ο πριν από χρόνια Hoopfellier Κλέβιν Χάνα (3^η σεζόν στην Ανδόρα, 5^η συνεχόμενη και 7^η συνολικά στην ACB), ένας floor general Αμερικάνος-φετίχ για αυτό το επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δυστυχώς «έσπασε» το ωραίο δίδυμο που έκανε πέρυσι με τον combo Τζέρεμι Σέγκλιν, ο Ναβάρο όμως επιμένει αμερικάνικα στα γκαρντ φέρνοντας τον Ντρου Κρόφορντ και τον Κόντι Μίλερ-Μακιντάιρ (καλή μεταγραφή). Στους ψηλούς ο κόουτς θέλει δύναμη και ύψος, με τον πάουερ φόργουορντ Κόνορ Μόργκαν να προστίθεται από την Μπανταλόνα στο παραμένον made in Africa δίδυμο Ντιανιέ και Ολουμουβίγια στο 5. Παραμένει φυσικά ο εμβληματικός για το κλαμπ Ντάβιντ Γέλινεκ, στην 6^η του σεζόν στην ομάδα και πρώτος σκόρερ της ιστορίας της στην ACB. Γενικά η Ανδόρα βγάζει αίσθηση αγωνιστικής σταθερότητας και συνέπειας, αλλά και κάποιας στασιμότητας.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Μάριο Νάκιτς είναι ο πιο ενδιαφέρον νέος παίκτης στην Ανδόρα. Γιος του Ίβο Νάκιτς, πρωταθλητή Ευρώπης με την Τσιμπόνα (1985 και 86) και την Παρτιζάν (1992), θα έχει την ευκαιρία να παίξει για πρώτη φορά μια κανονική σεζόν μετά από χρόνια στα φυτώρια της Ρεάλ.

 

 

12. Σαραγόσα

Πέρυσι: 13^η. Ρεκόρ 14-22.

 

Απογοητευτική η περσινή χρονιά για την Σαραγόσα που επένδυσε σε γνωστά ονόματα, άλλαξε τρεις προπονητές και τελικά έκανε μια τρύπα στο νερό. Η Σαραγόσα (τυπικά άλλος σύλλογος από την Σαραγόσα των 80s-90s που ήταν σημαντική δύναμη) θεωρείται πάντως μια ομάδα με μεγάλο potential στην Ισπανία, εκπροσωπώντας μια μεγάλη πόλη και παίζοντας σε μεγάλο γήπεδο, το γνωστό μας από τα φάιναλ φορ του 1990 και 1995 Πρίνθιπε Φελίπε, ανακαινισμένο πλήρως βέβαια. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χαουμέ Πονσαρνάου μετά από μια τριετία στην Βαλένθια και την Ευρωλίγκα αποφάσισε να πάει εκεί. Ο Πονσαρνάου άλλαξε σχεδόν όλη την περσινή απογοητευτική ομάδα (μόνο ο Χλίνασον έμεινε από τους παίκτες του κυρίως ροτέισιον), συνέχισε όμως στην συνταγή που ταιριάζει στο DNA του κλαμπ επενδύοντας σε βετεράνους: Τζαμέλ Μακλίν, Ομάρ Κουκ (τραυματίστηκε, φέρνουν τον Σιπάχι με προσωρινό συμβόλαιο), Σταν Οκόγιε. Wild card ο κάποτε ελπιδοφόρος Σάντι Γιούστα που έχει ευκαιρία να φτιάξει την καριέρα του μετά από έναν άσχημο τραυματισμό. Μετά από δυο χρόνια στο BCL όπου έφτασε στο final 8, η Σαραγόσα συνεχίζει να επενδύει στην ΦΙΜΠΑ αποδεχόμενη να παίξει στο Europe Cup. Μια καλή ευκαιρία να σηκώσει εκεί μια κούπα, γιατί στην ACB δεν την βλέπω για πολλά.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Ντίνο Ράντοντσιτς είναι η επιτομή του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού, με καταγωγή από τo Μαυροβούνιο, γεννημένος στην Γερμανία και από τα 16 του στην Ισπανία όπου ξεκίνησε από την Ρεάλ. Από το 2020 ανήκει στην Σαραγόσα που τον έδωσε δανεικό στην Γκιπουθκόα. Στο Σαν Σεμπαστιάν ο Ράντοντσιτς έκανε την πρώτη γεμάτη σεζόν της καριέρας του στην χειρότερη ομάδα της λίγκας, μπαίνοντας στην καλύτερη ανερχόμενη πεντάδα της ACB. Στα 22 του πια, ένας πληθωρικός φόργουορντ με αθλητικά προσόντα και εξαιρετική επαφή με το καλάθι (αριστερόχειρας), αλλά και με κακή ακόμα νοοτροπία και πολλά σκαμπανεβάσματα, έχει την ευκαιρία να καθιερωθεί επιτέλους σε ομάδα απαιτήσεων. Από το μυαλό του εξαρτάται.

 

 

13. Σαν Πάμπλο Μπούργος

Πέρυσι: 6^η. Ρεκόρ 22-16 (22-14 κ.π.)

 

Η Μπούργος έζησε πέρυσι την απόλυτη «όνειρο ζω μην με ξυπνάτε» σεζόν, κατακτώντας τρία κύπελλα (επί της ουσίας η ίδια ομάδα κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ και του 2020 και του 2021, συν το Διηπειρωτικό), και τερματίζοντας 6^η μια χρονιά μετά το Cinderella run στην 4^η θέση του bubble της Βαλένθια το 2020. Απίστευτα πράγματα για μια ομάδα που πριν από πέντε χρόνια δεν υπήρχε στον χάρτη. Αναπόφευκτα η επιτυχία έφερε αποχωρήσεις, με τους Ριβέρο, Κουκ, Μακφάντεν και τον κόουτς Πενιαρόγια να αποχωρούν. Έχει παραμείνει πάντως μια ολόκληρη πεντάδα βασικών στελεχών με τους Ρένφρο, Μπενίτε, Ραμπασέδα, Κράβιτς και Χόρτον (τραυματίας, θα χάσει μεγάλο μέρος της σεζόν), ενώ στον Τάιρους Μαγκί ελπίζουν να βρουν τους πόντους που πήρε μαζί του φεύγοντας ο Μακφάντεν. Η μεγαλύτερη ανησυχίας όμως είναι ο πάγκος, όπου έχει έρθει ο Γιαν Τάμπακ. Προπονητής με γνώση της ισπανικής πραγματικότητας σίγουρα, όμως ο Κροάτης δεν έχει δείξει απολύτως τίποτα όπου δοκιμάστηκε ως πρώτος, για να το πούμε ευγενικά. Μια ανεξήγητα συντηρητική επιλογή από μια διοίκηση που μέχρι τώρα έδειχνε να έχει φρέσκες ιδέες.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Λευκορώσος Μαξίμ Σαλάς ήρθε πέρυσι στο μέσο της σεζόν και έδειξε καλά στοιχεία ερχόμενος πίσω από τον Ριβέρο στο 4. Με τον Κουβανό να αποχωρεί, τον περίμενα να κάνει ένα βήμα μπροστά, όμως ο Τάμπακ δεν δείχνει να τον εμπιστεύεται καθόλου στα φιλικά. Θα του ρίχνω ματιές, αν και κάτι μου λέει ότι δεν θα συνεχίσει στην Σαν Πάμπλο για πολύ.

 

 

14. Ουνικάχα Μάλαγα

Πέρυσι: 11^η. 17-19.

 

Η κάποτε κραταιά Ουνικάχα προέρχεται από την χειρότερη σεζόν της πρόσφατης ιστορίας της, με την 11^η θέση να είναι το χειρότερο πλασάρισμά της από το μακρινό 1994, την τελευταία χρονιά πριν την καθιέρωσή της ως σημαντική δύναμη για 25 ολόκληρα χρόνια. Το καλοκαίρι η ομάδα έζησε μεγάλη διοικητική ανασφάλεια, με την τράπεζα Ουνικάχα να ανανεώνει την τελευταία στιγμή την χορηγία αλλά να αλλάζει το μάνατζμεντ του συλλόγου, ενώ μετά από 20 χρόνια στην τροχιά της Ούλεμπ/Ευρωλίγκα η Μάλαγα επιστρέφει σε διοργάνωση της ΦΙΜΠΑ, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Πολλά ζόρια για τον Φώτη Κατσικάρη – σταθερή αξία σε μια χώρα που δεν «αγκαλιάζει» εύκολα ξένους προπονητές, είναι ένας από τους μόλις 4 ξένους κόουτς μεταξύ των 18 ομάδων φέτος – που έκανε ουσιαστικά μόλις δυο μεταγραφές από το εξωτερικό, τους βετεράνους Μάικλ Έρικ και Νόρις Κόουλ. Η καλή μεταγραφή της Ουνικάχα θα ήταν ο Μάρκο Σπίσου, τον οποίο έκοψε στα ιατρικά, ο Σαρδηνός την έκραξε στα social με τον ατζέντη του να κατηγορεί την νέα διοίκηση της Ουνικάχα ότι ήθελε να ξεφορτωθεί ένα συμβόλαιο (και το buy out στην Σάσαρι) που είχε συμφωνήσει η παλιά, για να καταλήξει τελικά στην Ούνιξ. Μεγάλο asset ο ισπανικός κορμός με το κουαρτέτο των περιφερειακών Ντίαθ, Αλόνσο, Μπριθουέλα και Φερνάντεθ. Ο Κατσικάρης παλεύει με ένα ρόστερ που έχει εμπειρία και ποιότητα (αήττητη στην pre-season), το θέμα είναι όμως αν θα αντέξει στον μαραθώνιο με φιλόδοξους αντιπάλους.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Είχα γράψει τον χειμώνα για τον 17χρονο Κογκολέζο Γιανίκ Νζόσα με τα σπάνια σωματικά προσόντα, την πολύ καλή αντίληψη του παιχνιδιού και το αγωνιστικό θράσος. Ο Νζόσα έχασε χρόνο συμμετοχής όταν ο Κατσικάρης αντικατέστησε τον Σίτο Αλόνσο, αλλά παραμένει μια σημαντική μονάδα (και πιθανή πηγή οικονομικής ενίσχυσης αν πουληθεί) για την Ουνικάχα.

 

 

15. Μανρέσα

Πέρυσι: 10^η. Ρεκόρ 17-19.

 

Η Μανρέσα είναι μια σταθερή παρουσία στο ισπανικό μπάσκετ εδώ και 50 χρόνια, πρωταθλήτρια το 1998 σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του ισπανικού αθλητισμού. Εκπροσωπώντας μια μικρή πόλη (συνήθως την μικρότερη της ACB), με μικρό γηπεδάκι και περιορισμένο μπάτζετ, τα πάντα στην Μανρέσα είναι «σεμνά και ταπεινά», αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν διεκδικεί το δικό της μερίδιο επιτυχίας. Η περσινή σεζόν κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη, αφού η Μανρέσα έχασε την 8^η θέση και την πρόκριση στα πλέι οφ στις ισοβαθμίες, κερδίζοντας πάντως το εισιτήριο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το ρόστερ έχει αλλάξει αρκετά, με βασικούς συντελεστές της περσινής επιτυχίας όπως το δίδυμο των Αμερικάνων ψηλών Έθερτον-Χίνρικς να αποχωρεί, ενώ ήρθαν φθηνοί παίκτες από μικρότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Πραγματικός σταρ της Μανρέσα είναι ο προπονητής της Πέδρο Μαρτίνεθ, με μια 30ετή καριέρα που εκτείνεται από το Κόρατς που κέρδισε ως υπηρεσιακός προπονητής της Μπανταλόνα το 1990 σε ηλικία μόλις 29 ετών μέχρι το πρωτάθλημα της Βαλένθια το 2017. Η Μανρέσα ελπίζει ότι και φέτος ο Μαρτίνεθ θα βρει την άκρη και η ομάδα θα σωθεί άνετα.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Λουκ Μέι δεν θα γίνει ποτέ σταρ στο επαγγελματικό μπάσκετ, θα ξέρει όμως ότι το όνομά του θα μείνει χαραγμένο αιώνια στην ιστορία του κολλεγιακού μπάσκετ. Πρωτοπαλίκαρο του Ρόι Ουίλιαμς επί 4 χρόνια στο Νορθ Καρολάινα και πρωταθλητής το 2017, όταν απέκλεισε στους elite 8 το Κεντάκι των Ντε Άαρον Φοξ και Μπαμ Αντεμπάγιο με δικό του σουτ στην εκπνοή, μπαίνοντας στο πάνθεον της March Madness μαζί με το the shot του Κρίστιαν Λέτνερ το 1992. Στην Ισπανία θα ανταμώσει με αντιπάλους από εκείνη την πορεία όπως τον Ντέρεκ Ουίλις, προσωπικό του match-up στον προημιτελικό με το Κεντάκι, και τον Ντίλαν Ένις, πρώτο σκόρερ του Όρεγκον (με Τάιλερ Ντόρσεϊ τότε) στον ημιτελικό του final four με τους Τάρχιλς. Ένας παίκτης συγκεκριμένων δυνατοτήτων – όχι ιδιαίτερα αθλητικός ψηλός αλλά με καλό σουτ – που φέρνει λίγη κολλεγιακή «αστρόσκονη» στην Μανρέσα και την ACB.

 

 

16. Φουενλαμπράντα

Πέρυσι: 15^η. Ρεκόρ 12-24.

 

Η ομάδα από το εργατικό προάστιο της Μαδρίτης είναι μια σχεδόν μόνιμη παρουσία στην ACB τα τελευταία 20 χρόνια. Αν και από το ρόστερ της πέρασαν 20 παίκτες, σώθηκε σχετικά εύκολα, χάρη στην εμπειρία των Εγιένγκα-Εμεγκάνο και, κυρίως, την τρομερή σεζόν του Μέλο Τριμπλ, που την εξαργύρωσε με μεταγραφή στην Γαλατασαράι. Δίπλα στους δυο Αφρικανούς ηγέτες, κράτησε φέτος και τον Βραζιλιάνο Λέο Μέιντλ (πολύ καλές εμφανίσεις στα φιλικά, ψηλός σμολ φόργουορντ με καλό σουτ και παιχνίδι με την μπάλα στο παρκέ), τον Σέρβο Νόβακ με το ιδιαίτερο στυλ σουτ, και τον πιτσιρικά Σλοβένο Σάμαρ. Μέσα από το χάος των αλλαγών του περσινού ρόστερ επομένως, η Φουενλαμπράντα βρήκε τελικά τον κορμό της φετινής σεζόν, ελπίζοντας πως η ομοιογένεια και η εμπειρία θα την οδηγήσει στην σωτηρία.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Τον Καναδό Κάιλ Αλεξάντερ, απόφοιτο του Τενεσί, τον είχαμε αναφέρει στο αφιέρωμά μας πέρυσι. Ο Αλεξάντερ κυνήγησε το όνειρο του ΝΒΑ στα σάμερ καμπ και τελικά επέστρεψε στην Φουενλαμπράντα στο τέλος του καλοκαιριού. Παίκτης με στυλ που ταιριάζει στην Ευρωλίγκα – αθλητικός (κανονικός, όχι undersized) ψηλός με καλό σουτ – οπότε ας τον έχουμε υπόψη μας.

 

 

17. Μπιλμπάο

Πέρυσι: 17^η. Ρεκόρ 10-26.

 

Οι Βάσκοι σώθηκαν πέρυσι στο νήμα καταδικάζοντας την Εστουντιάντες, αλλά οι κινήσεις τους δεν πείθουν ότι θα πάνε για κάτι παραπάνω φέτος. Με τον Άλεξ Μουμπρού πάντα στον πάγκο, οι βασικές αλλαγές είναι στους ψηλούς όπου ο Όντρεϊ Μπάλβιν άφησε την Ισπανία μετά από 10 χρόνια για να πάει να παίξει (αν δεν μας τρολάρει η Wikipedia) στην…Β’ Ιαπωνίας (!) Ήρθε ο Άνχελ Ντελγκάδο από την Εστουντιάντες και ο κάποτε κολεγιακός σταρ του Κάνσας Τζεφ Γουίθι. Στην περιφέρεια, στο ευρωπαϊκό δίδυμο του Γάλλου Ρουσέλ και του Σουηδού Χόκανσον (τραυματίας για μεγάλο διάστημα πέρυσι, στοίχισε η απουσία του) προστέθηκε ο Άντριου Γκάουντλοκ, στον οποίο ο Μουμπρού επενδύει για τα μεγάλα σουτ που θα χρειαστεί η ομάδα να σωθεί. Which tells you all you need to know…

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Άλεξ Μουμπρού σε βιντεάκια στο youtube από τα 00s…

 

 

18. Μπρεογκάν

Επιστροφή στην ACB για την ομάδα από το Λούγκο με τις αρκετές συμμετοχές στην δεκαετία του ’90 και του ’00. Προπονητής ο κάποτε ανερχόμενος Πάκο Όλμος και ένα ενδιαφέρον USA-Γιούγκο μείγμα. Στα γκαρντ το αμερικανο-καναδικό δίδυμο Τρέι Μπελ-Χέινζ και Τάιλερ Καλινόσκι (στυλ παίκτη που μου αρέσει), παίκτες με καλή καριέρα σε mid-major κολλέγια, και στην frontcourt ο έμπειρος και old school Ρασίντ Μαχάλμπατζιτς, ο Μάρκο Λούκοβιτς που έχει ξαναπαίξει στην Ισπανία, και ο Τζανάν Μούσα. Η σωτηρία θα είναι φυσικά τεράστια επιτυχία.

 

Παίκτης που θα παρακολουθώ:

Ο Τζανάν Μούσα κάποτε θεωρείτο το μεγαλύτερο ταλέντο της Ευρώπης. Ηγέτης της εθνικής παίδων της Βοσνίας Ερζεγοβίνης που ένωσε μια διαιρεμένη χώρα και έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους για να γιορτάσει το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 2015, το πρώτο χρυσό της Βοσνίας σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα. [Το 2016 είχα πάει στην Βοσνία, και θυμάμαι στο Μόσταρ να κρέμονται εμφανίσεις της εθνικής μπάσκετ σε ένα κατάστημα και τα νούμερα που πουλούσαν ήταν του Τελέτοβιτς και του Μούσα, τέτοιο ήταν το στάτους του μόλις στα 17 του χρόνια.] Με μυθικές επιδόσεις στις μικρές εθνικές αλλά λίγα πράγμα στο συλλογικό μπάσκετ, ακολούθησε μια στείρα παρουσία στο ΝΒΑ με τους Νετς και πλέον η επιστροφή στην Ευρώπη για να μπει η καριέρα του ξανά σε μια πορεία. Στα 22 του πια, πρέπει να βιαστεί.

 

 

ΥΓ Στεγο: Έγραψα 5 χιλιάδες λέξεις για Ισπανία, αλλά το αίμα νερό δεν γίνεται και φέτος, μετά από καιρό, θα ρίξω ματιές στην αγαπημένη μου Ιταλία, με την ελπίδα το rivalry Αρμάνι-Βίρτους να «σηκώσει όλες τις βάρκες». Ο Τζιμ μας έδωσε ήδη μια εικόνα από Φορτιτούντο και Σάσαρι. Εγώ θα επισημάνω μερικούς παίκτες που παρακολουθώ από το κολλέγιο και μπορεί να μας απασχολήσουν στον μέλλον: τον σκόρερ Τζέιλεν Χάρις στην Κρεμόνα, τους ήρωες του Ζέιβιερ Τζ. Π. Μακιούρα και του Σάουθ Ντακότα Στέιτ Μάικ Ντάουμ στην νεοφώτιστη Τορτόνα, και την classic μορφή του Γκονζάγκα Τζος Πέρκινς στην Μπρίντιζι”.

 

 

Ευχαριστούμε πολύ τον “Στεγόσαυρο” για το εξαιρετικό του κείμενο.

 

Με γνώμονα το “The measure of a person’s life is the affect they have on others”, ναι… Ίσως ο Ντούντα ήταν ο μεγαλύτερος δάσκαλος στην ιστορία του αθλήματος.