Μια βόλτα στην Ευρώπη

Η Φορτιτούντο του Ρέπεσα, οι νέες versions των Μπασκόνια και Μπάγερν στα ματς προετοιμασίας του Κάλιαρι και ο marksman του Boise State που ίσως περάσει σύντομα τον Ατλαντικό. Στην αυγή του Φθινοπώρου, το Hoopfellas επιστρέφει…

Μύρισε Φθινόπωρο λοιπόν, με τις περισσότερες ομάδες να έχουν σχεδόν ολοκληρώσει τα ρόστερ τους και κάποιες από αυτές να φιλτράρουν την αγορά για μια τελευταία κίνηση. Τα παιχνίδια προετοιμασίας έχουν ήδη ξεκινήσει και τις επόμενες ημέρες θα δούμε και τα πρώτα δυνατά τουρνουά, τα οποία θα μας βάλουν σε χειμωνιάτικο mood. To χαλί έχει στρωθεί ώστε να κάνουμε μαζί την πρώτη μας «βόλτα στην Ευρώπη» για την νέα σεζόν. Έχουμε πράγματα να πούμε…

Είναι “η νέα Φορτιτούντο του Ρέπεσα” μια αδόκιμη φράση;

Ξεκινάμε από τα “μέρη μας”. Η Φορτιτούντο έκανε μια ενδιαφέρουσα κίνηση, φέρνοντας στη La Grassa τον Jon Axel Gudmundsson (1.95-G-1996). Ο Ισλανδός περιφερειακός έκανε μια πολύ καλή πρώτη επαγγελματική σεζόν με τους Skyliners στη Γερμανική λίγκα (12.2 πόντοι-3.1 ριμπάουντ-3.5 τελικές πάσες και 1.2 κλεψίματα), βγαίνοντας από το Davidson (ως τεταρτοετής με τους Wildcats).

O Gudmundsson είναι ένας κόμπο γκαρντ με μέγεθος, οξυδέρκεια και υψηλό μπασκετικό IQ (γιος προπονητή γαρ). Μπορεί να σκοράρει από κάθε σημείο του παρκέ (δεν βλέπει γραμμές, φημίζεται για την έφεση του στα τα long 3s) και είναι αποτελεσματικός στο να τρέχει ball screen-δράσεις αφού μπορεί να απειλήσει μετά από ντρίμπλα αλλά και να σημαδέψει το ρολάρισμα με ακρίβεια.

Ένα σημαντικό συν του εντοπίζεται στο ότι μπορεί να παράγει με τη μπάλα στα χέρια αλλά και χωρίς αυτήν, μιας και το off ball-παιχνίδι του είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Ιδανικά εκτιμώ ότι μπορεί να προσφέρει ως secondary ball handler όμως στη Μπολόνια θα κληθεί πιθανόν να τρέξει την ομάδα από τη θέση «1» για χοντρά λεπτά. Το αδύναμο σημείο του είναι η έλλειψη αθλητικότητας. Δεν είναι ιδιαίτερα εκρηκτικός (φαίνεται και στο πρώτο βήμα του) και χρειάζεται δουλειά στα μετόπισθεν παρότι κατανοεί τις θέσεις του. Αυτό το κομμάτι όπως και η σταθερότητα σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης (είναι streaky, η βελτίωση εδώ περνάει μέσα από το shot selection του) συνιστούν τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην προσπάθεια του να ανέβει το επόμενο σκαλοπάτι.

Η Φορτιτούντο φτιάχνει μια καινούργια ομάδα υπό τον Ρέπεσα (δεν πιστεύω ότι το ζούμε πάλι αυτό). Έχει φέρει στη Μπολόνια τον Geoffrey Groselle (2.13-C-1993) ο οποίος έκανε σπουδαία σεζόν πέρυσι με τη Ζιελόνα Γκόρα και τον Brandon Ashley (2.06-F/C-1994) στο «4», αποκτώντας μέγεθος στη γραμμή ψηλών, ενώ ενδιαφέρον έχει και η επιλογή του γνωστού μας (πρώην του Syracuse) Malachi Richardson. Οι «αετοί» οφείλουν να δουλέψουν πολύ στα μετόπισθεν μιας και υπολείπονται σε αθλητική ικανότητα. Για παράδειγμα,  ο Benzing που φέρνει σκορ από τις θέσεις των φόργουορντ εμφανίστηκε βαρύς (έχει περάσει την κορυφή του βουνού πλέον, μην το ξεχνάμε) και ο συνδυασμός του με παίχτες όπως ο Αραντόρι ή ο Gudmundsson σε σχήματα, παράγει θέματα στην πίσω πλευρά του παρκέ.

Το δείγμα στο πρόσφατο φιλικό με τη Βενέτσια (σαφώς πιο γεμάτη ομάδα, αγωνίστηκε και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος -με ανανεωμένο hairstyle- παίζοντας στη θέση «3»)στο PalaDozza ήταν πάντως ικανοποιητικό μιας και η Φορτιτούντο έδειξε διάθεση, με τη γραμμή ψηλών της να διακρίνεται απέναντι σε μια από τις καλύτερες αντίστοιχες της ιταλικής λίγκας (Watt-Brooks). Πολύ πιθανόν, επαναλαμβάνω, οι «αετοί» να χρειαστούν μια ένεση αθλητικότητας στο backcourt μέσα στη σεζόν. Και σίγουρα, έναν ήρεμο Ρέπεσα (διάλλειμα για να γελάσω δυνατά, τέλος διαλλείματος, συνεχίζουμε) που δεν αρχίσει τα σωφρονιστικά μπατσάκια στους παίχτες. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα πάει πολύ καλά αυτό…

Εν τω μεταξύ στο Κάλιαρι…

-Πάμε και στο Κάλιαρι, όπου είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την τοπική Σάσσαρι απέναντι σε δύο δυνατές ομάδες της Ευρωλίγκας, μιας και στην πρωτεύουσα της Σαρδηνίας ταξίδεψαν η Μπασκόνια και η Μπάγερν Μονάχου.

H Σάσσαρι έχει προσθέσει ταλέντο με τους Ντέιβιντ Λόγκαν και Άντονι Κλέμονς στο backcourt, όμως οι δύο πιο δυνατές της κινήσεις είναι ο γνωστός μας Christian Mekowulu (2.06-C-1995) και ο Tyus Battle(1.98-G/F-1997). O Mekowulu (πέρυσι στη λίστα του Hoopfellas μετά την πολύ καλή χρονιά του στη δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας) είχε μια ήσυχη βραδιά απέναντι στον (πιο έμπειρο και παιγμένο σε υψηλό επίπεδο) Landry Nnoko, όμως ήταν σούπερ απέναντι στη frontcourt της Μπάγερν που δυσκολεύτηκε πολύ να τον ματσάρει στο ενεργειακό κομμάτι (οκ, ας μη ξεχνάμε βέβαια ότι μιλάμε για ματς προπονητικού χαρακτήρα). Ο Battle με τη σειρά του άφησε πολύ καλές εντυπώσεις απέναντι σε ελίτ ανταγωνισμό και η σεζόν του στο νησί αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Πάμε και σε μερικά quotes που μάλλον σας ενδιαφέρουν περισσότερο.

-Η Μπασκόνια εμφανίστηκε χωρίς τον Κοστέλο (ένα παιδί που πιστεύω και εκτιμώ ότι μπορεί να παίξει καλό μπάσκετ στη Βιτόρια γιατί έχει τη βάση στο ενεργειακό κομμάτι να ακολουθήσει το στυλ της Μπασκόνια) και με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς να κοουτσάρει με καπελάκι και την αλογοουρά να κρέμεται (γιατί απλά μπορεί).

Οι Βάσκοι άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Δεν σας κρύβω ότι από τα πρώτα φιλικά που βλέπω είναι από τις ομάδες που μου άρεσαν περισσότερο, αξιολογώντας πάντα τη βάση από την οποία ξεκινούν αυτήν την εποχή σε συνάρτηση με την προοπτική ανάπτυξης του συνόλου μέσα στη σεζόν). Ο Ιβάνοβιτς έχει φροντίσει για την ύπαρξη ενός ξεκάθαρου αγωνιστικού πλαισίου το οποίο έχει οικοδομηθεί επάνω στους πυλώνες του ενεργειακού κομματιού, των skills και της αδιάκοπης κίνησης μακριά από τη μπάλα. Η Μπασκόνια είναι (και πάλι) δυναμική, καλοπροπονημένη και τρέχει εξαιρετικά το γήπεδο. Έδειξε χαρακτήρα απέναντι στο «φυσικό» παιχνίδι της Σάσσαρι και χάθηκε από τον ορίζοντα όταν άνοιξε το νίτρο (70-84 τελικό).

Ο Μπάλντγουιν (έδειξε να προσανατολίζεται σε ένα πιο passive χαρακτήρα, ψηλά το κεφάλι και γρήγορες μεταβιβάσεις στους wings στο ξεκίνημα του επιθετικού transition) ξεκίνησε δίπλα στους Μαρίνκοβιτς (πολύ θετικός), Φοντέκιο, Σεντεκέρσκις (στο «4») και Nnoko. Η διαφορά έγινε όταν από πίσω οι Βάσκοι έβγαλαν το δίδυμο Γκρέιντζερ-Πίτερς , το οποίο βοήθησε την ισπανική ομάδα να παίξει πιο αυτοματοποιημένο μπάσκετ (με καλύτερα reads). Ο Enoch ακόμα δεν είναι έτοιμος (είναι άγουρος για αυτό το επίπεδο) όμως τα φυσικά του προσόντα του δίνουν τη βάση για να παίξει και να παρουσιάσει σταδιακά καλύτερο πρόσωπο στη ρούκι σεζόν του σε αυτό το επίπεδο. Οι Βάσκοι ακούμπησαν στο 1 in -4 out formation ως πλατφόρμα για άμεση εκτέλεση, σημαδεύοντας σε πρώτο χρόνο τον ψηλό και την απομόνωση στην καρδιά του «ζωγραφιστού».

Το μεγάλο πλεονέκτημα του συνόλου του Ιβάνοβιτς κατά την ταπεινή μου γνώμη, αφορά την ύπαρξη πολλών αθλητών με εμπειρία Ευρωλίγκας, σε εξαιρετική ηλικία. Ρίξτε μια ματιά στο ρόστερ και θα καταλάβετε τι εννοώ…

-Η Μπάγερν με τη σειρά της έχει δημιουργήσει επίσης ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο. Οι Βαυαροί έχουν φορτώσει ταλέντο και εμπειρία, προσδοκώντας ότι με αυτά θα μπορέσουν να φτάσουν πιο μακριά στη διοργάνωση φέτος. Κοιτάζοντας τον ψυχισμό του φετινού συνόλου, δημιουργείται η αίσθηση ότι το συγκεκριμένο γκρουπ αθλητών & προσωπικοτήτων είναι πιο κοντά στα θέλω του κόουτς Τρινκιέρι. Υπάρχει μια φρεσκάδα και μια πιο λογική προσέγγιση στο χτίσιμο του ρόστερ, χωρίς αυτό να έχει χάσει στο ενεργειακό κομμάτι το οποίο «σήκωσε» τη Μπάγερν πέρυσι σε κομβικές στιγμές.

Οι Βαυαροί  έχασαν δύο σημαντικούς σκόρερ (αλλά και προσωπικότητες με πολλά ups & downs) όπως ο Μπάλντγουιν και ο Ρέινολντς. Σημειώστε ότι η Μπάγερν ήταν πρώτη πέρυσι –ανάμεσα στις ομάδες της Ευρωλίγκας- σε midrange εκτελέσεις, με τους δύο Αμερικανούς να φιγουράρουν στην κορυφή της σχετικής λίστας. Τα ενδιάμεσα σουτ αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της επιθετικής έκφρασης του συνόλου του Τρινκιέρι για αυτό και η γερμανική ομάδα φρόντισε να υπογράψει παίχτες όπως ο Deshawn Thomas (θα πάρει αυτά τα midrange μετά side isolations που συνήθιζε να παίρνει ο Ρέινολντς την περασμένη χρονιά) και ο Augustine Rubit (δεν έπαιξε κόντρα στη Σάσσαρι). Παράλληλα, οι δύο Αμερικανοί φέρνουν στο τραπέζι και post up-δράσεις, κομβικές για μια ομάδα που θέλει να βρει περιφερειακά σουτ μετά από έξτρα πάσα στο μισό γήπεδο.

Ο Τρινκιέρι έδωσε λεπτά στον Gavin Schilling (πρώην ρολίστας των Spartans, πέρυσι στη Brawnschweig, ξεκίνησε στο «5») και στον Marvin Ogunsipe στις θέσεις των ψηλών και περιμένει την σταδιακή επάνοδο του Zipser (μπήκε πάλι στις προπονήσεις μετά την περιπέτεια υγείας του) αλλά και τον Weiler-Babb στην περιφερειακή γραμμή. Ξεκίνησε το δίδυμο Walden-Hilliard στο backcourt, βγάζοντας από πίσω τους Sisko-Jaramaz. Τα δυνατά πόδια και τα τρεξίματα του παλιού διδύμου της Παρτίζαν (υπό τον Ιταλό κόουτς), Walden-Jaramaz δίνουν την ευκαιρία στους Βαυαρούς να ανεβάσουν τη γραμμή πίεσης στην άμυνα τους.

Η Μπάγερν παρουσίασε και 3 guard-lineups με κλειδί στα σχήματα αυτά την παρουσία του Andreas Obst (1.91-G-1996). O 25χρονος Γερμανός γκαρντ έρχεται από ένα μια εξαιρετική σεζόν με την Ουλμ (13.4 πόντοι-50.9% στο τρίποντο) και ένα πολύ καλό Ολυμπιακό τουρνουά με την εθνική ομάδα της Γερμανίας. Πρόκειται για έναν καταπληκτικό σουτέρ ο οποίος πιάνει υψηλά επίπεδα αποτελεσματικότητας σε διαφορετικού τύπου εκτελέσεις (off screen, pindown, μετά από ντρίμπλα, από θέση) ενώ το effort του στα μετόπισθεν είναι ικανοποιητικό. Ο Obst με λίγα λόγια, είναι «σπεσιαλίστας». Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον παίχτη με μεγάλη γκάμα περιφερειακής εκτέλεσης (τη στιγμή που υπάρχουν οι Lucic-Thomas-Zipser  για τη Μπάγερν στα φόργουορντ αλλά και γκαρντ με κάθετο παιχνίδι) ο οποίος πρέπει να δείξει πρωτίστως ότι μπορεί να παραμείνει efficient στο υψηλότερο επίπεδο και απέναντι σε αυτές τις άμυνες (EL), βελτιώνοντας παράλληλα κι άλλο τουλάχιστον μια ακόμα πτυχή του παιχνιδιού του (playmaking, άμυνα).

Για την ιστορία, η Μπάγερν που έλεγχε το ματς, λύγισε στην τελική αντεπίθεση της Σάσσαρι (86-85 τελείωσε το ματς) με τον Schilling να κάνει φάουλ στον Jason Burnell σε προσπάθεια για τρίποντο, σχεδόν στην εκπνοή (ο Αμερικανός ευστόχησε σε δύο από τις τρεις προσωπικές δίνοντας τη νίκη στους Ιταλούς). Η αντίδραση του Τρινκιέρι ήταν for the ages (καμία έκπληξη εδώ) καθώς αρχικά κάθεται μπροστά στο πρόσωπο του παίχτη του  και γελάει ακατάπαυστα (τον έπιασε νευρικό) αλλά μετά από δευτερόλεπτα αποφασίζει να του κάνει «μαρς» μέχρι τελικά να αναθεωρήσει και να τον αφήσει να ζήσει. Έχει προβλήματα ο κόσμος…

Marksman

-Ο Justinian Jessup (1.98-SG/SF-1998) είναι από τα παιδιά που παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την τελευταία διετία. Draftee των Warriors στο Νο51 πέρυσι, βγήκε από την πρώτη του επαγγελματική σεζόν στην Αυστραλία με τους Illawara Hawks (13.3 πόντοι, 3.6 ριμπάουντ, 1.7 ασσίστ με 34.2% στο τρίποντο).

O Jessup (Boise State) είναι ένας shooting wing με πολύ καλό επίπεδο αντίληψης στο παιχνίδι. Το footwork του πριν την εκτέλεση είναι εξαιρετικό και τα χέρια του πάντα έτοιμα. Διαθέτει το ψυχολογικό προφίλ του marksman, έχοντας πίστη στο σουτ του. Η δε γκάμα των εκτελέσεων του κρίνεται ικανοποιητική (σουτάρει και μετά από ντρίμπλα) αν και το off ball-παιχνίδι του θέλει ακόμα δουλειά.

Αυτό που του λείπει στην παρούσα φάση είναι το λεπτομερειακό διάβασμα της άμυνας, που διακρίνει τους πραγματικά αποτελεσματικούς σκόρερ. Είναι  μια παράμετρος που έπληξε το shot selection του φέτος, μαζί φυσικά με την αδυναμία του στο αθλητικό κομμάτι. Παρότι στο παρελθόν έχει δείξει ότι μπορεί να τελειώσει φάσεις στο ζωγραφιστό, η έλλειψη slashing και τα αδύναμα κάτω άκρα του δεν τον βοηθούν. Είναι προφανές λοιπόν ότι μπαίνοντας στη δεύτερη επαγγελματική σεζόν του, οφείλει να δουλέψει το κορμί του.

Οι Warriors του έδωσαν την ευκαιρία στο SL του Βέγκας (είχε και καλές και κακές στιγμές, 12.4 πόντοι) όπου ο ρυθμός ήταν πιο χαμηλός σε σχέση με το up tempo και πολύ φυσικό αγωνιστικό πλαίσιο της NBL, κατάσταση που τον ώθησε να εστιάσει σε άλλους τομείς του παιχνιδιού (π.χ έχει μακριά άκρα τα οποία χρησιμοποιεί σωστά και  είναι καλός ριμπάουντερ). O Jessup οφείλει να βελτιώσει την άμυνα του και την αποτελεσματικότητα του εκτελώντας από την περίμετρο (διαθέτει το footwork και τον μηχανισμό, είναι ικανός σε καταστάσεις transition) για να μπορέσει να διεκδικήσει μια θέση στο ρόστερ των «Πολεμιστών» οι οποίοι ψάχνουν απεγνωσμένα 3&D wings. Έχω την αίσθηση πάντως ότι η πιθανότητα να τον δούμε στην Ευρώπη σχετικά σύντομα είναι σημαντική.

Υ.Γ: Ο Ολυμπιακός προτίθεται να προσθέσει έναν φόργουορντ στο ρόστερ του και κοίταξε προς την πλευρά του γνωστού μας από το Notre Dame, Bonzie Colson (1.98-F-1996). Ο 25χρονος Αμερικανός (καλή σεζόν στο Στρασβούργο) έχει υπογράψει στην Καρσίγιακα και αποτελεί –όπως όλα δείχνουν- δύσκολη περίπτωση. O Colson (έχει παίξει ξανά στην Τουρκία με την Νταρουσάφακα) μέτρησε πέρυσι 18.4 πόντους, 5.1 ριμπάουντ και 2.1 τελικές πάσες στη γαλλική λίγκα.

Υ.Γ1: Όπως έχουμε πει, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται αυτήν την στιγμή (με βάση τον τρόπο που έχει δομηθεί το ρόστερ) έναν περιφερειακό ο οποίος -ως προαπαιτούμενο- θα έχει μέγεθος και θα μπορεί να αμυνθεί, έχοντας παράλληλα άλλο ένα στοιχείο (είτε αυτό λέγεται «playmaking», είτε «περιφερειακή εκτέλεση») σε υψηλό επίπεδο. Μπορεί ο συγκεκριμένος παίχτης να μην είναι pure PG. Η ομάδα περιμένει τις εξελίξεις στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (ως γνωστόν τον Σεπτέμβρη μπορείς ξαφνικά να βρεις προσβάσιμο κάποιον παίχτη τον οποίον δεν έφτανες οικονομικά  μέχρι τώρα), δημιουργώντας παράλληλα μια συνθήκη κατά την οποία ο κόουτς Πρίφτης  θα έχει μια μικρή πολυτέλεια χρόνου, ώστε να δει πιο καθαρά ποιο είναι το πακέτο του περιφερειακού που θα προκρίνει. Νομίζω καταλαβαινόμαστε.

Υ.Γ2: Ok, ομολογώ απολαμβάνω τη συζήτηση σας με τις λίστες των τοπ-ταινιών/σειρών της εικοσαετίας, η οποία είναι απόλυτα συμβατή με το concept της σελίδας. Αλλά ρε σεις, ούτε λίγο Σορεντίνο; La Grande Bellezza, Young Pope, τίποτα;

Ήμαρτον.

“Healthy James Harden. It’s scary. Scary hours.” #BrooklynTogether

(Via @AriA1exander)
pic.twitter.com/Ksf2NQYnE4

— Ballislife.com (@Ballislife) August 30, 2021

Πανέξυπνος, πανέμορφος και μετριόφρων.