Tokyo 2020: Men’s Olympic Basketball Power Rankings (by No_Closure & Stegosavros)

Ίσως να μην είναι τη διοργάνωση με το υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού, όμως η αίγλη της είναι τεράστια. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες επιστρέφουν και το τουρνουά μπάσκετ μοιάζει εξαιρετικά αμφίρροπο ως προς την τελική του έκβαση. Το δίδυμο του FIBA Basketball για το Hoopfellas, No_Closure & Stegosavros, σας παραδίδει ζεστά τα Power Rankings, κατατάσσοντας τους 12 μονομάχους στην αφετηρία.

 

 

No_Closure: To Ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ είναι γεγονός, έχουν συμπληρωθεί οι ομάδες και η ημέρα έναρξης πλησιάζει. Θα δούμε ένα τουρνουά γεμάτο παράδοξα αλλά και μπόλικους σταρ, αφού τα προ-Ολυμπιακά παράθυρα της ΦΙΜΠΑ επεφύλασσαν μόνο εκπλήξεις. Εκτός οι κλασσικές δυνάμεις Σερβία, Κροατία, Λιθουανία αλλά και Ελλάδα, εκτός και ο Καναδάς που πλήρωσε την απειρία των ΝΒΑερ του Νερς και τον περίεργο αποκλεισμό του Κέβιν Πάνγκος, ένας παίκτης που ταιριάζει με το μπάσκετ των διοργανώσεων ΦΙΜΠΑ αλλά ίσως όχι με το πολύ αθλητικό προφίλ που ήθελε να λανσάρει ο Καναδάς.

Η μεγαλύτερη έκπληξη βέβαια έγινε από την Ιταλία που απέκλεισε την Σερβία στην έδρα της, μια Σερβία που παρά τις απουσίες είχε σαφέστατα την ποιότητα για να περάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά πλήρωσε την μπλαζέ προσέγγιση του Κοκόσκοφ που συνολικά είχε πολύ αρνητική παρουσία τα χρόνια του σαν ομοσπονδιακός προπονητής, όπως και φάνηκε στα αποτελέσματα. Η Σερβία βέβαια πέραν από το σερί αποτυχημένων παρουσιών δεν έχει και τόσο άγχος για το μέλλον, αφού και παίκτες διαθέτει και παράδοση και η επένδυση με Ομπράντοβιτς στην Παρτιζάν πιθανότατα να σηματοδοτήσει συνολική ανάκαμψη του σέρβικου μπάσκετ.

Σε αυτό το σημείο ένα σχόλιο και για την Eθνική μας: Η παρουσία στο προ-Oλυμπιακό ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής και έδειξε ότι ένας προπονητής με εμπειρία στη διαχείριση καταστάσεων όπως τα τουρνουά λίγων ημερών μπορεί να γλυτώσει στο μέλλον την Εθνική από πολλές κακοτοπιές. Η Εθνική πλήρωσε το γεγονός ότι στέρεψε από ενέργεια μετά από το τόσο πιεστικό πρόγραμμα και την μεγάλη προσπάθεια απέναντι στην Τουρκία, και τελικά δεν είχε τις δυνάμεις απέναντι στην «αδίστακτη» και πολύ σκληρή Τσεχία που διαχρονικά δεν μας πάει. Όμως το θετικό είναι πως μπορεί να στηθεί με αξιοπρέπεια μια Εθνική όπου οι διαθέσιμοι σταρ θα πλαισιώνονται από ορεξάτους ρολίστες. Απαισιοδοξία προκαλεί το ότι μετά τις γενιές του ‘98 οι παίκτες που έχει βγάλει η παραγωγική διαδικασία του ελληνικού μπάσκετ είναι λιγοστοί. Πάντως είδαμε ότι με σωστές κινήσεις και χωρίς τυμπανοκρουσίες μπορεί να στηθεί μια αξιοπρεπής ομάδα. Κομβικό το ζήτημα του κατάλληλου προπονητή και μοιάζει μονόδρομος η επιλογή ενός part timer με προσωπικότητα που θα αναλαμβάνει τα μεγάλα τουρνουά.

Τέλος, δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο το βροντερό παρών που έδωσε μια πλειάδα σούπερ σταρ στα τέσσερα τουρνουά, με κάποιες παρουσίες να είναι against all odds λίγα 24ωρα μετά  την λήξη των ΝΒΑ υποχρεώσεων και εν μέσω κόβιντ. Ντόντσιτς, Μαριάνοβιτς, Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, Κορκμάζ, Βέσελι, Καλάθης, Μίτσιτς, Βαλανσιούνας, οι Καναδοι ΝΒΑερ και τόσοι άλλοι έδειξαν αφενός ότι υπάρχει ακόμα άσβεστη όρεξη από τους παίκτες για τα εθνικά συγκροτήματα, ακόμα και σε πολύ δύσκολη παγκόσμια συγκυρία, και αφετέρου την εμπορική αποτυχία των στελεχών της ΦΙΜΠΑ που έχουν αφήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως την νούμερο ένα επιθυμία για διάκριση των διεθνών σταρ του μπάσκετ, με αποτέλεσμα η λάμψη του αθλήματός μας να χάνεται μέσα στον κυκεώνα των άλλων σπορ κάθε τέσσερα χρόνια.

Με αυτά τα δεδομένα, στις 26 Ιουλίου ξεκινάει το αρκετά κλειστό Ολυμπιακό τουρνουά. Η ιδιομορφία της εποχής και η πίεση χρόνου έχει οδηγήσει σε ένα πολύ γρήγορο τουρνουά σαν 100ρι στο στίβο, με το format να κάνει τις εκπλήξεις πολύ πιθανές. Θα δούμε 3 ομίλους  των 4 ομάδων. Στους προημιτελικούς θα περάσουν οι δυο πρώτοι κάθε ομίλου και οι δυο καλύτεροι τρίτοι. Στη συνέχεια οι 8 θα διασταυρωθούν μεταξύ τους, με τις ομάδες που έχουν καλύτερη βαθμολογία και διαφορά πόντων να είναι πιο ψηλά στην κατάταξη. Με λίγα λόγια, είναι πολύ δύσκολο να γίνει πρόβλεψη για τα ζευγάρια των προημιτελικών πριν τις πρώτες αγωνιστικές.

 

Stegosavros: Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τον Τζιμ για την φιλοξενία και τον No_Closure που είχε την ιδέα να γράψουμε αυτό το κείμενο. Είμαι λάτρης των εθνικών ομάδων και οφείλω να ομολογήσω ότι φοβόμουν ότι δεν θα τις ξαναβλέπαμε με την γνώριμη μορφή τους μετά την πανδημία. Ευτυχώς το δέλεαρ των Ολυμπιακών επέτρεψε την ανασύστασή τους χωρίς πολλές απουσίες. Αν και ίσως το αγαπημένο μου τουρνουά που έχω παρακολουθήσει είναι αυτό των Ολυμπιακών του 2004, τότε που υπήρχαν 8 ομάδες που όλοι μπορούσαν να κερδίσουν και να χάσουν από όλους, οι Ολυμπιακοί είναι γενικά η «τρίτη» μου διοργάνωση, αφού προτιμώ Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ περισσότερο. Ακόμα κι έτσι, είμαι τρομερά χαρούμενος που βλέπω τις εθνικές να επιστρέφουν.

Στα προ-Ολυμπιακά θυμηθήκαμε ξανά κάποιους βασικούς κανόνες που εξασφαλίζουν επιτυχία στο μπάσκετ εθνικών ομάδων. Πρώτον, σε αντίθεση με τις τάσεις του ΝΒΑ, είναι απαραίτητο το μέγεθος, έστω ωμό και άτεχνο. Καθώς οι ομάδες δεν έχουν χρόνο να φτιάξουν περίπλοκα πράγματα σε άμυνα και επίθεση, το παιχνίδι στο ποστ και το αρχέγονο rim protection εξασφαλίζουν την επιβίωση. Το ευ ζην όμως παρέχεται, δεύτερον, από το playmaking και floor leadership στα γκαρντ. Όπως είδαμε, η ύπαρξη ηγετικών γκαρντ ήταν το βαρόμετρο για την πρόκριση στο Τόκυο. Πέρασαν οι Ντόντσιτς και Σατοράνσκι, ενώ απέτυχαν στην έδρα τους οι Σέρβοι χωρίς τον Μπογκντάνοβιτς, οι Κροάτες που ακόμα κατεβάζουν τον Ούκιτς και οι Καναδοί χωρίς κανέναν τέτοιο παίκτη. Οι καλύτερες ομάδες παγκοσμίως είναι αυτές με πλήρεις και ηγετικούς γκαρντ, ανεξάρτητα από το τι υλικό έχουν στις άλλες θέσεις: Ρούμπιο-Τσάτσο η Ισπανία, Ντε Κολό η Γαλλία, Καμπάτσο-Βιλντόζα η Αργεντινή, Μιλς-Ντέλι η Αυστραλία (που βρίσκει playmaking και από τον Ινγκλς).

Η σημασία των γκαρντ γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν σκεφτούμε ότι πλέον τέτοιοι παίκτες γίνονται όλο και λιγότεροι, άρα και πιο πολύτιμοι, εκτός των ΗΠΑ λόγω του ακήρυχτου σαμποτάζ που εφαρμόζουν οι Αμερικάνοι. Ο λόγος είναι η Αμερικανοποίηση του Ευρωπαϊκού μπάσκετ για την οποία έχω γράψει επανειλημμένα. Η μαζική εισαγωγή γρήγορων Αμερικάνων γκαρντ και η ανάγκη αθλητικότητας στην θέση έχει εκτοπίσει πια Ευρωπαίους γκαρντ, ιδιαίτερα σε πρωταθλήματα όπως το ιταλικό, το γερμανικό, το τουρκικό κλπ. Δεν είναι τυχαίο ότι χώρες με σταθερή παραγωγή ταλέντου δεν μπορούν πια να βρουν έναν πόιντ της προκοπής. Η Λιθουανία πορεύεται εδώ και 15 χρόνια με τον Καλνιέτις, η Ιταλία είχε Γκαλινάρι, Μπελινέλι, Ντατόμε αλλά στον άσο Τσιντσιαρίνι και Ποέτα, η Τουρκία έχει κάνει νατουραλιζέ τρεις διαφορετικούς Αμερικάνους μπας και σωθεί. Με εξαίρεση την Σερβία, ο Ευρωπαίος ηγετικός γκαρντ σπανίζει πια, και όποιες χώρες έχουν τέτοιους παίκτες (ακόμα) έχουν τεράστιο αβαντάζ, ακόμα και αν το υπόλοιπο υλικό είναι μέτριο (βλ. Τσεχία).

Ενώ στην δεκαετία των 00s το Ευρωπαϊκό μπάσκετ μπόλιασε το Αμερικανικό με νέα στοιχεία (spacing, τρίποντο, πικ εν ρολ, άμυνες αλλαγών) που άλλαξαν το πρόσωπο του ΝΒΑ και της Team USA, το «ευχαριστώ» των Αμερικάνων ήταν η υπονόμευση της Ευρωπαϊκής παραγωγής γκαρντ μετά την χρυσή εποχή των Σάρας, Πάρκερ, Παπαλουκά, Καλντερόν κλπ. Στην ουσία οι Αμερικάνοι πήραν το Ευρωπαϊκό δάνειο και το αναβάθμισαν σε αθλητικότητα και ταχυδύναμη, στοιχεία όπου πάντα υπερτερούν, εξάγοντάς τα στην Ευρώπη και βασίζοντας σε αυτά την κυριαρχία τους στα 2010s. Οι ομάδες-οδοστρωτήρες που παρουσίασαν το 2014 και 2016 στηρίζονταν ακριβώς στην συντριπτική υπεροχή τους στα γκαρντ, με τους Ίρβινγκ, Κάρι και Χάρντεν να κάνουν πρόβα τζενεράλε για την εκτόξευσή τους στο top tier του ΝΒΑ και με floor general όπως ο Λάουρι. Οι 30ρες που είχε φάει στους δυο τελικούς η Σερβία, θεωρητικά η Ευρωπαϊκή ομάδα με την πληρέστερη γραμμή γκαρντ τότε, αποτύπωναν αυτήν την διαφορά. Σε συνδυασμό με την ύπαρξη εξαιρετικών σουτέρ (Ντουράντ, Κλέι) και τεράτων κάτω από τα καλάθια (Κάζινς, Ντράμοντ, Τζόρνταν), εκείνες ήταν οι πληρέστερες ΦΙΜΠΑ ομάδες που είχαν παρουσιάσει οι ΗΠΑ, χωρίς να έχουν κατεβάσει το φουλ ταλέντο τους.

Οι τάσεις του ΝΒΑ όμως διαχέονται πίσω στο ΦΙΜΠΑ μπάσκετ, και αυτό νομίζω ανοίγει μια νέα περίοδο αμφίρροπων αναμετρήσεων. Όπως οι Αμερικάνοι γκαρντ έχουν εκτοπίσει τους Ευρωπαίους στην έδρα τους, έτσι και οι new age Ευρωπαίοι ψηλοί (Γιάννης, Γιόκιτς, Γκομπέρ) έχουν κυριεύσει το ΝΒΑ. Τα τελευταία χρόνια η δυστοκία της Team USA στο να βρει ψηλούς καταντάει κωμική, με εξαίρεση τον Άντονι Ντέιβις ουσιαστικά οι ΗΠΑ έχουν πάψει να βγάζουν ψηλούς που φοβίζουν. Από την άλλη, το επιθετικό παιχνίδι στο ΝΒΑ τείνει να δημιουργήσει πιο μονοδιάστατους score first γκαρντ – ο Κρις Πολ είναι ο τελευταίος γκαρντ που είναι playmaker πρώτα και κύρια, το είδος του παίκτη απαραίτητο στο μπάσκετ εθνικών ομάδων. Το positionless switch-all μπάσκετ προσωπικής φάσης του ΝΒΑ δύσκολα βρίσκει εφαρμογή στο διεθνές μπάσκετ με τους μικρότερους χώρους που εν μέρει εξουδετερώνουν τα αθλητικά πλεονεκτήματα των Αμερικάνων, όπως είδαμε στο Πεκίνο.

Επομένως, το κλειδί της επιτυχίας στο ΦΙΜΠΑ μπάσκετ είναι πλέον το είδος παίκτη που, για διαφορετικούς λόγους, γίνεται όλο και πιο σπάνιο και στις δυο όχθες του Ατλαντικού. Αυτό φέρνει και την επόμενη τάση από το ΝΒΑ, που είναι το βαθύ specialization μεταξύ λίγων (ίσως και ενός) σταρ και πολλών ρολιστών στα ρόστερ των εθνικών, όπως είδαμε με την Σλοβενία στο Κάουνας, με ανάλογο τρόπο του πώς λειτουργούν τα ρόστερ στο ΝΒΑ. Με αυτόν τον τρόπο, ίσως ακόμα και παίκτες άγραφοι στο συλλογικό μπάσκετ μπορούν να γίνουν πολύτιμοι αν έχουν σουτ, ύψος, άμυνα σε πολλές θέσεις κλπ. Θεωρητικά αυτό μικραίνει την σημασία του χάσματος ταλέντου μεταξύ των ΗΠΑ και των υπολοίπων (που παραμένει τεράστιο φυσικά). Η Αμερική πήρε το δάνειο από την Ευρώπη και το εξέλιξε, και πλέον η Ευρώπη (και ο υπόλοιπος κόσμος) το αντιδανείζεται με την σειρά της και ίσως το φέρει στα μέτρα της.

Μένει να δούμε αν αυτό το FIBA moneyball θα παίξει ρόλο στο μέλλον, αναδεικνύοντας νέες δυνάμεις (γιατί όχι και την Ελλάδα), ή αν κλασικές δυνάμεις με βαθύ ροτέισιον 10 παίκτων όπως οι Ισπανία, Σερβία, Γαλλία και Αργεντινή θα συνεχίσουν να αποτελούν την βασική απειλή για τις ΗΠΑ. Αυτό το τουρνουά της μιας ανάσας θα δώσει τις πρώτες ενδείξεις.

 

 

 

 

 

2020 Tokyo Olympics Basketball Power rankings

12 – Iran

No_Closure: H ομάδα που κρατάει ψηλά την σημαία του Ασιατικού μπάσκετ με πολλές επιτυχίες στα πανασιατικά πρωταθλήματα, κατεβαίνει χωρίς μεγάλες προσδοκίες στους αγώνες αλλά σίγουρα είναι μια τίμια ομάδα που σουτάρει πολύ και πρεσάρει την μπάλα, μπαίνοντας πάντα δυνατά στα ματς. Ηγέτης και σημαία σαφέστατα ο Χαμέντ Χαντάντι, ο οποίος είναι μεν τεράστια «μπασκετόφατσα» και ένας ταλαντούχος παλιομοδίτικος ψηλός, αλλά πλέον κλείνει τα 36 του. Άλλοι παίκτες που τραβάνε πλέον το σκορ είναι ο γεννημένος στην Βρετανία Άρον Γκεραμιπούρ, τεσσάρι με πολύ καλό σουτ και scoring insticts, το τριάρι Αρασλάν Καζεμί, και ο combo guard Σαμάντ Μπαχράμι.

Stegosavros: Πρώτη φορά από το 1980 στην Μόσχα που δεν συμμετέχει σε Ολυμπιακούς αγώνες η Κίνα, η σταθερή εκπρόσωπος της Ασίας, δείγμα της προόδου του Ιράν που σιγά-σιγά υποσκελίζει μια χώρα με απείρως μεγαλύτερη οικονομική ισχύ, πόρους και πρόσβαση στις διεθνείς τάσεις από τους απομονωμένους λόγω διαφόρων εμπάργκο Πέρσες. Η πρόκριση και μόνο είναι τεράστια υπόθεση για το ιρανικό μπάσκετ.

 

11- Japan

Ν_C: Η Ιαπωνία θα είναι οικοδεσπότης, σε άδεια όμως γήπεδα, και θα έχει έναν από τους παίκτες attraction όλου του τουρνουά. Ο Rui Hachimura είναι τόσο δημοφιλής ώστε του ανατέθηκε η τιμή να είναι σημαιοφόρος της Ολυμπιακής αποστολής της Ιαπωνίας, μια τεράστια τιμή και για το άθλημά μας συνολικά. Από εκεί και πέρα λέει λίγα πράγματα στο μπάσκετ, θυμόμαστε και ότι ο Hachimura δεν είχε εύκολο έργο στο Παγκόσμιο του 2019. H αμερικάνικη βοήθεια είναι εμφανής. O νατουραλιζέ Gavin Edwards θα δεσπόζει στη θέση του σέντερ μαζί με τον Avi Schafer από το Georgia Tech, o ΝΒΑερ με αρκετά καλά νούμερα Yuta Watanabe στις θέσεις των φόργουορντ, και οι Heijima-Tanaka το δίδυμο στα γκαρντ μαζί με τον Tenketsu Harimoto που θα καλύπτει το 2 και το 3. Στα φιλικά τους πάντως χωρίς τον Hachimura ως τώρα μετράνε μόνο ήττες, και από ομάδες όπως το Βέλγιο και η Φινλανδία, χωρίς να έχουν παίξει ακόμα με ομάδες από το τουρνουά. Δεν έχουν υψηλές βλέψεις.

St: Πρώτη συμμετοχή σε Ολυμπιακούς για την Ιαπωνία μετά το 1976. Έκτοτε σε μεγάλες διοργανώσεις την είχαμε δει μόνο σε τρία Μουντομπάσκετ (1998, 2006, 2019) εκ των οποίων το ένα διοργάνωνε (2006). Σαν όνειρο θυμάμαι ακόμα ονόματα της ομάδας που είχαμε κερδίσει στο Ακρόπολις με 98-49 πριν το Μουντομπάσκετ του 1998: τον σέντερ Τομινάγκα, τον κοντορεβιθούλη πόιντ Μιναμιγιάμα, και τον μισό Αμερικάνο Μαϊκέρου (Μάικ) Τακαχάσι. Η παρουσία του Χατσιμούρα και ο παράγοντας έδρα μας κάνουν να τους «χαρίσουμε» την 11^η θέση, αν και είναι ξεκάθαρα χειρότεροι από το Ιράν.

 

10 – Germany

 

Ν_C: Η Γερμανία ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες αφού πέρασε από δυο ομάδες φαβορί, την Κροατία και την Βραζιλία. H ομάδα του παλιού γνώριμού μας Henrik Rödl με ηγέτη τον Mo Wagner, τον πολύ βελτιωμένο ψηλό των Μάτζικ, αλλά και τους έμπειρους Barthel, Voigtman, Benzing, Thiemann φέρνει μέγεθος και εμπειρία στο τουρνουά. Οι επίσης πολύ γνωστοι μας από την Euroleague Giffey και Μaodo Lo θα ειναι οι στυλοβάτες του backcourt τους. Όμως οι ελπίδες τους για κάτι καλο ψαλιδίζονται από τις απουσίες των τριών καλύτερων παικτών τους. Οι Shröder και Theis δεν ήταν διαθέσιμοι, ενώ ο εκπληκτικός φέτος Zipser πέρασε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Mπορεί με νίκη επί της Νιγηρίας να περάσει και στην επόμενη φάση, αλλά έχει δύσκολο πρόγραμμα.

St: Η Γερμανία είχε φτάσει στο Ευρωμπάσκετ 2017 σε οκτάδα μεγάλης διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια, ακολούθησε όμως το πισωγύρισμα του αποκλεισμού από την Δομινικανή Δημοκρατία στον πρώτο γύρο του προπέρσινου Μουντομπάσκετ. Η πρόκριση στους Ολυμπιακούς, έστω και μέσα από το πιο αδύναμο από τα τέσσερα προ-Ολυμπιακά, βάζει το project ξανά σε μια σειρά. Πρόκειται για την ομάδα με το μεγαλύτερο gap μεταξύ δυνητικού και πραγματικού ρόστερ. Μια πλήρης Γερμανία θα είχε μια από τις καλύτερες frontline στον κόσμο με Τάις, Πλάις, Κλέμπερ, Μπαρτέλ κλπ, καθώς και έναν περιφερειακό ηγέτη-σταρ, τον Σρέντερ, που αγαπάει την εθνική (ήταν στις κερκίδες στο Σπλιτ και πανηγύριζε). Ελλείψει αυτού, αναλαμβάνει πολλές αρμοδιότητες ο Λο, που όμως είναι παίκτης πολύ συγκεκριμένων δυνατοτήτων. Δεν τους πιστεύω καθόλου στην παρούσα σύνθεσή τους.

 

9 – Nigeria

Ν_C: Η Team Africa, ο πιο συνεπής εκπρόσωπος του αφρικάνικου μπάσκετ τα τελευταία χρόνια και λίκνο τεράστιων παικτών, κατεβάζει επιτέλους ομάδα πληρέστατη σε ταλέντο και star quality και θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για να γίνει η μεγάλη έκπληξη του τουρνουά. Η ιστορική νίκη της επί της team USA δείχνει ότι υπάρχουν δυνατότητες. Έχει όμως τεράστιο δρόμο να διανύσει. Αφού δείχνει ότι ξεπέρασε το οργανωτικό χάος της ομοσπονδίας που έφερε εμφανίσεις–φιάσκο στο Παγκόσμιο του 2019, έστησε μια ομάδα όπου φιγουράρουν επτά ΝΒΑερ συν τους Σταν Οκόγιε από το ισπανικό πρωτάθλημα και ΄Εκπε Ούντο, ενώ για πρώτη φορά είναι απών ο ιστορικός ηγέτης της ομάδας Αμίνου. Παρών και ο Jahlil Okafor σε μια προσπάθεια πιθανότατα να μπουστάρει την πεσμένη καριέρα του στο ΝΒΑ. Attraction είναι φυσικά ο ρούκι φέτος Precious Achiuwa στη θέση 3, ο shooting guard Josh Okogie με γεμάτες σεζόν στους Γουλβς, ο επίσης ρούκι Gabe Vincent, και ο ΚZ Okpala που πήρε ευκαιρίες από τους Χιτ. Ομάδα με πλούσιο ταλέντο και κυρίως σούπερ αθλητική, που όμως δεν έχει την τεχνογνωσία και την εμπειρία απέναντι σε δύσκολες και ψημένες Ευρωπαϊκές ομάδες. Θα έχει όμως σίγουρα πολύ ανταγωνιστική παρουσία.

St: Τρίτη σερί Ολυμπιάδα για την Νιγηρία που έχει υποσκελίσει την Αγκόλα ως μόνιμη εκπρόσωπος της Αφρικής. Χώρα με τεράστιο potential στο μπάσκετ, με ραγδαία αυξανόμενο πληθυσμό και μεγάλη διασπορά στις ΗΠΑ (άρα πιο ανοικτή στον κόσμο από την «αυτάρκη» Αγκόλα), που όμως ποτέ δεν είχε μπορέσει να οργανώσει μια σοβαρή εθνική παρά τις προσπάθειες των Αμίνου-Ντιόγκου. Για πρώτη φορά εμφανίζεται οργανωμένη με ένα μεγάλο όνομα στον πάγκο της, τον κάποτε προπονητή του Λεμπρόν Μάικ Μπράουν (ας κάνουμε σύγκριση με τα ονόματα που είχαμε εμείς προπονητές). Ο Μπράουν έχει αλλάξει την φιλοσοφία, που τις προηγούμενες δεκαετίες στηριζόταν κυρίως σε γυρολόγους της Ευρώπης, σε made in USA κατάσταση – αρκετοί από τους παίκτες δεν παίζουν απλά στις ΗΠΑ αλλά έχουν γεννηθεί εκεί. Όπως πάντα, οι αφρικανικές ομάδες πάσχουν στην οργάνωση του παιχνιδιού, αλλά με τον Γκέιμπ Βίνσεντ η Νιγηρία έχει ίσως βρει έναν οργανωτή τουλάχιστον αντάξιο του ταλέντου της στις άλλες θέσεις. Σε όμιλο με Ιταλία, Γερμανία είναι ομάδα για ζημιές.

 

 

 

8 – Czech Republic

Ν_C: Σκληρά καρύδια που το αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία όταν βρίσκουν απέναντί τους ομάδες που είναι απρόσεκτες στο κατέβασμα της μπάλας, αλλά και δεν συγχωρούν ανοργάνωτες άμυνες, εκτελώντας γρήγορα και αποτελεσματικά. Με Βέσελι έχουν μια μεγάλη ένεση ποιότητας. Μπόχατσικ και Σιλμπ επιθετικές απειλές από την περίμετρο, και ο Σατοράνσκι ο ξεκάθαρος floor general. Μπορούμε να πιστώσουμε στον Ronen Ginzburg ότι έχει στήσει μια πολύ λειτουργική ομάδα που έχει αποκτήσει και σπάνια ομοιογένεια για αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, με τον ίδιο να είναι στον πάγκο τους από το 2013 και την ομοσπονδία να του δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη. Τους αρκεί μια νίκη με μεγάλη διαφορά με το Ιράν για να περάσουν στους 8, αλλά Γάλλοι και Αμερικάνοι δεν αναμένεται να περάσουν εύκολα απογεύματα απέναντί τους.

St: Για την Τσεχία μιλήσαμε αρκετά μετά τον αγώνα της Εθνικής μας, οπότε δεν έχω να προσθέσω πολλά, είναι η ίδια ομάδα εδώ και αρκετά χρόνια και την ξέρουμε πια. Μια ειδική αναφορά στον τεράστιο Σατοράνσκι, το είδος του ηγετικού γκαρντ που απογειώνει μια ομάδα κατά 70% στο ΦΙΜΠΑ μπάσκετ. Ας τον φανταστούμε μόνο στο ρόστερ της Λιθουανίας, της Κροατίας, της Ιταλίας, της Λετονίας, χώρες που θα παραχωρούσαν νησί και ναυτική βάση στην Τσεχία (που λέει ο λόγος) για να μπορούσαν να τον έχουν. Μέγας αρτίστας και καψούρα μου.

 

7 – Italy

Ν_C: Στο προ-Ολυμπιακό του Βελιγραδίου οι Ιταλοί με πολλές απουσίες αλλά την νέα γενιά σε απαρτία έδειξαν ότι έχουν μια πολύ καλή φουρνιά παικτών, που εκτός από τις συλλογικές διοργανώσεις μπορεί να σταθεί και στο επίπεδο των εθνικών ομάδων. Με τους Μάνιον, Φοντέκιο και Πολονάρα μπροστάρηδες, τον πληθωρικό Γκαλινάρι και τον πανέξυπνο, προσφάτως επαναπατρισθέντα Νικολό Μέλι, είναι σε όμιλο με Γερμανία, Νιγηρία, Αυστραλία, όπου κάθε θέση είναι ανοικτή για αυτούς, ακόμα και η πρωτιά που θα φέρει καλό πλασάρισμα αν υπερβάλουν εαυτούς απέναντι στην σκληρή Αυστραλία. Σε κάθε περίπτωση φρέσκια ομάδα, με αθλητικότητα και μπασκετική φινέτσα. Ο Σακέτι με πενταετή πλέον παρουσία στον ιταλικό πάγκο αφήνει θετικό αποτύπωμα και καθιερώνει τους  Ιταλούς στις μεγάλες διοργανώσεις.

St: Μετά από μια 15ετία με φρούδες ελπίδες, η Ιταλία μπαίνει στον σωστό δρόμο, επιστρέφοντας στο μπάσκετ με το οποίο την μάθαμε και διακρίθηκε. Στο έπος του Βελιγραδίου είδαμε μια ομάδα που έχει αφήσει πίσω της την αφέλεια των shoot around ομάδων των Μπελινέλι, Μπαρνιάνι, Ντατόμε, Τζεντίλε. Είδαμε αντίθετα σκληρή άμυνα, κυνισμό και τσαγανό. Πολονάρα και Φοντέκιο συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο δίδυμο στα φόργουορντ. Οι Ιταλοί έχουν μια ελπιδοφόρα τριάδα στον άσο με Μάνιον (γιος του Αμερικάνου μπόμπερ της Κλίαρ Καντού στα 90s Πέις Μάνιον), Παγιόλα (σπουδαία σεζόν στην πρωταθλήτρια Βίρτους) και Σπίσου, μετά από χρόνια μετριότητας στην θέση. Ερωτηματικό η κατάσταση του Μέλι, που ήταν ντεφορμέ στο Βελιγράδι, και η χημεία του Γκαλινάρι με τους Πολονάρα, Φοντέκιο. Ο Σακέτι έκοψε τον Αμπάς για να πάρει τον «κόκορα» και θα πρέπει να του «βρει» σουτ χωρίς να ντεφορμάρει τους δυο σταρ του προ-Ολυμπιακού. Ζήτημα το 5 όπου μόνος κλασικός είναι ο Τεσιτόρι. Θα βρει μια τουλάχιστον νίκη με Νιγηρία, Γερμανία, παίζει όμως στον πιο ύποπτο όμιλο για να στείλει μόνο δυο ομάδες στους 8, οπότε θέλει να κερδίσει και τα δυο αυτά ματς.

 

 

 

6 – France

 

 

Ν_C: Το ταλέντο και το ρόστερ των Γάλλων τους κατατάσσει στις ομάδες που μπορούν να χτυπήσουν μετάλλιο, ακόμα και τελικό. Όμως η ομάδα του Collet, που έχει ξεπεράσει την δεκαετία στον γαλλικό πάγκο, δείχνει συμπτώματά λιγοψυχίας και loserιάς από την στιγμή που αποχώρησαν οι ηγέτες Ντιό και Πάρκερ. Το ρόστερ της πάντως είναι πλήρες και τεράστιο σε μέγεθος. Μια φροντλάιν με Γκομπέρ, Γιαμπουσέλ, Πουαριέ, Φαλ, μέγεθος και σουτ στο 3 με Μπατούμ, Λουβαβού-Καμπαρό, ο σούπερ σλάσερ Φουρνιέ, και Ντε Κολό, Ντιλικινά μαζι με την επιστροφή του άσωτου Ερτέλ στα γκάρντ. Μένει να δούμε αν αυτό το σούπερ ταλαντούχο και γεμάτο προσωπικότητες και star quality σύνολο αποδώσει μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Σχεδόν σίγουρα θα είναι στην οκτάδα, αλλά το πρώτο νοκ άουτ θα είναι πρόκληση για αυτούς.

St: Η Γαλλία τα τελευταία χρόνια παράγει μπασκετικό ταλέντο με ρυθμό που ζαλίζει. Ο Κολέ κατεβαίνει με σχήμα triple towers στο 5. Νομίζω έχει ξεκάθαρα κεντράρει το ματς με τις ΗΠΑ, που δεν έχουν φροντλάιν και ακόμα θα ψάχνονται, για να κερδίσει την κορυφή του ομίλου. Πολύ σημαντική η ένταξη των Ντιλικινά (μεγάλο ματς στον ιστορικό προημιτελικό με τις ΗΠΑ πριν δυο χρόνια) και Λουβαβού-Καμπαρό, που ως ρολίστες στο ΝΒΑ ξέρουν να κάνουν αυτά που πρέπει για να πλαισιώνουν ιδανικά τους σκόρερ αυτής της ομάδας. Δεν γνωρίζω αν ο λόγος είναι κάποιος τραυματισμός, αλλά πιστεύω ότι λείπει ο Λαμπεϊρί που θα ήταν ο ιδανικός stretcher δίπλα στα σέντερ. Ερωτηματικό η «μπαγιατίλα» στα γκαρντ (ιδιαίτερα στην άμυνα) με Ντε Κολό, Αλμπισί, Ερτέλ, Μπατούμ (που πάντως αναγεννήθηκε στα πλέι οφ του ΝΒΑ με τους Κλίπερς). Αν αυτοί μπορέσουν να υποστηρίξουν το έργο της frontline, και ιδιαίτερα του Γκομπέρ, ενός παίκτη ταμάμ για ΦΙΜΠΑ μπάσκετ, θα προχωρήσουν.

 

5- Argentina

Ν_C: Η πιο μάτσο παλιοπαρέα του παγκόσμιου μπάσκετ είναι εδώ και όσοι τους θεωρούν «λίγους» ή γερασμένους μπορούν να ξαναδούν το προηγούμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η ομάδα είναι σχεδόν ίδια, ο Σκόλα δυο χρόνια μεγαλύτερος αλλά δεν μασάει, ειδικά σε ένα τουρνουά των δέκα ημερών. Η ομάδα κατεβαίνει με όλα τα αστέρια της και με δυνατό όπλο την περιφερειακή της γραμμή με Καμπάτσο, Γκαρίνο, Βιλντόζα, Λαπροβίτολα, Μπολμάρο, Φιέλεραπ, ενώ Ντεκ και Μπρουσίνο είναι εγγύηση στη θέση 3. Η γραμμή των ψηλών παραμένει χτισμένη γύρω από το Σκόλα που πλέον κατεβαίνει συχνά στο 4 για να μη χρειάζεται να δίνει και να τρώει τόσο ξύλο, με τους Ντελία (κυρίως) και Καφάρο να καλύπτουν την θέση 5, που σε αυτή την ομάδα λειτουργεί περισσότερο επικουρικά. Τα μακρινά σουτ του Σκόλα είναι από τα σημαντικότερα ατού της ομάδας του Ερνάντεζ (ξανά εδώ κι αυτός) που έχει το run n gun παιχνίδι στο αίμα της. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ακίνδυνοι στο σετ, ενώ οι περιφερειακοί της είναι πολύ καλοί ποστ αμυντικοί.

St: Η Αργεντινή έχει καθιερωθεί ως η μόνη δύναμη της Λατινικής Αμερικής που μπορεί να παρακολουθήσει το Βόρειο Ημισφαίριο. Ομάδα που δίνει «μουντιαλικό» χαρακτήρα και χρώμα στις μπασκετικές διοργανώσεις, για αυτό και χαίρει και κάποιου φαβοριτισμού – η επιθετική της άμυνα ενδεχομένως δεν θα γινόταν ανεκτή από τους διαιτητές αν την έπαιζε άλλη ομάδα. Μια παρέα που παίζει με swag μάλλον δυσανάλογο του πραγματικού της ταλέντου, αλλά σίγουρα με παρουσία αρκετών παικτών στο μεταίχμιο ΝΒΑ/Ευρωλίγκα. Τα πάντα περνάνε από την πλούσια περιφερειακή της γραμμή, αλλά βαρόμετρο θα είναι οι Ντεκ-Μπρουσίνο στα φόργουορντ που καλούνται να συμπληρώσουν το σκοράρισμα και να μαρκάρουν μεγάλα κορμιά στις θέσεις τους. Εμφανίστηκε μάλλον σκουριασμένη στο τουρνουά του Λας Βέγκας όπου έκανε ένα 0-3 με ΗΠΑ, Νιγηρία, Αυστραλία. Λογικά μια ευρεία νίκη με την Ιαπωνία θα την στείλει στην οκτάδα και εκεί θα κοιτάξει να το πάει στον τσαμπουκά. Αν δεν φοβόμουν την σοφτίλα των Γάλλων και την απειρία των Ιταλών, θα την είχα 1-2 θέσεις πιο κάτω.

4 – Australia

Ν_C: Η Αυστραλία είναι μία από τις αγαπημένες μας ομάδες, που πάντα τιμά τα διεθνή τουρνουά και κατεβάζει φοβερές ομάδες. Τα τελευταία χρόνια είναι πάντα ψηλά στην κατάταξη των Παγκόσμιων πρωταθλημάτων και των Ολυμπιακών αγώνων, αλλά για μικρές λεπτομέρειες μένει εκτός μεταλλίων. Τέταρτη το 2016 και το 2019, όπως τέταρτη και το 1988, 1996 και 2000, έχοντας 4 συνολικά τέταρτες θέσεις σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ποτέ μετάλλιο! Αυτό φέτος ελπίζουμε να αλλάξει αφού η παρουσία των Exum (μονιμά τραυματίας στα προηγούμενα τουρνουά) και  Thybulle  δίνουν αθλητικότητα και ταχύτητα στους Μπούμερς, αποφορτίζοντας και τον ηγέτη Πάτι Μιλς, που σε προηγούμενα τουρνουά αναλάμβανε μόνος του τεράστιες ευθύνες σε σκοράρισμα και δημιουργία. Ο Ινγκλς με την εμπειρία και το κρύο αίμα θα είναι παρών, όπως και ο Ντελαβεντόβα και ο σουτέρ Γκούλντιγκ στα γκαρντ, ενώ τους Μπέινς– Λαντέιλ θα πλαισιώσει στους ψηλούς ο αγαπημένος του hoopfellas Duop Reath που θα φέρει κάτι από παλιό Nate Jawai με τον όγκο του. Η νίκη επί των ΗΠΑ όπως και το 2019 (σε φιλικό και τότε) δείχνει ότι η ομάδα του Brian Goorjian στοχεύει πολύ ψηλά.

St: Επαυξάνω αυτό που είπε ο No_Closure, η Αυστραλία είναι από τις αγαπημένες μου εθνικές τα τελευταία χρόνια, με ήττες από την Ισπανία σε μικρό τελικό (Ρίο 2016) και ημιτελικό (Πεκίνο 2019) που με είχαν τσατίσει τρομερά. Η φετινή βερσιόν της φέρνει νέο αίμα με πολλή αθλητικότητα και περιφερειακή άμυνα που θωρακίζουν την «αγία τετράδα» Μιλς, Ντέλι, Ινγκλς, Μπέινς (φέτος κλείνουν δεκαετία κοινής συνύπαρξης στην εθνική). Τα skills των Έξουμ, Θάιμπολ μεταφράζονται εξαιρετικά στο ΦΙΜΠΑ μπάσκετ. Ειδικά ο δεύτερος έκανε την διαφορά στο Λας Βέγκας όπου η Αυστραλία πήρε το τουρνουά με 3-0 νίκες και όλα δείχνουν ότι θα είναι το βαρόμετρό της. Ομάδα με analytics-friendly επίθεση χάρη στο σουτ των Μιλς, Ινγκλς, ενώ πλέον και ο Μπέινς το μπουμπουνίζει απέξω. Σκληρό προφίλ γενικά, που όμως μου αφήνει ερωτήματα για την άμυνά της στην ρακέτα, που θα κρίνει τα ματσαρίσματα με ψηλές ομάδες. Από αυτήν την ομάδα λείπει το σουτ του Μπρόκχοφ που θα της επέτρεπε να «ανοίξει» πλήρως το γήπεδο. Μια από τις εθνικές χωρίς τους λίγους μεγάλους σταρ αλλά ένα εύρος skills που απλώνεται σε 9-10 παίκτες του ροτέισιον, και μια παρουσία που επιβεβαιώνει τον παγκόσμιο χαρακτήρα του σπορ. Τους θέλω στο βάθρο.

 

3 – Slovenia

Ν_C: O Luca Doncic κατεβαίνει στους Ολυμπιακούς για να πάρει μετάλλιο. Από την στιγμή που ανακοίνωσε την συμμετοχή του στο προ-Ολυμπιακό του Κάουνας, θεωρώ ότι η απόφασή του δεν ήταν τόσο για πρόκριση όσο για διάκριση. Ξέρει ότι μπορεί να το κάνει ακόμα και μόνος του. Καμιά άλλη ομάδα του τουρνουά δεν είναι τόσο εξαρτημένη από τον σταρ της, αλλά ο coach Sekulic έχει ένα ρόστερ με το βάθος που χρειάζεται για να στελεχώσει κατάλληλα τον Λούκα. Ο Τόμπι είναι ένας εξαιρετικός ψηλός με καλό σουτ που παίζει εξαιρετικά το  πικ ν ποπ. Πιθανότατα ψήθηκε από τον συμπαίκτη του στην Βαλένθια Πρέπελιτς να αποτελέσει την νατουραλιζέ κολώνα της εθνικής αντικαθιστώντας τον Ράντολφ. Υπάρχει ο δυναμικός Cancar στα φόργουορντ μαζί με τον σχετικά στάσιμο Edo Muric, ο έμπειρος βετεράνος Μπλάζιτς στο 2 και στο 3 που μπορεί να τραβήξει το σκορ αν χρειαστεί, ο επίσης βετεράνος αδερφός Ντράγκιτς (ο μεγάλος Γκόραν έχει ανακοινώσει εδώ και χρόνια ότι αποσύρεται από την Εθνική) και ο προαναφερθείς σουτέρ Πρέπελιτς. Όλοι θα κινηθούν γύρω από την προσωπικότητα του Λούκα που δεν έχει αντίπαλο στο ένας εναντίον ενός ειδικά, στο ποστ. Ο συνδυασμός ύψους–όγκου (πλέον) και του απαράμιλλου ταλέντου του τον κάνει σχεδόν unguardable. H Σλοβενία είναι σε δύσκολο όμιλο, αφού πέρα από την Ιαπωνία που λογικά θα μείνει χωρίς νίκη, έχει να αντιμετωπίσει τις δυο πιο έμπειρες ομάδες του τουρνουά, Αργεντινή και Ισπανία. Από την πρώτη αγωνιστική με την Αργεντινή θα μας δώσει τα δείγματα γραφής της.

St: Η Σλοβενία παρουσίασε στο Κάουνας ένα πρότζεκτ που συμπύκνωσε όλες τις σύγχρονες τάσεις του ΦΙΜΠΑ μπάσκετ. Χτισμένο γύρω από έναν ηγετικό γκαρντ, με ρολίστες που συμπληρώνουν τα δυνατά του σημεία, με σουτέρ περιφερειακούς και finisher ψηλούς, μια πραγματική FIBA analytics πανδαισία που έδειξε πώς το σύνολο μπορεί να είναι καλύτερο από το άθροισμα του πραγματικού ταλέντου: στην Λιθουανία οι Σλοβένοι έβαζαν 50 και 60 πόντους ανά ημίχρονο. Τρομερή δουλειά από την σλοβένικη ομοσπονδία, που λειτουργεί με αντανακλαστικά GM επαγγελματικού συλλόγου ανανεώνοντας σε μεγάλο βαθμό την πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2017, βρήκε τον σωστό νατουραλιζέ στον Τόμπι, παρέδωσε την ομάδα σε πιτσιρικά προπονητή, γενικά πολύ μοντέρνα προσέγγιση (όπως ακριβώς η ΕΟΚ…). Προβλέπω Αμερικάνους ψηλούς να περνάνε οντισιόν τα επόμενα χρόνια για την ευκαιρία να παίξουν δίπλα στον Ντόντσιτς. Το Luka-ball (καταθέτω trademark του όρου) είναι το μέλλον του μπάσκετ των εθνικών ομάδων, εκεί όπου οι τάσεις του ΝΒΑ μεταφράζονται, προσαρμόζονται αλλά και αναβαθμίζουν το παιχνίδι των εθνικών. Στο επίκεντρο όλων φυσικά το χρυσό παιδί της εποχής μας, ικανός για τα πάντα, ακόμα και μετάλλιο.

 

2 – USA

Ν_C: Η USA Basketball συγκρότησε μια τεράστια δεξαμενή παικτών για τα τουρνουά του 2019-20  υπό τον κόουτς Πόποβιτς. Το 2019 ήταν μια ασύλληπτη νίλα, αλλά μαζί με τον αποκλεισμό-έκπληξη της Σερβίας και την χωρίς προηγούμενο άρνηση παικτών να συμμετέχουν στην ομάδα είχε αρκετές δικαιολογίες. Φέτος φορτωμένη με σταρ στις θέσεις 1-2 και τον Ντουράντ, εξακολουθεί να έχει πολύ επιφανειακή προσέγγιση στα θέματα του Fiba basketball. Με πολύ χαλαρές άμυνες, έχασε σε δυο φιλικά που έδωσε στο Λας Βέγκας, οπότε παρά το εντυπωσιακό ρόστερ της πηγαίνει στο Τόκυο με πολλούς αστερίσκους. Κυρίως γιατί παραβιάζει το σκληρό δόγμα Ντίβατς «για να πας καλά σε διεθνή τουρνουά, χρειάζεσαι σουτέρ και ψηλούς». Ως προς τους σουτέρ, δεν έχει αναπτύξει αυτοματισμούς, με τον Λίλαρντ στα φιλικά να σουτάρει από τα 9 μέτρα μόλις διασχίζει το κέντρο του γηπέδου. Όσο για τους ψηλούς, μπορεί η παρουσία του Αντεμπάγιο να δίνει ασφάλεια, αλλά σίγουρα υπήρχαν 2-3 παίκτες στο ΝΒΑ που παίζουν 4-5 και καλύπτουν τα χαρακτηριστικά που χρειάζονται και θα έπαιζαν ευχαρίστως. Ο Γκριν επίσης θα πάρει χοντρά λεπτά στο 5, πράγμα που έχει κάνει παλιότερα με επιτυχία. Η αθλητικότητα του Λαβίν τον κάνει ήδη να ξεχωρίζει από τα φιλικά και θα είναι πολύ χρήσιμη στο τουρνουά. Στα αρνητικά το γεγονός ότι Μπούκερ, Μίντλετον και Χόλιντεϊ παίζουν ακόμα στους τελικούς του ΝΒΑ.

St: Η εντύπωσή μου είναι ότι στο στήσιμο αυτής της ομάδας, οι Αμερικάνοι τα έχουν κάνει όλα λάθος. Πλήρης απουσία κλασικών ψηλών, τους οποίους οι ΗΠΑ έχουν πάψει πια να παράγουν με ευθύνη κυρίως του ΝΒΑ και του μπάσκετ που παίζεται εκεί. Aπουσία floor general, αφού οι Λίλαρντ, Μπιλ είναι score first γκαρντ. Aπουσία αμυντικού φίλτρου που δεν νομίζω ότι μπορεί να καλύψει μόνος του ο Χόλιντεϊ. Αμυντικά, αντίπαλοι με μέγεθος μπορούν να την τιμωρήσουν κοντά στο καλάθι, ενώ της λείπει η ομοιογένεια για να υποστηρίξει μια άμυνα αλλαγών. Στην επίθεση, ο Ποπ υπολογίζει ότι καμιά ομάδα δεν μπορεί να παρακολουθήσει τους Ντουράντ, Μπούκερ, Λίλαρντ. Αλλά στο διεθνές μπάσκετ οι χώροι είναι μικρότεροι και οι κανόνες διαφορετικοί (ο ψηλός που αμύνεται δεν έχει περιορισμό πόσο θα κάτσει μέσα στην ρακέτα), επομένως το παιχνίδι είναι λιγότερο ανοικτό από το ΝΒΑ και απαιτεί size και υπομονή για να ανοίξουν οι άμυνες. Για να μην τρελαθούμε, ομάδα με Ντουράντ-Μπούκερ φυσικά και είναι φαβορί για το χρυσό. Οι βασικοί αντίπαλοί της όμως κατεβαίνουν με φορτωμένες frontline, playmaking στα γκαρντ και μέγεθος στα φτερά, δείχνοντας ότι «μυρίζουν αίμα» και την έχουν σημαδέψει. Σε αντίθεση με τις ορθολογικές ομάδες του 2014 και 2016, αυτή είναι ακόμα ένα άθροισμα ball-dominant σκόρερ. Δεν συζητάμε ότι το ταλέντο της απέχει έτη φωτός από τους άλλους. Το θέμα είναι αν προλαβαίνει να γίνει ομάδα μέσα στο τουρνουά.

 

1 – Spain

Ν_C: Πολλές φορές υποτιμήσαμε τους Ισπανούς και στο τέλος σήκωσαν την κούπα. Στο Τόκυο κατεβάζουν όλους τους σπουδαίους παίκτες τους από το παρόν και το μέλλον με στόχο το μετάλλιο που μοιάζει ήδη κρεμασμένο στο στήθος τους. Το κίνητρο για ένα χρυσό που είναι το μόνο που δεν έχει κατακτήσει αυτή η Ισπανική Αρμάδα που σκορπάει τον τρόμο για 15 χρόνια δεν είναι αμελητέο. Η τετράδα της frontcourt Μαρκ-Πάου με τους Ερνανγκόμεθ και Γκαρούμπα είναι από τις πιο πλήρεις της διοργάνωσης. Ο Ρούμπιο θα έχει πάλι ηγετικό ρόλο  με τον Σέρχιο να έρχεται πίσω του αλλά και Γιουλ–Ρούντι δίπλα του, με τις ενέσεις ενέργειας των Αμπάλντε-Αλοθέν και το σουτ του Αμπρίνες. Μέσα και ο βετεράνος Κλαβέρ. Δείχνουν ότι έχουν όρεξη στα φιλικά επίσης. Ο Σκαριόλο, κυρίως με την προσωπικότητά του και όχι τόσο με τις προπονητικές του καινοτομίες, αποδείχτηκε ο πλέον κατάλληλος προπονητής για αυτήν την εθνική η οποία έχει το καλύτερο know-how να κερδίζει νοκ άουτ παιχνίδια. Σε τόσο μικρά σε διάρκεια τουρνουά, ο μεγάλος μέσος όρος ηλικίας των Ισπανών όχι μόνο δεν θα λειτουργήσει αρνητικά, αλλά θα μετρήσει στα κρίσιμα.

St: H ομάδα που με πληγώνει κάθε καλοκαίρι, από την μεριά μου την βάζω στο Νο. 1 με την ελπίδα να την γρουσουζέψω. Βαρόμετρο ο Ρούμπιο, που πλέον είναι ο the guy αυτής της ομάδας. Ερωτηματικό από πού θα βρουν συνεπές σουτ απέξω πλην του Αμπρίνες, καθώς και η άμυνα στα φτερά όπου βασικοί αντίπαλοί της (Γαλλία, Αυστραλία) έχουν μεγαλύτερο μέγεθος. Να προσεχτεί ο σκόρερ Μπριθουέλα που έκανε πολύ καλή σεζόν στην Μάλαγα, ίσως βρει χώρο να φανεί. Μετά από αρκετά χρόνια κατεβάζουν ένα ρόστερ πραγματικά 12 deep. Άλλο ένα μαρτυρικό καλοκαίρι για μένα ξεκινά…

 

Jim Conway: Ευχαριστούμε πολύ τους FIBA Experts της σελίδας μας για την αξιολόγηση τους.

 

Y.Γ: Μετά τον Γιάραμαζ, ο Τρινκιέρι φέρνει στο Μόναχο και τον Κόρεϊ Ουόλντεν

O Σέρβος γκαρντ έχει προοδεύσει σε όρους playmaking την τελευταία διετία και αυτό μπορεί να βοηθήσει τον Αμερικανό ο οποίος δεν είναι τόσο efficient σε δημιουργικό επίπεδο. Πρόκειται για αρκετά ενδιαφέρουσες κινήσεις. Το δίδυμο αυτό έπαιξε για τον Ιταλό κόουτς στην Παρτίζαν, τη σεζόν 2019-20.

Υ.Γ1: Η Παρτίζαν σαρώνει στην Off season υπογράφοντας παίχτες οι οποίοι έχουν υψηλό status και ζήτηση μεταξύ των clubs της Ευρωλίγκας. Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Είναι πολύ σημαντικό δε, ότι αυτή της η δραστηριότητα “τραβάει” προς τα επάνω και τον Ερυθρό Αστέρα ο οποίος επίσης κινείται δυναμικά (η υπέρβαση είναι καθήκον πλέον) και δείχνει ότι μπορεί να φτιάξει ένα πολύ καλό σύνολο. Και κάπως έτσι, οι Σέρβοι επιστρέφουν.

Αυτό θέλω πολύ να το δω.

 

Υ.Γ2: Ο Ολυμπιακός πρεσάρει τον Tyler Dorsey, όμως ο παίχτης δεν θέλει να πάρει απόφαση τώρα. Για τις ομάδες, το να περιμένουν είναι ζαριά. Μπορεί να προκύψει κάτι πολύ καλύτερο από ότι αρχικά είχαν σχεδιάσει. Μπορεί όμως αυτή η αναμονή να εξελιχθεί σε βουτιά σε αχαρτογράφητα νερά, εφόσον δεν προχωρήσει αυτό για το οποίο περίμενες. Η σωστή απόφαση βρίσκεται σε συνάρτηση με την επιδραστικότητα του παίχτη (θέση/ρόλος) εντός του ρόστερ και του όγκου των επιλογών στην αγορά. Νομίζω πως ο Ολυμπιακός μπορεί να περιμένει.

Υ.Γ3: Μέχρι την ώρα που ανέβηκε αυτή η εδώ η ανάρτηση, δεν υπήρχε κανένα νεότερο για την υπόθεση (παραμονής ή όχι) του Μάριο Χεζόνια. Κατά τη γνώμη μου, ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν θα πρέπει να έχει κανένα άγχος (ξέρω, ξέρω, “τι λέει αυτός” κτλ). Εάν παραμείνει ο Κροάτης φόργουορντ, οι πράσινοι θα έχουν καταφέρει αυτό που πριν λίγο καιρό έμοιαζε πολύ δύσκολο, διατηρώντας -πλην Μήτογλου- στο ΟΑΚΑ τον σκληρό πυρήνα περυσινής ομάδας (κατάσταση που δυνητικά μπορεί να αποφέρει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα). Εάν ο Χεζόνια αποφασίσει να αναζητήσει την τύχη του αλλού, ο Παναθηναϊκός θα έχει στη διάθεση του ένα αξιόλογο ποσό για να ρίξει στην αγορά, αποκτώντας έναν γκαρντ και έναν F/C. Τόσο απλά.

 

Y.Γ4: Οι Μπακς δείχνουν τεράστια ψυχικά αποθέματα και γυρνούν μια σειρά στην οποία ξεκίνησαν με μειονέκτημα. Είπαμε, η μετωπική με το Μπρούκλιν ήταν “σταθμός” για την πνευματική ανάπτυξη αυτής της ομάδας. Στους τελικούς εκτυλίσσεται ένα σκηνικό που έχει επαναληφθεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν (όπως το 2016 για παράδειγμα). Οι Σανς είναι το πιο ταλαντούχο σύνολο, αυτό που έχει παρουσιάσει μπάσκετ καλύτερης ποιότητας από την έναρξη της σεζόν μέχρι σήμερα. Όμως τα διαχρονικά εργαλεία της “Ανατολικής ακτής” που φέρει μαζί του το σκληροτράχηλο Μιλγουόκι, του δίνουν -μέχρι στιγμής – το προβάδισμα. Οι Σανς είναι μια εξαιρετική ομάδα και μπορούν να γυρίσουν τη σειρά στο Φοίνιξ. Απλά πλέον, δεν έχουν τον πρώτο λόγο. Τα “Ελάφια” από την άλλη, ως γκρουπ, φαίνεται ότι έχουν φτάσει στο σημείο ωρίμανσης που απαιτείται για μια τέτοια κατάκτηση. Αυτό που βλέπουμε σήμερα, χτίστηκε τις βραδιές του πόνου, της απογοήτευσης και της στεναχώριας  από τους αποκλεισμούς των τελευταίων ετών. Όμως τα πάντα ακόμα είναι ανοιχτά. Οι ίδιοι οι Μπακς το γνωρίζουν πολύ καλά.

Ο Γιάννης είναι όντως καταπληκτικός. Ίσως, στη συγκεκριμένη φάση , ο Λεμπρόν να είδε μπροστά του την στιγμή της αλλαγής σκυτάλης. Witness…