Περπατώντας το μονοπάτι της ιστορίας
Σε μια ιστορική συγκυρία, οι -ερχόμενοι από τον εξορκισμό του περυσινού φαντάσματος των Χιτ- Μπακς και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, συναντούν μπροστά τους το “θηρίο” του φετινού ΝΒΑ, Μπρούκλιν Νετς. Είναι η μέγιστη πρόκληση για την ομάδα του Ουισκόνσιν. Εάν μπορείς με αυτούς, μπορείς με οποιονδήποτε…
Ίσως είναι γραφτό να γίνει έτσι. Σε μια σεζόν όπου οι προβολείς στράφηκαν σε άλλους οργανισμούς, το hype γύρω από τα ΜVP του Γιάννη μπήκε στο συρτάρι και μαζί του τα σχόλια περί domination των “Ελαφιών” στην κανονική περίοδο, η συνθήκη μοιάζει καλή για το Μιλγουόκι. Χωρίς φανφάρες, με σκυμμένο το κεφάλι από το περυσινό χαστούκι αλλά με την αποφασιστικότητα στο βλέμμα που δίνει το πιο σκληροτράχηλο, πιο έτοιμο για μάχη φετινό σύνολο, οι Μπακς είναι συνεπείς με το ιστορικό αυτό ραντεβού. Πρόκειται για μια μεγάλη σειρά. Το αμυντικό performance και η ορμή του Μιλγουόκι στη σειρά με το Μαϊάμι έχει αλλάξει την ατμόσφαιρα λίγο πριν τους ημιτελικούς. Τα πάντα όμως θα κριθούν στο παρκέ.
Η κατάσταση επιβάλλει rotation με παίχτες-κλειδιά οι οποίοι θα λειτουργήσουν ως game changers για το Hoopfellas. Ήρθε η στιγμή των Asoutos και Tucker λοιπόν οι οποίοι μας παραθέτουν τις σκέψεις τους για τη μεγάλη αυτή σειρά. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Απλά απολαύστε τους…
Επιμέλεια: Τucker
Κατ’αρχάς, θέλω να ευχαριστήσω τον Jim για την τιμή που μου κάνει εκφράσω τη δυσφορία μου προς τον Jimπου με κράτησε τόσο πολύ στον πάγκο λες κι είμαι ο Θανάσης στο Milwaukee, ενώ έπρεπε να έχω συμμετάσχει ήδη στην 10η τουλάχιστον ανάρτηση. Ουδείς σεβασμός στις αξίες αυτού του αθλήματος… Τόσον καιρό μαθαίνω μπασκετάκι στα πλήθη, έγραψα από την αρχή της χρονιάς ότι φέτος οι Bucksθα είναι χειρότεροι (Sweep με το Miami), θέλω να ξεφορτωθώ τον Khris Middleton εδώ και μια τριετία (Πρωταγωνιστής στο sweep), ούρλιαζα πέρσι ότι ο Γιάννης πρέπει να υπογράψει στους Heat του νέου μεγάλου σούπερ σταρ TylerHerro, αναφέρομαι στον Lowry λες κι είναι ο MJ κλπ. Κι εδώ που τα λέμε, δεν καταλαβαίνω το λόγο που μοιράζομαι το κείμενο με τον Άσουτο. Αυτονόητο δεν είναι πως πρέπει να σολάρω μόνος μου και να κεράσω NBAExpert-ιλίκι;
Οφείλω όμως απέναντι στο κοινό που διψάει για Αλήθειες, κι ας ενοχλούν, να δείξω μεγαλοψυχία και να το ξεπεράσω 🙂
(Τζιμάρα, η τιμή είναι τεράστια, δε θα καταφέρω να ανταποκριθώ αλλά θα το προσπαθήσω)
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: Η ΕΤΕΡΟΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ
Η σειρά με τους Heat ήταν ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ, με τους Bucksστο ρόλο του ανεμοστρόβιλου και τον (Ρετ) Μπάτλερ να μη μπορεί να επαναλάβει τα περσινά της Bubbleτου Ορλάντο. Το ζήτημα όμως της πανωλεθρίας των Heat (Ή αλλιώς, του θριάμβου του Milwaukee) εξαντλήθηκε, και η πρόκληση που έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν οι Bucks θα είναι κατά πολύ περισσότερο δυσχερώς αντιμετωπίσιμη. Θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν; Και ποιά είναι εν τέλει αυτή η πρόκληση, το διακύβευμα, ο σκοπός;
Στις ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΣ, -τα γνωστά Παραμύθια της Χαλιμάς-, η ηρωίδα Σεχραζάτ, ανανεώνει το χρόνο της, αφηγούμενη ιστορίες στον Πέρση Βασιλιά. Κάθε βράδυ, προσπαθεί να κινήσει το ενδιαφέρον του, λέγοντας του τη συνέχεια της ιστορίας. Σε διαφορετική περίπτωση, που ο Βασιλιάς βαρεθεί, η Σεχραζατ θα εκτελεστεί. Και μια επόμενη κοπέλα θα πάρει τη σειρά της για το νέο παραμύθι.
Η μοίρα των σουπερσταρς στο NBAπαρουσιαζει πολλά κοινά, σε συμβολικό επίπεδο. Σαν τη Σεχραζάτ, ο Γιάννης και ο κάθε επίδοξος πρωταγωνιστής, προσπαθεί να ανανεώσει το χρόνο του, αφηγούμενος στο αδηφάγο κοινό, στα TNTκαι στα ESPN, μια ιστορία. Και η ιστορία αυτή, πρέπει να είναι μια ιστορία Νίκης, αλλιώς ο χρόνος του τελειώνει. Το κοινό εκεί διψάει για Αποκαθήλωση των αστεριών και MVP’sτου. Μία και μόνο κακή χρονιά μπορεί να σε μετατρέψει από Αντετοκούνμπο σε Ράσελ Ουέστμπρουκ. Ο Γιάννης έχει ακόμα χρόνο, να στεγανοποιήσει τη θέση του μέσα στο κορυφαίο Top-5 των εν ενεργεία παικτών. Κι αν όχι φέτος, λόγω της συγκυρίας της διασταύρωσης με τους Nets, του χρόνου οπωσδήποτε πρέπει να πατήσει το πόδι του στους τελικούς του ΝΒΑ. Αλλιώς, ο χρόνος του εξαντλείται. Και κάτι Γιόκιτς, Ντόνσιτς, Εμπίντ και λοιποί, καραδοκούν διψασμένοι.
Όλα αυτά όμως, πρώτον, αφορούν τον Γιάννη κι εμάς που τον γουστάρουμε, κι όχι τον οργανισμό των Bucks, και δεύτερον, σαφώς και δεν απαντούν στο ερώτημα του ποια είναι η πραγματική πρόκληση για τους Bucksστον ημιτελικό της ECF, απέναντι στους Nets.
Κάποιος θα μπορούσε βασίμως να ισχυριστεί ότι ο στόχος των Bucks οφείλει να είναι, τουλάχιστον, ένας ένδοξος αποκλεισμός. Άλλωστε, ο αντίπαλος είναι μια πραγματική Superteam, μια συνέχεια των Warriors (KD/Curry/Thompson), των Heat (Lebron/Wade/Bosh) κλπ. Το φετινό ακλόνητο φαβορί για το πρωτάθλημα από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο Μούσιας, αλλά και λόγω της –προσωρινά;- όχι εκφοβιστικής παρουσίας των ομάδων του LA. Ένα 3-4 σε ένα bestof 7 σαφώς και δε μπορεί να καταγραφεί στο (όπως θα έλεγε κι ο γνωστός μπασκετικός Καρλ Γιουνγκ) καλαθοσφαιρικό Συλλογικό Ασυνείδητο, ως αποτυχία των Ελαφιών. Αυτό είναι ταυτόχρονα και το μίνιμουμ, για να «ανανεώσει το χρόνο» του ο Γιάννης αλλά και οι Bucks, ως Σεχραζάτ, διότι η «ιστορία που θα έχουν να αφηγηθούν» θα είναι μια Ιστορία όχι νίκης αλλά έστω ένδοξης ήττας.
Κι ενώ σε μια στατική ανάγνωση των πραγμάτων και των ενδεχομένων, δύσκολα μπορεί κάποιος να διαφωνήσει με τα παραπάνω, θεωρώ ότι υπάρχει και μια δυναμική ανάγνωση, που «απορροφά» τα όσα θα συμβούν κατά τη διάστημα που μεσολαβεί από την αρχή της προσπάθειας για την εκπλήρωση του σκοπού μέχρι την τελική επίτευξη του ή όχι. Για να γίνω πιο σαφής(!), αναφέρομαι στην αρχή της ετερογονίας των σκοπών, αρχή εισαχθείσα από τον Γερμανό ψυχολόγο και φιλόσοφο Βιλχεμ Βουντ. Αντιγράφω από Νικο Σαραντάκο : « Αρχή, σύμφωνα με την οποία οι συνέπειες των πράξεων μας ξεπερνούν τον σκοπό που αρχικά έχουμε θέσει και δημιουργούν νέα κίνητρα που με τη σειρά τους έχουν νέες επιδράσεις, έτσι που τελικά, μια αρχική αιτία παράγει αποτέλεσμα διαφορετικό από το επιζητούμενο»
Δηλαδή, εν ολίγοις, οι Bucks προφανώς και θα έχουν ως σκοπό τους να περάσουν στον τελικό της ECF αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού τους γνωρίζουν πως ένας τιμητικός αποκλεισμός με 3-4 πληροί τις προϋποθέσεις μιας επιτυχημένης χρονιάς. Για να οδηγηθούν όμως σε αυτό, σημαίνει ότι θα έχουν κάνει ήδη 3 νίκες. Σημαίνει ότι θα έχουν φτάσει στο πολυθρύλητο game 7 των NBAPLAYOFFS, κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι θα έχουν «λαβώσει το Θηρίο» τρεις φορές. Σημαίνει ότι το Θηρίο (..της Αποκάλυψης! Στο ρόλο των 6αριών :KD, Μούσιας και ο flat–earther!), θα έχει χάσει τη σιγουριά του, την αυτοπεποίθηση και την αλαζονεία του. Άλλωστε, ήδη η σειρά με τους Celticsέδειξε ότι: «evenaGod–Kingcanbleed». Κι όπως είπε ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, στο σινεφίλ υπαρξιακό δράμα του Μπέργκμαν, Predator(1987) : « Ifitbleeds, wecankillit».
Κι αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που οι συνέπειες των πληγών στο σώμα των Netsθα ξεπεράσουν τον σκοπό που έχει αρχικά τεθεί από τους Bucksκαι θα δημιουργήσουν το νέο κίνητρο, το νέο σκοπό, που δε μπορεί παρά να είναι η κατατρόπωση του Brooklyn. Αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που τα Ελάφια πρέπει να γίνουν σαρκοφάγα γιατί το φαβορί Νετς θα είναι έτοιμο να πέσει στο καναβάτσο και η στιγμή αυτή πρέπει να είναι η φετινή. Οι Netsείναι μια νέοχτισμένη ομάδα. Superteamναι, αλλά στα σπάργανα. Του χρόνου θα έχουν βρει, θεωρητικά, ακόμα μεγαλύτερη χημεία, θα έχει υπάρξει ορθότερη κατανομή των ρόλων, ενδεχομένως να δυναμώσουν και στο frontcourtπου φέτος είναι ευάλωτοι: Ο Blake Griffinμάλλον δε μπορεί να μαρκάρει κανέναν σοβαρό αντίπαλο ψηλό, ούτε κι ο DeAndreJordan(και σιγουρα κανείς εκ των δυο, τον Γιάννη), και ο ταλαντούχος πιτσιρικάς Claxton έχει παίξει περίπου 50 παιχνίδια στο ΝΒΑ. Του χρόνου όλα αυτά μπορεί να είναι διαφορετικά, να έχει υπάρξει μια σοβαρή προσθήκη κλπ. Για αυτό λοιπόν η ευκαιρία είναι τώρα, ο στόχος είναι τώρα, και δε μπορεί να είναι ένας ένδοξος αποκλεισμός. Η ευκαιρία είναι τώρα και για έναν επιπρόσθετο λόγο: Κανείς από το big 3 των Netsδεν είναι γνωστός για τον ατσάλινο ψυχισμό του: Ο παιχταράς KDεπέλεξε να πάει σε ήδη superteamγια να σηκώσει κούπες, ο Hardenεκβίασε την έξοδο από τους Rockets, την πρώην οικογένεια του, και ο Kyrieείναι ο Kyrie. Μια φάπα από τους Bucksπαίζει και να τους διαλύσει στα εξ ων συνετέθησαν. Ένα πρωτάθλημα όμως φέτος μπορεί και να σημάνει την αρχή της (evil!) empireτους, χαρίζοντας αυτοπεποίθηση και έξτρα δέσιμο μεταξύ τους για τα επερχόμενα χρόνια.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΚΩΜΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
«Η ζωή είναι κωμωδία γι’αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι’αυτούς που αισθάνονται»
HoraceWalpole, συγγραφέας και Ιστορικός Τέχνης του 18ου αιώνα.
Μπορούν οι Bucks να τους αποκλείσουν;
Ναι. Αρκεί να συνεχίσουν έτσι, κυνικοί και ψυχροί εκτελεστές. Όποιος έχει παρακολουθήσει τον Γιάννη αλλά και τον Khris όταν σουτάρουν, γνωρίζει πως η πιθανότητα του να μπει το σουτ είναι αντιστρόφως ανάλογη της διάρκειας που θα το σκεφτούν. Όταν υπεισέρχεται η σκέψη, το άγχος κλπ, δεν είναι και οι καλύτεροι στη διαχείριση των συναισθημάτων τους (Για αυτό το λόγο αναδεικνύεται ακόμα κομβικότερη η απόκτηση του άνιωθου Jrue). Πρώτα πυροβολούμε, και μετά ρωτάμε. Οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες όπως πχ ο Lebron, στα κρίσιμα παιχνίδια, ούτε σκέφτονται, ούτε αισθάνονται. Το βλέπεις στα πρόσωπα τους, που έχουν αδειάσει. Δε σκέφτονται, δεν αισθάνονται. Απλά, εκτελούν.
Επιπλέον,
δε θα εξετάσω τα στατιστικά των φετινών playoffγια να τους συγκρίνω με τους Netsγιατί, ειδικά στα playoff, τα στατιστικά λένε ακόμη λιγότερο την αλήθεια, από ότι στην regularseason. Κι αυτό γιατί το δείγμα δεν είναι όμοιο, δηλαδή πχ οι Sixersμαλλον θα βρεθούν στον τελικό της Ανατολής έχοντας αποκλείσει τους Wizzardsκαι τους Hawks. Τί να συγκρίνεις δηλαδή με τους Bucksπχ που θα έχουν αποκλείσει κατά σειρά Heatκαι Nets; Ακόμα κι αν όλοι οι στατιστικοί δείκτες «δείχνουν» Sixers, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι δε θα είναι οι Sixersτο φαβορί, κρίνοντας τουλάχιστον από την ποιότητα των αντιπάλων που θα έχουν αποκλείσει οι δυο μονομάχοι του τελικού της Ανατολής.
Οι Bucksδηλαδή έχουν πιθανότητες, όχι επειδή πχ είναι πρώτοι μέχρι τώρα συνολικά στα playoffστα ριμπάουντ(59 μ.ο έναντι 41 των Nets) και πρώτοι στις ασίστ(26,8). Αλλά επειδή έχουν το αμυντικό υλικό για να περιορίσουν την τριάδα των Nets. O Jrue μπορεί να περιορίσει τον Harden, o Γιάννης τον Durant. Ή και να σκεφτούν δημιουργικότερα, πχ ο PJTuckerαπέναντι στον Durant (Έχει εμπειρία σε αυτό από τις συγκρούσεις Rockets vs Warriors) και ο Γιάννης να κρύψει τον ήλιο στον Kyrie. Ακόμα κι ο Middleton μπορεί για κάποιο διάστημα να μαρκάρει ικανοποιητικά κάποιον από αυτούς, αλλά κάτι τέτοιο θα συνιστά ιδιάζουσα συνθήκη, διότι ο Khris δεν έχει την καλύτερη φυσική κατάσταση και πρέπει να φυλάει δυνάμεις για την επίθεση, όπου εκεί τον χρειάζονται ακόμα περισσότερο.
Μιλάμε όμως για μια ομάδα που έχει τους 3 από τους 5 καλύτερους σκόρερς στο ΝΒΑ (Όχι συνολικό επιθετικό πακέτο, εννοώ σκέτο scoring instict, δίχως τη δημιουργία). Είναι πιστεύω ασφαλές να ισχυριστεί κάποιος ότι οι 5 παίκτες με το μεγαλύτερο επιθετικό ταλέντο στο ΝΒΑ είναι ο KD, o Kyrie, oHarden, o Curry κι ο Lillard. Τέτοια συσσώρευση επιθετικού ταλέντου είναι σπάνια, και φυσικά υπάρχει ο αρκετά καλός σουτέρ JoeHarris. Προς το παρόν κανείς δεν έχει επιδείξει συμπτώματα κακομαθημένης ντίβας: Γνωρίζουν πως ο ένας συνιστά την καλύτερη ευκαιρία για τον άλλον προκειμένου να ανακηρυχθούν στα νέα «αφεντικά» του ΝΒΑ. Ο Lebronγερνάει, το ίδιο και ο Steph, και οι διεκδικητές του θρόνου δεν έχουν φανεί ως τώρα ιδιαίτερα απειλητικοί, ούτε ο Γιάννης, ούτε ο Εμπιντ, ο Γιοκιτς ή η νεότερη γενιά, ο Τέητουμ, ο Μιτσελ, ο Ζαιον κλπ. Και πέρα από την πλάκα με τα περί θηρίου της Αποκάλυψης και σατανικής αυτοκρατορίας, πέρα από τα ευφυολογήματα, τις ετερογονίες των σκοπών, τα παραμύθια της Χαλιμάς και τις σοφίες του Σβαρτσενέγκερ, οι BrooklynNetsείναι η νεα σούπερτημ, είναι το φαβορί για τον τίτλο, εχουν μέσα παικταράδες, προπονητή-δόξα του ΝΒΑ, παλαίμαχους που υποτάσσουν το υπερτροφικό Εγώ τους για τον κοινό σκοπό, και νέους, ταλαντούχους παίκτες. Οκ, ήδη έχουν πολλούς «εχθρούς» και μάλιστα από ουδέτερους φιλάθλους, αλλά έτσι πάει με τις Αυτοκρατορίες, ουσιαστικά επιβεβαιώνεται το «Κράζεις; Θαυμάζεις»!
Αλλά το πρόβλημα στους ψηλούς παραμένει, κανέναν «τοίχο» δε μπορούν να χτίσουν απέναντι στον Γιάννη μην έχοντας τα υλικά του περσινού Miami και του προπέρσινου Toronto, κι αντιμετωπίζουν μια ομάδα με τον ίδιο προπονητή εδώ και τρία χρόνια, που παίζει επιτέλους προσαρμογές στην άμυνα και για πρώτη φορά διαφαίνεται κι ένα planBστην επίθεση, δηλαδή, και να μη μπουν τα τρίποντα, δεν πανικοβαλλόμαστε.
(Ο Budenholzer δέχτηκε πολύ αυστηρή κριτική στις σειρές των πλευοφς λόγω της έλλειψης των adjustments, ουσιαστικά επέδειξε μηδενική αναπροσαρμογή των πλάνων όταν τα αρχικά του πλάνα αποκωδικοποιούνταν).
Και ίσως το σημαντικότερο: Ο Γιάννης φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι δε χρειάζεται να «εκβιάζει» το παιχνίδι, ούτε να βγει από την αρχή μπροστά, επιθετικά. Απλά πρέπει να αφήσει το παιχνίδι να έρθει αυτό πάνω του. Με την εξαίρεση του πρώτου παιχνιδιού που έπαιξε βιαστικά και θολωμένα, ήταν ψύχραιμος και δολοφονικός στα υπόλοιπα 3. Θυμηθείτε τον τρίτο αγώνα, τελευταίο δεκάλεπτο, όταν γίνονταν οι αλλαγές στα σκρην, για να πέσει πάνω στον Μπιέλιτσα. Του πήρε 3 συνεχόμενα φάουλ, καλησπέρα σας και καλή βραδιά.
Τέλος, οι Bucksδεν είναι το φαβορί, κάτι που τους κάνει διπλά επικίνδυνους. Δεν τα έχουν πάει καλά οι Bucksόταν έχουν αυτό το ρολο, ενώ όταν δεν τον έχουν (πρόπερσι με Βοστωνη, φετος με Heat), τότε είναι που καθίστανται επικίνδυνοι.
Άρα; Επομένως, τί;
Επομένως…
NO
SLEEP
TILL
BROOKLYN
που λένε και οι φίλοι μας οι BeastieBoys. Αυτοί είναι οι κανονικοί φετινοί NBAFinals, και κάθε ξενύχτι, θα τ’αξίζουν.
Επιμέλεια: Αsoutos
Mε προσκάλεσε λοιπόν ο Τζιμ να σας γράψω για τη σειρά Brooklyn Nets – Milwaukee Bucks και με τρεμάμενο από τη συγκίνηση χέρι ετοιμάζομαι να σας παραθέσω τις σκέψεις μου. Ξέρουμε τους Bucks, και τους ξέρουμε καλά, ίσως γιατί και λόγω ελληνικού ενδιαφέροντος τους βλέπουμε περισσότερο, είναι πάντως μια ομάδα που ο βασικός της κορμός και προπονητής παραμένουν ίδιοι εδώ και μία τριετία, και η αγωνιστική φιλοσοφία της είναι αρκετά ξεκάθαρη και συγκεκριμένη. Αυτούς όμως που δεν ξέρουμε είναι τους Brooklyn Nets. Kαι εξακολουθούμε να έχουμε πολύ λίγο υλικό στα χέρια μας, ώστε να έχουμε ασφαλή τρόπο να εκτιμήσουμε για το πως θα κινηθούν μέσα στη σειρά.
Το Τρικέφαλο Τέρας (και τα άλλα μικρά κεφαλάκια του)
Η συμπύκνωση ταλέντου στο ρόστερ των Nets είναι πραγματικά τρομακτική. Harden, Durant, Irving συνιστούν μία τριάδα σκόρερ που όμοια της νομίζω δεν έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία του αθλήματος. Το μόνο συγκρίσιμο μέγεθος είναι το Golden State την τριετία 16-19, με τη διαφορά ότι ο Clay είναι ένας πιο off ball παίκτης, χωρίς τρομακτικό ταλέντο με την μπάλα στα χέρια. Όμως, όπως η γέφυρα του Μπρούκλιν δεν χτίστηκε σε μια μέρα, έτσι και οι πρωταθλητές δεν χτίζονται σε μια χρονιά. Στην περίπτωση των Nets μάλιστα έχουμε το παράδοξο ότι αυτοί οι 3 παίκτες έχουν παίξει μαζί σκάρτα 15 παιχνίδια. Μπορεί μια ομάδα να δέσει, να αποκτήσει χαρακτήρα και να αντέξει στις απαιτήσεις των play-off σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Η λογική λέει όχι, αλλά το ταλέντο των Nets μπορεί να καταργήσει κάθε είδους λογική.
Ο Κόουτς
Στο άκουσμα πέρσι της είδησης ότι ο Steve Nash αναλάμβανε να ηγηθεί της ομάδας των Nets η αντίδρασή μου ήταν προβλέψιμη: ένας ρούκι κόουτς, αχυράνθρωπος για να κάνουν τα παιδιά το χαβαλέ τους με την ησυχία τους. Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Ο Nash είναι σαφές ότι χαίρει της εκτίμησης και του σεβασμού όλων των παικτών, και μέσα στη regular season τα πήγε περίφημα, βρίσκοντας ρόλους για όλους τους παίκτες του ρόστερ – βελτιώνοντάς τους μάλιστα – παρά την καταιγίδα από τα διαφορετικά line-up λόγω των τραυματισμών. Είδαμε μια επίθεση με πολύ καλή ροή, off ball κίνηση και συνεργασίες – είδαμε και νεωτερισμούς όπως τον Βruce Brown να κάνει θραύση σαν point center. Είναι ξεκάθαρο ότι η επιρροή του D’Antony πάνω στο Nash είναι σημαντική, και σε μεγάλο βαθμό βλέπουμε μια εκδοχή του small-ball των Rockets από τους φετινούς Nets. Γρήγορο pace, τρίποντος βομβαρδισμός και στην άμυνα switch-all μέχρι τελικής πτώσεως.
Μένει για τον Nash το πιο δύσκολο κομμάτι, που είναι να ενσωματώσει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τους Βig-3 σε μια ομαδική λειτουργία, που πάλι μοιάζει σαν να χτίζεται από την αρχή. Εδώ τα δείγματα από τη σειρά με τους Celtics δεν ήταν για μένα ενθαρρυντικά: οι Nets ξεσκίστηκαν κυριολεκτικά στο isolation, γράφοντας νούμερα που εγώ προσωπικά δεν έχω δει όσο καιρό ασχολούμαι με την στατιστική. Frequency 24.7% στα play-off, όταν οι Clippers που βασίζονται υπερβολικά στο iso γράφουν 12.8%. Στα 3 πρώτα παιχνίδια της σειράς μάλιστα είδαμε κατι εξωπραγματικά 33%. Κόουτς, δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος και το ξέρεις, και ας παίρνεις το εκπληκτικό 1.21 points per possession. Όσο δεν εμπλέκεις τους άλλους παίκτες σου στην επιθετική λειτουργία της ομάδας , αυτοί παγώνουν και δεν θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν στα δύσκολα.
Kαι αυτοί οι άλλοι παίκτες απέδειξαν μέσα στη χρονιά ότι δεν είναι αμελητέα ποσότητα: Harris, Shamet, Jeff Green, Bruce Brown, Timothy Cabarrot, Blake Griffin, Nicolas Claxton κλπ συνθέτουν ένα βαθύ και ποιοτικό συνοδευτικό cast για τους Big 3. (να υπήρχε και ένα παιγμένο σέντερ..)
Η Άμυνα – ή μάλλον ποια άμυνα;
Τα έχουμε ξαναπεί, οι Nets είναι μια κακή αμυντική ομάδα – 22η σε όρους Defensive Rating στη regular – και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Τεράστια τα προβλήματα και στο αμυντικό ριμπάουντ, 23οι στη regular σε όρους Defensive Rebounding. Με Irving και Harden στο backcourt, και με μια μεγάλη τρύπα στο 5 (ο Claxton έχει βελτιωθεί θεαματικά αλλά είναι πολύ άγουρος ακόμα για τέτοιες σειρές) οι Nets έχουν σοβαρά δομικά θέματα στο να βρουν τα defensive stops που χρειάζεται μία contender ομάδα. Εδώ λοιπόν το μεγάλο ερώτημα είναι το τι προτίθεται να κάνει ο Nash με τον Γιάννη. Στα ματς της regular, o Nash πήγε σε straight man to man πάνω του και ο Γιάννης απλά τους σμπαράλιασε. Αν βρει δε κάνα Blake Griffin μπροστά του, θα κλάψουνε μανούλες (πιστεύω πως στο γυμναστήριο του ο Γιάννης πρέπει να έχει ένα ομοίωμα του Blake για σάκο του μποξ). Ο De Andre Jordan δεν εμφανίστηκε καθόλου με τους Celtics, ίσως για να είναι φρέσκος για το μαρκάρισμα του Γιάννη (φρέσκα μπριζολάκια για τα σαγόνια του Γιάννη δηλαδή – κατά παραγγελία).
Μήπως ο Nash έκρυβε τα πραγματικά του σχέδια στα παιχνίδια της regular; Γιατί αν πάει με αφέλεια στο ίδιο set-up δεν τα βλέπω καθόλου καλά τα πράγματα για τους Nets. Είδαμε πάντως και στο τελευταίο παιχνίδι της regular με τους Sixers – όπου ο Nash χρησιμοποίησε ένα πολύ αποτελεσματικό double που απενεργοποίησε τον Embiid – ότι υπάρχουν ιδέες και στο αμυντικό κομμάτι. Είμαι περίεργος να τις δω.
Ήρθε επιτέλους η ώρα των Ελαφιών;
Δεν θα γράψω πολλά για τους Bucks, είμαι σίγουρος πως πολλά τα γνωρίζετε και ο Tucker (ο οποίος βρίσκεται κλειδωμένος στο διπλανό θάλαμο βασανιστηρίων των Hoopfellas Headquarters χωρίς φαγητό και νερό για αρκετές ώρες γράφοντας το δικό του κομμάτι) θα σας τα εξηγήσει καλύτερα από εμένα. Οι Bucks στη σειρά με το Miami ήταν αυτοί που θέλαμε να δούμε τόσα χρόνια, αυτή η σοβαρή contender ομάδα που πολύ πιθανά θα είχε καθαρίσει την Ανατολή αν είχε αυτή την εικόνα πέρσι και πρόπερσι. H τριάδα Γιάννης, Middleton, Holiday έχει κουμπώσει τέλεια μεταξύ της, και ο κόουτς Budenholzer την φορμάρει την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει τον τίτλο. Επιτέλους οι Bucks βγάζουν πλουραλισμό στην επίθεση – με cuts, off-ball δράσεις και αρκετό παιχνίδι στο post – απόρροια και της εξτρά σοβαρής απειλής που αποτελεί η προσθήκη του Jrue Holiday στην περιφέρεια. Οι Βucks δεν “ζουν και πεθαίνουν” μόνο από το τρίποντο πλέον, έχουν και άλλους τρόπους να παράγουν σκορ.
O ρόλος του Jrue Holiday σε αυτήν την καινούρια βερσιόν των Bucks δεν μπορεί να εξαρθεί αρκετά, το σερί ηττών που έγραψαν οι Bucks το χειμώνα εν τη απουσία του δείχνουν το πόσο σημαντικός είναι για την ομάδα. Σε επίπεδο δημιουργίας, εκτέλεσης, άμυνας, decision-making, hustling ήταν πραγματικά εκπληκτικός στη σειρά με το Miami, γράφοντας το θηριώδες +24.5 per game στο +/-. Προσθέτει όμως και κάτι που δεν αποτυπώνεται σε καμία στατιστική μέτρηση. Το λεγόμενο grit: τσαμπουκά, τσαγανό, πως το λέμε;
Τα ψυχομετρικά αποτελέσματα
Θυμάστε πέρσι και πρόπερσι κάτι πελαγωμένα φλωράκια που χάναν τον ουρανό και τα άστρα στα κρίσιμα σημεία; Ξεχάστε τους! Η τριάδα Holiday, Portis, PJ Tucker προσέθεσε δύναμη και αλητεία στο ρόστερ των Bucks, και ο Middleton εξελίσσεται στον clutch σκόρερ που τόσο έχει ανάγκη η ομάδα. Oι Bucks είναι σκληροί φέτος – το Miami το ενιωσε στο πετσί του αυτό. Στη σειρά με τους Nets πάνε ως το θεωρητικό outsider, και αυτό τους βολεύει πολύ. H ταμπέλα της υπερ-φαβόρας αποδείχτηκε συνθλιπτικό βάρος για τους ώμους των Bucks τα τελευταία δύο χρόνια.
Και ο Γιάννης μοιάζει πιο χαλαρός από ποτέ: υπάρχουν και άλλοι πλέον να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά όταν ο ίδιος αδυνατεί να βρει τους χώρους που χρειάζεται.
Ξυρίστε τον
Μία σημαντική προσαρμογή μέσα στη χρονιά για το αμυντικό πλάνο των Bucks ήταν πως αύξησαν τη συχνότητα των αλλαγών στα σκριν, η προσθήκη του PJ Tucker στο trade market έγινε για αυτόν ακριβώς το λόγο. Η κακή αμυντική εικόνα του Γενάρη βελτιώθηκε σημαντικά και οι Bucks τελείωσαν τη σεζόν με την 9η καλύτερη επίδοση σε όρους D.Rat. Υπάρχει όμως ένα ανησυχητικό στατιστικό στοιχείο για την άμυνά τους: οι Bucks μπορεί να προστατεύουν εξαιρετικά το ζωγραφιστό, επιτρέπουν όμως το εύκολο τρίποντο στους αντιπάλους τους. Οι Bucks είναι 28οι σε όγκο προσπαθειών τριπόντων από τους αντιπάλους τους, και 29οι σε όρους ευστοχίας τριπόντων των αντιπάλων τους. Τραγικά νούμερα, που αν τα συνδυάσουμε με το αδιανόητο firepower των Nets αποτελούν συνταγή για την καταστροφή. Ο βαρύς Lopez είναι το πρόβλημα εδώ, και είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι Bucks θα υποχρεωθούν να χαμηλώσουν, παίζοντας χοντρά λεπτά τον Portis ή ακόμη και τον Tucker δίπλα στον Γιάννη.
Ο σοβαρότερος κίνδυνος για την άμυνα των Bucks είναι βεβαίως ο James Harden. Αυτός αποτελεί όχι μόνο μία unguardable πηγή σκορ για τους Nets, αλλά και τον κύριο πόλο της επιθετικής δημιουργίας τους, τον παίκτη που μπορεί να εμπλέξει τους υπόλοιπους σε αποτελεσματικές δράσεις. Η παρουσία του με την second unit των Nets επιτρέπει σε Durant και Irving να ξεκουράζονται χωρίς οι Nets να χάνουν πολλά από τη δύναμη τους. Θεωρώ λοιπόν πως το μαρκάρισμά του είναι η απόλυτη προτεραιότητα για το back-court των Bucks. Εδώ η απουσία του Di Vincenzo θα μετρήσει (όπως φυσικά είναι μεγάλη η απώλεια του Jeff Green για την ελλειπή frontcourt των Nets). To αμυντικό κτήνος Jrue Holiday θα πρέπει εδώ να πράξει το βέλτιστο. Προσοχή όμως: η ικανότητα του Harden να κερδίζει το foul είναι μυθική. Οι Bucks έχουν ανάγκη τον Jrue και μπροστά. Προσοχή στα γρήγορα φάουλ.
War of the Worlds
Πριν ξεκινήσουν τα play-off θα έλεγα ότι περίμενα μια καθαρή επικράτηση των Nets, με ένα πιθανό 4-2. Τώρα δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Οι Bucks ήταν τρομακτικοί στη σειρά με τους Heat, πραγματοποιώντας ένα κβαντικό άλμα σε επίπεδο two-way απόδοσης και πνευματικής ετοιμότητας. Η κακή εμφάνιση των Heat στη σειρά ίσως να δημιουργεί και υπερβολικές εντυπώσεις. Ίσως και όχι. Οι Bucks είναι σίγουρα μια πολύ πιο ισορροπημένη και δουλεμένη ομάδα από τους Nets και αυτό θα παίξει το ρόλο του. Οι Nets πολύ απλά δεν έχουν τα κορμιά για να αντιμετωπίσουν τους Bucks στο ζωγραφιστό σε κανένα επίπεδο.
Το δείγμα των Nets απέναντι στους Celtics και η εύκολη επικράτησή τους δεν δίνει κανένα δικαίωμα για σοβαρά συμπεράσματα. Οι Celtics όχι μόνο ήταν κακοί όλη τη χρονιά, όχι μόνο είχαν σοβαρές απουσίες, είναι και η ομάδα χωρίς μέγεθος (το αντίθετο των Bucks δηλαδή) που ταιριάζει στους Nets. Και όμως ακόμη και απέναντι σε αυτούς τους small Celtics, η ανυπαρξία των defensive stops και rebounding (τελευταιοί από όλες τις ομάδες οι Nets στα play-off στον τομέα του rebound) υπήρξε κραυγαλέα.
Αν οι Nets πάνε σε ακατάσχετο isolation και σε αφελή switch-all στην άμυνα πιστευώ ότι θα φάνε τα μούτρα τους. Θεωρώ ότι θα δούμε σίγουρα τους Nets να μπουκώνουν το ζωγραφιστό με παίκτες τζογάροντας με το τρίποντο των Bucks, κατά το παράδειγμα των περσινών Rockets. Κρίσιμο λοιπόν εδώ το πως θα σουτάρουν από το τρίποντο τα ελάφια.
Είναι πολύ πιθανό επίσης να δούμε τους Nets να βελτιώνονται μέσα στη σειρά, η ομάδα τους είναι στην πραγματικότητα αυτή τη στιγμή ένα work in progress, όπου κάθε παιχνίδι λειτουργεί και ως προετοιμασία για το επόμενο. Δεν θα με εκπλήξει καθόλου να πάρουν κεφάλι από νωρίς οι Bucks και να επιστρέψουν μέσα στη σειρά οι Nets. Δεν θα εκπλαγώ επίσης από μία-δύο πολύ πειστικές νίκες των Bucks. Στα κλειστά όμως ματς οι Nets θα έχουν τον πρώτο λόγο, το ταλέντο στο isolation μιλάει στο τέλος των παιχνιδιών, και οι Nets έχουν στις τάξεις τους τουλάχιστον 2 παίκτες ( Durant, Irving) που έχουν περπατήσει τη διαδρομή ως τον τίτλο στο παρελθόν, και ξέρουν καλά τον δρόμο προς τα εκεί.
Δεν μας λες και ένα σκορ σειράς μπας και πάμε ταμείο;
Ήρθε η ώρα της αλήθειας για τις 2 ομάδες. Για τους Bucks κορυφώνεται μια τριετής προσπάθεια να φτάσουν τουλάχιστον στους τελικούς του NBA. Για τους Nets έρχονται τα πρώτα πραγματικά do or die παιχνίδια, τα πρώτα σοβαρά παιχνίδια των Big-3, έτοιμοι ξε-έτοιμοι δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Στην Αμερική ήδη μιλάνε για τη σειρά που θα βγάλει τον πρωταθλητή, και αυτό δεν απέχει πολύ από την αλήθεια. Η στοιχειώδης μπασκετική λογική λέει πως η πιο ισορροπημένη, two-way ομάδα, η πιο δουλεμένη ομάδα, η πιο φορμαρισμένη ομάδα έχει τον πρώτο λόγο. Αυτή η ομάδα είναι οι Bucks. Αν οι Bucks θέλουν να προχωρήσουν στα play-off θα πρέπει να κοιτάξουν να τελειώσουν τη σειρά νωρίς, στα 5 ή 6 παιχνίδια. Εγώ θα πάω με την κατάργηση της λογικής και τη νίκη των Nets σε 7 παιχνίδια, θαμπωμένος ίσως από την αστερόσκονη των τριών αστέρων. Η τριάδα Harden, Durant, Irving μπορεί να είναι too soon, αλλά είναι κυρίως και πρωτίστως too much για οποιονδήποτε.
Υ.Γ: Οι Λέικερς τελικά δεν ήταν για παραπάνω φέτος. Ήταν ένα συμπέρασμα που είχε καλλιεργηθεί στη σκέψη των περισσοτέρων στη διάρκεια της κανονικής περιόδου και του οποίου η ορθότητα αποδείχθηκε στα playoffs. Οι Σανς ήταν καλύτερη ομάδα και ο Μπούκερ ο καλύτερος παίχτης στο παρκέ. Ας ελπίσουμε να μπορέσει ο Πολ να ξεπεράσει γρήγορα το πρόβλημα τραυματισμού του ώστε οι “Ήλιοι” να μπορέσουν να παίξουν “όπως πρέπει” τη ζαριά τους στη φετινή Δύση. Ντέβιν αγόρι μου, αν κατέβεις στο FIBA θα κλάψουνε μανούλες…
Υ.Γ1: Καταιγιστικές εξελίξεις στη Βοστόνη. Είναι προφανές ότι γίναμε μάρτυρες γεγονότων που προήλθαν από αποφάσεις οι οποίες είχε δουλευτεί καιρό πριν και εντέλει ληφθεί. Καλό είναι να περιμένουμε τις πρώτες κινήσεις του Στίβενς πριν τοποθετηθούμε. Απλά για την κουβέντα, θα ήθελα να δω τον Jay Larranaga να παίρνει την ευκαιρία στο τιμόνι της ομάδας.
Υ.Γ2: H Baskonia έκανε μια εξαιρετική σεζόν, αποδίδοντας μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Κατάφερε μάλιστα να κρατάει τα μάτια του θεατή καρφωμένα στο παρκέ με το επίπεδο έντασης που την χαρακτήριζε και στις δύο πλευρές του παρκέ, το οποίο μάλιστα αποτέλεσε και όχημα ώστε να ανταγωνιστεί σύνολα με μεγαλύτερο ποιοτικό βάθος. Ο Βιλντόζα έχει εγκαταλείψει το καράβι, ο Πολονάρα (παίχτης-κλειδί για αυτό που κατέθεταν οι Βάσκοι στις τέσσερις γραμμές) φαίνεται ότι πακετάρει για Τουρκία και ο Χένρι θέλει να δοκιμάσει τις πιθανότητες του στο ΝΒΑ. Οι Βάσκοι έχασαν στο νήμα τη συμμετοχή στην οχτάδα και έμειναν εκτός ημιτελικών ACB από τη Βαλένθια. Είναι όμως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως πρέπει να ιεραρχούμε τα κριτήρια στις αξιολογήσεις μας. Τα αποτελέσματα ίσως δεν ήταν τα καλύτερα δυνατά. Η δουλειά του προπονητή όμως ήταν υψηλού επιπέδου. Κάπως έτσι άλλωστε στήριξε τον νεαρό Λάσο η Ρεάλ στο ξεκίνημα του στη Μαδρίτη…
