2021 EL F4, Cologne: Στον ποταμό του πεπρωμένου
Το ολοκληρωτικό μπάσκετ της Αναντολού, η σκληράδα και το know how της ΤΣΣΚΑ, οι “τανάλιες” και το ποιοτικό βάθος των Καταλανών, οι σμιλευμένες στη τέχνη του πολέμου προσωπικότητες των Λομβαρδών. Στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία θα δοθεί η τελική μάχη της φετινής σεζόν. Το στέμμα φυλάσσεται στις όχθες του Ρήνου…
Cover photo credit: ΒasketHead
Επιμέλεια κειμένου: Hoopfellas Team
Έφτασε λοιπόν η μεγάλη στιγμή της σεζόν. Στον “οικισμό των Ουβίων”, την ατμοσφαιρική Κολωνία (αλλά χωρίς την παρουσία θεατών δυστυχώς), στις όχθες του Ρήνου (ή αλλιώς στο “ποτάμι του πεπρωμένου” κατά τους Γερμανούς) θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της χρονιάς για την Ευρωλίγκα. Σύνολα με τη δική τους, ξεχωριστή προσωπικότητα και φιλοσοφία, με το καθένα από αυτά να αντιπροσωπεύει όχι απλά την οπτική του τεχνικού της ηγέτη για τον τρόπο που πρέπει να παίζεται το άθλημα αλλά μια ολόκληρη κοσμοθεωρία.
Τις επόμενες ημέρες οι σπουδαίοι αυτοί ηγέτες θα φτάσουν πνευματικά στα όρια τους. Θα ζοριστούν και θα κληθούν να επιστρέψουν, απαντώντας ξανά και ξανά στις κινήσεις του αντιπάλου ή στην εναντίον τους συνθήκη που τείνει να οικοδομηθεί μέσα στο ματς. Είναι η ώρα που γράφεται ιστορία και γεννιούνται οι αναμνήσεις του μέλλοντος. Για εμάς τους ουδέτερους παρατηρητές του αθλήματος, η στιγμή είναι καθόλα απολαυστική. Το περυσινό time out κάνει μάλιστα την προσμονή μεγαλύτερη. Η ομάδα του Hoopfellas, συγκέντρωσε τις δυνάμεις της και σας προσφέρει τις δικές της απόψεις ενόψει των δύο σημερινών ημιτελικών. Ας ανοίξουμε λοιπόν μαζί το φάκελο “Κολωνία 2021″…
Οι επιδόσεις των παιχτών στην Crunch Time από το Newstats.Eu
Πάμε να ρίξουμε μια ματιά στις επιδόσεις των παιχτών στην Crunch time μέσα από τις κάρτες που μας ετοίμασαν οι φίλοι μας από το Newstats.Eu. Περιλαμβάνονται όλες οι εκτελέσεις από το 35ο λεπτό των παιχνιδιών και μετά, όταν το ματς βρίσκεται στους + – 5 πόντους.
O Στεγόσαυρος μας
Φάιναλ φορ λοιπόν. Μια διοργάνωση-φετίχ για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, με το φετινό να αποτελεί ένα ιδιαίτερο κουαρτέτο. Δίπλα στην μόνιμη ΤΣΣΚΑ, έχουμε την Μπαρτσελόνα να επιστρέφει μετά από εφτά χρόνια, η μεγαλύτερη απουσία των Καταλανών από τότε που μονιμοποιήθηκαν στα μεγάλα σαλόνια στα τέλη του ’80. Την Εφές, την σταθερότερη ομάδα κορυφής την τελευταία τριετία αλλά που πριν το 2019 είχε να βρεθεί σε φάιναλ φορ 18 χρόνια. Και την Ολίμπια Μιλάνο, που επιστρέφει σε ένα φάιναλ φορ μετά από 29 ολόκληρα χρόνια.
Τα φάιναλ φορ έχουν μια ιδιαίτερη λογική η οποία εκφράζεται πλήρως στις οδηγίες που μας έδωσε ο «καρδινάλιος» για αυτήν την ανάρτηση: «Αποτυπώστε αυτό που νιώθετε, την πρώτη αίσθηση που συνήθως δε λαθεύει.» Είναι αυτή η αίσθηση ότι, όταν τα πάντα κρίνονται σε 80 αγωνιστικά λεπτά, το πράγμα αναπόφευκτα πηγαίνει στα intangibles της εμπειρίας, της θέλησης, του «άστρου». Για πάμε λοιπόν να δούμε τι ατμοσφαιρικά κύματα πιάνουν οι αντένες μου, με δεδομένο ότι τα τεχνικά θα τα εξηγήσει καλύτερα το υπόλοιπο τιμ.
ΑΝΑΝΤΟΛΟΥ-ΤΣΣΚΑ
Για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία οι Μοσχοβίτες είναι αουτσάιντερ, το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό για μια ομάδα ειδικευμένη στο να στέλνει τον Βατούτιν για καρδιογράφημα κάθε άνοιξη. Η ΤΣΣΚΑ πέρασε ουσιαστικά άνευ αγώνα με την κοβιντιασμένη Φενέρ, όμως πηγαίνει στην Γερμανία έχοντας κερδίσει μια άλλη, αρκετά δυσκολότερη σειρά: τους ημιτελικούς της VTB με την πρώτη της κανονικής περιόδου Ζενίτ, τους οποίους κέρδισε με 3-1 σε τέσσερα δυνατά παιχνίδια. Από τις τέσσερις της Κολωνίας, η ΤΣΣΚΑ ξεκάθαρα είναι η πιο «παιγμένη» στις βδομάδες που μεσολάβησαν από τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα.
Η ΤΣΣΚΑ με εντυπωσίασε με την Ζενίτ, ιδιαίτερα καθώς τα δυο βασικά της όπλα, Σενγκέλια και Κλάιμπερν, έκαναν μεγάλες εμφανίσεις. Έστω και στο παρά πέντε της σεζόν, ο Ιτούδης βλέπει τους δυο σταρ του να φορμάρονται μαζί (αυτό αφορά κυρίως τον Τόκο, ο Αμερικάνος ήταν καλός όλη την χρονιά), με καταλύτη της συνύπαρξης τον Φόιχτμαν, που δένει ιδανικά χάρη στο μέσα-έξω παιχνίδι του και που επιτρέπει στον Ιτούδη να έχει πάντα τουλάχιστον τους δυο από τους τρεις, και συχνά και τους τρεις μαζί, στο παρκέ.
Είναι στην γραμμή των ψηλών που η ΤΣΣΚΑ έχει το μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι σε μια Εφές που θα περιμένει ξανά από τον Ντάνστον να βγάλει δουλειά και που δεν έχει προφανή λύση για το μαρκάρισμα του Κλάιμπερν. Οι Ρώσοι είναι, ακόμα και φέτος με τα προβλήματά τους, η top rebounding ομάδα της λίγκας, ενώ οι Τούρκοι είναι below average σε αυτόν τον τομέα. Σε ματς της μιας ανάσας, η διαφορά στις κατοχές συνήθως κάνει την διαφορά.
Η κατάσταση είναι αντεστραμμένη στην περιφέρεια, με την τετράδα φωτιά Μίσιτς (MVP), Λάρκιν, Σίμον και Μπομπουά να υπερέχει του αποψιλωμένου back-court των Ρώσων. Εδώ το «κάστρο» θα πρέπει να το κρατήσει ο Χάκετ, που κι αυτός έκανε μεγάλη σειρά με την Ζενίτ επιθετικά και αμυντικά. Ο Ιταλο-Αμερικάνος είναι παίκτης φτιαγμένος για φάιναλ φορ και η δουλειά του πάνω στα ατού της Εφές θα κρίνει πολλά. Τον περιμένω έτοιμο να δαγκώσει.
Οι δυο ομάδες αντάλλαξαν 30ρες στην κανονική περίοδο, το οποίο αν δείχνει κάτι για μια από τις δυο είναι πόσο ομάδα μεταπτώσεων είναι η Εφές, αναπόφευκτο ίσως για μια perimeter-heavy ομάδα, που όμως έδειξε και έναν αδικαιολόγητα yolo χαρακτήρα στην σειρά με την Ρεάλ. Παρά την σεζόν του Μίσιτς, οι Τούρκοι φέτος μοιάζουν λιγότερο untouchable σε σχέση με πέρσι και πιο κορεσμένοι από πρόπερσι που πέρασαν πάνω από την Φενέρ στην Βιτόρια. Η προτίμησή μου για το μπάσκετ του Αταμάν είναι δεδομένη, όμως το όλο σκηνικό μου «μυρίζει» ΤΣΣΚΑ.
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΑΡΜΑΝΙ ΜΙΛΑΝΟ
Η κατάσταση θεωρητικά είναι πιο ξεκάθαρη στο άλλο ζευγάρι. Από την μια μεριά η Μπαρτσελόνα, γεμάτη σε όλες τις θέσεις και με έναν προπονητή που τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Από την άλλη η Αρμάνι, που δίνει την αίσθηση ότι παίζει στο φάιναλ φορ περισσότερο επειδή κάποιος έπρεπε να κλείσει την τετράδα και αυτή τράβηξε τον λαχνό. Η πρόκριση διά πυρός και σιδήρου απέναντι στην πρωτάρα Μπάγερν σίγουρα δεν βοηθά το resume της.
Παρόλα αυτά, εγώ φοβήθηκα περισσότερο με όσα έδειξε η Μπαρτσελόνα στην σειρά με την Ζενίτ, όπου έβγαλε πολλά τεχνικά και ψυχολογικά ζητήματα. Η γεμάτη frontline, το καλύτερο αμυντικό περιφερειακό δίδυμο της διοργάνωσης Καλάθης-Χάνγκα, τέσσερις σουτέρ – Μίροτιτς, Αμπρίνες, Κούριτς, Χίγκινς – που μπορούν να διαρρήξουν όποια άμυνα βρουν μπροστά τους, όλα θεωρητικά κάνουν τους Καταλανούς ακλόνητο φαβορί του ημιτελικού. Το θέμα όμως είναι ότι ακριβώς τα ίδια περιμέναμε να δούμε και με την Ζενίτ.
Το μπάσκετ της Αρμάνι δεν με γεμίζει, φέτος όμως μου βγάζει την αίσθηση μιας team of destiny. Έχει τρεις παίκτες που έχουν συμμετάσχει στις 4 από τις τελευταίες 5 πρωταθλήτριες Ευρώπης – Χάινς, Ροντρίγκεθ, Ντατόμε – με τους πρώτους δυο να είναι οι ίσως δυο μεγαλύτεροι winner που κυκλοφορούν στα Ευρωπαϊκά γήπεδα αυτήν την στιγμή. Δίπλα τους ένα αμερικανικό platoon που εξισορροπεί το προφανές κενό ποιότητας με την Μπαρτσελόνα με αθλητικότητα, motor και άγνοια κινδύνου. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο αν πχ ο Λεντέι κερδίσει το matchup με τον Μίροτιτς ή ο Ντιλέινι αυτό με τον Καλάθη.
Πρόσωπο-κλειδί για την ομάδα του Γιασικεβίτσιους αναμφισβήτητα ο Κόρι Χίγκινς, ο μοναδικός στο ρόστερ που «έχει περπατήσει το μονοπάτι» στο παρελθόν από την θέση του πρωταγωνιστή. Θα είναι ο παίκτης της Μπαρτσελόνα που θα πατάει καλά από την πρώτη στιγμή στο παρκέ, και σίγουρα αυτός που ο Σάρας θα «ακουμπήσει» αν το παιχνίδι πάει στο crunch time.
Αν και η Μπαρτσελόνα υπερτερεί στους περισσότερους επιθετικούς δείκτες, οι Ιταλοί δεν υπολείπονται πολύ (πχ 2η και 6η αντίστοιχα σε true shooting %). Αντίθετα, οι δυο ομάδες βρίσκονται στον αντίποδα η μια από την άλλη στα λάθη, με την Μπαρτσελόνα τρίτη χειρότερη σε όλη την Ευρωλίγκα πάνω μόνο από Βιλερμπάν και Άλμπα (!) και την Μιλάνο καλύτερη της διοργάνωσης με τις άλλες δυο ομάδες του φάιναλ φορ (ΤΣΣΚΑ και Εφές) να την ακολουθούν. Η Μπαρτσελόνα από την άλλη έχει την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης. Όλα αυτά με προδιαθέτουν περισσότερο για «σκυλοκαβγά» παρά για ένα overpowering των Καταλανών. Όσο η Αρμάνι θα μένει κοντά θα έχει την ευκαιρία να παίξει την ζαριά της, αν και καλό είναι να έχουμε υπόψη και τον παράγοντα διαιτησία σε αυτόν τον ημιτελικό.
Συμπερασματικά, αν τα φάιναλ φορ κερδίζονται από την ιδανική ισορροπία εμπειρίας, συνοχής, mental toughness και ταλέντου, τότε θα ποντάρω στην ΤΣΣΚΑ. Οι Ρώσοι πέρασαν από σαράντα κύματα φέτος και το adversity χτίζει winners. Σε αντίθεση με τις άλλες τρεις, που έπαιξαν προημιτελικούς-φωτιά στην Ευρωλίγκα πριν ένα μήνα αλλά έκτοτε τσαλαβουτούν στις λίγκες τους με σοφτ ανταγωνισμό, η ΤΣΣΚΑ έκανε την ανάποδη πορεία: μια μίνι-προετοιμασία στην σειρά με την Φενέρ, και τα πραγματικά πλέι οφ της χρονιάς στους ημιτελικούς της VTB με την Ζενίτ την προηγούμενη εβδομάδα. Η Μπαρτσελόνα είναι ακόμα ένα first-year project και συνήθως για να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να στραπατσαριστείς πρώτα – δεν θα εκπλαγώ αν αυτό γίνει στον ημιτελικό κιόλας. Η ΤΣΣΚΑ έρχεται με momentum αλλά χωρίς το βάρος του φαβορί, ο καλύτερος συνδυασμός για να της δώσω το (οριακό) προβάδισμα.
77
Καλησπέρα κι από μένα.
Ο coach Jim δίνει ξανά ευκαιρία. Μου είπε να μπω και μπαίνω…
Το πιάνουμε από εκεί που το αφήσαμε πριν 40 μέρες.
Από ένα σημείο της regular season και μετά όλο και περισσότερο εδραιωνόταν η πεποίθηση πως οδεύαμε ολοταχώς προς έναν τελικό Μπάρτσα – Εφές που αν τελικά προκύψει θα σηματοδοτήσει την αναμέτρηση δυο διαφορετικών μπασκετικών λογικών. Ειδικά μετά τις ανακατατάξεις στην ΤΣΣΚΑ με την αποπομπή του Τζέιμς και τον τραυματισμό του Μιλουτίνοφ οπότε οι Ρώσοι άρχισαν να χάνουν έδαφος, όχι απαραίτητα βαθμολογικά.
Φαινόταν, λοιπόν, πως είχαμε μια κούρσα για δύο με τερματισμό το βράδυ της 30ής Μαΐου στην Κολωνία. Ωστόσο, ο τρόπος που εξελίχθηκαν τα playoffs άλλαξε αρκετά τα δεδομένα, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Τα δυο φαβορί προκρίθηκαν μεν, βγήκαν αρκετά τσαλακωμένα δε περνώντας απ’ την βάσανο του game 5 και αντιμετωπίζοντας το φάσμα ενός απροσδόκητου αποκλεισμού. Η ΤΣΣΚΑ στάθηκε τυχερή αφού βρήκε απέναντί της μια αποδεκατισμένη απ’ τον covidΦενέρ αλλά το sweep αποδείχτηκε πως της έδωσε ώθηση η δύναμη της οποίας αυξήθηκε με την πρόωρη ανανέωση του Ιτούδη που ακολούθησε. Ένα σαφές μήνυμα εμπιστοσύνης και στήριξης καθόλου αμελητέο για τα σπουδαία που είναι μπροστά ιδιαίτερα για μια ομάδα όπως η ΤΣΣΚΑ της οποίας τη σχέση με τον Μάη δεν την λες και ειδυλλιακή.
Αυτή ακριβώς η σπορά αμφιβολιών, η μετατροπή μερικών δεδομένων σε ζητούμενα για τα δύο φαβορί και η μεγαλύτερη αισιοδοξία που διαχέεται πλέον στις τάξεις της ΤΣΣΚΑ, δημιουργούν ένα διαφοροποιημένο σκηνικό ενόψει του διημέρου στην Κολωνία και πάντα σε σχέση με το πως μπήκαν οι ομάδες στα playoffs. Ας φανταστούμε μόνο πόσο διαφορετικά για παράδειγμα θα πήγαινε η Εφές στο μεγάλο ραντεβού αν τελείωνε με 3-0 τη Ρεάλ.
Το παρελθόν είναι διδακτικό. Η φάση των playoffs κάμποσες φορές έχει διαμορφώσει νέες συνθήκες, έχει ανατρέψει καταστάσεις κι έχει πουσάρει ομάδες που δεν έπειθαν ως εκείνο το σημείο. Ολυμπιακός 2012, Μακάμπι 2014, Φενέρ 2016, Ρεάλ 2017…
Εδώ πια περιθώρια για να διορθωθεί μια άσχημη βραδιά δεν υπάρχουν. Είναι η στιγμή που τα λάθη κοστίζουν. Μια βραδιά, 40 λεπτά κι όποιος επιβιώσει. Στην Κολωνία θα παραταχθούν παίκτες και προπονητές με συνολικά 74 παρουσίες σε F4 μετρώντας απ’ το 2002 και μετά.
Ξεχωρίζουν οι «μαθουσάλες» Μεσίνα – Χάινς που βρίσκονται κιόλας στην ίδια ομάδα.
ANADOLU – CSKA
To remake του τελευταίου τελικού. Καθόλου σύνηθες να βλέπουμε ημιτελικό με την «αρκούδα» σε ξεκάθαρο ρόλο outsider.
Οι Ρώσοι συνεχίζουν το σερί των παρουσιών τους στο F4 όπου είναι πλέον μόνιμοι θαμώνες ενώ οι Τούρκοι φτάνουν για 2η συνεχόμενη φορά στο ραντεβού του Μάη που μάλλον θα ήταν 3ηαν δεν είχαμε την περσινή διακοπή. Οι δυο ομάδες ακολούθησαν εντελώς διαφορετικές διαδρομές κατά την διάρκεια της σεζόν ενώ κουφά εξελίχθηκαν και τα δυο μεταξύ τους παιχνίδια. Η κάθε μία σε διαφορετικά χρονικά σημεία της regular season συνέτριψε ως γηπεδούχος τον αντίπαλο σκοράροντας 100 πόντους!
Το παιχνίδι είναι μυστήριο για να το διαβάσει κανείς. Απ’ τη μια ξέρουμε την Εφές και το πως θέλει να παίζει την τελευταία τριετία βλέποντας καθαρά όμως και τις αδυναμίες της κόντρα στη Ρεάλ. Κι απ’ την άλλη έχουμε μια ομάδα που άλλαξε μορφή στα μέσα της σεζόν αντικαθιστώντας δυο βασικότατους παίκτες της και προσπαθώντας παράλληλα να βάλει νέες αρχές στο παιχνίδι της. Αυτό ακριβώς το σημείο είναι που κάνει την ΤΣΣΚΑ απρόβλεπτη αφού μετά το πρώτο διάστημα με αρκετές δυσκολίες και προβλήματα, τελευταία έχει αρχίσει να αφομοιώνει το νέο στυλ παιχνιδιού χωρίς όμως να μπορεί εύκολα να εκτιμηθεί η καλύτερη εκδοχή της. Είναι χαρακτηριστική η πρόοδος που αποτυπώνεται και στα 4 ματς της ημιτελικής σειράς στην VTB κόντρα στη Ζενίτ. Υπό μία έννοια αυτή η δύσκολη σειρά κόντρα στην ομάδα του Πασκουάλ ήταν ό,τι καλύτερο για την ομάδα του Ιτούδη αυτή την περίοδο ώστε να τεσταριστεί. Η απουσία του δεσποτικού Τζέιμς έχει αναβαθμίσει παίκτες που αν δεν ασφυκτιούσαν με την παρουσία του Αμερικανού ήταν τουλάχιστον λιγότερο ενεργοί επιθετικά. Χάκετ, Κλάιμπερν, Σενγκέλια και Βόιντγκμαν μοιράζονται το βάρος σε μια πιο δημοκρατικού τύπου πλουραλιστική επιθετική κατεύθυνση.
Η βελτιωμένη εσχάτως άμυνα της ΤΣΣΚΑ θα κρίνει πολλά και κυρίως η συμπεριφορά των περιφερειακών της. Ο Ιτούδης έχει πόδια να κυνηγήσουν και διαθέσιμους να θυσιαστούν απέναντι στο καλύτερο backcourtτης Ευρώπης (Χάκετ, Κουρμπάνοφ και το υποτιμημένο αμυντικό φίλτρο του Χίλιαρντ). Ο coach χαμηλώνει συχνά πλέον χωρίς Μιλουτίνοφ με Σενγκέλια αρκετά στο «5». Ο «Τόκο» βοηθιέται πολύ τόσο απ’ την stretch ικανότητα του Βόιγκντμαν όσο κι απ’ την δημιουργική ευχέρεια του Γερμανού. Ενώ κουμπώνει καλά και στα σχήματα με τον Κλάιμπερν στο «4».
Απ’ την άλλη, πολύ σημαντικό παράγοντα στην εξέλιξη του παιχνιδιού θα αποτελέσει το αμυντικό ριμπάουντ για την Εφές, την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας του Αταμάν (απ’ τις πιο αδύναμες στη λίγκα -αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα στη σειρά με την Ρεάλ ακόμη και στα ματς που δεν αγωνίστηκε ο Ταβάρες). Μην ξεχνάμε πως θα βρει απέναντι το Νο 1 σε όρους ORB%. Παρά την απουσία του Μπολομπόι (επέστρεψε στο τελευταίο ματς με την Ζενίτ με μια ολιγόλεπτη συμμετοχή), η επίθεση της ΤΣΣΚΑ στηρίζεται πολύ στις κατοχές από επιθετικά ριμπάουντ. Στο συγκεκριμένο ματς δε, θα την βοηθήσει και στο αμυντικό transitionπου φυσικά είναι must.
Η Εφές μετά το ψυχοφθόρο game 5 κόντρα στη Ρεάλ έχει μπει σε διαδικασία αποφόρτισης. Παίζει στο ρελαντί στην TBL όπου δεν έχει ουσιαστικά αντίπαλο μέχρι τους τελικούς. Απ’ την άλλη, η ΤΣΣΚΑ εκτός της σειράς με την Ζενίτ είχε ένα ζόρικο αντάμωμα με την Νίζνι και γενικά φαίνεται πιο τσιτωμένη.
Στα δικά μου μάτια ο α’ ημιτελικός είναι 50%-50%. Αν έπρεπε να επιλέξω έναν αναγκαστικά θα πόνταρα στην ΤΣΣΚΑ.
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΑΡΜΑΝΙ ΜΙΛΑΝΟ
Η Μπάρτσα επιστρέφει σε F4 μετά από 7 χρόνια ενώ η Ολύμπια κάνει την παρθενική της εμφάνιση σε F4 στη σύγχρονη Euroleague, 29 χρόνια μετά τον ημιτελικό των «κόκκινων παπουτσιών» στην Κωνσταντινούπολη το ’92 όπου τα μωρά του πρωτάρη Ζοτς ξεπάστρεψαν τους Ρίβα, Ντόκινς, Πίτις, Ρότζερς κλπ.
Στη regularseasonοι «μπλαουγκράνα» κέρδισαν και τις δυο φορές. Στο Μιλάνο κάνοντας επίδειξη δύναμης ενώ στην έδρα τους τρέχοντας ένα εκπληκτικό 21-2 στα τελευταία 4 λεπτά του ματς μετατρέποντας το -3 σε +16!
Η Μπάρτσα επιβίωσε απ’ την πολύ σκληρή σειρά με την Ζενίτ. Μπορεί στο 5ο ματς να λυτρώθηκε κερδίζοντας άνετα αλλά πριν από ‘κει έφτασε ένα σουτ μακριά απ’ το 0-2. Το ματσάρισμα με τον Τσάβι των λίγων κατοχών, του low mistake basket και της καλής κυκλοφορίας της μπάλας, την δυσκόλεψε πολύ αναδεικνύοντας αδυναμίες που μάλλον ήταν κρυμμένες. Ο Σάρας θα βρει πλέον απέναντί του μια εντελώς διαφορετική ομάδα και νομίζω πως θα νιώσει βολικότερα για να την αντιμετωπίσει. Η Αρμάνι στηρίζεται πολύ στην προσωπική φάση παικτών όπως ο Σιλντς (ο φετινός MVP των Ιταλών και σε δαιμονισμένη κατάσταση τελευταία), ο Ντιλέινι κι ο Πάντερ και την ευστοχία απ’ τα 6,75 με σουτ που προκύπτουν απ’ αυτό το πλαίσιο κυρίως δηλ. με kickout. H Μπάρτσα έχει τα εργαλεία να την σταματήσει (επιτρέπει το χαμηλότερο ποσοστό σε σουτ 3π. στους αντιπάλους της). Επιπλέον, το σύνολο του Μεσίνα ψάχνει το transitionστην επίθεση με άξονες τους πλάγιους με έφεση σ’ αυτό το κομμάτι. Κι εδώ υπάρχει το αντίδοτο απ’ το σύνολο του Σάρας με την μεγάλη πίεση που ασκεί στο επιθετικό ριμπάουντ αλλά και το βάρος στο lowpostπαιχνίδι.
Το ερώτημα για τους Καταλανούς είναι πως θα συμπεριφερθούν επιθετικά μιας και σε 3 τουλάχιστον ματς κόντρα στη Ζενίτ εμφανίστηκαν μονοδιάστατοι, δύσκαμπτοι και αντιπαραγωγικοί. Εδώ βασική παράμετρος είναι ποιος Μίροτιτς θα προσγειωθεί στην Κολωνία. Ο διστακτικός και χωρίς αυτοπεποίθηση παίκτης των playoffs όπου ο Τόμας του πήρε το σκαλπ ή ο υποψήφιος MVP της regular season;
Οι Ιταλοί είναι ήδη επιτυχημένοι. Πέρασαν τον σκόπελο των playoffsαξιοποιώντας το καλό ματσάρισμα με την Μπάγερν και πηγαίνουν στην Κολωνία χωρίς πίεση. Έχουν πολλούς περπατημένους σε F4 με τον Μεσίνα πρώτο και καλύτερο. Για να προκριθούν, όμως, θα χρειαστούν πολλά. Και πρωτίστως να αντιπαρατάξουν σκληράδα στην σκληράδα των αντιπάλων. Η Αρμάνι δυσκολεύεται φέτος να διαβάσει τις άμυνες που μπορούν να περιορίσουν το 1 on 1 παιχνίδι των περιφερειακών της και ιδιαίτερα όταν δεν βρίσκεται στην πεντάδα ο Σέρχι.
Κι οι δυο ομάδες έκαναν συντήρηση μετά τα playoffs της Euroleague. Ο Σάρας έδωσε ανάσες στους βασικούς στα τελευταία παιχνίδια της regular season της ACBενώ κι ο Μεσίνα προχώρησε σε κάτι αντίστοιχο στα ματς με Τρέντο στην πρώτη φάση των playoffs στη Legabasket και με Βενέτσια στα ημιτελικά.
Το match up Χάινς – Ντέιβις είναι extra bonus του ημιτελικού.
Οι πιθανότητες είναι σαφώς υπέρ της Μπάρτσα αλλά όχι παραπάνω από 60%-40%.
Kon
ΤΣΣΚΑ–ΑΝΑΝΤΟΛΟΥ
Ιδιαίτερα αμφίρροπος ο πρώτος χρονικά ημιτελικός με τις δύο ομάδες να έχουν ανοικτές παρτίδες έχοντας μοιραστεί τις εντυπώσεις στα δύο παιχνίδια της κανονικής διάρκειας. Η ΤΣΣΚΑ σαφώς έχει αλλάξει αρκετά από την νύχτα που η Εφές την «διαμέλισε» στην Πόλη (100-70 στο ματς του δευτέρου γύρου). Είπα άλλαξε και μάλλον δεν θα χρησιμοποιούσα την λέξη αποδυναμώθηκε πάρα τις απουσίες των Τζέιμς – Μιλουτίνοφ. Οι σειρές κόντρα σε Φενέρ (παρά τις απουσίες των Τούρκων) για τα EL playoffs και Ζενίτ για τα ημιτελικά της VTB αποδεικνύουν ότι ο coach Ιτούδης είναι ο πιο υποτιμημένος star αυτής της ομάδας.
Στο απέναντι στρατόπεδο η Εφές στα playoffs «τσαλάκωσε» την εικόνα του άτρωτου συνόλου που είχε χτίσει με την πορεία της στο δέυτερο μισό της σεζόν. Ωστόσο η δια πυρός και σιδήρου πρόκριση επι ενός proven winner αντιπάλου όπως η Ρεάλ ίσως αποδειχθεί κρυφή ευλογία για τους Τούρκους, με φόντο την πνευματική ετοιμότητα που απαιτεί το final four της Κολωνίας.
Σε επίπεδο τεχνικής ανάλυσης, η ΤΣΣΚΑ θα συναντήσει την ύψιστη πρόκληση που μπορεί να βρεί στο διάβα της μια ευρωπαϊκή άμυνα σήμερα. Την χειμαρρώδη επίθεση της Εφές [OffRtg (1η): 104.6] με το ραφιναρισμένο επιθετικό σύστημα που τρέχει υπό τον στρατηγό(…) Αταμάν. Ο Τούρκος coach έχει χτίσει το κατάλληλο scheme ώστε να παίρνει το μέγιστο από την πλειάδα 3 level scorers που έχει στην περιφέρεια (Λάρκιν, Μίσιτς, Σίμον, Μπόμπουα). Η αποτελεσματικότητα της (stagger) zipper flow secondary offense που τρέχει η Εφές, με σκοπό να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να βάλει τους σολίστ της στον άξονα (Spread PnR), θα είναι βασική ένδειξη για την πορεία του ημιτελικού.
Θεωρώ πως ο Ιτούδης θα παίξει κάποια στιγμή το χαρτί της switching defense για την αναχαίτιση της πληθωρικής επίθεσης των Τούρκων, χωρίς ωστόσο η συγκεκριμένη τακτική να αποτελεί το βασικό του αμυντικό όχημα. Στην περίπτωση που την ακολουθήσει είναι κρίσιμο για τους Ρώσους να ελέγξουν τον High-Low flash cutter των Τούρκων καθώς και το seal του ψηλού που θα έχει το mismatch χαμηλά.
Στο επιθετικό μισό η ΤΣΣΚΑ θα «ακουμπήσει» σε σημαντικό βαθμό πάνω στους Κλάιμπερν (η ατμόσφαιρα μυρίζει μεγάλο παιχνίδι από τον συγκεκριμένο) και Σενγκέλια στην βάση του iso-up tempo παιχνιδιού της. Από εκεί και πέρα σαφώς θα επιχειρήσει να υποστηρίξει την επίθεση απομόνωσης βάζοντας πίεση στα box out της Αναντολού με το μέγεθός και την crash the glass τακτική της στο επιθετικό ριμπάουντ [ORB(1η): 32%], το οποίο ενδεχομένως να της χαρίσει ορισμένες κατοχές χρυσάφι για έναν ημιτελικό.
Key match-up: Χάκετ vs Μίσιτς
Ο Χάκετ βρίσκεται φέτος σε ημιάγρια κατάσταση πλημμυρίζοντας intangibles το παρκέ καθέ φορά που αγωνίζεται με τον high motor – no fear χαρακτήρα του. Απέναντί του θα βρει τον floor general της Εφές, και MVP της φετινής διοργάνωσης, Βασίλιε Μίσιτς ο οποίος έχει χίλιους και έναν τρόπους να κόψει μια άμυνα στα δύο. Η μονομαχία τους είναι must watch.
Εκτίμηση: Αν και το isolation game της ΤΣΣΚΑ ταιριάζει καλύτερα στην φύση αυτών των παιχνιδιών, θα δώσω την ψήφο μου στην Εφές καθώς έχει όλα τα φόντα να τελειώσει την δουλεία που άφησε στην μέση την περυσινή σεζόν…
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΑΡΜΑΝΙ ΜΙΛΑΝΟ
Ο δεύτερος ημιτελικός, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, έχει ξεκάθαρο φαβορί και αουτσάιντερ κόντρα στην πεποίθηση που θέλει καθένα από τους διεκδικητές σε ένα Final four να έχει από 25% πιθανότητες. Ο γαλαξίας αστέρων του Σάρας είναι καταδικασμένος να κατακτήσει το τρόπαιο για να θεωρηθεί η σεζόν επιτυχημένη και αυτό το βάρος δεν είναι καθόλου αμελητέο. Προσωπικά στο μπασκετικό φως που ξεχύθηκε κατά την διάρκεια της μονομαχίας των Σάρας και Τσάβι στα φετινά playoffs δεν είδα πουθενά την σκιά του αποκλεισμού των Μπλαουγκράνα. Τα do or die παιχνίδια ενός final four ωστόσο είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Πόσο μάλλον όταν στο αντίπαλο στρατόπεδο βρίσκεται ένα σύνολο απο μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους καθηγούμενους από έναν προπονητή που έχει περπατήσει ολόκληρο τον δρόμο τέσσερις φορές στην καρίερα του.
Φέτος η Αρμάνι έχει ένα πραγματικό two way σύνολο το οποίο στην επίθεση έχει υιοθετήσει έναν perimeter oriented/iso spacing χαρακτήρα ο οποίος την κατέστησε μια από τις καλύτερες shooting teams της διοργάνωσης (3pt.: 41.6% στην regular season). Δυστυχώς για την ίδια, απέναντί της θα παραταχθεί μια ομάδα που δεν δίνει κανένα ελεύθερο σουτ ρίχνοντας τα ποσοστά των αντιπάλων της από την περίμετρο στο πάτωμα (OPP3P: 34.3%). Τα δύο παιχνίδια της regular season όπου η Μπαρτσελόνα επικράτησε των Ιταλών πνίγοντάς τους με την περιφερειακή της άμυνα (JTB στις off screen actions, παγίδες στα iso) έρχονται προς επίρρωσιν του παραπάνω ισχυρισμού.
Η αποτελεματικότητα της Αρμάνι απο την περίμετρο (στόχος το 38+%) θα είναι λοιπόν αυτή που θα κρίνει τις πιθανότητές της να επιβιώσει απο την μετωπική με τους Μπλαουγκράνα, σε ένα παιχνίδι που φαίνεται οτι θα πάει σε χαμηλό σκορ. Η ποιότητα και το veteran leadership του Τσάτσο θα είναι «εκεί» ωστόσο θα χρειαστεί συμπαραστάτες.
Αμυντικά ο Μεσίνα θα πρέπει να προετοιμάσει τους παίκτες του ώστε να αμυνθούν στο Spain PnR της Μπάρτσα, το οποίο προκύπτει από διάφορες εισαγωγικές δράσεις, και θα χρησιμοποιηθεί από τον Σάρας για να χτυπήσει στην καρδία της άμυνας των Ιταλών (με πάσα του Καλάθη στο roll του ψηλού) ρίχνοντας ως δόλωμα στο back screen κάποιον εκ των Κούριτς, Αμπρίνες. Σημειώστε επίσης ότι οι Μπλαουγκράνα είναι η πιο καλοδουλεμένη ομάδα της διοργάνωσης σε SLOB-BLOB καταστάσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται για παιχνίδια αυτής της φύσεως.
Key match-up: Ντέιβις Vs Χάινς
O σέντερ των Καταλανών βελτιώνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια και στην σειρά με την Ζενίτ ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του, αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά ότι είναι elite παίκτης για την διοργάνωση. Αυτή τη φορά θα βρει απέναντί του ωστόσο τον μεγαλύτερο winner της περασμένης δεκαετίας στην Ευρώπη. Η μονομαχία τους θα διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στην αναμέτρηση.
Εκτίμηση: Το παιχνίδι της Μπάρτσα είναι κομμένο και ραμμένο για τις σκυλομαχίες της άνοιξης. Από την άλλη, μια φωνή μου ψιθυρίζει εδώ και μέρες ότι ο Έκτορας θα στρογγυλοκαθίσει στον θρόνο για πέμπτη φoρά την Κυριακή το βράδυ. Την αγνοώ. Έτσι και αλλιώς ποτέ δεν εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Τα λεφτά μου (και η καρδιά μου) σε Σάρας-Νικ…
Jim Conway
ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ-ΑΝΑΝΤΟΛΟΥ ΕΦΕΣ
Σούπερ ματς του οποίου ο αμφίβολος ως προς την πρόγνωση χαρακτήρας παίρνει ένα ισχυρό boost από το timing στο οποίο διεξάγεται η αναμέτρηση. Ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα γιατί ο λαός του Hoopfellas δεν θέλει προλόγους…
Οι δύο ομάδες τερμάτισαν στη δεύτερη (σε ισοβαθμία με την πρωτοπόρο Μπαρτσελόνα οι Ρώσοι) και τρίτη θέση (δύο ματς πίσω από την «αρκούδα» η Αναντολού) στην κανονική περίοδο, όμως η αίσθηση που άφησε το φετινό performance τους είναι διαφορετική. Όπως σας έχω εξομολογηθεί στις συζητήσεις μας μέσα στη σεζόν, το μπάσκετ της ΤΣΣΚΑ απείχε πολύ από το να πλησιάσει κάπου κοντά στον όρο «θελκτικό». Oι Ρώσοι έδειξαν να πέφτουν στην παγίδα του μεταμοντερνισμού, φορτώνοντας τη γραμμή ψηλών με μέγεθος και ελίτ ποιότητα όμως απενεργοποίησαν ένα μεγάλο μέρος των δεξιοτήτων που υπήρχαν στη δεξαμενή με τον τρόπο που επέλεξαν να αναπτυχθούν, καταλήγοντας σε μια (μάλλον υποτιμητική για τις δυνατότητες αυτού του ρόστερ) σχέση εξάρτησης με τον Μάικ Τζέιμς.
Αντίθετα η Αναντολού ξεκίνησε «αργά» αλλά στο δεύτερο μισό ήταν μάλλον η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης πιάνοντας πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης όταν ο Αταμάν φρέσκαρε τη γραμμή ψηλών με τον Σανλί σε βασικό ρόλο και η ομάδα του ανέβασε το επίπεδο της άμυνας της. Παρ’όλα αυτά, υπάρχει ένα προθάλαμος γεγονότων που αλλάζει την ατμόσφαιρα στο παρκέ μέχρι την αναμέτρηση της Κολωνίας.
Οκ, το μπάσκετ της Αναντολού (και δη όταν αυτό βρίσκεται στην καλύτερη μορφή του) είναι υπέρτερο από το αντίστοιχο 1οn1 παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ το οποίο όντως είναι πιο εύκολα αναγνώσιμο. Οι Τούρκοι είναι πιο πληθωρικοί σε όρους ανάπτυξης και όσον αφορά τη φύση των συνεργασιών τους και στις δύο πλευρές του παρκέ. Εάν καταφέρουν και ντριμπλάρουν το ανάχωμα της «σκυλομαχίας», ρολάροντας στο επιθετικό κομμάτι με το passing game και την ικανότητα των περιφερειακών τους να δημιουργούν ρήγμα, θα πέσουν κεφάλια. Είναι καλύτερη ομάδα; Ναι. Μπαίνει στον ημιτελικό της Κολωνίας με σαφές προβάδισμα; Σε καμία περίπτωση.
Φιλτράροντας την πορεία της ΤΣΣΚΑ από την αποχώρηση του Τζέιμς και μετά και με σημείο αναφοράς την πρόσφατη, πολύ ανταγωνιστική σειρά με τη Ζενίτ στα ημιτελικά της VTB, λαμβάνουμε την αίσθηση ότι η «αρκούδα» έχει χτυπηθεί ευχάριστα από ένα κύμα συσπείρωσης και ακουμπάει για πρώτη φορά φέτος σε τέτοιο βαθμό, τον όρο unit και ότι αυτός αντιπροσωπεύει. Ο Χάκετ έκανε μια καταπληκτική σειρά (ως συνέχεια των playoffs) καλύπτοντας το κενό του Λούντμπεργκ. Η άμυνα (footwork, ένταση, effort) του Ιταλού στην πίσω γραμμή (θα πρέπει να πληρώνεται με παχυλό μισθό μόνο για τον τρόπο με τον οποίον απαγορεύει την εισαγωγική πάσα στο low post) είναι κάτι unique. Ο Κλάιμπερν βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, ο Σενγκέλια είναι ανεβασμένος και οι Voightmann-Hilliard ανεβάζουν τα οκτάνια της δεύτερης καλύτερης επίθεσης της λίγκας (πίσω από αυτήν της Αναντολού) σε μια περίοδο όπου η ΤΣΣΚΑ παίζει καλύτερα στα μετόπισθεν. Οι multi-forward lineups και τα τεχνάσματα με τους Κουρμπάνοφ και Κλάιμπερν επάνω στον Πάνγκος (την ώρα που ο Τσάβι έπαιζε με Ζούμπκοφ-Τόμας στα φόργουορντ) λειτούργησαν.
Εν ολίγοις, η συνθήκη είναι ευνοϊκή για την «αρκούδα» σε αυτό το F4. Πηγαίνει στην Κολωνία ως η ομάδα που απέδωσε το λιγότερο ποιοτικό μπάσκετ εκ των τεσσάρων μέσα στη σεζόν, καταφέρνοντας όμως να πάρει τα αποτελέσματα που ήθελε με αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Ο Ιτούδης θα προσπαθήσει να αναχαιτίσει τη δράση των γκαρντ της Αναντολού με τους ψηλούς wings του, κεφαλαιοποιώντας την αθλητική υπεροχή της ομάδας του αλλά και τη δυναμική της στο ριμπάουντ. Η ΤΣΣΚΑ θα προσπαθήσει να μετατρέψει το μέγεθος της σε παράγοντας, μικραίνοντας το γήπεδο και χαλώντας τις γωνίες πάσας του αντιπάλου ώστε να απενεργοποιήσει την κυκλοφορία της μπάλας και να τον οδηγήσει για μεγάλο διάστημα σε παιχνίδι ένας με έναν. Η Αναντολού είναι πιο skilled. Όμως εάν οι Ρώσοι καταφέρουν να μετατρέψουν την αναμέτρηση σε Dogfight , προσφέροντας μας ένα κλειστό ματς, οι πιθανότητες τους για επικράτηση θα είναι σημαντικές.
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΟΛΙΜΠΙΑ ΜΙΛΑΝΟ
Οι Καταλανοί βρίσκουν στον δρόμο τους τον expert των ημιτελικών των F4, Ετόρε Μεσίνα, σε μια μάχη που αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η Μπαρτσελόνα κατάφερε να κλειδώσει τους Λομβαρδούς με την σπουδαία άμυνα της στα δύο ματς της κανονικής περιόδου, κρατώντας την Ολίμπια σε χαμηλή πτήση. Στο παιχνίδι του Παλάου Μπλαουγκράνα, οι Λομβαρδοί ήταν εξαιρετικοί για 35 περίπου λεπτά, δεχόμενοι όμως ένα σερί 21-2 στο τέλος το οποίο και έκρινε τον τελικό νικητή.
Η Μπαρτσελόνα ήταν η καλύτερη ομάδα της regular season και η πρώτη θέση που κατέκτησε είναι απόλυτα δίκαιη. Ένα πολύ ποιοτικό ρόστερ με την πιο λεπτομερή σύνθεση δεξιοτήτων που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια όσον αφορά την οικοδόμηση του, μια άμυνα η οποία έπνιγε τους αντιπάλους, ένας μεγάλος ηγέτης στην άκρη του πάγκου. Ομολογώ ότι δεν περίμενα μια τόσο πειστική εικόνα από την πρώτη χρονιά του Σάρας στη Βαρκελώνη. Η αλλαγή στον αέρα που πνέει στα πνευμόνια της ομάδας και στην κουλτούρα της σε αγωνιστικούς όρους (αλλά και το πώς έχουν αγκαλιάσει αυτή την αλλαγή οι αθλητές) είναι χαρακτηριστική και αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως επίτευγμα του κόουτς Γιασικεβίτσιους στο νέο του περιβάλλον.
Η Ολίμπια πηγαίνει στη Κολωνία για να κάνει θόρυβο. Η επιστροφή στα F4s είναι προφανώς μια μεγάλη επιτυχία για τους Λομβαρδούς όμως όταν στην ηγεσία σου έχεις μορφές όπως ο κόουτς Μεσίνα, ο Χάινς και ο Ροντρίγκεθ, ξέρεις ότι μπορείς να εμφανίσεις αυτό τον σκληροτράχηλο χαρακτήρα που απαιτείται για να τελειώσεις τη δουλειά.
Οι δύο ομάδες σουτάρουν εξαιρετικά πίσω από τη γραμμή του τριπόντου. Οι Καταλανοί κατεβάζουν τους επιθετικούς δείκτες των αντιπάλων στο πάτωμα (43.6 FG%, 34.1% 3PT) και αυτό θα είναι μια πρόκληση για την επίθεση των σολίστ και της προσωπικής φάσης που λανσάρουν οι Λομβαρδοί, σε αντίθεση με αυτήν των συνεργασιών που τρέχει η ισπανική ομάδα. Ο Καλάθης μοίρασε 25 τελικές στα δύο ματς της κανονικής περιόδου όμως ο Μεσίνα θα στοχεύσει (με οδηγό την τακτική που ακολούθησε η Ζενίτ στα playoffs και ίσως με τον Σιλντς επάνω στον Νικ) να απενεργοποιήσει τις off screen-δράσεις για τους shooting wings των Καταλανών και θα εστιάσει στο να κλειδώσει το δίδυμο Μίροτιτς-Ντέιβις. Εάν το καταφέρει, ξέρει ότι θα πάρει το τιμόνι της αναμέτρησης στα χέρια του. Ανάλογη στόχευση θα παρουσιάσει και η Μπαρτσελόνα προσπαθώντας να κρατήσει χαμηλά τους Σιλντς-Πάντερ (αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών που ξεπεράστηκαν τις τελευταίες ημέρες). Κλειδί για την Αρμάνι η απόδοση των main ball handlers της, Σέρχιο & Ντιλέινι.
Η Μπαρτσελόνα είναι η καλύτερη ομάδα εκ των δύο. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Κατά τη γνώμη μου, είναι η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Καλείται όμως να δείξει χαρακτήρα, σηκώνοντας το τεράστιο βάρος του φαβορί απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν έχει τίποτα να χάσει. Και θυμάμαι πολλές «καλύτερες ομάδες» να πέφτουν εντυπωσιακά σε αυτά τα ματς της μιας ανάσας.
Όπως έλεγε και ο Ντίλαν:
“It was gravity which pulled us down and destiny which broke us apart.”
Υ.Γ: Είναι απλά η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Ο Vasilije Micic ήταν ο πιο ολοκληρωμένος αθλητής που πάτησε φέτος στα παρκέ της διοργάνωσης και δίκαια κατέκτησε το βραβείο του MVP. Τρομερή δικαίωση για ένα παιδί που βολόδερνε στον πάγκο της Μπάγερν στα 22 του και έπαιζε στην Τόφας πριν πάρει το κάλεσμα από τη Ζάλγκιρις του Σάρας, το οποίο έμελλε να αλλάξει την πορεία της καριέρας του.
Y.Γ1: Η επιτομή του “σας κάνω πλάκα”…
Υ.Γ2: Δύο ισάξιοι αντίπαλοι, μια τρομερή σειρά. Οι ομάδες του Λαυρίου και του Προμηθέα μας δίνουν αυτό που όλοι περιμέναμε από αυτό το bras de fer. Small ball, παγίδες στο μισό γήπεδο, ταχύτητα, 1on1 skills, μπάσκετ υψηλού ρυθμού και έντασης. Τάση την οποία οφείλουν να ακολουθήσουν και άλλα σύνολα τη νέα σεζόν μιας και “κουμπώνει” σωστά στο αγωνιστικό περιβάλλον της λίγκας μας. Μπράβο και στις δύο πλευρές…
