Μια Βόλτα στην Ιβηρική (by Στεγόσαυρος)

Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας, οι ιδιαιτερότητες, το σκάουτινγκ, η κολεγιακή κατεύθυνση, οι ομάδες και οι παίχτες-έκπληξη. Ο “Στεγόσαυρος” μας ταξιδεύει στην αγαπημένη του ευρωπαϊκή λίγκα, την ACB…

 

Αρχές Φλεβάρη και είναι ώρα για ένα ταξιδάκι, αυτή τη φορά με προορισμό την Ιβηρική και την ACB. Η καλύτερη λίγκα του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι εδώ, όρθια και πολύ δυνατή, παράγοντας σπουδαίους παίχτες και ενδιαφέρουσες ομάδες που ανταγωνίζονται και νικούν σε όλες τις βαθμίδες. Τη σημερινή ξενάγηση μας, έχει αναλάβει ο “Στεγόσαυρος” ο οποίος έχει επικεντρωθεί στο ισπανικό πρωτάθλημα τον τελευταίο καιρό και αν μη τι άλλο, οι σκέψεις του γεννούν ερεθίσματα.

Ας τον ανεβάσουμε στο βήμα λοιπόν…

 

Στεγόσαυρος: “Φέτος αποφάσισα να ασχοληθώ για πρώτη φορά σοβαρά με την ACB, το εδώ και 15 χρόνια καλύτερο εθνικό πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Όπως θα ξέρει ο Τζιμ (και ενδεχομένως και άλλοι από εσάς), παραδοσιακά είμαι Ιταλόφιλος, αλλά σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να μην έχω μια άποψη του πώς λειτουργεί μια λίγκα που βρίσκεται στην κορυφή για τόσο καιρό.

Κάτι άλλο που με τράβηξε είναι η διεθνοποίηση της ισπανικής λίγκας λόγω δυο κανόνων: Πρώτον, ως «κοινοτικοί» θεωρούνται και οι παίκτες από χώρες της συμφωνίας Κοτονού, μιας συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου που έχει υπογράψει η ΕΕ με χώρες της Αφρικής και της Καραϊβικής. Έτσι, παίκτες πχ από την Σενεγάλη και το Μάλι αγωνίζονται όπως οι Ευρωπαίοι, ενώ αυτό εξηγεί και τα εξωτικά διαβατήρια που κάποιοι Αμερικάνοι έχουν πάρει για να μην πιάνονται για ξένοι (πχ ο Μπράντον Ντέιβις έχει διαβατήριο Ουγκάντας).

 

Δεύτερον, ως Ισπανοί θεωρούνται όλοι οι παίκτες, ανεξαρτήτως εθνικότητας, που αγωνίζονται στην Ισπανία από μικρή ηλικία. Έτσι, αν και μια ομάδα πρέπει να έχει 4 «Ισπανούς» τουλάχιστον στο ρόστερ της, στην πράξη αυτοί είναι συχνά λιγότεροι. Αυτό επίσης δίνει κίνητρο στις ομάδες να ανοίξουν το σκάουτινγκ τους σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης και Αφρικής, γνωρίζοντας ότι αν βγάλουν κάποιον παίκτη αυτός θα μπορεί να παίζει ως Ισπανός και θα είναι asset για μεταγραφή σε κάποια μεγαλύτερη ομάδα από την οποία θα μπορούν να επωφεληθούν. Ακόμα και μικρές ομάδες όπως η Φουενλαμπράδα «ανεβάζουν» ταλέντα από ανεπτυγμένες μπασκετικά χώρες όπως η Σλοβενία. Με αυτόν τον τρόπο, η ACB λειτουργεί ως ντε φάκτο κολεγιακό πρωτάθλημα της Ευρώπης από το οποίο τα τελευταία χρόνια έχουν βγει ο Σενγκέλια, ο Ντόντσιτς, ο Σατοράνσκι, ο Πορζίνγκις κ.α.

 

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τους παίκτες από Λατινική Αμερική, τότε καταλαβαίνουμε τον κοσμοπολιτικό χαρακτήρα της ACB. Σε αντίθεση με την Ιταλία, όπου πλέον οι περισσότερες ομάδες έχουν 5-6 Αμερικάνους, οι παίκτες από τις ΗΠΑ είναι αρκετά λιγότεροι στην Ισπανία, στις περισσότερες ομάδες όχι περισσότεροι από 2-3. Την ίδια στιγμή, στην Ισπανία παίζουν παίκτες από χώρες «άγραφες» στον ευρωπαϊκό χάρτη (Λευκορωσία, Ρουμανία, Σλοβακία) καθώς και μέρη που ούτε φανταζόμαστε ότι υπάρχει μπάσκετ (Νότιο Σουδάν, Κολομβία κλπ.).

Αυτή η εξωτικότητα βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα ποικιλία στον τρόπο παιχνιδιού. Παρακολουθώντας την ACB, διαπίστωσα με ενδιαφέρον ότι υπάρχει ένα αρκετά δεδομένο πλαίσιο ανάπτυξης του παιχνιδιού μέσα στο οποίο οι περισσότερες ομάδες λειτουργούν. Κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά τα βλέπουμε στις ομάδες της Ευρωλίγκα, πχ τα μεγάλα ύψη στην θέση του σέντερ (πχ Ταβάρες) και η σχετική απουσία undersizedΑμερικάνων σέντερ (στην ACBοι περισσότεροι Αμερικάνοι αγωνίζονται σε περιφερειακές θέσεις).Η ACB είναι αρκετά «δεινοσαυρική» λίγκα όπου βλέπεις μονομαχίες μεταξύ διαφόρων Χλίνασον (Σαραγόσα), Μπάλβιν (Μπιλμπάο), Μπιρούτις (Ομπραντόιρο) κλπ. Κάποια άλλα χαρακτηριστικά είναι ίδιον των μικρομεσαίων ομάδων πχ backcourtμε δυο κόμπο γκαρντ που εναλλάσσονται στην εκτέλεση και την δημιουργία, συχνά και οι δυο Αμερικάνοι όπως γίνεται σε ομάδες όπως η Μούρθια και η Ανδόρρα. Τέλος, στην άμυνα οι ισπανικές ομάδες επενδύουν αρκετά στην πίεση στην μπάλα αντανακλώντας μια βασική αρχή του ισπανικού μπάσκετ που βλέπουμε και στην εθνική τους (αυτήν την στιγμή 14 από τις 19 ομάδες έχουν Ισπανό προπονητή).

Τέλος, μια σημαντική παράμετρος της δυναμικής της ACBείναι ότι οι ομάδες δεν λειτουργούν μόνο με εξαιρετικό και ανοιχτόμυαλο σκάουτινγκ, αλλά έχουν και τους πόρους να κινούνται στην αγορά. Κάποιες από τις mid-season μεταγραφές δείχνουν την οικονομική άνεση της λίγκας, όταν ομάδες στην μέση αλλά και ακόμα τον πάτο της βαθμολογίας φέρνουν παίκτες όπως ο Ματ Τζάνινγκ (Μανρέσα) ή ο Τζον Τζένκινς (Μπιλμπάο). Αποκορύφωμα ο Τζέι Τζέι Μπαρέα που συμφώνησε πρόσφατα με την 14^ηΕστουντιάντες (!), αν και έχει NBAout.

 

Σε αυτό το άρθρο θα αναφέρω ομάδες και παίκτες που μου έχουν κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν διεκδικώ γνώσεις ούτε θα διατυπώσω απόψεις σκάουτινγκ, δηλαδή σε ποια ομάδα θα ταίριαζε ο ένας ή ο άλλος παίκτης. Θα επικεντρώσω σε παίκτες που, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα μπορούσαμε να δούμε σε υψηλότερο επίπεδο, αν και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς (όπως και ο Τζιμ φυσικά) θα έχετε πολύ περισσότερα πράγματα να συμπληρώσετε. Θα ξεκινήσουμε όμως από κάποιες ομάδες εκτός Ευρωλίγκας που έχουν κάνει εντύπωση μέχρι στιγμής:

 

ΟΜΑΔΕΣ

 

ΙμπεροστάρΤενερίφε (3^η, 17-4):

Η Τενερίφη φέτος είναι μέχρι στιγμής η ξεκάθαρα καλύτερη ισπανική ομάδα μετά τους δυο μεγάλους Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Στην ACBέχει χάσει μόνο σε Βαρκελώνη, Βιτόρια καθώς και εντός έδρας από την Ρεάλ στο ίσως καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς μέχρι στιγμής. Η τέταρτη ήττα ήλθε αναπάντεχα στο Σαν Σεμπαστιάν από την τελευταία Γκιπουθκόα. Πέραν αυτή της ήττας όμως, η ομάδα του ΤσουςΒιντορέταείναι flawless.

 

Άξονας του παιχνιδιού της είναι το κεντρικό πικ εν ρολ μεταξύ δυο βετεράνων, του ΜαρσελίνιοΧουέρτας και του Γκιόργκι Σερμαντίνι. Ο Sherminator όπως τον αποκαλούν στην Ισπανία (λολ) είναι ο μέχρις στιγμής MVPτου πρωταθλήματος: πρώτος σε PIR (23.6 ανά αγώνα) και δεύτερος σκόρερ (17.3 πόντοι) με 65% στα δίποντα. Ο σπουδαίος Βραζιλιάνος από την άλλη, 37 χρονών πια αλλά ξανανιωμένος μετά την περιπέτεια του ΝΒΑ, μοιράζει 6.2 ασσίστ ανά αγώνα (2^ος στην λίγκα) και οικονομικά ποσοστά στο σουτ (51% 2π, 44% 3π). Η συνεργασία μεταξύ των δυο είναι ό,τι πιο θανατηφόρο κυκλοφορεί στα ισπανικά παρκέ.

Η ομάδα των Καναρίων βγάζει ένα ρετρό feelingπου θυμίζει ομάδες της δεκαετίας του ’00 όπως η Σκίπερ Μπολόνια του Ρέπεσα ή ο Παναθηναϊκός της εποχής Σπόρτινγκ – καμιά φορά όταν βλέπω αγώνες της κλείνω τον ήχο και βάζω το soundtrackτου LostinTranslationή το πρώτο άλμπουμ των FranzFerdinandνα παίζει για να ολοκληρώσω το timetravel. Γύρω από τον άξονα Σερμαντίνι-Μαρσελίνιο ο Βιντορέτα έχει στήσει δυο φόργουορντ με εμπειρία Ευρωλίγκας (Τάιλερ Κάβανο και Άρον Ντόρνεκαμπ) που μαζί σουτάρουν 46% από το τρίποντο, καθώς και τους θανατηφόρους σουτέρ Σάσου Σαλίν (επίσης γνωστός μας) και Σπένσερ Μπάτερφιλντ που ήρθε μετά την αρχή της χρονιάς. Τον τελευταίο καιρό έχει ανέβει πολύ ο Ισπανός σέντερ Φραν Γκέρα (72.5% στα δίποντα) που δίνει πολύτιμες ανάσες στον Σερμαντίνι, ενώ μπαίνει σε ρυθμό ο ελπιδοφόρος Ισπανός Σάντι Γιούστα (23 χρονών) που επέστρεψε από άσχημο τραυματισμό.

 

Κατά την γνώμη μου ο πραγματικός X factor που επιτρέπει στην ομάδα του Βιντορέτα να παίζει σε φουλ ρυθμό για 40 λεπτά είναι ο Ουρουγουανός ΜπρούνοΦιτιπάλντο. Χωρίς να είναι κανένα νεούδι (κοντεύει τα 30) και σκάρτα 1.85 ύψος, ο Φιτιπάλντοκαλύπτει πολλές τρύπες στο ροτέισιον της ομάδας. Παίζοντας με ενέργεια και λατινοαμερικάνικη αλητεία, συχνά ξεκινάει αυτός βασικός με τον Χουέρτας να έρχεται από πίσω ξεκούραστος. Ο Ουρουγουανός έχει σχεδόν «δίδυμα» στατιστικά με τον Βραζιλιάνο (46% 2π, 36% 3π, 4.5 ασίστ). Χάρη σε αυτόν η Τενερίφη έχει πάντα έναν δημιουργό στο παρκέ, ενώ όταν παίζει μαζί με τον Χουέρτας η επίθεση γίνεται ακόμα πιο πληθωρική. Ο Φιτιπάλντο αγωνίζεται συχνά σε πεντάδες με τρεις περιφερειακούς και τον Σαλίν στο 3 (το 00sμπάσκετ που λέγαμε). Η βασικότερη συνεισφορά του όμως είναι στην άμυνα, αφού είναι ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός με τα χέρια συνεχώς στην μπάλα (1.5 κλέψιμο ανά αγώνα, 4^ος στην λίγκα).

 

Την Τενερίφη την βλέπουμε και στο Τσάμπιονς Λιγκ – όπως και η ΑΕΚ, έχει αποφασίσει να «επενδύσει» στην ΦΙΜΠΑ μέχρι στιγμής. Η ACB όμως βγάζει πάντα μια ομάδα στην Ευρωλίγκα από τα πλέι οφ, οπότε είναι πολύ πιθανόν να την δούμε στην Ευρωλίγκα. Σίγουρα μέχρι στιγμής έχει πείσει ότι αυτός είναι ένας στόχος που μπορεί να επιτύχει.

 

Χερέδα Σαν Πάμπλο Μπούργκος (5^η, 15-6):

Την Σαν Πάμπλο την είδαμε φέτος στην αρχή της σεζόν να περνάει πριονοκορδέλα την ΑΕΚ στον τελικό του φάιναλ 8 του Τσάμπιονς Λιγκ στο ΟΑΚΑ, και η ομάδα του Τζοάν Πενιαρόγια (παλιός παίκτης της Μανρέσα επί εποχής Τζοάν Κρέους για όποιον θυμάται) συνεχίζει στις ίδιες ταχύτητες. Μια ομάδα με μόλις 4 χρόνια παρουσίας στηνACB, η Σαν Πάμπλο είναι το nextbigthingτου ισπανικού μπάσκετ, βοηθούμενη και από μια καυτή έδρα την οποία φέτος δυστυχώς έχει στερηθεί λόγω πανδημίας. Από την αρχή της χρονιάς πάντως βρίσκεται σταθερά στην οκτάδα, ενώ προκρίθηκε και στο πρώτο φάιναλ 8 του Κόπα ντελ Ρέι της ιστορίας της όπου θα παίξει με την Τενερίφη σε ένα must-watchπαιχνίδι.

 

Βαρύ σασί της ομάδας του Πενιαρόγια είναι η αμερικανική τριάδα Ρένφρο-Κουκ-Μακφάντεν. Με εξαιρετικά πλούσιες παραστάσεις οι πρώτοι δυοκαι με όρεξη να καθιερωθεί στο υψηλό επίπεδο μετά από χρόνια περιπλανήσεων (μεταξύ τους και η ελληνική Α1) ο τρίτος, οι Αμερικάνοι είναι η σημαντικότερη πηγή δημιουργίας στην επίθεση της Μπούργκος: πρώτος σκόρερ της ομάδας με 13 πόντους μ.ο. ο Μακφάντεν (50% 2π, 40% 3π), πρώτοι πασέρ με συνολικά σχεδόν 12 ασίστ και οι δυο τους ανά αγώνα οι Ρένφρο και Κουκ. Ο Πενιαρόγια έχει σχεδόν σε όλο τον αγώνα μέσα δυο από τους τρεις, κάτι που επιτρέπει στην επίθεση της Σαν Πάμπλο να μοιάζει ώρες-ώρες με διαδοχικά κύματα που πνίγουν τους αντιπάλους της. Η κυνικότητά της έχει οδηγήσει σε ουκ ολίγες «αιχμαλωσίες» (+32 την Γκραν Κανάρια, +18 στην Βαλένθια, +17 στην Μπανταλόνα). Πριν τραυματιστεί, ο Άλεξ Ρένφρο έπαιζε σπουδαίο μπάσκετ, με την ικανότητά του στο πικ εν ρολ (11 ασίστ προσωπικό του best φέτος) και εξαιρετικά efficientστο σκοράρισμα (σχεδόν 60% effectiveshooting %).

Όπως και η Τενερίφε πάντως (ομάδα με την οποία έχει πολλές ομοιότητες), στην Σαν Πάμπλο παίζει σημαντικό ρόλο ως μπαλαντέρ στην περιφέρεια – σε ρόλο ανάλογο του Φιτιπάλντο – ο Βραζιλιάνος Μπενίτε. Και αυτός ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός της ομάδας, αλλά και δεύτερος σκόρερ με 12.6 πόντους και 44% στα τρίποντα με πάνω από 5 προσπάθειες ανά παιχνίδι, ενώ βοηθάει στο «άπλωμα» της επίθεσης κατεβαίνοντας κάποιες φορές και στο 3.

 

Στην ρακέτα ξεχωρίζει το δίδυμο Κράβιτς-Ριβέρο. Τον Σέρβο τον ξέρουμε από το Ρέθυμνο και είναι εντυπωσιακό πώς έχει μεταμορφωθεί σε γρανάζι μιας κορυφαίας ευρωπαϊκής ομάδας χάρη σε ένα και μοναδικό χαρακτηριστικό του: τα τελειώματά του στα συνεχή πικ εν ρολ που του στήνουν οι περιφερειακοί της Μπούργκος και τον βγάζουν φάτσα-φόρα με το καλάθι (61% 2π) ενώ έχει και την αθλητικότητα και το κορμί να βγαίνει για άμυνα στην περιφέρεια.

Ο Κουβανός από την άλλη δεν είναι ιδιαίτερα μικρός για να τον πεις «ταλέντο» (27 χρονών) είναι όμως και αυτός finisher(62% 2π), την ψάχνει και με σουτ από μακριά (2.5 προσπάθειες για τρίποντο) ενώ είναι πιο αυτόφωτος από τον Κράβιτς έχοντας παιχνίδι με πρόσωπο και ντρίμπλα. Θα την πω την αμαρτία μου: ο Ριβέρο μου θυμίζει κλώνο Μάικ Μπατίστ, με τον οποίο μοιάζει ακόμα και φυσιογνωμικά. Ιδιαίτερα ο τρόπος που «κλειδώνει» και τα δυο του πόδια στο παρκέ πριν σηκωθεί για τελείωμα κάτω από το καλάθι είναι ολόιδιος με τον σπουδαίο Αμερικάνο του Παναθηναϊκού, ιδιαίτερα όταν ολοκληρώνει με κάρφωμα. Σε αντίθεση με τον Μπατίστ ο Ριβέρο δεν μπορεί να σταθεί μόνος του στο 5 (ο Πενιαρόγια τον έχει συνήθως σε ζευγάρι με δεύτερο ψηλό ρακέτας, είτε τον Κράβιτς είτε τον ΚογκολέζοΣακό), η ομοιότητα στις κινήσεις όμως είναι uncanny. Πλάκα θα είχε να τον βλέπαμε σε κουβανέζικο δίδυμο με τον Σαντ Ρος στον ΠΑΟ…

 

Το ροτέισιον του Πενιαρόγια κλείνει ο Αμερικάνος Χόρτον, ορισμός του stretchfour(σουτάρει περισσότερα τρίποντα από δίποντα) και ο έμπειρος Ισπανός Ραμπασέδα. Η Μπούργκος αγωνίζεται και αυτή στο Τσάμπιονς Λιγκ και λογικά αυτός ο τίτλος θα κριθεί μεταξύ αυτής και της Τενερίφε. Σίγουρα ομάδα που πρέπει να προσέχουμε, με εξαιρετικό σκάουτινγκ που έχει αναδείξει παίκτες από μικρότερες λίγκες και χωρίς ιδιαίτερη λάμψη στο βιογραφικό τους.

 

Μπανταλόνα(7^η 11-9)

Η αγαπημένη μου Πένια κάνει φέτος μια αρκετά καλή χρονιά. Μετά το εφιάλτη της παραλίγο πτώχευσης του 2018, η ομάδα ανέκαμψε το 2019 επιστρέφοντας στα πλέι οφ χάρη στην σπουδαία σεζόν του Λαπροβίτολα ενώ φέτος αγωνίζεται στο Γιούροκαπ «κλείνοντας το μάτι» στην Ευρωλίγκα. Προπονητής για τρίτη σεζόν ο ΚάρλεςΝτουράν, ένα παιδί της ομάδας που ξεκίνησε από τις ομάδες υποδομών. Πρόεδρος ο παλιός παίκτης και γνωστός μας Χουανάν Μοράλες που διαδέχτηκε την τεράστια δόξα του ισπανικού μπάσκετ Τζόρντι Βιγιακάμπα. Μπασκετίλα με όλη την σημασία της λέξης.

 

Η Μπανταλόνα εδώ και χρόνια έχει αποφασίσει να επικεντρώσει στην παραγωγή παικτών όχι μόνο ως αγωνιστική στρατηγική αλλά και ως εμπορικό brand του κλαμπ. Οι εποχές που χτύπαγε πρωτάθλημα με Ρούντι-Ρούμπιο και Ρενέσες έχουν παρέλθει, ο κόσμος της ομάδας όμως θεωρεί περηφάνια του την ανάδειξη παικτών. Φέτος η Μπανταλόνα έχει δώσει βάρος στους δυο πιο έτοιμους παίκτες που έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια, τον Σουηδό σέντερ Σιμόν Μπιργκάντερ (καλή επαφή με το καλάθι) και τον Σκοπιανό (είναι όντως από την πόλη των Σκοπίων) Νέναντ Ντιμιτριγέβιτς (πλάβι θράσος, θέλει βελτίωση σεdecision-makingκαι σουτ).

Ο βασικός λόγος της καλής φετινής πορείας όμως είναι, κακά τα ψέματα, η άφιξη των δυο βετεράνων από την Μπαρτσελόνα: Άντε Τόμιτς και Πάου Ρίμπας. Τον Κροάτη τον έχουμε «περιποιηθεί» δεόντως όλα τα χρόνια που έπαιζε στην Μπαρτσελόνα σε αυτό το μπλογκ για την σοφτίλα του, πρέπει να αναγνωρίσουμε όμως ότι είναι παίκτης υψηλοτάτου επιπέδου που σε επίπεδο ACBκάνει περίπου πλάκα με τον ανταγωνισμό: 12.5 πόντοι, 5.5 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 55% 2π και 15 PIR (8^ος στην λίγκα)μέσοι όροι, ο Τόμιτς χωρίς άγχος και «πρέπει» παίζει το μπάσκετ του και βγάζει μια αυτοκρατορική αύρα που είχε λείψει από την Μπανταλόνα. Από κοντά και ο Ρίμπας, παιδί και αυτός της Μπανταλόνα και πρώτος πασέρ (5 ασίστμ.ο.) της ομάδας, που όμως έχει χάσει αρκετά ματς λόγω τραυματισμού, το γνωστό πρόβλημα ενός παίκτη που μπορούσε να κάνει περισσότερα στην καριέρα του.

 

Τα περισσότερα βλέμματα πάντως φέτος τα έχει τραβήξει ο Τσάμπι Λόπεζ-Αρόστεγκι. Βάσκος αλλά από τα 18 του στην Μπανταλόνα, ο Λόπεζ-Αρόστεγκι κάνει φέτος το ξεπέταγμα όντας πρώτος σκόρερ της Πένια. Κλασικός Ισπανός πλάγιος από αυτούς που κατά κόρον βγάζει τα τελευταία 15 χρόνια η χώρα, πληθωρικός σκόρερ με σουτ και με διείσδυση, με αρκετές θεαματικές φάσεις στο ενεργητικό του, από το ίδιο καλούπι με τον Ρούντι, είναι ο καλύτερος Ισπανός παίκτης που έχει βγάλει η Μπανταλόνα την τελευταία δεκαετία. Μόλις στα 23 του, νομίζω ότι η στιγμή της μεταγραφής σε μια μεγαλύτερη ομάδα δεν αργεί.

 

Παρά την καλή παρουσία σε ACBκαι Γιούροκαπ (8-2 ρεκόρ στην πρώτη φάση και 3-0 μέχρι στιγμής στην δεύτερη), το βασικό πρόβλημα της Μπανταλόνα είναι η έλλειψη αθλητικότητας και μυών που την κάνει ευάλωτη στο bullying, γενικά είναι από τις πιο vanillaομάδες της ACB. Το δίδυμο Τόμιτς-Μπιργκάντερ στο 5 είναι πιο σοφτ και από το αρκουδάκι του Καζολίν και στην ρακέτα ο μόνος που φέρνει λίγη δύναμη είναι ο Καναδός Κόνορ Μόργκαν που μοιράζεται το 4 με τον stretch Σλοβάκο Μπροτζιάνσκι. Ο Ντουράν έφερε τον Ντεμέτριους Τζάκσον από την Λιέτουβος για ενίσχυση και μένει να δούμε αν ο Αμερικάνοςθα δώσει σκορ και άμυνα σε μια περιφέρεια με αρκετή ποιότητα και φινέτσα που όμως της λείπει η απαραίτητη «βρωμιά».

 

ΠΑΙΚΤΕΣ

 

Γιανίκ Νζόσα (Μάλαγα: 3.9π, 2.5ριμπ, 0.9 μπλοκ, 66% 2π)

 

Ο 17χρονος από το Κογκό είναι το καινούριο αστέρι που παρουσιάζει φέτος η ACB, αν και η ζωή και οι περιπέτειές του είναι και μια άβολη υπενθύμιση του παιχνιδιού που στήνεται γύρω από παιδιά μικρής ηλικίας από την Αφρική με μάνατζερ, γραφειοκρατίες, βίζες και συχνά συζητήσιμες αποφάσεις από ομάδες (ρίχτε μια ματιά στην σελίδα του στην Wikipediaγια λεπτομέρειες). Τέλος πάντων, στα αυστηρά αγωνιστικά, ο Νζόσα έχει δικαιώσει όσους τον θεωρούν prospect. Με ύψος 2.10 και ακόμα μακρύτερα χέρια, ο Νζόσα μέχρι στιγμής έχει δείξει περισσότερα πράγματα στην άμυνα. Δεν είναι μόνο τα κοψίματα που κάνει, αλλά και ότι μέχρι στιγμής δείχνει μια εξαιρετική αντίληψη του παιχνιδιού και του χώρου. Είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι fearless, εξαιρετικά ώριμος για την ηλικία του, φυσικά αρκετά «ωμός» στην επίθεση όπου όμως έχει ήδη μια συμπαθητική τεχνική στο σουτ. Μεγαλύτερό του μειονέκτημα μέχρι στιγμής το τρομερά αδύναμο κορμί του. Στην Μάλαγα αγωνίζεται συνήθως με τον ΝτιόνΤόμπσον δίπλα του, με τα μούσκουλα και την εμπειρία του Αμερικάνου να λειτουργούν σαν ασπίδα για τον νεαρό Κογκολέζο. Ο Νζόσα είναι μέχρι στιγμής ό,τι πιο ελπιδοφόρο για την Μάλαγα που ξεκίνησε καλά την χρονιά, στην πορεία όμως χτυπήθηκε από τραυματισμούς (ιδιαίτερα στον άσο), φαίνεται να χάνει το τρένο του Γιούροκαπ και τελικά άλλαξε τον Λουίς Καζιμίρο με τον Φώτη Κατσικάρη.

 

 

Ντάνι Πέρεθ (Μανρέσα, 8π, 7ασ)

 

Παλιά καραβάνα των ισπανικών παρκέ, ο 30χρονος Πέρεθ δεν θα παίξει ποτέ στο υψηλότερο επίπεδο, είναι πάντως μια τιμιότατη παρουσία στον άσο για μια από τις πιο fundamental ομάδες της λίγκας, την Μπάξι Μανρέσα που έχει αναρριχηθεί κόντρα στα προγνωστικά στην 8^η θέση (ρεκόρ 10-11). Η Μανρέσα είναι εδώ και χρόνια η μικρότερη πόλη με ομάδα στην ACBκαι η ομάδα έχει σταθερά ένα από τα χαμηλότερα μπάτζετ, όμως η μπασκετική της παράδοση της επιτρέπει να φέρνει αποτελέσματα καλύτερα από αυτά που το ρόστερ της ίσως υπαγορεύει. Βασικός λόγος για αυτό φέτος ο Πέρεθ, που με 7 ασίστ ανά αγώνα είναι πρώτος πασέρ της ACB. Αριστερόχειρας, θυμίζει περίπτωση Πριτζιόνι λόγω του εξαιρετικά αναξιόπιστου σουτ του (39% 2π, 31% 3π) που τον ταβανιάζει. Στην οργάνωση όμως είναι χάρμα ιδέσθαι, ιδιαίτερα στον αιφνιδιασμό όπου τρέχει το γήπεδο και καταλήγει σε ασίστ είτε στον Αργεντίνο Βαουλέτ για κάρφωμα (ένας από τους θεαματικότερους παίκτες της ACB) είτε σε κάποιους από τους σουτέρ της ομάδας – τον Αμερικάνο Μακάι Μέισον ή τον γέροντα Ράφα Μαρτίνεθ – για τρίποντο.

 

Κόνερ Φράνκαμπ (Μούρθια, 17.1π, 2.5ριμπ, 3.8ασ, 38% 3π)

 

Τον έχουμε συζητήσει αρκετά τον Αμερικάνο πρώην του Ρεθύμνου στο μπλογκ. Οπωσδήποτε ο 3^ος σκόρερ της ACB δεν περνάει απαρατήρητος, από την άλλη όμως και η Μούρθια είναι ομάδα συγκεκριμένων δυνατοτήτων και εκτοπίσματος (σταθερά 10^η-11^η, σε κανένα σημείο της σεζόν πάνω από 9^η). Όπως έχω γράψει σε σχόλια σε σχετικές κουβέντες, ο Φράνκαμπ στα μάτια μου έχει αυτές τις επιδόσεις παίζοντας πάνω από το ύψος (μόλις 1.85) και, ίσως, το επίπεδό του. Εξαιρετικά γυμνασμένος και με γνώση των βασικών όπως όλοι οι λευκοί Αμερικάνοι που παίζουν στην Ευρώπη, ο Φράνκαμπ μοιράζεται τον χρόνο του στο παρκέ μεταξύ οργάνωσης και offball, συνθέτοντας μαζί με τον Τζόρνταν Ντέιβις (1.88μ) ένα από τα πιο κοντά backcourtτης ACB. Στην άμυνα θεωρώ έχει ατέλειες για το υψηλότερο επίπεδο. Το αν μπορεί να σταθεί σε επίπεδο Ευρωλίγκας αφήνω να το απαντήσει ο Τζιμ ως αρμοδιότερος.

 

Λαουρίνας Μπιρούτις (Ομπραντόιρο, 13.8π, 6.4ριμπ, 1.2κοψ, 64% 2π, 19.8 PIR)

 

O Λιθουανός γνωστός μας από τις μικρές εθνικές – ίδια φουρνιά με τον συμπαίκτη του στην Ομπραντόιρο Μπελιάουσκας αλλά και τους Σεντεκέρσκις (Μπασκόνια) και Κουλμπόκα (Μπιλμπάο) – δείχνει σημάδια ραγδαίας ωρίμανσης, μαθαίνοντας να χρησιμοποιεί το κορμί του και βελτιώνοντας την τεχνική του. Αναδείχτηκε πρώτος παίκτης του μήνα στην ACB για την φετινή σεζόν,του κόπηκε όμως η φόρα όταν όλη Ομπραντόιρο κόλλησε κόβιντκαι η ομάδα μπήκε σε καραντίνα για πάνω από ένα μήνα. Ο Μπιρούτις είναι δεύτερος σε PIRανά παιχνίδι πίσω από τον Σερμαντίνι και μπροστά από τον Ταβάρες, ένδειξη της πληθωρικής του παρουσίας. Σίγουρα είναι παίκτης που πρέπει να δοκιμαστεί στην Ευρωλίγκα (μόλις 23 χρονών) – προσωπικά θα τον ήθελα στην Ζαλγκίρις – με βασικά ερωτήματα στα μάτια μου το conditioningκαι την άμυνα χαμηλά. Δηλωμένος 2.13 που μοιάζει ψηλότερος, αλλά με βαρύ και λίγο ατσούμπαλο κορμί. Το μέγεθός του και μόνο πάντως του εξασφαλίζει μια καριέρα στο μεταίχμιο μεταξύ πρώτου και δεύτερου επιπέδου του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

 

Μέλο Τριμπλ (Φουενλαμπράντα, 18.2π, 2.6ριμπ, 3.8ασ, 1.6κλ, 17.9 PIR)

 

Πρώτος σκόρερ, 3^ος σε PIRκαι 4^ος σε λεπτά συμμετοχής σε όλη την ACB, ο Τριμπλ κερδίζει τον άτυπο τίτλο του MVP του δεύτερου μισού της βαθμολογίας, παίζοντας σε μια ομάδα που βρίσκεται σταθερά ένα κλικ πάνω από την μάχη για τον υποβιβασμό και με πολύ πήγαινε-έλα στο ρόστερ της (έχει χρησιμοποιήσει φέτος 22 παίκτες!). Παρά την μικρή του κοψιά, ο Τριμπλ όπως και ο Φράνκαμπ παίζει «μεγαλύτερα» από το μέγεθός του. Floor general και εκτελεστής μαζί, έχει δώσει κάποια μεγάλα σόου φέτος, με συνολικά καλύτερή του εμφάνιση τους 27 πόντους με 34 PIR στην εκτός έδρας νίκη στην Μάλαγα. Βασικό ερώτημα, αν μιλάμε για Ευρωλίγκα και μεγαλύτερες απαιτήσεις, αν μπορεί να είναι εξίσου χρήσιμος σε μικρότερο χρόνο συμμετοχής χωρίς να περνάνε τα πάντα από τα χέρια του.

 

Bonus Φουελαμπράντα: Κάιλ Αλεξάντερ (8.8π, 5.9ριμπ, 62.5% 2π)

Πρόσφατη προσθήκη, ο Καναδός απόφοιτος του Τενεσί (24 χρονών, 2.08) μου αρέσει αρκετά όσο τον έχω δει, σε αρκετά μου θυμίζει τον Τρέι Τόμπκινς. Του λείπει η εμπειρία.

 

 

Ντίλαν Ένις (Σαραγόσα, 16.7π, 2.8ριμπ, 3.5ασ, 1.4κλ, 63% 2π, 33% 3π, 16.7 PIR)

 

Αδελφός του Τάιλερ, τον είχαμε δει στον Ερυθρό Αστέρα πριν κάποια χρόνια. Το σημείο αναφοράς της φετινής Σαραγόσα, μιας από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της χρονιάς (7-13 ρεκόρ, μέχρι πρόσφατα στην ζώνη του υποβιβασμού) με βάση ένα ρόστερ γεμάτο γνωστά ονόματα (Μπέντζινγκ, Χλίνασον, Τζέισον Τόμπσον, Μπρουσίνο, Μπρέι που ήρθε με ανταλλαγή με τον Σίλι από την Μπάγερν, πρόσφατα προστέθηκε και ο Ελίας Χάρις). Ο Ένις, παίκτης του μήνα για τον Δεκέμβριο, εκμεταλλεύεται το τρομερό του κορμί και φυσικά προσόντα που του επιτρέπουν να τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι, εξ ου και το καλό του ποσοστό στα δίποντα. Ακόμα και για το επίπεδο της ACB, το σώμα του είναι too much για τις περισσότερες άμυνες. Το βασικό του πρόβλημα είναι η νοοτροπία του. Θέλει πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του, σηκώνεται για τρίποντο συχνά από παράλογες αποστάσεις (7-8 μέτρα) και, κυρίως, χάνεται στην άμυνα. Αν και το κορμί του δίνει την εντύπωση αμυντικού bulldog, το awareness του είναι πολύ χαμηλό. Αυτό είναι άλλωστε γενικότερα το πρόβλημα της Σαραγόσα, που παρά τα γνωστά ονόματα στο ρόστερ της μέχρι πρότινος είχε την χειρότερη άμυνα σε όλο το πρωτάθλημα. Αν ο Ένις είχε το μυαλό ενός Πιέρια Χένρι θα ήταν σταθερά παίκτης Ευρωλίγκας.

Χαϊμέ  Ετσενίκε (Γκιμπουθκόα, 13.8π, 4.8ριμπ, 14.3 PIR)

 

Κλείνουμε τιμής ένεκεν με τον 23χρονο Κολομβιανό, που στην ομάδα του Σαν Σεμπαστιάν έκανε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο μετά από μια καλή κολεγιακή καριέρα στο Γουίτσιτα Στέιτ. Ο Ετσενίκε ήταν μέχρι πριν ένα μήνα το μοναδικό φωτεινό σημείο της σταθερά τελευταίας ομάδας της ACB (προπονητής ο παλιός παίκτης Μαρσέλο Νικόλα), ένας ευκίνητος ψηλός με καλή επαφή με το καλάθι. Δυστυχώς στο ντέρμπι ουραγών με την Μπιλμπάο στις 2 Ιανουαρίου έπαθε μεγάλη ζημιά στο γόνατο και η χρονιά τελείωσε για αυτόν. Θα πρέπει να δούμε πώς και πότε θα επανέλθει, όσο έπαιζε όμως έδωσε πολύ καλά δείγματα”.

 

Eυχαριστούμε για την πολύ ωραία βόλτα “Στεγόσαυρε”…

 

Υ.Γ: Εβδομάδα ελληνικού ντέρμπι στην Ευρωλίγκα. Ένα ντέρμπι που κάποτε -ως προϊόν- το είχαμε σε “αφθονία” και πλέον μας λείπει αρκετά. Ελπίζω (και πιστεύω) ότι σύντομα θα επιστρέψουμε στις καλές ημέρες. Ο Ολυμπιακός έχει χάσει έδαφος τον τελευταίο καιρό και είναι σαφές ότι δεν έχει περιθώρια απώλειας. Έχει την εμπειρία, τις προσωπικότητες και περισσότερους παίχτες, πιο “έτοιμους” για τέτοιες αναμετρήσεις. Σημαντική παράμετρος το αγωνιστικό status του Βεζένκοφ (αντιμετωπίζει πρόβλημα τραυματισμού) ο οποίος είναι ο παίχτης που δίνει “δηλητήριο” (σε σημαντικές στιγμές) και έναν πιο πληθωρικό χαρακτήρα στην επίθεση των ερυθρολεύκων.

Ο Παναθηναϊκός υπερτερεί στο ζωγραφιστό (μέγεθος, μάχες ψηλά) και διαθέτει τον πιο skilled παίχτη που θα μπει την Παρασκευή στο παρκέ του ΣΕΦ (Νέντοβιτς) όμως έχει και ζωτικά προβλήματα να λύσει. Οι πράσινοι σκανάρουν την αγορά για να αλλάξουν κάποια πράγματα στην περιφερειακή γραμμή τους όμως το timing δεν τους ευνοεί (σε ένα μήνα πιθανόν οι λύσεις θα είναι σαφώς περισσότερες, σήμερα είναι περιορισμένες) καθώς πρέπει να αποφασίσουν σύντομα, γνωρίζοντας ότι ο παίχτης με τα χαρακτηριστικά που ζητούν δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή (ή δεν είναι προσβάσιμος) εκεί έξω. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οφείλεις να είσαι πρακτικός. Μπορεί να πάρεις κάποιον αθλητή που ίσως να μην κοίταζες το καλοκαίρι αλλά τώρα, μπορεί να σε κάνει καλύτερη ομάδα και να σε δυναμώσει ως προς την διεκδίκηση συγκεκριμένων στόχων (ελληνικό πρωτάθλημα).

Όπως και να΄χει, ανυπομονώ για το συγκεκριμένο ματς. Ομολογώ ότι μου έχει λείψει.

 

 

Y.Γ1: Οι Τζαζ  δεν έχω το βάθος άλλων ελίτ ομάδων της λίγκας, όμως παίζουν ισορροπημένο μπάσκετ και καταθέτουν στο γήπεδο τα “οκτάνια” της χημείας και της συνοχής, αποτέλεσμα των πολλών εργατοωρών που έχουν γράψει μαζί ο κόουτς Σνάιντερ και ο κορμός του συνόλου. Εδώ και αρκετό καιρό αποδίδουν σε πολύ υψηλά στάνταρντ και στις δύο πλευρές του παρκέ, σουτάρουν καταπληκτικά και είναι η κορυφαία rebounding team της λίγκας.  Είπαμε… Ο τύπος είναι ο “μάγος της φυλής”.

 

Milos Teodosic exists in his own world. Passing off his own head in a legit game. My God…pic.twitter.com/UXRTDA5Npt

— Dmitry Planidin (@DmitryPlanidin) February 2, 2021

Υ.Γ2: Και η καριέρα του Μίλος Τεόντοσιτς στην Ευρώπη συνεχίζεται με τα  αναμενόμενα (για τους αντιπάλους) αποτελέσματα…