Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια ημέρα

Στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν επικράτησε η ομάδα που ήταν πιο έτοιμη για να το παίξει. Η Ρώμη όμως δεν χτίστηκε σε μια ημέρα. Για την κατασκευή ενός έργου χρειάζονται γερές βάσεις, σχεδιασμός, δουλειά, χρόνος. Μα πάνω από όλα, όραμα. Το Hoopfellas αναλύει τα όσα είδαμε στην “αιώνια” μάχη της δεύτερης αγωνιστικής στην Ευρωλίγκα…

Αισίως αφήσαμε πίσω τη δεύτερη αγωνιστική της Ευρωλίγκας και μαζί το πρώτο εγχώριο ντέρμπι της χρονιάς. Ο Ολυμπιακός πέρασε από το ΟΑΚΑ όντας καλύτερος σε ένα ματς που όπως είδαμε όλοι, δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας αλλά είχε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία γιατί μας έδωσε την ευκαιρία να αξιολογήσουμε τις αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά των δύο αντιπάλων (σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο) μέσα στο πάντα ιδιαίτερο ψυχολογικό πλαίσιο αυτών των αναμετρήσεων. H Ρώμη άλλωστε δεν χτίστηκε σε μια ημέρα. Δεν είναι κλισέ, είναι η αλήθεια. Ψυχραιμία λοιπόν Έλληνα οπαδέ…

Είναι προφανές ότι τόσο ο Παναθηναϊκός όσο και ο Ολυμπιακός βιώνουν μια κατάσταση ανάλογη με αυτή των περισσότερων ομάδων της διοργάνωσης αυτή την περίοδο. Κοιτάξτε λίγο γύρω σας το μπάσκετ που παίζεται και τα ups & downs που παρατηρούνται στο performance κάθε συνόλου, σε αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού. Προσθέστε επίσης τη συνθήκη που έχει δημιουργήσει η αποχή των παιχτών από τα γήπεδα λόγω της πανδημίας, η διαφοροποίηση του προγράμματος και των συνηθειών τους τον τελευταίο καιρό. Μια ματιά στο χαμηλό ποσοστό ευστοχίας των ελεύθερων περιφερειακών εκτελέσεων (κατάσταση που αποτρέπει τις επιθέσεις από το να βρουν ροή) αρκεί. Είναι απολύτως φυσιολογικό και ισχύει σε παγκόσμια κλίμακα. Θυμάται άραγε κανείς τους Λέικερς ή τους Μπακς (βασικά, αυτό δεν έφτιαξε ποτέ) στο ξεκίνημα της «φούσκας»; Mιλάμε (ΝΒΑ) για γκρουπ παιχτών που έμειναν ίδια μάλιστα και όχι για καινούργια ρόστερ όπως αυτά της Ευρωλίγκας. Αυτό που θέλω να πω, είναιότι  οι αθλητές και μαζί τους οι προπονητές χρειάζονται χρόνο παντού, ανεξάρτητα από τη βαθμίδα ανταγωνισμού.

Δυστυχώς η πανδημία έχει ανοίξει για τα καλά την πόρτα της διοργάνωσης. Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν πρόκειται για κάτι που δεν περιμέναμε. Στη Ρωσία η κατάσταση έχει ξεφύγει με τελευταίο θύμα την εξαιρετική  Ζενίτ (μεγάλη νίκη επί της Μπαρτσελόνα παρότι είχε να διαχειριστεί σημαντικές απουσίες).  Είναι πραγματικά άδικο αυτό που συμβαίνει. Όμως έχω την αίσθηση ότι σε αυτή τη σεζόν που έχουμε μπροστά μας, θα δούμε τόση «αδικία» που το περυσινό παράπονο της Αναντολού, θα ξεχαστεί γρήγορα.

Πάμε όμως στο παρκέ του ΟΑΚΑ για να αξιολογήσουμε τα όσα είδαμε στην πρώτη σύγκρουση των ομάδων μας στη σεζόν…

First master the fundamentals: Η αξία της εισαγωγικής πάσας

Φιλτράροντας το πλαίσιο ανάπτυξης των δύο ομάδων, μπορούμε να κατανοήσουμε την ειδοποιό διαφορά τους αυτή τη στιγμή η οποία καθορίζει σε βάθος χρόνου τον τρόπο έκφρασης των συνόλων στο παρκέ, κάνοντας τον Ολυμπιακό να δείχνει πιο ισορροπημένο σύνολο με μεγαλύτερο versatility σε επίπεδο φύσεως εκτελέσεων. Αυτή εντοπίζεται στην ικανότητα εκτέλεσης της εισαγωγικής πάσας.

Μιλάμε σίγουρα για μια υψίστης σημασίας δεξιότητα. Ο κόουτς Βόβορας υπογράμμισε  σωστά μετά το παιχνίδι την ανάγκη για περισσότερα paint touches (πυλώνας της φιλοσοφίας του Ρικ Πιτίνο σε όλη του τη διαδρομή στον χώρο). Στην πραγματικότητα όμως, ο Παναθηναϊκός δεν έχει τους παίχτες που μπορούν να βάλουν με ασφάλεια και στο σωστό χρόνο (μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος που αφορά την απουσία αθλητών με γρήγορα reads όσο κυλάει η επίθεση αλλά και μιας νέας πραγματικότητας καθώς μετά από χρόνια δεν υπάρχει στο ΟΑΚΑ κάποιος  γκαρντ-αρτίστας της πάσας) τη μπάλα στο low post, ειδικά υπό καθεστώς πίεσης.

Ο Ολυμπιακός αντίθετα έχει τους παίχτες για να εκτελέσουν τέτοιου είδους πάσες. Έχει φυσικά και τον Γιώργο Πρίντεζη στο χαμηλό ποστ αλλά αυτό του το όπλο (που έγειρε τη ζυγαριά υπέρ των ερυθρολεύκων σε παραγωγικό επίπεδο στο ντέρμπι της Παρασκευής) δεν θα έμοιαζε τόσο λαμπερό χωρίς τα πρόσωπα που θα τον τροφοδοτήσουν την κατάλληλη στιγμή. Ακουμπώντας σε αυτή τη δεξιότητα τους, οι φιλοξενούμενοι κατάφεραν:

– Nα αντιμετωπίσουν  τη δυναμική ¾ άμυνα των πρασίνων στον 35χρονο φόργουορντ χαμηλά δημιουργώντας τη συνθήκη για παιχνίδι από μέσα προς τα έξω και μέσω αυτού του πλαισίου τις προδιαγραφές για close out επίθεση, ασχέτως εάν τελικά δεν τις κεφαλαιοποίησαν παραγωγικά όσο πιθανόν θα περίμεναν.

-Να βρουν παραγωγικές ευκαιρίες μέσω secondary transition. Το βασικό τους πλαίσιο σε επίπεδο transition επίθεσης υπαγορεύει γρήγορη εισαγωγή της μπάλας χαμηλά για τα early post ups του Πρίντεζη (1in-4 out Format) και σε δεύτερη φάση την παρουσία του main ball handler και του βετεράνου φόργουορντ στην πλευρά. Αυτές οι καταστάσεις, όταν η άμυνα στο low post είναι επιθετική και παράγει την ανάγκη για αλλαγή στη γωνία πάσας, παίρνουν τη μορφή Sideline triangle επιτάσσοντας την παρουσία ενός ακόμα παίχτη στον άξονα ο οποίος μπορεί να εισάγει τη μπάλα -με σχετική ασφάλεια- χαμηλά (συνήθως Παπανικολάου).

-Να πάρουν εύκολους πόντους σε ένα ματς χαμηλού σκορ και κακών περιφερειακών εκτελέσεων εκατέρωθεν, εξοικονομώντας ανάσες για τα γκαρντ τους απέναντι σε έναν αντίπαλο που βγήκε από νωρίς στο γήπεδο για να πιέσει ψηλά.

Δυστυχώς για αυτόν, ο Παναθηναϊκός υστερεί στο συγκεκριμένο κομμάτι. Μάλιστα, η καλή άμυνα των ερυθρολεύκων στο low post (4/4 σε mismatches, πολύ αξιόλογο το effort των Σπανούλη-Βεζένκοφ εδώ) εξέθεσε αυτή τους την αδυναμία και σταδιακά τους οδήγησε σε έναν μάλλον μονότονο τρόπο επίθεσης στο μισό γήπεδο, βασισμένο στα isolations και το κάθετο παιχνίδι. Σίγουρα οι απουσίες των πρασίνων στο backcourt έπαιξαν τον ρόλο τους στη δημιουργία αυτής της κατάστασης. Όμως το πρόβλημα, ούτως ή άλλως, είναι υπαρκτό και αποτελεί έναν από τους λόγους (μαζί με την έλλειψη ψηλού με passing skills) για τους οποίους το «τριφύλλι» θα δυσκολευτεί ώστε να αξιοποιήσει παραγωγικά τους παίχτες της frontcourt του (στοιχείο-κλειδί για την επίθεση της φετινής ομάδας). Ο Ολυμπιακός επέλεξε Show & recover στα περισσότερα ball screens των πρασίνων με τους Έλις-Πρίντεζη, κάνοντας καλή δουλειά ως προς την αποτροπή κάθετης πάσας στον ψηλό σε πρώτο χρόνο.

Παρά το γεγονός ότι το παιχνίδι δεν ήταν ποιοτικά καλό, εκτιμώ ότι –λαμβάνοντας υπόψιν και το timing στη σεζόν- θα ήταν σωστό να εστιάσουμε στα σημεία  που μας άρεσαν στο παιχνίδι των δύο «αιωνίων» πάντα με το βλέμμα στο άμεσο μέλλον και στη βάση της προοπτικής τους μέσα στη σεζόν. Είναι δεδομένο ότι όλα τα σύνολα της διοργάνωσης φέρουν τη ταμπέλα «under construction» σε κάθε τους εκδήλωση αυτόν τον καιρό.

Πιο αναλυτικά:

-Ο κόουτς Μπαρτζώκας, πολύ προνοητικά, αποσυμφόρησε τους δύο βασικούς του δημιουργούς επιλέγοντας ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης στο επιθετικό κομμάτι. Ο Σλούκας άλλωστε δεν είναι σε καλή κατάσταση (είναι παραπάνω από προφανές) και το ρίσκο του να βασιστούν οι ερυθρόλευκοι -σε ένα απαιτητικό εκτός έδρας ματς- αποκλειστικά στις εμπνεύσεις των main ball handlers τους θα ήταν μεγάλο. Ο Ολυμπιακός έτρεξε running hand offs στην περίμετρο για να σπάσει την πίεση, κερδίζοντας παράλληλα χρόνο ώστε να διαβάσει τις αντιδράσεις της άμυνας και να εν τέλει να βρει την ιδανική (2-2 ή 1-1) κατάσταση ώστε να μπει στη τελική ευθεία της επίθεσης του. Και εάν στην αρχή αυτό έμοιαζε ως «επιλογή» στη βάση του να αφήσει εκτός της 2-2 τελικής αμυντικής συνεργασίας του αντιπάλου τον (καλύτερο αμυντικό του παίχτη) Sant-Roos, σταδιακά έγινε κατανοητό ότι πρόκειται για μια τακτική με πολλαπλά οφέλη.

Οι ερυθρόλευκοι δεν ήταν ιδιαίτερα καλοί δημιουργικά. Σε μια βραδιά όμως που ο Σλούκας (2/8 σουτ, 2 τελικές για 3 λάθη) και ο Σπανούλης (2/9 σουτ, 1 τελική πάσα, παρ’όλα αυτά εκτιμώ ότι η παρουσία του συνολικά ήταν καθοριστική για να γείρει η πλάστιγγα υπέρ των φιλοξενουμένων) έμειναν στα ρηχά, αυτή τους η τακτική επιλογή (μικρότερος όγκος αποφάσεων στους δύο δημιουργούς) αποδείχθηκε ορθή.

Σε αυτό δε, συνέβαλλε McKissic ο οποίος έκανε αθόρυβη δουλειά στο backcourt και στις δύο πλευρές του παρκέ. Εκτός αυτού, ο Αμερικανός wing ενεργοποίησε το δεξί του drive με επιτυχία όταν διάβασε ότι η  help side της άμυνας  του αντιπάλου δεν έχει την ισορροπία για να δώσει βοήθεια ή απλά ήταν τραβηγμένη ψηλά (καταστάσεις 4/4 man to man-press), κεφαλαιοποιώντας το πρώτο του βήμα.

-Ο κόουτς Βόβορας είχε εύστοχες και άστοχες (ως επί το πλείστον σε επίπεδο διαχείρισης του rotation) αποφάσεις στο ντέρμπι, δεχόμενος (φυσικά) αρκετή κριτική. Ρεαλιστικά πάντα και με γνώμονα τη συνθήκη που είχε δημιουργηθεί (απουσίες στη πιο κομβική θέση, ένας νέος PG και δύο βασικά στελέχη από τραυματισμό με ελάχιστες προπονήσεις), θα πω ότι μου άρεσε ο τρόπος που ανακάτεψε τη τράπουλα, προσπαθώντας να βρει το ιδανικό αμυντικό σχήμα ώστε να σοκάρει την ομάδα του και να αλλάξει το μομέντουμ του παιχνιδιού. Δεν δίστασε να ρισκάρει χαμηλώνοντας πολύ τις lineups του, ακούμπησε τον αντικομφορτισμό πηγαίνοντας light στο «5» (Παπαπέτρου, Ουάιτ) ή παρατάσσοντας σχήμα με 5 δίμετρους. Πηγαίνοντας λίγο πιο βαθιά, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι τέτοιες «μη συμβατικές» θεωρητικά units θα είναι κανόνας στο φετινό Παναθηναϊκό καθώς αποτελούν μέρος του compact χαρακτήρα του. Η πεντάδα των Ουάιτ-Παπαπέτρου-Κασελάκη-Φόστερ-Σάικς έγραψε +5.

Οι πράσινοι βγήκαν για να πιέσουν ψηλά από το ξεκίνημα, επέλεξαν μέχρι και Deny στα Hand offs (Σάικς σε Σλούκα, αντίστοιχα είδαμε Step back-Fight Through προσέγγιση στο ίδιο ματσάρισμα σε ότι αφορά τα PnR των ερυθρολεύκων στα οποία αναμειγνυόταν ο Παπαγιάννης) για να σπάσουν τη ροή στην επίθεση του αντιπάλου και να κερδίσουν δευτερόλεπτα, στέλνοντας τους ερυθρόλευκους σε παιχνίδι προσωπικής φάσης. Κάποιες φορές πλήρωσαν την έλλειψη rim protection στα χαμηλά σχήμα με τον Ολυμπιακό να βρίσκει πόντους στην πίσω γραμμή με κάθετο παιχνίδι στην πλατφόρμα της 5-out διάταξης. Μην ξεχνάμε πόσο σημαντικός είναι ένας τέτοιος ψηλός όταν θέλεις να παρατάξεις τέτοια compact σχήματα στη βάση μιας άμυνας αλλαγών…

Η τάση αυτή δε, κόστισε σε ανάσες στον πυλώνα αυτών των σχημάτων, μιας και στο κρισιμότερο σημείο του ματς ο Παπαπέτρου δεν είχε το καθαρό μυαλό και τις δυνάμεις για να περάσει προς το ζωγραφιστό  (επίθεση επάνω στον Μάρτιν στο -4, έψαξε το μεγάλο περιφερειακό σουτ όταν ήταν φανερό ότι είναι πιο efficient από τα 5.5 μέτρα και μέσα).

-Ο Ολυμπιακός επένδυσε στη Spread PnR επίθεση με στόχο να αποσυμφορήσει τη ρακέτα από τα μεγάλα κορμιά του αντιπάλου, ανοίγοντας χώρους στους rollers και στους slashers του. Αυτό λειτούργησε καλά, ειδικά  στο ξεκίνημα όπου οι ερυθρόλευκοι σούταραν με εντυπωσιακό ποσοστό στα δίποντα, παρουσιάζοντας μάλιστα αρκετά καλό για την εποχή execution.

Αιχμή του δόρατος σε αυτή τους την προσπάθεια αποτέλεσε ο Γιώργος Πρίντεζης. Στο παρελθόν και από αυτό εδώ το βήμα, έχουμε υπογραμμίσει πολλάκις το πόσο εξόχως σημαντικό είναι να διαθέτεις έναν παίχτη επάνω στον οποίο θα ακουμπήσεις στα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά της μάχης, προσδοκώντας ότι θα βοηθήσει την επίθεση σου να «πατήσει» με ασφάλεια  στο παιχνίδι. Θα έλεγα ότι είναι ανάλογα σημαντικός με έναν ικανό  closer. Ο Πρίντεζης είναι η επιτομή αυτού του αθλητή. Υπήρξε πάντα «αυτός», από τις ένδοξες ημέρες της ομάδας.

Όταν οι ερυθρόλευκοι ένιωσαν την ανάσα του αντιπάλου στην επανάληψη (σε μια κακή shooting night και για τις δύο ομάδες, πολύ χαμηλά ποσοστά σε τρίποντο-προσωπικές) και τα νούμερα των εκτελέσεων τους άρχισαν να πέφτουν, κρατήθηκαν στο τιμόνι της αναμέτρησης υποστηρίζοντας την επίθεση τους με το επιθετικό ριμπάουντ. Σημαντική η συνδρομή των Βεζένκοφ-Έλις εδώ. Ο 25χρονος φόργουορντ ήταν (μαζί με τον Πρίντεζη φυσικά) ο κορυφαίος των νικητών όντας εξαιρετικός και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Έχουμε σημειώσει πριν το ξεκίνημα της σεζόν το πόσο σημαντικό είναι για την επίθεση του Ολυμπιακού φέτος να χτίσει το πνευματικό προφίλ των καινούργιων σκόρερ του σε αυτό το επίπεδο. Ο Άαρον Χάρισον χρειάστηκε 13 κατοχές (2/8 σουτ, ¾ προσωπικές, 3 λάθη) για τους 7 πόντους του. Τοποθετηθήκαμε πρόσφατα σχετικά με τα ερωτηματικά που τον συνοδεύουν σε επίπεδο efficiency από την πρώτη του χρονιά στη Γαλατά. Είναι όμως από την άλλη και ένα παιδί με προσωπικότητα που μπορεί να βάλει ένα scoop layup όπως αυτό που είδαμε, σε ένα κομβικό σημείο του ματς. Χρειάζεται χρόνο και τη βοήθεια της ομάδας ώστε να δούμε που μπορεί πραγματικά να φτάσει, οικοδομώντας μεθοδικά την αυτοπεποίθηση του.  Ο Βεζένκοφ «έγραψε» 9 πόντους σε 8 κατοχές, έχοντας παράλληλα 8 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα και 17 PIR. Έχει σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία και φυσικά τη βοήθεια της περυσινής σεζόν στο Φάληρο η οποία έθεσε τις βάσεις για αυτό που δυνητικά μπορούμε να δούμε φέτος από αυτόν. Επαναλαμβάνω, οι δείκτες του efficiency αυτών των δύο παιδιών στο επιθετικό κομμάτι θα αποτελέσουν σημαντικές παραμέτρους, επιδρώντας στο συνολικό performance των ερυθρολεύκων σε αυτή την πλευρά του παρκέ.

-Το επιθετικό playbook του Παναθηναϊκού είχε ιδέες (ως συνέχεια αυτών που είδαμε στη Μόσχα) και ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο, είναι μια παρατήρηση που αξίζει να κρατήσουμε καθώς ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο, πιο πληθωρικό πλαίσιο έκφρασης μπορεί να ξεκλειδώσει πόρτες στην παραγωγική διαδικασία των πρασίνων. Η πρόγνωση άλλωστε λέει ότι το «τριφύλλι» φέτος πιθανόν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα απέναντι στις καλές άμυνες της διοργάνωσης όπου είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν θα μπορεί να βρει σκορ, ειδικά στο μισό γήπεδο.

Είδαμε λοιπόν Flex δράσεις με τον Sant Roos για side post ups του Παπαπέτρου (παρατηρήθηκε πρόβλημα συγχρονισμού, ο Κουβανός δεν εκτελούσε πάντα το σκριν, σωστά ο «Πάπι» ξεκινούσε λίγο πιο γρήγορα το κόψιμο), Elevator screens στον άξονα για σουτ του Νέντοβιτς, Spain PnR (Nέντοβιτς ως back screener με τον ίδιο στόχο, δηλαδή περιφερειακή εκτέλεση από τον άξονα), 1-3-1 διάταξη με Iverson cut ως εισαγωγή για Side PnR, Veer (Παπαγιάννης πάλι για τον Σέρβο, ίδιος στόχος), Ram Screens για τον Παπαπέτρου (Pick & Pop ή iso εφόσον πάρει την αλλαγή ψηλά), Drag screens με τους Sykes-Auguste (τυπική κατάσταση για Sykes σε όλη του την καριέρα)και  καταστάσεις μέσα από Box διάταξη με flare στον Νέντοβιτς και σκριν στον επόμενο χρόνο κατά μήκος της τελικής για post up (στη βάση του «Bulldog» που έπαιζε πέρυσι η ομάδα για να βάλει τη μπάλα χαμηλά στον Τόμας).

Το πρόβλημα στην παρούσα φάση όμως είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει «σπεσιαλίστες». Δεν έχει ακριβώς τους παίχτες που φέρουν σε υψηλό επίπεδο αυτά τα ένα-δύο χαρακτηριστικά (off screen shooter, elite playmaking από τη θέση «1») που απαιτούνται για να τρέξουν πολλά από αυτά τα plays αποτελεσματικά. Κάπως έτσι, έχουν τοποθετηθεί σε αυτούς τους ρόλους παιδιά που ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο ρόστερ στην αξιολόγηση αυτής της όποιας δεξιότητας αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν εξειδίκευση στον ρόλο. Οι πράσινοι λοιπόν τρέχουν Elevator και Veer δράσεις για τον Νέντοβιτς, γιατί πολύ απλά είναι ο καλύτερος σουτέρ που διαθέτουν. Δίνουν μεγάλο όγκο αποφάσεων στον Παπαπέτρου γιατί σχεδιάστηκαν σε αυτή τη βάση. Περιμένουν παιχνίδι οικονομίας από τον Sant-Roos «άσσο» γιατί (ειδικά με τον Μποχωρίδη εκτός) είναι ο μοναδικός non scoring-PG που διαθέτουν. Βγάζει μάτι το πόσο χρήσιμος παίχτης είναι ο Κουβανός, με την άμυνα (και το rebounding) της ομάδας να νιώθει πολύ πιο δυνατή με αυτόν στο παρκέ. Όμως το να ανέβει ως full time-PG στο rotation είναι κάτι διαφορετικό. Ας πούμε ότι «θα είναι πολύ άσχημο, μέχρι να γίνει καλύτερο». Χρειάζεται χρόνο.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλύτερα όταν με τον Φόστερ (15 πόντοι με 6/8 σουτ, 5 ριμπάουντ, 2 τελικές, αρκετά θετικός)στην πεντάδα του και με άμυνα αλλαγών, βρήκε stops στα μετόπισθεν και έτρεξε στο ανοιχτό γήπεδο παράγοντας συνολικά 18 πόντους από τέτοιες καταστάσεις, νούμερο εξαιρετικό για την εποχή. Νομίζω ότι στην παρούσα φάση, αυτό το στοιχείο ίσως αποτελέσει οδηγό για το μέλλον για ένα σύνολο με δομικά προβλήματα αναφορικά με την ανάπτυξη του στο μισό γήπεδο. Οι πράσινοι υπερτερούν στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι των ερυθρολεύκων. Είναι μάλιστα ένα στοιχείο που ο Ολυμπιακός ίσως βρει μπροστά του στη σεζόν καθώς εάν εξαιρέσουμε τον Μάρτιν και σε δεύτερη φάση τους Παπανικολάου-Μακίσικ, το υπόλοιπο ρόστερ έχει άλλο «κέλυφος». Οι γηπεδούχοι βασίστηκαν σε παιχνίδι προσωπικής φάσης όλο και περισσότερο όσο πλησιάζαμε στη τελική ευθεία του ματς όπου, με τη μορφή που είχε πάρει αυτό, θα μπορούσαν μάλιστα να το είχαν κλέψει εάν στη διάθεση του κόουτς βρισκόταν ο Τζάκσον (σε μια κακή βραδιά του Νέντοβιτς), παίχτης που μπορεί να φέρει instant scoring και έχει αυτό που απαιτείται να βάλει ένα-δύο σουτ που μπορούν να αλλάξουν τα ροή.

Πέραν του Φόστερ (και του Κασελάκη) σε ατομικό επίπεδο, θετική ήταν η παρουσία του Γιώργου Παπαγιάννη. Θυμηθείτε μόνο τις περυσινές αμυντικές στιγμές του στα isolations στην περιφέρεια απέναντι σε γκαρντ… Το ότι χαμήλωσε και πάλεψε στα όρια του δυνατού για το περίφημο stay in contact με τον περιφερειακό, προϋποθέτει κάποιες (όχι λίγες) εργατοώρες. Χρειάζεται συνέχεια και επένδυση στην αργή αλλά σταθερή βελτίωση ώστε αυτή η εικόνα να εξελιχθεί σε αγωνιστική κατάκτηση. Ακόμα μεγαλύτερης σημασίας αναφορικά με το παιχνίδι του 23χρονου σέντερ στην επίθεση αυτή τη φορά, είναι το να μπορέσει να εξελιχθεί σε hard finisher στο ζωγραφιστό. Δεν μπορεί ένας ψηλός με αυτά τα προσόντα να μην επιτίθεται στο καλάθι αναγκάζοντας το να..βγάλει πόδια και να τρέχει. Το επόμενο drill για αυτόν, θα είναι κάθε φορά που πιάνει τη μπάλα χαμηλά στο ζωγραφιστό, να σηκώνεται (με τη χρήση μασέλας για να μη σπάσει κανένα δόντι το παιδί)  και να δαγκώνει το καλάθι. Όχι να καρφώνει. Να δαγκώνει. Nuff said…

Eν κατακλείδι, ήταν ένα ντέρμπι όπου επικράτησε η καλύτερη (βάσει των όσων είδαμε σε αυτά τα 40’) και πιο έτοιμη ομάδα για να το παίξει. Οι δύο «αιώνιοι» βρίσκονται στο σημείο όπου προσπαθούν να χτίσουν την αγωνιστική τους φυσιογνωμία. Η κριτική σαφώς και είναι μέρος του παιχνιδιού  αλλά θα είναι άτοπο να γίνεται χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας το τι συμβαίνει στο ευρύτερο πλαίσιο ανταγωνισμού αλλά και το timing της σεζόν. Ο Ολυμπιακός είναι χτισμένος σε πιο ορθολογική βάση και στην αφετηρία φαίνεται να έχει καλύτερες προδιαγραφές. Ακόμα όμως έχει πολύ δρόμο και δουλειά για να φτάσει τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί. Ο Παναθηναϊκός με τη σειρά του έχει δομικές αδυναμίες όμως ομολογώ ότι μου αρέσει το γεγονός ότι είναι ένα σύνολο που ενώ στη διάρκεια του ματς (θα το δούμε νομίζω πολλές φορές φέτος) βιώνει έντονα το συναπάντημα με αυτές, προσπαθεί, ανακατεύοντας τη τράπουλα και ανοίγοντας την πόρτα του αντικομφορτισμού σε πολλά επίπεδα, να επανέλθει μένοντας όρθιος. Είναι μια διαδικασία που μπορεί να γεννήσει νέες σταθερές και καινούργια σημεία αναφοράς σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Ξέρετε, μέσα από αυτή την ασχήμια που βλέπουμε σήμερα, οι ομάδες μας είναι υποχρεωμένες να αναζητήσουν μια θαμπή ομορφιά, σκάβοντας αρκετά πιο βαθιά. Δεν είσαι σίγουρος πάντα ότι υπάρχει, αλλά είσαι υποχρεωμένος να προσπαθήσεις…

Υ.Γ: Πανάξιοι πρωταθλητές οι Lakers που έκλεισαν πριν λίγες ώρες τη σειρά με το Μαϊάμι κατακτώντας τον 17ο τίτλο στην ιστορία τους. Η ομάδα που πήγε κόντρα στο ρεύμα που παρέσυρε ολόκληρη τη λίγκα επενδύοντας σε BIG Lineups, πάτησε στην κορυφή γιατί προσαρμόστηκε και χαμήλωσε με την αρωγή του σπάνιου versatility των δύο αστεριών της, όντας πιο φονική από όσο έμοιαζε με βάση τις αρχικές της προδιαγραφές. Σημαντικό asset την ώρα της κρίσεως, η εμπειρία του supporting cast. Οι “Λιμνάνθρωποι” διέθεταν αθλητές που είχαν περπατήσει τη διαδρομή και συνολικά βρίσκονταν σε αυτό το σημείο ωρίμανσης που τους επέτρεψε να δώσουν αυτή τη μικρή αλλά καταλυτική ώθηση στο σύνολο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Μαϊάμι για τον τρόπο που μας ταξίδεψε όλο αυτό το διάστημα. Θα ήθελα να τους δω να παίζουν τη ζαριά τους για τον τίτλο χωρίς προβλήματα, ώστε να έχουν μια πραγματική ευκαιρία. Αλλά η ζωή δεν είναι σινεμά. Ανυπομονώ ήδη για την επόμενη χρονιά…