2020-21 Hoopfellas Euroleague Power Rankings

 

Οι προβολείς ανοίγουν πάλι. Ο χτύπος της μπάλας στο παρκέ ακούγεται σαν μελωδία από το όχι πολύ μακρινό παρελθόν. Το μπάσκετ επιστρέφει στη διοργάνωση της Ευρωλίγκας και το Hoopfellas ανοίγει τις πύλες της νέας σεζόν με την πρώτη έκδοση των φετινών Power Rankings της σελίδας…

Ήγγικεν η ώρα… Το μπάσκετ στο υψηλότερο ευρωπαϊκό επίπεδο επιστρέφει σε μια σεζόν ιστορικής σημασίας και ειδικών καταστάσεων. Οι 18 μονομάχοι έκαναν αυτό που θεωρούσαν καλύτερο στην offseason, με τα νέα δεδομένα να πλήττουν σε πολλές περιπτώσεις τον αρχικό προγραμματισμό. Το Hoopfellas συνεχίζει τη δική του παράδοση, προσφέροντας την πρώτη έκδοση των φετινών Power Rankings της Ευρωλίγκας, λίγο πριν το πρώτο τζάμπολ της χρονιάς.

Πάμε λοιπόν μαζί να βυθιστούμε στην εναρκτήρια αξιολόγηση…

 

1.ANADOLU EFES

Η Αναντολού θα πρέπει γρήγορα να αφήσει πίσω το προφίλ του “αδικημένου”. Οι σχετικές δηλώσεις του κόουτς Αταμάν  έχω την αίσθηση ότι δεν βοηθούν ιδιαίτερα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να προπονήσεις το μυαλό σου μετατρέποντας αυτό το συναίσθημα σε αποφασιστικότητα ώστε να επιστρέψεις στο ίδιο επίπεδο απόδοσης, αυτό που καθήλωσε την Ευρώπη πέρυσι.

Οι Τούρκοι διατήρησαν ολόκληρο τον σκληρό πυρήνα του ρόστερ τους, χάνοντας μόνο τον Πίτερς ο οποίος υπέγραψε στη Μπασκόνια. Διαθέτουν το καλύτερο και το πιο πυραυλοκίνητο backcourt της διοργάνωσης (Micic-Larkin) το οποίο μπορεί να κάνει τη διαφορά οπουδήποτε, απέναντι σε οποιονδήποτε. Κυρίως όμως διαθέτουν συνοχή. Η Αναντολού μπήκε στην προετοιμασία κάνοντας «προπόνηση Νοέμβρη». Οι προπονητές που μας διαβάζουν καταλαβαίνουν το πλεονέκτημα που σου δίνει μια τέτοια κατάσταση.

Παρ’όλα αυτά, είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι μια προσθήκη σε τέτοιες περιπτώσεις, ένα νέο πρόσωπο που θα φρεσκάρει το σύνολο αγωνιστικά και ψυχολογικά, βοηθάει κυρίως στην εκκίνηση και μέχρι να αρχίσει η ομάδα να ρολάρει. Προφέρει στον εσωτερικό ανταγωνισμό, απαλείφοντας την ασθένεια του εφησυχασμού που οδηγεί σε underperformance. Περίμενα για να είμαι ειλικρινής μια αναβάθμιση στη θέση «3». Ίσως η πλήρης επανένταξη του Adrien Moerman (ένας από τους τοπ PFs πρόπερσι) να δώσει αυτό το στοιχείο. Ο Αταμάν υπέγραψε τον Έρτεν Γκάζι από το Νεοϋορκέζικο Fordham (καλοπροπονημένος, φέρνει μέγεθος στο backcourt, είναι πίσω σε αρκετά κομμάτια ακόμα βέβαια για το υψηλό επίπεδο) ο οποίος θα προσπαθήσει να ανοίξει   το rotation στα παιχνίδια της τουρκικής λίγκας.

Η Αναντολού πρέπει να βρει γρήγορα και πάλι κώδικες επικοινωνίας στο αμυντικό κομμάτι για να πάρει το δρόμο της επιστροφής στον περυσινό ισορροπημένο μπάσκετ. Ίσως χρειαστεί λίγο καιρό εδώ. Πριν έναν χρόνο τέτοια εποχή, την είχαμε τοποθετήσει στο Νο1 των PR του Hoopfellas, αξιολόγηση που είχε ξενίσει. Γρήγορα όμως οι Τούρκοι απέδειξαν ότι ανήκουν στην κορυφή. Τρέχοντας στη σκέψη μου τη σεζόν που άδοξα διακόπηκε, θεωρώ ότι το σύνολο του Αταμάν και η Μακάμπι ήταν οι δύο ομάδες με τη μεγαλύτερη τύχη για την κατάκτηση της κούπας. Πάντα θεωρητικά βέβαια γιατί δεν είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το στάδιο των playoffs στο οποίο γίνονται ζυμώσεις οι οποίες καθορίζουν το μετέπειτα αποτέλεσμα. Η Αναντολού δεν μπορεί να πατήσει ένα κουμπί και να βρεθεί αυτόματα στη ζώνη του μπάσκετ της υπεροχής που παρουσίασε πέρυσι. Όμως ξεκινάει με το εγγενές πλεονέκτημα της ομοιογένειας. Μένει να το αξιοποιήσει.

 

2.CSKA MOSCOW

H CSKA πιθανόν είναι από τους «ευνοημένους» της περυσινής διακοπής (χρησιμοποιούμε εισαγωγικά γιατί στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν τέτοιοι, το πλήγμα είναι μεγάλο για όλους σε πολλά επίπεδα). Αυτό φυσικά αποτελεί καθαρά προσωπική σκέψη/εικασία, με την έννοια ότι η «αρκούδα» άλλαξε σημαντικό μέρος του κορμού της το προηγούμενο καλοκαίρι και η απόδοση της δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη σχετικά με την πορεία της σε βάθος χρόνου. Ίσως (το υπογραμμίζουμε, ίσως) λοιπόν όλη αυτή η νέα πραγματικότητα να την γλίτωσε από τη φθορά μιας ενδεχόμενης αποτυχίας να φτάσει στο F4 (έχω την αίσθηση ότι δεν θα ήταν καθόλου εύκολο, δεν θα το μάθουμε ποτέ), πάντα σε θεωρητικό επίπεδο.

Το φετινό ρόστερ είναι εξαιρετικό. Η CSKA έφερε στη Μόσχα ότι καλύτερο υπήρχε αναφορικά με τη στελέχωση της γραμμής ψηλών, υπογράφοντας τον Νίκολα Μιλουτίνοφ και τον «Τόκο» Σενγκέλια ενώ παράλληλα ο Δημήτρης Ιτούδης θα έχει τον Ουίλ Κλάιμπερν πίσω υγιή, δημιουργώντας μια από τις πιο δυνατές γραμμές ψηλών που έχουμε δει στη διοργάνωση διαχρονικά. Η βελτίωση του Σενγκέλια πέρυσι σε πολλά, λιγότερο προβεβλημένα αλλά πολύ σημαντικά, κομμάτια του παιχνιδιού ήταν αξιοσημείωτη σε βαθμό που μπορούμε να μιλάμε πιθανόν για τον καλύτερο ολ αράουντ-παίχτης της διοργάνωσης. Υπάρχει βέβαια και έναν «αν» στην περίπτωση του. Την χρονιά που αφήσαμε πίσω, ο Γεωργιανός προόδευσε αναφορικά με την αποτελεσματικότητα του στην περιφερειακή εκτέλεση. Φέτος πρέπει να δείξει συνέχεια. Οφείλει να πιστοποιήσει ότι έχει κατακτήσει αυτή τη δεξιότητα. Το ποσοστό του σε αυτά τα σουτ μπορεί να αποτελέσει βαρόμετρο στην προσπάθεια του να προσφέρει στο μάξιμουμ αυτά που μπορεί στο αγωνιστικό περιβάλλον της ΤΣΣΚΑ. Συνολικά η επίδοση της ομάδας από την περίμετρο αλλά και το μοίρασμα των εκτελέσεων (ειδικά εάν κατευθυνθεί πάλι σε επίθεση προσωπικής φάσης) στο up tempo περιβάλλον της, θα κρίνουν πολλά. Kατά την ταπεινή μου άποψη, η παρουσία τόσο καλών δημιουργών στη frontcourt ίσως επιβάλλει κάποιες αλλαγές σε όρους επιθετικής ανάπτυξης σε σχέση με αυτό που είδαμε πέρυσι. Νομίζω ότι αυτό το στοιχείο είναι το μεγαλύτερο κρυφό όπλο αυτής της ΤΣΣΚΑ.

Οι Ρώσοι έχουν τεράστιο βάθος και αναβάθμισαν το ρόστερ τους χωρίς στην πραγματικότητα να χάσουν τίποτα. Η ικανότητα τους να προσαρμοστούν σε κάθε είδους ειδική κατάσταση, παίζοντας με το μέγεθος χωρίς παραχωρήσεις σε όρους ταχύτητας, μοιάζει μοναδική. Ο Τζέιμς θα είναι και πάλι στο τιμόνι, ο πολύτιμος Κουρμπάνοφ θα φέρει το πολύτιμο συγκολλητικό 3&D υλικό, οι Χάκετ και Χίλιαρντ (σημαντικό και εδώ το ποσοστό του πίσω από τη γραμμή) δίνουν άλλη υφή στο backcourt. Η ΤΣΣΚΑ φαίνεται έτοιμη και στοχεύει μόνο στην κορυφή.

3.REAL MADRID

Η Ρεάλ κινήθηκε με εγκράτεια στην offseason, κλείνοντας συγκεκριμένους στόχους και αφήνοντας ανοιχτές υποθέσεις σχετικά με τη τελική μορφή του ρόστερ. Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει… Είναι κοινό μυστικό ότι ο εγκέφαλος της ομάδας, Φακούντο Καμπάτσο, έχει ως προτεραιότητα το ΝΒΑ και είναι πιθανό να αποχωρήσει από τη Μαδρίτη το επόμενο διάστημα. Μιλάμε όχι μόνο για έναν από τους καλύτερους πόιντ γκαρντ στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια αλλά για τον ηγέτη της Ρεάλ και τον παίχτη που έχει επιφορτιστεί να διαχειριστεί (το έκανε με τεράστια επιτυχία) τον κύριο όγκο των αποφάσεων στο παιχνίδι της, όντας ακρογωνιαίος λίθος του οικοδομήματος και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ένα ενδεχόμενο κενό εκεί δεν θα είναι εύκολο να καλυφθεί ακόμα και αν μιλάμε για τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Παρ’όλα αυτά οι βάσεις στο παιχνίδι των Μαδριλένων είναι πολύ γερές. Μην ξεχνάμε επίσης ότι η Ρεάλ τρέχει εδώ και χρόνια ένα από τα καλύτερα προγράμματα βελτίωσης νέων αθλητών, αξιοποιώντας φυσικά το τεράστιο brand της για να προσελκύσει σε μικρή ηλικία μερικούς από τους πιο ταλαντούχους αθλητές στην Ευρώπη. Ναι, η Ρεάλ των πολλών σταρ, των βετεράνων, του γεμάτου ρόστερ, των απαιτήσεων πρωταθλητισμού. Υπάρχει και αυτός ο δρόμος, ξέρετε… Στα πλαίσια αυτά, ο Πάμπλο Λάσο έφερε (και επίσημα) στη Μαδρίτη από τη Σαραγόσα τον 19χρονο Carlos Alocen, έναν πόιντ γκαρντ με αθλητικότητα, έκρηξη, μέγεθος και ταχύτητα, ο οποίος θυμίζει Ισπανό γκαρντ παλαιάς κοπής. Επένδυσε επίσης ένα σημαντικό ποσό (πολύ μεγάλο για τα δεδομένα του παίχτη και της αγοράς, ίσως όχι τόσο για τα αντίστοιχα του κλαμπ αλλά και της ανάγκης να ενισχύσει το εγχώριο στοιχείο κοιτάζοντας το μέλλον) για να υπογράψει τον Abalde ο οποίος σταδιακά θα προσπαθήσει να δώσει ανταγωνισμό και γιατί όχι, να αφήσει πίσω τον Τέιλορ στο rotation τώρα που υπάρχει η ασφάλεια του εξαιρετικού Ντεκ. Δεν κάλυψε το κενό του Mickey, στοχεύοντας εκεί να ανεβάσει τον σούπερ ταλαντούχο Garuba (τα είπαμε προ διετίας, unique περίπτωση, προϊόν της αναπτυξιακής της διαδικασίας) αν και η πιθανότητα να επιστρέψει στην αγορά με το βλέμμα της στην Αμερική σύντομα, μοιάζει ισχυρή.

Το πλεονέκτημα της ομοιογένειας είναι πάντα εκεί. Η Ρεάλ έχει αυτοματισμούς και κώδικες επικοινωνίας που λείπουν από το μεγαλύτερο κομμάτι του ανταγωνισμού αλλά θα πρέπει να βρει τρόπους να στηρίξει το οικοδόμημα στην περίπτωση που χάσει μέρος της δυναμικότητας της με μια πιθανή απώλεια του Καμπάτσο. Χωρίς τον Αργεντινό, η πρόγνωση λέει πως πιθανόν θα βιώσει ένα διάστημα αναπροσαρμογής μέχρι να μπορέσει να επανασυγκροτηθεί. Είναι η στιγμή που η «Βασίλισσα» θα παίξει το χαρτί των νέων παιδιών και των role players ώστε να κρατηθεί όρθια, κερδίζοντας χρόνο έως ότου ο κόουτς Λάσο βρει πάλι τη χρυσή τομή για να διατηρήσει την ομάδα του ανταγωνιστική στη μάχη του τίτλου. Η Ρεάλ μοιάζει πιο ευάλωτη φέτος αλλά το πλεονέκτημα της συνοχής της εξασφαλίζει μια σχετικά  ομαλή εισαγωγή στη καινούργια σεζόν.

 

 

4.BARCELONA

Η Μπαρτσελόνα κατά τη γνώμη μου έχει το καλύτερο ρόστερ στην Ευρωλίγκα. Έχει επίσης πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να αρχίσει να αποδίδει αυτό το γκρουπ αθλητών σε ένα επίπεδο κοντά σε αυτό που η μπασκετική Ευρώπη προσδοκά. Εξ ου και η θέση της στην αφετηρία μιας και υπάρχουν ομάδες που πλεονεκτούν σημαντικά σε όρους ομοιογένειας και συνοχής σήμερα.

Η δεξαμενή δεξιοτήτων της είναι τεράστια ενώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτές ακριβώς οι δεξιότητες μοιάζουν να δένουν αρμονικά στο παζλ. Όμως θα χρειαστεί υπομονή. Οι Καταλανοί ψάχνουν ακόμα κώδικες επικοινωνίας στο παιχνίδι τους, οι οποίοι αναμενόμενα βρίσκονται σε αρκετά ακατέργαστο επίπεδο. Η τάση του Σάρας να δουλεύει με νέους αθλητές μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά, φρεσκάροντας πρωτίστως τον ψυχισμό του συνόλου. Μου αρέσει πολύ για παράδειγμα το γεγονός ότι έχει ανεβάσει στο rotation του backcourt τον ταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο Leandro Bolmaro. Παράλληλα δίνει αξία από το ξεκίνημα στους παίχτες ρόλων (Οριόλα κυρίως, Σμιτς) οι οποίοι προάγουν το ομαδικό παιχνίδι. Ο Αμπρίνες έχει μπει πολύ δυνατά λειτουργώντας ως ο κύριος εκτελεστής στις off screen-δράσεις της ομάδας. Μένει να δούμε πως θα επιδράσει αυτό στη συμπεριφορά του Κούριτς όταν επιστρέψει (ένας από τους καλύτερους σουτέρ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σήμερα). Πρόσφατα η Μπαρτσελόνα είδε τον Χίγκινς πάλι ενεργό ενώ οι πληροφορίες από τη Βαρκελώνη αναφέρουν ότι τον επόμενο μήνα οι Καταλανοί θα προσπαθήσουν να προσθέσουν έναν σέντερ στο ρόστερ τους (δεν θα μου κάνει εντύπωση να δούμε μάχη Ρεάλ-Μπάρτσα για τον Πουαριέ ο οποίος μπορεί να φέρει το -απαραίτητο για το σύστημα του κόουτς- low post παιχνίδι στους μπλαουγκράνα).

Για τον Νικ Καλάθη είναι μια χρυσή ευκαιρία η μετάβαση του στη Βαρκελώνη. Θα έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει αποκλειστικά ως playmaker έχοντας γύρω του ένα βαρύ οπλοστάσιο (πόιντ με διαφορετικά χαρακτηριστικά από πίσω, σουτέρ, defensive stopper για τον καλύψει στην περίμετρο, stretch ικανότητα με τον Μίροτιτς, PnR με τον Ντέιβις). Τα μόνα ερωτηματικά εγείρονται στο pace των Καταλανών μιας και ο Νικ ως γνωστόν λειτουργεί καλύτερα στο ανοιχτό γήπεδο ενώ η Μπαρτσελόνα έδειξε στην προετοιμασία ότι θα έχει ως βάση το valuing possessions παιχνίδι του Σάρας. Ο Έλληνας πόιντ γκαρντ θα χρειαστεί επίσης τον απαιτούμενο χρόνο για να νιώσει άνετα, στοιχείο απαραίτητο για τον ρόλο του, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των συμπαιχτών του (είναι κάτι άσχετο με την αξία ενός αθλητή) εντός του συγκεκριμένου συστήματος. Τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του στο ξεκίνημα στοιχειοθετούν μια κατάσταση αν μη τι άλλο φυσιολογική και πέρα για πέρα αναμενόμενη. Τα νούμερα του θα είναι χαμηλότερα σίγουρα όμως από αυτόν θα ξεκινήσει η αλλαγή στο αγωνιστικό πλαίσιο της Μπάρτσα και από την απόδοση του θα εξαρτηθεί το efficiency της επίθεσης της.

Η Μπαρτσελόνα έχει δρόμο να διανύσει. Πρέπει να φάει όλη τη σκόνη του πρώτου μισού (τουλάχιστον) για να δει πραγματική βελτίωση από τον Φλεβάρη και έπειτα. Δεν μπορεί να παρακάμψει τα βήματα σε αυτή τη διαδικασία. Είναι ο μόνος τρόπος για να γίνει η δουλειά σωστά. Μη ξεχνάμε ότι είναι ο πρώτος χρόνος του πρότζεκτ με τον Σάρας. Το να εντρυφήσεις σε μια καινούργια φιλοσοφία, ανεξάρτητα με το ταλέντο που διαθέτεις, είναι μια πορεία δύσβατη και ανηφορική.

5.MACCABI TEL AVIV

Παρά το οικονομικό πλήγμα που δέχθηκε ο σύλλογος λόγω της πανδημίας, η Μακάμπι κατάφερε να διατηρήσει τον πυρήνα του περυσινού πολύ επιτυχημένου συνόλου της στο Τελ Αβίβ, μπαίνοντας στη νέα σεζόν με υψηλές βλέψεις. Η παραμονή του ελληνικού staff στον πάγκο δε, της εξασφαλίζει ένα επίπεδο συνέχειας αναφορικά με τη πρόοδο του αγωνιστικού μοντέλου που λάνσαρε ο κόουτς Σφαιρόπουλος, στοιχείο πολύ σημαντικό ειδικά στις ομάδες αυτής της ταχύτητας.

Με τον Ταρίκ Μπλακ να ξεκαθαρίζει ότι έχει ως προτεραιότητα την επιστροφή στο ΝΒΑ, η Μακάμπι δούλεψε από νωρίς (με μπροστάρη και πάλι τον Βούισιτς) την περίπτωση του Άντε Ζίζιτς, υλοποιώντας μια σπουδαία κίνηση για να καλύψει (πριν λίγο καιρό επισήμως) το κενό στη frontcourt. O 23χρονος Ζίζιτς δεν βρήκε το περιβάλλον και τον ρόλο που θα επέτρεπαν να μακροημερεύσει στην Αμερική. Διαθέτει όμως ακόμα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να τον βοηθήσουν να παράγει στην Ευρώπη (γρήγορα εκτέλεση μετά από επιθετικό ριμπάουντ, παιχνίδι με πλάτη, αποτελεσματικό finishing γύρω από το καλάθι) ειδικά σε ένα σύνολο όπου θα έχει την ασφάλεια της παρουσίας του Χάντερ.

Η ανορθογραφία στη γραμμή ψηλών του κόουτς Σφαιρόπουλου αφορά την απώλεια του Acy. Ο Αμερικανός αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της περυσινής αμυντικής επιτυχίας των Ισραηλινών καθώς με αυτόν κλείδωσαν το low post και ενίσχυσαν σημαντικά τη δεύτερη γραμμή στα αμυντικά rotations, διατηρώντας παράλληλα έναν εξαιρετικό help defender στο ζωγραφιστό. Η Μακάμπι υπέγραψε προσφάτως τον Μπέντερ (με πολύ λίγα χρήματα) με την προοπτική να τον αφήσει σε μερικούς μήνες όπου ίσως μπορέσει να επαναπροσεγγίσει τον Acy στην περίπτωση που αυτός δεν βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Ο Μπέντερ απογοήτευσε πλήρως στην Αμερική.

Τα υπόλοιπα βασικά κομμάτια έμειναν στη θέση τους. Το δίδυμο των wings, Dorsey-Bryant, αναμένεται να έχει ακόμα πιο σημαντικό ρόλο φέτος χτίζοντας στην εξαιρετική rookie season. Ο Zoosman αποτελεί το κλειδί στα μετόπισθεν λειτουργώντας εξισορροπιστικά και στις δύο πλευρές του παρκέ με την πληθωρική του παρουσία. Δίπλα στον Ουίλμπεκιν επιλέχθηκε ο Chris Jones, ένας περιφερειακός οικονομίας με οργανωτικές ικανότητες τη στιγμή που η απώλεια του Άβντιγια ήταν δεδομένη (το παιδί είναι απλά για μεγάλα πράγματα).

Η Μακάμπι θα βασιστεί και πάλι στους πυλώνες της φιλοσοφίας του κόουτς. Ελίτ άμυνα στο low post, rebounding, ένταση, επαφές. Ο Ουίλμπεκιν καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να είναι ο ηγέτης σε έναν championship contender, πατώντας στην πολύ καλή περυσινή σεζόν. Ακόμα πιστεύω ότι θα χρειαστεί μια ένεση αθλητικότητας στο «4». Το μείγμα όμως παραμένει αρκετά καλό.

 

 

6.OLIMPIA MILANO

H Oλίμπια ξεκινάει φέτος από σαφώς ισχυρότερη βάση την προσπάθεια της να επιστρέψει στα ανώτερα στρώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Μεσίνα πόνταρε στα σίγουρα χαρτιά μερικών κορυφαίων βετεράνων της διοργάνωσης, ευελπιστώντας ότι θα μεταγγίσει στην Ολίμπια την περιζήτητη  κουλτούρα νικητή που τόσο πολύ της λείπει εδώ και χρόνια. Παίχτες όπως ο Χάινς και  ο Ντατόμε κυρίως αλλά και ο Ντιλέινι, έρχονται στη Λομβαρδία για να εκτελέσουν αυτές τις λεπτομέρειες που στο τέλος κλειστών παιχνιδιών κρίνουν τον νικητή.

Το Μιλάνο ενισχύθηκε σημαντικά κάνοντας μια πολύ γενναία επένδυση εν μέσω πανδημίας η οποία μάλιστα σάρωσε την πόλη που αποτέλεσε hot spot κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος, με ότι αυτό συνεπάγεται αναφορικά με τη ψυχολογία του κόσμου. Έφτιαξε ένα σύνολο με μεγάλο βάθος, ρισκάροντας να πληρώσει σημαντικά ποσά στους άνωθεν βετεράνους οι οποίοι έχουν περάσει την κορυφή του βουνού. Ο Μεσίνα θα ξεκινήσει από το αμυντικό κομμάτι (διαχρονική η διάθεση του να δώσει περισσότερα λεπτά στους ρολίστες που ανεβάζουν την απόδοση της ομάδας σε αυτό αφήνοντας στον πάγκο πιο ταλαντούχους αθλητές) για να οικοδομήσει την επίθεση του όπου πλέον διαθέτει περισσότερα όπλα σε σχέση με το περυσινό ρόστερ. Μου άρεσε η απόκτηση του LeDay (όπως και αυτή του Μορέτι από το Τρεβίζο) ο οποίος βρίσκεται σε καλό σημείο της καριέρας του και μπορεί να γεμίσει   τη frontcourt παίζοντας και στις δύο θέσεις. Η παρουσία του Ντατόμε στη θέση “4” (η Ολίμπια έχει πολύ κόσμο στο “3” με τους Σιλντς, Μίτσοβ, Μορασκίνι, χρησιμοποιήθηκε και ο Πάντερ εκεί στην προετοιμασία) φέρνει ελίτ stretch-ικανότητα και έναν φόργουορντ που μπορεί να δέσει καλά με το μεγάλο κορμί του Tarczewski. H σύμπραξη των Ντιλέινι-Ροντρίγκεθ στον άσσο αποτελεί μια από τις ουσιαστικές διαφορές της ομάδας σε σχέση με πέρυσι.

Η Ολίμπια έχει αρκετό firepower φέτος στην επίθεση όμως το ζητούμενο αφορά την ισορροπία στο παιχνίδι της. Θα χρειαστεί λοιπόν να πάμε σε βάθος ως προς την ανάλυση αυτή και τις πιθανότητες του συνόλου να κάνει κτήμα του αυτό το “μπάσκετ της ισορροπίας”. Το πλαίσιο επίθεσης του Μεσίνα δεν είναι ακριβώς αυτό που παράγει ευκαιρίες για όλους. Συχνά έχει παρατηρηθεί στατικότητα εντός αυτού, έλλειψη πλουραλισμού αναφορικά με τις μορφές εκτέλεσης και έλλειψη έντασης στις δράσεις που λειτουργούν ως decoys πριν την εκτέλεση (παρότι ο κόουτς κηρύσσει ανοιχτά το αντίθετο). Το ρόστερ της Ολίμπια είναι πολύ φορτωμένο και ο Μεσίνα οφείλει να κρατήσει τους πολλούς “επιθετικού προσανατολισμού” παίχτες του ικανοποιημένους ώστε να διατηρήσει το υψηλό επίπεδο διάθεσης στην άμυνα. Δύσκολα ένας σκόρερ θα μπορέσει να επιστρέψει ξανά και ξανά με την ίδια θέληση να αμυνθεί στο πίσω μέρος του παρκέ όταν νιώσει ότι αδικείται από τη λειτουργία της ομάδας. Οι Λομβαρδοί επαναλαμβάνω, ξεκινούν από καλύτερη βάση φέτος στην προσπάθεια τους να επιστρέψουν στα playoffs όμως έχουν πολλά ερωτηματικά να απαντήσουν. Τεράστιο το ενδιαφέρον λοιπόν.

7.OLYMPIAKOS

Για τις ελληνικές ομάδες τα είπαμε αναλυτικά λίγες ημέρες πριν. Ο Ολυμπιακός ξεκινάει πιο ψηλά από τους δύο εκπροσώπους μας στην αφετηρία, τοποθετούμενος στο γκρουπ των ομάδων που στοχεύουν μια θέση στην οχτάδα. Οι ερυθρόλευκοι ανασυγκροτήθηκαν, καλύπτοντας γρήγορα σημαντικές θέσεις του ρόστερ με αθλητές που έχουν αξιόλογο potential και χαμηλό οικονομικό κόστος. Με αυτό τον τρόπο ουσιαστικά δημιούργησαν την ευκαιρία ώστε να φέρουν πίσω τον Κώστα Σλούκα, κίνηση που άλλαξε το status τους και τους έφερε στο επόμενο γκρουπ.

Το βασικό όπλο του Ολυμπιακού φέτος εντοπίζεται στην ύπαρξη προσωπικοτήτων οι οποίοι έχουν περπατήσει το μονοπάτι της νίκης και μάλιστα το έχουν κάνει ως γκρουπ, δουλεύοντας παλαιότερα μαζί. Αυτό συνεπάγεται veteran leadership και τη δημιουργία ενός σχετικά ασφαλούς περιβάλλοντος ώστε να μπορέσουν παιδιά όπως ο Μάρτιν, ο Χάρισον ή ο Βεζένκοφ να προοδεύσουν, πιάνοντας μέσα στη σεζόν προσωπικούς αγωνιστικούς στόχους, κατάσταση η οποία μπορεί να απεικονιστεί θετικά στο ομαδικό προφίλ. Ο Ολυμπιακός έχει βάθος και ένα ρόστερ που δίνει τη δυνατότητα στον κόουτς να ανακατέψει τη τράπουλα αρκετά, μέχρι να βρει τον καλύτερο δυνατό συνδυασμό καρτών. Ο εσωτερικός ανταγωνισμός που μπορούν να φέρουν παιδιά όπως ο Λαρεντζάκης ή ο Κόνιαρης (παίχτες οι οποίοι θα παλέψουν για μια θέση στη δωδεκάδα και έχουν τις προδιαγραφές να “πιέσουν” τους συμπαίχτες τους που προπορεύονται στο rotation) πιθανόν θα λειτουργήσει προς όφελος του συνόλου. Ο Χασάν Μάρτιν μπορεί να αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη. Έχει όλο το πακέτο για αυτό και η σύμπραξη του με περιφερειακούς όπως ο Σλούκας ή ο Σπανούλης έρχεται στο καλύτερο δυνατό για αυτόν timing.

Σαφέστατα υπάρχουν και ουκ ολίγα ερωτηματικά. Είναι προαπαιτούμενο για να μπορέσουν οι ερυθρόλευκοι να ρολάρουν να καταφέρουν να ανοίξουν το γήπεδο με συνέπεια, σουτάροντας αποτελεσματικά από την περίμετρο. Όπως σημειώσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, οι καλές defensive lineups του κόουτς είναι αδύνατες σε αυτό το κομμάτι. Απαιτείται επίσης ένα τουλάχιστον above average αποτέλεσμα σε όρους rebounding. Χωρίς αυτό το στοιχείο η πιθανότητα του underachieving θα φανεί στον ορίζοντα μιας και η απουσία εύκολου αμυντικού ριμπάουντ μπορεί να απενεργοποιήσει ένα σημαντικό μέρος των ευκαιριών για transition επίθεση (ενώ παράλληλα ακυρώνει τη τάση για περισσότερο small ball, απαγορευτικό όταν είσαι κακή rebounding team). Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί λοιπόν αξιόλογους δείκτες σε αυτούς τους τομείς, μια επιθετική -με αρκετές επαφές- άμυνα και τους Βεζένκοφ-Χάρισον ενεργούς σε όρους παραγωγικότητας ώστε να πιάσει το potential του. Οι ερυθρόλευκοι ίσως ξεκινήσουν λίγο “αργά” όμως ποντάρουν στο ότι η εμπειρία συγκεκριμένων προσώπων (αθλητών, προπονητή) θα τους βοηθήσει να φέρουν σταδιακά την ομάδα στο σημείο που χρειάζεται.

 

 

8.ZENIT

Για τη Ζενίτ τα είπαμε αναλυτικά πριν λίγο καιρό.  Οι Ρώσοι αναβάθμισαν πλήρως το ρόστερ τους εισάγοντας μια ισχυρή δόση επιθετικού ταλέντου και μερικά παιδιά που έχουν τις προδιαγραφές να ανταποκριθούν στη φιλοσοφία του Τσάβι Πασκουάλ.

Τα πρώτα δείγματα είναι αρκετά ενθαρρυντικά μιας και παρά τις απουσίες, η Ζενίτ παρουσιάζει δείγματα ομάδας με κατεύθυνση η οποία ξέρει τι ζητάει στο παρκέ. Στο ξεκίνημα της σεζόν ο Μπάρον «γαζώνει» (18.3 πόντοι με 52.4% στο τρίποντο σε 7.0 εκτελέσεις, 4.3 τελικές για 1.7 λάθη στη VTB) και ο Poythress (12.3 πόντοι με 81.3% στα δίποντα, 6.3 ριμπάουντ και 2.0 μπλοκ) που ήρθε λίγο αργά, δείχνει ότι μπορεί να τραβήξει επάνω του αρκετά βλέμματα φέτος. Το κλειδί βρίσκεται στο δίδυμο Πάνγκος-Γκουντάιτις οι οποίοι θα αποτελέσουν και τους πυλώνες του παιχνιδιού σε όρους ανάπτυξης. Ο Καναδός είναι σε καλή κατάσταση παρότι αντιμετώπισε ένα μικρό πρόβλημα τραυματισμού ενώ ο Λιθουανός (γύρισε από ένα σκίσιμο στο χέρι) πρέπει να αρχίζει να ανεβάζει ρυθμούς σταδιακά.

Η Ζενίτ χρειαζόταν έναν έξτρα παίχτη στη γραμμή ψηλών και έναν ακόμα στη θέση «1» όμως έχει ποιότητα και δείχνει ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο ώστε να βάλει τις βάσεις για ένα καλό αμυντικό αποτέλεσμα. Κλειδί ο Ponitka που ανεβαίνει στο «1» εναλλακτικά και συνολικά φέρνει προσωπική φάση, αναβαθμίζοντας το αθλητικό επίπεδο της ομάδας.

Σημειώστε αυτό. Η Ζενίτ διαθέτει ταλέντο όμως η φιλοσοφία του κόουτς Πασκουάλ στην επίθεση δεν είναι εύκολο να απορροφηθεί. Απαιτεί αντίληψη από τους εμπλεκόμενους και εργατοώρες. Ίσως λοιπόν, στην αρχή τουλάχιστον, παρατηρηθούν διαστήματα στατικότητας ειδικά απέναντι σε ποιοτικές άμυνες.  Οι Ρώσοι στοχεύουν να ανταγωνιστούν δυνατά φέτος για μια θέση στην οχτάδα. Έχουν δύσκολο πρόγραμμα στο ξεκίνημα αλλά εάν έχουν υγιείς τους Πάνγκος-Γκουντάιτις μπορούν σταδιακά να παρουσιάσουν πολύ ανταγωνιστική εικόνα. Θα είναι μεγάλη επιτυχία εάν καταφέρουν να ξεκλειδώσουν την πόρτα των playoffs  μιας και μιλάμε για έναν νεαρό σε αυτό το επίπεδο οργανισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καταλαβαινόμαστε νομίζω…

-FENERBAHCE

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα projects της σεζόν λαμβάνει χώρα στην Πόλη με τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ να αναλαμβάνει τα ηνία της Φενέρ, μετά την απόφαση του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς να αποχωρήσει. Υπήρξαν περικοπές στο μπάτζετ αλλά ακόμα και έτσι η επένδυση των Τούρκων στην καλοκαιρινή αγορά ήταν τουλάχιστον αξιοσέβαστη με στόχο να διατηρηθεί το κλαμπ στα υψηλά στρώματα της διοργάνωσης.

Αυτό που γρήγορα θα πρέπει να γίνει  κατανοητό από το ευρύ κοινό σε αυτή τη μετάβαση είναι η σημασία της «αλλαγής συνηθειών». Ο Κοκόσκοφ πρεσβεύει ένα μπάσκετ τελείως διαφορετικό από αυτό του Ζοτς. Λιγότερο σύνθετο ίσως και πιο άμεσο αναφορικά με την εγκατάσταση του συστήματος ως αγωνιστικό περιβάλλον σε όρους χρόνου, το οποίο όμως επίσης απαιτεί εργατοώρες για την απορρόφηση του από τους αθλητές. Η Φενέρ θα ανεβάσει το τέμπο και θα βασιστεί σημαντικό στο slashing παιχτών όπως ο Λορένζο Μπράουν, θα ψάξει τους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο και θα συνολικά θα επενδύσει περισσότερο στη transition επίθεση της και στην ικανότητα των παιχτών της στην προσωπική φάση.

Ο Vesely θα είναι πολύ σημαντικός ως εναλλακτικός playmaker (και δη από το high post) ματσάροντας  τις αδυναμίες του Μπράουν στο κομμάτι της απόφασης (λιγότερος όγκος αποφάσεων), το πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι των Ulanovas-Barthel επίσης όπως και η αποτελεσματικότητα των σουτέρ όπως ο Έντι (ή ο Μαχμούτογλου). Ο Κοκόσκοφ προσπαθεί να βρει ρόλο στον Πιέρ τοποθετώντας τον σε lineups με τις οποίες ενεργοποιεί  press άμυνες όμως ο Αμερικανός είναι ακόμα τακτικά άγουρος. Αντίθετα καλύτερα ανταποκρίνεται ο Τζόνι Χάμιλτον φέρνοντας παιχνίδι επάνω από το στεφάνι στη θέση «5». Ο Νάντο Ντε Κολό –σε μια χρονιά που ίσως αρχίσει να φαίνεται η διαφορά στη δύναμη των ποδιών του- αποτελεί σημείο αναφοράς, αγωνιζόμενος και στις δύο θέσεις του backcourt (o Κοκόσκοφ θέλει slashing από το «1», ο Γάλλος υπήρξε για χρόνια τοπ στο κομμάτι αυτό αλλά τα πατήματα του δεν είναι τα ίδια πλέον, η ποιότητα φυσικά είναι εκεί).

Βαρόμετρο για τη Φενέρ θα είναι η ομαδική άμυνα. Έχει ένα από τα βαθιά  ρόστερ σε σχέση με τον ανταγωνισμό για μια θέση στην οχτάδα όμως εάν δεν πιάσει συγκεκριμένα επίπεδα απόδοσης στα μετόπισθεν, δύσκολα θα πάρει το μάξιμουμ από την επίθεση της στο ανοιχτό γήπεδο. Ο δρόμος για τα playoffs θα είναι μακρύς.

10.VALENCIA

Όπως έχουμε επισημάνει παλαιότερα,η Βαλένθια αποτελεί έναν από τους καλύτερα οργανωμένους μπασκετικούς οργανισμούς στην Ευρώπη. Η φιλοσοφία, η δομή της  αλλά και συνολικά ο τρόπος που επιλέγει τον εργαζόμενο δίνοντας προτεραιότητα στο fit σε συνάρτηση με το περιβάλλον (σε αυτή την έννοια λογίζεται και η πόλη η οποία έχει ιδιαίτερη κουλτούρα στα σπορ) θυμίζει σχολικό αμερικανικό πρόγραμμα.

Αφού πέρυσι έφτασε ένα βήμα από το να χάσει τη θέση του, ο κόουτς Πονσαρνάου εντυπωσίασε στο δεύτερο μισό της σεζόν αναβαθμίζοντας την εικόνα των “νυχτερίδων” σε μεγάλο βαθμό. Προπονητής και ομάδα έμοιαζαν να τρυπούν το ταβάνι τους μέσα στη χρονιά μεγαλώνοντας “μαζί”. Το φετινό σύνολο οικοδομήθηκε επάνω στους γνωστούς αγωνιστικούς πυλώνες του κλαμπ. Βαθύ ρόστερ χωρίς τον μεγάλο σταρ, παίχτες που προάγουν το ομαδικό παιχνίδι και τη συνεργασία, έμφαση στο ευρωπαϊκό προφίλ. Και πάλι παρατηρείται ένα έλλειμμα αθλητικότητα το οποίο προφανώς βρίσκεται σε συνάρτηση με την κατεύθυνση στην οποία κινείται το κλαμπ σε επίπεδο στελέχωσης. Σε αυτό το πλαίσιο προσπαθεί να βρει τον ρόλο του ένας performer όπως ο Ντέρικ Ουίλιαμς ο οποίος αποκτήθηκε για να δώσει μια ένεση ατομικού ταλέντου σε μια multi passing επίθεση που ποντάρει στην έξτρα πάσα και τις συνεργασίες. Ο Ουίλιαμς δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματα του όπως και η άλλη σημαντική κίνηση του καλοκαιριού, ο Μάρτιν Χέρμανσον, ένας παίχτης που έχει τις προδιαγραφές να αναρριχηθεί στην ηγεσία του συνόλου. Ο Tobey (έχει μπει δυνατά) αναμένεται καλύτερος φέτος πίσω από την κολόνα που λέγεται Ντούμπλιεβιτς ενώ με τον Κάλινιτς ο Πονσαρνάου επέλεξε έναν φόργουορντ που θα ανεβάσει το αμυντικό επίπεδο των νυχτερίδων. Οι δείκτες της Βαλένθια στα μετόπισθεν θα αποτελέσουν το βαρόμετρο στην πορεία τους. Η ομάδα ήταν αδύναμη πέρυσι εκεί και η Ευρωλίγκα είναι σκληρή. Ένα μέτριο αμυντικό performance θα την πληγώσει όσο πλουραλιστική και να είναι η επίθεση της. Ο κόουτς περιμένει την επιστροφή του Μαρίνκοβιτς ο οποίος είναι βασικό κομμάτι του παζλ. Στην προετοιμασία ανέβασε τον Σάστρε στο “2” ενώ υπέγραψε τον Πρέπελιτς ευελπιστώντας στο instant scoring του (ικανός παίχτης αλλά ωρολογιακή βόμβα με πολλές διακυμάνσεις).

Η Βαλένθια μπαίνει στη φετινή Ευρωλίγκα με ικανοποιητικό βαθμό ετοιμότητας. Η εικόνα της στην preseason ήταν αρκετά καλή και τα ματς της ACB θα τη βοηθήσουν να έχει καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό σε σχέση με κάποιους ανταγωνιστές. Το ερωτηματικό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα της. Μπορεί να απολέσει τη διαχρονική μαλθακότητα που τη χαρακτηρίζει όντας τόσο κυνική όσο χρειάζεται για να διεκδικήσει μια θέση στην οχτάδα;

 

11.KHIMKI

Η Χιμκάρα και καπετάνιος της (ένας είναι ο καπετάνιος, ο Αλεξέι) σε νέες περιπέτειες. Έχω να πω ότι αυτό που γίνεται τα τελευταία (ουκ ολίγα) χρόνια στα προάστια της Μόσχας είναι άποψη. Είναι η πιο αντιπροσωπευτική αντανάκλαση της ρωσικής ψυχοσύνθεσης στο παρκέ. Η «θέλω λούσα, τέχνη και χαϊλίκια, ποιος νοιάζεται για τα υπόλοιπα» φιλοσοφία που αντικατοπτρίζει τη ρωσική οπτική (του οπαδού-πελάτη, του ιδιοκτήτη και του επαγγελματία στον οργανισμό) εδρεύει εκεί, όχι στις τάξεις της ΤΣΣΚΑ (και αυτό είναι καλό για την «αρκούδα»).

Ο κόουτς Κουρτινάιτις θέλησε να κάνει μια έξτρα ένεση individual επιθετικού ταλέντου στο φετινό ρόστερ υπογράφοντας τον Monroe (δίπλα στον offensive oriented και προερχόμενο από καλή σεζόν Μπούκερ) και τον Mickey ο οποίος είναι πλέον άλλο μέγεθος, γυρνώντας από τη Ρεάλ, και θα χρειαστεί ανάλογα σουτ επίσης. Ο Γιερέμπκο θα παίξει τον ρόλο του εξισορροπιστή (έχει όλες τις προδιαγραφές).

Το πρόβλημα για τους Ρώσους -πέραν της απουσίας παιχτών που θα δώσουν defensive stops-είναι ότι στο ξεκίνημα της σεζόν και για τουλάχιστον δύο μήνες θα στερηθούν των υπηρεσιών του μοναδικού παίχτης τους ο οποίος μπορεί να βάλει στην ίδια σελίδα το πληθωρικό ατομικό ταλέντο των σκόρερ της. Ο τραυματισμός του Στέφαν Γιόβιτς είναι πολύ σημαντικός αν μη τι άλλο. Αυτό συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση από τις εμπνεύσεις του Σβεντ που ούτως ή άλλως θα είχε τη μερίδα του λέοντος στο κομμάτι της απόφασης.

Ο Κουρτινάιτις ελπίζει ότι στο fast pace περιβάλλον των πολλών κατοχών που αποτελεί το trademark της φιλοσοφίας, οι μπάλες θα φτάσουν για όλους ώστε οι πάντες να μείνουν ικανοποιημένοι. Δεν θα είναι εύκολο. Η Χίμκι του ελίτ ταλέντου μπορεί να διαλύσει τις ομάδες που θα προσπαθήσουν να την ανταγωνιστούν στη λογική του shootout αλλά θα αντιμετωπίσει πρόβλημα, ειδικά εκτός έδρας, με το πιο ισορροπημένα σύνολα. Μιλάμε για ομάδα η οποία σε τακτικό αμυντικό επίπεδο είναι amateur και το έχει πληρώσει στο παρελθόν.

12.BASKONIA

Οι πρωταθλητές της ACB αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά της διοργάνωσης στην αφετηρία. Οι Βάσκοι έχασαν το μεγάλο τους αστέρι που μετακόμισε στη Μόσχα και ξεκινούν μια νέα προσπάθεια υπό την ηγεσία του ιστορικού τους πνευματικού καθοδηγητή, Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Η απώλεια του Σενγκέλια σαφέστατα είναι πλήγμα όμως από την άλλη πλευρά έδωσε την ευκαιρία στο κλαμπ να αναπνεύσει οικονομικά (ήταν σε δεινή κατάσταση πέρυσι), στελεχώνοντας το ρόστερ με μερικές ποιοτικές επιλογές. Το τελικό αποτέλεσμα (σε όρους recruiting) μας δίνει ένα γκρουπ αθλητών αρκετά κοντά στα θέλω του κόουτς.

Οι τρεις βασικές επιλογές του Μαυροβούνιου στην αγορά μου άρεσαν πολύ κυρίως ως προς την μεταξύ τους σύνδεση και την προοπτική που φαίνεται στον ορίζοντα σε συνάρτηση με το σημείο της καριέρας του καθενός. Ο Ρόκας Γκιεντράιτις έρχεται από το σύστημα  της Άλμπα ως ένας πολύ καλός scoring forward που έχει τα αθλητικά εργαλεία και πλέον (μετά τη θητεία του στο Βερολίνο και τη τριβή στο fast pace περιβάλλον του Ρενέσες) το αγωνιστικό υπόβαθρο για να μπει και να παράγει σε μια επίσης up tempo επιθετική φιλοσοφία όπως αυτή του Ντούσκο. Ο Τζεκίρι, παιδί της σελίδας, έβγαλε μάτια πέρυσι αποδεικνύοντας ότι αποτελεί έναν από τους καλύτερους ριμπάουντερ της διοργάνωσης, με έξτρα χαρίσματα αυτά της πάσας και του υψηλού motor. O Peters έπαιξε δύο σεζόν σε τοπ οργανισμούς (θα μπορούσε κάλλιστα να έχει δύο τίτλους Ευρωλίγκας στις πρώτες του δύο χρονιές στη διοργάνωση) και φέτος έχει την ευκαιρία για έναν μεγαλύτερο ρόλο στη Βιτόρια. Εδώ (στο “4”), με γνώμονα την παρουσία των Diop-Fall στο “5” που παίζουν ουσιαστικά μόνο μια θέση, οι Βάσκοι θα μπορούσαν να προσθέσουν μεγαλύτερη αθλητικότητα, με τον Ιβάνοβιτς (που παρ’όλα αυτά εμπιστεύεται αρκετά τον Πολονάρα)να προσπαθεί να γεμίσει το κενό ανακατεύοντας τη τράπουλα στις ενδιάμεσες θέσεις με τα νέα παιδιά που φιλοδοξεί να ανεβάσει. Με όλα τα συν και τα πλην του, ο Ντούσκο είναι ένας από τους λίγους “δασκάλους” σήμερα σε αυτό το επίπεδο, έχοντας την ικανότητα να βελτιώσει νεαρούς αθλητές.

Από αυτούς, πιο έτοιμος είναι ο Sedekerskis (τον είχαμε παρουσιάσει πριν 4 χρόνια στη σελίδα) που επιστρέφει στη Βιτόρια για να πάρει πραγματικό χρόνο στις θέσεις των φόργουορντ. Ο Kuruks (ήρθε από τη Ρίγα, είναι ακόμα λίγο πίσω, θα χρειαστεί εμπειρία) έχει το αγωνιστικό προφίλ (μπορεί να σουτάρει, παίζει σε υψηλή ένταση) για να ανταποκριθεί σε βάθος χρόνου στο trademark basketball του Μαυροβούνιου ενώ ο Raieste (ανέβηκε από την αναπτυξιακή) ουσιαστικά ξεκινάει πιο πίσω από όλους αν και είναι δεδομένου ότι θα έχει ευκαιρίες.

Το χοντρό παιχνίδι παίζεται στα γκαρντ όπου η Μπασκόνια φαίνεται ότι στερείται ενός ακόμα παίχτη που θα μπορεί να βάλει σε τάξη την επιθετική της λειτουργία από τη θέση “1”. Ο Χένρι θα είναι βελτιωμένος στη δεύτερη σεζόν του και ο Βιλντόζα θα έχει αναμφίβολα ηγετικό ρόλο, αν και όπως έχουμε πει θέλει δουλειά στο κομμάτι της απόφασης. Ο Ιβάνοβιτς ακουμπάει αρκετά στον Ντράγκιτς ενώ στην προετοιμασία ανέβασε τον Γκιεντράιτις στο “2” παίζοντας με τους νεαρούς στη θέση “3”. Οι Βάσκοι έκαναν ενδιαφέρουσες επιλογές στην αγορά και κατασκεύασαν ένα ρόστερ που “αναπνέει” με ανοιχτά παράθυρα για τους νεαρούς, κατάσταση που μπορεί να τονώσει τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Όμως έχουν και ξεκάθαρα κενά. Θα χρειαστούν έναν έξτρα περιφερειακό αργά ή γρήγορα για να ανασάνουν οι main ball handlers τους αλλά και το step up ενός εκ των νεαρών αθλητών τους για να υποστηρίξουν το οικοδόμημα. Ικανοί για το καλύτερο αλλά και το χειρότερο. Προβλέπονται αρκετά ups & downs.

13.ZALGIRIS

Τέλος εποχής για τη Ζάλγκιρις μιας και το πρόσωπο του οργανισμού (και ο μεγάλος του σταρ συνάμα) μετακόμισε στη Βαρκελώνη ανοίγοντας μια νέα σελίδα στην ιστορία των δύο κλαμπ. Ο Paulius Motiejunas όμως παραμένει στο Κάουνας και αυτό συνεπάγεται ότι οι «πράσινοι» του ευρωπαϊκού βορρά θα συνεχίσουν με την ίδια φιλοσοφία να τρέχουν το πρόγραμμα τους.

Ο 38χρονος Μάρτιν Σίλερ πήρε το χρίσμα του νέου τιμονιέρη της ομάδας και όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε το  performance του σε ένα από τα πιο well coached-σύνολα των τελευταίων ετών στη διοργάνωση. Η κληρονομιά είναι βαριά και κανένας δεν περιμένει από τον Αυστριακό να μπει στα παπούτσια του Σάρας. Παρ’όλα αυτά, η Ζάλγκιρις κινήθηκε σωστά το καλοκαίρι παρότι είχε να αντιμετωπίσει μια σημαντική μείωση στον προϋπολογισμό της. Το ρόστερ είναι σωστά κατασκευασμένο και διαθέτει αξιόλογο βάθος αν και όλοι γνωρίζουν ότι φέτος δεν θα υπάρχει το boost του Σάρας ο οποίος ήξερε σε βάθος χρόνου να παίρνει το μάξιμουμ από αυτό.

Όλες οι κινήσεις της Ζάλγκιρις είναι στοχευμένες και έχουν αξία, μεταφραζόμενες σωστά σε αυτό που ορίζεται τα πρόσφατα χρόνια ως αγωνιστική πλατφόρμα Ζάλγκιρις». Ο Σίλερ έδειξε στην προετοιμασία ότι προτίθεται να συνεχίσει σε ανάλογο μονοπάτι. Είναι δεδομένο ότι περιμένουμε τις προσαρμογές, τα καινούργια στοιχεία και συνολικά την προσωπική του σφραγίδα.

Είναι σημαντικό ότι η Ζάλγκιρις κατάφερε να κρατήσει στο Κάουνας το δίδυμο Ουόλκαπ-Γκριγκόνις οι αποτελούν τους ηγέτες του συνόλου και ένα από τα αποτελεσματικότερα backcourts της EL σε όρους χημείας και συνεργασίας. Θα είναι η βάση του παιχνιδιού των Λιθουανών και φέτος. Οι «πράσινοι» έδωσαν την ευκαιρία στον Λοβέρν να δείξει ότι έχει ακόμα κάποια από τα στοιχεία που τον έφεραν στο ΝΒΑ με τον Γάλλο να αποτελεί το σημείο αναφοράς τους στο ζωγραφιστό (επιστροφή στο γνώριμο low post παιχνίδι). Ο Γκαρίνο θα είναι ο defensive stopper στη θέση «3» (αλλάζει κέλυφος η ομάδα με την παρουσία του στα μετόπισθεν) ενώ ο ρούκι Βαστούρια έχει την πρώτη ύλη που χαρακτηρίζει τους «παίχτες-Ζάλγκιρις» (πάσα, σουτ, αντίληψη). Το βάθος στη θέση «1» θα είναι ένα από τα βασικά όπλα των Λιθουανών καθώς πέραν των Ουόλκαπ-Λεκαβίτσιους, ο νεαρός Γιοκουμπάιτις έχει όλες τις προδιαγραφές να αποτελέσει τον επόμενο σταρ της ομάδας.

Η σεζόν θα είναι δύσκολη καθώς η Ζάλγκιρις θα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί με το fundamental παιχνίδι της να ματσάρει την έλλειψη σπουδαίου athleticism, πιάνοντας παράλληλα μια  above average αμυντική επίδοση. Επαναλαμβάνω, δεν είναι εύκολο. Ειδικά στα μετόπισθεν θα χρειαστούν πολύ δουλειά μιας και οι καλές τους αμυντικές πεντάδες πρέπει να σουτάρουν αξιόπιστα από την περίμετρο σε συνέχεια για να κερδίσουν χρόνο στο παρκέ.

-PANATHINAIKOS

Ο Παναθηναϊκός πήρε τον δρόμο του restart λίγο βίαια, εξωθούμενος από τις εξελίξεις που άλλαξαν τελείως τα δεδομένα για τον οργανισμό. Το διοικητικό αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα καθώς η ομάδα έχασε χρόνο και στόχους (ήταν έτοιμη με έναν διαφορετικό προγραμματισμό, πήγε σε απανωτές αναπροσαρμογές) αλλάζοντας ρότα, κατάσταση που εν τέλει στοίχισε τη δημιουργία ενός πιο ορθολογικού ρόστερ. Παρ’όλα αυτά οι πράσινοι είναι αποφασισμένοι να παλέψουν με ότι έχουν στα χέρια τους.

Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί (το γράφω με αφορμή το feedback από τη τελευταία ανάρτηση με την ετήσια pre-season ανάλυση) αρκετός κόσμος των πρασίνων έχει κατανοήσει πλήρως τη διαφορετικότητα στην ιεράρχηση των σημαντικών στόχων του φετινού πρότζεκτ. Είμαστε λαός που ζούμε με πάθος το μπάσκετ. Μπορούμε να μιλάμε και να προβληματιζόμαστε με τις ώρες για τον 12ο ή 13ο παίχτη του ρόστερ των ομάδων μας. Έχουμε καλή βάση και μπασκετική κουλτούρα. Ίσως είναι καιρός να μάθουμε να σηκώνουμε τη ματιά μας, κοιτώντας λίγο παραπέρα από την πρόσκαιρη χαρά του βαθμολογικού αποτελέσματος λοιπόν.

Το ρόστερ των πρασίνων έχει σημαντικά κενά και ανορθογραφίες. Αυτό είναι δεδομένο. Έχει παράλληλα όμως και αρκετό χώρο ώστε να μπορέσουν πολλά παιδιά να παίξουν, να ζυμωθούν στο υψηλό αυτό επίπεδο και να προοδεύσουν, δημιουργώντας μια κληρονομιά για την επόμενη σεζόν. Είναι σαφές ότι λείπουν τρεις παίχτες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία θα στοιχειοθετούσαν μια διαφορετική βάση, ώστε όλο αυτό το γκρουπ των παιδιών που τώρα ψάχνει τα πατήματα του να έβρισκε ένα πολύ πιο γόνιμο περιβάλλον για να αναδειχθεί. Ένας Floor general στον “άσσο”, ένας shooting wing με ικανότητα στις off screen-δράσεις και ένας ψηλός που θα έφερνε switchability & rim protection. Παρ’όλα αυτά είναι φρόνιμο νομίζω να εστιάσουμε στο υλικό που υπάρχει.

Ο Παναθηναϊκός θα πάει σε low pace παιχνίδι φέτος, ευελπιστώντας ότι σταδιακά θα βελτιώσει την άμυνα και το rebounding του ως σύνολο, κεφαλαιοποιώντας το μέγεθος που διαθέτει και την ικανότητα του Νέντοβιτς να κάνει take over στις βραδιές που θα είναι πραγματικά καλά. Δεν μπορεί να ρισκάρει με μια up tempo φιλοσοφία όπως φαίνεται γιατί δεν έχει τους ικανούς στην απόφαση παίχτες ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί μεγάλο όγκο κατοχών. Θα προσπαθήσει να χαμηλώσει το σκορ και να οικοδομήσει σταδιακά μηχανισμούς που θα τον βοηθήσουν να κερδίζει τέτοιες μάχες. Πάνω από όλα, θα στοχεύσει ως οργανισμός να κατακτήσει καινούργιες γνώσεις που αφορούν την ανάπτυξη σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Οι Σέρβοι στο παρελθόν (Παρτίζαν, Ερυθρός Αστέρας) και οι Λιθουανοί έχουν δείξει τον δρόμο χτίζοντας πολύ ανταγωνιστικά σύνολα με ανάλογους πόρους, έχοντας πλήρη επίγνωση σε επίπεδο ιεράρχησης προτεραιοτήτων. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι το “τριφύλλι” πρέπει να δουλέψει σε αυτό το μοντέλο, μαθαίνοντας βήμα-βήμα, μέσα από την καθημερινότητα της ομάδας. Στο τέλος του δρόμου, ίσως το κέρδος να είναι πολύ μεγαλύτερο από ότι φανταζόμαστε σήμερα.

 

15.CRVENA ZVEZDA

Αλλαγή σελίδας για τους Σέρβους οι οποίοι τηρουμένων των αναλογιών έκαναν αξιόλογη δουλειά στη φετινή Offseason. Ήταν θέμα χρόνου κάποια στιγμή για να πάρει ο Σάσα Ομπράντοβιτς τη συγκεκριμένη δουλειά και το timing αυτό το καλοκαίρι έμοιαζε εξ αρχής ιδανικό.

Ο Ερυθρός Αστέρας θα αλλάξει αγωνιστική κατεύθυνση. Οι ομάδες του κόουτς Ομπράντοβιτς χαρακτηρίζονται από την αθλητική ικανότητα, τα δυνατά τρεξίματα και στις δύο πλευρές του παρκέ και  το physicality. Εκεί εστίασαν οι Σέρβοι στην προσπάθεια τους να στελεχώσουν το φετινό ρόστερ. Ο γνωστός μας από τις αναρτήσεις της σελίδας  Corey Walden (έμεινε στην πόλη, άλλαξε φανέλα) και ο Langston Hall είναι οι πόιντ που θα προσπαθήσουν να πιέσουν τη μπάλα και μαζί με τον go to guy, Jordan Loyd, θα προσπαθήσουν να βγάλουν αποτελεσματικά την ομάδα στο transition. Με την προσθήκη του Εμάνουελ Τέρι, ο Ερυθρός Αστέρας θα στοχεύσει το ανοιχτό γήπεδο ως βασικό παραγωγικό περιβάλλον. Βαρόμετρο για την ομάδα θα είναι το performance των δύο Σέρβων, Νταβίντοβατς και Ντόμπριτς όπως και ο βαθμός ανταπόκρισης του Αleksandar Radanov στις ενδιάμεσες θέσεις. Οι δύο τελευταίοι έχουν ικανότητες να παράγουν σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου ενώ ο Νταβίντοβιτς είναι πολυεργαλείο και η εναλλακτική πηγή playmaking στην επίθεση του Ομπράντοβιτς.

Οι Σέρβοι έχουν συγκεκριμένες δυνατότητες στο σετ παιχνίδι και είναι αμφίβολο εάν θα μπορέσουν να σουτάρουν σε ένα average επίπεδο από την περιφέρεια ώστε να αυξήσουν τους διαθέσιμους χώρους. Αυτό ίσως αποτελέσει πρόβλημα. Περιμένουν ώθηση από το veteran leadership των Λάζιτς, Κούζμιτς και Σιμόνοβιτς ενώ η άμυνα θα αποτελέσει τη βάση του παιχνιδιού τους. Ο Ομπράντοβιτς οφείλει να βρει εναλλακτικές παραγωγικές πηγές πέραν του Loyd για να παρουσιάσει ένα ανταγωνιστικό πρόσωπο. Μεγάλο μείον το άδειο γήπεδο εδώ, για λόγους που όλοι μπορείτε να καταλάβετε.

 

-ALBA BERLIN

Στα χρόνια του Ρενέσες η Άλμπα είναι μια από τις λίγες ομάδες στη διοργάνωση που μπορεί να φέρει τη ταμπέλα του «προγράμματος». Ο Ισπανός κόουτς διδάσκει τον τρόπο με τον οποίον μεταβαίνει και αναπτύσσεται ένας νέος παίχτης στο υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού και η κατοχή αυτής της τεχνογνωσίας βοηθάει τις ομάδες του στο να καλύπτουν κάθε χρονιά απώλειες αθλητών, σημαντικών στο προηγούμενο οικοδόμημα.

«Είναι το σύστημα κύριοι»…

Όπως είχαμε υπογραμμίσει πέρυσι:  “…ο Ρενέσες είναι για την Ευρώπη (αναφορικά με το πώς χτίζεται μια επίθεση στο σύγχρονο μπάσκετ) ότι ο Ντ’Αντόνι για την Αμερική. Το σύστημα του παράγει νούμερα και τα νούμερα νέα συμβόλαια (στην άλλη άκρη του Ατλαντικού περισσότερο φυσικά μιας και η ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι λίγο διαφορετική). Έκτός αυτού είναι ο ορισμός του «δασκάλου». Σε ένα ουτοπικό περιβάλλον μακριά από τον αυτοσκοπό της κατάκτησης τίτλων, θα ήταν ο ιδανικός κόουτς για να έρθει για μερικά χρόνια στην Ελλάδα (σε συλλογικό επίπεδο ή στην Εθνική ομάδα) και να αναπτύξει νέα παιδιά, βελτιώνοντας τις επιθετικές τους δεξιότητες αλλά κυρίως το επίπεδο κατανόησης τους σχετικά με το πώς πρέπει να αντιλαμβάνεται ο παίχτης το άθλημα”.

Με οδηγό το εγκατεστημένο επιθετικό περιβάλλον του Ρενέσες, η Άλμπα προσπάθησε φέτος να αντικαταστήσει δεξιότητες σε αυτό και όχι ακριβώς συγκεκριμένους παίχτες, διατηρώντας τον νεανικό της χαρακτήρα. Οι σταθερές του leadership και του playmaking παρέμειναν εκεί στα πρόσωπα των Σίκμα και Σίβα ενώ το backcourt φορτώθηκε με εμπειρία προσθέτοντας τους Λο και Γκρέιντζερ δίπλα στον Μάτισεκ ο οποίος καλείται να ανέβει το επόμενο σκαλοπάτι. Ο Έρικσον παραμένει το βαρύ πυροβολικό (οι off screen δράσεις του Αϊτο για αυτόν θα είναι και πάλι must watch) ενώ οι Βερολινέζοι ευελπιστούν να πλάσουν τον επόμενο Γκιεντράιτις στον 24χρονο Σιμόνε Φοντέκιο (έχει ανάλογη πρώτη ύλη σε όρους athleticism & shooting). O Hoopfellier Ben Lammers και Shevon Thompson θα ορθώσουν το ανάστημα τους κστο κέντρο του ζωγραφιστού, φέρνοντας rebounding και rim protection ενώ ενδιαφέρον έχει και η διαχείριση της περίπτωσης Olinde, o οποίος μπορεί να ανεβάσει την αθλητική δυναμική της ομάδας στη γραμμή των φόργουορντ.

Η Άλμπα θα βασιστεί στις συνεργασίες και στη γνωστή fundamental επίθεση του κόουτς, προσδοκώντας στο να παράγει ωραίο θέαμα για το κοινό της με απώτερο στόχο την ανάπτυξη των νεαρών αθλητών που διαθέτει. Έχει advance playmaking και θα παρουσιάσει τη διαχρονική ταχύτητα ανάπτυξης και εκτέλεσης που χαρακτηρίζει τις ομάδες του Ρενέσες όμως η άμυνα της (παρότι φέτος έχει περισσότερα εργαλεία στην προσπάθεια της να οικοδομήσει μια καλή τέτοια), πάντα σε συνάρτηση με το high octane basketball που πρεσβεύει, αποτελεί ερωτηματικό.

17.ASVEL

Η ASVEL εξέπληξε πέρυσι στο ξεκίνημα της σεζόν και έχει τις προδιαγραφές να κάνει το ίδιο και φέτος βασιζόμενη στην αθλητικότητα και τον ενθουσιασμό των νεαρών παιχτών της ο οποίος λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη. Είναι σαφές ότι δεν πρέπει λοιπόν να υποτιμηθεί. Ο νεανικός κορμός των Strazel, Yabusele, Noua, Freeman, Lomazs, Hayes, Bako έχει ενδιαφέρον και η ανάπτυξη του αποτελεί μια από τις βασικές αποστολές του κόουτς Πάρκερ.

O Moustapha Fall  (2.18-C-28) έρχεται από καλή χρονιά στη Τουρκία και θα είναι ένας από τους καινούργιους πυλώνες του οικοδομήματος των Γάλλων, οι οποίοι θα βασιστούν αρκετά στο μέγεθος και τη δραστηριότητα στο βάθος του ζωγραφιστού και στις δύο πλευρές του παρκέ. Η ASVEL δεν έχει σπουδαίο ταλέντο πέραν των Yabusele, Freeman ( καλός σκόρερ, μπορεί να ξεχωρίσει)  και του under construction Strazel όμως τα πρώτα παιχνίδια προετοιμασίας έδειξε μια αξιοθαύμαστη επιμονή στην έξτρα πάσα και στην ανεύρεση της καλύτερης δυνατής συνθήκης για εκτέλεση. Ίσως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ματσάρει την περιορισμένη παραγωγική της δυνατότητα η οποία μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη σε βάθος χρόνου, στην προσπάθεια της να φανεί ανταγωνιστική στη διοργάνωση.

18.BAYERN MUNICH

Όταν μαθαίνεις για σύμπραξη Trinchieri-Baiesi σίγουρα περιμένεις κάτι καλό αναφορικά με τη στελέχωση, ενθυμούμενος τις Glory days της Βαμβέργης. Για κάποιο λόγο, τα πράγματα φέτος δεν εξελίχθηκαν τόσο καλά για τους Βαυαρούς, τουλάχιστον όσον αφορά τη δραστηριότητα τους στην καλοκαιρινή αγορά.

Η Μπάγερν έχασε «σταθερές» του παιχνιδιού της φέτος με τη μετακόμιση των Lo και Barthel και προσπαθεί να ξεκινήσει κάτι καινούργιο με αμφίβολα όμως αποτελέσματα. Οι Βαυαροί επέλεξαν να στηριχτούν σε έμπειρους μεν αλλά χωρίς μεγάλο range εξέλιξης δε, παίχτες στη γραμμή ψηλών. Είναι ερωτηματικό εάν η ιδιοσυγκρασία του Reynolds θα μπορέσει να αποτελέσει το κατάλληλο fit για το περιβάλλον τους. Οι Malcolm Thomas και Jajuan Johnson φέρνουν versatility όμως διανύουν μια φάση της καριέρας τους όπου τα καλά τους παιχνίδια μέσα στη σεζόν αρχίζουν να μειώνονται.

Το δίδυμο των φόργουορντ, Lucic (σημαντικό που παρέμεινε παρότι είχε συμβόλαιο) -Zipser, θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά και τους ηγέτες  της ομάδας . Δύο αθλητές τεσταρισμένοι στο υψηλό επίπεδο, με αδιαμφισβήτητες ικανότητες οι οποίοι όμως θα κληθούν να ανταποκριθούν σε πρώτο πλέον ρόλο, κατάσταση όχι οικεία για αυτούς. Το backcourt έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον μιας και οι Βαυαροί επέλεξαν να επενδύσουν σε νέα παιδιά. Οι Weiler-Babb και Baldwin είναι ικανοί facilitators με προοπτική βελτίωσης όμως η αλήθεια είναι ότι τα χαρακτηριστικά τους τρακάρουν ελαφρώς και αυτός ίσως πληγώσει το ατομικό τους performance. Eίναι η ευκαιρία για τον Σλοβένο Zan Mark Sisko να δείξει ότι μπορεί να ανταποκριθεί σε έναν σημαντικότερο ρόλο φέτος. Τόσο αυτός όσο και ο Bray διαθέτουν playmaking και θα κληθούν να τρέξουν μια επίθεση μισού γηπέδου η οποία όμως στερείται κλασσικού σουτέρ (ο Ντζέντοβιτς θα αναλάβει τον ρόλο του shooting scorer) και συνολικά δείχνει να έχει συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητες.

Η Μπάγερν θα στηριχτεί φέτος στην άμυνα της. Αυτό το κομμάτι θα προσπαθήσει να χτίσει αρχικά για να είναι σε θέση να ανταγωνιστεί. Ο Τρινκιέρι είναι καλός προπονητής και κυρίως  έξυπνος άνθρωπος που έχει αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει χωρίς να έχει πάντα τα καλύτερα χαρτιά. Μένει να δούμε όμως κατά πόσο το φετινό οικοδόμημα της Μπάγερν μπορεί να ανταποκριθεί στη φιλοσοφία του, έχοντας ελλείψεις στο δρόμο για να χτίσει μια efficient επίθεση μισού γηπέδου.

 

 

Y.Γ: Όπως κάθε χρονιά, παίζουμε Fantasy Challenge στην επίσημη  λίγκα του Hoopfellas.

Όνομα λίγκας: HOOPFELLAS OFFICIAL LEAGUE

Κωδικός: 4VXU599Y

 

Υ.Γ1: Πώς να μην λατρεύεις αυτόν τον τύπο; Hats off Jimmy…

 

Υ.Γ2: Η Βοστόνη είχε μια αρκετά καλή σεζόν ως συνέχεια των όλων όσων δουλεύει τα τελευταία χρόνια. Έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ και ηττήθηκε από μια ομάδα-μηχανή η οποία βρισκόταν εδώ και καιρό σε καταπληκτικό αγωνιστικό ρυθμό. Και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να μάθουμε να κοιτάμε λίγο πιο μακριά. Οι Σέλτικς ηττήθηκαν γιατί οι νεαροί ηγέτες τους ήταν απλά άγουροι για να κλείσουν σε συνέχεια ματς που κρίθηκαν στη μια απόφαση. Απλά δεν έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο ωριμότητας και αυτή ήταν η διαφορά που έγειρε την πλάστιγγα στη σειρά. Το άθλημα αλλάζει. Βαδίζουμε στην εποχή του positionless basketball. Και ο συνδυασμός των Τέιτουμ-Μπράουν (με το εμπειρικό υπόβαθρο που έχουν πλέον κερδίσει σε πολύ νεαρή ηλικία από όλη αυτή την πορεία της ομάδας τα τελευταία χρόνια) δεν είναι κάτι που συναντάς συχνά στη λίγκα. Το core πρέπει να παραμείνει (ο Στίβενς ήδη ανανέωσε με πολυετές, ο Σμαρτ θα είναι εκεί) και να περιμένει τη σειρά του. Η οποία έχω την αίσθηση ότι δεν είναι καθόλου μακριά…

🗣️ "Cuando jugáis de manera egoísta sois el Barça del año pasado, no el Barça de este año. O jugamos juntos o alguno de vosotros no jugará"
Sarunas Jasikevicius y el movimiento de balón#LigaEndesa
🎥 En directo por @MovistarPlus pic.twitter.com/Qwcskvw7zD

— Liga Endesa (@ACBCOM) September 27, 2020

Υ.Γ3: Σαν να ακούω τον Τζιν Χάκμαν στους “Hoosiers”…