Σε ένα από τα πιο ανατρεπτικά καλοκαίρια ιστορικά, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός προσπάθησαν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που επιτάσσει η εποχή, χτίζοντας τα rosters τους με σύνεση, χωρίς οικονομικές σπατάλες και στόχο τον καλύτερο δυνατό συνδυασμό. You can’t always get what you want, but if you try sometime you find, you get what you need. Το Hoopfellas αναλύει τη φιλοσοφία και αξιολογεί τις επιλογές τους…

Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε όπως πάντα μαζί με το Φθινόπωρο. Είναι η εποχή που παραδοσιακά αρχίζουμε να ζεσταίνουμε τις μηχανές μας ενόψει της νέας σεζόν, κάνοντας μια δυνατή εισαγωγή με την πρώτη αξιολόγηση των νέων δεδομένων. Δύσκολη χρονιά αυτή που έχουμε μπροστά μας. Το άθλημα βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά και δη στην Ευρώπη όπου η Ευρωλίγκα σε οργανωτικό επίπεδο πρέπει να διανύσει ακόμα μίλια για να κερδίσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο των πελατών αλλά και των ίδιων της των συνεργατών, δικαιολογώντας τον τίτλο της Νο2 λίγκας του πλανήτη. Τα γεγονότα αυτά συνιστούν μια πραγματικότητα η οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί την αξία του αγωνιστικού προϊόντος και τη λυσσαλέα αναμονή του κοινού για να ξαναδεί μπάσκετ υψηλού επιπέδου.

Οι ομάδες μας ξεκίνησαν από διαφορετική αφετηρία αυτό το καλοκαίρι, έχοντας να διαχειριστούν διαφορετικά δεδομένα η κάθε μια. Ο Ολυμπιακός φαίνεται να ξαναστέκεται στα πόδια του, προσπαθώντας να χτίσει επάνω στη τελική ευθεία της περυσινής σεζόν ενώ ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά ξεκινάει ένα καινούργιο πρότζεκτ, Και στις δύο περιπτώσεις, λαμβάνοντας υπόψη το σημείο εκκίνησης των “αιωνίων”, η κάθε ημέρα στη δουλειά μετράει πολύ.

Πάμε να κάνουμε το ετήσιο focus στα καινούργια δεδομένα για τους δύο εκπροσώπους μας στην EL…

Euroleague 2020-21: H αξιολόγηση των rosters για @paobcgr & @olympiacosbc

Έρχεται αύριο στο @Hoopfellas_gr pic.twitter.com/VGF9htKT93

— Hoopfellas.gr (@Hoopfellas_gr) September 15, 2020

 

Ο Παναθηναϊκός

Το «τριφύλλι» μπαίνει σε μια νέα εποχή μετά τις μεγάλες ανακατατάξεις που έφερε, σε διάφορα επίπεδα, το καλοκαίρι που μόλις αφήσαμε πίσω. Μια καινούργια πραγματικότητα, απόρροια ενός κύματος αλλαγών, υπαγόρευσε ουσιαστικά στο κλαμπ να ακολουθήσει το δρόμο του rebuilding, προχωρώντας στο άμεσο μέλλον με λιγότερους πόρους αλλά και την ελπίδα ότι η δεδομένη δυσκολία των χαλεπών αυτών καιρών θα ξορκίσει τη «λήθη» που αφορούσε διαδικασίες απαραίτητες για την υποστήριξη και την ανάπτυξη ενός οικοδομήματος στο άθλημα μας, οι οποίες ήταν για χρόνια κρυμμένες κάτω από το πέπλο μιας παλιομοδίτικης λειτουργίας σε οργανωτικό επίπεδο.

Με τους Φραγκίσκο Αλβέρτη και Δημήτρη Διαμαντίδη ως ηγέτες σε διοικητικό επίπεδο, τον Γιώργο Βόβορα στο τιμόνι και ένα από τα μικρότερα μπάτζετ στη φετινή Ευρωλίγκα, οι πράσινοι θα προσπαθήσουν να ματσάρουν τη σημαντική μείωση πόρων, λειτουργώντας για πρώτη φορά ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια ως «πρόγραμμα». Ακούγεται ωραίο, ίσως «πιασάρικο», όμως δεν είναι καθόλου εύκολο και απαιτεί θυσίες, πολλές εργατοώρες από αρκετούς ανθρώπους και κυρίως στήριξη από όλο το εύρος του οργανισμού ώστε να μπορέσει η ομάδα φέτος να κάνει ένα μικρό, πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.

Ο Νικ Καλάθης (ο παίχτης που έκανε τη διαφορά βοηθώντας τις πρόσφατες σεζόν τους πράσινους να ξεχωρίσουν αγωνιστικά μέσα από ένα γκρουπ ομάδων ίδιας ταχύτητας) δεν είναι πια εδώ και η ατομική ευθύνη  αθλητών/προπονητών/διοικητικών για να κάνουν το επόμενο βήμα -σε προσωπικό επίπεδο και συνολικά μαζί με τον οργανισμό- αποκτά τεράστια σημασία πλέον. Ίσως το «βάρος» αυτό που επιτάσσει η νέα πραγματικότητα να είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν πολλά από τα μέλη της ομάδας να μάθουν και εν τέλει να σπάσουν τα όρια τους.

Οι βασικοί στόχοι

Το να χαράξεις ένα πλάνο είναι ένα τελείως διαφορετικό πράγμα από το να το υλοποιήσεις εντός της Offseason η οποία από τη φύση της έχει ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα τη διαδραστικότητα και το στοιχείο του απρόβλεπτου. Ειδικά όταν η κουβέντα μας αφορά οργανισμούς με συγκεκριμένες οικονομικές δυνατότητες, είναι δεδομένο ότι το «τάλισμαν» της επιτυχίας κρύβεται στη χειμερινή προετοιμασία (αναφορικά με τη προσέγγιση των στόχων), την άμεση δράση και το βάθος εναλλακτικών ως αντίβαρο ακριβώς σε αυτόν τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της αγοράς.  Σκεφτείτε ότι ακόμα και για κάποια μεγάλα πορτοφόλια δεν είναι καθόλου εύκολο να κλείσουν τους Νο1 στόχους τους κάθε φορά, στη στιγμή που θέλουν, ώστε να προχωρήσει αρμονικά ο σχεδιασμός. Η κάθε ημέρα μπορεί να φέρει αναπροσαρμογές στο πλάνο και να γεννήσει κάποιους «νέους πειρασμούς» αναφορικά με τη διαθεσιμότητα αθλητών που αρχικά δεν υπολόγιζες ότι μπορεί να προσεγγίσεις. Πρωτίστως πρέπει να ξέρεις τι θέλεις να παρουσιάσεις, έχοντας καταλήξει παράλληλα στο πως ορίζεις το ιδανικό περιβάλλον (σε επίπεδο αγωνιστικό αλλά σε αντίστοιχο προσωπικοτήτων που θα αποτελέσουν μέρος της δικής σου μικρής κοινωνίας για το υπόλοιπο της σεζόν) το οποίο θα σε βοηθήσει να αναπτύξεις ένα σύνολο.

Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά φέτος δούλεψε σε βάθος ώστε να φέρει στο ΟΑΚΑ παιδιά με συγκεκριμένο πνευματικό background. Αθλητές που θα επηρεάσουν θετικά το σύνολο και την καθημερινότητα του εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Απώλεσε σημαντικό χρόνο λόγω των ανακατατάξεων στο διοικητικό (υπήρχε «πάγωμα» στα πάντα για ένα διάστημα) χάνοντας παίχτες των οποίων το όνομα είχε ενταχθεί στη λίστα ως «προτεραιότητα», έμεινε πίσω με την υπόθεση Λαπροβίτολα (ο παίχτης ήθελε πραγματικά να έρθει στην Αθήνα)  και εν τέλει ολοκλήρωσε το ρόστερ του με αρκετή δόση ρίσκου, ποντάροντας στη ζαριά της ατομικής βελτίωσης η οποία μπορεί σε βάθος χρόνου να αλλάξει τη μοίρα της ομάδας. Χρησιμοποιούμε τον όρο «ζαριά» γιατί ένα «πρόγραμμα» ξέρει τις δυνατότητες του σε αυτό το κομμάτι και επενδύει στη κατοχή αυτής της τεχνογνωσίας. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι τέτοιο ακόμα. Θέλει να γίνει. Και η απόσταση μέχρι εκεί είναι τουλάχιστον σεβαστή.

Οι πράσινοι θέλουν να παρουσιάσουν ένα ανταγωνιστικό σύνολο φέτος, το οποίο θα παράγει μπάσκετ καθημερινά και σταδιακά θα μπορέσει να αποδώσει επάνω από τις αρχικές προβλέψεις που έχουν οριοθετηθεί με γνώμονα τις δυνατότητες των παιχτών του. Ρεαλιστικά όμως, οι βασικοί στόχοι των πρασίνων στη φετινή σεζόν είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη δυνατότητα συγκεκριμένων αθλητών να κάνουν το επόμενο βήμα στην καριέρα τους, προσδοκώντας ότι το σύνολο θα καρπωθεί αγωνιστικά την εξέλιξη τους και μαζί, στο πλαίσιο της τριβής που θα αποφέρει αυτή η διαδικασία, τη τεχνογνωσία της ατομικής βελτίωσης που πρέπει να μείνει στον οργανισμό αποτελώντας οδηγό για το μέλλον.

Πιο συγκεκριμένα οι βασικοί στόχοι αφορούν την ανάπτυξη αθλητών με διαφορετικό υπόβαθρο οι οποίοι έχουν ιεραρχηθεί σε τέσσερις διαφορετικές βαθμίδες. Παιδιά που οφείλουν να πάρουν το επόμενο βήμα και να ανταποκριθούν σε μεγαλύτερο ρόλο ώστε να δημιουργήσουν τη προσδοκώμενη κληρονομιά για την επόμενη χρονιά.

Πιο αναλυτικά:

-Ο Ιωάννης Παπαπέτρου έρχεται από μια σπουδαίο σεζόν (10.9 πόντοι με 69.0% στα δίποντα και 36.7% στα τρίποντα) όπου αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της πράσινης επίθεσης, ξεκλειδώνοντας στο παιχνίδι του παραγωγικές αρετές που έμοιαζαν σκονισμένες. Φέτος θα κληθεί να λειτουργήσει ως βασικός πυλώνας (1^η-2^η επιλογή) στο επιθετικό κομμάτι, παίρνοντας περισσότερο παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια. Το πιο κομβικό στοιχείο στην αξιολόγηση του εγχειρήματος (αναφορικά με τη μετάβαση του ιεραρχικά επάνω στην οποία ξεκάθαρα ποντάρει  ο οργανισμός) είναι το να μπορέσει ο διεθνής φόργουορντ να παραμείνει efficient σε ένα νέο, πιο απαιτητικό ρόλο. Η δομή του ρόστερ (βάθος στα forwards και δη στη θέση «4») δίνει τη δυνατότητα χρησιμοποίησης του περισσότερο ως wing (είχε από νεαρή ηλικία wing skills που φάνηκαν σε υψηλό επίπεδο για πρώτη φορά πέρυσι). Το πακέτο του, του δίνει τη δυνατότητα να αγωνιστεί και στις τρεις ενδιάμεσες θέσεις (η ικανότητα του να ανοίξει το γήπεδο από το «4» σε ένα ρόστερ χωρίς πραγματικό stretch-4  είναι δεδομένο ότι θα χρησιμοποιηθεί) μετατρέποντας τον σε εργαλείο συμβατό με τις επιταγές του positionless basketball που αργά ή γρήγορα θα εγκατασταθεί και στην Ευρώπη.

-Το δίδυμο των Μήτογλου (5.8 πόντοι-3.7 ριμπάουντ πέρυσι)-Παπαγιάννη(6.9 πόντοι-4.7 ριμπάουντ) καλείται φέτος να ανέβει το επόμενο σκαλοπάτι και να βρεθεί κοντά στο περυσινό στάτους του Παπαπέτρου (starters σε όρους ζωτικότητας ρόλου και οντότητας εντός του αγωνιστικού οικοδομήματος, σταθερές πηγές παραγωγής στην επιθετική διαδικασία). Και οι δύο τους έχουν το υπόβαθρο (και τη σύνδεση με τον οργανισμό) για να αποτελέσουν πυλώνες σε αυτό που χτίζει η ομάδα, πάντα με το βλέμμα στο παρόν και το μέλλον. Για να το πούμε απλά, ο Παναθηναϊκός δεν αντέχει το να μη μπορέσουν αυτά τα παιδιά να πάρουν το επόμενο βήμα στα 1-2 χρόνια που ακολουθούν. Είναι αυτοί που θα δημιουργήσουν υπεραξία εντός του ρόστερ και θα μπορέσουν να βοηθήσουν την ομάδα να ανταγωνιστεί ομάδες υψηλότερης ταχύτητας τον καιρό που ακολουθεί.

 

-Οι περιπτώσεις των Μπεν Μπέντιλ και Ζακ Όγκαστ. Αθλητές οι οποίοι έχουν ήδη πάρει μια γεύση από το υψηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας έχοντας προϋπηρεσία στο κλαμπ. Και οι δύο τους έχουν σχετικά χαμηλά συμβόλαια (σκεφτείτε ότι ο Γκανέζος βρίσκεται κάτω από το όριο των 200.000 για φέτος) και διψούν για την ευκαιρία, οφείλοντας να παλέψουν για το status του starter προσφέροντας σημαντικά στον εσωτερικό ανταγωνισμό. Ο Μπέντιλ έχει δείξει πολύ καλά στοιχεία στο ξεκίνημα της σεζόν και έχει τις προδιαγραφές να αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη εντός της ομάδας.

 

 

-Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης είναι από μόνος του μια ξεχωριστή κατηγορία. Επιστρέφει από μια σεζόν στη Λιθουανία και παρότι ξεκινάει από πίσω στην αφετηρία, οφείλει να έχει καρφωμένη τη ματιά του στο κενό που υπάρχει στο backcourt (ειδικά στη θέση “1”). Έχει αξιοσημείωτες δεξιότητες, αρκετά ακατέργαστες ακόμα στη μετάφραση τους σε αυτό το επίπεδο. Όμως είναι μόλις 21 ετών. Εάν ο νεαρός γκαρντ καταφέρει στο τέλος της σεζόν να αποδείξει ότι μπορεί να λογίζεται ως rotation player για την επόμενη χρονιά, πάντα με τα σημερινά δεδομένα του κλαμπ, θα έχει κάνει το δικό του επόμενο βήμα. Η ελληνική λίγκα στην περίπτωση του και ο τρόπος που θα αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που θα του δοθούν σε αυτή, θα είναι το μεγάλο του στοίχημα.

Γίνεται κατανοητό και μιλώντας σε άκρως ρεαλιστική βάση, ότι το να κάνουν κάποια από αυτά τα παιδιά το επόμενο βήμα με επιτυχία σε αυτό το επίπεδο αποτελεί μια προσδοκία που ιεραρχείται υψηλότερα ίσως και από την ίδια την πορεία της ομάδας φέτος (σε βαθμολογικούς όρους), ακριβώς γιατί μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος για την ανέλιξη του συνόλου στο άμεσο μέλλον. Είναι σκληρό αλλά είναι η αλήθεια και ο κόσμος οφείλει να την αποδεχθεί.

Η θέση του PG σε αντιδιαστολή με την επίτευξη των αγωνιστικών στόχων

Ο Παναθηναϊκός επέλεξε να τζογάρει συνειδητά φέτος στη θέση του PG όταν είδε ότι δεν μπορεί να πάρει τον παίχτη που συγκεντρώνει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τα χαρακτηριστικά που ο κόουτς ήθελε. Το κενό στον «άσσο» είναι προφανές και φυσικά οι ιθύνοντες το γνωρίζουν καλύτερα από όλους εμάς και τον κόσμο των social. Μπορείτε να είστε σίγουροι για αυτό. Κατά τη ταπεινή μου άποψη, εξ αρχής η μόνη θέση που απαγορευόταν στην ομάδα να ρισκάρει ήταν η συγκεκριμένη.  Το τριφύλλι χρειαζόταν proven quality εδώ αποκτώντας δύο παίχτες (η αγωνιστική τους κατεύθυνση είναι πάντα συζητήσιμη, αναφέρομαι στην ποσότητα) των οποίων η μίξη θα συγκέντρωνε όσο το δυνατόν περισσότερα από τα επιθυμητά χαρακτηριστικά. Κάποια στιγμή η ομάδα κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ του Σαντ-Ρος (Point forward με ικανότητα να λειτουργήσει ως facilitator στο backcourt) και ενός pure PG σε αντίστοιχη τιμή. Η ευκαιρία που προέκυψε με τον Κουβανό άλλαξε το πλάνο και σε συνδυασμό με το ναυάγιο στην υπόθεση Λαπροβίτολα, ώθησαν τον κόουτς Βόβορα στην επιλογή ενός πόιντ γκαρντ όπως ο Πιέρ Τζάκσον.

Πάμε να παραθέσουμε μερικές σκέψεις μας μαζί με το πως η παρούσα δομή έρχεται σε αντιδιαστολή με την επίτευξη μερικών βασικών αγωνιστικών στόχων.

-Ο Χάουαρντ Σαντ-Ρος όντως ήταν μια ευκαιρία που το τριφύλλι δεν μπορούσε να μην την αξιοποιήσει στη φετινή αγορά. Είχαμε γράψει σχετικά για την περίπτωση του πριν τον υπογράψουν οι πράσινοι, ως fit σε μια διαφορετική αγωνιστική βάση (ως point forward με την προϋπόθεση της παρουσίας δύο PGs στο ρόστερ, εκ των οποίων ο ένας θα μπορούσε να βάλει σημαντική πίεση στις άμυνες με το περιφερειακό του σουτ). Ο Κουβανός έχει τη νοοτροπία που ζητούσε ο φετινός Παναθηναϊκός από τους αθλητές του στην αγορά. Διαθέτει την πολύτιμη αθλητική βάση για να σε βοηθήσει να ανταγωνιστείς ποιοτικότερα σύνολα μέσα από την ένταση και το versatility της άμυνας σου ενώ παράλληλα έρχεται από μια αξιόλογη παρουσία σε έναν top contender όπως η ΤΣΣΚΑ.

Στον φετινό Παναθηναϊκό λογίζεται ως ο περιφερειακός που θα ανέβει στο «1» φέρνοντας μέγεθος, αθλητικότητα και αμυντικό φίλτρο στον ρόλο ενός ball mover-ball stopper (σε επίθεση και άμυνα αντίστοιχα). Θα είναι ο «μεταφορέας» ο οποίος θα φέρνει τη μπάλα στο δεύτερο μισό αποσυμπιέζοντας σε πιθανά σχήματα τον Νέντοβιτς.

Σημείωση: Ο Σέρβος σταρ θα πάρει λεπτά (και) στον άσσο γιατί θα του το ζητήσει η ίδια η κατασκευή του ρόστερ. Πρέπει να υπογραμμιστεί όμως ότι σε βάθος χρόνου μια τέτοια απόφαση θα του κοστίσει σε ανάσες και θα επιφέρει φθορά (και όλοι μπορούν να καταλάβουν πόσο σημαντική είναι για την ομάδα η εξοικονόμηση ενέργειας του συγκεκριμένου παίχτη αλλά και το conditioning του). Ο Νέντοβιτς δεν είναι ο τύπος του γκαρντ που αρέσκεται να απορροφάει τους κραδασμούς της επαφής σε συνεχόμενες κατοχές. Άμυνες Hard Hedge ή επιθετικού trapping θα τον πληγώσουν και θα τον οδηγήσουν σε λάθη. Αυτή είναι μια πραγματικότητα πέραν της ικανότητας του να λειτουργήσει ως εναλλακτικός δημιουργός (έχει το playmaking).

Ο Σαντ-Ρος είναι willing passer  και μπορεί να διαγνώσει το κενό στην άμυνα παράγοντας ευκαιρίες για τους συμπαίχτες του μέσα από close out-επίθεση ή mismatches στο low post όμως για αυτό το επίπεδο δεν έχει το advance ball handling (γεγονός που πληγώνει το πρώτο βήμα του με τη μπάλα) ώστε να δημιουργήσει σε πραγματικά αποτελεσματική βάση. Αυτό είναι προφανώς κάτι άσχετο με τα νούμερα ενός παίχτη σε τελικές πάσες και συνδέεται με την αλήθεια του παρκέ σε καταστάσεις πίεσης. Όλα αυτά δεν αναιρούν την (αδιαμφισβήτητη) χρησιμότητα της συγκεκριμένης κίνησης φυσικά. Ο Κουβανός μάλιστα υπέγραψε σε πολύ καλή τιμή για την ομάδα. Το versatility που φέρνει σε επίπεδο σχημάτων (ειδικά στα μετόπισθεν) συνάδει με αυτό που ιδεατά θέλει να καθιερώσει ως αγωνιστικό trademark του φετινού συνόλου ο κόουτς. Το ζητούμενο είναι να προοδεύσει στον συγκεκριμένο ρόλο και δη ως PG παίζοντας σε χαμηλό αριθμό λαθών .

-Η απουσία αξιόπιστης περιφερειακής εκτέλεσης από το ρεπερτόριο του Σαντ-Ρος αλλά και κλασσικού σουτέρ από το ρόστερ της ομάδας, οδήγησε το staff των πρασίνων στην επιλογή ενός scoring PG με ικανότητα στο σουτ όπως ο Τζάκσον. Ο κόουτς Βόβορας ήθελε άσσο με εμπειρία από την Ευρωλίγκα και επέλεξε τον πρώην σταρ του Baylor, αφήνοντας στο συρτάρι τις περιπτώσεις των πιο άπειρων G-Leaguers.

Ο Τζάκσον υπήρξε μέλος της καλοκαιρινής λίστας της σελίδας μας παλαιότερα  (2013). Πρόκειται για έναν γκαρντ που μπορεί να σκοράρει στο υψηλό επίπεδο και διαθέτει προσωπικότητα. Είναι πιο αθλητικός από ότι φαίνεται (πολύ καλό τελευταίο πάτημα στον χώρο και όχι τόσο μετά επαφή ή σε traffic), διαθέτει εξαιρετικό ball handling και το pull up που θα λειτουργήσει ως σωσίβια λέμβος σε καταστάσεις που ο χρόνος και η άμυνα πιέζουν και ο περιφερειακός πρέπει να δώσει τη λύση με προσωπική φάση. Είναι ικανός σε αυτό το κομμάτι και μπορεί να παράγει νούμερα σε τελικές πάσες. Όμως δεν είναι ο τύπος που θα αναμείξει τους υπόλοιπους αρμονικά στην επίθεση, κρατώντας τους συμπαίχτες του ζεστούς και connected , επιλέγοντας κατοχή με κατοχή τον καταλληλότερο για να εκτελέσει, στήνοντας το σκηνικό ώστε να μπει η μπάλα στα επιθυμητά χέρια, στο σωστό timing και απέναντι στον επιλεγμένο αντίπαλο κάθε φορά. Το μειονέκτημα φυσικά δεν έχει να κάνει με τη φύση του παιχνιδιού του Αμερικανού καθεαυτή αλλά με το γεγονός ότι δεν υπάρχει ένας τέτοιος PG στο ρόστερ της ομάδας. Το τριφύλλι χρειαζόταν perimeter shooting & playmaking στο «1» όμως υπάρχει σκεπτικισμός αναφορικά με την ικανότητα του Τζάκσον να παραμείνει θετικός στις βραδιές που η εκτελεστικά τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν καλά για αυτόν (λαμβάνοντας υπόψη και τις αμυντικές του αδυναμίες).

Το καθεστώς στη θέση «1» έρχεται σε αντιδιαστολή με την επίτευξη βασικών αγωνιστικών στόχων των πρασίνων και εξηγούμαι:

-Η ανέλιξη των ψηλών του Παναθηναϊκού (σκεφτείτε τις περιπτώσεις των Μήτογλου-Παπαγιάννη) σε «παράγοντες» στο επιθετικό κομμάτι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δημιουργική ικανότητα των main ball handlers της ομάδας. Στην παρούσα φάση δεν υπάρχει ο πόιντ γκαρντ που θα εκτελέσει τη σωστή εισαγωγική πάσα στον κατάλληλο χρόνο, αυτός που θα τους «ταΐσει» και θα δημιουργήσει τις κατάλληλες παραγωγικές ευκαιρίες για αυτούς.

Στα πρόσωπα των Μήτογλου-Παπαγιάννη  (και σε δεύτερη φάση του face up White ή του Όγκαστ) οι πράσινοι έχουν δύο δυνητικούς σκόρερ που ιδανικά μπορούν να προσφέρουν 8-9 πόντους τη βραδιά φέτος. Αυτή η (ιδεατή) κατάσταση θα έδινε μεγάλη ώθηση στην επίθεση του Παναθηναϊκού, δημιουργώντας μια αίσθηση ισορροπίας σε ένα σύνολο που έχει συγκεντρώσει όλους τους σκόρερ του στην περιφερειακή γραμμή, τείνοντας να γίνει προβλέψιμο σε επίπεδο ανάπτυξης. Πόσο θα πλήξει μια ενδεχόμενη επιθετική στειρότητα το πνευματικό τους προφίλ, το effort τους στα μετόπισθεν και σε όρους μεγάλης εικόνας, την εξέλιξη τους; Για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να οικοδομήσει μια επίθεση με αξιόλογους δείκτες αποτελεσματικότητας φέτος, θα χρειαστεί τη σταθερή συνδρομή των ψηλών του.

-Σε πρόσφατη ανάρτηση μας είχαμε οριοθετήσει ως πυλώνες του φετινού αγωνιστικού οικοδομήματος τα χαρακτηριστικά του rebounding, της επιθετικής άμυνας και του low mistake παιχνιδιού. Μπορούν αλήθεια οι πράσινοι να παρουσιάσουν παιχνίδι χαμηλού αριθμού λαθών με αυτή τη μορφή του ρόστερ; Εδώ υπάρχει έντονος σκεπτικισμός. Ίσως μόνο εάν στραφούν σε παιχνίδι προσωπικής φάσης το οποίο συνεπάγεται έναν επίσης χαμηλό δείκτη Assisted FGs. Η ομάδα στερείται ψηλού με έφεση στην πάσα ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική πηγή δημιουργίας, χαρίζοντας πολύτιμες ανάσες στους περιφερειακούς. Οι πράσινοι θα προσπαθήσουν να ματσάρουν αυτό το έλλειμμα πολλαπλασιάζοντας τις κατοχές μέσα από την επιθετικότητα της άμυνας τους (έχουν τα εργαλεία να το κάνουν) η οποία δυνητικά μπορεί να τους δώσει έξτρα μπάλες στο ανοιχτό γήπεδο. Είναι πολύ ενθαρρυντικό σε αυτή την περίπτωση ότι έχουν παίχτες που μπορούν να παράγουν σε τέτοιες καταστάσεις (Νέντοβιτς, Παπαπέτρου, Φόστερ, Τζάκσον, Τζάκσον, Ουάιτ).

Η δεύτερη ευκαιρία, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα στο δρόμο για τη δημιουργία αγωνιστικής ταυτότητας

Το πολύ συγκεκριμένο αγωνιστικό μπάτζετ που διέθεταν οι πράσινοι φέτος το καλοκαίρι τους ώθησε στο να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία σε αθλητές οι οποίοι έχουν αποδείξει στο παρελθόν τι μπορούν να κάνουν στο υψηλό επίπεδο αλλά ο καθένας για τους δικούς του λόγους έρχεται από σεζόν η οποία έπληξε το αγωνιστικό και οικονομικό του status. O Nεμάνια Νέντοβιτς και ο Άαρον Ουάιτ είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις (και ο Πιέρ Τζάκσον εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο με την έννοια ότι του δίνεται η ευκαιρία να ανοίξει ξανά την πόρτα της Ευρωλίγκας). Μάλιστα το κλαμπ πέτυχε εξαιρετικές οικονομικά συμφωνίες και με τους δύο.

Για τον Νέντοβιτς τα είπαμε αναλυτικά σε πρόσφατη ανάρτηση. Είναι ο ποιοτικότερος παίχτης του φετινού ρόστερ και το ερωτηματικό στην περίπτωση του έχει να κάνει με το conditioning που θα παρουσιάσει σε βάθος χρόνου. Ο Σέρβος έχει δουλέψει αρκετά καλά αυτό το καλοκαίρι, γεγονός που νομίζω φάνηκε στην εικόνα του στο Κάουνας. Οι πράσινοι στοχεύουν να του κάνουν συντήρηση στην ελληνική λίγκα, πάντα στα όρια του δυνατού και εφόσον το επιτρέψει το performance της ομάδας. Αυτό που πρέπει να κρατήσετε (και το λέω ως κάποιος που λογίζεται ως fan του συγκεκριμένου παίχτη, νομίζω οι παλαιότεροι αναγνώστες καταλαβαίνουν τι εννοώ) είναι ότι ο Νέντοβιτς για πολλούς λόγους (έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του ως άνθρωπο) θα χρειαστεί στήριξη σε επίπεδο leadership. Δεν είναι  ο τύπος του Alpha Dog που θα επιδιώξει να βγει μπροστά οδηγώντας την «αγέλη». Η ποιότητα του παίχτη δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Όμως για να καρπωθεί ο Παναθηναϊκός το μάξιμουμ από αυτόν, με την έννοια της μετάφρασης των επιδόσεων του στο ομαδικό performance, θα πρέπει να βρει ηγετικό προφίλ και από αλλού. Νομίζω καταλαβαινόμαστε…

-Ο Ουάιτ είναι επίσης ιδιαίτερη περίπτωση. Θέλει πολύ να παίξει και έχει υψηλό κίνητρο. Από το παράδεισο του Κάουνας (αγωνιστικό περιβάλλον που αναδεικνύει τα καλά στοιχεία των παιχτών υπό τον Σάρας, μακιγιάροντας τις αδυναμίες του) βρέθηκε στην αρτηριοσκληρωτική επίθεση του Μεσίνα στο Μιλάνο με αποτέλεσμα το χαρτί του να καεί γρήγορα εκεί. Θα είναι σημαντικό για αυτόν σε πρώτη φάση να σουτάρει καλά από την περίμετρο (στη βάση του 36%) για να χτίσει σταδιακά την αυτοπεποίθηση του. Με τη μορφή που έχει το ρόστερ μπορεί να είναι χρήσιμος καλύπτοντας και τις δύο θέσεις των φόργουορντ αλλά και υποστηρίζοντας απλωμένες άμυνες όπου μπορεί να λειτουργήσει είτε ως chaser (στο κεφάλι ενός πρες) είτε στην πίσω γραμμή λόγω του μήκους του. Έχει πέσει σε κιλά και αυτό γράφει στις μάχες του ζωγραφιστού (δυσκολεύτηκε πολλάκις στο Κάουνας να διασφαλίσει ένα φαινομενικά εύκολο ριμπάουντ παρότι η αθλητικότητα που διαθέτει του έδινε πλεονέκτημα στη διεκδίκηση). Είναι αθλητής με σωστή νοοτροπία όμως έχει έδαφος να καλύψει και οφείλει να το κάνει πριν μείνει πίσω στον εσωτερικό ανταγωνισμό.

-Για άλλη μια σεζόν ο Παναθηναϊκός επέλεξε να μην υπογράψει έναν καθαρό wing shooter που θα του έδινε τη δυνατότητα να ενεργοποιήσει off screen-δράσεις. Καταστάσεις που σου δίνουν τη δυνατότητα να αλλάξεις τον ρυθμό, να ξεκουράσεις τους ball handlers σου ή να κρύψεις αδύναμους επιθετικά παίχτες του χρησιμοποιώντας τους ως screeners. Οι πράσινοι διαθέτουν παίχτες οι οποίοι μπορούν να σουτάρουν αλλά κανέναν pure shooter, κανέναν σπεσιαλίστα στην pin down εκτέλεση ή κάποιον που ξέρει να σετάρει τον αμυνόμενο μακριά από τη μπάλα και θα κάνει τα σωστά reads δουλεύοντας με τα screens για να φτάσει στο σημείο του και να εκτελέσει χωρίς ντρίμπλα.

Η αλήθεια είναι ότι υπήρχαν τέτοιοι παίχτες στη λίστα της ομάδας όμως με τον Φόστερ κλεισμένο, δόθηκε προτεραιότητα στις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν με τους Νέντοβιτς και Σαντ-Ρός. Τον πρώην παίχτη της Χολόν (Φόστερ) είχε παρουσιάσει η σελίδα πέρυσι τον Νοέμβρη στα πρώτα του βήματα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Σίγουρα η εντυπωσιακή του εμφάνιση στο ματς με την Άλμπα σκόρπισε ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών του «τριφυλλιού» όμως η αλήθεια απέχει λίγο από το «7/9 στα τρίποντα» που έγραψε την Κυριακή το απόγευμα. Διαθέτει ανεπτυγμένα scoring instincts και όλο το πακέτο της ταχυδύναμης για να παράγει ικανοποιητικά στην Ευρωλίγκα συν ένα αποτελεσματικό pull up το οποίο θα είχε διπλή αξία εάν μπορούσε να λειτουργήσει ως playmaker τρέχοντας αποτελεσματικά ball screen-δράσεις.

Το ζητούμενο στην περίπτωση του (μιλάμε για ένα παιδί 25 ετών, ρούκι στην EL) είναι να μπορέσει να περπατήσει το μονοπάτι του efficiency (είναι streaky σε όρους περιφερειακής εκτέλεσης) σε ένα περιβάλλον όπου δεν θα είναι de facto ή πρώτη επιλογή και να προοδεύσει στο κομμάτι της πνευματικής πειθαρχίας, βελτιώνοντας την off ball-συμπεριφορά του στα μετόπισθεν. Ο Φόστερ είναι ουσιαστικά ένας G/F που όμως δεν έχει το μέγεθος να κατέβει στο «3» κάθε φορά. Θα τον δούμε και εκεί βέβαια δεδομένου του ότι οι πράσινοι θα βρεθούν σε καταστάσεις όπου θα χρειαστεί να παρατάξουν στο ίδιο σχήμα όλους τους καλούς του σκόρερ (Τζάκσον, Νέντοβιτς, Φόστερ συν Παπαπέτρου στο «4»). Το ζήτημα της παραγωγικότητας του φετινού Παναθηναϊκού σε επίπεδο EL θα μας απασχολήσει ουκ ολίγες φορές φέτος.

-Είναι αρκετά θετικό ότι ο καινούργιος Παναθηναϊκός έχει οικοδομηθεί με γνώμονα το μέγεθος. Αυτό το χαρακτηριστικό εντοπίζεται κατά μήκος του ρόστερ (σε κάθε θέση) και σε συνδυασμό με την ύπαρξη αθλητών που μπορούν να καλύψουν διαφορετικές θέσεις, ανοίγει τη γκάμα επιλογών και προσδίδει μεγαλύτερο βάθος από αυτό που ίσως φαίνεται πως διαθέτει η ομάδα με την πρώτη ματιά. Για έναν προπονητή με την αμυντική παιδεία του Γιώργου Βόβορα, αυτό μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά δεδομένου του ότι οι πράσινοι μπορούν να παίξουν με το μήκος τους παρατάσσοντας small ή big lineups ανάλογα με την περίσταση και με γνώμονα το αμυντικό τους πλάνο και τους στόχους τους στην παραγωγική διαδικασία.

Είναι σαφές ότι από το τριφύλλι λείπει ένας defensive stopper με ικανότητα στο rim protection ο οποίος θα πλαισίωνε τον Παπαγιάννη στο «5» και με την παρουσία του θα κάλυπτε πιθανά λάθη της πρώτης γραμμής άμυνας. Είναι ο ψηλός που θα μπορούσε να υποστηρίξει με την παρουσία του ένα πιο επιθετικό στυλ στα μετόπισθεν, βοηθώντας την ομάδα να βγει στο ανοιχτό γήπεδο. Στον Παναθηναϊκό συνειδητά (γνωρίζοντας τα αρνητικά που πιθανόν θα προκαλέσει αυτή η ανορθογραφία) επέλεξαν τον Όγκαστ , επενδύοντας στα συν που φέρνουν στο τραπέζι η παραγωγική του ικανότητα και το ελληνικό διαβατήριο. Οι πράσινοι πλέον έχουν 4 παίχτες που μπορούν να καλύψουν τη θέση «5» (ο Μήτογλου θα έχει έξτρα χρόνο εκεί), κανέναν όμως με ολοκληρωμένο αμυντικά πακέτο (switching ability+rim protection+low post άμυνα).

-Είναι  ενθαρρυντικό το γεγονός ότι το «τριφύλλι» διαθέτει μερικούς καλούς rebounders στο φετινό του ρόστερ. Μήτογλου, Μπέντιλ, Παπαγιάννης, Όγκαστ, Παπαπέτρου. Θα χρειαστεί να δουλέψει αρκετά σε ομαδικό επίπεδο για να γίνει καλή rebounding team όμως η πρώτη ύλη υπάρχει και μαζί της οι προδιαγραφές για καλό αποτέλεσμα στο πολύ ζωτικό αυτό κομμάτι. Κομβική παράμετρος σε αυτή τη διαδικασία θα είναι φυσικά η αμυντική ισορροπία. Κάπου εδώ λοιπόν βγαίνει από το συρτάρι ένα περυσινό ερώτημα. Μπορούν οι πράσινοι να ανοίξουν το τέμπο του παιχνιδιού διατηρώντας εντός αυτού τη συνοχή τους στα μετόπισθεν; Ή από την άλλη, έχουν τα γκαρντ για να υποστηρίξουν ένα valuing possessions στυλ παιχνιδιού με έμφαση στο μισό γήπεδο; Αμφίβολο. Στην παρούσα φάση το επιτελείο ψάχνει έναν έξτρα περιφερειακό που θα δώσει βάθος ως ball handler και ο Λευτέρης Μποχωρίδης (πρέπει να μάθει να χαμηλώνει, είναι η ίδια παρατήρηση που κάναμε για αυτόν έξι χρόνια πριν και αυτό σίγουρα λέει κάτι) είναι ο πρώτος που θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του στη συγκεκριμένη αποστολή.

Ο κόουτς

Ο Γιώργος Βόβορας αναλαμβάνει μια πραγματικά δύσκολη αποστολή σε μια χρονιά που ξεκινάει με πολύ διαφορετικά δεδομένα για το κλαμπ. Ο ίδιος μαζί φυσικά με τους διοικητικούς ηγέτες της ομάδας, θα κληθεί να βάλει τις βάσεις ώστε να μπορέσει ο Παναθηναϊκός τα επόμενα χρόνια να λειτουργήσει ως «πρόγραμμα», κατακτώντας μέσα από τη διαδρομή αυτή, τη τεχνογνωσία που θα του επιτρέψει να επιλέγει το σωστά fits για το δικό του αγωνιστικό και εξωαγωνιστικό περιβάλλον. Πρόκειται για ένα προνόμιο που σε βοηθάει να δεις κάθε φορά πολύ πιο ξεκάθαρα την αγορά και να μειώσεις τα λάθη σου. Ήδη οι πράσινοι φέτος, με όλα τα συν και τα πλην που προέκυψαν στην Offseason, άρχισαν να χτίζουν ένα διαφορετικό προφίλ αναφορικά με τον τρόπο που προσέγγιζαν και διαπραγματεύονταν με τους υποψήφιους στόχους τους. Υπάρχει σοβαρότητα και μια εξωστρέφεια που έλειπε τα τελευταία χρόνια.

 

Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία για την τακτική επάρκεια του κόουτς. Έχει το υπόβαθρο και τη γνώση για να ανταπεξέλθει σε αυτό το κομμάτι. Από την άλλη, θα χρειαστεί να διαχειριστεί κατέχοντας τον ρόλο της «φωνής των αποδυτηρίων» ένα σύνολο φιλόδοξων επαγγελματιών και να ηγηθεί μιας σύνθετης μικροκοινωνίας (όπως κάθε προπονητής)  σε ένα πολύ απαιτητικό περιβάλλον. Καθόλου εύκολο, ειδικά για έναν ρούκι ουσιαστικά κόουτς.

Αρχικά οφείλει να δουλέψει στην κατεύθυνση του να προσδώσει στο σύνολο τη δική του αγωνιστική ταυτότητα, μεταφράζοντας σωστά τις προδιαγραφές του δυναμικού που έχει στα χέρια του. Το πρώτο βήμα θα είναι να χτίσει το αμυντικό κομμάτι στη βάση του versatility και της επιθετικότητας. Κριτικής σημασίας στη φετινή αξιολόγηση του έργου του θα είναι  ο βαθμός αποτελεσματικότητας στη διαδικασία βελτίωσης συγκεκριμένων παιχτών σε ατομικό επίπεδο. Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί και ρεαλιστικά ο βασικός στόχος στο ξεκίνημα ενός νέου πρότζεκτ που επιζητεί την αργή αλλά σταθερή βελτίωση (ατομικά και ομαδικά). Εάν όλα λειτουργήσουν σωστά, ο Παναθηναϊκός (μακριά από πεσιμισμούς ή υπεραισιοδοξίες) μπορεί να παρουσιάσει κάτι θελκτικό, διατηρώντας στις τάξεις του κοινού του τη φλόγα της προσμονής για το επόμενο παιχνίδι, πάντα με το βλέμμα στη μεγάλη εικόνα. Φέτος είναι απλά το πρώτο σκαλοπάτι.

Όπως όλοι εσείς σε αυτή τη γωνιά γνωρίζετε, η υπομονή είναι πικρή αλλά ο καρπός της γλυκός.

 

 

Ο Ολυμπιακός

Οι  φιλοδοξίες επέστρεψαν στον οργανισμό των ερυθρολεύκων μετά την περυσινή, ομολογουμένως δύσκολη σεζόν που βίωσε η ομάδα. Ο Ολυμπιακός κινήθηκε με συγκεκριμένο πλάνο στη φετινή Offseason, έχοντας ιεραρχήσει από πολύ νωρίς τους στόχους και τα «θέλω» του στην αγορά, πετυχαίνοντας να συγκεντρώσει στο Φάληρο ένα αρκετά αξιόλογο δυναμικό με την προσδοκία ότι αυτό θα εξελιχθεί σταδιακά σε ένα σύνολο που θα εξυπηρετήσει σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο βαθμό αυτό που έχει σχεδιάσει να παρουσιάσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας.

Γίνεται αυτομάτως κατανοητό πόσο ευεργετικό ρόλο έπαιξε το κομμάτι του δεύτερου μισού της σεζόν που αφήσαμε πίσω (από τον Γενάρη, την επιστροφή του κόουτς δηλαδή και μετά), με την ομάδα να μπαίνει σε mode μιας «κρυφής» preseason σε πραγματικές όμως αγωνιστικές συνθήκες, προετοιμάζοντας το σύνολο της επόμενης χρονιάς. Παιχνίδια υψηλών παλμών που αποτέλεσαν το ιδανικό “try-out” περιβάλλον για κάποιους παίχτες, τριβή με τη φιλοσοφία του νέου προπονητή, εισαγωγή σε καινούργιους κώδικες και πληροφορίες, χρήσιμα συμπεράσματα και εν τέλει, ένα σύνολο που ανταποκρίθηκε σωστά στις ζυμώσεις αυτές, καταφέρνοντας να ανακτήσει τον ανταγωνιστικό του χαρακτήρα.

Ο Ολυμπιακός συγκέντρωσε στο ΣΕΦ ένα μείγμα βετεράνων και νέων αθλητών, φιλοδοξώντας ότι η προσωπικότητα των πρώτων θα λειτουργήσει ευεργετικά στην εξέλιξη των δεύτερων. Κερασάκι στη τούρτα ήταν φυσικά η επιστροφή του Κώστα Σλούκα στον Πειραιά η οποία αποτέλεσε αναμφίβολα μια από τις σημαντικότερες κινήσεις του καλοκαιριού στην Ευρώπη. Κομβικό ρόλο για τη δυνατότητα ευελιξία των ερυθρολεύκων στην αγορά έπαιξε το γεγονός ότι με την παραμονή των Έλις-Μακίσικ και τη γρήγορη υπογραφή του Χασάν Μάρτιν, η ομάδα έκλεισε θέσεις ζωτικής σημασίας στο ρόστερ με πολύ οικονομικά συμβόλαια, προσδοκώντας ότι θα δημιουργήσει σύντομα υπεραξία εντός αυτών.

Utilize the High Ball Screen Offense

H έλευση του Κώστα Σλούκα εξασφαλίζει στον Ολυμπιακό συνέχεια, σε μια εποχή που ο Βασίλης Σπανούλης βαδίζει στη τελική ευθεία της τεράστιας καριέρας του. Ήταν μια κίνηση που χρειαζόταν ο οργανισμός σε πολλά επίπεδα, μετά από στείρα περίοδο και μια όχι τόσο επιτυχημένη μετάβαση σε ένα διαφορετικό στυλ παιχνιδιού υπό τον Ντέιβιντ Μπλατ (και τον Κεστούτις Κεμζούρα στη συνέχεια). Η επιστροφή της παρέας των προσώπων (Μπαρτζώκας, Σλούκας συν το veteran core των Σπανούλη-Πρίντεζη-Παπανικολάου) που έχουν συνδεθεί με μερικές σπουδαίες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας των ερυθρολεύκων είναι μια σπουδαία ένεση, αγωνιστικά αλλά και σε όρους μάρκετινγκ για τον οργανισμό.

Ο Κώστας Σλούκας (21.0 USG%) και ο Βασίλης Σπανούλης (26.3 USG%) θα αποτελέσουν τους βασικούς δημιουργούς της ομάδας. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο 38χρονος ηγέτης των ερυθρολεύκων θα είναι και πάλι εκεί; Προσωπικά προτιμώ να πάω κόντρα στη φύση παρά στον Σπανούλη. Οι δύο τους είναι διαχρονικά ανάμεσα στους πιο ικανούς περιφερειακούς στο να τρέξουν ball screen-καταστάσεις στον άξονα, έχοντας την ικανότητα να εκτελέσουν και κυρίως να δουν πάσες που ο μέσος γκαρντ της EL δεν μπορεί να δει ή τουλάχιστον να εκτελέσει τόσο άρτια και στο κατάλληλο timing.

Oι High Ball Screen-δράσεις με διαφορετικό εισαγωγικό υπόβαθρο κάθε φορά και εντός ποικίλων διατάξεων (Spread PnR, 4 out-1 in με τον PF στο low post) θα είναι ένα από τα πιο ισχυρά χαρτιά των ερυθρολεύκων στο μισό γήπεδο και η παρουσία δύο τέτοιων δημιουργών εγγυάται τουλάχιστον μια καλή βάση στην προσπάθεια για το μέγιστο αποτέλεσμα.

Ο ζωτικός ρόλος των floor spacers

 

Κλειδί για την λειτουργικότητα αυτών των δράσεων θα αποτελέσει φυσικά η αποτελεσματικότητα των παιχτών που θα έχουν ρόλο Floor spacer στην επίθεση των ερυθρολεύκων. Με τους Έλις-Μαρτιν ως screeners, τους Πρίντεζη-Ζαν Σαρλ ως «δόλωμα» στο low post (εναλλακτικά οι ρόλοι μπορούν να αντιστραφούν ανάλογα με το εκάστοτε ματσάρισμα) που εκτός από iso post ups θα προσφέρουν blind screens (για base line cuts), ο Ολυμπιακός μπορεί να σημαδέψει την πάσα στη τελική γραμμή , στοχεύοντας τους cutters του (Μακίσικ-Παπανικολάου). Όμως όλα θα εξαρτηθούν από την ικανότητα των στημένων στην περιφέρεια εκτελεστών να ανοίξουν την άμυνα, διατηρώντας ένα ικανοποιητικό πλαίσιο χώρων ώστε να τρέξουν αυτές οι δράσεις. Πρόκειται για ένα στοιχείο-βαρόμετρο στην επίθεση του φετινού Ολυμπιακού.

Πιο αναλυτικά:

-O Αaron Harrison έρχεται στο λιμάνι για να αποτελέσει τον σουτέρ των ερυθρολεύκων. Πρόκειται για ένα ταλαντούχο παιδί, έναν πληθωρικό σουτέρ με ευρεία γκάμα εκτέλεσης από την περιφέρεια (Οff the dribble, από θέση, Off screen, above average σε καταστάσεις Pin down-σημαντικό κριτήριο στην αξιολόγηση ενός σουτέρ σήμερα σε συνάρτηση με την εξέλιξη του τρόπου που αμύνονται οι ομάδες). Ο Ολυμπιακός θα δουλέψει μαζί του και επάνω στο δυνατό κομμάτι του παιχνιδιού του, με στόχο αρχικά να τον βοηθήσει να οικοδομήσει το κατάλληλο πνευματικό προφίλ που χρειάζεται ένας σουτέρ στο πλαίσιο ανταγωνισμού της διοργάνωσης.

Για την περίπτωση του Harrison (νομίζω όλοι όσοι ασχολείστε έστω και επιδερμικά με το κολεγιακό μπάσκετ τον γνωρίζετε από μικρή ηλικία) είχα μιλήσει με αρκετούς προπονητές καλών ευρωπαϊκών clubs το περασμένο καλοκαίρι, έχοντας εκφράσει τον προβληματισμό μου για τον τρόπο με τον οποίον προσπαθούσε κάθε φορά να χτίσει το παιχνίδι του στην επίθεση, επιλέγοντας low efficient προσπάθειες (είχε αποτυπωθεί και στο εντός πεδιάς ποσοστό του). Στη δεύτερη χρονιά του στη Γαλατά ήταν πιο efficient με καλύτερα διαβάσματα.

Μου αρέσει το γεγονός ότι διαθέτει προσωπικότητα και μια άγνοια κινδύνου αλλά θα χρειαστεί πνευματική πειθαρχία και υπομονή ώστε να μάθει να διαλέγει τα σουτ. Είναι ο τύπος που (παρότι ρούκι) μπορεί άνετα να μπει σε ένα ματς απέναντι σε μια ελίτ ομάδα και να σκοράρει 20 πόντους. Αυτό το χρειάζεται η επίθεση του Ολυμπιακού. Από την άλλη, η φύση των αμυνών και η αθλητικότητα στην Ευρωλίγκα –σε συνδυασμό με το δικό του, όχι ιδιαίτερα σπουδαίο, αθλητικό πακέτο (δεν έχει δυνατό τελευταίο βήμα, δεν είναι αποτελεσματικός στο να σκοράρει σε traffic στη ρακέτα)- θα του επιβάλλει να γίνει πιο «σοφός», διαλέγοντας τις προσπάθειες του και δη τις στιγμές που θα περάσει προς τα μέσα. Ο Harrison είναι ένας καλός σουτέρ και ο Ολυμπιακός χρειάζεται σε μεγάλο βαθμό την άγνοια κινδύνου που τον διακρίνει. Μπορεί δυνητικά να μετατραπεί σε όπλο στην weak side. Ο ίδιος οφείλει να συνειδητοποιήσει, στο πλαίσιο της μετάβασης του σε έναν καινούργιο ρόλο, ότι είναι προνόμιο να αγωνίζεται δίπλα σε δύο τόσο σπουδαίους playmakers (ξέρετε ποιους) οι οποίοι μπορούν να τον βοηθήσουν να πάει το παιχνίδι του σε ένα άλλο επίπεδο.

 

-Ο Charles Jenkins είναι η επιτομή του «πηγαίνω στα σίγουρα» για τον κόουτς Μπαρτζώκα. Σε μια περίοδο όπου η εικόνα του ρόστερ των ερυθρολεύκων «φώναζε» για την προσθήκη ενός defensive stopper στο backcourt, ο Ολυμπιακός έφερε στον Πειραιά έναν από τους καλύτερους τέτοιους στη διοργάνωση. Ο Jenkins θα είναι (μαζί με τον Μακίσικ) η πανοπλία των κυρίως δημιουργών της ομάδας, βγαίνοντας στο κεφάλι της άμυνας για να πιέσει τη μπάλα και αναλαμβάνοντας την κύρια περιφερειακή απειλή του αντιπάλου.

Οι ερυθρόλευκοι επέλεξαν να μην πάνε σε έναν καθαρό πόιντ γκαρντ πίσω από τον Σλούκα, επενδύοντας ένα μικρότερο ποσό στην  εμπειρία και την αμυντική δεινότητα του πρώην παίχτη του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Jenkins θα αναλάβει να μεταφέρει τη μπάλα στο δεύτερο μισό  παραδίδοντας τη στον κυρίως δημιουργό, με τον ίδιο στη συνέχεια να αναλαμβάνει τη θέση του ως  floor spacer, ρόλο που εκτέλεσε για πολλά χρόνια ο Βαγγέλης Μάντζαρης δίπλα στον Βασίλη Σπανούλη.

Ο 31χρονος Αμερικανός έρχεται από μια ανεξήγητα πολύ κακή shooting season στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα (2/27 τρίποντα, 7.4%). Υπήρξε για χρόνια ένας αρκετά αξιόπιστος σουτέρ θέσης, με όπλο του το midrange μετά από ντρίμπλα. Φέτος δεν υπάρχει περιθώριο για κάτι τέτοιο και στο λιμάνι ελπίζουν ότι θα επανέλθει άμεσα στα γνωστά του  standards μιας και ο ρόλος του στο spacing της ομάδας (45 μοίρες/απόσταση μιας πάσας από τον χειριστή στον άξονα, corner threes) είναι σημαντικός. Το ποσοστό του (σε συνάρτηση πάντα με το γεγονός ότι είναι ο μοναδικός αμυντικός σπεσιαλίστας που μπορεί να φέρει έναν 3&D χαρακτήρα στη γραμμή των γκαρντ) από την περίμετρο θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τα λεπτά που θα βρεθεί στο παρκέ.

-Ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ έκανε πέρυσι το βήμα που έψαχνε τόσα χρόνια στην καριέρα του σε αυτό το επίπεδο, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να φέρει instant scoring και μάλιστα με υψηλά ποσοστά αποτελεσματικότητας. Ο 25χρονος φόργουορντ «έγραψε» 45.9% στις προσπάθειες του πίσω από τη γραμμή του τριπόντου και καλείται φέτος να συνεχίσει στο ίδιο μήκος κύματος μιας και αποτελεί τον μόνο παίχτη της γραμμής ψηλών με πραγματική Stretch ικανότητα. Στην αφετηρία της σεζόν και με γνώμονα αυτό του το χαρακτηριστικό αλλά και τη μεγαλύτερη συμβατότητα του ως δίδυμο με τον Οκτάβιους Έλις, ο Βεζένκοφ οφείλει να στοχεύσει τη θέση του starter, προοπτική που φυσικά συνεπάγεται τη βελτίωση του στο αμυντικό κομμάτι (πλέον δεν υπάρχει το μέγεθος, τα «κιλά» και η γενικότερη ασφάλεια του Μιλουτίνοφ). Ας μη ξεχνάμε ότι οι απαιτήσεις του κόουτς στα μετόπισθεν είναι αρκετά υψηλές.

Στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να αναφέρουμε και τον Κώστα Παπανικολάου ο οποίος πέρυσι τελείωσε τη σεζόν με ποσοστό της τάξεως του 39.1% σε 3.5 προσπάθειες πίσω από τη γραμμή του τριπόντου. Ο ρόλος του στο επιθετικό περιβάλλον της ομάδας (ανεξάρτητα με το playbook που θα τρέξουν οι ερυθρόλευκοι η λογική λέει ότι ο Παπ θα λειτουργήσει ως σουτέρ θέσης ή cutter στο μεγαλύτερο εύρος των εκτελέσεων του και σε λιγότερες περιπτώσεις με τη μπάλα στα χέρια) είναι συγκεκριμένος και στη δική του περίπτωση είναι σημαντικό να υπάρξει συνέχεια αναφορικά με την αποτελεσματικότητα των δικών του, γνώριμων καλών προσπαθειών (σε σχέση με το υπόλοιπο ρεπερτόριο του).  Τόσο ο Παπανικολάου όσο και ο Βεζένκοφ θα λειτουργήσουν ως cutters, υποστηρίζοντας παράλληλα –ο καθένας με τα δικά του εργαλεία- τη transition επίθεση των ερυθρολεύκων.

Γίνεται κατανοητό το πόσο σημαντικό είναι συνολικά για τους δείκτες αποτελεσματικότητας της φετινής επίθεσης του Ολυμπιακού να μπορέσει να εξελιχθεί σε μια καλή shooting team. Η ανάπτυξη της επίθεσης μπορεί να καθορίσει τη συχνότητα εμφάνισης καλών περιφερειακών εκτελέσεων όμως σταδιακά η αποτελεσματικότητα αυτών των εκτελέσεων θα καθορίσει και την ποιότητα του αναπτυξιακού περιβάλλοντος της ερυθρόλευκης επίθεσης.

Μπορεί να είναι λειτουργικά αθλητικός;

 

Με μια πρώτη ματιά στο φετινό σύνολο των ερυθρολεύκων, ένα ερωτηματικό που εγείρεται αφορά την ικανότητα της ομάδας να παραμείνει λειτουργική επιθετικά όταν θα παρατάξει τις αθλητικά δυνατές τις lineups στο παρκέ, με στόχο πάντα να πιάσει το λεγόμενο παιχνίδι της ισορροπίας. Ο σκεπτικισμός που γεννιέται εδώ έχει να κάνει με την κατανομή της αθλητικότητας στις θέσεις του ρόστερ σε συνάρτηση με τη δημιουργική και εκτελεστική δυναμική που μπορεί κάποιος να διαγνώσει σε κάθε ένα από τα πιθανά σχήματα.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να παρατάξει σχήματα με υψηλό δείκτη αθλητικότητας (παρότι λείπουν από το backcourt του τα πραγματικά γρήγορα πόδια) όμως σε αυτά αντανακλάται ένα πιθανό shooting limitation και υπό περιπτώσεις ένα έλλειμμα δημιουργικής ικανότητας, πέραν του main ball handler. Εκτιμώ ότι το επιτελείο των ερυθρολεύκων θα προσπαθήσει να μακιγιάρει αυτή την αδυναμία, ενεργοποιώντας ένα συγκεκριμένο τρόπο ανάπτυξης ο οποίος θα περιλαμβάνει περισσότερη κίνηση μακριά από τη μπάλα και εναλλακτικά τον Γιώργο Πρίντεζη ως δεύτερο πόλο δημιουργίας από το χαμηλό ποστ.

Οι ερυθρόλευκοι γνωρίζουν ότι θα υπάρξουν αρκετές στιγμές όπου η διαδραστικότητα του παιχνιδιού και οι απαιτήσεις θα επιβάλλον σχήματα με την συνύπαρξη των Σλούκα-Σπανούλη στο παρκέ. Αυτό είναι δεδομένο. Και όντως έχουν παίχτες (από το «3» μέχρι το «5») για να υποστηρίξουν το έλλειμμα αθλητικότητας και αμυντικού φίλτρου τέτοιων σχημάτων στο backcourt.

 

Ο Μακίσικ θα είναι ένας σημαντικός παίχτης εδώ. Μπορεί να ανέβει στο «2» και στο κεφάλι της άμυνας εάν χρειαστεί (όπως και ο Τζένκινς) ενώ ο συνδυασμός του με τον Χάρισον (φυσικό/αθλητικό πακέτο συν  slashing από τη μια και shooting από την άλλη) στα φτερά συνιστά μια σωστή επιλογή σε όρους χαρακτηριστικών, μιας και μιλάμε για δύο wings διαφορετικής κατεύθυνσης οι οποίοι μπορούν να εναλλαχθούν στις θέσεις «2» και «3». Ο Μακίσικ θα είναι άλλωστε η αιχμή του δόρατος στη transition επίθεση του φετινού Ολυμπιακού.

Παρ’όλα αυτά είναι προφανές ότι οι καλές shooting lineups των ερυθρολεύκων (Χάρισον στο «2», Βεζένκοφ στο «4») διακρίνονται από ένα έλλειμμα αθλητικότητας ειδικά από τη στιγμή που στο κέντρο της ρακέτας δεν υπάρχει το πακέτο μεγέθους/αθλητικότητας/αμυντικής ικανότητας του Μιλουτίνοφ για να λειτουργήσει εξισορροπιστικά. Αντίστοιχα, τα δυνατά αθλητικά σχήματα (Μακίσικ στο «2», Ζαν Σαρλ στο «4») δημιουργούν αμφιβολίες σχετικά με τη δυνατότητα της ομάδα να ανοίξει άμυνες στο μισό γήπεδο.

Σημείωση: Ο λόγος της γέννησης αυτών των προβληματισμών ίσως έχει να κάνει με την έλλειψη proven “3&D” συγκολλητικού υλικού από το φετινό ρόστερ. Τέτοια χαρακτηριστικά μπορεί ίσως να διαγνωστούν στον Παπανικολάου ή στον Τζένκινς όμως το παρκέ θα δείξει την αλήθεια, κυρίως όσον αφορά την αποτελεσματικότητα τους στην περιφερειακή εκτέλεση. Είναι γνωστό άλλωστε ότι στο σύγχρονο μπάσκετ, οι παίχτες με αυτό το πακέτο (3&D) συμβάλλουν τα μέγιστα ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον που θα αναδείξει άλλες πιο «φανταχτερές» δεξιότητες, προωθώντας ένα σύνολο στην ισορροπία σε όρους αγωνιστικής συμπεριφοράς.

Ο Ζαν Σαρλ είναι ένας αθλητής που έχει το υπόβαθρο για να βοηθήσει τους ερυθρόλευκους ως παίχτης-ρόλων, ερχόμενος από πίσω. Έχει σωστή νοοτροπία και έρχεται από καλή σεζόν με την ASVEL. Μπορεί να καλύψει τις δύο θέσεις των ψηλών με τα συν και τα πλην που έχει η εκάστοτε τοποθέτηση του κάθε φορά. Για παράδειγμα δεν έχει το frame για να κερδίσει μάχες εδάφους στο low post και τα μεγάλα κορμιά μπορούν να τον βγάλουν εκτός θέσης όμως έχει εξαιρετικό μήκος και καλό timing στο μπλοκ για να κερδίσει μονομαχίες ψηλά. Ενώ διαθέτει αξιόπιστη εκτέλεση από μέση απόσταση, του λείπει η συνέπεια στο σουτ από την περίμετρο για να ανοίξει το γήπεδο.

Το footwork είναι καλό (αναφέρομαι σε καταστάσεις που θα κληθεί  να αμυνθεί έξω από τη ρακέτα) όμως θα χρειαστεί μεγαλύτερη ετοιμότητα στην εκτέλεση των rotations όπου το μήκος όμως τον βοηθάει σημαντικά να κάνει contest. Ο Γάλλος είναι efficient στις εκτελέσεις του γύρω από το καλάθι και μπορεί να υποστηρίξει την ερυθρόλευκη επίθεση με την ικανότητα του στο επιθετικό ριμπάουντ. Ομολογώ ότι περίμενα κάτι διαφορετικό εδώ (ίσως έναν ψηλό με ανάλογο αθλητικό υπόβαθρο αλλά καλύτερη περιφερειακή εκτέλεση) όμως είναι κατανοητό ότι ο κόουτς επέλεξε να αφήσει το ρόστερ του να αναπνεύσει (χωρίς να πλήξει τον ρόλο των Βεζένκοφ και Πρίντεζη) επενδύοντας σε μια ένεση αθλητικότητας και σε έναν παίχτη που μπορεί να τον βοηθήσει να ανοίξει τη γκάμα των αμυντικών του σχημάτων. Το μπάσκετ άλλωστε σε παγκόσμιο επίπεδο «χαμηλώνει» και νομίζω ότι θα δούμε περισσότερα τέτοια σημάδια και στη φετινή Ευρωλίγκα.

Μιας και κάναμε λόγο για αθλητικότητα, καλό θα είναι να πούμε και δύο λόγια για τον Χασάν Μάρτιν. Πρόκειται άλλωστε για «παιδί της σελίδας» μιας και τον είχαμε παρουσιάσει τον Δεκέμβριο του 2018 στο Hoopfellas.

Noμίζω ότι ο Ολυμπιακός κινήθηκε έξυπνα και αρκετά σωστά στην προκειμένη περίπτωση, κλείνοντας γρήγορα έναν ψηλό που μπορεί να αποτελέσει σε βάθος χρόνου την ευχάριστη έκπληξη εντός του φετινού ρόστερ της ομάδας. Ο Μάρτιν είναι λίγο άγουρος ακόμα. Αυτή η παράμετρος σε συνδυασμό με την έλλειψη pure height ίσως τον οδηγήσει σε μια κατάσταση κατά την οποία η πρώτη επαφή με αυτό το επίπεδο ανταγωνισμό πιθανόν να τον «σοκάρει» λίγο (κυρίως σε επίπεδο finishing). Όμως είμαι αρκετά προδιατεθειμένος για αυτά που μπορεί να πετύχει σταδιακά. Άλλωστε διανύουμε μια εποχή όπου στο άθλημα το ύψος έχει αντικατασταθεί από το μακριά άκρα, τη δύναμη  και τα πόδια, οπότε ο πρώην παίχτης του football έχει καλή πιθανότητα να πετύχει. Ο κόουτς Μπαρτζώκας ξέρει να δουλεύει με τέτοιους ψηλούς άλλωστε.

Ο Μάρτιν έχει καταπληκτικά χέρια τα οποία χρησιμοποιεί πολύ καλά για να κερδίσει μάχες ψηλά και συνολικά διεκδικούμενες μπάλες. Είναι ικανός ριμπάουντερ και η συνύπαρξη του με τον Γιώργο Πρίντεζη ως δίδυμο στη γραμμή ψηλών μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά. Credit εδώ στους ερυθρόλευκους για τα αντανακλαστικά. Μένει να δούμε τον βαθμό επιτυχίας της ομάδας αλλά και του παίχτη στην διαδικασία ανάπτυξης του.

Μια καλή συνθήκη για τον κόουτς & το βαρόμετρο του rebounding

Για κάποιο λόγο πιστεύω ότι οι εξελίξεις του τελευταίου έτους (η κατάσταση που βίωσε ο Ολυμπιακός αλλά και οι ανατροπές που έφερε η πανδημία στα δεδομένα του συνόλου των ομάδων στη διοργάνωση) έχουν δημιουργήσει μια καλή συνθήκη για τον οργανισμό του Ολυμπιακού, τουλάχιστον τώρα στην αφετηρία της νέας σεζόν. Οι ερυθρόλευκοι ανάρρωσαν, είχαν έτοιμο πλάνο και κινήθηκαν στοχευμένα στην αγορά, δημιουργώντας ένα ρόστερ κοντά στα «θέλω» του κόουτς (αυτό φυσικά αποτελεί εικασία στη βάση της μέχρι τώρα φιλοσοφίας του γιατί ποτέ δεν μπορούμε εμείς οι «απ’έξω» να γνωρίζουμε ακριβώς τις σκέψεις ενός προπονητή). Θα μπορούσε ίσως να ήταν ακόμα πιο κοντά σε αυτό που ορίζουμε ως «σύνολο Μπαρτζώκα» με μια προσθαφαίρεση αλλά όπως είπαμε, η διαδραστικότητα της αγοράς απαιτεί ευελιξία.

 

 

Νομίζω λοιπόν ότι με τα χαρτιά που έχουν πέσει στο τραπέζι μέχρι τώρα (με συμμετέχοντες-παίχτες όλες τις ομάδες της διοργάνωσης), ο Ολυμπιακός δικαιούται να μπει στη φετινή σεζόν με ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Το ρόστερ που έχει δημιουργηθεί έχει αδυναμίες όμως συνολικά διακρίνεται από σωστή σύνδεση δεξιοτήτων πάντα σε συνάρτηση με αυτό που περιμένουμε να παρουσιάσει η ομάδα ως αγωνιστικό προσανατολισμό. Εάν ο Ολυμπιακός μπορέσει να παρουσιαστεί δυνατός στο κομμάτι του rebounding (ήταν ελίτ για αρκετά χρόνια υπό τον Σφαιρόπουλο και με την παρουσία του Μιλουτίνοφ) ώστε να υποστηρίξει τις αμυντικές αρετές που φαίνεται να έχει ως υπό κατασκευή πάντα σύνολο, θα ξεκινήσει από καλή βάση την προσπάθεια του. Είναι ένας τομέας στον οποίο οι ερυθρόλευκοι οφείλουν να δώσουν μεγάλη προσοχή, αφιερώνοντας αρκετές εργατοώρες ως σύνολο. O φετινός Ολυμπιακός δεν θα αντέξει να κυοφορήσει το πρόβλημα που στιγμάτισε τη Χίμκι, στην προηγούμενη δουλειά του κόουτς. Αυτό είναι δεδομένο. Κρατείστε λοιπόν σε κάθε περίπτωση ότι η επίδοση του (ειδικά) στο αμυντικό ριμπάουντ θα αποτελέσει μια επιδραστική παράμετρο στη συνολική εικόνα του παιχνιδιού τους.

Το πλεονέκτημα των ερυθρολεύκων σε σχέση με τον υπόλοιπο ανταγωνισμό για μια θέση στην οχτάδα (είναι ο βασικός στόχος), εντοπίζεται σε επίπεδο leadership. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο καθαρά αγωνιστικό στοιχείο και ό,τι έχει να κάνει με την εντός των τεσσάρων γραμμών δραστηριότητα. Η σύνθεση του Ολυμπιακού εμπεριέχει πρόσωπα που έχουν νικήσει σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού και έχουν περπατήσει το μονοπάτι μέχρι το τέλος του, γνωρίζοντας όλα τα shortcuts. Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι και ο κόουτς Μπαρτζώκας. Η χρονιά βέβαια θα είναι μεγάλη και η εκτίμηση από την υλοποίηση απέχει αισθητά, απαιτώντας πολλά πράγματα από πολλούς όπως είπαμε λίγο νωρίτερα. Η εικόνα της ευκαιρίας για κάτι καλό φέτος έχει κάνει την εμφάνιση της στον μακρινό ορίζοντα. Μένει να μπορέσει η ομάδα με τη δουλειά της, να τοποθετήσει η ίδια τον εαυτό της στην κατάλληλη θέση ώστε να την αξιοποιήσει…

 

 

Υ.Γ: Το εγχείρημα δεν απέτυχε παταγωδώς. Απλά δεν θα πάρει τη θέση που ονειρευόταν ο δημιουργός του, στην ιστορία… Η επιθετική ιδιοφυΐα και η ρηξικέλευθη σκέψη του  Ντ’Αντόνι έχει επιδράσει σημαντικά στην εξέλιξη του αθλήματος και στο τρόπο που παίζεται αυτό σήμερα. Οι Ρόκετς έχασαν τη μεγάλη τους ευκαιρία το 2018, με τον τραυματισμό του Πολ όταν και είχαν ρίξει τους Ουόριορς σχεδόν στο καναβάτσο. Το φετινό εγχείρημα από την αρχή δεν συγκέντρωνε σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας.

Y.Γ1: Στους τελικούς της Ανατολής συναντιόνται οι υποδειγματικοί σε επίπεδο λειτουργίας και -κατά τη γνώμη μου- μπασκετικής φιλοσοφίας οργανισμοί του ΝΒΑ. Δύο ομάδες που δούλεψαν με σεβασμό στις ρίζες και τις αξίες του αθλήματος και των αρχών που οφείλουν να διέπουν την εξέλιξη ενός επαγγελματικού γκρουπ, χωρίς να παρακάμψουν κανένα σκαλοπάτι ανεβαίνοντας προς την κορυφή. Λατρεύω τον Ράιλι όσο λατρεύω τη Βοστόνη και τη γενικότερη κουλτούρα των σπορ που επικρατεί στη συγκεκριμένη πόλη. Το Χιτ εναντίον Σέλτικς είναι το σύγχρονο ΝΒΑ στα καλύτερα του. H πρώτη μάχη ήταν ενδεικτική…

Υ.Γ2: Οι Κλίπερς είχαν τον Καουάι αλλά και το ποιοτικό βάθος που χρειάζεται ένα σύνολο για να κοιτάξει ψηλά. Δεν είχαν όμως κάτι άλλο, πολύ βασικό. Συμπεριφορά και νοοτροπία πρωταθλητή. Αλαζόνες, φαφλατάδες, έχασαν τον σεβασμό προς τον αντίπαλο ουκ ολίγες φορές μέσα στη postseason. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουν την αναζήτηση των λαθών τους. Όλο το χειροκρότημα στην εξαιρετική ομάδα των Νάγκετς.