Money doesn’t lead, it follows
H Zενίτ Αγίας Πετρούπολης ήταν ένας από τους πιο δυνατούς παίχτες στο φετινό τραπέζι της Offseason όμως σε αντίθεση με ό,τι πιστεύεται, δεν είχε στη διάθεση της πακτωλό χρημάτων. Οι Ρώσοι προέβησαν σε μελετημένες, μεθοδικές κινήσεις και με ηγέτη τον Τσάβι Πασκουάλ ονειρεύονται πως μπορούν να ξεκλειδώσουν την πόρτα της οχτάδας στην Ευρωλίγκα. Aλήθεια όμως, πόσο καλοί μπορούν να είναι στην πραγματικότητα του παρκέ; Το Hoopfellas αναλύει…
Photo cover: BasketHead
Έντονο “ελληνικό” άρωμα στην Αγία Πετρούπολη και στις τάξεις ενός καινούργιου “παίχτη” στο τραπέζι της διοργάνωσης. Γιατί αυτός είναι ο στόχος της Ζενίτ. Να αποτελέσει σταδιακά κάτι παραπάνω από ένα new entry στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, εξελισσόμενη σε μια σταθερά υπολογίσιμη δύναμη, ίσως -σε βάθος χρόνου- με έναν τρόπο πιο πειστικό από αυτόν που χαρακτηρίζει την αντίστοιχη προσπάθεια της Χίμκι τα τελευταία χρόνια. Ο Τσάβι Πασκουάλ, ο Διαμαντής Παναγιωτόπουλος και από φέτος ο -νέος GM- Μάνος Παπαδόπουλος, βρίσκονται στη μυσταγωγική ρωσική πόλη για να συνδράμουν με τη τεχνογνωσία τους σε αυτή την προσπάθεια.
Η αποστολή τους βέβαια δεν είναι εύκολη. Η ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει τη ρωσική κουλτούρα φυσικά απεικονίζεται και στο αθλητικό κομμάτι. Και έρχεται ως επί το πλείστον σε αντιδιαστολή με την αντίστοιχη των χωρών του Νότου ή της Δύσης (πάντα μιλώντας για το άθλημα μας). Είχαμε πει παλαιότερα ότι ο Ρώσος είναι ονειροπόλος. Κοιτάζει μόνο στο φεγγάρι, όχι πιο κάτω. Είναι πολύ πιο εύκολο να πείσεις έναν χρηματοδότη να αγοράσει έναν ακριβό αθλητή με φανταχτερό όνομα (τους αρέσουν τα “χαϊλίκια” εν ολίγοις) παρά έναν πολύ πιο χρήσιμο, οικονομικό παίχτη. Νομίζω είναι χρήσιμο να επαναφέρουμε στη μνήμη μας αυτά που είχαμε γράψει παλαιότερα στο Hoopfellas, επιχειρώντας μια βουτιά στα έγκατα της ρωσικής ψυχοσύνθεσης.
“Η πορεία της Ρωσίας έχει περάσει από διάφορα στάδια προσπαθώντας να βρει τον δρόμο της και κυρίως την ισορροπία της απέναντι στην εξέλιξη του αθλήματος έχοντας ως πολέμιο της τον “δαίμονα” του εσωτερισμού που τη συνοδεύει διαχρονικά. Ο Ρώσος (κοινωνιολογικά και σε συνάρτηση με το αντικείμενο μας πάντα) ζει σε μια δική του διάσταση. Αρνείται να ακολουθήσει το -κατά τον ίδιο- “παρακμιακό” δυτικό νεοφιλελεύθερο πολιτισμικό μοντέλο η επιρροή του οποίου σε πολλές του εφαρμογές ισοπεδώνει αξίες συνυφασμένες με τη ρωσική ψυχοσύνθεση. Δυσκολεύεται να ακολουθήσει από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου τα δυτικά πρότυπα εκσυγχρονισμού, απόρροια του γεγονότος απουσίας προτεσταντικού (συνδέστε το με τη προπονητική τους σκηνή και φιλοσοφία στη περίπτωση μας) στοιχείου στη παράδοση αυτού του λαού. Η ατομική ευθύνη και η αυτοπειθαρχία λάμπουν επίσης δια της απουσίας τους από τη παράδοση και τον χαρακτήρα του στο επίπεδο που ο δυτικός κόσμος έχει συνηθίσει.
Ο Ρώσος είναι ονειροπόλος. Στα έργα του Τσέχωφ οι ήρωες του κοιτούν μόνο το μέλλον. Μιλούν για αυτά που θα γίνουν σε 150 χρόνια και όχι για το σήμερα. Κοιτούν στο φεγγάρι.. Ανταγωνιστής του είναι ο Γαλιλαίος και όχι ο συνάδελφος στο διπλανό γραφείο. Κρύβει επίσης μια έντονη τάση ηρωισμού συνυφασμένη με τη σχέση του λαού αυτού με το θάνατο. Το κλίμα και το φυσικό περιβάλλον της χώρας αυτής έχει σφραγίσει τη σχέση του Ρώσου με τη ζωή και το θάνατο δημιουργώντας όπως σε όλους τους τομείς της κοινωνίας έτσι και στο αθλητικό κομμάτι , η οποία διακρίνεται από βαθιά υπαρξιακά χαρακτηριστικά που τον οδηγούν στον ηρωισμό. Είναι κάτι που υπάρχει ριζωμένο στη συλλογική τους ταυτότητα και καθορίζει ατομικές συμπεριφορές”.
Με λίγα λόγια… Το έργο του Τσάβι Πασκουάλ στη πόλη-στολίδι της Ρωσίας, δεν είναι εύκολο. Καθόλου εύκολο. Ο ίδιος και οι συνεργάτες του θα πρέπει να δουλέψουν σε βάθος για να εγκαταστήσουν στις τάξεις του οργανισμού μια νέα κουλτούρα, αντίθετη με τους “χωριάτικους τρόπους” του νεοπλουτισμού και η οποία θα στοχεύει στην επανάληψη και εν τέλει απορρόφηση αυτών των λεπτομερειών που ορίζονται ως “μικρές συνήθειες νίκης”. Συνήθειες καθημερινές οι οποίες εκ πρώτης όψεως μπορεί να μοιάζουν ασήμαντες αλλά στην πραγματικότητα παίζουν κομβικό ρόλο στο να ανοιχθεί το μονοπάτι της επιτυχίας. Και η Ζενίτ σε πρώτη φάση πρέπει να μάθει ως οργανισμός να δουλεύει για την επιτυχία, όχι για το χρήμα. Όταν δουλεύεις για αυτήν, το χρήμα θα σε κυνηγήσει.
Money doesn’t lead, it follows.
Πάμε (υπό το νοητό μουσικό πέπλο του “Sympathy for the Devil”) να ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο χτίστηκε και την προοπτική του συνόλου της Αγίας Πετρούπολης στη σεζόν που έρχεται…
Please allow me to introduce myself, I’m a man of wealth and taste (η αναβάθμιση του επιθετικού οπλοστασίου)
Σε αντίθεση με το τι πιστεύει αρκετός κόσμος, η Ζενίτ κινήθηκε σε συγκεκριμένα οικονομικά πλαίσια φέτος στην αγορά, χτίζοντας ένα ποιοτικό ρόστερ με μια επένδυση ανάλογη με αυτή που έκανε το κλαμπ πέρυσι (μικρότερη των 9 εκατομμυρίων). Το μπάτζετ της λοιπόν, σαν νούμερο σίγουρα αξιόλογο σε συνάρτηση με τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει για όλους, είναι σχεδόν το ίδιο με αυτό της προηγούμενης σεζόν. Η αναβάθμιση όμως του δυναμικού σε όρους δεξιοτήτων και star quality, είναι νομίζω σαφής.
Αυτό επιτεύχθηκε γιατί πολύ απλά υπήρχε συγκεκριμένο πλάνο από πολύ νωρίς, στοχευμένες εναλλακτικές και αυτογνωσία σχετικά με τη τοποθέτηση χρημάτων σε συνάρτηση με αυτό που πρεσβεύει η θέση του κλαμπ στην αγορά. Με λίγα λόγια, οι ιθύνοντες είχαν κυκλώσει εξ αρχής τις περιπτώσεις αθλητών στις οποίες επιβαλλόταν να επενδύσουν έξτρα (σε σχέση με το οικονομικού τους status εκεί έξω) χρήματα ώστε να εξασφαλίσουν την υπογραφή τους, φέρνοντας τους στη Ρωσία. Ξέρετε, δεν είναι το ίδιο εύκολο για έναν ξένο παίχτη (αναφέρομαι κυρίως σε Αμερικανούς) να πειστεί να μετακομίσει στη Ρωσία (ακόμα και εάν πρόκειται για την εξαίρετου κάλους και φιλελεύθερη Αγία Πετρούπολη) με το να επιλέξει μια πρόταση από ομάδα π.χ της Αθήνας ή του Τελ Αβίβ, για πολλούς λόγους. Η Ζενίτ φρόντισε να οχυρωθεί σε πολλά επίπεδα, επενδύοντας σε proven επαγγελματίες εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Στο πλαίσιο αυτό, έδωσε τη θέση του GM στον έμπειρο Μάνο Παπαδόπουλο κάνοντας μια κίνηση στρατηγικής σημασίας. Ο στόχος για φέτος είναι η δημιουργία ενός ανταγωνιστικού συνόλου το οποίο ιδανικά θα μπορέσει να ξεκλειδώσει την πόρτα της οχτάδας στην Ευρωλίγκα, χτίζοντας τη βάση για κάτι ακόμα μεγαλύτερο στα επόμενα 1-2 χρόνια που ακολουθούν.
Το staff της ομάδας επέλεξε να βασίσει το καινούργιο αγωνιστικό οικοδόμημα επάνω στον άξονα των Πάνγκος-Γκουντάιτις, αθλητές που εξ αρχής αποτελούσαν τους τοπ-στόχους των Ρώσων. Δύο ταλαντούχοι αθλητές σε πολύ καλή ηλικία, που αντιμετώπισαν προβλήματα τραυματισμών την περασμένη περίοδο και πλέον ψάχνουν τον κατάλληλο ζωτικό χώρο για να αναπνεύσουν και να ηγηθούν, αποδεικνύοντας ότι ανήκουν στους κορυφαίους της διοργάνωσης στη θέση τους. Επάνω στη συνεργασία ενός ποιοτικού πόιντ γκαρντ και ενός πληθωρικού σέντερ, οι Ρώσοι θα βασίσουν το παιχνίδι τους γνωρίζοντας ότι έχουν πλέον το ταλέντο για να ανταγωνιστούν σύνολα μεγαλύτερης ταχύτητας.
Η προοπτικής τους αναφορικά με το efficiency της επίθεσης μισού γηπέδου μοιάζει αρκετά καλή. Ο κόουτς Πασκουάλ «φόρτωσε» σουτέρ γύρω από το βαρύ σασί της ομάδας του και πιο συγκεκριμένα versatile shooters, συμβατούς με το επιθετικό του playbook στοχεύοντας να δημιουργήσει το καλύτερο δυνατό περιβάλλον (σε επίπεδο χώρων) για τον συνδυασμό του «1» με το «5». Διαθέτει πλέον παίχτες που μπορούν να εκτελέσουν μετά από ντρίμπλα βάζοντας πίεση στην άμυνα μετά το ball screen (Pangos & Baron είναι σπεσιαλίστες εδώ, έλειψε δραματικά από την ομάδα πέρυσι αυτό το στοιχείο), off screen-εκτελεστές (Baron, Rivers, Hollins, Fridzon, Pangos) και σουτέρ μέσα από Pindown δράσεις.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές, κάνω ήδη εικόνα στο μυαλό μου τα strong side staggered (ή τα step up PnR) που θα ανοίξουν τον δρόμο στον Πάνγκος για να κινηθεί κατά μήκος της αγαπημένης του baseline με το hammer να καραδοκεί, τις weak side Pindown δράσεις για τους Baron-Rivers ή τις γνωστές Sideline Triangle με τη μπάλα στο low post και το screen away ψηλά για τον σουτέρ σε απόσταση μιας πάσας. Φυσικά οι παλιοί αναγνώστες της σελίδας όντας μυημένοι στον «Τσαβισμό» θα θυμηθείτε –παρακολουθώντας τη φετινή Ζενίτ- πολλές από τις εβδομαδιαίες αξιολογήσεις της σελίδας, ειδικά από τη σεζόν 2017-18 (αναμένοντας και το mega video του δικού μας παιδιού, έτσι ΒasketHead😉 Άλλωστε η τριάδα των sharpshooters, Baron-Hollins-Rivers, φέρνει στο τραπέζι αρκετές από τις δεξιότητες της αντίστοιχης των Denmon-Lojeski-Rivers που διέθετε ο κόουτς εκείνη τη χρονιά…
Η παρουσία πολλαπλών σημείων αναφοράς στο low post λειτουργεί φυσικά σε συνάρτηση με τη δυναμική της ομάδας στην περιφερειακή εκτέλεση. Με τον Γκουντάιτις (πυλώνας του επιθετικού παιχνιδιού της φετινής Ζενίτ) στο «5», οι Ρώσοι διαθέτουν έναν από τους πιο δυναμικούς και παράλληλα skilled low post-ψηλούς στην Ευρώπη, ο οποίος δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί με μονή κάλυψη (στα συν του η συχνότητα με την οποία μπορεί να επισκέπτεται τη γραμμή των προσωπικών όντας μάλιστα αρκετά αποτελεσματικός από εκεί). Η πρώτη πάσα που θα βγαίνει από τα χέρια του Λιθουανού νομίζω ότι θα αποτελέσει επίκεντρο στη δουλειά του προπονητικού επιτελείου στην προετοιμασία. Μην ξεχνάμε ότι η Ζενίτ μπορεί να ακουμπήσει χαμηλά τη μπάλα σε παίχτες διαφορετικής φύσεως όπως ο Τόμας, ο Πονίτκα ή ακόμα και ο Ρίβερς.
Εξερευνώντας βήμα-βήμα την πιθανή επιθετική υφή των Ρώσων, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι μέσα από το low post θα προσπαθήσουν να εμπλουτίσουν τις δημιουργικές πηγές τους, αναφορικά με το επίπεδο ανάπτυξης το οποίο θα επιλέξουν. Γιατί εδώ εντοπίζεται ένα κενό. Ο κόουτς επέλεξε να πάει μίνιμαλ πίσω από τον βασικό του PG, δείχνοντας εμπιστοσύνη στον Κβοστόφ και προσθέτοντας τον Ζαχάροφ (SG/PG , όπως και ο συμπαίχτης του στο αθλητικό σχολείο SF Vladislav Trushkin , είναι παιδί που μπορεί να σουτάρει αλλά πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να το κάνει στο υψηλό επίπεδο). Υπάρχει λοιπόν σκεπτικισμός σχετικά με το πώς θα μπορέσει να ανταποκριθεί δημιουργικά η Ζενίτ, αναπτυσσόμενη τις στιγμές που ο Πάνγκος δεν θα βρίσκεται στο παρκέ. Αυτό είναι ένα πρώτο θέμα αναφορικά με την παραγωγική της δυναμική και τη διαδικασία που θα ακολουθηθεί στο επιθετικό κομμάτι. Το δεύτερο έχει να κάνει με την έλλειψη ενός shooting forward στη θέση «4». Μπορεί ο Τόμας να «μακιγιάρει» αυτή την αδυναμία πιάνοντας ένα αξιοπρεπές νούμερο της τάξεως του 35%; Αμφίβολο.
Συμπερασματικά, οι δράσεις με επίκεντρο το χαμηλό ποστ θα αποτελέσουν σημείο αναφοράς της Ζενίτ στην προσπάθεια της να ματσάρει την έλλειψη διαφορετικών δημιουργών στην περιφέρεια (υπάρχουν άλλωστε ικανοί cutters όπως οι Poythress, Hollins και Ponitka) αλλά και την απουσία hard slashing από τη δεξαμενή δεξιοτήτων του backcourt. H ομάδα φέτος έχει ικανούς 1on1 παίχτες όπως ο Baron και ο Pangos (φυσικά και ο Γκουντάιτις χαμηλά) όμως κανείς τους δεν διαθέτει το δυνατό τελευταίο βήμα που εξασφαλίζει το μάζεμα της αντίπαλης άμυνας και μερικές έξτρα επισκέψεις στη γραμμή των προσωπικών, χαρακτηριστικό των efficient επιθέσεων. Ο Ponitka που έχει το πακέτο να πράξει κάτι τέτοιο, χάνει (επιτιθέμενος από έξω προς τα μέσα) πόντους λόγω των shooting limitations που διαχρονικά τον συνοδεύουν. Στο πλαίσιο αυτό, η Ζενίτ είχε τσεκάρει –όπως γράφτηκε και στον τύπο πριν καιρό- την περίπτωση του Χέρμανσον ώστε να προσθέσει δημιουργία και επαρκές κάθετο παιχνίδι δίπλα στον Πάνγκος. Με τον Ισλανδό να υπογράφει στην Ισπανία, προκρίθηκε η περίπτωση του Baron (ήταν από την αρχή στο μικροσκόπιο του κόουτς) ο οποίος είναι TOP-5 shooter σήμερα στην Ευρώπη και από το Canisius συνοδεύεται από τη φήμη των υπαρκτών αλλά ακατέργαστων combo skills (προσωπικά λατρεύω τον Baron, μέλος της καλοκαιρινής μας λίστας το 2014, η φήμη πάντως αυτή σε συνάρτηση με το εύρος της διαδρομής δεν λογίζεται απαραίτητα ως κομπλιμέντο). Ας ελπίσουμε ότι ο κόουτς θα ξεκλειδώσει αυτές του τις δεξιότητες.
Κοιτάζοντας λίγο πιο μακριά, η παραγωγική δυναμική του συγκεκριμένου ρόστερ –ειδικά στο σετ παιχνίδι, περιβάλλον στο οποίο φαίνεται ότι θα κατευθυνθεί η Ζενίτ- αφήνει υποσχέσεις. Το κλειδί φυσικά βρίσκεται στους δείκτες του επιθετικού efficiency που θα πιάσουν οι Ρώσοι φέτος στην πλατφόρμα του valuing possessions basketball.
I stuck around St.Petersburg, when I saw it was a time for a change (H επανάσταση θα ξεκινήσει από την άμυνα)
Ο Τσάβι Πασκουάλ είναι φημισμένος για την ευρεία γκάμα του επιθετικού του playbook, τα misdirections που συχνά χρησιμοποιεί ώστε να ρίξει την αντίπαλη άμυνα μεθοδικά με την μορφή ντόμινο, τις multi passing & screening δράσεις που παντρεύουν στο ιδεατό timing τα ball screens με τις off screen δράσεις βάζοντας πίεση σε δυνατή και αδύνατη πλευρά. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται κυρίως για έναν σπουδαίο αμυντικό προπονητή που γνωρίζει όσο λίγοι το πώς θα χτίσει ένα συμπαγές αμυντικό οικοδόμημα. Άλλωστε, είναι ο αρχιτέκτονας μερικών εκ των πιο δυνατών αμυντικών κάστρων στη σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκας.
Έχω την αίσθηση ότι η μεγαλύτερη αναγνώριση της ικανότητας του αυτής έγκειται στο γεγονός ότι διαχρονικά παρουσίασε ελίτ δουλειές σε αυτό το κομμάτι, πατώντας σε διαφορετική φιλοσοφία, χρησιμοποιώντας διαφορετικά εργαλεία κάθε φορά. Από την υψηλού IQ προσωπική άμυνα μισού γηπέδου της Μπαρτσελόνα με έμφαση στο χώρο, την κατεύθυνση της εκτέλεσης, την ελαχιστοποίηση των φάουλ, τις συνεργασίες και τα άριστα rotations, στην επιθετική και πολύ κοντά στο όριο του «total switching» αμυντική συμπεριφορά του Παναθηναϊκού η οποία αποτέλεσε και το άρμα μάχης των πρασίνων χαρίζοντας τους το πλεονέκτημα έδρας για δύο συνεχόμενες σεζόν.
Στην Αγία Πετρούπολη ο κόουτς θα κληθεί να διαχειριστεί μια τελείως διαφορετική κατάσταση. Η άμυνα δεν είναι ακριβώς κάτι οικείο στο ρωσικό μπασκετικό DNA και στην κουλτούρα των εκεί οργανισμών. Αυτομάτως γίνεται κατανοητό ότι θα χρειαστούν περισσότερες εργατοώρες, ιδιαίτερα σχήματα και «προσαρμογές» ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο, γόνιμο περιβάλλον που θα υποδεχθεί τον αμυντικό σπόρο με τον οποίον οφείλει να μπολιαστεί η καινούργια ομάδα της Ζενίτ. Καθόλου εύκολη δουλειά, ανηφορική διαδρομή.
Είναι προφανές ότι στη φετινή Offseason, η ομάδα έδωσε έμφαση στο να αυξήσει στο μέγιστο δυνατό το επιθετικό της οπλοστάσιο (από ένα σημείο και μετά πέρυσι ήταν αρκετά limited) και το τελικό μείγμα σε όρους ανθρωπίνου δυναμικού και δεξιοτήτων ναι μεν φέρει την εικόνα της σαφής βελτίωσης σε όρους παραγωγικής δυναμικής και ταλέντου αλλά αφήνει ερωτηματικά αναφορικά με την αμυντική προοπτική του. Κατά τη ταπεινή προσωπική μου εκτίμηση και αφού παρατηρήσουμε προσεκτικά το επίπεδο ανταγωνισμού σε συνάρτηση με τις απαιτήσεις που έχουν δημιουργηθεί από τη μερική διαφοροποίηση στη φύση του αθλήματος τα τελευταία χρόνια, η τύχη της προσπάθειας της Ζενίτ να ανοίξει την πόρτα των playoffs θα εξαρτηθεί κατά μεγάλο ποσοστό από το αμυντικό αποτέλεσμα που θα παρουσιάσει. Το κλειδί βρίσκεται εκεί.
Ο κόουτς λοιπόν θα χρειαστεί να διαλύσει και να οικοδομήσει από την αρχή με γνώμονα τα υλικά που έχει (επιλέξει) στα χέρια του. Οι δύο βασικοί περιφερειακοί επιθετικοί του εκφραστές, Pangos & Baron, ενώ είναι καλοπροπονημένοι αθλητές, υπολείπονται σε μέγεθος, μήκος και athleticism στη μετάφραση του πακέτου τους στα μετόπισθεν. Μιλάμε για δύο παιδιά τα οποία η Ζενίτ θα χρειαστεί στο παρκέ στο τέλος κλειστών παιχνιδιών. Εδώ λοιπόν θα χρειαστούν ιδέες και «προσαρμογές» ώστε να μακιγιαριστούν συγκεκριμένες αδυναμίες. Οι Ρώσοι διαθέτουν δύο 3&D wings με μέγεθος και αμυντικό φίλτρο στα πρόσωπα των Χόλινς-Ρίβερς (6’9’’ άνοιγμα χεριών ο καθένας) για να ματσάρουν την έλλειψη μεγέθους στο backcourt. Ποντάρουν στην ικανότητα του Πονίτκα να ανέβει στην πρώτη γραμμή άμυνας σε αρχική διάταξη, να χαμηλώσει και να πιέσει τη μπάλα (τον έχουμε δει να το κάνει στο FIBA υπό τον Μάικ Τέιλορ). Ο Ντένις Ζαχάροφ (ξεκινάει ως 4ος/5ος γκαρντ στο rotation) έχει επίσης το μέγεθος και το κορμί για να αποτελέσει δυνητικά και βάθος χρόνου μια λύση σε αυτό το κομμάτι.
Είναι δεδομένο ότι η εικόνα των περιφερειακών της Ζενίτ στα μετόπισθεν βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τη συνεργασία που αυτοί θα έχουν αλλά και την ατομική αμυντική απόδοση των ψηλών της. Το performance του Alex Poythress (Hoopfellas Made in USA-2019 Class) εδώ θα είναι κομβικό. Έρχεται στην Αγία Πετρούπολη για να καλύψει (τουλάχιστον) τις δύο θέσεις της frontcourt. Έχει την πρώτη ύλη για να υποστηρίξει άμυνα αλλαγών αν και οφείλει να δουλέψει σε επίπεδο positioning & fundamentals. H συμπεριφορά του θα «γράψει» και στην αντίστοιχη του βετεράνου Ουίλ Τόμας άλλωστε.
Υ.Γ: Ο Τόμας είναι ένας PF με «χιλιόμετρα» στο υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού από τον οποίον ξέρεις τι να περιμένεις (παιχνίδι με πρόσωπο και πλάτη στο καλάθι, ικανότητα να δημιουργήσει –κυρίως- από το χαμηλό ποστ) όμως είναι δεδομένο ότι έχει πιάσει προ πολλού το ταβάνι του. Ουσιαστικά δεν λύνει κανένα από τα δύο βασικά προβλήματα που παρατηρούνται στη θέση. Την έλλειψη stretch ικανότητας στην επίθεση και μήκους/ελίτ αθλητικότητας ώστε να υποστηρίξει πιο γρήγορα σχήματα με τον Poythress (θα αποτελέσει κλειδί στις trapping press άμυνες του κόουτς) στο «5». Ο Τόμας όμως είχε συμβόλαιο. Και αυτή είναι μια ακόμα απόδειξη για το ότι η Ζενίτ φέτος κινήθηκε σε συγκεκριμένα οικονομικά πλαίσια φέτος χωρίς να μπει στη διαδικασία της υπερβολικής σπατάλης.
Φυσικά η κατάσταση του Αρτούρας Γκουντάιτις θα αποτελέσει βαρόμετρο και στα μετόπισθεν. Ο Λιθουανός διαχρονικά (όπως και ο Αγιόν) είχε αξιόλογο mobility για ψηλό αυτού του μεγέθους αυτού (χωρίς να είναι mobile με τη λογική που χρησιμοποιείται ο όρος κυρίως στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια). Θα είναι μια ασφαλιστική δικλείδα στο κομμάτι του rebounding όπου είναι εξαιρετικός ενώ παράλληλα θα είναι ζωτικής σημασίας για τη συνολική εικόνα της Ζενίτ να μείνει μακριά από φθορά. Νομίζω πως μια πρώτη νίκη για τα μετόπισθεν των Ρώσων –κοιτάζοντας πάντα τη μεγάλη εικόνα- θα είναι το να μπορέσει η περιφερειακή τους άμυνα (ανεξαρτήτων θέσεων/προσώπων, αναφέρομαι συγκεκριμένα στην άμυνα της περιμέτρου) να πιέσει τους αντίπαλους σουτέρ σπρώχνοντας τους μακριά από τα καλά τους σημεία ώστε να κατευθύνει την εκτέλεση στο «ζωγραφιστό» (ειδικά απέναντι σε low post εκτελέσεις οι προδιαγραφές της άμυνας μοιάζουν καλές στην αφετηρία). Με τον Γκουντάιτις υγιή και έτοιμο για χοντρά λεπτά στο παρκέ, το staff θα είναι σε θέση να παρουσιάσει ποικιλία σχημάτων χαμηλώνοντας με 4 περιφερειακούς, κατάσταση που θα προσδώσει μεγαλύτερη ευχέρεια στο να ανοίξουν οι άμυνες και να πολλαπλασιαστούν οι χώροι για τον άξονα συνεργασίας των Πάνγκος-Γκουντάιτις στην επίθεση.
Όλο αυτό θα χρειαστεί χρόνο και αρκετή δουλειά. Το να παρουσιάσεις μια TOP-8 άμυνα στην Ευρωλίγκα δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν έχεις στα χέρια σου ένα ρόστερ με αρκετά παιδιά των οποίων το παιχνίδι ξεκινάει από την επίθεση. Κάποτε ο κόουτς Πασκουάλ –όπως έχουμε πολλάκις γράψει σε αυτόν εδώ τον χώρο- κατάφερε να παρουσιάσει ένα πολύ καλό αμυντικό αποτέλεσμα δημιουργώντας (υπήρχε βέβαια η προεργασία του Ιβάνοβιτς) ισχυρούς κώδικες επικοινωνίας στα μετόπισθεν μεταξύ των μελών ενός τέτοιου μείγματος. Μπορεί να το ξανακάνει; Το ποσοστό επιτυχίας αυτής του της προσπάθειας νομίζω θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη τύχη της φετινής Ζενίτ στην Ευρωλίγκα. Η «επανάσταση» θα ξεκινήσει από την άμυνα…
Εν κατακλείδι, η Ζενίτ κατασκεύασε ένα σαφώς πιο ποιοτικό ρόστερ φέτος κινούμενη έξυπνα και μεθοδικά στην αγορά. Ο δρόμος όμως μέχρι την επιτυχία είναι ανηφορικός. Μιλάμε για μια καινούργια ομάδα και έναν οργανισμό “νεαρό” αναφορικά με τις παραστάσεις του στο υψηλό επίπεδο. Απαιτήσεις υπάρχουν (το υπαγορεύει αυτομάτως η ποιότητα των μονάδων) όμως ο ουσιαστικός στόχος για την πρώτη σεζόν του προγράμματος (εάν θέλουν να λένε ότι τρέχουν ένα τέτοιο) θα είναι να μπουν οι βάσεις επάνω στις οποίες η ομάδα θα οικοδομήσει την προσπάθεια της τα επόμενα (τουλάχιστον) δύο χρόνια, ώστε να γίνει “παράγοντας” στο θεσμό διανύοντας το μονοπάτι της προόδου και της επιτυχίας με σταθερά βήματα. Μια πιθανή είσοδος στην οχτάδα στο τέλος της σεζόν θα είναι μεγάλη επιτυχία. Η αμυντική επίδοση ενός ταλαντούχου σε όρους παραγωγικής δυναμικής (και δη στο μισό γήπεδο) συνόλου, αναμένεται να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη θέση της Ζενίτ ανάμεσα στον ανταγωνισμό. Αυτή θα είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον κόουτς Τσάβι Πασκουάλ. Ακόμα μεγαλύτερη βέβαια, κοιτάζοντας λίγο πιο μακριά, είναι αυτή που του υπαγορεύει τη δημιουργία “DNA νικητή” και απαιτεί μια μακρά διαδικασία κατά την οποία ο σύλλογος θα δεχθεί τις απαραίτητες “ζυμώσεις” (σε όλα τα επίπεδα) για να φτάσει σε αυτή την κατάκτηση. Η διαχείριση των καταστάσεων σε αυτήν ακριβώς τη δύσκολη διαδρομή, είναι το πραγματικά μεγάλο τεστ για τον οργανισμό των Ρώσων.
Γιατί απλά…
Money doesn’t lead, it follows.
Υ.Γ: Οι Μπακς εδώ και καιρό έχουν φάτσα θύματος. Πρέπει να φορέσουν την αντίστοιχη του κυνηγού κλειδώνοντας στο συρτάρι του αίσθημα του “αδικημένου” που δεν καρπώθηκε το πλεονέκτημα έδρας μετά από όλη αυτή την ιστορία. Καμία ένταση, χαμηλό επίπεδο ενέργειας που δεν θύμιζε σε τίποτα αναμέτρηση playoffs στην πρεμιέρα. Ας ελπίσουμε ότι το χαστούκι από το Ορλάντο (εξαιρετικός Βούτσεβιτς με 35 πόντους χωρίς προσωπική, ηγέτης ο Όγκουστιν) θα τους σοκάρει λειτουργώντας ευεργετικά. Πολλές φορές, η εσωτερική πάλη γεννάει περισσότερα αδιέξοδα από ότι η μάχη με τον αντίπαλο…
Y.Γ1: Όταν στη τελική ευθεία ενός κλειστού ματς όλοι οι υπόλοιποι (συμπαίχτες-αντίπαλοι) “φτύνουν αίμα” για να σκοράρουν και εσύ τα γράφει από το logo λες και εκτελείς προσωπικές, είσαι χαρισματικός. Σημαντική η παρουσία του Whiteside για το Πόρτλαντ ο οποίος άπλωσε δίχτυ μπροστά από το καλάθι των Μπλέιζερς. Το πρόβλημα στην επίθεση των Λέικερς παραμένει. Όσο δεν σουτάρουν καλά (καιρό τώρα) θα μοιάζουν “βαλτωμένοι” και η αστοχία θα γράψει στη ψυχολογική τους κατάσταση κλονίζοντας την πίστη τους. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή εδώ. Όπως είπαμε από τη στήλη μας στη Stoiximan, σε αυτή την ιδιαίτερη συνθήκη που έχει δημιουργηθεί πλέον, οι ομάδες με επιθετική ευχέρεια θα μπουν με ένα μικρό πλεονέκτημα στη μάχη.
Υ.Γ2: Χωρίς Ολαντίπο και φυσικά Σαμπόνις, η Ιντιάνα δεν είχε το firepower για να ακολουθήσει το Μαϊάμι παρά τη σπουδαία προσπάθεια του T.J. Warren και τη βοήθεια που ήρθε από τα παιδιά του πάγκου. Οι βετεράνοι και κυρίως δημιουργοί των Χιτ (Μπάτλερ, Ντράγκιτς) μίλησαν στο τέλος με κομβικά plays. O Tyler Hero έχει την άγνοια κινδύνου και την αυτοπεποίθηση μεγάλου παίχτη.
Υ.Γ3: Η εμμονή διαφόρων κόουτς να παίζουν “Drop” αμυνόμενοι σε ball screens και απέναντι σε σπεσιαλίστες του pull up είναι κάτι που πραγματικά ξενίζει. Οι Σίξερς επέλεξαν αυτή την τακτική (κρατώντας τον ψηλό “πίσω”) απέναντι στον Kemba (απέναντι στον Kemba Walker, ναι…) και βαρέθηκαν να μαζεύουν τη μπάλα από το διχτάκι. Οι Κλίπερς εχθές επίσης απέναντι στα γκαρντ του Ντάλας που στάζουν φαρμάκι και ενώ στο “5” είχαν τον Χάρελ που τους έδινε τη δυνατότητα να ενεργοποιήσουν οποιαδήποτε αμυντική τακτική ήθελαν. Ο Ρίβερς προσπάθησε να σώσει την παρτίδα και την υστεροφημία του στο τέλος του παιχνιδιού παρατάσσοντας Small ball και ζώνες (2-3, 1-3-1) χωρίς όμως να πετύχει την ανατροπή.
Υ.Γ4: 21.7 PTS με 45.9% στο τρίποντο και 8.2 REB o Michael Porter Jr. στα 9 ματς που έχει παίξει στη “φούσκα”.
Μείνε γερός, να σε απολαύσουμε…
