H Πτώση (La Chute)

 

“Κάποιες φορές, βλέπουμε πιο καθαρά στη ψυχή εκείνου που ψεύδεται από εκείνου που λέει αλήθεια.  Και αυτό γιατί η αλήθεια, όπως και το φως, τυφλώνει. Το ψέμα, αντίθετα, είναι ένα όμορφο λυκόφως που προβάλλει κάθε αντικείμενο”. Η επίπλαστη ευμάρεια του Παναθηναϊκού και ο αντι-ήρωας μέσα στον Ολυμπιακό, από το Hoopfellas…

“Bλέπετε, κάποιος από τον κύκλο μου χώριζε τους ανθρώπους σε τρεις κατηγορίες: εκείνους που προτιμούν να μην έχουν τίποτα να κρύψουν για να μην υποχρεώνονται σε ψέματα, εκείνους που προτιμούν να λένε ψέματα προκείμενου να μην έχουν τίποτα να κρύψουν και τέλος εκείνους που αγαπούν ταυτόχρονα το ψέμα και το μυστικό. Σας αφήνω να διαλέξετε το είδος που μου ταιριάζει περισσότερο. Αλλά και τι σημασία έχει; Τα ψέματα δεν είναι εκείνα που μας βάζουν τελικά στο δρόμο της αλήθειας;” (A. Camus, La Chute)

Αυτή ήταν μια εβδομάδα αλήθειας όμως. Όσοι γαντζώνονται πίσω από βεβαιότητες ή γίνονται δούλοι άκαμπτων πεποιθήσεων αναφορικά με την εξέλιξη κάθε συνόλου μέσα στη σεζόν μάλλον οφείλουν να αναθεωρήσουν. Ο αντι-ήρωας που εντόπισε και ανέπτυξε ουσιαστικά ο Γιώργος Μπαρτζώκας μέσα στον ψυχισμό του εύκαμπτου, αδύναμου ήρωα που αντιπροσώπευε για τους φίλους της η ομάδα που ξεκίνησε τη σεζόν, μοιάζει να είναι τελικά ο αυθεντικός χαρακτήρας του Ολυμπιακού. Η πρόοδος των ερυθρολεύκων είναι αξιοσημείωτη. Ένα σύνολο χωρίς σπουδαίο επιθετικό ταλέντο (χωρίς τον Σπανούλη και Μιλουτίνοφ ειδικά) που δέχθηκε μια ισχυρή ένεση αθλητικότητας και προπονεί καθημερινά το μυαλό του ώστε να μένει συγκεντρωμένο στο πλάνο ανεξαρτήτων συνθηκών, διεκδικώντας όσες πιθανότητες του έχουν απομείνει στο τραπέζι.

Στην απέναντι όχθη, ο Παναθηναϊκός γνωρίζει την Πτώση. Οι ημέρες της επίπλαστης ευμάρειας που προσέφερε η έκτη θέση και οι βλέψεις για κάτι παραπάνω στην κούρσα της κανονικής περιόδου τελείωσαν. Όταν οι πράσινοι κλήθηκαν να διεκδικήσουν αυτή την αναβάθμιση αξιοκρατικά, με το παιχνίδι τους, έδειξαν ότι δεν μπορούν. Πλέον προσπαθούν να “αμυνθούν” προστατεύοντας αυτά που πριν λίγο καιρό θεωρούσαν δεδομένα και πλέον έχουν εξελιχθεί σε ζητούμενα. Η ανάκαμψη μπορεί να έρθει, ακόμα και εάν αυτή τη στιγμή δεν μοιάζει ορατή. Αρκεί ο κόουτς και οι παίχτες να θυμηθούν τι ήταν αυτό που τους έφερε μέχρι εδώ (έκτη θέση, διόλου ευκαταφρόνητη) φέτος. Ας μη ξεχνάμε ότι στις αξιολογήσεις της δυναμικής των δύο “αιωνίων” πριν το ξεκίνημα της φετινής διοργάνωσης, η πρόγνωση ήθελε τον Παναθηναϊκό να δίνει δυνατή μάχη για την πρόκριση στα playoffs και τον Ολυμπιακό να βρίσκεται πιο πίσω, στο γκρουπ που έπεται αυτού των κυρίως διεκδικητών των τελευταίων θέσεων της οχτάδας.

Ας αφήσουμε όμως τον “βασιλιά της αμφισβήτησης” (Camus) και τους λοιπούς προλόγους ώστε να περάσουμε στην αξιολόγηση των όσων είδαμε από τις δύο ελληνικές ομάδες εντός των τεσσάρων γραμμών την εβδομάδα που πέρασε. Το μεταξύ τους ντέρμπι, οι μάχες τους με Αναντολού-ΤΣΣΚΑ, το status τους στην παρούσα φάση και η δύσκολη συνέχεια…

 

Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερα προετοιμασμένος τακτικά 

Ο Ολυμπιακός ήταν η πιο διαβασμένη ομάδα τη Τρίτη στο ΣΕΦ και αυτό φάνηκε σε τακτικό επίπεδο και όσο ξεδιπλωνόταν το κουβάρι του πλάνου των δύο πάγκων. Ήταν πιο καλά προετοιμασμένος για τον αντίπαλο, ενισχυμένος με το όπλο της αυτογνωσίας μιας και αυτή ακριβώς η τακτική ετοιμότητα τον έκανε να ξέρει πιο μονοπάτι οφείλει να ακολουθήσει για να επιβληθεί απέναντι σε έναν αντίπαλο με μεγαλύτερη  individual ποιότητα. Ακόμα και στις στιγμές όπου το «τριφύλλι» έδειχνε έτοιμο να κεφαλαιοποιήσει αυτό του το πλεονέκτημα (διόλου αμελητέο, είναι σημαντικό να είσαι αυτός με το περισσότερο firepower και την υπέρτερη δεξαμενή offensive skills σε ένα τέτοιο, κλειστό & χαμηλού σκορ ευρωπαϊκό ντέρμπι), οι γηπεδούχοι έμειναν ζωντανοί γιατί επέδειξαν προσήλωση στη στρατηγική που είχαν χαράξει εξ αρχής. Credit στον κόουτς Μπαρτζώκα.

-Η άμυνα των ερυθρολεύκων ιεράρχησε τις προτεραιότητες της για να οικοδομήσει ένα πολύ συγκεκριμένο αμυντικό πλάνο το οποίο εξελίχθηκε σε βασικό της όπλο στο δρόμο για τη νίκη. Αρχικά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι πέραν της τακτικής ορθότητας, το κλειδί σε επίπεδο execution και η βάση της όλης προσπάθειας αφορά έννοιες όπως η ένταση και συγκέντρωση. Από την πρώτη κατοχή η γλώσσα του σώματος των γηπεδούχων ήταν αυτή που έπρεπε. Physicality, ένταση, επιθετικότητα και συγκέντρωση σε υψηλό βαθμό, στοιχεία που λειτουργούσαν ως αντίβαρο στο παραγωγικό μειονέκτημα που εμφάνιζε η ομάδα στο ματσάρισμα με ένα πιο ικανό σύνολο επιθετικά. Όπως θα δούμε παρακάτω, το πολύ κακό ποσοστό του Παναθηναϊκού στα τρίποντα  έχει εξήγηση (όχι ακριβώς το 1/20 αλλά συνολικά το πώς οδηγήθηκε η επίθεση των πρασίνων σε ένα πραγματικά «κακό ποσοστό»).

Ας δούμε τους πυλώνες της αμυντικής τακτικής των γηπεδούχων:

*Eνεργοποίηση άμυνας δύο εναντίον δύο χωρίς βοήθειες, στο Pick & Roll του Παναθηναϊκού. Step back-Fight Through τακτική απέναντι στον Καλάθη με τους τρεις άλλους αμυνόμενους να μένουν στους παίχτες τους. Ο ουσιαστικός στόχος εδώ ήταν να δώσουν στον Καλάθη ταυτότητα εκτελεστή, αποτρέποντας τον να μπει στο ματς βρίσκοντας γραμμές επικοινωνίας με τους συμπαίχτες του. Εκεί εντοπίζεται το σημείο όπου η επίθεση του Παναθηναϊκού βρίσκεται στα καλύτερα της, ρολάροντας όταν ο Νικ αναμειγνύει τους συμπαίχτες του σε αυτή.

*Σε συνδυασμό με την παραπάνω επιλογή και ως δεύτερο κρίκο στην αμυντική του αλυσίδας, ο Ολυμπιακός επέμεινε σε 4/4 άμυνα στο low post, κυρίως όσον αφορά τη δραστηριότητα του Τόμας. Σε καταστάσεις Switching, η front the post άμυνα των παιχτών (περιφερειακών) στην πίσω γραμμή ήταν εξαιρετική, δυσκολεύοντας την εισαγωγική πάσα. Ένας ακόμα λόγος δηλαδή ώστε να ωθήσουν οι ερυθρόλευκοι τον Καλάθη  σε εκτελεστικό ρόλο (1o σκαλοπάτι: απενεργοποίηση πάσας στα φτερά μέσα από Drive & Kick, 2o σκαλοπάτι: απαγόρευση στην εισαγωγή της μπάλας στο low post).

*Οι 1on1 καταστάσεις  του Τόμας. Αυστηρά μονή άμυνα χωρίς κάλυψη από τον Πρίντεζη (και εδώ με στόχο να μην μπουν οι σουτέρ του Ρικ Πιτίνο στην εξίσωση). Στα Side isolations (με πρόσωπο ψηλά στην πλευρά) του Αμερικανού φόργουορντ οι υπόλοιποι τέσσερις παίζουν στο όριο της Pack Line (γιατί δεν είναι καλός πασέρ ώστε να εκτελέσει αποτελεσματικά μια μεταβίβαση με συγκεκριμένο βαθμό δυσκολίας, μέσα σε «δάσος από χέρια»), στο low post μόνο ο Πρίντεζης.

*Δυναμικό σπάσιμο των σκριν από τους μεγαλόσωμους περιφερειακούς του Ολυμπιακού για να αναχαιτιστούν οι off screen-δράσεις των πρασίνων σε πρώτο χρόνο.

Τσεκάρετε το κουβάρι να ξεδιπλώνεται βήμα-βήμα με την παρουσίαση των τεσσάρων αυτών αμυντικών πυλώνων του Ολυμπιακού. Νομίζω μπορείτε πλέον να κατανοήσετε καλύτερα πως –και με τη συνδρομή των «αλλαγών»- οι ερυθρόλευκοι οδήγησαν την επίθεση του Παναθηναϊκού σε μια διαδικασία αυθυποβολής, κατευθύνοντας τους σε παιχνίδι προσωπικής φάσης , κάθετα και απέναντι σε μήκος. Η τακτική αυτή απενεργοποίησε την σύνδεση των πρασίνων (σούταραν με 38% πίσω από τη γραμμή φέτος) με το καλάθι από το τρίποντο αλλά από την άλλη, για ένα σημαντικό μέρος του παιχνιδιού, έδωσε στους φιλοξενούμενους την ευκαιρία να επιτεθούν στο ζωγραφιστό χωρίς την απειλή της deep help. Ουσιαστικά η αμυντική προσέγγιση των γηπεδούχων πολλαπλασίασε τις 1on1 καταστάσεις στην επίθεση των φιλοξενουμένων. Kαι στην παρούσα φάση, με αυτόν τον Φρεντέτ και τον Τόμας μακριά από τον καλό του εαυτό, αυτό το περιβάλλον γεννούσε καλύτερες πιθανότητες για τον Ολυμπιακό στην αναμέτρηση.

Σημείωση: Η φύση της επίθεσης των πρασίνων βοήθησε τον Ολυμπιακό στο να προσανατολιστεί στην επιλογή της συγκεκριμένης αμυντικής τακτικής σε  ball screen-καταστάσεις. Είδαμε πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα στη Τουρκία, απέναντι στην Αναντολού της οποίας όλοι οι ball handlers -Micic, Larkin, Simon, Beaubois- διαθέτουν εκτέλεση μετά από ντρίμπλα. Μάλιστα οι δύο πρώτοι (ελίτ 1on1 παίχτες) συχνά με δυναμική ντρίμπλα μετά το screen επεδίωκαν την αλλαγή, γνωρίζοντας φυσικά την ικανότητα τους να επιτεθούν ποικιλοτρόπως και αποτελεσματικά απέναντι σε οποιονδήποτε ψηλό με γρήγορο πόδια κυκλοφορεί στην Ευρώπη.

-Σε πολλές των περιπτώσεων ήταν οφθαλμοφανές ότι ο Ολυμπιακός ήταν προετοιμασμένος για το playbook του Παναθηναϊκού. Στο κλασσικό Flex Cut που τρέχουν οι πράσινοι με το σκριν του Καλάθη για τον Παπαπέτρου (έχουμε σταθεί πολλάκις φέτος) και το κόψιμο του δεύτερου στην καρδιά της άμυνας, ο Παπανικολάου στήνει πολύ σωστά το σώμα του ακυρώνοντας το σκριν στην πλάτη του και οδηγώντας τον πρώην συμπαίχτη του με τη μπάλα ψηλά σε 1on1 παιχνίδι.

Ανάλογη επιτυχία είχε η «αλλαγή» στο PnR που παίζουν οι πράσινοι μεταξύ του PG (Καλάθης) και του SF (Παπαπέτρου, το ίδιο που έτρεχαν στις ημέρες του Πασκουάλ με τον Θανάση Αντετοκούνμπο) στην πλατφόρμα της Horns και αφορά επίθεση σε πρώτο χρόνο. Καλή δουλειά από τους Παπανικολάου-Μακίσικ εδώ.

Στο δε Spain PnR (που έτρεξαν και οι δύο ομάδες), διακρίνουμε την διαφορά στην ετοιμότητα αντιμετώπισης. Ο Ρούμπιτ φλοτάρει στον back screener μένοντας μπροστά του και απενεργοποιώντας τον screen του Φρεντέτ και ο Baldwin (ο παίχτης που αμυνόταν στον Αμερικανό γκαρντ των πρασίνων) αλλάζει κατευθείαν στον χειριστή με τους γηπεδούχους να κλειδώνουν τη δράση με tripe switch.

H αντίστοιχη αντίδραση των πρασίνων στην ίδια κατάσταση (στο back screen ο Βεζένκοφ)…

 

-Ήταν όμως τόσο κακός ο Παναθηναϊκός; Όχι. Κατηγορηματικά όχι και πάντα σε συνάρτηση με την εικόνα του τον τελευταίο καιρό. Οι πράσινοι ήταν μαχητικοί και θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει την αναμέτρηση που κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Είναι ομάδα με περισσότερα «οκτάνια» από τον Ολυμπιακό με την έννοια ότι διαθέτουν περισσότερες παραγωγικές δυνατότητες και μπορούν (σε αντίθεση με τους ερυθρόλευκους) να κάνουν take over σε μια μάχη τέτοιου επιπέδου μόνο και μόνο με την (χαμένη το τελευταίο διάστημα) ικανότητα τους στο ανοιχτό γήπεδο. Ηττήθηκαν γιατί οι γηπεδούχοι ήταν καλύτερα διαβασμένοι, κερδίζοντας το bras de fer που αφορούσε τον ρυθμό. Είχαν την ευκαιρία τους μάλιστα να στείλουν το ματς στην παράταση με το έξυπνο play που έστησε ο κόουτς Πιτίνο στο τέλος (decoy με τα κοψίματα Ράις-Παπαπέτρου, άμεση εκτέλεση από τον Τόμας χωρίς ντρίμπλα ώστε να μη δώσει στην άμυνα τον χρόνο να κάνει φάουλ)όμως δεν τα κατάφεραν.

Ο Παναθηναϊκός έπεσε στην τελευταία κατοχή σε ένα ματς στο οποίο ευστόχησε σε μόλις ένα τρίποντο σε 20 προσπάθειες. Η αμυντική τακτική του αντιπάλου τον ώθησε σε μια άσχημη, σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης, βραδιά όμως το 1/20 είναι μεταφυσικό. Το «τριφύλλι» εκμεταλλεύτηκε την έλλειψη πλήθους βοηθειών στην αντίπαλη ρακέτα εκτελώντας με 58.7% στο δίποντο (ο Ολυμπιακός σταδιακά ακούμπησε στο switching και έβαλε ντουμπλάρισμα στο low post με τον Βεζένκοφ).

Έτρεξαν επίσης αποτελεσματικά Side PnR δράσεις με τον Παπαπέτρου ως ball handler (από την αριστερή πλευρά για να μπει με το δυνατό του χέρι στον άξονα).

Ίσως αυτές οι καταστάσεις να σπρώξουν τον κόουτς προς την «αντισυμβατικότητα» που λέγαμε και σε δοκιμή σχημάτων με τους Παπαπέτρου-Τόμας στα «φτερά». Μάλιστα σε αυτό το παιχνίδι, η παρουσία του Παπανικολάου στο «3» , δηλ. ενός SF χωρίς σπουδαίο ball handling ο οποίος ίσως δεν θα εξέθετε την αδυναμία του Τόμας να χαμηλώσει αμυνόμενος περιφερειακά (ο κορμός και τα χέρια του τον βοηθούν στο low post όπου δεν είναι τόσο αδύναμος) να ήταν ένα επιπλέον συν προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο Ράις μπήκε αρκετά καλά στο ματς και με αυτόν, τόσο στην αναμέτρηση του Φαλήρου όσο και σε αυτήν της Πέμπτης απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, ο κόουτς θέλησε να αλλάξει τους συσχετισμούς στην αντίπαλη άμυνα κάνοντας την να αποβάλλει το αίσθημα της ασφάλειας και του ελέγχου. Δείτε παρακάτω στην πλατφόρμα της Horns πως ο Αμερικανός PG ντριμπλάρει σκόπιμα μέχρι τη sideline για να ανοίξει τις αποστάσεις στην αντίπαλη άμυνα (αυτομάτως γίνεται πιο δύσκολη η επικοινωνία στον χώρο και η αναχαίτιση της δράσης) εκτελώντας υποδειγματικά το PnR με τον Μήτογλου.

 

Στον Παναθηναϊκό κόστισε αρκετά η κακή άμυνα απέναντι στον McKissic για τον οποίον οι φιλοξενούμενοι δεν ήταν έτοιμοι. Ο Αμερικανός έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι (το δεύτερο στη σειρά) και στις δύο πλευρές του παρκέ όντας βασικός εκφραστής αυτού που ήθελε να παρουσιάσει  ο Γιώργος Μπαρτζώκας στη συγκεκριμένη αναμέτρηση.

Στο μπάσκετ της ταχυδύναμης & των fast breaks μισού γηπέδου (καταστάσεις με παίχτη παραπάνω στην πλευρά) το φυσικό/αθλητικό πακέτο & το motor του ΜcKissic στο backcourt, μοιάζει με cheat.

18.0 PTS
14/18 2PT (77.8%)
3.0 REB
1.0 STL/BLK στα δύο πρώτα ματς, για τον MVP του #olypao pic.twitter.com/MUMxC6vdff

— Hoopfellas.gr (@Hoopfellas_gr) March 4, 2020

Χτύπησε στην καρδιά της πράσινης άμυνας η οποία του επέτρεπε συνεχώς το δεξί drive, στρώνοντας το χαλί για να δείξει ο παίχτης στο κοινό των ερυθρολεύκων την ικανότητα του στο finishing. Ο Ολυμπιακός τρέχει όλο το βράδυ μια κατάσταση με διπλό κάθετο screen ακολουθούμενη από screen the screener δράση για να τον βάλει στον άξονα, ακουμπώντας σε αυτήν μάλιστα στο τέλος του ματς.

 

 

Αντίθετα, στο ματς με την Αναντολού, οι Τούρκοι από την αρχή στόχευσαν  να τον κρατήσουν στην αριστερή πλευρά του γηπέδου πετυχαίνοντας πολύ καλό αμυντικό αποτέλεσμα. Ο McKissic βλέποντας τη τακτική τους έμεινε από την αρχή μακριά από τις τελικές συνεργασίες των ερυθρολεύκων, ψάχνοντας την ευκαιρία να μπει στο ματς από διαφορετικές καταστάσεις. Αυτό είναι ένα κομμάτι που οφείλει να μελετήσει το staff των ερυθρολεύκων στην πορεία δεδομένου του ότι πλέον οι άμυνες θα προσαρμοστούν στις δεξιότητες του McKissic τώρα που το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού δεν υπάρχει πια.

Ο Αμερικανός (είναι αρκετά ικανός στο ανοιχτό γήπεδο και το φυσικό/αθλητικό πακέτο του, του παρέχει μια καλή βάση για να μείνει στο υψηλό επίπεδο) εκμεταλλεύτηκε την τακτική των πρασίνων να δίνουν deep help στις low post καταστάσεις για τον Πρίντεζη με τον παίχτη του, ευστοχώντας σε δύο ελεύθερα περιφερειακά σουτ. Ήταν μια ακόμα αμφιλεγόμενη τακτική επιλογή των πρασίνων στα μετόπισθεν.

Σημείωση: Από την άλλη θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το συχνό over helping που παρατηρείται στην άμυνα του Παναθηναϊκού (βλέπουμε συχνά ακόμα και τους Καλάθη-Παπαπέτρου εκτός θέσης) είναι χαρακτηριστικό των ομάδων οι οποίες παρατάσσουν lineups με σαφή έλλειψη αθλητικότητας & αμυντικής επάρκειας   σε συγκεκριμένες θέσεις της πεντάδας δεδομένου ότι οι υπόλοιποι προσπαθούν μετακινούμενοι στιγμιαία να μπαλώσουν αυτό το κενό και να αποτρέψουν την επίθεση σε αυτό.

-O Oλυμπιακός έδειξε καλά στοιχεία στην Πόλη παρότι ήταν φανερή η διαφορά ποιότητας του παιχνιδιού της Αναντολού. Ο Buycks έδωσε τα πρώτα ενθαρρυντικά δείγματα, δείχνοντας ότι μπορεί να συνεισφέρει σε ένα backcourt που διψάει για offensive skills. Το πιο θετικό συμπέρασμα από αυτά τα 80’ των ερυθρολεύκων την εβδομάδα που μας πέρασε θα έλεγα μάλιστα ότι εντοπίζεται στη δέσμευση των παιχτών να ακολουθήσουν το πλάνο ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά. Ήταν ο βασικός λόγος που κέρδισαν το ντέρμπι της Τρίτης και δεν κατέθεσαν τα όπλα όταν ο «εξωγήινος» Λάρκιν απαιτούσε την παράδοση τους, πυροβολώντας ασυστόλως με τρομερά ποσοστά. Η σταδιακή βελτίωση στα μετόπισθεν τον τελευταίο καιρό έχει βοηθήσει τους ερυθρόλευκους να χτίσουν την αυτοπεποίθηση τους  και η δυναμική τους αυτή τη στιγμή δεν είναι καθόλου αμελητέα. Το αντίθετο θα έλεγα… Και αυτό πιστώνεται στον κόουτς Μπαρτζώκα. Η ομάδα του Πειραιά η οποία επέτρεπε στον αντίπαλο ποσοστό ευστοχίας που σχεδόν ακουμπούσε το 41% πίσω από τη γραμμή του τριπόντου, έχει κατεβάσει αυτό το νούμερα στο 31.2% (39/125) στα 5 τελευταία ματς.

Ο Ολυμπιακός είναι ένα σύνολο με συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητες αυτή τη στιγμή. Δεν είναι εύκολο για αυτόν να ακολουθήσει σε μάχες που το σκορ θα πάει ψηλά εκτός και εάν καταφέρει να βρει αρκετούς πόντους στο ανοιχτό γήπεδο μέσα από την άμυνα ή σουτάρει πολύ πάνω από τους μέσους όρους του στο τρίποντο. Για αυτό και έχει ανάγκη κάθε παίχτη του ο οποίος διαθέτει πραγματικά επιθετικές δεξιότητες. Θυμηθείτε πόσο κομβική ήταν σε πολύ κρίσιμα σημεία του ντέρμπι η συνεισφορά (εκτελεστικά) των Ρότσεστι και Βεζένκοφ, οι οποίοι έδωσαν ένα σημαντικό boost στους γηπεδούχους όταν ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να πάρει το τιμόνι της αναμέτρησης στα χέρια του.

Οι ερυθρόλευκοι έχουν συγκεκριμένες πιθανότητες πρόκρισης όμως θα τις κυνηγήσουν με όλες τους τις δυνάμεις. Αυτή τη στιγμή από τις ομάδες που διεκδικούν τις τρεις τελευταίες θέσεις των playoffs, μόνο η Ζάλγκιρις (η οποία σκόνταψε στην Αγία Πετρούπολη) έχει μεγαλύτερη δυναμική, με γνώμονα πάντα το ομαδικό performance, από αυτούς. Θα μετρήσουν πολλά πράγματα στη τελική ευθεία όπως η διαχείριση του πνευματικού κομματιού, το μομέντουμ και ο αγωνιστικός ρυθμός. Όμως μιλάμε για ένα σύνολο που μέχρι πριν λίγο καιρό προκαλούσε θλίψη με την αγωνιστική του ασυνέπεια και την αδυναμία του να δημιουργήσει μπασκετικό ενδιαφέρον ως πρότζεκτ. Πλέον και ανεξάρτητα από την έκβαση της φετινής προσπάθειας, το ενδιαφέρον έχει επιστρέψει στο λιμάνι. Και αυτό αποτελεί μια πρώτη νίκη για τον κόουτς Μπαρτζώκα…

Why do we fall?

Ο Παναθηναϊκός βιώνει μια μεγάλη αγωνιστική πτώση η οποία έχει πλήξει τον συνεκτικό ιστό της ομάδας, σε αγωνιστικό και μη επίπεδο. Η βραδιά της Πέμπτης ήταν μια δυσκολότερες στη σύγχρονη ιστορία του οργανισμού. Και όπως σημειώσαμε, ήταν κάτι το οποίο φαινόταν ότι έρχεται εδώ και καιρό. Η (όχι ιδιαίτερα φορμαρισμένη) ΤΣΣΚΑ υπογράμμισε με κυνισμό όλες τις αγωνιστικές αδυναμίες του πράσινου οικοδομήματος στριφογυρίζοντας το μαχαίρι στην πληγή σχεδόν από το ξεκίνημα. Με Step Back/Fight Through αντιμετώπιση στα ball screens και aggressive ¾ άμυνα στην εισαγωγική στο low post, απέκοψε τον Καλάθη από τη συνεργασία ενώ με το μέγεθος του Voigtmann κλείδωσε τα straight post ups του Τόμας.

Kυρίως όμως, ανέδειξε ένα μεγάλο πρόβλημα των πρασίνων το τελευταίο καιρό. Τη transition άμυνα. Το «τριφύλλι» αιμορραγεί ακατάσχετα σε αυτό το κομμάτι και το ματσάρισμα της περασμένης εβδομάδας με δύο αθλητικά σύνολα όπως αυτά της ΤΣΣΚΑ και του Ολυμπιακού παρήγαγε ένα αρκετά brutal αποτέλεσμα.  Οι πράσινοι αδυνατούν να ελέγξουν τη μπάλα κατά τη μετάβαση και κυρίως να τρέξουν «μαζί», φτάνοντας εγκαίρως στις αμυντικές θέσεις τους, κατάσταση που δίνει εύκολη εκτέλεση στον αντίπαλο. Η δύναμη της εικόνας είναι νομίζω αποστομωτική.

 

Ο περυσινός Παναθηναϊκός βάσισε το θαύμα του δεύτερου μισού της κανονικής περιόδου στην αποτελεσματικότητα του στο επιθετικό και αμυντικό transition. Δεν ήταν σπουδαία παραγωγική ομάδα (σούταρε με μόλις 32% από το τρίποντο) ειδικά στο μισό γήπεδο, όμως είχε την δεύτερη καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης πίσω από τη Ρεάλ και αξιόλογο βάθος σε παίχτες-ρόλων αμυντικής κατεύθυνσης, οι οποίοι του έδιναν defensive stops στρώνοντας το χαλί για καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου. Κάπως έτσι γεννήθηκε αυτό που ονομάσαμε εδώ TSOL. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο της σεζόν όπου οι αθλητές οι οποίοι έρχονται από πίσω, η ενέργεια και τα δυνατά πόδια έχουν μεγάλη αξία. Και ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτό το αμυντικό βάθος για να κρατηθεί ψηλά σε μια περίοδο όπου οι πυλώνες της επιθετικής του έκφρασης (Καλάθης, Τόμας, Φρεντέτ) βρίσκονται σε χαμηλή πτήση. Κάπως έτσι, οι πράσινοι εγκλωβίζονται στο μισό γήπεδο, όπου τελευταία εμφανίζονται υπερβολικά στατικοί και η αρρώστια της κακής περιφερειακής εκτέλεσης έχει πλήξει ζωτικά αγωνιστικά τους όργανα. Κρατήστε αυτό:

 

Quote: «Όταν ευστοχείς σε περιφερειακά σουτ, οι παίχτες μοιάζουν καλύτεροι και οι προπονητές πιο έξυπνοι, κάτι που στην πραγματικότητα δεν ισχύει. Απλά επιτέλους βάλαμε σουτ άνθρωποι!»

Σαρούνας Γιασικεβίτσιους μετά την πρώτη νίκη της Ζάλγκιρις (με 13 εύστοχα τρίποντα) στα τέλη Δεκέμβρη, η οποία έσπασε το αρνητικό σερί 9 ηττών για τους Λιθουανούς.

 

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν βρίσκεται σε αγωνιστικό τέλμα στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Το ηθικό και η αυτοπεποίθηση του συνόλου έχει πληγεί σημαντικά. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις, η ιστορία του αθλήματος μας διδάσκει ότι μια ομάδα πρέπει να κοιτάξει πίσω και να δει τι ήταν αυτό που την έφερε μέχρι εδώ. Να επιστρέψει σε αυτό που έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει καλά και με αυτό ως όχημα να γυρίσει την κατάσταση. Η προσπάθεια αναβάθμισης της αμυντικής επίδοσης έφερε τον Φρεντέτ (σημαντικό κομμάτι της φετινής επιθετικής επιτυχίας) σε δεύτερο ρόλο και αυτό σταδιακά έπληξε το efficiency του παίχτη και την παραγωγική δυναμική του συνόλου. Οι κώδικες επικοινωνίας στα μετόπισθεν είναι πολύ ελλιπείς και με την παρούσα σύνθεση το εγχείρημα της αμυντικής βελτίωσης παρουσιάζει αντικειμενικές δυσκολίες. Για αρχή λοιπόν, ο Παναθηναϊκός οφείλει να δουλέψει στην κατεύθυνση του να γίνει και πάλι η αποτελεσματική επιθετικά ομάδα που ήταν πριν λίγο καιρό. Αυτή είναι η φύση του παρόντος συνόλου, με τα συν και τα πλην που εντοπίζονται σε αυτή.

Σημείωση: «Στελέχωση». Από την πρώτη ημέρα λειτουργίας αυτής εδώ της σελίδας δώσαμε μεγάλη έμφαση σε αυτό το αναμφίβολα σημαντικό κομμάτι. Κάναμε δε ξεκάθαρο το ότι ένα σύνολο παιχτών μπορεί να είναι συμβατό στο πλαίσιο παιχνιδιού ενός προπονητή και τελείως ασύμβατο με την αγωνιστική κατεύθυνση ενός άλλου. Δεν υπάρχει κωδικός σπουδαίας στελέχωσης για όλα τα στυλ παιχνιδιού. Οι αξιολογήσεις του καλοκαιριού γίνονται πάντα με γνώμονα την αγωνιστική πλατφόρμα που εικάζεται (προσέξτε) ότι θα εγκαταστήσει ο εκάστοτε κόουτς, με βάση τη διαδρομή, τις ιδέες και τα πιστεύω του. Η μόνη κοινή βάση αφορά τις προδιαγραφές της λίγκας και τις απαιτήσεις του αθλήματος τη δεδομένη χρονική περίοδο όπως αυτό εξελίσσεται εντός αυτής (στην προκειμένη περίπτωση και μιλώντας για την Ευρωλίγκα, η ανάγκη για versatility και η δυνατότητα προσαρμογής σε διαφορετικές αγωνιστικές συνθήκες).

 

Ο κόουτς Πιτίνο επίσης βιώνει μια δύσκολη σεζόν. Είναι γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν τα έχει καταφέρει. Δυσκολεύεται τακτικά απέναντι σε ομάδες οι οποίες πάνε βαθιά τακτικά σε επίπεδο λεπτομερειών και ακόμα δεν έχει βρει τις «προσαρμογές» που θα του παρέχουν την εναλλακτική οδό για να κρατήσει το σύνολο του ζωντανό σε όχι ιδιαίτερα καλές βραδιές. Έχει να αντιπαρέλθει ένα σύνολο όχι ακριβώς συμβατό με την προσωπική του φιλοσοφία, μια δική του άστοχη επιλογή με τον Ράουτινς, την αρνητική ενέργεια που πλέον έχει συσσωρευθεί επάνω από το ΟΑΚΑ και ένα παλιομοδίτικο μοντέλο διοίκησης που συντελεί με το δικό του τρόπο στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί σήμερα  γύρω από την ομάδα.

Η αποδόμηση όμως που έχει ξεκινήσει εδώ καιρό είναι κάτι θλιβερό. Κυρίως δε, είναι ισχυρή απόδειξη ότι το μπάσκετ, γνωστό και ως «άθλημα των σοφών» λόγω της πολύπλοκης φύσης που το διακρίνει, πλήττεται από έναν κακώς εννοούμενο λαϊκισμό στα μέρη μας. Και όταν αυτός ο λαϊκισμός μπαίνει στο μπλέντερ με αυτό που ορίζουμε «ελληνική κουλτούρα για τα σπορ», το αποτέλεσμα είναι αυτό ακριβώς που βλέπετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο κόσμος νομίζει ότι γνωρίζει και καταλαβαίνει αλλά στην πραγματικότητα, δεν έχει μυρωδιά τι συμβαίνει. Ο τρόπος που αποκαθηλώνουμε ανθρώπους όπως ο Ρικ Πιτίνο, ο Λάρι Μπράουν ή ο Ντέιβιντ Μπλατ, οι οποίοι στην καριέρα τους έχουν γυρίσει βράχους ανάποδα και δεν έχουν ουσιαστικά να αποδείξουν κάτι για την αξία τους (είτε επιτύχουν είτε αποτύχουν στο παρόν ή το επόμενο εγχείρημα τους), πιστέψτε με, είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από μια ή παραπάνω άσχημες σεζόν.

Προσωπικά δεν ανήκω στο κοινό που έχει τυφλή εμπιστοσύνη στην ικανότητα οποιουδήποτε επαγγελματία ώστε να αποθέτω τις ελπίδες μου επάνω του. Λατρεύω όμως τους ανθρώπους που πιστεύουν στις δυνάμεις τους, δεν αφήνουν τίποτα στη τύχη  και με υπομονή κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να ανατρέψουν μια εις βάρος τους κατάσταση. Ο κόουτς Πιτίνο μπορεί να τα καταφέρει φέτος, μπορεί και όχι. Ίσως μπορέσει να παρουσιάσει μια καλύτερη εικόνα στη συνέχεια, ίσως όχι. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία όμως για όλους εμάς εδώ, είναι ο τρόπος με τον οποίον θα αντιμετωπίσουμε το αποτέλεσμα που θα έρθει. Οποιοδήποτε κι αν είναι αυτό…

 

 

Υ.Γ: Σημαντική νίκη για την ΑΕΚ σε ένα ματς που έδειχνε να στραβώνει από την παντελή αδυναμία της ελληνικής άμυνας να ελέγξει τη fast pace-επίθεση της Βόννης και την ανάπτυξη των Γερμανών στο transition. Καταλύτης ο Ray ο οποίος είναι σε εξαιρετική κατάσταση. Ο Νεοϋορκέζος γκαρντ έχει δώσει άλλωστε τα διαπιστευτήρια του σε αυτό το επίπεδο (BCL). Κλειδί οι κρίσιμοι πόντοι των Ματσιούλις-Λάνγκφορντ και η κυριαρχία του Σλότερ στα μετόπισθεν και στο ριμπάουντ. Αυτό ακριβώς το veteran leadership που φέρνουν στο παιχνίδι του “Δικεφάλου” αθλητές με προσωπικότητα, κουλτούρα νικητή και “γαλόνια” στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, θα είναι το βασικό του όπλο από εδώ και στο εξής.

Υ.Γ1: Το Περιστέρι έκανε αρκετά αξιόλογη προσπάθεια στα Ιεροσόλυμα  απέναντι στην ομάδα με το βαρύτερο οπλοστάσιο στη διοργάνωση. Η αθλητικότητα της Χαποέλ είναι πλήρως ανταγωνιστική απέναντι στα σύνολα της Ευρωλίγκας και το ποιοτικό της βάθος αξιοσημείωτο. Απέναντι στη Μακάμπι εχθές έπαιξε πραγματικά εξαιρετικό μπάσκετ. Έχει όμως κενά στο παιχνίδι της και δεν διαθέτει σφυρηλατημένο χαρακτήρα. Η ομάδα του Παπανικολόπουλου μπορεί να της βάλει δύσκολα στην Αθήνα.

Υ.Γ2: Είμαι φαν της δουλειάς του Kenny Atkinson όπως γνωρίζετε και η απομάκρυνση του από τους Νετς ομολογώ δεν ήταν κάτι που έβλεπα να έρχεται. Τον θεωρώ ικανότατο προπονητή και έναν από τους κορυφαίους στο κομμάτι της ατομικής βελτίωσης παιχτών. Ο οργανισμός όμως έχει αλλάξει πλεύση από το καλοκαίρι. Μπορώ να καταλάβω τώρα που σταδιακά καταλαγιάζει η σκόνη από την κοινή απόφαση των δύο πλευρών, ότι το Μπρούκλιν χρειάζεται κάποιον με διαφορετική προσωπικότητα και επαγγελματικό υπόβαθρο, ο οποίος ίσως να μη διαθέτει πολλά από τα skills του Atkinson αλλά θα φέρει στο τραπέζι ένα διαφορετικό πακέτο με κύριο προσόν του τη σωστή διαχείριση προσωπικοτήτων όπως αυτές που φιλοξενούν οι Νετς στο ρόστερ τους, δημιουργώντας ένα κλίμα εντός του οποίου οι σταρ τους θα αποδώσουν καλύτερα.

Y.Γ3: Στο Do or die ματς μεταξύ της Βίρτους και της Νταρουσάφακα, ο Τεόντοσιτς έδειξε από την αρχή τι πρόκειται να ακολουθήσει βάζοντας τους Ιταλούς στο τιμόνι. Τα πόδια του Μίλος έχουν βαρύνει όμως η τεχνική του αρτιότητα είναι απλά ασυναγώνιστη. Όπως βλέπετε, έγιναν πραγματάκια στο Βελιγράδι…