Η “Νέα Υπόσχεση”

«Ο προπονητής μας φέρει στο απόλυτο, σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο, το DNA της Μακάμπι. Να παλεύεις και να μην τα παρατάς ποτέ» είπε με υπερηφάνεια ο Νίκολα Βούισιτς. Ο κόουτς είναι αυτός που ως ηγέτης και καινούργιο “πρόσωπο του οργανισμού” καλείται  να εκπληρώσει την προφητεία της “Νέας Υπόσχεσης”. Το Hoopfellas κάνει μια βουτιά στα άδυτα της πιο “Badass” ομάδας της φετινής Ευρωλίγκας. Η Μακάμπι Τελ Αβίβ του Γιάννη Σφαιρόπουλου, στο πιάτο σας…

Τελευταία δευτερόλεπτα της γιγαντομαχίας των Ισραηλινών με την ΤΣΣΚΑ. Η Μακάμπι κάνει το απόλυτο against all odds-παιχνίδι της σεζόν, γυρίζοντας βράχους ανάποδα και κερδίζοντας τη μάχη με το ίδιο το άθλημα του μπάσκετ, γιατί απλά ακολούθησε τους θεμελιώδεις νόμους του. Το γήπεδο σου δίνει την αίσθηση ότι δεν πατάει στη γη αλλά έχει σηκωθεί στον αέρα. Η ατμόσφαιρα είναι εκπληκτική, τα ντεσιμπέλ πολύ δυνατά και οι οπαδοί της «ομάδας του λαού» ουρλιάζουν ενθυμούμενοι τραγούδια από το ένδοξο παρελθόν. Κάπου εκεί, αμέσως μετά από αυτούς τους ένδοξους –άμεσα συνδεδεμένους με τις παλιές μεγάλες ομάδες του συλλόγου- στίχους, το όνομα του Γιάννη Σφαιρόπουλου δονεί το Menora Mivtachim. Η ακολουθία αιχμαλωτίζει τη στιγμή σε κάποια από τις σελίδες της Βίβλου της σύγχρονης ιστορίας του κλαμπ.

Είναι αυτή η στιγμή που ο λαός της ομάδας της Μακάμπι, αναγνωρίζει τον άνθρωπο  ο οποίος θα εκπληρώσει την προφητεία, την Νέα Υπόσχεση για επιστροφή του οργανισμού στη θέση που κατείχε και του αξίζει.  Λίγα λεπτά αργότερα, ο Shay Recanati (ένας από τους ιδιοκτήτες του κλαμπ) θα αγκαλιάσει σφιχτά τον Έλληνα προπονητή μένοντας σε αυτή τη στάση για αρκετή ώρα, σε μια από τις πιο δυνατές εικόνες της βραδιάς. Τρεις ημέρες μετά, η Μακάμπι θα ανανεώσει τη συνεργασία της με τον Γιάννη Σφαιρόπουλο για τρία ακόμα χρόνια (2+1).

«Στα (πολλά μου) χρόνια μου στον οργανισμό, δεν έχω ξαναδεί ποτέ άλλο πρόσωπο που να απορροφήθηκε τόσο γρήγορα και παράλληλα θετικά στις τάξεις μας» θα δηλώσει ο εμβληματικός Shimon Mizrahi…

H Πύρινη φλόγα της Μακάμπι

 

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι μια από τις πιο likeable «περσόνες» αυτή τη στιγμή στο Τελ Αβίβ έχοντας καταφέρει να κερδίσει -με το χαμηλό προφίλ, την εργατικότητα και την αφοσίωση του- ένα πολύ απαιτητικό και «ταλαιπωρημένο» παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, κοινό. Η αίσθηση που υπάρχει στο Ισραήλ είναι ότι η δημοτικότητα του αυτή τη στιγμή είναι μεγαλύτερη ακόμα και από αυτή των εγχωρίων σταρ της ομάδας (και πιστέψτε με, οι Casspi-Zoosman-DiBartolomeo λατρεύονται από τους οπαδούς της Μακάμπι).

Ο κόσμος νιώθει το μέγεθος του fit και έχει πειστεί ότι η ομάδα βρήκε επιτέλους τον ηγέτη που έψαχνε απεγνωσμένα στην άκρη του πάγκου. Ο ίδιος ο κόουτς (κάνει προσπάθεια να μάθει τη γλώσσα) ξεκινάει κάθε του συνέντευξη με το «Erev Tov» (καλησπέρα) και ολοκληρώνει με το «Laila Tov» (καλό βράδυ). Για τους Ισραηλινούς τέτοιες λεπτομέρειες (όπως και το ότι τα παιδιά του πλέον φοιτούν εκεί) είναι σημαντικές.

Ακόμα πιο σημαντική βέβαια είναι η εικόνα της ομάδας. Είχαμε σταθεί πέρυσι στο κατόρθωμα του Έλληνα τεχνικού (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να προσδώσει αμυντικό εγωισμό σε ένα σύνολο που έμοιαζε να πάσχει από εγωπάθεια και μισθοφορικό χαρακτήρα. Για τον συγκεκριμένο οργανισμό αυτό είναι μεγάλη κατάκτηση. Επάνω σε αυτήν οικοδομήθηκε το φετινό αμυντικό θαύμα της Μακάμπι. Στα χρόνια της «Νέας Υπόσχεσης», η πύρινη φλόγα δεν εμφανίζεται με τη μορφή μιας βάτου αλλά απλώνεται ορμητικά στο παρκέ μέσα από την ενέργεια της άμυνας των Ισραηλινών.

Η Μακάμπι στελεχώθηκε κοιτάζοντας προς αυτή την κατεύθυνση το καλοκαίρι. Χωρίς μεγάλες υπερβάσεις στο οικονομικό κομμάτι αλλά με στόχευση και μεθοδικότητα. Ρίξτε μια ματιά στις ετήσιες απολαβές των παιχτών της:

(Τα ποσά είναι σε δολάρια)

Wilbekin: 1.300.000

Black: 1.200.000

Casspi: 1.100.000

Hunter: 750.000

Acy: 700.000

Dorsey: 700.000

Caloiaro: 500.000

DiBartolomeo: 400.000

Jake Cohen: 350.000

Wolters: 350.000

Bryant: 260.000

Zoosman: 100.000

Sandy Cohen: 75.000

 

Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε ότι η βάση όλου αυτού που βλέπουμε στα μετόπισθεν, αποτελείται από δύο στοιχεία αναγνωρίσιμα σχεδόν σε κάθε δουλειά του κόουτς τα τελευταία χρόνια. Την υπεροχή στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ και την ελίτ προστασία του ζωγραφιστού. Είναι δύο διαχρονικά γνωρίσματα των συνόλων του Ολυμπιακού στη θητεία του Γιάννη Σφαιρόπουλου στο λιμάνι, ανεξάρτητα από το υλικό που είχε κάθε φορά στα χέρια του, τα οποία κληροδοτήθηκαν στην ομάδα του Τελ Αβίβ.

Πάμε να δούμε μερικούς από τους αμυντικούς δείκτες των Ισραηλινών μέχρι τώρα στη διοργάνωση.

Defensive Rating: 100.8 (No1 στην EL)

Defensive Rebounding %: 74.9 (3)

Steal %: 11.5 (1)

Opponent 2PT%: 44.6% (1)

Opponent AST/TO Ratio: 1.0 (1)

Opponent FG%: 40.3% (1)

Opponent 3PT%: 34.3% (4)

Opponent Turnovers per game: 14.1 (1)

Opponent Assists per game: 14.4 (2)

Η καλύτερη άμυνα της φετινής Ευρωλίγκας βασίζεται αρκετά στο Switching. Κατασκευάστηκε άλλωστε για να υποστηρίξει αυτή την αμυντική τακτική. Ο Έλληνας τεχνικός υπέγραψε τους Χάντερ και Έισι το καλοκαίρι πλαισιώνοντας τον Μπλακ, έχει τον Ζoosman και περιφερειακούς με μέγεθος. Το μυστικό πίσω από αυτά τα τρομερά νούμερα βέβαια δεν βρίσκεται στην πρώτη ύλη αλλά στην καλλιέργεια των fundamentals από παίχτες με σπουδαίο αθλητικό υπόβαθρο. Ο τρόπος που αυτή την περίοδο εκτελεί η Μακάμπι τα αμυντικά rotations (έχει τους χαμηλότερους χρόνους στη διοργάνωση) είναι απλά unique και αποτελεί το κλειδί ώστε να ανοίξει η γκάμα των επιλογών της στα μετόπισθεν. Είναι ο λόγος για τον οποίον μπορεί να ενεργοποιήσει με περίσσεια αυτοπεποίθηση παγίδες σε οποιοδήποτε μέρος του γηπέδου, γνωρίζοντας ότι μπορεί να ανταποκριθεί κατευθύνοντας την εκτέλεση όταν θα αρχίσουν να ξετυλίγονται οι περιστροφές, ακόμα και απέναντι σε σπουδαίους πασέρ.

Η προσήλωση σε βασικές αρχές του αμυντικού δόγματος του κόουτς από ένα σύνολο με έντονο το αμερικανικό στοιχείο είναι χαρακτηριστική. Οι ώμοι χαμηλώνουν στην προσωπική άμυνα, ευρισκόμενοι κάτω από το ύψος του αντίπαλου ball handler. Ο κανόνας του «An Arm’s length» αναφορικά με την απόσταση του αμυνομένου από τον παίχτη του (υπογραμμίζει την ιδανική απόσταση αν και στην ουσία είναι ευέλικτος δεδομένου του ότι μεταβάλλεται ανάλογα με τη φύση του επιθετικού) τηρείται ευλαβικά. Αξίζει επίσης να παρακολουθήσετε το πώς χρησιμοποιούν τα χέρια τους οι παίχτες τον Ισραηλινών για να αναχαιτίσουν dribble drive-δράσεις. Ball hand χαμηλά να τσεκάρει τη μπάλα, Deflection hand ψηλά έτοιμο για αλλοίωση. Η παρουσία του Acy στο «4» δίπλα στο δίδυμο των Black-Hunter έχει ουσιαστικά κλειδώσει το low post (οι παγίδες εκεί ή οι δυναμικές βοήθειες πονάνε κυριολεκτικά).

Στο Τελ Αβίβ και στο θρυλικό Υad Eliahu (Μενόρα Μίβταχίμ πλέον) μπορεί να μην κατοικεί πλέον το δίδυμο Άριελ Μακντόναλντ-Ντέρικ Σαρπ, όμως η on ball-άμυνα της Μακάμπι είναι και πάλι η κορυφαία της Ευρωλίγκας. Οι Ισραηλινοί ασκούν τεράστια πίεση στη μπάλα (είναι άλλωστε και η ομάδα με τα περισσότερα φάουλ ανά παιχνίδι) αλλά και σε απόσταση μιας πάσας, παράγοντας πολλά λάθη και ευκαιρίες ανοιχτού γηπέδου.

Αυτό δε στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε (σας προτρέπω να δώσετε έμφαση γιατί αποτελεί ζητούμενο για τις ελληνικές ομάδες) για να κατανοήσουμε την αποτελεσματικότητα μιας ολοκληρωμένης αμυντικής λειτουργίας, είναι το closing της Μακάμπι στα μετόπισθεν. Αναφέρομαι στον τρόπο που «κλείνει» μια άμυνα και αφορά τα Box outs για την εξασφάλιση του ριμπάουντ, τον τρόπο που πέφτουν κυνηγώντας διεκδικούμενες μπάλες ή στήνουν το κορμί τους για να προστατέψουν το καλάθι. Είναι τα στοιχεία που κλείνουν μια κατοχή και ολοκληρώνουν μια άμυνα η οποία ελαχιστοποιεί τις δεύτερες ευκαιρίες. Γιατί πολύ απλά, μπορεί να παίζεις καλή άμυνα για αρκετά δευτερόλεπτα όμως ο δείκτης αποτελεσματικότητας της έχει να κάνει με το εάν τελικά θα πάρεις τη μπάλα στα χέρια σου χωρίς να έχει παραβιαστεί το καλάθι σου. Τόσο απλό, τόσο σύνθετο.

Το τέλος της Πεφωτισμένης Δεσποτείας

Ίσως το πιο όμορφο πράγμα στα σπορ είναι η στιγμή που βλέπεις να εκτυλίσσεται η ανάπτυξη. Η αρχέγονη ιστορία της ανθρώπινης βελτίωσης, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Προσωπικά χαίρομαι ιδιαίτερα βλέποντας τον κόουτς να «μεγαλώνει» μαζί με αυτό το σύνολο, αναβαθμίζοντας την οπτική και το επίπεδο της δουλειάς του μακριά από δογματισμούς και στερεότυπα. Η επιθετική λειτουργία της φετινής Μακάμπι συνιστά ένα σημάδι που μας οδηγεί στο παραπάνω συμπέρασμα.

Αφήνοντας πίσω την «Πεφωτισμένη Δεσποτεία» της επιθετικής κατεύθυνσης που είχε επιλέξει στον Πειραιά με την παρουσία δύο σταθερών στα πρόσωπα των stars, Σπανούλη και Πρίντεζη, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε να δημιουργήσει ένα πιο «δημοκρατικό» (αναφορικά με το μοίρασμα των παραγωγικών ευκαιριών) περιβάλλον στο Τελ Αβίβ. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Ο χαρακτηρισμός καθορίζεται από το μέγεθος του fit σε κάθε περίπτωση και φυσικά από το αποτέλεσμα.

Η καινούργια version της Μακάμπι βασίζεται παραγωγικά σε στοιχεία που συνοδεύουν την «ομάδα του λαού» διαχρονικά. Up tempo-παιχνίδι, έμφαση στην προσωπική φάση. Οι Ισραηλινοί άλλωστε πρέσβευαν το «αμερικανικό μοντέλο» σε καιρούς που οι τάσεις στο ευρωπαϊκό μπάσκετ ήταν πολύ διαφορετικές από σήμερα. Παίζουν στον υψηλότερο αριθμό κατοχών από κάθε άλλη ομάδα στη διοργάνωση και διατηρούν το τρίτο υψηλότερο pace. Kαι σε αυτό του το εγχείρημα, ο κόουτς Σφαιρόπουλος έχει παίχτες οι οποίοι ξεχωρίζουν για την παραγωγική τους δυναμική όπως ο Ουίλμπεκιν και ο Μπλακ. Όμως ο τρόπος έκφρασης είναι διαφορετικός και η κατασκευή της ομάδας σε συνδυασμό με το πλαίσιο ανάπτυξης που έχει επιλέγει δίνει ευκαιρίες σε όλους. Η Μακάμπι διαθέτει 8 παίχτες που σκοράρουν από 7.5 έως 16.5 πόντους ανά ματς. Έχει 7 αθλητές με USG% άνω του 20.0. Δεν διαθέτει τον ball dominant περιφερειακό και δεν στηρίζεται στην έμπνευση ενός μόνο δημιουργού. Η παρουσία του Κάσπι ως εναλλακτικού playmaker δίπλα στον Ουίλμπεκιν είναι καθοριστική.

Παίχτες όπως ο Wolters, o Bryant, o DiΒartolomeo ή ο Zoosman (ανεβαίνει συχνά στο «κεφάλι» της επίθεσης ακόμα και σε καταστάσεις όπου στο παρκέ βρίσκονται μαζί οι Wilbekin-Wolters) έχουν την ικανότητα να τρέξουν ball-screen δράσεις. Αυτό είναι ένα πλεονέκτημα που βοήθησε για την ώρα την Μακάμπι να ανταποκριθεί στους «κεραυνούς» που την χτύπησαν τελευταία, όταν και κλήθηκε να διαχειριστεί πλήθος τραυματισμών οι οποίοι έκαναν το backcourt να μοιάζει με καμένη γη.

Σημείωση: Oι Ισραηλινοί, με τον Dibartolomeo (έγινε ο τρίτος  γκαρντ που έψαχνε ο κόουτς, ευχάριστη έκπληξη μιας και το skill set του έδενε αρμονικά με αυτό τον δύο PGs της Μακάμπι) να μένει πλέον εκτός για μεγάλο διάστημα και τον Wolters (κομβικός σε πολύ ζωτικό ρόλο) να μπαίνει στα πιτς για 1,5 μήνα, προσπαθούν να υπογράψουν τον Aaron Jackson έχοντας για την ώρα ως βασικό αντίπαλο την Ολίμπια η οποία φημολογείται ότι προσφέρει ένα τεράστιο ποσό (της τάξεως των 100.000 μηνιαίως) για να τον κάνει δικό της. Οι τελευταίες πληροφορίες μιλούν για συμφωνία των Ισραηλινών με τον βετεράνο γκαρντ. Ο Τζάκσον φέρνει εμπειρία, facilitating και μπορεί να υποστηρίξει με την παρουσία του βασικούς πυλώνες του αγωνιστικού οικοδομήματος της φετινής Μακάμπι όπως η πίεση επάνω στη μπάλα και η transition επίθεση.

Η Μακάμπι έχει επιλέξει φέτος ως κυρίως τρόπο ανάπτυξης τα Dribble Hand Offs στοχεύοντας μέσω αυτής της πλατφόρμας να παράγει «αλλαγές» στην αντίπαλη άμυνα και να δημιουργήσει περισσότερες ευκαιρίες για penetration και drive & kick-καταστάσεις. Σήμα κατατεθέν της επίθεσης της είναι η χρήση διπλών screens διαφορετικού τύπου, σε πολλές εκφάνσεις του playbook.  Είναι ο τρόπος με τον οποίον στοχεύει να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα των παιχτών στη δημιουργία ρήγματος (είναι πολύ δυνατή σε αυτό). Εξ ου και το πλήθος των Elevator Screens (Χάντερ και Έισι εκτελούν εξαιρετικά) ή των Horns Screens που βλέπουμε να ενεργοποιεί στο μισό γήπεδο αλλά και στο transition παιχνίδι. Παρατηρούμε επίσης συχνά καταστάσεις Ram to Spain PnR (στον άξονα), Double drag, Flopy (κυρίως για τον Ουίλμπεκιν), DHO  to Weak side Stagger. Όλες οι παραπάνω δράσεις περιέχουν διπλά screens διαφορετικού τύπου και στοχεύουν στο να δημιουργήσουν το καλύτερο δυνατό περιβάλλον για προσωπική φάση (είναι η ομάδα με το χαμηλότερο AST% στην EL, μόλις 51.4). Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που το δίδυμο των ψηλών ψάχνει τον ball handler στη transition επίθεση για να του δώσει (ανάλογα με την περίσταση επιλέγεται το ιδεατό σκριν πάντα με στόχο την καλύτερη δυνατή γωνία, σε συνάρτηση με το σημείο της μπάλας και την τοποθέτηση της άμυνας, ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο πλεονέκτημα) τον κατάλληλο τύπο διπλού σκριν ή επίσης πως επιβραδύνει την ντρίμπλα του ο εκάστοτε χειριστής για να επιτύχει τον συγχρονισμό.

 

Στους Ισραηλινούς αρέσει να δουλεύουν πολύ δράσεις 2on2. Βγάζουν από Stack τον Ουίλμπεκιν (47.9% στο τρίποντο φέτος) ή του δίνουν Veer στην εισαγωγική βάση της 1-3-1, τρέχουν πολλές (νομίζω τις περισσότερες από κάθε άλλη ομάδα της διοργάνωσης) guard to guard screening καταστάσεις. Αυτή τη στιγμή διαθέτουν το υψηλότερο ποσοστό σε FG στη διοργάνωση (50.1%), είναι No3 σε Effective FG% και σουτάρουν με 38.2% από το τρίποντο (Νο9). Ομολογώ ότι αναφορικά με την αποτελεσματικότητα της Μακάμπι πίσω από τη γραμμή είχα πολλές δεύτερες σκέψεις πριν το ξεκίνημα της σεζόν όμως για την ώρα διαψεύδομαι (φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά, μπορείτε να γελάσετε μαζί μου ελεύθερα).

Αν δεν αντέχεις το κακό, δεν θα ζήσεις για να δεις το καλό (Εβραϊκή παροιμία)

Πέραν όλων αυτών, είναι προφανές ότι αυτή η Μακάμπι έχει σημαντικά περιθώρια βελτίωσης. Διανύει πλέον μια πολύ κρίσιμη περίοδο όπου οφείλει να διατηρήσει το υψηλό αγωνιστικό της επίπεδο εν μέσω ενός κύματος απουσιών. Η νίκη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ ήταν η πρώτη στις αναμετρήσεις της φέτος με ομάδες που βρίσκονται στην οχτάδα της διοργάνωσης (μετρούσε μέχρι τότε 0-4 σε ισάριθμες εκτός έδρας αναμετρήσεις). Έχει δημιουργηθεί μια καλή βάση και καλλιεργείται ένας two-way χαρακτήρας ο οποίος σε συνδυασμό με την ικανότητα της ομάδας στο ένας εναντίον ενός παιχνίδι (σε άμυνα και επίθεση) παράγει αισιοδοξία αναφορικά με τις πιθανότητες επιτυχίας της στο τέλος κλειστών παιχνιδιών, όσο προχωράμε στη χρονιά.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κάνει καταπληκτική δουλειά έχοντας δημιουργήσει την πιο “Badass” ομάδα της διοργάνωσης. Πίσω από το διαβολικό πρόσωπο του Ουίλμπεκιν, τα μούσκουλα της τριάδας-πανοπλίας των Μπλακ-Χάντερ-Έισι ή τη «μασονική συνωμοσία» που έφερε δύο ταλέντα του βεληνεκούς των Ζούσμαν-Αβντίγια την ίδια στιγμή σε αυτό το ρόστερ,  κρύβεται ένας μηχανισμός που υποστηρίζεται με πολλές ώρες δουλειάς στο παρκέ και εν τέλει, αναδεικνύει τη γοητεία του μυαλού που δαμάζει το ορμέμφυτο. Αυτό είναι που κάνει  το συγκεκριμένο σύνολο τόσο αποτελεσματικό.

Η Μακάμπι έχει καταφέρει να μετατρέψει το Yad Eliahu και πάλι σε έδρα μετρώντας 7/7 εντός («ο τρόπος που συμμετέχει ο κόσμος είναι το πραγματικό πλεονέκτημα έδρας» είπε πρόσφατα ο Ντόρσεϊ) αλλά κυρίως, έχει φέρει και πάλι στον ψυχισμό του κοινού την δυναμική που προσφέρει η ύπαρξη οράματος. Και αυτό πιστώνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στον κόουτς Σφαιρόπουλο αφού πρώτα ο ίδιος βρήκε στη Μακάμπι το ιδανικό fit για την καριέρα του. Όπως είπε και ο Νίκολα Βούισιτς «ο προπονητής μας φέρει στο απόλυτο, σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο, το DNA της Μακάμπι. Να παλεύεις και να μην τα παρατάς ποτέ». Στον δύσβατο δρόμο για την εκπλήρωση της «Νέας Υπόσχεσης», εσύ κόουτς έμελλε να είσαι το «πρόσωπο αυτού του οργανισμού». Το βάρος μεγάλο. Το ίδιο όμως και οι ικανότητες σου…

 

 

 

Y.Γ: H Mακάμπι θέλει να κλείσει και το θέμα της ανανέωσης του Βασίλη Γεραγωτέλλη. Ο assistant coach της “ομάδας του λαού” έχει αφήσει πολύ θετικές εντυπώσεις στο fron office των Ισραηλινών το οποίο στέκεται συνεχώς στη στενή σχέση του Γεραγωτέλλη με τον κόουτς Σφαιρόπουλο (“ακόμα και σε κάθε συνέντευξη τύπου είναι εκεί για να ακούσει το τι θα ερωτηθεί και το πως θα απαντήσει ο κόουτς”  η ατάκα που μου είπαν σχετικά).

 

 

Υ.Γ1: Το Περιστέρι έπαιξε αρκετά καλό μπάσκετ και θα μπορούσε να είχε κερδίσει ακόμα πιο εύκολα τον Παναθηναϊκό την Κυριακή. Δεν υπάρχει κανένα “μεγάλο νέο” και καμία συμφορά εδώ. Αυτές οι ήττες έρχονται και θα έρχονται πάντα Είναι δεδομένο ότι οι ομάδες της Ευρωλίγκας οφείλουν να κάνουν κάποια συντήρηση ώστε να έχουν την απαιτούμενη ενέργεια, ειδικά πριν από εβδομάδα διπλών παιχνιδιών (και με παιχνίδι υψηλού ρυθμού να έχει προηγηθεί). Είναι μεγάλη υπόθεση ότι στη λίγκα μας έχουμε ομάδες όπως το Περιστέρι ή ο Προμηθέας που μπορούν να υποτάξουν ομάδες της Ευρωλίγκας, ακόμα και σε “τέτοιες” βραδιές. Ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε βελτιωμένος στη Βαρκελώνη σε σχέση με τα δύο τελευταία ματς (ΟΣΦΠ, Ήφαιστος). Ο κόσμος είναι λογικό να προβληματίζεται βλέποντας ότι δεν υπάρχει βελτίωση σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού που αποτελούν “μελανά σημεία” όμως οφείλει να κάνει υπομονή.

Ο Ρικ Πιτίνο παρέλαβε ένα δυνατό αμυντικό σύνολο με αρτηριοσκληρωτική επίθεση πέρυσι βρίσκοντας τη χρυσή τομή με τη μετατόπιση των χρόνων εκτέλεσης και μερικές “προσαρμογές” στο rotation. Φέτος παίρνει στα χέρια του την καλύτερη επίθεση της EL και μια average άμυνα. Θεωρητικά η περυσινή αποστολή ήταν σαφώς πιο δύσκολη καθώς πέραν του παράγοντα της πρώτης επαφής του κόουτς με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, μια επίθεση απαιτεί περισσότερο χρόνο για να βελτιωθεί σε σχέση με την επίδοση ενός συνόλου στα μετόπισθεν. Επαναλαμβάνω, χρειάζεται υπομονή. Και ίσως, μια διαφορετική οπτική. Προσωπικά θεωρώ ότι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να προσφέρει ο κόουτς με την παρουσία του στον πάγκο του Παναθηναϊκού δεν είναι η πολυπόθητη επιστροφή σε ένα ή περισσότερα F4 αλλά η τεχνογνωσία της βελτίωσης παιχτών η οποία απουσιάζει από το ΟΑΚΑ. Ο Πιτίνο λέγεται “δάσκαλος” (όπως και λίγοι πλέον προπονητές στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο) για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ο Παναθηναϊκός από αυτόν δεν χρειάζεται να του φέρει στο πιάτο μερικά ακόμα μεγάλα ψάρια (Μήτογλου, Παπαγιάννης) αλλά να του μάθει τη τέχνη του ψαρέματος…

 

Υ.Γ2: Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να είναι ανταγωνιστικός στη Μαδρίτη. Δικαίως ο Κεμζούρα ήταν εκνευρισμένος. Η ομάδα του εμφανίστηκε με ένταση παιχνιδιού προετοιμασίας και αυτό είναι κάτι αντίθετο στη ροή που έχει δημιουργήσει τον τελευταίο καιρό όσον αφορά τον αγωνιστικό ρυθμό και το πνευματικό κομμάτι. Ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα σύνολο που τώρα προσπαθεί να οικοδομήσει χαρακτήρα, απαγορεύεται να “παραιτείται” από τον στόχο της νίκης  καθώς αυτό συνιστά δείγμα αδυναμίας και μια ανακολουθία στη προσπάθεια που γίνεται. You can’t skip any step. Είναι απλό. Όπως είχαμε πει μετά το ματς με την Ολίμπια στο Φάληρο, είναι πολύ σημαντική η εικόνα του ψυχισμού των ερυθρολεύκων βγαίνοντας από τη δυάδα των εκτός έδρας παιχνιδιών σε ΟΑΚΑ & Μαδρίτη. Μένει να δούμε ποια θα είναι αυτή στα διπλά ματς την εβδομάδα που ακολουθεί.