Μια βόλτα στην Ευρώπη

 

 

Ο νέος “Μεσσίας” των Ιταλών,  η αρτηριοσκληρωτική επίθεση της Μπασκόνια, οι “δανεικές” ελπίδες και ο Προμηθέας. Το Hoopfellas κάνει την πρώτη βόλτα της φετινής σεζόν πάνω από την Ευρώπη…

 

 

Πρώτη βόλτα της αγωνιστικής σεζόν πάνω από την Ευρώπη με πολλά ενδιαφέροντα θέματα προς συζήτηση. Νομίζω ότι η συγκεκριμένη στήλη αποτελεί διαχρονικά το καλύτερο αγχολυτικό εν μέσω κρίσιμων παιχνιδιών και σε μια περίοδο (πλησιάζουμε στα μέσα Νοέμβρη) όπου οι ρυθμοί αρχίζουν να ανεβαίνουν. Πάμε λοιπόν να δούμε μαζί πρόσωπα και καταστάσεις που πιθανόν θα μας απασχολήσουν, αποτελώντας μέρος της συζήτησης μας, σχετικά σύντομα.

 

 

Σύννεφα στον ουρανό της Βιτόρια

Στη Μπασκόνια υπάρχει προβληματισμός για τη μέχρι τώρα εικόνα της ομάδας στη σεζόν και οι πρώτες μουρμούρες για τον κόουτς Περάσοβιτς (λάβετε υπόψη σας ότι μιλάμε για ένα «παιδί» της πόλης, αρκετά αγαπητός στον οργανισμό όπου έχει γράψει τη δική του ιστορία) κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνιση τους.

Η επιθετική λειτουργία της ομάδας αποτελεί το μελανό σημείο και τη ρίζα του κακού μέχρι στιγμής. Καθόλου άδικα θα έλεγα. Μέχρι στιγμής στην Ευρωλίγκα οι Βάσκοι είναι ίσως η ομάδα που αποδίδει χαμηλότερα από τις παραγωγικές της δυνατότητες σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη. Διαθέτουν αρκετό ταλέντο και δεξιότητες όμως μετά από εφτά αγωνιστικές φαίνεται ότι το πλαίσιο επίθεσης δεν είναι το ιδεατό για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου υλικού. Αντίθετα η πλατφόρμα ανάπτυξης στην οποία έχει ακουμπήσει ο Περάσοβιτς δείχνει ότι μάλλον βάζει ταβάνι στις δυνατότητες της Μπασκόνια.

Οι Βάσκοι ποντάρουν πολύ σε παιχνίδι προσωπικής φάσης αλλά το κάνουν άγαρμπα, εκβιάζοντας καταστάσεις, συνθήκη που γεννάει συνεχώς overdibbling και ασυνείδητα απενεργοποιεί σημαντικά όπλα της φαρέτρας τους. Μιλάμε για την ομάδα που διαθέτει τον καλύτερο ίσως ψηλό της Ευρωλίγκας στο πρόσωπο του Σενγκέλια, καλά κορμιά και αθλητικό υλικό, μια καλά δομημένη άμυνα (Νο2 σε DRAT, No3 σε Opponents FG%) όντας κυρίαρχη στο κομμάτι του ριμπάουντ αλλά εν τέλει, δεν παράγει όσο μπορεί στο ανοιχτό γήπεδο, δεν δουλεύει στην κίνηση μακριά από τη μπάλα (με συνέπεια να εμφανίζεται στατική στη σετ επίθεση) και δεν διαβάζει σωστά ως σύνολο (κρατείστε το αυτό) παρουσιάζοντας το απογοητευτικό 1.0 σε όρους AST/TO Ratio.

H απουσία του Γκρέιντζερ είναι σίγουρα σημαντική (σε πολλά επίπεδα) όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί άλλοθι. Παρότι ο Χένρι έχει ανταποκριθεί πολύ καλά μέχρι στιγμής (είναι ο καλύτερος παίχτης των Βάσκων μετά τον Σενγκέλια μέχρι τώρα στη σεζόν) φαίνεται ότι η Μπασκόνια χρειάζεται έναν έξτρα γκαρντ αυτή τη στιγμή ο οποίος θα αποσυμπιέσει τον Βιλντόζα. Στο Μιλάνο κάπου στη τρίτη περίοδο , ο Στάουσκας (φαίνεται ότι πατάει καλά πλέον μετά τον τραυματισμό του, το καλό μπάσκετ θα έρθει αργά ή γρήγορα μιας και τα  προσόντα του κάνουν μπαμ ότι μεταφράζονται σωστά στο ευρωπαϊκό περιβάλλον)  έχει 6/8 σουτ όντας ο Νο1 (και μάλλον ο μοναδικός εκείνη τη στιγμή) κίνδυνος για την αντίπαλη άμυνα όμως η αδυναμία της επίθεσης να συνδέσει τη strong και τη weak side και η επιμονή σε παιχνίδι 1on 1 και αποκλειστικά 2-2 συνεργασίας στην πλευρά δεν του έδωσαν την ευκαιρία να εκτελέσει ούτε μια φορά μέχρι το τέλος του ματς. Γίνεται κατανοητό ότι υπάρχει πρόβλημα οπτικής λοιπόν το οποίο φαίνεται ότι θα συνεχίσει να υφίσταται εφόσον η Μπασκόνια δεν ξεκλειδώσει την πόρτα του ανοιχτού γηπέδου ή δεν διαφοροποιήσει τον τρόπο που αναπτύσσεται στην επίθεση της καθώς το συγκεκριμένο σύνολο δεν είναι παρόμοιας κατεύθυνσης με το αντίστοιχο των Άνταμς-Τζέιμς-Μπουρούση ή αυτό της Αναντολού των Γκρέιντζερ-Πολ-Ντάνστον. Οι Βάσκοι έχουν τρία σερί εντός έδρας ματς (Μακάμπι-ΤΣΣΚΑ-Ζενίτ) πριν ταξιδέψουν στο ΟΑΚΑ με τον Περάσοβιτς να ευελπιστεί σε βελτίωση γιατί σε διαφορετική περίπτωση όλα είναι πιθανά. Και αυτό δεν σας το γράφω καθόλου τυχαία…

 

O Aleksa Radanov (2.03-G/F-1998) έχει ήδη μπει στο μονοπάτι της βελτίωσης κεφαλαιοποιώντας την απόφαση να ζητήσει τον δανεισμό του από τον Ερυθρό Αστέρα στην FMP το καλοκαίρι. Ο 21χρονος φόργουορντ ξεκίνησε πολύ δυνατά τη σεζόν (14.5 πόντοι με 72.7% στα δίποντα, 60.0% στα τρίποντα, 75.0% στις προσωπικές, 4.8 ριμπάουντ και 3.2 τελικές πάσες σε 28.2’) όντας μέλος ενός πολύ νεανικού συνόλου (μέχρι και ο κόουτς Γιοβάνοβιτς, επίσης προϊόν του Ερυθρού Αστέρα όπως και ο Radanov, είναι μόλις 35 ετών) που ρολάρει νωρίς στη φετινή χρονιά παίζοντας γρήγορο μπάσκετ χωρίς κατάχρηση περιφερειακής εκτέλεσης. Είναι η ομάδα που σουτάρει τα λιγότερα τρίποντα στην Αδριατική και παράλληλα η πιο εύστοχη πίσω από τη γραμμή με 42.2%. Μάλιστα η επίθεση της θα μπορέσει να ανεβάσει κι άλλο τους δείκτες του efficiency της εάν μειώσει τα πολλά της λάθη, παράγωγο του ενθουσιασμού των νέων αυτών παιδιών.

Ο Radanov είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα περίπτωση νέου παίχτη. Είχε ξεχωρίσει άλλωστε από τις μικρές εθνικές ομάδες με τον δυναμισμό και την ικανότητα του να παίξει με τη μπάλα στα χέρια λειτουργώντας ως πόιντ-φόργουορντ όποτε το απαιτούσε η περίσταση. Έχει δουλέψει με το κορμί του προσθέτοντας μυικά κιλά ώστε να αναβαθμίσει την αποτελεσματικότητα του στο ζωγραφιστό σε άμυνα και επίθεση (είναι τανκ τελειώνοντας φάσεις στο fast break). Στο παιχνίδι του εντοπίζονται πολλά στοιχεία τα οποία ακόμα χρίζουν βελτίωσης όμως είναι υπαρκτά και αξιολογούνται με την τοποθέτηση πράσινου βέλους ανοδικής τάσης δίπλα τους. Είναι καλός σουτέρ θέσης, έχει κάνει άλματα στον τρόπο που χειρίζεται τον εαυτό του στη close out επίθεση, διαθέτει σπουδαίο motor και έχει κατακτήσει τον χαρακτηρισμό του team player με τη προσήλωση του σε αυτό που παίζει η ομάδα του. Παρότι βλέπει γήπεδο, η τεχνική πάσας του απαιτεί βελτίωση όπως και τα fundamentals του και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Η περίπτωση του νομίζω δείχνει στον Ερυθρό Αστέρα τον δρόμο που οφείλει να βαδίσει η ομάδα από εδώ και πέρα εάν το κλαμπ θέλει να έχει πραγματικό κέρδος από την ευκαιρία να ανταγωνιστεί με τους καλύτερους στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκας. Είναι ο δρόμος της παραγωγής και ανάπτυξης νέων παιχτών, αυτός δηλαδή που οι «Γιούγκο» ξέρουν διαχρονικά να περπατούν καλύτερα από κάθε άλλον ευρωπαϊκό μπασκετικό λαό. Για αυτούς η συγκεκριμένη κατεύθυνση είναι επιλογή και οπτική για το άθλημα, όχι αναγκαίος προσανατολισμός στο πλαίσιο του βιοπορισμού. ’Ετσι άλλωστε λειτουργούν οι περισσότερες τέτοιες ομάδες και οι αντίστοιχες λίγκες στο συγκεκριμένο σημείο της Ευρωπαϊκής ζώνης.  Η FMP μετράει 5-1 στην Αδριατική λίγκα (έχασε μόνο στην έδρα της Παρτίζαν) και Radanov πήρε το βραβείο του MVP για τον μήνα Οκτώβρη. Φέτος έπαιξε ελάχιστα στα παράθυρα με την Εθνική ομάδα. Εάν συνεχίσει έτσι αναμένεται να ανταγωνιστεί για μια θέση στο ρόστερ των Σέρβων σύντομα, στη μετά-Τζόρτζεβιτς εποχή.

 

 

Η Μονακό του Σάσα Ομπράντοβιτς έχει μπει στη σεζόν με αρκετά ups & downs στην απόδοση της, τόσο στο Eurocup όσο και στην εγχώρια –πολύ ανταγωνιστική φέτος- λίγκα. Παρ’όλα αυτά υπάρχει αισιοδοξία στις τάξεις του οργανισμού ότι η καινούργια version των Μονεγάσκων έχει μεγαλύτερο potential από τις προηγούμενες και η αίσθηση πως σταδιακά θα αρχίσει να σταθεροποιηθεί σε ένα πολύ καλό επίπεδο απόδοσης. Ο Ομπράντοβιτς έχει χτίσει ένα από τα πιο φυσικά και αθλητικά σύνολα της τρέχουσας σεζόν στην Ευρώπη το οποίο δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι θα μπορούσε να ανταγωνιστεί σε αυτούς τους συγκεκριμένους τομείς τις ομάδες της Ευρωλίγκας.

Το backcourt των Ennis-Bost και η παρουσία αθλητών όπως ο Quattara (στο «3») και ο Yeguette (στο «5») δημιουργεί τις συνθήκες για την ενεργοποίηση αρκετά πιεστικών αμυνών (press ή άμυνες μισού γηπέδου) ενώ παράλληλα αποτελεί και ένα ισχυρό core στην προσπάθεια του Ομπράντοβιτς να μετατρέψει την άμυνα σε επίθεση ανοιχτού γηπέδου, κατεύθυνση επάνω στην  οποία χτίστηκε το φετινό σύνολο άλλωστε. Η φύση αυτών των παιδιών όμως «γεννάει» και προβλήματα, αναφορικά με τη συμπεριφορά της ομάδας στο μισό γήπεδο επιθετικά. Οι Μονεγάσκοι είναι πολύ επιρρεπείς στο λάθος καθώς δεν διαθέτουν (για μια ακόμα χρονιά) έναν πραγματικά efficient περιφερειακό στο κομμάτι της απόφασης, πέφτοντας συχνά θύμα του παρορμητισμού των πυραυλοκίνητων περιφερειακών τους. Ο Ομπράντοβιτς τελευταία δουλεύει περισσότερο με τον J.J Obrien (μέλος της φετινής λίστας της σελίδας μας) και τον Anthony Clemmons  (φέρνει το απαραίτητο instant scoring που τόσο χρειάζεται η Μονακό) οι οποίοι ουσιαστικά είναι οι πιο ικανοί παραγωγικά του παίχτες όμως είναι προφανές ότι του λείπει ένας πραγματικός σουτέρ στα φτερά. Και αυτή η απουσία δημιουργεί limitations σε παραγωγικό επίπεδο, σε ένα σύνολο που έχει μια καλή βάση κατά τα άλλα για να μετατραπεί σε διεκδικητή στο Eurocup .

UPDATE: Πριν λίγες ώρες η Μονακό υπέγραψε τον Νόρις Κόουλ, προφανώς για να δώσει ώθηση στο επιθετικό της παιχνίδι. Οι τελευταίες πληροφορίες  μιλούν για αποδέσμευση του Dylan Ennis (συμφώνησε με τη Σαραγόσα). Οι Μονεγάσκοι βρίσκονται στην αγορά και για έναν F/C μιας και ο Landing Sane πιθανόν θα αποχωρήσει με επόμενο προορισμό τη Ναντέρ.

 

 

 

Ο Lukas Uleckas (1.99-G/F-1999) έφυγε το καλοκαίρι ως δανεικός από τη Ζάλγκιρις για την Prienai και αποτελεί μια περίπτωση με ενδιαφέρον, αναφορικά με τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσει τη φετινή του ευκαιρία ώστε να αποδείξει ότι μπορεί σύντομα να χτυπήσει την πόρτα της επιστροφής στο Κάουνας.

Ο 20χρονος swingman είναι ένας εξαιρετικός σουτέρ ο οποίος τηρεί τα standards της «καλής πρώτης ύλης» ώστε να αποτελέσει μελλοντικά καλό fit στο μπάσκετ που παίζουν οι πρωταθλητές Λιθουανίας. Εκτελεί εξαιρετικά από θέση και έχει την ιδιοσυγκρασία του σουτέρ ώστε να συνεχίσει να εκτελεί με πίστη ακόμα και τις βραδιές που το ποσοστό του είναι χαμηλό. Το ζητούμενο για αυτόν είναι φυσικά να μπορέσει να αναπτύξει και άλλες πτυχές του παιχνιδιού του ώστε να δημιουργήσει μια πρώιμη βάση η οποία θα του επιτρέψει να σταθεί αρχικά ως rotation player στα παρκέ της Ευρωλίγκας. Ουκ ολίγοι Λιθουανοί προπονητές βλέπουν στο πακέτο του 3&D potentials, όμως μέχρι τώρα η αδυναμία του στο κομμάτι του footwork δεν τον βοηθά ώστε να αναβαθμίσει την αμυντική του παρουσία. Το ίδιο μειονέκτημα «γράφει» μάλιστα και στην άλλη πλευρά του παρκέ όπου του λείπει η ικανότητα στη προσωπική φάση, παρότι το γεγονός ότι βλέπει γήπεδο και διαβάζει σωστά του επιτρέπουν να πασάρει ικανοποιητικά (σημαντικό πλεονέκτημα για έναν σουτέρ σήμερα).

 

Πριν δύο περίπου εβδομάδες, «πνίγηκε» στην επιθυμία του να αποδείξει πράγματα στη Ζάλγκιρις όταν και σούταρε 0/7 τρίποντα (9 πόντοι, 2/11 σουτ) στην αναμέτρηση της Prienai  με την ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Επανήλθε εχθές κάνοντας  ένα εξαιρετικό ματς απέναντι στη  Siauliai (21 πόντοι, 6/10 τρίποντα) το οποίο ίσως αποτελέσει ένα καινούργιο σημείο αναφοράς για αυτόν στη σεζόν. Αξίζει (για όσους από εσάς παρακολουθούν τη Λιθουανική λίγκα, τι λέω τώρα αλλά…) πάντως μια ματιά στην προσπάθεια του συγκεκριμένου παιδιού φέτος να αναπτύξει το παιχνίδι του. Στο Κάουνας ελπίζουν ότι μπορεί να αποτελέσει τον επόμενο Μίλακνις, ελπίζοντας ότι θα μπορέσει να φέρει και κάποια έξτρα όπλα στη φαρέτρα του, αφήνοντας πίσω τη ταμπέλα του one-dimensional παίχτη.

Στη Χολόν τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση πιστεύοντας ότι έχουν βρει τον επόμενο σπουδαίο σκόρερ της Ισραηλινής λίγκας. Ο Marcus Foster (1.91-SG-1995) είναι όντως ένας πολύ καλός σκόρερ. Είναι προφανές ότι έχει ανεπτυγμένα παραγωγικά ένστικτα και πλούσιο οπλοστάσιο από τη στιγμή που μιλάμε για ένα παιδί το οποίο μπορεί να σουτάρει πολύ αποτελεσματικά μετά από ντρίμπλα (από κάθε απόσταση), να παίξει 1on1 εκθέτοντας ακόμα και φημισμένους αμυντικούς με την ικανότητα του να ξεδιπλώνει μια σειρά από ντρίμπλες που λειτουργούν ως τεστ για την ισορροπία της άμυνας και  να χρησιμοποιήσει τα πλούσια φυσικά/αθλητικά του προσόντα για να τελειώσει στο “ζωγραφιστό” ή στο transition. Η ταχύτητα του στο χώρο (ειδικά σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου) είναι εντυπωσιακή. Συν τοις άλλοις, ο πρώην γκαρντ του Creighton είναι συνεπής αμυντικός. Θέλει δουλειά στην ομαδική άμυνα (ώστε να μάθει να ακολουθεί αυτοματοποιημένα τα rotations, δεν το κάνει τουλάχιστον ακόμα) αλλά έχει τα εργαλεία για να βελτιωθεί.

Το βασικό μειονέκτημα του Foster αφορά την απουσία playmaking στο παιχνίδι του η οποία τον καθιστά σε πολλές περιπτώσεις ευανάγνωστο. Παρότι έχει δυνατότητες στο κομμάτι της πάσας εν κινήσει (όταν παίζει κάθετα για παράδειγμα), δεν έχει αναπτύξει δημιουργικό χαρακτήρα ώστε να αποτελέσει ολοκληρωμένο περιφερειακό. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίον η επίθεση της Χολόν (βασίζεται σε 2-2 ή 3-3 συνεργασίες κυρίως) δεν είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική με αυτόν στο “κεφάλι”.O Foster σουτάρει με 55% στο τρίποντο στο BCL αλλά μόλις 22.2% στην ισραηλινή λίγκα. Είναι μόλις 24 ετών και έχει περιθώρια βελτίωσης. Παρά τα limitations που γεννάει η έλλειψη playmaking και combo skills στο παιχνίδι του, η ικανότητα του ως σκόρερ είναι σαφής και νομίζω ότι σύντομα θα τραβήξει το ενδιαφέρον ομάδων από ισχυρότερες λίγκες.

 

Ο επόμενος ηγέτης των Ιταλών;

Ο Nico Mannion (1.91-PG-2001) ξεκίνησε τις υποχρεώσεις του με τους Wildcats στο κολεγιακό πρωτάθλημα και στην Ιταλία ήδη ονειρεύονται τον επόμενο σταρ της εθνικής τους ομάδας. Ο Mannion είναι γιός του άλλοτε σταρ της Καντού, Αμερικανού Pace Mannion, και έχει Ιταλίδα μητέρα. Γεννημένος στη Σιένα (έτσι πρέπει…), μετακόμισε μετά από λίγα χρόνια στην Αμερική, αρχικά στη Γιούτα και έπειτα στο Φοίνιξ. Για το «ναι» του 5-star PG του Pinnacle High School έδωσαν μάχη προγράμματα όπως το Ντιούκ, το Βιλανόβα και το UCLA με τον ίδιο όμως να προτιμά το τοπικό Αριζόνα και τους Wildcats. Σημαντικό ρόλο στην απόφαση του έπαιξε η προσέγγιση του σπουδαίου Sean Miller ο οποίος του υποσχέθηκε πως η ομάδα θα αλλάξει στυλ παιχνιδιού (στηριζόταν στους ψηλούς τα τελευταία χρόνια) επενδύοντας σε ένα ταχύτερο μοντέλο με άξονα τα γκαρντ και πιο συγκεκριμένα τον Ιταλο-Αμερικανό PG που θα είχε το τιμόνι στα χέρια του.

Ο Mannion βρέθηκε το ’17 στην προεπιλογή της U16 Αμερικανικής εθνικής ομάδας όμως δεν πήρε θέση στο ρόστερ, κατάσταση η οποία έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να τον προσεγγίσουν και να τον εντάξουν εν τέλει στο δικό τους συγκρότημα. Μάλιστα πέρυσι στα προκριματικά, έκανε το ντεμπούτο του στην Ολλανδία (σημειώνοντας 9 πόντους) όντας ο τέταρτος νεότερος παίχτης που φοράει τη φανέλα της εθνικής Ανδρών στην ιστορία των γειτόνων. Θα πρέπει δε να σημειώσουμε ότι ο Σακέτι δέχθηκε σκληρή κριτική από μερίδα του κοινού το καλοκαίρι για την απόφαση του να κόψει τον νεαρό από το τελικό ρόστερ.

Το στυλ παιχνιδιού του θυμίζει σπουδαίους γκαρντ της ανατολικής Ευρώπης του παρελθόντος. Έχει σπουδαία έφεση στην εκτέλεση μετά από ντρίμπλα, διαβάζει καλά τις άμυνες, πασάρει σκανάροντας το γήπεδο σε σετ παιχνίδι και στο fast break. Έχει εξαιρετική αντίληψη και μπορεί να είναι αποτελεσματικός στις βραδιές που παράγει πόντους ή ακόμα και σε αυτές που είναι πιο passive. Ενώ αθλητικά δεν είναι καθόλου κακός για παίχτης τέτοιας φύσεως, υπάρχουν δεύτερες σκέψεις σχετικά με το πώς θα ανταποκριθεί στο αμυντικό κομμάτι (του λείπει η πλευρική ταχύτητα, δεν έχει καλλιεργήσει σπουδαία αμυντικά ένστικτα). Μιλάμε για ένα παιδί το οποίο η σημερινή πρόγνωση το τοποθετεί στη λοταρία του επόμενου ντραφτ… Στην Ιταλία φυσικά κάνουν όνειρα για τον Mannion (βλέποντας τη γενιά των σπουδαίων NBAers να μην έχει καταφέρει τίποτα σπουδαίο) ως τον επόμενο μεγάλο ηγέτη της εθνικής ομάδας.

Ο Προμηθέας

Ο λειτουργία και το πρόγραμμα του Προμηθέα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα όχι μόνο για τις ελληνικές ομάδες αλλά και για έναν πολύ μεγάλο αριθμό ευρωπαϊκών clubs. Με αφορμή την παρουσία του μπορεί ο καθένας πλέον να κατανοήσει το πόσο σημαντικό για έναν οργανισμό είναι να υπάρχει πρόγραμμα και (κυρίως) δέσμευση σε αυτό. Πίεση για αποτέλεσμα πάντα θα υπάρχει, αλλού μεγαλύτερη και αλλού μικρότερη. Η ίδια η ομάδα όμως μπορεί αλλάξει τη φιλοσοφία του κόσμου. Όχι , το κοινό δεν θα αλλάξει από μόνο του, ειδικά σε αυτή (τη δική μας) γειτονιά.

 

 

Πέραν αυτού, η αγωνιστική κατεύθυνση των Πατρινών είναι ένα από τα στοιχεία που ιντριγκάρουν περισσότερο. Δεν ξέρω (βασικά έχω πολλές δεύτερες σκέψεις για αυτό) εάν ο Μάκης Γιατράς θα μπορούσε να έχει ανάλογη επιτυχία σε ένα διαφορετικό περιβάλλον όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση γνωρίζει στην εντέλεια τις δυνατότητες του ρόστερ του και αυτό του δίνει τη μέγιστη δυνατότητα προσαρμοστικότητας κάθε φορά. Το αξιοθαύμαστο σε όλη αυτή τη διαδικασία ανάπτυξης είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείται η βιωματική μάθηση ως μέσο βελτίωσης του συνόλου. Η (εξαιρετική) ομάδα που πέρυσι αποκλείστηκε στους «16» του BCL (πληρώνοντας τις αδυναμίες της στα μετόπισθεν), φέτος παίζει το καλύτερο μπάσκετ στο Eurocup παρουσιάζοντας ένα εντυπωσιακά αναβαθμισμένο αμυντικό αποτέλεσμα. Ο Προμηθέας είναι 3&D σύνολο, «βασιλιάς» στο small ball, βασίζεται στο spacing, την έξτρα πάσα και την περιφερειακή εκτέλεση, δουλεύει μέσα από συνεργασίες, έχει ταχύτητα ανάπτυξης και εκτέλεσης, είναι συμπαγής στην άμυνα. Αυτά τα γνωρίσματα ταυτίζονται με τις τάσεις που έχουν επικρατήσει άλλωστε και στο παγκόσμιο μπάσκετ. Είναι ένας από τους λόγους που αυτή η ομάδα παρουσιάζει όμορφο θέαμα. Αλλά εκτός αυτού και ανεξάρτητα από τη δεδομένη ποιότητα των μονάδων του, παίζει «μπάσκετ υπεροχής» εδώ και μια διετία ακόμα και στις πιο δύσκολες έδρες της «φυσικής», τακτικά ανεπτυγμένης ελληνικής λίγκας.

 

 

Υ.Γ: H διαφορετικότητα της ματιάς του Ρικ Πιτίνο στη δεξαμενή δεξιοτήτων των αθλητών της Εθνικής ομάδας αλλά και στον τρόπο λειτουργίας αυτής εκτός παρκέ σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό και τη fundamental φιλοσοφία του, ίσως είναι ότι καλύτερο μπορούσε να συμβεί στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αυτή τη στιγμή. Το παιχνίδι της FIBA είναι πολύ ιδιαίτερο και η διαδρομή μέχρι το επιτυχημένο αποτέλεσμα συνιστά μια πολύ σύνθετη κατάσταση. Δεν έχουμε εδώ ακόμα μια “Φρατέλο-Ουκρανία” περίπτωση. Πιστεύω ότι ο κόουτς είναι πολύ ευφυής ώστε να καταλάβει πως πρωτίστως πρέπει να σεβαστεί εμπράκτως την παράδοση και την ιδιαίτερη αύρα που κουβαλάει αυτή η ομάδα πριν περάσει το όλο εγχείρημα από το δικό του μοναδικό  φίλτρο.

 

Υ.Γ1: Στους Ολυμπιακούς Αγώνες αναμένεται πανστρατιά για την TEAM USA όμως κατά τη γνώμη μου ένας από τους παίχτες με τους οποίους οφείλει να ξεκινήσει τη στελέχωση της αυτή η ομάδα θα πρέπει να είναι ο Devin Booker. Ο τύπος μπορεί να «σκοτώσει» οποιονδήποτε στο FIBA με τρόπο που δεν μπορούν να το κάνουν πιο “φτασμένοι” super stars του ΝΒΑ. Αυτό.

Υ.Γ2: Στις αρχές Δεκέμβρη πέρυσι είχαμε παρουσιάσει τον Ηassan Martin (2.01-F/C-1995). Ο Αμερικανός κάνει τη διαφορά για την Buducnost στην Αδριατική λίγκα και εχθές ήταν το κλειδί της πρώτης της νίκης στο Eurocup. Ο Martin έγραψε 18 πόντους (7/10 FG), 7 ριμπάουντ, 3 κλεψίματα και 4 τάπες απέναντι στη Τρέντο. Έχει 12.0 πόντους (66.1% στα δίποντα), 7.6 ριμπάουντ, 1.7 κλεψίματα και 2.0 μπλοκ στη διοργάνωση μέχρι τώρα.

 

Υ.Γ3: “You have no choices about how you lose, but you do have a choice about how you come back and prepare to win again”.

Pat Riley