Τα Highlands & τα Lowlands

Ένα ταξίδι από τα Lowlands στα Highlands και αντίστροφα για πολλές ομάδες της Ευρωλίγκας περιελάμβανε η πρώτη εβδομάδα διπλών παιχνιδιών της φετινής σεζόν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι «αιώνιοι» της χώρας μας οι οποίοι βίωσαν το σκωτσέζικο ντους στο πετσί τους. Το Hoopfellas αναλύει…

 

 

H πρώτη εβδομάδα διπλών παιχνιδιών αποτελεί παρελθόν για τη φετινή σεζόν στην EL, με τις ελληνικές ομάδες να διανύουν την απόσταση μεταξύ ζενίθ και ναδίρ (και αντίστροφα) μέσα σε μερικές ημέρες, βιώνοντας την αίσθηση του σκωτσέζικου ντους. Η Ευρωλίγκα των Lowlands και των Highlands (ναι, είμαι μεγάλος φαν της συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής) και η σημασία της διαχείρισης των επιτυχιών και των απογοητεύσεων συνιστούν μια πραγματικότητα. Ο Νοέμβρης προμηνύεται “καυτός” για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν μια σειρά προκλήσεων πριν το δικό τους, μεγάλο ντέρμπι, τις πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη.

Ας προχωρήσουμε όμως στην αξιολόγηση μας.

Ο Παναθηναϊκός

 

 

Ο Παναθηναϊκός (3-3) είχε διαστήματα καλού μπάσκετ στα 80 αγωνιστικά λεπτά αυτής της εβδομάδας απέναντι σε ομάδες υψηλού επιπέδου εμφανίζοντας σημάδια βελτίωσης στην προσπάθεια του να πλησιάσει στο ζητούμενο του «μπάσκετ της ισορροπίας». Όμως ήταν πολύ κακός στο δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης με τη Χίμκι, όταν και κλήθηκε να σπάσει τα μέχρι τώρα αγωνιστικά του όρια για να πάρει ένα σπουδαίο διπλό. Ήταν σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα εβδομάδα της χρονιάς μέχρι τώρα μιας και το crash test με τις αυτές ομάδες χρησίμευσε για την εξαγωγή σημαντικών συμπερασμάτων, αναφορικά με το status των πρασίνων στη παρούσα φάση.

Πάμε να δούμε τι κρατήσαμε λοιπόν…

-Μετά από έξι αγωνιστικές, το «τριφύλλι» τρέχει την τρίτη πιο αποτελεσματική επίθεση της διοργάνωσης παράγοντας σπουδαία νούμερα σε κατηγορίες-κλειδιά, τα οποία προσφέρουν ενθαρρυντικά σημάδια στην προσπάθεια πρόγνωσης της επιθετικής του συμπεριφοράς σε βάθος χρόνου. Ο Παναθηναϊκός δεν παίζει κάτι εξεζητημένο ή σύνθετο αναφορικά με την αναπτυξιακή διαδικασία που χρησιμοποιεί. Θα έλεγα μάλιστα ότι από την επιθετική του έκφραση απουσιάζουν κομμάτια τα οποία στο σύγχρονο μπάσκετ αποτελούν «κεφάλαια» όπως οι off screen-δράσεις για περιφερειακή εκτέλεση και η έμφυτη ικανότητα παραγωγής στα close outs. Όμως είναι πολύ πρακτικός σε αυτό που παρουσιάζει. Εκτελεί συγκεκριμένα πράγματα αλλά το κάνει πολύ αποτελεσματικά, αξιοποιώντας την παρουσία του καλύτερου playmaker της διοργάνωσης στο τιμόνι του και κυρίως την ικανότητα αυτού να παίζει σε συνέχεια (και ανεξάρτητα από το καθεστώς πίεσης) τους συμπαίχτες του στα δυνατά τους σημεία.

 

Το μυαλό του Καλάθη είναι ο πιο δυνατός μυς στην επίθεση των πρασίνων. Γιατί  Floor general δεν είναι μόνο αυτός που μπορεί να γράψει απλά μεγάλο αριθμό στις τελικές πάσες αλλά (κυρίως) αυτός που γνωρίζει τον τρόπο να αναμείξει στο παιχνίδι και να ζεστάνει τους συμπαίχτες του, υποδεικνύοντας κάθε φορά με μια του απόφαση (χωρίς αυτή απαραίτητα να μεταφραστεί σε ασσίστ)  το πρόσωπο το οποίο θα εκτελέσει, τον χρόνο και το σημείο που λάβει μέρος η δράση.

 

Η πρώτη μικρή νίκη των πρασίνων λοιπόν στο ξεκίνημα της σεζόν αφορά τη μέχρι τώρα εικόνα τους στο επιθετικό κομμάτι, η βελτίωση στο οποίο αποτελούσε βασικό ζητούμενο εδώ και αρκετά χρόνια στο ΟΑΚΑ. Μην ξεχνάτε (το έχουμε υπογραμμίσει στο παρελθόν σε σχετικές αναρτήσεις) ότι στη θητεία του Ομπράντοβιτς, το βασικό διαχρονικό γνώρισμα εκείνων των σπουδαίων ομάδων ήταν το πολύ υψηλό επιθετικό efficiency (και σε δεύτερη φάση η άμυνα στην οποία τα σύνολα του Ζοτς συνήθως ανέβαζαν ρυθμούς στο δεύτερο μισό της σεζόν).

 

Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει αυτό το πληθωρικό επιθετικό υπόβαθρο (οι ομάδες του Ζοτς όπως π.χ οι Σπερς του Πόποβιτς στην Αμερική, μπορούσαν να αλλάζουν κατεύθυνση ως προς τον τρόπο ανάπτυξης τους, περνώντας από τη πλατφόρμα της συνεργασίας σε αυτήν της προσωπικής φάσης ανάλογα με την κατεύθυνση που επιλεγόταν κάθε φορά). Ούτε ο επιθετικός του ιστός μοιάζει με αυτούς συνόλων που θαυμάσαμε για τον fundamental τρόπο ανάπτυξης και εκτέλεσης τους τα τελευταία χρόνια (Ζάλγκιρις, Φενέρ πέρυσι, Άλμπα, Μπάμπεργκ παλαιότερα), η παραγωγική διαδικασία των οποίων στηριζόταν στο «σύστημα» και όχι στα πρόσωπα, εξ ου και η ροή που διατηρούσαν ανεξάρτητα από το ποιος βρίσκεται στο παρκέ (για παράδειγμα στον φετινό Παναθηναϊκό το pace πέφτει όταν ο Καλάθης βρίσκεται στον πάγκο και η ομάδα γίνεται σαφώς πιο στατική και προβλέψιμη). Δεν υπάρχει όμως μόνο μια οδός για να φτάσει κάποιος στο υψηλό επιθετικό efficiency. Αυτό είναι δεδομένο.

Η Dribble Hand Off ανάπτυξη στη βάση της Horns που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι πράσινοι (τους έχει απογαλακτίσει από την επιμονή στις PnR δράσεις) για να βάλουν τον Ράις με το αριστερή ντρίμπλα στον άξονα συνεχίζει να παράγει για την ομάδα.

 

Το “Fist Out” που περιλαμβάνει την Bulldog δράση (ball screen ψηλά στον ίδιο χρόνο με cross screen στη τελική γραμμή για 1on1 του Τόμας στο low post) ή το Dribble Push του Καλάθη για τον Φριντέτ που οδηγεί σε Weak side Staggered για τον δεύτερο, είναι plays καλά δουλεμένα που στοχεύουν να «γεννήσουν» σκορ στα πρώτα δευτερόλεπτα μιας σετ επίθεσης, πατώντας στα δυνατά στοιχεία των προσώπων που αναμειγνύονται στη συνεργασία.

Στα τελευταία ματς ο Παναθηναϊκός έχει προσπαθήσει και εν τέλει καταφέρει να μειώσει τον αριθμό λαθών του, πολλά από τα οποία αποτελούσαν παράγωγο της περιόδου γνωριμίας του Καλάθη με τα νέα αποκτήματα της ομάδας και αφορούσαν κυρίως τον συγχρονισμό. Μετά από τον πρώτο μήνα της σεζόν, οι πράσινοι είναι πρώτοι σε AST/TO Ratio στη διοργάνωση (1.7), στοιχείο-παράσημο για ένα ελληνικό σύνολο και την επιθετική του λειτουργία. Το ζητούμενο για τους πράσινους είναι αυτό που είχαμε θέσει στο τραπέζι πριν την έναρξη της σεζόν. Η εύρεση ισορροπίας (αναφορικά με το performance τους σε άμυνα και επίθεση) εντός αυτού του νέου πλαισίου επίθεσης το οποίο στοχεύει να επιταχύνει τον ρυθμό ανάπτυξης και εκτέλεσης της ομάδας. Όπως είδαμε και στη Μόσχα, εκεί ακόμα υπάρχει πρόβλημα.

 

Ο Παναθηναϊκός χάνει τεράστιο ποσοστό των αμυντικών ριμπάουντ πριν τη διεκδίκηση

Το παιχνίδι στην Arena Mytishchi  αποτέλεσε μια πολύ πειστική «πληροφορία» για το μέγεθος συγκεκριμένων αδυναμιών των πρασίνων μέχρι τώρα στη σεζόν. Αναφέρομαι φυσικά στις ίδιες στις οποίες στεκόμαστε από το ξεκίνημα της χρονιάς και η διαχείριση τους θα καθορίσει τις πιθανότητες διάκρισης της ομάδας όσο προχωράμε.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι στη παρούσα φάση (και άσχετα με τον αναμφίβολα πολύ σημαντικό παράγοντα της έδρας), πάντα με βάση τα μελανά σημεία του παιχνιδιού των πρασίνων, η Χίμκι αποτελούσε δυσκολότερο ματσάρισμα για αυτούς σε σχέση με την (πιο ποιοτική κατά τη γνώμη μου) Αναντολού. Ο λόγος είναι απλός. Οι Τούρκοι –οι οποίοι πέρυσι αποτέλεσαν την καλύτερη shooting team της διοργάνωσης μαζί με τη Φενέρ- φέτος δεν σουτάρουν καθόλου καλά από την περίμετρο και εκτός των άλλων είναι ένα σύνολο που δεν διακρίνεται για την αποτελεσματικότητα του στο επιθετικό ριμπάουντ (βασίζεται πολύ στο κάθετο παιχνίδι των γκαρντ του και δεν στέλνει παίχτες στο επιθετικό ριμπάουντ γιατί ο συνδυασμός των δύο θα δημιουργούσε άσχημη συνθήκη για την transition άμυνα). Πρόκειται για τους δύο τομείς που πονάει η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη.

Η Χίμκι αντίθετα μπορούσε να χτυπήσει την ελληνική άμυνα εκεί. Η εικόνα στη μάχη των ριμπάουντ είναι αρκετή για να σκορπίσει την απόλυτη σιωπή. Μια πιο προσεκτική ματιά στο πρόβλημα των πρασίνων στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ, μας βοηθάει να εντοπίσουμε τη ρίζα του. Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός χάνει μεγάλο μέρος των διεκδικήσεων αυτών, στο έδαφος. Έχει ηττηθεί στην πραγματικότητα πριν καν τη διεκδίκηση. Οι παίχτες του δεν διαβάζουν σωστά τα Box-outs. Πολύ συχνά δεν δημιουργούν αυτοί (οι αμυνόμενοι δηλαδή, είναι πολύ σημαντικό αυτό) την πρώτη επαφή με το αντίπαλο κορμί ενώ συχνά έχουν λάθος αποστάσεις (δεν βρίσκονται ανάμεσα στον αντίπαλο και το καλάθι αλλά πολύ πιο κοντά στο ένα ή το άλλο σημείο αναφοράς).

Ο Αργύρης Πεδουλάκης επέλεξε να ξεκινήσει τον Βουγιούκα στο «5», λαμβάνοντας υπόψη του ότι με αυτόν στο παρκέ οι δείκτες της ομάδας στο αμυντικό ριμπάουντ εμφανίζουν άνοδο. Δυστυχώς η συνολική διαχείριση των σχημάτων τροφοδότησε μια σειρά εξελίξεων στην πράσινη άμυνα με το αποτέλεσμα που όλοι είδαμε. Ο Παναθηναϊκός έχει αυτή τη στιγμή στο ρόστερ του αρκετούς παίχτες αδύναμους στο κομμάτι της ατομικής άμυνας. Η έλλειψη επαρκούς επικοινωνίας όμως είναι αυτή που δυσχεραίνει την κατάσταση. Έχουμε δει στο παρελθόν παραδείγματα ομάδων με πλήθος αδύναμων αμυντικών μονάδων να εμφανίζουν καλές αμυντικές επιδόσεις έχοντας καταφέρει να αναπτύξουν συνοχή στα μετόπισθεν, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη Μπαρτσελόνα του Ιβάνοβιτς (που ετοίμασε το έδαφος για τη σπουδαία αμυντική δουλειά του Πασκουάλ).

Η Χίμκι στήνει guard to guard screening actions (απάντηση στο overplay του Καλάθη στον Σβεντ) και απομονώνει το δίδυμο Φριντέτ-Βουγιούκα με σαφή προσανατολισμό. Straight επίθεση του Σβεντ ή (εφόσον έρθει βοήθεια στο dribble drive) πάσα στην αδύναμη πλευρά η οποία θα ενεργοποιήσει τα αδύναμα rotations της ελληνικής άμυνας. Ο Παναθηναϊκός δέχεται από το ξεκίνημα της σεζόν πολλά σουτ ακριβώς κατά τη μετακίνηση της άμυνας του. Όταν ο πάγκος των φιλοξενουμένων κατευθύνθηκε στο switching (για να αποφύγει το πρόβλημα που δημιουργούσε η συχνή ενεργοποίηση των rotations ) φάνηκε ότι δεν είναι ακόμα αρκετά πειθαρχημένος στην προσέγγιση του (έδινε υπερβολικά εύκολα π.χ αλλαγές με τον Φριντέτ σε δυσμενή θέση στο low post χωρίς ιδιαίτερο λόγο) ενώ όταν κουράστηκε ο Καλάθης έπεσε και το οχυρό του triple switch.

Eίναι προφανές πλέον ότι ένα βασικό πρόβλημα των πρασίνων αφορά την απουσία ψηλού ο οποίος θα μπορέσει να «παγώσει» στιγμιαία την ντρίμπλα του χειριστή στο Flash που προπορεύεται του recover, μετά το ball screen. Στις αλλαγές ψηλά, ακόμα και οι πιο γρήγορη ψηλοί της ομάδας στερούνται πλευρικής ταχύτητας και έχουν συχνά λάθος τοποθετήσεις μένοντας πίσω ακριβώς γιατί δεν έχουν το agility να ακολουθήσουν.

 

Έχω την αίσθηση ότι σε αυτό το σημείο  ο πάγκος των πρασίνων πρέπει να στραφεί σε μια εξίσου -με την αντίστοιχη επιθετική- πρακτική προσέγγιση στα μετόπισθεν. Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι με την έλλειψη ενός ψηλού με ευχέρεια στη περιφερειακή άμυνα θα δέχεται σουτ μετά από ball screens, οφείλει να μάθει να ζει με αυτό και να κερδίζει.

Με αυτόν στο παρκέ ο @paobcgr έπιασε την καλύτερη αμυντική του επίδοση (DRAT: 65.6), κλειδώνοντας το ριμπάουντ (Def True Reb Ratio: 23.5) & μαζί τη νίκη.

Στη παρούσα φάση, ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη τον Παπαγιάννη και ο Παπαγιάννης τον Παναθηναϊκό. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. pic.twitter.com/KKd9hWR6ei

— Hoopfellas.gr (@Hoopfellas_gr) November 1, 2019

Πρωτίστως, οφείλει να δημιουργήσει την καλύτερη δυνατή συνθήκη για να διασφαλίσει το αμυντικό ριμπάουντ. Κοιτάζοντας δε, το συνολικό performance ομάδας και στις δύο πλευρές του παρκέ, νομίζω ότι δύο είναι οι «προσαρμογές» που μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός ενόψει της συνέχειας.

-Να αγαπήσει λίγο παραπάνω τις Big lineups του. Σχήματα με τους Ουάιλι-Τόμας στη frontcourt είναι light ακόμα και εάν συμπληρώνονται από το μέγεθος των Καλάθη-Παπαπέτρου. Μήτογλου ή Μπέντιλ (δείχνει ότι αρχίζει να «λύνεται», μπορεί να προσφέρει) δίπλα στον Ουάιλι και φυσικά Παπαγιάννης δίπλα στον Τόμας. Στο διάστημα της αναμέτρησης με την Εφές που οι γηπεδούχοι παρέταξαν σχήμα με τους δύο PGs, Καλάθη και Ράις («επέστρεψε» αυτή την εβδομάδα, αρκετά καλός την Πέμπτη) και δύο εκ των Παπαπέτρου (άλλη μια «επιστροφή, 10.7 πόντοι με 13/22 σουτ στα τελευταία 3 ματς)-Τζόνσον-Τόμας δίπλα στον Παπαγιάννη, έγραψαν plus/minus +16. Είπαμε πριν ξεκινήσει η σεζόν ότι όπως είναι δομημένο το φετινό ρόστερ, ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να μην βελτιώσει (με κάθε κόστος) τον 22χρονο σέντερ και τον Μήτογλου.

 

-Να εστιάσει με μεγαλύτερη συχνότητα στις off screen-επιθετικές δράσεις. Το να δουλεύεις τέτοιες καταστάσεις περισσότερο στην προπόνηση σου, αυτομάτως θα σε βοηθήσει –εκτός του να προσθέσεις ένα ακόμα όπλο στη παραγωγική σου διαδικασία-να γίνεις και καλύτερη αμυντική ομάδα (σε αντίστοιχες δράσεις μέσα από την τριβή της προπόνησης), γνωρίζοντας καλύτερα τις δυνατότητες σου στα μετόπισθεν.

Ο Παναθηναϊκός πλέον υποδέχεται τις Βαλένθια και Άλμπα Βερολίνου τις δύο επόμενες αγωνιστικές στην Αθήνα πριν ξεκινήσει το ταξίδι στον Βορρά για να αντιμετωπίσει εκτός έδρας τις Μπάγερν και Ζάλγκιρις, κλείνοντας μια κρίσιμη πεντάδα αγώνων με την Μπασκόνια στο ΟΑΚΑ. Ο Νοέμβρης προμηνύεται καυτός…

 

 

Extras: An unpopular opinion: Περίμενε τον Παππά, παίξε τον Μπράουν.

Πριν την εβδομάδα διπλών παιχνιδιών αναφερθήκαμε συγκεκριμένα στο αμυντικό πρόβλημα του backcourt των πρασίνων.

«Σαφέστατα δε, σε επίπεδο προσώπων, λείπει σήμερα από τον Παναθηναϊκό το «δεύτερο μεγάλο κορμί στο backcourt, δίπλα στον Καλάθη» που ζητούσε ο Πιτίνο πέρυσι. Ο Σον Κιλπάτρικ μπορεί να μην έπιασε πέρυσι επιθετικά τα standards που περίμεναν οι πράσινοι από αυτόν όμως στα μετόπισθεν δημιούργησε ίσως το καλύτερο αμυντικό backcourt της διοργάνωσης δίπλα στον ηγέτη του Παναθηναϊκού».

Αυτή τη στιγμή κατά τη ταπεινή μου γνώμη, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να παίξει ένα και μόνο χαρτί. Παίχτες υπάρχουν εκεί έξω και θα υπάρχουν πάλι σε δύο μήνες. Αλήθεια όμως, εξαντλήθηκαν τα περιθώρια να βρεθεί λύση εκ των έσω; Τόσο εύκολα; Οι πράσινοι έχουν δύο περιφερειακούς στο ρόστερ (πριν των τριών όπως δήλωσε ο κόουτς) με μέγεθος και αμυντική ικανότητα, με την προοπτική να βοηθήσουν παίζοντας δίπλα στον Καλάθη. Και από τη στιγμή που ο Παππάς χρειάζεται τον χρόνο του, δεν έχουν άλλη λύση από το να ρίξουν τον Μπράουν στα βαθιά. Ο Αμερικανός πρέπει να συρθεί στα «χαρακώματα» για να διερευνηθούν οι πιθανότητες του εντός του rotation. Έχει καλά στοιχεία (καλύτερα από πολλούς που συζητιούνται ως πιθανοί στόχοι εκεί έξω) και θέλει χρόνο γιατί είναι ρούκι. Δεν έχει πάρει καν την ευκαιρία του και ελπίζω η αλλαγή ξένου στην εγχώρια λίγκα να είναι ένα καμπανάκι. Ο ίδιος δε, θα πρέπει να κατανοήσει το μέγεθος αυτής ακριβώς της ευκαιρίας που του έχει δοθεί από το καλοκαίρι και να μην είναι τόσο cool… Εκτιμώ ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να παίξει το χαρτί της εσωτερικής λύσης πρώτα (με την επιστροφή Παππά και την ενεργοποίηση του Μπράουν) πριν στρέψει το βλέμμα του στην αγορά.

 

Ο Ολυμπιακός

O Oλυμπιακός (2-4) βίωσε στο απόλυτο τη διαδρομή από το ζενίθ στο ναδίρ την εβδομάδα που μας πέρασε. Τον αναπάντεχο θρίαμβο της ομάδας στη Μόσχα ακολούθησε η κατάρρευση του δευτέρου ημιχρόνου στην εντός έδρας αναμέτρηση με την Μακάμπι η οποία «έπνιξε» τους γηπεδούχους αποδίδοντας υψηλού επιπέδου μπάσκετ. Οι Ισραηλινοί του Γιάννη Σφαιρόπουλου με την λειτουργία τους και στις δύο πλευρές του γηπέδου ουσιαστικά υπέδειξαν στον Ολυμπιακό την απόσταση που έχει σήμερα να διανύσει για να καταστεί κάποια στιγμή αληθινά ανταγωνιστικός.

Πάμε να φιλτράρουμε τα 80 αγωνιστικά λεπτά των ερυθρολεύκων παραθέτοντας τις σημειώσεις…

-Στην πραγματικότητα, οι ερυθρόλευκοι στη Μόσχα εκμεταλλεύτηκαν τη συνθήκη που δημιουργήθηκε στο παρκέ μέσα από τη ροή της αναμέτρησης, παίζοντας πολύ έξυπνα τον ρόλο του outsider χωρίς όμως να πείσουν ότι περπατούν το μονοπάτι της αργής μεν αλλά μεθοδικής βελτίωσης. Για αυτό και η καλή τους απόδοση σε σημαντικούς τομείς του παιχνιδιού δεν έμοιαζε να έχει τη μορφή «κατάθεσης» στον δρόμο για τη δημιουργία «κεφαλαίου» αλλά αντίθετα συνοδευόταν από τον μανδύα της «αρπαχτής». Ο Ολυμπιακός το βρήκε μπροστά του και το πήρε. Δούλεψε πολύ σε αυτά τα σαράντα λεπτά του στο παρκέ όμως η συνθήκη που δημιούργησε δίνει την αίσθηση ότι η εξαιρετική του παρουσία δεν είχε σημαντικό εργασιακό υπόβαθρο όντας προϊόν μιας προγραμματισμένης αναπτυξιακής διαδικασίας για το σύνολο.

Οι ερυθρόλευκοι υπέταξαν εκτός έδρας τους πρωταθλητές Ευρώπης έχοντας 10 τελικές πάσες, 30.4% στο τρίποντο και 68% στις προσωπικές. Πήραν αυτή τη μεγάλη νίκη (ελπίζω όχι τη μεγαλύτερη της σεζόν) γιατί:

* Έβγαλαν στο παρκέ σε μεγάλο βαθμό τα συγκεκριμένα, δυνατά στοιχεία που είχε στο μυαλό του το staff όταν οικοδομούσε αυτό το σύνολο στην off season.

(1)Έλεγξαν τις μάχες του ριμπάουντ και overall πάνω από το καλάθι, δίνοντας την αίσθηση σχεδόν σε ολόκληρη την αναμέτρηση ότι έχει το πάνω χέρι στο «ζωγραφιστό» με την παρουσία των Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ.

 

(2)Πήραν τόνους ενέργειας από τους Αμερικανούς παίχτες του οι οποίοι έμοιαζαν να βρίσκονται σε on a mission mode. Το δίδυμο Πολ-Τσέρι (+13 & +14 σε όρους plus/minus αντίστοιχα) έκανε το καλύτερο του παιχνίδι με τα ερυθρόλευκα, ο Πάντερ έσταζε δηλητήριο βγάζοντας ανταγωνιστικό χαρακτήρα και ο Ρούμπιτ έδωσε πολλές λύσεις στη ρακέτα υποστηρίζοντας με τη μαχητικότητα του το small ball του Κεμζούρα στη second unit. Αυτό ήταν ένα σημαντικό στοιχείο της αναμέτρησης καθώς όταν οι δύο πάγκοι πήγαιναν βαθύτερα στο rotation τους, η πρόγνωση έλεγε ότι οι Ρώσοι θα έχουν το πλεονέκτημα.

* Έπαιξαν εξαιρετική άμυνα στον άξονα διαφυλάσσοντας την καρδιά της ρακέτας τους από το penetration των περιφερειακών της ΤΣΣΚΑ. Αυτός ήταν ένας από τους κυρίως λόγους που η ΤΣΣΚΑ (42.2% στο τρίποντο μετά από έξι αγωνιστικές) σούταρε άσχημα από την περίμετρο. Με τους Τζέιμς  και Χίλιαρντ η «αρκούδα» διαθέτει στο οπλοστάσιο της elite slashing (δύο από τους καλύτερους slashers στην Ευρώπη) το οποίο της δίνει την δυνατότητα να παράγει καλό περιφερειακό σουτ όταν οι άμυνες παραδίδονται στο overhelping για να αναχαιτίσουν το ρήγμα που δημιουργούν τα guards. Οι ομάδες που θα καταφέρουν να κλειδώσουν τον άξονα στην επίθεση της ΤΣΣΚΑ αναγκάζοντας την να δουλέψει off ball για να παράγει εκτέλεση (ένας από τους λόγους που ο Στρέλνιεκς δεν έχει αξιοποιηθεί ακόμα), θα είναι σε θέση να της δημιουργήσουν προβλήματα.

* Ευνοήθηκαν από τη συγκυρία των τραυματισμών των Κλάιμπερν και Χάκετ (φυσικά και ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε πρόβλημα με τον Παπανικολάου, ευτυχώς όχι τόσο σοβαρό) οι οποίοι αποτελούν τα δύο πιο δυνατά χαρτιά του Ιτούδη στη συνεχή προσπάθεια της ομάδας του να μετατρέψει την άμυνα σε επίθεση ανοιχτού γηπέδου. Οι Ρώσοι (ένα από τα πιο αθλητικά σύνολα στη διοργάνωση) έχασαν τη μάχη σε φυσικό επίπεδο χωρίς τους δύο αυτούς παίχτες και δεν μπόρεσαν να πιέσουν την ελληνική ομάδα για να παράγουν fast break-καταστάσεις. Eκτός αυτού (και της δεδομένης ποιότητας τους φυσικά), οι Χάκετ και Κλάιμπερν είναι η επιτομή των “Energy Guys” οι οποίοι τραβούν το κάρο από τη λάσπη για ένα σύνολο-φαβορί στις βραδιές που φαίνεται ότι στραβώνουν. Η ΤΣΣΚΑ πιθανόν θα κινηθεί για παίχτη στα φόργουορντ.

-O Ολυμπιακός ενεργοποίησε επιθετική άμυνα στα PnR που έτρεχε ο Τζέιμς, παίζοντας στα όρια του trapping σε ένα σημαντικό κομμάτι της αναμέτρησης και με front the post προσέγγιση στη πίσω γραμμή. Τα rotations του δεν ήταν αυτοματοποιημένα (συχνά ξεκινούσαν να ξετυλίγονται με μειονέκτημα ενός χρόνου) αλλά εκτελούνταν με φανατισμό. Ειδικά ο Πολ (16.0 πόντοι, 5.5 ριμπάουντ και 13 επισκέψεις στη γραμμή των προσωπικών -με 10 εύστοχες βολές- την εβδομάδα που μας πέρασε) κατέθεσε πολύ υψηλό επίπεδο ενέργειας και στις δύο πλευρές του παρκέ, παρασύροντας τους συμπαίχτες του.

Το είδα καμία δεκαπενταριά φορές για να το χορτάσω…

Το ίδιο ισχύει και για το κερασάκι στη τούρτα που έβαλε ο Βασίλης Σπανούλης. Αυτές οι «υπενθυμίσεις» των μεγάλων παιχτών (όταν στη καριέρα τους έχουν πλέον αφήσει πίσω την κορυφή του βουνού) είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που γεννάει η καθημερινότητα του αθλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

 

Ομάδα χωρίς αγωνιστική κατεύθυνση αυτός ο Ολυμπιακός

Με τον Πολ ο κόουτς Κεμζούρα ενεργοποίησε trapping για να αναχαιτίσει mismatches σε καταστάσεις απομόνωσης στη περίμετρο απέναντι στη Μακάμπι όμως εκεί το αποτέλεσμα δεν ήταν ιδιαίτερα καλό. Η ύπαρξη πολλών, εναλλακτικών πηγών δημιουργίας των Ισραηλινών (έπαιξαν αρκετά με δύο PGs όπως συνηθίζουν να κάνουν φέτος, είχαν επίσης εστίες playmaking στους Μπράιαντ και Κάσπι) αλλά και το σταθερό σημείο αναφοράς που διατηρούσαν στο low post (ώστε να σπάσουν την πίεση ψηλά) λειτούργησε ανασταλτικά στην προσπάθεια της ελληνικής άμυνας.

 

 

 

Η Μακάμπι είναι μια από τις πιο καλοδουλεμένες ομάδες για την εποχή που διανύουμε στη διοργάνωση και στο Φάληρο παρέδωσε μαθήματα μπάσκετ. Έδειξε γιατί διαθέτει την καλύτερη άμυνα στην Ευρωλίγκα μετά από έξι αγωνιστικές, «πνίγοντας» την επίθεση των γηπεδούχων με τις εξαιρετικές  2on2 συνεργασίες της στα μετόπισθεν απέναντι στις ball screen-δράσεις των ερυθρολεύκων. Δεν είναι τυχαίο ότι η «ομάδα του λαού» κατεβάζει στο πάτωμα τα ποσοστά των αντιπάλων εκτελέσεων κοντά στο καλάθι, προστατεύοντας το ζωγραφιστό της καλύτερα από κάθε άλλη άμυνα. Ο κόουτς Σφαιρόπουλος φημίζεται άλλωστε για την ικανότητα του να χτίζει αυτό που ορίζεται ως interior defense. Η τριάδα των ψηλών της (Μπλακ-Χάντερ-Έησι) ξέρει να διατηρεί τις αμυντικές θέσεις και τον χώρο της στο low post πολύ αποτελεσματικά παράγοντας εξαιρετικούς δείκτες αμυντικού rebounding, κατάσταση η οποία σε συνδυασμό με τον τρόπο που η ισραηλινή άμυνα πιέζει (κυρίως off ball) και μπαίνει στις γραμμές πάσας στο μισό γήπεδο, παράγει ευκαιρίες για transition επίθεση. Ο Ολυμπιακός δέχθηκε 22 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο από τη Μακάμπι, αδυνατώντας να ελέγξει τη μπάλα κατά τη μετάβαση της στο δεύτερο μισό.

Η δύναμη της εικόνας είναι τέτοια που βάζει στο κλίμα άμεσα ακόμα και το πιο απαίδευτο μάτι…

Όταν χρειάστηκε δε να τελειώσει τη δουλειά, η φιλοξενούμενη ομάδα ακούμπησε σε two-man game απομονώνοντας συγκεκριμένες αμυντικές συνεργασίες στην ελληνική άμυνα.

Μετά τον πρώτο μήνα της σεζόν, ο Ολυμπιακός  είναι ένα σύνολο χωρίς σαφή αγωνιστική κατεύθυνση. Η απουσία ταυτότητας από το παιχνίδι του είναι προφανής. Δεν στεκόμαστε στο επίπεδο των συνεργασιών ή των εκτελέσεων συγκεκριμένων δράσεων αλλά για κάτι πολύ πιο σημαντικό. Οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν μέχρι τώρα σταθερές για να οικοδομήσουν ένα αγωνιστικό στυλ. Θα ήταν πολύ πιο ενθαρρυντικό εάν βλέπαμε μια τάση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ακόμα και εάν το execution βρισκόταν σε χαμηλό επίπεδο.

Στα δύο ματς της περασμένης εβδομάδας το βαρύ χαρτί της φετινής ομάδας, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, πήρε συνολικά 4 σουτ. Δύο προσπάθειες στη Μόσχα και άλλες δύο στο Φάληρο (συν δύο βολές). Σκεφτείτε λίγο το μέγεθος του προβληματισμού που δημιουργείται σε μια περίοδο όπου οι ερυθρόλευκοι προσπαθούν να κάνουν restart…

 

O Oλυμπιακός πρόσθεσε δύο καινούργιους παίχτες προσδοκώντας να αλλάξει την εικόνα του άμεσα με την εύρεση καινούργιων «σταθερών» σε επίπεδο προσώπων και σε διαφορετικά κομμάτια του παιχνιδιού.

 

Ο Τέιλορ Ρότσεστι (1.85-PG-1985) είναι ένας αθλητής με σημαντική εμπειρία σε αυτό το επίπεδο. Οι παλαιότεροι αναγνώστες θα θυμούνται ότι αποτέλεσε για χρόνια έναν από τους γκαρντ που άρεσαν στη σελίδα μας. Για χρόνια, πριν… χρόνια (το δεύτερο μισό της φράσης θα σας βοηθήσει στην κατανόηση του νοήματος). Πλέον βρίσκεται στα 34 του. Ζητούσε μια ευκαιρία να επιστρέψει στη μεγάλη σκηνή και οι ερυθρόλευκοι του την έδωσαν τώρα που η τιμή του ήταν πιο χαμηλή. Παρότι πλέον η ηλικία έχει αρχίσει και γράφει στο παιχνίδι του, μπορεί να προσφέρει δεδομένης της σύνθεσης αλλά και της ποιότητας του backcourt των Πειραιωτών τη προκειμένη στιγμή. Φέρνει instant scoring, καλό περιφερειακό σουτ (ειδικά μετά από ντρίμπλα) ενώ είναι σε θέση να δει και να εκτελέσει πάσες που κανείς γκαρντ του Κεμζούρα (πλην του Σπανούλη φυσικά) δεν είναι σε θέση να το κάνει. Έχει ποιότητα αλλά και λιγότερες δυνάμεις σε αυτή τη φάση της καριέρας του. Στο λιμάνι ελπίζουν ότι στο πρόσωπο του Τεξανού PG θα βρουν έναν περιφερειακό ο οποίος θα αποτελέσει σημείο αναφοράς δημιουργικά και εκτελεστικά στα λεπτά που ο αρχηγός δεν θα βρίσκεται στο παρκέ.

Ο Willie Reed (2.11-C-1990) είναι ένας ψηλός που καλείται να φέρει μια ένεση above the rim παιχνιδιού στους ερυθρόλευκους. Τα τελευταία χρόνια έχει προταθεί πολλές φορές σε ομάδες της Ευρωλίγκας όμως καμία δεν πήρε το ρίσκο να τον υπογράψει. Στην περίπτωση του τα προσόντα υπάρχουν. Πρόκειται για έναν αθλητή ο οποίος μπορεί να τελειώσει φάσεις ως finisher και να διακριθεί ως ριμπάουντερ όμως είναι πολύ ελλιπής σε πνευματικό υπόβαθρο και το σύνθετο μπάσκετ της  Ευρωλίγκας δεν θα είναι εύκολη κατάσταση για αυτόν. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπόρεσε να στεριώσει στο ΝΒΑ όπου του ζητήθηκαν να κάνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Αρχικά πρέπει να δείξει θέληση να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο του Ολυμπιακού και να κατανοήσει τον αγωνιστικό του ρόλο.

 

Οι ερυθρόλευκοι μπαίνουν την Πέμπτη σε μια πεντάδα αγώνων (Αναντολού και Ζάλγκιρις εντός, δύο ματς στη Γερμανία, Μιλάνο στο ΣΕΦ στο τέλος του μήνα) μετά το πέρας της οποίας θα φανεί εάν μπορούν να μείνουν μέσα στο παιχνίδι, όντας ανταγωνιστικοί απέναντι στις ομάδες που θα παλέψουν για να κρατηθούν κοντά στη ζώνη της οχτάδας. Η εικόνα τους μέχρι τώρα τους τοποθετεί μια ταχύτητα πίσω από αυτή τη βαθμίδα ανταγωνισμού. Το ζητούμενο είναι να βρεθούν αγωνιστικές σταθερές ώστε να οικοδομηθεί ο χαρακτήρας του συνόλου. Αυτό είναι προαπαιτούμενο για να μπορέσει η ομάδα να κεντρίσει και πάλι, πραγματικά, το ενδιαφέρον του κόσμου της…

 

 

 

 

Υ.Γ: Το παλιό Ντιούκ το ορθόδοξο (πλάκα κάνω, μόλις το ’17 και μετά από έναν χρόνο εκεί άφησε το Durham ο Τέιτουμ) νικάει τη “φρεσκαδούρα” (RJ Barrett).

 

Υ.Γ1: Μιας και ο λόγος για Durham και Blue Devils θα πρέπει να εξομολογηθώ (αν και νομίζω ότι το γνωρίζετε ήδη) ότι υπήρξα φαν του παιχνιδιού του Luke Kennard στο Duke και χαίρομαι ιδιαιτέρως για την πολύ καλή σεζόν που κάνει μέχρι τώρα. 16.4 πόντοι-3.7 τελικές πάσες και 43.5% στο τρίποντο. Go Luke!

 

Υ.Γ2: O Jose Manuel Calderon υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους γκαρντ του αιώνα που διανύουμε για την Ευρώπη. Το παιχνίδι του έφτασε σε πολύ υψηλά standards και έμεινε εκεί για αρκετά χρόνια, με τον ίδιο να διδάσκει κάθε καλοκαίρι στα τουρνουά της FIBA τον τρόπο που πρέπει να παίζεται η θέση του PG. Λιτός, απέριττος, αποτελεσματικός σε μπάσκετ διαφορετικών ταχυτήτων (up και low tempo), οξυδερκής, πάνω από όλα νικητής…

 

Υ.Γ3: Ο άνθρωπος της σελίδας στη Μόσχα μοιράζεται μαζί μας τις εντυπώσεις του. Ο @ThanosMoscow  πέρασε με 10/10 τη δοκιμασία και είναι επίσημα “χρισμένος”. Ευχαριστούμε Θάνο…