Το δέντρο της ζωής

Ο Ντέιβιντ Μπλατ δεν μπόρεσε να βρει την ισορροπία ανάμεσα στη Χάρη & την Φύση στο παιχνίδι των ερυθρολεύκων και η συνεργασία των δύο πλευρών έλαβε άδοξο τέλος, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τους Πειραιώτες. Την ίδια στιγμή o Παναθηναϊκός θέτει ερωτήματα προς απάντηση, αναφορικά με την αποτελεσματικότητα της αγωνιστικής κατεύθυνσης που φαίνεται ότι επιλέγει. Το Hoopfellas λαμβάνει τα μηνύματα της πρεμιέρας και  αναλύει…

 

Πρώτη αγωνιστική ανάλυση της σεζόν για την Ευρωλίγκα λοιπόν με ανατροπές, εξελίξεις και προβληματισμό. Ο Ολυμπιακός παρουσίασε ένα πολύ άσχημο πρόσωπο στη Γαλλία, δίνοντας τέλος στη συνεργασία του με τον Ντέιβιντ Μπλατ, αμέσως μετά από το εναρκτήριο παιχνίδι της χρονιάς. Τόσο σύντομα, τόσο απότομα. Ο κόουτς δεν κατάφερε να βάλει τον οργανισμό στον δρόμο της ανανέωσης, της ανάπτυξης και της θεραπείας με συνέπεια να αποτελέσει παρελθόν. Ο Παναθηναϊκός με τη σειρά του ξεκίνησε με το δεξί επικρατώντας στο ΟΑΚΑ του Ερυθρού Αστέρα όμως έδειξε ότι έχει ακόμα αρκετή δουλειά και ένα πλήθος αποφάσεων για να πάρει, ώστε να πιάσει τα επιθυμητά standards.

Aς ξεκινήσουμε λοιπόν…

 

Ο Παναθηναϊκός μπήκε με το δεξί στη διοργάνωση, καταβάλλοντας την αντίσταση του Ερυθρού Αστέρα σε ένα δύσκολο ματς για την ελληνική ομάδα, η οποία δεν κατάφερε να το τελειώσει τη στιγμή που έμοιαζε να παίρνει σαφές πλεονέκτημα. Η απόκτηση φονικού ενστίκτου είναι και ένας από τους μεγάλους στόχους για το φετινό πλάνο των πρασίνων και μια κατάκτηση ενός βαρυσήμαντου στοιχείου  που απουσιάζει στη παρούσα φάση από το σύνολο του Αργύρη Πεδουλάκη.

Οι γηπεδούχοι παρουσίασαν θετικά δείγματα σε κάποια κομμάτια του παιχνιδιού ενώ σε άλλα έδειξαν ότι χρειάζονται ακόμα αρκετή δουλειά. Ο Ερυθρός Αστέρας άλλωστε, γιατί πάντα οφείλουμε να αξιολογούμε κάθε κατάσταση ρεαλιστικά, μοιάζει –τουλάχιστον στην αφετηρία της σεζόν και με βάση το υλικό που διαθέτει- ως μια από τις πιο αδύναμες ομάδες της διοργάνωσης.

Πάμε να δούμε τις σημειώσεις μας από την πρεμιέρα…

 

Κατευθείαν στην καρδιά

Φιλτράροντας το παιχνίδι των πρασίνων και τα όσα αυτοί παρουσίασαν την Πέμπτη το βράδυ στο ΟΑΚΑ, έχω την αίσθηση ότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίον αποφάσισαν να δουλέψουν στο επιθετικό κομμάτι. Η λέξη «ενδιαφέρον» έχει διττή ανάγνωση. Είναι σαφές το ότι σε επίπεδο αποτελεσματικότητας το «τριφύλλι» παίρνει καλό βαθμό όμως την ίδια στιγμή είναι αμφίβολο το πώς θα απεικονιστεί η συγκεκριμένη κατεύθυνση σε βάθος χρόνου, απέναντι σε διαφορετικά μοντέλα άμυνας και βαθμίδες ανταγωνισμού.

Ο Παναθηναϊκός είχε υπομονή και στόχευση. Νομίζω ότι αυτοί θα είναι και οι δύο πυλώνες επάνω στους οποίους θα προσπαθήσει φέτος ο κόουτς Πεδουλάκης να στηρίξει το επιθετικό του οικοδόμημα. Η ανάπτυξη των πρασίνων και όλο το playbook που έτρεξαν απέναντι στους Σέρβους σημάδεψε –σε συντριπτικό ποσοστό του- την καρδιά της άμυνας τους αποσκοπώντας να μεγιστοποιήσει τον όγκο των εκτελέσεων σε ότι ορίζεται ως high efficient shots  (το οποίο βέβαια βρίσκεται σε συνάρτηση και με το διαθέσιμο υλικό κάθε συνόλου) σήμερα. Δόθηκε λοιπόν ξεκάθαρη έμφαση στις εκτελέσεις εντός του ζωγραφιστού (lay ups, short shots δηλαδή τελειώματα από τα  δύο-τρία μέτρα και μέσα) και στη συχνότητα επίσκεψης στη γραμμή των προσωπικών, στοιχεία που συνοδεύουν διαχρονικά τις χαρακτηριζόμενες ως «έξυπνες» επιθέσεις.

Κρατείστε λοιπόν ότι οι πράσινοι μετά την πρώτη αγωνιστική:

-Εμφάνισαν το καλύτερο νούμερο μεταξύ των 18 ομάδων της λίγκας σε όρους True Shooting Ratio (δείκτης που αντικατοπτρίζει σε ποσοστιαίες μονάδες τους πόντους που μια ομάδες σκόραρε σε συνάρτηση με το εν δυνάμει σκορ που θα μπορούσε να πετύχει με βάση όλες τις εκτελέσεις της) με 56.9%.

-Ταξίδεψαν στη γραμμή των προσωπικών περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα πλην της Βαλένθια (29 ελεύθερες βολές έναντι 28 των πρασίνων).

-Εκτέλεσαν τα λιγότερα τρίποντα από κάθε άλλη ομάδα στην πρώτη αγωνιστική (13, ποσοστό ευστοχίας 38.5%) και τελείωσαν την αναμέτρηση με τον Ερυθρό Αστέρα «γράφοντας» 60.5% στα σουτ δύο πόντων.

Ξετυλίγοντας το επιθετικό playbook που έτρεξαν οι γηπεδούχοι, μπορούμε να παρατηρήσουμε αυτήν τη στόχευση. Σαφής προσανατολισμός ώστε να ανοίξουν οι χώροι στο «ζωγραφιστό» για low post παιχνίδι του Τόμας (ακόμα και στο transition είδαμε 1-3-1 διάταξη για early post up του Αμερικανού ενώ ο Παπαγιάννης έμενε στο High post για δουλέψει ως screener στην εναλλακτική του κεντρικού PnR) και κάθετο παιχνίδι των δύο PGs (ο κόσμος σχολιάζει τον μεγάλο αριθμό προσπαθειών του Νικ στο ξεκίνημα όμως ξεχνάει ότι στην πραγματικότητα είναι ο καλύτερος κάθετος περιφερειακός που διαθέτει η ομάδα, εντός ενός πλαισίου που επιβάλλει τέτοιες δράσεις από τα γκαρντ).

Είδαμε λοιπόν στη πλατφόρμα του 4 out- 1 in μια προσπάθεια για Step up-PnR του Καλάθη ώστε να μπει αυτός από την αριστερή πλευρά στη ρακέτα και να τελειώσει άμεσα ή να δει τη πάσα στη Weak Side ενώ σε διάταξη 1-4 High (o PG και οι τέσσερις παρατεταγμένοι στο ψηλό post σε μια ευθεία δημιουργώντας κενό στην πλάτη της άμυνας) την ίδια δράση (Step up-PnR) για τον Ράις.

Είναι αξιοσημείωτο δε, ότι με τον Ράις στη θέση «1», οι γηπεδούχοι μετατοπίστηκαν στο πλαίσιο της Spread PnR δράσης (και σε 5-out διάταξη), εντός του οποίου ο Αμερικανός πρώην γκαρντ της Brose ήταν απλά εξαιρετικός.

 

Συνολικά, οι Spread-PnR δράσεις αλλά και το Dribble Hand Off  φαίνεται (από την προετοιμασία) ότι θα αποτελέσουν βασικό μέσο ανάπτυξης για την επίθεση του Παναθηναϊκού στο μισό γήπεδο φέτος, στην προσπάθεια του να δημιουργήσει το καλύτερο δυνατό πλαίσιο κυρίως για τους δύο PGs του.

 

Η συχνότητα εμφανίσεως τους στο σετ παιχνίδι θα είναι ανάλογη με αυτήν που αφορά plays τα οποία έχουν ως στόχο να βάλουν τη μπάλα στο low post στον Τόμας για ένας εναντίον ενός παιχνίδι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών, το «Bulldog» που είδαμε για τον Αμερικανό φόργουορντ (είχε μια πολύ καλή βραδιά με 18 πόντους-11 ριμπάουντ και 25 PIR).

 

Η άλλη πλευρά του φεγγαριού

Ενώ λοιπόν αυτού του είδους η επιθετική προσέγγιση έπιασε στην πρεμιέρα υψηλούς δείκτες αποτελεσματικότητας, δημιούργησε παράλληλα κάποιες δεύτερες σκέψεις αναφορικά με τη συνολική προσέγγιση των πρασίνων στο παραγωγικό κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός θέλησε να παίξει γρήγορα στο μισό γήπεδο (κάτι που απεικονίστηκε και στο pace του) βασιζόμενος καθαρά στο άρμα της προσωπικής φάσης όμως δεν κυνήγησε τις καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου. Αυτή η συμπεριφορά είχε γράψει στο αγωνιστικό «σώμα» της ομάδας η οποία φαινόταν ότι δεν έχει –όπως πέρυσι επί Πιτίνο- θέσει ως αυτοσκοπό τη μετακίνηση του κυρίου όγκου των εκτελέσεων της  στα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης.

Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την επιθετική προσέγγιση που περιγράψαμε παραπάνω (εκτέλεση στη καρδιά της ρακέτας με κάθε τρόπο) στέρησε εκτελεστικές ευκαιρίες από τον Jimmer Fredette (υστερεί σε φυσικό και αθλητικό επίπεδο ενώ η ένταση της νόμιμης επαφής στην Ευρώπη είναι κάτι εντελώς καινούργιο για αυτόν) η παρουσία όμως του οποίου δημιούργησε τη συνθήκη (χώροι, διάταξη αντίπαλης άμυνας) ώστε να είναι τόσο αποτελεσματικός ο Παναθηναϊκός στη προσπάθεια του να στοχεύσει στην εκτέλεση εντός του «ζωγραφιστού». Το «τριφύλλι» θα πρέπει να δουλέψει περισσότερο συνολικά για να μπορέσει να εκμεταλλευτεί κάθε εκατοστό στο πλάτος του μισού γηπέδου ώστε να κάνει αυτού του είδους την επιθετική στόχευση λειτουργική και σε αυτή του προσπάθεια ο  Fredette είναι σημαντικός. Ο κόουτς των πρασίνων δούλεψε δράσεις αναμειγνύοντας  τους δύο καλούς του σουτέρ, Thomas-Fredette, σε μεταξύ τους screens για να βάλει τον πρώτο στο χαμηλό ποστ, ξετυλίγοντας το play με την προσθήκη Flex action για τον δεύτερο.

Πάμε πάλι: Μήτογλου με Wiley μαζί…

Ένα κομμάτι που σίγουρα προβλημάτισε (και έπαιξε ρόλο στο γεγονός ότι οι πράσινοι είχαν μετρημένες ευκαιρίες στο ανοιχτό γήπεδο) ήταν η αδυναμία της ομάδας να εξασφαλίσει εύκολα το αμυντικό ριμπάουντ. Οι Σέρβοι είχαν 15 επιθετικά και ακούμπησαν σε καταστάσεις ένας με έναν στο χαμηλό ποστ, εκμεταλλευόμενοι το ελαφρύ σχήμα με το οποίο παρατάχθηκαν οι γηπεδούχοι στο ξεκίνημα. Φυσικά, η ομάδα του Τόμιτς μπήκε στο παρκέ με ακόμα ελαφρύτερη πεντάδα παρατάσσοντας τον Νταβίντοβατς στο «4» δίπλα στον Τζέιμς Γκιστ όμως βρήκαν σημείο αναφοράς χαμηλά και με την ικανότητα τους στο επιθετικό ριμπάουντ έλεγξαν τον ρυθμό.

 

Εστιάσαμε στην ανάλυση των πρασίνων πριν το ξεκίνημα της σεζόν, τη σημασία του να αγωνίζεται ο Ντίνος Μήτογλου (μέγεθος, rebounding) δίπλα στον Jacob Wiley τουλάχιστον βασική προσέγγιση γιατί το άθλημα είναι διαδραστικό και η προσαρμογή αποτελεί μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Ασχέτως με την παρουσία του πακέτου του Παπαπέτρου στη θέση «3», ο συνδυασμός των Thomas-Wiley έχει εγγενή μειονεκτήματα τα οποία έχουμε ήδη σημειώσει. Ο νέος σέντερ των πρασίνων φέρνει μαζί του αρκετά καλά στοιχεία (τρέχει πολύ καλά το γήπεδο, πηγαίνει στο επιθετικό ριμπάουντ, έχει finishing, θα ήθελα να τον δω σε καταστάσεις 1on1 στο χαμηλό ή ενδιάμεσο ποστ όπου είναι αρκετά ικανός βάζοντας τη μπάλα κάτω) όμως είναι αδύναμος στο αμυντικό ριμπάουντ και συχνά χάνει θέσεις στις μάχες εδάφους απέναντι σε μεγαλύτερα κορμιά.

Για αυτό εκτιμώ ότι η παρουσία του Μήτογλου (μου άρεσε αρκετά στο διάστημα που χρησιμοποιήθηκε παρότι κάνει ακόμα λάθη συγκέντρωσης) δίπλα του, ως βασική προσέγγιση σε επίπεδο rotation, είναι επιβεβλημένη. Το «τριφύλλι» βελτίωσε την αγωνιστική του συμπεριφορά στο κέντρο της ρακέτας όταν στο «5» μπήκε ο Παπαγιάννης ο οποίος έδωσε άλλη οντότητα στην ομάδα με αποτέλεσμα η παραγωγική ικανότητα  των Σέρβων στη ρακέτα να μειωθεί σημαντικά. Παράλληλα όμως με την είσοδο του 22χρονου σέντερ, οι πράσινοι παραχώρησαν στον αντίπαλο την ευκαιρία να χτυπήσει με εκτέλεση μετά από ball screens επάνω στα πόδια του, κομμάτι στο οποίο ο Barron (εξαιρετικό ματς, 15 πόντοι-5 ριμπάουντ- 6 τελικές) είναι πολύ ικανός.

Συνολικά ο Παναθηναϊκός στο αμυντικό κομμάτι έδειξε ότι θέλει δουλειά. Και αυτή η εκτίμηση γίνεται λαμβάνοντας υπόψη και τα ελαφρυντικά που σου δίνει το χρονικό σημείο της σεζόν. Η πίσω γραμμή άμυνας (ανεξαρτήτων προσώπων, αναφέρομαι και σε ψηλούς και περιφερειακούς) δεν είναι ακόμα στο επιθυμητό σημείο όταν καλείται να διαβάσει το πότε πηγαίνει σε Deep help και ποιον παίχτη οφείλει να υποδείξει στην επίθεση ως σουτέρ (ο Τόμας εδώ είχε συχνές λάθος τοποθετήσεις). Οι χρόνοι στα αμυντικά rotations ακόμα δεν είναι επίσης «εκεί», στο επίπεδο που θα ήθελε ο κόουτς ώστε να ξεκινήσει ως βάση. Είναι δεδομένο ότι οι πράσινοι πρέπει να βελτιωθούν σε αυτόν τον τομέα με γνώμονα ότι θα χρειαστεί να ματσάρουν τη στόχευση που θα υπάρχει από τις επιθέσεις στα πόδια των μεγάλων κορμιών της θέσης «5» και στον Fredette.

Ο Παναθηναϊκός πέρασε με επιτυχία τον σκόπελο της πρεμιέρας πιάνοντας  αρκετά ικανοποιητικά standards στο επιθετικό κομμάτι, η φύση του οποίου όμως τελεί υπό εξέταση αναφορικά με τη συνέχεια που θα υπάρξει σε επίπεδο λειτουργικότητας. Αυτή τη στιγμή μοιάζει αμφίβολο εάν αυτού του είδους η προσέγγιση μπορεί να φέρει το «τριφύλλι» στη γη της υψηλά σταθερής παραγωγικότητας, ειδικά στα εκτός έδρας ματς. Μεγάλο ρόλο εδώ θα παίξει η συμπεριφορά της ομάδας στα μετόπισθεν ώστε να δημιουργηθεί η βάση για περισσότερες ευκαιρίες στο ανοιχτό γήπεδο. Την ερχόμενη εβδομάδα στη Γαλλία, το «τριφύλλι» οφείλει να παρουσιάσει ένα σαφώς αναβαθμισμένο  πρόσωπο εάν θέλει να γυρίσει στην Αθήνα με το πρώτο διπλό της σεζόν…

 

 

Κατάρρευση

Ο Ολυμπιακός διανύει μιας από τις πιο σκοτεινές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας του. Οι ραγδαίες εξελίξεις που βίωσε η ομάδα με το τέλος της συνεργασίας  με τον Ντέιβιντ Μπλατ μετά την πρώτη μόλις αγωνιστική της φετινής Ευρωλίγκας και  η όλη αντιμετώπιση που έχει ο Αμερικανός πρώην πλέον προπονητής των ερυθρολεύκων (και μια παγκόσμια προσωπικότητα όσον αφορά το άθλημα μας) από  κύκλους προσκείμενους στον οργανισμό, αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα του τμήματος δεν αφορά μια πολύ κακή στελέχωση ή μια κακή χρονιά,  αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ βαθύτερο.

Στο Βιλερμπάν οι ερυθρόλευκοι ήταν -χωρίς περιστροφές- αποκαρδιωτικοί. Πάμε να εστιάσουμε σε μερικές λεπτομέρειες πριν πούμε δύο λόγια για τον κόουτς Μπλατ και την νέα πραγματικότητα η οποία ξημέρωσε στο λιμάνι…

-Ο Ολυμπιακός από το ξεκίνημα της προετοιμασίας σου μεταδίδει πολύ έντονα (σε πρωτόγνωρο βαθμό θα έλεγα) την εικόνα της κουρασμένης ομάδας. Το έχω συζητήσει τον τελευταίο καιρό με αρκετούς ανθρώπους του χώρου εντός και εκτός συνόρων. Είναι η εικόνα δύο κουρασμένων ηγετών (χτυπημένων από το πέρασμα των χρόνων) και ενός κουρασμένου (χτυπημένου από το προσωπικό του πρόβλημα) προπονητή, η οποία έχει ποτίσει ολόκληρη την ομάδα. Το κύτταρο των winners αυτού του συλλόγου έχει αρρωστήσει και μαζί της το αγωνιστικό σώμα των ερυθρολεύκων οι οποίοι δεν έκαναν την απαραίτητη θεραπεία αυτό το καλοκαίρι για να ανταπεξέλθουν φρεσκάροντας κατάλληλα το ρόστερ εξασφαλίζοντας έτσι την υγιή του εικόνα.

Οutmuscled

Νομίζω είναι η πιο κατάλληλη λέξη για να περιγράψει αυτό που βίωσε η ελληνική ομάδα την Παρασκευή το βράδυ στο Αστρομπάλ. Η ASVEL, ένα σύνολο χωρίς τόνους ταλέντου και ελίτ δεξιότητες σε επίπεδο ατόμων,  κυριάρχησε πλήρως στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι, επιβάλλοντας εμφατικά τους στόχους της απέναντι σε έναν Ολυμπιακό ο οποίος ήταν «εκεί» μόνο όσο είχε δυνάμεις (πολύ λίγες για την εποχή).

Όσο κυλούσε το ματς το φυσικό προφίλ του αντιπάλου και η κυριαρχία του στο αθλητικό κομμάτι μεταφραζόταν σε πλεονέκτημα θέσεων και χώρων. Ο αριθμός των προσωπικών μονομαχιών που έχασαν οι ερυθρόλευκοι είναι τεράστιος για τα δεδομένα τους. Χαμένες μάχες μακριά από τη μπάλα ή σε επίπεδο διεκδικήσεων, σε άμυνα και επίθεση. Μια θλιβερή εικόνα. Ο Ολυμπιακός δεν είχε το απαιτούμενο σωματικό/φυσικό προφίλ για να ξεκινήσει να παίζει ένα τέτοιο παιχνίδι και να ξεδιπλώσει αυτό που έχει δουλέψει. Του έλειπε η βάση για να ανταγωνιστεί.

Οι ερυθρόλευκοι όπως είχαμε εκτιμήσει στην καθιερωμένη ανάλυση που προηγήθηκε του ξεκινήματος της σεζόν, κατευθύνθηκαν σε παιχνίδι προσωπικής φάσης στην επίθεση το οποίο μεταφράστηκε με μια προσπάθεια να αυξήσουν τον αριθμό εκτελέσεων τους μέσα από post ups. Η έλλειψη ενός σπουδαίου PG έπαιξε τον ρόλο τους καθώς το backcourt δεν είχε τη παραμικρή σύνδεση με τη γραμμή ψηλών, οι wings έπρεπε να δημιουργήσουν καταστάσεις και να εκτελέσουν σε συνέχεια (όχι το πιο δυνατό στοιχείο στο πακέτο τους) και η Heavy Post up-κατεύθυνση έκανε την ελληνική επίθεση εξαιρετικά προβλέψιμη. Όταν οι ανάσες του Πρίντεζη λιγόστεψαν και οι Μιλουτίνοφ-Κουζμίνσκας βρήκαν τοίχο απέναντι σε πιο δυνατούς αντιπάλους (οι οποίοι έπαιξαν εξαιρετική μονή άμυνα στην πίσω γραμμή), ο Ολυμπιακός έχασε το μόνο σημείο αναφοράς του και κατέρρευσε.

Είδαμε Power Ram (ο ψηλός λαμβάνει screen χαμηλά και αμέσως σπριντάρει στη περίμετρο για να δώσει ο ίδιος σκριν, η λέξη «σπριντάρει» είναι το κλειδί εδώ) να εκτελείται με νωθρότητα που ουσιαστικά “τρολάρει” τον όρο της δράσης. Stagger Wheel (συνεχόμενα stagger στην αδύνατη πλευρά για τους shooting wings που βγαίνουν κυκλικά) να χάνουν σε χρόνους γιατί οι «πλάγιοι» του Μίτροβιτς γκρέμιζαν με την ορμή τους τον ερυθρόλευκο ψηλό εκμηδενίζοντας το πλεονέκτημα χρόνου/χώρου που παράγει το screen. Είδαμε επίσης στην 1-3-1 επίθεση Weak side Stagger για τον Πάντερ (αυτό δούλεψε κάπως καλύτερα) ο οποίος όμως πήγαινε στη καλή του θέση και εκτελούσε μετά από ντρίμπλα.

 

Από ένα σημείο και μετά οι φιλοξενούμενοι ήταν υπερβολικά στατικοί και προσπαθούσαν να παράγουν αποκλειστικά με ένας εναντίον ενός χωρίς όμως να έχουν αθλητικό πλεονέκτημα, γεγονός που δυσκόλευε πολύ την κατάσταση. Το δίδυμο των βετεράνων wings της ASVEL, Lighty-Kahudi, κέρδισε κατά κράτος τις προσωπικές μονομαχίες απέναντι σε αντιπάλους νεότερους και θεωρητικά πιο skilled.

Ο Ολυμπιακός είχε ετοιμάσει παγίδες στο φτερό απέναντι στον Jackson (μετά από Diamond επίθεση την οποία έτρεχε συχνά η ΑSVEL  ή και Iverson cut) θέλοντας να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του μοναδικού scoring wing των Γάλλων με γνώμονα επίσης ότι ο ίδιος είναι επιρρεπής στο λάθος όταν καλείται να εκτελέσει πάσα υπό πίεση, τακτική η οποία δεν τελεσφόρησε (ειδικά με τον Taylor σε τόσο καλή βραδιά εκτελεστικά). Μελανό σημείο της αμυντικής συμπεριφοράς της ελληνικής ομάδας σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της αναμέτρησης ήταν η παθητική ανάμειξη της help side στην προσπάθεια να αναχαιτιστεί το PnR των γηπεδούχων.

Ο Jekiri

H εικόνα του παιχνιδιού και οι ισορροπίες στο παρκέ άλλαξαν πλήρως όταν στον αγωνιστικό χώρο μπήκε ο Hoopfellier «ρούκι» των Γάλλων, Tonye Jekiri. Για τον 25χρονο seven footer δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα. Έχω ταξιδέψει για αυτόν στο Βέλγιο στα τέλη του 2017, αξιολογώντας τον ιδίοις όμμασι ώστε τελικά να τον τοποθετήσω στην καλοκαιρινή λίστα της σελίδας το 2018.

Ίσως, περιπτώσεις όπως αυτή του Jekiri  αποτελούν τον λόγο που αυτή η ταπεινή σελίδα έχει διανύσει όλη αυτή την απόσταση δημιουργώντας αυτή την κοινότητα και συσπειρώνοντας αρκετό κόσμο γύρω της. Η front the post-άμυνα του (έκανε τον Μιλουτίνοφ να μοιάζει με κέρινο ομοίωμα), ο τρόπος που κλειδώνει το ζωγραφιστό με την παρουσία του, πασάρει στην επίθεση ή σκρινάρει μακριά από την μπάλα ανοίγοντας χώρους για τα drives των συμπαιχτών του συνιστούν αξιοπρόσεχτα στοιχεία για αυτό το επίπεδο. Το motor που έφερε και ο δυναμισμός του, το rebounding και η επίδραση του στις μάχες ψηλά έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των γηπεδούχων (έγραψαν +26 στα λεπτά του στο παρκέ).

Ο Jekiri, ως ρούκι, θα έχει καλές και άσχημες βραδιές φέτος στην Ευρωλίγκα και πολλά πράγματα να βελτιώσει. Η πρώτη ύλη του όμως είναι εξαιρετική και κυρίως το γεγονός ότι αποτελεί mobile ψηλό (δείτε το footwork του όταν αφήνει την ρακέτα για να αμυνθεί στην περίμετρο) σε αυτό το μέγεθος δημιουργεί ένα πακέτο αρκετά ελκυστικό για το μπάσκετ που παίζεται αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη.

Ο Μπλατ

 

Ένα χρόνο σχεδόν μετά τον ερχομό του στον Ολυμπιακό, ο Ντέιβιντ Μπλατ αποτελεί παρελθόν για τον σύλλογο. Είναι δεδομένο ότι ο σπουδαίος Αμερικανός προπονητής δεν μπόρεσε να πετύχει τους  στόχους που είχαν τεθεί όταν πατούσε στην Ελλάδα για να γίνει το νέο πρόσωπο του οργανισμού και αυτός που θα τον οδηγούσε σε μια καινούργια εποχή. Φυσικά, μιλώντας πάντα σε ρεαλιστική βάση, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το γιατί η ομάδα δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί στη θητεία του. Σαφέστατα αυτή η αποτυχία δεν οφείλεται μόνο στα λάθη του κόουτς (υπαρκτά και σημαντικά) αλλά και σε έναν συνδυασμό παραγόντων ξένων με το αγωνιστικό κομμάτι, από τους οποίους κάποιοι απλά δεν μπορούσαν να προβλεφθούν και να αντιμετωπιστούν.

Σίγουρα δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι ο κόουτς Μπλατ δεν καταφέρνει να τελειώσει τη τρέχουσα σεζόν στον Πειραιά. Βασικά, δεν κατάφερε καν να την αρχίσει… Το timing της απόφασης είναι αυτό που δημιουργεί περισσότερα ερωτηματικά από την ίδια την απόφαση. Για τον Μπλατ το κλίμα στο εσωτερικό της ομάδας δεν ήταν ιδιαίτερα καλό όσο προχωρούσε η φετινή στελέχωση και το παζλ έπαιρνε τη τωρινή μορφή του. Υπήρχε (δικαιολογημένα) δυσπιστία μιας και το σύνολο που είχε δημιουργηθεί έμοιαζε να έχει σοβαρές αδυναμίες. Από πλευράς του ήταν νομίζω σημαντικό λάθος (αγωνιστικά πρωτίστως αλλά και επικοινωνιακά) ότι δεν θέλησε να κρατήσει κομμάτια από την περυσινή πρώτη σεζόν, επιλέγοντας να διαλύσει και να οικοδομήσει από την αρχή. Επέμεινε, όπως και ένα χρόνο πριν με τον Τίμα, στο να φορτώσει τη γραμμή των φόργουορντ, αφήνοντας λειψή την αντίστοιχη των γκαρντ ενώ την ίδια στιγμή η διαχείριση του Βεζένκοφ (ενός αθλητή που αποκτήθηκε ακριβώς για να αποτελέσει βασικό κομμάτι του νέου core των ερυθρολεύκων) σίγουρα αφήνει πολλά ερωτηματικά (έχω ακούσει διάφορες εκδοχές από ανθρώπους εντός της ομάδας, δεν με καλύπτει καμία αλλά αυτή είναι απλά η άποψη μου η οποία δεν έχει ιδιαίτερη σημασία).

Έχω την αίσθηση ότι συνολικά  ο κόουτς, και στα δύο αυτά καλοκαίρια που έχτισε την ομάδα, δεν «μέτρησε» σωστά τη βάση που ήδη υπήρχε ως μέρος του δικού του αγωνιστικού οράματος για τον Ολυμπιακό που ήθελε να φτιάξει. Εκεί λάθεψε. Δεν μπόρεσε να βρει την ισορροπία ανάμεσα στη Χάρη & την Φύση στο παιχνίδι των ερυθρολεύκων πουν θα οδηγούσε στην ανάπτυξη. Είχε το γενικό πρόσταγμα στις αποφάσεις που αφορούσαν το αγωνιστικό πεδίο όμως βρέθηκε εν μέσω μιας πολύ ιδιαίτερης περιόδου για το κλαμπ όπου ήταν αδύνατο να δημιουργηθεί η ιδανική συνθήκη εργασίας (με τη σωστή λειτουργία κομματιών που δεν αφορούν το περιβάλλον των τεσσάρων γραμμών αλλά έχουν εξίσου μεγάλη σημασία και επίδραση στα όσα συμβαίνουν στο παρκέ) για αυτόν. Προσωπικά μέσα σε όλα αυτά τα συν και τα πλην της πορείας του στο λιμάνι, κρατάω  ένα μεγάλο κρίμα. Αυτό που συνδέεται με την προοπτική μιας ομάδας που έδειχνε μέχρι πέρυσι τον Γενάρη ότι χτίζει τη δυναμική ώστε να αποτελέσει «παράγοντα» στη τσόχα των playoffs της διοργάνωσης αλλά –λόγων πολλών γεγονότων- δεν κατάφερε καν να συμμετάσχει στο τραπέζι.

Πάντα γερός κόουτς, εις το επανιδείν…

 

 

 

 

Υ.Γ: Ας πούμε ότι με βάση τη λογική δεν θα ήθελε να επιστρέψει. Όμως η αγάπη του για την ομάδα θα τον έκανε να το σκεφτεί. Η σωστή προσέγγιση θα μπορούσε να είναι το κλειδί (όχι, δεν είναι δικές μου σκέψεις).

Για την ώρα δεν μοιάζει ιδιαίτερα εύκολο πάντως. Μην αποκλείσετε πάντως την έκπληξη με όνομα που δεν έχει παίξει πουθενά. Ο Ολυμπιακός ίσως δώσει την ευκαιρία σε κάποιον προπονητή του οποίου η καριέρα δεν διανύει ιδιαίτερα καλές ημέρες, ώστε να επιστρέψει στο υψηλό επίπεδο.

 

Υ.Γ1: Το καλοκαίρι του 2017, ο Chris Babb ήταν ένας από τους shooting wings  που άρεσαν στον Τσάβι Πασκουάλ και μάλιστα είχε επιτευχθεί προφορική συμφωνία στο οικονομικό με τον παίχτη στην κρούση που του έκανε ο Παναθηναϊκός (τον είχε παρουσιάσει η σελίδα μας το 2016). Tότε στο κόλπο μπήκε η Λοκομοτίβ Κουμπάν η οποία πλήρωσε ένα εξωφρενικό ποσό για την περίπτωση (σχεδόν 900 χιλιάδες δολάρια, υπερδιπλάσια σε σχέση με αυτά που θα έπαιρνε ο αθλητής στην Αθήνα) κερδίζοντας την υπογραφή του. Ο Babb πέρασε δύο στείρα χρόνια (μετακόμισε στη Bahcehesir πέρυσι). Ο Προμηθέας είναι η κατάλληλη ευκαιρία για αυτόν ώστε να επιστρέψει στο καλό μπάσκετ. Το αγωνιστικό στυλ της ομάδας του ταιριάζει. Και η ποιότητα του για αυτό το επίπεδο είναι παραπάνω από δεδομένη.

 

Υ.Γ2: “Ο Μίροτιτς μοιάζει ιδανικός για να ανοίξει την ρακέτα για τους υπόλοιπους αλλά και για να παίξει ο ίδιος προσωπική φάση (θα πάει με μεγάλη συχνότητα στη γραμμή των προσωπικών)”.  Από την ανάρτηση με τα φετινά Power Rankings της σελίδας για την EL.

Ομολογώ ότι οι 36 ελεύθερες βολές στα πρώτα τρία ματς της σεζόν ξεπερνούν αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα το παραπάνω…

 

Υ.Γ3: Πρώτο play, στην πρώτη κατοχή της χρονιάς για τους Σέλτικς.

Ανυπομονώ…