Black Hawk Down (2019 Version)

Το κύμα αποχωρήσεων που βίωσε η TEAM USA ενόψει του Παγκοσμίου της Κίνας δημιούργησε μια καινούργια, διαφορετική κατάσταση για αυτήν. Είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που οι Αμερικανοί δεν κατεβαίνουν ως γκραν -ψάξτε κατευθείαν για τον δεύτερο- φαβορί στη διοργάνωση αλλά παράλληλα θέλουν τόσο πολύ να αντιστρέψουν αυτήν την ατμόσφαιρα. Το Hoopfellas αναλύει…

 

Black Hawk Down λοιπόν όπως τότε, το 2014, για τη σελίδα μας. Η TEAM USA βίωσε ένα πρωτόγνωρο κύμα αποχωρήσεων καθώς τα μεγαλύτερα αστέρια της αρνήθηκαν να δεσμευθούν για το φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Στην Κίνα οι Αμερικανοί θα παρατάξουν ένα σύνολο από νέα παιδιά, στρατιώτες χωρίς φανταχτερά γαλόνια, αλλά και ένα σπουδαίο coaching staff στελεχωμένο από μερικούς από τους καλύτερους τους “στρατηγούς”.

Όπως είχαμε πει πέντε χρόνια πριν, στον παραλληλισμό της τότε ανάρτησης με την ομώνυμη ταινία και εκείνη τη μεσημεριανή μάχη στο Μογκαντίσου (που δυστυχώς ήταν πραγματικότητα) η έπαρση και η υποτίμηση του αντιπάλου είναι κακός σύμβουλος. Φέτος όμως η ιστορία είναι λίγο διαφορετική…

 

 

Η ειδοποιός διαφορά που εντοπίζεται στη φετινή προσπάθεια των Αμερικανών σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν είναι η έλλειψη  υπεροψίας. Η βροχή αποχωρήσεων των πρωτοκλασάτων ονομάτων που απάρτιζαν αρχικά την ομάδα και η παρουσία του Γκρεγκ Πόποβιτς στο τιμόνι , ενός μεγάλου θαυμαστή του international basketball, δεν θα επέτρεπαν ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτομάτως δημιουργείται μια πολύ καλή βάση για τη φετινή προσπάθεια. Το σύνολο που θα δούμε στα γήπεδα της Κίνας αποτελείται κυρίως από νεαρά παιδιά που ακόμα δεν έχουν καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο στην καριέρα τους. Μόνο δύο αθλητές της TEAM USA (Walker, Middleton) έρχονται από All-Star Season και η αίσθηση του work-in-progress είναι σαφώς πιο έντονη από αυτήν στην αντίστοιχη ομάδα του 2014 η οποία περιλάμβανε τους Κάρι-Τόμπσον και Ίρβινγκ  πριν κατακτήσουν τον τίτλο του πρωταθλητή όπως πολύ εύστοχα κατέγραψε το The Ringer.

Μάχη με τον χρόνο

Παρ’όλα αυτά η αμερικανική ομάδα διαθέτει ακόμα –εάν κοιτάξουμε το ρόστερ σε ολόκληρο το βάθος του- τη μεγαλύτερη δεξαμενή individual skills σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Από την άλλη πλευρά, δεν διαθέτει την συνοχή και το επίπεδο επικοινωνίας ομάδων όπως η Σερβία ή η Ισπανία. Ο κόουτς Πόποβιτς το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και φροντίζει να το χρησιμοποιεί για να κρατήσει τα παιδιά του ταπεινά.

 

«Η Ισπανία είναι ένα παράδειγμα για εμάς. Είναι μια εκπληκτική ομάδα στον τρόπο που διαβάζει το παιχνίδι και η εμπειρία τους είναι προφανής. Ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να φτάσουμε κάπου κοντά σε αυτό το επίπεδο επιθετικά κάποια στιγμή αν και είναι πραγματικά δύσκολο με τον χρόνο που έχουμε στη διάθεση μας» δήλωσε μετά το φιλικό του Anaheim (όπου η εικόνα των Αμερικανών ήταν αρκετά καλή) ο θρυλικός κόουτς των Σπερς ο οποίος έχει αποτελέσει μέλος αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων που γνώρισαν σημαντικές ήττες στα διεθνή τουρνουά την τελευταία εικοσαετία.

We can’t skip any steps

O Πόποβιτς είναι γνωστός για την «We can’t skip any steps» φιλοσοφία του γύρω από το χτίσιμο και την ανάπτυξη ενός συνόλου. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η ομάδα των Σπερς στο ξεκίνημα κάθε προετοιμασίας δούλευε και δουλεύει από την αρχή τα πιο απλά κομμάτια του παιχνιδιού όπως θα έκανε μια junior team.  Ντρίμπλα, πάσα, σουτ, lay ups, παιχνίδι μακριά από τη μπάλα. Κατά τον Ποπ είναι απαγορευτικό να πας από το μηδεν στο …τρία παραβλέποντας το ένα και το δύο λόγω π.χ περιορισμένου χρόνου. Θα συνεχίσεις βήμα βήμα τηρώντας με ευλάβεια τη σειρά με στόχο να φτάσεις όσο μακρύτερα γίνεται με τη λήξη του χρονικού περιθωρίου.

Με την TEAM USA φέτος ο θρύλος των Σπερς βιώνει μια ιδιαίτερη κατάσταση. Οφείλει αρχικά να δημιουργήσει δεσμούς μεταξύ των παιχτών εκτός παρκέ ώστε σταδιακά να οικοδομήσει την απαιτούμενη χημεία η οποία θα μεταφραστεί σε αγωνιστική συνοχή εντός των τεσσάρων γραμμών. Εξ ου και η σημασία που δίνει στο να τρώει μαζί όλη η ομάδα (με παράλληλη απαγόρευση χρήσης κινητού τηλεφώνου) ενθαρρύνοντας συζητήσεις με τις οποίες οι αθλητές θα γνωριστούν καλύτερα, μαθαίνοντας ο ένας για την ζωή του άλλου. Είναι η στιγμή που δημιουργείται ένας δεσμός.  «Ένα ποτήρι κρασί στο τραπέζι του φαγητού μπορεί να σε ωθήσει σε εξομολογήσεις και βαθιές συζητήσεις που θα σε φέρουν πιο κοντά με τον διπλανό σου. Όλοι το έχουμε κάποτε βιώσει αυτό» λέει γλαφυρά ο ασσίσταντ του Ποπ, Στιβ Κερ.

Ο Lloyd Pierce των Χοκς θεωρείται ένας από τους πιο ικανούς κόουτς στο ΝΒΑ αναφορικά με την ικανότητα του να βελτιώνει ατομικά νέα παιδιά ενώ  η παρουσία στο επιτελείο του σπουδαίου Jay Wright στοχεύει στην ενίσχυση της προσπάθειας για δημιουργία «κολεγιακής ατμόσφαιρας» στο εσωτερικό της ομάδας, εγχείρημα που κυλάει με μεγάλη επιτυχία σύμφωνα με τον Κέμπα Ουόκερ ο οποίος μίλησε μάλιστα με ενθουσιασμό για το κλίμα στο αεροσκάφος κατά την διάρκεια της πτήσης από το Λος Άντζελες στη Μελβούρνη. Όπως είπε ο Πόποβιτς, ομάδες στο παγκόσμιο στερέωμα όπως η Σερβία, η Κροατία, η Λιθουανία, απαρτίζονται από παιδιά τα οποία κατά κάποιον τρόπο έχουν μεγαλώσει μαζί γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον από πολύ μικρή ηλικία.

«Εμείς αυτό προσπαθούμε να χτίσουμε τώρα» συμπλήρωσε.

 

 

 

Η επίθεση μέσα από τα χέρια των τριών main-ball handlers

Η επιλογή του staff των Αμερικανών να μην κατευθυνθεί σε κάτι “πρόχειρο”, πιο σύντομα διδάξιμο στους νέους αυτούς παίχτες αλλά να μπει στη διαδικασία να δουλέψει κάτι που απαιτεί σαφώς περισσότερο χρόνο (αλλά παράλληλα είναι σαφώς πιο συμβατό με τη φιλοσοφία του FIBA Basketball) στο επιθετικό κομμάτι νομίζω αξίζει τον σεβασμό μας. Το πόσο θα επιμείνει εντός του τουρνουά σε αυτή την επιθετική κατεύθυνση και σε ποιο βαθμό θα υλοποιηθεί το σχέδιο αυτό είναι κάτι που περιμένουμε να διαπιστώσουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.

Οκ, η παρουσία των Πόποβιτς-Κερ-Ράιτ στο staff μας είχε προϊδεάσει για αυτό. Οι Αμερικανοί δουλεύουν με στόχο την δημιουργία μιας Flow Offense, πολύ κοντά στο πρότυπα των καλών ευρωπαϊκών ομάδων. Είναι κάτι που επαναλαμβάνω ότι απαιτεί χρόνο όμως το ταξίδι της διαδικασίας εκμάθησης περιλαμβάνει πολλά ερεθίσματα τα οποία θα βοηθήσουν αυτά τα παιδιά να εντρυφήσουν στους “άγραφους νόμους” και το στυλ παιχνιδιού των διεθνών τουρνουά. Δείτε λίγο τους τεχνικούς ηγέτες του πρότζεκτ αυτού άλλωστε και σκεφτείτε τι φιλοσοφία αντιπροσωπεύουν… O Πόποβιτς φέρνει τον Read & React χαρακτήρα που διδάσκει διαχρονικά ως expert και μαζί την κίνηση μακριά από τη μπάλα ως μέσο δημιουργίας καταστάσεων. Για τους Κερ και Ράιτ λέγαμε παλαιότερα από αυτό εδώ το βήμα:

“Είναι εκπρόσωποι της pace & space τάσης και της γιγάντωσης της σημασίας του τριπόντου ως του «απόλυτου» εργαλείου δημιουργίας της θεμιτής για την επίθεση αμυντικής διάταξης  που έχει κυριεύσει το σύγχρονο μπάσκετ παγκοσμίως.Όλο και περισσότεροι προπονητές πλέον εμπνευσμένοι από το Small Ball των Warriors και των Wildcats και το άψογο execution των drive & kick καταστάσεων προσπαθούν να χαμηλώσουν, να τρέξουν και κυρίως να σουτάρουν”.

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η γνώση τους θα είναι σπουδαίο εφόδιο σε ένα τουρνουά που πιθανόν θα έχει ματς τα οποία θα παιχτούν σε αυτό το “γήπεδο”.

 

Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι η φετινή ομάδα των Αμερικανών δεν διαθέτει ακριβώς αυτό το unmatchable ένας εναντίον ενός παιχνίδι παιχτών όπως ο Ντουράντ ή ο Ίρβινγκ, το οποίο τη βοήθησε να κυριαρχήσει στο πρόσφατο παρελθόν, οπότε η ανάγκη για την υιοθέτηση ενός τέτοιου επιθετικού στυλ ίσως γίνεται πιο έντονη. Ο Πόποβιτς βλέπει ότι έχει τρεις αθλητές οι οποίοι θα αποτελέσουν και το κέντρο αποφάσεων ως main ball handlers σε μια επίθεση η οποία θα ακολουθήσει συγκεκριμένη εξελικτική διαδικασία (η κίνηση μακριά από τη μπάλα και οι ταυτόχρονες δράσεις σε δυνατή και αδύνατη πλευρά που βάζουν μεγαλύτερη πίεση στην άμυνα λειτουργώντας περιοδικά και ως distractions) για να παράγει ευκαιρίες για όλους, αρκεί οι παίχτες του να είναι σωστά εκπαιδευμένοι να δουν εγκαίρως αυτές ακριβώς τις ευκαιρίες. Οι Κέμπα Ουόκερ, Ντόνοβαν Μίτσελ και Τζέισον Τέιτουμ, ανεξάρτητα εάν παίζουν μαζί (είναι projected starters έτσι και αλλιώς) ή όχι θα είναι αυτοί που θα τρέξουν τις καταστάσεις με τη μπάλα στα χέρια (είναι άλλωστε οι πιο ικανοί 1on1 παίχτες της ομάδας). Ήδη έχει γίνει εμφανής η πρόθεση αυτή στις High PnR καταστάσεις που ενεργοποιούν οι Αμερικανοί σε διάταξη 2-3 στην επίθεση τους. Είναι δράσεις που συνήθως εμφανίζονται στο δεύτερο χρονικά κομμάτι του διαθέσιμου χρόνου, αυτό δηλαδή που ακολουθεί τα πρώτα δευτερόλεπτα της transition επίθεσης και λιγότερο στη τελική της ευθεία καθώς μια σχετικά έμπειρη άμυνα θα αντιδράσει επιθετικά στο ball screen (Hard Hedging, trapping) και θα “σκοτώσει” τα λίγα διαθέσιμα δευτερόλεπτα της επίθεσης.

Στις High Ball-Screens καταστάσεις θα είναι πολύ σημαντικό για τους Αμερικανούς να μπορέσουν οι γκαρντ του Πόποβιτς να εκτελέσουν νιώθοντας άνετα αυτό το midrange shot επάνω στο drop του ψηλού και με τον αντίπαλο γκαρντ να σπριντάρει προς ή να έχει κολλήσει ήδη στη πλάτη τους. Φαίνεται απλό (ειδικά για παίχτες όπως ο Ουόκερ) αλλά δεν είναι και αυτή η συμπεριφορά του εκάστοτε Αμερικανού ball handler θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο των διαθέσιμων χώρων για τους υπόλοιπους.

Με τον Tέιτουμ ως main ball handler (point-forward ) ο Πόποβιτς ακούμπησε αρκετά σε Spread Pick & Roll επίθεση τη στιγμή που (με την ευκαιρία της αναφοράς στη Spread PnR) το 5-out formation επιλέγεται στις περισσότερες των περιπτώσεων ως εισαγωγικό εργαλείο στην transition επίθεση (Spread PnR με Τέιτουμ, Double Drag με Ουόκερ).

Φυσικά η προοδευτική αύξηση στην ενεργοποίηση plays με περισσότερες  Off ball-δράσεις είναι μέρος του πλάνου του staff. Η ύπαρξη Shooting wings ευνοεί (ο Χάρις κάνει σπουδαία δουλειά με shooting & hustling, πολύ δουλειά στα μετόπισθεν και σωστό shot selection στην επίθεση) άλλωστε αυτή την κατεύθυνση. Έχουμε δει μέχρι στιγμής Veer δράσεις και Pindowns για άμεση εκτέλεση από το φτερό ή curling, Weave με τον Turner, Ram action με τον Μίτσελ ως screener με στόχο την εκτέλεση από το κεφάλι με pop out ή το κόψιμο στη πλάτη της άμυνας (ταυτόχρονη δράση), Weakside Flare ή απλά down screen στην αδύνατη πλευρά (και εδώ στο πλαίσιο των ταυτόχρονων δράσεων) και plays αρχών Motion (cutting του Τέιτουμ από την αδύνατη πλευρά, άμεσα filling στη θέση του από τον έτερο weak side wing).

 

Aπέναντι στη ζώνη των Ισπανών (3-2, 1-2-2) οι Αμερικανοί ενεργοποίησαν επίθεση 2-1-2 με τον Turner στο κέντρο της άμυνας. Δεν κατάφεραν να χτυπήσουν με επιτυχία στη πλάτη της ζώνης όμως απέδωσαν πολύ καλύτερα όταν πέτυχαν να την μετακινήσουν με skip πάσες από την δυνατή στην αδύνατη πλευρά, ανοίγοντας τον κεντρικό άξονα.

Σε όλο αυτό το επιθετικό εγχείρημα το πλεονέκτημα των Αμερικανών είναι ότι έχουν παίχτες που έχουν μάθει να παίζουν εντός επιθέσεων που στηρίζονται στο ball movement και την κίνηση μακριά από τη μπάλα. Μένει να αποκωδικοποιήσουν σωστά τη μεταφορά του παιχνιδιού στο παρκέ της FIBA.

 

 

Κλειδί οι Μίντλετον και Μίτσελ

 

 

Υπό αυτές τις συνθήκες και με βάση την ιδιαιτερότητα του περιβάλλοντος του FIBA Basketball, εκτιμώ ότι το δίδυμο Ντόνοβαν Μίτσελ και Κρις Μίντλετον θα αποτελέσει τους παίχτες-κλειδιά στη πορεία των Αμερικανών στην Κίνα. Ο Κέμπα Ουόκερ είναι ίσως ο παίχτης με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος σε αυτό το ρόστερ και ο Τέιτουμ ο μοναδικός που αυτή τη στιγμή δείχνει να έχει τη βάση για να διεκδικήσει στο μέλλον τον τίτλο του καλύτερου παίχτη της κορυφαίας αμερικανικής λίγκας  όμως πολλές πτυχές του παιχνιδιού του φαίνονται ακόμα λίγο άγουρες κατά τη διαδικασία μετάφρασης τους στη συγκεκριμένη αγωνιστική πλατφόρμα.

Σημείωση: Νομίζω  ότι με την  τριάδα των Μίτσελ-Τέιτουμ-Μίντλετον στις ενδιάμεσες θέσεις της πεντάδας, θα έδενε αρμονικά ως PG ο Kyle Lowry (γκαρντ οικονομίας, δεν χρειάζεται πολλές προσπάθειες για να είναι χρήσιμος και παίζει καλή άμυνα συν του ότι είχε ήδη την εμπειρία ενός μεγάλου τουρνουά της FIBA με την ομάδα) όμως ο άσσος των πρωταθλητών δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το πρόβλημα που τον ταλαιπωρούσε ώστε να βρεθεί στα γήπεδα της Κίνας.

Για τον Ντόνοβαν Μίτσελ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι μια ευκαιρία για να λάμψει. Όπως έχουν έρθει τα πράγματα θα κληθεί να παίξει ηγετικό ρόλο στην αμερικανική ομάδα. Η εμπειρία αυτή (ηγετικός ρόλος στην πρώτη του επαφή με το FIBA Basketball και σε νεαρή ηλικία μιας και είναι μόλις 23 ετών) θα τον τοποθετήσει σε διαδικασία ζυμώσεων τις οποίες οφείλει να χρησιμοποιήσει στο μέλλον αναφορικά με την ανάπτυξη του ως αθλητής και ως προσωπικότητα. Ο Μίτσελ είναι πολύ καλός παίχτης (ο κόουτς Πιτίνο μου είχε μάλιστα μιλήσει με πολύ καλά λόγια για αυτόν). Η πρόκληση για τον νεαρό σταρ των Τζαζ σε αυτό το τουρνουά αφορά την ταχύτητα με την οποία θα μπορέσει να αποκωδικοποιήσει έναν μεγάλο όγκο νέων πληροφοριών εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Θεωρώ δεδομένο ότι θα κληθεί να πάρει σημαντικές αποφάσεις και να εκτελέσει μεγάλα σουτ. Εφόσον φέρει την αποστολή του εις πέρας θα μιλάμε για τεράστια επιτυχία. Ήδη ο Πόποβιτς προσπαθεί να δημιουργήσει τις απαραίτητες γραμμές επικοινωνίας ανάμεσα στο παιχνίδι του και αυτό του Ουόκερ (δουλεύει την off ball-κίνηση του Μίτσελ, η εμπειρία του στο συγκεκριμένο επιθετικό περιβάλλον των Τζαζ του προσφέρει μια καλή βάση στη προσπάθεια αυτή) μιας και οι δυο τους θα αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά του backcourt της TEAM USA. Ο Μίτσελ, με τη διαμορφωμένη κατάσταση στο ρόστερ θα πάρει λεπτά και στη θέση «1».

Ο Κρις Μίντλετον αποτελεί μια από τις σταθερές στο παιχνίδι της αμερικανικής ομάδας και κατά την άποψη μου έναν από τους πιο κομβικούς της παίχτες αναφορικά με την παρουσία της στο τουρνουά. Η ικανότητα του να καλύψει τις τρεις ενδιάμεσες θέσεις της πεντάδας (προσωπικά βλέπω ότι ειδικά από τη θέση «4» μπορεί να εξελιχθεί σε ένα δυνατό όπλο στα χέρια του Πόποβιτς) αλλά κυρίως να βάλει σημαντικά σουτ μπορεί να λύσει ουκ ολίγα προβλήματα, λειτουργώντας ευεργετικά σε δύσκολες στιγμές. Και αυτές ίσως δεν είναι τόσο λίγες για την TEAM USA στο πρωτάθλημα αυτό…  Ο clutch χαρακτήρας του Μίντλετον (και ο βαθμός ανταπόκρισης του εκτελώντας υπό πίεση συνθηκών όπως ο χρόνος και το αποτέλεσμα) νομίζω ότι θα είναι μια σημαντική παράμετρος για την φετινή  πορεία των Αμερικανών.

 

H άμυνα αποτελεί το απόλυτο βαρόμετρο

Οι Αμερικανοί θα κληθούν, προχωρώντας  σε αυτό το τουρνουά,  να αντιμετωπίσουν σύνολα σαφώς πιο «δουλεμένα» και με αρκετά υψηλότερο βαθμό συνοχής στο επιθετικό κομμάτι. Δεν διαθέτουν βετεράνους και αυτό πιθανόν είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτής της ομάδας και ένας από τους βασικούς λόγους που ίσως «πέσει» κάποια στιγμή, αποτυγχάνοντας  στον δρόμο για την κατάκτηση του χρυσού. Αυτά τα παιδιά έχουν αρκετό ταλέντο και αξιοσημείωτα προσόντα όμως, ειδικά όταν μιλάμε για το επιθετικό κομμάτι, το επίπεδο συνεργασιών και execution χρειάζεται εργατοώρες και αγωνιστικά «χιλιόμετρα» για να βελτιωθεί.

Η αίσθηση λοιπόν που έχει δημιουργηθεί είναι ότι αυτή η ομάδα θα πρέπει να αγκαλιάσει σφιχτά την άμυνα της για να αναρριχηθεί στην κορυφή. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος δρόμος. Η TEAM USA οφείλει να παρουσιάσει ένα σπουδαίο αμυντικό αποτέλεσμα εάν θέλει να βάλει το πόδι της στη κορυφή του λόφου.

Ο Πόποβιτς και οι συνεργάτες του το γνωρίζουν καλά αυτό. Κατασκευαστικά άλλωστε, η διαδικασία οικοδόμησης μιας αποτελεσματικής άμυνας σε αυτό το επίπεδο απαιτεί λιγότερο χρόνο από ότι η αντίστοιχη για μια efficient επίθεση. Θα ήταν σημαντικό λοιπόν να υπήρχε διαθέσιμο το δίδυμο Lowry-Smart στο backcourt όμως η πραγματικότητα υπαγορεύει στον «Ποπ» να δουλέψει με ότι έχει στα χέρια του και για την ώρα η ανάρρωση του Smart και εν τέλει η παρουσία του (σε καλή φυσική κατάσταση) στα γήπεδα της Κίνας μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά. Άλλωστε μιλάμε για ένα σύνολο το οποίο θα στοχεύσει στο να κάνει maximize στους διαθέσιμους πόντους του μέσα από άμυνα, μετατρέποντας άμεσα τη προσπάθεια του στα μετόπισθεν σε επίθεση ανοιχτού γηπέδου. Η παραγωγή λαθών  και η δραστική μείωση των uncontested shots στην επίθεση του αντιπάλου είναι (μαζί με το ριμπάουντ  και στις δύο πλευρές του παρκέ) τα κομμάτια στα οποία έχει εστιάσει ο κόουτς Πόποβιτς από το ξεκίνημα της προετοιμασίας.

Η βάση θα είναι η ατομική άμυνα και η δέσμευση του κάθε παίχτη σε αυτήν ώστε αυτό κλιμακωτά να «γράψει» και στη συνολική, ομαδική συμπεριφορά στα μετόπισθεν.  To πιο ενθαρρυντικό στοιχείο στα ματς προετοιμασίας μέχρι σήμερα είναι η επίδοση στο ριμπάουντ όπου η κυριαρχία της TEAM USA τόσο απέναντι στην Ισπανία όσο και στο ματς της Μελβούρνης με την Αυστραλία ήταν καταλυτική.

 

Αυτή η αμερικανική ομάδα δεν έχει ακριβώς αυτόν τον συνδυασμό «μήκους και ελίτ αθλητικής ικανότητας» σε σχέση με προηγούμενες versions της. Αυτό σημαίνει ότι αυτομάτως θα κληθεί να παρουσιαστεί πιο δυναμική, αποφασιστική στις διεκδικήσεις και της προσωπικές μάχες, πιο συγκεντρωμένη. Είναι θετικό ότι έχει παιδιά που μπορούν να γεμίσουν διαφορετικές θέσεις στο παρκέ, εξυπηρετώντας μια ποικιλία σχημάτων που δίνουν την δυνατότητα στον Πόποβιτς να «παίξει» με το μέγεθος. Είναι αμφίβολο όμως το κατά πόσο συμβατά θα είναι πολλά από αυτά τα σχήματα (κυρίως τα ψηλά) στο επιθετικό κομμάτι, βοηθώντας την TEAM USA να βρει ισορροπία και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Στο τουρνουά αυτό υπάρχουν ομάδες όπως η Σερβία, η Ισπανία ή η Ελλάδα που μπορούν να πάνε πραγματικά BIG σε επίπεδο σχημάτων. Το coaching staff των Αμερικανών έχει Shooting Bigs όπως οι Turner (θα πάρει τα χοντρά λεπτά στο “5”) και Lopez που του δίνουν τη δυνατότητα εάν χρειαστεί να παρουσιάσει μια unit με πραγματικά μεγάλο μέγεθος. Η άλλη όψη του νομίσματος όμως δείχνει ότι οι αλλαγές που έχει υποστεί το παιχνίδι στις κορυφαίες λίγκες της Ευρώπης και της Αμερικής (NBA, EL), από όπου δηλαδή προέρχονται οι περισσότεροι παίχτες των καλών ομάδων, θα απεικονιστούν σταδιακά και στο μπάσκετ της FIBA. Λογικό, από την στιγμή που επιλέγονται παίχτες που διακρίνονται και η ελαφρά μετατόπιση στη φύση του παιχνιδιού και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού δίνει την ευκαιρία σε (νέους) παίχτες να διακριθούν  σε καινούργιους πολλές φορές  ρόλους.

Με αυτό ως δεδομένο οφείλουμε να περιμένουμε μια ομάδα η οποία θα προσπαθήσει να επιδείξει υψηλό βαθμό προσαρμοστικότητας σε κάθε περίπτωση. Η στελέχωση δε του προπονητικού staff με πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν ένα συγκεκριμένο στυλ μπάσκετ (πιο κοντά στην ευρωπαϊκή λογική το οποίο είναι ότι πλέον και ότι ποιοτικότερο έχει να παρουσιάσει η μήτρα των ΗΠΑ) μας προϊδεάζει ότι αυτή η TEAM USA επ’ουδενί δεν θα διστάσει να πάει SMALL σε επίπεδο lineups (με την Ισπανία ο Kuzma κατέβηκε στο «5» και  o Jaylen Brown υπολογίζεται κυρίως στο “4”, ο νεαρός των Lakers αρχικά έδειχνε ότι θα κοπεί όμως έχει ανεβάσει κατακόρυφα τις μετοχές του όντας πλέον απαραίτητος μιας και ο συνδυασμός μεγέθους-αθλητικότητας-περιφερειακού σουτ δεν υπάρχει στη γραμμή ψηλών της ομάδας), διαθέτοντας προπονητές που νιώθουν άνετα σε αυτό το περιβάλλον και ξέρουν πότε να χαμηλώσουν προστατεύοντας το «ιερό δισκοπότηρο» του shooting & spacing (και ανεβάζοντας την γραμμή πίεσης στα μετόπισθεν) που τόσο σημαντικό είναι σήμερα διεθνώς.

 

Εν κατακλείδι, η TEAM USA μπαίνει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια σε ένα διεθνές τουρνουά χωρίς το status του γκραν-φαβορί να την συνοδεύει. Ίσως αυτό να μην είναι τόσο άσχημο στη προκειμένη περίπτωση. Οι Αμερικανοί διαθέτουν ακόμα το ρόστερ με τη μεγαλύτερη ατομική ποιότητα στη διοργάνωση. Θα πρέπει όμως να πιάσουν κάποια συγκεκριμένα standards σε όρους ποιότητας ομαδικού παιχνιδιού για να μπορέσουν να κεφαλαιοποιήσουν αυτό τους το πλεονέκτημα. Το βασικό τους πρόβλημα αναφορικά με τη στελέχωση του ρόστερ είναι η έλλειψη βετεράνων παιχτών. Αναφέρομαι αρχικά σε παίχτες που έχουν εμπειρία από τέτοια τουρνουά (μόνο οι Μπαρνς και Πλάμλι έχουν γευτεί το νέκταρ της συμμετοχής σε αυτό το επίπεδο) αλλά και σε συνολικά πιο έμπειρους αθλητές/ώριμες προσωπικότητες. Θυμηθείτε πως τράβηξαν το 2010 αυτήν την ομάδα στον αφρό οι Μπίλαπς-Όντομ ανοίγοντας τον χώρο για το ρεσιτάλ του Ντουράντ. Αυτή ακριβώς η έλλειψη εμπειρίας κάνει το φετινό σύνολο πιο ευάλωτο. Στην Κίνα οι ΗΠΑ θα παραταχθούν με ένα νεανικό σύνολο καθοδηγούμενο από μερικά από λαμπρότερα πνεύματα του αθλήματος στον πάγκο. Πολλοί παίχτες έμειναν πίσω. Κανείς όμως από τους παρόντες δεν περισσεύει και κανένα “εγώ” δεν θα μπει επάνω από το σύνολο. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες αυτού του τουρνουά, μόλις αρχίζει…

 

 

 

Υ.Γ: Η αποχώρηση του Jonah Bolden από την εθνική ομάδα της Αυστραλίας είναι σημαντικό πλήγμα. Τα γρήγορα φάουλ του Baynes στο δεύτερο ματς με τον Καναδά έστειλαν τον F/C των Sixers στο παρκέ γρήγορα και μάλιστα στη θέση “5” όπου αποτέλεσε κλειδί με το versatility του στην άμυνα (ειδικά αμυνόμενος ψηλά σε PnR καταστάσεις) αλλά στην επίθεση ως δημιουργός από το High post (έχουμε μιλήσει για την ικανότητα του στη πάσα άλλωστε, παλιός Hoopfellier γαρ). Παρότι η frontcourt του Lemanis είναι γεμάτη, ο Bolden ήταν απαραίτητος. Φήμες λένε ότι δεν ήταν ευχαριστημένος που ξεκινούσε πίσω από τον Jock Landale στη θέση “4” (απέδωσαν εξαιρετικά παίζοντας μαζί στο συγκεκριμένο ματς). Ο ψηλός της Ζάλγκιρις είναι ο πιο σταθερός παίχτης των Boomers μέχρι τώρα στα παιχνίδια προετοιμασίας ξεκινώντας στη θέση “4”. Απέναντι στην TEAM USA μάλιστα έκανε δύο εντυπωσιακά μπλοκ σε καθαρές 1on1 άμυνες απέναντι στους Ντόνοβαν Μίτσελ και Τζέιλεν Μπράουν. Oι Αυστραλοί θα χρειαστούν επειγόντως την βελτίωση του Τζο Ινγκλς ο οποίος είναι κομβικός παίχτης σε όλα τα επίπεδα αλλά στα πρώτα ματς μοιάζει σκουριασμένος.

Υ.Γ1: O παίχτης που θα ήθελα να δω περισσότερο στη φετινή TEAM USA είναι ο Bradley Beal. Το έβγαλα από μέσα μου.

 

 

Υ.Γ2: Για την Εθνική μας θα τα πούμε σύντομα. Ο συνδυασμός ενός fast break-maker όπως ο Καλάθης με έναν finisher όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν υπάρχει σε καμία άλλη ομάδα της διοργάνωσης. Σε καμία. Όμως για να είσαι πραγματικά αποτελεσματικός σε επίπεδο transition επίθεσης χρειάζεσαι παίχτες που μπορούν να σουτάρουν εντός αυτής. Όλοι εστιάζουν στην συγκεκριμένη αδυναμία στο σετ παιχνίδι αλλά κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται με το πως αυτή μεταφέρεται στις καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου.  Αυτά τα τουρνουά κρύβουν εκπλήξεις. Είναι σύντομα και (για αυτόν ακριβώς τον λόγο) μετράει πολύ η φόρμα και ο αγωνιστικός ρυθμός που χτίζεις. Κάποια βράδια κοιμάμαι και βλέπω αυτή  η ομάδα να κάνει πολύ θόρυβο με έναν Χατζηβρέτα και έναν Φώτση στο ρόστερ της. Το άσχημο πάντα είναι ότι ξυπνάω με την ίδια αίσθηση…