La Grande Bellezza

 

Ένας μεγάλος δημιουργός επιστρέφει στην ευρωπαϊκή  περιπλάνηση και στα σοκάκια της δικής του χώρας. Στο Μιλάνο θα βρεθεί αντιμέτωπος με το  παρελθόν του αλλά και αυτό της άλλοτε κραταιάς ιταλικής ομάδας. Δεν έχει καθόλου χρόνο για χάσιμο. Ο Έτορε Μεσίνα στην αναζήτηση της δικής του “απόλυτης ομορφιάς”. Το Hoopfellas αναλύει…

Photo credit: BasketHead

Όπως είπαμε την ημέρα που η είδηση της επιστροφής του Έτορε Μεσίνα στην Ιταλία διαδιδόταν ταχύτατα σε όλον τον πλανήτη, το παιχνίδι πλέον “χοντραίνει” στη τσόχα της Ευρωλίγκας. Στη “λίγκας των προπονητών”. Η πρόταση της ΕΑ7 και το δέλεαρ της ανάληψης -εν λευκώ- των ηνίων του οργανισμού ήταν τεράστιο για τον γεννημένο στη Κατάνια κόουτς. Η ανάθεση των αρμοδιοτήτων του προέδρου και του τεχνικού ηγέτη ενός τόσο high profile οργανισμού σε ένα άτομο, είναι κάτι που δεν συνηθίζεται στη γείτονα χώρα αλλά και ένας ακόμα λόγος που το ενδιαφέρον σχετικά με την οπτική των Λομβαρδών για την νέα ομάδα είναι τεράστιο.

 

Όντως.

 

Μετά από μια τεράστια καριέρα γεμάτη επιτυχίες, ο Έτορε Μεσίνα επιστρέφει στη περιπλάνηση που του προσφέρουν τα γνώριμα σοκάκια της πατρίδας του, επιβεβαιώνοντας την ανταγωνιστική φύση των ανθρώπων της δικής του “κάστας”. Όλα, στον βωμό της αναζήτησης ενός νέου αριστουργήματος. Της “τέλειας ομορφιάς”…

Αn unpopular decision: Η περίπτωση Μάικ Τζέιμς

“Οι σπουδαίοι οργανισμοί επιλέγουν τις αρχές πάνω από τα πρόσωπα. Εάν εγκαταλείψεις τις αρχές σου, αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσεις». (Etore Messina)

Ήταν μια δύσκολη και σίγουρα όχι ιδιαίτερα δημοφιλής για το κοινό απόφαση. Προσωπικά όμως μεγάλωσε κι άλλο τον (τεράστιο) σεβασμό μου στο πρόσωπο του Σικελού κόουτς. Ήδη ο οργανισμός της Λομβαρδίας με τις ριζικές αλλαγές  σε επίπεδο ονομάτων που τρέχουν το τμήμα μπάσκετ (ανάθεση προεδρίας και τεχνικής ηγεσίας στον Μεσίνα, GM o Xρήστος Σταυρόπουλος με ένα εξαιρετικό για τα ευρωπαϊκά δεδομένα συμβόλαιο) προέβηκε σε μια ομολογία λάθους αναφορικά με την υπογραφή πολυετών συμβολαίων σε καταξιωμένους στο υψηλό επίπεδο Αμερικανούς παίχτες (Τζέιμς, Νάναλι).

Ο Τζέιμς είναι αναμφίβολα μια unique περίπτωση. Πρόκειται για έναν σταρ της Ευρωλίγκας και έναν από τους καλύτερους σκόρερ που είδε η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Διαθέτει advanced 1on1 παιχνίδι αλλά χαρακτηρίζεται από την αμφίβολη ικανότητα του να ηγηθεί μιας ομάδας με κουλτούρα-νικητή η οποία στοχεύει στα πραγματικά υψηλά στρώματα της διοργάνωσης, μην ξεχνώντας να πιστοποιεί με σχετική συχνότητα αυτή του την πνευματική του αδυναμία. Στο Μιλάνο το κοινό τον λάτρεψε (και όχι μόνο, δικαιολογημένα αφού το παιδί είναι η επιτομή αυτού που λέμε «συναρπαστικός παίχτης» για τον θεατή)  παρότι η τραυματική για τους Λομβαρδούς ημιτελική σειρά με τη Σάσαρι (οι εκτός λογικής αποφάσεις του την ώρα της κρίσεως και η αδυναμία του να αντιστρέψει τη πορεία ενός συνόλου σε ελεύθερη πτώση) τον απομυθοποίησε στη πόλη.

 

 

Ο Μεσίνα είναι γνωστός για τις High discipline κατευθύνσεως-επιθέσεις που τρέχουν οι ομάδες του και η απόφαση  να χωρίσει με τον Αμερικανό γκαρντ σίγουρα, για όσους γνωρίζουν καλά τα όσα πρεσβεύει ως άνθρωπος και προπονητής, δεν αποτελεί έκπληξη. Μια ματιά στο πνευματικό προφίλ των ηγετών που είχε διαχρονικά εντός των τεσσάρων γραμμών (Ντανίλοβιτς, Ριγκοντό, Τζινόμπιλι, Έντνι, Λάνγκτον, Σμόντις), αθλητών που ενώ είχαν ισχυρή προσωπικότητα και star quality εκτελούσαν με θρησκευτική προσήλωση όλες αυτές τις winning details θέτοντας εαυτόν στην υπηρεσία του συνόλου όταν έπρεπε, συνιστά μια πειστική απάντηση στα ερωτήματα που αφορούν τα «θέλω» του.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Τζέιμς εντοπίζεται στη «προσαρμογή». Στο να αναγνωρίσει και να πεισθεί στο να ενταχθεί στο πλαίσιο εκείνο εντός του οποίου η παρουσία και η αγωνιστική του συμπεριφορά θα προάγει το ομαδικό αποτέλεσμα. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που στο Φοίνιξ έχασε με συνοπτικές διαδικασίες την θέση του από τον Isaiah Canaan (έναν επίσης πολύ καλό γκαρντ, όχι όμως τόσο καλύτερο παίχτη από τον Μάικ, απλά πιο «φιλικό» στο να κάνει άμεσα adapt τη πληροφορία που του δίνεται από τον πάγκο).

Ανάλογο δρόμο βέβαια φαίνεται (σύμφωνα πάντα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες που έρχονται από την Ιταλία) να παίρνει και η περίπτωση του Νάναλι. Εδώ ίσως έχουμε μια μικρού μεγέθους έκπληξη σε συνάρτηση πάντα με τη μορφή που έχει πάρει το ρόστερ της Αρμάνι καθώς οι Λομβαρδοί φαίνεται ότι έχουν άμεση ανάγκη από μια αξιόπιστη 3&D παρουσία στη θέση «3». Ο Νάναλι δεν έγινε ποτέ ο «νέος Χίγκινς» (τον είχε υπογράψει ο Ζοτς στη Φενέρ ως ένα είδος απάντησης στην επιτυχία της ΤΣΣΚΑ με τον Αμερικανό wing που είχε έρθει στη Μόσχα από την Γκαζιαντέπ, μια ομάδα μεσαίας ταχύτητας) όμως σαφέστατα έχει τις δυνατότητες να αποτελέσει έναν πολύ καλό υποστηρικτικό παίχτη σε σύνολα με υψηλές φιλοδοξίες.

 

Θυμάμαι τον Μεσίνα να λέει πριν κάποια χρόνια…

«Η μεγαλύτερη προσαρμογή που έχουν να κάνουν οι Αμερικανοί παίχτες ερχόμενοι στην Ευρώπη είναι το να βάζουν τους ομαδικούς στόχους επάνω από τους ατομικούς. Στο ΝΒΑ οι αθλητές αξιολογούνται εν πολλοίς από την ατομική τους απόδοση ενώ δίνεται μεγάλη έμφαση στα προσωπικά τους νούμερα για αυτό. Εάν κάποιος καταφέρει να βελτιώσει τα στατιστικά του σε μια σεζόν συνήθως θα πληρωθεί και καλύτερα ανεξάρτητα από τη πορεία της ομάδας του. Στην Ευρώπη αντίθετα, εάν η ομάδα σου κερδίζει αυτό πιστώνεται στο ατομικό σου status. Aυτομάτως λοιπόν γίνεται κατανοητό ότι τα ατομικά στατιστικά έχουν σημασία μόνο όταν συνοδεύονται από καλό ομαδικό αποτέλεσμα».

Η αίσθηση που αποκόμισα από τη καλοκαιρινή δραστηριότητα της ΕΑ7 πάντως είναι ότι  ο πολύπειρος Σικελός έχει θέσει ως προτεραιότητα του στο κομμάτι της στελέχωσης το να οικοδομήσει ένα σύνολο προσωπικοτήτων που θα βρίσκονται στην ίδια σελίδα με αυτόν. Μια ομάδα ανθρώπων που θα χαρακτηρίζονται από πραγματική θέληση να συνεργαστούν μαζί του. Αυτός άλλωστε ήταν ένας από τους απαράβατους κανόνες των Σπερς αναφορικά με την επιλογή των ατόμων που πλαισιώνουν τον οργανισμό (όχι μόνο αθλητές ή προπονητές αλλά εργαζόμενους σε κάθε επίπεδο).  Ξέρετε, οι διαπροσωπικές σχέσεις  σε ένα σύνολο ανθρώπων με πολύωρη καθημερινά τριβή είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη προσπάθεια μιας ομάδας μπάσκετ (και όχι μόνο) να πιάσει τους στόχους της στη σεζόν. Όταν ένας προπονητής δεν μπορεί να κουμαντάρει πραγματικά τα αποδυτήρια του, τότε η πιθανότητα του underachieving για το σύνολο αυτό αυξάνεται σημαντικά…

 

 

Ο στόχος: Desire to Fight, η επιστροφή

Νομίζω καταλαβαίνετε όλοι ότι το ενδιαφέρον σχετικά με την αγωνιστική κατεύθυνση που θα επιλέξει ο Μεσίνα στο Μιλάνο είναι τεράστιο. Πρόκειται για έναν προπονητή που έχει νικήσει με διαφορετικά στυλ παιχνιδιού και διαφορετικά εργαλεία κάθε φορά, ενδεικτικό της ποιότητας και της οξυδέρκειας που τον διακρίνουν. Στο Τρεβίζο  παρουσίασε ένα fast pace στυλ παιχνιδιού σπαρμένο άρτια με fundamentals που έκανε την Μπένετον ακαταμάχητη. Στη Μπολόνια έστησε δυο διαφορετικές κυρίαρχε ομάδες. Η πρώτη χαρακτηρίστηκε από πολύ συμπαγή άμυνα και λεπτομερειακό execution στο μισό γήπεδο και η δεύτερη (πάλι με αφετηρία το αμυντικό κομμάτι) από ένα συναρπαστικό transition παιχνίδι στην επίθεση. Στη Μόσχα είδαμε το απόσταγμα όλων αυτών των χρόνων εργασίας του με ένα από τα πληθωρικά σε επίπεδο επιλογών σύνολα στο μισό γήπεδο όταν πάντρεψε το off ball-παιχνίδι του Λάνγκτον (Μπένετον) με την PnR δράση του Παπαλουκά και το low post του Σμόντις (Βίρτους) πάντα γαρνίροντας με άμυνα-μπετόν. Άρχισε να χάνει έδαφος όταν επέμεινε να πηγαίνει oversized (Μαδρίτη –όλοι θυμόμαστε την επιμονή του να ανεβάσει τον Βελίτσκοβιτς στο «3» αρχικά για να ματσάρει τον Μάικλ και έπειτα ως ευρύτερη φιλοσοφία-   και στην επιστροφή του στη Μόσχα με τον Κρίστιτς αρκετά στο «4») σε μια περίοδο όπου το παιχνίδι στην Ευρώπη γινόταν πιο γρήγορο και οι ομάδες «χαμήλωναν».

Μένει να δούμε ποιες από τις επιδράσεις που έλαβε κατά τη θητεία του στην Αμερική θα προσπαθήσει να παρουσιάσει στο αγωνιστικό μοντέλο της Αρμάνι. Η αίσθηση που έχω (και όχι πληροφορία) είναι ότι ο Μεσίνα θα ξεκινήσει το χτίσιμο αυτής της ομάδας από τη προσωπική άμυνα. Αυτή θα είναι η αφετηρία του (ο αμυντικός εγωισμός, η επιμονή του να παλεύεις για τη θέση/τον χώρο σου και να αμύνεσαι μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο επάνω στη μπάλα και μακριά από αυτή) ώστε να οικοδομήσει σταδιακά ένα καλό ομαδικό αποτέλεσμα στα μετόπισθεν. Μιλάμε άλλωστε για το κομμάτι που αποτέλεσε την αχίλλειο πτέρνα της περυσινής (εξαιρετικά αποτελεσματικής στην επίθεση) Αρμάνι.

Υπάρχει επίσης μεγάλο ενδιαφέρον αναφορικά με τον τρόπο που θα διαχειριστεί το τρίποντο και τον όγκο των εκτελέσεων της επίθεσης του πίσω από τη γραμμή. Ο Σικελός είναι ένας προπονητής που ακουμπάει παραδοσιακά στο low post. Βάζει τη μπάλα εκεί για συσσωρεύσει την άμυνα στη πίσω γραμμή της και να δημιουργήσει μεγαλύτερη ελευθερία σε επίπεδο χώρων στη περίμετρο για να παράγει καλό περιφερειακό σουτ. Το ρόστερ των Λομβαρδών περιέχει άλλωστε αρκετούς καλούς σουτέρ, νομίζω στοχευμένα. Ο Μεσίνα πριν την αμερικανική περιπέτεια χαρακτηριζόταν από έναν συντηρητισμό αναφορικά με τη αθρόα χρήση του περιφερειακού σε ένα επιθετικό σύστημα. Μένει να δούμε το πως θα προσομοιώσει την εμπειρία του στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με τους Σπερς είχε την ευκαιρία να βιώσει την εμπειρία της κατασκευής μιας επίθεσης η οποία μπορούσε να μετατοπίσει το κέντρο βάρους της από χρόνο σε χρόνο, αλλάζοντας σημεία εστίασης, την φύση και τη ποσότητα του εκτελέσεων της από διαφορετικά σημεία του παρκέ. Πέρυσι για παράδειγμα (με τον ΝτεΡόζαν στην εξίσωση) τον Σαν Αντόνιο ήταν η ομάδα που ακούμπησε περισσότερο στο δίποντο από κάθε άλλη, όντας τελευταία σε προσπάθειες τριών πόντων στη λίγκα αλλά διατηρώντας παράλληλα και το καλύτερο ποσοστό ευστοχίας (όπως για παράδειγμα συμβαίνει με την Ζάλγκιρις στην Ευρώπη).

Ο Μεσίνα αρχικά έπρεπε να πιάσει τον χρυσό αριθμό «6» αναφορικά με τους αθλητές που έχουν ιταλικό διαβατήριο στο ρόστερ του. Έπεισε τον ευρισκόμενο με τα δύο πόδια στη πόρτα της εξόδου Della Valle (1.92-SG-26)  να παραμείνει («μέσα σε λίγα λεπτά μου άλλαξε πλήρως γνώμη» είπε ο Ιταλός σουτέρ) στο Mediolanum και υπέγραψε δύο παιδιά τα οποία θα τους δώσουν ενέργεια αναλαμβάνοντας αμυντικούς ρόλους από τους βάθος του πάγκου. Τον «δικό του» από τη θητεία του στην Εθνική Ιταλίας Paul Βiligha (2.00-C-29) για τη θέση «5» και τον Riccardo Moraschini (1.94-G/F-26) από την Brindisi. O Moraschini έρχεται από τη καλύτερη σεζόν της καριέρας του όπου μάλιστα κατάφερε να επιδείξει βελτίωση στο κομμάτι της περιφερειακής εκτέλεσης. Δεν είναι ακόμα έτοιμος για αυτό το (υψηλό) επίπεδο, όμως ο Μεσίνα συχνά στο παρελθόν έχει εμπιστευτεί τέτοια παιδιά αρχικά στο ξεκίνημα της σεζόν, δίνοντας τους έξτρα χρόνο σε αμυντικούς ρόλους για να περάσει το μήνυμα στους υπόλοιπους, πιο προικισμένους ίσως επιθετικά παίχτες του σχετικά με το ποιος δικαιούται να παίζει και ποιος όχι. Είναι ένας τρόπος με τον οποίον κηρύσσει την ανάγκη για συνεχή επιθυμία μάχης. Ο κόουτς πιστεύει στο σύνολο και όχι στην υπεροχή του star quality. Θα προσπαθήσει σχετικά γρήγορα (και ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων) να σβήσει κάθε πνευματική αδράνεια και χαλαρότητα από τη συμπεριφορά των παιχτών του, παρουσιάζοντας μια second unit της οποίας η γλώσσα του σώματος σε επίπεδο ενέργειας θα είναι ανάλογη με αυτή του αρχικού σχήματος.

Είναι δεδομένο ότι το βαρόμετρο στη φετινή προσπάθεια των Λομβαρδών θα είναι η κατάσταση του Αρτούρας Γκουντάιτις. Ο Λιθουανός έκανε μια εκπληκτική περυσινή σεζόν όντας πολύ efficient στους περισσότερους τομείς του παιχνιδιού. Θα αποτελέσει ακρογωνιαίο λίθο στο low post (οπότε γίνεται κατανοητό ότι η δραστηριότητα του θα επιδράσει σημαντικά στα περιφερειακά ποσοστά των συμπαιχτών του) ενώ το mobility του για παίχτη αυτού του μεγέθους και το face up παιχνίδι του  μπορεί να τροφοδοτήσει την ενεργοποίηση Big lineups με αυτόν στο «4» (συν την ύπαρξη του White ο οποίος μπορεί να καλύψει και τις δύο θέσεις των φόργουορντ) για μερικά λεπτά και σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Εκτιμώ δε, ότι ο Μεσίνα θα επενδύσει σημαντικά στην ικανότητα του Γκουντάιτις να πηγαίνει με μεγάλη συχνότητα (εκτελώντας αποτελεσματικά) στη γραμμή των προσωπικών. Έτσι όπως έχει δομηθεί η φετινή Αρμάνι, χρειάζεται σε μεγάλο βαθμό την καλή σεζόν του 26χρονου Λιθουανού σέντερ. Χωρίς αυτόν, δεν θα είναι η ίδια ομάδα.

 

Ο Aaron White είναι ένα παιδί που απολύτως δικαιολογημένα κέρδισε τις εντυπώσεις την τελευταία διετία. Αυτό που έχω να πω για την περίπτωση του είναι ότι αναμφίβολα βοηθήθηκε από το σύστημα της Ζάλγκιρις το οποίο έχει τη μοναδική δυνατότητα να κάνει maximize στα δυνατά σημεία των αθλητών που το απαρτίζουν. Δεν θα ήταν εύκολο για τον Αμερικανό φόργουορντ να “δείξει” τόσο πολύ σε ένα διαφορετικό περιβάλλον ερχόμενος από την Ζενίτ.  Η ΕΑ7 ήθελε αρχικά τον Ντέρικ Ουίλιαμς (προσωπικά θεωρώ ότι και ο Σίνκλετον θα μπορούσε να τη βοηθήσει πολύ) όμως όταν αυτός υπέγραψε στη Φενέρ έκλεισε άμεσα τον White. Μένει να δούμε το πρόσωπο που θα δείξει ο αθλητικός PF του Iowa στο επόμενο βήμα της καριέρας του, μακριά από το ασφαλές περιβάλλον του Κάουνας. Δεν χρειάζεται νομίζω να σας πω πόσο σημαντική είναι για τη καριέρα του αυτή η σεζόν που έρχεται… Ενδιαφέρον εντοπίζεται και στην επίδραση που θα έχει η παρουσία του Μεσίνα σε άλλους παίχτες, σε όρους ατομικής βελτίωσης και δη στο κομμάτι των λεπτομερειών.

Ένα παράδειγμα είναι ο Kaleb Tarczewski (2.13-C-26) για τον οποίον έχουμε μιλήσει κατά καιρούς εδώ μέσα. Είναι ένα παιδί με τρομερά φυσικά προσόντα το οποίο οφείλει να εστιάσει σε συγκεκριμένα, μικρά πράγματα, η εκτέλεση των οποίων θα κάνει τη παρουσία του πιο ουσιαστική για το σύνολο. Μπορεί να μάθει να μένει μακριά από γρήγορα, ανόητα φάουλ κατάσταση στην οποία παρουσιάζει έντονη ροπή; Μπορεί να βελτιωθεί στις μάχες θέσεως στο αμυντικό κομμάτι ώστε να κεφαλαιοποιήσει το φυσικό του πλεονέκτημα; Αυτά είναι στοιχεία του παιχνιδιού στα οποία ο Μεσίνα δίνει τεράστια σημασία και ασφαλώς δεν σας τα αναφέρω τυχαία.

 

Το τιμόνι σε άλλα χέρια

Η άφιξη των Σέλβιν Μακ και Σέρχιο Ροντρίγκεθ στο Mediolanum στοιχειοθετεί το πέρασμα σε μια νέα εποχή για τους Λομβαρδούς και παράλληλα σε μια προσέγγιση ενός διαφορετικού αγωνιστικού μοντέλου. Η Ιταλική ομάδα θα προσπαθήσει να φύγει από τις περυσινές αμερικανικές νόρμες σε επίπεδο επιθετικής έκφρασης, παρουσιάζοντας μια πιο ισορροπημένη, δημοκρατική επίθεση η οποία δεν θα εξαρτάται τόσο από την προσωπική έμπνευση. Θυμηθείτε λίγο το πώς λειτουργούν οι πραγματικά αποτελεσματικές επιθέσεις των σπουδαίων ομάδων της περυσινής διοργάνωσης (Φενέρ, Ρεάλ). Συμμετοχικότητα, ύπαρξη πολλών πόλων δημιουργίας και εκτέλεσης, σωστό μοίρασμα των προσπαθειών σε διαφορετικά χέρια και εκτελέσεις διαφορετικής φύσεως που κάνουν την επίθεση δύσκολα αναγνώσιμη.

Φυσικά στο Μιλάνο υπάρχει ακόμα σπουδαίο ταλέντο. Ο Νεμάνια Νέντοβιτς παρέμεινε στη Λομβαρδία και η ευχή όλων είναι φέτος να παραμείνει αρκετά στο παρκέ. Έχασε σχεδόν το 50% των παιχνιδιών πέρυσι στη διοργάνωση και κατά την απουσία φάνηκε ξεκάθαρα το πόσο σημαντικός είναι για τους συμπαίχτες του και το ομαδικό performance (η Αρμάνι ήταν πολύ καλύτερη με αυτόν εντός παρκέ). Στην ΕΑ7 βλέπουν ότι στο νούμερο των περυσινών χαμένων παιχνιδιών του Σέρβου δεν εντοπίζεται επανάληψη ανάλογου μεγέθους (στη Μάλαγα έχασε σαφώς πιο λίγα ματς έχοντας σαφώς πιο γεμάτες χρονιές), αισιοδοξώντας ότι την ερχόμενη σεζόν θα είναι υγιής. Άλλωστε το κλειδί στη περίπτωση του είναι ακριβώς αυτό.

Με τον Hoopfellier Σέλβιν Μακ η Αρμάνι φέρνει έναν πολύ ποιοτικό γκαρντ στην Ευρώπη. Ο 29χρονος Αμερικανός είναι ένας γκαρντ που μπορεί να ηγηθεί με διαφορετικούς τρόπους στο παρκέ, χωρίς απαραίτητα να πρέπει να σκοράρει πολλούς πόντους (κάτι το οποίο μπορεί να κάνει). Είναι αποτελεσματικός στο ένας εναντίον ενός, καλός αμυντικός, ξέρει να διαβάζει σωστά και γρήγορα το παιχνίδι όντας ο τύπος του περιφερειακού που θα εκτελέσει όλες αυτές τις winning details (οι οποίες δεν αποτυπώνονται απαραίτητα στο χαρτί των στατιστικών) για να κλείσει η ομάδα σωστά ένα ματς. Το θέμα με τον Μακ είναι το πόσο γρήγορα θα αποκωδικοποιήσει τα νέα δεδομένα όντας ρούκι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Έχει όμως τόνους ποιότητας και σωστή μπασκετική κουλτούρα ως ασφαλιστικές δικλείδες για την ορθότητας της επιλογής του από τους Λομβαρδούς. Ο Μακ όπως σας έχω πει παλαιότερα θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πολύ καλό fit δίπλα στον Καλάθη με τον οποίον εκτιμώ ότι θα μπορούσαν να αλληλοσυμπληρωθούν αρμονικά, περισσότερο δε από ότι με έναν PG όπως ο Ροντρίγκεθ. Όμως πρέπει να περιμένουμε ώστε να δούμε την αγωνιστική κατεύθυνση που έχει στο μυαλό του ο κόουτς φέτος για να αξιολογήσουμε την συνύπαρξη του με τον Ισπανό γκαρντ. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα την ΤΣΣΚΑ να μπει φέτος στο παιχνίδι της απόκτησης του κάτι που όμως δεν συνέβη.

Νομίζω πως το δίδυμο Μακ-Ροντρίγκεθ θα αποτελέσει και το backcourt επάνω στο οποίο θα επενδύσει ο κόουτς Μεσίνα στις δύσκολες στιγμές της χρονιάς που έρχεται. Ο βετεράνος Ισπανός σταρ έρχεται από μια σεζόν όπου φάνηκαν τα πρώτα σημάδια κόπωσης στη μάχη του με τον χρόνο. Φόρεσε τα γαλόνια ενός ακόμα τίτλου στην Ευρωλίγκα (όντας καταλυτικός στον μεγάλο ημιτελικό απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης) και με τη γενικότερη συμπεριφορά του έδειξε ότι το status του παραμένει υψηλό. Το Μιλάνο είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για αυτόν για κάτι νέο, φρέσκο, τώρα που έχει ακόμα δυνάμεις παρότι οι καλές ημέρες προφανώς βρίσκονται πίσω. O 33χρονος “σολίστ” έχει δουλέψει ξανά στο παρελθόν με τον Μεσίνα και αυτό το γεγονός μπορεί να λειτουργήσει θετικά στη νέα προσπάθεια της Αρμάνι. Είναι σαφές ότι θα έχει ηγετικό ρόλο όμως νομίζω ότι ένα μεγάλο ποσοστό αναφορικά με την επιτυχία του φετινού πρότζεκτ βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τον βαθμό εξάρτησης του παιχνιδιού της ομάδας από τον Ισπανό PG. Η μικρότερη δυνατή (με δεδομένο το ότι μιλάμε για παίχτη με ηγετικό ρόλο και έναν εκ των πυλώνων του οικοδομήματος) εξάρτηση του  performance της ΕΑ7 από τον Ροντρίγκεθ, νομίζω ότι θα είναι ταυτόσημη με την ομαλή, θετική εξέλιξη του αγωνιστικού της σχεδίου για τη τρέχουσα σεζόν.

Με τον Mάικλ Ρολ ο Μεσίνα αγοράζει έναν polished περιφερειακό που μπορεί καλύψει και τις τρεις θέσεις στη περίμετρο. Κυρίως όμως μπορεί να παίξει διαφορετικούς ρόλους. Ο Αμερικανός γκαρντ έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως off-ball shooter (δουλεύοντας γύρω από τα screens) αλλά και ως απειλή στην αδύνατη πλευρά, ως secondary ballhandler τρέχοντας ball screen-καταστάσεις, να καλύψει το “3” σε πιο χαμηλά σχήματα, να αμυνθεί (αν και η αθλητικότητα του πλέον βρίσκεται σε πτώση) και να συνυπάρξει με οποιονδήποτε πιθανό συνδυασμό στη περιφέρεια της Αρμάνι. Είναι ένας γκαρντ οικονομίας ο οποίος θα υποστηρίξει με τη συμπεριφορά την αβίαστη ροή του συστήματος προάγοντας το ομαδικό παιχνίδι.

Το κενό

Η Αρμάνι χτίζει μια καινούργια ομάδα στη πρώτη σεζόν ενός νέου πρότζεκτ. Είναι δεδομένο ότι ακριβώς αυτή η “ιδιαιτερότητα της πρώτης χρονιάς” συνιστά από μόνη της μιας σημαντική παράμετρο αναφορικά με την εικόνα του ρόστερ και το πόσο κοντά στα θέλω του κόουτς θα βρίσκεται αυτό φτάνοντας στη τελική μορφή του. Στο Μιλάνο γνωρίζουν ότι χρειάζεται υπομονή και πως η εξέλιξη της ομάδας την επόμενη διετία συνεπάγεται και βελτίωση της ποιότητας του ρόστερ εφόσον θα υπάρχει η δυνατότητα προσθηκών σε έναν  κορμό που θα έχει ήδη μετρήσει κάμποσες εργατοώρες με τον Μεσίνα.

Το ρόστερ που χτίστηκε αυτό το καλοκαίρι στο Μιλάνο δεν είναι κάτι τρομαχτικά εντυπωσιακό. Οι Λομβαρδοί διέθεσαν χρήματα, έκαναν μερικές πολύ καλές προσθήκες όμως έχουν ακόμα αφήσει ερωτηματικά στην ατμόσφαιρα σχετικά με τη μορφή του νέου συνόλου. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι υπάρχει κενό στη θέση “3”. Ο Μίτσοβ βαδίζει πλέον στα 34. Η ικανότητα του στην εκτέλεση και την πάσα μπορούν να βοηθήσουν ένα σύνολο που η λογική λέει ότι θα στηριχτεί στον κανόνα του “spacing & movemenent” όμως εκτιμώ ότι ο Μεσίνα πρωτίστως θα χρειαστεί έναν SF με φρέσκα πόδια ο οποίος θα μπορεί να αμυνθεί (αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο μεταξύ backcourt και frontcourt) και να σουτάρει. Υπάρχουν παιδιά στο ρόστερ που εναλλακτικά μπορούν να μετακινηθούν στη θέση (Roll, White, Moraschini) όμως ρεαλιστικά οι Λομβαρδοί χρειάζονται προσθήκη εκεί.

Στο backcourt υπάρχει μάλιστα ένα traffic τη στιγμή που απουσιάζει o “πλάγιος” που θα ανεβάσει το επίπεδο και την ένταση της περιφερειακής άμυνας (ουσιαστικά μόνο ο Μακ έχει το πακέτο που χρειάζεται στα μετόπισθεν στις θέσεις των γκαρντ, εξ ου και η ανάγκη για μια φυσική/αθλητική παρουσία ενός G/F στο “3”). Αυτό μπορεί να στοιχίσει. Μένει να δούμε εάν η ΕΑ7 θα προβεί σε προσθήκη (ίσως με αθλητή που δεν θα πιάνει θέση Non-European) ή θα προχωρήσει με αυτήν την μορφή. Παράλληλα, η ανάγκη για την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου αριθμού Ιταλών παιχτών έχει “σπείρει” κάπως άτσαλα κατά μήκος του ρόστερ κάποιους γηγενείς αθλητές οι οποίοι δεν είναι ακριβώς παίχτες αυτού του επιπέδου.  Ρεαλιστικά πάντως και όσον αφορά αυτό το κομμάτι οι Λομβαρδοί δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα καθώς η δεξαμενή επιλογών περιελάμβανε συγκεκριμένα ονόματα.

Στη γη των αντιθέσεων

Ένας μεγάλος “δημιουργός” του ευρωπαϊκού μπάσκετ επιστρέφει στα μέρη μας και πιο συγκεκριμένα στη δική του πατρίδα. Το ιταλικό μπάσκετ και ο ίδιος ο Σικελός προπονητής αποτελούν μερικούς από τους λόγους που μας οδήγησαν κάποια χρόνια πριν στη δημιουργία αυτής της σελίδας. Οι παλαιότεροι θα θυμάστε τη βαθιά ενασχόληση μου με τη συγκεκριμένη λίγκα, την έλξη για την αύρα της γείτονος χώρας και τη γοητεία που αποπνέει αυτή ως “η γη των αντιθέσεων”.  Η Ιταλία είναι ο φτωχός νότος και ο πλούσιος βορράς. Οι Σταυροφορίες, η Ιερά εξέταση αλλά και η Αναγέννηση. Ο αποτρελαμένος Καλιγούλας αλλά και ο μειλίχιος, φωτισμένος-ηγέτης Μάρκος Αυρήλιος. Είναι οι διώξεις των Χριστιανών αλλά και το Βατικανό. Είναι πάνω από όλα το πέπλο της πνευματικότητας που χαρακτηρίζει τις δράσεις μιας κοινωνίας. Η πνευματικότητα που έχει χαθεί από το άθλημα του μπάσκετ στη γη αυτή τα τελευταία χρόνια.

Μετά τη θητεία του στην Αμερική, η οποία διευρύνει τους ορίζοντες κάθε ανθρώπου του αθλήματος που την επισκέπτεται, ο Μεσίνα έρχεται πίσω αναζητώντας πάλι το ολοκληρωτικό συναίσθημα ενός σπουδαίου έργου. Μιας απόλυτης ομορφιάς. Αντίθετα με τα όσα πιστεύουν αρκετοί, η φετινή ΕΑ7 δεν είναι ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης. Έχει κάνει μερικές πολύ καλές κινήσεις δημιουργώντας τις προδιαγραφές για να αποδώσει κάποια στιγμή στο μέλλον καλό μπάσκετ. Όμως έχει αρκετό δρόμο να διανύσει. Ο Μεσίνα θα στοχεύσει στην επιστροφή στη κορυφή της εγχώριας λίγκας και στην είσοδο της ομάδας του στα playoffs της Ευρωλίγκας. Γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα του ότι το ρόστερ του έχει αδυναμίες όμως βλέπει και την προοπτική. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι ο οργανισμός δείχνει πως αποφάσισε να δουλέψει μεθοδικά για να δημιουργήσει κάτι καλό στο όχι τόσο μακρινό μέλλον. Και εφόσον επιμείνει στην επιλογή του αυτή, μακροπρόθεσμα μπορεί να την πιστωθεί…

 

 

Υ.Γ: O Vincent Poirier μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποτελέσει φέτος την ευχάριστη έκπληξη στη frontcourt των Σέλτικς. Ο κόσμος στην Αμερική δεν τον υπολογίζει τόσο. Κακώς…

 

 

Υ.Γ1: Έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την εξέλιξη του παιχνιδιού στην Ευρωλίγκα και αναφορικά με τον δρόμο που αυτό κατευθύνεται, το πόσο επιδραστικός μπορεί στη πραγματικότητα να είναι ένας ψηλός με τα post up skills και την ικανότητα του Monroe στη πάσα. Σαφέστατα θα είναι. Αλλά το ερώτημα είναι “σε ποιο βαθμό για το άθλημα και σε συνάρτηση με τις κυρίαρχες τάσεις που το διέπουν τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη”…

 

Υ.Γ2: Μη βιάζεστε τόσο πολύ να δείτε (από τώρα) τι θα γίνει την Άνοιξη.

Υπομονή.