2019 Euroleague F4, Vitoria: The price of everything & the value of nothing

Η μεγάλη στιγμή έφτασε και ο χρόνος “παγώνει”. Το ρολόι δείχνει την ώρα των τίτλων, αυτή του F4 της Ευρωλίγκας. Εκεί όπου η τιμή -σε οικονομικούς όρους- δεν έχει καμία σημασία μπροστά στην αλήθεια της πραγματικής αξίας. Το Hoopfellas φιλοξενεί τον κόουτς Σωτήρη Μανωλόπουλο και μαζί αναλύουν τους μεγάλους ημιτελικούς της Βιτόρια σε μια ανάρτηση-γίγας. Μόνο για μύστες…

Cover photo: BasketHead

H μεγάλη στιγμή της σεζόν έφτασε. Όλα τα βλέμματα στρέφονται στη Χώρα των Βάσκων και τη Βιτόρια όπου οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της διοργάνωσης θα μονομαχήσουν για το στέμμα του βασιλιά της Ευρώπης. Είναι η ώρα να γεμίσει μια ακόμα σελίδα στη χρυσή Βίβλο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τα ερωτήματα προς απάντηση, πολλά. Οι προσδοκίες αλλά και οι αμφιβολίες, μεγάλες. Άλλωστε το ποιοτικό (σε αγωνιστικούς όρους) και συναισθηματικό επίπεδο αυτών των παιχνιδιών μηδενίζει την επίδραση της τιμής (με την οικονομική έννοια) και αναδεικνύει την αλήθεια της πραγματικής αγωνιστικής αξίας. Το Hoopfellas όπως κάθε χρόνο είναι εδώ, ετοιμάζοντας τη καλύτερη δυνατή ανάλυση όλων των δεδομένων για εσάς σε ένα γιγαντιαίο άρθρο. Θα μπορέσει η Ρεάλ να υπερασπιστεί τον τίτλο της πιστοποιώντας τον τίτλο του φαβορί; Πώς θα διαχειριστεί η ΤΣΣΚΑ τον τίτλο του outsider; Είναι έτοιμη η Αναντολού να ανατρέψει όλα τα δεδομένα; Έχει το σθένος να μείνει όρθια παρά τα μεγάλα προβλήματα της τελευταίας στιγμής η Φενέρ;

Ανοίγουμε παρένθεση…

 

Κλείνουμε παρένθεση.

 

Στη παρούσα ανάρτηση έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε τον προπονητή του Ηφαίστου Λήμνου και βασικό (μαζί με τον Αργύρη Πεδουλάκη) υποψήφιο για τον τίτλο του “κόουτς της χρονιάς” στην ελληνική λίγκα, Σωτήρη Μανωλόπουλο. Ο κόουτς είναι παλιός αναγνώστης της σελίδας  και σήμερα θα μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις και εκτιμήσεις του για τους δύο μεγάλους ημιτελικούς της Βιτόρια. Πάμε σε αυτόν λοιπόν…

 

“Χαιρετώ τη κοινότητα του Hoopfellas. Είναι χαρά και τιμή μου να βρίσκομαι σήμερα εδώ στη παρέα σας και σε αυτή τη σπουδαία σελίδα που απευθύνεται σε όλους τους πραγματικούς λάτρεις του αθλήματος. Είναι νομίζω γνωστό ότι εμείς οι προπονητές χρησιμοποιούμε το Hoopfellas ως συμβουλευτικό εργαλείο στη δουλειά μας σε διάφορα επίπεδα. Αφού ευχαριστήσω τον Δημήτρη για την πρόσκληση αυτή, σας προτείνω να προχωρήσουμε στον σχολιασμό των δύο ημιτελικών του F4 της Ευρωλίγκας…

 

 

ΤΣΣΚΑ Μόσχας-Ρεάλ Μαδρίτης

Πάρα πολύ αμφίρροπο ζευγάρι. Νομίζω ότι και οι δύο ομάδες έχουν παίξει πολύ καλό μπάσκετ μέσα στη σεζόν. Από πλευράς ταλέντου τα δύο ρόστερ είναι υπερπλήρεις. Έχουμε επίσης να κάνουμε με δύο εξαιρετικούς προπονητές. Μου αρέσει πολύ που η Ρεάλ, κυρίως από πέρυσι και τη σειρά με τον Παναθηναϊκό, απέδειξε ότι μπορεί να ανταποκριθεί σε πολλά, διαφορετικά στυλ παιχνιδιού και όχι παίζοντας απλά με τον κλασικό ισπανικό τρόπο. Είναι μια ομάδα που ξέρει να σκέφτεται και να χτυπάει τις αδυναμίες του αντιπάλου. Η ΤΣΣΚΑ μου αρέσει πάρα πολύ με τον Δημήτρη Ιτούδη. Ο τρόπος παιχνιδιού της είναι απλά εντυπωσιακός με τον προπονητή να αφήνει τους παίχτες του να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Έχουν βάθος και είναι πολύ δυνατοί στα γκαρντ.

Παρ’όλα αυτά, θεωρώ ότι η Ρεάλ υπερέχει σε ένα σημείο έναντι όλων των ομάδων αλλά και ειδικότερα απέναντι στη ΤΣΣΚΑ. Αναφέρομαι στη παρουσία του Ταβάρες. Κατά την άποψη μου ο συγκεκριμένος παίχτης είναι σε θέση να αλλάζει πολύ τα δεδομένα σε ένα παιχνίδι. Η ΤΣΣΚΑ βασίζεται πολύ στο δίδυμο των undersized ψηλών, Χάινς και Χάντερ, όμως θεωρώ ότι με τον Ταβάρες θα έχει πρόβλημα. Και επιθετικά και αμυντικά. Ο ψηλός της Ρεάλ είναι «βαρόμετρο». Ενώ λοιπόν σε όλες τις άλλες θέσεις της πεντάδας αλλά και σε επίπεδο συνολικής ομαδικής παρουσίας θα έδινα τη ψήφο μου στη ΤΣΣΚΑ, ο  Ταβάρες δίνει τεράστιο πλεονέκτημα στους Ισπανούς ξεπερνώντας την επίδραση (στη θέση «5») ενός σπουδαίου ψηλού με πληθωρικό ταλέντο όπως ο Αγιόν στο παιχνίδι, κάτι που φάνηκε άλλωστε και στα περυσινά playoffs. Είναι ένα τεράστιο κορμί που δύσκολα ματσάρεται σε άμυνα και επίθεση. Ακόμα και εάν έχεις δηλαδή κάθετους παίχτες για να τους επιτεθείς, δεν νομίζω ότι μπορείς να είσαι ιδιαίτερα αποδοτικός.

Συνολικά η άμυνα της Ρεάλ είναι σπουδαία. Έχουν παιδιά όπως ο Καμπάτσο που μπορούν να πιέσουν τη μπάλα, χρησιμοποιούν πολύ καλά τα χέρια τους, κλείνουν χώρους και σκεφτείτε ότι έχουν και ένα παιδί 2.20 κάτω  από τη ρακέτα να καλύπτει οποιοδήποτε λάθος. Η ομάδα του Λάσο μπορεί να παίξει σχεδόν τα πάντα (σε στυλ παιχνιδιού). Έχει τις προσωπικότητες, το ταλέντο, τη χρόνια συνύπαρξη παιχτών-προπονητή και με λίγες προσθήκες κάθε σεζόν βελτιώνεται. Η ΤΣΣΚΑ έχει έναν σπουδαίο προπονητή, επίσης πολλές προσωπικότητες και παίχτες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να σου πάρουν ένα παιχνίδι.  Ο Χίγκινς είναι εξαιρετικός, μου αρέσει αρκετά. Υπάρχει ο Κλάιμπερν, ο Ροντρίγκεθ ή ο Χάκετ ο οποίος είναι winner και παίζει σε 100% intensity. Είναι πολύ σημαντικό να φέρνεις έναν τέτοιο παίχτη από τον πάγκο που μπορεί να σου αλλάξει το παιχνίδι. Το πρόβλημα της είναι ότι το δυνατό της αμυντικά σημείο, η άμυνα με αλλαγές, απενεργοποιείται με τη παρουσία του Ταβάρες στο παρκέ. Δεν μπορείς να αλλάξεις με αυτόν μέσα.

Δίνω ένα πλεονέκτημα λοιπόν στη Ρεάλ μόνο  και μόνο λόγω της παρουσίας του Ταβάρες. Θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος παίχτης αλλάζει τις ισορροπίες.

 

Φενέρμπαχτσε-Αναντολού Εφές

 

Σοβαρά τα προβλήματα για τη Φενέρ. Δεν γνωρίζουμε αν θα έχει τους Κάλινιτς-Βέσελι και σε τι κατάσταση θα βρεθούν. Εάν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα προβλήματα νομίζω αυτός ο ημιτελικός θα ήταν η πιο εύκολη «μαντεψιά» με την έννοια ότι η Φενέρ θα είχε μεγάλο πλεονέκτημα. Φέτος είναι ίσως η πρώτη φορά που μπορώ να πω ότι μου αρέσει η Αναντολού. Μετά από πολλά χρόνια έχουν φτιάξει μια ομάδα που όντως παίζει σαν ομάδα, διαθέτει πολύ ταλέντο το οποίο βέβαια πάντα υπήρχε αλλά και καλύτερη χημεία σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Σαφώς καλύτερη χημεία. Δεν είναι η «κακόμοιρη» Εφές πλέον που έβαζε τα πολλά λεφτά και λύγιζε συνεχώς υπό το βάρος των απαιτήσεων. Φέτος «το έχουν». Είναι λοιπόν η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που θα μπορέσω να δώσω προβάδισμα στη Φενέρ στη μεταξύ τους κόντρα γιατί (στον ημιτελικό) δεν γνωρίζω ποιοι θα αγωνιστούν.

Είναι βέβαια ένα πολύ ενδιαφέρον ματσάρισμα. Η Φενέρ φέτος έχει παίξει καταπληκτικό μπάσκετ, ειδικά τις βραδιές που είχε full roster. Ήταν ομάδα-κομπιούτερ. Εδώ θα πω ότι προσωπικά προτιμώ τη version του 2016 με Μπογκντάνοβιτς-Ούντο από τη τωρινή.. Ίσως φέτος η ομάδα να έχει καλύτερους αυτοματισμούς και να δουλεύει πιο σωστά ομαδικά όμως οι προσωπικότητα εκείνων των δύο παιχτών δεν υπάρχει. Όλες αυτές οι ομάδες που παίζουν πολύ καλό μπάσκετ έχουν τον ίδιο προπονητή για αρκετά χρόνια. Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ. Μόνο η Αναντολού εξαιρείται όμως ο Αταμάν είναι «γάτος» και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά.

Ο Micic κάνει σπουδαία χρονιά. Τον παρακολουθώ πριν τη μετακίνηση του στη Μπάγερν. Το όνομα του συζητιόταν πολύ στη Σερβία ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα.  Δεν είχε την ανάλογη εξέλιξη. Πέρυσι βελτιώθηκε πολύ με τον Σάρας. Κάνει μια καταπληκτική σεζόν αλλά θα πρέπει να πούμε ότι τον βοηθάει και η ομάδα. Η Αναντολού έχει νομίζω 6 παίχτες με παραγωγή κοντά στους 10 πόντους. Και η Φενέρ φυσικά έχει παιδιά που βελτιώθηκαν φέτος. Ο Γκούντουριτς είναι τέτοιος παίχτης, ο Σλούκας. Υπάρχει ο Ντίξον που είναι game-changer και μεγάλο εργαλείο.  Σκεφτείτε ότι ένας προπονητής που θέλει να ελέγχει τα πάντα όπως ο Ομπράντοβιτς του έχει δώσει υπερβολική ελευθερία. Η Φενέρ βγάζει φοβερή ενέργεια στην άμυνα και εξαιρετικούς αυτοματισμούς. Περιμένω λοιπόν ένα πολύ ωραίο παιχνίδι”..

 

Αφού ευχαριστήσουμε τον κόουτς Μανωλόπουλο για τη συμμετοχή του και τον σχολιασμό των δύο ημιτελικών του F4 της Βιτόρια, περνάμε στους φίλους μας από τo Newstats.eu οι οποίοι ετοίμασαν αποκλειστικά για το Hoopfellas τα γραφήματα που θα δείτε παρακάτω.

O ATO Clutch character των ομάδων, από το Newstats.eu

Στα παρακάτω γραφήματα λοιπόν, το Newstats.eu μας παρουσιάζει την αποτελεσματικότητα κάθε μιας εκ των τεσσάρων ομάδων του F4, στο πρώτο σουτ που εκτελούν μετά από time out στο τελευταίο πεντάλεπτο του ματς και με τη διαφορά από τους πέντε πόντους και κάτω, δείχνοντας μας τις θέσεις εκτέλεσης στο παρκέ και τα νούμερα του κάθε παίχτη σε αυτές τις καταστάσεις. Εξαιρετική δουλειά…

 

 

 

 

 

Πάμε τώρα και στη καθιερωμένη ανάλυση της σελίδας μας η οποία, όπως κάθε χρόνο, προσπαθεί να βάλει όλα τα δεδομένα στο τραπέζι αξιολογώντας τον συσχετισμό που παρατηρείται μεταξύ τους.

 

CSKA Moscow vs Real Madrid

Η «ρεβάνς» του περυσινού ημιτελικού του Βελιγραδίου, φέτος στη Βιτόρια. Το Νο2 της κανονικής περιόδου (ΤΣΣΚΑ) συναντάει το Νο3 (Ρεάλ) με τις δύο ομάδες να έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Η Ρεάλ πέρυσι, μετά το πρώτο δεκάλεπτο, έκρυψε τον «ήλιο» από τους Ρώσους οι οποίοι αδυνατούσαν να σκοράρουν στο ζωγραφιστό και παρά την αστοχία της από τη γραμμή των προσωπικών (22/36, 61.1%) κατάφερε να πάρει τη νίκη στον δρόμο για τον τίτλο. Στη φετινή regular season η ΤΣΣΚΑ πήρε και τις δύο αναμετρήσεις (88-93 στη Μαδρίτη, 82-78 στη Μόσχα) από τις οποίες όμως έλειψε για τη «Βασίλισσα» ο Σέρχιο Γιούλ. Ο Πάμπλο Λάσο μπορεί να είπε χαριτολογώντας στη σειρά των playoffs με τον Παναθηναϊκό ότι «κανείς προπονητής (των πρασίνων) δεν μπορεί να με κερδίσει» αλλά δεν ισχύει το ίδιο με τον κόουτς της «αρκούδας», Δημήτρη Ιτούδη, καθώς ο Έλληνας τεχνικός μετράει 7 νίκες σε 10 συναντήσεις με τον προπονητή της Ρεάλ.

Πάμε όμως να βάλουμε το ματσάρισμα των δύο αυτών σπουδαίων συνόλων στο παρκέ του Hoopfellas…

 

The team to beat

Ας μιλήσουμε περνώντας πρώτα τις σκέψεις μας από το φίλτρο του ρεαλισμού… Το μπάσκετ της Ρεάλ Μαδρίτης και γενικότερα όσα αντιπροσωπεύει το παιχνίδι αυτής της ομάδας, είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να κερδίσει κάποιος σήμερα τέτοιου είδους αγώνες. Η «Βασίλισσα» έχει τη μεγαλύτερη συσσώρευση ελίτ ταλέντου στο ρόστερ σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον αντίπαλο στα υψηλά στρώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Διαθέτει σπουδαίες προσωπικότητες, άρτια μοιρασμένους ρόλους, εμπειρία, υψηλό IQ, ψυχικά χαρίσματα, clutch χαρακτήρα και κυρίως το «τάλισμαν» της προσαρμογής καθώς μπορεί να επιβληθεί σε οποιοδήποτε αγωνιστικό περιβάλλον με πολλούς, διαφορετικούς τρόπους. Είναι η ομάδα που μπορεί να σε νικήσει σε μια αμυντική «σκυλομαχία» με την τρομερά efficient άμυνα της αλλά και να σε «σκοτώσει» σε έναν shootout διαγωνισμό, σε μια άκρως παραγωγική αναμέτρηση υψηλού τέμπο και πολλών κατοχών. Ο Πάμπλο Λάσο έχει κάνει σπουδαία δουλειά. Το να διαχειριστεί κανείς μια τέτοια ακριβώς συσσώρευση ταλέντου και προσωπικοτήτων στην Ευρώπη, υπό το βάρος μάλιστα ενός πολύ απαιτητικού κοινού, συνιστά μέγιστη πρόκληση με πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας.

Τα οκτάνια του ποιοτικού βάθους αυτού του ρόστερ κάνουν την εμφάνιση τους μέσα από την ώθηση που δίνει στο παιχνίδι της Ρεάλ η προσωπικότητα των (θεωρητικά) role players που διαθέτει. Εάν η τριάδα των Γιούλ-Ράντολφ-Αγιόν αντικατοπτρίζει το elite skill set της ομάδας της Μαδρίτης, η πλειάδα των παιχτών-ρόλων και η σημασία αυτών των αθλητών στο αγωνιστικό οικοδόμημα συνιστά τη ραχοκοκαλιά των πρωταθλητών. Το κλειδί για το μπάσκετ της ισορροπίας και την αρμονία που διακρίνει το παιχνίδι των Ισπανών είναι το αγωνιστικό πλαίσιο το οποίο επέλεξαν να κινηθούν. Επίθεση συνεργασίας με πληθωρικό χαρακτήρα (ball screens/PnR δράσεις, off ball δράσεις, multi-cutting & passing σε επίπεδο ανάπτυξης εναλλακτικά, πολλαπλές πηγές δημιουργίας από διαφορετικές θέσεις/διαφορετικά σημεία του παρκέ και διαφορετικά πρόσωπα) και δέσμευση του αθλητή αναφορικά με τα καθήκοντα και το effort του στο αμυντικό κομμάτι. Είναι το πλαίσιο λοιπόν που κάνει τον κάθε παίχτη να νιώθει χρήσιμος, ζωντανός στο rotation και η γαρνιτούρα της «κουλτούρας νικητή» την οποία  κουβαλάει ο οργανισμός που εκτοξεύουν την αποτελεσματικότητα αυτού του συνόλου.

Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι οι πρωταθλητές που άφησαν εκτός F4 τον Παναθηναϊκό πέρυσι και φέτος (σε μια ακόμα άτυπη ρεβάνς), θα συναντήσουν στα ματς-τίτλου πάλι την ΤΣΣΚΑ και πιθανόν  τη Φενέρ (εάν οι δύο τους επιβιώσουν από τους ημιτελικούς φυσικά), δηλαδή τις ομάδες που νίκησαν έναν χρόνο πριν στο Βελιγράδι, καταλήγουμε με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι αποτελούν την “team to beat” στη Βιτόρια. Η Ρεάλ δεν έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της διοργάνωσης φέτος. Αυτός ο άτυπος τίτλος πηγαίνει άνευ συναγωνισμού στη Φενέρ. Όμως με καθαρά ρεαλιστικά και με γνώμονα τη δυσκολία που προκαλεί στους Τούρκους το ματσάρισμα με την ομάδα του Λάσο αλλά και τα προβλήματα που αυτοί έχουν να διαχειριστούν, η «Βασίλισσα» πηγαίνει στη Χώρα των Βάσκων με την αύρα του φαβορί για τη κατάκτηση του τίτλου. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό νέο για την ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη…

Είχαμε πει στο ξεκίνημα της σεζόν ότι ίσως φέτος, λειτουργήσει ευεργετικά για την ομάδα της Μόσχας ένα ενδεχόμενο στο οποίο θα φτάσει στο F4 όχι «ατσαλάκωτη» και με τον τίτλο του φαβορί αλλά επιβιώνοντας μέσα από μάχες και από την τριβή με τα καθημερινά αγωνιστικά της προβλήματα. Η ΤΣΣΚΑ βίωσε διακυμάνσεις αναφορικά με τη ποιότητα του performance της μέσα στη χρονιά, κατάφερε όμως να μείνει όρθια τερματίζοντας στη δεύτερη θέση της κανονικής περιόδου και επιβιώνοντας σε μια πολύ απαιτητική σειρά με τη Μπασκόνια. Ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός και το συγκεκριμένο επίτευγμα (γιατί μιλώντας πάντα για το συγκεκριμένο κλαμπ θεωρούμε κάποια πράγματα ως δεδομένα) δεν είναι καθόλου μικρό. Η ΤΣΣΚΑ πηγαίνει σε ένα ακόμα F4, χωρίς όμως αυτή τη φορά να λογίζεται ως φαβορί. Και αυτό το στοιχείο μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο αποσυμπίεσης στα μέτρα του δυνατού φυσικά μιας και στον συγκεκριμένο οργανισμό, οτιδήποτε πέρα από τη κατάκτηση της κορυφής δεν λογίζεται ως επιτυχία.

Ο Δημήτρης Ιτούδης βρίσκεται και πάλι σε θέση βολής λοιπόν. Αυτό που μένει, είναι να μπορέσει να εμπνεύσει τους παίχτες του σχετικά με το ιερό της αποστολής τους στη Βιτόρια. Να βγάλει από μέσα τους την αμφιβολία και να κάνει χώρο στον εσωτερικό τους κόσμο ώστε αυτή η πρωτόγνωρη για την ΤΣΣΚΑ «ταπείνωση» του status του outsider που τη συνοδεύει, να γεννήσει έναν αγωνιστικό χείμαρρο. Δεν θα είναι εύκολο. Αλλά η πρόκληση για την «αρκούδα» συνολικά και κάθε μέλος της χωριστά,  είναι απλά τεράστια.

Thoughts & Quotes

-Oι φετινές αναμετρήσεις των δύο ομάδων έδειξαν ότι η ΤΣΣΚΑ είναι μια από τις ελάχιστες ομάδες στην Ευρώπη που έχει την ικανότητα να χτυπήσει στην επίθεση της τον Ταβάρες και γενικότερα την αμυντική προσέγγιση της Ρεάλ με αυτόν στο παρκέ. Η εύρεση παραγωγικών δρόμων απέναντι στον καλύτερο αμυντικό της φετινής διοργάνωσης μας έχει απασχολήσει έντονα τη τελευταία διετία με αφορμή τις αναμετρήσεις του Παναθηναϊκού με τη Ρεάλ στα playoffs, όμως εδώ (ΤΣΣΚΑ) μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό οπλοστάσιο το οποίο διαθέτει τους καλύτερους και πιο efficient 1on1 παίχτες στην Ευρώπη, χτίζοντας μάλιστα επάνω σε αυτό το στοιχείο ολόκληρη τη φιλοσοφία του αναφορικά με τη παραγωγική διαδικασία. Η αλήθεια είναι ότι και στις δύο αναμετρήσεις η ΤΣΣΚΑ δυσκολεύτηκε να βρει σταθερή παραγωγή εντός του ζωγραφιστού όμως αυτό δεν οφείλεται στη παρουσία του 27χρονου γίγαντα αλλά στη συνολικά εξαιρετική ομαδική άμυνα της Ρεάλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο παιχνίδι της Μαδρίτης ο Ταβάρες «έγραψε» -24 σε όρους plus/minus.

Oι Ρώσοι κεφαλαιοποίησαν το μείγμα ικανότατων finishers, εκτελεστών μέσης απόστασης και passers εκθέτοντας ουκ ολίγες φορές τον σέντερ της Ρεάλ. Η ΤΣΣΚΑ χτύπησε αρκετά στο opposite low block όταν ερχόταν η βοήθεια από τον ψηλό (εξαιρετικό timing στη συνεργασία), έτρεξε drag screens ψάχνοντας εκτέλεση σε πρώτο χρόνο το οποίο άλλωστε αποτελεί το δυνατό της σημείο ενώ κοίταξε επισταμένα την αδύνατη πλευρά με την ικανότητα των ψηλών περιφερειακών της να εκτελέσουν skip πάσες. Την βοήθησαν πολύ τα χαρακτηριστικά των παιχτών της. Το «βαθύ κάθισμα» (και το τράβηγμα προς τα πίσω) του Χίγκινς, το άμεσο finishing του Χάντερ και τα δεύτερα άλματα του Κλάιμπερν (όπως και το χάρισμα του να τελειώσει μέσα σε traffic και απέναντι σε «μήκος»), η ποιότητα των στατικών σουτέρ που διαθέτει αλλά κυρίως το πληθωρικό ταλέντο και ο τρομερός δείκτης αποτελεσματικότητας του Ντε Κολό σε τέτοιες καταστάσεις. Ακόμα και για την κορυφαία άμυνα της EL δεν είναι εύκολο να κρατήσει αυτούς τους slashers μακριά από το καλάθι. Οι Ρώσοι με αυτό το “άρμα” παρήγαγαν καλά περιφερειακά σουτ τόσο στο ματς της Μαδρίτης όσο και σε αυτό της Μόσχας. Δεν θα είναι εύκολο για την ΤΣΣΚΑ να μπορέσει να βρει σκορ μέσα από το ζωγραφιστό. Όμως είναι απαραίτητο να δημιουργήσει τα ρήγματα αυτά που θα της δώσουν περιφερειακό σουτ, διαμορφώνοντας τις ισορροπίες στην ισπανική άμυνα ώστε όταν η ένταση χτυπήσει κόκκινο, να βγουν στο πάλκο οι σολίστες της εντός ενός πιο ευνοϊκού περιβάλλοντος. Χρειάζεται λοιπόν καθαρό μυαλό και έτοιμα χέρια. Χωρίς efficient περιφερειακή εκτέλεση οι πιθανότητες των Ρώσων μειώνονται σημαντικά.

-Η Ρεάλ δεν  κατάφερε να επιβεβαιώσει τη θεωρητική υπεροχή της στο ριμπάουντ και δη στο αμυντικό, κάτι που θα αποτελέσει θέμα προς επίλυση για τον Πάμπλο Λάσο ενόψει του ημιτελικού. Η επιθετικότητα των παιχτών της ΤΣΣΚΑ δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα στους Ισπανούς αναφορικά με τις διεκδικήσεις που πήραν μέρος στην άμυνα τους, γεννώντας πολλές δεύτερες επιθέσεις για την ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη.  Η ΤΣΣΚΑ άλλωστε είναι το πιο δυνατό σύνολο στη διοργάνωση σε αυτό το κομμάτι (ΟRB% 33.8).

Για τη Ρεάλ το διακύβευμα είναι μεγάλο εδώ καθώς εάν ελέγξει το αμυντικό ριμπάουντ αυτομάτως παίρνει «κεφάλι» σχετικά με την πιθανότητα επικράτησης στην αναμέτρηση. Ο Λάσο θα ποντάρει εδώ στην υποστηρικτική παρουσία του Τέηλορ. Στο πρώτο ματς της κανονικής περιόδου ο Ντε Κολό τον έστειλε γρήγορα στον πάγκο και οι Μαδριλένοι αναγκάστηκαν να χαμηλώσουν (είδαμε τον Κοζέρ στον Πίτερς ή τον Κάρολ να μένει χαμηλά με τους φόργουορντ της ΤΣΣΚΑ). Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο που σχετίζεται με τη μάχη του ριμπάουντ στην άλλη πλευρά του παρκέ (ρωσική ρακέτα) είναι η αμυντική προσέγγιση της ΤΣΣΚΑ.

Προοδευτικά μέσα στα 80’ τριβής των δύο ομάδων ο Δημήτρης Ιτούδης έβαλε στο συρτάρι την άμυνα «αλλαγών» υποκινούμενος ίσως από το γεγονός ότι η Ρεάλ (μαζί με τη Φενέρ) είναι ίσως η ομάδα που ξέρει να διαβάζει και χτυπάει καλύτερα από κάθε άλλη απέναντι σε αυτήν την αμυντική τακτική. Η ΤΣΣΚΑ έπαιξε show & recover (θα δούμε εάν θα ενεργοποιήσει hedge προσέγγιση με τον Γιούλ, τα passing skills και η close out ικανότητα στο ρόστερ των Μαδριλένων μπορούν να «σκοτώσουν» τον αντίπαλο που θα κατευθυνθεί αμυντικά εκεί) και προσπάθησε να σπάσει screens αλλάζοντας τους χρόνους ανάπτυξης και εκτέλεσης στην εξαιρετική off ball-επίθεση του Λάσο. Σημαντικός παράγοντας για τους Ρώσους η 4/4 low post άμυνα με τα forwards τους να κάνουν πολύ καλή δουλειά. Θεωρώ δεδομένο ότι και στη Βιτόρια η ΤΣΣΚΑ θα ακουμπήσει εκεί στο αμυντικό της κομμάτι (4/4 στο χαμηλό ποστ). Το σύνολο του Ιτούδη θα χρειαστεί  επίσης να πιάσει υψηλά αμυντικά standards για να μπορέσει να αντέξει την επίθεση του πυροβολικού της Ρεάλ. Μη ξεχνάτε ότι ο κόουτς Λάσο έχει στα χέρια του role players (Κοζέρ, Ρούντι, Καμπάτσο, Τέηλορ, Τόμπκινς, φυσικά Κάρολ) οι οποίοι θα πατήσουν το παρκέ της Φερνάντο  Μπουέσα για να εκτελέσουν συγκεκριμένα καθήκοντα αλλά παράλληλα έχουν το ψυχολογικό και αγωνιστικό υπόβαθρο να αφήσουν πίσω το τελευταίο ΣΚ της χρονιάς με τον τίτλο του MVP. Αυτή είναι μια καλή εικόνα για το ποιοτικό βάθος της Ρεάλ.

 

Key match-up: Facundo Campazzo vs Daniel Hackett

Πίσω από τη βιτρίνα των skilled σταρ-παιχτών των δύο ομάδων, η μάχη των δύο σκληροτράχηλων PGs στο backcourt αναμένεται να κρίνει πολλά στην έκβαση του ημιτελικού. Μιλάμε για δύο τύπους που δεν έχουν μάθει να κάνουν πίσω για κανέναν λόγο. Ο Καμπάτσο ήταν (μαζί με τον Τέηλορ) ο MVP των playoffs για τη Ρεάλ βγάζοντας ηγετική προσωπικότητα που θα ζήλευαν πολλοί μεγάλοι σταρ σε αυτό το επίπεδο. Είναι σε εξαιρετική κατάσταση (αυτή τη στιγμή νιώθει ότι μπορεί να γυρίσει..βράχους ανάποδα) και παίζει με αυτοπεποίθηση σούπερ-σταρ. Η ΤΣΣΚΑ αντιμετώπισε πολλά προβλήματα απέναντι του στη κανονική περίοδο.

 

 

 

Παρ’όλα αυτά, ο Ντάνιελ Χάκετ αποδείχθηκε παίχτης-κλειδί και στις δύο αναμετρήσεις. Ενώ στη Μόσχα έβαλε σημαντικά σουτ, στο ματς της Μαδρίτης «έγραψε» +24 σε όρους plus/minus αλλάζοντας με το effort του στην ομαδική άμυνα τα δεδομένα του ματς μαζί με τον Χάντερ. Η ΤΣΣΚΑ έπαιξε under τον Αργεντίνο όμως δυσκολεύτηκε πολύ να τον ελέγξει στις 2on2 αμυντικές της συνεργασίες (θα αναγκαστεί να πάει εκεί πάλι κάποια στιγμή για να χαμηλώσει το ποσοστό της Ρεάλ στο τρίποντο) στο PnR. Ανεξάρτητα από τη βραδιά του μεγάλου Σέρχιο Γιούλ, το leadership του Kαμπάτσο είναι σημαντικό για τη Ρεάλ και ένας από τους βασικούς στόχους της ΤΣΣΚΑ θα είναι να τον κάνει να νιώσει άβολα και όχι τόσο «εντός» του παιχνιδιού.

Συνολικά εκτιμώ ότι για την «αρκούδα» πολλά θα κριθούν από την αποτελεσματικότητα των παιχτών-ρόλων της και στις δύο πλευρές του παρκέ. Όσο περισσότερους παίχτες αναμείξει στην εξίσωση ο κόουτς Ιτούδης τόσο το καλύτερο. Το γρήγορο release του Πίτερς, το πακέτο finishing & rebounding του Χάντερ (ίσως τον δούμε μαζί με τον Χάινς, δεν ξέρω εάν αυτό θα είναι ή θα επιφέρει τακτική “νίκη” για την ΤΣΣΚΑ), και φυσικά ο Κουρμπάνοβ μπορούν να αποτελέσουν σημεία αναφοράς. Σχήματα με τους Χάκετ-Χάντερ δίπλα στον Ντε Κολό και δύο εκ των Κλάιμπερν-Κουρμπάνοβ-Πίτερς στα φόργουορντ μπορούν να δουλέψουν καλά απέναντι σε αυτή τη Ρεάλ παράγοντας καλούς αμυντικούς δείκτες και μια σωστά ιεραρχημένη επίθεση, ακόμα και εάν για κάποιες στιγμές στο παρκέ δεν βρίσκονται  φονικά όπλα όπως ο Χίγκινς (ο go to guy φέτος της ΤΣΣΚΑ) και ο Ροντρίγκεθ (τραυματίστηκε στο τελευταίο ματς με τη Νίζνι).

 

Ο Ιππότης του Pas-de-Calais απέναντι στον θεματοφύλακα της παράδοσης

Ήταν μια «ήσυχη» σεζόν για αυτόν. Όσο η ΤΣΣΚΑ ακουμπούσε όλο και περισσότερο στα χέρια και τις εμπνεύσεις των Χίγκινς-Κλάιμπερν, οι αμφιβολίες για το μέλλον του στο κλαμπ, λίγους μήνες πριν τη λήξη του συμβολαίου του, μεγάλωναν. Ο Νάντο Ντε Κολό έχει λοιδορηθεί όσο λίγοι παίχτες αναφορικά με την ηγετική του ικανότητα και την αποτελεσματικότητα του να «παραδώσει» σε οριακές καταστάσεις. Όχι άδικα. Δεν είναι λίγες οι φορές που στο παρελθόν έχει αποτύχει, φέροντας από μεγάλη μάζα του κοινού την ταμπέλα του «πρίγκιπα με καρδιά λαγού». Μιλάμε όμως για τον Νάντο Ντε Κολό… Και στη περίπτωση του υπάρχει μια διαφορετική ανάγνωση. Για χρόνια ο Γάλλος γκαρντ αποτελεί τον παίχτη με το πληρέστερο επιθετικό ρεπερτόριο στην Ευρώπη, ειδικά εάν λάβουμε υπόψη τους δείκτες αποτελεσματικότητας του σε διαφορετικές δράσεις και απέναντι σε πολλαπλές αμυντικές προσεγγίσεις στο παρκέ.

Ο Ντε Κολό είναι σκόρερ με ποσοστά. Είναι ο γκαρντ με το  advanced 1on1 παιχνίδι, την ικανότητα να σε διαλύσει κινούμενος μακριά από τη μπάλα ή παίζοντας στο low post. Στο transition είναι θεριστής ενώ στο μισό γήπεδο μπορεί να λειτουργήσει ως executive shooter δουλεύοντας γύρω από τα σκριν, να σε «παγώσει» με το παλιομοδίτικο αλλά σούπερ αποτελεσματικό  midrange του ή να σε κόψει στα δύο με elite slashing, να τρέξει μια επίθεση ως main ball handler κάνοντας επίδειξη του σπουδαίου playmaking που τον χαρακτηρίζει. Και όλα αυτά σουτάροντας με ποσοστά της τάξεως του 55-40-95. Για χρόνια… Αλήθεια, ξέρετε άλλον παίχτη στα μέρη μας που μπορεί να το κάνει αυτό με τόση συνέπεια;  Στα δύο ματς της Βιτόρια για τα playoffs ο Ντε Κολό έπιασε επική απόδοση (27.5 πόντοι με 13/20 δίποντα, 7/11 τρίποντα, 8/8 προσωπικές, 3.0 ριμπάουντ, 4.5 τελικές και 2.5 κλεψίματα σε μόλις 26.5 λεπτά), ανάλογη (σε κλίμακα) με αυτή των superstars του ΝΒΑ στη τρέχουσα post season.

Για τον 32χρονο Γάλλο, το F4 της Βιτόρια φαντάζει ως η δική του στιγμή. Το 2016 ήταν ο MVP στον τίτλο της ΤΣΣΚΑ (παρότι όλοι θυμούνται εκείνο το πολύ κακό τελευταίο σουτ πριν το φόλοου του Χριάπα) όμως από τότε οι κακές στιγμές του σε συνθήκες πίεσης ήταν και πάλι περισσότερες από τις καλές. Βλέποντας τη φύση του αντιπάλου στον ημιτελικό, γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η «αρκούδα» θα χρειαστεί τον Ντε Κολό περισσότερο από κάθε άλλον παίχτη για να αλλάξει τους συσχετισμούς στα μετόπισθεν της «Βασίλισσας». Χρειάζεται το δικό του μεγάλο βράδυ. Ξέρετε, οι σοφοί του αθλήματος λένε ότι για δεις το μέταλλο μιας ομάδας οφείλεις να κοιτάξεις στον ψυχισμό του καλύτερου της παίχτη. Είτε Ντε Κολό, αύριο το βράδυ, θα κάνει τους προσωπικούς δαίμονες να σωπάσουν είτε θα “βυθιστεί” στον ωκεανό του φόβου παίρνοντας ίσως μαζί του ολόκληρη τη ΤΣΣΚΑ…

Απέναντι του ο γκαρντ των Ρώσων θα βρει τον ιδανικό villain. Λίγο η διαχρονική κόντρα  Γάλλων-Ισπανών, η διαφορετικότητα στην έκφραση των δύο και τα όσα αντιπροσωπεύουν ως χαρακτήρες, λίγο η κοινή πορεία τους στο χώρο, μετατρέπουν τη μάχη του με τον Ρούντι Φερνάντεθ τη Παρασκευή το βράδυ σε «πόλεμο». Σίγουρα ο Σέρχιο Γιούλ είναι ο απόλυτος ηγέτης των Μαδριλένων αλλά με τον Ρέγιες πλέον να έχει περάσει σε καθαρά δεύτερο ρόλο φαίνεται ότι στο πρόσωπο του Φερνάντεθ συγκεντρώνονται όλα εκείνα τα στοιχεία που διαμορφώνουν τον τρόπο που βλέπουν οι αντίπαλοι ανά την Ευρώπη τη Ρεάλ Μαδρίτης.  Ο Ρούντι κάνει μια από τις πιο efficient χρονιές της καριέρας του όντας πολύ clutch και αποτελεσματικός στο κομμάτι της απόφασης ενώ η απόδοση του στα μετόπισθεν συνιστά παράγοντα για την επιτυχία του αμυντικού οικοδομήματος του Λάσο. Ο 34χρονος wing μοιάζει με τον θεματοφύλακα της μαδριλένικης παράδοσης. Απέναντι του θα βρει τον Γάλλο Ναΐτη ιππότη σε μια μπασκετική μονομαχία βγαλμένη από το μακρινό παρελθόν της ευρωπαϊκής ιστορίας…

Εκτίμηση: Όπως προείπα, το παιχνίδι της Ρεάλ είναι ότι πιο κοντινό σε αυτό που ορίζουμε ως winning basketball σε αυτές τις καταστάσεις, αξιολογώντας τον βαθμό προσαρμοστικότητας του συνόλου στον διαδραστικό χαρακτήρα του αθλήματος και την ετοιμότητα αντιμετώπισης του απροόπτου. Οι Μαδριλένοι είναι πιο πληθωρική ομάδα με μεγαλύτερο βάθος από τον αντίπαλο της. Όμως κάπου εδώ αρχίζει η μαγεία των νοκ-άουτ παιχνιδιών του F4… H ΤΣΣΚΑ θα μπει στον ημιτελικό της Μπουέσα Αρίνα ως outsider (όσο δόκιμος μπορεί να είναι ο χαρακτηρισμός για ένα σύνολο με τέτοιο οπλοστάσιο το οποίο μάλιστα τερμάτισε στο Νο2 της κανονικής περιόδου) για πρώτη φορά ίσως εδώ και χρόνια και με πολύ ισχυρό κίνητρο απέναντι στους πρωταθλητές. Περιμένω να δω μια ομάδα που θα παίξει ένα παιχνίδι σαν να είναι το τελευταίο της  και δεν θα εμφανιστεί μπερδεμένη, φοβισμένη από τους εσωτερικούς δαίμονες και το κακό κάρμα. Η απόδοση του Ντε Κολό θα είναι καθοριστικός παράγοντας. Νομίζω ότι στη καλή του βραδιά οι Ρώσοι έχουν αρκετή τύχη να ανατρέψουν τα προγνωστικά. Συναισθηματικά και λόγω του ελληνικού staff της (και μόνο) θα ήθελα να την δω να περνάει στον τελικό και να κατακτάει τον τίτλο.

 

Fenerbahce vs Anadolu Efes

Ο «εμφύλιος» των γειτόνων αποτελεί σημαντική στιγμή στην ιστορία του τουρκικού μπάσκετ. Φενέρμπαχτσε και Αναντολού Εφές διασταυρώνουν τα ξίφη τους στη Βιτόρια ερχόμενες από μια σπουδαία σεζόν κατά την οποία επέδειξαν αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Η κόντρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τον Εργκίν Αταμάν, που γεννήθηκε από τη πρώτη στιγμή της μετακόμισης του Σέρβου στην Κωνσταντινούπολη, δίνει ξεχωριστό χρώμα στην αναμέτρηση καθώς εκτός των άλλων οι δύο τους φέτος τρέχουν μια από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας τους σε επίπεδο δουλειάς, όντας βασικοί υποψήφιοι για το βραβείο του καλύτερου προπονητή της διοργάνωσης. Οι ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες στη κανονική περίοδο της EL (89-83 στην έδρα της, 84-66 η Φενέρ στη δική της) ενώ το ίδιο συνέβη και στα δύο παιχνίδια της τουρκικής λίγκας.

Ασύμμετρος «πόλεμος»

Οι «κεραυνοί» που χτύπησαν τη πόρτα της Φενέρ το τελευταίο διάστημα έχουν αλλάξει το υπόβαθρο μιας αναμέτρησης οι οποία υπό κανονικές συνθήκες θα ξεκινούσε με την ομάδα του Ζοτς να κατέχει τον τίτλο του φαβορί. Ξαφνικά έχουμε ματς «ειδικών συνθηκών». Αν για τη περίπτωση του Λοβέρν τα πράγματα ήταν λίγο-πολύ ξεκάθαρα, καθώς εδώ και καιρό φαινόταν ότι δύσκολα θα προλάβει το F4, ο τραυματισμός του Ντατόμε αποτέλεσε το πρώτο, πολύ ισχυρό σοκ. Ο Ομπράντοβιτς θα στερηθεί (επίσημα ο Τζεραρντίνι έχει αποκλείσει τη συμμετοχή του στα ματς της Βιτόρια) έναν από τους πιο strong minded παίχτες του και κυρίως ένα πολυεργαλείο το οποίο επέτρεπε στη Φενέρ να παίξει με τη ταχύτητα και το μέγεθος των σχημάτων της κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ο Ιταλός φόργουορντ είναι παίχτης τέτοιων αγώνων. Γνωρίζει άριστα τι πρέπει να κάνει στο παρκέ ανά πάσα στιγμή, έχει κρύο αίμα και η παρουσία του στη fluid επίθεση των Τούρκων δίνει τεράστια ώθηση.

 

Ο Ντατόμε είναι ένας από τους καλύτερους close out παίχτες που είδε το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε αυτό το επίπεδο τα τελευταία χρόνια, μια συνεχής απειλή από την αδύνατη πλευρά (στοιχεία που εκτοξεύουν το versatility της επιθετικής λειτουργίας των πρωταθλητών Τουρκία) ενώ φέτος αποτέλεσε βασικό εργαλείο στις small lineups που ενεργοποίησε (με τρομερή επιτυχία) ο προπονητής του για να μακιγιάρει τα προβλήματα τραυματισμών στη frontcourt, ανταποκρινόμενος άψογα σε ρόλο ψηλού και στις δύο πλευρές του παρκέ. Επίσης αποτελεί τον παίχτη που θα αναλάβει την εκτέλεση σε πολλά από τα safe plays που τρέχει η Φενέρ όταν χρειάζεται επειγόντως σκορ και η αστοχία απλά δεν υπάρχει σαν επιλογή.

Η κακοδαιμονία που βιώνει η τουρκική ομάδα δε σταματάει εδώ βέβαια. Οι Νίκολα Κάλινιτς και Γιαν Βέσελι, δύο από τους βασικούς εκφραστές του αγωνιστικού προφίλ και του gritty χαρακτήρα της Φενέρ, αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα τραυματισμών και η συμμετοχή τους θα αποφασιστεί τη τελευταία στιγμή. Μιλάμε για δύο αθλητές οι οποίοι κουβαλούν πολλά intangibles και αποτελούν ουσιαστικά τη ραχοκοκαλιά αυτού του συνόλου. Θεωρώ δεδομένο ότι στη Φενέρ θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο (στα πλαίσια του δυνατού πάντα) να έχουν τουλάχιστον έναν τους διαθέσιμο για τον ημιτελικό δεδομένου του ότι χωρίς αυτούς η εικόνα της γραμμής ψηλών τους προβληματίζει έντονα και παράλληλα δεν υπάρχει το βάθος στα forwards για να υποστηρίξει το παιχνίδι της ματσάροντας τις συγκεκριμένες απουσίες. Έχω την αίσθηση ότι ο Ομπράντοβιτς θα είναι έτοιμος για «ασύμμετρο πόλεμο» εάν χρειαστεί, ενεργοποιώντας πλάνα και σχήματα τα οποία ίσως δεν έχουμε ξαναδεί στην ιστορία των F4. Γιατί απλά, οι έκτακτες καταστάσεις απαιτούν έκτακτα μέτρα…

UPDATE: Σύμφωνα με τα τελευταία νέα, οι Κάλινιτς-Βέσελι έχουν πολύ καλή πιθανότητα να βρεθούν στο παρκέ στον ημιτελικό τουF4. Μένει να δούμε κατά πόσο θα επηρεαστούν από τα προβλήματα που αντιμετώπισαν.

Η Αναντολού με τη σειρά της προετοιμάζεται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα για ένα ματς-σταθμό στην ιστορία της. Βγήκε ζωντανή από μια πολύ ανταγωνιστική σειρά με τη Μπαρτσελόνα και μοιάζει έτοιμη να απολαύσει την εμπειρία του F4 και να δώσει έναν σπουδαίο ημιτελικό στη Φενέρ. Είχαμε πει άλλωστε πριν τα προβλήματα των τραυματισμών, ότι η Αναντολού θα αποτελούσε πιο δύσκολο αντίπαλο για την ομάδα του Ομπράντοβιτς από τους Καταλανούς της limited επίθεσης. Η Φενέρμπαχτσε έπαιξε αναμφίβολα το καλύτερο μπάσκετ στη φετινή Ευρωλίγκα. Ίσως σε αυτό το F4 να μην έμπαινε ακριβώς με τη ταμπέλα του φαβορί για τον τίτλο (μιας και δε ματσάρει ιδιαίτερα καλά με τη Ρεάλ) όμως η παρουσία του Ζοτς, η εμπειρία του συνόλου και η κουλτούρα νικητή που έχει κατακτήσει σίγουρα τη καθιστούσαν φαβορί στον ημιτελικό απέναντι στην Αναντολού. Πλέον τα σύννεφα των απουσιών (ακόμα και εάν εμφανιστούν οι Βέσελι-Κάλινιτς στο παρκέ της Μπουέσα τη Παρασκευή το βράδυ κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί για τον βαθμό ετοιμότητας τους) στον αντίπαλο στρατόπεδο, έχουν αργά αλλά σταθερά καλλιεργήσει ένα «πρέπει» για την ομάδα της ευρωπαϊκής πλευράς της Κωνσταντινούπολης. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα το διαχειριστούν αυτό.

Το performance της Αναντολού σε ολόκληρη τη χρονιά δεν απείχε δραματικά από το αντίστοιχο, πολύ σπουδαίο, της Φενέρ και αυτό είναι ένα παράσημο για τον Εργκίν Αταμάν. Η ροή στην επίθεση της, το μπάσκετ της συνεργασίας και η επιμονή στο καλό διάβασμα και την έξτρα πάσα έβαλαν τους αρκετούς ταλαντούχους παίχτες της στην ίδια σελίδα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σε αυτόν τον ημιτελικό θα αναμετρηθούν οι καλύτερες shooting teams της διοργάνωσης. Το στοιχείο που έδωσε όμως σημαντική ώθηση στο παιχνίδι της Αναντολού και την έκανε να ξεχωρίσει στη μάχη για το πλεονέκτημα έδρας ήταν η βελτίωση της στο αμυντικό κομμάτι όπου και κατάφερε να πιάσει συγκεκριμένα standards τα οποία της έδωσαν τη ταμπέλα της two-way team, χαρακτηριστικό που έλειπε από τον υπόλοιπο ανταγωνισμό. Το δίδυμο Micic-Moerman έκανε career season παρουσιάζοντας τρομερή συνέπεια κι ηγετική ικανότητα ενώ το finish του Σέιν Λάρκιν μετέτρεψε την Αναντολού σε διεκδικητή του τίτλου. Η ομάδα του Αταμάν έχει δείξει ότι μπορεί να σταθεί δίπλα στη Φενέρ και πλέον, με το πλαίσιο που φαίνεται να διαμορφώνεται, η συγκεκριμένη μάχη αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον.

Thoughts & Quotes

-H ενδεχόμενη μη ετοιμότητα των Βέσελι-Κάλινιτς πιθανόν να αποτελέσει πλήγμα στον συνεκτικό ιστό του παιχνιδιού της Φενέρ, σε άμυνα και επίθεση. Ενώ λοιπόν πρόκειται για δύο ελίτ αμυντικούς παίχτες, η συνεισφορά τους στο επιθετικό κομμάτι είναι επίσης σημαντική. Και οι δύο (ειδικά ο Τσέχος που άλλωστε είναι βασικός παραγωγικός πυλώνας των Τούρκων με τη δραστηριότητα του κοντά στο καλάθι και την ιδιότητα του mismatch nightmare) παίζουν εξαιρετικά τον ρόλο του screener & passer από το χαμηλό και ψηλό ποστ συμβάλλοντας τα μέγιστα στη παραγωγή ρηγμάτων που οδηγούν σε close out επίθεση και φυσικά σε καλά περιφερειακά σουτ. Η Φενέρ έχει αποδείξει ότι μπορεί να σουτάρει εξαιρετικά (και) απέναντι στην άμυνα της Αναντολού. Μπορεί όμως η διαδικασία ανάπτυξης της να είναι το ίδιο αποτελεσματική χωρίς π.χ τον Γιαν Βέσελι στο παρκέ;

Μια άλλη σαφώς πολύ σημαντική παράμετρος που πιθανόν να προκύψει αφορά το πώς θα επηρεαστεί ο ρόλος των υπολοίπων παιχτών από τη διαφοροποίηση στο ξετύλιγμα του rotation από τη στιγμή που ίσως χρειαστεί κάποιοι παίχτες να βγουν εκτός του πλαισίου ασφαλείας τους, καλούμενοι να ανταποκριθούν σε διαφορετικά θέλω. Η απόκλιση σε αυτή τη διαφοροποίηση αρμοδιοτήτων είναι σημαντική και η ατομική προσέγγιση του καθενός ακόμα περισσότερο. Ο αρκετά efficient στο κομμάτι της απόφασης μέχρι τώρα Γκούντουριτς ως μόνος wing ίσως κληθεί να παίξει πιο κοντά στο καλάθι. Είναι μαθηματικά βέβαια ότι κάποια στιγμή θα ενεργοποιηθούν σχήματα με τρία γκαρντ (πολύ νωρίς εικάζω). Συνέβη άλλωστε στη τελευταία αναμέτρηση τους για την Ευρωλίγκα όπου η Φενέρ δεν είχε αυτές τις απουσίες. Από τον Ζοτς περιμένω τα πάντα και ..πιο πολλά το βράδυ της Παρασκευής. Ακόμα και σχήματα με πέντε γκαρντ ή τη συμμετοχή νεαρών όπως ο Biberovic και ο Arna νωρίς στο ματς. Το ζήτημα για τον Ζοτς θα είναι, απέναντι στα θολά νερά που θα φέρει αυτή η απόκλιση ρόλων στη σκέψη των παιχτών του, να διατηρήσει την ομάδα του επιθετική (και στις δύο πλευρές του παρκέ) και πειθαρχημένη (επιμονή στην έξτρα πάσα, αποφασιστικότητα στην εκτέλεση).

-Η Αναντολού γνωρίζει εκ των προτέρων και ανεξαρτήτως από την εικόνα που θα έχει το ρόστερ του αντιπάλου ότι βασικό ζητούμενο τη Παρασκευή το βράδυ για αυτήν θα είναι να αναχαιτίσει την επιθετικότητα της άμυνας της Φενέρ. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό πνευματικό τεστ. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς ούτως ή άλλως αναμένεται να επενδύσει χαμηλά σχήματα και επιθετικές άμυνες με στοχευμένο trapping. Στη τελευταία αναμέτρηση των δύο για την Ευρωλίγκα η Φενέρ έλεγξε την εκτέλεση των γκαρντ του Αταμάν μετά από ball screens καταστάσεις με τον Βέσελι και ουσιαστικά έγινε καπνός όταν ενεργοποίησε το σχήμα με τους τρεις φόργουορντ (Γκούντουριτς-Ντατόμε-Κάλινιτς) που της επέτρεψε να αυξήσει τον αριθμό των «αλλαγών» στα PnR της Αναντολού, παίζοντας παράλληλα πολύ καλή 4/4 άμυνα στο mismatch του low post. Σημειώστε ότι η Φενέρ διαθέτει τη καλύτερη άμυνα στη διοργάνωση απέναντι στην εκτέλεση των αντιπάλων σε σουτ τριών πόντων επιτρέποντας ποσοστό της τάξεως του 34.8%.

Ο Αταμάν έχει τα γκαρντ για να διαβάσει και να σπάσει αυτή τη πίεση. Ειδικά ο Micic μπορεί να «κόψει» μια άμυνα στα δύο παράγοντας ελεύθερα σουτ και lay ups σε συνέχεια απέναντι σε τόσο πιεστικές καταστάσεις. Εκτιμώ επίσης ότι η ομάδα του Αταμάν δεν θα πρέπει να βάλει φρένο στον ρυθμό της αλλά να μπει για να παίξει το δικό της μπάσκετ. Το υψηλό τέμπο τη βολεύει γιατί απλά είναι το πλαίσιο που έχει συνηθίσει να εκτελεί ενώ οι περισσότερες κατοχές μπορούν να τη βοηθήσουν να κεφαλαιοποιήσει το βάθος της. Η Αναντολού ξέρει ότι εάν μπορέσει να σκοράρει πιάνοντας συγκεκριμένα παραγωγικά standards θα έχει μια τύχη παραπάνω από τον αντίπαλο της. Είναι άλλωστε μια ομάδα που παίζει γρήγορα και στο σετ παιχνίδι. Τα off ball cuts στη πλάτη της άμυνας (Μόερμαν) και το παιχνίδι αδύνατης πλευράς που παράγουν οι skip πάσες των Micic και Simon μπορεί να βάλει την άμυνα της Φενέρ στα σχοινιά. H Aναντολού αναμένεται να τρέξει τα γνωστά pin downs για τον Beaubois και να ψάξει την εκτέλεση του Simon μέσα από τις Spain PnR-δράσεις (το ίδιο κάνει και η Φενέρ με τον Γκούντουριτς). Είναι δεδομένο δε, ειδικά εάν ο Βέσελι μείνει εκτός (ή εμφανιστεί ανέτοιμος για “χοντρά” λεπτά), ότι ο κόουτς Αταμάν θα φορτώσει μπάλες στο low post για τον Dunston (ή θα τον ψάξει με έξτρα πάσα μετά από ρήγμα) για να προκαλέσει φθορά. Ο πολύπειρος Αμερικανός δεν κάνει σπουδαία σεζόν όμως έχει την ποιότητα να αποτελέσει σημαντικό παράγοντα στην αναμέτρηση με τα “κυβικά” του στο ζωγραφιστό.

 

-Αντίθετα στην άλλη πλευρά του παρκέ, κριτήριο για τις πιθανότητες επιτυχίας της Αναντολού στον ημιτελικό θα είναι ο τρόπος που θα επιλέξει να ελέγξει τους γκαρντ του Ομπράντοβιτς σε PnR δράσεις. Σε όλες τις φετινές αναμετρήσεις οι περιφερειακοί της Φενέρ στόχευσαν τα αργά πόδια και το παθητικό Show & recover των Dunston-Pleiss εκτελώντας άμεσα με midrange. Πέραν των Σλούκα και Ντίξον, παίχτες όπως ο Μαχμούτογλου και ο Γκριν (οι οποίοι θα κληθούν να πάρουν έξτρα σουτ και να αποτελέσουν άσσους στο μανίκι του Ζοτς) χρίζουν ιδιαίτερης προσοχής.

-Σημαντικός παράγοντας στην εξέλιξη της αναμέτρησης φυσικά θα είναι (και) το ριμπάουντ. Πρόκειται για ένα κομμάτι στο οποίο η Φενέρ είναι πιο δυνατή από την Αναντολού και μέσα από το οποίο επέβαλλε τον δικό της ρυθμό σε μεγάλο μέρος των φετινών αναμετρήσεων. Κανείς όμως δεν μπορεί να ποντάρει με βεβαιότητα στο πόσο αποτελεσματική θα είναι η ομάδα του Ζοτς σε αυτόν τον τομέα στη περίπτωση που παρουσιαστεί χωρίς μερικούς από τους καλύτερους ριμπάουντερ της και με γνώμονα την επίδραση που θα έχει σε αυτό το κομμάτι η διαφοροποίηση στη φύση των σχημάτων και την αμυντική τακτική της. Σαφέστατα το δίδυμο Μέλι-Ντουβερίογλου θα έχει πολύ δουλειά. Ο Ομπράντοβιτς περιμένει από τον Ιταλό (αναμένεται να πάρει έξτρα χρόνο στο «5») να κουβαλήσει μαζί του την αύρα του παίχτη που παραλίγο να κερδίσει μόνος του τον περυσινό τελικό της διοργάνωσης. Ο Μόερμαν έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά στη Φενέρ όσον αφορά το rebounding παρότι η Αναντολού είναι ένα average σύνολο στον συγκεκριμένο τομέα. Η επικράτηση στις διεκδικήσεις αυτές θα χαρίσει κατά ένα μεγάλο ποσοστό το πλεονέκτημα του ρυθμό στην ομάδα που θα τα καταφέρει.

Key match-up: Βobby Dixon vs Shane Larkin

Πφφφφ… Το σκέφτομαι ημέρες τώρα. Δύο από τους πιο ανταγωνιστικούς παίχτες που αγωνίζονται στη διοργάνωση θα βρεθούν αντιμέτωποι στη Βιτόρια και οι ομάδες τους θα επενδύσουν πολλά επάνω τους μιας και στο καλό τους βράδυ μπορούν να κομματιάσουν οποιαδήποτε γνωστή ή άγνωστη άμυνα. Είναι leaders και winners. Ο Ντίξον είναι γεννημένος για τέτοια ματς. Αποτελεί ένα από τα πιο σίγουρα χαρτιά για να ρίξει κάποιος στη τσόχα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, σε μια αναμέτρηση τίτλου. Αυτά που κάνει φέτος, στα 36 του, είναι σπάνια για γκαρντ αυτών των χαρακτηριστικών. Πρόκειται για έναν από τους πιο αποτελεσματικούς παίχτες στο να πάρει μεγάλα σουτ (9.4 πόντοι με 50.8% στο τρίποντο τη τρέχουσα σεζόν συνολικά) στο τέλος ενός κρίσιμου αγώνα.

Και οι δύο τους φέρνουν instant scoring. Ο Λάρκιν ξεκίνησε τη σεζόν σε «χαμηλή πτήση» αλλά εκτοξεύθηκε στο δεύτερο μισό χαρίζοντας μας μερικά από τα εντυπωσιακότερα φετινά ατομικά performances. Στην Αναντολού και δίπλα στο playmaking των Micic-Simon παίζει περισσότερο μακριά από τη μπάλα παραμένοντας όμως εξίσου αποτελεσματικός. Είναι επίσης ιδιαίτερα ικανός στη transition επίθεση ενώ παράλληλα έχει την ικανότητα να δημιουργήσει ρήγμα και να πάει προς τα μέσα με το πολύ καλό πρώτο του βήμα. Must watch…

 O καλλιτέχνης στον καμβά: Όταν ο Κώστας Σλούκας συναντάει τον Vasilije Micic

Είναι η μονομαχία που θα συγκεντρώσει  τα περισσότερα βλέμματα καθώς περιλαμβάνει τη κόντρα των δύο floor generals των ομάδων. Τόσο ο Σλούκας όσο και ο Micic έρχονται από τη καλύτερη σεζόν της καριέρας τους και πήραν θέση στις καλύτερες πεντάδες της διοργάνωσης. Πρόκειται αναμφίβολα για δύο εκκολαπτόμενα Alpha Dogs της διοργάνωσης.

Ο Έλληνας σταρ είναι σαφώς πιο περπατημένος μιας και θα βρεθεί στο έβδομο F4 του ta τελευταία οχτώ χρόνια έχοντας το απόλυτο των παρουσιών σε τελικό. Σίγουρα μια ενδεχόμενη απουσία του alter ego του, Γιαν Βέσελι, είναι ικανή να πλήξει και τη προσωπική του απόδοση. Όμως ο 29χρονος γκαρντ είναι winner και μάλιστα τεσταρισμένος. Θα αφήσει το παιχνίδι να έρθει σε εκείνον, στοχεύοντας να συμπαρασύρει τους υπόλοιπους παίχτες της Φενέρ, τη κατάλληλη στιγμή. Το έχει κάνει πολλάκις στο παρελθόν σε ανάλογες καταστάσεις. Ο Ομπράντοβιτς ξέρει ότι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στην ομάδα του εν μέσω κυκεώνα προβλημάτων, η απόδοση του Σλούκα θα επηρεάσει, θετικά ή αρνητικά, όλους τους υπόλοιπους παίχτες του. Ένα από τα γνωστά computerized παιχνίδια του είναι ικανό να γιγαντώσει την επίθεση της Φενέρ βάζοντας το τραίνο στις ράγες.

Ο Vasilije Micic με τη σειρά του φτάνει στο δεύτερο συνεχόμενο F4 του. Φέτος ήταν απλά καθηλωτικός αποδίδοντας ελίτ μπάσκετ σε επίθεση και άμυνα. Το leadership που έφερε ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους η Αναντολού έφτασε μέχρι εδώ. Ο ημιτελικός  είναι παιχνίδι-σταθμός για αυτόν. Η άμυνα του Ομπράντοβιτς θα του επιτεθεί. Φρονώ ότι θα πρέπει (όπως εκτυλίσσονται μέχρι τώρα τα πράγματα) να τον δούμε λίγο περισσότερο στο low post απέναντι στους γκαρντ  της Φενέρ, σε μια περιοχή του γηπέδου όπου είναι επίσης αρκετά ικανός. Από το efficiency του Micic σε επίπεδο απόφασης και εκτέλεσης θα κριθούν πολλά καθώς οι εμπνεύσεις του (ρήγμα, πάσες πάνω από το κεφάλι της άμυνας, εκτέλεση) είναι το λάδι που κάνει την επιθετική μηχανή της Αναντολού  να δουλεύει τόσο άρτια.

Εκτίμηση: Δεν σας κρύβω ότι ακόμα και χωρίς τους Ντατόμε-Λοβέρν, θα πόνταρα τα λεφτά μου στη Φενέρ και θα κοιμόμουν ήσυχος το βράδυ. Πλέον κάνεις δεν μπορεί να γνωρίζει το μέγεθος του πλήγματος που θα επιφέρουν στο αγωνιστικό της πρόσωπο τα τελευταία προβλήματα δύο τόσο κομβικών παιχτών όπως ο Βέσελι και ο Κάλινιτς. Η Αναντολού (το μόνο σύνολο από τα 4 που δεν έχει το πλεονέκτημα της χρόνιας συνύπαρξης κορμού-προπονητή) έχει τη ταμπέλα της «Σιντερέλα» αλλά και τις δυνατότητες να επιβάλλει τον ρυθμό της απέναντι σε μια λαβωμένη Φενέρ. Είναι μια εξαιρετική ομάδα. Όπως και να’χει όμως, δεν μπορώ να ποντάρω κόντρα σε ομάδα του Ομπράντοβιτς. Ακόμα και εάν χρειαστεί να πέσει στη γνωστή του «νιρβάνα» πηγαίνοντας πολύ βαθιά πνευματικά για να παράγει ιδέες και τρικ που θα τον βοηθήσουν να μείνει όρθιος…

Φίλοι μου, η ιστορία έχει δείξει ότι εάν φτάσουν τα πράγματα μέχρι εκεί, ναι, αυτός μπορεί να το κάνει…

 

 

 

Υ.Γ: Έτσι, για τη νοσταλγία…