Μια βόλτα στην Ευρώπη

Μπορεί η ιταλική λίγκα να δώσει ξανά έναν “Κιθ Λάνγκφορντ” στο ευρωπαϊκό μπάσκετ; Ιστορίες από την Βαλκανική και την Ιβηρική χερσόνησο, ο bomber της Ventspils και ο “έτοιμος για το επόμενο βήμα” ψηλός της ProA. Λίγο πριν μπούμε στην εβδομάδα του F4 της Ευρωλίγκας, το Hoopfellas σας παίρνει μαζί του σε μια βόλτα στην Ευρώπη…

 

 

“Βόλτα στην Ευρώπη” λοιπόν. Τι καλύτερο για το ΣΚ μας, λίγες ημέρες πριν μπούμε στην εβδομάδα των μεγάλων αγώνων του F4 της Ευρωλίγκας. Στη πραγματικότητα η βόλτα έγινε, μιας και  μέχρι πριν λίγες ημέρες βρισκόμουν στο εξωτερικό και συγκεκριμένα σε Κροατία-Μαυροβούνιο. Όπως καταλαβαίνετε η επαφή με τα πρόσωπα του αθλήματος εκεί και οι συζητήσεις, έχουν “χρώμα” και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μιλήσαμε για την ανάπτυξη νέων παιχτών και τις μεθόδους που ακολουθούν οι περισσότεροι οργανισμοί, τις ιδιαιτερότητες που παρατηρούνται στο διοικητικό κομμάτι (κάποια στιγμή ίσως τη κάνουμε αυτή την κουβέντα) πολλών clubs, το μέλλον της ΑΒΑ αλλά και για τη μαύρη βραδιά του πέμπτου φετινού τελικού στο Βελιγράδι (κάνουμε μεγάλη προσπάθεια -βασικά δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό- τελευταία να τους ξεπεράσουμε ως λίγκα με όλα αυτά τα τραγελαφικά που συμβαίνουν) η οποία μας υπενθύμισε τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού για το άθλημα στην πολύ ταλαντούχα βαλκανική χερσόνησο.

Ας ξεκινήσουμε όμως τη περιπλάνηση μας…

 

Τραβάει βλέμματα ο Stan Okoye στη fast pace-επίθεση της Σαραγόσα

 

Αρκετό ενδιαφέρον συγκεντρώνει τον τελευταίο καιρό στην αγορά η περίπτωση του Stan Okoye (1.98-F-1991) της Σαραγόσα. Ο Νιγηριανός φόργουορντ φαίνεται ότι βρίσκεται στο ραντάρ ουκ ολίγων ευρωπαϊκών κλαμπ και είναι πολύ πιθανό να εξαργυρώσει με το πρώτο του πραγματικά καλό συμβόλαιο την εξαιρετική φετινή του σεζόν στην ACB της οποίας είναι δεύτερος σκόρερ (πίσω μόνο από τον Λαπροβίτολα).

Για τον Okoye τίποτα δεν μοιάζει τυχαίο. Γεννήθηκε και ανατράφηκε μπασκετικά στη Βόρεια Καρολίνα (Raleigh, πήγε λύκειο στο Knightdale) ξεπερνώντας δύο σοβαρούς τραυματισμούς πριν την ενηλικίωση με το πείσμα και την αφοσίωση του στο άθλημα. Πέρασε από τη Βαρέζε σε δύο διαφορετικές φάσεις της καριέρας του και φέτος βρήκε το ιδανικό αγωνιστικό περιβάλλον στην Αραγωνία. Ο Okoye είναι ένας δυναμικός, καλοπροπονημένος φόργουορντ ο οποίος ουσιαστικά μπορεί να αγωνιστεί και στις τρεις ενδιάμεσες θέσεις της πεντάδας. Ενώ το skillset του υπογραμμίζει την ύπαρξη wing skills (G/F), το εξαιρετικό φυσικό και αθλητικό του πακέτο τον έχει οδηγήσει στο να αγωνίζεται και πιο κοντά στο καλάθι. Νομίζω ότι η συνεχής, σταθερή βελτίωση που παρουσιάζει κάθε χρόνο είναι το βασικό του όπλο στα μάτια των επίδοξων μνηστήρων εκεί έξω. Πρόκειται πλέον για έναν SF που μπορεί να σουτάρει από τη περίμετρο πολύ αποτελεσματικά, χαρακτηριστικό το οποίο σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της συμπεριφοράς του στη close out επίθεση (ήταν μονοκόμματος στο πρώτο πέρασμα του από την Ιταλία, δεν διάβαζε πάντα σωστά) τον έχει αναγάγει σε μια σημαντική απειλή και στο μισό γήπεδο.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι το μπάσκετ της Σαραγόσα αποτέλεσε πολύ καλό fit για αυτόν. Η ομάδα της Αραγωνίας βασίζεται στο γρήγορο μπάσκετ (No1 pace στην ACB) κυνηγώντας το ανοιχτό γήπεδο και τη προσωπική φάση. Σημειώστε ότι στο τιμόνι της βρίσκεται, στα 34 του πλέον, ο άλλοτε κορυφαίος transition παίχτης της EL, Μπο Μακάλεμπ. Είναι το σύνολο που εκτελεί τα περισσότερα FGs στην ισπανική λίγκα, βασίζεται λιγότερο από κάθε άλλο στο σουτ τριών πόντων και ακουμπάει στη δύναμη του στο ριμπάουντ. Ο Okoye είναι βασικός εκφραστής αυτού του στυλ παιχνιδιού. Είναι ικανός στα μετόπισθεν και στο κομμάτι του ριμπάουντ ενώ συνολικά το πακέτο του τον βοηθάει να παίξει σε διαφορετικές θέσεις ανοίγοντας τη γκάμα των σχημάτων για τον κόουτς Porfirio Fisac. O 54χρονος Ισπανός μάλιστα βασίζεται πολύ σε small lineups με τον Okoye στο «4», οι οποίες μπορούν να υποστηρίξουν καλύτερα σε πολλές περιπτώσεις τον fast pace-χαρακτήρα της ομάδας του. Η Σαραγόσα παλεύει για μια θέση στα playoffs της ACB (βρίσκεται στη 8^η θέση ισοβαθμώντας με τη Χουβεντούτ). Στα τελευταία έξι ματς, ο Okoye μετράει 20.1 πόντους , με 59.5% στο τρίποντο (6.2 προσπάθειες) και 5.5 ριμπάουντ.

 

Γονίδια

Ο Roko Prkacin (2.05-F/C-2002) νομίζω δικαιολογεί απόλυτα τον θόρυβο που γίνεται γύρω από το όνομα του. Ναι, αυτό που σκεφτήκατε… Πρόκειται για τον γιο του σπουδαίου Κροάτη ψηλού Nikola Prkacin, ενός από τους πιο ικανούς straight post up ψηλούς που γνώρισε το ευρωπαϊκό μπάσκετ στη σύγχρονη εποχή του. Ο 16χρονος Roko είναι «Prkacin». Ο τρόπος που χαμηλώνει παίρνοντας τη μπάλα στο low post για να επιτεθεί το ρολάρισμα επάνω στο κορμί του αμυντικού και το drop step θυμίζουν απίστευτα τον πατέρα του ο οποίος ήταν ένας από τους πιο ικανούς ψηλούς στο να εκμεταλλεύεται το χαμηλό κέντρο βάρους του στα post ups (είχε επίσης και πολύ καλή πάσα, αυτομάτως καταλαβαίνετε πόσο χρήσιμος θα ήταν στο σημερινό μπάσκετ που έχει κατακλυστεί από mobile ψηλούς). Ο μικρός βέβαια είναι ένα τελείως διαφορετικό όπλο.

 

Η ικανότητα του με τη μπάλα στα χέρια, η τεχνική του κατάρτιση και το επίπεδο αντίληψης που τον χαρακτηρίζει κάνει πολλούς scouters να τρίβουν τα χέρια τους. Ο Roko έχει point-forward skills (ειδικά δημιουργώντας σε καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου, στο σετ θα πρέπει να δουλέψει παραπάνω) και face up-παιχνίδι, μπορεί να περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ και να επιτεθεί ενώ παράλληλα αποτελεί παράγοντας παίζοντας επάνω από το καλάθι. Το γεγονός ότι είναι fluid με τη μπάλα στα χέρια δημιουργεί προσδοκίες σχετικά με την ικανότητα του να αποτελέσει άλυτο γρίφο για τα εκάστοτε mismatch, συμμετέχοντας σε PnR δράσεις είτε ως ball handler είτε ως screener. Ίσως πολλοί από εσάς να θυμάστε τον τρόπο με τον οποίο κυριάρχησε στο περυσινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα των U16 στο Novi Sad.

 

Το σημαντικότερο κομμάτι αναφορικά με τη τοποθέτηση του στο παρκέ αλλά και το μέγεθος της εξέλιξης του παιχνιδιού του αφορά το περιφερειακό σουτ. Ο μηχανισμός του θέλει δουλειά ακόμα. Είναι σημαντικό να μπορέσει να προσθέσει μόνιμα και σε ικανοποιητικό επίπεδο αυτό το όπλο στη φαρέτρα του. Η Τσιμπόνα τον πέταξε ήδη (εννοείται) στα βαθιά της ABA από το ξεκίνημα του 2019, με τον νεαρό να μετράει 5 συμμετοχές. Ο Prkacin έχει σπουδαία πρώτη ύλη και μπορεί σύντομα να ανέβει στη μεγάλη σκηνή. To be continued…

 

 

Η αλήθεια μέσα σου

Ο Ερυθρός Αστέρας σχεδιάζει την ομάδα της νέας σεζόν η οποία θα τον βρει και πάλι στα σαλόνια της Ευρωλίγκας. Ο Μίλαν Τόμιτς έχει ήδη στα χέρια έναν πυρήνα αθλητών που θα αποτελέσουν τον κορμό της ομάδας, επάνω στον οποίον θα οικοδομηθεί το νέο σύνολο ώστε να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις. Ένα από τα σημαντικά κομμάτια του καινούργιου παζλ στο Βελιγράδι είναι ο Borisa Simanic (2.11-PF-1998) ο οποίος θα κληθεί να βάλει το πόδι του στο επόμενο αγωνιστικό σκαλοπάτι απέναντι σε ελίτ ανταγωνισμό. Ο Simanic είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους νέους Σέρβους αθλητές.

Οι προδιαγραφές του είναι εξαιρετικές μιας και διαθέτει μέγεθος, σπουδαίο αθλητικό πακέτο που τον καθιστά “παράγοντα” στο παιχνίδι επάνω από τη στεφάνη σε άμυνα και επίθεση, σωστό μηχανισμό εκτέλεσης από τη περιφέρεια, παιχνίδι με τη  μπάλα στο παρκέ (close out-επίθεση) αλλά και  το mobility που απαιτείται για να μπορέσει μακροπρόθεσμα να αμυνθεί πραγματικά βγαίνοντας στη περίμετρο. Η πρώτη ύλη του είναι άκρως ενδιαφέρουσα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Όμως δεν γίνεσαι “Φώτσης” τόσο εύκολα…

 

Από τον Simanic λείπουν σε μεγάλο βαθμό τα intangibles και η πνευματική συνοχή, κατάσταση η οποία “γράφει” συχνά στην αγωνιστική του εικόνα. Εκεί πρέπει να κάνει focus το επιτελείο του Ερυθρού Αστέρα ενόψει της νέας σεζόν. Ο νεαρός Σέρβος οφείλει να μάθει να παίζει στη “κόντρα”. Κόντρα στο κακό σουτ που θα κάνει, στη κακή άμυνα, το κακό σφύριγμα, επιστρέφοντας άμεσα (σε επίπεδο συγκέντρωσης) στην επόμενη φάση, αυτή που ακολουθεί την εκάστοτε άσχημη για αυτόν στιγμή. Του λείπει η πνευματική συνοχή και αυτό αποτελεί μια κατάσταση που δεν σχετίζεται μόνο με την ηλικία του αλλά έχει βαθύτερα αίτια, η εύρεση των οποίων απαιτεί μια πολύ προσεκτική ματιά στον ψυχισμό του αθλητή. Είναι ένας βασικός λόγος μάλιστα που τον κάνει να μοιάζει από first rounder σε μια φάση, σε παίχτη που έχει να διανύσει πολλά χιλιόμετρα για να κεντρίσει το ενδιαφέρον καλών ομάδων στην άλλη.

Ο Simanic οφείλει αρχικά να δουλέψει το κορμί του και να βάλει κιλά ώστε να βελτιώσει την αποτελεσματικότητα του στο “ζωγραφιστό”. Επίσης πρέπει να δουλέψει στην εκτέλεση βασικών δράσεων στην άμυνα οι οποίες σχετίζονται με τα fundamentals. Πριν μερικές ημέρες δήλωσε υποψηφιότητα για το ερχόμενο ντραφτ. Φέτος τον βοήθησε σημαντικά η παρουσία του Faye μπροστά του. Είχε συνολικά μια αρκετά καλή σεζόν  τελειώνοντας ως Νο4 παίχτης της ABA σε όρους ORAT και Νο5 σε DRAT. Νομίζω ότι μπορεί να μας απασχολήσει σε μερικές από τις κρύες νύχτες του επόμενου χειμώνα. Ο Ερυθρός Αστέρας έχει ήδη τους Davidovac-Dobric, θα προσπαθήσει να διατηρήσει τον Hoopfellier και MVP των playoffs Billy Baron (πιθανόν και τον γίγαντα Michael Ojo, τον πιο δυνατό παίχτη που αγωνίζεται σήμερα στην Ευρώπη)  στο ρόστερ και στοχεύει να ανεβάσει 1-2 παιδιά από πίσω όπως ο Radanov και ο Ristic.

 

Ιταλικές σειρήνες για Lomazs

Ενδιαφέρον εντοπίζεται και στη βορειοδυτική πλευρά της Λετονίας. Ο sharpshooter της Ventspils, Rihards Lomazs (1.91-G-1996), έκανε σπουδαία σεζόν σε έναν πλήρως αναβαθμισμένο ρόλο μιας και φέτος όχι μόνο ανέβασε τα λεπτά του στο rotation αλλά ουσιαστικά αποτέλεσε τον go-to guy της ομάδας του Στελμάχερς δένοντας άψογα στο backcourt με τον pass first Aaron Johnson. O Lomazs είναι ένα παιδί με ιδιαίτερη ικανότητα στη περιφερειακή εκτέλεση. Ξέρει να δουλεύει γύρω από τα screens αλλά επίσης μπορεί να εκτελέσει πολύ αποτελεσματικά μετά και από ντρίμπλα. Η εμπειρία των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου τον βοήθησε σημαντικά ανεβάζοντας την αυτοπεποίθηση του. Μη ξεχνάμε ότι αποτέλεσε σημαντικό γρανάζι στη προσπάθεια των Λετονών να προκριθούν. Ο Lomasz παίζει και στις δύο θέσεις των γκαρντ και μπορεί να τρέξει μια επίθεση ως main ballhandler/ κυρίως δημιουργός. Αυτό είναι ένα αξιοπρόσεκτο πλεονέκτημα για έναν σουτέρ αυτής της κάστας. Ήδη από το περιβάλλον του παίχτη έχει βγει πως υπάρχει προσέγγιση από ιταλική ομάδα για τη νέα σεζόν. Δεν πρέπει μάλιστα να μας κάνει καμία εντύπωση μια τέτοια πιθανότητα δεδομένου ότι ο 96αρης γκαρντ έκανε απέναντι στην Αβελίνο, στο φετινό BCL, τα καλύτερα παιχνίδια της σεζόν μετρώντας σε δύο ματς  26.0 πόντους (10/17 δίποντα, 9/17 τρίποντα, 5/5 προσωπικές). Ο Lomazs τελείωσε τη χρονιά στο BCL με 17.1 πόντους (διψήφιος και στα 12 παιχνίδια της Ventspils), 53.4% στα δίποντα, 50.0% στα τρίποντα (5.7 προσπάθειες ανά παιχνίδι) 2.9 ριμπάουντ και 2.6 τελικές πάσες.

 

Υβρίδιο “Λάνγκφορντ”

 

O James Blackmon (1.93-G-1995) αγωνίστηκε φέτος στο Πέζαρο και είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα περίπτωση νέου Αμερικανού αθλητή ο οποίος μόλις τελείωσε τη πρώτη του σεζόν στην Ευρώπη. Τηρουμένων των αναλογιών  Blackmon πήγε αρκετά καλά. Βρέθηκε σε μια μάλλον κακή ομάδα που επέλεξε το λάθος στυλ παιχνιδιού για να αξιοποιήσει το ταλέντο που διέθετε. Το Πέζαρο έπαιζε συνεχώς μπάσκετ μιας ταχύτητας, σπρώχνοντας -ανεξαρτήτων συνθηκών- τη μπάλα στο ανοιχτό γήπεδο ενώ παράλληλα το αγωνιστικό της προφίλ στιγματίστηκε από την απουσία συνεργασιών σε επίθεση και άμυνα. Έντονη ροπή στη προσωπική φάση στο επιθετικό κομμάτι (έχω την εντύπωση πως καμία άλλη ομάδα στην Ευρώπη δεν έδειξε σε αυτό το βάθος ανάλογη τάση), αδυναμία εκτέλεσης βασικών δράσεων στα μετόπισθεν.

 

Ο 24χρονος SG βέβαια ξεδίπλωσε σε πολλές βραδιές το ταλέντο του. Ο πρώην Hoosier (2014-17 στο πανεπιστήμιο της Indiana, βασικό γρανάζι της υποδειγματικής σε λειτουργία επιθετικής μηχανής του Tom Crean) είναι ένας αρκετά skilled περιφερειακός με κύριο χαρακτηριστικό τη πολύ καλή περιφερειακή του εκτέλεση. Toλμώ να πω ότι σε πολλές εκφάνσεις του παιχνιδιού του μου θυμίζει τον Κιθ Λάνγκφορντ στα πρώτα του χρόνια στην Ευρώπη (Κρεμόνα, Μπιέλα, Βίρτους Μπολόνια). Διαθέτει αυτό το smooth midrange jumper και το βελούδινο ball handling με το οποίο μπορεί να θέσει εκτός ισορροπίας τον αντίπαλο αμυντικό.

Έχει μακριά άκρα (6’8”), είναι ικανός στο ριμπάουντ και διαθέτει φονικό ένστικτο. Ακόμα και στα μετόπισθεν οι δυο τους έχουν κοινές αδυναμίες σε πολύ συγκεκριμένα κομμάτια (recovers μετά από screens, άμυνα μακριά από τη μπάλα). Φυσικά δεν είναι εύκολο να γίνει κάποιος Λάνγκφορντ (και κατ’επέκταση να δημιουργήσει τον τραπεζικό λογαριασμό του Αμερικανού των πρασίνων). Ο Blackmon έχει ήδη βιώσει και ξεπεράσει δύο σοβαρούς τραυματισμούς (γόνατο). Δεν έχει το δυνατό τελευταίο βήμα που θα δώσει ώθηση στο finishing του μετά από slashing παρότι αθλητικά δεν είναι καθόλου κακός για την Ευρώπη. Δείτε τον εδώ, περίπου 4 χρόνια πριν να καρφώνει μπροστά στον Montrezl Harrell αφού πρώτα έχει αφήσει πίσω του τον Terry Rozier…

Σε πρώτη φάση οφείλει να δουλέψει στο κομμάτι του playmaking το οποίο ουσιαστικά διπλασιάζει την αγωνιστική αξία τέτοιων περιφερειακών scorers. Η αδυναμία του αυτή αποτέλεσε ίσως τον βασικό λόγο που έμεινε undrafted μιας και δεν διέθετε το μέγεθος για να κουμπώσει κατευθείαν στη θέση “2” στην Αμερική και το ΝΒΑ. Ο Blackmon είναι ένας καλός σκόρερ που βρίσκεται ακόμα μακριά από το ταβάνι του και η τριβή με τις ευρωπαϊκές άμυνες μπορεί σύντομα να τον βοηθήσει να βελτιωθεί σημαντικά.

 

Σημείωση: Μιας και ο λόγος για Hoosiers, να πούμε ε ότι ο Jordan Hulls αναδείχτηκε καλύτερος γκαρντ του φετινού FIBA Europe Cup. Ο “τίτλος” αυτός  δεν είναι ιδιαίτερα φανταχτερός όμως η αλήθεια είναι ότι ο Hulls είναι ένας από τους καλύτερους σουτέρ που παίζουν μπάσκετ στην Ευρώπη και το pull up-three του ελάχιστοι μπορούν να το ανταγωνιστούν.

 

Εν τω μεταξύ στη νοτιοδυτική Γαλλία…

Πάμε και στη νοτιοδυτική Γαλλία για να εστιάσουμε ξανά σε έναν αθλητή ο οποίος έχει απασχολήσει το Hoopfellas και άλλες φορές τα τελευταία χρόνια. Η συνεχής βελτίωση του Youssou Ndoye (2.13-C-1991) σίγουρα δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Περνάει έξτρα ώρες στο γήπεδο και αυτό φαίνεται. Ο Σενεγαλέζος σέντερ αναβαθμίζει συνεχώς το status του από τη πρώτη του χρονιά στη Γαλλία και τη ProB μέχρι σήμερα, προσθέτοντας καινούργια στοιχεία και (κυρίως) διατηρώντας τη θέληση του να μάθει (λόγια του staff) και να γίνει καλύτερος παίχτης Μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση ότι ακόμα και τώρα, που αποτελεί πυλώνα της επίθεσης της Bourg, διατηρεί εκείνη τη “δίψα” του μπάνγκερ των πέντε λεπτών στο τρόπο που κυνηγάει τις διεκδικούμενες μπάλες.

Ο Ndoye πρέπει να δουλέψει τη δύναμη των κάτω άκρων του αλλά είναι μακρύς, αθλητικός, γρήγορος (για αυτό και “κόλλησε” στο στυλ παιχνιδιού μιας ομάδας που παίζει κατ’εξοχήν γρήγορο μπάσκετ) και ένας από τους καλύτερους αμυντικούς ψηλούς στη Γαλλία παρότι η μέτρια εικόνα της Bourg σε αυτό το κομμάτι έπληξε λίγο τους αντίστοιχους δείκτες του. Διαθέτει ένα αποτελεσματικό midrange σουτ και την ικανότητα να αποτελέσει παράγοντα στις μάχες επάνω από το καλάθι (καλός ριμπάουντ και μπλοκέρ ειδικά από θέση βοήθειας). Ήταν πολύ καλός στα προκριματικά του Παγκοσμίου με την εθνική της χώρας του (12.5 πόντοι-6.5 ριμπάουντ). Μετά από τρία χρόνια στη Bourg νομίζω ότι ήρθε πλέον η ώρα να μετακομίσει σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ. Η αίσθηση μου είναι ότι το καλοκαίρι θα υπάρξουν ουκ ολίγες, καλές ομάδες (τουλάχιστον Eurocup level) που θα ενδιαφερθούν για την υπογραφή του.

 

 

Υ.Γ: Η Βίρτους έφτασε πανάξια στη κατάκτηση του φετινού BCL και η εικόνα της στα κρίσιμα ματς-τίτλου είναι 100% έργο του προπονητή της. Σε μια χρονιά που έμοιαζε να πηγαίνει στο καλάθι των αχρήστων, ο Σάλε κατάφερε να εμπνεύσει τους παίχτες του αντιστρέφοντας το κλίμα στα αποδυτήρια, στοιχείο που δημιούργησε τη βάση για το αγωνιστικό κομμάτι. Μετά από πολλά χρόνια οι Μπολονέζοι εμφάνισαν πάλι εκείνη την αυτοπεποίθηση και εκείνη την άμυνα (χαρακτηριστικό των μεγάλων Σέρβων προπονητών στο παρελθόν αλλά και της σπουδαίας ομάδας του Μεσίνα) που δείχνει ξεκάθαρα ποιος είναι το αφεντικό. Στόχευσαν ξεκάθαρα το BCL καθώς δεν είχαν το βάθος σε εργατοώρες για να υποστηρίξουν, με αυτό το σύνολο (σε ομαδικό επίπεδο, γιατί ατομικές δεξιότητες και ποιότητα υπήρχαν για το επίπεδο της ιταλικής λίγκας), μια ανταγωνιστική παρουσία εντός και εκτός συνόρων (έμειναν εκτός playoffs στην εγχώρια λίγκα). Πέρυσι τον Μάιο (με αφορμή την πρόσληψη Dalla Salda) είχαμε μιλήσει για την ανάγκη της  Βίρτους να αποκτήσει έναν προπονητή με διεθνή προσωπικότητα και ένα πιο κοσμοπολίτικο προφίλ το οποίο θα τη βοηθούσε να βγει από την εσωστρέφεια των τελευταίων ετών. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι στον σύλλογο έχει επιστρέψει το know how στην οικοδόμηση μιας καλής ομάδας που θα στοχεύσει ψηλά. Είμαι όμως πολύ θετικά προδιατεθειμένος σχετικά με αυτά που μπορεί να προσφέρει ο “Σάλε” εάν βρει τον χώρο που χρειάζεται για να εργαστεί όπως αυτός θέλει.

 

Υ.Γ1: Από “Ελάφι”, κυνηγός… Oι Bucks ήταν η καλύτερη ομάδα στη σειρά και κυρίως αυτή με τις πιο ξεκάθαρες ιδέες εντός παρκέ. Πανάξια και σημαντική πρόκριση αναφορικά με τη διαδικασία ωρίμανσης αυτού του συνόλου που οικοδομήθηκε για να κοιτάξει πραγματικά ψηλά. Ο Γιάννης ανταποκρίθηκε πλήρως στη πρόκληση και εύχομαι αυτή η εξέλιξη να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του για τη συνέχεια. To Mιλγουόκι μπορεί σήμερα, τώρα όχι αύριο. Ο Kyrie Irving, από την άλλη πλευρά, με απογοήτευσε περισσότερο από τη συνολική εικόνα της Βοστώνης η οποία κουβαλούσε παθογένειες σε όλη τη σεζόν και μαζί (ίσως αυτό επέδρασε αρνητικά από ένα σημείο και μετά) τη πεποίθηση ότι το μαγικό ραβδάκι του Μπραντ Στίβενς (πρώτη χρονιά underachieving στη καριέρα του με βάση το ταλέντο που είχε στα χέρια του) θα διορθώσει τα πάντα τη κρίσιμη στιγμή. Η απογοήτευση δεν αφορά τα 7 ή 8/22 του Kyrie αλλά τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον εαυτό του και τον ηγετικό ρόλο που του είχε ανατεθεί εντός και εκτός παρκέ. Ο Irving είναι ένας πραγματικά σπουδαίος παίχτης, ασχέτως με τα όσα διαδραματίστηκαν φέτος. Ένας από τους μεγαλύτερους ballers που είδε το σύγχρονο ΝΒΑ. Όμως αδίκησε τον εαυτό του ουκ ολίγες φορές φέτος πέφτοντας στη παγίδα της έπαρσης η οποία έπληξε τον συνεκτικό ιστό της ομάδας. Η ολοκληρωτική κυριαρχία της Βοστώνης στο πρώτο ματς αποτέλεσε την αφετηρία για τη μεγάλη επιστροφή των Μπακς. Ίσως όμως, η ολοκληρωτική κυριαρχία των Μπακς σε αυτή τη σειρά να αποτελέσει την αφετηρία για τη μεγάλη επιστροφή της Βοστώνης στη συνέχεια. Τα πράγματα πλέον είναι ξεκάθαρα Danny…