Τα λάθη είναι οι πύλες της ανακάλυψης
Ο καλύτερος δάσκαλος, το τελευταίο σου λάθος. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να επεξεργαστεί σωστά την “πληροφορία” που έλαβε από τη φετινή σεζόν και τη σειρά με τη Ρεάλ, η οποία του έδειξε τον δρόμο που έχει να διανύσει μέχρι την κορυφή. Το Hoopfellas αναλύει…
Cover Photo: BasketHead
Τα playoffs της Ευρωλίγκας φτάνουν στο τέλος τους και φέτος με τις τρεις από τις τέσσερις ομάδες που θα διεκδικήσουν το “Άγιο Δισκοπότηρο” στη Βιτόρια να έχουν κάνει γνωστά τα ονόματα τους. Τις δύο αυτές εβδομάδες είδαμε breaks, κλειστά ματς και μεγάλες βραδιές σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο αλλά κυρίως ανταγωνιστικό πνεύμα και συναισθηματικές διακυμάνσεις. Πάμε σε ένα ανοιχτό F4 χωρίς ελληνική εκπροσώπηση. Η μεγάλη υπέρβαση του δευτέρου μισού της σεζόν για τον Παναθηναϊκό σταμάτησε λίγα λεπτά πριν το τέλος της εναρκτήριας αναμέτρησης η οποία αποδείχθηκε κομβική για τη συνέχεια. Το “τριφύλλι” πάλεψε αλλά χωρίς αμφιβολία, πήρε αυτό που του άξιζε. Τα λάθη που έγιναν πριν το ξεκίνημα της σεζόν του στοίχισαν όπως και τα αντίστοιχα που έκαναν την εμφάνιση τους στην ίδια τη σειρά με τη Ρεάλ όπου ο Παναθηναϊκός δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να ανοίξει ποτέ τη πόρτα του αγωνιστικού αντικομφορμισμού.Τα λάθη που ελπίζουμε να λειτουργήσουν σαν “πύλες της ανακάλυψης” όπως έλεγε ο James Joyce. Ίσως αυτός (ο αντικομφορμισμός) μάλιστα ισοδυναμούσε με τη τελευταία του ευκαιρία να αλλάξει την τύχη ενός ματσαρίσματος το οποίο έμοιαζε από νωρίς να έχει προδιαγεγραμμένη κατάληξη.
Έχοντας ένα οριακό ματς στην έδρα σου…
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έκανε τη προσπάθεια του αλλά δεν μπόρεσε να βάλει την απαιτούμενη πίεση στη Ρεάλ Μαδρίτης ώστε να φτάσουμε στο σημείο όπου πραγματικά θα είχαμε «σειρά». Δεν τονίσαμε τυχαία πριν τα playoffs τη σημασία του Game1 για το συγκεκριμένο ζευγάρι το οποίο ήταν, όπως τελικά αποδείχθηκε, αυτό που θα μπορούσε να αλλάξει την ατμόσφαιρα και τις ισορροπίες στο συναισθηματικό κομμάτι όσον αφορά το συγκεκριμένο ματσάρισμα.
Ήταν μια σπουδαία ευκαιρία για όλους εμάς να δούμε τον κόουτς Πιτίνο σε μια σειρά playoffs της Ευρωλίγκας και να παρακολουθήσουμε τη προσέγγιση του σε μια περίοδο της χρονιάς όπου η κάθε ομάδα βγαίνει από τη λογική του μαραθωνίου της λίγκας και κάνει focus σε έναν μόνο αντίπαλο, πετώντας όλα τα όπλα που έχει στο παρκέ για να μπορέσει να πάρει το εισιτήριο για το F4. Δυστυχώς το «τριφύλλι» δεν τα κατάφερε. Ο κόουτς έκανε σπουδαία δουλειά στο δεύτερο μισό της σεζόν η οποία δεν κεφαλαιοποιήθηκε απλά με την πρόκριση στα playoffs αλλά θα προσφέρει και στην επόμενη ημέρα του οργανισμού, σε διάφορα επίπεδα. Η παραμονή του Πιτίνο θα πρέπει (εφόσον υπάρχουν οι δυνατότητες και η αμοιβαία θέληση) να αποτελέσει προτεραιότητα για τους πράσινους αυτό το καλοκαίρι. Η σεζόν βέβαια δεν έχει τελειώσει, οι παράμετροι σε μια τέτοια απόφαση είναι πολλές και η κουβέντα αυτή καλό είναι να γίνει πάλι λίγο αργότερα. Το ότι ο Παναθηναϊκός μένει και πάλι μακριά από το F4 είναι αποτέλεσμα πολλών, διαφορετικών παραγόντων. Είναι επίσης απόλυτα δίκαιο.
Η ομάδα είχε σημαντικές αδυναμίες σε αρκετά κομμάτια, βελτιώθηκε σταδιακά και τελικά έπιασε το ταβάνι εντός μιας καινούργια αγωνιστικής δεξαμενής. Η καινούργια οπτική που έφερε ο κόουτς αποτέλεσε πυλώνα σε αυτή τη προσπάθεια ανάκαμψης. Από την άλλη πλευρά, από τη συγκεκριμένη σειρά μένει μια πικρή γεύση. Κανείς δεν αμφισβητεί τη ποιοτική υπεροχή του παιχνιδιού της Ρεάλ. Αλλά σίγουρα (κοιτώντας και όσα εκτυλίσσονται τριγύρω με τρανταχτό παράδειγμα τον τρόπο που πάλεψε η Ζάλγκιρις για να αμβλύνει το ποιοτικό gap με τη Φενέρ) ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είναι πιο ανταγωνιστικός και ο ίδιος ο κόουτς (έχασε τη μάχη της τακτικής από τον εξαιρετικό και πάλι Λάσο, νομίζω αυτό είναι δεδομένο) ίσως έπρεπε να πάει λίγο πιο βαθιά, ταράζοντας τα νερά με πιο αντισυμβατικές/τζογαδόρικες επιλογές για να αντιστρέψει μια κατάσταση που κυλούσε βασανιστικά υπέρ του αντιπάλου. Ξεκάθαρα λοιπόν, σαν fan του κόουτς, περίμενα κάτι παραπάνω. Σίγουρα όχι αυτήν την αίσθηση ότι η ομάδα “έπεσε” χωρίς να ρίξει, σε τακτικό επίπεδο, όλες τις σφαίρες που είχε στο όπλο της.
Πάμε να τσεκάρουμε μερικές σημειώσεις από το τελευταίο ματς της σεζόν για το “τριφύλλι” στην Ευρωλίγκα, οι οποίες έχουν σημαντικό ενδιαφέρον καθότι αφορούν τη προσέγγιση των πρασίνων σε ένα do or die εντός έδρας παιχνίδι ενώ παράλληλα θα μας βοηθήσουν να δούμε τι ήταν αυτό που τελικά κόστισε. Ξέρετε, αυτά τα season endings ματς και συνολικά τέτοιες σειρές, αποτελούν σημείο αναφοράς συχνά στον καλοκαιρινό σχεδιασμό των ομάδων…
Απογαλακτισμός
Ο κόουτς Πιτίνο ανακάτεψε τη τράπουλα αναφορικά με τη starting unit μετατοπίζοντας το shooting από το «4» στο «2» με τη παρουσία του Λοτζέσκι, ματσάροντας με ανάλογη δόση αμυντικής ικανότητας στη θέση του PF (Γκιστ αντί Τόμας) σε μια αντίστροφη πορεία (εσωτερική μετακίνηση δεξιοτήτων στο σχήμα). Ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά στη θητεία του κόουτς στο ΟΑΚΑ δούλεψε τόσο με off-ball screens στο μισό γήπεδο τροφοδοτούμενος από το ζεστό χέρι του Λοτζέσκι. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη τελική ευθεία του ματς (στο μεγαλύτερη δηλαδή μέρος του δευτέρου ημιχρόνου όπου οι ομάδες ανταλλάσσουν «γροθιές» για το προβάδισμα) οι γηπεδούχοι απογαλακτίστηκαν από την Pick & Roll επίθεση και ακούμπησαν σε post up-δράσεις με τον Βουγιούκα και παιχνίδι μακριά από τη μπάλα δουλεύοντας περισσότερο γύρω από τα screens για να παράγουν εκτέλεση. Ήταν μια πτυχή της πράσινης επίθεσης η οποία αν και είχε μπει στο συρτάρι, βοήθησε την ελληνική ομάδα αλλά παράλληλα εξέθεσε και την απουσία εναλλακτικού playmaking από το ρόστερ, στοιχείο το οποίο κάνει αυτής της φύσεως την ανάπτυξη πιο πληθωρική και δυσκολότερο αναγνώσιμη (σε επίπεδο στόχων) από την άμυνα.
Ο Παναθηναϊκός δουλεύει με staggered screens, weave και weakside pindowns (εξερευνώντας τη πιθανότητα curling σε κάθε περίπτωση) για τον Λοτζέσκι, του οποίου η fundamental κίνηση μακριά από τη μπάλα δημιούργησε σημαντικό πρόβλημα στον Καμπάτσο. Μετατρέπει την 1-3-1 σε 4 out-1 in για τον Βουγιούκα (έδωσε ό,τι είχε) και ψάχνει τα strong side cuts με τον Καλάθη (η Ρεάλ ήταν έτοιμη εδώ).
Βέβαια, η ισπανική ομάδα από την άλλη πλευρά είναι ίσως η πιο δυνατή στην Ευρώπη σε αυτό το είδος παιχνιδιού. Όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο κόουτς Παναγιωτόπουλος τη προηγούμενη εβδομάδα, «το ότι είναι σπουδαία off-ball ομάδα σημαίνει ότι ξέρει να αμύνεται και off-ball γιατί το δουλεύει καθημερινά στη προπόνηση».
Η Ρεάλ «σέρνει» από το 1ο μέχρι το 40ο λεπτό τον Παναθηναϊκό στον χορό της αδύνατης πλευράς. Εδώ παρατηρείται η βάση της επιθετικής της φιλοσοφίας στο τρίτο (κυρίως) παιχνίδι και το advanced playmaking που διαθέτει αυτό το ρόστερ, με διαφορετικά πρόσωπα σε διαφορετικές θέσεις. Οι Ισπανοί απομονώνουν το μειονέκτημα του agility που εντοπίζεται στα ψηλά κορμιά των πρασίνων (Βουγιούκας-Παπαγιάννης) σε PnR συνεργασίες, παράγουν συνεχώς over helping στην ελληνική άμυνα (η αργή αντίδραση του ψηλού γεννούσε ροπή για κλίση στον άξονα, ειδικά από τον φόργουορντ της τελικής γραμμής ώστε να αναχαιτιστεί το ρολάρισμα) και χτυπούσαν με εκτέλεση από την weak side όπου ο Λάσο είχε στήσει ένα ή δύο ζευγάρια έτοιμα χέρια. Τα reads των Ισπανών (άσχετα με το αποτέλεσμα κάθε φορά) είναι υποδειγματικά και το «mentality του πρωταθλητή» διακριτό στην αυτοπεποίθηση με την οποία εκτελούσαν οι φιλοξενούμενοι τα σουτ που «έπρεπε» να μπουν για να κρατήσουν την άμυνα εκεί που έπρεπε, σε επίπεδο θέσεων, σε βάθος χρόνου.
Νομίζω ότι στο τρίτο ματς φάνηκε το εύρος της γκάμας του επιθετικού playbook των Μαδριλένων και της ικανότητες να μετακινούν το σημείο αναφοράς κάθε φορά αλλά και να αλλάζουν πλήρως τη φύση της επίθεσης τους. Σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο η «ασφάλεια’ που τους παρείχε το 2-0 πατώντας στην Αθήνα και το γεγονός ότι είχαν ήδη επιβιώσει ενός πολύ κλειστού ματς στη Μαδρίτη. Όταν σύνολα αυτής της εμπειρίας και ποιότητας μπαίνουν στο γήπεδο υπό αυτό το συναισθηματικό status μπορούν να πετάξουν πολύ εύκολα «δηλητήριο».
Η «Βασίλισσα» χτύπησε από την αρχή την ελληνική άμυνα με τα καλύτερα της όπλα. Η πολυτέλεια του να στήσει side picks τόσο αποτελεσματικά με τους wings (χρησιμοποιώντας τους PG ως screeners), τα Shallow cuts και το κλασσικό διαγώνιο screen από Box διάταξη για post up του Τόμπκινς, η 1-3-1 για curling του Ρούντι, η 5-out με τον Αγιόν ως εναλλακτικό playmaker στο High post ήταν πραγματικά δύσκολο να αναχαιτιστούν σε μια περίοδο όπου ο Παναθηναϊκός ζητούσε όσο το δυνατό μεγαλύτερο επιθετικό efficiency στο σετ παιχνίδι και είχε στο παρκέ ανάλογα σχήματα (Βουγιούκας στο «5», Λάνγκφορντ-Λοτζέσκι μαζί, Λεκαβίτσιους) τα οποία έχαναν στα μετόπισθεν. Ίσως οι πράσινοι όφειλαν να ψάξουν επίθεση με άξονα μια διαφορετική αμυντική προσέγγιση (press άμυνα στα 4/4 με το ρίσκο που περιέχει) και ένα πολύ χαμηλό σχήμα επιχειρώντας να σοκάρουν τον ρυθμό του αγώνα.
Σημείωση: Ο χαρακτήρας της multi-cutting ισπανικής επίθεσης συνετέλεσε σημαντικά στη διαμόρφωση των δεδομένων στην αναμέτρηση. Κρατείστε αυτό. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα παιχτών όπως ο Κάρολ, ο Ρούντι ή ο Κοζέρ είναι ότι γνωρίζουν άψογα στο να κάνουν set up στον αμυντικό (τοποθετώντας τον στην κατάλληλη θέση του γηπέδου, τη κατάλληλη για την επίθεση στιγμή) πριν ενεργοποιήσουν το «κόψιμο». Το δε συνεχές και σωστό cutting αναγκάζει την άμυνα να εστιάσει στον παίχτη αφαιρώντας δύναμη/αφοσίωση από αυτό που ορίζουμε ως help defense.
Κάπως έτσι καταρρίφθηκε τη κρίσιμη ώρα η “Play the line” προσέγγιση των πρασίνων, οι οποίοι πολύ σωστά είχαν δώσει έμφαση στο να χαμηλώσουν τα ποσοστά της Ρεάλ από τη περίμετρο. Οι Μαδριλένοι σούταραν με 35.9% από το τρίποντο σε μια σειρά όπου εκτέλεσαν περισσότερα τρίποντα από δίποντα όμως η πίεση που έβαλαν στην άμυνα με την επιθετικότητα τους στη κίνηση μακριά από τη μπάλα δημιούργησε πολλούς χώρους (59.1% στο δίποντο στα τρία ματς).
Στη τελική ευθεία μάλιστα, η κλάση του Αγιόν (το aggressive roll του στον άξονα όταν έπαιζε μακριά από τη μπάλα λειτουργούσε ως «δόλωμα» για να διατηρήσει τη βοήθεια της τελικής γραμμής λίγο παραπάνω εντός της ρακέτας και να μετατρέψει το μετέπειτα σπριντ για άμυνα στις γωνίες σε «απονενοημένο διάβημα») μίλησε στην PnR επίθεση όπου και συνεργάστηκε υποδειγματικά με τον Καμπάτσο. Ο «Dogo Argentino» του Λάσο (12.3 πόντοι, 4.7 ριμπάουντ, 8.3 τελικές και 3.0 κλεψίματα) μαζί με τον εξαιρετικό Τέηλορ (12.3 πόντοι, 72.7% στα δίποντα-58.3% στα τρίποντα) ήταν οι πολυτιμότεροι παίχτες της σειράς καταθέτοντας τρομερό effort στην άμυνα και διατηρώντας πολύ καθαρό μυαλό στο επιθετικό κομμάτι.
Ο Παναθηναϊκός πάλεψε, αυτό είναι δεδομένο. Μπορούσε κάτι καλύτερο. Τουλάχιστον την ευκαιρία ενός ακόμα παιχνιδιού στο ΟΑΚΑ. Δεν τα κατάφερε. Δυστυχώς, αξιολογώντας το ανταγωνιστικό περιβάλλον στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είμαστε υποχρεωμένοι (και πάλι) να υπενθυμίσουμε το αξίωμα της two-way team το οποίο οφείλει να αποτελέσει οδηγό και για τις δύο ελληνικές ομάδες στην off-season που έρχεται. Μια ματιά στα σύνολα που προχωρούν παραπέρα είναι αρκετή. Ο κόουτς Πιτίνο πολύ σωστά υπογράμμισε ότι το μπάτζετ δεν είναι τα πάντα. Είναι σαφές ότι η σεζόν δεν είναι επιτυχημένη για κανέναν εκ των δύο «αιωνίων». Ελπίζω όμως αυτή τη φορά να λειτουργήσει πραγματικά διδακτικά. Ο καλύτερος δάσκαλος, το τελευταίο σου λάθος…
Αυτό που γίνεται στο Κάουνας είναι το καλύτερο «προϊόν» του ευρωπαϊκού μπάσκετ
Το μεγάλο διπλό της Ζάλγκιρις στη Πόλη μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε δύο σπουδαία παιχνίδια στον «παράδεισο» του Κάουνας όπου η «μηχανή» του Ομπράντοβιτς επιβεβαίωσε τα προγνωστικά σφραγίζοντας τη πρόκριση. Η σειρά παίχτηκε σε πολύ υψηλό επίπεδο έντασης και τακτικής ευφυΐας. Εκτιμώ ότι οποιαδήποτε άλλη ομάδα, εκ των τεσσάρων που τελείωσαν με πλεονέκτημα έδρας στη κανονική περίοδο, μάτσαρε με τους Λιθουανούς στα playoffs θα είχε σημαντικό πρόβλημα. Άλλωστε είχαμε πει ότι και για τη Φενέρμπαχτσε, η Ζάλγκιρις δεν αποτελούσε την ιδανική διασταύρωση στα φετινά playoffs κάτι που αποδείχθηκε στη πράξη εντός του παρκέ.
Η Ζάλγκιρις είναι ένας οργανισμός με ισχυρά σύμβολα και επίσης πολύ ισχυρό κώδικα αγωνιστικών αξιών κάτι που σημαίνει αυτόματα ότι είναι δύσκολο για οποιονδήποτε να τους καταβάλλει σε παιχνίδια πολεμικού χαρακτήρα. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, αυτό που συντελείται στο Κάουνας, μπροστά και πίσω από τα λαμπερά φώτα των βραδιών της Ευρωλίγκας, αποτελεί το πιο θελκτικό προϊόν που έχει στα χέρια της η διοργάνωση. Το πάθος για το άθλημα, η αφοσίωση του κοινού και το sportsmanship που έχει ποτίσει ολόκληρο τον οργανισμό και αποτελεί μέρος της κουλτούρας τους για το άθλημα, ωθούν συνεχώς στην υπέρβαση ένα σύνολο που παίζει το μπάσκετ του προπονητή, αναπτύσσει συνεχώς το άτομο και το σύστημα ενώ το παιχνίδι του αποτελεί μια ωδή στα fundamentals του μπάσκετ. Από όλα αυτά τροφοδοτείται η υπέρβαση η οποία τείνει να γίνει συνήθεια για τη Ζάλγκιρις. Δεν μπορώ να διανοηθώ γιατί ένας κόουτς θα άφηνε το Κάουνας αυτή τη στιγμή, με τις συνθήκες εργασίας που προσφέρονται εκεί και το όραμα που υπάρχει σε ένα κλαμπ το οποίο αναπτύσσεται, «μεγαλώνει» σταθερά, μαζί με τον ίδιο…
Η Φενέρ φυσικά έδειξε σε όλους την υπεροχή του παιχνιδιού της και τα ελίτ standards που αυτό έχει πιάσει αυτή τη σεζόν. Στο τρίτο ματς βγήκε ζωντανή από μια «σκυλομαχία» (το penetration των γκαρντ της Ζάλγκιρις δημιούργησε μεγάλο πρόβλημα) ενώ στο τέταρτο η επίθεση της ακούμπησε το «τέλειο», καταφέρνοντας να υποτάξει μια ομάδα που συνεχώς «επιστρέφει» υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Κάπου στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, οι Τούρκοι είχαν 18/25 σουτ (τελείωσαν με 15/22 τρίποντα) και βρίσκονταν μπροστά μόλις με 8 πόντους… Ο Ντίξον ήταν μηχανή, πιστοποιώντας τον τίτλο του Go-to guy της αρμάδας του Ζοτς ενώ το computerized παιχνίδι του Σλούκα οδήγησε τη Φενέρ και πάλι στη «Γη της Επαγγελίας». Το F4 της Βιτόρια θα είναι μια τεράστια πρόκληση για την ομάδα αλλά και τον ίδιο τον Ομπράντοβιτς. Τον άνθρωπο που στη κόλαση, παίζει ..εντός έδρας.
Υ.Γ: Μοναδική σειρά που πάει στο πέμπτο ματς αυτή ανάμεσα στην Αναντολού και τη Μπαρτσελόνα . 16 τελικές για 2 μόνο λάθη το δίδυμο των δημιουργών Micic-Simon, 25/7 ολόκληρη η ομάδα, 30 πόντους με 11/12 σουτ ο Λάρκιν, 74.3% στο δίποντο και 43.8% στο τρίποντο οι Τούρκοι στο τρίτο παιχνίδι. Εχθές οι Καταλανοί κατέβασαν πολύ χαμηλά τα ποσοστά του αντιπάλου (εξαιρετική άμυνα), κυριάρχησαν στο ριμπάουντ (όπου είναι σαφώς πιο δυνατοί) και με παίχτη-κλειδί τον Κούριτς ισοφάρισαν. Νομίζω ότι η Αναντολού έχει το πλεονέκτημα. Όταν η ομάδα του Αταμάν ανοίγει τη πόρτα της έξτρα πάσας και λανσάρει αυτή τη Flow Offense που παράγει συνεχώς efficient εκτέλεση, θυμίζει συμφωνική ορχήστρα. Ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στη σειρά αυτή, η Αναντολού αποτελεί δυσκολότερο ματσάρισμα για το “θηρίο” της Φενέρ από την limited επιθετικά Μπαρτσελόνα.
Υ.Γ1: Μεγάλη υπόθεση για την αρκούδα η πρόκριση στο F4 και ας ήταν κάτι που όλοι θεωρούσαν δεδομένο όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ο τρόπος που αυτή ήρθε νομίζω ήταν το μεγαλύτερο κέρδος. Ο κόουτς Ιτούδης εμπιστεύτηκε τις “παλιοσειρές” (Χάινς, Κουρμπάνοβ, Βοροντσέβιτς, Ντε Κολό στη starting unit) για να περπατήσει το δύσκολο μονοπάτι του τρίτου ματς και κεφαλαιοποίησε το πνευματικό της πλεονέκτημα στο τέταρτο απέναντι σε μια πολύ μαχητική Μπασκόνια. Σούπερ στα παιχνίδια της Ισπανίας ο Ντε Κολό (27.5 πόντοι με 20/1 σουτ), “κλειδί” όπως είχαμε πει ο Κουρμπάνοβ (9.3 πόντοι με 87.5% δίποντο, 75% τρίποντο, 100% προσωπικές συν 4.0 ριμπάουντ στα playoffs) ενώ ο Χίλιαρντ έκανε το μπλοκ της χρονιάς.
Έχω την αίσθηση ότι σε αυτή τη σειρά το 3-1 θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν 1-3. Η διαχείριση των λεπτομερειών έγειρε τη πλάστιγγα. Είπαμε ότι υπό το καθεστώς της απώλειας του πλεονεκτήματος, η ΤΣΣΚΑ θα μπει σε διαδικασία πνευματικών ζυμώσεων στο ζευγάρι παιχνιδιών της Βιτόρια. Αυτές ακριβώς οι ζυμώσεις πιθανόν να αποτελέσουν το μεγαλύτερο εφόδιο της ενόψει της μεγάλης πρόκλησης των ματς-τίτλου…
Υ.Γ2: Για τον Jock Landale μιλήσαμε τον Νοέμβριο. Τα τελευταία δημοσιεύματα θέλουν τη Ζάλγκιρις να κοιτάζει με ενδιαφέρον τη περίπτωση του. Δεν έχω να πω κάτι άλλο.
Υ.Γ3: Οκ, απολαμβάνω να διαβάζω τις ιδέες σας σχετικά με τη στελέχωση των ρόστερ και τις πιθανές κινήσεις των ομάδων. Είναι κάτι άλλωστε που αρέσει σε όλους και δεν πρόκειται να σας προτρέψω να μη το κάνετε. Απλά θα πρέπει να σας υπενθυμίσω, εάν θέλουμε να μιλάμε σε ρεαλιστική βάση, ότι για να χτίσεις ένα ρόστερ οφείλεις πρώτα από όλα να ξέρεις τι θέλεις να παίξεις. Ένας παίχτης π.χ μπορεί να είναι συμβατός με ένα αγωνιστικό στυλ αλλά σε ένα διαφορετικό, όχι. Για να ξέρεις τι παίζεις (οπότε και τι ψάχνεις στην αγορά) πρέπει να έχεις κλείσει το θέμα του προπονητή. Αυτά.
Υ.Γ4: Ένας από τους πολύ μεγάλους…
RIP Hondo.
