Believe…

Η λύπη κοιτάζει πίσω. Ο φόβος, τριγύρω. Η πίστη, ψηλά. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να αλλάξει την ατμόσφαιρα στη σειρά και να επιστρέψει από το 2-0 της Μαδρίτης; Ποια ήταν τα σημεία-κλειδιά στα άλλα τρία ζευγάρια των playoffs της Ευρωλίγκας; Το Hoopfellas φιλοξενεί τον assistant coach των πρασίνων, Διαμαντή Παναγιωτόπουλο,  ο οποίος μας δίνει την οπτική του πάγκου των πρασίνων για τα όσα εκτυλίχθηκαν την πρώτη εβδομάδα της μεγάλης μάχης…

Cover photo: BasketHead

Η πρώτη εβδομάδα των φετινών playoffs της Ευρωλίγκας κύλησε αφήνοντας μια έντονη μυρωδιά “πυρίτιδας” να αναδύεται στον αέρα. Μεγάλες μάχες παντού, έντονο ανταγωνιστικό πνεύμα και ένα σκληρό πόκερ στα τραπέζια των προπονητών το οποίο έχει φέρει τρεις από τις τέσσερις σειρές στο 1-1 και τη μόνη αήττητη μέχρι στιγμής, Ρεάλ Μαδρίτης, να ταξιδεύει τη δεύτερη εβδομάδα στα “κολαστήριο” του ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός ακούμπησε το break στο πρώτο ματς όμως ηττήθηκε στις λεπτομέρειες, κάνοντας ένα πολύ κακό τελευταίο τετράλεπτο επιθετικά το οποίο ίσως στοιχειώνει τη σκέψη του για καιρό. Τίποτα όμως δεν έχει τελειώσει ακόμα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο…

 

 

Σήμερα έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε στη σελίδα μας τον assistant coach του Παναθηναϊκού Διαμαντή Παναγιωτόπουλο. Πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους νέους Έλληνες προπονητές του οποίου -όπως και του Γιώργου Βόβορα- το μεταπτυχιακό πρόγραμμα “σπουδών” στο άθλημα (Πεδουλάκης, Πασκουάλ, Πιτίνο) και την ευκαιρία συνεργασίας με σπουδαίους δασκάλους (παρακολουθώντας το μπάσκετ στο υψηλότερο επίπεδο και δουλεύοντας με κορυφαίους επαγγελματίες που έχουν ξεχωριστή φιλοσοφία ο καθένας σχετικά με αυτό) θα ζήλευαν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι κόουτς. Αργά ή γρήγορα έχω την αίσθηση ότι ως ελληνικό μπάσκετ θα πρέπει να αξιοποιήσουμε κι άλλο τα “ακαδημαϊκά” εφόδια αυτών των παιδιών (ο Παναθηναϊκός το κάνει ήδη). Πάμε όμως στον κόουτς Παναγιωτόπουλο ο οποίος θα μας μιλήσει για τις δυσκολίες των δύο πρώτων παιχνιδιών της σειράς, τα θετικά σημεία και την πίστη που υπάρχει στο εσωτερικό των πρασίνων αυτή τη στιγμή για “επιστροφή”. Το βήμα δικό του..

“Χαιρετώ τη κοινότητα του Hoopfellas. Χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί σας σήμερα. Είμαι και εγώ χρόνια αναγνώστης της σελίδας, όποτε μου επιτρέπει ο χρόνος βέβαια γιατί ως γνωστόν στη δουλειά μας δεν έχουμε αρκετόν διαθέσιμο. Το Hoopfellas είναι μια από τις ελάχιστες σελίδες τριγύρω που απευθύνεται αποκλειστικά στο κοινό που πραγματικά αγαπάει τη πορτοκαλί μπάλα προσφέροντας ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο εξειδίκευσης και μια άλλη ματιά στα πράγματα. Ένας χώρος που το περιεχόμενο του τραβάει τον φίλαθλο, τον παίχτη, τον προπονητή, τον GM, όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με το άθλημα που όλοι αγαπάμε.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό καθώς προσφέρει σε όλους ένα είδος εκπαίδευσης και πρεσβεύει το ότι η αγάπη για το άθλημα μπορεί να μας ωθήσει στο να πάμε εμείς ένα βήμα παραπέρα το ίδιο το άθλημα. Είναι ένα μέρος το οποίος η ανταλλαγή απόψεων είναι ιδιαίτερη σημαντική ειδικά από τη στιγμή που γίνεται με σεβασμό προς το άθλημα, τον συνομιλητή αλλά και τον εαυτό μας. Η προσπάθεια που γίνεται εδώ και έχει τραβήξει τόσο πολύ κόσμο γνωρίζοντας αυτή την επιτυχία δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τον Δημήτρη αλλά αφορά όλους εσάς που μπαίνετε στη διαδικασία να διαβάσετε, να προβληματιστείτε και εν τέλει να αγαπήσατε το άθλημα. Η σελίδα αυτή, η ανάλυση που γίνεται και ο διάλογος που ακολουθεί, είναι πηγή προβληματισμού. Έχει αγάπη και ότι διακατέχεται από αυτήν, είναι πολύ καθαρό. Για αυτό και όλοι μας πρέπει να φροντίσουμε να το κρατήσουμε έτσι. Πιστεύω ότι αυτό που μπορεί να μας εξελίξεις σαν φιλάθλους/προπονητές/μέλη μιας κοινότητας είναι η έλλειψη απολυτότητας και το να μην αφορίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις στο βωμό του εγώ μας“.

 

Τα δύο ματς στη σειρά μέχρι τώρα:

«Από την αρχή γνωρίζαμε ότι αντιμετωπίζουμε μια ομάδα με ένα πολύ βαθύ και ποιοτικό ρόστερ η οποία παίζει μεν ένα συγκεκριμένο μοτίβο παιχνιδιού αλλά το κάνει πολύ καλά. Κάποια δίλεπτα-τρίλεπτα της είναι ικανά να σε σκοτώσουν εάν δεν προσέξεις. Βασικός μας στόχος μπαίνοντας στη σειρά –όπως και στη τελευταία μεταξύ μας αναμέτρηση στη κανονική περίοδο- ήταν να κατεβάσουμε χαμηλά τη παραγωγικότητα της στο επιθετικό κομμάτι. Πρόκειται για ένα σύνολο συγκεκριμένων χαρακτηριστικών με πολύ όμως διαθέσιμο ταλέντο.

Δουλέψαμε πολύ στην άμυνα σχετικά με αυτό που θέλαμε να παίξουμε. Τονίσαμε συγκεκριμένες καταστάσεις πάντα με γνώμονα και τα δικά μας χαρακτηριστικά στο ματσάρισμα με τον αντίπαλο. Νομίζω καταφέραμε αρκετά σε αυτό το κομμάτι στα δύο παιχνίδια, ειδικά στο πρώτο, γιατί στο δεύτερο παρά το μικρό (για τα δικά της δεδομένα) σκορ μπορούσαμε να πάμε σίγουρα καλύτερα.  Στο εναρκτήριο ματς ήμασταν καλύτεροι (συγκριτικά με το δεύτερο) πνευματικά και σωματικά καταφέρνοντας να περιορίσουμε στα μετόπισθεν στοιχεία της Ρεάλ που είχαμε σημαδέψει. Αναφέρομαι κυρίως στη transition επίθεση τους την οποία στη δεύτερη αναμέτρηση δεν καταφέραμε να αναχαιτίσουμε και αυτό απορρέει κυρίως από τον τρόπο που συμπεριφερθήκαμε στην επίθεση μας κάνοντας πολλά λάθη (17) τα οποία τους οδήγησαν σε εύκολες καταστάσεις στο ανοιχτό γήπεδο. Θεωρητικά πρέπει να τους έχεις από κοντά στο σκορ για τρία δεκάλεπτα και στο τέταρτο να τους χτυπήσεις δεδομένου του ότι πρόκειται για μια ομάδα η οποία εάν νιώσει άνετα στην επίθεση έχει αυτό που χρειάζεται και ξέρει να τελειώνει τέτοια ματς, ειδικά στην έδρα της.

Μια από τις βασικές αρχές μας στην άμυνα ήταν να περιορίσουμε τα off-ball screens τους. Είναι κομμάτι (ειδικά από τη στιγμή που έλειπε ο Γιούλ) στο οποίο βασίζονται αρκετά και τους δίνει εύκολους πόντους μέσα από καλές εκτελέσεις παιδιών όπως ο Ρούντι ή ο Κάρολ. Θέλαμε να πιέσουμε αρκετά τη μπάλα ώστε να μη μπορούν να δουν εύκολα τέτοιες καταστάσεις με τα screens μακριά από αυτή. Πήγαμε αρκετά καλά λοιπόν στο αμυντικό κομμάτι συνολικά εάν εξαιρέσεις κάποια τακτικά στοιχεία στο δεύτερο παιχνίδι τα οποία δεν ακολουθήσαμε ακριβώς  όπως θα έπρεπε.

Σίγουρα το βασικό μας πρόβλημα αφορά την επιθετική συμπεριφορά. Πρόκειται για τη καλύτερη άμυνα ανά κατοχή στη διοργάνωση. Έχουν και σε αυτό το κομμάτι συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και δεν παρουσίασαν κάτι καινούργιο το οποίο δεν περιμέναμε και μας έβγαλε εκτός πλάνου. Για παράδειγμα απέναντι σε ομάδες με pull up εκτέλεση  προβληματίστηκαν μέσα στη χρονιά. Είναι δεδομένο ότι αυτός που ορίζει την αμυντική της υπόσταση είναι ο Ταβάρες. Είχε +10 στο πρώτο ματς και +21 στο δεύτερο. Είχαμε δουλέψει κάποιες καταστάσεις θέλοντας να ανοίξουμε το εύρος των χώρων στην άμυνα τους, δεδομένου του ότι ο Ταβάρες δεν αλλοιώνει μόνο τις PnR δράσεις αλλά και τα post ups, όμως ίσως επιμείναμε λίγο παραπάνω σε κάποιες εκτελέσεις που δεν μας έδωσαν κάτι όπως μερικά jumpers.

Ο σέντερ της Ρεάλ έχει πολύ καλές δεύτερες άμυνες. Δεν έχει μόνο την ικανότητα να αλλοιώσει εκτελέσεις που γίνονται κατευθείαν επάνω του αλλά παρά το μέγεθος του έχει το positioning και την ικανότητα να αμυνθεί σε δεύτερο χρόνο. Εκεί προσπαθήσαμε να βγάλουμε το δικό μας «5» προς τα έξω ώστε να ανοίξουμε χώρους για post ups χωρίς τον Ταβάρες στη καρδιά της άμυνας αλλά δεν τα καταφέραμε πολύ καλά. Για αυτό και στο πρώτο ματς πήγαμε καλύτερα όταν σημαδέψαμε στην άμυνα τους παιδιά όπως ο Κάρολ ή ο Αγιόν. Είχαμε και εμείς τα πλεονεκτήματα μας απέναντι στην άμυνα τους (ακόμα και με τον Ταβάρες μέσα) αλλά στα τελευταία λεπτά ίσως δεν διαβάσαμε τόσο σωστά όσο θα έπρεπε για κλείσουμε το ματς. Πιθανόν πήγαμε περισσότερο στο σουτ ενώ είχαμε το πλεονέκτημα του μπόνους. Ίσως λοιπόν έπρεπε να βάλουμε κάποιες μπάλες παραπάνω στη ρακέτα και να πιέσουμε την άμυνα της Ρεάλ η οποία από τη φύση της (και το κάνει όλη τη σεζόν) δίνει το περιφερειακό σουτ στον αντίπαλο. Με εμάς μάλιστα το έκαναν λίγο παραπάνω.

Στο δεύτερο παιχνίδι δεν ήμασταν δυστυχώς τόσο καλοί παρότι είχαμε δουλέψει πολύ σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες όπως οι γωνίες των screens και το πόσο επιθετικοί πρέπει να είμαστε κάθε φορά ανάλογα με το δίδυμο που αμύνεται στα ball screens μας. Αυτό δεν το καταφέρουμε. Δεν φτιάξαμε τις γωνίες μας όπως ακριβώς έπρεπε και μπορέσαμε να κυκλοφορήσουμε τη μπάλα όπως είχαμε σχεδιάσει γιατί δεν ήμασταν όσο επιθετικοί έπρεπε για να αποκτήσουμε πλεονέκτημα χρόνων. Βασικό πρόβλημα ήταν το ότι κάναμε αρκετά αβίαστα λάθη τα οποία τους έδωσαν ανοιχτό γήπεδο και μια κατάσταση μέσα από την οποία έχτισαν την αυτοπεποίθηση τους, τοποθετώντας εμάς σε δύσκολη θέση σχετικά με την επιστροφή μας στη διεκδίκηση του ματς. Θεωρώ μάλιστα ότι στο πρώτο ημίχρονο μάλλον μας κολακεύει το σκορ. Οι αποφάσεις μας δεν ήταν κοντά σε αυτό που περιμέναμε και θέλαμε να κάνουμε. Παρ’όλα αυτά νομίζω βασική παράμετρος για την εικόνα μας στο δεύτερο ματς ήταν η έλλειψη επιθετικότητας και στις δύο πλευρές του παρκέ σε συνδυασμό με πολλές freelance επιθέσεις που παρήγαγαν λάθη τα οποία τους έκαναν να νιώσουν ασφαλείς. Αντίθετα πήγαμε αρκετά καλύτερα στη transition επίθεση από την οποία πήραμε 18 πόντους, στοιχείο το οποίο το θέλαμε ειδικά στο διάστημα που ο Ταβάρες βρίσκεται στο παρκέ».

Για το εάν υπάρχει πίστη στην ομάδα:

«Ο κόουτς έχει μιλήσει πολύ καλά στα παιδιά. Πολύ καλά. Σαφώς υπάρχει πίστη στην ομάδα. Ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε αυτό που πρέπει. Όπως μάλιστα είχε πει ο ίδιος μετά το ματς με τη Φενέρ όπου είχαμε κάνει μια πολύ άσχημη εμφάνιση, δεν μας νοιάζει να κοιτάζουμε και να σκεφτόμαστε για το τι μπορεί να γίνει στο έβδομο ή όγδοο ματς από τώρα αλλά μόνο στο επόμενο. Άρα εμείς δεν κοιτάζουμε το βάθος της σειράς αλλά την αναμέτρηση που έρχεται. Στοχεύουμε στο επόμενο παιχνίδι. Εάν ακολουθήσουμε το πλάνο μας πιστεύουμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε αυτό το ματς.

Στα playoffs δεν αρκεί απλά να παίζεις καλά. Πρέπει  να δίνεις κάτι παραπάνω από τις δυνάμεις κάθε βραδιά δεδομένου του ότι αυτές οι σειρές κρίνουν εν πολλοίς τη χρονιά σου. Τα παιδιά έχουν πίστη και εμπιστοσύνη στις ικανότητες τους. Γνωρίζουν πολύ καλά τι έχουμε κάνει λάθος και τι πρέπει να κάνουμε μέσα από την ανάλυση που έγινε. Τα plays που τρέξαμε, πως τα τρέξαμε και πως έπρεπε να τα τρέξουμε, την ποιότητα των screens μας στη μπάλα και μακριά από αυτή, το μέγεθος του execution που απαιτείται σε κομμάτι του παιχνιδιού μας. Πρέπει να μπούμε έτοιμοι να εκτελέσουμε σωστά πράγματα που εμείς μπορούμε να ορίσουμε. Η ποιότητα του σκριν ορίζεται για παράδειγμα, η τελική κατάληξη ενός σουτ όχι. Αυτό που μας στεναχώρησε περισσότερο ήταν το ότι δεν εκτελέσαμε τα μικρά αυτά πράγματα που μπορούσαμε να εκτελέσουμε σωστά. Η Ρεάλ είναι μια ομάδα που μετράει χρόνια μαζί. Ξέρουν να εκτελούν αυτές τις λεπτομέρειες αναλόγως με το ποιους έχουν στο παρκέ και ποιους απέναντι τους κάθε φορά. Δεν πρέπει να της δώσεις το δικαίωμα της αυτοπεποίθησης. Από εκεί πηγάζει λοιπόν η μεγαλύτερη ας πούμε στεναχώρια μας δηλαδή από το ότι δεν εκτελέσαμε σωστά αυτές τις λεπτομέρειες στο δεύτερο ματς. Όχι ότι στο πρώτο ήμασταν στο 100%. Θεωρώ ότι και στα δύο παιχνίδια είχαμε πολλά περιθώρια βελτίωσης.  Απλά στη πρώτη αναμέτρηση μείναμε πιο πιστοί στην εκτέλεση συγκεκριμένων λεπτομερειών και είχαμε λίγο καλύτερο execution στην επίθεση. Στο δεύτερο ματς μείναμε πίσω σε αυτό το κομμάτι. Και είναι κάτι που μας ενόχλησε.

 

Η λύπη κοιτάζει πίσω. Ο φόβος κοιτάζει τριγύρω. Η πίστη κοιτάζει ψηλά.

Αυτά λοιπόν από τον κόουτς Παναγιωτόπουλο ο οποίος μας έδωσε μια γερή δόση αναφορικά με την οπτική του αλλά και αυτήν της ομάδας για τα όσα έγιναν στα δύο πρώτα ματς της σειράς στη Μαδρίτη. Προσωπικά, και δεδομένης της παρουσίας του Διαμαντή στην ανάρτηση μας δεν θα ήθελα να εμβαθύνω περισσότερο. Δεν νομίζω άλλωστε ότι υπάρχει λόγος από τη στιγμή που φιλοξενούμε έναν άνθρωπο του staff της ομάδας ο οποίος βλέπει τα πράγματα εκ των έσω. Απλά θα ήθελα να παραθέσω  δύο-τρεις σκόρπιες σκέψεις μου, λίγο πριν το μεγάλο τρίτο ματς…

Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την πιο αποτελεσματική άμυνα της διοργάνωσης η οποία χαρακτηρίζεται από πολύ υψηλό επίπεδο αντίληψης και ξεχωριστό δείκτη ευφυίας. Μια ματιά στον τρόπο που προσαρμόζουν τη θέση τους ανάλογα με τη μπάλα και το μείγμα δεξιοτήτων του αντιπάλου σχήματος θα σας πείσει. Οι αυτοματισμοί της Ρεάλ στα αμυντικά rotations, σε επίπεδο δεύτερης και τρίτης περιστροφής είναι πραγματικά σπουδαίοι γιατί εκτελούνται τροφοδοτούμενοι από την ίδια βεβαιότητα της ρουτίνας με την οποία εσείς κάθε ημέρα παρκάρετε το αυτοκίνητο σας στην ίδια θέση, για χρόνια. Αυτή η άμυνα έχει προσαρμοστεί απέναντι στο παιχνίδι του Καλάθη και τις αδυναμίες του, τονίζοντας τα μειονεκτήματα του φετινού συνόλου των πρασίνων. Ένα από αυτά είναι σίγουρα είναι η έλλειψη εναλλακτικών πηγών δημιουργίας και κυρίως (στη προκειμένη περίπτωση) ενός ψηλού ο οποίος μπορεί να πασάρει αποτελεσματικά και να δημιουργήσει από το low post. Ένας τέτοιος παίχτης θα διαφοροποιούσε αρκετά τη διάταξη στην ισπανική άμυνα και την εν γένει συμπεριφορά της. Σαφέστατα ένα δεύτερο μειονέκτημα αφορά την έλλειψη spot shooters ως μέρος της γενικότερης απουσίας shooting abilities από το ρόστερ. Ο κόσμος συχνά μπερδεύει τη σημασία της ύπαρξης πραγματικών σουτέρ θέσεως τοποθετώντας τους στην ίδια κλίμακα με άλλους που απλά μπορούν να σουτάρουν αλλά οκ, δεν είναι έτσι. Η αυτοματοποιημένη εκτέλεση (χωρίς ντρίμπλα και καμία χρονοτριβή) που προσφέρει ένας spot shooter αλλάζει τελείως τον διαθέσιμο χρόνο αντίδρασης και δη, τη διάταξη μιας άμυνας. Δίνει στην επίθεση χώρο και χρόνο. Η Help side της Ρεάλ είναι πλήρως προσαρμοσμένη στο drive του Καλάθη παρενοχλώντας τον συνεχώς γιατί απλά δεν φοβάται την ελληνική εκτέλεση σε πρώτο χρόνο και την close out επίθεση των πρασίνων.

 

Ο Παναθηναϊκός έδειξε πολύ ενθαρρυντικά δείγματα στο πρώτο ματς και θα μπορούσε κάλλιστα σήμερα να βρίσκεται στο 1-1. Η ομάδα μπορεί να αμυνθεί απέναντι στη Ρεάλ (λίγη περισσότερη βελτίωση στο συνεχές collapse που προκαλούν οι περιφερειακοί της ως προθάλαμο για εκτέλεση από έξτρα πάσα ή close out επίθεση) και επίσης μπορεί να τρέξει καλά το γήπεδο. Στο καλό διάστημα του Καλάθη έχει τη δυνατότητα να κάνει outscore στους Ισπανούς. Ο ίδιος ο Νικ ίσως δεν χρειάζεται να ψάχνει την “επαναφορά” του στο παιχνίδι κάθε φορά μέσα από την επιμονή σε inefficient για αυτόν εκτελέσεις. Ο Παναθηναϊκός του ΟΑΚΑ είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία φέτος την οποία ελπίζουμε να δούμε πάλι να ξετυλίγεται αύριο. Το περιβάλλον είναι πιο γόνιμο για γρήγορο μπάσκετ. Σίγουρα ο κόουτς Πιτίνο θα χρειαστεί να ταράξει τα νερά, πηγαίνοντας σε κάτι καινούργιο σε επίπεδο τακτικών επιλογών το οποίο θα αλλάξει τη διάταξη στην άμυνα της Ρεάλ και θα σπρώξει την ελληνική ομάδα σε μια πιο “speed up the tempo” λογική. Όπως είπαμε και πέρυσι, ο αποχωρισμός από τη συμβατικότητα είναι ένα όπλο που πρέπει να είναι έτοιμο προς ενεργοποίηση στη μάχη των playoffs. Η ατμόσφαιρα στη σειρά μπορεί να είναι διαφορετική το βράδυ της Τρίτης, όσο μακρινό και εάν φαίνεται σήμερα αυτό. Πάνω από όλα όμως χρειάζεται πίστη. Μόνο αυτή κοιτάζει ψηλά. Εκεί από όπου έρχονται τα μικρά και μεγάλα “θαύματα”…

 

 

Το «χοντρό παιχνίδι» τώρα αρχίζει

Μεγάλη μάχη σε πνευματικό, σωματικό και τακτικό επίπεδο είχαμε στη Πόλη και στη σειρά της Αναντολού με τη Μπαρτσελόνα (1-1). Ο ανταγωνισμός είναι σπουδαίος ανάμεσα σε δύο ομάδες που είναι φανερό ότι το θέλουν πολύ. Μη ξεχνάμε ότι το ζευγάρι των θέσεων 4-5 έχει δώσει τον πρωταθλητή της διοργάνωσης σε διαδοχικές σεζόν.

Μετά από 80 λεπτά τριβής  στο παρκέ του Sinan Erdem μπορούμε να πούμε ότι οι Καταλανοί έχουν καταφέρει να επιβάλλουν τους στόχους τους, οδηγώντας τη σειρά σε ένα αγωνιστικό περιβάλλον πιο οικείο για αυτούς. Η Αναντολού βέβαια είναι two-way team. Μπορεί να επιβληθεί κάθε φορά σε παιχνίδια διαφορετικής φύσεως και για αυτό ακούμπησε το 2-0, χάνοντας το πλεονέκτημα στις λεπτομέρειες σε ένα δεύτερο ματς  όπου η άμυνα του αντιπάλου όρισε πλήρως το τέμπο. Αυτό είναι ένα δείγμα της αγωνιστικής ποιότητας των Τούρκων αλλά παράλληλα και της τακτικής επικράτησης του πάγκου της Μπαρτσελόνα, ειδικά στο δεύτερο ματς.

Η ομάδα της Καταλονίας έπιασε σπουδαίο αμυντικό αποτέλεσμα (σε συνάρτηση με την ποιότητα της αντίπαλης επίθεσης πάντα) τη Παρασκευή το βράδυ το οποίο ίσως δεν έχει αποτυπωθεί ακριβώς στα νούμερα. Όχι απλά καλό. Σπουδαίο. Ο Πέσιτς ανεβάζει τους Μπλάζιτς-Χάνγκα στον Micic και ενεργοποιεί ένα άκρως ενοχλητικό, για τον εκάστοτε main ball handler του Αταμάν, trapping man to man με παίχτη-κλειδί τον Σίνγκλετον. Η help side της έπιασε το άριστα, απόδειξη του γιατί η σελίδα με την αξιολόγησε ως την πιο αποτελεσματική στη διοργάνωση σε σχετικό άρθρο μέσα στη χρονιά.

Το κλειδί για την αμυντική προσπάθεια των Καταλανών  Μπαρτσελόνα (πέραν της δεδομένης υπεροχής τους στο ριμπάουντ)  ήταν ότι:

-Kατάφερε με total switching (με μικρές εξαιρέσεις συγκεκριμένες καταστάσεις στις οποίες συμμετείχε ο Ερτέλ αν και από ένα σημείο και μετά ο Πέσιτς ενεργοποίησε triple switch χωρίς να κάνει skip καμία σχεδόν αλλαγή) και επιθετική (front the post) άμυνα στη πίσω πλευρά να μειώσει τις εισαγωγικές πάσες στο low post και να αναγκάσει την επίθεση της Αναντολού να παίξει παιχνίδι προσωπικής φάσης.

-Συνδύασε την εξαιρετική άμυνα σε απόσταση μιας πάσας αλλά και τη help & recover (aggressive βοήθεια στα όρια του trapping) προσέγγιση με τον πιο κοντινό αμυντικό στον άξονα, αναχαιτίζοντας τα drives των περιφερειακών του Αταμάν από τον κεντρικό διάδρομο. Το performance των Χάνγκα-Σίνγκλετον εδώ από θέση βοήθειας είναι υποδειγματικό.

Ξαφνικά η Αναντολού άλλαξε συνήθειες, μετατοπίζοντας τον όγκο των εκτελέσεων της πιο μακριά από το ζωγραφιστό (ακόμα και στα mismatches στο χαμηλό ποστ η πάσα –λόγω trapping- ήταν δύσκολη και η skip πάσα τουλάχιστον παρακινδυνευμένη λόγω του μήκους των lineups της Μπαρτσελόνα) ενώ την ίδια στιγμή το κλασσικό παιχνίδι της με έμφαση στη κίνηση της μπάλας, την έξτρα πάσα και τη συνεργασία είχε απενεργοποιηθεί.

Μια ματιά στους αντίστοιχους δείκτες θα σας πείσει.. Η Αναντολού (μια ομάδα που το ποσοστό των εκτελέσεων που αφορούσαν σουτ δύο πόντων επί του συνολικού ποσοστού των εκτελέσεων της σε όλη τη σεζόν απεικονιζόταν σε ένα νούμερο μεγαλύτερο του 60%) μετά από δύο ματς στη σειρά έχει σουτάρει 57 δίποντα και 61 τρίποντα (οι 14.5 προσωπικές είναι στον μέσο όρο της), «γράφοντας» ποσοστό ευστοχίας μόλις 34.3% πίσω από τη γραμμή αντί του 40.3% που τη συνόδευε στη κανονική περίοδο. Την ίδια στιγμή, το AST% της έχει πέσει στο 47.6, νούμερο πολύ χαμηλό για μια τέτοιας φύσεως επίθεση.

Παρ’όλα αυτά, το «χοντρό παιχνίδι» τώρα αρχίζει στη συγκεκριμένη σειρά. Η Μπαρτσελόνα ξέρει ότι πρέπει να καθαρίσει τη πρόκριση στο Palau Blaugrana γιατί ένα  Game5 (όπως έχουν εξελιχθεί πλέον τα πράγματα) ίσως δεν είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή συγκυρία για αυτήν. Σημαντικό το τρίτο παιχνίδι. Η Αναντολού έχει μεγαλύτερη ποιότητα συνολικά στο παιχνίδι της όμως παίζει στο «γήπεδο» (αγωνιστικά) του αντιπάλου της. Ο Micic καθάρισε το πρώτο ματς με domination απέναντι σε κάθε αντίπαλο, παραδίδοντας μαθήματα leadership για αγώνα τέτοιας κρισιμότητας. Θα μπορούσε να τελειώσει και το δεύτερο ματς εάν ο Σιμόν δεν προσπαθούσε να αιφνιδιάσει την άμυνα του αντιπάλου κάνοντας skip τα cuts των Micic-Larkin (ίσως τελικά να αιφνιδιάστηκε ο ίδιος ο Κροάτης από το πλεονέκτημα που είχε κερδίσει ο Micic στο ξεμαρκάρισμα).  Η Αναντολού έχει τη δυνατότητα να κάνει το break εάν μπορέσει και σπάσει την αμυντική μεμβράνη των Καταλανών, πηγαίνοντας παράλληλα στο δικό της παιχνίδι (έξτρα πάσα, κυκλοφορία της μπάλας που μετακινεί συνεχώς την άμυνα) γιατί στο συνεχές 1on1-παράγωγο της αμυντικής τακτικής του Πέσιτς οι πιθανότητες των Τούρκων να πέσουν, και μάλιστα εκκωφαντικά, είναι παραπάνω από υπαρκτές.

 

Η “ώρα της αλήθειας” για τη φετινή ΤΣΣΚΑ

Το performance της Μπασκόνια στο πρώτο ματς σε όρους προσέγγισης της αναμέτρησης και κυρίως εκτέλεσης των αγωνιστικών στόχων μιας ομάδας στο παρκέ, είναι νομίζω ένα από τα χειρότερα, ποιο αφελή, που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο playoffs. Η εκτίμηση αυτή δεν έχει να κάνει επαναλαμβάνω αποκλειστικά με την απόδοση ενός συνόλου αλλά με τον τρόπο που απεικονίστηκε στο παρκέ η προσπάθεια του να κερδίσει τον αντίπαλο. Σαφέστατα έχει μερίδιο στο αποτέλεσμα και η απόδοση της ΤΣΣΚΑ. Όμως φιλτράροντας συνολικά τα όσα είδαμε στο συγκεκριμένο ματς. Μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι Βάσκοι πνευματικά ήταν ανέτοιμοι.

Η γλώσσα του σώματος για την ομάδα του Περάσοβιτς «φώναζε». Οι φιλοξενούμενοι δεν είχαν την ένταση που θα έπρεπε να χαρακτηρίζει ένα σύνολο πεινασμένο να διεκδικήσει μέχρι τέλους την ευκαιρία να βρεθεί στο «δικό του» F4. Η επιμονή στη περιφερειακή εκτέλεση, η οποία εκφράστηκε μάλιστα με σουτ εκτός ρυθμού, βιαστικές επιλογές και συνολικά πολύ κακό shot selection τη στιγμή που είναι δεδομένο μάλιστα ότι η Μπασκόνια αποτελεί όχι ιδιαίτερα αποτελεσματική shooting team είναι χαρακτηριστική. Η άρνηση του να εισαχθεί η μπάλα με συνέπεια στο low post (το σημείο όπου οι φιλοξενούμενοι υπερέχουν)  γεννάει σκέψεις… Ακόμα και στο διάστημα που οι Βάσκοι είχαν το προβάδισμα έπαιζαν λάθος. Ήταν ζήτημα χρόνου να ανεβάσει ρυθμό η «αρκούδα» και να τους «κατασπαράξει», κόβοντας κομματάκια την άμυνα τους και παράγοντας συνεχώς καλή περιφερειακή εκτέλεση.

Το αρχικό σχήμα του Περάσοβιτς στο δεύτερο ματς ήταν σαφώς πιο δόκιμο και βοήθησε στο να ξετυλιχθεί αρμονικά το κουβάρι του rotation. O Κροάτης τεχνικός «πάντρεψε» σε μόνιμη βάση το post up (και 1on1 στο low post γενικότερα) παιχνίδι του Σενγκέλια με την ικανότητα του Voightmann να κινηθεί μακριά από το ζωγραφιστό, παράγοντας χώρους και δημιουργώντας το κατάλληλο περιβάλλον για τον πιο ικανό PnR δημιουργό του (Χουέρτας, στη starting unit αυτή τη φορά) ώστε να δράσει. Ο Poirier κυριάρχησε πλήρως στη ρακέτα πιστοποιώντας το ότι δεν έχει αντίπαλο στη σειρά ο οποίος μπορεί να τον ματσάρει υπό καθεστώς προσωπικής άμυνας. Bοήθησε επίσης το ότι οι Βάσκοι ενεργοποίησαν 4/4 άμυνα στο low post απέναντι στους περιφερειακούς του Ιτούδη. Παίχτες-κλειδιά για τον Περάσοβιτς οι Xίλιαρντ και Σιλντς (φέρνουν versatility με close out-επίθεση, hard slashing στο μισό και finishing στο ανοιχτό γήπεδο, εκτέλεση από θέση και παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια) αλλά και o Γκαρίνο που κάνει σπουδαία δουλειά (ανέβηκε στον Χίγκινς στο δεύτερο ματς, ο Αργεντίνος τα δίνει όλα). Ο Σιλντς μετράει 16.0 πόντους με 10/13 δίποντα και ο Χίλιαρντ  14.0 πόντους με 9/17 σουτ και 3.5 ριμπάουντ μέχρι στιγμής.

Η ΤΣΣΚΑ παραμένει φαβορί στη σειρά. Απλά πρέπει να βρει τρόπο να χτυπήσει έναν αντίπαλο ο οποίος υπερτερεί σε δύναμη και μέγεθος αλλά παράλληλα είναι σε θέση να τρέξει μαζί της το γήπεδο. Η «αρκούδα» επαναλαμβάνω υπερτερεί σε mindset και είναι πιο skilled ομάδα. Νομίζω ότι θα προσπαθήσει να τρέξει πολλαπλασιάζοντας τις εκτελέσεις της σε πρώτο χρόνο (είχε πρόβλημα στο να σκοράρει απέναντι σε μέγεθος, εάν δεν χτυπήσει τη Μπασκόνια στη «καρδιά» δεν θα παράγει καλά σουτ) στοχεύοντας στα μετόπισθεν (είδαμε μέχρι και ζώνη 2-3 κάποια στιγμή) να αποκόψει την επικοινωνία του Χουέρτας (και του Βιλντόζα σε δεύτερη φάση) με τους ψηλούς. Εάν φτάσει μέχρι εκεί, είναι δεδομένο ότι οι Βάσκοι θα ακουμπήσουν στους Voightmann-Shengelia ως εναλλακτικές πηγές δημιουργίας. Τότε  οι χρόνοι των αμυντικών rotations των Ρώσων και η ικανότητα (ή μη) να κατευθύνουν τη μπάλα σε συνάρτηση πάντα με την αποτελεσματικότητα της average shooting Μπασκόνια ίσως δείξει που θα γείρει η πλάστιγγα. Η ισπανική ομάδα έχει την ευκαιρία της όμως από την άλλη πλευρά τα δύο ματς της Βιτόρια είναι για την ΤΣΣΚΑ όλη η ιστορία της σεζόν. Δεν υπάρχει καλύτερη «προετοιμασία» για τον νικητή πριν το F4…

 

To προνόμιο της Ζάλγκιρις…

Το έπος της Ζάλγκιρις (γιατί σε μπασκετικούς όρους περί τέτοιου πρόκειται) έδωσε άλλο χρώμα στα playoffs. Μετά το τσουνάμι του πρώτου ματς οι Λιθουανοί κοίταξαν το θηρίο στα μάτια και κατάφεραν να πάρουν ένα σπουδαίο διπλό δείχνοντας στη μπασκετική κοινή γνώμη ότι η πεμπτουσία του αθλήματος αφορά τη δύναμη της συνεργασίας. Είναι κάτι στο οποίο επιμένουμε ως σελίδα και προσπάθησα να σας το περιγράψω με μερικές λέξεις το βράδυ της Πέμπτης…

 

«Απόψε είδαμε τη Ζάλγκιρις να γυρίζει βράχους ανάποδα, ανατρέποντας μια κατά της κατάσταση. Κάποια από αυτά τα παιδιά “μεγάλωσαν” σήμερα ως παίχτες και ως χαρακτήρες ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στη συνέχεια μιας σειράς όπου η Φενέρ παραμένει ισχυρό φαβορί. Το προνόμιο του να δώσουν ένα τρίτο ματς στην έδρα τους με το σκορ στο 1-1 είναι τεράστιο. Η ομάδα του Σάρας έπαιξε το μπάσκετ των συνεργασιών. Και κυρίως έπαιξε απέναντι στη “κόντρα”. Στη κόντρα ατμόσφαιρα, στο κόντρα σφύριγμα και στο κόντρα μομέντουμ, απέναντι στα προγνωστικά και σε όλα τα δεδομένα που είχαν διαμορφωθεί μετά τη πρώτη αναμέτρηση. Απέναντι στο περισσότερο ταλέντο και μια καλύτερη ομάδα, δείχνοντας ότι με ισχυρό “πιστεύω” και βάθος δουλειάς μπορείς να πάρεις μια παρτίδα ακόμα και εάν στα χέρια σου δεν έχεις τα καλύτερα χαρτιά. Οι Λιθουανοί ήταν πεσμένοι σε ένα βαθύ χαντάκι, βλέποντας αμυδρά ελάχιστο φως. Πιάστηκαν χέρι-χέρι και ανέβηκαν ψηλά μαζί, βοηθώντας ο ένας τον άλλον όταν όλα γύρω τους φαίνονταν (αγωνιστικά) να διαλύονται. Μάγκες μου, αυτό είναι το μπάσκετ»…

Δεν υπάρχει φυσικά αμφιβολία ότι η Φενέρ παραμένει γκραν φαβορί στη σειρά, με τη πιθανότητα να τελειώσει αυτή στο Κάουνας υπέρ των Τούρκων να φαντάζει σήμερα ως η πιο ισχυρή. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς έκανε επίδειξη δύναμης στο πρώτο ματς παίζοντας τη γνωστή “Zoc playoffs Defense” η οποία κονιορτοποίησε τους Λιθουανούς. Το ερώτημα που προκύπτει αναφορικά με τον βαθμό ανταγωνιστικότητας του συνόλου του Σάρας από εδώ και στο εξής έχει να κάνει με το κατά πόσο η Ζάλγκιρις μπορεί να παίξει μπάσκετ χαμηλού αριθμού λαθών. Είναι επιρρεπής (και) φέτος σε αυτό το κομμάτι ενώ στο εναρκτήριο ματς της σειράς «έγραψε» το καταδικαστικό «7 τελικές για 23 λάθη».

Στη δεύτερη αναμέτρηση η Φενέρ παρά την ήττα της εκτέλεσε και πάλι με υψηλά ποσοστά στην επίθεση της (50% τρίποντο, 52.9% δίποντο) όμως γονάτισε γιατί έχασε τη μάχη της ρακέτας. Οι γηπεδούχοι δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τον αντίπαλο μακριά από το ζωγραφιστό (στα δύο ματς οι φιλοξενούμενοι έχουν πάρει το 59.2% των πόντων τους από δίποντα, το μεγαλύτερο νούμερο από κάθε άλλη ομάδα στα playoffs) , με τη Ζάλγκιρις να τελειώνει την αναμέτρηση με το εκκωφαντικό για τέτοια εκτός έδρας αναμέτρηση, 70.6% στα δίποντα. Ο Ομπράντοβιτς χαμήλωσε και ενεργοποίησε πολύ επιθετικές παγίδες στο low post για να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του Ντέιβις (13 πόντοι σε μόλις 18′). Στο τέλος και οι δύο προπονητές επέλεξαν switch στο κεντρικό PnR με μονή άμυνα στο χαμηλό ποστ, χωρίς βοήθεια. Και εάν αυτό συνιστά μια κατανοητή επιλογή από πλευράς των Λιθουανών απέναντι στο sharpshooting που χαρακτηρίζεις τις περισσότερες lineups της Φενέρ, για τους Τούρκους δεν μοιάζει το ίδιο κατανοητό.

Aπό την ομάδα του Ομπράντοβιτς πάντως λείπει η παρουσία του Lauvergne στη ρακέτα. Το μέγεθος, η δύναμη του, τα κιλά του, η ικανότητα του να παίξει πρόσωπο-πλάτη αλλά κυρίως να πασάρει. Οι λύσεις που έχει η Φενέρ βέβαια είναι σίγουρα αρκετές όμως ο Γάλλος είναι σημαντικός παίχτης και η απουσία του αλλάζει τη φύση των lineups που παρουσιάζει ο Ζοτς. Ο Σέρβος κόουτς θα χρησιμοποιήσει την ήττα αυτή για να παρουσιάσει τη πιο δυνατή (τουλάχιστον σε επίπεδο συγκέντρωσης) version αυτής της σπουδαίας πραγματικά ομάδας, στα δύο ματς του Κάουνας, στοχεύοντας να ζωντανέψει εικόνες από τη προσωπική του ιστορία σε αντίστοιχες καταστάσεις. Για τη Ζάλγκιρις εξασφάλιση δύο λαμπερών αναμετρήσεων στο καλύτερο μπασκετικό περιβάλλον της Ευρώπης, με το σκορ στο 1-1 επαναλαμβάνω αποτελεί μέγιστο προνόμιο το οποίο αυτή η ομάδα κέρδισε πανάξια. Το Κάουνας φοράει τα γιορτινά του και περιμένει. Μαζί του και εμείς…

 

 

 

Υ.Γ: Μόνο θαυμασμός για τον Damian Lillard ο οποίος έχει βάλει στο θρανίο τον Ουέστμπρουκ και την άμυνα της Θάντερ μέχρι στιγμής. Ο τύπος είναι baller με υψηλό IQ και γνώση των fundamentals. Ελπίζω το Πόρτλαντ (η ομάδα που έχει περισσότερο μπάσκετ μέσα της εκ των δύο) να καταφέρει να τελειώσει τη σειρά απέναντι σε μια Οκλαχόμα η οποία και πάλι απογοητεύει.

 

Υ.Γ1: Ευτυχώς που το παιδί είναι καλά και δεν θρηνήσαμε θύματα. Τι μπορείς να πάθεις από το πουθενά τελικά, έτσι παιδιά;  Πφφφφ…