Hoopfellas 2018-19 EL Playoffs Predictions

 

 “Έχεις χορέψει ποτέ με τον διάβολο στο φεγγαρόφως”..; H μεγάλη ώρα της σεζόν έφτασε. Οι οχτώ καλύτερες ομάδες της φετινής Ευρωλίγκας θα μπουν στην “αρένα” της δυνατής χαράς και της μεγάλης θλίψης προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στον φόβο της ήττας αλλά και αυτόν της νίκης. Το Hoopfellas αναλύει τα τέσσερα ζευγάρια των φετινών playoffs της διοργάνωσης…

 

 

Φτάσαμε λοιπόν και φέτος σε “αυτό” το σημείο. Στη Γη των ηρώων, των πολυμήχανων ανθρώπων  και των δυνατών συγκινήσεων . Τα playoffs της Ευρωλίγκας είναι εδώ. Ό,τι είδαμε μέχρι σήμερα μένει πίσω. Ο κάθε μονομάχος έχει τις δικές του πιθανότητες και θα τις διεκδικήσει με όλες του τις δυνάμεις κρατώντας στο μυαλό του, ως άλλη “Πηνελόπη” σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, την εικόνα της Βιτόρια. Κρατήστε στη σκέψη σας αυτό. Είναι πολύ διαφορετικό να παίζεις σε ένα πρωτάθλημα όπου κάθε εβδομάδα έχεις να αντιμετωπίσεις διαφορετικούς αντιπάλους από το να κλειστείς για δύο εβδομάδες σε ένα “κλουβί” με μια ομάδα, παλεύοντας αποκλειστικά απέναντι της μέχρι “θανάτου”.

Το Hoopfellas προχώρησε στη καθιερωμένη ανάλυση-γίγας, αξιολογώντας τις πιθανότητες στις τέσσερις αυτές μονομαχίες. Ξεκινάμε φυσικά με το Promo-Video του BasketHead και μπαίνουμε εν συνεχεία στο κυρίως κείμενο…

 

 

 

 

 

Μπορεί η ΤΣΣΚΑ να αποφύγει το outmuscle από τους Βάσκους στο «ζωγραφιστό»;

Το timing του ματσαρίσματος με τη γραμμή ψηλών των Βάσκων δεν είναι ακριβώς το ιδεατό για την ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη. Η επιστροφή του Τόρνικε Σενγκέλια αποτελεί μια πολύ σημαντική ένεση ηθικού και διαφορετικών χαρακτηριστικών σε μια ήδη βαθιά, πληθωρική γραμμή ψηλών η οποία αποτελεί το βαρύ σασί της ομάδας του Περάσοβιτς. Η Μπασκόνια σε όρους μεγέθους, ατομικής ποιότητας και ποικιλίας δεξιοτήτων διαθέτει ίσως την καλύτερη γραμμή ψηλών στη διοργάνωση με μεγάλα κορμιά που μπορούν να τρέξουν το γήπεδο, να παίξουν πρόσωπο-πλάτη στο καλάθι και να δημιουργήσουν αποσυμπιέζοντας τους περιφερειακούς. Οι Βάσκοι έχουν αυτό που χρειάζεται για να ελέγξουν τη σειρά μέσα από τις μάχες των αιθέρων και την υπεροχή τους στο «ζωγραφιστό» απέναντι σε μια ΤΣΣΚΑ η οποία φαίνεται ότι δυσκολεύεται να ματσάρει ομάδες με «κιλά» στη ρακέτα. Είναι άλλωστε ένα από τα κατασκευαστικά μειονεκτήματα αυτού του ρόστερ το οποίο οικοδομήθηκε με γνώμονα μια πολύ συγκεκριμένη αγωνιστική κατεύθυνση (Big guard-Small Bigs, επιθετική άμυνα και versatility στα μετόπισθεν, transition εκτέλεση και έφεση στο παιχνίδι προσωπικής φάσης) την οποία περιγράφουμε στο Hoopfellas τα τελευταία χρόνια.

Παρ’όλα αυτά οφείλουμε να σημειώσουμε τη σημαντική πρόοδο των Ρώσων φέτος στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ. Είναι προφανές (παρατηρώντας μάλιστα τη συμπεριφορά του συνόλου μέσα στη σεζόν) ότι το staff της “αρκούδας” έχει ξοδέψει αρκετές εργατοώρες για να αναβαθμίσει την ομάδα σε αυτόν τον τομέα αναγνωρίζοντας το εγγενές μειονέκτημα που παρατηρείται σε σύνολα αντίστοιχης κατασκευαστικής φιλοσοφίας. Η ΤΣΣΚΑ ήταν και πέρυσι μια δυνατή ομάδα στο επιθετικό ριμπάουντ (η φύση των ψηλών της είναι τέτοια άλλωστε για να το επιτρέπει) όμως αποτελούσε μια από τις πιο αδύναμες στο αμυντικό, κατάσταση που εν τέλει της κόστισε (ίσως μάλιστα ήταν τυχερή που στα playoffs μάτσαρε με τη Χίμκι η οποία μειονεκτούσε τόσο πολύ σε rebounding). Φέτος η βελτίωση είναι σαφής.

Η ΤΣΣΚΑ είναι μακράν το καλύτερο σύνολο στη διοργάνωση στο επιθετικό ριμπάουντ ενώ παράλληλα έκανε σημαντικά βήματα προόδου στη συμπεριφορά της στο αμυντικό ριμπάουντ επενδύοντας στην ομαδική δουλειά (δεν έχει τον ελίτ ριμπάουντερ στο κέντρο της ρακέτας –γιατί ο Κλάιμπερν είναι τέτοιος για τη θέση του- που θα καθαρίσει εύκολα μπάλες), τελειώνοντας τη σεζόν ως TOP-5 rebounding team. Απέναντι της βέβαια θα βρει τη καλύτερη rebounding team της διοργάνωσης. Και κάπου εδώ ξεκινάει ο πόλεμος των σχημάτων με τον κάθε αντίπαλο να αγωνίζεται για να εγκαθιδρύσει τα δικά του «θέλω» ως βασικό αγωνιστικό πλαίσιο στη σειρά. Σε ένα πιθανό ματσάρισμα του Κλάιμπερν με τον Σενγκέλια αποτυπώνεται όλη η μάχη των δύο αυτών διαφορετικών στυλ που πρεσβεύων οι συγκεκριμένες ομάδες… Μπορεί η «αρκούδα» να σύρει τους Βάσκους στο δικό της παιχνίδι μετατρέποντας το μέγεθος τους σε μειονέκτημα; Είναι κάτι που θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες.

Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς ακουμπάει αρκετά στη γραμμή ψηλών του για να δημιουργήσει. Είτε μέσα από straight post ups, είτε με High low. Ο Poirier είναι το βαρύ πυροβολικό του και Voightmann ένας από τους καλύτερους ψηλούς πασέρ που έχουμε δει στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.

Και φυσικά πλέον ο Σενγκέλια, του οποίου η ικανότητα στη πάσα (έγινε τοπ-παίχτης στη πραγματικότητα όταν βελτίωσε σημαντική αυτή τη πτυχή του παιχνιδιού του) έχει δυσκολέψει την αναχαίτιση των post και face  up-δράσεων του. Ο Περάσοβιτς (στα post ups του Γεωργιανού) χρησιμοποίησε στις αναμετρήσεις της κανονικής περιόδου blind screens στον άξονα  για να βάλει τον Πουαριέ στη καρδιά της ρακέτας.

Ο κόουτς Ιτούδης, ορμώμενος ίσως και από τον περυσινό ημιτελικό απέναντι στη Ρεάλ, «πάτησε» περισσότερο φέτος σε σχήματα με δύο ψηλούς (Χάινς-Χάντερ μαζί, Μπολομπόι ενίοτε στο «4»). Το Σενγκέλια εναντίον Χάινς είναι νομίζω μια από τις πιο «αντρικές» μάχες που μπορεί να δει κανείς στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πόσο λειτουργικά επιθετικά όμως θα είναι για τη ΤΣΣΚΑ τέτοια σχήματα και δη σε επίπεδο χώρων ώστε να βγουν στο πάλκο οι περιφερειακοί σολίστες της; Νομίζω ότι μια τέτοια τακτική υποχώρηση στη σκακιέρα σημαίνει ότι κάτι δεν πήγε καλά για τους Ρώσους. Δεν είναι στόχος της ΤΣΣΚΑ οι big lineups αλλά εναλλακτική που μπορεί πρόσκαιρα να αλλάξει το μομέντουμ ενός αγώνα η εξέλιξη του οποίου θα αποφανθεί για το προσδόκιμο ζωής τέτοιων σχημάτων.

Σημείωση: Στο δεύτερο ημίχρονο του πρώτου ματς, οι Βάσκοι κυριάρχησαν ψηλά μαζεύοντας 27 ριμπάουντ έναντι 14 της ΤΣΣΚΑ στον δρόμο για την επικράτηση με 76-73. Τη τελευταία αγωνιστική η «αρκούδα» έχασε πάλι τη μάχη ψηλά, μένοντας στο 30’ με 11 πόντους πίσω, όμως βρήκε ισορροπία με τη πεντάδα Χάκετ-Χίγκινς-Κουρμπάνοβ-Κλάιμπερν-Μπολομπόι η οποία την οδήγησε στο εντυπωσιακό 27-12 επιμέρους σκορ της τέταρτης περιόδου και στην επικράτηση με 82-78. Ήταν το σχήμα που της έδωσε defensive stops δυσκολεύοντας πολύ τη παραγωγή των Βάσκων εντός του ζωγραφιστού παίζοντας 4/4 με τον Κλάιμπερν τα post ups που έτρεχε η Μπασκόνια με ένα από τα πιο δημοφιλή της plays (Elbow get to running hand off, opposite post up through cross screen με αφετηρία την A-Set). Είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας για την ΤΣΣΚΑ το να κατεβάσει τα ποσοστά του αντιπάλου από το κέντρο του ζωγραφιστού χαμηλά στη σειρά. Ο Κουρμπάνοβ θα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς της παίχτες σε αυτή τη προσπάθεια (πιστεύω ότι μπορεί να έχει χοντρά λεπτά στη σειρά).

Η Μπασκόνια θα προσπαθήσει να πνίξει την αθλητικότητα της ΤΣΣΚΑ με το μέγεθος και τα κιλά της στο ζωγραφιστό. Μπορεί να το καταφέρει. Έχει τους γκαρντ για να βάλουν τη μπάλα εκεί (πολύ ικανούς στο PnR), ανεπτυγμένο playmaking και εναλλακτικές πηγές δημιουργίας. Πρέπει όμως να στρώσει το χαλί των διαθέσιμων χώρων με το περιφερειακό της στο σουτ για να κεφαλαιοποιήσει αυτό της πλεονέκτημα.

Η γραμμή του τριπόντου, η διαχωριστική μεταξύ παραδείσου και κολάσεως για τη Μπασκόνια

Έτσι ακριβώς. Είχαμε πει και το καλοκαίρι ότι η φετινή Μπασκόνια όπως έχει δομηθεί θα παρουσιάσει αδυναμία στη περιφερειακή εκτέλεση, επουλώνοντας μέρος της πληγής αυτής με την ύπαρξη playmaking που τη διακρίνει κατά μήκους αυτού του ρόστερ. Το πρόβλημα με την ενδεχόμενη απουσία του Τζάνινγκ (η διάγνωση τον θέλει να επιστρέφει οριακά στο τέλος της σειράς ή ακριβώς μετά από αυτή) είναι μεγαλύτερο από ότι φαίνεται. Ο Περάσοβιτς δεν διαθέτει άλλον κλασσικό σουτέρ και αυτή η κατάσταση αυτομάτως δημιουργεί ανασφάλεια στους Βάσκους αναφορικά με την αξιοποίηση των ψηλών τους. Η σημασία του περιφερειακού σουτ έχει διττή ανάγνωση. Η άμυνα της Μπασκόνια επέτρεπε φέτος τις περισσότερες εκτελέσεις στις αντίπαλες επιθέσεις από το τρίποντο μετά από αυτήν της Μπαρτσελόνα, με ποσοστό επιτυχίας μάλιστα 37.4% που τη κατατάσσει τελευταία μεταξύ των ομάδων που μπήκαν στα φετινά playoffs. Και η ΤΣΣΚΑ δεν είναι ομάδα που θα συγχωρέσει…

Η «αρκούδα» θα ακουμπήσει τη μπάλα στο χαμηλό post με τους περιφερειακούς. Το έκανε στις δύο φετινές αναμετρήσεις με τον Χάκετ (ενίοτε και με Ντε Κολό-Κουρμπάνοφ) δημιουργώντας καλή συνθήκη επίθεσης η οποία συχνά παρήγαγε καλή περιφερειακή εκτέλεση. Με τον Ιταλό στο low post τον Χάντερ ως screener ψηλά και έναν shooter στο μείγμα έχτισε sideline triangle καταστάσεις και δούλεψε επάνω σε αυτές. Και οι δύο ομάδες είχαν διαστήματα στα οποία δυσκολεύτηκαν να ελέγξουν την PnR-επίθεση του αντιπάλου όταν και επέλεξαν αυστηρά «δύο εναντίον δύο» αντιμετώπιση (ανέδειξε τη σπουδαία PnR-ικανότητα των γκαρντ των δύο ομάδων). Για την ΤΣΣΚΑ θα είναι άκρως σημαντικό να πετύχει τα ελεύθερα σουτ που θα «γεννήσει» η τριβή με την άμυνα των Βάσκων και δη αυτά που δημιουργούνται από τη τάση του Σενγκέλια να κλείνει προς τον άξονα για να σταματήσει το ρολάρισμα μέχρι να επιστρέψει ο Poirier. Ο Πίτερς έβαλε 20 πόντους στο πρώτο ματς όμως τα 5/12 τρίποντα δεν είναι ακριβώς ικανοποιητικό νούμερο για έναν τέτοιο σουτέρ όπως είπε και ο προπονητής του. Η ΤΣΣΚΑ είναι ομάδα που σουτάρει με 40.0% από το τρίποντο (Νο3 στη λίγκα).  H τριάδα των Ροντρίγκεθ-Ντε Κολό-Χίγκινς τιμωρεί κάθε εκατοστό έξτρα χώρου και κάθε αδράνεια της άμυνα έχοντας το slashing & shooting συνδυασμό στο πακέτο της.

Γίνεται κατανοητό ότι ο Λούκα Βιλντόζα (ένα από τα νέα αστέρια της διοργάνωσης) θα έχει πολύ δουλειά και στις δύο πλευρές του παρκέ. Πρόκειται για τον πιο αξιόπιστο σουτέρ του Περάσοβιτς στο backcourt (χωρίς τον Τζάνινγκ πλέον) αλλά και έναν εξαιρετικό αμυντικό παίχτη που μπορεί να μείνει δίπλα στους γκαρντ του Ιτούδη μέχρι την εκτέλεση. Το performance του Αργεντίνου στη σειρά θα είναι σημαντικό για τη Μπασκόνια. Σημειώστε ότι είναι ανοιχτή εντός της σειράς η επιστροφή του Τζέισον Γκρέιντζερ ο οποίος επιστρέφει μετά από τρίμηνη απουσία.

Το Match-up: Cory Higgins vs Darrun Hilliard

Είναι λογικό η μάχη του Σενγκέλια με τους παίχτες που θα καλύψουν τη θέση «4» στο rotation της «αρκούδας» να κλέψει τη παράσταση (ειδικά όταν κληθεί να χορέψει στο “φεγγαρόφως”, ένας εναντίον ενός,  ο Κλάιμπερν με τον Γεωργιανό) όμως έχω την αίσθηση πως η αμυντική απόδοση των πλαγίων του Περάσοβιτς στη προσπάθεια τους να αναχαιτίσουν το δίδυμο Χίγκινς-Κλάιμπερν θα είναι κομβική. Ο Κροάτης τεχνικός ετοιμάζει τον Γκαρίνο για τον Κλάιμπερν και τον Χίλιαρντ για τον Χίγκινς (έχει στη διάθεση του και τον φορμαρισμένο Σίλντς, 10 σερί ματς στη διοργάνωση με διψήφιο αριθμό πόντων, 13.1 πόντοι σε αυτό το διάστημα). Ο Χίλιαρντ έχει τον κορμό και τα πόδια για να ακολουθήσει τη πυρηνική κεφαλή του Ιτούδη (Χίγκινς) η οποία έχει πάρει πλέον το χρίσμα της βασικής επιθετικής επιλογής έχοντας τη μπάλα στα χέρια του στο τέλος κλειστών ματς. Αυτός και ο Κλάιμπερν και η ικανότητα τους να σκοράρουν σε traffic έχουν βγάλει ουκ ολίγες φορές τη ΤΣΣΚΑ στον αφρό φέτος.

Πρόβλεψη

Η ΤΣΣΚΑ  δεν βρίσκεται σε σπουδαίο αγωνιστικό ρυθμό (οφείλει να βελτιώσει την άμυνα της), νομίζω ότι αυτό είναι φανερό. Οι Βάσκοι έχουν μπροστά τους μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της σύγχρονης ιστορίας τους, φιλοξενώντας στην έδρα τους το F4. Βρέθηκαν πολύ κοντά στο να μείνουν εκτός οχτάδας (αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα τραυματισμών) όμως θα έχουν την ευκαιρία τους, διεκδικώντας μια θέση στο όνειρο με ότι δυνάμεις έχουν. Η ΤΣΣΚΑ υπερτερεί σε mindset. Ξέρει καλύτερα πως και τι πρέπει να κάνει σε οριακές καταστάσεις έχοντας περπατήσει τον δρόμο περισσότερες φορές από τον αντίπαλο. Η απουσία του Τζάνινγκ είναι κομβική σε αυτό το ματσάρισμα. Πάμε για κλειστά ματς και μια ανοιχτή σειρά . Δεν θα μου κάνει καθόλου εντύπωση ενδεχόμενη πρόκριση της Μπασκόνια. Θεωρώ ότι αυτό το σενάριο συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες. Για την ΤΣΣΚΑ ίσως είναι η πρώτη φορά που τα παιχνίδια των playoffs μπορεί να είναι δυσκολότερο από αυτά που θα ακολουθήσουν σε μια πιθανή της πρόκριση στο F4. 55%-45%…

 

 

Koφτερό μυαλό & μακιαβελική πονηριά

 

Η Οff ball-movement που εκτοξεύει την άρτια δομημένη επίθεση της Φενέρμπαχτσε έχει εξελιχθεί και φέτος σε άλυτο γρίφο για όλες τις άμυνες της Ευρωλίγκας. Το πλαίσιο κανόνων και η ελευθερία (αυστηρά όμως) εντός αυτού  που έχει θεσπίσει ο Ομπράντοβιτς παρήγαγαν εκπληκτικό αποτέλεσμα φτάνοντας το επιθετικό μοντέλο των Τούρκων στο ανώτερο του επίπεδο. Είναι ο λόγος για τον οποίον αυτή η ομάδα μπορεί να παίζει το ίδιο καλά υπό οποιαδήποτε συνθήκη και σε οποιοδήποτε περιβάλλον, ανεξάρτητα με τα πρόσωπα που απαρτίζουν τη πεντάδα της. Η ροή είναι αδιάκοπη και η συμμετοχικότητα τέτοια που δίνει τη δυνατότητα στον κάθε παίχτη να βγει στο πάλκο και να πρωταγωνιστήσει. Το επιθετικό σύστημα του Ομπράντοβιτς που βλέπουμε τις τελευταίες δεκαετίες, με προσαρμογές κάθε φορά στις ιδιαιτερότητες της εποχής (κανονισμοί, απόκλιση στη φύση του παιχνιδιού, δικό του διαθέσιμο υλικό) είναι ίσως το πιο ποιοτικό επιθετικό μοντέλο που έχει δει το ευρωπαϊκό μπάσκετ στη σύγχρονη εποχή του.

Καταλαβαίνετε ότι η πρόκληση είναι τεράστια για τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και τη Ζάλγκιρις η οποία μπαίνει στο ρινγκ απέναντι στο «θηρίο» έχοντας χτίσει τον τελευταίο καιρό ένα “No Fear” προφίλ, πετυχαίνοντας συνεχόμενες νίκες και επιστρέφοντας από τη κόλαση ενάντια στα προγνωστικά, σε μια από τις ωραιότερες ιστορίες της φετινής σεζόν. Αυτή η Ζάλγκιρις που ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τη Φενέρ πλέον, είναι μια διαφορετική ομάδα από αυτήν που εμφανίστηκε στις δύο αναμετρήσεις της κανονικής περιόδου. Οικοδομώντας επάνω στα ερεθίσματα του περυσινού χαμένου ημιτελικού, ο Σάρας θέλησε να αναβαθμίσει το αθλητικό κομμάτι του συνόλου του ώστε να μπορέσει αυτό να παρουσιάσει ένα πιο επιθετικό πρόσωπο στο αμυντικό κομμάτι. Τα μαθήματα από τα δύο φετινά ματς με τη Φενέρ έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Σημείωση:  Eίναι στιγμές που φιλτράροντας την ευρύτερη κουλτούρα της επιθετικής δεξαμενής της Φενέρ,λαμβάνει κανείς ότι πρόκειται για την ανώτερη εξέλιξη αυτού που έχει ξεκινήσει τη τελευταία διετία και δουλεύει η Ζάλγκιρις στο Κάουνας. Θυμάμαι παλαιότερα τον Τσαρλς Μπάρτον του Άρη (επί Κόμματου-Πάρκερ, η θεαματικότερη ίσως ομάδα των κιτρίνων τα τελευταία χρόνια, ροπή στο up tempo παιχνίδι, τη ταχύτατη ανάπτυξη και εκτέλεση) να λέει πριν από ένα φιλικό με τη μεγάλη τότε Μακάμπι στη Θεσσαλονίκη το χαρακτηριστικό «παιδιά, σήμερα θα δούμε από κοντά αυτό που δουλεύουμε τόσο καιρό στη τελειότερη μορφή του»…

Η Ζάλγκιρις έπαιξε κατά διαστήματα αρκετά καλό μπάσκετ απέναντι στην ομάδα του Ομπράντοβιτς όμως δεν είχε το κατάλληλο απόθεμα ενέργειας και την εμπειρία σαν unit για να τελειώσει τη δουλειά. Και για τον ίδιο τον κόουτς Γιασικεβίτσιους αυτά τα παιχνίδια ήταν ένα καλό μάθημα. Νομίζω κατάλαβε ότι πρέπει να πάει και ο ίδιος πολύ βαθιά πνευματικά για να ρίξει κάτω μια τέτοια ομάδα με τόσο ισχυρό κώδικα πίστης στη νίκη και σε αυτό που δουλεύει, εντός του DNA της. Πάνω από όλα, χρειάζεται κοφτερό μυαλό και μακιαβελική πονηριά για να εισχωρήσει στον ιστό της η αμφιβολία.

 

Νo matter how good you are, don’t ever let them see you coming

Η Ζάλγκιρις λοιπόν πρέπει να πάρει τακτικά κάποιες αποφάσεις. Στις δύο φετινές της αναμετρήσεις με τη Φενέρ ενεργοποίησε μια απλωμένη press άμυνα. Συχνά σε μορφή 2-1-2 και υπό τον κανόνα trapping the sidelines στοχεύοντας να πετύχει μια απόκλιση στους χρόνους επίθεσης της Φενέρ και σταδιακά, στους αντίστοιχους του γενικότερου αγωνιστικού πλαισίου ανεβάζοντας την ταχύτητα του παιχνιδιού. Οι Λιθουανοί φέτος έχουν περισσότερες δυνατότητες στο ανοιχτό γήπεδο και απέναντι στη πιο παραγωγική ανά κατοχή επίθεση μισού γηπέδου στην Ευρώπη, η προσπάθεια για μια πιο fast pace προσέγγιση είχε λογική. Αυτή ακριβώς η τακτική της επιλογή όμως (παρότι είχε διαστήματα που γνώρισε σχετική επιτυχία) ουσιαστικά έστρωσε το χαλί για να αναδειχθούν στοιχεία από τη τεράστια δεξαμενή δεξιοτήτων της επίθεση της Φενέρ. Το πιο λαμπερό δε, αφορούσε την ικανότητα των ψηλών της (Vesely, Melli, Lauvergne) να πασάρουν και ειδικότερα, να εμπλακούν στη τελική συνεργασία ως δημιουργοί. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα στοιχείο που εκτοξεύει τις δυνατότητες αυτού του επιθετικού μοντέλου, κάνοντας το να μοιάζει τόσο πληθωρικό.

Ουσιαστικά, ενώ οι περισσότερες άμυνες προσπαθούν (στο σετ παιχνίδι) να μειώσουν τον αριθμό των deep helps στο low post απέναντι στη καλύτερη shooting team της λίγκας, γνωρίζοντας ότι η ικανότητα των ψηλών να λειτουργήσουν ως εναλλακτικές πηγές δημιουργίας, η παρουσία παιχτών με advanced χαρακτηριστικά σε close out παιχνίδι και η συνολική αποτελεσματικότητα της Φενέρ στα fast breaks μισού γηπέδου (άμεση επίθεση με παίχτη παραπάνω στη πλευρά) μπορούν να σε τελειώσουν, η Ζάλγκιρις χτύπησε γροθιά στο ατσάλι πιστεύοντας ότι θα το λυγίσει. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά…

Φρονώ λοιπόν ότι ο κόουτς Γιασικεβίτσιους οφείλει να παρουσιάσει κάτι καινούργιο, διευρύνοντας παράλληλα το βάθος των επιλογών του στο αμυντικό κομμάτι εφόδιο απαραίτητο εάν λάβουμε υπόψη μας τους χρόνους αποκωδικοποίησης μιας αμυντικής κατάστασης από την επίθεση της Φενέρ. Η εξαιρετική κατάσταση του διδύμου των γκαρντ του Ζοτς (Σλούκας-Ντίξον) προφανώς θα αποτελέσει βασικό αμυντικό στόχο των Λιθουανών. Ο Γιασικεβίτσιους, ο οποίος είχε δει μεγάλη επιτυχία πέρυσι με τον Micic απέναντι στον Σπανούλη, ποντάρει στον εξαιρετικό Γκριγκόνις ενώ δεν αποκλείω να ανεβάσει και τον Ουλανόβας εκεί. Ο Σλούκας κάνει MVP caliber-season και η συνεργασία του με τον Βέσελι είναι εξαιρετική, την ώρα που το «δηλητήριο» παιχτών όπως ο Ντατόμε και Ντίξον δημιουργεί το θεμιτό περιβάλλον ώστε οι δύο σταρ της Φενέρ να βγουν στη σκηνή και να απαγγείλουν ποίηση. Το Efficiency των Ντατόμε-Μίλακνις (οι δύο sharpshooters των ομάδων με τους οποίους δουλεύουν περισσότερο γύρω από τα screens) στη περιφερειακή εκτέλεση θα είναι επίσης ένας παράγοντας που θα διαμορφώσει τις ισορροπίες. Κομβικός παράγοντας ο αριθμός λαθών της Ζάλγκιρις. Η αδυναμία της να παίξει low mistake basketball ίσως αποδειχθεί καταδικαστική απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο.

Να σημειώσουμε ότι στα τελευταία ματς της κανονικής περιόδου, η ανταπόκριση της Φενέρ στη τάση του Ζοτς (και λόγω rotation) να χαμηλώσει στο όριο (Κάλινιτς-Ντατόμε στη γραμμή ψηλών) ήταν υποδειγματική. Ο Σέρβος φόργουορντ (στα 4 τελευταία ματς μέτρησε 14.5 πόντους-7.0 ριμπάουντ και 2.3 τελικές πάσες) μάλιστα αποτελεί απτό παράδειγμα έτοιμου παίχτη-ρόλων με νοοτροπία νικητή. Τα playoffs είναι η εποχή τέτοιων αθλητών καθώς η παρουσία τους δίνει στους προπονητές την ευκαιρία να πάνε πιο βαθιά, και με μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίες, σε επίπεδο προσαρμογών.

Το Match-up: Jan Vesely vs Brandon Davies

Τα δύο βαριά χαρτιά των ομάδων βρίσκονται στη frontcourt και η μάχη τους αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Έχουμε πει από νωρίς στη σεζόν ότι ο Τσέχος είναι ο MVP της κανονικής περιόδου στη φετινή Ευρωλίγκα. Η μεταμόρφωση του σε πολύ αποτελεσματικό σουτέρ προσωπικών (82.2%) και η ικανότητα του στον δημιουργικό τομέα (2.4 ασσίστ, συνεχή παραγωγή καταστάσεων για τη weak side των Τούρκων) έδεσαν αρμονικά με το motor και το αθλητικό του πακέτο κάνοντας τον να μοιάζει με πραγματικό υπερόπλο. Το impact του στο παιχνίδι της Φενέρ είναι τεράστιο . Όμως το καλύτερο για αυτόν είναι ότι το ίδιο το σύστημα που τρέχει η ομάδα του τον αποσυμπιέζει. Αυτό δεν ισχύει ακριβώς για τον Ντέιβις. Ο Αμερικανός είναι ο πυλώνας της επίθεσης των Λιθουανών χωρίς τον οποίο οι παραγωγικές τους δυνατότητες μειώνονται.

Στο διάστημα των 8 τελευταίων ματς (7 νίκες) όπου η Ζάλγκιρις πραγματοποίησε την αντεπίθεση της, ο Ντέιβις μέτρησε 15.6 πόντους (29/34 προσωπικές, 62.1% στα δίποντα)  6.1 ριμπάουντ και 2.5 τελικές (τελείωσε με 2.1 τη σεζόν όντας βασικός δημιουργικός πόλος της επίθεσης του Σάρας). Έβαλε 27 απέναντι στον Ταβάρες στο ματς που έδωσε τη πρόκριση στους Λιθουανούς (από ένα σημείο και μετά –και δη όταν διακυβευόταν η νίκη- το execution στην επίθεση της Ζάλγκιρις ήταν ρομποτικό). Η ιδιαιτερότητα στη σειρά για τους Λιθουανούς έγκειται στο γεγονός ότι η άμυνα της Φενέρ επιτρέπει τα λιγότερα τρίποντα στη φετινή διοργάνωση (η Ζάλγκιρις σουτάρει το μικρότερο νούμερο) και οδηγεί την εκτέλεση στο ζωγραφιστό όπου οι ψηλοί του περιμένουν έτοιμοι ενώ η help side λειτουργεί εξαιρετικά. Θα μπορέσει ο Ντέιβις να βρει τη κατάλληλη συνθήκη για να ενεργοποιήσει το εξαιρετικό του footwork στο χαμηλό ποστ και η Ζαλγκίρις σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό; Χωρίς σκορ από το «βαμμένο» οι Λιθουανοί δε θα μπορέσουν να ακολουθήσουν (σκεφτείτε ότι θα μειωθούν και οι επισκέψεις τους στη γραμμή των προσωπικών, ζωτικό κομμάτι της επίθεσης τους).

Πρόβλεψη

Η Φενέρ έχει αποδείξει ότι κατέχει το αντίδοτο στα basketball smarts του Σάρας και της Ζάλγκιρις τη τελευταία διετία. Το έκανε και φέτος. Παρ’όλα αυτά θεωρώ ότι η Ζάλγκιρις μπορεί να της δώσει ανταγωνισμό και μερικά κλειστά παιχνίδιa. Οι δύο ομάδες είναι τακτικά άρτιες και ο αγωνιστικός ρυθμός των Λιθουανών δίνει εχέγγυα «κόντρας» (ακόμα και εάν αυτή δεν αποτυπωθεί πλήρως στο σκορ νικών). Δεν θα έλεγα μάλιστα ότι η Ζάλγκιρις είναι ο πιο βολικός αντίπαλος για τη Φενέρ. Μιλάμε όμως για τον Ομπράντοβιτς… Η Ζάλγκιρις θα έχει την ευκαιρία της τουλάχιστον σε ένα ματς. 67%-33% για τη Φενέρ…

 

Flat Coverage, Tavares & Eπίθεση στο μισό γήπεδο: Ένας «δαίμονας» για να νικηθεί…

 

Ένας από τους βασικότερους προβληματισμούς των πρασίνων πηγαίνοντας στη Μαδρίτη αφορά τη συμπεριφορά τους στην επίθεση μισού γηπέδου, η οποία αποτελεί την «αχίλλειο πτέρνα» του φετινού Παναθηναϊκού δεδομένου του ότι από το ρόστερ λείπουν πολύ συγκεκριμένα συστατικά. Το δεύτερο μισό των αναμετρήσεων με τις Μπασκόνια και Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ υπογράμμισε αυτή την αδυναμία με τους Ισπανούς να ακολουθούν συγκεκριμένη τακτική. Πάμε να τη θυμηθούμε ανατρέχοντας στο σχόλιο μας μετά το ματς με τους Βάσκους..

 

«Ο Περάσοβιτς εδώ (και σε αντίθεση με τη κατηφόρα των πρώτων 20’) ακούμπησε το άριστα καταφέρνοντας να κόψει το γήπεδο στη μέση και παράλληλα να αναδείξει το πρόβλημα των πρασίνων στο execution εντός του συγκεκριμένου πλαισίου. Ο Κροάτης τεχνικός επιλέγει  “Step Back & Go Under” τακτική απέναντι στη Spread PnR επίθεση του Παναθηναϊκού με τον Diop στο παρκέ η οποία άλλαξε σε “Show & Go Under” όταν στο «5» βρέθηκε ο Πουαριέ (έχει καλύτερο footwork και πιο αποτελεσματικά recovers). Έδωσε ταυτότητα εκτελεστή στον Καλάθη (απέναντι στο μήκος του Diop) θέλοντας να τον ωθήσει στο να παράγει συνεχόμενες εκτελέσεις, κάτι που δεν είναι ακριβώς οικείο για τον διεθνή PG.

Κλειδί σε αυτή τη τακτική των Βάσκων (πέραν της πολύ βελτιωμένης transition άμυνας τους στην επανάληψη) ήταν η σταθερά της “Front the post” προσέγγισης με την οποία γάρνιραν τη παραπάνω αμυντική στρατηγική τους στα ball screens του Παναθηναϊκού. Ξαφνικά οι πράσινοι δεν είχαν σημείο αναφοράς στο κέντρο του ζωγραφιστού, δεν είχαν παραγωγή καταστάσεων από baseline cuts και κυρίως αναγκάστηκαν να σκεφτούν περισσότερο πηγαίνοντας σε long plays». 

Η Ρεάλ είναι συνολικά (και πέραν της κομβικής παρουσίας του Ταβάρες) μια πολύ καλή αμυντική ομάδα. Έχει συνοχή και καλές συνεργασίες στα μετόπισθεν λειτουργώντας στο μεγαλύτερο μέρος των συνδυασμών πολύ σωστά σε δύο εναντίον δύο αμυντικές δράσεις αλλά και στη πλειονότητα των περιπτώσεων όπου καλείται να αναμείξει τρίτο παίχτη στη συνεργασία. Έχει defensive stoppers κατά μήκους του ρόστερς, μπορεί να πιέσει τη μπάλα, να αμυνθεί με διαφορετικούς τρόπους στα ball screens και μακριά από αυτά κεφαλαιοποιώντας το πολύ πληθωρικό πρόσωπο του ρόστερ της.

 

Η εικόνα του αγκυροβολισμένου Ταβάρες –υπό το καθεστώς της Flat coverage- στο κέντρο της ρακέτας της Ρεάλ σε συνδυασμό με την under προσέγγιση στα PnR που τρέχει ο Καλάθης μοιάζει να έχει ορθώσει ένα ψυχολογικό τείχος στην επίθεση του Παναθηναϊκού. Θα έλεγα όμως ότι περισσότερο προβληματίζει η εικόνα των πρασίνων και του τρόπου με τον οποίον διαχειρίστηκαν αυτή τη κατάσταση. Είναι γεγονός ότι από το οπλοστάσιο της ομάδας λείπουν βασικά εργαλεία ώστε να μπορέσει να ανοίξει με σχετική ασφάλεια τη γκάμα των επιλογών της σε επίπεδο ανάπτυξης και εκτέλεσης. Ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει Shooting Bigs και γενικότερα δεν έχει σουτέρ (εξ ου και η επιμονή του κόουτς στον Λοτζέσκι τελευταία, προσπάθησε  να τον εντάξει για να τον έχει ενεργό στη σειρά ώστε να είναι σε θέση να χτυπήσει και με off ball-επίθεση). Το πρόβλημα λοιπόν είναι υπαρκτό. Αλλά όχι άλυτο.

 

 

Πάμε να δούμε μαζί μερικά tips για το πώς οφείλει να ενεργήσει μια ομάδα με τα χαρακτηριστικά των πρασίνων απέναντι σε αυτόν τον τύπο άμυνας της Ρεάλ. Πράγματα με τα οποία το «τριφύλλι» οφείλει να εμπλουτίσει την επιθετική έκφραση. Το σημαντικότερο δε σε αυτές τις καταστάσεις, είναι η σειρά με την οποία ρίχνεις το κάθε χαρτί στο τραπέζι και όχι ακριβώς το ίδιο το χαρτί. Η σειρά καθορίζει την «αξία». Στη προκειμένη περίπτωση διαμορφώνει τις ισορροπίες σε ένα παιχνίδι μπάσκετ υποδεικνύοντας αυτό που ονομάζουμε «ροή».

–TSOL (Ten seconds or Less): Πρώτα από όλα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό είναι το βασικό πλαίσιο επίθεσης των πρασίνων στη θητεία του κόουτς Πιτίνο. Ο καλύτερος τρόπος για να αναχαιτίσεις τη παρουσία του Ταβάρες είναι να μην τον βρεις έτοιμο, στη θέση του, μπροστά σου την ώρα της εκτέλεσης. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να επιμείνει στη γρήγορη εκτέλεση γιατί πολύ απλά εντός αυτού του πλαισίου μεγιστοποιεί τις παραγωγικές του πιθανότητες. Το μέγεθος του Ράντολφ στο «4» πιθανόν θα προβληματίσει την deep post-εκτέλεση του Τόμας (βασικός πυλώνας) οπότε οι πράσινοι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να σημαδέψουν περισσότερο τον Παπαπέτρου σε αντίστοιχες καταστάσεις. Eπιθέσεις που εκδηλώνονται στο τελευταίο τρίτο του διαθέσιμου χρόνου (16-24 δεύτερα) απέναντι σε έτοιμη άμυνα έχουν λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας. Είναι σαφές επίσης ότι δεν μπορείς να παίζεις TSOL εκτελώντας σε αυτούς τους χρόνους σε ολόκληρο το παιχνίδι. Δεν είναι αυτός ο ρεαλιστικός στόχος όμως. Ο σκοπός είναι να τη χρησιμοποιήσεις, σε όσο μεγαλύτερο ποσοστό των εκτελέσεων σου, ώστε μέσα από αυτή να βρεις ρυθμό επιθετικά.

–Step up PnR: Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για αυτήν την κάθετη δράση στη πλευρά η οποία ενεργοποιείται με Flat screen του επιτιθέμενου ψηλού και οδηγεί σε dribble penetration του γκαρντ κατά μήκος της τελικής γραμμής. Όσοι παρακολουθείτε φανατικά ACB πιθανόν θα έχετε παρατηρήσει ότι πολλές ισπανικές ομάδες τρέχουν αυτή τη δράση (απομονώνοντας δύο παίχτες στη πλευρά) απέναντι στον Ταβάρες απέναντι στην οποία ο γίγαντας της Ρεάλ  είναι λιγότερο αποτελεσματικός.

–Ηigh PnR: Μεταφέροντας τη δράση και το σκριν στα10 μέτρα δίνεις την ευκαιρία στον γκαρντ σου να επιτεθεί στον Ταβάρες με full speed. Σε αυτή τη περίπτωση (και ειδικά απέναντι στον συγκεκριμένο ψηλό) η κατευθείαν επίθεση  με δύο ή τρεις ντρίμπλες δεν θα είναι αυτοσκοπός. Η επιθετική κίνηση του γκαρντ έχει ως στόχο το commit & hit his man. Δηλαδή να τραβήξει τον Ταβάρες επάνω του (ο μπλοκέρ από τη φύση του προσπαθεί να μπλοκάρει τα πάντα) και να σημαδέψει το δυναμικό ρολάρισμα του ψηλού επάνω στον οποίον αμυνόταν ο παίχτης της Ρεάλ.

–Blind Screen: Σκριν στη πλάτη του. Εφόσον η 5-out/Spread PnR ελληνική επίθεση τον τραβήξει ελαφρά προς τα έξω (το έκανε με επιτυχία στο πρώτο ημίχρονο της τελευταίας αναμέτρησης) αυτές οι δράσεις μπορούν να παράγουν πόντους σημαδεύοντας τη πίσω γραμμή της ισπανικής άμυνας.

–Midrange jumper με αλλαγή του γκαρντ που τρέχει τα PnR: Η Ρεάλ είχε πρόβλημα απέναντι σε παίχτες με καλό pull up. Λάνγκφορντ, Κιλπάτρικ, Λεκαβίτσιους είναι οι πιο ικανοί περιφερειακοί του Πιτίνο σε αυτήν την κατάσταση. Δεν μπορείς να το κάνεις συνεχώς και σε βάθος χρόνου αλλά κάλλιστα μπορείς να αλλάξεις τους συσχετισμούς και το μομέντουμ.

–PnR με main screener τον PF: Εάν το σουτ του Τόμας είναι «εκεί» μπορούν να αποβούν αποτελεσματικές.

–Απογαλακτισμός από το PnR: Μείωση των δράσεων που συνδέονται με το βασικό όπλο αυτής της επίθεσης, το PnR του Καλάθη. Post ups με ένα καλό πασέρ (Καλάθης, Βουγιούκας) είτε ο Ταβάρες βρίσκεται σε άμυνα στη μπάλα είτε σε help side. Ο βετεράνος Έλληνας σέντερ ίσως χρειαστεί να ξεσκονίσει το midrange του και μάλιστα από τον άξονα σε διάταξη 2-1-2. Off ball-επίθεση με curling για τους Λοτζέσκι-Κιλπάτρικ. Στην ACB είναι πολύ σύνηθες να στοχεύουν τον παίχτη της τελικής γραμμής όταν ο Ταβάρες αναγκάζεται να κάνει το βήμα εμπρός για να ελέγξει τον πλάγιο που εισέρχεται στον άξονα με curling.

 

Η άμυνα του Παναθηναϊκού στο τρίποντο είναι η «μισή» σειρά

Ο Ρικ Πιτίνο γνωρίζει καλύτερα από όλους μας ότι το σενάριο επικράτησης των πρασίνων στη πολύ απαιτητική αυτή σειρά βασίζεται κυρίως στην άμυνα τους. Σε μια στιγμή όπου οι δυνατότητες της ομάδας στην επίθεση (ειδικά απέναντι σε αυτήν την -υψηλής αντίληψης και πληθώρα διαφορετικών χαρακτηριστικών- άμυνα) είναι συγκεκριμένες, το αμυντικό κομμάτι αποκτά ιερή υπόσταση για το “τριφύλλι”. Η πρόσφατη αναμέτρηση των δύο ομάδων δείχνει ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίξει πραγματικά καλή άμυνα απέναντι στη Ρεάλ.

Ας θυμηθούμε την τότε αξιολόγηση μας…

“Oι γηπεδούχοι παίζουν υποδειγματική άμυνα μακριά από τη μπάλα και δη απέναντι στα Off-ball screens που έτρεξε η Ρεάλ για τους σουτέρ της. Πρόκειται διαχρονικά άλλωστε, για το πιο φημισμένο ίσως τακτικά κομμάτι της πολυδιάστατης επίθεσης της. Ο Παναθηναϊκός αμύνεται πολύ επιθετικά ενεργοποιώντας over the screen προσέγγιση απέναντι στη προσπάθεια των wings του Λάσο να πάρουν τη μπάλα στο καλό για αυτούς σημείο και παράλληλα ελέγχει το πιθανό curling που χρησιμοποιούν οι Κάρολ-Ρούντι-Κοζέρ με άψογο συγχρονισμό της βοήθειας του tagger (ο περιφερειακός που βρισκόταν πιο κοντά στο σκριν και δη, όπως παίζει η Ρεάλ, στον άξονα) με το recover (μετά το σκριν) του γκαρντ που κυνηγάει τον εκάστοτε σουτέρ της Ρεάλ. Η τριάδα Καλάθης-Παπαπέτρου-Κιλπάτρικ (ο Αμερικανός έπαιξε αρκετά στο «κεφάλι» της άμυνας, επάνω στη μπάλα) λειτουργεί υποδειγματικά εδώ για μια ακόμα φορά. Ο τρόπος και η αποφασιστικότητα με την οποία από το ξεκίνημα οι περιφερειακοί αμυντικοί του Πιτίνο «γκρεμίζουν» τα σκριν των ψηλών της Ρεάλ έριξε όχι μόνο το ηθικό, αλλά και τα ποσοστά του αντιπάλου στο σουτ, καταφέρνοντας να επιφέρει μεγάλο πλήγμα στους χρόνους της επίθεσης των Ισπανών. Η Ρεάλ τελείωσε το ματς με 33.3% στα τρίποντα”.

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη η άμυνα του Παναθηναϊκού στη περιφερειακή εκτέλεση των Μαδριλένων είναι ίσως ο πιο καθοριστικός παράγοντας στη σειρά. Η Ρεάλ έχει advanced playmaking και παίχτες με τεράστια εμπειρία και clutch χαρακτήρα οι οποίοι μπορούν να σκοτώσουν. Πέραν του άξονα Γιούλ-Αγιόν (οι οποίοι συνιστούν και τους βασικούς της δημιουργούς) και του leading scorer της Ράντολφ (εξαιρετική σεζόν φέτος), η τριάδα Ρούντι-Κάρολ-Κοζέρ μπορεί να σε σκοτώσει . Η άμυνα μακριά από τη μπάλα και η συνεργασία στη στιγμή της εξόδου του εκάστοτε σουτέρ (από flopy, diamond ή veer δράσεις) μεταξύ των άμεσα εμπλεκομένων στην ελληνική άμυνα μέχρι να επανέλθει η ισορροπία, πρέπει να βρεθεί σε υψηλό επίπεδο. Στις έξι φετινές της ήττες στην Ευρωλίγκα η Ρεάλ σούταρε με 32.8% από το τρίποντο μετρώντας 33.0 εκτελέσεις πίσω από τη και 39.8 δίποντα. Στις έξι ήττες της στην ACB σουτάρει με 33.5% από το τρίποντο σε 29.8 σουτ πίσω από τη γραμμή και 22.8 εκτελέσεις δύο πόντων. Για κάποιον λόγο που μάλλον αφορά τη διαχρονική επιτυχία των ομάδων του Πιτίνο στο να προστατεύουν το ζωγραφιστό και να ελέγχουν το αμυντικό ριμπάουντ, πιστεύω ότι η ελληνική άμυνα μπορεί να δώσει δύσκολες στιγμές στους Ισπανούς στη προσπάθεια των τελευταίων να σκοράρουν στο ζωγραφιστό της. Αυτή είναι η βάση ώστε να αυξηθούν οι εκτελέσεις τους (σουτάρουν 27.1 τρίποντα με 38% φέτος στην Ευρωλίγκα) από τη περιφέρεια και ο όγκος των σουτ δύο και τριών πόντων να εξισωθεί. Θα είναι ένα σημαντικό βήμα για τον Παναθηναϊκό. Και εάν στο επιθετικό κομμάτι η παρουσία του Παπαγιάννη είναι σημαντική, στα μετόπισθεν αυτή των Παπαπέτρου-Κιλπάτρικ δίπλα στον Καλάθη αποτελεί βαρόμετρο.

Ο Γιούλ

Ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να καταστρώσει τα πλάνα του για κάθε πιθανή περίπτωση. Ο Λάσο δήλωσε ότι ο Γιούλ είναι “σίγουρα εκτός από τις δύο πρώτες αναμετρήσεις και δύσκολο να αγωνιστεί στην Αθήνα” όμως έχω την αίσθηση ότι τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν και βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με την εξέλιξη του πρώτου παιχνιδιού. Ο Γιούλ είναι σπουδαίος παίχτης, leader και με μια μοναδική ικανότητα να αλλάζει ισορροπίες που μοιάζουν καλά διαμορφωμένες σε ένα ματς και μαζί το ηθικό των συμπαιχτών του προς το καλύτερο. Είναι απλά ο Γιούλ… Χωρίς αυτόν ο Λάσο μένει με τον Καμπάτσο (ο οποίος θα πρέπει να μετρήσει τις δυνάμεις του καθώς θα κληθεί να πιέσει τη μπάλα και να αμυνθεί στο χαμηλό ποστ) ενώ αναμένεται να ανεβάσει στο “1” τον Πρέπελιτς και ίσως (εάν χρειαστεί) κάποιον εκ των Κοζέρ-Ρούντι και Τέηλορ. Σε αυτή τη περίπτωση θα έχει ενδιαφέρον να δούμε εάν θα μπορέσει να διατηρήσει τον (τεσταρισμένο) low mistake χαρακτήρα της (απέναντι στην άμυνα που παράγει τα περισσότερα λάθη στη διοργάνωση) και κυρίως κατά πόσο θα εμφανιστεί αποτελεσματική στο να ελέγξει τη μπάλα στην ελληνική transition επίθεση.

Το Match up: Αnthony Randolph vs Deshaun Thomas

Όπως έχει πλέον διαμορφωθεί το πλαίσιο στο ματσάρισμα των δύο ομάδων η μάχη της θέσης “4” θα είναι καθοριστική.  Και τα δύο σύνολα έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες των δύο Αμερικανών φόργουορντ οι οποίοι αποτελούν σημεία αναφοράς στο επιθετικό κυρίως κομμάτι. Ο Ράντολφ κάνει σπουδαία σεζόν (12.9 πόντοι-4.4 ριμπάουντ, 43.4% στο τρίποντο) και είναι ο παίχτης επάνω στον οποίο ακουμπάει ο Λάσο στο ξεκίνημα των παιχνιδιών (έχει τους περισσότερους πόντους από κάθε άλλον στα πρώτα πέντε λεπτά ενώ οι Ρούντι-Καμπάτσο έχουν τους περισσότερους total points στα τελευταία πέντε λεπτά) ενδεικτικό της ποιότητας του. Η αρχή άλλωστε είναι εξίσου σημαντική με το τέλος των ματς για αυτό και οι προπονητές ψάχνουν τις πιο σίγουρες λύσεις τους για να “πατήσει” η επίθεση τους (π.χ παραδοσιακά ο ΟΣΦΠ ξεκινούσε ακουμπώντας τη μπάλα στον Πρίντεζη).

Για τον Τόμας δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα. Το finishing του στη καρδιά της ρακέτας που αποτέλεσε πυλώνα στην TSOL  του Πιτίνο, θα βρει απέναντι του τα μακριά χέρια, το μέγεθος και την αθλητικότητα του Ράντολφ. Ο Αμερικανός φόργουορντ των πρασίνων οφείλει να είναι επιθετικός φέρνοντας περιφερειακή εκτέλεση (που τόσο απεγνωσμένα ζητά η ομάδα του) ενώ σημαντικό θα είναι το performance του στο αμυντικό ριμπάουντ. Απέναντι σε μια τόσο καλά δομημένη και έξυπνη άμυνα, ο Παναθηναϊκός δεν έχει τη πολυτέλεια να χάσει το σκορ του Τόμας.

Πρόβλεψη

 

Η σειρά όπως και πέρυσι είναι αμφίρροπη. Ο Παναθηναϊκός έχει καλό μομέντουμ και τον απαραίτητο αγωνιστικό ρυθμό για να είναι ανταγωνιστικός. Η αύρα του Ρικ Πιτίνο έχει ποτίσει τους πράσινους με το νέκταρ του “δυσκολοκατάβλητου” συνόλου. Το πρώτο ματς θα είναι σημαντικό. Η Ρεάλ είναι πιο ποιοτική, πιο βαθιά ομάδα με μεγαλύτερη γκάμα επιλογών στο παιχνίδι της εκφράζοντας σαφώς καλύτερα από το τριφύλλι αυτό που ορίζουμε ως two-way χαρακτήρα. Θα ποντάρει και αυτή κυρίως στην άμυνα της. Η παρουσία ή όχι του Γιούλ είναι σαφέστατα ένας κομβικός παράγοντας. Ακόμα και χωρίς αυτόν, η Ρεάλ διατηρεί τον τίτλο του φαβορί. Ο Παναθηναϊκός έχει τις δικές του πιθανότητες οι οποίες δεν είναι διόλου αμελητέες. 60%-40% για τη Ρεάλ…

 

Μπορεί ο Πέσιτς να αναχαιτίσει την 5-out του Αταμάν;

Η Αναντολού επιβεβαίωσε την υπεροχή του παιχνιδιού της απέναντι στο αντίστοιχο της Μπαρτσελόνα στη τελευταία συνάντησης τους πριν ένα περίπου μήνα. Η ομάδα του Αταμάν συνολικά φέτος ήταν καλύτερη στα 3 από τα 4/4 των δύο αναμετρήσεων με τους Καταλανούς δείχνοντας ότι ματσάρει καλά μαζί τους. Έχασε βέβαια το δεύτερο ημίχρονο και το Χριστουγεννιάτικο ματς στο Παλάου Μπλαουγκράνα όπου ένιωσε έναν οδοστρωτήρα να περνάει από επάνω της. Όπως σας είπα και στην ανάρτηση που αναφερόταν στους Καταλανούς πριν λίγο καιρό, εκείνα τα 20′ τους (41-15 επιμέρους σκορ) συνιστούν  το καλύτερο αμυντικό ημίχρονο που παρακολούθησα από ομάδα τη φετινή σεζόν στην Ευρωλίγκα και συνολικά (πάντα σε συνάρτηση με τη δυναμική των αντιπάλων) ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Η Μπαρτσελόνα ήταν καταιγιστική, πιάνοντας τον αντίπαλο από τον λαιμό και τσαλακώνοντας τον ψυχισμό του. Οι 65 πόντοι (όταν στο ημίχρονο είχε πετύχει ήδη 50) είναι η χαμηλότερη παραγωγική επίδοση  της Αναντολού.

Η επίθεση της Αναντολού μέσα από 5-Out διάταξη αποτέλεσε μεγάλο πρόβλημα για τον Σβετισλαβ Πέσιτς. H Mπαρτσελόνα είναι η ομάδα που προστάτεψε καλύτερα από κάθε άλλη το ζωγραφιστό της στη διοργάνωση. Η άρνηση της εισαγωγικής πάσας στο low post ήταν απλά υποδειγματική και η help side άμυνα ίσως η πιο αποτελεσματική που είδαμε φέτος. Με την 5-out ο Αταμάν της αφαίρεσε αρκετά από αυτά τα προνόμια. Κυρίως την ευχέρεια της να κατευθύνει την εκτέλεση εκεί που αυτή ήθελε. Αποσυμφόρησε τη ρακέτα, άνοιξε διαδρόμους για κάθετο παιχνίδι από τους efficient σε επίπεδο απόφασης δημιουργούς του και μεγιστοποίησε τα κέρδη του πλεονεκτήματος τους να κόψουν  μια άμυνα στα δύο με drive & kick παιχνίδι και έξτρα πάσα. Ο Micic ήταν ασταμάτητος, ο Λάρκιν έκανε ένα μεγάλο δεύτερο ματς.

Θυμηθείτε λίγο την ανάλυση μας σχετικά με τη σπουδαία φετινή άμυνα των Καταλανών…

“Οι Big Lineups του Πέσιτς της δίνουν το πλεονέκτημα του «μήκους» με τον Σέρβο κόουτς να έχει οικοδομήσει τη τακτική του επάνω σε αυτό το στοιχείο με τη παρουσία του Τόμιτς να αποτελεί «πυλώνα». Η ενεργητική άμυνα στη πίσω γραμμή με την άρνηση της εισαγωγικής πάσας στο low post (4/4 ή aggressive ¾, ανάλογα το εκάστοτε ματσάρισμα και τον βαθμό επικινδυνότητας, κομμάτι στο οποίο ο Σίνγκλετον είναι σπουδαίος) έχει αφαιρέσει αυτό το όπλο από πολλές επιθέσεις με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα το πρόσφατο παιχνίδι με τη Ρεάλ ή το ματς του Φαλήρου απέναντι στον Ολυμπιακό. Οι αντίπαλοι δυσκολεύονται να εισάγουν τη μπάλα στο χαμηλό ποστ και οι βοήθειες που έρχονται όταν κριθεί αναγκαίο (και εφόσον ακουμπήσει η μπάλα εκεί) από παίχτες όπως ο Κλαβέρ, ο Χάνγκα (παίζει συχνά ως «μπαλαντέρ» μένοντας στον γκαρντ της αδύνατης πλευράς για αυτόν ακριβώς τον λόγο, τη βοήθεια στο low post) και ο Σίνγκλετον λειτουργούν αποτρεπτικά, τη στιγμή που η Μπαρτσελόνα έχει τη πολυτέλεια να διατηρεί στη weak side χαμηλά, σχεδόν πάντα, έναν πολύ ικανό ριμπάουντερ.

Παρά τα ψηλά σχήμα οι χρόνοι των Καταλανών στα αμυντικά rotations είναι αρκετά χαμηλοί, δείγμα της συνοχής που έχουν αναπτύξει ως σύνολο και της γνώσης των, τόσο υποτιμημένων από το ευρύ κοινό, fundamentals στα μετόπισθεν. Εκτιμώ ότι η άμυνα τους στη help side (σε όλες τις εκφάνσεις της, οπουδήποτε και εάν βρίσκεται η μπάλα και δη όταν στο παρκέ βρίσκονται οι multi forward-lineups με τους Χάνγκα-Σίνγκλετον-Κλαβερ στις ενδιάμεσες θέσεις) είναι σήμερα η αποτελεσματικότερη της διοργάνωσης συμβάλλοντας σημαντικά στον τρόπο που η Μπαρτσελόνα παίρνει τη ζωή μέσα από κάθε dribble penetration τελευταία ενώ παράλληλα ελέγχει τις γραμμές πάσας που συνδέουν τη δυνατή με την αδύνατη πλευρά όταν στιγμιαία η επίθεση αποκτήσει (μετά από ball screen) πλεονέκτημα, μέχρι να συντελεστεί το recover και να επανέλθει η αμυντική ισορροπία”.

 

Η ικανότητα της Αναντολού να δουλέψει με έξτρα πάσα εντός αυτού του πλαισίου χώρων είναι κάτι στο οποίο οφείλει να αφιερώσει αρκετό χρόνο το staff της Μπαρτσελόνα. Η επίθεση του Αταμάν πετάει φωτιές φέτος. Πρόκειται για την δεύτερη καλύτερη shooting team της διοργάνωσης πίσω μόνο από τη Φενέρ, γεγονός που μαζί με τον low mistake χαρακτήρα του παιχνιδιού της (ΤΟV% 14.0, αρκετά χαμηλό για επίθεση που βασίζεται στη συνεργασία και κυκλοφορεί αρκετά τη μπάλα) έχει εξαλείψει το πρόβλημα των πολύ λίγων επισκέψεων στη γραμμή των προσωπικών.

 

 

Μπορεί η Μπαρτσελόνα να σκοράρει απέναντι στην άμυνα της Αναντολού;

Είναι ένα καλό ερώτημα. Οι Καταλανοί πιθανόν να αντιμετωπίσουν αντικειμενικές δυσκολίες απέναντι σε μια άμυνα η οποία έχει προοδεύσει αρκετά μέσα στη σεζόν. Η παρουσία του Micic στο backcourt μεταδίδει αισιοδοξία στον Αταμάν αναφορικά με την αντιμετώπιση των δύο σπουδαίων playmakers των Καταλανών (Ερτέλ και Πάνγκος, με τη σειρά του ο Πέσιτς ίσως ετοιμάσει τον Κλαβέρ ή τον Μπλάζιτς για τον Σέρβο PG) ενώ ο Ντάνστον θα κληθεί να αναχαιτίσει τον Τόμιτς και την advanced low post δράση του.

Η αλήθεια είναι ότι η επίθεση της Μπαρτσελόνα φέτος δεν αποτελεί το βασικό της ατού. Περισσότερο προβλημάτισε σε επίπεδο ανάπτυξης και γενικότερης κατεύθυνσης, με βάση πάντα το διαθέσιμο ταλέντο που υπάρχει στο ρόστερ. Οι Καταλανοί παρουσίασαν αρκετά limitations κυρίως στη περιφερειακή εκτέλεση. Δεν σούταραν ιδιαίτερα καλά και μάλιστα τώρα πέφτουν επάνω σε μια άμυνα η οποία ξέρει να κατεβάζει χαμηλά τα περιφερειακά ποσοστά του αντιπάλου. Για αυτό και στη συγκεκριμένη σειρά παίχτης-κλειδί για την ομάδα της Βαρκελώνης ίσως είναι ο sharpshooter Kyle Kuric. O πρώην παίχτης του Πιτίνο έκανε μια πολύ μεστή ρούκι-χρονιά στην Ευρωλίγκα (8.4 πόντοι- 39.5% στο τρίποντο) καθαρίζοντας για τους Καταλανούς σε αρκετές κρίσιμες στιγμές κλειστών παιχνιδιών. Στις δύο αναμετρήσεις όμως με την Αναντολού έμεινε άποντος. Η εκτελεστική δεινότητα του Kuric μπορεί να ανεβάσει τη παραγωγική ικανότητα της επίθεσης της Μπαρτσελόνα πάνω από τον μέσο όρο της. Το δεύτερο στοιχείο στο οποίο πιθανόν θα “πατήσει” ο Πέσιτς αφορά τους εν δυνάμει πόντους που βρίσκονται “τριγύρω”με τη μορφή διεκδικήσεων και προσωπικών μαχών. Η Μπαρτσελόνα κέρδισε την Αναντολού (και στις δύο αναμετρήσεις) σε όλους αυτούς τους τομείς που απεικονίζονται με παραγωγή μέσα από λάθη, δεύτερες ευκαιρίες και ανοιχτό γήπεδο. Τα deflections και η αμυντική ικανότητα του διδύμου Χάνγκα-Σίνγκλετον μπορούν εύκολα να παράγουν άμεσα επίθεση μετά από καλή άμυνα.

To Μatch-up: Η μάχη της θέσης “5”

Dunston (Pleiss) εναντίον Τomic (Pustovyi-Oriola). Την ώρα που οι προβολείς πιθανόν θα πέσουν στη κόντρα των PGs ή στη προσπάθεια του Σίνγκλετον να αναχαιτίσει τον “καυτό” Μόερμαν,  η μάχη της θέσης “5” ίσως είναι η πιο ουσιαστική αναφορικά με τη διαμόρφωση του αγωνιστικού πλαισίου στη σειρά. Η Μπαρτσελόνα είναι σαφώς καλύτερη rebounding team όμως το πλαίσιο επίθεσης των Τούρκων είναι ικανό να αφαιρέσει μέρος της δύναμης που της δίνουν οι Big lineups σε αυτό το κομμάτι. Το μεγάλο πρόβλημα για τον Πέσιτς αυτή τη στιγμή είναι ο τραυματισμός του Σεραφέν στο δεξί γόνατο (έκανε πάρτι στη πρώτη αναμέτρηση των δύο ομάδων) ο οποίος με απόφαση του ιατρικού τιμ οδηγήθηκε σε επέμβαση. Χωρίς το low post παιχνίδι του Γάλλου η επίθεση των Καταλανών δεν είναι το ίδιο πληθωρική. Ο Οριόλα θα κληθεί να γεμίσει το κενό.

Πρόβλεψη

Είναι προφανές ότι καθαρά αγωνιστικά η Αναντολού ματσάρει καλά με τη Μπαρτσελόνα. Το ποιοτικό performance των Τούρκων και στις δύο πλευρές του παρκέ σε συνδυασμό με την έδρα τους δίνει ένα εγγενές πλεονέκτημα όμως κάπου εδώ μπαίνει στην εξίσωση και ο συναισθηματικός παράγοντας. Ο οργανισμός της Αναντολού δεν έχει κουλτούρα νικητή σε τέτοια ματς. Ξέρετε, πολλές φορές ο φόβος της νίκης/μεγάλης επιτυχίας είναι μεγαλύτερος από τον φόβο της ήττας.  Η Μπαρτσελόνα είναι “πεινασμένη” και το γεγονός ότι μπαίνει ως outsider στη σειρά αποτελεί τον μεγαλύτερο σύμμαχο της. Οι Τούρκοι είναι πιο ισορροπημένη ομάδα όμως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την αντίδραση τους εάν απολέσουν το πλεονέκτημα. Παρ’όλα αυτά, έχουν το προβάδισμα. 57%-43% για την Αναντολού.

 

Καλά playoffs να έχουμε…

 

 

Υ.Γ: Είναι σίγουρα λυπηρό όλο αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό όμως η ομάδα έχει να λύσει πολύ πιο σημαντικά θέματα από τη διαχείριση μιας κακής σεζόν σε επίπεδο αποτελεσμάτων. Οι ερυθρόλευκοι υπέγραψαν τον Will Cherry (1.85-PG-1991) ο οποίος ήταν μια άμεσα προσβάσιμη λύση σε μια περίοδο όπου δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες σκέψεις. Ο παίχτης είναι γνωστός. Πρόκειται για ένα παιδί με εμπείρια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ανταγωνιστικό χαρακτήρα, δυνατό κορμό, το οποίο ξέρει να βάζει τα χέρια στη μπάλα, έχει αμυντικά ένστικτα και μπορεί να παίξει στοιχειωδώς με αυτήν στην επίθεση. Δεν τον βοηθούν τα shooting limitations του και το μέτριο shot selection του. Ίσως (και λέω “ίσως” γιατί κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον της ομάδας) μας δοθεί η ευκαιρία να εστιάσουμε περισσότερο σε αυτόν στα playoffs της ελληνικής λίγκας.

 

 

Υ.Γ1: 2019 EL Playoffs Κυρά-Βούλα fearless predictions.  Φενέρ . (“εάν περάσει η Ζάλγκιρις θα το πάρει” ), ΤΣΣΚΑ, ΠΑΟ (ναι), Αναντολού (“και εύκολα”). Αυτά…