Βρώμικος ρεαλισμός
“Πρέπει να πεθάνεις μερικές φορές πριν μπορέσεις πραγματικά να ζήσεις”. Το Hoopfellas για τους δύο “αιωνίους” λίγο πριν το τέλος της φετινής κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας…
Οι μάχες των περυσινών (σε επίπεδο ζευγαριών) playoffs αναβίωσαν τη περασμένη εβδομάδα στα ελληνικά γήπεδα και το αποτέλεσμα αυτού του deja vu δεν ήταν καθόλου ευχάριστο για τους δύο “αιωνίους”. Ο Παναθηναϊκός έβαλε αρχικά τη ..μούρη της Ρεάλ στο πάτωμα αλλά την είδε να ανασταίνεται και μεθοδικά να φτάνει σε θέση βολής, δραπετεύοντας τελικά από το ΟΑΚΑ με ένα απίστευτο σουτ του Ρούντι Φερνάντεθ. Ο Ολυμπιακός, στη μεγάλη βραδιά του Weber, στρίμωξε τη Ζάλγκιρις στα σχοινιά αλλά έμεινε από δυνάμεις και απλά δε μπορούσε να καταφέρει άλλα χτυπήματα απέναντι σε ένα σύνολο που αυτή την εποχή είναι σαφές ότι παίζει καλύτερο μπάσκετ.
Η εντός έδρας ήττα της Μπασκόνια από την Αναντολού πάντως αφήνει περιθώρια και στους δύο. Το “τριφύλλι” (ηττήθηκε στο Περιστέρι για την ελληνική λίγκα, χωρίς τον Καλάθη) ορίζει τη τύχη του και με νίκη επί της Μπούντουτσνοστ σφραγίζει το εισιτήριο για τα playoffs, περιμένοντας απλά το πλασάρισμα. Στον Ολυμπιακό ίσως δεν φτάσει η νίκη επί της Νταρουσάφακα. Οι ερυθρόλευκοι περιμένουν ιδανικά “βροχή άσσων” στις έδρες των ομάδων που οδηγούν τη βαθμολογία για να επωφεληθούν και να κόψουν πρώτοι το νήμα. Οι δύο ήττες της περασμένης εβδομάδας για τις ελληνικές ομάδες θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να αποβούν καταδικαστικές. Οι “αιώνιοι” (και ειδικά ο Ολυμπιακός) πρέπει να εκτιμήσουν το γεγονός ότι είναι ακόμα “ζωντανοί”. Πάμε να δούμε την εικόνα τους πιο επισταμένα…
“Things get bad for all of us, almost continually, and what we do under the constant stress reveals who/what we are”… (Charles Bukowski)
Σε ένα ματς παρόμοιο με αυτό που έδωσε πρόσφατα με τη Μπασκόνια, ο Παναθηναϊκός απώλεσε το σημαντικό προβάδισμα που έχτισε με το ορμητικό του ξεκίνημα, χάνοντας στην εκπνοή αυτή τη φορά τη νίκη από τη πρωταθλήτρια Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία απέδρασε από το ΟΑΚΑ με το σουτ-προσευχή του Ρούντι Φερνάντεθ.
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε συνολικά εξαιρετική άμυνα τη Πέμπτη το βράδυ. Η πολύ καλή του απόδοση στα μετόπισθεν ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίον έλεγξε το ματς σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκεια του. Τα νούμερα που συμπληρώνουν την εικόνα του στα μετόπισθεν, είναι ενδεικτικά.
-Η Ρεάλ (σκόραρε 71+μια προσευχή) σούταρε 36 τρίποντα και μόλις 29 δίποντα, με αρκετά χαμηλά ποσοστά μάλιστα. Δεν βρήκε ποτέ σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό, δεν βρήκε διαδρόμους στον άξονα (όπου οι γκαρντ της μπορούν να κάνουν πάρτι) για να επιτεθεί από έξω προς τα μέσα. Το 37.9% στα δίποντα είναι μια σπουδαία επίδοση για την άμυνα της ομάδας του Πιτίνο.
-Οι φιλοξενούμενοι «έγραψαν» 16 τελικές πάσες, νούμερο σαφώς μικρότερο από τον μέσο όρο τους (19.9) ο οποίος τους τοποθετεί στη κορυφή της λίγκας στον συγκεκριμένο τομέα. Μην ξεχνάμε ότι οι Μαδριλένοι βασίζουν μεγάλο μέρος της παραγωγικής τους διαδικασίας στη «συνεργασία» και με το εντυπωσιακό 65.2% είναι πρώτοι στη διοργάνωση σε όρους AST%.
Oι γηπεδούχοι παίζουν υποδειγματική άμυνα μακριά από τη μπάλα και δη απέναντι στα Off-ball screens που έτρεξε η Ρεάλ για τους σουτέρ της. Πρόκειται διαχρονικά άλλωστε, για το πιο φημισμένο ίσως τακτικά κομμάτι της πολυδιάστατης επίθεσης της. Ο Παναθηναϊκός αμύνεται πολύ επιθετικά ενεργοποιώντας over the screen προσέγγιση απέναντι στη προσπάθεια των wings του Λάσο να πάρουν τη μπάλα στο καλό για αυτούς σημείο και παράλληλα ελέγχει το πιθανό curling που χρησιμοποιούν οι Κάρολ-Ρούντι-Κοζέρ με άψογο συγχρονισμό της βοήθειας του tagger (ο περιφερειακός που βρισκόταν πιο κοντά στο σκριν και δη, όπως παίζει η Ρεάλ, στον άξονα) με το recover (μετά το σκριν) του γκαρντ που κυνηγάει τον εκάστοτε σουτέρ της Ρεάλ. Η τριάδα Καλάθης-Παπαπέτρου-Κιλπάτρικ (ο Αμερικανός έπαιξε αρκετά στο «κεφάλι» της άμυνας, επάνω στη μπάλα) λειτουργεί υποδειγματικά εδώ για μια ακόμα φορά. Ο τρόπος και η αποφασιστικότητα με την οποία από το ξεκίνημα οι περιφερειακοί αμυντικοί του Πιτίνο «γκρεμίζουν» τα σκριν των ψηλών της Ρεάλ έριξε όχι μόνο το ηθικό, αλλά και τα ποσοστά του αντιπάλου στο σουτ, καταφέρνοντας να επιφέρει μεγάλο πλήγμα στους χρόνους της επίθεσης των Ισπανών. Η Ρεάλ τελείωσε το ματς με 33.3% στα τρίποντα.
Look, adjust and adapt
-Εξαιρετική άμυνα όμως έπαιξε και η Ρεάλ επιβεβαιώνοντας τον τίτλο της αποτελεσματικότερης ομάδας στα μετόπισθεν στη φετινή Ευρωλίγκα. Μετά από ένα πολύ δύσκολο για αυτήν πρώτο ημίχρονο, η άμυνα της «Βασίλισσας» αποκωδικοποιεί το παιχνίδι των γηπεδούχων και με συμβουλευτικό οδηγό τη πρόσφατη προσέγγιση της Μπασκόνια στο ΟΑΚΑ, καταφέρνει και αλλάζει την εικόνα του ματς.
Είχαμε επισημάνει κάποια πράγματα όταν οι πράσινοι δημιουργούσαν κλίμα ενθουσιασμού σκοράροντας 90+ πόντους απέναντι σε άμυνες με σημαντικά προβλήματα συνεργασίας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εικόνα τους εντός έδρας απέναντι στη Ρεάλ και τη Μπασκόνια (Νο1 άμυνα της ACB) όταν οι ισπανικές ομάδες έκοψαν στη μέση το γήπεδο, μεταφέροντας τη μάχη στο πλαίσιο του σετ παιχνιδιού. Και πάλι η ανάπτυξη του Παναθηναϊκού ήταν προβληματική. Το είδαμε φυσικά και στο Περιστέρι όπου χωρίς τον Καλάθη και απέναντι σε μια πολύ διαβασμένη άμυνα (άλλη κλίμακα ανταγωνισμού η ελληνική λίγκα) το «τριφύλλι» απλά δεν μπορούσε να λειτουργήσει όντας μια τελείως διαφορετική ομάδα με απολύτως ευανάγνωστη για την άμυνα επιθετική δραστηριότητα.
Στο πρώτο ημίχρονο της Πέμπτης, οι πράσινοι του Ρικ Πιτίνο παρουσιάζουν ταχύτητα στο μισό γήπεδο και μερικές ενδιαφέρουσες καταστάσεις όπως η Flex Action για τον Κιλπάτρικ η οποία έχει ως κρυφό στόχο να βάλει τον Παπαπέτρου στο ζωγραφιστό είτε με curling είτε με post up, η μετατροπή του σκριν των Spain PnR σε σκριν στον ψηλό που ρολάρει (Τόμας σε Παπαγιάννη, ο Πιτίνο επένδυσε πολύ στη PnR συνεργασία του νεαρού με τον Νικ στην επίθεση του) αλλά και η Circle stagger δράση που βλέπετε πιο κάτω (πάντα στο πλαίσιο της 4out-1 in, εδώ σε διάταξη 1-1-3)
Όταν η Ρεάλ προσαρμόστηκε τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Νομίζω φάνηκε η έλλειψη εναλλακτικών και πλουραλισμού στη φύση της επίθεσης των πρασίνων. Είναι κάτι που έχει σημειώσει άλλωστε από την αρχή ο ίδιος ο κόουτς αναφερόμενος στη παρούσα στελέχωση.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε τον παίχτη για να τρέξει Off -ball screen επίθεση αλλάζοντας τη διαδικασία τριβής του με την ισπανική άμυνα. Ο Πιτίνο το είχε διαγνώσει από την αρχή, για αυτό και έπαιξε το χαρτί του Λοτζέσκι ο οποίος όμως είναι εκτός φόρμας κάτι που φάνηκε από τον άγαρμπο –τελείως ξένο για αυτόν-τρόπο που προσπάθησε να μπει στο ματς απαντώντας στη συνεχή επίθεση της Ρεάλ επάνω του στα μετόπισθεν των γηπεδούχων. Δεν είχε εναλλακτικές πηγές δημιουργίας για να φρεσκάρει το πλαίσιο της επίθεσης του σε επίπεδο ανάπτυξης (ξεκινώντας με διαφορετικούς παίχτες από διαφορετικά σημεία του παρκέ και συνθήκες άμυνας αυτό που ονομάζουμε «τελική συνεργασία») ώστε να βάλει καινούργια προβλήματα στον αντίπαλο. Ο κόουτς Πιτίνο επέμεινε στην 1-4 High Format με στόχο να βρει back cuts και σκορ στη πλάτη της ισπανικής άμυνας όμως οι συνεργασίες και το επίπεδο συνοχή αυτής ήταν αρκετά καλές για να επιτρέψουν στον αντίπαλο να βρει σημείο αναφοράς μέσα από τέτοιες καταστάσεις.
Η Ρεάλ βελτιώνει τη transition άμυνα της ξεκινώντας επιθετικά με τον εκάστοτε ball stopper να δουλεύει ώστε να σταματήσει την επέλαση του Καλάθη, κλειδώνει το post με 4/4 άμυνα (με τον Ράντολφ στο «4» ουσιαστικά απαγόρευσε τα post ups του Τόμας και μαζί τα πιο high efficient shots της ελληνικής επίθεσης τον τελευταίο καιρό), δίνει χώρο για εκτέλεση στον Καλάθη και deep help από την αδύνατη πλευρά σε κάθε side screen που παίρνουν οι ball handlers του Πιτίνο, υποδεικνύοντας ουσιαστικά στην επίθεση το σουτ από τις 45 μοίρες με ταυτόχρονη απαγόρευση του άξονα, που ήταν φυσικά και το ζητούμενο. Ο Καμπάτσο εδώ κάνει πολύ καλή δουλειά.
Σταδιακά η Ρεάλ ανέβηκε πατώντας στην άμυνα της η οποία κατάφερε να αυξήσει τους χρόνους εκτέλεσης στην επίθεση των πρασίνων. Πολλά βιαστικά περιφερειακά σουτ των γηπεδούχων πάρθηκαν (λανθασμένα) στην απέλπιδα προσπάθεια τους να διαφύγουν από τη μαύρη τρύπα της εκτέλεσης στο χρονικά δεύτερο μισό της επίθεσης. Η TSOL είναι το πραγματικό αγωνιστικό περιβάλλον για αυτό το σύνολο. Και ήταν προφανές ότι οι πράσινοι έβρισκαν τις καλύτερες τους εκτελέσεις στα πρώτα 10-11 δευτερόλεπτα, ακόμα και όταν αυτές ήταν άστοχες. Την ίδια ώρα η Ρεάλ παράγει δουλεύοντας με τους περιφερειακούς της (Flex to Weak side elevator για τον Κάρολ) και ακουμπάει σε 2-man game με τους Ρούντι-Ταβάρες.
Η εξέλιξη του παιχνιδιού, παρά το τελικό αποτέλεσμα, θεωρώ ότι αποδεικνύει πως ορθά ο κόουτς Πιτίνο επέλεξε να παίξει άμυνα στη τελευταία κατοχή. Εάν έβλεπε τον τρόπο που θα εκτελούσε ο αντίπαλος μέσα από μια μαγική σφαίρα στο τελευταίο τάιμ-άουτ, σίγουρα δεν θα άλλαζε την απόφαση του. Το λάθος του ήταν ότι κράτησε εκτός του Παπαπέτρου, επιμένοντας σε 3-guard lineup η οποία του βγήκε στο ματς με τη Μπασκόνια. Και εάν η παραμονή Παπαγιάννη (δεν πατούσε καλά στο τέλος, ο Βουγιούκας ήταν σε καλό βράδυ) στο παρκέ δικαιολογείται με το ότι ήθελε διαθέσιμη απαραιτήτως μια PnR απειλή στο «5», με τον Παπαπέτρου λάθεψε (είχε φάουλ αλλά μιλάμε για τη τελική ευθεία της αναμέτρησης όπου όλα μετρούν) καθώς οι γηπεδούχοι έχασαν προσωπικές μάχες και ριμπάουντ τα οποία πιθανόν θα τους είχαν δώσει τη νίκη νωρίτερα.
Παρ’όλα αυτά, η ήττα της Μπασκόνια αφήνει ανοιχτή τη πιθανότητα της έκτης θέσης για τον Παναθηναϊκό ο οποίος οφείλει να κερδίσει τη Μπούντουτσνοστ και να εξασφαλίσει την πρόκριση τη τελευταία αγωνιστική. Ξαφνικά, το remake μιας συνάντησης στα playoffs με τη Ρεάλ μοιάζει και πάλι κοντινό. Οι τρεις πρώτες ομάδες της κατάταξης είναι σίγουρα φαβορί, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Όμως το να έχεις έναν αντίπαλο στο 2-0 μέσα στη σεζόν δεν δημιουργεί καθόλου άσχημο ψυχολογικό υπόβαθρο για να μπεις σε μια σειρά. Φυσικά αναφέρομαι στη πιθανότητα διασταύρωσης με την ΤΣΣΚΑ. Εκτός αυτού, αυτός ο Παναθηναϊκός, αυτής της αγωνιστικής κατεύθυνσης, δείχνει να ματσάρει καλύτερα με την “αρκούδα”. Σε μερικά εικοσιτετράωρα θα γνωρίζουμε. Ας περιμένουμε λοιπόν…
“If you’re losing your soul and you know it, then you’ve still got a soul left to lose”… (Charles Bukowski)
Μία ακόμα δύσκολη βραδιά για τον Ολυμπιακό ήταν αυτή της Παρασκευής απέναντι στη Ζάλγκιρις. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν μεγάλη προσπάθεια, πήραν το τιμόνι του ματς αλλά ηττήθηκαν καθώς όσο κυλούσε ο χρόνος το βάθος και η ενέργεια του αντιπάλου αλλά και η διαφορά στο execution (κυρίως αυτό) των δύο ομάδων στο μισό γήπεδο, καθόρισαν την έκβαση της αναμέτρησης. Το παιχνίδι των γηπεδούχων εδώ και καιρό δεν είναι “εκεί” που θα ήθελαν ώστε να μπορούν να είναι πραγματικά ανταγωνιστικοί. Κάπως έτσι, η Ζάλγκιρις κλείνει τη σεζόν με 4-0 απέναντι στις ελληνικές ομάδες.
Limited επίθεση
Η επίθεση του Ολυμπιακού απέδειξε και πάλι τον limited χαρακτήρα που την συνοδεύει τον τελευταίο καιρό χωρίς τη παρουσία των Σπανούλη και Στρέλνιεκς. Απέναντι σε μια πολύ διαβασμένη άμυνα, οι ερυθρόλευκοι βρήκαν δρόμους προς το καλάθι όσο είχαν δυνάμεις. Όταν η κούραση άρχισε να κάνει την εμφάνιση της και για τους δύο μονομάχους, τότε μέτρησαν οι αυτοματισμοί και το execution στο μισό γήπεδο. Είναι η στιγμή που το βάθος της δουλειάς σου σε πηγαίνει μόνο του, τραβώντας και το κορμί.
Ο Ντέηβιντ Μπλατ ήξερε ότι πρέπει να ακουμπήσει τακτικά στις σταθερές του στο κομμάτι της επίθεσης , ελπίζοντας ότι συγκεκριμένοι παίχτες του θα πιάσουν πολύ υψηλό επίπεδο αποτελεσματικότητας εντός πολύ συγκεκριμένων καταστάσεων, ώστε να βγάλουν εντέλει την ομάδα στον αφρό στο τέλος του ματς. Είναι αλήθεια ότι το κενό που έχει δημιουργηθεί στο backcourt (κενό προσωπικότητας και δεξιοτήτων που λείπουν δραματικά αυτή τη στιγμή) έχει επηρεάσει έντονα τη παρουσία και τη καμπύλη αποτελεσματικότητας της γραμμής ψηλών εντός του σαρανταλέπτου. Ο Ολυμπιακός δεν έχει δημιουργούς και περιφερειακούς εκτελεστές για να υποστηρίξει όπως πρέπει τα όπλα του στη frontcourt η οποία αναλαμβάνει το μεγαλύτερο βάρος σε επίπεδο δημιουργίας και εκτέλεσης, έχοντας τις αντίπαλες άμυνες προσαρμοσμένες επάνω της.
Οι γηπεδούχοι ακούμπησαν στη 2-3 Low στο ξεκίνημα. ποντάροντας στη High-Low συνεργασία των Πρίντεζη (με Flash Cut στο πρώτο GIF) -Μιλουτίνοφ αλλά και στη περιφερειακή εκτέλεση την οποία παρήγαγε η βοήθεια της λιθουανικής άμυνας στα post ups του Σέρβου ψηλού (με ρητή εντολή να ενεργοποιηθεί το Double team πριν γυρίσει προς το καλάθι με τον Σάρας να σέβεται το Soft touch του σέντερ του ΟΣΦΠ και την ικανότητα του να τελειώσει ακόμα και μετά από επαφή).
Η τακτική της Ζάλγκιρις δίνει στους γηπεδούχους συνεχόμενα περιφερειακά σουτ από την αριστερή πλευρά και τις 45 μοίρες.
Σημείωση: Στο σημείο αυτό (Left wing, 45 μοίρες) του γηπέδου η αποτελεσματικότητα των ερυθρολεύκων είναι χαμηλή σε αντίθεση με το αντίστοιχο σημείο της άλλης πλευράς του παρκέ (Right wing, 45 μοίρες) όπου οι ερυθρόλευκοι σουτάρουν καλύτερα. Ο κόουτς Γιασικεβίτσιους έχει (και σε συνάρτηση φυσικά με τον αντίπαλο που βρίσκεται στις 45 μοίρες της εκάστοτε πλευράς) προσαρμόσει τα αμυντικά rotations έτσι ώστε να παράγει εκτέλεση από το επιθυμητό για αυτόν σημείο του παρκέ.
Δυστυχώς με τη παρούσα μορφή του, ο Ολυμπιακός είναι ανήμπορος να τιμωρήσει σε συνέχεια τέτοιες τακτικές μέχρι την αναθεώρηση τους από τον αντίπαλο πάγκο. Μη ξεχνάτε ότι χωρίς τον Σπανούλη μειώνεται σημαντικά η δραστηριότητα μέσα από παιχνίδι στην αδύνατη πλευρά ενώ στο ματς με τους Λιθουανούς οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν πρόβλημα στην εισαγωγική πάσα αδυνατώντας να βάλουν τη μπάλα στο low post απέναντι στη 4/4 κάλυψη της Ζάλγκιρις. Για μια επίθεση που βασίζεται τόσο στη low post δράση και στα early post ups στο transition, αυτό είναι ένα πρόβλημα ζωτικής σημασίας.
Και πάλι είμαι αναγκασμένος να αναφερθώ στο κομμάτι της ενέργειας το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο τη Παρασκευή το βράδυ στο Φάληρο. Οι φιλοξενούμενοι είναι σαφώς η πιο φρέσκια ομάδα. Αυτή με τη καλύτερη stamina, τα καλύτερα τρεξίματα στο παρκέ. Δεν διστάζουν να ενεργοποιήσουν press άμυνες στα 4/4 (2-2-1) και να σπρώξουν τη μπάλα γρήγορα μπροστά σε κάθε ευκαιρία. Συνολικά οι Λιθουανοί έτρεχαν καλύτερα το γήπεδο “μαζί” σαν σύνολο. Και ο τρόπος που το έκαναν τους έβγαλε ουκ ολίγες φορές με παίχτη παραπάνω στο transition.
To Ram του Σάρας
Η Ζάλγκιρις δεν έπιασε ιδιαίτερα υψηλά standards αποτελεσματικότητας στην επίθεση της όμως όταν χρειάστηκε κατέθεσε τη συνοχή και τις εργατοώρες της σχετικά με τον τρόπο που δουλεύει στο μισό γήπεδο, κάτι που εντέλει έκανε και τη διαφορά σε ένα κλειστό ματς. Οι Λιθουανοί έφταναν σαφώς πιο εύκολα και με πολύ περισσότερους τρόπους στο καλάθι ενώ η παρουσία αρκετών παιχτών με ικανότητα στη πάσα στη πεντάδα τους καταφέρνει να ξεκλειδώσει από ένα απλό play, πόρτες που οδηγούν σε πλήθος επιλογών. Παρότι και το δικό τους backcourt δεν βρίθει βάθους επιλογών κατάφεραν να ελέγξουν το παιχνίδι και να επιβάλλουν τα θέλω τους. Οι φιλοξενούμενοι “έτρεξαν” ένα Ram Screen με τον Μίλακνις στον άξονα με το οποίο ανέβαζαν τον κυρίως σκρίνερ ψηλά (Screen the screener) με τον Λιθουανό να ακολουθεί βγαίνοντας στις 45 μοίρες. Σε αυτή τη κατάσταση βασίστηκαν πολύ στο δεύτερο ημίχρονο σημειώνοντας μάλιστα σημαντική επιτυχία.
Μια βασική διαφορά ανάμεσα στη λειτουργία των επιθέσεων των δύο ομάδων είναι η ικανότητα των Λιθουανών να χτυπήσουν στα close outs, εκεί που όπως έχουμε πει παίζεται το σύγχρονο μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός δυστυχώς είναι πολύ αδύναμος σε αυτό το κομμάτι χωρίς τα δύο γκαρντ του. Αυτό συνιστά μεγαλύτερο μειονέκτημα από την αδυναμία στη περιφερειακή εκτέλεση και παράλληλα έναν πολύ βασικό λόγο ύπαρξης της. Οι άμυνες δεν υπολογίζουν το finishing του Γκος και προσαρμόζονται, οι πλάγιοι δεν έχουν παιχνίδι με τη μπάλα στο παρκέ και είναι streaky shooters. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει λοιπόν ο περιφερειακός που θα βάλει πραγματικά πίεση σε καλές άμυνες. Ο Weber που έκανε πραγματικά σπουδαία εμφάνιση τη Παρασκευή δεν είναι τέτοιος.
Ο Αμερικανός έκανε ότι μπορούσε καταθέτοντας όλες του τις δυνάμεις στο παρκέ. Είχε πολύ ενέργεια και τράβηξε με αυτή τους συμπαίχτες του όντας μιας από τις βασικές αιτίες για τις ευκαιρίες και το σκορ που βρήκαν οι γηπεδούχοι στο transition. Μαζί με τον Μιλουτίνοφ αποτέλεσαν τους πυλώνες των ερυθρολεύκων στο επιθετικό κομμάτι και τον λόγο για τον οποίον οι ερυθρόλευκοι διεκδίκησαν τη νίκη μέχρι τέλους. Ο Weber τελείωσε το ματς με 26 πόντους, 10/16 σουτ, 4 ριμπάουντ και αρκετό hustling, χωρίς όμως να μπορέσει να κάνει τη διαφορά τελικά για τον Ολυμπιακό.
Συνοψίζοντας… Ο Ολυμπιακός παίρνει αυτό που αξίζει στο finish της κανονικής περιόδου. Εδώ και καιρό το παιχνίδι του είναι σαφώς πίσω σε όρους ποιότητας σε σχέση με το αντίστοιχο των ομάδων της ίδιας ταχύτητας (διεκδικητές μιας θέσης στα playoffs). Με τον αρχηγό Βασίλη Σπανούλη να μπαίνει στο χειρουργείο (να ευχηθούμε καλή επάνοδο στον Έλληνα σούπερ σταρ) και τον Στρέλνιεκς ακόμα εκτός, ρεαλιστικά δεν μπορούν πολλά πράγματα να αλλάξουν. Το παράθυρο της συμμετοχής στα playoffs για την ομάδα η οποία πριν λίγο καιρό χτυπούσε τη πόρτα της τετράδας είναι ακόμα ανοιχτό. Όμως οι ερυθρόλευκοι δεν ορίζουν τη τύχη τους. Ξέρουν ότι το παιχνίδι τους αυτή τη στιγμή δεν είναι τόσο καλό για να τους βάλει στα μεγάλα ματς της φάσης που ακολουθεί. Οι τέσσερις (πέραν των “αιωνίων”) βασικοί διεκδικητές του εισιτηρίου δίνουν εκτός έδρας ματς με τις ομάδες της πρώτης τετράδας. Δεν θα αποτελέσει έκπληξη το να δούμε κάποιο ή κάποια διπλά στις αναμετρήσεις αυτές. Ειδικά από σύνολα με τον αγωνιστικό ρυθμό των Μακάμπι και Ζάλγκιρις. Όλα λοιπόν είναι ανοιχτά. Τη Παρασκευή το βράδυ θα έχουμε στα χέρια μας τα τέσσερα ζευγάρια των φετινών playoffs της Ευρωλίγκας, ευελπιστώντας στη παρουσία των ελληνικών ομάδων σε αυτά. Είναι τότε που θα ξεκινήσει η πιο καυτή περίοδος της χρονιάς για τη διοργάνωση και φυσικά για τη σελίδα μας…
Υ.Γ: Είμαι μεγάλος φαν του Tom Izzo όπως γνωρίζετε. Κλασσική δική του ομάδα η φετινή, με τον hard nosed χαρακτήρα και το χάρισμα της “θυσίας” να τη συνοδεύουν σε κάθε της έκφανση. Σπουδαία νίκη, μεγάλη επιτυχία για τους Spartans αλλά και για τον κόουτς ο οποίος έχει πολύ κακή παράδοση απέναντι στο Coach-K. Όντως ο Krzyzewski δεν πήγε βαθιά σε επίπεδο ποιότητας της δουλειάς του φέτος. Ίσως επαναπαύτηκε στο ταλέντο του συνόλου του, πιστεύοντας ότι με αυτό θα φτάσει μέχρι το F4, εκεί όπου ο ίδιος γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα όλα τα shortcuts για να κατακτήσει τον τίτλο. To Duke είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον κάθε Zion. Mιλάμε για “Basketball Royalty” εδώ… Και το φετινό χαστούκι ίσως ήταν ότι καλύτερο ώστε να αναθεωρήσει την οπτική των τελευταίων ετών επιστρέφοντας στη κατεύθυνση που πραγματικά συνάδει με τα ιδεώδη του προγράμματος.
Υ.Γ1: O Martynas Echodas της Rytas κατέκτησε τον τίτλο του Rising Star για το φετινό Eurocup. Ο 22χρονος Λιθουανός βρισκόταν στη περυσινή καλοκαιρινή λίστα της σελίδας μας και έχει κάνει σημαντική πρόοδο στο παιχνίδι του. Μη ρωτήσετε ποιος πήρε τον τίτλο του κόουτς της σεζόν. Είναι περιττό…
Υ.Γ2: Μεγάλο ματς σήμερα για την ΑΕΚ, πολύ σημαντική η απουσία του Ματσιούλις (ειδικά από τη συγκεκριμένη αναμέτρηση). Είναι ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο για τον “Δικέφαλο” μέχρι το τέλος της διαδρομής. Το κίνητρο είναι πολύ μεγάλο. Η ΑΕΚ έχει μεγαλύτερη ποιότητα ως σύνολο όμως αυτά τα παιχνίδια είναι πάνω από όλα υπόθεση πνευματικής δύναμης…
Υ.Γ3: H θρυλική Fortitudo επιστρέφει στη πρώτη κατηγορία μετά από δέκα χρόνια. Ήταν ένα δύσκολο, μακρινό ταξίδι. Δεν θέλω να διανοηθώ ότι θα μπει στη διαδικασία να το ξανακάνει. Από τώρα, η ιταλική λίγκα της νέας σεζόν έχει αποκτήσει άλλο χρώμα…
