Στα χρόνια της θύελλας

Η σύμπραξη του Ρικ Πιτίνο με τον Νικ Καλάθη έχει φέρει την “επανάσταση” στο αγωνιστικό πρόσωπο του Παναθηναϊκού και πλέον κανένας δεν θέλει να βρει απέναντι του την “ομάδα της ρομποτικής”. Την ίδια στιγμή, ο Ολυμπιακός μοιάζει με πυγμάχο ο οποίος δέχεται απανωτά χτυπήματα κλεισμένος στη γωνία του χωρίς δυνάμεις, περιμένοντας το λυτρωτικό καμπανάκι της λήξης που ίσως, του χαρίσει τη νίκη στα σημεία. Το Hoopfellas αναλύει...

Cover photo: ΒasketHead

 

 

Δυνατή εβδομάδα, πολλές συναισθηματικές διακυμάνσεις και βίοι αντίθετοι για τους δύο “αιωνίους”. Μήπως τελικά ζούμε “στα χρόνια της θύελλας”; Εκεί όπου η “επανάσταση” που φέρνει η σύμπραξη του Ρικ Πιτίνο με τον Νικ Καλάθη στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού τείνει να δώσει στους πράσινους το χρίσμα του μαύρου αλόγου λίγο πριν το τέλος  μιας κανονικής περιόδου η οποία έμοιαζε (μέχρι πρότινος) να εκτυλίσσεται σε εφιάλτη. Το γιατί μπορεί η ομάδα του Πιτίνο να κατακτήσει αυτόν τον χαρακτηρισμό, έγινε γνωστό σε ολόκληρη την Ευρώπη πριν  λίγες ημέρες, όταν  συνέχισε απτόητη τη προέλαση της προς τα playoffs της EL μένοντας όρθια σε δύο οριακά ματς.

Σε δύσκολη θέση, από την άλλη πλευρά, βρίσκεται ο Ολυμπιακός ο οποίος δείχνει εγκλωβισμένος στον κυκεώνα των προβλημάτων του και καλείται πλέον να παίξει τους κόπους μιας ολόκληρης σεζόν στο παιχνίδι με τη Ζάλγκιρις στο Φάληρο. Η εικόνα των ερυθρολεύκων στο ματς με τη Μπάγερν δεν ήταν ακριβώς πειστική, συμπέρασμα που έλαβε τεκμηρίωση δύο ημέρες μετά στο Λας Πάλμας. Με βάση το μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός τον τελευταίο καιρό, δεν αξίζει να βρίσκεται στα playoffs. Έχει μια, τελευταία ευκαιρία να αντιστρέψει την εντύπωση αυτή τη Παρασκευή το βράδυ.

Πάμε να περιπλανηθούμε στις εικόνες που κρατήσαμε από την εβδομάδα αυτή και να αξιολογήσουμε πρόσωπα και καταστάσεις…

 

Το “φάντασμα” του μισού γηπέδου

 

Το «τριφύλλι» έκανε ένα ισοπεδωτικό πρώτο ημίχρονο περνώντας πάνω από τη Μπασκόνια η οποία έμοιαζε ανήμπορη να προβάλει αντίσταση στην ορμή των γηπεδούχων. Ένα εικοσάλεπτο που θύμισε αρκετά το αντίστοιχο του πρώτου ματς των περυσινών playoffs απέναντι στη Ρεάλ. Όμως τότε, το παιχνίδι εκείνο αφορούσε το ξεκίνημα μιας σειράς στην οποία θα ακολουθούσε άλλο ένα, 48 ώρες μετά, κατάσταση που διαφοροποιεί τους στόχους και την οπτική του αντίπαλου πάγκου που με οποιονδήποτε τρόπο (και κυρίως μέσα από μια διαγραφόμενη μεγάλη ήττα) θα προσπαθούσε να προετοιμάσει τη δεύτερη μάχη. Αντίθετα στην αναμέτρηση με τους Βάσκους οι φιλοξενούμενοι, σε αυτό το σημείο της σεζόν, όφειλαν να προσπαθήσουν μέχρι τέλους να αντιστρέψουν την κατάσταση, ροκανίζοντας τη διαφορά και αλλάζοντας τους συσχετισμούς ώστε να πάρουν το μομέντουμ στα χέρια τους με στόχο να βάλουν πίεση στο φαβορί.

Ο Περάσοβιτς εδώ (και σε αντίθεση με τη κατηφόρα των πρώτων 20’) ακούμπησε το άριστα καταφέρνοντας να κόψει το γήπεδο στη μέση και παράλληλα να αναδείξει το πρόβλημα των πρασίνων στο execution εντός του συγκεκριμένου πλαισίου. Ο Κροάτης τεχνικός επιλέγει  “Step Back & Go Under” τακτική απέναντι στη Spread PnR επίθεση του Παναθηναϊκού με τον Diop στο παρκέ η οποία άλλαξε σε “Show & Go Under” όταν στο «5» βρέθηκε ο Πουαριέ (έχει καλύτερο footwork και πιο αποτελεσματικά recovers). Έδωσε ταυτότητα εκτελεστή στον Καλάθη (απέναντι στο μήκος του Diop) θέλοντας να τον ωθήσει στο να παράγει συνεχόμενες εκτελέσεις, κάτι που δεν είναι ακριβώς οικείο για τον διεθνή PG.

Κλειδί σε αυτή τη τακτική των Βάσκων (πέραν της πολύ βελτιωμένης transition άμυνας τους στην επανάληψη) ήταν η σταθερά της “Front the post” προσέγγισης με την οποία γάρνιραν τη παραπάνω αμυντική στρατηγική τους στα ball screens του Παναθηναϊκού. Ξαφνικά οι πράσινοι δεν είχαν σημείο αναφοράς στο κέντρο του ζωγραφιστού, δεν είχαν παραγωγή καταστάσεων από baseline cuts και κυρίως αναγκάστηκαν να σκεφτούν περισσότερο πηγαίνοντας σε long plays. Η αλλαγή στους χρόνους εκτέλεσης (την οποία πέτυχε σε μεγάλο βαθμό και η Φενέρ) των πρασίνων «κλείδωσε» το μυαλό τους (15 λάθη, 28.6% στο τρίποντο, 50% στις προσωπικές) και χρειάστηκε η παρουσία του Κιλπάτρικ για να έχει η βραδιά αίσιο τέλος. Αυτή όμως η «άσχημη νίκη» νομίζω συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε η ομάδα να παρουσιαστεί προσγειωμένη και απόλυτα συγκεντρωμένη στο κομβικό ματς με την Αρμάνι στο Desio.

 

 

Deny the Screen, η «προσαρμογή» του Πιτίνο

 

Έχουμε επαναλάβει πολλάκις στο παρελθόν τη σημασία του «διαβάσματος», των αντανακλαστικών και της «προσαρμογής» στο σύγχρονο μπάσκετ, στοιχεία τα οποία αποτελούν συνώνυμο των πραγματικά σπουδαίων προπονητών. Hats Off κόουτς…

Ο Ρικ Πιτίνο είχε διαφοροποιήσει το rotation της frontcourt τον τελευταίο καιρό τοποθετώντας τον Γκιστ σε θέση «4», εμπιστευόμενος περισσότερο τα σχήματα με έναν seven footer στο παρκέ (κατάσταση η οποία, όπως είχαμε σημειώσει το καλοκαίρι, θα επιδρούσε θετικά στο παιχνίδι του Τόμας που ως light-4 μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα δίπλα στην ασφάλεια ενός μεγάλου κορμιού). Στη Λομβαρδία, η επιθετική τακτική των γηπεδούχων στο ξεκίνημα πήρε τη μορφή «σφυριού αντανακλαστικών» για τον Αμερικανό κόουτς. Οι γηπεδούχοι στόχευσαν την επίθεση επάνω στον Παπαγιάννη είτε μέσα από PnR είτε με cuts στη πλευρά του. Χρησιμοποίησαν τη Horns ως εισαγωγικό εργαλείο για να τρέξουν Elbow Get δράσεις (Μίτσοβ ή Νάναλι στο high post της διάταξης, προσθήκη ενός hand off για να τρέξει το ball screen αντί της παραδοσιακής πρώτης πάσας στον wing ) και Spain PnR με τον Πιανιτζιάνι να ακουμπάει στο πλαίσιο των χώρων εντός του ζωγραφιστού που προσφέρει η 5-out. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι οι δύο seven footers των φιλοξενουμένων «έγραψαν» το χαμηλότερο plus/minus για την ελληνική ομάδα στην αναμέτρηση.

Βλέποντας τη δραστηριότητα των περιφερειακών της Αρμάνι, ο Πιτίνο αποφασίζει να παρέμβει. Τοποθετεί τον Γκιστ στο «5» χαμηλώνοντας το σχήμα του και ενεργοποιεί τακτική “Deny the Screen” με την οποία ουσιαστικά απαγόρευε στους γκαρντ του Πιανιτζιάνι να τρέξουν συνεργασίες μέσα από ball screens. Ο Παναθηναϊκός παίζει σε πολλές περιπτώσεις ICE στους ball handlers των γηπεδούχων με “έκτο αμυντικό” στη προσπάθεια του αυτή τη τελική γραμμή. Aυτός είναι και ένας από τους λόγους που είδαμε τον Πιανιτζιάνι να επενδύει σε σχήμα με τον Μπρούκς στο «5» και τον Κουζμίνσκας στο «4» (ως γνωστόν ένας ψηλός που μπορεί να σουτάρει είναι η απάντηση στο ICE).

Οι γκαρντ του Πιτίνο δουλεύουν εξαιρετικά εδώ (πολύτιμη η υποστήριξη του Γκιστ). Ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν μπόρεσαν να κλειδώσουν τον αντίπαλο περιφερειακό στη πλευρά κολλούν τη πλάτη τους στον screener κρατώντας τον μακριά από τη συνεργασία. Με αυτόν τον τρόπο η ελληνική άμυνα αύξησε τον αριθμό των εκτελέσεων επάνω στους καλύτερους individual αμυντικούς της (Καλάθης, Κιλπάτρικ, Παπαπέτρου), απαγόρευσε τη συνεργασία και την ανάμειξη των ψηλών του Πιανιτζιάνι στη παραγωγική διαδικασία της Αρμάνι, μείωσε τον αριθμό των pull up εκτελέσεων αμέσως μετά το σκριν (Τζέιμς, Μίτσοβ) και παρήγαγε περισσότερη ντρίμπλα στην επίθεση των Ιταλών αποτρέποντας τους ουσιαστικά από το να βρουν την επιθυμητή ροή. Aπλά Hand offs με τον Καλάθη τριγύρω, έμοιαζαν με περιπέτεια για την Αρμάνι (ο Νικ δίνει άλλη διάσταση στον όρο ball hawk) ενώ η ετοιμότητα του Κιλπάτρικ  στα μετόπισθεν θύμισε … Ντούμαρς (βλασφημώ το ξέρω).

Με εμπιστοσύνη στην ατομική άμυνα οι πράσινοι δεν δίνουν “deep helps” στα drives του Τζέιμς θέλοντας να απενεργοποιήσουν τη περιφερειακή εκτέλεση των Νάναλι-Μίτσοβ ενώ στα όσα PnR βρήκε η Αρμάνι, η επίδραση του λεγόμενου tagger (είναι ο «πιο κοντινός περιφερειακός αμυντικός» μακριά από τη 2on2 αυτή κατάσταση) ήταν σημαντική με τους Καλάθη και Παπαπέτρου να ελέγχουν πλήρως τη δραστηριότητα στη πλάτη της αμυντικής δυάδας του PnR.

 

Στοχευμένα στατικός

Η δεύτερη τακτική διαφοροποίηση που επέλεξε ο κόουτς Πιτίνο αναφορικά με το πλάνο του για το συγκεκριμένο ματς εντοπίζεται στο επιθετικό κομμάτι και σχετίζεται με τον τρόπο ανάπτυξης που επέλεξε η ελληνική ομάδα σε ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού. Ενώ λοιπόν ο Παναθηναϊκός στη Λομβαρδία μένει πιστός στις αρχές αυτού που έχουμε βαπτίσει ως TSOL, επιδιώκοντας τη γρήγορη εκτέλεση με σημείο αναφοράς τη δραστηριότητα του Τόμας ή του Παπαπέτρου στο low post εντός του 1 in- 4 out formation, στο μισό γήπεδο παρουσιάζεται στοχευμένα στατικός απομονώνοντας στο επιθετικό του κάδρο την αδυναμία της Αρμάνι σε επίπεδο αμυντικών συνεργασιών μέσω του 2-man game του.

Νομίζω ότι εδώ, η επιλογή του Πιανιτζιάνι (η οποία προκαλεί τουλάχιστον σκεπτικισμό) να δώσει στον Καλάθη τον άξονα και να αμυνθεί αυστηρά με δύο εναντίον δύο προσέγγιση στα ball screens των πρασίνων, έδειξε τον δρόμο. Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος τι φοβήθηκε ο Ιταλός κόουτς περισσότερο διαλέγοντας αυτόν τον δρόμο. Τους σουτέρ της ελληνικής ομάδας (…) ή την εγγενή αδυναμία του συνόλου του στο να ξεδιπλώσει αμυντικά rotations.  Η «δύο εναντίον δύο» άμυνα των γηπεδούχων -χωρίς τον παράγοντας Γκουντάιτις στην εξίσωση- είναι απογοητευτική και ο Καλάθης απλά παίρνει, βασανιστικά για αυτήν, κάθε ίχνος ζωής από το σώμα της. Τα teardrops πέφτουν «βροχή», η συνοχή που έχει αναπτυχθεί σε ανάλογες καταστάσεις μετά από τόσα χρόνια με τον Γκιστ βγαίνει στο πάλκο και η παραγωγή καλών περιφερειακών σουτ απέναντι σε μια άμυνα που μετά από ένα σημείο κλείνει ενστικτωδώς στο ζωγραφιστό, κάνει την εμφάνιση της. Μέσα από την απομόνωση στο low post ο Παναθηναϊκός φθείρει αγωνιστικά και ψυχολογικά τον Μάικ Τζέιμς χτυπώντας συνεχώς σε αυτή του την αδυναμία. Οι Λάνγκφορντ (πολύ καλό ματς) και Τόμας κάνουν πολύ καλή δουλειά βάζοντας σημαντικούς πόντους-σήμα κατατεθέν των ικανών scorers σε προσωπικές φάσεις ενώ το motor του Γκιστ γκρεμίζει το ηθικό του αντιπάλου.

 

Εκτός των άλλων, φάνηκε ότι η Αρμάνι έδινε πολύ εύκολα την αλλαγή σε πολλές περιπτώσεις (π.χ με τον Όμιτς στο παρκέ αρκούσε μια επιθετική ντρίμπλα του Καλάθη για να τον πάρει μαζί του γεννώντας το mismatch υπέρ του Γκιστ) που δεν έπρεπε, δείγμα της αδυναμίας της να εκτελέσει αμυντικές συνεργασίες. Φυσικά, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλα τα τελευταία ματς των πρασίνων αλλά και για να «φρεσκάρει τον αέρα» σε επίπεδο ανάπτυξης, ο Ρικ Πιτίνο παρουσίασε το γνωστό του motion entry (προθάλαμος για την PnR δράση) αλλά και τη stagger action στην 1-3-1, καταστάσεις συγγενείς με ανάλογες που έτρεχε στο Louisville.

Σας θυμίζουν κάτι..;

 

 

 

Newstats: Στατιστική σύγκριση της ομάδας του Πασκουάλ με αυτή του Πιτίνο

 

Το Newstats.eu βρίσκεται στον ευρύτερο κύκλο των συνεργατών του Hoopfellas και μας έκανε τη τιμή να φτιάξει, αποκλειστικά για τη σελίδα μας, μερικά πολύ ενδιαφέροντα διαγράμματα τα οποία απεικονίζουν μέσα από τα εξειδικευμένα στατιστικά τη διαφοροποίηση στο παιχνίδι των πρασίνων μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Ρικ Πιτίνο. Μπορείτε να δείτε ξεκάθαρα, εκτός των άλλων, την επίδραση της TSOL στη φύση των εκτελέσεων  του “τριφυλλιού” και τη μεθοδική στόχευση για “τελείωμα” στη καρδιά της ρακέτας. Ο Παναθηναϊκός επί Πιτίνο και με πλήρη γνώση των αδυναμιών του σε συγκεκριμένους τομείς της επίθεσης, είναι πολύ πειθαρχημένος στο να επιλέγει και να επιμένει στο είδος της εκτέλεσης που έχει ήδη αυτός αποφασίσει σε κάθε κατοχή χωρίς να πέφτει στη παγίδα της “κατεύθυνσης”, δηλαδή να παίρνει απαραίτητα τα σουτ που του δίνει η αντίπαλη άμυνα.

Eδώ και με ακριβή νούμερα: https://cloud.highcharts.com/show/MXz4Hmi_8 

 

 

 

 

 

Domination…

 

Το domination του Νικ Καλάθη στο πιο οριακό ματς της σεζόν αποτέλεσε μια «κραυγή» που ακούστηκε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γηραιάς Ηπείρου. Τα νούμερα που έγραψε ο 30χρονος PG είναι πρωτόγνωρα για το ευρωπαϊκό μπάσκετ όπως και η εικόνα ενός παίχτη να κυριαρχεί τόσο εντυπωσιακά και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ίσως η μετωπική του με τον φίλο του Μάικ Τζέιμς να του έδωσε έξτρα κίνητρο. Δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις των συμπαιχτών του μετά το ματς αλλά και το γεγονός ότι ο Έλληνας άσσος φρόντισε να κερδίσει κατά κράτος τη προσωπική μάχη με τον σπουδαίο Αμερικανό της Αρμάνι, κάνοντας έναν τόσο προικισμένο (και ευρισκόμενο σε εξαιρετική σεζόν) γκαρντ να μοιάζει «φτωχός» μπροστά του. Ο ηγέτης των πρασίνων «γράφει» 25.5 πόντους με 21/34 δίποντα και 12.5 τελικές για 2.5 λάθη στα δύο αυτά head to head έναντι 14.0 πόντων (8/26 σουτ) 6.0 ασσίστ και 5.5 λαθών του Τζέιμς (1-1 νίκες). Το μπάσκετ όμως δεν είναι ατομικό άθλημα. Και εδώ εντοπίζεται το πόσο unique περίπτωση είναι ο Καλάθης. Καμία άλλη ομάδα στη διοργάνωση δεν εξαρτάται τόσο πολύ σε επίπεδο ομαδικού performance από τη παρουσία ενός και μόνο παίχτη. Χωρίς αυτόν οι συμπαίχτες του δεν μοιάζουν το ίδιο καλοί, η TSOL απλά δεν δουλεύει και συνολικά το αγωνιστικό επίπεδο του Παναθηναϊκού πέφτει κατακόρυφα.

 

Ο Πιτίνο έχει αποφανθεί εξ αρχής σχετικά με τα εργαλεία που λείπουν από αυτήν την ομάδα ώστε να μπορέσει να πλαισιώσει σωστά τον ηγέτη της. Η συνεργασία του Νικ όμως με αυτόν τον “σοφό” του αθλήματος  γέννησε αυτό που βιώνει ο οργανισμός του Παναθηναϊκού τον τελευταίο καιρό. Το μπάσκετ που πρεσβεύει ο κόουτς διαχρονικά (αμυντικό δόγμα, transition επίθεση) και η αλλαγή στη ταχύτητα του παιχνιδιού «γέννησαν» το ιδανικό αγωνιστικό περιβάλλον για τον «ρομποτικό» Καλάθη. Η εικόνα του να καλπάζει δίπλα στον γονατιστό, σκεπτόμενο Πιτίνο στην άκρη του πάγκου την οποία δημιούργησε ο BasketHead ως cover για αυτό το άρθρο, είναι το βαρύ σασί της ομάδας και ο λόγος για τον οποίον αυτή φαίνεται ικανή να ταυτιστεί με το «μαύρο άλογο» της φετινής διοργάνωσης. Το μομέντουμ των πρασίνων είναι εντυπωσιακό και εφόσον το αξιοποιήσουν τη Πέμπτη το βράδυ απέναντι στη πρωταθλήτρια Ρεάλ, ένα πράγμα θα είναι σίγουρο. Κανείς δεν θα νιώσει άνετα ματσάροντας μαζί τους στα φετινά playoffs…

 

Μπορεί..;

 

Το χαμόγελο δεν έμεινε για πολύ στο πρόσωπο των ερυθρολεύκων καθώς μετά την εντός έδρας νίκη επί της Μπάγερν ήρθε η κατάρρευση στο Λας Πάλμας, με τον προβληματισμό να επιστρέφει στον οργανισμό στη δριμύτερη μορφή του. Εκτός των άλλων, ο κακός δαίμονας της Ζάλγκιρις ξύπνησε από το πουθενά, με τους ερυθρόλευκους να παίζουν τη ζωή τους σε μια μάχη σαράντα λεπτών απέναντι στους Λιθουανούς. Ο Ολυμπιακός, πιο ξεκάθαρα από ποτέ άλλοτε μέσα στη σεζόν, μοιάζει με πυγμάχο ο οποίος δέχεται απανωτά χτυπήματα κλεισμένος στη γωνία του χωρίς δυνάμεις, περιμένοντας το λυτρωτικό καμπανάκι της λήξης που ίσως του χαρίσει τη νίκη στα σημεία…

Οι ερυθρόλευκοι βιώνουν μια πολύ δύσκολη φάση. Είναι άτοπο να επαναλαμβάνουμε το πόσο κάποιοι εξωαγωνιστικοί παράγοντες κατάφεραν να γυρίσουν το τιμόνι μιας ομάδας που άφηνε πολλές υποσχέσεις σχετικά με τη βελτίωση της. Είναι επίσης άτοπο (στα όρια του υποκριτικού) να κρίνουμε τη παρουσία αυτού του συνόλου όμως, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν την επίδραση αυτών των παραγόντων.

 

Thoughts & Quotes

-Θα μπορούσαμε να εστιάσουμε σε πολλά σημεία στη προσπάθεια μας να ιεραρχήσουμε τα αγωνιστικά προβλήματα που ταλανίζουν την ομάδα του Μπλατ αυτή τη περίοδο όμως από ότι φαίνεται ένα σημαντικό μέρος αυτών πηγάζουν από τη κάτωθι  παρατήρηση. Ο Ολυμπιακός έχει ξεμείνει παντελώς από ενέργεια. Από τους παίχτες μέχρι και τον ίδιο τον  προπονητή. Η γλώσσα του σώματος αυτού του συνόλου λέει σκληρές αλήθειες. Στο μπάσκετ δεν έχει σημασία τόσο το τι κάνεις αλλά πως το κάνεις. Η εικόνα των ερυθρολεύκων σε επίπεδο σωματικής ετοιμότητας είναι ενδεικτική του αγωνιστικού τους προβλήματος. Ακόμα και παίχτες που διαχρονικά καταθέτουν υψηλό motor στο παρκέ όπως ο Παπανικολάου μοιάζουν να εκτελούν τα πάντα μια ταχύτητα κάτω. Ο μόνος που βρίσκεται σε καλό επίπεδο σε αυτό το κομμάτι είναι ο νεοαποκτηθείς Briante Weber.

Στα Κανάρια ο Ολυμπιακός «πέφτει» σε  ένα ματς συγκέντρωσης και ενέργειας. Ο όγκος των προσωπικών μονομαχιών που χάνει η ελληνική ομάδα είναι πρωτόγνωρος για τα δεδομένα της, ειδικά από τη στιγμή που αυτό συνέβη απέναντι σε ένα σύνολο το οποίο δεν φημίζεται για το φυσικό/αθλητικό του προφίλ. Ο Tillie παίζει 4/4 τον Πρίντεζη στο low post και ο Έλληνας φόργουορντ ασφυκτιά (και όμως)… Η Γκραν Κανάρια χτίζει σταδιακά τεράστια αυτοπεποίθηση στο να κυνηγήσει και να «τρέξει» 1 on 1 φάσεις απέναντι σε κάθε αμυνόμενο του Μπλατ (χτυπώντας το Switch ή το triple Switch). Παίχτες όπως ο Wiley (εξαιρετικός στη 5-out) και ο Strawberry δημιουργούν πλεονέκτημα με χαρακτηριστική ευκολία όντας υπέρτεροι σε επίπεδο stamina. Το να περιμένεις να αστοχήσει ένας σουτέρ όπως ο Έρικσον όταν ήδη έχει στήσει τα πόδια του σε ένα από τα καλά του σημεία ισοδυναμεί με προσευχή που απλά κάποιες, μετρημένες φορές μπορεί  να εισακουστεί (μπορεί και όχι). Limited άμυνα μακριά από τη μπάλα, καμία πραγματική προσπάθεια να αλλάξει η πορεία του Σουηδού sharpshooter κατά τη μετάβαση του στο σημείο εκτέλεσης.

Ακριβώς αυτή η έλλειψη ενέργειας είναι ένας από τους βασικούς λόγους (σαφέστατα όχι ο μόνος) για τους οποίους ο Ολυμπιακός μοιάζει τόσο αδύναμος στο επιθετικό κομμάτι. Το δύο εναντίον δύο παιχνίδι απενεργοποιήθηκε. Σε μια περίοδο όπου ο πιο αποτελεσματικός σουτέρ θέσης του Μπλατ είναι ο Weber (όχι πολύ καλό νέο) και οι μόνοι παίχτες του οι οποίοι μπορούν να παράγουν σκορ σε συνέχεια ευρισκόμενοι για μεγάλο διάστημα σε σύνδεση με το καλάθι είναι οι Μιλουτίνοφ και LeDay, οι ερυθρόλευκοι στερούνται δημιουργίας. Ουσιαστικά δεν έχουν τον γκαρντ που θα συναρμολογήσει το παιχνίδι τους στην επίθεση και θα βάλει πίεση στον αντίπαλο αμυντικό μηχανισμό όντας σε “attack mode”. H διαφορά στον τρόπο (ταχύτητα, αποτελεσματικότητα απόφασης) που διαβάζει τις άμυνες ο Σπανούλης σε σχέση με τους υπόλοιπους ball handlers είναι, δυστυχώς, πολύ μεγάλη. Στο Λας Πάλμας είδαμε μάλιστα την (ελλιπή σε αυτοματισμούς) άμυνα των γηπεδούχων να ενεργοποιεί συνεχώς trapping (στο PnR, στο low post) χωρίς φόβο, με σύμμαχο την αδυναμία της ελληνικής επίθεσης να παράγει μέσα από close outs και περιφερειακή εκτέλεση.

-Είναι κατανοητό νομίζω ότι η οριακή αναμέτρηση που έχει μπροστά του ο Ολυμπιακός με τη Ζάλγκιρις θα είναι μια διαφορετικού τύπου μάχη σε σχέση με αυτή που έδωσε πρόσφατα στο Φάληρο με τη Μπάγερν. Η Λιθουανική ομάδα είναι αρκετά δυνατή στο “ζωγραφιστό” και βρίσκεται σε ανοδική πορεία έχοντας ξεκινήσει πάλι να παράγει καλό μπάσκετ. Οι Βαυαροί αντίθετα ήταν σε πτώση και αποδείχθηκαν ιδανικός αντίπαλος για τους ερυθρόλευκους τόσο σε επίπεδο timing αλλά και σε αυτό του ματσαρίσματος. Οι παίχτες του Μπλατ επιβλήθηκαν πλήρως των φιλοξενουμένων σε φυσικό επίπεδο και τελείωσαν εύκολα το ματς με όπλο τη συντριπτική υπεροχή τους στη ρακέτα.

 

Ο τρόπος έσφιξε τον κλοιό γύρω από το “ζωγραφιστό” της Μπάγερν υποδειγματικά παρότι δεν είχε για μια ακόμα βραδιά την υποστήριξη του καλού περιφερειακού σουτ το οποίο αποσυμπιέζει τους ψηλούς του διευκολύνοντας τη δραστηριότητα τους χαμηλά.

Σημείωση: Στα τελευταία οχτώ παιχνίδια της Ευρωλίγκας οι ερυθρόλευκοι μετρούν σε 19.8 προσπάθειες τριών πόντων ποσοστό επιτυχίας της τάξεως του 28.4%. Ίσως δεν θέλετε να διαβάσετε το σχετικό νούμερο όπως διαμορφώνεται από τη στιγμή που αφαιρέσουμε τα 12/24 τρίποντα της βραδιάς της Ποντγκόριτσα…

Η τριάδα Μιλουτίνοφ-LeDay-Πρίντεζης κυριάρχησε πλήρως απέναντι στη πιο αδύναμη άμυνα της διοργάνωσης επάνω από το καλάθι, γράφοντας 23/33 δίποντα από τα 29/47 που είχε συνολικά η ομάδα. Το πρόβλημα βέβαια βρίσκεται στα γκαρντ και αποτελεί (μαζί με την έλλειψη ενέργειας, ο Ολυμπιακός δεν έχει πλέον τα ίδια τρεξίματα) μια από τις αιτίες για τις οποίες οι ερυθρόλευκοι δυσκολεύονται να παράγουν στο επιθετικό transition. Ο Μπλατ ψάχνει να βρει σημείο αναφοράς στο backcourt για να “κουμπώσει” στο facilitating των Weber και Williams-Goss αλλά η προσπάθεια του δεν έχει στεφθεί από επιτυχία μέχρι στιγμής. Δυστυχώς η απουσία leading guard ήρθε στη χειρότερη δυνατή περίοδο. Ο Ολυμπιακός έχει εκτός τον μοναδικό πραγματικά σπουδαίο σουτέρ του (Στρέλνιεκς) και τον μοναδικό περιφερειακό που μπορεί να παίξει πραγματικά προσωπική φάση (Σπανούλης) δημιουργώντας ρήγμα με τις άμυνες να δείχνουν ότι δεν φοβούνται το finishing των Goss (ειδικά) και Weber.

Είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός έχει χάσει την ισορροπία του περπατώντας πλέον στην άκρη του γκρεμού. Σε έναν τέτοιον οργανισμό με κουλτούρα νικητή, μια κατάσταση σαν και αυτή φέρνει έντονη κριτική και αυξάνει τη πίεση προς όλα τα πρόσωπα που απαρτίζουν την ομάδα. Ο Μπλατ γνωρίζει ότι μια από τις ιδιότητες του έξυπνου ανθρώπου είναι να υποφέρει στωικά τις αδυναμίες των γύρω του. Έχει ήδη αναλάβει στο μυαλό του το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, είμαι σίγουρος για αυτό. Μέσα σε όλη αυτή τη σκόνη που έχει σκεπάσει το παιχνίδι αυτού του συνόλου οφείλει να βρει τα ίχνη γυαλάδας και με αυτά να δώσει μια μάχη στην οποία και ο ίδιος θα χρειαστεί να πάει βαθιά πνευματικά ώστε να τη κερδίσει. Το σοκ ενός “φρικτού τέλους” σε μια σεζόν που ξεκίνησε με πολλά όνειρα για αυτόν και την ομάδα, έχει εγκατασταθεί στο ΣΕΦ. Μπορεί να αποτελέσει καταδικαστικό αντίπαλο ή τον μεγαλύτερο σύμμαχο για έναν Ολυμπιακό ο οποίος τη Παρασκευή το βράδυ ίσως χρειαστεί να περπατήσει αυτά τα τελευταία μέτρα του δρόμου με τη καρδιά του τώρα που, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να το κάνει με τα πόδια του…

 

 

 

Υ.Γ: 12 νίκες σε 14 αναμετρήσεις απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης για τον Σβέτισλαβ Πέσιτς. Να του δοθούν τα κλειδιά της πόλης παρακαλώ…

 

 

Υ.Γ1: “Πάντα θέλεις κάτι παραπάνω. Προσωπικά δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με τίποτα. Δε ξέρω εάν η τελειότητα είναι ρεαλιστική, το καταλαβαίνω αυτό.Αλλά αυτός είναι ο τρόπος για να βελτιωθούμε”…

Κουίν Σνάιντερ

 

 

Υ.Γ2: “Δεξιά με κάθε κόστος, φορτώνουμε τον άξονα”. Η αμυντική τακτική των Bucks απέναντι στον Χάρντεν. Και για να μη το ξεχάσω…

 

 

 

Υ.Γ3: "We end in tears. That's because we invested so much in each other"...

Απλά basketball...   #UCF  #JohnnyDawkins