Επιστροφή στην ελίτ

Η Μπαρτσελόνα κατακτά το Copa Del Rey μέσα στη Μαδρίτη. Καταφέρνει απανωτά χτυπήματα στη Ρεάλ σε παιχνίδια διαφορετικής φύσεως  και παράλληλα οδηγεί τη κούρσα της ACB. Η αμυντική της μέγγενη κονιορτοποιεί τις επιθέσεις στην Ευρωλίγκα και ο Σλέτισλαβ Πέσιτς χαμογελάει σαρδόνια μοιράζοντας High-fives με το κοινό. Η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει  στο Palau Blaugrana. Ήρθε μήπως η ώρα της επιστροφής στην ελίτ; Το Hoopfellas ρίχνει τους προβολείς του στη Βαρκελώνη…

 

 

Αλήθεια, έρχεται η ώρα της επιστροφής των Καταλανών στο “Gentlemen’s Club” του ευρωπαϊκού μπάσκετ; Kαι όμως, oι εμφανίσεις της Μπαρτσελόνα το τελευταίο δίμηνο (σε μια πολύ κρίσιμη καμπή της σεζόν) και ο χαρακτήρας που φαίνεται ότι αρχίζει να σφυρηλατεί αποτελούν τα πρώτα καλά σημάδια.

Ίσως οι περισσότεροι από εμάς θεωρούσαμε ότι ακτίνες φωτός θα περάσουν πάλι από τα βιτρό της Sagrada Familia και τα παράθυρα του Palau Blaugrana με την έλευση ενός καινούργιου προπονητή, το πνεύμα και οι ιδέες του οποίου θα έβγαζαν το μπασκετικό τμήμα της Μπαρτσελόνα από το τέλμα και θα το οδηγούσαν πάλι στο Bohemian Grove της EL, στους δερμάτινους καναπέδες του οποίου έχουν απλωθεί εδώ και μερικά χρόνια ομάδες όπως η Ρεάλ, η Φενέρ και η ΤΣΣΚΑ. Σήμερα, 6 του Μάρτη, έχοντας ήδη μπει εδώ και καιρό στο δεύτερο μισό της σεζόν, η πιθανότητα διάψευσης αυτής της εκτίμησης μοιάζει δυνατή. Ο Σλέτισλαβ Πέσιτς έχει καταφέρει να γυρίσει το τιμόνι της ομάδας αποδεικνύοντας ότι χρειάζεται πολλά παραπάνω από σπουδαία προπονητική ικανότητα για να επιβιώσει κανείς στον πάγκο ενός από τους δύσκολους (για τον προπονητή) οργανισμούς στην Ευρώπη. O 69χρονος τεχνικός έχει καταφέρει να απεικονίσει στο αγωνιστικό πρόσωπο της φετινής Μπαρτσελόνα ζητούμενα όπως η αμυντική συνοχή την οποία προσπάθησε να δημιουργήσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας και την ένταση που πρέσβευε ο Σίτο Αλόνσο, χωρίς να παρουσιάσει περισπούδαστους νεοτερισμούς αλλά ακολουθώντας τη δική του πεπατημένη που θα παρουσιάσουμε σε αυτήν την ανάρτηση.

 

 

Ο Πέσιτς είχε βέβαια ένα εγγενές πλεονέκτημα σε σχέση με τους προκατόχους του. Είχε περάσει στο παρελθόν από τη Βαρκελώνη και είχε νικήσει. Ήταν τότε (2003)  που σήκωσε το βάρος του φαβορί και ξόρκισε τη θρυλική “κατάρα” που στοίχειωνε τον σύλλογο στον ιερό χώρο του Palau San Jordi. Ο κόσμος τον σέβεται και τον εκτιμάει. Ακόμα και τώρα, στις άσχημες βραδιές η γκρίνια των οπαδών κατευθύνεται αυτόματα στο front office (και τον Ροντρίγκεθ) με τον γεννημένο στο Νόβι Σαντ κόουτς να απολαμβάνει ένα είδος “προστασίας” η οποία τρέφεται από το παρελθόν του στον σύλλογο. H Mπαρτσελόνα δεν έχει πείσει ακόμα ότι έχει κατακτήσει τα πνευματικά χαρίσματα που απαιτούνται για να επιστρέψει στην ελίτ. Όμως φαίνεται ότι περπατάει τη διαδρομή αυτή, για πρώτη φορά με σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο κατά τη γνώμη μου, ότι αυτό συμβαίνει στη πρώτη σεζόν (μετά τη θητεία του Τσάβι Πασκουάλ) όπου η διοίκηση αποφάσισε να ανανεώσει την εμπιστοσύνη της στον προπονητή που ήδη καθόταν στον καταλανικό πάγκο…

 

 

 

Η κατεύθυνση της εκτέλεσης συνιστά το κλειδί μιας σπουδαίας άμυνας

 

Η επανάληψη και οι εργατοώρες «μαζί» αποτελούν το τάλισμαν της επιτυχίας και παράλληλα τον πιο σίγουρο δρόμο για την αγωνιστική βελτίωση ενός συνόλου στο μπάσκετ. «Είναι βαρετό αλλά επίσης είναι ο τρόπος με τον οποίον χτίζονται οι ομάδες που νικούν» είχε πει κάποτε ο Μπραντ Στίβενς. Έτσι ακριβώς… Αξιολογώντας τη καμπύλη προόδου της άμυνας της Μπαρτσελόνα στη τελευταία θητεία του Σλέτισλαβ Πέσιτς ξεκινάμε και επιστρέφουμε στο ίδιο (τακτικά) σημείο.

 

Οι Καταλανοί επένδυσαν στο περυσινό κομμάτι της σεζόν όπου είχε δημιουργηθεί ήδη μια αμυντική βάση σε επίπεδο κατεύθυνσης και μαζί της τα πρώτα σημάδια αμυντικής συνοχής, στοχεύοντας στη βελτίωση αυτού του κομματιού στο παιχνίδι τους, τη τρέχουσα χρονιά. Η Μπαρτσελόνα ήταν και πέρυσι καλή αμυντική ομάδα όμως έπρεπε να διανύσει αυτή την απόσταση καλύπτοντας τα «χιλιόμετρα» που απαιτούνται για να γίνει σπουδαία. Η προσθήκη του Σίνγκλετον ήταν πολύ σημαντική. Ναι, το επιθετικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι Καταλανοί απέχει πολύ από αυτό που θα ονομαζόταν ιδεατό για τις δεξιότητες του (μια ματιά στα νούμερα του θα σας πείσει) όμως το impact του στη πίσω πλευρά του γηπέδου και κυρίως ο τρόπος με τον οποίον βελτιώνει την ομαδική άμυνα καλύπτοντας τα λάθη των συμπαιχτών του είναι ενδεικτικός της αξίας του. Με τον σπουδαίο Αμερικανό αμυντικό ριμπάουντερ,  η Μπαρτσελόνα μετατράπηκε από πολύ καλή σε κορυφαία rebounding team της διοργάνωσης και αυτό αν μη τι άλλο είναι ένα πρώτο «τρόπαιο» για τη δουλειά της στα μετόπισθεν. Παράλληλα, με αυτόν στο παρκέ ο Πέσιτς φέτος έχει την ευκαιρία να απλώσει όταν χρειαστεί την άμυνα του ενεργοποιώντας το γνωστό πλέον 2-1-2 press τοποθετώντας τον στη πρώτη γραμμή άμυνας.

 

Η άμυνα της Μπαρτσελόνα (No2 στη διοργάνωση σε όρους DRAT με 108.4) δίνει κατεύθυνση στην εκτέλεση της επίθεσης ίσως καλύτερα από κάθε άλλη στην Ευρωλίγκα. Ο τρόπος που προστατεύει το ζωγραφιστό της είναι απλά υποδειγματικός. Το δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης με την Αναντολού μετά τα Χριστούγεννα (σκορ 41-15) ήταν κατά τη γνώμη μου η πιο εντυπωσιακή αμυντική εικόνα που έχουμε δει φέτος από οποιοδήποτε σύνολο στην Ευρωλίγκα.

Οι Big Lineups του Πέσιτς της δίνουν το πλεονέκτημα του «μήκους» με τον Σέρβο κόουτς να έχει οικοδομήσει τη τακτική του επάνω σε αυτό το στοιχείο με τη παρουσία του Τόμιτς να αποτελεί «πυλώνα». Η ενεργητική άμυνα στη πίσω γραμμή με την άρνηση της εισαγωγικής πάσας στο low post (4/4 ή aggressive ¾, ανάλογα το εκάστοτε ματσάρισμα και τον βαθμό επικινδυνότητας, κομμάτι στο οποίο ο Σίνγκλετον είναι σπουδαίος) έχει αφαιρέσει αυτό το όπλο από πολλές επιθέσεις με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα το πρόσφατο παιχνίδι με τη Ρεάλ ή το ματς του Φαλήρου απέναντι στον Ολυμπιακό. Οι αντίπαλοι δυσκολεύονται να εισάγουν τη μπάλα στο χαμηλό ποστ και οι βοήθειες που έρχονται όταν κριθεί αναγκαίο (και εφόσον ακουμπήσει η μπάλα εκεί) από παίχτες όπως ο Κλαβέρ, ο Χάνγκα (παίζει συχνά ως «μπαλαντέρ» μένοντας στον γκαρντ της αδύνατης πλευράς για αυτόν ακριβώς τον λόγο, τη βοήθεια στο low post) και ο Σίνγκλετον λειτουργούν αποτρεπτικά, τη στιγμή που η Μπαρτσελόνα έχει τη πολυτέλεια να διατηρεί στη weak side χαμηλά, σχεδόν πάντα, έναν πολύ ικανό ριμπάουντερ.

Παρά τα ψηλά σχήμα οι χρόνοι των Καταλανών στα αμυντικά rotations είναι αρκετά χαμηλοί, δείγμα της συνοχής που έχουν αναπτύξει ως σύνολο και της γνώσης των, τόσο υποτιμημένων από το ευρύ κοινό, fundamentals στα μετόπισθεν. Εκτιμώ ότι η άμυνα τους στη help side (σε όλες τις εκφάνσεις της, οπουδήποτε και εάν βρίσκεται η μπάλα και δη όταν στο παρκέ βρίσκονται οι multi forward-lineups με τους Χάνγκα-Σίνγκλετον-Κλαβερ στις ενδιάμεσες θέσεις) είναι σήμερα η αποτελεσματικότερη της διοργάνωσης συμβάλλοντας σημαντικά στον τρόπο που η Μπαρτσελόνα παίρνει τη ζωή μέσα από κάθε dribble penetration τελευταία ενώ παράλληλα ελέγχει τις γραμμές πάσας που συνδέουν τη δυνατή με την αδύνατη πλευρά όταν στιγμιαία η επίθεση αποκτήσει (μετά από ball screen) πλεονέκτημα, μέχρι να συντελεστεί το recover και να επανέλθει η αμυντική ισορροπία.

Το σύνολο του Πέσιτς έχει δουλέψει πολύ στο να μπορεί να σπάει αποτελεσματικά screens, ειδικά στη περιφέρεια, μέρος της Step Back-Fight Through τακτικής που ακολουθεί ως επί το πλείστον στην PnR άμυνα με τους περιφερειακούς (Πάνγκος-Κούριτς-Χάνγκα-Ρίμπας-Μπλάζιτς) να παίρνουν αρκετά υψηλό βαθμό εδώ. Κάπως έτσι η Μπαρτσελόνα έχει τη δυνατότητα να κατευθύνει την εκτέλεση του αντιπάλου στα σημεία που θέλει αυτή. Σβήνοντας το πεδίο του low post από τα σημεία αναφοράς μάλιστα, καταφέρνει να οδηγήσει την επίθεση σε πολλά περιφερειακά σουτ (τα περισσότερα από αυτά μάλιστα εκτελούνται υπό καθεστώς πίεσης) αναγκάζοντας ακόμα και ομάδες που σουτάρουν πολύ συντηρητικά (σε όγκο εκτελέσεων) πίσω από τη γραμμή, να στραφούν εκεί για να βρουν λύση, κατάσταση που έχει λειτουργήσει ευεργετικά για τους Καταλανούς. Οι αντίπαλοι τους σουτάρουν κατά μ.ο 25.4 τρίποντα, τα περισσότερα που επιτρέπει οποιαδήποτε άμυνα στην Ευρωλίγκα. Στις πέντε τελευταίες αναμετρήσεις το ποσοστό επιτυχίας αυτών των σουτ απεικονίζεται στο ισχνό 29.1% σε 26.8 εκτελέσεις. Αρκετά εντυπωσιακό… Αξιολογώντας τη πρόοδο στην αμυντική εικόνα των Καταλανών και με γνώμονα την επίδοση τους το τελευταίο διάστημα, συμπεραίνουμε ότι οι ομάδες που βασίζονται στη κυκλοφορία της μπάλας και το περιφερειακό σουτ δεν θα έχουν εύκολη δουλειά απέναντι τους. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ρεάλ δυσκολεύτηκε στο συγκεκριμένο ματσάρισμα. Η Μπαρτσελόνα έχει σχεδιαστεί φέτος για να παίζει άμυνα και να ελέγχει τις κατοχές και το τέμπο. Όσο βαθύτερα πηγαίνει κανείς στον πάγκο της βλέπει παίχτες (Οριόλα, Ρίμπας) με αντίληψη στα μετόπισθεν οι οποίοι μπορούν να αλλάξουν τον ρυθμό μέσα από το αμυντικό κομμάτι.

 

Η Νέμεσις της επίθεσης

Αντίθετα με το αμυντικό οικοδόμημα που έχει κερδίσει εγκωμιαστικά σχόλια, η επίθεση της Μπαρτσελόνα  προβηματίζει. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,  ομάδες που βρήκαν δρόμους προς το καλάθι της σπάζοντας τον αμυντικό κλοιό και ματσάροντας την υπεροχή της στο ριμπάουντ την έβαλαν σε δύσκολη θέση. Είναι γεγονός ότι η επιθετική πλατφόρμα που έχει εγκαταστήσει ο Σλέτισλαβ Πέσιτς στη Βαρκελώνη αδυνατεί να πάρει το μάξιμουμ από το παρόν ρόστερ, τρέχοντας ένα πολύ συγκεκριμένο playbook το οποίο ουσιαστικά αφήνει «εκτός» υπαρκτές και αν μη τι άλλο σημαντικές  δεξιότητες παιχτών που κάλλιστα θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν.

Η Μπαρτσελόνα είναι αδύνατη shooting team και αυτό είναι μια πραγματικότητα η οποία δεν αφορά τις μονάδες του ρόστερ αλλά το πλαίσιο εντός του οποίου αναπτύσσεται η επίθεση της.  Διαθέτει δύο σπουδαίους PnR PGs (Ερτέλ-Πάνγκος), έναν elite shooter (Κούριτς), δύο από τους καλύτερους post ψηλούς της Ευρώπης (Τόμιτς-Σεραφέν) και δύο από τους πιο skilled passers που είδε η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια (Ερτέλ-Τόμιτς).

Δεν έχει όμως πραγματικό PnR ψηλό για να «δέσει» με τους γκαρντ της αναδεικνύοντας το βασικό τους πλεονέκτημα. Η επίθεση της είναι πολλές φορές στατική και όταν τα ποσοστά εκτέλεσης από το low post δεν είναι υψηλά δυσκολεύεται να μετακινήσει τις άμυνες, κατάσταση που αυτομάτως συνεπάγεται λιγότερες ευκαιρίες για close outs και καλό περιφερειακό σουτ.  Αυτή η κατάσταση γεννάει προβληματισμό δεδομένου ότι σε κάθε κατοχή, η Μπαρτσελόνα δεν απλώνει όλο της το οπλοστάσιο στο παρκέ, απομονώνοντας συνήθως συγκεκριμένα χαρακτηριστικά συγκεκριμένων παιχτών. Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά βάζει στον «πάγο» πληθώρα δεξιοτήτων, αρκετών ποιοτικών παιχτών.  Ο Πέσιτς γνωρίζει τη δυσκολία του να δομήσεις μια επίθεση που θα αναμειγνύει όλους τους παίχτες του στέλνοντας τον καθένα στα καλά του σημεία και παράλληλα διατηρώντας μια ισορροπία εντός και εκτός παρκέ για την ομάδα. Θέλησε λοιπόν να ιεραρχήσει τα προσόντα που διαθέτει στη φετινή δεξαμενή του ρόστερ και να δώσει προτεραιότητα στους «σπεσιαλίστες», απομονώνοντας ως βάση της επιθετικής ανάπτυξης της Μπαρτσελόνα τις πιο δυνατές δεξιότητες.

Ο Πέσιτς είναι old-school τύπος στον τρόπο που εργάζεται (και συνεργάζεται) και όταν θέλει να επιβάλλει τα θέλω του μπορεί να κάνει τον Μέγα Ιεροεξεταστή να μοιάζει με πλαδαρό φιλελεύθερο. Ο Σέρβος τεχνικός έχει δομήσει την επίθεση του επάνω στους δύο PGs οι οποίοι έχουν το “πράσινο” σε επίπεδο απόφασης, τον Τόμιτς και πλέον τον Σεραφέν, δηλαδή τους δύο σέντερ του. Είναι οι τέσσερις παίχτες άλλωστε με το μεγαλύτερο USG%. Έχει επιλέξει μια στατική σε ανάπτυξη επίθεση μισού γηπέδου οι οποία βασίζεται σε 2 on 2 συνεργασίες (συνήθως στη πλευρά) και λιγότερο σε Sideline Triangles. Ο Τόμιτς έχει τον ρόλο του secondary  playmaker άλλωστε.

Στα «τρίγωνα» αυτά μάλιστα τα οποία θεωρητικά δημιουργούν ένα λειτουργικό πλαίσιο για τον Σίνγκλετον, έχει δώσει ξεκάθαρη προτεραιότητα στην εκτέλεση μέσα από post ups ιεραρχώντας χαμηλότερα τη στόχευση δράσεων μέσα από flare screens για τον Αμερικανό F/C.  Παράλληλα η φύση της επίθεσης (στατικότητα στη weak side/έλλειψη multi cutting χαρακτήρα) και η στόχευση σε σετ καταστάσεις έχει επιδράσει στη παραγωγικότητα παιχτών όπως ο Χάνγκα (έχει ρόλο secondary ball handler σε πολλά σχήματα, λιγότερες transition ευκαιρίες και dribble drive δράσεις). O Πέσιτς έχει επενδύσει στο αμυντικό versatility της τριάδας Σίνγκλετον-Κλαβέρ-Χάνγκα δίνοντας τους πρωτίστως ρόλο defensive stopper μιας και ο τρόπος που  επιτίθεται η Μπαρτσελόνα παράγει για αυτούς πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις εκτέλεσης. Αυτό αποτελεί μεγάλο μέρος της επιτυχίας στα μετόπισθεν αλλά και κομμάτι του προβλήματος στη παραγωγική διαδικασία.

 

Η επιλογή του 5-out formation έγινε για να εξυπηρετήσει την ικανότητα των Ερτέλ-Πάνγκος να πάνε με τη μπάλα βαθιά στο ζωγραφιστό (ή να πασάρουν κάθετα) ενώ στο 1 in- 4 out  και σε 1-3-1 διάταξη η Μπαρτσελόνα σημαδεύει το low post είτε με τα «5» της είτε με τα mismatches που δημιουργεί η παρουσία του Κλαβέρ στο «3» (με τον Τόμιτς να αναλαμβάνει συνήθως την εισαγωγική από το ύψος του high post).

Οι Καταλανοί έχουν το προνόμιο να διαθέτουν δύο από τους καλύτερους πασέρ στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ (Ερτέλ, Τόμιτς)οι οποίοι μπορούν να μεταφέρουν τη μπάλα από τη μια πλευρά του μισού γηπέδου στην άλλη με μεγάλη αποτελεσματικότητα και αυτό έχει «σηκώσει» μια επίθεση χωρίς ιδιαίτερη κίνηση που δεν διεκδικεί δάφνες σε επίπεδο ανάπτυξης.

Οι άμυνες μάλιστα δεν μπορούν να αμυνθούν αποτελεσματικά στα ball screens αναμειγνύεται ο Τόμιτς καθώς η ικανότητα του να διαβάσει άμεσα μετά από short roll μπορεί να τις διαλύσει. Αυτό δίνει μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης με τη μπάλα στους Ερτέλ και Πάνγκος οι οποίοι διαθέτουν εξαιρετικό pull up jumper και τη δυνατότητα να πάνε μέχρι τέλους με τη μπάλα. Η Μπαρτσελόνα επιλέγει το low post ως killing zone στην επίθεση της για να μπορέσει εκτός των άλλων να ελέγξει τον ρυθμό. Σημειώστε ότι πρόκειται για μια ομάδα πολύ δυνατή στο επιθετικό ριμπάουντ (με αυτό υποστηρίζει τη σετ επίθεση, της δίνει μεγάλο πλεονέκτημα).

Το τελευταίο δίμηνο μάλιστα, η κατακόρυφη άνοδος του Κέβιν Σεραφέν έχει δώσει άλλον αέρα. Ο Γάλλος (9.0 πόντοι και 4.0 ριμπάουντ με 63.6% δίποντα και  81.6% προσωπικές σε μόλις 13.9’) είναι μάλλον ο πιο δυνατός παίχτης στη διοργάνωση. Είναι εντυπωσιακό  να βλέπεις κορμιά με τεράστια φυσική δύναμη όπως αυτά των Tarczewski και Dunston να αδυνατούν να τον σπρώξουν (θυμίζει σκηνή από ροντέο στο Τέξας, όταν το να μείνεις επάνω στον ταύρο είναι σχεδόν ακατόρθωτο) τη στιγμή που ο ίδιος ο Γάλλος διαθέτει εκτός των άλλων και τα «μαλακά χέρια» για να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα χώρου.

 

Η επίθεση της Μπαρτσελόνα είναι στα καλύτερα της βέβαια όταν δουλεύει για τον Kyle Kuric και το παιχνίδι μακριά από τη μπάλα. Ο Αμερικανός sniper είναι μια από τις αποτελεσματικότερες κινήσεις που έκανε ομάδα της Ευρωλίγκα στη φετινή off season με γνώμονα την επίδραση του στη συνολική εικόνα. Είναι «πεινασμένος» και φαίνεται κάθε στιγμή που πατάει στο πατάει στο παρκέ. Παίζει εξαιρετική άμυνα και έχει δώσει μεγάλο boost στην επίθεση του Πέσιτς σε οριακές καταστάσεις, όταν όλα δείχνουν ότι αυτή «κρεμάει». Η κίνηση του μακριά από τη μπάλα, η χρήση των screens, το διάβασμα της άμυνας, ο τρόπος που χειρίζεται τον εαυτό του σε όλη αυτή τη διαδικασία από το ξεμαρκάρισμα μέχρι το release στην εκτέλεση είναι σεμιναριακός.

 

 

Ο Κuric είναι Νο1 στην ACB σε όρους plus/minus διαθέτοντας το υψηλότερο rating από κάθε άλλον παίχτη της λίγκας. Οι Καταλανοί χρησιμοποιούν Horns ως εισαγωγική διάταξη για να μπουν έπειτα σε Floppy action όπου ο πρώην παίχτης του Louisville και του Ρικ Πιτίνο «θερίζει». Η off ball-επίθεση του Kuric είναι ίσως η μόνη έκφανση του playbook της Μπαρτσελόνα που παράγει περισσότερες ευκαιρίες για παίχτες εκτός του άξονα του PG με τον εκάστοτε C.

Όπως σας έχω πει, η απόφαση των Καταλανών να υπογράψουν το καλοκαίρι το δίδυμο Pangos-Kuric  έχει την ψήφο μου. Είναι δύο παιδιά που έχουν δώσει στην ομάδα έναν πολύ πιο ανταγωνιστικό χαρακτήρα και ένα aggressiveness που της έλειπε τα τελευταία χρόνια αλλάζοντας τον τρόπο που προσεγγίζουν οι άμυνες την επίθεση της προσθέτοντας παράλληλα ποιοτικό βάθος, απαραίτητο για τις ομάδες κορυφής. Όπως είπαμε και πιο πάνω στην αναφορά μας για τον Kuric, φέρνουν «πείνα».

Ο Πάνγκος έρχεται από μια σούπερ-σεζόν στο Κάουνας όπου έφτασε στο πρώτο του F4 ως ηγέτης της προσπάθειας της Ζάλγκιρις. Περιμένει εναγωνίως την επόμενη σελίδα του προσωπικού του βιβλίου, την εξέλιξη του, είναι δεδομένο. Ίσως τα πράγματα σε αυτήν την πρώτη του χρονιά στην ισπανική μητρόπολη δεν έχουν κυλήσει ακριβώς όπως τα περίμενε. Ήρθε σε ένα περιβάλλον το οποίο σε όρους επιθετικής κατεύθυνσης δεν αποτελεί ακριβώς ιδεατό fit για το skill set του. Υπάρχει ήδη ένας PG με παρόμοια χαρακτηριστικά και ανάλογο (πιθανόν περισσότερο ) ταλέντο, ψηλοί χωρίς ειδίκευση σε PnR καταστάσεις. Στις Diamond καταστάσεις για τον Μίλακνις πέρυσι (αντίστοιχες με αυτές που τρέχει η Μπαρτσελόνα για τον Κούριτς) η Ζάλγκιρις του έδινε συχνά κεντρικό ρόλο ως σουτέρ υποκαθιστώντας τον Λιθουανό wing, εκμεταλλευόμενη την pin down εκτέλεση που είχε αναπτύξει ο Καναδός. Στη Βαρκελώνη ο Πέσιτς δε το κάνει αυτό. Επίσης δεν τρέχει συχνά Step up-PnR δράσεις στις οποίες ο Πάνγκος είναι πολύ ικανός.

Είναι φανερό λοιπόν ότι παρότι η Μπαρτσελόνα, όπως και η Ζάλγκιρις πέρυσι, είναι ομάδες που επένδυσαν τον μεγαλύτερο όγκο προσπαθειών τους από τη νοητή ζώνη των τριών μέτρων και μέσα, η διαφορετικότητα στην ανάπτυξη και γενικότερα στην επιθετική τους προσέγγιση έχει αφαιρέσει από τον Πάνγκος μερικά όπλα που παρήγαγαν για αυτόν συγκεκριμένες επιθετικές καταστάσεις. Μη ξεχνάτε ότι ο πρώην PG του Gonzaga ήρθε στη Βαρκελώνη για να αποτελέσει τον επόμενο ηγέτη της ομάδας. Ενώ λοιπόν έχει μερικές βραδιές που δείχνει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του (στη Βιτόρια καθάρισε μόνος του στο τέλος ένα πολύ κλειστό ματς με συνεχόμενα καλάθια) δεν έχει αποχτήσει σταθερότητα και ακόμα σίγουρα δεν έχει τα κλειδιά της ομάδας όπως ο ίδιος ίσως θα ονειρευόταν. Ενώ στην ACB σουτάρει με 48.3% από το τρίποντο, στην Ευρωλίγκα πέφτει στο 26.0% παρότι το low mistake παιχνίδι του (3.2 τελικές για 1.5 λάθη) και η ικανότητα του να πάρει αποφάσεις υπό πίεση και να ευστοχήσει σε σημαντικά σουτ έχουν κερδίσει την εκτίμηση του προπονητή του.

Ο Ερτέλ

Ο ανταγωνισμός που έφερε ο Πάνγκος για την ηγεσία της ομάδας ξύπνησε τον Τόμας Ερτέλ ο οποίος κάνει την πιο ώριμη ίσως σεζόν της καριέρας του. Η επιλογή του Πέσιτς να στραφεί σε καθαρό σουτέρ με παιχνίδι μακριά από τη μπάλα στη θέση «2» το καλοκαίρι (Κούριτς) και κυρίως οι defensive lineups με έναν μόνο πραγματικό γκαρντ που συχνά χρησιμοποιεί η Μπαρτσελόνα έχουν βοηθήσει τον Γάλλο γκαρντ να «αναπνεύσει» καλύτερα. Ο Ερτέλ είναι ο καλύτερος παίχτης προσωπικής φάσης που διαθέτουν οι Καταλανοί.  Θυμάμαι ότι όταν πατούσε στη Βιτόρια σε ηλικία 22 ετών μιλούσαμε για NBA-caliber talent. Όντως, ο Ερτέλ είναι τέτοιο ταλέντο. Του έλειψε ο χαρακτήρας και η δυνατότητα να δημιουργήσει το κατάλληλο πνευματικό υπόβαθρο για να αποτελέσει ένα από τα ALPHA DOG στη σύγχρονη εποχή της διοργάνωσης. Και αυτός και ο Τόμιτς συνοδεύονται από τη φήμη του choker στα δύσκολα όμως η φετινή τους επιτυχία σε ανάλογες καταστάσεις φαίνεται να τους έχει τοποθετήσει σε άλλο συναισθηματικό «θάλαμο» τουλάχιστον το τελευταίο, διόλου αμελητέο, διάστημα. Όταν η επίθεση της Μπαρτσελόνα σκοντάφτει στο εμπόδιο της προβλεψιμότητας, ο Ερτέλ κατεβαίνει από τον ουρανό του Παλάου Μπλαουγκράνα ως ο ήρωας ο οποίος με όπλο τα άρτια τεχνικά χαρακτηριστικά του και την άγνοια κινδύνου θα ανάψει τη φλόγα της αντεπίθεσης.

Το 5-out πλαίσιο στην επίθεση της ομάδας έχει αναδείξει την ικανότητα του να δημιουργήσει ρήγμα και την υποτιμημένη μάλλον δεξιότητα του να τελειώσει περνώντας προς τα μέσα. Τα twists δουλεύει με τον Τόμιτς έχουν πολλαπλασιάσει τις ευκαιρίες εκτέλεσης μετά από ντρίμπλα ενώ το μήκος που προτάσσει ο Πέσιτς από τη θέση «3» και κάτω δίνουν το δικαίωμα στον Σέρβο κόουτς να χρησιμοποιεί ενίοτε και τον Πάνγκος δίπλα του (χωρίς οι αμυντικές αδυναμίες του συγκεκριμένου backcourt να είναι πλέον απαγορευτικές) πατώντας στη διττή  ικανότητα των δύο γκαρντ να παίξουν με τη μπάλα και μακριά από αυτήν. Ο Ερτέλ μετράει 11.3 πόντους και 5.0 τελικές για 2.2 λάθη σουτάροντας με 49.1% στο τρίποντο ενώ έκανε μερικά από τα καλύτερα του παιχνίδια απέναντι στους ελίτ γκαρντ αυτής της διοργάνωσης. Σίγουρα η ανάδειξη αυτού και του Τόμιτς ως των ακρογωνιαίων λίθων του επιθετικού οικοδομήματος της φετινής Μπαρτσελόνα δεν συνιστά την πιο σίγουρη βάση για ποντάρισμα στους Καταλανούς την ώρα της κρίσεως. Όμως τα προγνωστικά υπάρχουν για να ανατρέπονται.

 

Εν κατακλείδι… Μετά από τη ταλαιπωρία που βίωσε το καμάρι της Καταλονίας στη μετά-Πασκουάλ εποχή, φέτος φαίνεται το πρώτο φως στον ορίζοντα. Η Μπαρτσελόνα βρίσκεται σε καλή θέση αυτή τη στιγμή. Έχει κερδίσει 9 από τα 11 τελευταία ματς στη διοργάνωση. Ταξιδεύει δις στη Πόλη για συνεχόμενα παιχνίδια με πολύ υψηλό δείκτη δυσκολίας αλλά τελειώνει τη κανονική περίοδο με βατό πρόγραμμα που της δίνει ελπίδες για το τελικό πλασάρισμα στη τετράδα. Στη πραγματικότητα οι Καταλανοί βρίσκονται με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε πως θα τελειώσουν τη χρονιά. Κυρίως το πώς θα διαχειριστούν όλο αυτό που έχουν χτίσει μέχρι τώρα σε μια σειρά playoffs που θα κρίνει την επιστροφή τους ή όχι στο F4 της Ευρωλίγκας. Η αμυντική συνοχή και το ποιοτικό βάθος είναι «εκεί». Κανείς όμως δεν μπορεί να ποντάρει με σιγουριά επάνω τους αξιολογώντας την ιδιοσυγκρασία των ηγετών τους αλλά και τις επιθετικές αδυναμίες του συνόλου σε μια εποχή όπου η κορυφή απαιτεί ελίτ performance και στις δύο πλευρές του παρκέ. Για αυτό τον λόγο ο Πέσιτς προσανατολίστηκε σε leadership alternatives κινούμενος στη καλοκαιρινή αγορά. Ένα μεγάλο τεστ έρχεται για όλους στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Θα καταρρεύσουν οι πλάτες των Καταλανών υπό το βάρος της πίεσης; Ή μήπως η ώρα των μεγάλων αφηγήσεων έφτασε ξανά για αυτό το σπουδαίο κλαμπ..;

 

 

 

 

Y.Γ: Μario Chalmers η Virtus. Σούπερ κίνηση σε εμπορικό επίπεδο. Ο Chalmers δεν έχει παίξει φέτος πουθενά όμως ακόμα το “πακέτο” του είναι πολύ καλό για την ιταλική λίγκα. Θα μπορέσει να αλλάξει την εικόνα μια επίθεσης που βασίζεται καθαρά στη προσωπική φάση; Έχει το κίνητρο για καλό μπάσκετ στα 33 του (ήταν καλός εχθές στο Λε Μαν); Το ταλέντο του δεν επιδέχεται αμφισβήτησης όπως και η δυνατότητα του να βοηθήσει τη Βίρτους που παλεύει για μια θέση στα playoffs της ιταλικής λίγκας. Στην ομάδα της Μπολόνια έχουν επενδύσει ένα σεβαστό ποσό χρημάτων πάντα σε συνάρτηση με τους στόχους της. Πολλά ιστορικά ευρωπαϊκά clubs που έχουν βιώσει τη διαδρομή ζενίθ-ναδίρ, πέφτουν στη παγίδα της βιασύνης για επιστροφή στη κορυφή λειτουργώντας με τη λογική “νεόπλουτου”. Ουσιαστικά προσπαθούν να αγοράσουν τον χρόνο που μεσολαβεί κάνοντας skip μερικά πολύτιμα βήματα.  Ο δρόμος όμως αυτός στη πραγματικότητα είναι λίγο πιο μακρύς (ώστε η επιστροφή να οικοδομηθεί σε σωστές βάσεις) και απαιτεί υπομονή και μεθοδικότητα.

 

Υ.Γ2: Κάπως έτσι…

 

Υ.Γ3: Ο ΠΑΟΚ δεν είχε την ενέργεια για να ενεργοποιήσει τη πολύ physical άμυνα του η οποία τον έχει κρατήσει όρθιο στο παρελθόν απέναντι σε αντιπάλους με περισσότερο ταλέντο. Ήταν ο μόνος δρόμος. Η ΑΕΚ είναι καλύτερη ομάδα με μεγαλύτερο ποιοτικό βάθος. Βασικά, η φετινή ΑΕΚ είναι σαφώς καλύτερη ομάδα από τη περυσινή version των δύο τίτλων. Δεν έχω καμία αμφιβολία επ’αυτού.

 

Υ.Γ4: Βest players by number. Περιμένω απόψεις-διορθώσεις…