Philadelphia 76ers: Η τσόχα στρώθηκε…

Ένας star-PG που δεν μπορεί να σκοράρει πίσω από τα 4 μέτρα. Ένας προπονητής του οποίου η ικανότητα  να βελτιώσει ένα υπερταλαντούχο σύνολο αμφισβητείται συνεχώς. Ένα fanbase που διψάει για επιτυχία. Ένας “δαίμονας” για να νικηθεί. Στη πόλη της Αδελφικής Αγάπης, το μέλλον ξημέρωσε ήδη. Οι Sixers απλά “πρέπει”. Το Hoopfellas για την ομάδα που φιλοδοξεί να κατακτήσει το ΝΒΑ…

 

 

Philadelphians… Αποτελούν μια κατηγορία μόνοι τους. Οι δεσμοί με τη πόλη τους, τους ακολουθούν παντού. To δικό τους κομμάτι του ποταμού Delaware είναι απλά “πιο όμορφο”. Μισούν τη Νέα Υόρκη, αποστρέφονται τη γκλαμουριά του L.A. γιατί εξάλλου “όλα ξεκίνησαν από την Elfreth’s Alley”. It’s tough out there κύριοι… Πίνουν υπερβολική ποσότητα μπύρας, προφέρουν το “water” ως  “wooder”, δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν, αγαπούν υπερβολικά τα σπορ και τις ομάδες της πόλης τους. Της πόλης που φιλοξενεί τους φημισμένους 76ers. H παράδοση είναι “εκεί” και είναι μεγάλη. O Hal Greer, o Chet Walker, o Maurice Cheeks, o Moses Malone, o Wilt, o Barkley, o Iverson, o Dr. J, οι βραδιές του Spectrum.

 

 

Το καμπανάκι της ιστορίας χτυπάει δυνατά και πάλι καλώντας τη νέα ομάδα της Philly, σήμερα, για την “επιστροφή” στη κορυφή. H τσόχα έχει στρωθεί και τα χαρτιά έχουν απλωθεί. Η παρέα του Embiid, του Simmons, του Jimmy Butler, του Redick, του Tobias Harris απεικονίζει το “All  in” του Elton Brand στη παρτίδα των φετινών playoffs…

 

Ο άνθρωπος που έχει διχάσει τη Philly

Στον Ben Simmons οι Sixers βρήκαν τον παίχτη που μπορεί να αλλάξει τη μοίρα τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μιλάμε για μια unique περίπτωση αθλητή του οποίου το πακέτο ξεσηκώνει μνήμες από θρύλους του ένδοξου παρελθόντος της λίγκας γαρνίροντας με τη ταχυδύναμη επάνω στην οποία βασίζεται το παιχνίδι του μέλλοντος. Ο Simmons είναι η επιτομή του point-forward. Μπορεί να επηρεάσει τα δεδομένα στο παιχνίδι με πολλούς τρόπους και από πολλούς διαφορετικούς ρόλους αγγίζοντας το triple double σχεδόν σε κάθε βραδιά που βρίσκεται στο παρκέ. Στη δεύτερη σεζόν του είναι ήδη All Star, με το fast pace στυλ των Σίξερς να μοιάζει ιδανικό ώστε να μεγιστοποιήσει τα προσόντα του. Ο Simmons είναι ένας συναρπαστικός παίχτης, δεν χωρά αμφιβολία επ’αυτού.

 

Φέτος έχει βελτιώσει σημαντικά την αποτελεσματικότητα του σε post up καταστάσεις. Η παρουσία ενός πολύ ικανού 1 on 1 παίχτη όπως ο Μπάτλερ δίπλα του, ο οποίος μπορεί να σουτάρει ή να τρέξει PnR ως εναλλακτικός ball handler, τον έχει βοηθήσει σημαντικά. Ένα μεγάλο προσόν του Simmons (εκτός της ικανότητας του να σκοτώσει τον αντίπαλο στο transition με πάσες κατά μήκος του παρκέ ή άμεση, κατά μέτωπον, επίθεση) είναι το γεγονός ότι μπορεί να λειτουργήσει και ως δημιουργός με τη μπάλα στα χέρια αλλά και ως screener σε ball screen δράσεις. Ναι αυτό το παιδί παίζει στη θέση “1”…

 

 

Πάμε και στα άλλα. Το μεγάλο πρόβλημα του 22χρονου Αυστραλού αφορά την παντελή έλλειψη περιφερειακής εκτέλεσης. Προσέξτε… Δε μιλάμε για έναν  περιφερειακό ο οποίος έχει χαμηλό ποσοστό στα σουτ από τη περίμετρο αλλά για έναν πόιντ γκαρντ που δεν εκτελεί καν και βασικά, δείχνει ότι δεν μπορεί να σκοράρει πίσω από τα 4 μέτρα. Η δύναμη της εικόνας στο βίντεο που ακολουθεί είναι μεγάλη. Δείτε που παίζει άμυνα ο Λεμπρόν…

 

 

Ο κόουτς Μπράουν έχει περάσει ώρες με τους Simmons και Embiid παρακολουθώντας βίντεο των Μάτζικ Τζόνσον και Τιμ Ντάνκαν. Το γιατί το καταλαβαίνετε… Ο Μάτζικ πέρασε τα πρώτα εννιά χρόνια της καριέρας του αρνούμενος να σουτάρει από το τρίποντο (κάτι λιγότερο από 0.5 προσπάθειες ανά ματς με ποσοστό κοντά στο 19%) σε μια όμως τελείως διαφορετική εποχή όπου η εκτέλεση πίσω από τη γραμμή δεν είχε για το παιχνίδι τη ζωτική σημασία που τη χαρακτηρίζει  σήμερα. Και ξέρετε, τα playoffs λένε αλήθειες. Εκεί όπου η transition επίθεση δεν αρκεί και μετράει το execution στο μισό γήπεδο. Οι αναμετρήσεις με τις πραγματικά καλές ομάδες ανέδειξαν το πρόβλημα των Sixers σε σετ καταστάσεις. Φάνηκε να υπάρχει μια σύγχυση όταν σε πολλές περιπτώσεις οι δύο νεαροί σταρ της Philly πόσταραν ταυτοχρόνως χαμηλά. Οι Σέλτικς για παράδειγμα πρόσφατα απέκοψαν τον Embiid πλήρως από την επίθεση των Sixers ενεργοποιώντας double teams, δείχνοντας τον δρόμο σε πολλές ομάδες. Το να αυξήσει ο 25χρονος σέντερ τον όγκο των εκτελέσεων του από τη περίμετρο (ενώ μπορεί να κυριαρχήσει χαμηλά) δεν είναι σίγουρα η ενδεδειγμένη λύση. Η προσθήκη ενός από τους πιο efficient shooters και scorers της λίγκας (Τοbias Harris) μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά στη συνέχεια εδώ.

 

 

Αργά ή γρήγορα όμως ο Simmons θα πρέπει να κάνει κάτι. Σκεφτείτε ότι πριν λίγες ημέρες η λίγκα “σοκαρίστηκε”όταν ο PG των Sixers πήρε την απόφαση να σουτάρει τρίποντο. Στη Φιλαδέλφια το κοινό έχει διχαστεί ειδικά μετά τη τελευταία φημολογία για τη θέληση του παίχτη να δουλέψει με τον Μάτζικ Τζόνσον. Πολλοί θεωρούν δεδομένο ότι στο τέλος του συμβολαίου του ο Αυστραλός θα προτιμήσει να αφήσει τη “Πόλη της Αδελφικής αγάπης” για το L.A. κάτι που εάν συμβεί, πιθανόν θα τον μετατρέψει στη πιο μισητή περσόνα στην ιστορία των σπορ της. Δεν είναι λίγοι αυτοί μάλιστα που κατηγορούν τον coach Brown για την αδυναμία του νεαρού να βελτιωθεί στο κομμάτι του σουτ θεωρώντας ότι δεν θέλει να τον πιέσει αρκετά, αδιαφορώντας για ένα πρόβλημα υπαρκτό.

 

 

Είναι ο Brett Brown ο “εκλεκτός”…;

 

Αμφίβολο. Διανύουμε πλέον το πιο σημαντικό κομμάτι αυτού του περίφημου “proccess” και το front office των Sixers μοιάζει να έχει φέρει όλα τα χαρτιά που απαιτούνται για να κερδηθεί η παρτίδα, στο τραπέζι. Το όλο ζήτημα είναι να παιχτούν με τη σωστή σειρά. Είναι ξεκάθαρο ότι η ομάδα σε αυτό το σημείο χρειάζεται τη βοήθεια του προπονητή της. Και πάνω από όλους, ο ίδιος οφείλει να κάνει το δικό του βήμα μπροστά βάζοντας όλα τα κομμάτι στην ίδια σελίδα. Υπάρχει πίεση πλέον. Ο Brown ξεκίνησε από το πουθενά και πλέον βρίσκεται σε θέση βολής. Είναι το σημείο της καριέρας ενός ανθρώπου που πρέπει να πατήσει τη σκανδάλη για να εκτοξεύσει τη σφαίρα είτε ευθύβολα, κατευθύνοντας το σύνολο και το δικό του υπόλοιπο στην επαγγελματική ζωή, είτε εκπυρσοκροτώντας με άγνωστες “απώλειες”.

 

Ο γεννημένος στο Maine, Brett Brown, είναι ο τύπος που σε νεαρή ηλικία παράτησε τα πάντα αναζητώντας μια νέα ζωή στην Αυστραλία. Πέρασε σχεδόν 15 χρόνια εκεί όπου γνώρισε τη γυναίκα του και κατανόησε ότι το μπάσκετ θα αποτελέσει το δικό του επαγγελματικό μονοπάτι. Εργάστηκε ως Assistant και έπειτα ως head coach στην ΝΒL φτάνοντας μέχρι την εθνική ομάδα της χώρας. Το 1998 ο GM των Σπερς, R.C. Buford, τον εντόπισε σε ένα καμπ που διοργάνωσε ο κόουτς μαζί με τον θρύλο των Bomers Άντριου Γκέιζ και του πρότεινε να εργαστεί (χωρίς αποδοχές αρχικά) για τους Σπερς. Μέσα σε μερικά χρόνια ο Brown “κόλλησε” στον οργανισμό παίρνοντας τον τίτλο του “director of player development” με τον Buford να του δίνει μεγάλο credit αναφορικά με τη συμμετοχή του στη δημιουργία μιας ισχυρής βάσης παιχτών οι οποίοι υποστήριζαν το οικοδόμημα των “Σπιρουνιών” ερχόμενοι από τον πάγκο. Το 2007 μάλιστα προωθήθηκε ως assistant coach παίζοντας σημαντικό ρόλο αργότερα στη μετακίνηση του Patty Mills στο Σαν Αντόνιο . O 58χρονος Brown πήρε την ευκαιρία από τον Sam Hinkie το 2013 ώστε να αποτελέσει τον άνθρωπο που θα τρέξει αγωνιστικά το πιο φιλόδοξο πρότζεκτ της λίγκας. Στις τρεις πρώτες του σεζόν στη Philly έκανε συνολικά 47 νίκες και τη τέταρτη 28, μέχρι τη περυσινή εκτόξευση του 50-32 και της πορείας στα ημιτελικά της Ανατολικής περιφέρειας. Πλέον, είναι φανερό ότι έχει έρθει η ώρα να αποδείξει εάν μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω σχίζοντας με το ραβδί του τη θάλασσα στα δύο και οδηγώντας το νεανικό σύνολο των Σίξερς στη Γη της Επαγγελίας.

 

Το κοινό στη Philly γνωρίζει μπάσκετ. Αγαπάει με πάθος τα σπορ και τις ομάδες του και εκφράζεται αναλόγως. Η συζήτηση σχετικά με την ικανότητα του κόουτς να αναπτύξει αυτό το υπερταλαντούχο σύνολο είναι εδώ και καιρό ότι πιο hot στη πόλη με τους τόνους να ανεβαίνουν τις τελευταίες ημέρες όταν οι Σίξερς, μετά τον Μπάτλερ υπέγραψαν και τον Tobias Harris. Είναι ο coach Brown αυτός που μπορεί να διαχειριστεί έναν τόσο μεγάλο όγκο ταλέντου δείχνοντας τον δρόμο προς την ισορροπία; Εδώ υπάρχει σκεπτικισμός..,

 

Δεν σας κρύβω ότι μου αρέσει το στυλ που δουλεύουν οι Σίξερς στην επίθεση τους. Ο Brown είναι οπαδός του pace & space. Έχει εγκαταστήσει μια φιλοσοφία συνδεδεμένη με το κυνήγι του ανοιχτού γηπέδου, των αποστάσεων και της έξτρα πάσας.

“Great Offense creates Space. Higher-Wider-Lower είναι ο κανόνας αναφορικά με τη διάταξη μας στο παρκέ”.

 

Η motion επίθεση που “τρέχει” έχει σημαντικές επιρροές από την αντίστοιχη των Σπερς. Δίνει μεγάλη σημασία στους χώρους και στις θέσεις των παιχτών ανά πάσα στιγμή στο παρκέ. Στη βάση όσων αναφέραμε στη προηγούμενη ανάρτηση για τους Μπακς του συνεργάτη του στο Σαν Αντόνιο coach Budenholzer, οι Σίξερς έχουν δημιουργήσει στο προπονητικό τους κέντρο την 4-point line. Είναι μια γραμμή περίπου ένα μέτρο πίσω από το τρίποντο η οποία υποδεικνύει στους παίχτες τη θέσης τους στην επίθεση μισού γηπέδου ώστε ο receiver στη πάσα (κατά τη κυκλοφορία της μπάλας) να μπορεί να κάνει step in (χαμηλωμένος κορμός, αυτόματα δυο βήματα μπροστά κατά την υποδοχή της μπάλας) χωρίς να περάσει τη πραγματική γραμμή του τριπόντου, διατηρώντας μια επιθετική προς την άμυνα στάση και τα ενδεχόμενα της close out επίθεσης ή της περιφερειακής εκτέλεσης ανοιχτά, στην ίδια σελίδα. “Υπάρχει διαφορά μεταξύ του Be open (είμαι ανοιχτός/ελεύθερος για να δεχθώ μια πάσα) και του Be Ready (είμαι έτοιμος να επιτεθώ)” κηρύττει ο Brown.

 

 

Οι Sixers δουλεύουν στη βάση του “maximize space” και το staff τους από την αρχή προσπάθησε να εισάγει τη φιλοσοφία του ότι “δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις τη μπάλα εάν δεν κινηθείς” (you can’t move the the ball without move bodies”). Noμίζω ότι οι αναγνώστες της σελίδας είστε αρκετά εξοικειωμένοι για να κατανοήσετε τη συγκεκριμένη επιθετική κατεύθυνση αναγνωρίζοντας σε αυτήν στοιχεία μάλλον πολυσυζητημένα για εμάς τα τελευταία χρόνια με αφορμή τις δουλειές ευρωπαϊκών ομάδων. Ο Brown επιμένει στο ότι “πάντα οφείλουμε να κρατούμε την αδύνατη πλευρά απασχολημένη” (η ταυτόχρονη εκτέλεση δράσεων σε strong και weak side που λέγαμε) με stagger ή απλό exchange (αλλαγή θέσεων μεταξύ των παιχτών) ώστε να αποτρέψει την από εκεί βοήθεια στο κέντρο της ρακέτας (όταν έχεις τον Σίμονς στη πεντάδα αυτό δεν είναι απλά σημαντικό αλλά ζήτημα ζωής και θανάτου). Άλλωστε οι Sixers είναι μια ομάδα που σημαδεύει την επίθεση από τον άξονα.

Η ευλογία των Embiid και Redick

Στη κατεύθυνση αυτή και σε αυτό το μοντέλο επίθεσης,  ο Brown πρέπει να νιώθει ευλογημένος που έχει στη διάθεση του δύο παίχτες όπως ο Joel Embiid και ο JJ Redick. Λατρεύω τον Redick… Παρότι δεν έκανε πολλά για να αποφύγει την άμεση σύνδεση με το “White Duke villain myth” (δεν ήρθε στο Durham από πλούσια οικογένεια και με το υπόβαθρο του καλομαθημένου πλουσιόπαιδου αλλά ήταν το ίδιο εριστικός δημιουργώντας το απόλυτο πρότυπο για παιδιά όπως π.χ ο Grayson Allen αργότερα) ωρίμασε αγωνιστικά και ως προσωπικότητα σταδιακά επωφελούμενος άμεσα από την αλλαγή στη φύση του αθλήματος. Ο Redick είναι ένας από τους καλύτερους σουτέρ που γνώρισε το άθλημα στην ιστορία, καμία αμφιβολία επ’αυτού. Ο τρόπος που δουλεύει μακριά από τη μπάλα, διαβάζει τις άμυνες, ξεμαρκάρεται και εκτελεί είναι ποιητικός και η Philly τη τελευταία διετία τον έχει αξιοποιήσει στο έπακρο.

Ο Εmbiid είναι ίσως ο πιο κυρίαρχος ψηλός στη λίγκα σήμερα, Αυτό το fluidity of the movement που τον χαρακτηρίζει είναι κάτι που το ΝΒΑ έχει μερικά χρόνια να δει σε παίχτη τέτοιας πάστας. Είναι έξυπνος, πολύ δυνατός, γνωρίζει το άθλημα και δεν ακουμπάει μόνο στα φυσικό/αθλητικό του πακέτο. Οι loop δράσεις και η Horns ή 2-3 High-Low που τον τοποθετούν με τη μπάλα στη καρδιά του ζωγραφιστού μοιάζουν unmatched από τις αντίπαλες άμυνες.

 

 

Ο Καμερουνέζος είναι ο πυλώνας του οράματος για το πρότζεκτ της Philly. Επάνω σε αυτόν και τον Redick, ο Βrown έχει οικοδομήσει την αποτελεσματικότερη dribbling hand off συνεργασία της λίγκας. Οι 2on2 καταστάσεις με τους συγκεκριμένους (πλέον αναμειγνύεται αρκετά και ο Μπάτλερ ως ball handler σε αυτές) αποτελούν σήμα-κατατεθέν της σετ επίθεσης των Σίξερς.

 

 

To Switch or Not? (κάτι μου θυμίζει..)

 

Ο Brett Brown υπήρξε παίχτης του Πιτίνο στο Boston College (“μέναμε σε ένα σπίτι με άλλους τρεις και επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για θέρμανση ανάβαμε τη μηχανή του ποπ-κορν για να ζεσταθούμε”) και γνωρίζει τη σημασία της επιθετικότητας στα μετόπισθεν. “Ο Πιτίνο τότε έδενε τούβλα με ταινία στα χέρια μας και έβαζε να κάνουμε elbow to elbow drill, 20 το λεπτό” (ετοιμαστείτε εκεί στο ΟΑΚΑ)…

Η αμυντική εικόνα της ομάδας όμως στο πρώτο μισό της σεζόν αποτέλεσε εστία προβληματισμού για τους Sixers. Μιλάμε για ένα σύνολο που πέρυσι τελείωσε τη σεζόν με την τρίτη καλύτερη επίδοση στη λίγκα σε όρους Defensive rating. Ο Brown πίστεψε ότι ο ερχομός του Jimmy Butler θα αλλάξει άρδην την εικόνα της ομάδας στα μετόπισθεν ώστε αυτή να πιάσει πάλι τα υψηλά standards που στοχεύει όμως φάνηκε ότι το πρόβλημα ήταν λίγο βαθύτερο.

 

 

Η αμυντική προσέγγιση των Sixers απέναντι σε PnR δράσεις αποτέλεσε ένα θέμα προς συζήτηση. Ο κόουτς Billy Lange (μετατέθηκε από το επιθετικό κομμάτι στην εποπτεία του αμυντικού φέτος το καλοκαίρι από τον Μπράουν) γρήγορα κατανόησε την ανάγκη “προσαρμογών”. Η Philly συνήθιζε να ενεργοποιεί τακτική Drop (Step back) στα PnR που στην αμυντική συνεργασία συμμετείχε ο Embiid ενώ χωρίς αυτόν στο παρκέ προσανατολιζόταν σε άμυνα αλλαγών. Το Deep drop του Embiid (με στόχο να αυξηθεί ο όγκος των long twos στην αντίπαλη επίθεση) δεν φάνηκε ιδιαίτερα αποτελεσματικό με τον εξαιρετικό κατά τα άλλα Καμερουνέζο αμυντικό να αντιμετωπίζει πρόβλημα συγχρονισμού στο ευαίσθητο σημείο του “ελέγχω στιγμιαία την επιθετικότητα του ball handler και εκτελώ το recover”. Το staff των Σίξερς ανέβασε στο rotation τον γνωστό μας Jonah Bolden (πέρυσι στη Μακάμπι) τοποθετώντας τον μάλιστα σε θέση “5” για να ματσάρει με την ταχύτητα και την αμυντική του ικανότητα στη περίμετρο την ιδιαιτερότητα των 5-out επιθέσεων που έχουν κατακλύσει πλέον τη λίγκα. Παράλληλα υπήρξαν βραδιές όπου έγινε αντιληπτό ότι πέραν της τριάδας Embiid-Butler-Simmons, από την ομάδα λείπουν τα αμυντικά εργαλεία και δη από τον πάγκο της.

 

Η ενεργοποίηση Hard hedge στα όρια του trapping-τακτικής ήταν το επόμενο βήμα όμως ήταν φανερό ότι ενώ αυτή η προσέγγιση θα μπορούσε να παραμείνει στην αμυντική φαρέτρα της Philly ως “κρυφό χαρτί”, η ομάδα χρειαζόταν βελτίωση σε επίπεδο συνεργασιών και χρόνων (defensive rotations). Όταν οι Brown και Lange συνειδητοποίησαν ότι το σύνολο που έχουν στα χέρια τους παρουσίαζε πρόβλημα αμυντικής επικοινωνίας στις περιπτώσεις  οι Sixers έμπαιναν σε διαδικασία εκτέλεσης αμυντικών περιστροφών ενώ παράλληλα ουκ ολίγοι παίχτες αδυνατούσαν σε προσωπικό επίπεδο να αντεπεξέλθουν στην άμυνα αλλαγών (οι αντίπαλοι έπαιρναν αρκετό σκορ από mismatches) ήταν η στιγμή που ενισχύθηκε το αίσθημα της παρέμβασης στο ρόστερ. Εκτός του αδιαμφισβήτητου boost που δίνει στην επίθεση ο Tobias Harris φέρνει και ένα versatility (χωρίς να είναι Butler) στα μετόπισθεν και μια παρουσία συμβατή σε πολλά αμυντικά σχήματα και τακτικές (π.χ total switching). Παίχτες όπως ο Scott, o Ennis και ο Simmons φιλοδοξούν να αλλάξουν την αμυντική υφή της second unit. Οι Sixers έχουν παρουσιάσει μια βελτίωση αλλά ακόμα χρειάζονται εργατοώρες για να βρεθούν “μαζί” αναπτύσσοντας συνοχή (Νο11 σε όρους DRAT με 108.4). Το βασικό πρόβλημα είναι η απουσία ενός γκαρντ ο οποίος θα πιέσει τη μπάλα. Ο Σίμονς και ο Μπάτλερ (που λογικά θα ανέβει στο κεφάλι της άμυνας όταν θα παιχτεί η ζαριά της σεζόν) είναι σπουδαίοι αμυντικοί παίχτες αλλά όχι αυτοί που θα δεσμευθούν ώστε να φέρουν σε συνέχεια μια τέτοια αποστολή εις πέρας.  Όπως καταλαβαίνετε το βλέμμα  είναι πάντοτε στραμμένο στην Άνοιξη. Αν ο Bolden είναι μια απάντηση για shooting bigs όπως ο Lopez ή ο   (Bucks) ή Horford (Celtics), ποιος θα είναι γκαρντ που θα κολλήσει το πρόσωπο του στους Irving και Lowry αυτού του κόσμου; Οι απαιτητικοί οπαδοί των Σίξερς έχουν χρεώσει στο front office της ομάδας την αδυναμία να συμπεριλάβει τον Πάτρικ Μπέβερλι στο πρόσφατο trade. Τα draft picks ήταν πολλά. Και η ανάγκη για έναν γκαρντ που “δαγκώνει” στα μετόπισθεν σημαντική…

 

Ο “δαίμονας” της Βοστόνης

 

 

Μέσα σε όλα αυτά η αναβίωση της ιστορικής κόντρας με τη μισητή Βοστόνη και η αδυναμία των Sixers να κερδίσουν τους Κέλτες λειτουργεί ανασταλτικά σε συναισθηματικό επίπεδο. Η περυσινή μονομαχία των δύο ομάδων στα ημιτελικά της Ανατολής που κατέληξε σε ολοκληρωτική επικράτηση του συνόλου του Στίβενς και οι συνεχόμενες φετινές νίκες των πρασίνων επί της Philly έχει δημιουργήσει μια πόλωση στους οπαδούς των 76ers αναφορικά με το συγκεκριμένο ματσάρισμα. Η πίεση για τον coach Brown έχει αυξηθεί καθώς ένα μεγάλο μέρος του κοινού στη Πενσιλβανία θεωρεί ότι δεν έχει αυτό που χρειάζεται για να νικήσει τον Στίβενς σε μια σειρά playoffs. Με τις προσθήκες των Butler και Harris πλέον δεν υπάρχει η δικαιολογία του “λιγότερου ταλέντου”. Ο πάγκος επίσης (αδύναμο σημείο της ομάδας) απέκτησε λίγο παραπάνω βάθος και συνολικά τα ποιοτικά standards της ομάδας είναι εμφανώς αναβαθμισμένα.

 

 

Στη πραγματικότητα το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι Κέλτες. Απλά τυγχάνει να αποτελούν τον πιο μισητό και παράλληλα εμπορικό αντίπαλο των Sixers. Ο ανταγωνισμός στην Ανατολή φέτος είναι μεγάλος με τη παρουσία των πρωτοπόρων Μπακς, των εξαιρετικών Ράπτορς ακόμα και της δυνατής αμυντικά Ιντιάνα. Στη Φιλαδέλφεια o κόσμος εκφράζεται με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, αγαπάει τη πόλη και ζει τα σπορ με ιδιαίτερο πάθος. Όλοι γύρω από τον οργανισμό των 76ers  γνωρίζουν ότι ήρθε η ώρα του “πρέπει”. Αυτό που ξεκίνησε να χτίζεται με πολύ υπομονή πριν μερικά χρόνια οφείλει να αρχίσει να αποδίδει καρπούς.Και πιο συγκεκριμένα τον καρπό της νίκης. Οι Sixers χρειάζονται τα επόμενα παιχνίδια ώστε να βρουν ρόλους τα νέα πρόσωπα και αναπτύξουν ως σύνολο κώδικες επικοινωνίες. Η Άνοιξη πλησιάζει. Το καλοκαίρι αναμένεται καυτό αλλά στη πραγματικότητα κανείς δεν το σκέφτεται. Το αύριο μπορεί να περιμένει μπροστά στη σημασία του σήμερα. Μια επικείμενη κόντρα με τους Σέλτικς στα φετινά playoffs θα αποτελέσει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα γεγονότα της σεζόν για τα αμερικανικά σπορ. Και η νίκη αυτομάτως θα σημάνει “κάθαρση” για τη “Πόλη της Αδελφικής Αγάπης”…

 

 

 

Υ.Γ: Zήσης, 7”, 6”, ποιος, ποιος..; O ίδιος.

 

Υ.Γ1: “You cannot win unless you learn how to lose” λέει το logo της σελίδας. Αυτό πρέπει να  λάβουν υπόψιν όλοι όσοι ασχολούνται με το άθλημα με πρώτους τους διάφορους “αιώνιους” αντιπάλους ανά την Ευρώπη. Και αυτούς που κέρδισαν (και θα ηττηθούν αύριο)  και αυτούς που ηττήθηκαν (και θα κερδίσουν στο μέλλον). Πολλά πράγματα οφείλουν να αλλάξουν αλλά πάντα μια αρχή πρέπει να μένει σταθερή. Nobody is bigger than the game. Και νομίζω ότι σε αυτό συμφωνούμε όλοι…