Fear The Deer: Από “Ελάφι”, κυνηγός..

Θυμίζει σκηνή μεταποκαλυπτικής ταινίας όμως αποτελεί  πραγματικότητα στις κεντρικές πολιτείες της Αμερικής και στο Ουισκόνσιν. Είναι η στιγμή που η old school φιλοσοφία του Mike Budenholzer συναντάει τον “μετανθρωπισμό” και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το  Ηοοpfellas γράφει για την αμερικανική ομάδα όλων των Ελλήνων..

 

Video & Cover photo credit: BasketHead

 

Witness.. Το άθλημα του μπάσκετ ακολουθεί με “χίλια” την εξέλιξη που φέρνει το πέρασμα των χρόνων. Ένας Έλληνας ορμάει για τη κατάκτηση του θρόνου του “καλύτερου παίχτη” του ΝΒΑ με όπλα του τα superior genetics και έναν πανέξυπνο προπονητή.  Είναι η δεύτερη φορά στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα μας όπου μια ομάδα ενώνει υπό τη σκέπη της όλους τους Έλληνες. Τότε ήταν ο αυτοκράτορας Άρης. Σήμερα το κλαμπ που πετυχαίνει τη συσπείρωση δεν είναι ελληνικό αλλά εδρεύει στις κεντρικές πολιτείες της Αμερικής. Αλήθεια, τι είναι αυτό που έχει φέρει τους Milwaukee Bucks στη κορυφή του ΝΒΑ μετά από 50 παιχνίδια στη σεζόν;  Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για τα “Ελάφια”..

 

Wisconsin Brand Of Basketball: Μπάσκετ που «μιλάει» στη καρδιά της τοπικής κοινωνίας

 

Το Ουισκόνσιν ανέκαθεν φημιζόταν για τη τρέλα του σχετικά με τα σπορ. Στα βόρεια των κεντρικών πολιτειών της χώρας, η βορειοευρωπαϊκών επιρροών πολιτεία με τις σπουδαίες σχολικές ομάδες σε basketball και football έχει μια ιδιαίτερη κουλτούρα αναφορικά με τους δεσμούς του κοινού με την ομάδα του και κατ’επέκταση το προϊόν που θέλει να παρακολουθεί. Οι ομάδες των κεντρικών πολιτειών σε επίπεδο σχολικού αθλητισμού (εκεί δηλαδή που γίνεται όλη η δουλειά και δημιουργείται αυτό που λέμε ταυτότητα) παραδοσιακά στηρίζονταν στην ομαδική δουλειά και στα fundamentals και  η πολιτεία του Ουισκόνσιν δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι Badgers πέρασαν από την Pack Line άμυνα του Dick Bennett στα 90s στην εποχή της Swing Offense του Bo Ryan κατακτώντας τη φήμη του ελίτ αθλητικού προγράμματος μέσα από τον δρόμο της συνεργασίας και του αλτρουισμού. Το μπάσκετ στα καλύτερα του..

Η επιθετική φιλοσοφία του Mike Budenholzer ήρθε να δέσει αρμονικά με τα ιδεώδη στα οποία έχει γαλουχηθεί η πολιτεία του Ουισκόνσιν αλλάζοντας πλήρως την εικόνα των περυσινών, στατικών Μπακς. Ουσιαστικά το καινούργιο σύστημα των «Ελαφιών» είναι συγγενές με το αντίστοιχο των φημισμένων Badgers δεδομένου του ότι και τα δύο στηρίζονται στο spacing, στη κίνηση και τη κυκλοφορία της μπάλας και φυσικά επενδύουν σε παίχτες με παρόμοιες δεξιότητες (Shooting ψηλούς).

Το 5-out Formation του κόουτς Budenholzer αποτέλεσε την ιδανική πλατφόρμα για να «τρέξει» σωστά το όλο σύστημα το οποίο δίνει έμφαση στα δυνατά σημεία του παιχνιδιού των βασικών επιθετικών όπλων του Μιλγουόκι και μέχρι τώρα, καταφέρνει να παίρνει το μάξιμουμ από το καθένα εξ αυτών. Η λεπτομέρεια στις  θέσεις των παιχτών στο transition και το μισό γήπεδο είναι ένα στοιχείο που τηρούν ευλαβικά τα «Ελάφια».

 

 

Η γραμμή του τριπόντου  καθόρισε το πλαίσιο. Φέτος οι Μπακς σουτάρουν τα περισσότερα τρίποντα από κάθε άλλη ομάδα στη λίγκα εκτός των Ρόκετς . Ο σέντερ τους Brook Lopez σουτάρει 6.5 τρίποντα τη βραδιά και το κάνει με ποσοστό 39.2%. Ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω στατιστικό. Αφορά το ποσοστό επιτυχία στα Unassisted FG των παιχτών της λίγκας εντός του ζωγραφιστού..

 

Tο φυσικό/αθλητικό πακέτο των Bledsoe και Αντετοκούνμπο και η ικανότητα τους να επιτεθούν στη καρδιά της ρακέτας μεταφράζεται άρτια δίπλα σε ακροβολισμένους σουτέρ με έτοιμα χέρια όπως ο Brogdon (41.6% 3PT), o Middleton (37.7%) και Lopez (credit στον Kenny Atkinson ο οποίος τον έπεισε να δουλέψει περισσότερο στη περίμετρο κατά τη κοινή τους θητεία στο Μπρούκλιν) με τον seven-footer των Bucks μάλιστα να επιδεικνύει πολλάκις φέτος τις δυνατότητες του στη close out-επίθεση βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ. Με την επιθετικότητα του Γιάννη (δε ματσάρεται από καμία άμυνα πηγαίνοντας προς τα μέσα) και του Bledsoe, ο Budenholzer έχει αντικαταστήσει τα paint touches και τα post ups. Οι Μπακς σκοράρουν κατά κόρον στο ζωγραφιστό (Νο3 στη λίγκα με 54.5 πόντους) και με πολύ υψηλό ποσοστό αποτελεσματικότητας έχοντας καταφέρει να «ανοίξουν» το γήπεδο δημιουργώντας το ιδανικό περιβάλλον για τον Γιάννη. Άλλωστε με αυτή τη φιλοσοφία κινήθηκαν στην Off Season. Ο Lopez, o Ilyasova, o DiVincenzo από το σύστημα του Βιλανόβα, o Connaughton (άσχετα εάν κάποιοι δε σουτάρουν με υψηλά ποσοστά φέτος) αποκτήθηκαν σε αυτή τη κατεύθυνση.

 

 

Το away screen που δουλεύουν ψηλά στον άξονα παράγοντας curl και double curl (για να «μαζέψουν» την άμυνα) και η swing ανάπτυξη (μεταφορά της μπάλας από τη δυνατή στην αδύνατη πλευρά) έχουν μετατραπεί σε σήμα-κατατεθούν τους. Κυρίως, μέσα από αυτή την επιθετική κατεύθυνση, έχουν καταφέρει να μετατοπίσουν τον όγκο των εκτελέσεων του κάθε παίχτη στο κατάλληλο για αυτόν σημείο του παρκέ. Το 60% των προσπαθειών του Αντετοκούνμπο συντελείται από τα τρία μέτρα και μέσα ενώ το 50% των εκτελέσεων του Μίντλετον (σούπερ κομβικός, έχει το κατάλληλο πακέτο δεξιοτήτων και το star quality για να λειτουργήσει δίπλα στον Γιάννη)  αφορά περιφερειακά σουτ.

 

 

Έχει επίσης τεράστιο ενδιαφέρον να εστιάσουμε στη transition επίθεση των φετινών Bucks. Διαχρονικά ο Mike Budenholzer ζητούσε από τις ομάδες του να σπριντάρουν κατά τη μετάβαση τους από την άμυνα στην επίθεση. Ως γνήσιο τέκνο της «σχολής Πόποβιτς» στόχευε όχι τόσο σε άμεση εκτέλεση αλλά στο να μεγιστοποιήσει τον διαθέσιμο χρόνο ανάπτυξης για την επίθεση στο μισό γήπεδο. Μια γρήγορη μετάβαση του εξασφάλιζε περισσότερα διαθέσιμα δευτερόλεπτα. Η παρουσία του υπερόπλου-Αντετοκούνμπο στο Μιλγουόκι έχει αλλάξει ελαφρώς τα πράγματα εδώ. Οι Bucks κυνηγούν το ανοιχτό γήπεδο και τη κατά μέτωπον-επίθεση του Γιάννη (και τα Double drag για τον Μίντλετον) η οποία βάζει στις άμυνες τεράστια πίεση κατά τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το Zone up με το οποίο αντιμετωπίζουν την εφόρμηση του «καθαρόαιμου» οι άμυνες του ΝΒΑ αποτελεί ιδανική διαδικασία για τη βελτίωση του Έλληνα φόργουορντ ως πασέρ. Στους φετινούς fast pace- Bucks ο Γιάννης έχει τον μεγαλύτερο μέσο όρο ασσίστ στη καριέρα αλλά και τα περισσότερα λάθη, δείγμα του όγκου των αποφάσεων που πρέπει να διαχειριστεί σε μικρό χρονικό διάστημα αλλά και της ανάγκης για πρόοδο που επιτάσσει η τεράστια έμφαση των αμυνών απέναντι του.

 

Μια από τις καλύτερες άμυνες στο ΝΒΑ: Ενθουσιασμός & Σκεπτικισμός

Ο Budenholzer ήρθε στο Ουισκόνσιν με τα γαλόνια ενός προπονητή που ξέρει να οικοδομεί σωστά μια άμυνα. Πνευματικό παιδί του Γκρεγκ Πόποβιτς, είχε γαλουχηθεί στο πνεύμα των σπουδαίων αμυντικών ομάδων των Σπερς παρουσιάζοντας (με εξαίρεση τη περυσινή σεζόν) εξαιρετικό έργο στην Ατλάντα όσον αφορά το κομμάτι της αμυντικής αποτελεσματικότητας, με τα «Γεράκια» να αποτελούν μια εκ των πιο ικανών στα μετόπισθεν ομάδων της λίγκας στα χρόνια της παρουσίας του εκεί.

 

 

Η προσέγγιση του είχε εξ αρχής μεγάλο ενδιαφέρον.  Ερχόμενος στο Ουισκόνσιν έβρισκε «καμένη γη». Μια ομάδα με πληγωμένη αμυντική υπερηφάνεια και τσαλακωμένο εγωισμό, απόρροια της πλήρους όπως αποδείχθηκε αδυναμίας της να κάνει adapt στο trap & recover σύστημα του Τζέησον Κιντ το οποίο και τη σημάδεψε. Οι Μπακς δεν έκαναν ποτέ κτήμα τους την -αρχών Ντιν Σμιθ- scrable άμυνα του προηγούμενου προπονητή τους. Είχαν σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας, ειδικά όταν καλούνταν να μπουν σε καταστάσεις deep rotations, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν την εικόνα μιας άμυνας επίδειξης της οποίας οι αντίπαλες επιθέσεις έξυναν την επιφάνεια, φέρνοντας στον αφρό τα πολλά προβλήματα που αφορούσαν τη παραγωγή ελεύθερων short 3s (από τις γωνίες) και lay ups. Ως άλλος δημιουργός, ο Budenhozer πήρε τη πλαστελίνη στα χέρια του και έδωσε μια τελείως διαφορετική μορφή στο αμυντικό οικοδόμημα των «Ελαφιών».

 

 

Οι φετινοί Μπακς με το σπουδαίο athleticism και αξιοπρόσεκτο «μήκος» αμύνονται σε ένα πολύ πιο συντηρητικό πλαίσιο «πατώντας» σε βασικές αρχές και πάντα σε συνάρτηση με τις ρεαλιστικές  δυνατότητες και τα χαρακτηριστικά των αθλητών τους. Η Deep Drop τακτική που χρησιμοποιούν κατά κόρον στην αντιμετώπιση των κεντρικών PnR είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αδυναμία των «5» τους, Lopez και Maker, στη περιφερειακή άμυνα αλλά και την ικανότητα τους να προστατέψουν αποτελεσματικά το καλάθι αμυνόμενοι στο κέντρο του ζωγραφιστού. Η ύπαρξη περιφερειακών με δυνατότητα να «σπάσουν» screens (Bledsoe, Sterling, Connaughton, Midlenton, Snell, Brogdon) και κολλήσουν στη πλάτη του αντιπάλου δίνει την ευκαιρία σε ψηλούς όπως ο Lopez να μείνουν πίσω (δουλεύοντας για δέκατα στον έλεγχο της μπάλας μέχρι το recover του αμυντικού από το screen) και να αμυνθούν στη τελική προσπάθεια στο κέντρο της ρακέτας. Στο πλαίσιο αυτό, το  Switching έχει ελαχιστοποιηθεί ενώ , ακολουθώντας την Βίβλο των προηγμένων στατιστικών, η άμυνα των «Ελαφιών» στοχεύει να οδηγήσει τον αντίπαλο περιφερειακό σε εκτέλεση μέσα από inefficient midrange shots, floaters ή απέναντι στο μήκος στη καρδιά του «βαμμένου». Κάπως έτσι το Μιλγουόκι επιτρέπει τον μικρότερο αριθμό εκτελέσεων στη ρακέτα του στη λίγκα και ο (στιγματισμένος για την αδυναμία του να ακολουθήσει τη τάση των σύγχρονων μορφών άμυνας το καλοκαίρι)  Brook Lopez είναι ο ψηλός που επιτρέπει το χαμηλότερο νούμερο πόντων ανά εκτέλεση απέναντι του γύρω από το καλάθι. Ο τρόπος που αυτός και ο Maker, κάνοντας βαθύ Step back, διαχειρίστηκαν στη πλάτη τους το Spain PnR των Ράπτορς στην αναμέτρηση του Τορόντο είναι χαρακτηριστικός.

 

 

Αυτή ακριβώς η προσέγγιση, έχει βοηθήσει σημαντικά τα «Ελάφια» αναφορικά με την αποτελεσματικότητα τους στο αμυντικό ριμπάουντ. Μιλάμε για τον  θεμέλιο λίθο μιας καλής άμυνας. Το Μιλγουόκι  είναι η πιο δυνατή ομάδα στη λίγκα στο αμυντικό ριμπάουντ (ο Αντετοκούνμπο μαζεύει 10.3 στα μετόπισθεν από τα 12.6 που έχει συνολικά) και η τρίτη σε REB%. Σαφέστατα στην όλη επιτυχημένη προσέγγιση σημαντικό ρόλο έχει παίξει ικανότητα του Γιάννη να λειτουργεί ως μπαλαντέρ αλλοιώνοντας την επιθετικότητα της ντρίμπλας τη στιγμή που μπαίνει στιγμιαία στην εικόνα από τη help side, επιλογή η οποία γίνεται με γνώμονα τη ταχύτητα του φτεροπόδαρου Έλληνα φόργουορντ στην εκτέλεση των recovers. Με τον Μίντλετον να αναλαμβάνει τους Ντουράντ-Καουάι αυτού του κόσμου, ο Γιάννης έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί ως help defender προστατεύοντας πολύ αποτελεσματικά τον άξονα και τη τελική γραμμή των Μπακς όταν κριθεί απαραίτητο.  Τα «Ελάφια» είναι Νο1 στη λίγκα αμυνόμενα σε σουτ δύο πόντων (47.5%) εξαναγκάζοντας τον αντίπαλο στο χαμηλότερο Effective FG% (50.0%).

 

 

Ένα άλλο στοιχείο επάνω στο οποίο δούλεψε πολύ ο Budenholzer το καλοκαίρι και έχει συμβάλλει στη δημιουργία μιας ελίτ άμυνας στο Μιλγουόκι είναι η μείωση του αριθμού των φάουλ και δη αυτών που οδηγούν τον αντίπαλο στη γραμμή των προσωπικών. Ο συγκεκριμένος τομέας μάλιστα αποτελούσε μια από τις πληγές της ομάδας την περυσινή σεζόν. Οι Μπακς ακολουθώντας τον κανόνα «Show your hands & don’t foul» στοχεύουν με επιμονή στο να κατευθύνουν την εκτέλεση μακριά από τα καλά της κάθε φορά σημεία και επιτρέπουν μόλις 21.3 προσωπικές ανά παιχνίδι (Νο5 στη λίγκα). Η «έξυπνη» άμυνα άλλωστε αποτελούσε ένα από τα δόγματα της φιλοσοφίας του Πόποβιτς στις σπουδαίες ομάδες των Σπερς την προηγούμενη δεκαετία..

 

Παρ’όλα αυτά, γύρω από τη συγκεκριμένη αμυντική φιλοσοφία η οποία μέχρι τώρα στέφεται από απόλυτη επιτυχία, υπάρχει σκεπτικισμός αναφορικά με τη λειτουργικότητα της στην κρίσιμη περίοδο της σεζόν. Η προσέγγιση του κόουτς Budenholzer έχει και το κόστος καθώς , όπως και κάθε αμυντικό σύστημα στο υψηλό επίπεδο, οφείλει να παραχωρήσει κάποια πράγματα στον βωμό των στόχων. Η άμυνα του Μιλγουόκι έχει θωρακίσει το «ζωγραφιστό» της όμως η άλλη όψη του νομίσματος δείχνει ότι στη προσπάθεια της αυτή δίνει στον αντίπαλο τις περισσότερες ευκαιρίες για περιφερειακή εκτέλεση. Το παιχνίδι με τους Σέλτικς στη Βοστόνη (55 τρίποντα οι Κέλτες) είναι ενδεικτικό.. Παράλληλα, η Step back-αντιμετώπιση του PnR από τους ψηλούς δημιουργεί ένα καλό πλαίσιο για την επίθεση όσον αφορά την εκτέλεση μετά από ντρίμπλα.

 

 

Στο μπάσκετ του σύγχρονου ΝΒΑ το όπλο του «switch» πρέπει να είναι διαθέσιμο ειδικά όταν μιλάμε για τα playoffs όπου οι σταρ θα φουλάρουν τις μηχανές τους. Παίχτες όπως ο Κάιρι Ίρβινγκ μπορούν να σε σκοτώσουν σε μια σειρά στριφογυρνώντας συνεχώς το μαχαίρι σε αυτή την αμυντική πληγή. Για να μην πάμε καν στο Far West όπου ο Κάρι σουτάρει το pull up θυμίζοντας cowboy ο οποίος πετάει κέρμα στον ουρανό και αυτό προσγειώνεται στο έδαφος με μια τρύπα στο κέντρο.. Νομίζω ότι οι Μπακς θα χρειαστούν μια προσαρμογή εδώ και φυσικά το staff τους το γνωρίζει πολύ καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι τα «Ελάφια» δεν διστάζουν να χαμηλώσουν παίζοντας small ball. O Budeholzer παίζει με το μέγεθος των σχημάτων του. Lineups με τον Ιλιασόβα και τον Γιάννη στις θέσεις των ψηλών μπορούν να είναι συμβατά με πιο επιθετικές αμυντικές επιλογές ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει τους Connaughton (o «Ιρλανδός» χρησιμοποιείται στο «2» κυρίως) και Middleton θέσεις των forwards (όπως βέβαια και big lineups με τους Lopez-Maker μαζί). Ο Wolverine DJ Wilson με τα γρήγορα πόδια και το 2.21 wingspan δεν έχει τον κορμό για να τα βάλει με δυνατούς ψηλούς στη καρδιά της ρακέτας ενώ τα σχήματα με τον Αντετοκούνμπο στο «5» θυσιάζουν μέρος των δυνατών στοιχείων του Έλληνα σούπερ σταρ. Ίσως λοιπόν, πριν την ερχόμενη deadline, τα «Ελάφια» πρέπει να σκεφτούν σοβαρά τη προσθήκη ενός ψηλού ο οποίος θα τους δώσει τη δυνατότητα να προσθέσουν και την πολύτιμη σε οριακές καταστάσεις άμυνα αλλαγών στη φαρέτρα τους στα μετόπισθεν. Μένει να δούμε πως θα πράξουν..

Ο Γιάννης..

Το φαινόμενο «Αντετοκούμπο» έχει χτυπήσει τις όχθες του αμερικανικού μπάσκετ ως άλλος τυφώνας και όλοι οι ειδικοί το μελετούν με μεγάλο ενδιαφέρον σε συνάρτηση πάντα με την εξέλιξη του ίδιου του παιχνιδιού στη μεγάλη λίγκα. Ο Γιάννης κυριαρχεί σε μια περίοδο που φαίνεται ότι ακόμα απέχει από το ταβάνι των potentials του και αυτό κατά κάποιον τρόπο «φοβίζει». Παράλληλα η όλη ιστορία που κουβαλάει μαζί του, η προσωπική του διαδρομή αλλά και το προφίλ του ανθρώπου που εκτιμάει τη παρούσα θέση του και δεν έχει θέσει ως αυτοσκοπό τη σταδιοδρομία σε μια εκ των μεγάλων αγορών της Αμερικής τον έχει μετατρέψει στη πιο likeable περσόνα του ΝΒΑ.

Ο Γιάννης είναι το «The Body» στη λίγκα των κορμιών. Σήμερα αποτελεί ένα mismatch που σε καθαρά αγωνιστικούς όρους το ΝΒΑ ίσως δεν έχει βιώσει ξανά στη σύγχρονη εποχή του. Τη τρέχουσα σεζόν σκοράρει περίπου 18 πόντους μ.ο στο «ζωγραφιστό τη στιγμή που ο Σακίλ Ο’Νιλ (ένα αντίστοιχο ιστορικά παράδειγμα ολοκληρωτικής κυριαρχίας με τον συνδυασμό φυσικού πακέτου και ικανοτήτων) της χρονιάς 2002-03 μετρούσε με τους Lakers 19.6. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος ο Σακ προσφέρθηκε να του κληροδοτήσει το προσωνύμιο του «Σούπερμαν». Transhumanism..

 

Στο φετινό μοντέλο των Μπακς ο Αντετοκούνμπο βρήκε επιτέλους το κατάλληλο περιβάλλον για να ανεβάσει το παιχνίδι του στη κορυφή. Δεν είναι ακόμα εκεί. Ναι, ίσως αποτελεί το πιο δυνατό χαρτί για τον τίτλο του επόμενου ALPHA DOG της λίγκας που κάποια στιγμή μαθηματικά φαίνεται ότι θα κατακτήσει αλλά ακόμα έχει μερικά σκαλοπάτια μπροστά του. Ο Γιάννης περπατάει τον δρόμο του ηγέτη και οφείλει σε αυτή τη διαδρομή να βρει τα κλειδιά της νίκης. Είναι αυτά που ανοίγουν τη πόρτα για τους πραγματικά «μεγάλους».

Αυτή τη στιγμή ο Αντετοκούνμπο είναι το «μεγάλο παιδί» στη λίγκα των «μεγάλων παιδιών». Η κυριαρχία του στο κέντρο της ρακέτας και ο τρόπος που ανοίγει διαδρόμους όταν αυτοί δεν είναι ορατοί (έχει δουλέψει το eurostep του, νιώθει ακόμα πιο άνετα εκτελώντας το) έχει ωθήσει τις αντίπαλες άμυνες στα όρια τους αναφορικά με την ανεύρεση λύσεων στο μαρκάρισμα του. Οι πραγματικά καλές αμυντικές ομάδες, αυτές που έχουν στο DNA τους τη δράση ως defensive unit (η δεύτερη λέξη είναι το κλειδί εδώ) έχουν παρουσιάσει καλά διαστήματα απέναντι του δουλεύοντας επιθετικά με βοήθειες (γιατί τον βγάλεις τελείως εκτός έναν τέτοιον παίχτη είναι αδύνατο). Ο Γιάννης σίγουρα οφείλει να βελτιώσει τη περιφερειακή του εκτέλεση, καμία συζήτηση επ’αυτού. Εάν σταθεροποιηθεί στο average επίπεδο του 30+ τοις εκατό, η αμυντική προσέγγιση απέναντι του θα διαφοροποιηθεί. Ρεαλιστικά όμως και συζητώντας για το άμεσο μέλλον, ο σούπερ σταρ των Μπακς πρέπει σε πρώτη φάση να γίνει πιο efficient με τη μπάλα στα χέρια. Να κάνει τους συμπαίχτες του να νιώθουν πιο «ασφαλείς». Νομίζω πως ο Mike Budenholzer (ένας προπονητής που δίνει τεράστια έμφαση στα passing skills και το efficiency σε όρους playmaking) μπορεί να τον βοηθήσει σημαντικά. Ήδη δίπλα του ο Γιάννης έχει απορρίψει τα inefficient midrange shots όντας ο βασικός άξονας μιας επίθεσης η οποία δουλεύει επάνω στον χρυσό για την εποχή κανόνα του «3PT & Lay ups».

 

 

Από τον Αντετοκούνμπο σήμερα λείπει η «σοφία» η οποία δεν αγοράζεται αλλά μπορεί να κατακτηθεί με υπομονή. Οι ζυμώσεις που θα λάβουν μέρος μέσα του τη φετινή σεζόν, τη πρώτη όπου η δική του ομάδα κοιτάζει πραγματικά ψηλά ακουμπώντας στις πλάτες του, είναι σημαντικές. Ο Γιάννης έχει ότι χρειάζεται για να αποτελέσει τον επόμενο παίχτη που για χάρη του η λίγκα θα αλλάξει ελαφρά τη φύση των κανονισμών. Το μόνο που του λείπει είναι μια μικρή δόση σοφίας και το δηλητήριο του κυνικού closer. Είναι τα εφόδια που θα τον ανεβάσουν στη κορυφή του λόφου. Το μέρος όπου το Alpha Dog, μόνο του και από τέλεια θέα,  κοιτάζει τους υπόλοιπους..

 

Building winning habits

 

Oι φετινοί Bucks έχουν καταφέρει να στρέψουν επάνω τους και στη μικρή αγορά του Μιλγουόκι τους προβολείς της δημοσιότητας δημιουργώντας ένα συμπαγές σύνολο που παίζει ισορροπημένο μπάσκετ με υψηλό δείκτη  efficiency και στις δύο πλευρές του παρκέ. Το σύστημα του κόουτς Budenholzer είναι εκεί, και είναι αποτελεσματικό. Όπως το αντίστοιχο των Badgers του Wisconsin, μπορεί να μετατρέπει έναν 3-star recruit σε 5-star εντός αυτού.  Το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι το καλοκαίρι του 2020 θα δείξει που μπορεί να φτάσει το συγκεκριμένο πρότζεκτ. Μέχρι τότε, είναι πολύ σημαντικό ως οργανισμός να καλλιεργήσουν τη συνήθεια της νίκης. Η νέα αγωνιστική πλατφόρμα προσφέρεται ώστε οι παίχτες να βελτιώσουν το παιχνίδι τους εντός αυτής και ως «μονάδα» να ανέβουν ένα-ένα τα σκαλοπάτια για τον δρόμο της επιτυχίας υπό την ηγεσία του Γιάννη.

 

Εντοπίζεται μεγάλο ενδιαφέρον σχετικά με τον τρόπο που διαχειριστούν τα όσα θα τους φέρει ο χρόνος με αφετηρία τη πρώτη σύγκρουση της φετινής post season. Το βασικό μειονέκτημα αυτού του συνόλου δεν είναι  πρωτίστως η αναιμική παραγωγικότητα του πάγκου του αλλά η έλλειψη φονικού ενστίκτου. Τα «Ελάφια» πρέπει να μετατραπούν σε κυνηγούς. Είναι μια εξαιρετική ομάδα με μεγάλες δυνατότητες αλλά αβέβαιο στη παρούσα φάση πνευματικό υπόβαθρο. Η κατάκτηση αυτού ακριβώς του ενστίκτου (η οποία βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την ανάπτυξη του Αντετοκούνμπο ως closer) είναι το ζητούμενο για να μπορέσουν να μείνουν όρθιοι στα «χαρακώματα» των playoffs. Είναι ο χωροχρόνος που «μεγαλώνουν» πρόσωπα και σύνολα. Είναι ο τόπος που γεννιούνται οι “νικητές”. Μόνον εκεί το μότο “Fear the Deer” μπορεί να πάρει σάρκα και οστά..

 

 

 

 

 

Υ.Γ: To trade request του Anthony Davis ταρακούνησε τον κόσμο του ΝΒΑ. Λογικό μιας και μιλάμε για τον καλύτερο ψηλό της λίγκας. Όπως είπαμε, το timing του αιτήματος λέει πολλά. Οι Lakers νομίζω ότι είναι ο προορισμός που έχει σημαδέψει ο παίχτης. Θα έλεγα μάλιστα ότι και η ίδια η λίγκα θέλει τη συγκεκριμένη μετακίνηση η οποία βάζει πάλι τον Λεμπρόν στο κόλπο και το κυνήγι των Ουόριορς (έστω και εάν οι “Λιμνάνθρωποι” χρειάζονται σε αυτή τη φάση περισσότερα πράγματα από την απόκτηση ενός δεύτερου σούπερ-σταρ). Στο L.A. απαρνήθηκαν τη flow offense και το αρχικό πλάνο του Ουόλτον (ιδανικό για την ανάπτυξη των νέων παιχτών) το καλοκαίρι βάζοντας το δάχτυλο στο γλυκό με την απόκτηση του Τζέιμς. Πλέον είναι υποχρεωμένοι να πορευθούν με την επιλογή τους μπαίνοντας στη Win now mode που έφερε μαζί του ο Λεμπρόν.  Ο Davis θα ήταν ιδανικό κομμάτι για την επίθεση αλλά και για τις αμυντικές τακτικές του Στίβενς στη Βοστόνη αλλά η ζωή δεν είναι σινεμά. Μένει να δούμε πως θα διαχειριστούν το θέμα στη Νέα Ορλεάνη..

 

Υ.Γ1: Η εβδομάδα της Ευρωλίγκας  έδωσε μια δόση αλήθειας στις ομάδες  μας σχετικά με το πόσο απέχουν από το δικό της επόμενο σκαλοπάτι η κάθε μια στη παρούσα φάση. Η επίθεση της Φενέρ είναι παράδειγμα λειτουργίας για όλους στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ανάπτυξη, μετακίνηση της άμυνας, απόφαση σε γρήγορο χρόνο ώστε να μη “τραυματιστεί” η ροή, υποδειγματική εκτέλεση στα close outs, εκμετάλλευση ολόκληρου του πλάτους του γηπέδου, μεθοδική σύνδεση της εκτέλεσης με την επόμενη άμυνα. Μετά από τόσες εργατοώρες υπό τον Ομπράντοβιτς κάθε κατοχή, κάθε νέο δεδομένο που προσφέρει η προσαρμογή της άμυνας μετά από μια πάσα,  μοιάζει να σκανάρεται από έναν κεντρικό υπολογιστή που φιλτράρει όλες τις πιθανές επιλογές και καταλήγει σε αυτή με τη μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας. Θυμηθείτε αυτό.. Στις μεγάλες ομάδες του Παναθηναϊκού διαχρονικά η σταθερά ήταν η πολύ υψηλού επιπέδου, efficient επίθεση. Transition & Spread PnR επίθεση με Small ball, επίθεση συνεργασίας ή προσωπική φάση απέναντι σε mismatch. Διαφορετικές κατά καιρούς (και ανάλογα με το υλικό) πλατφόρμες, ίδια λογική.