Το Κουρδιστό Πορτοκάλι

 

Η προσπάθεια των προπονητών και η παρέμβαση τους με στόχο τη διόρθωση της αγωνιστικής “παραβατικότητας” των ομάδων μας. Το “πείραμα” του Ρικ Πιτίνο, o Ολυμπιακός του Μπλατ στις δύο πλευρές του παρκέ και το άδοξο τέλος του Γιώργου Μπαρτζώκα από τον πάγκο της Khimki. Το Hoopfellas αναλύει..

 

“We can destroy what we have written, but we cannot unwrite it”..

Σε διαφορετικά μονοπάτια βαδίζουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός τη συγκεκριμένη περίοδο. Είναι φανερό στο περιεχόμενο των προβληματισμών τους, στη φύση των βελτιωτικών τους στόχων, στην εικόνα τους. Τόσο ο Ντέιβιντ Μπλατ όσο και ο Ρικ Πιτίνο προσπαθούν να παρέμβουν στα αγωνιστικά “κακώς κείμενα” των ομάδων τους, “κουρδίζοντας” το σύνολο ώστε να αρχίσει να λειτουργεί σύμφωνα με τα δικά τους αγωνιστικά ιδεώδη. Ο κόουτς του Παναθηναϊκού μάλιστα έχει ξεκινήσει το δικό του πείραμα, μεταφέροντας κομμάτια της φιλοσοφίας του στο NCAA στο παιχνίδι της Ευρωλίγκας. Την ίδια ώρα ο Ντέιβιντ Μπλατ απολαμβάνει μια από τις καλύτερες αμυντικές δουλειές της καριέρας του αλλά παράλληλα προβληματίζεται από τις επιθετικές διακυμάνσεις του συνόλου του προσπαθώντας  να διατηρήσει τη φρεσκάδα στην εικόνα του, σε ένα σημαντικό σημείο της σεζόν αναφορικά με τη διαχείριση και το conditioning των ομάδων. Ο Ολυμπιακός κέρδισε σχετικά εύκολα τη Khimki ενώ οι πράσινοι ηττήθηκαν στο Κάουνας και τώρα πάνε για ένα season deciding game στο Τελ Αβίβ με τη Μακάμπι..

 

 

Zalgirio Arena

 

 

Η Ζαλγκίρις επικράτησε σε ένα πολύ σημαντικό βαθμολογικά παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Κάουνας διπλασιάζοντας τις φετινές νίκες της απέναντι στο «τριφύλλι», κατάσταση που της δίνει πλεονέκτημα σε περίπτωση απλής ή πολλαπλής ισοβαθμίας στο τέλος της κανονικής περιόδου (οι δύο ομάδες βρίσκονται ισόβαθμες με ρεκόρ 8-11). Οι πράσινοι του Ρικ Πιτίνο προσπαθούν να βάλουν μερικά καινούργια στοιχεία στο παιχνίδι τους όμως το χρονικό σημείο της σεζόν και η πίεση που υπάρχει για το αποτέλεσμα δημιουργεί μια όχι ιδιαίτερα ευνοϊκή συνθήκη για αφομοίωση. Το παιχνίδι είχε τακτικά μεγάλο ενδιαφέρον πάντως.

Πάμε μαζί να δούμε τις σημειώσεις της σελίδας..

 

 

-Ο Παναθηναϊκός ήταν αρκετά μαχητικός στο Κάουνας μπαίνοντας δυνατά και με ισχυρό φρόνημα στο ματς όμως «έπεσε» όταν ο αντίπαλος άρχιζε να ξετυλίγει ολόκληρο το κουβάρι των τακτικών του επιλογών γιατί πολύ απλά δεν έχει τη συνοχή και τη ποιότητα των συνεργασιών για να ανταποκριθεί. Κάθε του σχήμα άφηνε «παράθυρα» (και στις δύο πλευρές του παρκέ) σε έναν αντίπαλο που είναι πολύ καλά προπονημένος πνευματικά στο να διαβάζει γρήγορα και να αποκωδικοποιεί την «πληροφορία». Η Ζάλγκιρις δεν έπιασε υψηλά standards απόδοσης όμως είχε εξαιρετικά reads. Ουσιαστικά, σε μεγάλο μέρος του ματς, το παιχνίδι της είναι μια αντανάκλαση των αδυναμιών της εκάστοτε πράσινης lineup κάτι που θα δούμε πιο αναλυτικά παρακάτω.

 

Motion επίθεση: Συμβατός νεωτερισμός ή απόδειξη της «μοναξιάς του Ανθρώπου του Διαφωτισμού»;

Στο ζενίθ της αυτοπεποίθησης του, ο Άνθρωπος του Διαφωτισμού βρίσκεται τρομακτικά μόνος στο σύμπαν, χωρίς καμία πηγή επιβεβαίωσης του εαυτού του πέραν του ιδίου του εαυτού του».. (Terry Eagleton)

Στη προσπάθεια του να αναστρέψει τη πορεία του καραβιού των πρασίνων ο κόουτς Πιτίνο δοκιμάζει τη συμβατότητα μιας Pass & Cut επίθεσης αρχών Motion, στην Ευρώπη των sets. Το πόσο βαθιά θα θελήσει να προχωρήσει με την εμφύτευση αυτής της ιδέας στο επιθετικό DNA των πρασίνων είναι κάτι άμεσα συνδεδεμένο με τις πιθανότητες επιτυχίας του συγκεκριμένου εγχειρήματος. Μιλάμε για μια επιθετική πλατφόρμα  κινήσεων που ξετυλίγεται σε συνάρτηση με το  τι παίζει η άμυνα και λειτουργεί διαδραστικά με σημαία την τήρηση συγκεκριμένων κανόνων δίνοντας ελευθερία στον παίχτη εντός αυτών, κατεύθυνση που στα μέρη μας και στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ δε συνηθίζεται όταν και μέσα από τα sets ο προπονητής μπορεί να έχει μεγαλύτερο έλεγχο σε επίπεδο ανάπτυξης καθορίζοντας την εκτέλεση.

Video credit: BasketHead

Στο Κάουνας ο Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε αυτό το πλαίσιο ως εισαγωγή για διαφορετικές δράσεις (PnR, Weak side επίθεση μέσα από drive & kick) θέλοντας να δημιουργήσει «ροή» σε επίπεδο ανάπτυξης, αποβάλλοντας τη στατικότητα απέναντι σε μια καλά διαβασμένη άμυνα που ήταν φανερό ότι μπορούσε να ελέγξει τη μπάλα. Πρόκειται για μια multi cutting & passing επίθεση στη διάταξη του 4 out- 1 in (οι δύο ψηλοί εναλλάσσονταν με διαδοχικά «κοψίματα» στη κορυφή και το βάθος του άξονα) οι οποίοι όμως απαιτεί παίχτες που διαθέτουν ικανότητα στο να «διαβάσουν» και να «πασάρουν». Ο Παναθηναϊκός δεν έχει πολλούς τέτοιους παίχτες (βασικά έχει ελάχιστους) και αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με την έλλειψη καλών σουτέρ από το ρόστερ τροφοδότησε την αμυντική τακτική των γηπεδούχων (σε όλο το εύρος του πράσινου επιθετικού playbook) και δη τον επιθετικό χαρακτήρα αυτής. Ακόμα και όταν οι Λιθουανοί αμύνθηκαν πιο επιθετικά στις ball screen-καταστάσεις , ο Παναθηναϊκός δε μπόρεσε να παράγει close out επίθεση ή να απειλήσει από την αδύνατη πλευρά κατά τη μετακίνηση γιατί απλά δεν είχε τα «εργαλεία». Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε το κατά πόσο ο κόουτς θα επιμείνει και κυρίως θα θελήσει να πάει βαθιά σε αυτόν τον τύπο επίθεσης ή απλά θα τον διατηρήσει ως εισαγωγικό πλαίσιο για άλλες δράσεις.

Μπορεί σήμερα λοιπόν να κάνουμε απλά μια χαλαρή κουβέντα επάνω σε αυτή τη σημείωση όμως στη πραγματικότητα η συγκεκριμένη ιδέα τοποθετείται ιστορικά στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής σύγκρουσης σχετικά με το άθλημα της οποίας ήταν πιθανό να γίνουμε μάρτυρες με  τον ερχομό του σπουδαίου Ρικ Πιτίνο στην Ευρώπη. Ρεαλιστικά βέβαια χρειάζεται αρκετός χρόνος για να δουλευτεί σωστά κάτι τέτοιο. Δυστυχώς αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει σήμερα στο “τριφύλλι”. Το μπάσκετ έχει κοινή βάση σε παγκόσμιο επίπεδο όμως δε μπορούμε να συναγάγουμε τους νόμους που το κυβερνούν από απριορικές αρχές αλλά αντίθετα να δούμε πως λειτουργεί στη πραγματικότητα μέσα από το φίλτρο της διαφορετικότητας σε κάθε μέρος του πλανήτη. Ο Πιτίνο είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να ανοίξει νέες πόρτες σε μια ήδη προηγμένη μπασκετικά χώρα όπως η Ελλάδα, αναφορικά με το πως πρέπει να δουλεύουν οι ομάδες και οι παίχτες σε καθημερινή βάση. Έχω τη πεποίθηση ότι θα αφήσει τη “κληρονομιά” του σε αυτό το κομμάτι. Όμως και ο ίδιος βρίσκεται σε κατάσταση εκμάθησης και μπορεί να βοηθηθεί από το ευρωπαϊκό μπάσκετ (όπως ο Σιζέφσκι από το FIBA). Το αποτέλεσμα του πειράματος είναι αμφίβολο, (θα δικαιωθεί ή θα νιώσει τη “μοναξιά” της εξ αρχής περίεργης απόφασης) η διαδικασία δε, άκρως ενδιαφέρουσα.

 

 

-Χρόνος θα χρειαστεί και για να μπορέσουν οι πράσινοι να εισάγουν στο αμυντικό τους οπλοστάσιο και σε υψηλό επίπεδο αποτελεσματικότητας τη 2-3 Match up ζώνη που είδαμε στη Λιθουανία. Ο βασικός της κανόνας στηρίζεται στη γενικότερη, πρακτική φιλοσοφία του να μείνουν (ανεξάρτητα από τη κυκλοφορία της μπάλας) οι ψηλοί χαμηλά και οι κοντοί στη περίμετρο. Στο βωμό αυτού μάλιστα (μια από τις όχι ιδιαίτερα συχνές περιπτώσεις) ο κόουτς επιτρέπει και switch, ειδικά όταν μιλάμε για τον ψηλό στο κέντρο της ρακέτας. Οι πράσινοι έδειξαν ότι θέλουν να παγιδεύσουν τη μπάλα στο low post αμυνόμενοι σε αυτή τη διάταξη (δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον έλεγχο των κοψιμάτων στη πλάτη της ζώνης) όμως ακόμα μερικά παιδιά δεν έχουν αυτοματοποιημένη σκέψη (λογικό, είναι κάτι καινούργιο) αναφορικά με τη θέση τους όσο μεταφέρεται η μπάλα κάτι που φάνηκε όταν οι γηπεδούχοι βρήκαν πάσες στην αδύνατη πλευρά όπου πριν είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν «υπερφόρτωση». Ο Γιασικεβίτσιους ακούμπησε τη μπάλα στο High Post απέναντι στη Match up ζώνη όπου η παρουσία του Γιανκούνας ως σημείο αναφοράς και αποσυμπίεσης των περιφερειακών ήταν σημαντική.

 

-Ο Παναθηναϊκός είχε και καλά στοιχεία φυσικά. Το πιο ενθαρρυντικό (και νομίζω αυτό που σε κάνει να περιμένεις το επόμενο ματς με ακόμα περισσότερη ανυπομονησία) είναι ότι πρόκειται κομμάτια του παιχνιδιού στα οποία η ικανότητα του κόουτς να βελτιώνει ένα σύνολο είναι εξ ορισμού γνωστή. Οι πράσινοι πήραν 22 πόντους από το επιθετικό transition και αυτό ηχεί σαν μουσική στα αυτιά μου. Είναι προφανές ότι αυτό το σύνολο έχει τη δυνατότητα να τρέξει και να παράγει στο ανοιχτό γήπεδο. Όσες φορές οι φιλοξενούμενοι εξασφάλισαν εύκολο αμυντικό ριμπάουντ αναπτύχθηκαν γρήγορα και έβαλαν πίεση στην άμυνα των γηπεδούχων. Αλήθεια, πόσο πιο αποτελεσματικός θα μπορούσε να είναι ο Παναθηναϊκός σε καταστάσεις transition επίθεσης εάν είχε παίχτες με ικανότητα στη περιφερειακή εκτέλεση εντός αυτού του πλαισίου ώστε να αξιοποιήσει τα καλά τρεξίματα των ψηλών στον κεντρικό άξονα και τη δεδομένη ικανότητα του Καλάθη (το δυνατό του σημείο) να «φτιάξει» το fast break..;

Το δεύτερο θετικό σημάδι ήταν η ομαδική προσπάθεια στο ριμπάουντ και δη στο αμυντικό. Οι πράσινοι ήταν πιο πειθαρχημένοι στα Box outs στην αδύνατη πλευρά με τη γραμμή των φόργουορντ να κάνει αρκετά καλή δουλειά εδώ. Πιθανόν βοήθησε το γεγονός ότι με την έλλειψη του Καβαλιάουσκας και τον Τόμπσον στο rotation, η γραμμή ψηλών του Πιτίνο μάτσαρε καλύτερα με την αντίστοιχη της Ζάλγκιρις. Δε θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι οι Λιθουανοί είναι μια σπουδαία rebounding team. Είναι λοιπόν μια μικρή πρώτη νίκη, ένα μικρό σημάδι βελτίωσης σε έναν τομέα ο οποίος αποτελεί «μελανό σημείο» για τον φετινό Παναθηναϊκό. Δε μπορούμε βέβαια ακόμα να μιλήσουμε για «πρόοδο». Επιβάλλεται «συνέχεια» και στα δύο αυτά κομμάτια (παραγωγή στο transition, ριμπάουντ). Ο Παναθηναϊκός έχει δομικά προβλήματα που δεν θα είναι εύκολο να λυθούν στο επόμενο διάστημα όμως ενδεχόμενη μικρή, σταθερή βελτίωση στους συγκεκριμένους τομείς μπορεί να βοηθήσει πολύ τη συνολική εικόνα και κατ’επέκταση τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα  των πρασίνων. Δε θα είναι καθόλου «λίγο» εάν το καταφέρει αυτό ο κόουτς..

 

 

-Η Ζάλγκιρις  ήταν καλά (όπως και στο ματς του ΟΑΚΑ)  διαβασμένη και αυτή της η προετοιμασία νομίζω αποτέλεσε οδηγό για να μείνει όρθια  σε μια  δύσκολη, πνευματικά πρωτίστως, αναμέτρηση . Στο δεύτερο ημίχρονο ήταν εμφανώς καλύτερη της ελληνικής ομάδας και μετά από καιρό είχε διαστήματα καλού μπάσκετ κάνοντας επίδειξη των γνωστών της basketball smarts τα οποία αποτελούν και το trademark του παιχνιδιού της. Σε τακτικό επίπεδο ο Σάρας «έκοψε» όλα τα μειονεκτήματα της ελληνικής ομάδας, τα απομόνωσε σε κάθε πλευρά του παρκέ και χτύπησε σε αυτά με επιμονή.

 

 

Ο τρόπος που χτυπούν οι Λιθουανοί τον Τόμας στην άμυνα των πρασίνων είναι ενδεικτικός. Τον αναμειγνύουν σε 2 –man game στη πλευρά (η ικανότητα τους να αλλάζουν screener στα ball screens κάθε φορά τους βοήθησε πολύ) δημιουργώντας over helping (στη προσπάθεια της άμυνας να καλύψει την αδυναμία του Αμερικανού) στον άξονα το οποίο αυτομάτως παρήγαγε καταστάσεις στη weak side. Υπερφορτώνουν (συνήθως με παίχτες που μπορούν να σουτάρουν) τη πλευρά στην οποία βρίσκεται ο Αμερικανός και μεταφέρουν τη μπάλα εκεί για παιχνίδι 3 εναντίον 2. Χτυπούν το Show του στο PnR (κάποιες φορές δε πρόλαβε καν να τσεκάρει) παίζοντας επιθετικά σε αυτό με τον χειριστή. Παρόμοια προσέγγιση ενεργοποίησαν και με τον Παπαγιάννη. Δούλεψαν πολύ με το Spain Pick&Roll (Ram to Spain PnR) ως βασικό εργαλείο στην επίθεση δοκιμάζοντας την ελληνική αμυντική συνεργασία συγκεκριμένων παιχτών ενώ είδαμε και Twist (η ως επί το πλείστον over the screen προσέγγιση του Πιτίνο περιόρισε την εμφάνιση αυτής της επιλογής βέβαια) στη προσπάθεια δημιουργίας διαδρόμων για τους ball handlers. Η βάση της επιτυχίας της Ζάλγκιρις στο επιθετικό κομμάτι νομίζω ήταν η ευκολία της να δημιουργεί ρήγμα στη πράσινη άμυνα. Αυτό έχει τεράστια αξία όταν εμφανίζεται στο παιχνίδι μιας ομάδας με παίχτες ικανούς στη πάσα και τη close out επίθεση..

Στο αμυντικό κομμάτι ο κόουτς Γιασικεβίτσιους παρουσίασε τις γνωστές του πλέον press καταστάσεις (Diamond, Man to man press) και ενεργοποίησε trapping στο μισό γήπεδο στη τελική ευθεία της πράσινης επίθεσης με τον παίχτη του Αντετοκούνμπο, στο χαμηλό ποστ και τη περίμετρο. Η Switch άμυνα όμως ήταν αυτή που του έδωσε το επάνω χέρι. Η Ζάλγκιρις μετά την αλλαγή έπαιξε 4/4 στη πίσω γραμμή (front the post) υπογραμμίζοντας το μειονέκτημα του φετινού Παναθηναϊκού στην εισαγωγική πάσα. Οι πράσινοι δεν έχουν τον ψηλό που θα ανέβει στο High post και με την ικανότητα του να πασάρει θα αλλάξει τη γωνία πάσας για τη low post επίθεση και αυτό φάνηκε για ακόμα μια φορά. Τα σχήματα με τα τρία φόργουορντ (Γκριγκόνις-Ουλανόβας-Ουάιτ) απέδωσαν πολύ καλά σε αυτό το κομμάτι. Οι Γκριγκόνις και Ουάιτ μοιράζονται τον τίτλο του MVP της αναμέτρησης με τη παρουσία τους και στις δύο πλευρές του παρκέ να είναι καταλυτική.

 

Η Ζάλγκιρις παίρνει αρκετά καλό βαθμό και στην αντιμετώπιση του Κιλπάτρικ. O Aμερικανός γκαρντ πήρε μια πρώτη γεύση της δυναμικής των ευρωπαϊκών αμυνών σε αυτό το επίπεδο. Η συνεχής τριβή μπορεί να τον βοηθήσει ώστε να μάθει να διαβάζει και να προσαρμοστεί, παίζοντας επάνω στα δυνατά του σημεία. Σε τέτοιες έδρες θα τεσταριστεί στο μέλλον. Είναι καλός σκόρερ. Το ερωτηματικό που γεννήθηκε με την επιλογή του έχει να κάνει με το ότι από το παιχνίδι των πρασίνων λείπει ο πλάγιος σουτέρ που θα δουλέψει μακριά από τη μπάλα (γύρω από τα screens) συνδυάζοντας αυτό το χαρακτηριστικό με αμυντική συνέπεια. Είναι αλήθεια ότι ο κόουτς Πιτίνο δεν επενδύει τόσο σε αυτή τη μορφή επίθεσης (σε αντίθεση με τον Πασκουάλ, δυνατό κομμάτι του επιθετικού του playbook διαχρονικά) που αναδεικνύει παίχτες όπως ο Λοτζέσκι. Η αδυναμία του τελευταίου στα μετόπισθεν, σε μια περίοδο όπου οι πράσινοι έχουν επικεντρωθεί στο να πιέσουν πολύ τους αντίπαλους περιφερειακούς, έχει ελαττώσει σημαντικά τον χρόνο συμμετοχής του..

 

ΣΕΦ

 

Ο Ολυμπιακός πήρε μια εύκολη νίκη απέναντι στη Χίμκι παίζοντας κατά διαστήματα καλό μπάσκετ. Συνολικά δεν απέφυγε τα κενά διαστήματα στο επιθετικό κομμάτι όμως είχε τον πλήρη έλεγχο του παιχνιδιού απέναντι σε μια λαβωμένη αγωνιστικά και ψυχολογικά ρωσική ομάδα η οποία δε κατάφερε, πέραν της δεύτερης περιόδου, να δώσει στους γηπεδούχους πραγματικό ανταγωνισμό. Η Χίμκι ανακοίνωσε μάλιστα τη Δευτέρα τη λύση της συνεργασίας της με τον Γιώργο Μπαρτζώκα μετά από 1,5 χρόνο κοινής πορείας. Θα μιλήσουμε και για αυτό.

Πάμε πρώτα όμως να δούμε τι σημειώσεις μας..

 

Η καλύτερη αμυντική δουλειά του Μπλατ από τα χρόνια του Τρεβίζο;

 

-Eίναι γεγονός ότι η άμυνα του Ολυμπιακού έχει σημειώσει τεράστια πρόοδο σε σχέση με την εικόνα της στο ξεκίνημα της σεζόν, παίρνοντας δίκαια μια θέση (Νο2 αυτή τη στιγμή) ανάμεσα στις κορυφαίες της διοργάνωσης. Οι ερυθρόλευκοι όπως έχουμε πει στο παρελθόν παίζουν «έξυπνη» άμυνα η οποία «σπρώχνει» την επίθεση μακριά από το ζωγραφιστό και κατευθύνει τη μπάλα εκεί που αυτή θέλει όταν το χρονόμετρο των 24’’ ξεκινάει τη βουτιά του προς το μηδέν. Ο Ολυμπιακός δεν αποθαρρύνει το dribble penetration όπως τα παλαιότερα χρόνια όμως η ικανότητα να στείλει τη μπάλα σε συγκεκριμένα σημεία και να τη κλειδώσει εκεί αποτελεί σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας. Ο φετινός Ολυμπιακός δεν έχει τον γκαρντ που θα πιέσει τη μπάλα ψηλά όμως οι παίχτες του παίρνουν πολύ υψηλό βαθμό σε αυτό που λέμε  «διατηρώ την αμυντική μου θέση» ενώ η help side άμυνα του είναι σταθερά πολύ καλή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο αριθμός των uncontested shots, οι δείκτες δημιουργίας και το νούμερο των φάουλ που οδηγούν την αντίπαλη επίθεση στη γραμμή έχουν πέσει σημαντικά.

Video credit: BasketHead

Είναι αυτή η καλύτερη αμυντική δουλειά στη καριέρα του Ντέηβιντ Μπλατ; Είναι ένα ερώτημα που χρειάζεται σίγουρα σκέψη και πολύ καλό ζύγισμα των δεδομένων στην εξελικτική ιστορία του αθλήματος στην Ευρώπη τα τελευταία 15 χρόνια. Και σαν φαν του κόουτς (ή καλύτερα μαθητής της δουλειά του) θα ήθελα να τη κάνουμε στο τέλος της σεζόν. Αυτή τη στιγμή μπορούμε να αποφανθούμε ότι το μέχρι τώρα αμυντικό δείγμα των ερυθρολεύκων έχει τη βάση ώστε, με ανάλογη συνέχεια, να τοποθετηθεί στις τοπ-αμυντικές δουλειές της καριέρας του κόουτς. Μπορώ να θυμηθώ  λεπτομέρειες από τη δεύτερη του χρονιά στο Τρεβίζο. Ήταν τότε που η πρωταθλήτρια του 2006 Μπένετον, έχανε όλο το ελίτ ταλέντο της (Σισκάουσκας, Ντριού Νίκολας, Μπαρνιάνι) και δημιουργούσε την επόμενη σεζόν (2006-07) ένα πολύ συμπαγές σύνολο με ιδιαίτερη έμφαση στην άμυνα, οικοδομώντας επάνω στους Ζήση-Γκόρι-Μορτέντε, την ηγετική προσωπικότητα του Σοράνια και τον Terrell Lyday. Πολύ καλή δουλειά στα μετόπισθεν παρουσίασε ο κόουτς Μπλατ και το 2011 με τη Μακάμπι όταν έφτασε μέχρι τον τελικό της Ευρωλίγκας όπου ηττήθηκε από τον Παναθηναϊκό. Είχε τα εργαλεία για να πιέσει τη μπάλα στη περίμετρο και τους παίχτες-ρόλων  για να χτίσει ένα φυσικό προφίλ το οποίο αποτέλεσε βασικό όπλο εκείνης της Μακάμπι. Πέρκινς, Μπερστάιν, Πάργκο, Έιντσον, Μπλου, Χέντριξ.. Φέτος είναι αλήθεια, βρήκε στον Πειραιά έναν πυρήνα παιχτών με αμυντικές αρχές και έναν οργανισμό στου οποίου το DNA πλέον έχει ποτίσει η ανάγκη για αμυντικό αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου. Ο Μπλατ άλλαξε τη φύση της άμυνας των ερυθρολεύκων η οποία δεν είναι τόσο aggressive πλέον αλλά είναι πιο versatile και πιθανόν πιο ευφυής στον τρόπο που προσεγγίζει κάθε αντίπαλο.

 

 

-Η Χίμκι βίωσε αυτή τη δύναμη της ελληνικής άμυνας. Ο Ολυμπιακός είχε διαβάσει καλά τις αδυναμίες στην επίθεση της ενεργοποιώντας παγίδα στο low post σε καταστάσεις mismatch ή σε post ups όπου στη δυνατή πλευρά βρισκόταν περιφερειακός με αμφίβολη ικανότητα στη περιφερειακή εκτέλεση. Ο κόουτς Μπαρτζώκας δυσανασχετούσε βλέποντας τους παίχτες του (Bost) να καλούν screen αντί να παίζουν straight 1 on 1 επάνω στον Σπανούλη. Χρησιμοποίησε dribble hand off για να αποβάλει τη στατικότητα απέναντι στους γηπεδούχους  όμως η έλλειψη περιφερειακής εκτέλεσης από το «4» έκανε τα Side picks της προβλέψιμα, με την άμυνα να έχει τη δυνατότητα να στείλει επιθετικά βοήθεια με το που έμπαινε η μπάλα στον κεντρικό άξονα. Η Χίμκι έπαιξε καλύτερα στη δεύτερη περίοδο όταν μπήκε στο παρκέ ο Μάρκοβιτς ο οποίος τη νοικοκύρεψε σημαντικά ενώ το σχήμα με τους δύο PGs (Μάρκοβιτς-Μποστ) βοήθησε τους φιλοξενούμενους να ελέγξουν τη μπάλα στα αμυντικό transition και να είναι πιο υπομονετικοί στο επιθετικό κομμάτι.

 

-Ο Ολυμπιακός χτύπησε με τη σειρά του την αδυναμία της ρωσικής άμυνας στις καταστάσεις 2 εναντίον 2 όσον αφορά το Side pick & roll με αρωγό τον Μιλουτίνοφ. Η Χίμκι ξεκίνησε με άμυνα αλλαγών με εξαίρεση τις καταστάσεις που εμπλεκόταν ο Σέρβος σέντερ θέλοντας να αποφύγει αυτό το πραγματικά δυσάρεστο mismatch στο κέντρο του ζωγραφιστού και με δεδομένη πάντα  την ικανότητα του Σπανούλη να εισάγει τη μπάλα εκεί. Οι γηπεδούχοι «έτρεξαν Flex δράσεις που κατέληγαν σε post ups του Πρίντεζη και τις γνωστές Ram καταστάσεις που έστελναν τον διεθνή φόργουορντ σε ball screens για τον Σπανούλη. Τα ζεστά χέρια των Στρέλνιεκς-Παπανικολάου έκαναν τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για τον Ολυμπιακό διατηρώντας το πλαίσιο χώρων στη ρωσική άμυνα στα επιθυμητά επίπεδα για τους γηπεδούχους. Η τριάδα Στρέλνιεκς-Παπανικολάου-Βεζένκοφ έγραψε 9/15 τρίποντα.

 

Παρ’όλα αυτά, η ερυθρόλευκη επίθεση χρίζει βελτίωσης. Φάνηκε και στο τελευταίο ματς με τον Χολαργό άλλωστε. Ο Ολυμπιακός φέτος παίζει πιο γρήγορα στο μισό γήπεδο. Δε κάνει κατάχρηση ντρίμπλας, δουλεύει καλύτερα μακριά από τη μπάλα και κυρίως βασίζεται στη συνεργασία. Αυτά είναι μερικά πολύ καλά νέα. Από την άλλη φαίνεται να του λείπει και πάλι το κάθετο παιχνίδι όταν ο Σπανούλης δεν βρίσκεται στο παρκέ καθώς κανένας από τους περιφερειακούς του δε μπορεί πραγματικά και σε συνέχεια να πάει τη μπάλα μέχρι τέλους. Ο Γκος δεν είναι hard finisher και δυσκολεύεται πολύ να τελειώσει σε traffic, ο Στρέλνιεκς παίζει κάθετα σε επιλεκτικές καταστάσεις μιας και αυτό το κομμάτι δεν ήταν ποτέ μέρος του οπλοστασίου του ενώ οι wings του Μπλατ δεν έχουν το ball handling για να περάσουν την άμυνα παίζοντας προσωπική φάση. Οι ερυθρόλευκοι προσπαθούν να καλύψουν αυτή την έλλειψη παράγοντας (να η σημασία της καλής κυκλοφορίας της μπάλας που οδηγεί την άμυνα σε μετακίνηση) close out επίθεση με τους φόργουορντ και ακουμπώντας (όπως και πέρυσι) τη μπάλα στο low post όμως όσο προχωράμε προς την Άνοιξη νομίζω ότι η ανάγκη για έναν έξτρα γκαρντ που θα ανεβάσει το επίπεδο ενέργειας στις δύο πλευρές του παρκέ θα είναι μεγαλύτερη.

 

 

Ο κόουτς Μπλατ πάντως προσπαθεί να κερδίσει τον έξτρα παίχτη πηγαίνοντας βαθιά στον πάγκο του. Δεν έχει άλλη επιλογή άλλωστε. Είναι σημαντικό το ότι σε μια χρονική περίοδο όπου ο Πρίντεζης πρέπει να μπει σε ένα καθεστώς μίνι-συντήρησης (πάντα έπρεπε τα τελευταία), ο Αλεξάντερ Βεζένκοφ είναι έτοιμος να αρπάξει την ευκαιρία. Ο 23χρονος φόργουορντ  απλά δε πρέπει να επιτρέψει την επιστροφή στο βάθος του πάγκου και των DNP –καταστάσεων. Το χρειάζεται και ο ίδιος και η ομάδα πλέον πολύ. Έχει αντίληψη, πάσα και close out επίθεση (σημαντικά στοιχεία για να παίξει στο συγκεκριμένο επιθετικό πλαίσιο), ριμπάουντ και σκορ με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αυτός και ο φορμαρισμένος Παπανικολάου (13.2 πόντοι με 16/33 τρίποντα  και 5.4 ριμπάουντ στα τελευταία πέντε ματς) μπορούν να αποτελέσουν καινούργια σημεία αναφοράς για την ερυθρόλευκη επίθεση. Ο Ολυμπιακός ταξιδεύει πλέον στη Τουρκία όπου τη Πέμπτη θα δοκιμαστεί σε ένα πολύ δυνατό bras de fer απέναντι στη Φενέρ. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για συμπεράσματα σε μια κατευθείαν αναμέτρηση με ένα σύνολο και σε ένα περιβάλλον που αντιπροσωπεύουν το υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού στη διοργάνωση..

 

Τέλος ο κόουτς Μπαρτζώκας

 

 

Σε μια απόφαση που ξάφνιασε ολόκληρη τη μπασκετική Ευρώπη, το μάνατζμεντ της Χίμκι αποφάσισε να ολοκληρώσει τη συνεργασία της ομάδας με τον Γιώργο Μπαρτζώκα, στρεφόμενο μάλιστα στον παλιό γνώριμο Ριμας Κουρτινάιτις για να τον αντικαταστήσει. Δυστυχώς αυτή είναι η φύση του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους μάλιστα πρόσφατα κατέκρινε τη παρορμητικότητα των ανθρώπων που βρίσκονται στις θέσεις από τις οποίες παίρνονται οι αποφάσεις. Είναι μια πραγματικότητα αν μη τι άλλο..

Η εκτίμηση της σελίδας προς τον κόουτς είναι γνωστή. Ο ίδιος έκανε εξαιρετική δουλειά πέρυσι οδηγώντας τη Χίμκι στη καλύτερη σεζόν της ιστορίας της. Παρουσίασε ένα καλό σύνολο, με σωστά μοιρασμένους ρόλους, αμυντική συνοχή και athleticism. Στα playoffs της Ευρωλίγκας δε, οι «χωριάτες» της Μόσχας κοίταξαν στα μάτια τη ΤΣΣΚΑ δίνοντας στο ευρωπαϊκό κοινό μια πολύ ανταγωνιστική σειρά.

Φέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Χίμκι ήταν μια κακή ομάδα. Ακόμα και πριν αντιμετωπίσει όλα αυτά προβλήματα τραυματισμών που τη ταλανίζουν μέχρι σήμερα. Το πρόβλημα στο ριμπάουντ συνέχισε να την ακολουθεί (κανείς δε κατάλαβε το γιατί δε πήρε ένα Big-SF το καλοκαίρι για να την ενισχύσει αλλά αντίθετα επέλεξε G/F για το «3» παρότι είχε έλλειψη «κιλών» στο ζωγραφιστό κατά τη προσφιλή συνήθεια του κόουτς) , η άμυνα είχε σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας και το μπάσκετ των «35 τριπόντων» επί Σβεντ (και πέρυσι η ομάδα σούταρε πολύ από το τρίποντο) σε συνδυασμό με την εικόνα των πρώτων αγωνιστικών έδινε την αίσθηση ότι κάπου το μέτρο έχει χαθεί. Η Χίμκι έπαιξε καλύτερα στη συνέχεια και αντέδρασε σωστά στον τραυματισμό του Σβεντ στρεφόμενη σε μια πιο ισορροπημένη επιθετική συμπεριφορά, σε μια περίοδο όπου παίχτες-ρόλων βγήκαν μπροστά (αν και ήταν φανερό ότι της έλειπε η προσωπικότητα σε αυτό το status, δηλαδή των περιφερειακών πίσω –ιεραρχικά- από τον Σβεντ). Όμως έμοιαζε να μην έχει πλέον ηθικό. Δε γνωρίζω εάν εκτιμήθηκαν έτσι (ως ρίψη ασπίδας)  οι δηλώσεις του κόουτς στη press conference του ΣΕΦ όπου αναφέρθηκε στη δυσκολία του φετινού εγχειρήματος με βάση τα προβλήματα τραυματισμών που αντιμετωπίζει.

 

 

Η απομάκρυνση του δεν είναι λοιπόν απόφαση ακατανόητη. Όμως κατά τη ταπεινή μου άποψη δεν είναι και σωστή. Μπορώ ίσως να δω σε τι προσβλέπει το front office των Ρώσων με την αλλαγή αυτή αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι εκεί βρίσκεται το μυστικό της επαναφοράς. Ο Μπαρτζώκας είναι ένας αρκετά ικανός και έμπειρος προπονητής που ξέρει τα shortcuts στο επίπεδο αυτό. Έρχεται από μια εξαιρετική σεζόν και άξιζε τουλάχιστον την ευκαιρία να ολοκληρώσει και τη τρέχουσα. Στη Χίμκι θα προσπαθήσουν να κεφαλαιοποιήσουν τον ενθουσιασμό της νέας φωνής στα αποδυτήρια άμεσα. Ο Κουρτινάιτις είναι ένας προπονητής που έχει επιδείξει σπουδαίες δουλειές στο παρελθόν αλλά έχει χρόνια να παρουσιάσει πάλι μια τέτοια.. Βασίζεται στο ball movement και τη ταχύτητα στο μισό γήπεδο όμως το ρόστερ αυτό έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και πιθανόν θα χρειαστεί κάποιες παρεμβάσεις. Πάντως, έχω την αίσθηση ότι ο κόουτς δεν είναι αυτός που θα χάσει από αυτήν την αποδέσμευση. Το status του είναι ακόμα υψηλό και θα βρει σύντομα καλή δουλειά. Ίσως είναι (πιθανόν το καλοκαίρι, θα δείξει) η ώρα για κάτι τελείως καινούργιο. Βλέποντας τον Γιώργο Μπαρτζώκα να συνδέεται με την έβδομη φετινή αλλαγή προπονητή στην Ευρωλίγκα, θυμάμαι αυτόματα τη ρήση του Ντούλε Βουγιόσεβιτς όταν (και αυτός) άφηνε τη Μόσχα και την ΤΣΣΚΑ..

«Υπάρχουν δύο ειδών προπονητές. Αυτοί που είναι απολυμένοι και αυτοί που πρόκειται να απολυθούν»..

Σημασία έχει η δύναμη να συνεχίζεις. Κόουτς, ανυπομονούμε..

 

 

 

 

Υ.Γ: Η μονομαχία του Βιλντόζα με τον Μάικ Τζέιμς στη τελική ευθεία της αναμέτρησης της Μπασκόνια με την Αρμάνι ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ενσταντανέ που έχω παρακολουθήσει εδώ και καιρό. Ο πόιντ γκαρντ των Βάσκων παίζει σπουδαία άμυνα και ο Τζέιμς παράλληλα αποδεικνύει ότι είναι σπουδαίος σκόρερ. Ο Βιλντόζα έχει ότι χρειάζεται για να γίνει ένας από τους καλύτερους πόιντ γκαρντ της Ευρωλίγκας  γρήγορα με το αγωνιστικό του πακέτο να συνοδεύεται από πολλά intangibles. Το κλειδί είναι να μάθει να «ακούει»..

 

 

Υ.Γ1: Σας προτείνω να κάνετε ένα μικρό διάλειμμα (από οτιδήποτε κάνετε, ακόμα και εάν αυτό λέγεται “ύπνος”) κάποιο βράδυ και να παρακολουθήσετε τους φετινούς Pacers του Νέιτ Μακμίλαν. Πιο συγκεκριμένα αυτό που καταθέτουν στα μετόπισθεν. Hard close outs, εξαιρετικό positioning και επικοινωνία  (με συνέπεια να ανταποκρίνονται άψογα στο αμυντικό κομμάτι και οι λιγότερες αθλητικές lineups), deflections. O Doncic το ένιωσε (η μόνη άμυνα που τον κράτησε σε μονοψήφιο αριθμό πόντων στα τελευταία 20 ματς). Ένα πολύ καλό σύνολο. Υπάρχει και αυτό το ΝΒΑ..

 

 

 

 

Υ.Γ2: Είναι τότε που παγώνεις τον χρόνο και “ταξιδεύεις” πίσω, στον καιρό που παίζατε μικροί στη μπασκέτα της γειτονιάς. Πόση σημασία έχει τελικά η “διαδρομή” για αυτό που είμαστε σήμερα..