Hoopfellas 2018-19 EL Power Rankings III

Στην καρδιά του χειμώνα και με την ένταση στο πεδίο μάχης να ανεβαίνει κατακόρυφα, οι 16 μονομάχοι συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους με το βλέμμα στη “κόλαση” της Άνοιξης όπου θα κριθούν τα πάντα. Το Hoopfellas σας παραδίδει τη νεότερη version των Power Rankings της σελίδας για τη φετινή Ευρωλίγκα..

 

 

Cover Photo credit: Baskethead

Power Rankings, version III λοιπόν.. Η εβδομάδα των διπλών παιχνιδιών και ο καταιγισμός εικόνων από το “πεδίο μάχης” της διοργάνωσης λειτουργεί διαχρονικά ως ο ιδανικός “προθάλαμος” για μια τέτοια αξιολόγηση. Η πρόοδος του Ολυμπιακού, η ανταγωνιστικότητα που έφερε και πάλι στο Τελ Αβίβ η παρουσία του Γιάννη Σφαιρόπουλου και οι προσθήκες του Παναθηναϊκού στη προσπάθεια του να αντιστρέψει μια δύσκολη κατάσταση. Στη καρδιά του χειμώνα και με το βλέμμα στην Άνοιξη. Μπορείτε να μεταφράσετε όπως θέλετε. Ξεκινάμε..

 

 

 

1.FENERBAHCE (16-2)

ORAT-DRAT : 125.7-112.8

PACE: 66.1

LAST-10: 9-1

Η Φενέρ κερδίζει στον αυτόματο και το κάνει με «στυλ». Η ποιότητα της «τρίτης ή τέταρτης» επιθετικής επιλογής σε οποιοδήποτε πιθανό σχήμα και ο τρόπος που εντάσσει ο Ομπράντοβιτς τις δεξιότητες των παιχτών του σε αυτή συνιστούν στοιχεία προς μελέτη. Οι Τούρκοι τρέχουν την πιο αποτελεσματική επίθεση μισού γηπέδου στην Ευρώπη (υποδειγματικές αποστάσεις και αξιοποίηση των close out ευκαιριών) η οποία δίνει την ευκαιρία σε πολλά πρόσωπα να λάμψουν. Οι παίχτες από το βάθος του πάγκου έχουν μπολιαστεί με το μικρόβιο της νίκης και παράλληλα έχουν, με σύμμαχο το εφόδιο του σωστού διαβάσματος που τους έχει μεταδώσει το staff, αποβάλλει τον φόβο ανεξάρτητα από το τι έχουν να αντιμετωπίσουν κάθε φορά. Κλειδί (για μια ακόμα χρονιά) η παρουσία του βιονικού Ντίξον ο οποίος ανέβηκε στο rotation μετά τον τραυματισμό φέρνοντας τον διαχρονικό «gritty & clutch» χαρακτήρα του στο τραπέζι. Ο Βέσελι είναι dominant (νομίζω εάν η κανονική περίοδος έληγε σήμερα θα έπρεπε να πάρει το βραβείο του MVP)και μαζί με τον Σλούκα αποτελούν τους κυρίως δημιουργούς και συνολικά παραγωγικούς πυλώνες αυτού του οικοδομήματος. H άμυνα της Φενέρ είναι Νο2 στη λίγκα (πίσω από τη Ρεάλ) αναφορικά με την αποτελεσματικότητα της απέναντι στη περιφερειακή εκτέλεση του αντιπάλου.

 

2.REAL MADRID (15-3)

ORAT-DRAT: 122.0-105.9

PACE: 71.6

LAST-10: 7-3

Η Ρεάλ έχει σημάδια αγωνιστικής κοιλιάς όμως η ένταση αυτών δεν είναι μέχρι τώρα τέτοια ώστε να τη μετατρέψουν σε «κρίση». Διαθέτει το ρόστερ με το μακράν μεγαλύτερο ποιοτικό βάθος στη διοργάνωση και μια τεράστια γκάμα αθλητών οι οποίοι έχουν ελίτ ικανότητα στη δημιουργία και την εκτέλεση ενώ η άμυνα της (η καλύτερη στη διοργάνωση, οι αντίπαλοι σούταραν με 29.8% στο τρίποντο και είχαν μ.ο.  15.0 τελικές στα τελευταία πέντε ματς) αποτελεί τον προσωπικό της φύλακα-άγγελο. Ο Ρούντι κάνει –και σε συνάρτηση με τον ρόλο του- ίσως τη πιο efficient χρονιά της καριέρας του και ο Αγιόν (6.6 ριμπάουντ- 3.6 τελικές) διδάσκει στον ρόλο του ψηλού-facilitator. O Πάμπλο Λάσο έχει μεν υπερβολικά πολλά όπλα όμως ξέρει και να τα διαχειρίζεται σωστά. Είναι σημαντικό (με την επιστροφή του Κάρολ) να μπορέσει να επαναφέρει την ομάδα του κάπου κοντά στο αγωνιστικό επίπεδο που βρισκόταν λίγο καιρό πριν ξεπερνώντας τον σκόπελο του τελευταίου διαστήματος. Η «Βασίλισσα» σήμερα δείχνει ότι έστω και οριακά, έχει τις περισσότερες πιθανότητες για να κόψει πρώτη το νήμα στο τέλος της κανονικής περιόδου. Σημειώστε ότι η Ρεάλ διαθέτει τη πιο αποτελεσματική άμυνα απέναντι σε περιφερειακή εκτέλεση στη λίγκα (33.7% οι αντίπαλοι της στο τρίποντο) και αυτό, με τον τρόπο παίζεται σήμερα το μπάσκετ στην Ευρώπη, είναι ένας από τους λόγους που βρίσκεται στις κορυφαίες θέσεις.

 

3.CSKA MOSCOW (13-5)

ORAT-DRAT: 120.7-114.0

PACE: 71.7

LAST-10: 5-5

Η “αρκούδα” βιώνει τη πιο δύσκολη περίοδο της σε επίπεδο regular season τα τελευταία χρόνια ψάχνοντας απεγνωσμένα ένα σημείο αναφοράς (πρόσωπο ή αγωνιστική προσαρμογή) που θα της δώσει την απαιτούμενη ώθηση και φρεσκάδα για να σπριντάρει στον δεύτερο γύρο. O ΝτεΚολό βρίσκεται σε χαμηλή πτήση (τη χαμηλότερη των τελευταίων ετών), ο Ροντρίγκεθ κατοικεί στη διαχωριστική μεταξύ παραδείσου και κολάσεως ενώ τα σχήματα με δύο ψηλούς (με το βλέμμα στην άνοιξη) δεν είναι πάντα αποδοτικά. Το δίδυμο Χίγκινς-Κλάιμπερν είναι η πραγματική σταθερά της ομάδας σε αυτή τη φάση. Η βελτίωση του Ντάνιελ Χάκετ είναι το καλύτερο νέο για τον Δημήτρη Ιτούδη αυτή τη στιγμή με τον Ιταλό να μετράει 10.7 πόντους με 63.2% στα δίποντα στα τελευταία 7 ματς. Η επιμονή στο παιχνίδι προσωπικής φάσης (παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί παίχτες με σαφέστατη ικανότητα) νομίζω κάνει την ΤΣΣΚΑ ευκολότερα αναγνώσιμη. Ίσως η δόση των isolations στη παραγωγική διαδικασία να έπρεπε να είναι μικρότερη ώστε η επίθεση να λάβει μια πιο πληθωρική μορφή σε επίπεδο ανάπτυξης. Η ΤΣΣΚΑ εν γνώσει της δεν επένδυσε στην υπογραφή ψηλού με low post παιχνίδι (και μια στοιχειώδη ικανότητα στη πάσα, θα ήταν πολύ χρήσιμος τώρα παρότι φαινομενικά δε συνάδει με τη γενικότερη της φιλοσοφία) θέλοντας να πατήσει ακόμα πιο βαθιά το γκάζι, ακουμπώντας στους πλάγιους παίχτες τις πιθανότητες παιχνιδιού στο χαμηλό ποστ. Σημαντικό ότι είναι η ομάδα με τον υψηλότερο δείκτη αναφορικά με τη συχνότητα στην εκτέλεση προσωπικών σε συνάρτηση με τα σουτ. Σημειώστε ότι η ΤΣΣΚΑ είναι η Νο3 άμυνα της διοργάνωσης αναφορικά με την αποτελεσματικότητα της απέναντι στα σουτ τριών πόντων.

Εν έτη 2019, η “αρκούδα” είναι η πιο αμερικανική (σε επίπεδο αγωνιστικής έκφρασης) ομάδα της Ευρωλίγκας. Όπως και να’χει οφείλω να επαναλάβω το εξής. Μια “τσαλακωμένη” και μακριά από το status της “καλύτερης ομάδας της διοργάνωσης” ΤΣΣΚΑ, μπορεί να έχει καλύτερη τύχη σε μια ενδεχόμενη επιστροφή της φέτος στο F4..

 

-ANADOLU EFES (12-6)

ΟRAT-DRAT: 120.6-112.7

PACE: 71.1

LAST 10: 6-4

Η Αναντολού παίζει εξαιρετικό μπάσκετ. Και το σημαντικότερο από όλα είναι πως  δείχνει να έχει διάρκεια. Αυτό που πλέον κανείς μπορεί να διακρίνει φιλτράροντας σε βάθος το performance της ομάδας του Αταμάν είναι  το «παιχνίδι της ισορροπίας» για το οποίο έχουν χυθεί τόνοι μελάνι (..) σε τούτη εδώ τη σελίδα. Η Αναντολού δεν είναι μόνο η καλύτερη shooting team της διοργάνωσης και μια πολύ efficient επιθετικά ομάδα αλλά παράλληλα αποτελεί και ένα αποτελεσματικό σύνολο στα μετόπισθεν. Η τριάδα Micic-Moerman-Beaubois «φυσάει (σουτάρουν και οι τρεις 43.9+ τοις εκατό τρίποντο) με τον Σέρβο πόιντ γκαρντ να έχει βάλει το χέρι του στη πόρτα του ευρωπαϊκού star system, διεκδικώντας μέχρι τώρα επάξια  τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης. Κλειδί η προσαρμοστικότητα του Σιμόν ο οποίος λειτουργεί ως facilitator & δεύτερος δημιουργός στη περιφέρεια πολύ αποτελεσματικά (3.1 τελικές για 1.3 λάθη). Η Αναντολού έχει ατομική ποιότητα, χημεία, ταχύτητα στο μισό γήπεδο και μένει να παραμείνει υγιής, σταθεροποιώντας την απόδοση της στο αμυντικό κομμάτι σε ένα καλό επίπεδο για να μπορέσει να πάρει το πλεονέκτημα έδρας. Μη ξεχνάμε ότι είναι μια ομάδα που δεν έχει χαρακτήρα νικητή αλλά αντίθετα τώρα προσπαθεί να τον χτίσει σιγά-σιγά μέσα από την επανάληψη. Σαφέστατα το ενδιαφέρον είναι μεγάλο.

 

5.OSFP (11-7)

ORAT-DRAT: 115.5-111.1

PACE: 69.6

LAST-10: 7-3

Ο Ολυμπιακός έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου. Αυτό τον βοήθησε να ξεχωρίσει από τον ανταγωνισμό των ομάδων που διεκδικούν μια θέση στα playoffs και να μεταφερθεί στην επόμενη βαθμίδα η οποία αφορά τη μάχη για το πλεονέκτημα της έδρας. Νομίζω ότι το στοιχείο της φιλοσοφίας του Μπλατ που έχει απορροφηθεί στο μεγαλύτερο βαθμό στη φετινή ομάδα αφορά το “έξυπνο μπάσκετ”. Ο Ολυμπιακός μεν, τα τελευταία χρόνια ήταν High IQ-σύνολο όμως όχι με τον τρόπο που είναι σήμερα. Η άμυνα του είναι το άρμα μάχης του. Δεν είναι τόσο aggressive (τακτικά αλλά και σε execution) όσο αντίστοιχες των προηγούμενων ετών όμως είναι ανάλογα αποτελεσματική και τολμώ να πω, πιο intelectual. Oι ερυθρόλευκοι αμυντικά μπορεί να μη παράγουν τόνους λαθών στην επίθεση του αντιπάλου όμως κρατούν χαμηλά τα ποσοστά στα σουτ και είναι η ομάδα (με μεγάλη μάλιστα διαφορά) που δίνει στην επίθεση τις λιγότερες ευκαιρίες για εύκολους πόντους μέσα από τη γραμμή των προσωπικών. Επίσης αποτελούν τη καλύτερη rebounding team της διοργάνωσης. Είναι μια από τις καλύτερες αμυντικές δουλειές στη καριέρα του κόουτς Μπλατ.

Το δίδυμο της θέσης “5” κάνει θραύση. Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ κάνει μια σπουδαία σεζόν οδηγώντας τη λίγκα στα ριμπάουντ και ο Zach LeDay έχει καπαρώσει τον τίτλο της πιο επιτυχημένης καλοκαιρινής προσθήκης στο ερυθρόλευκο ρόστερ. Η επίθεση της ομάδας θέλει ακόμα δουλειά (η ισχύς στο επιθετικό ριμπάουντ μακιγιάρει κάποιες από τις αδυναμίες της). Ίσως όχι μόνο δουλειά για να είμαι ειλικρινής αλλά και μια προσθήκη στη περιφερειακή γραμμή ώστε αυτό το σύνολο να μπορέσει να πάει ποιοτικά το παιχνίδι του στα όρια του, έχοντας πραγματικές πιθανότητες να βάλει κάτω τις 2-3 πρώτες ομάδες της λίγκας. Έναν παίχτη με σωστή μπασκετική κουλτούρα που θα κατανοήσει άμεσα την αγωνιστική κατεύθυνση της ομάδας και το πλαίσιο στο οποίο μπορεί ο ίδιος να τη βοηθήσει να σκαρφαλώσει κι άλλο. Ο Ολυμπιακός έχει καλό πρόγραμμα στο δεύτερο γύρο και μια ευκαιρία (όπως αυτό ξετυλίγεται) για δυνατό finish στο τέλος.

 

6.BARCELONA (11-7)

ΟRAT-DRAT: 113.0-109.9

PACE: 68.8

LAST-10:  6-4

H Mπαρτσελόνα είδε το πρώτο εικοσαήμερο του Δεκέμβρη τον  ουρανό να πέφτει στο κεφάλι χάνοντας 4 συνεχόμενα ματς (5 από τα τελευταία 6 τότε). Ο τρόπος που αντέδρασε είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα των τελευταίων στείρων ετών της μετά-Πασκουάλ εποχής. Οι Καταλανοί  είναι μια πραγματικά καλή αμυντική ομάδα. Δουλεύουν πολύ καλά και «μαζί» σε αυτό το κομμάτι. Όποιος είδε το ματς με την Αναντολού μπορεί να το καταλάβει. Υπάρχουν ώρες εργασίας και δέσμευση των παιχτών σε αυτό πίσω από τη συγκεκριμένη εικόνα. Το πρόβλημα της από την αρχή της σεζόν έγκειται στο επιθετικό κομμάτι . Στο νικηφόρο σερί των 5 νικών ο Πέσιτς ακούμπησε στο star quality των Γάλλων παιχτών της Μπαρτσελόνα, με τους Ερτέλ-Σεραφέν να διανύουν περίοδο σπουδαίας φόρμας. Ο Γάλλος γκαρντ μετράει 20.7 πόντους και 4.3 τελικές  στα τελευταία 3 ματς ενώ ο γίγαντας από τη γαλλική Γουιάνα στα 5 πιο πρόσφατα ματς έχει 13.8 πόντους με 69.2% στα δίποντα και 5.0 ριμπάουντ. Η περίπτωση-Σίνγκλετον  είναι μια από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις αναφορικά με τη σημασία του περιβάλλοντος που εντάσσεται ένας παίχτης ανεξάρτητα από την αξία του. Ο ποιοτικός Αμερικανός F/C «γράφει» πολύ χαμηλά νούμερα (36.1% δίποντο-32.8% τρίποντο) εντός ενός επιθετικού πλαισίου με λιγότερους διαθέσιμους χώρους για αυτόν (big lineups), το οποίο δεν υποστηρίζει τη Spread PnR-επιθετική πλατφόρμα (καλύτερα σουτ για το «4», ευκαιρίες για close out-επίθεση). Παρ’όλα αυτά ο Σίνγκλετον είναι απαραίτητος στη φετινή Μπαρτσελόνα καθώς η παρουσία του σε μια frontcourt που στερούταν mobility και ευχέρεια στο να δώσει defensive stops αποδεικνύεται σημαντική ενώ παράλληλα έχει δυναμώσει ακόμα περισσότερο τους Καταλανούς στο ριμπάουντ.

 

7.BASKONIA (8-10)

ΟRAT-DRAT: 115.7-115.3

PACE: 70.0

LAST-10:  6-4

Όπως πέρυσι, έτσι και φέτος, οι Βάσκοι χρειάστηκαν την αλλαγή προπονητή για να πάρουν εμπρός. Η Μπασκόνια με τον Περάσοβιτς στο τιμόνι είναι μια από τις πιο βελτιωμένες αλλά παράλληλα και πιο άτυχες ομάδες της λίγκας μιας και είναι αναγκασμένη να πορευτεί χωρίς τους δύο leaders της σε frontcourt και backcourt, μετά τους σοβαρούς τραυματισμούς των Σενγκέλια και Γκρέιντζερ αντίστοιχα. Μιλάμε για δύο παίχτες που αποτελούν πυλώνες για την ομάδα στο παρκέ και στα αποδυτήρια. Η Μπασκόνια βέβαια έχει ακόμα αρκετό ταλέντο και μπορεί να επιβιώσει. Οι βασικοί της προβληματισμοί στη παρούσα φάση είναι δύο. Το πώς η καλύτερη άμυνα της ACB θα καταφέρει να μεταφέρει την αποτελεσματικότητας στο επίπεδο της Ευρωλίγκας και η περιφερειακή εκτέλεση, κομμάτι στο οποίο είχαμε εστιάσει το καλοκαίρι (σουτάρουν σημαντικά καλύτερα στα τελευταία 5 ματς, ήτοι 38.9%). Ο Πουαριέ έχει δικαιώσει τα προγνωστικά όντας ένας από τους καλύτερους σέντερ της διοργάνωσης ενώ η ραγδαία βελτίωση του Βιλντόζα (11.8 πόντοι με 44.4% τρίποντο και 5.1 τελικές στα τελευταία 7 ματς) έχει συντελέσει στη δημιουργία του καινούργιου άξονα επάνω στον οποίον πλέον θα βασιστεί το παιχνίδι των Βάσκων.

8.BAYERN MUNICH (9-9)

ΟRAT-DRAT: 116.6-118.6

PACE: 68.8

LAST 10: 6-4

H Mπάγερν πέρασε ένα «δεύτερο χέρι» την Αρμάνι μέσα σε μερικές ημέρες αποδεικνύοντας γιατί το ομαδικό παιχνίδι στα μέρη μας υπερτερεί του αντίστοιχου των σπουδαίων individuals. Οι Βαυαροί με όλα τα συν και τα πλην τους , είναι «ομάδα» και αξίζουν τον σεβασμό όλων για τη μέχρι τώρα προσπάθεια τους που τους έχει φέρει μόνους (και μπροστά από πολύ μεγαλύτερα brands της διοργάνωσης) στην έβδομη θέση της βαθμολογίας. Ο Ράντονιτς έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Το  σύνολο του διαθέτει την 6^η αποτελεσματικότερη επίθεση της διοργάνωσης και είναι 4^ο σε όρους Effective FG% τη στιγμή που ο δείκτης όλων των γκαρντ του αναφορικά με την αναλογία AST/TO είναι ενδεικτικός του ομαδικού efficiency. Ο Ντέρικ Ουίλιαμς δίνει show φέρνοντας στο παρκέ ένα από τα πιο ολοκληρωμένα επιθετικά πακέτα παίχτη στη διοργάνωση το οποίο μεταφράζεται άψογα στο παιχνίδι των Βαυαρών (γιατί σε άλλο περιβάλλον πιθανόν να έμοιαζε πολύ λιγότερο αποτελεσματικό χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για το ποιοτικό status του συγκεκριμένου που είναι αρκετά υψηλό) γιατί απλά στο Μόναχο υπήρχε έντονη η ανάγκη ενός τέτοιου skilled αθλητή με ικανότητα στη προσωπική φάση. Η κύρια αδυναμία της Μπάγερν είναι αυτή ακριβώς που είχε σημειωθεί το καλοκαίρι και αφορά την αδυναμία τους να αμυνθούν στη καρδιά του ζωγραφιστού (μαζί με τον Παναθηναϊκό είναι οι άμυνες που επιτρέπουν το μεγαλύτερο ποσοστό ευστοχίας σε εκτελέσεις κοντά στο καλάθι). Credit στον εξαιρετικό Lucic (10.2 PTS, 63.2% 2PT- 41.5% 3PT) του οποίου η ενέργεια, το versatility και το παιχνίδι μακριά από τη μπάλα υποστηρίζει σημαντικά την όλη λειτουργία και στις δύο πλευρές του παρκέ. Οι Γερμανοί έχουν πολύ δύσκολο πρόγραμμα για τη συνέχεια με 8 εκτός έδρας ματς στα τελευταία 12. Γίνεται κατανοητό ότι θα πρέπει να καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια για να μείνουν μέχρι τέλους εντός των συνόρων της οχτάδας. Η φετινή αγωνιστική τους πρόταση όμως αξίζει νομίζω τον σεβασμό μας.

9.ZALGIRIS (7-11)

ORAT-DRAT: 112.5-115.1

PACE: 68.6

LAST-10: 4-6

Στο μπάσκετ δεν έχει σημασία στη πραγματικότητα τι κάνεις αλλά πως το κάνεις. Όσο καλά δουλεμένη και εάν είναι μια ομάδα δε θα μπορέσει ποτέ να φτάσει στην επιθυμητή αποτελεσματικότητα εάν δεν εκτελεί τις δράσεις της με το κατάλληλο ποσοστό ενέργειας. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της Ζάλγκιρις αυτή τη στιγμή και ο λόγος του breakdown που βιώνει στις τελευταίες αγωνιστικές (4 σερί ήττες, κυρίως όμως κακό performance). Τμηματικά στα παιχνίδια με Γκράν Κανάρια, Αναντολού και Φενέρμπαχτσε αυτό ήταν παραπάνω από φανερό. Οι συνεχόμενοι  τραυματισμοί σίγουρα έχουν παίξει κομβικό ρόλο ακόμα και οι παίχτες που βρίσκονται υγιείς στο παρκέ ή αυτοί που επιστρέφουν φαίνεται να υπολείπονται σε stamina σε αυτό το κομμάτι της σεζόν. Πριν λίγο καιρό οι Λιθουανοί βρίσκονταν σε θέση βολής ώστε να ανοίξουν τη πόρτα της πρώτης εξάδας και να εγκατασταθούν εκεί παίρνοντας συγκριτικό πλεονέκτημα όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Είναι μάλιστα ενδεικτικό το ότι η ομάδα δεν αποδίδει καλό μπάσκετ ούτε εντός συνόρων. Η Ζάλγκιρις έχει χάσει σημαντικό έδαφος στην EL όμως είναι ακόμα μέσα στο παιχνίδι. Πρέπει να αντλήσει από κάποιο πρόσωπο (ο Σάρας έπαιξε τον 18χρονο Jokubaitis στη Πόλη απέναντι στη Φενέρ στο διάστημα που οι φιλοξενούμενοι προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να επιστρέψουν) ενέργεια γιατί  θα δει τα basketball smarts που τη χαρακτηρίζουν (Νο1 με διαφορά σε συχνότητα εκτέλεσης από τη γραμμή των προσωπικών) να πηγαίνουν περίπατο, τη στιγμή μάλιστα χάνει (ίσως για πρώτη φορά στη θητεία του κόουτς) πολλές διεκδικούμενες μπάλες, κατάσταση που υπογραμμίζει το πρόβλημα του όγκου των λαθών. Λείπει πολύ το πρόσωπο/πλάτη παιχνίδι και το playmaking του Γιανκούνας (επανήλθε σε κακή κατάσταση) ενώ αυτό ακριβώς το πρόβλημα ενέργειας θέτει εν αμφιβόλω κάθε φορά την αποτελεσματικότητα των αμυντικών τακτικών του Σάρας (Switch everything, 3/4 & 4/4 press). Ο μόνος δρόμος για τη Ζάλγκιρις στη παρούσα φάση είναι η επιστροφή στα βασικά. Πρέπει να μαζέψει ότι δυνάμεις έχει και ρίξει τη καλύτερη της γροθιά.

 

-PAO (8-10)

ORAT-DRAT: 110.0-112.0

PACE: 70.3

LAST-10: 3-7

 

Ο Παναθηναϊκός βίωσε μια άσχημη αγωνιστικά περίοδο μέχρι τη Χριστουγεννιάτικη έλευση του θρυλικού Ρικ Πιτίνο, η οποία αποτελεί την αφετηρία της αντεπίθεσης που ετοιμάζεται να κάνει το “τριφύλλι” στο δεύτερο γύρο της διοργάνωσης. Ο Πιτίνο διέγνωσε άμεσα τα προβλήματα που μαστίζουν το φετινό σύνολο όμως η λύση τους είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση. Ο Παναθηναϊκός ήταν αρκετά ανταγωνιστικός στη Βαρκελώνη όμως προδόθηκε από τις γνωστές του αδυναμίες οι οποίες σε αυτό το επίπεδο, με τις ομάδες να είναι τόσο κοντά σε όρους αγωνιστικής ποιότητας, κοστίζουν. Οι πράσινοι διαθέτουν φέτος τη πιο αδύναμη shooting & rebounding team της διοργάνωσης για αυτό και τις τελευταίες ημέρες προέβησαν σε δύο προσθήκες, ευελπιστώντας στο ότι μπορούν, περισσότερο με πρακτικό τρόπο, να βελτιώσουν σχετικά γρήγορα  την εικόνα τους ώστε να ανοίξουν και πάλι τη πόρτα της οχτάδας. Οverall, η ομάδα πλέον (με τους δύο νέους Αμερικανούς) φαίνεται ότι μπορεί να εμφανιστεί βελτιωμένη και να πετύχει την είσοδο στα playoffs. Δεν θα είναι εύκολο αλλά κρίνεται εφικτό, με τη παρουσία του κόουτς να αποτελεί το βασικό όπλο στη προσπάθεια αυτή.

Σχετικά με τις προσθήκες τώρα..

Για τον Payne σε προσωπικό επίπεδο είχαμε μιλήσει αναλυτικά πριν κάποιους μήνες. Είναι κατανοητό ότι δεν είναι ο παίχτης επάνω στον οποίον θα στηριχθεί η πράσινη frontcourt (περιμέναμε κάτι καλύτερο). Είναι όμως ένας ψηλός που φέρνει στοιχεία τα οποία δεν υπάρχουν στο φετινό ρόστερ. Με το μέγεθος του (και όχι με την ικανότητα του, γνωστό ότι του λείπουν τα fundamentals) και το αθλητικό του πακέτο οι πράσινοι θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους αμυνόμενοι στο low post αλλά και σε ότι έχει να κάνει με το αμυντικό ριμπάουντ όπου η εικόνα τους είναι αποκαρδιωτική. Ο Payne δεν είναι σε σπουδαία κατάσταση αλλά κοιτώντας τη διαθέσιμη γραμμή ψηλών κρίνεται ότι σαφώς μπορεί να προσφέρει.

Ο Sean Kilpatrick (1.93-G-1990) είναι αναμφίβολα ένας ποιοτικός παίχτης. Δε τίθεται συζήτηση επ’αυτού. Εδώ μέσα βέβαια αξιολογούμε πρωτίστως το μέγεθος του fit σε μια κατάσταση πάντα σε συνάρτηση με την ατομική ποιότητα. Σας είχα εκφράσει τις ενστάσεις μου όταν η υπόθεση έμοιαζε να “ναυαγεί”. Αυτές έχουν να κάνουν με το ότι ο 29χρονος γκαρντ:

-δεν είναι το πρότυπο του 3&D περιφερειακού που έλειπε από το παιχνίδι των πρασίνων. Μπορεί να σουτάρει και να αμυνθεί αλλά δεν είναι σπεσιαλίστας σε καμία από τις δύο κατηγορίες.

-δεν είναι ο κόμπο γκαρντ που θα φέρει playmaking όταν και εφόσον κληθεί να ανέβει στη θέση “1”. Του λείπει το advanced ball handling και δεν είναι ο τύπος που θα “τρέξει” υπό προϋποθέσεις μια επίθεση μισού γηπέδου αναμειγνύοντας τους συμπαίχτες του σε αυτή.

Πρόκειται για χαρακτηριστικά που είχε άμεση ανάγκη ο Παναθηναϊκός. Οι πράσινοι πήραν έναν περιφερειακό ο οποίος κατά κύριο λόγο θέλει τη μπάλα για κάνει πράγματα να συμβούν. Ακριβώς όπως οι Λάνγκφορντ και Παππάς.. Θα έχει πολύ ενδιαφέρον επίσης να δούμε πως θα επιδράσει η παρουσία του Ρικ Πιτίνο στη συμπεριφορά του Κιλπάτρικ στην άμυνα μακριά από τη μπάλα. Ο 29χρονος σκόρερ διαχρονικά άφηνε πράγματα να αιωρούνται αναφορικά με τη συμπεριφορά του σε αυτό το κομμάτι όμως με τον συγκεκριμένο κόουτς θα χρειαστεί να πιέσει τον εαυτό ίσως για πρώτη φορά σε ανάλογο βαθμό στη καριέρα του. Πάμε και στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.. Ο Κιλπάτρικ είναι ένας προικισμένος σκόρερ. Ανεπτυγμένα scoring insticts. Έχει αρκετά καλό κορμί γιατί απλά ανήκει στη κατηγορία εκείνων των αθλητών που αντιμετωπίζουν το σώμα τους ως το “εργαλείο” που θα τους πάει μακριά στο συγκεκριμένο επάγγελμα. Γρήγορο πρώτο βήμα, όχι  όμως δυνατό τελευταίο μιας και το finishing στο ζωγραφιστό δεν ήταν ποτέ το φόρτε του (συνηθίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό να πηγαίνει δεξιά). Ξέρει να χρησιμοποιεί σωστά το σώμα του στο ανοιχτό γήπεδο. Στη πραγματικότητα είναι ο πιο “παίχτης-Πιτίνο” αυτού του ρόστερ. Και ο μοναδικός που υπό προϋποθέσεις μπορεί να φέρει δόση 3&D στοιχείων στο παιχνίδι των πρασίνων (το φυσικό/αθλητικό του πακέτο θα χρησιμοποιηθεί στην on ball-άμυνα).

Το ερώτημα στη περίπτωση του Κιλπάτρικ είναι το κατά πόσο μπορεί να κάνει πιο efficient την επίθεση του Παναθηναϊκού. Όχι το εάν θα σκοράρει ο ίδιος (είναι δεδομένο ότι μπορεί).. Ο Παναθηναϊκός δεν αγόρασε διαφορετικά  χαρακτηριστικά λοιπόν στο επιθετικό με τον Αμερικανό γκαρντ αλλά πρόσθεσε έναν παίχτη που μπορεί να προσφέρει στο high motor-στυλ του Πιτίνο και να ενισχύσει “ως ο πιο συμβατός γκαρντ σε αυτό σε ολόκληρο το ρόστερ” τα θέλω του συνολικά στο παιχνίδι.

Σημειώστε αυτό: Με τον Κιλπάτρικ (και συνολικά με αυτό το μίνι-λίφτινγκ) ο Παναθηναϊκός αποκτά σε ένα σημαντικό σημείο της σεζόν το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Δε θα είναι εύκολα τα πράγματα για καμία ευρωπαϊκή απέναντι σε έναν προικισμένο σκόρερ ο οποίος εάν “πατήσει”, βρίσκοντας αυτοπεποίθηση μπορεί να κρίνει παιχνίδια. Αυτό οφείλει να το αξιοποιήσει ο Παναθηναϊκός στο Κάουνας και στο Τελ Αβίβ. Το σημαντικότερο τεστ για τον ίδιο τον παίχτη και την ομάδα βέβαια, θα έρθει όταν οι άμυνες αποκωδικοποιήσουν το παιχνίδι του. Εκεί θα φανεί τι πραγματικά “αγόρασες”..

 

 

11.MACCABI TEL AVIV (7-11)

ORAT-DRAT: 112.9-114.5

PACE: 70.1

LAST-10:  6-4

Ο τρόπος που έχει δώσει ζωή ο Γιάννης  Σφαιρόπουλος σε ένα φαινομενικό «άψυχο» μπασκετικό σώμα αξίζει συγχαρητηρίων. Μπράβο κόουτς.. Το παιχνίδι της Μακάμπι μετά από καιρό αρχίζει να κινείται προς μια κατεύθυνση και αυτό είναι ένα σημαντικό νέο για τον οργανισμό. Ο Έλληνας τεχνικός επικεντρώθηκε σε συγκεκριμένα κομμάτια. Κράτησε το δικό του low pace στυλ, ενίσχυσε τους Ισραηλινούς στο ριμπάουντ και με μέσο τις big lineups (διέγνωσε σωστά combo skills στον Caloiaro που ανέβηκε στο «3») στοχεύει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο επίθεσης (δημιουργίας mismatch, εκτέλεση κοντά στο καλάθι) ο οποίος παράγει τη καλύτερη δυνατή συνθήκη ώστε να μπορέσει να ελέγξει τον ρυθμό. Η Μακάμπι έχει ακόμα απόσταση να διανύσει. Σουτάρει άσχημα από τη περιφέρεια και συνολικά η επίθεση της ακόμα προσπαθεί να κατακτήσει το προτέρημα του αλτρουισμού και της έξτρα πάσας που κηρύττει ο κόουτς. Το rotation ξετυλίγεται σαφώς καλύτερα πλέον με αυτά τα ψηλά σχήματα στην αρχική διάταξη. Ο 98αρης Yovel Zoosman έχει κερδίσει με το σπαθί (και την ωριμότητα) του την ευκαιρία που του δίνεται μετρώντας 11.5 πόντους (5/5 δίποντα, 4/4 τρίποντα συνολικά) και 4.5 ριμπάουντ στις δύο τελευταίες νίκες της «ομάδας του λαού». Βασικό στοιχείο της νέας πραγματικότητας στο Τελ Αβίν είναι ότι όλοι οι αθλητές αισθάνονται σημαντικοί. Η επιστροφή του Πάργκο είναι η νέα πρόκληση για το staff της ομάδας..

 

12. ARMANI MILANO (8-10)

ΟRAT-DRAT: 120.7-120.0

PACE: 72.3

LAST-10: 2-8

Η Αρμάνι έχει πέσει σε «χαντάκι» μιας και τα προγνωστικά για την αδυναμία αυτού του συνόλου να δώσει defensive stops επιβεβαιώνονται στο έπακρο. Η ομάδα του Πιανιτζιάνι έχει σοβαρό πρόβλημα αμυντικής συνοχής το οποίο γίνεται έντονο όταν καλείται να μπει βαθιά σε διαδικασία περιστροφών στα μετόπισθεν (48.9% στο τρίποντο οι αντίπαλοι στα τελευταία 5 ματς). Παρότι η ΕΑ7 έχει σπουδαίο επιθετικό ταλέντο και η επίθεση της παράγει ακόμα «δηλητήριο», πλέον δέχεται 90 πόντους πολύ πιο εύκολα από ότι σκοράρει. Ο «Σίμο» πατάει το γκάζι πιο βαθιά ανοίγοντας τον ρυθμό και ευελπιστώντας ότι το παιχνίδι των περισσότερων κατοχών θα δημιουργήσει ένα πιο ευνοϊκό πλαίσιο ώστε να ζεσταθούν οι αρκετοί σκόρερ που διαθέτει όμως η άλλη πλευρά του νομίσματος δείχνει ότι αυτόματα η Αρμάνι πρέπει να δοκιμαστεί σε μεγαλύτερο αριθμό κατοχών του αντιπάλου στα μετόπισθεν της. Ο Γκουντάιτις είναι συγκινητικός και θα μπορούσε να βρεθεί στις συζητήσεις για το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη της κανονικής περιόδου εάν η ομάδα είχε καλύτερο ρεκόρ. Ο Τζέιμς έχει ένα εξαιρετικό AST/TO ratio το οποίο πρέπει να εκτιμηθεί (ασχέτως εάν οι ομάδες του κόουτς Πιανιτζιάνι παίζουν διαχρονικά low mistake basketball) λαμβάνοντας υπόψιν τον όγκο των αποφάσεων που καλείται να πάρει. Είναι προφανές ότι η απουσία 3 &D παιχτών που θα μπορούσαν να αναδείξουν το πληθωρικό επιθετικό ταλέντο αυτού του συνόλου αλλά και ο τραυματισμός του Νέντοβιτς (το μεγαλύτερο plus-minus μεταξύ των συμπαιχτών του) είναι καθοριστικοί παράγοντες για τη τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα. Χωρίς τον Σέρβο γκαρντ, οι Λομβαρδοί δεν είναι η ίδια ομάδα.

 

13.KHIMKI (7-11)

ORAT-DRAT: 115.1-116.8

PACE: 68.0

LAST-10: 5-5

To Shved or not to Shved κύριοι..;  Είναι ένα καλό ερώτημα. Η Κίμκι  χωρίς τον μεγάλο της ηγέτη παρουσιάζει αρετές οι οποίες ήταν καλά κρυμμένες πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη του «τσάρου» Αλεξέι. Στη πραγματικότητα η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα παίζει καλύτερο μπάσκετ τώρα κάτι που αντικατοπτρίζεται στο ρεκόρ της (3-5 μέχρι τον τραυματισμό του Σβεντ στα παιχνίδια που αυτός συμμετείχε, 4-5 μέχρι τώρα χωρίς αυτόν)αλλά δεν έχει την ίδια δυναμική για να ξεχωρίσει από τις ομάδες του ιδίου γκρουπ σε επίπεδο στόχων. Στη περίοδο αυτή (χωρίς τον Σβεντ) οι Ρώσοι είδαν μερικά πρόσωπα να κάνουν το step up μέσα από τη συλλογική προσπάθεια και μια πιο ισορροπημένη επίθεση η οποία έβαλε  το «μπάσκετ των 35 τριπόντων» στο συρτάρι και έπαιξε πιο ορθολογικά με στόχο να βελτιώσει παράλληλα το αμυντικό της transition. Ο Στέφαν Μάρκοβιτς στα 9 ματς χωρίς τον Ρώσο σταρ «μετράει» 9.1 πόντους με 51.8% στο τρίποντο και 4.1 τελικές πάσες, ενώ ο Dee Bost στο ίδιο διάστημα ανέβηκε στους 9.0 πόντους και τις 3.9 τελικές (στα τελευταία 5 ματς σουτάρει με 47.6% στο τρίποντο σε 4.0 προσπάθειες). Μη ξεχνάμε ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας στερήθηκε των υπηρεσιών του Anthony Gill για περίπου ένα μήνα, ανεβάζοντας τον Ζούμπκοφ στο rotation και ρίχνοντας τον Carlon Green στη μάχη στα «φτερά». Η μεγάλη πληγή της Κίμκι και φέτος είναι το ριμπάουντ ενώ τα limitations στην άμυνα (σε αντίθεση με τη περυσινή version) είναι σημαντικά.

 

14.GRAN CANARIA (6-12)

ΟRAT-DRAT: 108.5-120.3

PACE: 72.7

LAST-10: 4-6

Αν μη τι άλλο η προσπάθεια της Γκραν Κανάρια στη παρθενική της σεζόν στην Ευρωλίγκα είναι αξιοπρεπέστατη. Παρά τις αντιξοότητες (τραυματισμούς του Hannah, ο ηγέτης της ομάδας) οι νησιώτες κατάφεραν να βρουν τον ρυθμό τους κάνοντας μερικές πολύ σπουδαίες νίκες (διπλό στο Μιλάνο, άσσο με τη Ζάλγκιρις) με τον κόουτς Γκαρσία να αποσπά καλά σχόλια στο ξεκίνημα του. Το πρόβλημα της παραμένει το ριμπάουντ και η συνέχεια στην άμυνα (μπορεί να έχει εξαιρετικά διαστήματα και μετά από λίγο να καταρρεύσει). Η Γκραν Κανάρια  παίζει στο υψηλότερο τέμπο στη λίγκα, βασίζεται σε πολλά πρόσωπα στην επίθεση  αλλά δε σουτάρει καλά (κομμάτι στο οποίο έχει επενδύσει στο παιχνίδι της). Ο Josh Magette είναι παίχτης «Γκραν Κανάρια» και μπορεί να προσφέρει περισσότερα στη συνέχεια σε σχέση με τη νωθρή του αρχή.

 

15.BUDUCNOST (4-14)

ORAT-DRAT: 107.8-123.8

PACE:  68.7

LAST-10: 3-7

O Buducnost  έκανε ολικό lifting στη προσπάθεια της να παρουσιάσει ένα πιο ανταγωνιστικό πρόσωπο στο δεύτερο μισό της σεζόν στην EL αλλά κυρίως, να διεκδικήσει τον τίτλο της Αδριατικής ο οποίος αποτελεί και τον βασικό της στόχο. Ο Ντζίκιτς πλήρωσε τη πολύ κακή εικόνα της ομάδας στα τέλη Δεκέμβρη και τη χαρακτηριστική της αδυναμία να σκοράρει και στις δύο λίγκες που συμμετέχει.  Γνωρίζετε πάντως ότι δεν είμαι μεγάλος φαν της δουλειάς του Ρέπεσα (να σημειώσω εδώ ότι οι οπαδοί της Φορτιτούντο τον λατρεύουν, μπορείτε να το μεταφράσετε όπως θέλετε αυτό) παρά το εξαιρετικό του βιογραφικό. Με τον Bitadge (14.8 PTS- 6.8 REB- 3.3 BLK σε 4 ματς) και τον Cole (21.5 PTS- 4.3 AST, το νικητήριο καλάθι με τη Νταρουσάφακα) οι Μαυροβούνιοι έκαναν μια δυνατή ένεση ταλέντου. O 19χρονος σούπερ-ταλαντούχος Γεωργιανός (νομίζω καταλαβαίνετε ότι η σελίδα μας δεν τον είχε παρουσιάσει τυχαία στο ελληνικό κοινό παλαιότερα)  είναι ήδη ένας από τους καλύτερους ψηλούς στην Ευρώπη όμως η αμεσότητα της μετάβασης του στο ΝΒΑ με βάση τη παρούσα πρόγνωση τον μετέτρεψε σε απαγορευτική περίπτωση για τα μεγάλα clubs της EL.  Σημειώστε ότι σύμφωνα με το Newstats.eu με τον Cole στο παρκέ ο δείκτης AST Rating της ομάδας βρίσκεται στο 14.6 ενώ χωρίς αυτόν στο 21.8. Το βασικό πρόβλημα της Μπούντουτσνοστ  (πέρα από το καθαρά αγωνιστικό  της περιφερειακής άμυνας, επιτρέπει τρίποντο με ποσοστό επιτυχίας  46.8% στα τελευταία 5 ματς) αυτή τη στιγμή είναι η «αρρώστια του εγώ». Υπάρχουν παίχτες  που παίζουν για τα νούμερα τους και όχι για την ομάδα και αυτό έχει δημιουργήσει μια άσχημη κατάσταση στο εσωτερικό της.  Αυτό δεν έχει να κάνει με τη ροπή της ομάδας στο παιχνίδι προσωπικής φάσης η οποία ούτως ή άλλως τη χαρακτηρίζει από την αρχή της σεζόν αλλά με την ύπαρξη ( ή όχι) ευκαιριών για όλους και το μοίρασμα των προσπαθειών στο επιθετικό κομμάτι.

 

16.DARUSSAFAKA (2-16)

ORAT-DRAT: 105.5-120.3

PACE: 70.6

LAST-10: 1-9

 

Η «μετάγγιση αίματος» από τη Μαύρη θάλασσα μετά τα οικονομικά προβλήματα που χτύπησαν τη Σακάρια βοήθησε τη Νταρουσάφακα να βελτιώσει την εικόνα της. Στον Ντάγκλας η τουρκική ομάδα βρήκε τη προσωπικότητα  και την αγωνιστική ποιότητα που έψαχνε από τον leading guard του backcourt της και η παρουσία του βοήθησε και τους υπόλοιπους συμπαίχτες του. Ο Κartal Ozmizrak έχει αφήσει αρκετά θετικές εντυπώσεις τις τελευταίες αγωνιστικές τρέχοντας την ομάδα ως back up-PG ενώ ο Έρικ παραμένει η κολόνα της. Η Νταρουσάφακα δουλεύει το κομμάτι της περιφερειακής άμυνας όμως είναι η πιο αδύναμη ομάδα στη διοργάνωση στο αμυντικό ριμπάουντ και αυτό της κοστίζει σημαντικά. Ο Selcuk Ernak έχει δημιουργήσει δίοδο επικοινωνίας με τους παίχτες και αυτός είναι ένας από τους λόγους της πρόσφατης, συνολικής βελτίωσης. Παραμένει η πιο αδύναμη επίθεση στη διοργάνωση.

 

Y.Γ: Παίρνοντας τροφή από τη πρόσφατη συμφωνία της Ζάλγκιρις με τον Ντιόν Τόμπσον (ο Σάρας προφανώς ήθελε παίχτη με ευρωπαϊκή εμπειρία).. Ένα παιδί που θεωρώ ότι μπορεί να παίξει καλό μπάσκετ στην Ευρώπη είναι ο Angel Delgado (2.08-C-1994). Ο Δομινικανός βγήκε από τον Σίτον Χολ σπάζοντας τα rebounding records της Big East και υπέγραψε two-way με του Κλίπερς, με τους οποίους δεν έχει αγωνιστεί καθόλου λόγω του βάθους που έχει στη θέση του η ομάδα του L.A. O Delgado είναι ένας καταπληκτικός ριμπάουντερ με δυνατό κορμό, υψηλό IQ και passing skills. Αγωνίζεται στη θυγατρική των Κλίπερς (Agua Caliente) στη G-League. Ο Delgado έχει καλό footwork επιτιθέμενος στο low post όντας παράλληλα καλός πασέρ όταν κληθεί να μεταφέρει τη μπάλα από αυτό του σημείο του γηπέδου, στοιχείο σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ. Θέλει δουλειά στα μετόπισθεν όπου ακόμα δεν είναι στο επίπεδο που πρέπει. Για να είμαι ειλικρινής πίστευα ότι μέχρι σήμερα θα είχε μείνει ελεύθερος μιας και οι Κλίπερς έχουν τους Μαριάνοβιτς, Χάρελ και Γκόρτατ στο “5”. Ο 24χρονος Δομινικανός είναι καλή περίπτωση ψηλού που έχει αρκετά να βελτιώσει αλλά αναπτύσσεται συνεχώς.

 

Υ.Γ1: Μιας και πιάσαμε τα των Λιθουανών.. Αξίζει (όσοι παρακολουθείτε λίγο πιο στενά το ευρωπαϊκό μπάσκετ) να δώσετε λίγο παραπάνω προσοχή στον κόουτς της Neptunas, Kazys Maksvytis. Ο 41χρονος ταλαντούχος Λιθουανός κάνει και φέτος πολύ καλή δουλειά στη Κλάιπεντα πιστοποιώντας την ικανότητα του να βελτιώνει μεσαίες ομάδες. Ο Maksvytis έχει κερδίσει τα πάντα με τις μικρές εθνικές ομάδες της Λιθουνίας (U16, U18, U19, U20) και φέτος έχει επικεντρωθεί στο να μπορέσει να σπάσει (το έχει ξανακάνει) τη δυάδα Ζαλγκίρις-Ρίτας στην LKL. H Νεπτούνας παίζει γρήγορο μπάσκετ με έμφαση στο αμυντικό κομμάτι και μάλιστα τη τρέχουσα σεζόν έχει κερδίσει δύο φορές την πρωταθλήτρια Ζάλγκιρις..