Η ζωηφόρος προσαρμογή

Δεν είναι τα πιο δυνατά είδη που επιβιώνουν ούτε τα πιο έξυπνα αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές. To Ηοοpfellas για τις λεπτομέρειες της νίκης του Ολυμπιακού επί της Αναντολού  και τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει ο Παναθηναϊκός, λίγες ώρες πριν μπούμε αγωνιστικά στη σπουδαία εβδομάδα των διπλών παιχνιδιών του Δεκεμβρίου..

Βίοι αντίθετοι για τους δύο “αιωνίους” μετά και τη 12η αγωνιστική της φετινής Ευρωλίγκας. Σε μια πολύ δυνατή κόντρα στο Φάληρο, ο Ολυμπιακός κατέβαλλε την αντίσταση της Αναντολού δείχνοντας ότι ακολουθεί τον δρόμο της μικρής αλλά σταθερής βελτίωσης με στόχο να βρεθεί σε θέση βολής (είτε για το πλεονέκτημα είτε για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα) στο δεύτερο μισό της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός από την άλλη μπορεί να βρίσκεται μόλις μια νίκη πίσω στον βαθμολογικό πίνακα όμως βιώνει μια εκ διαμέτρου αντίθετη κατάσταση παρουσιάζοντας αδυναμία συνέχειας σε επίπεδο ομαδικού performance και φυσικά ανάπτυξης του αγωνιστικού του προσώπου στη σεζόν που τρέχει. Μπορεί αυτό να αλλάξει..;

Μάχη φιλοδοξιών

Σπουδαία μάχη στο ΣΕΦ τη Πέμπτη το βράδυ ανάμεσα σε δύο ομάδες υψηλού επιπέδου, οι οποίες δείχνουν, με το μέχρι τώρα performance τους, ότι θα βρίσκονται στο γκρουπ που θα παλέψει για να ανοίξει τη πόρτα της τετράδας. Η Αναντολού φαίνεται να έχει καλύτερο αγωνιστικό ρυθμό αυτή τη περίοδο και για ένα σημαντικό διάστημα στην αναμέτρηση έμοιαζε να παίζει μισή ταχύτητα επάνω από την ελληνική ομάδα κυρίως σε επίπεδο ανάπτυξης,  με αρωγό το εξαιρετικό παιχνίδι των γκαρντ της. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι για το σύνολο του Μπλατ έχουμε τοποθετηθεί εξ αρχής σχετικά με τη προσδοκία σταδιακής, σταθερής βελτίωσης όσο τρέχει η σεζόν και η μέχρι τώρα  εικόνα του δε παρουσιάζει απόκλιση σε σχέση με την αρχική εκείνη πρόγνωση. Το μεγαλύτερο κέρδος της βραδιάς για τον Ολυμπιακό είναι ότι κατάφερε να επιβιώσει σε ένα ματς που χρειάστηκε να ανατρέψει μια υπέρ του αντιπάλου του διαμορφωμένη κατάσταση, δημιουργώντας shortcuts για να φθάσει σε μια πολύτιμη νίκη. Όπως είπαμε στη κουβέντα μας μερικές ημέρες πιο πριν, συνιστά διπλό κέρδος να μπορείς να στέκεσαι όρθιος σε τέτοιες καταστάσεις, σε μια λίγκα η φύση της οποίας παράγει πλήθος κλειστών παιχνιδιών.

Πάμε να δούμε τις σημειώσεις μας..

-Ο Ολυμπιακός είχε δύο διαφορετικά διαστήματα όπου υπήρξε το «αφεντικό» του ματς. Αυτά αφορούν τη πρώτη περίοδο, ένα μικρό διάστημα της τρίτης και ένα σημαντικό κομμάτι της τέταρτης. Κοινή συνισταμένη ήταν η υπεροχή του σε αρκετές προσωπικές μονομαχίες και συνολικά στο ριμπάουντ το οποίο εξελίσσεται σε μεγάλο όπλο αυτής της ομάδας και έχει συμβάλλει στην αμυντική αποτελεσματικότητα (DRB%: 75.6, 2oς στη διοργάνωση πίσω μόνο από τη Μπασκόνια) λειτουργώντας παράλληλα υποστηρικτικά στην επίθεση.

Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι στη πρώτη περίοδο. Κέρδισαν κατά κράτος τις μάχες θέσεως στο έδαφος, βάζοντας τη μπάλα εκεί που ακριβώς ήθελαν στην επίθεση. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, ήταν λάθος του κόουτς Αταμάν που δεν επέμεινε σε «Deny the Post» λογική στην άμυνα του (όπως έκανε η Ζάλγκιρις απέναντι στην ελληνική επίθεση στο Κάουνας). Όσες φορές οι ψηλοί του κράτησαν στη πλάτη τους (παίζοντας 4/4 ή πολύ ενεργητικά ¾) τους low post παίχτες των γηπεδούχων απαγορεύοντας την εισαγωγική πάσα, η άμυνα των φιλοξενουμένων λειτούργησε καλύτερα.

Σημείωση: Επιμένω ότι, με τον τρόπο που είναι δομημένος αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός (χωρίς συγκεκριμένη προσθήκη στα γκαρντ) θα έχει πρόβλημα απέναντι σε ομάδες που θα επιλέξουν και θα εκτελέσουν σωστά αυτήν την αμυντική επιλογή για αυτό οφείλουμε να το επισημάνουμε. Είναι ένα κομμάτι στο οποίο πρέπει να επικεντρωθεί και να ξοδέψει μερικές εργατοώρες ο Ντέηβιντ Μπλατ.

Ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος για το Step up PnR που τρέχουν οι main ball-handers του Αταμάν (Micic, Larkin, κυρίως Simon του οποίου συνιστά μια από τις καλύτερες καταστάσεις διαχρονικά), απέφυγε Switch-λογική στις καταστάσεις που εμπλεκόταν ο Ντάνστον  και ακούμπησε με συνέπεια τη μπάλα στο «ζωγραφιστό» όπου το δίδυμο Μιλουτίνοφ-Πρίντεζης έβαλε την ελληνική ομάδα στο τιμόνι. Η απόφαση μάλιστα του Αταμάν να αλλάξει στο 4^ο λεπτό όλη την αρχική του  πεντάδα (typical Ergin) ρίχνοντας στο παρκέ μια second unit (Balbay-Simon-Tuncer-Motum-Pleiss) οποία δε μπορούσε  να «τρέξει μαζί» με τους γηπεδούχους σε καμία εκ των δύο πλευρών του παρκέ έδωσε την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να ανοίξει τη ψαλίδα. Η ομάδα του Μπλατ τελειώνει τη πρώτη περίοδο με 11/14 δίποντα, 6 τελικές και 5 κλεψίματα κατεβάζοντας τη δεύτερη καλύτερη shooting team της διοργάνωσης μέχρι τώρα στο 31.5% εντός πεδιάς. Παράσημο λέω εγώ..

Πρόβλημα η πρώτη γραμμή άμυνας

Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, μάλλον φυσιολογικά. Αυτή είναι η πραγματικότητα τώρα. Ο Ολυμπιακός παρουσιάζει μεταπτώσεις στο performance του συχνά εντός των σαράντα λεπτών και η επίθεση του αντιπάλου έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα λειτουργίας για να παραμείνει στα επίπεδο της πρώτης περιόδου.

Είναι αλήθεια ότι στο επιθετικό κομμάτι η Αναντολού έχει ιδέες αλλά πλήθος δεξιοτήτων τις οποίες έχει καταφέρει να συνδέσει αρμονικά. Στο Φάληρο μάλιστα της έλειψε το ευθύβολο χέρι και το φονικό (σε καθοριστικές στιγμές) ένστικτο του Beaubois  (1^ος σκόρερ της ομάδας, στο ρεπερτόριο του –εκτέλεση σε transition  και μισό γήπεδο, slashing & Pin down, ικανός με τη μπάλα και μακριά από αυτήν- απεικονίζεται ο πλουραλισμός της επίθεσης των Τούρκων). Eίδαμε Shuffle δράσεις  στις οποίες έχει επενδύσει αρκετά φέτος για να βάλει τη μπάλα στο low post, 1-3-1 (Ιverson cut από Larkin, Cross screen για τον Ντάνστον στο low post), Ram Action για τον Simon (ανέβαινε ως σκρίνερ για Pick & Pop).

To βασικό πρόβλημα των ερυθρολεύκων στο διάστημα όπου η Αναντολού  (56 πόντους σε δεύτερη και τρίτη περίοδο, 34 μόνο στη δεύτερη) ανατρέπει τα δεδομένα στο παρκέ ήταν η ευκολία με την οποία οι γκαρντ του Αταμάν διασπούσαν τη πρώτη γραμμή άμυνας.  Το dribble penetration παιχνίδι των Μίσιτς και Λάρκιν (το οποίο ενεργοποιούσε helpside άμυνα, όχι καλό νέο απέναντι σε μια τέτοια επίθεση) στάθηκε αδύνατο να ελεγχθεί από την ελληνική άμυνα ανεξάρτητα από το πρόσωπο που βρέθηκε ψηλά. Η δε ικανότητα των δύο γκαρντ του Αταμάν (ειδικά του Micic) να βάλουν τη μπάλα στη καρδιά της ρακέτας εκτελώντας πάσες υψηλού βαθμού δυσκολίας κρατούσε την υπόλοιπη άμυνα στις ..μύτες των ποδιών της. Στη πραγματικότητα, η (εξαιρετική κατά τα άλλα) άμυνα του Ολυμπιακού δεν έχει την επιλογή να επιτεθεί στη ντρίμπλα αλλά αντιδράει στις εκάστοτε δράσεις της. Δεν έχει τον παίχτη να παίξει «Nose to Chest» άμυνα στη μπάλα. Αυτό το στοιχείο μαζί με την ύπαρξη ενός «5» με μήκος που θα δώσει μερικά defensive stops ειδικά επάνω από το καλάθι και μερικές ώρες εργασίας «μαζί» ίσως να τη χωρίζουν από τη κορυφή της λίγκας στη συγκεκριμένη αξιολόγηση.

Ο Micic

Toν τελευταίο καιρό ο Vasilije Micic αγωνίζεται ως ο κορυφαίος γκαρντ στην Ευρωλίγκα. Δεν είναι καλύτερος και προφανώς δεν  έχει τα «γαλόνια» για να πάρει αυτό το χρίσμα αλλά είναι όμορφο να βλέπεις ότι το παιχνίδι του οδεύει κάπου εκεί κοντά. Η αυτοπεποίθηση του βρίσκεται στον ουρανό και η φετινή εκτόξευση είναι ο βασικός λόγος που μια καλή ομάδα (με ουκ ολίγες αδυναμίες, ειδικά στα μετόπισθεν, οι οποίες δε φαίνονται ακόμα γιατί βρίσκεται σε πολύ καλό αγωνιστικό ρυθμό και αυτό τις «μακιγιάρει) έχει μετατραπεί σε διεκδικητή μιας θέσης στα υψηλά στρώματα της διοργάνωσης. Η ικανότητα του να βλέπει και να εκτελεί πάσες επάνω από το κεφάλι της άμυνας δημιουργεί συνεχώς τη συνθήκη για καλή close out επίθεση στην Αναντολού και βάζει μεγάλη πίεση στην άμυνα.

Το διάβασμα του στο PnR, o τρόπος που αναγκάζει το “Show” του ψηλού (αναφέρομαι σε Show & recover αντιμετώπιση) να κολλήσει επάνω του χάνοντας πολύτιμο χρόνο από την επιστροφή στο ρολάρισμα, δημιουργεί ανισορροπίες στα μετόπισθεν του αντιπάλου. Το κοφτερό μυαλό και οι ικανότητες του Micic αναγκάζουν τις άμυνες να τρέχουν παραπάνω. Από πέρυσι έχει βελτιώσει σημαντικά την άμυνα και το drive του, κυρίως όμως την απόφαση του σε υψηλές ταχύτητες (παρότι το επόμενο βήμα αφορά τη μείωση των λαθών του) αυξάνοντας το πλάτος στο οποίο σκανάρει το γήπεδο. Η σιγουριά ήταν κάτι που του έλειπε.

Ομολογώ πως χαίρομαι για το 19χρονο τότε παιδί που είχε τραβήξει βλέμματα στα γήπεδα της Λουμπλιάνα με την ωριμότητα του, παίζοντας υπό τον Ίβκοβιτς με την Εθνική Ανδρών της Σερβίας στο Ευρωμπάσκετ του 2013. Έναν παίχτη που θα αποτελούσε τον «playmaker της δεκαετίας» για τον Παναθηναϊκό ή τη «καλύτερη επένδυση για τη περιφερειακή γραμμή του Ολυμπιακού» όπως έγραφε η σελίδα μας σε άρθρα που ακολούθησαν τότε.

Ο MVP Τουπάν και οι «λεπτομέρειες νίκες» που φέρνει ο Σπανούλης στο παρκέ

Ο Αξέλ Τουπάν ήταν ο παίχτης που έκανε τη διαφορά για τον Ολυμπιακό στη κόντρα της Πέμπτης. Ο Γάλλος έφερε wing skills σε ένα σύνολο που δεν έχει άλλον G/F, σουτάροντας πολύ αποτελεσματικά από θέση ή μετά ντρίμπλα και  δουλεύοντας συνολικά σωστά μακριά από τη μπάλα. Κυρίως, κατέθεσε intangibles και πίστη στη νίκη που τόσο ανάγκη είχε η ελληνική ομάδα, ευστοχώντας σε σουτ υπό καθεστώς μεγάλης πίεσης. Ο Μπλατ το «διάβασε» και τον έψαξε στην επίθεση. Ένιωσε την ετοιμότητα του.

Ο Τουπάν σκόραρε πολύ οικονομικά 19 πόντους (6/9 FG-3/4 FT) και ήταν αυτός ο οποίος κλήθηκε να αναχαιτίσει τους περιφερειακούς τους Αταμάν στο τέλος του ματς, με τον Μπλατ να τον μεταφέρει από τον Micic στον Λάρκιν δεδομένου του ότι οι φιλοξενούμενοι έπαιζαν με τον Σέρβο και τον Simon ως ball handlers και τον πρώην γκαρντ των Σέλτικς μακριά από τη μπάλα (Diamond, Zipper). Ο Τουπάν είναι ο πλάγιος που μπορεί να σπάσει σκριν και με το φυσικό/αθλητικό του πακέτο να ακολουθήσει τον Λάρκιν μέχρι τη τελική προσπάθεια. Ο Ολυμπιακός βάζει τελικά κάτω τον αντίπαλο ο οποίος στη τελική ευθεία του ματς δεν ακουμπάει καθόλου τη μπάλα στο χαμηλό ποστ (στοιχείο που έκρινε πολλά, οι γηπεδούχοι μάλιστα ενεργοποίησαν παγίδες στα mismatches που εμπλέκονταν οι δύο γκαρντ των φιλοξενουμένων) προσδίδοντας στην επίθεση του έναν άκρως περιφερειακό χαρακτήρα.

Πέραν του εξαιρετικού Γάλλου (αρκετά καλό ματς από Μιλουτίνοφ και Στρέλνιεκς επίσης) και της καταλυτικής υπεροχής στο ριμπάουντ (τα επιθετικά έγειραν τη πλάστιγγα, +10 κατοχές ο Ολυμπιακός) οφείλουμε να σημειώσουμε τις «λεπτομέρειες νίκης» που φέρνει στο παιχνίδι της ομάδας ο Βασίλης Σπανούλης με την είσοδο του στο παρκέ. Στοιχεία που δεν αποτυπώνονται στη στατιστική αλλά ανοίγουν τον δρόμο για το αποτέλεσμα. Η επιθετικότητα του Σπανούλη δημιουργεί σε συνέχεια καταστάσεις πλεονεκτήματος με παίχτη παραπάνω στην αδύνατη πλευρά. Η μεθοδικότητα του παράγει καλά σουτ απόρροια του overhelping της τουρκικής άμυνας όταν ο ηγέτης των ερυθρολεύκων πηγαίνει «βαθιά» σε αυτήν σκανάροντας κάθε πιθανότητα χτυπήματος. Οι αντίπαλες άμυνες, και φέτος, συμπεριφέρονται πολύ διαφορετικά όταν ο Σπανούλης βρίσκεται στο παρκέ. Αυτή, για μια επίθεση που βασίζεται στη συνεργασία, είναι μια πραγματικότητα για τους ερυθρόλευκους. Η οποία καλώς ή κακώς έχει διπλή ανάγνωση..

Ο Ολυμπιακός κέρδισε μια πολύ δυνατή κόντρα γιατί προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα που εμφανίστηκαν όσο “έτρεχε” η αναμέτρηση. Επιβλήθηκε απέναντι σε μια πιο efficient, πιο skilled επιθετικά ομάδα όντας πιο “φυσικός”, πιο δυνατός στις μάχες του ζωγραφιστού, πιο κυνικός και όχι απαραίτητα τόσο καλύτερος. Ορισμένες βραδιές υπάρχει μόνο ένας δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στη νίκη. Και συνιστά μεγάλο χάρισμα να μπορείς να τον δεις..

Δύο λόγια για τον Παναθηναϊκό..

Ο Παναθηναϊκός  πέρασε άλλη μια δύσκολη βραδιά, αυτή τη φορά εντός έδρας και απέναντι στη μάλλον πιο αδύναμη ομάδα της διοργάνωσης. Και αυτό δε συνιστά καμία έκπληξη. Όπως είχαμε πει και στο preview της συγκεκριμένης αναμέτρησης, oι πράσινοι αυτή τη στιγμή δε διαθέτουν τον αγωνιστικό ρυθμό για να κάνουν εύκολη νίκη απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο στην Ευρωλίγκα. Δεν είναι αυτό φυσικά το μείζον πρόβλημα αλλά όσα το έφεραν στον αφρό. και τα οποία έχουν διαμορφώσει μια σκληρή πραγματικότητα εντός της οποία φαίνεται ότι αυτό το σύνολο, χωρίς παρέμβαση, έχει συγκεκριμένο range αναφορικά με τις δυνατότητες και τη πιθανότητα εξέλιξης του παιχνιδιού του σε βάθος χρόνου στη διοργάνωση.

Στη φετινή version των πρασίνων αποδεδειγμένα πλέον υπάρχει αστοχία υλικού. Ήταν προφανές από την αρχή. Στη χώρα μας βέβαια ο κόσμος αδυνατεί να καταλάβει ότι ο τρόπος που λειτουργεί μια ομάδα εντός μιας συγκεκριμένης αγωνιστικής πλατφόρμας είναι κάτι σύνθετο και η αξιολόγηση του δε μπορεί να γίνει στη βάση του εμπειρισμού ή του ρασιοναλισμού. Πρέπει να “μιλάς” με το άθλημα. Ακόμα και εάν το κάνεις, δε σου εξασφαλίζει την επιτυχία. Το μπάσκετ δε χωράει τη παραδοσιακή θεμελιοκρατία. Στον καιρό μας το άθλημα εξελίσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και η διαδραστικότητα του φέρνει νέα στοιχεία στο τραπέζι μετατοπίζοντας το κέντρο της προσοχής. Στην Ευρώπη ο προπονητής έχει ακόμα βαρύνουσα σημασία όμως εν έτη 2018 η ερβαρτιανή μέθοδος διδασκαλίας και το δασκαλοκεντρικό παιδαγωγικό μοντέλο, ειδικά στο υψηλό επίπεδο, φαίνεται να μπαίνουν στο συρτάρι. Αυτοί που διαβάζουν τα σημάδια των καιρών και ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές, θα επιζήσουν..

Ο Παναθηναϊκός μοιάζει παγιδευμένος σε αυτή την αστοχία. Η ομάδα παίζει άσχημα με τον ψυχισμό της να  έχει πλημμυρίσει από αρνητισμό αφού πλέον έχει συνειδητοποιήσει τη πραγματικότητα. Το μπάσκετ είναι σύνδεση προσώπων και δεξιοτήτων και η φετινή εκδοχή μοιάζει σημαντικά κατώτερη της περυσινής σε όρους αγωνιστικής ποιότητας (αναφέρομαι στη προ Τζέιμς-Πέιν εκδοχή, αυτή που ξεκίνησε τη χρονιά και ήταν TOP-5 σε DRAT και eFG% στη διοργάνωση). Δυστυχώς, όπως είδαμε και στην αναμέτρηση με τη Νταρουσάφακα, το “τριφύλλι” αδυνατεί να πλησιάσει τον αγωνιστικό στόχο της ισορροπίας. Οι πεντάδες που του προσφέρουν χώρους και spacing είναι αδύναμες στα μετόπισθεν ενώ την ίδια στιγμή οι καλές αμυντικές πεντάδες δε μπορούν να παράγουν efficient επίθεση. Επαναλαμβάνω, στην αγωνιστική πλατφόρμα του κόουτς Πασκουάλ (την οποία θεωρώ σύγχρονη και αποτελεσματική σε συνάρτηση με αυτό που παίζεται στη διοργάνωση, για να σε πάει στις παρυφές του πλεονεκτήματος σε μια τόσο απαιτητική σεζόν) αυτό το σύνολο δε θα λειτουργούσε.

Ο Παναθηναϊκός είναι η πιο αδύναμη ομάδα της διοργάνωσης στη περιφερειακή εκτέλεση (μετά τη Νταρουσάφακα) και μια από τις πιο αδύναμες στο ριμπάουντ. Δεν έχει ούτε έναν 3&D παίχτη στο ρόστερ του (το 3&D συγκολλητικό υλικό που λέγαμε το οποίο βοηθάει διάφορα σχήματα να “δέσουν” αναδεικνύοντας τους καλούς σου παίχτες στην επίθεση και “μακιγιάροντας” ατομικά μειονεκτήματα στα μετόπισθεν), δε διαθέτει ψηλούς με ικανότητα στη πάσα και τη δημιουργία (εξ και η επιμονή μας το καλοκαίρι στο passing αναφορικά με τις απαιτούμενες δεξιότητες σε επίπεδο στελέχωσης, εάν οι ψηλοί του Παναθηναϊκού μπορούσαν να αποτελέσουν εναλλακτική πηγή δημιουργία αυτή η ομάδα θα σούταρε καλύτερα χωρίς να προσθέσει σουτέρ) και κυρίως, δεν έχει έναν πραγματικό ριμπάουντερ ο οποίος θα δώσει στην ομάδα την ευκαιρία (εάν το επιλέξει) να αλλάξει το τέμπο στην επίθεση της παίζοντας πιο γρήγορα (χωρίς αμυντικό ριμπάουντ δε μπορεί να το κάνει ορθολογικά).

Τι γίνεται τώρα όμως; Μπορεί να “γυρίσει” αυτή κατάσταση; Μπορεί ο Παναθηναϊκός να αυξήσει την ακτίνα βελτίωσης του παιχνιδιού ή είναι καταδικασμένος να περιφέρεται στο “νησί των νεκρών” κάνοντας σποραδικές καλές εμφανίσεις χωρίς συνέχεια με τους παίχτες του να μετατρέπονται σε “σκελετούς” υπό το φως του φεγγαριού (όταν δηλαδή απαιτείται η υπέρβαση); Μπορεί, αρκεί να προβεί σε αλλαγές. Όχι προσθήκες, αλλαγές. Εφόσον φυσικά έχει τη πολυτέλεια να το κάνει. Η υπέρβαση (σε οικονομικό επίπεδο) πρέπει να πάψει να θεωρείται δεδομένη. Όπως και η στήριξη όμως. Όταν η ομάδα παρουσιάζει κακό θέαμα είναι εύλογο να έχεις αυτή την εικόνα στο ΟΑΚΑ. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα βέβαια των ομάδων που έχουν “γυρίσει” από μια τέτοια κατάσταση. Η Ρεάλ πέρυσι (οκ, διαφορετικό υπόβαθρο και ποιοτικό βάθος, περισσότερα όπλα,  επίσης όμως δύσκολη εξίσωση προς επίλυση για τον Λάσο που διαχειρίστηκε σημαντικά προβλήματα χημείας και ψυχολογίας στη δίνη των τραυματισμών) βίωσε μια περίοδο κατάρρευσης πριν σταθεί στα πόδια της με τον Ταβάρες και αντεπιτεθεί. Ο μοναδικός δρόμος προς την επιστροφή στην ανταγωνιστικότητα για τον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή περνάει μέσα από τη βελτίωση του ρόστερ. Δε θα ήθελα να πω περισσότερα αυτή τη στιγμή. Ας περιμένουμε το πέρας της εβδομάδας αυτής των διπλών παιχνιδιών. Ίσως σύντομα χρειαστεί να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι..

Υ.Γ: Ματσάρα στη Σαρδηνία όπου η Αρμάνι λύγισε με 106-107 την αντίσταση της Σάσσαρι. Όλα τα βλέμματα στη κόντρα του Νέντοβιτς (απολαυστικός με 21 πόντους σε 23′, αστόχησε στην εκπνοή της κανονικής διάρκειας) με τον Μπάμφορθ (“performance-Κάρι”, 32 πόντοι, έστειλε με δύο σουτ το ματς στη παράταση, εξέθεσε κάθε αντίπαλο) με τους δύο τους να κάνουν εξαιρετικό ματς. Ο Μάικ Τζέιμς ήταν άστοχος (0/6 τρίποντα) όμως έχασε για μια ασσίστ την ισοφάριση του ρεκόρ του Μάικ Γκριν μοιράζοντας 15 συν ένα από τα γνωστά του βροντερά καρφώματα. Ο Μίτσοβ σούταρε στα 15” τρίποντο στο transition αλά Μίλακνις με το σκορ στο 101-102 υπέρ της Αρμάνι και ο Petteway αφού την έπεσε στο πρώτο ημίχρονο στον Κουζμίνσκας, ολοκλήρωσε τη βραδιά παίζοντας σφαλιάρες με τον Γκουντάιτις. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, παιχνίδι-σαπουνόπερα. Ιδανικό για Κυριακάτικο απόγευμα..

Y.Γ1: Δεν είναι πολλοί στην Ευρώπη που μπορούν να μείνουν μαζί με τον Derrick Williams και την Power Dribble to Spin Move δράση του.. Σπουδαίο ματς εχθές στο Μόναχο, δυνατή η Άλμπα με τη προσθήκη του Nnoko, οριακή επικράτηση της Μπάγερν.