Μέσα στη νύχτα των άλλων..

 

 

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ηττήθηκαν από δύο ομάδες των οποίων η έμφαση στη τακτική λεπτομέρεια τις κάνει ξεχωριστές. Οι δύο “αιώνιοι”  μοιάζουν ακόμα εγκλωβισμένοι στη προσπάθεια τους να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των οπαδών τους, διανύοντας  ο καθένας το δικό του, ξεχωριστό μονοπάτι που μέχρι σήμερα οδηγεί σε μια διαρκή αναζήτηση απαντήσεων. Το Hoopfellas προσεγγίζει την πραγματικότητα τους..

 

 

Δύσκολη εβδομάδα για τις δύο ελληνικές ομάδες αυτή που αφήσαμε πίσω. Ο Ολυμπιακός παρά το καλό του πρώτο ημίχρονο, έπεσε στο Κάουνας απέναντι σε μια Ζάλγκιρις η οποία τον νίκησε κατά κράτος σε τομείς όπως η ταχύτητα, η δύναμη και επιθετικότητα ως έκφανση στις δύο πλευρές του παρκέ. O Παναθηναϊκός βιώνει μια σαφώς πιο δύσκολη κατάσταση. Η Φενέρμπαχτσε τον έριξε στον καναβάτσο, χωρίς να πιάσει σπουδαία στάνταρντ απόδοσης,  τονίζοντας κυνικά τις αδυναμίες του φετινού οικοδομήματος των πρασίνων. Όταν οι δύο αυτές ομάδες, οι οποίες φέρουν έντονα τη σφραγίδα των προπονητών τους (στα πραγματικά καλά τους διαστήματα, Ζοτς και Σάρας μοιάζουν να κρατούν joystick στον πάγκο), πιάνουν υψηλό επίπεδο execution μέσα σε ένα παιχνίδι μοιάζουν να τοποθετούν τον αντίπαλο στο “σκοτάδι” σχετικά με αυτό που έρχεται και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να αναχαιτιστεί. Όπως καταλαβαίνετε, τη φετινή σεζόν  ο ανταγωνισμός θα είναι ακόμα μεγαλύτερος για τις θέσεις που οδηγούν στα playoffs. Oι ομάδες μας πρέπει να δουλέψουν πολύ..

 

 

Πιο μεθοδική η Ζalgiris

 

Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στο Κάουνας από μια αρκετά καλή Ζάλγκιρις η οποία ανεβάζει σταδιακά το αγωνιστικό της status προσαρμόζοντας καλύτερα το παιχνίδι της στα νέα δεδομένα που δημιούργησε η απουσία του Γιανκούνας (λογικά θα επιστρέψει αυτή την αγωνιστική) σε συνδυασμό με την αναβαθμισμένη αμυντική της συμπεριφορά. Οι ερυθρόλευκοι είχαν δύο διαφορετικά  πρόσωπα  σε πρώτο και δεύτερο ημίχρονο αντίστοιχα. Δεν είναι η πρώτη φορά φέτος. Αυτές οι αυξομειώσεις εντός των σαράντα λεπτών συνηθίζεται να εμφανίζονται σε ομάδες που δουλεύουν σε μια καινούργια φιλοσοφία. Αυτό δε συνιστά δικαιολογία αλλά πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός οφείλει όσο προχωράμε στη σεζόν να αυξήσει, σιγά σιγά αλλά σταθερά,  τον όγκο των ποιοτικών του λεπτών σε επίπεδο ομαδικού performance. Στη παρούσα φάση έχει αρκετά πράγματα να βελτιώσει. Στο Κάουνας αντιμετώπισε ένα σύνολο που έπαιξε αρκετά πιο μεθοδικά από αυτόν, το οποίο διατήρησε τη πίστη του και επέστρεψε από μια δύσκολη κατάσταση χωρίς να αμφισβητήσει την ορθότητα του αρχικού πλάνου όταν η ελληνική ομάδα έδειχνε να οικοδομεί ένα πλεονέκτημα μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά.

 

Deny the Low Post, 5 παίχτες «πρόσωπο» στη μπάλα. Τροφή για σκέψη κόουτς..

Η απόφαση  της Ζάλγκιρις να ξεκινήσει το ματς με «δίδυμους πύργους» (Καβαλιάουσκας-Ντέηβις) δεν αφορούσε μόνο τη διαφοροποίηση του rotation της frontcourt ( ανάγκη που προέκυπτε από την απουσία του Γιανκούνας) αλλά στόχευε στην αναχαίτιση του σημείου αναφοράς της ελληνικής επίθεσης στο ξεκίνημα των παιχνιδιών. Με τον Καβαλιάουσκας στον Γιώργο Πρίντεζη, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους θέλησε να «κλειδώσει» το post up-παιχνίδι του Έλληνα φόργουορντ και ασυνείδητα υπέδειξε τον εναλλακτικό δρόμο που οδήγησε στο εντυπωσιακό ξεκίνημα των φιλοξενουμένων . Ο Πρίντεζης έκανε αυτό που πρέπει εκτελώντας από τη περίμετρο και πετυχαίνοντας σε   4/4 τρίποντα και συνολικά 14 από τους πρώτους 16 πόντους της ομάδας του. Λάθος επιλογή από τον Σάρας; Αρχικά φαίνεται πως ναι όμως σε βάθος χρόνου το αποτέλεσμα του δίνει credit. Ο Πρίντεζης (3/8 τρίποντα στα πρώτα 10 ματς φέτος) έχει το DNA του παίχτη που θα τιμωρήσει αυτό που του δίνει η άμυνα υπό οποιοδήποτε καθεστώς όμως για κάποιο λόγο και φιλτράροντας τη συνολική εικόνα στο τέλος της βραδιάς πιστεύω πως η Ζάλγκιρις θα επαναλάβει εάν χρειαστεί τη συγκεκριμένη «προσαρμογή».

Ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου σκόραρε σχεδόν 50 πόντους γιατί βρήκε shooting rhythm όμως δε πόνεσε και δεν έβαλε αμφιβολία στην άμυνα του αντιπάλου. Η Ζάλγκιρις μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο με ανάλογη κατεύθυνση και εκτοξεύθηκε όταν χαμήλωσε και βρήκε αμυντικό ρυθμό παράγοντας λάθη στην επίθεση των ερυθρολεύκων.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε τις βασικές αρχές στο αμυντικό πλάνο των γηπεδούχων πάντα σε συνάρτηση με την επιθετική συμπεριφορά του Ολυμπιακού.

-Από το ξεκίνημα, άμυνα 4/4 στον παίχτη που ζητάει τη μπάλα στο χαμηλό post (Πρίντεζης, Μιλουτίνοφ).

-Όταν και εφόσον η μπάλα ακουμπήσει σε Side post up κατάσταση και οι 5 παίχτες του Γιασικεβίτσιους παίζουν «πρόσωπο» στη μπάλα. Ιδανικά ο Ντέηβις βρίσκεται στη help side και στο κέντρο της ρακέτας, ο περιφερειακός χαμηλά της weak side κλειδώνει στη πλάτη του τον έτερο ψηλό των ερυθρολεύκων που βρίσκεται υποστηρικτικά στο «ζωγραφιστό» και οι δύο περιφερειακοί της πρώτης γραμμής άμυνας γυρνούν πλάτη στους αντίστοιχους του Ολυμπιακού και έχουν «πρόσωπο» στη μπάλα. Εδώ, το «μήκος» του Grigonis δυσκόλεψε πολύ την ελληνική επίθεση στο να μεταφέρει τη μπάλα με skip πάσα στην αδύνατη πλευρά.

-One pass-help. Η Ζάλγκιρις στέλνει βοήθεια σε κάθε επιθετική ντρίμπλα στο πλαίσιο mismatch κατάστασης από απόσταση μιας πάσας τηρώντας τον κανόνα που λέει «ότι βοήθεια από μεγαλύτερη απόσταση διπλασιάζει τον κίνδυνο ελεύθερου σουτ ή lay up για την άμυνα. Η ετοιμότητα των Λιθουανών εδώ απενεργοποίησε πλήρως το dribble penetration παιχνίδι της ελληνικής επίθεσης με το επιθετικό Help & recover να τοποθετεί τους ερυθρόλευκους περιφερειακούς σε καθεστώς δισταγμού το οποίο συνεπάγεται κέρδος χρόνου για την άμυνα. Ο μόνος παίχτης του Μπλατ που μπορούσε να το «σπάσει» αυτό ήταν ο Σπανούλης και όχι σε συνέχεια.

-Στις Spain PnR δράσεις του Ολυμπιακού, ο γκαρντ των γηπεδούχων που αμυνόταν στο back screen έμενε πίσω ελέγχοντας (ή αλλάζοντας εάν χρειαστεί) τον εκάστοτε ψηλό/roller. Όπως έχουμε σημειώσει, η πιο «συντηρητική» – στη πρώτη χρονιά στον πάγκο του Σάρας- σε επίπεδο αμυντικής προσέγγισης Ζάλγκιρις, φέτος έδωσε βάση στο να προσθέσει «μήκος» για να αυξήσει την επιθετικότητα της με απλωμένες άμυνες και περισσότερη ευχέρεια σε «switch» καταστάσεις.

-Hard hedge στα ball screens των ερυθρολεύκων. Μετάφραση στο πεδίο μάχης: Η Ζάλγκιρις δε φοβόταν την ελληνική close out επίθεση και το spot shooting των φιλοξενουμένων (ή συνολικά, την ικανότητα τους να επιτεθούν άμεσα με παίχτη παραπάνω στο μισό γήπεδο).

-Απέναντι σε καταστάσεις baseline penetration (Step up PnR από Goss-Strelnieks ή καθαρό dribble penetration κατά μήκος της τελικής) οι αμυντικοί της help side παίζουν drop κατεβαίνοντας διαγώνια προς τη τελική για να αποφύγουν από τη πλάτη τους τον αιφνιδιασμό του κάθετου (από τη κορυφή) κοψίματος στη καρδιά της άμυνας. Η έξτρα ντρίμπλα σε αυτές τις καταστάσεις μειώνει τη πιθανότητα επιθετικού ριμπάουντ.

 

 

 

Ο Ολυμπιακός δυσκολεύτηκε σημαντικά σε επίπεδο ανάπτυξης στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στο παραπάνω αμυντικό πλάνο και αυτό νομίζω είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει τον κόουτς Μπλατ. Οι ερυθρόλευκοι αξίζουν credit αναφορικά με τη παραγωγικότητα του πρώτου ημιχρόνου όχι τόσο γιατί σούταραν με τρομερά ποσοστά πίσω από τη γραμμή του τριπόντου αλλά γιατί πήγαν στα αποδυτήρια με το εντυπωσιακό νούμερο των 12 ασσίστ για μηδέν λάθη.

Αντίθετα στο δεύτερο μισό η ελληνική ομάδα υπέπεσε σε 16 λάθη παρουσιάζοντας δυσκολία (παρά τις 2-guard lineups του Μπλατ) απέναντι στο 2-2-1 press των γηπεδούχων που είχε σκοπό να επιταχύνει τον ρυθμό του ματς βγάζοντας τη μπάλα από τα χέρια του main-ball handler. Ο Ολυμπιακός ουσιαστικά δε μπόρεσε να εισάγει ποτέ τη μπάλα στο low post (δημιουργώντας καλή συνθήκη για εκτέλεση ή δημιουργία) και κυρίως, δε μπόρεσε να σπάσει τη πρώτη γραμμή άμυνας των γηπεδούχων με τα γκαρντ του, γεγονός που «έγραψε» στο ποσοστό της ομάδας στα σουτ δύο πόντων αλλά (ειδικά του ότι δε μπόρεσε να ακουμπήσει στα χαμηλό ποστ) και στη συνολική επιθετική ανάπτυξη του. Ήταν φανερό ότι εάν ένας από τους «κλειδωμένους» στα πρώτα 20’ main ball handlers του Σάρας έμπαινε στο ματς, η μάχη θα έπαιρνε διαφορετική τροπή.

Καθόλου τυχαίο το boost λοιπόν που δίνει στη Ζάλγκιρις το ξύπνημα του Wolters ο οποίος κερδίζει στο δεύτερο ημίχρονο κατά κράτος τους αντιπάλους του, σε ένα διάστημα πάντως όπου συνολικά οι Λιθουανοί έχουν χτίσει αυτοπεποίθηση από την άμυνα τους και δουλεύουν εξαιρετικά στην επίθεση κινούμενοι μακριά από τη μπάλα. Δείτε μια 1-4 Low to Ηοrns δράση η οποία συνήθως καταλήγει σε Floppy για τον Μίλακνις. Ο Καβαλιάουσκας “διαβάζει” το πλεονέκτημα του Γκριγκόνις σε πιθανή απόπειρα drive και ανοίγει για να δώσει χώρο, μετατρέποντας παράλληλα τη Floppy δράση σε Weakside Stagger.

 

 

«Βαθύ πράσινο» για τον Grigonis

Όπως σας είχα πει στα τέλη του περασμένου Ιουλίου, ο Marius Grigonis αποτελούσε μια από τις βασικές επιλογές της σελίδας αναφορικά με το κείμενο που θα αφορούσε τη προσέγγιση μας για τη στελέχωση του ρόστερ του Παναθηναϊκού. Προσωπικά πόνταρα πολύ στη «φρεσκάδα» που μπορούσε να φέρει και την αύρα ενός αθλητή που ετοιμάζεται να «σκαρφαλώσει» στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Φυσικά η σκέψη αυτή προϋπόθετε την κάλυψη του off ball-παιχνιδιού του Λοτζέσκι από τον σουτέρ που υποτίθεται θα αποκτούσαν οι πράσινοι στο «2». Τίποτα από αυτά βέβαια δεν έγινε και δεν υπάρχει λόγος νομίζω να το συζητάμε περαιτέρω σε αυτή τη βάση αλλά αντίθετα αξίζει να στρέψουμε το βλέμμα μας στη φετινή προσπάθεια του Λιθουανού wing..

«Ο Grigonis (1.97-G/F-1994) αποτελούσε μια από τις βασικές επιλογές της σελίδας φέτος το καλοκαίρι για την αντικατάσταση του Λοτζέσκι στον Παναθηναϊκό (δεν έχει την εκτέλεση του Ματ μετά από pin down όμως είναι καλύτερο κορμί, έχει παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια παρότι το ball handling του θέλει δουλειά και φέτος σούταρε με φοβερή αποτελεσματικότητα στο Βερολίνο) δεδομένου του ότι πρόκειται για ένα παιδί που δίπλα στο status του αναβοσβήνει ένα βαθύ πράσινο βελάκι αναφορικά με τη ταχύτητα με την οποία βελτιώνει το παιχνίδι του. Υπέγραψε όμως στο Κάουνας (η Ζάλγκιρις πλήρωσε buy out στην Άλμπα) και για αυτό δεν έγινε  αναφορά σε αυτόν. Ο τρόπος μάλιστα που  ανταποκρίθηκε και το πόσο βελτιώθηκε (έχοντας μεγαλύτερες ευθύνες) στη pace & space επίθεση του Ρενέσες στο Βερολίνο γεμίζουν προσδοκίες σχετικά με τη μετακόμιση του στο περιβάλλον της Ζάλγκιρις»..

Ο 24χρονος Λιθουανός ήταν η εκλεκτός του Σάρας για την αντικατάσταση του Ουλανόβας στο ρόστερ της Ζάγκιρις αν και ο χρόνος τελικά ανέτρεψε τα τότε προγνωστικά και ο τελευταίος έμεινε στο Κάουνας. Ούτως ή άλλως πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικούς παίχτες. Ο Grigonis αποτελεί βασικό αρωγό στη προσπάθεια της Ζάλγκιρις να επιστρέψει από μια δύσκολη κατάσταση την οποία βρέθηκε να βιώνει στο ξεκίνημα της σεζόν. Στα 4 τελευταία ματς των Λιθουανών στην Ευρωλίγκα μετράει  13.0 πόντους (55.5% στα δίποντα, 50% στα τρίποντα και 89.5% στις προσωπικές. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη ο Grigonis ήταν ο καλύτερος παίχτης που πάτησε στο παρκέ της Zalgirio Arena τη Πέμπτη το βράδυ. Πάμε να δούμε το εξαιρετικό video που έφτιαξε για τον Λιθουανό G/F ο μετρ του είδους BasketΗead .

 

 

Το effort του και το hustling στο αμυντικό κομμάτι κάνουν τη διαφορά για τους γηπεδούχους στην επανάληψη ενώ η ικανότητα του να επιτεθεί στα close outs δίνουν άλλη διάσταση στην επίθεση των Λιθουανών. Πρόκειται άλλωστε για παίχτη με ανεπτυγμένα scoring instincts (και πολύ προσεγμένο shot selection ) ο οποίος προσπαθεί αυτή τη στιγμή να αναπτύξει πολυεπίπεδα το παιχνίδι του. Πέρυσι στην επίθεση της Άλμπα έπαιζε περισσότερο με τη μπάλα στα χέρια (ο Ρενέσες τον είχε ανεβάσει και στο «1» όταν χρειάστηκε) «τρέχοντας» ball screens ενώ φέτος, στη μετάβαση του στα υψηλά στρώματα, εξελίσσεται σε αμυντικό εργαλείο (ο Σάρας τον ανέβασε στον Σπανούλη) με πραγματικά καλή παρουσία και στις δύο γραμμές άμυνας. Ο Γκριγκόνις δίνει μεγάλο βάθος στη φετινή Ζάλγκιρις και η παρουσία του εξυπηρετεί βασικούς αγωνιστικούς στόχους (άμυνα αλλαγών, press άμυνες, instant scoring) του φετινού μοντέλου του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Αυτό που του λείπει αυτή τη στιγμή είναι η έξτρα αυτοπεποίθηση που έρχεται με την εμπειρία της τριβής με τις αντίπαλες άμυνες αυτού του επιπέδου. Ο Grigonis ακόμα ανακαλύπτει..

 

Θέλει γκαρντ ο Ολυμπιακός

Το να επαναλαμβανόμαστε δεν είναι ότι πιο υγιές. Όπως βέβαια και το να βλέπεις το hedging ψηλών όπως Καβαλιάουσκας να «ρουφάει» κάθε σταγόνα επιθετικότητας από το κορμί των γκαρντ του Ολυμπιακού.. Οι ερυθρόλευκοι χρειάζονται πρωτίστως έναν περιφερειακό παίχτη (στα πρότυπα που έχουμε ήδη αναφερθεί) γιατί στη παρούσα φάση ένας τέτοιος μπορεί να αλλάξει πιο δραστικά την εικόνα τους σε σχέση με έναν «μακρύ» ψηλό που θα δώσει Defensive stops ερχόμενος από το βάθος του rotation της frontcourt. Η εκτίμηση ήταν ότι ο κόουτς Μπλατ δε θα βιαστεί περιμένοντας  τον Δεκέμβρη και τη πιθανότητα της μεγαλύτερης γκάμας επιλογών από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η αμυντική προσέγγιση των Λιθουανών στο παιχνίδι της Πέμπτης και η αδυναμία της ελληνικής επίθεσης να χτυπήσει στα close outs εκτιμώ ότι μπορεί να καθαρίσει λίγο το τοπίο σχετικά με τη κατεύθυνση που πρέπει να κινηθούν οι Πειραιώτες. Ενώ η ομαδική άμυνα του Ολυμπιακού προοδεύει και αφήνει υποσχέσεις για τη συνέχεια, η επίθεση του έχει σημαντικά κενά διαστήματα στα οποία μοιάζει (γεγονός που έρχεται σε αντιδιαστολή με τη φύση της) στατική όχι γιατί χάνει «reads» αλλά γιατί δυσκολεύεται σε πολλές περιπτώσεις να εκτελέσει όταν κλειδώσει μια θεωρητικά ευνοϊκή κατάσταση. Νομίζω ότι σύντομα θα χρειαστεί «παρέμβαση» εδώ με έναν γκαρντ ο οποίος μπορεί να παίξει με τη μπάλα στα χέρια βάζοντας πίεση στις αντίπαλες άμυνες. Προτεραιότητα φυσικά έχει το ματς με την Αναντολού το οποίο, στο σημείο που έχουμε φτάσει, έχει κομβική σημασία για την ομάδα του Ντέηβιντ Μπλατ.

 

No easy way out

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε αγωνιστικό αδιέξοδο βιώνοντας μια δύσκολη κατάσταση. Η ομάδα προσπαθεί να «επιστρέψει» αλλά στη παρούσα φάση μοιάζει να μην έχει το ψυχολογικό υπόβαθρο. Μπορούμε να πούμε μάλιστα  ότι η μεγαλύτερη «ήττα» τη Παρασκευή το βράδυ δεν ήρθε από την εντός των τεσσάρων γραμμών επικράτηση της Φενέρ αλλά από την ατμόσφαιρα στις κερκίδες του γηπέδου μιας και το performance των πρασίνων τον τελευταίο καιρό φαίνεται ότι έχει «ποτίσει» ολόκληρο τον οργανισμό. Το «τριφύλλι» προσπάθησε απέναντι σε έναν σπουδαίο αντίπαλο όμως δεν είχε την επιθετικότητα και το motor που συνηθίζει να εμφανίζει στις εντός έδρας αναμετρήσεις για να γκρεμίσει το ψυχολογικό τείχος που έχει υψωθεί στον δρόμο του, παίζοντας επάνω από τις δυνατότητες του για τη συγκεκριμένη περίοδο. Ήταν άλλωστε ένα ματς (απέναντι σε μια φορμαρισμένη και καλά προετοιμασμένη ομάδα) που απαιτούσε αποτίναξη του αγελαίου πνεύματος, έμπνευση και αρκετό ρίσκο για να το φέρει στα μέτρα του.

Πάμε να δούμε τις σημειώσεις της σελίδας από την αναμέτρηση του ΟΑΚΑ..

-Το ψυχολογικό breakdown του Καλάθη έχει γράψει όχι μόνο στο δικό του σώμα (η γλώσσα του οποίου είναι χαρακτηριστική) αλλά και σε αυτό της ομάδας. Ο ηγέτης των πρασίνων μοιάζει παγιδευμένος στην αδυναμία της περιφερειακής εκτέλεσης που τον διακρίνει και του κακού επιθετικού πλαισίου της φετινής version των πρασίνων (γιατί ο Νικ κουβαλούσε το συγκεκριμένο μειονέκτημα και πέρυσι..) που στην ουσία την εκθέτει σε υπερθετικό βαθμό. Ο Παναθηναϊκός αδυνατεί να μετακινήσει τις αντίπαλες άμυνες και αυτή ακριβώς η κατάσταση παράγει περισσότερα σουτ από τη περίμετρο για τον Καλάθη τα οποία είναι σαφώς inefficient. To ότι οι πράσινοι θα αποτελέσουν μια κάτω του μέσου όρου shooting team ήταν κάτι που είχε διαγνωσθεί από το καλοκαίρι. Στη παρούσα φάση το πιο άσχημο νέο είναι ότι η αδυναμία της επίθεσης (αλλά και του Καλάθη σε ατομικό επίπεδο) να βρει ρυθμό έχει κλονίσει (λογικό, το μπάσκετ είναι «συνέχεια» άλλωστε) και το αμυντικό οικοδόμημα του Τσάβι Πασκουάλ. Και απέναντι στη καλύτερη επίθεση της Ευρωλίγκας δεν υπάρχει τέτοια πολυτέλεια..

Βλέποντας την γενικευμένη αστοχία από τη περίμετρο, ο Παναθηναϊκός θέλησε να βάλει τη μπάλα στο παρκέ επιμένοντας σε close out επίθεση και μειώνοντας την άκοπη εκτέλεση από τη περιφέρεια. Βασικός εκφραστής σε αυτή τη προσπάθεια ήταν ο Ματ Λοτζέσκι (και ο ίδιος είχε αστοχήσει ήδη σε κάποια περιφερειακά σουτ). Σε εκείνο το σημείο το «τριφύλλι» έπαιξε σαφώς καλύτερα παράγοντας σωστές επιθέσεις και αυτό –ασχέτως εάν κεφαλαιοποιήθηκε σε σκορ ή όχι- πέρασε στον ψυχισμό των παιχτών ωθώντας τους να παίξουν πιο συγκεντρωμένα και  να καταθέσουν μεγαλύτερο effort στα μετόπισθεν.

 

 

 

– Η Φενέρ είχε προετοιμάσει σωστά το παιχνίδι και χωρίς να πιάσει υψηλά στάνταρντ απόδοσης, έπαιξε έξυπνα. Αυτό, από ότι φάνηκε, αρκούσε. Οι Τούρκοι προσάρμοσαν άψογα την άμυνα τους στις αδυναμίες της ελληνικής επίθεσης και κατεύθυναν τη μπάλα στα σημεία και τα χέρια που ήθελαν. Ενεργοποίησαν επιλεκτικά trapping στα post ups του Καλάθη και τις 1on1 καταστάσεις για τον Λάνγκφορντ από την κορυφή. Προστάτευσαν υποδειγματικά (στο μεγαλύτερο διάστημα της αναμέτρησης) τον κεντρικό άξονα στην άμυνα τους  (tight help, τα γκαρντ των γηπεδούχων είχαν σημαντική δυσκολία να περάσουν προς τα μέσα) και εκτέλεσαν υποδειγματικά το Two –man game τοποθετώντας στο πλαίσιο της συνολικής επίθεσης τα δυνατά χαρακτηριστικά των παιχτών τους.

Η ικανότητα του Βέσελι στο να διαβάσει και να πασάρει, δημιουργώντας επίθεση είτε από το High post είτε από μέσα προς τα έξω έχει εκτοξεύσει φέτος το efficiency στη παραγωγική διαδικασία της ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Το άλλοτε Νο6 του ντραφτ του ΝΒΑ (2011, Ουίζαρντς) μετράει 3.3 τελικές πάσες στη φετινή Ευρωλίγκα, μοιράζοντας μάλιστα 7 στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ. Σε αυτόν και τον Lauvergne ακούμπησαν τη μπάλα οι φιλοξενούμενοι στο low post σημαδεύοντας την «αλλαγή» των πρασίνων με στόχο άλλοτε την εκτέλεση και άλλοτε τη δημιουργία, κυρίως όμως το να χαμηλώσουν το τέμπο του παιχνιδιού. Η υπεροχή τους άλλωστε σε σετ καταστάσεις ήταν εξ ορισμού σημαντική.

Στο πλαίσιο αυτό, καλό θα ήταν να δούμε τον τρόπο που η ομάδα του Ομπράντοβιτς εκτελεί τις «λεπτομέρειες» εκείνες που εν τέλει κάνουν τη διαφορά. Μιλάω για την απόσταση που δημιουργούν τα screens τους μακριά από τη μπάλα, τη θέση και το σπριντ του παίχτη που τα δέχεται, το footwork πριν την υποδοχή. Αυτά στο άθροισμα τους μεταφράζονται σε πλεονέκτημα χρόνου το οποίο οδηγεί σε σωστή τελική εκτέλεση. Φέτος η Φενέρ μοιάζει ως η πιο ικανή ομάδα στο να παράγει fast breaks μισού γηπέδου (με την ικανότητα του Βέσελι να βγάλει τη μπάλα μετά από ντουμπλάρισμα χαμηλά ή μέσα από καταστάσεις Short roll) ή (εάν δε τελειώσει άμεσα) να παράγει υπέρ της mismatch όταν η άμυνα έχει ολοκληρώσει τις περιστροφές.

-Βλέποντας την εικόνα των τελευταίων αγωνιστικών στο ευρύτερο πλαίσιο της φετινής αξιολόγησης, δημιουργείται η αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός έχει ίσως υπερτιμήσει την ικανότητα των ψηλών του στο 1on1 παιχνίδι και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Τη Παρασκευή το βράδυ ο μόνος ψηλός του κόουτς Πασκουάλ που μπόρεσε να κερδίσει ουσιαστικά μάχες στο χαμηλό post χωρίς βοήθειες ήταν ο Μήτογλου. Οι πράσινοι παρήγαγαν λάθη όταν ενεργοποίησαν βοήθειες     και σε συνδυασμό με την αφύπνιση του Καλάθη στη τρίτη περίοδο επέστρεψαν δυναμικά στη διεκδίκηση της νίκης. Βέβαια, οι ψηλοί της Φενέρμπαχτσε (διαφορετικό ποιοτικό status, δεν αντιλέγει κανείς) έδειξαν το πώς είναι να έχεις πραγματικά παίχτες στους οποίους μπορείς να ακουμπήσεις σε 1on1 καταστάσεις (mismatch) στο χαμηλό post. Η καλή βραδιά του Κάλινιτς σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης (13/21 συνολικά οι φιλοξενούμενοι) έδωσε οριστικό προβάδισμα στην ομάδα του Ομπράντοβιτς όταν ο Παναθηναϊκός (Post switch στη Horns εναλλάσσοντας στη κορυφή ψηλούς και wings, είσοδος Παππά ο οποίος ήταν ο μόνος που μπορούσε «να κάνει κάτι να συμβεί», ICE Καλάθη στον Σλούκα) έριχνε τις τελευταίες σφαίρες που του είχαν απομείνει.

Από εδώ και πέρα..

Ο Παναθηναϊκός παίζει άσχημα το τελευταίο διάστημα και αυτό είναι μια πραγματικότητα. Παρ’όλα αυτά πρέπει να εφεύρει τον τρόπο να μείνει όρθιος. Η αλήθεια του παρκέ είναι σκληρή τη στιγμή που η αντίστοιχη (;) του βαθμολογικού πίνακα λέει ότι η ομάδα βρίσκεται μια νίκη πίσω από την 5η θέση και μπροστά από την 13^η. Είναι η φύση της διοργάνωσης τέτοιας και το επίπεδο του ανταγωνισμού φέτος που αφήνει ελπίδες σε όλους ειδικά τώρα όπου ακόμα ο δρόμος είναι μακρύς. Το «τριφύλλι» οφείλει να βρει λύσεις ώστε να ξεκινήσει να παίζει καλύτερα. Πρακτικές, ρεαλιστικές λύσεις. Για εμάς εδώ η παρούσα εικόνα δεν είναι τόσο σοκαριστική αλλά δε νομίζω –όπως προείπα- ότι υπάρχει νόημα στο να επαναλαμβανόμαστε. Επίσης δεν έχει νόημα να κάνουμε σχέδια επί χάρτου γνωρίζοντας ότι η πραγματικότητα αναφορικά με τη λειτουργία ενός τέτοιου αθλητικού οργανισμού είναι πολύ διαφορετική.

Είναι δεδομένο ότι από τον Παναθηναϊκό απουσιάζουν 3&D χαρακτηριστικά σε θέσεις-κλειδιά και το ότι η ομάδα έχει δομικά προβλήματα που θα απαιτούσαν παραπάνω από μια προσθήκες/αλλαγές προσώπων στο ρόστερ ώστε π.χ να αρχίσει να παίζει καλύτερα στην επίθεση μισού γηπέδου. Σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο εάν οι πράσινοι μπορούσαν να κάνουν μόνο μια προσθήκη στη παρούσα φάση για να αλλάξουν τη πορεία των πραγμάτων ίσως θα έπρεπε να αποκτήσουν έναν αληθινό ριμπάουντερ  ο οποίος θα τους έδινε την ευκαιρία να παίξουν πιο γρήγορα κυνηγώντας την αναβάθμιση στα παραγωγικά τους νούμερα μέσω των πόντων του ανοιχτού γηπέδου. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές όμως οι πράσινοι δεν ψάχνουν για παίχτη στην αγορά. Θα δούμε στη πορεία τι θα συμβεί. Πρωτίστως ο Παναθηναϊκός οφείλει να ανασυνταχθεί και να γευθεί πάλι το δυναμωτικό νέκταρ της νίκης στο ματς με τη Νταρουσάφακα. Όπως βλέπετε, σε αυτή τη διοργάνωση τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και όλα μπορούν να αλλάξουν. Ήττα ή νίκη, αύριο ξημερώνει  μια καινούργια ημέρα..

 

 

Υ.Γ: Ο Wade υπογράφει τα παπούτσια του “θαυμαστή” του, Montrezl Harrell.

Legend..