What’s puzzling you, is the nature of my game..

H ισορροπία ανάμεσα στον ορθολογισμό και τη διαχείριση του απροόπτου, oι φιγούρες του “καλού” και του “κακού” στο παρκέ. H ήττα του Ολυμπιακού στο νήμα από την ΤΣΣΚΑ και η δύσκολη νίκη του Παναθηναϊκού στη Ποντγκόριτσα, λίγο πριν τη μεγάλη σύγκρουση της 9ης Νοεμβρίου. Το Hoopfellas προσπαθεί να δει καθαρά, τώρα που η σκόνη κατακάθισε..

 

 

Δύσκολες βραδιές για τις ομάδες μας την εβδομάδα που πέρασε σε παιχνίδια τελείως διαφορετικής φύσεως για τον καθένα. Στη μεγάλη μάχη της αγωνιστικής, ο Ολυμπιακός έδειξε τη δυναμική του ακόμα και στη βραδιά όπου η παραγωγική ικανότητα του βιώνει μια ύφεση, χάνοντας στις λεπτομέρειες από την ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη. Ο Παναθηναϊκός κουβάλησε στις αποσκευές του για το Μαυροβούνιο πολλά από τα προβλήματα για τα οποία συζητάμε καθημερινά εδώ μέσα όμως κατάφερε να φύγει όρθιος από την Moraca Arena με τον Τσάβι Πασκουάλ να βλέπει πλέον ότι η ομάδα χρειάζεται ένα φρεσκάρισμα (κρατείστε το ενόψει ντέρμπι αυτό) το οποίο φαίνεται να μπορούν να της δώσουν οι Έλληνες παίχτες-ρόλων. Οι δύο ομάδες μας βρίσκονται πλέον στο 3-2 και ετοιμάζονται να διασταυρώσουν τα ξίφη τους στη πρώτη φετινή τους σύγκρουση, αυτήν της Παρασκευής. Ήταν πάντως μια αγωνιστική όπου οι φιγούρες του καλού και του κακού φανερώθηκαν, συχνά στο ίδιο πρόσωπο κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Οι προπονητές όπως καταλαβαίνετε, είναι αναγκασμένοι να διαβάσουν σωστά τι κρύβεται πίσω από τη μαρκίζα του “A Man with wealth & taste” (κατά τον Jagger στο “Sympathy for the Devil” ) για τον εκάστοτε παίχτη τους, στη κάθε στιγμή του παιχνιδιού..

 

Megasport Arena, Μόσχα

Ο Ολυμπιακός ήταν αρκετά καλός τακτικά στη Μόσχα και επέβαλλε τα «θέλω» σε μεγάλο βαθμό στο μεγαλύτερο μέρος της αναμέτρησης απέναντι στη ΤΣΣΚΑ. Στη πραγματικότητα ηττήθηκε  σε ένα ματς που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να πάρει. Η «αρκούδα» δεν έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ (δε παίζει τέτοιο από την αρχή της σεζόν αλλά αυτό είναι κάτι που τη χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια) όμως κατάφερε να επιβιώσει όντας μαχητική σε ένα παιχνίδι το οποίο σε επίπεδο ρυθμού κύλησε όπως το είχε προγραμματίσει η ελληνική ομάδα. Από το συμπέρασμα αυτό γεννιέται για τους Ρώσους ένας προβληματισμός (αναφορικά με την αδυναμία τους να επιβάλλουν το δικό τους τέμπο) αλλά και η ευχαρίστηση μιας δεύτερης, παράπλευρης νίκης πέραν του βαθμολογικού κομματιού από το γεγονός ότι έμειναν όρθιοι σε ένα διαφορετικό από το προσχεδιασμένο αυτούς, αγωνιστικό περιβάλλον. Απέναντι λοιπόν στα στερεότυπα που κυκλοφορούν οφείλουμε να υπογραμμίσουμε πως:

-Οι ερυθρόλευκοι όφειλαν να κλείσουν σωστά ένα παιχνίδι που με κόπο και αρκετή συγκέντρωση έχουν φέρει στα μέτρα τους. Δεν υπάρχει το «η ήττα στη Μόσχα είναι εντός προγράμματος» όταν έχεις καταφέρει να επιβάλλεις στο παρκέ τη δική σου κατεύθυνση εκτελώντας σωστά πολλά από αυτά που δούλεψες τις τελευταίες ημέρες για τη συγκεκριμένη αναμέτρηση. Επιβάλλεται μια πιο αυστηρή με τον εαυτό σου προσέγγιση ώστε να μάθει, υπό το πρίσμα μιας νέα φιλοσοφίας, το σύνολο να περπατάει τον δρόμο του σωστού κλεισίματος ανεξαρτήτως αντιπάλου και περιβάλλοντος.

-Αυτό το «για τη ΤΣΣΚΑ του τεράστιου μπάτζετ δεν υπάρχουν απουσίες» που αναπαράγεται (για διάφορες ομάδες & περιπτώσεις, διαχρονικά) καταλαβαίνετε πως είναι εκτός πραγματικότητας. Συνήθως μπαίνει στα χείλη ανθρώπων που αγνοούν πλήρως που λειτουργεί  μια ομάδα και τι «προσαρμογές» οφείλει να κάνει μέσα σε μια σεζόν, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Οι ομάδες χτίζονται επάνω στους πυλώνες της συνέχειας, της επανάληψης, του καταμερισμού ρόλων, της σωστής σύνδεσης δεξιοτήτων και της χημείας. Για αυτό και οι περισσότεροι δε μπορούν να κατανοήσουν τους τριγμούς που μπορεί να φέρει στο αγωνιστικό οικοδόμημα μιας (κατά τα άλλα πλούσιας σε ταλέντο και οικονομικούς πόρους) ομάδας όταν για παράδειγμα της λείψει, σε μια συγκεκριμένων προδιαγραφών αναμέτρηση, ένας παίχτης που μπορεί να κλειδώσει αμυντικά φάσεις στο low post όπως ο Κουρμπάνοφ ή ένας γκαρντ που (εκτός των άλλων πολυδιαφημισμένων προσόντων του) μπορεί να σημαδέψει τους ψηλούς όπως ο Ντε Κολό. Για τους Μοσχοβίτες είναι σημαντικό το ότι πήραν ένα παιχνίδι στο οποίο overall ( ειδικά  εάν εξαιρέσουμε ένα μεγάλο κομμάτι της τρίτης περιόδου) δεν ήταν καλύτεροι από τον αντίπαλο τους.

Πάμε να δούμε μαζί τις σημειώσεις μας από την αναμέτρηση της Μόσχας..

 

-Ο Ντέηβιντ Μπλατ άφησε τον Σπανούλη στον πάγκο και ξεκίνησε το ματς με έναν γκαρντ και τους Τουπάν-Παπανικολάου στα «φτερά» στοχεύοντας ξεκάθαρα με αυτό το σχήμα στο:

1.Να δώσει από την αρχή defensive stops τα οποία δε θα επιτρέψουν στην επίθεση του αντιπάλου να «πατήσει».

2.Να ελέγξει τον ρυθμό με μια lineup που του προσφέρει τη καλύτερη συνθήκη για rebounding και κυρίως αμυντικό transition.

3.Nα ακουμπήσει τη μπάλα στο low post ελέγχοντας από την επίθεση του το τέμπο της αναμέτρησης. Σύμμαχος του και αντίβαρο στη προσπάθεια του να ματσάρει την έλλειψη δεύτερου ball handler στο σχήμα, η παρουσία δύο καλών passing-ψηλών παιχτών που μπορούν να λειτουργήσουν υποστηρικτικά στο κομμάτι της απόφασης και δη στη τελική ευθεία της επίθεσης.

 

Ο Δημήτρης Ιτούδης επέλεξε να ντουμπλάρει τις low post δράσεις και δη τα post ups του Πρίντεζη στέλνοντας μάλιστα παίχτη από τη δυνατή πλευρά. Το πρόβλημα που πολύ σωστά διέγνωσε ο Μπλατ στη συνθήκη που δημιουργήθηκε από αυτή την αμυντική αντίδραση ήταν ότι ενώ υπήρχαν οι ευκαιρίες, η έλλειψη επαρκούς ball handling από τους wings του Ολυμπιακού  (κατά συνέπεια δυνατότητας να επιτεθούν με τη μπάλα στη μετακίνηση της άμυνας) δεν «γεννούσε» close out επίθεση. Για αυτό (ή πιο σωστά «και για αυτό»), παρά τη καλή αμυντική παρουσία της ελληνικής ομάδας στο ξεκίνημα, επιστρατεύθηκε γρήγορα ο Σπανούλης.

-Και οι δύο ομάδες έπιασαν υψηλά αμυντικά standards για την εποχή, προστατεύοντας πολύ καλά το ζωγραφιστό τους (ενδεικτικό το ποσοστό ευστοχίας στα σουτ δύο πόντων εκατέρωθεν). Ο Ολυμπιακός επέλεξε «αλλαγή» αρχικά μόνο απέναντι στον Χίγκινς, καταφέρνοντας να βγάλει «εκτός» έναν από τους πιο αποτελεσματικούς και versatile scorers της διοργάνωσης. Η ΤΣΣΚΑ επιστράτευσε (προχωρώντας πιο βαθιά στο παιχνίδι) Dribble Hand Off (στην αναζήτηση της  Space & Flow αρχής) για να τον βοηθήσει να πάει στα καλά του σημεία (στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται και το Elbow PnR για τον Αμερικανό wing, η ελληνική άμυνα προσαρμόστηκε άμεσα στα γνωστά weak side staggered που τρέχουν οι Ρώσοι).

Το σημαντικότερο πρόβλημα της ρωσικής επίθεσης τη Πέμπτη το βράδυ νομίζω ότι πηγάζει από το γεγονός ότι οι ball handlers τους δε σημάδεψαν με συνέπεια (και σε συνέχεια) το ρολάρισμα του ψηλού στο καλάθι. Η κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο Ντε Κολό (ο οποίος μπορεί να το κάνει εξαιρετικά) σίγουρα έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτή τη συνθήκη όμως εκτιμώ ότι οι περιφερειακοί του Ιτούδη λειτούργησαν υπέρ του δέοντος ως εκτελεστές αφήνοντας στην άκρη τη δημιουργική τους ταυτότητα. Σαφέστατα η άμυνα του Ολυμπιακού και τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν εντός των τεσσάρων γραμμών (άμυνες στο ζωγραφιστό) σταδιακά συνέβαλλαν σε αυτή τη κατάσταση.

Η άμυνα των γηπεδούχων στη τρίτη περίοδο και το προσωπικό performance του, εξαιρετικού στο να σκοράρει σε traffic, Clyburn (έτρεξε αρκετά ball screens ο ίδιος, ένας από τους λόγους του παραπάνω συμπεράσματος μιας και δεν περιμένεις από τον Αμερικανό φόργουορντ να σημαδέψει τον ψηλό με συνέπεια) αλλά και του Ροντρίγκεθ (6/10 τρίποντα σε σημαντικά μάλιστα σημεία του ματς) έκαναν τη διαφορά. Οι ερυθρόλευκοι προσπάθησαν να κρατήσουν τον Ισπανό σολίστα στην αριστερή πλευρά της επίθεσης στο μισό γήπεδο όμως στη Step Back-προσέγγιση του Μιλουτίνοφ, ο Sergio διάβασε την απόσταση στην αμυντική συνεργασία (παράγωγο καλού screen και advance ball handling) μπαίνοντας συνεχώς στο κενό, εξέλιξη όχι ιδιαίτερα καλή για την άμυνα όταν μιλάμε για έναν γκαρντ με θανατηφόρο pull up και καλό πρώτο βήμα.

 

Συνολικά επαναλαμβάνω η επίθεση της ΤΣΣΚΑ τα βρήκε σκούρα. Η δομή της μάλιστα μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αμυντικοί δείκτες που θα παρουσιάσει φέτος θα έχουν τη μεγαλύτερη βαρύτητα αναφορικά με τη πορεία των Ρώσων στη διοργάνωση και τη σύγκρουση τους με την υπόλοιπη ελίτ. Το θετικό για τον κόουτς Ιτούδη είναι ότι στα μετόπισθεν η εικόνα της ομάδας του στο ξεκίνημα κρίνεται αρκετά ενθαρρυντική.

 

Σημείωση: Για τρίτο συνεχόμενο ματς στην Ευρωλίγκα, ο Alec Peters οδηγεί την «αρκούδα» σε plus/minus αξιολόγηση. Είχε +17 εναντίον της Νταρουσάφακα, +27 στα Κανάρια και +16 (πολύ μεγάλο νούμερο για ένα τόσο κλειστό ματς) απέναντι στον Ολυμπιακό. Για όσους ξέρουν να διαβάζουν τα νούμερα σε συνάρτηση με τα δρώμενα στο παρκέ (και όχι απλά και μόνο τα νούμερα) μπορούν να καταλάβουν τη σημασία που έχει αυτό για τη παρουσία του 23χρονου floor spacer σε έναν τέτοιο οργανισμό, στο ξεκίνημα της rookie σεζόν του στην Ευρώπη.

 

-Στα 36 του χρόνια, ο Βασίλης Σπανούλης παραμένει ίσως ο πιο αποτελεσματικός παίχτης στην Ευρώπη αναφορικά με τον τρόπο που διαχειρίζεται επιθετικές άμυνες. Ο αρχηγός των ερυθρολεύκων έχει αντιμετωπίσει τα πάντα (σχετικά με τακτικές αναχαίτισης του) όλα αυτά τα χρόνια. Τολμώ να πω μάλιστα ότι η διαχρονική τριβή του, πέραν της διοργάνωσης της Ευρωλίγκας, με τις αρκετά αποτελεσματικές, ειδικά στη ball-screen αντιμετώπιση, άμυνες του Παναθηναϊκού τον έκανε πιο «σοφό». Ο τρόπος που ο Σπανούλης τραβάει  απόπειρες Jump & trap ή Show αντιμετώπισης ανοιχτά στις γωνίες, διαβάζει και χτυπάει τον αμυντικό κατά τη μετακίνηση του (recover) είναι μοναδικός. Τη Παρασκευή έκανε μια διαβασμένη άμυνα να μοιάζει ότι δεν ήταν έτοιμη για αυτόν. Στο τέλος του ματς βέβαια (ο Ιτούδης ακούμπησε στο μήκος του  Βορόντσεβιτς για να δυναμώσει στο αμυντικό ριμπάουντ όμως «έδωσε» και έναν στόχο στην επίθεση του αντιπάλου με αφετηρία τη περίμετρο) παίρνει μια από τις λίγες κακές του αποφάσεις με το άστοχο τρίποντο. Το πίστεψε, το έχασε. Ομολογώ ότι περίμενα να πάει λίγο πιο «βαθιά». Αυτή η φάση (64-63, 40’’ πριν τη λήξη) και το απαράδεκτο λάθος του (θετικού συνολικά) Γκος να παίξει επάνω στον Χάινς (δικαιολογείται μόνο από Μάικ Τζέιμς τη στιγμή που στο σώμα του μπαίνει ο Τζακ Νίκολσον από τη «Λάμψη») κόστισαν από τον Ολυμπιακό ένα σπουδαίο διπλό, για το οποίο οι ερυθρόλευκοι δούλεψαν σωστά. Ο Σπανούλης ( έχει βελτιώσει το AST/TO Ration του στο ξεκίνημα της χρονιάς ακουμπώντας το 2.0 κάτι για το οποίο νομίζω ευθύνεται και ο νέος τύπος επίθεσης των ερυθρολεύκων, ρίξτε μια ματιά στο καλοκαιρινό άρθρο της σελίδας) από την άλλη, παραμένει μέχρι και σήμερα το πρόσωπο που εκφράζει ταυτόχρονα  την ορθολογική σκέψη και τον παράγοντα του απρόβλεπτου στην επίθεση του Ολυμπιακού.

 

Ο κόουτς Μπλατ προφανώς γνωρίζει ότι του έλειψε ο έξτρα γκαρντ στη Μόσχα (αναφέρομαι στον Στρέλνιεκς στη παρούσα φάση) και το πιο αποτελεσματικό shooting από τους «πλάγιους» του (Τουπαν και Παπανικολάου είχαν μαζί 1/9 τρίποντα) το οποίο θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια, επιθετική άμυνα να «πέσει», ειδικά από την αδύνατη πλευρά. Ίσως αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν βρήκε πόντους στη πλάτη της αντίπαλης άμυνας και δεν ακούμπησε τη μπάλα όσο θα ήθελε στο ζωγραφιστό, παρότι δράσεις όπως το Gaggle Post που ακολουθεί (ο πρώτος screener του stagger κόβει στο απέναντι low block για post up) για τον Πρίντεζη σε συνδυασμό με τη ροπή των γηπεδούχων να προστατέψουν κυρίως τη ρακέτα τους, παρήγαγε περιφερειακή εκτέλεση.

 

 

Παρόμοια δράση (Stagger από 5-out Formation) εδώ παράγει επίσης καλό περιφερειακό σουτ.

 

Ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία του μεγάλου αυτού διπλού στη Μόσχα σε ένα ματς το οποίο μπορεί να αποτελέσει οδηγό για το μέλλον για τα καινούργια πρόσωπα της ομάδας. Τέτοιες εμπειρίες αποτελούν  κομμάτι της εξελικτικής τους διαδικασίας άλλωστε. Μια τέτοια θα βιώσουν και στο μεγάλο ντέρμπι της Παρασκευής απέναντι στον Παναθηναϊκό. Οι ερυθρόλευκοι δείχνουν ότι έχουν (ή μάλλον διατηρούν) το ισχυρό πνευματικό υπόβαθρο για να πατήσουν τα πόδια τους γερά και να ανταγωνιστούν σε οποιαδήποτε έδρα της Ευρώπης. Είναι δεδομένο ότι χρειάζονται βελτίωση σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού (πρέπει αρχικά να μειώσουν τα λάθη τους) όμως η άμυνα τους έχει προοδεύσει (μπορεί να μη παράγει λάθη με την επιθετικότητα της αλλά χαμηλώνει τους δείκτες δημιουργίες με την έξυπνη της προσέγγιση). Όπως είπε και ο Ντέηβιντ Μπλατ «πάμε ημέρα με την ημέρα και στο τέλος θα δούμε τι θα γίνει με εμάς»..

 

Moraca Arena, Ποντγκόριτσα 

 

 

Ο Παναθηναϊκός πέρασε ένα δύσκολο βράδυ στη Ποντγκόριτσα καταφέρνοντας όμως να πάρει ένα σημαντικό διπλό στρώνοντας το ψυχολογικό χαλί πριν το «αιώνιο» ντέρμπι που ακολουθεί. Οι πράσινοι δεν έπιασαν υψηλά standards απόδοσης (αναμενόμενο με βάση την εικόνα τους τον τελευταίο καιρό)και  δεν ικανοποίησαν πάλι σε συγκεκριμένους τομείς, καταφέρνοντας να πάρουν τελικά ένα ματς το οποίο δε κύλησε στο θεμιτό για αυτούς τέμπο.

-Η Μπούντουτσνοστ κατάφερε να επιβάλλει τον ρυθμό της βασιζόμενη (όπως άλλωστε αναμενόταν και είχατε διαβάσει στο σχετικό preview) στον Όμιτς και τη δυναμική που έδωσε στην αναιμική της επίθεση ο παράγοντας «επιθετικό ριμπάουντ». Η απόφαση μάλιστα να πάει «πίσω» στο rotation ο Ντίνος Μήτογλου (ο καλύτερος ριμπάουντερ των πρασίνων, 4.5 REB σε 17.5’ στα πρώτα 4 ματς,  9.1 PER 36’) μάλλον επιδείνωσε τη κατάσταση ειδικά σε μια περίοδο όπου ο Γκιστ βρίσκεται σε πολύ χαμηλή πτήση. Ο Παναθηναϊκός  δυσκολεύτηκε σημαντικά στο αμυντικό ριμπάουντ αλλά και στο να ελέγξει τη δραστηριότητα του αντιπάλου στο ζωγραφιστό. Έχασε μάχες σε επίπεδο προσωπικής άμυνας αλλά κυρίως «πόνεσε» όταν χρειάστηκε να ελέγξει το ρολάρισμα του ψηλού με τρίτο παίχτη μέχρι να επέλθει η ισορροπία στο αμυντικό κομμάτι μετά την επιθετική δράση.

Η μετάβαση από το total switching σε μια κατεύθυνση επιλογής περισσότερων help & recovers σε ball screen-καταστάσεις δικαιολογεί μια τέτοια αδυναμία σε αυτή τη περίοδο όμως. Είναι μια αμυντική συνεργασία (η ανάμειξη τρίτου ή και τέταρτου παίχτη) η οποία σταδιακά εκτιμάται ότι θα βελτιωθεί.

 

-Αυτή η έλλειψη «φρεσκάδας» στη γραμμή ψηλών στην οποία σταθήκαμε τόσο τα δύο τελευταία καλοκαίρια αξιολογώντας τη στελέχωση των πρασίνων φάνηκε στο Μαυροβούνιο και ουσιαστικά ώθησε τον Τσάβι Πασκουάλ να ρίξει στη μάχη τον Γιώργο Παπαγιάννη για να ματσάρει το μέγεθος και τη δυναμική του Όμιτς. Ο 21χρονος Έλληνας σέντερ έχασε πολλές προσωπικές μάχες στα μετόπισθεν, κυρίως γιατί είναι πολύ αδύναμος στην άμυνα εδάφους και στο positioning, όμως έδωσε πνοή στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός ενώ αρχικά μπήκε στο ματς δουλεύοντας 1-4 High Stack Formation με στόχο να τραβήξει ψηλά τα μεγάλα κορμιά των γηπεδούχων στοχεύοντας σε underneath cuts, κατευθύνθηκε σε 5-out επίθεση με τον Παπαγιάννη στο παρκέ βρίσκοντας εύκολο καλάθι μέσα από τις συνεργασίες του Έλληνα σέντερ με τον Καλάθη. Μέχρι τότε η Flex δράσεις για τον Λοτζέσκι (όταν η μπάλα βρισκόταν στο χαμηλό ποστ) δε δούλεψαν ενώ το spacing ήταν ελλιπές (με τον Γκιστ στο «4» η Μπούντουτσνοστ έπαιζε trapping στα PnR και ντούμπλαρε το ποστ χωρίς ιδιαίτερο φόβο, μιλάμε για μια αμυντική επιλογή που υπό κανονικές συνθήκες η επίθεση πρέπει να «βομβαρδίσει»).

 

Ο Ντζίκιτς είχε αποτρέψει το Step up PnR  των γκαρντ του Παναθηναϊκού το οποίο οδηγεί στη βόλτα του ball handler κατά μήκος της τελικής (το Flat screen δεν είναι ορατό από τον αμυντικό και εάν εκτελεστεί σωστά μπορεί να δώσει σημαντικό πλεονέκτημα στο επιτιθέμενο) και με τη ροπή στην εκτέλεση από το ζωγραφιστό κατάφερε να ελέγξει τον ρυθμό του ματς μένοντας στη διεκδίκηση της νίκης όσο μπορούσε. Μη ξεχνάμε ότι η Μπούντουτσνοστ είναι ένα σύνολο που στα μετόπισθεν παίζει σωστά σε τακτικό επίπεδο αλλά παραγωγικά έχει συγκεκριμένες δυνατότητες (μάλιστα είναι η ομάδα που εκτελεί τις λιγότερες προσωπικές, με το χαμηλότερο ποσοστό ευστοχίας) και θα δυσκολευτεί σημαντικά να ακολουθήσει έναν πιο ποιοτικό αντίπαλο σε παιχνίδι αυξημένων κατοχών και σκορ. Το μέγεθος του Παπαγιάννη (παρά τις τρανταχτές του αμυντικές αδυναμίες) άλλαξε τις ισορροπίες και εν μέρει το μομέντουμ σε ένα παιχνίδι που παιζόταν στο μισό γήπεδο. Η αναβάθμιση του διεθνούς σέντερ (είχε 3 μπλοκ σε κάτι παραπάνω από 17’) σε rotation-player,και  σε σταθερή βάση, θα αποτελέσει ρυθμιστικό παράγοντα για τη πορεία των πρασίνων μέσα στη σεζόν. Το ότι ο Παπαγιάννης  δεν είναι rotation-player μέχρι τώρα οφείλεται στον ίδιο, όχι στο staff των πρασίνων.

 

 

Σήμερα στο μπάσκετ, η επίθεση παίζεται στα close outs..

Πρόκειται για μία ρήση την οποία έχετε διαβάσει πολλάκις σε αυτή τη σελίδα.. Ένα από τα πιο θετικά στοιχεία για την ελληνική επίθεση στην αναμέτρηση της Ποντγκόριτσα ήταν ότι μπόρεσε να παράγει γόνιμες καταστάσεις close out επίθεσης εκμεταλλευόμενη τη φύση της άμυνας του αντιπάλου (μεγάλα κορμιά στο ζωγραφιστό, ενεργοποίησε trapping στο PnR, ευδιάκριτη η ελλιπής επικοινωνία μεταξύ πρώτης και δεύτερης γραμμής άμυνας και σε πολλές περιπτώσεις μάλλον προβληματική συμπεριφορά όταν κλήθηκε να μπει σε διαδικασία deep rotations). Ο φετινός Παναθηναϊκός άλλωστε είναι μια ομάδα η οποία έχει τα πρόσωπα που μπορούν να παράγουν σε αυτή τη συγκεκριμένη επιθετική κατάσταση  όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι συνολικά η αποτελεσματικότητα θα ήταν μεγαλύτερη εάν στο μείγμα δεξιοτήτων αυτού του ρόστερ υπήρχαν περισσότερα passing skills (στη προκειμένη περίπτωση αναφέρομαι στην έξτρα πάσα μετά τις δύο ντρίμπλες που εισάγουν τον παίχτη στην επόμενη γραμμή και η οποία μπορεί να κόψει την άμυνα στα δύο και σε αυτήν του ψηλού που απλοποιεί ουσιαστικά την εκτέλεση) και spot shooting.

O Iωάννης Παπέτρου έκανε καλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι τη Παρασκευή (όπως και στην άμυνα μακριά από τη μπάλα, κυρίως όταν η Μπούντουτσνοστ έτρεξε off ball-επίθεση για τον Τζάκσον, μετά το πολύ καλό του performance εδώ στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στη Ζάλγκιρις). Έχουμε υπογραμμίσει ότι η ατομική βελτίωση του Παπαπέτρου  περνάει μέσα από τομείς όπως το παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια και τα τελειώματα (αποτελεσματικότητα στη περιφερειακή και ενδιάμεση εκτέλεση, finishing κοντά στο καλάθι). Η πρώτη του σεζόν στο ΟΑΚΑ θα είναι λοιπόν ένα συνεχές τεστ αναφορικά με τον τρόπο που διαχειρίζεται  τον εαυτό του στη close out επίθεση. Αυτή η διαδικασία αποτελεί ένα από τα μέσα για να φτάσει σε μια μικρή αλλά σταθερή (μιλώντας πάντα ρεαλιστικά και μην υποτιμάτε καθόλου το πώς μπορεί να αποτιμηθεί αυτή η «μικρή» αναβάθμιση» στο παιχνίδι του παίχτη) βελτίωση στους παραπάνω τομείς.

Σημείωση: Oι Μαυροβούνιοι δυσκολεύτηκαν σημαντικά σε αυτό που λέμε στη μπασκετική αργκό «closing hard», αμυνόμενοι στις συγκεκριμένες καταστάσεις. Η αίσθηση που έχω είναι ότι πρόκειται για λανθασμένη εκτέλεση πιθανόν λόγω συγκέντρωσης και δεν αφορά τακτικό λάθος. Τους έλειπε συχνά αυτή η στάση του «σπρίντερ» ανεβαίνοντας προς τον παίχτη που είχε τη μπάλα (για αυτό και βρέθηκαν στη δυσμενή θέση να σπριντάρουν όταν αυτή ήδη είχε καταλήξει στα χέρια του επιτιθέμενου, όχι ιδιαίτερα καλή συνθήκη..) ενώ σε μερικές των περιπτώσεων έκαναν close out με το εξωτερικό χέρι δίνοντας τον κεντρικό διάδρομο ή τον δρόμο για ντράιβ στη baseline (ανάλογα με τη θέση της μπάλας) σε καταστάσεις που αυτό δεν έβγαζε νόημα. Ο Παναθηναϊκός το εκμεταλλεύτηκε.

 

 

 

 

-Το «τριφύλλι» ακούμπησε σε Off ball-δράσεις και τελικά, με τη βοήθεια αυτών, κρατήθηκε «ζωντανό» σε ένα κομβικό σημείο του ματς. Το πρόβλημα είναι ότι φέτος η επίθεση του Παναθηναϊκού μπορεί να τρέξει ένα τέτοιο είδος επίθεσης ουσιαστικά μόνο για τον Λοτζέσκι τη στιγμή που πέρυσι είχε πληθώρα σουτέρ και τη πολυτέλεια να ενεργοποιήσει π.χ Diamond για τον Σίνγκλετον. Είναι σαφές βέβαια ότι δε μιλάμε αυστηρά για ικανότητα στην εκτέλεση αλλά στον τρόπο που μπορεί να δουλέψει ένας παίχτης μακριά από τη μπάλα χρησιμοποιώντας τα screens. Αυτού του είδους η επίθεση (η οποία είναι απαραίτητη για οποιαδήποτε φαρέτρα σε αυτό το επίπεδο) αναγκάζει την άμυνα να τρέξει και να «δουλέψει» περισσότερο. Μη ξεχνάτε βέβαια το πόσο σημαντική είναι η ποιότητα του shot selection. Mind records every make& miss ( ο εγκέφαλος καταγράφει κάθε εύστοχο και άστοχο σουτ)..

 

Ναι..

 

Δεν είναι τυχαίο που διαχρονικά πολύ καλές (και δυνατές σε αθλητικό επίπεδο) άμυνες έχουν πρόβλημα στο να κάνουν adjust για τον απλούστατο λόγο το ότι η συγκεκριμένη αποστολή απαιτεί πολλά περισσότερα από γερά πόδια και γρήγορα recovers, ειδικότερο σε επίπεδο επικοινωνίας και συγχρονισμού για να ελέγξεις τη μπάλα.

Στη τρίτη περίοδο λοιπόν ο Παναθηναϊκός ακουμπάει σε ένα pindown to flare για τον Λοτζέσκι..

 

..και σε μια από τις γνωστές Sideline Triangle δράσεις, για τον Αμερικανό σουτέρ.

 

 

Το «τριφύλλι» πιάνει το καλύτερο του επιθετικά διάστημα στη τέταρτη περίοδο όταν ο Τσάβι Πασκουάλ  στήνει δύο ικανούς spot shooters (Τόμας και Λεκαβίτσιους) στην αδύνατη πλευρά και δίνει τη μπάλα στον Παππά ποντάροντας στην ικανότητα του διεθνούς γκαρντ να σημαδέψει με skip πάσες το συγκεκριμένο κομμάτι του γηπέδου. Είναι η πρώτη φορά στη βραδιά όπου η ελληνική επίθεση λειτουργεί σωστά – χωρίς να παίζει τίποτα το εξεζητημένο, απλά τηρώντας βασικές αρχές- αυξάνοντας τις αποστάσεις στην αντίπαλη άμυνα.

 

 

 

 

 

Ο Παππάς  στη πραγματικότητα ήταν πολύ πιο σημαντικός από τα νούμερα που αποτυπώθηκαν στη στατιστική του. Παραμένει ο μόνος πραγματικά ικανός hard slasher των πρασίνων ενώ η ικανότητα του στο closing είναι μάλλον υποτιμημένη. Ίσως από όλους εκτός του Τσάβι Πασκουάλ..  Ο Παναθηναϊκός συνολικά στη τέταρτη περίοδο «εστιάζει» στο να χτυπήσει από τη weak side χρησιμοποιώντας το PnR με τον Παπαγιάννη ως «δόλωμα». Είχε την επαρκή περιφερειακή εκτέλεση και ετοιμότητα να επιτεθεί σωστά στα close outs, καταφέρνοντας να πάρει ουσιαστικό προβάδισμα χωρίς τον καλύτερο του παίχτη στο παρκέ.

 

Ο Παναθηναϊκός πήρε το πρώτο του διπλό λοιπόν, ξεπερνώντας μετά την εντός έδρα ήττα από τη Ζάλγκιρις τον σκόπελο δύο παιχνιδιών-παγίδα (Μπούντουτσνοστ, Προμηθέας), στο δρόμο για το μεγάλο ντέρμπι της Παρασκευής. Είναι ξεκάθαρο αυτή τη στιγμή ότι ο κόουτς Πασκουάλ πρέπει να ρίξει μια πολύ προσεκτική ματιά στον πάγκο του και στους παίχτες-ρόλων που διαθέτει, επενδύοντας στον ανανεωμένο «αέρα» που μπορεί να φέρει στο παιχνίδι της ομάδας, το ανέβασμα τους στο rotation. Στη διαφορετικότητα (σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο) που μπορούν να προσδώσουν τέτοιοι αθλητές πρέπει να επενδύσει το «τριφύλλι» σε αυτή τη περίοδο, αγοράζοντας τον χρόνο που απαιτείται για μια πιο «καθαρή» ματιά. Το πρώτο ντέρμπι «αιωνίων» της σεζόν είναι παιχνίδι-σταθμός για τον Παναθηναϊκό. Από αυτό θα καθοριστεί η καθαρότητα του οξυγόνου που θα εισχωρήσει στους πνεύμονες των πρασίνων για το επόμενο διάστημα..

 

Meanwhile in Lombardy..

Στο Mediolanum είχαμε μια σπουδαία μάχη ανάμεσα σε δύο ομάδες οι οποίες βρίσκονταν σε καλό φεγγάρι. Η ΕΑ7 είχε τον έλεγχο του ματς όμως υπήρχε διάχυτη η αίσθηση πως εάν η Αναντολού παίξει λίγο πιο ορθολογικά, ανεβάζοντας την ένταση της, θα μπορούσε να επιστρέψει σχετικά γρήγορα. Οι Vasilije Micic και Mike James κάνουν ότι μπορούν για αυτό.. Όταν ο  Σέρβος γκαρντ ελέγχει πλήρως τη μάχη του backcourt, οι Τούρκοι επιστρέφουν δυναμικά και αγκαλιάζουν τη νίκη. Την ίδια ώρα ο Τζέιμς δημιουργεί διδακτικό βίντεο σχετικά με αποφάσεις που ένας περιφερειακός καλό θα ήταν να αποφύγει. Τη στιγμή που το Forum έχει παγώσει, ο Μίσιτς αστοχείς σε δύο προσωπικές, αποτυγχάνει να ολοκληρώσει τη προσπάθεια του να κλέψει τη μπάλα από τον Τζέιμς ο οποίος στη τελευταία κατοχή ευστοχεί σε ένα “σουτ καρδιάς”και γίνεται από μοιραίος, ήρωας. Το Μιλάνο έχει την ευτυχία να διαθέτει έναν πραγματικό MVP μέχρι τώρα στο πρόσωπο του Γκουντάιτις και παρά την απουσία του Νέντοβιτς, έχει αρχίσει,  ακουμπώντας στη προσωπικότητα του Τζέιμς, να χτίζει μομέντουμ αναφορικά με τη συμπεριφορά του συνόλου στα κλειστά ματς. Θυμηθείτε ότι και μια πρώην ομάδα του Αμερικανού γκαρντ (εκεί βέβαια είχε πιο δεύτερο ρόλο), η Μπασκόνια της σεζόν 2015-16 έχτισε επίσης έναν No Fear-χαρακτήρα μετά τις συνεχόμενες επιτυχίες της σε κλειστά ματς και “ντέρμπι” του τελευταίου τρίλεπτου φθάνοντας μάλιστα μέχρι το τέλος του δρόμου. Η ΕΑ7 είναι διαφορετική ιστορία βέβαια αλά μοιάζει εξίσου ενδιαφέρουσα.. Πάμε να δούμε τη πορεία του Τζέιμς από το ναδίρ στο ζενίθ μέσα από το πολύ ωραίο βίντεο που έφτιαξε ειδικά για την ανάρτηση το “δικό μας παιδί”, Basket Head..

 

 

Η παραστατικότητα του Saras

Κλείνουμε με Σάρας. Η Ζάλγκιρις και πάλι, μετά την αναμέτρηση με τη Φενέρ (επίσης στο Κάουνας) καταφέρνει να ηττηθεί σε ένα ματς όπου δείχνει να κυριαρχεί πλήρως έχοντας πάρει σημαντική διαφορά, αυτή τη φορά από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αφήνω εδώ τις δηλώσεις του κόουτς Γιασικεβίτσιους..

 

“Πολύ επίπονο. Τώρα μιλούν ακόμα τα συναισθήματα μου αλλά πιστεύω ότι τους χαρίσαμε τη νίκη. Είχαμε τόσα πλεονέκτημα όμως από τη στιγμή που πήραμε κεφάλι ερωτευθήκαμε τους εαυτούς μας. Τους είχαμε στο χέρι μας αλλά τους αφήσαμε να φύγουν. Αρχίσαμε να παίζουμε το φανταστικό μπάσκετ της Ρεάλ, το οποίο απλά δε μπορούμε να παίξουμε”..

What’s puzzling you, is the nature of my game..

 

 

 

 

Y.Γ: “Πάντα λέω στους παίχτες μου ότι το δύσκολο κομμάτι δεν είναι το να γίνεις παίχτης της Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι το να παίξεις για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτό είναι το πραγματικά δύσκολο. Ψάχνουμε τέτοιους αθλητές οι οποίοι μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνει αυτό”.. (Πάμπλο Λάσο)

 

 

Υ.Γ1: Βλέποντας την άμυνα των  Lakers..

 

 

Υ.Γ2: Έχουμε ντέρμπι αυτήν την εβδομάδα. Κοιτάξτε να το χαρείτε..