The Thinking Man’s Game

Basketball is “The Thinking Man’s Game”. H Zαλγκίρις Κάουνας και το μπάσκετ που φέρει τη μυρωδιά παλαιωμένου ουίσκι έδειξαν ξεκάθαρα πλέον στον Παναθηναϊκό τις αδυναμίες του. Και αυτό ίσως αποτελέσει τη μεγαλύτερη βοήθεια για την ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ..  Δεν ικανοποίησε ιδιαίτερα ο Ολυμπιακός που πέτυχε όμως “σβηστή” νίκη  απέναντι στη Μακάμπι στο Φάληρο. Το Hoopfellas για τους δύο “αιωνίους”..

 

Τhe Thinking Man’s Game λοιπόν. Αυτό είναι το μπάσκετ. Δεν ήταν εύκολη εβδομάδα για καμία από τις δύο ομάδες μας. Ο Ολυμπιακός , ερχόμενος από το χαστούκι ρεαλισμού που του έδωσε η Αρμάνι φάνηκε ότι δυσκολεύτηκε να βρει συνέχεια στο παιχνίδι του εντός των σαράντα λεπτών απέναντι σε μια Μακάμπι που κατέβηκε στο Φάληρο με σοβαρές ελλείψεις. Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο μετά από 20 λεπτά λιθουανικής “κλασσικής μουσικής” μέχρι να επιστρέψει, επιχειρώντας με το δικό του “σκληρό ροκ” την ολική ανατροπή της κατάστασης. Ήταν βραδιά “αλήθειας” για το “τριφύλλι” και αυτό δεν είναι καθόλου άσχημο ειδικά απέναντι στη Ζάλγκιρις και αυτή την εποχή. Ελπίζω πλέον όλοι να κατάλαβαν τις δυνατότητες των Λιθουανών..

 

 

Οld School is the ..next trend

Ας αφήσουμε για λίγο  τη νίκη και την ήττα στην άκρη, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα στο ξεκίνημα αυτής της ανάρτησης. Έλεγα στη παρέα μου (όπως έχω πει και σε εσάς πολλάκις) βλέποντας τη Ζάλγκιρις τη Παρασκευή το βράδυ ότι αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να παίζεται το σύγχρονο μπάσκετ στην Ευρώπη. Όχι, δεν αναφέρομαι στην απόδοση τους στον συγκεκριμένο αγώνα  όπου δεν έπιασαν δα και τρομερά ποιοτικά standards (τα βρήκαν σκούρα μάλιστα στην επανάληψη απέναντι στην άμυνα του Παναθηναϊκού) αλλά στο ίδιο το παιχνίδι που υποστηρίζουν. Το μπάσκετ αυτό είναι η ημέρα που ακολουθεί αυτήν που μόλις έχει ξημερώσει, σε μια εποχή που όλες οι ομάδες φορτώνουν το οπλοστάσιο τους για να  δαμάσουν το κύμα του «τριπόντου» που σαρώνει τις ακτές του αθλήματος σε όλο τον πλανήτη. Η ακαταμάχητη μυρωδιά από το παλαιωμένο ουίσκι  που κυριαρχεί στον χώρο, η άφατη ομορφιά και ο elegant χαρακτήρας του vintage, ο γοητεία του μυαλού που χαλιναγωγεί το ορμέμφυτο. Η Ζαλγκίρις είναι Old School. Aντιπροσωπεύει  το παιχνίδι που έρχεται από το μακρινό παρελθόν. Τότε που το τρίποντο δεν είχε αγιοποιηθεί αλλά αντιμετωπιζόταν ακόμα με σκεπτικισμό. Παίζει το μπάσκετ που κάποτε δίδαξαν πολύ δυνατά μυαλά του αθλήματος στα αγροτόπαιδα της Ιντιάνα  και στους νέους του Σιδηρού παραπετάσματος στην Ευρώπη. Το μπάσκετ που στο ερώτημα του «50% δίποντο ή 33.3% τρίποντο» που δίχασε το άθλημα άμα την εμφάνιση των analytics, ψηφίζει «δίποντο» (κάπου έξω ο Λάρι Μπράουν χαμογελάει με νόημα) και ουσιαστικά όλη τη διαδικασία που απαιτείται για τη σωστή εκτέλεση του, η οποία παράγει σπουδαία πλεονεκτήματα (ένα από αυτά είναι το σωστά εκτελεσμένο τρίποντο). Το στυλ παιχνιδιού που έχει οδηγήσει μια ομάδα χωρίς ελίτ ατομικό ταλέντο στη κατασκευή μιας από τις πιο efficient επιθέσεις στην Ευρώπη της «εποχής του τριπόντου», δίνοντας της την ευκαιρία να πηγαίνει στη γραμμή των προσωπικών –χωρίς ουσιαστικά αθλητές με σπουδαία ικανότητα στη προσωπική φάση- σε συχνότητα αξιοζήλευτη σε συνάρτηση με τον αριθμό των συνολικών της εκτελέσεων (FT/FGA: 29.7%, No2 στη λίγκα πίσω μόνο από τη Ρεάλ). Αυτές οι γραμμές που διαβάζεται τώρα δεν έχουν να κάνουν με την αξιολόγηση υπό το στενό πρίσμα του αποτελέσματος ή των τίτλων αλλά με την εξέλιξη. Το αποτέλεσμα βοηθάει κάποιους να δουν. Η ουσία όμως βρίσκεται στο «Learn how to see» του Leo (ξέρετε ποιανού..), της θεμελιώδους αρχής βάσει της οποίας γράφεται ένα σενάριο. First master the fundamentals κύριοι..

Η Ζάλγκιρις ήταν πολύ διαβασμένη και πειθαρχημένη στο πλάνο της τη Παρασκευή το βράδυ, σε ένα ματς που εξελίχθηκε σε μεγάλη μάχη και μόνο θετικά, πέραν του αποτελέσματος, μπορεί να παράγει για τους δύο αντιπάλους αναφορικά με την αγωνιστική τους συνέχεια στη διοργάνωση.

Ας μπούμε στο παρκέ του ΟΑΚΑ όμως..

-Ο Παναθηναϊκός επέλεξε single coverage στη post άμυνα του τροφοδοτούμενος από το γεγονός ότι απέναντι του είχε την ομάδα που σουτάρει πιο αποτελεσματικά από το τρίποντο στη φετινή Ευρωλίγκα (48.1% σε 13.5 εκτελέσεις). Οι Λιθουανοί ακούμπησαν σε 2 εναντίον 2 -side καταστάσεις (από τη πρώτη μας ανάρτηση έχουμε τονίσει ότι συγκεκριμένες συνεργασίες στη πράσινη άμυνα θέλουν δουλειά) με τους Ντέηβις και Γιανκούνας στο low post. Πρόκειται για δύο ψηλούς εξαιρετικούς στο positioning, οι οποίοι μπορούν να πάνε εκτός των άλλων (σημαντικό) με ντρίμπλα τη μπάλα χαμηλά κρατώντας τον αντίπαλο στη πλάτη τους. Σκόπιμα ο κόουτς Γιασικεβίτσιους ως επί τω πλείστον έστειλε στη πλευρά δύο αποτελεσματικούς πασέρ (Γιανκούνας-Ουόλτερς), ικανούς να διαχειριστούν περιπτώσεις επιθετικού ντουμπλαρίσματος από την άμυνα. Ο βετεράνος φόργουορντ της Ζάλγκιρις έβαλε τον Μήτογλου «στο θρανίο» (όπως κάποτε είχε βάλει ο Πιτ Μάικλ τον Παπανικολάου, θυμάμαι μάλιστα πως είχαμε χρησιμοποιήσει την ίδια έκφραση) στις μάχες θέσεως με τη βραδιά αυτή να αποτελεί ένα πιθανό εφόδιο στη διαδικασία βελτίωσης του (ιδιαίτερα ελπιδοφόρου) Έλληνα PF. Η εισαγωγή της μπάλας στο low post ως σημείο αναφοράς της λιθουανικής επίθεσης αποτελεί βασικό παράγοντα στην εξέλιξη της αναμέτρησης και έναν από τους λόγους μάλιστα που διαφοροποιήθηκε η εικόνα στο πεδίο μάχης μετά το πρώτο εικοσάλεπτο.

Το trademark αυτής της επίθεσης

To κλειδί για την εξαιρετική επιθετική εικόνα των φιλοξενούμενων στο πρώτο ημίχρονο (πάντα με σημείο αναφοράς το low post) ήταν η εναλλαγή στο εισαγωγικό πλαίσιο πριν μπουν στη τελική ευθεία και το μονοπάτι της εκτέλεσης. Για παράδειγμα, είδαμε Spread Pick & Roll όταν στόχευσαν να «καθαρίσουν» τον άξονα για παιχνίδι 2-2 με αιχμή τον Ντέηβις (είπαμε στο preview της αναμέτρησης ότι θα έχουν δύσκολη βραδιά οι ψηλοί των γηπεδούχων), 1-4 Low με τα γνωστά Weakside Staggered και Flex για τον Μίλακνις ως «δόλωμα» με στόχο side post καταστάσεις. Κυρίως είδαμε διπλές δράσεις σε δυνατή αδύνατη πλευρά (Pin down μετά από fake ως μέσο αποπροσανατολισμού ώστε να πάρει «πίεση» και προσοχή από το Cross screen που εκτελούταν στη τελική για side post up του Ντέηβις. Δύο δράσεις εκτελεσμένες με την ίδια ένταση και καλό συγχρονισμό συνιστούν πολλές φορές μια πολύ δύσκολη κατάσταση για να ελεγχθεί στα μετόπισθεν ενώ παράλληλα σπρώχνουν την άμυνα στα όρια της. Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το trademark αυτής της τόσο αποτελεσματικής επίθεσης.

Αξίζει δε να παρατηρήσουμε (συνολικά φέτος) τον τρόπο που οι παίχτες του Γιασικεβίτσιους οι οποίοι βρίσκονται στις γωνίες, «επιτίθενται» off ball στην άμυνα (με κόψιμο) την ώρα που η μπάλα βρίσκεται στο χαμηλό post για να ελαχιστοποιήσουν τη πιθανότητα βοήθειας (ο Ουάιτ το κάνει πολύ καλά αυτό).

 

Το «σημάδεμα» στην Off ball-άμυνα του Κιθ και το πλεονέκτημα χρόνου που δίνει στην άμυνα η έλλειψη spot shooting στον φετινό Παναθηναϊκό

Η Ζάλγκιρις είχε ετοιμαστεί πολύ σωστά από τον κόουτς Γιασικεβίτσιους για να πάρει τον έλεγχο σε αυτό το παιχνίδι. «Κύκλωσε» από την αρχή την αδυναμία των γηπεδούχων (σε αυτή τη  περίοδο της σεζόν ) στην εκτέλεση συγκεκριμένων αμυντικών συνεργασιών όπως για παράδειγμα η συμμετοχή του τρίτου παίχτη (στο βάθος της ρακέτας) για την αναχαίτιση του roll ή (υποστηρικτικά) της επιθετικής ντρίμπλας του ball handler στο PnR, αναφορικά με τη  Flash & recover αντιμετώπιση που ανατέθηκε στον Μήτογλου. «Σημάδεψε» κυνικά την off ball-άμυνα του Λάνγκφορντ σε ολόκληρο το παιχνίδι και κυρίως τη διαχρονική του αδυναμία να ακολουθήσει επαρκώς τους cutters. Ο Αμερικανός σκόρερ «τρώει» εύκολα το σκριν και δυσκολεύεται πολύ να επιστρέψει εγκαίρως στην αμυντική του θέση μιας και η στάση/ισορροπία του επηρεάζεται σημαντικά (πόσο μάλλον απέναντι σε τέτοια, υποδειγματικά σκριν). Μάλιστα ο Σάρας τον ανέμειξε σε διπλά σκριν (give & go σε πρώτο χρόνο με ball screen να ακολουθεί) για να βρει τη καλύτερη δυνατή εκτέλεση. Όταν δε ο Αμερικανός έχασε ανάσες (ήταν ο μόνος που στο πρώτο ημίχρονο έδειχνε να διατηρεί μια σύνδεση με το καλάθι στην ελληνική επίθεση, η Ζάλγκιρις πήγε σε παγίδα στα mid isos του στην επανάληψη για να βγάλει τζογάροντας με το σουτ των υπολοίπων) είχε κακές επιστροφές στο transition. Η δραστηριότητα (κυρίως) του Walkup νομίζω είναι χαρακτηριστική.

 

 

 

 

 

 

 

Φυσικά ολόκληρο το αμυντικό πλάνο των Λιθουανών οικοδομήθηκε επάνω στην αδυναμία των πρασίνων στη περιφερειακή εκτέλεση. Σε μεγάλο μέρος του ματς η Help side της Ζαλγκίρις (αναφέρομαι κυρίως στον παίχτη της τελικής) αμύνεται κάτω από το καλάθι.. Όταν ο Παναθηναϊκός ακουμπάει τη μπάλα στο low post στη πλευρά, οι Λιθουανοί παίζουν Pack Line.. Αυτές είναι οριακές καταστάσεις σε μια τέτοια αναμέτρηση. Είτε τις «σκοτώνεις» άμεσα είτε θα σε «σκοτώσουν» αργά, βασανιστικά. Oι φιλοξενούμενοι απαγόρευσαν το Step up-PnR (η βόλτα κατά μήκος της τελικής μετά από Side Pick) στον Καλάθη, έλεγξαν πλήρως το Roll του «5» με τρίτο παίχτη, ήταν διαβασμένοι στα “Spain”  έχοντας τη δυνατότητα να αναμείξουν και τέταρτο παίχτη (ίσως για αυτό δεν είδαμε τη short-lived zone που χρησιμοποιεί ο Σάρας  στα πρώτα δευτερόλεπτα αυτής της κατάστασης απέναντι σε χειριστές που δεν απειλούν με pull up) , δείγμα του traffic στον άξονα και της αδυναμίας του Παναθηναϊκού να ανοίξει την άμυνα.  Πάνω από όλα (και σε συνάρτηση με την αδυναμία του κυρίως δημιουργού των πρασίνων στη περιφερειακή εκτέλεση) όμως, η Ζάλγκιρις χρησιμοποίησε το πλεονέκτημα χρόνου που δίνει στην άμυνα η έλλειψη spot shooting. Ξέρετε, δεν επιμένουμε τυχαία αναφορικά με την αξιολόγηση ενός σουτέρ όλα αυτά τα χρόνια στην ικανότητα σε pin down εκτέλεση και την ισορροπία μεταξύ σουτ θέσεως και pull up.. Ο Παναθηναϊκός (ειδικά χωρίς τον Λοτζέσκι) δεν έχει αυτή την άμεση εκτέλεση από θέση. Οι κομβικοί στο spacing Corner-shooters του (αυτοί που έπαιζαν στη πλευρά ή στις γωνίες της Horns, Λάνγκφορντ-Παπαπέτρου-Μήτογλου-Θανάσης-Παππάς) είτε διακρίνονται από την ανάγκη να βάλουν πρωτίστως τη μπάλα στο παρκέ πριν εκτελέσουν είτε απλά δε φοβίζουν τόσο την αντίπαλη άμυνα. Αυτό μεταφράζεται σε «χρόνο» για βοήθεια και επαρκές recover. Η Ζάλγκιρις επένδυσε εκεί και δικαιώθηκε.

Σημαντικό το ότι επέστρεψε

 

Κατά τη γνώμη μου είναι πολύ σημαντικό το ότι ο Παναθηναϊκός κατάφερε (με τα δεδομένα που είχα διαμορφωθεί στα πρώτα 20 λεπτά)  και επέστρεψε στο παιχνίδι. Όχι μόνο επέστρεψε αλλά έφτασε μια μπάλα μακριά από το να κλειδώσει τη νίκη στο τέλος της κανονικής περιόδου. Μιλάμε για ένα παιχνίδι όπου η ελληνική ομάδα δεν έχει καθόλου shooting rhythm, έχει χάσει μεγάλο αριθμό προσωπικών μονομαχιών, δεν έχει καταφέρει να τρέξει (απόρροια κ του τρόπου επίθεσης των Λιθουανών) και κυρίως έχει αποχωρήσει από το παρκέ με την αίσθηση του Being Outsmarted από έναν καλά διαβασμένο αντίπαλο.

O Παναθηναϊκός δεν έκανε απλά ένα push το οποίο ούτως ή άλλως θα του υπαγόρευε η ίδια του η φύση και το ένστικτο της επιβίωσης αλλά κατάφερε σταδιακά να ανέβει από τη βαθιά χαράδρα  στο φως αλλάζοντας με την άμυνα του τις ισορροπίες σε δύο πολύ σημαντικά (στρατηγικά) «μέτωπα» στο παρκέ.

-Ο κόουτς Πασκουάλ διαφοροποίησε την αμυντική του προσέγγιση στο low post στέλνοντας σε πού επιθετική βοήθεια τον Καλάθη επάνω στο «γύρισμα» του ψηλού της Ζάλγκιρις και πριν το πάτημα για το τελείωμα. Το effort των ψηλών (προεξέχοντος του Λάσμε) του Παναθηναϊκού,  στο έδαφος μακριά από τη μπάλα, ήταν σαφώς μεγαλύτερο όπως και η δυσκολία των Λιθουανών στην εισαγωγική πάσα.

-Με τον Παπαπέτρου να παίζει εξαιρετική άμυνα μακριά από τη μπάλα στον Μίλακνις (υποδειγματικά έσπαγε screens, έμενε συνεχώς σε επαφή με τον Λιθουανό σουτέρ, πολύ καλό επίπεδο έντασης) κλείδωσε την Off ball επίθεση των φιλοξενουμένων.

Οι δύο βασικοί πυλώνες επιθετικής ανάπτυξης των Λιθουανών, Low post & Off Ball-παιχνίδι (ουσιαστικά τα σημεία αναφοράς τους στην επίθεση) είχαν απενεργοποιηθεί και μαζί τους η άνεση με την οποία κινούνταν απέναντι στην ελληνική άμυνα. Όλα αυτά στο ..έδαφος, με τη Ζάλγκιρις πλέον να ψάχνει καλάθια μέσα από προσωπική φάση.  Ακουμπώντας τη μπάλα στον Τόμας χαμηλά και στο mismatch με τον Μίλακνις, το «τριφύλλι» πέτυχε άλλη μια τακτική διαφοροποίηση αναγκάζοντας τον Σάρας να ντουμπλάρει στο ποστ. Ξαφνικά είχαμε μια διαφορετική μάχη μπροστά μας. Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι εάν δεν υπήρχε το κρεσέντο του Walkup, οι γηπεδούχοι πιθανόν θα είχαν ανατρέψει τη κατάσταση νωρίτερα. Ο Καλάθης βρήκε διαδρόμους στον άξονα (slim screens, κάθετο παιχνίδι απέναντι σε αλλαγή ή step back αντιμετώπιση πηγαίνοντας βαθιά) και ο Παππάς (5 τελικές) δημιούργησε στο μισό γήπεδο δίνοντας μας μια μικρή γεύση για το πόσο διαφορετική θα ήταν η εξέλιξη του εάν είχε αναπτύξει πραγματικά playmaking abilities κατά τη μετάβαση του στο υψηλότερο επίπεδο.

 

 

Το παιχνίδι εν τέλει κρίθηκε στη λεπτομέρεια με το αποτέλεσμα να είναι κατά τη γνώμη μου απόλυτα δίκαιο. Η Ζάλγκιρις (ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα) έβαλε στο πρόσωπο των πρασίνων έναν μεγάλο καθρέφτη, υποδεικνύοντας πειστικά πολλά από τα μέχρι τώρα χαρακτηρισμένα ως «αδύναμα κομμάτια» του παιχνιδιού τους.  Ο Παναθηναϊκός αργά ή γρήγορα θα βελτιώσει συγκεκριμένες αμυντικές συνεργασίες τις οποίες έχουμε ήδη θίξει και η πρόγνωση λέει ότι η άμυνα του θα είναι όπως πρέπει (και τώρα, επαναλαμβάνω, είναι σε αρκετά καλό επίπεδο για την εποχή) σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό. Ο σκεπτικισμός αφορούσε και αφορά το επιθετικό κομμάτι. Το ζήτημα των «χώρων» στον άξονα είναι ζωτικής σημασίας. Τόσο η Ζάλγκιρις όσο και η Μπάγερν έδειξαν τον δρόμο στον ανταγωνισμό ενώ (όπως έχουμε σημειώσει από το καλοκαίρι) περιμένουμε στη πορεία ότι αρκετές άμυνες θα ντουμπλάρουν το χαμηλό ποστ (στις βραδιές που οι πράσινοι έχουν παραγωγή από εκεί) δοκιμάζοντας την ικανότητα των ψηλών του Παναθηναϊκού στη πάσα. Η επιθετική λειτουργία είναι μια πρόκληση για τον κόουτς Πασκουάλ. Όπως και η περίπτωση του Παπαγιάννη. Ο κόουτς κάτι πρέπει να κάνει με τον Έλληνα διεθνή.. Η παρουσία του (δε παίζει και αυτό δεν είναι καθόλου άδικο μέχρι τώρα) μπορεί να αλλάξει την υφή της frontcourt και να παράγει νέα σχήματα τα οποία μπορούν να δώσουν ώθηση, ιδιαίτερα σε επίπεδο παραγωγικότητας. Για να πατήσει όμως παρκέ, πρέπει να το αξίζει. Σε αυτό το επίπεδο, τίποτα δεν χαρίζεται..

 

Νίκησε αλλά δεν έθελξε με την απόδοση του ο Ολυμπιακός]

Ο Ολυμπιακός πέρασε ένα μάλλον ήσυχο βράδυ απέναντι στη Μακάμπι κερδίζοντας χωρίς να κινδυνέψει σοβαρά. Ομολογώ ότι μετά το ματς με την Αρμάνι και τα όσα διαδραματίστηκαν στην ερυθρόλευκη άμυνα τη προηγούμενη εβδομάδα, θα ήθελα να δω τη προσέγγιση των γηπεδούχων στο συγκεκριμένο κομμάτι απέναντι σε έναν αντίπαλο με πλήρες backcourt. Θα ήταν ένα πολύ καλό τεστ και μια καλή ευκαιρία για μια πιο βάσιμη αξιολόγηση.

 

-Η Μακάμπι πήγε στο Φάληρο χωρίς τους leading guards της και το κενό στη θέση «1», ειδικά για μια τέτοια ομάδα, ήταν τεράστιο. Αναλογικά με αυτό η παρουσία της δεν ήταν κακή. Κατάφερε να μείνει ανταγωνιστική για ένα μέρος του παιχνιδιού, στοιχείο που μπορεί να λειτουργήσει ως ψυχολογικό εφόδιο για τη συνέχεια.

Ο Σπάχια δεν απέκλινε από τον συνήθη αγωνιστικό του προσανατολισμό, στοχεύοντας να σπρώξει τη μπάλα στο ανοιχτό γήπεδο. Από τη στιγμή βέβαια που δεν είχε τον γκαρντ για να το κάνει προσπάθησε να βρει έναν εναλλακτικό δρόμο, επιλέγοντας μια επιθετική άμυνα (Hard Hedge) στις ball screens καταστάσεις των γηπεδούχων με σκοπό να παράγει λάθη, τα οποία ιδανικά θα παρήγαγαν fast breaks για την «ομάδα του λαού». Έχω την αίσθηση ότι αυτή η απόφαση (σε συνάρτηση με την αξιολόγηση της προσπάθειας υλοποίησης της) ελήφθη λίγο πρόχειρα. Η Μακάμπι δεν έχει, τουλάχιστον στη παρούσα φάση, το υπόβαθρο για να ανταποκριθεί σε deep rotations από τη στιγμή που η μπάλα θα έφευγε από το hedging (στο όριο του trapping) και δη απέναντι σε μια ομάδα που μέχρι τώρα έχει δείξει ότι δουλεύει σωστά αυτή την άμεση εκτέλεση με παίχτη παραπάνω (mini-fast breaks μισού γηπέδου). Εκτός αυτού, ο μόνος ψηλός της που μπορεί να εκτελέσει επαρκώς αυτήν την αμυντική επιλογή είναι ο Μπλακ. Το footwork του Ο’Bryant (κυρίως) αλλά και του Τyus δεν είναι σε αυτό το επίπεδο.

Ram, η απάντηση στην επιθετική PnR άμυνα

Ο Ολυμπιακός πήρε το τιμόνι όταν ανέβασε τη πίεση στην άμυνα του. Το 2-2-1 press του Ντέηβιντ Μπλατ υπογράμμισε εμφατικά την απουσία πραγματικού πόιντ γκαρντ από το ρόστερ των Ισραηλινών δημιουργώντας προϋποθέσεις ανοιχτού γηπέδου για την ελληνική ομάδα. Η δε πίεση σε απόσταση μιας πάσας, οδήγησε τη χωρίς Ουίλμπεκιν και Πάργκο-Μακάμπι σε παιχνίδι προσωπικής φάσης..Συνολικά πάντως, το κομμάτι στο οποίο πόνεσαν οι Ισραηλινοί από τις συγκεκριμένες απουσίες αφορά την ελλιπή αξιοποίηση του Μπλακ (δεν είχαν τον γκαρντ για να τον ταιριάξουν ώστε να παράγει σε two man-game όπου είναι εξαιρετικός αλλά και να πάρει τη μπάλα στο low post σε σωστό σημείο και χρόνο) αλλά και την έλλειψη του περιφερειακού που θα έπαιρνε τον μεγαλύτερο όγκο των αποφάσεων στο θεμιτό για τους φιλοξενούμενους παιχνίδι των πολλών κατοχών. Ο Κane τα πήγε περίφημα, όμως στη πραγματικότητα μιλάμε για έναν facilitator με εξαιρετικά αμυντικά ένστικτα που έχει ένα πολύ διαφορετικό ρόλο στην ομάδα. Ακόμα λοιπόν και στις περιπτώσεις που το Show & Recover των γηπεδούχων στην PnR άμυνα «γεννούσε» αλλαγή, οι φιλοξενούμενοι δεν είχαν την ευχέρεια στην εισαγωγική πάσα για να βάλουν τη μπάλα σωστά στο mismatch του low post, δοκιμάζοντας τις παραγωγικές τους πιθανότητες χαμηλά στο ζωγραφιστό. Από ένα σημείο και μετά η Μακάμπι αδυνατούσε να δημιουργήσει ρήγμα για να χτυπήσει στα close outs, κατάσταση επίθεσης στην οποία ποντάρει πολύ ο Κροάτης τεχνικός της.

Ο Ντέηβιντ Μπλατ ενεργοποίησε έξυπνα RAM δράσεις (Screen the Screener) απέναντι στην επιθετική αλλά ελλιπή σε βάθος, PnR –άμυνα των Ισραηλινών. Αυτές οι καταστάσεις τοποθετούν τον αμυνόμενο (στη προκειμένη περίπτωση αυτόν που κυνηγάει τον screener) από νωρίς σε recover mode (μιας και πρέπει να καλύψει το κενό που δημιουργεί το πρώτο σκριν) δημιουργώντας αποστάσεις και δη, ανισορροπία στη κορυφή μιας και απαιτείται πολύ καλό footwork. Προσέξτε εδώ ότι απέναντι στον O’Bryant ο Πρίντεζης φεύγει νωρίτερα (χωρίς καν να εκτελεστεί το σκριν) γνωρίζοντας την αδυναμία του να σταματήσει και να επανέλθει άμεσα σε σωστή αμυντική στάση ψηλά. Η  εμπειρία και το διάβασμα του Σπανούλη τιμωρεί..

Ας δούμε εδώ μια Ram to Spain PnR δράση, με τον Σπανούλη να κάνει ουσιαστικά skip το «Spain» πηγαίνοντας από το σκριν.

 

Drag Screens

Κλειδί στο να παγιώσει ο Ολυμπιακός την υπεροχή του στο ματς αποτέλεσαν οι Drag Screen-καταστάσεις για τον Σπανούλη. Η transition άμυνα των Ισραηλινών (είπαμε, έχουν δρόμο εδώ) δε μπόρεσε σε καμία περίπτωση να τις διαχειριστεί. Στον χαοτικό χαρακτήρα του transition παιχνιδιού όπου όλα γίνονται γρήγορα και οι αμυντικοί ψάχνουν περισσότερο κάποιον για να “πάρουν” στην άμυνα και όχι ακριβώς τον δικό τους παίχτη, τα Drag screens είναι αντικειμενικά δύσκολο να αναχαιτιστούν, ειδικά όταν ο ball-handler είναι ένας τόσο αποτελεσματικός Pick & Roll-guard όπως ο Σπανούλης που μπορεί να διαβάσει άψογα τη κατάσταση του αμυντικού που ουσιαστικά κυνηγάει το trailing screen.

 

 

 

 

 

Η περίπτωση Τίμα

Στον Ολυμπιακό υπάρχει ένας πρώτος προβληματισμός σχετικά με τη προοπτική του Γιάνις Τίμα στο συγκεκριμένο ρόστερ πάντα σε συνάρτηση με τις ανάγκες που φαίνεται να διαμορφώνονται μέσα από το αγωνιστικό κομμάτι. Αυτό είναι γεγονός αλλά είμαστε πολύ νωρίς στη σεζόν και το θέτω σαν αφορμή για να θυμηθούμε τις σχετικές συζητήσεις που έγιναν στη σελίδα μας πριν ξεκινήσει η σεζόν. Ο Λετονός δεν είχε εύκολο επαγγελματικά καλοκαίρι καθώς κάποιες (χαρμόσυνες ευτυχώς) οικογενειακές υποχρεώσεις τον κράτησαν λίγο πίσω. Οι ερυθρόλευκοι άλλωστε έχουν επιλέξει τον δρόμο της υπομονής επενδύοντας στον Μπλατ και  κατ’επέκταση σε νέα παιδιά που αποτελούν επιλογές του. Ο Τίμα δεν έχει ξεκινήσει ιδιαίτερα καλά τη σεζόν αλλά αυτό δεν είναι το βασικό πρόβλημα. Ο παίχτης ήρθε το καλοκαίρι στο λιμάνι γιατί τηρεί κάποια αγωνιστικά standards που ζητούσε ο κόουτς. Μπορεί να παίξει κατά συνθήκη στις τρεις ενδιάμεσες θέσεις, έχει παιχνίδι με πλάτη και πρόσωπο στο καλάθι, είναι αξιόλογος πασέρ και συνολικά μπορεί να είναι παραγωγικός σε ένα σύνολο διαφορετικών καταστάσεων με το φυσικό/αθλητικό του πακέτο να τονίζει ότι έχει τη δυνατότητα να υποστηρίξει διαφορετικά σχήματα.

Ο προβληματισμός αυτός αναδύεται περισσότερο όμως από την αρχική εικόνα της ομάδας σε συνάρτηση με τη πρόγνωση για την εξέλιξη της. Νομίζω ότι όσο προχωράμε στη σεζόν οι ερυθρόλευκοι θα πρέπει να ανεβάσουν τα λεπτά του Παπανικολάου ώστε να δέσει το αμυντικό τους μείγμα. Ο διεθνής φόργουορντ είναι απαραίτητος σε ένα σύνολο που στοχεύει σε συγκεκριμένα αμυντικά standards. Ο Τουπάν με τη σειρά του φέρνει στοιχεία που λείπουν (perimeter defensive stopper) και ο τρόπος που ανταποκρίνεται σε συνδυασμό με το work ethic του, έχει αφήσει θετικές εντυπώσεις. Ο Ντέηβιντ Μπλατ κάποια στιγμή θα έχει πίσω τον Αγραβάνη και τότε θα αξιολογήσει την υφή της γραμμής  ψηλών του. Συνδυάστε ότι με τον Έλληνα PF πίσω (και εφόσον αυτός ανταποκριθεί)ίσως ο Αμερικανός κόουτς  είναι σε θέση να εξερευνήσει τη πιθανότητα χρησιμοποίησης του Βεζένκοφ ως combo. Στη περίπτωση αυτή όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά (ακόμα και η προσθήκη ενός γκαρντ, προσωπικά το θεωρώ απαραίτητο και βασική ανάγκη). Επαναλαμβάνω, είμαστε νωρίς στη σεζόν και είναι άτοπο να μιλάμε για ανακατατάξεις στο ρόστερ. Σκέψεις υπάρχουν όμως. Ας περιμένουμε. Το γήπεδο είναι ο καθρέφτης των πάντων. Ίσως αυτό να είναι και ένα «καμπανάκι» για τον Λετονό φόργουορντ..

 

Στροφή στην άμυνα 

 

Η Χίμκι έχασε ένα ακόμα ματς, αυτή τη φορά στο Μιλάνο στο shootout των Τζέιμς-Σβεντ (οι δύο τους είχαν 3/19 τρίποντα αλλά και 18 τελικές) μένοντας στον πάτο της βαθμολογίας. Είναι προφανές ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας πρέπει να ξεκινήσει από την ανοικοδόμηση της άμυνας (και φυσικά τον ψυχολογικό τομέα) την αντεπίθεση της ρωσικής ομάδας. Αυτή τη στιγμή η εικόνα της στα μετόπισθεν είναι αποκαρδιωτική ενώ η μαύρη τρύπα του ριμπάουντ (η πιο αδύναμη ομάδα της διοργάνωσης) είναι πάντα εκεί. Έχει δουλειά λοιπόν ο κόουτς. Τα δύο εντός έδρας ματς που ακολουθούν (Γκραν Κανάρια, Μπαρτσελόνα) είναι απλά must win. Ένα καλό στοιχείο μέσα σε αυτή τη “μαυρίλα” είναι η άμεση βελτίωση του Jordan Mickey μετά το αρχικό “τρακάρισμα”, στο πρώτο ματς της σεζόν. Ο Αμερικανός έκανε σπουδαίο ματς στη Λομβαρδία απέναντι στον Γκουντάιτις, τελειώνοντας την αναμέτρηση με 26 πόντους (12/15 δίποντα) και 7 ριμπάουντ. Στα 4 φετινά ματς στην Ευρωλίγκα, ο draftee των Σέλτικς έχει 13.3 πόντους με 71.9% στα δίποντα. Πάμε να τον απολαύσουμε στη δημιουργία του expert των βίντεο, Basket Head.

 

 

 

Υ.Γ: Credit στα PGs της Ζάλγκιρις. Διαχειρίστηκαν σωστά μια δύσκολη κατάσταση απέναντι σε μια πιεστική άμυνα (ο εξαιρετικός ball-handler Ουόλτερς άντεξε στη μανιασμένη πίεση του Καλάθη, εκεί που πολλοί έχουν κάνει το λάθος). Νομίζω ότι με τον Derrick Walton Jr. οι Λιθουανοί έκαναν μια καλή, έξυπνη κίνηση. Σε αντίθεση με τον Bost, ο Walton είναι ο γκαρντ που συνήθως ψάχνει για το παιχνίδι του ο Σάρας. Διαθέτει playmaking, καλή περιφερειακή εκτέλεση, είναι αποτελεσματικός στο κομμάτι της απόφασης και μπορεί να αποδώσει εξίσου καλά παίζοντας μακριά από τη μπάλα. Πολύ σημαντικό ότι  πήρε το μικρόβιο της σκληρής δουλειάς δίπλα στον  John Beilein (κόουτς που δε του αρέσουν τα πολλά φώτα, δουλεύει πολύ και φημίζεται για το σκληρά εργαζόμενο περιβάλλον που δημιουργεί γύρω και το “καθαρό” πρόγραμμα-συνώνυμο της πορείας του στο χώρο). Καλή επιλογή.

 

 

 

Y.Γ1: Από τότε έχουν οι Bucks να βιώσουν την αίσθηση των επτά συνεχόμενων νικών. Ήταν Γενάρης του 2002..

 

 

 

Υ.Γ2: Ο Kyrie με τον Tatum παίζουν 1 on 1, o Αinge παρακολουθεί.

Heaven is a playground..

 

 

 

Υ.Γ3: Thinking Man’s Game (Hoosiers Main Theme)