Μια βόλτα στην Ευρώπη

 

Η στοχευμένη τοποθέτηση του Ραζνάτοβιτς, ο «χαρακτήρας νικητή»  που ψάχνουν στο Βελιγράδι, η «φάμπρικα» της Βιτόρια, η φετινή κόντρα της ΑΕΚ με τη Brose και ο Δημήτρης Μωραΐτης.  Η πρώτη φθινοπωρινή βόλτα του Hoopfellas στην Ευρώπη για τη σεζόν που ξεκινάει, είναι εδώ..

 

Πρώτη φθινοπωρινή βόλτα για φέτος με τη preseason να “τρέχει” σε όλη την Ευρώπη. Καλή μας σεζόν..

 

 

Η περίπτωση Jaramaz

 

Ο Οgnjen Jaramaz  (1.93-G-1995) «τοποθετήθηκε» (νομίζω αυτή είναι η σωστή έκφραση) στη San Pablo Burgos από τον Μίσκο Ραζνάτοβιτς όπου θα συναντήσει  ένα άλλο παιδί του «εργοστασίου» της Mega Leks, τον Vlatko Cancar ο οποίος βρίσκεται από πέρυσι  στη πόλη της  Βόρεια Ισπανίας. Ο Jaramaz είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση περιφερειακού ο οποίος αυτή τη στιγμή μοιάζει ως μια poor version του Νεμάνια Νέντοβιτς. Draftee των Νικς (καλό ή κακό τώρα, αυτό είναι σχετικό..) το 2017 στο Νο58, με πολύ καλό αθλητικό πακέτο και αρκετά αξιόλογα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του, ψάχνει τον δρόμο του προς τα ανώτερα στρώματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ένας δρόμος που περνάει φυσικά μέσα από την ατομική βελτίωση. Το δυνατό χαρτί του 23χρονου γκαρντ είναι ο τρόπος που επιτίθεται στο καλάθι. Έχει καλό πρώτο βήμα και εξαιρετικό vertical, είναι ικανός finisher ενώ συνολικά η βάση του παιχνιδιού του είναι ενδιαφέρουσα.

 

Είναι αρκετά παραγωγικός στο ανοιχτό γήπεδο συνδυάζοντας slashing και scoring insticts με τη δυνατότητα να βρίσκει τον ανοιχτό συμπαίχτη σε αυτές τις καταστάσεις, καλός ριμπάουντερ και above average αμυντικός (δουλεύει καλά τα χέρια του, μπαίνει στις γραμμές πάσας).

 

Τη τελευταία διετία έχει εντείνει τη προσπάθεια του να ανέβει στη θέση «1» και σε αυτή τη διαδικασία απεικονίζονται καλύτερα τα μεγαλύτερα limitations του. Δεν έχει το advanced ball handling , σταματάει πολύ συχνά νωρίς τη ντρίμπλα γεγονός που τον αποτρέπει να βρίσκει σωστές γωνίες πάσας αλλά και να εξερευνά τις πιθανότητες του με τη μπάλα πηγαίνοντας βαθιά στην αντίπαλη άμυνα. Παράλληλα θέλει δουλειά στο περιφερειακό σουτ το οποίο αποτελεί τη βασική του αδυναμία διαχρονικά. Πρόκειται για στοιχεία που πρέπει να βελτιώσει για να κοιτάξει ψηλότερα. Ο Ραζνάτοβιτς βέβαια γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει. Η «δική του» Mega Leks είναι η ομάδα που παίζει στο υψηλότερο pace ίσως από κάθε άλλη στην Ευρώπη. Πολλές κατοχές, μεγαλύτερες ευκαιρίες για «νούμερα» από τους αθλητές του τα οποία θα τους κάνουν πιο θελκτικούς στην αγορά, ένα καλό περιβάλλον ώστε να προετοιμαστούν οι νεαροί του παίχτες για μια ενδεχόμενη μετάβαση στο fast pace-αμερικανικό παιχνίδι. Και ναι.. Η Burgos είναι η ομάδα που παίζει στο υψηλότερο τέμπο στην ισπανική λίγκα. Καθόλου τυχαία η επιλογή.

 

Μπορείτε εύκολα να καταλάβετε για η πολύ physical αμυντικά, low pace-ελληνική λίγκα δε συνιστά ακριβώς το ιδανικό περιβάλλον για την «τοποθέτηση» τέτοιων παιδιών παρότι (ακόμα και εάν δεν κάνουν σπουδαία νούμερα) η τριβή με τις δικές μας άμυνες κάνει αυτούς τους νέους αθλητές πιο «σοφούς». Αυτό οφείλουμε να το υπογραμμίσουμε γιατί ως γνωστόν η σελίδα έχει ταχθεί από την αρχή της λειτουργίας υπέρ της επένδυσης σε νέους Ευρωπαίους παίχτες αναφορικά με το recruiting των ελληνικών ομάδων..

 

Ψάχνοντας τον επόμενο Γκος..

Η Παρτίζαν συνεχίζει με τον γνωστό μας Νέναντ Τσάνακ στο τιμόνι και μια από τις προτεραιότητες της στην αγορά αυτό το καλοκαίρι  ήταν η εύρεση του επόμενου Γκος, του Αμερικανού δηλαδή περιφερειακού που θα πάρει τον ρόλο του leading guard στο παιχνίδι της. Οι Σέρβοι στράφηκαν και πάλι σε ένα σπουδαίο κολεγιακό πρόγραμμα στη προσπάθεια τους να βρουν τη λύση, υπογράφοντας τον πρώην Tar Heel Marcus Paige o οποίος πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της περασμένης σεζόν στη G-League (είχε και 5 ματς με τους Χόρνετς).

Ο Paige (1.85-G-1993) είναι ένα παιδί με υψηλό IQ και χαρακτήρα νικητή (νομίζω πως αυτά γυάλισαν περισσότερο στους Σέρβους) όμως επ’ουδενί δεν διαθέτει στοιχεία floor general όπως ο προκάτοχος του, όντας ουσιαστικά shoot first-PG. Κατά τη γνώμη μου το pure playmaking είναι συστατικό που χρειάζεται η φετινή Παρτίζαν παρότι έχει εναλλακτικές πηγές δημιουργίας (Βελίτσκοβιτς), για να δουλέψει σωστά η επίθεση της. Ο Paige δεν είναι ιδιαίτερα αθλητικός και η ικανότητα του να τελειώσει περνώντας προς τα μέσα είναι τουλάχιστον αμφίβολη (δεν έχει το φυσικό προφίλ για να σκοράρει μετά από επαφή, ακόμα και στο floater απελευθερώνει χαμηλά). Στις μετρήσεις εκτιμήθηκε αρκετά η ταχύτητα του στο σπριντ (3.14 τα 70.5 πόδια, πολύ καλό νούμερο). Παίζει ένα low mistake παιχνίδι ψάχνοντας τη σωστή και όχι την εξεζητημένη πάσα. Σουτάρει αρκετά καλά (έχει pin down εκτέλεση, μετά από ντρίμπλα επίσης, προτιμάει το αριστερό elbow και την ίδια πλευρά στη base line, αριστερόχειρας γαρ) και είναι παίχτης που θα πάρει κρίσιμες προσπάθειες (ποιος δε θυμάται τον τελικό του 2016 απέναντι στο Βιλανόβα) . Διαθέτει εξαιρετικό lane agility και μακριά άκρα (6’6’’) αν και οι επιθέσεις θα προσπαθήσουν να τον φθείρουν στο ποστ με κάθε ευκαιρία όπου είναι αδύνατος. Δε θα μου κάνει εντύπωση, δεδομένης της ικανότητας του να παίξει με ή χωρίς τη μπάλα (βγαίνοντας από το UNC έπαιξε κυρίως μακριά από αυτήν) να δω τη Παρτίζαν πάντως να προσθέτει έναν ακόμα γκαρντ στο backcourt της μέσα στη σεζόν. Η περίπτωση του Paige θα έχει ενδιαφέρον αναφορικά με το να παρακολουθήσουμε πως θα ανταποκριθεί σε ένα πλαίσιο ανταγωνισμού που είναι μεν εντός των δυνατοτήτων του αλλά χαρακτηρίζεται από σαφώς μικρότερους χώρους σε σχέση με τη G-League και φυσικά το ΝΒΑ.

Μeanwhile in Vitoria..

Μeanwhile λοιπόν στη Βιτόρια η «φάμπρικα» συνεχίζει τη διαδικασία παραγωγής ετοιμάζοντας σταδιακά νέα παιδιά από κάθε γωνιά του πλανήτη με στόχο τη στελέχωση της πρώτης ομάδας και τη μεταπώληση. Ο Εσθονός Sander Raieste (2.05-F-1999) βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια στη Βιτόρια αγωνιζόμενος στη δεύτερη ομάδα της Μπασκόνια η οποία τον έφερε από το Ταλίν. Ο Raieste είναι ένας πόιντ-φόργουορντ  με «μήκος» και πολύ καλό αθλητικό πακέτο. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του (που δίνει ξεχωριστό χαρακτήρα στο skill set του) είναι η ικανότητα του να παίξει με τη μπάλα στα χέρια ακόμα και ως full time-PG. Ενώ λοιπόν το «3» είναι η primary position του με βάση τη σωματοδομή, οι δεξιότητες του τον τοποθετούν στο «κεφάλι» της επίθεσης. Σε αυτή τη θέση τον δουλεύουν στη Βιτόρια ενώ την ίδια κατεύθυνση ακολουθεί και ο προπονητής του στη εθνική ομάδα της Εσθονίας. Μάλιστα πριν μερικές ημέρες «έλαμψε» απέναντι στη δυνατή ομάδα της Γερμανίας ανταποκρινόμενος άψογα  κόντρα σε υψηλού επιπέδου ανταγωνισμό.

 

O Raieste φυσικά χρειάζεται χρόνο. Δεν έχει ακόμα πραγματικό «παιχνίδι» (για να μπει άμεσα στο ρόστερ μιας ομάδας της «ελίτ») αλλά σκόρπιες δεξιότητες τις οποίες πρέπει να συναρμολογήσει για να δημιουργήσει τέτοιο. Κρατήστε το όνομα του όνομα του στις σημειώσεις σας..

Νοσταλγία..

Ομολογώ ότι βλέποντας στο backcourt της ΑΕΚ, στο τουρνουά της Κύπρου, το δίδυμο Μωραϊτη-Αγραβάνη ένιωσα μια γλυκιά νοσταλγία ενθυμούμενος τις σπουδαίες ομάδες του παρελθόντος όπου τεχνικοί ηγέτες όπως ο Ιωαννίδης και ο Ίβκοβιτς «έπαιζαν» νέα παιδιά μη διστάζοντας να ακουμπήσουν σε αθλητές όπως ο Χατζής ή ο Ντικούδης αντιμετωπίζοντας ελίτ ανταγωνισμό. Φυσικά αυτό ήταν ένα απλό τουρνουά και μέρος της προετοιμασίας, όχι βουτιά στα βαθιά. Όμως ο τρόπος που ανταποκρίθηκαν οι νέοι παίχτες του «Δικεφάλου» δημιουργεί συνειρμούς και μαζί την ελπίδα ότι κάποια από αυτά τα παιδιά μπορούν να γίνουν παίχτες-κορμού σύντομα. Ο Μωραΐτης είναι ο καλύτερος νέος γκαρντ που διαθέτει το ελληνικό μπάσκετ. Το range στη πρόγνωση της εξέλιξης του ήταν υψηλό  από μικρότερη ηλικία ούτως ή άλλως. Έχει το μέγεθος, τις δεξιότητες και το mind set να ξεχωρίσει. Θυμάμαι στο πρόσφατο παρελθόν τον κόουτς Ζντοβτς να αρνείται πεισματικά να πάρει έξτρα γκαρντ (καλοκαίρι του ’16) λέγοντας ότι θα ανεβάσει τον Μωραϊτη, πράγμα που δε συνέβη γιατί πολύ απλά τότε το παιδί δεν ήταν έτοιμο (τον Σεπτέμβρη η ΑΕΚ είχε υπογράψει τον Ούκιτς).

 

 

Ο 19χρονος γκαρντ έχει δύο στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει στη σύγκριση με τον μέσο ταλαντούχο Έλληνα παίχτη των τελευταίων ετών, μιλώντας πάντα για αντίστοιχες ηλικίες. Διαθέτει την απαιτούμενη ποσότητα θράσους (η οποία χαρακτήριζε νεαρούς Σέρβους παίχτες του παρελθόντος) ισορροπώντας πολύ σωστά αυτό το χάρισμα δίπλα σε ικανοποιητικό επίπεδο ωριμότητας και αγωνίζεται με αυτοπεποίθηση. Στοιχεία έμφυτα που δεν διδάσκονται. Κατακτιούνται μεν με την εμπειρία όμως σε αυτή την ηλικία δε μπορείς να τα μεταδώσεις και η ύπαρξη τους λειτουργεί σαν μαγικό ραβδάκι στο παιχνίδι ενός νέου παίχτη.  Δεν έχει το δυνατό τελευταίο πάτημα και το footwork του θέλει δουλειά όμως διαβάζει σωστά, βλέπει γήπεδο και είναι οξυδερκής. Το αθλητικό πακέτο και το κορμί του Αγραβάνη δένουν αρμονικά δίπλα του ενώ το γεγονός ότι ο Μωραΐτης μπορεί να είναι αποτελεσματικός με ή χωρίς τη μπάλα στο παρκέ (ουσιαστικά μπορεί να μπει σε κάθε δυνατό συνδυασμό του backcourt) ίσως του δώσει το διαβατήριο για να διεκδικήσει περισσότερα λεπτά φέτος στο rotation.  Πολύ θετικές εντυπώσεις άφησε και ο Τσαλμπούρης ενώ μη ξεχνάμε ότι από πίσω έρχεται και ο Ρογκαβόπουλος (Δούκας και εδώ).

Η ΑΕΚ έχει φροντίσει να έχει έναν  «παιγμένο» Έλληνα παίχτη σε κάθε θέση (πέραν των ξένων) κατάσταση που μπορεί να λειτουργήσει θετικά για αυτά τα παιδιά όταν πιθανόν μέσα στη σεζόν δουν μια ανακολουθία στη καμπύλη της απόδοσης τους. Για τον «Δικέφαλο» θα τα πούμε πιο αναλυτικά κάποια στιγμή. Το ρόστερ που έχει δημιουργηθεί έχει συν και πλην (κάποιες επιλογές είναι τουλάχιστον συζητήσιμες) όμως ο τρόπος που λειτούργησε η ΑΕΚ στην Κύπρο μπορεί να δώσει μια ψυχολογική ώθηση και κυρίως να ενισχύσει εντός της ομάδας την πίστη σε αυτό που δουλεύει ο Μπάνκι καθημερινά στις προπονήσεις. Ο στόχος δεν είναι τα «θαύματα» αλλά η συνέχεια..

 

Νέα εποχή στο Μπάμπεργκ

Για τη νεοσύστατη διοργάνωση του BCL, το αποτέλεσμα των φιλικών παιχνιδιών του τουρνουά της Κύπρου αποτελεί μια «πλάγια» διαφήμιση. Φυσικά δεν αναφέρομαι ακριβώς στο αποτέλεσμα αλλά στην ανταγωνιστικότητα του πρωταθλητή της διοργάνωσης απέναντι σε πιο ποιοτικά σύνολα που ανήκουν στο κορυφαίο επίπεδο. Στη preseason βέβαια οποιοσδήποτε μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε όμως επαναλαμβάνω το ότι μιλάμε για μια καινούργια λίγκα που προσπαθεί να κερδίσει πόντους με οποιονδήποτε τρόπο. Εκεί αποσκοπεί η συγκεκριμένη παρατήρηση.

Ακόμα μεγαλύτερη «διαφήμιση» αποτελεί το ότι η Brose επέλεξε το BCL σε μια περίοδο της ιστορίας της όπου επιχειρεί rebuilding, προσπαθώντας να ανακτήσει τη κουλτούρα νικητή και να επιστρέψει στη κορυφή της εγχώριας λίγκας όπου ο ανταγωνισμός είναι πλέον σαφώς μεγαλύτερος. Η φετινή της «κόντρα» δε με την ΑΕΚ (δύο από τις πλέον ποιοτικές ομάδες της διοργάνωσης, ο Μπάνκι απέναντι στην «πρώην»), και δεν αναφέρομαι στα πρώτα ματς αλλά στη κούρσα σε βάθος χρόνου, θα είναι ένα από τα καλύτερα προϊόντα του BCL. H Brose υπερτερεί σε individual quality έχοντας αρκετούς παίχτες που θα έπαιζαν ..σήμερα στην EL όμως γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτό που μετράει είναι η ποιότητα του παιχνιδιού ενός συνόλου.

 

 

Ο κόουτς Bagatskis δουλεύει με σκοπό να αλλάξει τελείως την αγωνιστική φιλοσοφία των Βαυαρών με στόχο να εγκαταστήσει στη Βαμβέργη το δικό του μπάσκετ. Η Brose θα ακολουθήσει  μετά από χρόνια  μια fast pace-offense oriented κατεύθυνση παίζοντας στη λογική του outscore. Ο Λετονός προπονητής όπως σας έχω πει και στο παρελθόν (συνεργασία με Μπλατ στη Πόλη) φημίζεται για την ικανότητα του να κατασκευάζει σωστά μια επίθεση, οικοδομώντας επάνω στη ταχύτητα ανάπτυξης και εκτέλεσης. Έχει στα χέρια του φέτος ένα πολύ ποιοτικό backcourt αποτελούμενο από τους Ράις-Χίκμαν-Ζήση-Τέηλορ (παίχτες με «γαλόνια» στο υψηλό επίπεδο), ψηλούς που φέρνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά στο τραπέζι (Rubit, Jelovac, Cliff Alexander), μια πλειάδα από ρολίστες και έναν πραγματικό θησαυρό στο δίδυμο των 98ρηδων, Kulboka και Οlinde. Μιλάμε για δύο παιδιά με πραγματικά σπουδαίες προδιαγραφές τα οποία μάλιστα μπορούν να υποστηρίξουν αυτό το γρήγορο παιχνίδι που θα παρουσιάσει φέτος η Brose. Το ζητούμενο βέβαια για τους Βαυαρούς θα είναι η πολυπόθητη ισορροπία αναφορικά με το performance τους και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο Bagatskis δεν είναι ο ιδεατός tactician στο αμυντικό κομμάτι και παρότι ο οπλισμός της ομάδας στην επίθεση είναι βαρύς, θα χρειαστεί να πιάσει κάποια standards στα μετόπισθεν ώστε να επιβάλλει τον ρυθμό που στοχεύει. Η Brose έχει αρκετό ταλέντο και καλές προδιαγραφές όμως το φετινό πρότζεκτ και η μετάβαση που επιχειρείται συνιστά μια σύνθετη κατάσταση.

Πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε τη πραγματικότητα στην οποία βρισκόμαστε μέχρι αυτή να αποτυπωθεί από τις αντιθέσεις της..

 

 

 

 

Υ.Γ: Η «ακρίδα» που πετάχτηκε στην οθόνη σας και «σόκαρε» τον Zach LeDay  είναι ο 16χρονος Usman Garuba (2.03-F/C-2002, 7’2’’ wingspan). Ο συνδυασμός του εντυπωσιακού φυσικού-αθλητικού πακέτου με την αντίληψη που τον χαρακτηρίζει για παίχτη αυτής της κάστας είναι πραγματικά κάτι που δε βλέπεις συχνά στην Ευρώπη. Όσοι τον είδαν στο Νovi Sad με την ισπανική ομάδα ξέρουν σε τι αναφέρομαι. Θα τα πούμε σύντομα..

 

 

Υ.Γ1: 30 πόντους και 6 τελικές ο Νικόλα Ιβάνοβιτς απέναντι στην Ουκρανία. Μιλώντας κάποτε για  επένδυση σε νεαρό Ευρωπαίο αθλητή..

Αυτός αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

 

 

 

Υ.Γ2: Ύμνος της σελίδας. Ποιο κομμάτι και γιατί. Περιμένω τις εμπνεύσεις όλων σας. To δημιουργικό πρότζεκτ της εβδομάδας..