OSFP 2018-19: Η αξιολόγηση του ρόστερ

 

Ο Ολυμπιακός αλλάζει για να μη μείνει πίσω. Με τον David Blatt στο τιμόνι και  το μότο “money doesn’t lead, it follows” ως οδηγό, οι ερυθρόλευκοι μπαίνουν σε μια νέα εποχή με ερωτηματικά αλλά και σημαντικές ελπίδες. Το Hoopfellas προσομοιώνει το νέο ρόστερ των Πειραιωτών στο αγωνιστικό μοντέλο του Αμερικανού κόουτς..

 

Κεφάλαιο Ολυμπιακός λοιπόν.. Σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας τους οι ερυθρόλευκοι αλλάζουν για μη μείνουν πίσω. Στη προσπάθεια τους αυτή επενδύουν σε ένα από τα δυνατότερα μυαλά των πάγκων, δίνοντας τα κλειδιά και το γενικό πρόσταγμα στον “Δαβίβ” (γιατί μπορεί να νικήσει με “σφεντόνα” το “Καλάσνικοφ”) του ευρωπαϊκού μπάσκετ, Ντέηβιντ Μπλατ. Στη “μετάγγιση” που επιχειρήθηκε φέτος το καλοκαίρι, ο 59χρονος Αμερικανός προπονητής προσπάθησε να δημιουργήσει ένα φρέσκο, πιο αθλητικό σύνολο ποντάροντας στο ότι η ανάπτυξη των δεξιοτήτων και του αγωνιστικού χαρακτήρα των νέων παιχτών υπό τη σκέπη του, θα οδηγήσει στη συνολική βελτίωση του παιχνιδιού του Ολυμπιακού μέσα στη σεζόν. Πάμε μαζί να εξετάσουμε τον τρόπο που κινήθηκαν οι ερυθρόλευκοι στη φετινή Offseason, προβαίνοντας σε μια πρώτη αξιολόγηση των δεδομένων πάντα με γνώμονα τις αρχές που διέπουν τη φιλοσοφία του κόουτς Μπλατ..

 

Η επένδυση στον Βεζένκοφ έχει «αξία»

Κίνηση με χαμηλό δείκτη ρίσκου μιας και μιλάμε για έναν αθλητή 23 ετών με ελληνικό διαβατήριο, σημαντικές επιρροές της ελληνικής μπασκετικής κουλτούρας  στο DNA του , εμπειρία στο υψηλό επίπεδο και κυρίως φιλοδοξία για να «ανέβει» άμεσα. Αθόρυβα ο Ολυμπιακός εδώ μπορεί με βάση τη φετινή σεζόν να δημιουργήσει ένα καινούργιο σημείο-αναφοράς στο παιχνίδι του και γιατί όχι, μελλοντικά έναν καινούργιο πρωταγωνιστή. Η ευκαιρία και για τις δύο πλευρές είναι μεγάλη.

Έχουμε υπογραμμίσει στο παρελθόν το πόσο σημαντική είναι για το επιθετικό playbook του κόουτς Μπλατ η παρουσία ενός ικανού Stretch-4. Για αυτό και η πρώτη πρόταση της σελίδας για το ρόστερ των ερυθρολεύκων αμέσως μετά την υπογραφή του Αμερικανού προπονητή αφορούσε τον Alec Peters (ο οποίος μάλιστα λόγω της τελικής μορφής που πήρε το ρόστερ θα ταίριαζε αγωνιστικά ακόμα καλύτερα λόγω της ικανότητας του να αγωνιστεί και πιο κοντά στο καλάθι αν και θα κάλυπτε θέση ξένου οπότε το fit αφορά μόνο το καθαρά αγωνιστικό κομμάτι). Ο Μπλατ ζητούσε perimeter shooting & strong rebounding συνήθως από τον συγκεκριμένο αθλητή στο σύστημα του. Αυτοί οι φόργουορντ διαχρονικά δεν ήταν stars όμως κατείχαν τα κλειδιά του αποτελεσματικού spacing λειτουργώντας ως floor spacers στο μισό γήπεδο ώστε να κυλήσει σωστά η multi-cutting επίθεση που πρεσβεύει ο κόουτς.

Στη πραγματικότητα ο Βεζένκοφ έχει το πακέτο δεξιοτήτων για να λειτουργήσει αποτελεσματικά στο καινούργιο επιθετικό περιβάλλον του Ολυμπιακού. Έχει αντίληψη και  υψηλό IQ, σωστά reads (μη ξεχνάτε μιλάμε για Read & React κάστα επίθεσης), σουτάρει από τη περίμετρο, πασάρει αποτελεσματικά και κυρίως μπορεί να απειλήσει από διάφορα σημεία του παρκέ, με διαφορετικό τρόπο. Θεωρώ ότι στη Βαρκελώνη δεν εκτιμήθηκε σωστά αυτό που έφερνε στο τραπέζι τη στιγμή που η πορεία του εκεί επηρεάστηκε σημαντικά από το πλαίσιο επίθεσης της ομάδας τα δύο τελευταία χρόνια μιας και μιλάμε για έναν efficient σκόρερ. Η πιστοποίηση ή όχι αυτού του χαρακτηρισμού θα είναι το κλειδί στη φετινή του σεζόν. Ο Ολυμπιακός δεν είχε παίχτη με τέτοιο προσωπικό οπλοστάσιο  τα τελευταία χρόνια πίσω από τον Πρίντεζη. Αυτό είναι μια πραγματικότητα μιας και οι αρετές του Βεζένκοφ μπορεί να «σηκώσουν» την ομάδα σε στείρες παραγωγικά βραδιές όπου το backcourt ίσως να μη πιάσει τα απαιτούμενα standards. Βέβαια η άλλη πλευρά του φεγγαριού υποδεικνύει ότι οι ερυθρόλευκοι χρειάζονταν έναν PF ο οποίος σε όρους μεγέθους και athleticism θα έδενε πιο αρμονικά με τον LeDay. Υπάρχει φυσικά και ο Αγραβάνης  ο οποίος σε σωματικό/αθλητικό επίπεδο κουμπώνει με τον Αμερικανό όμως διακρίνεται από ελλιπή αντίληψη και θα πρέπει να δουλέψει αρκετά ξεκινώντας από το πνευματικό κομμάτι (συγκέντρωση) για να επιβιώσει στη συγκεκριμένη επιθετική πλατφόρμα.  Από τη μεριά του ο Βεζένκοφ (αν και υποτιμημένος ριμπάουντερ, είναι καλύτερος από όσο νομίζουν οι περισσότεροι) οφείλει να πιάσει συγκεκριμένα standards σε φυσικό/αθλητικό επίπεδο για να διεκδικήσει μεγαλύτερο ρόλο και να δημιουργήσει «υπεραξία». Ο Μπλατ το γνωρίζει πολύ καλά για αυτό και επέλεξε να «ασφαλιστεί» με έξτρα athleticism στη γραμμή των φόργουορντ. Μια σημαντική μεταβλητή για τη λειτουργικότητα (κατ’επέκταση και για τον όγκο των λεπτών που θα πάρει) του Βεζένκοφ (PF/SF) στη πλειονότητα των ερυθρόλευκων σχημάτων θα είναι το αμυντικό performance των παιχτών που θα καλύπτουν τις συγγενείς θέσεις («5» και «3»). Συνολικά και με βάση το κόστος της κίνησης εκτιμώ ότι υπάρχει «αξία» στην υπογραφή του 23χρονου φόργουορντ.

Overloading στους Forwards: Υπάρχει αιτιολογία. Και σκεπτικισμός..

 

Ήταν απόρροια μιας σειράς γεγονότων που επηρέασαν τον καλοκαιρινό σχεδιασμό των ερυθρολεύκων. Έχουμε υπογραμμίσει άλλωστε ότι η στελέχωση ενός συνόλου βασίζεται ουσιαστικά στους πυλώνες της μετάφρασης και της σύνθεσης δεξιοτήτων. Μια επιλογή στις τελευταίες θέσεις του rotation μπορεί να επηρεάσει άμεσα την αξιολόγηση των χαρακτηριστικών ενός παίχτη του σκληρού πυρήνα αυτού.

Στις συζητήσεις μας το καλοκαίρι είχαμε πει ότι το πακέτο του Βαγγέλη Μάντζαρη (η κρίση δεν αφορά το performance του στη περυσινή σεζόν αλλά εστιάζει αποκλειστικά στο skill set του παίχτη) απέχει αισθητά από το πρότυπο γκαρντ που συνηθίζει να δουλεύει ο Ντέηβιντ Μπλατ στο σύστημα του. Με λίγα λόγια, ο Αμερικανός κόουτς (σε αντίθεση με άλλους προπονητές φυσικά)δε θα επέλεγε ποτέ στη βάση του backcourt του έναν περιφερειακό με ανάλογα χαρακτηριστικά (δεν έχει δυνατά πόδια ή προσωπική φάση, καθόλου slashing ή χαρακτήρα cutter) εάν είχε τη δυνατότητα.  Ο 28χρονος διεθνής ερχόταν από μια κακή χρονιά κουβαλώντας ένα υψηλό συμβόλαιο. Ο Ολυμπιακός έκανε προσπάθεια να μειώσει τις αποδοχές του σε ένα κάποιο σημείο που η παραμονή του ως πέμπτου γκαρντ θα είχε νόημα. Αυτό δεν συνέβη οπότε η ολική αναβάθμιση της θέσης του PG που είχε στο μυαλό του ο Μπλατ μπήκε στο συρτάρι. .  Όταν υπάρχει συγκεκριμένο μπάτζετ οι ομάδες έχουν να κάνουν συνεχώς με τέτοιες αποφάσεις και είναι υποχρεωμένες να θυσιάσουν «θέλω» και στόχους» για να προχωρήσουν. Είναι απλά μέρος της δουλειάς. Το συμβόλαιο του Μάντζαρη ήταν απαγορευτικό για έναν παίχτη που θα καταλάμβανε θέση τρίτου PG για αυτό και αποφασίστηκε να δουλέψει το staff μαζί του όσο μπορεί με την ελπίδα ότι θα τον μετατρέψει σε παραγωγικό γρανάζι του συνόλου. Η απώλεια του Παπαπέτρου επίσης δημιούργησε την ανάγκη υπογραφής ενός παίχτη με ελληνικό διαβατήριο (Βεζένκοφ) ώστε να μη χάσει σε δύναμη η βάση των γηγενών αθλητών. Ο Βεζένκοφ φέρνει μεν χαρακτηριστικά που μπορούν να μεταφραστούν αρμονικά στο επιθετικό περιβάλλον του Ολυμπιακού (όπως είπαμε πιο πάνω) όμως και εδώ οι ερυθρόλευκοι χρειάστηκε να προβούν σε «υποχώρηση» θυσιάζοντας το δικαίωμα στην επιλογή ενός αθλητικού tweener ο οποίος θα κάλυπτε την έλλειψη μεγέθους στα σχήματα με τον LeDay στο «5».

Με αυτά τα δεδομένα στο τραπέζι ο Μπλατ επέλεξε να φορτώσει τις ενδιάμεσες θέσεις με physicality και athleticism υπογράφοντας τους Άξελ Τουπάν και Γιάνις Τίμα. Δύο παιδιά με δυνατά κορμιά και καλά τρεξίματα τα οποία θα ματσάρουν την έλλειψη καλών ποδιών στο «4» (και στο backcourt) και θα χρησιμοποιηθούν ως «εργαλεία» στις match up άμυνες του κόουτς με την ικανότητα τους να σταθούν και στις δύο γραμμές στα μετόπισθεν.

Και δύο θα είναι μεταξύ των ευεργετηθέντων από την ικανότητα του Σπανούλη στη κάθετη πάσα. Σημειώστε ότι πρόκειται για αρκετά καλούς finishers στο ανοιχτό γήπεδο.

 

Ο Ολυμπιακός προσπάθησε στο κλείσιμο της δικής του Off Season να αποχτήσει ένα πιο σκληρό κέλυφος ως ομάδα αυξάνοντας τη προσαρμοστικότητα του σε μια ευρύτερη γκάμα αμυντικών κυρίως επιλογών και σχημάτων. Κατά τη ταπεινή μου γνώμη χρειάστηκε να «θυσιάσει» πράγματα επίσης..

-Ο Τουπάν είναι ένας παίχτης που μου αρέσει όμως, όπως σας έχω ήδη πει, θα πρέπει ο κόσμος να γνωρίζει τα συν και τα πλην του για να τον αξιολογήσει σωστά. Είναι καλοπροπονημένος (εξαιρετικό φυσικό πακέτο, δυνατός κορμός και χέρια) και φέρνει hustling στο τραπέζι. Στο Κάουνας βρέθηκε σε ένα επιθετικό περιβάλλον που του προσέφερε ένα ιδεατό πλαίσιο χώρων αφήνοντας παρ’όλα αυτά ερωτηματικά (περίμεναν περισσότερα από αυτόν, είχαν πρόβλημα με τη δυσκολία του στο να «διαβάσει» άμεσα μια κατάσταση με αποτέλεσμα συχνά να μετατρέπεται σε ball stopper χαλώντας τη ροή στην επίθεση) σχετικά με τη πρόοδο του σε επίπεδο αντίληψης και σχετικά με το εάν θα μπορέσει να παρουσιαστεί καλύτερος σε κάποιο άλλο, όχι τόσο ιδανικό επιθετικό περιβάλλον.

Προσωπικά διέγνωσα βελτίωση στο footwork του μπαίνοντας στη περιοχή που ορίζεται ως killing zone (τελειώνοντας στο μισό ή το ανοιχτό γήπεδο) και στα close outs (κομβικό κομμάτι για την εξέλιξη του συγκεκριμένου παίχτη αν και επαναλαμβάνω ότι θα πρέπει να το αποδείξει και εντός ενός διαφορετικού πλαισίου χώρων). Επίσης (απόρροια του footwork) ήταν πιο αποτελεσματικός σε επίπεδο midrange εκτέλεσης. Στη Ζάλγκιρις πέρασε αρκετή ώρα στη weak side και ο τρόπος που οι Λιθουανοί μετακινούσαν την αντίπαλη άμυνα του πρόσφερε ευκαιρίες. Η Αμερική τον βοήθησε πολύ στον τρόπο που χειρίζεται τον εαυτό του στα baseline cuts (εκεί δεν υπάρχει δισταγμός, straight to the hoop ή θάνατος, oι αθλητές στο κέντρο της ρακέτας δε συγχωρούν). Είχε ένα εκπληκτικό σαρανταήμερο (μέσα Γενάρη μέχρι αρχή Μάρτη) όπου έγραψε 13.8 πόντους όντας αρκετά efficient αλλά μετά η παραγωγικότητα του έκανε βουτιά. Θα είναι ο κυρίως perimeter defensive stopper (μαζί με τον Παπανικολάου) των ερυθρολεύκων όμως πόσο καλά μπορεί να λειτουργήσει η επίθεση του Ολυμπιακού στο μισό γήπεδο με δύο wings (π.χ o G/F Τουπάν στο «2»)  απέναντι σε κλειστές, καλά οργανωμένες άμυνες ειδικά όταν ο Μιλουτίνοφ δε θα βρίσκεται στο high post; Σημειώστε ότι ο Μπλατ διαχρονικά αρέσκεται σε two guard lineups  οπότε με τη τωρινή δομή ο ανταγωνισμός στις ενδιάμεσες θέσεις θα είναι τεράστιος. Το συν του Γάλλου G/F είναι ότι μπορεί εύκολα να υποστηρίξει small ball καταστάσεις αγωνιζόμενος σε οποιαδήποτε από τις ενδιάμεσες θέσεις (κυρίως «3» και «2»). Θα πρέπει να εγκλιματιστεί γρήγορα στα sets των ερυθρολεύκων κατανοώντας ότι τα hard cuts του και το finishing στο ανοιχτό γήπεδο θα του δώσουν το μεγαλύτερο ποσοστό παραγωγικών ευκαιριών. Εάν δε μπορέσει να «διαβάζει» με συνέπεια την ευκαιρία,  θα μείνει πίσω.

-Ο Τίμα ξεκινάει επίσης από παρόμοια βάση. Και εδώ (όπως και στη περίπτωση του Τουπάν) έχουμε έναν καλοπροπονημένο παίχτη με καλό motor που διακρίνεται ως finisher στο ανοιχτό γήπεδο (έχει εξαιρετικό elevation). Πριν δύο χρόνια (όταν ήταν στην Αγία Πετρούπολη)  σας είχα πει ότι το πακέτο του δύσκολα θα μπορούσε να μεταφραστεί σωστά στο τότε στυλ παιχνιδιού των ελληνικών ομάδων αλλά αντίθετα θα μπορούσε ενδεχομένως να αποτελέσει καλό fit για το μπάσκετ της Μπασκόνια. Όντως ο Λετονός μετακινήθηκε στη Βιτόρια κάνοντας τη πρώτη του εμφάνιση στο υψηλό επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Σε αντίθεση με τη κριτική που δέχθηκε από ένα σημείο και μετά εγώ θα πω ότι ο Τίμα ήταν οκ στη Βιτόρια. Απλά όταν η ομάδα άρχισε να εντρυφεί στη φιλοσοφία του κόουτς Μαρτίνεθ ο οποίος προσπάθησε να τη βελτιώσει σε σετ καταστάσεις (το κατάφερε, είναι ικανός σε αυτό διαχρονικά) ο Λετονός έχασε έδαφος. Το βασικό του πρόβλημα εντοπίστηκε στο πνευματικό κομμάτι και δη στα μετόπισθεν όπου δυσκολεύτηκε να διατηρήσει υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης αμυνόμενος μετά τα 15-16 δευτερόλεπτα. Για αυτό και ο Γκαρίνο ανέβηκε στο rotation του Μαρτίνεθ. Ο Τίμα είναι ο τύπος του παίχτη που δύσκολα επιστρέφει. Παρ’όλα αυτά πρόκειται για έναν φόργουορντ που μπορεί να σουτάρει αποτελεσματικά (ικανός στα short 3s από τις γωνίες), να επιτεθεί στο καλάθι και να δουλέψει στο χαμηλό post όπου το παιχνίδι του είναι καλό και μπορεί σύντομα να γίνει καλύτερο. Αυτό το στοιχείο θα δώσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σχήματα που θα περιέχουν αυτόν και τον Βεζένκοφ στα forwards και τον Μιλουτίνοφ στο ψηλό ποστ, όταν οι ερυθρόλευκοι «τρέχουν»  καταστάσεις στη βάση της Princeton. Ο Τίμα είναι επίσης ικανός πασέρ, σημαντικό εργαλείο για έναν παίχτη με low post δραστηριότητα. Του λείπει το σπουδαίο ball handling για αυτό και δεν απέκτησε ποτέ pure wing skills ώστε να κοιτάξει μα αξιώσεις πέρα από τον Ατλαντικό. Το φυσικό/αθλητικό του πακέτο από τη θέση «3» έρχεται να ματσάρει τις υποψίες για έλλειψη athleticism  στο «4» (ένας χρόνος ακόμα στη πλάτη του Πρίντεζη) και κυρίως να υποστηρίξει διαφορετικά σχήματα. Μπορώ να τον δω σε οποιαδήποτε από τις τρεις ενδιάμεσες θέσεις σε μια π.χ 1-3-1 match up ζώνη του Μπλατ.

 

Ο Goss

Ξεκινάμε από αυτό. O Nigel Williams-Goss είναι  τυπικός παίχτης-Μπλατ. Όπως και ο LeDay, είναι «ένα παιδί που ξεκινάει από χαμηλά» (όπως είπε ο ίδιος ο κόουτς) με σκοπό να ανέβει τα σκαλοπάτια προς τη κορυφή. Ο Μπλατ ξέρει να ξεχωρίζει και να αναπτύσσει τέτοια παιδιά οδηγώντας τα στον δρόμο των τίτλων και των εκατομμυρίων. Θυμηθείτε τους Ράις-Χίκμαν ή τον Ουίλμπεκιν και το πόσο βελτίωσαν το παιχνίδι τους (και το οικονομικό τους status) δουλεύοντας μαζί του. Ο απόφοιτος του Gonzaga είναι μια τέτοια περίπτωση και η συνεργασία του με τον συγκεκριμένο προπονητή (ειδικά σε ένα κλαμπ όπως ο Ολυμπιακός) αποτελεί για τον ίδιο μια μορφή συγκαλυμμένης ευλογίας. Ο Williams-Goss έχει τα στοιχεία να περπατήσει αυτό τον δρόμο. Αρκεί να κατανοήσει τον βαθμό δυσκολίας και να μείνει δυνατός όταν τα πράγματα δε θα δουλεύουν πολύ καλά για αυτόν (γιατί θα έρθει και αυτό το σημείο στη χρονιά). Εκτός από τον πρώην γκαρντ της Παρτίζαν, οι ερυθρόλευκοι προσπάθησαν να υπογράψουν και τον Pierria Henry για να αναδομήσουν σημαντικά το backcourt τους όμως δε τα κατάφεραν. Ο Henry θα ήταν επίσης μια πολύ καλή περίπτωση παίχτη. Πιστεύω μάλιστα ότι σήμερα, ο Henry είναι πιο ολοκληρωμένος παίχτης από τον Goss όμως ο δεύτερος έχει μεγαλύτερα upsides για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και σωστά ο Ολυμπιακός του έδωσε προτεραιότητα (σε συνάρτηση με τα θέλω του Μπλατ από τον starting PG).

O Williams-Goss έχει αρκετά καλά στοιχεία στο παιχνίδι του μιας και μιλάμε για έναν κομπλέ περιφερειακό με μεγάλη γκάμα επιλογών αναφορικά με το ρεπερτόριο του στην επίθεση. Ξεχωρίζω –πάντα με γνώμονα το αγωνιστικό πλαίσιο στο οποίο διαχρονικά κινείται ο κόουτς- τα εξής:

-Ισορροπία σε πνευματικό και κατ’επέκταση αγωνιστικό επίπεδο. Κοντρολαρισμένος γκαρντ που ξέρει να διαχειρίζεται τον εαυτό του. Το παιχνίδι του έχει ισχυρές βάσεις και δε παρεκκλίνει από αυτές ακόμα και υπό καθεστώς πίεσης.

-Παίζει το παιχνίδι στη σωστή του βάση. Λιτός, απέριττος σε επίπεδο αποφάσεων. Έχει σωστά «διαβάσματα», σημαντικό προσόν για να ενταχθεί και 9πόσο μάλλον) να «τρέξει» μια Read & React επίθεση.

-Διαχειρίζεται σωστά τον εαυτό του στη close out επίθεση. Διαθέτει αυτή τη πάσα σε δεύτερο χρόνο (σε αυτές τις καταστάσεις) που μπορεί να «σπάσει» την άμυνα στα δύο. Έχει το court vision και το μέγεθος για να δει πάσες επάνω από το κεφάλι της άμυνας και την ικανότητα να τις εκτελέσει.

Το βασικό ζητούμενο για τον νέο PG του Ολυμπιακού στη ρούκι σεζόν του στην Ευρωλίγκα θα είναι να αποκωδικοποιήσει σωστά το μέγεθος του ανταγωνισμού και να προσαρμόσει το παιχνίδι του σε αυτό. Έχει πλήρες ρεπερτόριο στην επίθεση. Μπορεί να σουτάρει από θέση ή μετά από ντρίμπλα (όντας παραγωγικός με ή χωρίς τη μπάλα, σημαντικό όταν έχεις δίπλα σου τον Σπανούλη), να δουλέψει στο χαμηλό ποστ απέναντι σε κοντύτερους αντιπάλους, να περάσει προς τα μέσα λανσάροντας τα καλοδουλεμένα floaters του ή να κερδίσει χρόνο ως ball handler στο PnR κρατώντας τον αντίπαλο στη πλάτη του. Στην EL το επίπεδο ανταγωνισμού είναι υψηλό. Πέρυσι για παράδειγμα, ο Goss διαχειρίστηκε σε βάθος χρόνου σωστά το πρώτο σοκ που του έδωσε η πολύ φυσική άμυνα του Λάζιτς ο οποίος προσπαθούσε να τον σπρώχνει συνεχώς μακριά από τη νοητή γραμμή των 6 μέτρων όμως κατά διαστήματα προβληματίστηκε απέναντι σε ψηλότερους και πιο αθλητικούς παίχτες (χωρίς σπουδαία αμυντικά fundamentals) όπως ο Ντάνγκουμπιτς. O Goss μπορεί να σε βγάλει «εκτός» με το αποτελεσματικό ball handling του σε μικρό χώρο και ξέρει να χρησιμοποιεί το σώμα του πηγαίνοντας προς τα μέσα όμως δεν είναι αυτό που λέμε dynamic slasher. Σε τέτοιες περιπτώσεις κάνουν την εμφάνιση τους τα «αδύνατα τελειώματα» που πολλές φορές τον διακρίνουν (είτε μιλάμε για εκτέλεση γύρω από το καλάθι είτε για baby jumpers) από τα χρόνια του Gonzaga. Στην ΕL θα συναντήσει πολλά τέτοια κορμιά και θα πρέπει να προσαρμόσει γρήγορα το παιχνίδι του στη «πληροφορία» αυτή.

Το playmaking του και κυρίως η ικανότητα του στη προσωπική φάση θα είναι σημαντικοί παράγοντες για την επίθεση του Ολυμπιακού. Ενώ δεν είναι τόσο γρήγορος όσο π.χ ο Κάμινγκς, διαθέτει έκρηξη και καλό πρώτο βήμα ενώ η πολύ αποτελεσματική του εκτέλεση μετά από ντρίμπλα τον βοηθάει να δημιουργήσει απόσταση από τον αμυντικό. Αυτό που λατρεύω στον Goss (και νομίζω ότι ξεχώρισαν και οι Τζαζ) είναι ικανότητα του να ισορροπήσει ανάμεσα στον χαρακτήρα του scoring guard και του floor general. Είναι ίσως αυτό που μαζί με την επιμονή του μπορεί να τον στείλει κάποια στιγμή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού σε έναν οργανισμό όπως αυτόν της Γιούτα. Θα είναι πολύ χρήσιμο εφόδιο για τις φετινές βραδιές που το jump shot του θα μοιάζει σκονισμένο και το ελίτ αθλητικό επίπεδο της άμυνας θα έχει δυσκολέψει τη πρόσβαση στο ζωγραφιστό, το να μπορεί να είναι εκεί, χρήσιμος για την ομάδα του αναμειγνύοντας τους συμπαίχτες του στην επίθεση. Με τον Μπλατ είναι δεδομένο ότι θα δουλέψει στο αμυντικό κομμάτι. Έχει πολύ γρήγορα και μακριά χέρια, είναι πειθαρχημένος και ικανότατος ριμπάουντερ αλλά έχει ακόμα δρόμο να διανύσει σε συγκεκριμένους τομείς (συμπεριφορά και footwork στη πίσω γραμμή άμυνας). To παράδειγμα του Ουίλμπεκιν είναι χαρακτηριστικό. Νομίζω πως με τον Goss οι ερυθρόλευκοι πήγαν σε μια «Hire Character, Train Skill» επιλογή (για έναν ήδη αρκετά skilled παίχτη, το ζητούμενο είναι η αρμονική μετάφραση τους στο επόμενο επίπεδο προς όφελος του συνόλου) και σε βάθος χρόνου έχουν υπέρ τους τις πιθανότητες να δικαιωθούν. Ο Goss δεν είναι σταρ αλλά έχει star potentials υπό τον Μπλατ. Χρειάζεται προσοχή ώστε να μη κάμψει τον παίχτη το υψηλό ποσοστό leadership που θα του ζητηθεί από την ίδια την ομάδα. Η σωστή ανάπτυξη του είναι  μια (ακόμα) πρόκληση για τον ίδιο τον κόουτς..

 

 

 

Η Princeton Offense που «δημιουργεί» και δεν εξαρτάται πλήρως από  δημιουργούς. Παίχτες με προσωπική φάση απαιτούνται επίσης..

 

Ξεκινώντας θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ο κόουτς Μπλατ  δε τρέχει μόνο Princeton Offense. Αυτή καλύπτει ένα μέρος του επιθετικού του playbook το οποίο περιλαμβάνει διάφορες δράσεις. Θυμηθείτε πως η Μακάμπι κάποτε «πάτησε» τον ανταγωνισμό δουλεύοντας Horns για να βάλει τα slashing guards της στον άξονα, αλλάζοντας συνεχώς παίχτες στις θέσεις της ίδιας ακριβώς επίθεσης και εκτελώντας το ίδιο play που απαιτούσε όμως διαφορετική προσαρμογή από την άμυνα κάθε φορά. Αυτό είναι «Μπλατ». Η φημισμένη Princeton στα χέρια του χρησιμοποιείται αρκετά και ως εισαγωγικό εργαλείο για να μπει η ομάδα σε καταστάσεις Side ή κεντρικού PnR. Δε συνιστά μια επίθεση-μπετόν με προκαθορισμένες κινήσεις αλλά μια σειρά κανόνων οι οποίοι αποτελούν «οδηγό» για το πώς πρέπει να κινηθεί  ο παίχτης απέναντι στη διαδραστικότητα του αθλήματος. Ουσιαστικά με αυτούς ως δεύτερη φύση, οι παίχτες καλούνται να «διαβάσουν» και να επιλέξουν ως μέρος της ελευθερίας που αρέσκεται να τους δίνει ο Μπλατ στο επιθετικό κομμάτι.

Φρεσκάρετε λίγο τη μνήμη σας αναφορικά με τα όσα έχουμε γράψει στο παρελθόν..

«H Princeton επίθεση εντάσσεται στην ευρύτερη δεξαμενή των Read & React  επιθέσεων. Την έχω χαρακτηρίσει παλιότερα ως την επίθεση των «σοφών» με γνώμονα πάντα την ύπαρξη, ως προαπαιτούμενου, ενός συγκεκριμένου επιπέδου σκέψης από τη πλευρά των παιχτών ώστε αυτή να λειτουργήσει σωστά. Ο εμπνευστής της Pete Carril έχει ταξιδέψει μέσα στον χρόνο όντας τρομερά επίκαιρος στο σήμερα. Είναι μια επίθεση «παλαιάς κοπής». Πλήρως όμως εναρμονισμένη με τις ανάγκες του σύγχρονου μπάσκετ και της επιστήμης των advanced stats μιας και οι παραγωγικοί της στόχοι αφορούν lay ups και καλά περιφερειακά σουτ.

Από το ρόστερ των ερυθρολεύκων είναι αλήθεια ότι απουσιάζει η πληθώρα παιχτών με δεξιότητες συμβατές με αυτό το πλαίσιο επίθεσης (ball handling, passing, παιχνίδι προσωπικής φάσης)».

«Ο Αμερικάνος mastermind ποντάρει στις iso καταστάσεις σημαντικά και έχει επενδύσει σε αυτές ένα σημαντικό κομμάτι της επιθετικής του φιλοσοφίας. Είναι η φύση της Princeton Offense τέτοια που επιβάλλεται η παρουσία παιχτών με 1on1 skills, ικανών να παίξουν με τη μπάλα στο παρκέ «επάνω» σε mismatch καταστάσεις. Η επίθεση αυτή δεν είναι στατική. Βασίζεται περισσότερο σε δράσεις μακριά από τη μπάλα (δικαιολογώντας τον multi-screening & cutting χαρακτήρα της) και στο ατομικό προσόν του παίχτη να λάβει εντός του ιδίου παιχνιδιού διαφορετικούς ρόλους ή να επιτεθεί με διαφορετικούς τρόπους. Το isolation λοιπόν θα είναι βασικό εργαλείο στο execution αυτής της επίθεσης με την εισαγωγή όμως σε τέτοιες καταστάσεις να αποβάλλει τη πιθανή εμφάνιση παρατεταμένης στατικότητας. Αναμένεται χαμηλό νούμερο σε Assisted FG% (απόρροια του παιχνιδιού προσωπικής φάσης)  αλλά και Low Mistake παιχνίδι (παρομοίως) , χαρακτηριστικό της επίθεσης του Μπλατ».

«Η επίθεση αυτή πατεντάρεται επάνω σε παίχτες με πληθωρικό χαρακτήρα οι οποίοι μπορούν (ανεξαρτήτου θέσεως) να πασάρουν, να σουτάρουν και να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ παίζοντας προσωπική φάση πάνω σε miss match καταστάσεις, ένας λόγος που δούλεψε και στη Μακάμπι των πολλών Αμερικανών παιχτών και του dynamic basketballτο οποίο υποστηρίζει ο Μπλατ (αν και πάντα τα δικά του σύνολα στο Τελ Αβίβ ήταν πιο fundamental). Η παρουσία ενός “5” που μπορεί να διαβάσει και να πασάρει είναι επιβεβλημένη..»

 

Ουσιαστικά ο Μπλατ τρέχει sets, πολλά εκ των οποίων τους ενεργοποιούνται στη βάση των αρχών της Princeton ενώ άλλα έχουν διαφορετική προσέγγιση. Αυτός ο τύπος επίθεσης δεν εντάσσεται στη δεξαμενή των motion. Προϋποθέτει αρκετή κίνηση μακριά από τη μπάλα και μέσω αυτής της διαδικασίας παράγει ευκαιρίες για σκορ τη στιγμή που η ροπή της στην εύρεση lay ups στρώνει το χαλί για καλή transition άμυνα.

Πάμε μαζί να ξεχωρίσουμε μερικά στοιχεία εκτιμώντας τη προσομοίωση της στο ΣΕΦ..

Το θετικό στοιχείο που μπορεί να παράγει η ίδια η φύση αυτής της επιθετικής κατεύθυνσης είναι η αποσυμπίεση των Σπανούλη-Πρίντεζη. Νομίζω πως αποτελεί άλλωστε έναν από τους «στόχους» της φετινής προσπάθειας στο λιμάνι. Η συνεχής κίνηση μακριά από τη μπάλα ως μέσο δημιουργίας και ελαχιστοποίησης των στατικών καταστάσεων που χαρακτήριζαν το παιχνίδι του Ολυμπιακού στο πρόσφατο παρελθόν θα λειτουργήσουν ευεργετικά. Είναι σημαντικό το ότι η προσδοκώμενη ταχύτητα στο μισό γήπεδο θα αφαιρέσει μέρος της πίεσης που παρήγαγε το overdribbling από τους ώμους των δύο Ελλήνων σταρ. Ειδικά στη περίπτωση του Σπανούλη και εφόσον το όλο εγχείρημα λειτουργήσει σωστά, θα επέλθει μείωση του αριθμού των αποφάσεων που καλούταν να πάρει στη τελική ευθεία των ερυθρόλευκων κατοχών, κατάσταση που συνεπάγεται περισσότερες ανάσες και μεγαλύτερη ποιότητα στην επιλογή των αποφάσεων που θα κληθεί να πάρει. Και οι δύο τους βέβαια παραμένουν οι καλύτεροι παίχτες που διαθέτει αυτή η ομάδα. Επάνω τους θα ακουμπήσουν οι νεαροί συμπαίχτες τους στη μέση της καταιγίδας. Για αυτό και ο στόχος θα είναι να διατηρηθούν όσο περισσότερο φρέσκοι γίνεται. Διαχρονικά ο Μπλατ πρεσβεύει το «more than one leader in a team» δόγμα. Του αρέσει να εντοπίζει και να δημιουργεί «ηγέτες» (σε διαφορετικά επίπεδα) μέσα στο σύνολο. Όπως έχει δηλώσει θέλει να γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος είναι ο πιο σκληρά εργαζόμενος παίχτης του συνόλου και  ποιος ο ψυχολογικός ηγέτης με στόχο να τους βάλει στην ίδια σελίδα με τον καλύτερο του παίχτη. Οκ, στον Ολυμπιακό οι ιδιότητες αυτές συγκεντρώνονται σε ένα πρόσωπο κόουτς. Μάλλον δε θα δυσκολευτείς..

Η προσομοίωση αυτή που επιχειρούμε βέβαια μπορεί να έχει διπλή ανάγνωση. Η επίθεση του Ντέηβιντ Μπλατ δεν είναι από αυτές που έχουν ως βάση τους το ball movement και εκτοξεύουν τα χαρακτηριστικά σουτέρ όπως ο Στρέλνιεκς (αν και ο Μπέρτανς δε τα πήγε άσχημα δουλεύοντας μαζί του). Στηρίζεται στη κίνηση των παιχτών μακριά από τη μπάλα βάζοντας πίεση στο ζωγραφιστό και όχι στη μετακίνηση της άμυνας μέσω της αδιάκοπης κυκλοφορίας της μπάλας. Το slashing & cutting του είναι πιο χρήσιμο από το individual playmaking. Ο φετινός Ολυμπιακός πιθανόν δε θα παρουσιάσει υψηλό δείκτη AST% και μια επίθεση η οποία σε παραγωγικό επίπεδο θα ακουμπήσει στις συνεργασίες αλλά θα βασιστεί στη προσωπική φάση, εντός όμως ενός διαφορετικού πλαισίου ανάπτυξης. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Έχουν οι ερυθρόλευκοι αυτά τα εργαλεία για να το πράξουν;

O κόουτς Μπλατ βρήκε στον Πειραιά τους Σπανούλη-Πρίντεζη και έφερε τον Goss. Στο υπόλοιπο ρόστερ δεν εντοπίζονται pure 1on1 skills. Συνολικά η ομάδα δεν έχει τον dynamic slasher που θα παίξει κάθετα επάνω στην άμυνα σε συνέχεια. Και πάλι το δίδυμο των αρχηγών θα έχει αρκετή δουλειά σε επίπεδο προσωπικής φάσης. Σε δεύτερη φάση οι Τίμα, Βεζένκοφ και LeDay θα προσπαθήσουν να λειτουργήσουν υποστηρικτικά. Ίσως λοιπόν χρειαζόταν έξτρα slashing στα «φτερά». Είναι μια σκέψη την οποία θα επαναξιολογήσουμε μέσα στη σεζόν. Αντίθετα η πρόγνωση σχετικά με τη βελτίωση του επιθετικού efficiency της ομάδας είναι καλή. Ήδη μιλήσαμε για τον ρόλο του Μιλουτίνοφ ως εναλλακτικού playmaker από High post..

“Θεωρώ (και πάντα σε συνάρτηση με την επιθετική του φιλοσοφία) πως ο ίδιος ο Αμερικανός κόουτς τρίβει τα χέρια του με τη παρουσία του Μιλουτίνοφ στο ρόστερ της ομάδας. Και ο ίδιος ο Σέρβος εάν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ευκαιρίας πρέπει να κάνει «κωλοτούμπες» από τη χαρά του.. Η Princeton Offense (αναφέρομαι στα sets αυτής που χρησιμοποιεί ο κόουτς Μπλατ) απαιτούν τη παρουσία ενός «5» το οποίο  θα μπορεί να διαβάσει και να πασάρει σωστά (συνήθως από το high post) εναλλασσόμενο σε ρόλους screener & passer (μη σας κάνει εντύπωση εάν δείτε και τον Πρίντεζη εκεί). Ο τρόπος επίσης που κάνει εισαγωγή ο κόουτς στη  PnR επίθεση (ειδικά από τον άξονα) μπορεί να πολλαπλασιάσει τις ευκαιρίες για τον Σέρβο σέντερ και κυρίως τις φορές που αυτός θα πάρει τη μπάλα σε κίνηση ερχόμενος «φάτσα» με το καλάθι”.

Eπίσης οι ερυθρόλευκοι έχουν περισσότερα όπλα φέτος για να χτυπήσουν αποτελεσματικά στο transition. Υπάρχουν finishers, hard runners, παιδιά που μπορούν να σουτάρουν σε τέτοιες καταστάσεις.

Θα χρειαστεί έξτρα ψηλό και υπομονή για να χτίσει την άμυνα του ο Ολυμπιακός

Aυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ώστε να μπορέσουμε να αξιολογούμε από μια πιο σωστή βάση τα πράγματα είναι ότι ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί χρόνο για να μπορέσει να χτίσει ένα οικοδόμημα ανάλογο με αυτό που είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Οι ερυθρόλευκοι θα αλλάξουν κώδικες επικοινωνίας και συνολικά τον τρόπο που αμύνονται υπό τον Ντέηβιντ Μπλατ. Κυρίως θα αλλάξουν τον τρόπο που αποκωδικοποιούν την «πληροφορία» στα μετόπισθεν. Δεν είναι καθόλου εύκολο για οποιονδήποτε να δημιουργήσει ένα αμυντικός τείχος αντίστοιχο με αυτό που θωράκιζε το κάστρο των Πειραιωτών στην εποχή του Γιάννη Σφαιρόπουλου (εξαιρετικός στη σωστή κατασκευή μιας συμπαγούς άμυνας) γιατί απλά κάνεις δε μπορεί να «τρέξει» με fast forward τον χρόνο και τη βιωματική μάθηση των παιχτών σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο.

Ο Ολυμπιακός θα είναι πιο versatile σύνολο πλέον αναφορικά με τη γκάμα των επιλογών του στην άμυνα. Προσέξτε. Όχι απαραίτητα αποτελεσματικότερο αλλά πιο πληθωρικό σε επίπεδο τακτικών επιλογών με την έννοια ότι ο Μπλατ είναι μάστερ σε αυτό που ορίζεται ως «προσαρμογή» (στοιχείο που τον κάνει τόσο δυνατό σε μια σειρά αγώνων playoffs) φέροντας τη ταμπέλα του πολύ ικανού momentum changer. Ο Ολυμπιακός λοιπόν, μια κλασσική ομάδα προσωπικής άμυνας, θα κληθεί να αλλάξει φιλοσοφία δουλεύοντας στο να αποκτήσει έναν πιο versatile χαρακτήρα στα μετόπισθεν με στόχο να γίνει πιο δύσκολα προβλέψιμος σε επίπεδο αντιδράσεων, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.

 

Στο αμυντικό  οπλοστάσιο του Μπλατ ξεχωρίζει ο «Δούρειος Ίππος» της Match up-ζώνης με την οποία προσπαθεί να διεισδύσει στο μυαλό της αντίπαλης επίθεσης. Κατά τον ίδιο «όταν καταφέρεις να εκτελείς αυτόν τον τύπο άμυνας σε ένα πραγματικά καλό επίπεδο, ουσιαστικά παίζεις προσωπική άμυνα γαρνιρισμένη με μια δόση αβεβαιότητας για την επίθεση».  Η φιλοσοφία του στη διαδικασία οικοδόμησης αρχών που θα οδηγήσουν σε αυτή την υψηλού επιπέδου εκτέλεση της συγκεκριμένης άμυνας αποτυπώνεται σε μια σειρά δράσεων που οδηγούν εκεί:

-Constant Re-positioning (επιστροφή στις θέσεις/συνεχής επανατοποθέτηση, απαιτεί αμυντική αντίληψη και αντανακλαστικά)

-Boxing out

-Bumping (δυναμική χρήση του σώματος για να αποτρέψεις κοψίματα, είσοδο της μπάλας σε καλά για τον αντίπαλο σημεία, έμφαση σε αυτό σε επιθετικές δράσεις μακριά από τη μπάλα ώστε να χαλάσουν οι χρόνοι)

-Talking (επικοινωνία)

 

Χρησιμοποιεί Switching Man to Man αν και πολλές φορές στο παρελθόν έχει προσανατολιστεί σε επιλεκτικές «αλλαγές» με γνώμονα το πρόσωπο ή τη γραμμή άμυνας και όχι πάντα total switching. Ενεργοποιεί συχνά παγίδες (σε μεγαλύτερη συχνότητα από τους περισσότερους καλούς Ευρωπαίους προπονητές) στα ¾ ή στο μισό γήπεδο (low post) και Delay presses, δίνει τεράστια έμφαση στη σωστή κατανομή των διαθέσιμων φάουλ.  Εκτιμώ ότι η προσαρμοστικότητα του Μπλατ μπορεί  μακιγιάρει την έλλειψη ενός φυσικού/αθλητικού defensive stopper αλλά και ενός ball hawk (γκαρντ που θα βάλει τόνους πίεσης στη μπάλα) στο backcourt. Περιμένουμε για παράδειγμα να δούμε τον Παπανικολάου ή τον Τουπάν σε ρόλο τελευταίου παίχτη σε μια 1-3-1 ζώνη. Multi-forward σχήματα που θα δυσκολέψουν την επικοινωνία δυνατής-αδύνατης πλευρά στην επίθεση του αντιπάλου. Υπάρχει το υλικό για τέτοιες επιλογές. Όπως όμως και μια ανορθογραφία..

Εκτιμώ ότι αργά ή γρήγορα οι ερυθρόλευκοι θα χρειαστούν έναν έξτρα ψηλό στη θέση «5». Έναν σέντερ με «μήκος» που θα δώσει defensive stops και rim protection ερχόμενος ως τρίτο «5» στο rotation για συγκεκριμένα λεπτά. Ιδανικά έναν νεαρό παίχτη που θα διαγνώσει το μέγεθος της ευκαιρίας και θα δεχθεί με ευχαρίστηση τον ρόλο αυτό. Ο Ολυμπιακός πιθανόν πρωτίστως θέλει να τεστάρει τον Αγραβάνη και το πόσο μπορεί να ανταποκριθεί αυτός ως 5^ος παίχτης της frontcourt καλύπτoντας και τις δύο θέσεις όμως ρεαλιστικά η πιθανότητα να στραφεί στην αγορά είναι υπαρκτή.

Ο Μπλατ κατέληξε στον Zach LeDay  της Gilboa για να συμπληρώσει τον Μιλουτίνοφ στη θέση του σέντερ. Ο 24χρονος Αμερικανός είναι ένας υποσχόμενος παίχτης ενώ είναι δεδομένο ότι ο κόουτς έχει πολύ καλή γνώση της ισραηλινής αγοράς. Ακόμα βρίσκεται σε διαδικασία εκμάθησης. . «Τυπική δουλειά Buzz Williams επάνω του. Παίχτης τον οποίον ως νεαρό οι περισσότεροι recruiters προσπερνούσαν και ο Williams τον ανέδειξε σε αστέρι του προγράμματος» θυμάμαι σας είχα πει, με τον παίχτη να βρίσκεται μακριά από το ταβάνι του. Το θέμα είναι κατά πόσο ο LeDay θα μπορέσει στη ρούκι-σεζόν του στην EL να ανταποκριθεί στο βάρος των απαιτήσεων.

Είναι προαπαιτούμενο κατ’αρχήν να μπορέσει να πιάσει συγκεκριμένα σωματικά standards (ήρθε σχεδόν 10 κιλά βαρύτερος) για να είναι ανταγωνιστικός. Πρόκειται για έναν δυνατό ψηλό με αξιοπρόσεκτο motor, καλό timing μπλοκ και αποτελεσματικότητα από τη γραμμή των προσωπικών (σημαντικό για παίχτη της θέσης «5»). Ο κορμός του δεν είναι τόσο δυνατός όσο του Μακλίν όμως έχει καλά χέρια και ικανότητα στο ριμπάουντ. Ακόμα είναι «άγουρος» όμως. Θα δυσκολευτεί αρχικά να τελειώσει απέναντι σε «μήκος» και elite athleticism στην Ευρωλίγκα όπου απαιτείται κάτι παραπάνω από την ικανότητα του «παραμαζώματος». Θα χρειαστεί χρόνο για να κοντρολάρει τη κίνηση του απέναντι στις άμυνες ώστε να μειώσει τα λάθη του, ειδικά με τη μπάλα στα χέρια. Το agility του στα μετόπισθεν είναι ικανοποιητικό όμως το footwork του θέλει δουλειά.  Είναι στα καλύτερα του όταν βάλει τη μπάλα στο παρκέ και επιτεθεί σε μικρό χώρο. Εδώ μπορεί να ακουμπήσει ο Ολυμπιακός (ειδικά εάν κρατήσει σε καλό επίπεδο το midrange του, όποιος αμυντικός ψηλός προσπαθήσει να κολλήσει επάνω του θα το πληρώσει)Θα τον βοηθήσει σημαντικά η συνύπαρξη του με γκαρντ που θα τον στοχεύσουν όταν βρίσκεται σε κίνηση (είναι εξαιρετικός όταν επιτίθεται σε αυτό το πλαίσιο) όπως ο Σπανούλης. Τρέχει πολύ καλά το γήπεδο και δη τον άξονα. Ακόμα όμως  είναι ακατέργαστος. Ο Lessort ήταν μια πιο safe αλλά και πιο ακριβή επιλογή. Ο LeDay σε πρώτη φάση θα χρειαστεί να βελτιώσει το επίπεδο  συγκέντρωσης και τα fundamentals του στα μετόπισθεν ώστε να δώσει τη δυνατότητα στον Μπλατ να κεφαλαιοποιήσει τα φυσικά/αθλητικά του εργαλεία. Νομίζω πως όλα ξεκινούν από την αναβάθμιση του σε πνευματικό επίπεδο. Με τη τωρινή εικόνα του ρόστερ, το performance του LeDay θα αποτελέσει σημαντικό παράγοντα στη συνολική προσπάθεια των ερυθρολεύκων, ειδικά στα μετόπισθεν. Επαναλαμβάνω, δε θα είναι τόσο εύκολο για μια παραδοσιακά πολύ δυνατή αμυντικά ομάδα όπως ο Ολυμπιακός το να πιάσει τα standards των τελευταίων χρόνων στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Ανακεφαλαιώνοντας.. Ο Ολυμπιακός αλλάζει σελίδα δημιουργώντας ένα φρέσκο σύνολο με αρκετά νέα παιδιά σε σημαντικούς ρόλους. Αυτόματα αυτό προϋποθέτει χρόνο. Δε θα είναι καθόλου εύκολο, ακόμα και εάν μιλάμε για μια παραδοσιακή δύναμη του χώρου με θαυμαστή συνέχεια, να μπει στη σεζόν και να εγκατασταθεί στις τοπ-θέσεις της Ευρωλίγκας όπως έκανε στο πρόσφατο παρελθόν βασιζόμενος στη συνοχή που είχε αναπτύξει το σύνολο γιατί αυτή πλέον θα είναι ζητούμενο, όχι δεδομένο. Δε θα είναι επίσης εύκολο, σε μια χρονιά που προσπαθεί να αλλάξει πλήρως αγωνιστικό στυλ, να πιάσει τα ίδια αμυντικά standards (ειδικά σε σύντομο χρονικό διάστημα). Θα είναι όμως πιο versatile, πιο ικανός στη «προσαρμογή». Συνολικά πιο επικίνδυνος στο δεύτερο μισό της σεζόν εφόσον  κληθεί να αντιμετωπίσει καταστάσεις υπό το πρίσμα του outsider. Πιθανόν,  στους πρώτους μήνες αυτού του ταξιδιού το performance των ερυθρολεύκων θα βιώσει αρκετά σκαμπανεβάσματα. Βουτιές από το ζενίθ στο ναδίρ και αντίστροφα. Είναι ίδιον των ομάδων που προσπαθούν να χτίσουν δεσμούς, κανόνες επικοινωνίας, ταυτότητα. Θα παίξει σημαντικό ρόλο πόσο έδαφος θα χάσουν σε αυτό το διάστημα στη μάχη για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα. Έχω την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός (που ίσως χρειαστεί μια τουλάχιστον προσθήκη σχετικά σύντομα) θα έχει περισσότερο «δηλητήριο» όταν χρειαστεί, στο δεύτερο μισό της σεζόν. Είναι σαφές όμως ότι πρέπει να περιμένουμε. Στη πρώτη χρονιά του Ντέηβιντ Μπλατ, η ομαλή μετάβαση σε μια καινούργια, πιο μοντέρνα φιλοσοφία παιχνιδιού και η ανάπτυξη νέων προσώπων, που συνιστούν επενδύσεις, σε πυλώνες του καινούργιου οικοδομήματος ίσως είναι ακόμα πιο σημαντική και από την ίδια τη νίκη.

Process over outcome..