Τα μεγαλύτερα μυστικά κρύβονται πάντα σε πλήρη θέα..

Με γνώμονα τις αδυναμίες του περυσινού αγωνιστικού οικοδομήματος, ο Παναθηναϊκός του Τσάβι Πασκουάλ μπαίνει στην off season για να βελτιώσει το μοντέλο του παιχνιδιού του. Οι απαντήσεις σε αυτή τη προσπάθεια βρίσκονται στα σωστά fits και όχι στους προικισμένους individuals της αγοράς. Φέτος οι λύσεις είναι προφανείς, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια και να τις δεις. Το Hoopfellas γράφει για τις ανάγκες του «τριφυλλιού» σε επίπεδο στελέχωσης..

 

Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη ξεκινήσει να χτίζει το ρόστερ του για την επόμενη περίοδο με στόχο την αναβάθμιση σε κομμάτια όπου η ομάδα υστέρησε χάνοντας την ευκαιρία να επιστρέψει στο F4 της Ευρωλίγκας. Ιδανικά ο Τσάβι Πασκουάλ θα προσπαθήσει να διατηρήσει το υψηλό αθλητικό επίπεδο και τα αμυντικά standards του συνόλου του, προσδοκώντας στη δόμηση ενός πιο αποτελεσματικού επιθετικού πλαισίου το οποίο θα επιτρέψει στο “τριφύλλι” να μπορεί να είναι παραγωγικό σε οποιοδήποτε περιβάλλον, απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Για τις περιπτώσεις των Τζέιμς και Σίνγκλετον η σελίδα μας σας έχει ενημερώσει (ότι έχουμε πει για την ώρα ισχύει απόλυτα) και από τη στιγμή που δεν αλλάζει κάτι δραστικά (ειδικά στη περίπτωση του Σίνγκλετον τον οποίον ο Πασκουάλ θέλει πολύ να διατηρήσει στο ρόστερ), η ομάδα είναι υποχρεωμένη να ετοιμάσει τις εναλλακτικές. Η σελίδα μας τονίσει πολλάκις τη τελευταία τριετία την ύπαρξη βαθιάς ανάγκης για τη δημιουργία μιας ομάδας με πιο “ευρωπαϊκή” ταυτότητα. Είναι μια κατάσταση η οποία εκτιμώ ότι θα βοηθήσει τον Παναθηναϊκό σε διάφορα επίπεδα. Αυτός ακριβώς ο “ευρωπαϊκός” χαρακτήρας είναι συνυφασμένος με το DNA του οργανισμού άλλωστε. Και αυτή η εξέλιξη με τους δύο Αμερικανούς σταρ της ομάδας ίσως έχει και τη θετική της πλευρά.. Τα σημερινά δεδομένα βρίσκουν το “τριφύλλι” να έχει ανανεώσει για την επόμενη περίοδο τη συνεργασία με τους Λεκαβίτσιους, Ντένμον και Βουγιούκα ενώ παράλληλα υπέγραψε τον Στεφάν Λάσμε για τη θέση “5”. Είναι δεδομένο ότι ο κόουτς Πακουάλ χρειάζεται “αποδεδειγμένη ποιότητα” αναφορικά με τις επιλογές που θα συμπληρώσουν το ήδη υπάρχον ροστερ. Δε χρειάζεται “ρίσκο”. Πολλές φορές αυτό που ζητάς βρίσκεται μπροστά σου..

 

 

Οδηγός η ικανότητα στη πάσα

 

Θα ήθελα να επαναλάβω αυτό που σημειώσαμε στη προηγούμενη ανάρτηση, το οποίο κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποτελέσει οδηγό στην αξιολόγηση της αγοράς και στη  προσπάθεια του Παναθηναϊκού για αναβάθμιση του αγωνιστικού του μοντέλου.

«Το κλειδί για την αγωνιστική αναβάθμιση του Παναθηναϊκού  σε συνάρτηση πάντα με τις φετινές επιλογές της ομάδας σε επίπεδο αγοράς, αφορά τη στελέχωση του ρόστερ με παίχτες οι οποίοι μπορούν να πασάρουν. Αφήστε με να το ξαναγράψω ..

Παίχτες που μπορούν να πασάρουν και να δημιουργήσουν. Ξεκινάμε από τεχνική πάσας, passive χαρακτήρα/αλτρουισμός/διάθεση για συνεργασία και καλύπτουμε σε όλο του το φάσμα τον όρο «δημιουργία» για τον συμπαίχτη και το σύνολο. Προφανώς αναφέρομαι σε δεξιότητα ανεξαρτήτου θέσεως. Οι πράσινοι χρειάζονται playmaking ώστε να μην παρουσιάσουν πάλι εικόνα ανάλογη με αυτή που προβλημάτισε αρκετές βραδιές τη σεζόν που μόλις τελείωσε, ειδικά όταν ο Καλάθης δε βρισκόταν στο παρκέ. Είναι η καλύτερη βάση για να παρουσιάσει μια βελτιωμένη, ποιοτικότερη version στην επίθεση την ερχόμενη σεζόν ο Τσάβι Πασκουάλ. Θέλω να πιστεύω ότι θα προσανατολιστεί σε αυτή τη κατεύθυνση..»

 

 

Η αλήθεια είναι ότι η επίθεση του Τσάβι Πασκουάλ πέρυσι δεν έπιασε τα standards που περιμέναμε όλοι από τον Καταλανό προπονητή το καλοκαίρι. Μελετώντας σε βάθος τη δουλειά του σε αυτό το κομμάτι στη Βαρκελώνη, είναι προφανές ότι η ίδια του η (διαφορετικής φύσεως) στελέχωση στην Αθήνα δεν τον βοηθούσε να χτίσει κάτι ανάλογο. Ο Περυσινός Παναθηναϊκός είχε ένα ποιοτικό, αρκετά αθλητικό ρόστερ όμως στερούταν σε σχέση με τον τοπ ανταγωνισμό σε επιθετικά fundamentals. Μια από τις βασικές παρατηρήσεις αφορά την έλλειψη παιχτών με passing skills σε πρώτη φάση και δημιουργικής ικανότητας σε δεύτερη. Είναι ένα χαρακτηριστικό πάνω στο οποίο χτίζονται οι υψηλού επιπέδου επιθέσεις στο σύγχρονο μπάσκετ και το οποίο αποβάλει τον προβλέψιμο χαρακτήρα των επιθέσεων προσωπικής φάσης. Το 1on1 παιχνίδι είναι σούπερ-απαραίτητο αλλά εντός ενός πλαισίου δομημένου στους πυλώνες του ball movement και του λεπτομερειακού spacing. Στο ΟΑΚΑ ο Πασκουάλ δεν είχε δίπλα στον βασικό του δημιουργό παίχτες με τα passing skills (αναφέρομαι στη συγκεκριμένη δεξιότητα και όχι στο ποιοτικό status συνολικά) των Ινγκλς, Έιντσον, Λόρμπεκ, Τόμιτς, Άντερσεν ή Τέρενς Μόρις . Αυτή η ικανότητα (υποδειγματικά reads, καλή τεχνική πάσας) μπορεί να εκτοξεύσει μια επίθεση (θυμηθείτε τη σπουδαία Μακάμπι των Βούισιτς, Πάρκερ, Σάρας, Μπερστάιν) ακόμα και εάν αυτή βασίζεται αρκετά στη προσωπική φάση. Εκείνη η efficient (στις περισσότερες version της) Μπαρτσελόνα της θητείας του κόουτς Πασκουάλ επιθετόταν σε τρίγωνα πλευράς (κατά τη προσφιλή συνήθεια του κόουτς) όμως η ικανότητα συγκεκριμένων παιχτών στη πάσα εκτόξευε το όλο οικοδόμημα ξεκλειδώνοντας τις άμυνες και δίνοντας του έναν πιο versatile χαρακτήρα.

Για να γίνω πιο κατανοητός.. Η επίθεση που πρεσβεύει ο κόουτς δεν είναι ακριβώς παρόμοια το επιθετικό μοντέλο της περυσινής Μπάμπεργκ ή της Ζαλγκίρις στη θητεία του Σάρας, οι οποίες εκμεταλλεύονταν κάθε εκατοστό στο μήκος και πλάτος του μισού γηπέδου. Μιλάμε για δύο ομάδες που δε διέθεταν παίχτες με ικανότητα στη προσωπική φάση (ελάχιστους) και σπουδαίο athleticism όμως βασίστηκαν στα fundamentals και την ικανότητα στη πάσα και τη κίνηση μακριά από τη μπάλα. Η Μπρόζε εάν θυμάστε ξεκινούσε τον Στρέλνιεκς στο «1» όμως είχε δίπλα του τρείς παίχτες (Κοζέρ-Μίλερ-Μέλι) με advance passing skills για τη θέση τους ενώ η Ζάλγκιρις είχε εναλλακτικές πηγές δημιουργίας και (σημειώστε το αυτό) σε κάθε σχεδόν θέση παίχτες, διαφορετικών χαρακτηριστικών, που μπορούσαν να παίξουν πρόσωπο ή πλάτη στο καλάθι, Pick & Roll ή Post up δράσεις. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Σίγουρα δεν είναι αυτοσκοπός να χτίσεις κάτι σε αυτή τη κατεύθυνση όμως πρέπει να αναφερθεί ως μοντέλο επίθεσης το οποίο μπορεί κάνει σχεδόν κάθε παίχτη να φαίνεται καλύτερος και πιο παραγωγικός. Και αυτή είναι η απάντηση στα clubs που έχουν τη δυνατότητα να επενδύσουν πολύ μεγάλη ποσότητα χρήματος στην αγορά..

Ο Παναθηναϊκός δούλεψε σε σωστή βάση στο πρώτο μισό της σεζόν παρουσιάζοντας μια efficient επίθεση (TOP-5 στην Ευρωλίγκα) και εκεί πρέπει να εστιάσει ώστε την ερχόμενη σεζόν να παρουσιάσει ένα αναβαθμισμένο πρόσωπο στην ίδια αγωνιστική φιλοσοφία. «Είναι το σύστημα» που κάνει τη διαφορά όπως έχουμε πει..

Έχει το «πακέτο» ο Κοπόνεν

Ο Φινλανδός γκαρντ έμεινε ελεύθερος από τη Μπαρτσελόνα και ψάχνει τον επόμενο σταθμό της καριέρας του. Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε την εκτίμηση της σελίδας στο παιχνίδι και τις ικανότητες του. Aποτελεί έναν γκαρντ του οποίου τα χαρακτηριστικά μεταφράζονται πολύ καλά στον τρόπο που αγωνίζονται οι ελληνικές ομάδες τα τελευταία χρόνια στο υψηλό επίπεδο. Φέτος είναι ίσως η καλύτερη ευκαιρία να τον δούμε στα μέρη μας. Ο ίδιος έχει αναρρώσει πλήρως από τον τελευταίο του τραυματισμό και φέρνει στο τραπέζι το ζητούμενο της “αποδεδειγμένης ποιότητας”.

 

Γιατί ο Κοπόνεν συνιστά μια πολύ καλή λύση..

-Γιατί αποτελεί αγορά με χαμηλό ρίσκο. Ξέρεις τι πληρώνεις.. Ο Φινλανδός είναι παίχτης με εμπειρία στο υψηλό επίπεδο σε σημαντικούς ρόλους. Διαθέτει αποδεδειγμένη ποιότητα και βρίσκεται σε μια πολύ ώριμη ηλικία (30) όπου μπορεί να αποδώσει εξαιρετικά στη σωστή κατάσταση. Είναι παίχτης με έμφυτο leadership και το παιχνίδι του μεταφράζεται σωστά στο στυλ που παίζουν οι πράσινοι τα τελευταία χρόνια. Η πρόγνωση μοιάζει αρκετά καλή. Άλλωστε το Hoopfellas τον έχει παρουσιάσει από τα χρόνια της Κίμκι ως μια ιδεατή επιλογή για τους πράσινους..

-Γιατί έχει τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται από τον γκαρντ που θα παίξει δίπλα στον Καλάθη ή θα υποκαταστήσει όταν αυτός βρίσκεται στον πάγκο. Ο Κοπόνεν είναι ένα καλό παράδειγμα σύγχρονου combo guard που μπορεί να λειτουργήσει (διατηρώντας υψηλό βαθμό αποτελεσματικότητας) με τη μπάλα στα χέρια ή μακριά από αυτή. Ταιριάζει σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς με οποιονδήποτε περιφερειακό του Παναθηναϊκού καλύπτοντας είτε το «2» είτε το «1».

Με την απόκτηση του Στεφάν Λάσμε οι πράσινοι πλέον έχουν και άλλον (εκτός του Γκιστ) PnR ψηλό και θα χρειαστούν ένα περιφερειακό (εκτός του Καλάθη) ο οποίος μπορεί να «τρέξει» τέτοιες καταστάσεις ως main ball handler. Ο Κοπόνεν είναι σαφώς καλύτερος δημιουργός από ότι δείχνουν τα νούμερα του τη τελευταία διετία στη Μπαρτσελόνα όπου είχε τελείως διαφορετικό ρόλο δίπλα σε dominant ball handlers. Με τον Νααβάρο να έχει πλέον δεύτερο ρόλο, ο Φινλανδός ήταν στη πραγματικότητα ο καλύτερος σουτέρ της καταλανικής περιφέρειας, γεγονός που οδηγούσε τους προπονητές του να τον χρησιμοποιούν ως βασικό όπλο στη τήρηση του spacing. Ο Κοπόνεν έπαιξε αυτή τη διετία πολύ λιγότερο με τη μπάλα σε σχέση με τα χρόνια της Κίμκι ή τη παρουσία του στο FIBA με την Εθνική ομάδα όπου (ανεβαίνοντας καθαρά στο «1») ήταν διαχρονικά πολύ αποτελεσματικός ως κυρίως δημιουργός ειδικά σε τέτοιες καταστάσεις. Εκτιμώ ότι η παρουσία του μπορεί να αποσυμπιέσει σημαντικά τον Shoot first-PG Λεκαβίτσιους.

-Γιατί είναι ένας από τους πιο δολοφονικούς σουτέρ στην Ευρώπη. Στη Βαρκελώνη και σε επίπεδο Ευρωλίγκας σούταρε με 46.2% από το τρίποντο τη πρώτη του σεζόν και 51.1% φέτος , διαθέτοντας ένα ποσοστό καριέρας που ακουμπά το 45% (συν το ότι σούταρε βολές με ποσοστό άνω του 90%, προσόν διόλου αμελητέο για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό).Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό βέβαια είναι ο τρόπος που δουλεύει για το σουτ του. Μπορεί να εκτελέσει μετά από pin down (κατάσταση που ενεργοποιεί συνεχώς ο κόουτς Πασκουάλ) σε πρώτο χρόνο ή να σουτάρει μετά από ντρίμπλα υπό οποιοδήποτε καθεστώς πίεσης. Απελευθερώνει γρήγορα και ο μηχανισμός του δε μεταβάλλεται σχεδόν καθόλου όταν η άμυνα τον ακολουθήσει ψηλά. Το καλύτερο του είναι η pull up εκτέλεση μπαίνοντας με αριστερή ντρίμπλα (χρησιμοποιεί δεξί διάδρομο συνήθως για να φτάσει μέχρι τέλος με drive). Έχει καλό διάβασμα στη close out επίθεση αν και μετά τον περυσινό του τραυματισμό εμφάνισε μια ροπή στη midrange εκτέλεση.

-Έχει καλό footwork στην άμυνα. Διαχρονικά συνεπής αμυντικός παίχτης, δουλεύει καλά τα κάτω άκρα σε συνδυασμό με το μέγεθος του (1.94) για περιφερειακό. Σημαντικό στοιχείο για την άμυνα του Παναθηναϊκού αυτό. Αν και ποτέ δεν ήταν ο γκαρντ που θα έβαζε τόνους πίεσης στη μπάλα, ξέρει να διατηρεί τη θέση του και ακολουθεί σωστά τα rotations. Είναι καλοπροπονημένος, αμύνεται άνω του μέσου όρου μακριά από τη μπάλα, με αδύνατο σημείο το positioning στη πίσω γραμμή άμυνας. Overall και σε σχέση με τον Τζέιμς, ο Φινλανδός θα αποτελέσει αναβάθμιση σε επίπεδο ομαδικής άμυνας.

Εν κατακλείδι,  η περίπτωση του Κοπόνεν μπορεί να αποδειχτεί ως μια έξυπνη αγορά (της τάξεως των 800.000 ετησίως ώστε να έχει νόημα) όντας ένα πολύ καλό fit για το backcourt των πρασίνων. Θεωρώ προαπαιτούμενο για να υπάρξει ο χαρακτηρισμός «καλό fit» τη παραμονή του slasher Νίκου Παππά. Με τον 28χρονο Έλληνα γκαρντ (είναι καλό να συνεχιστεί η συνεργασία τόσο για τον παίχτη όσο και για την ομάδα) στη περιφερειακή γραμμή, η προσθήκη του Κοπόνεν αποκτά ισχυρό νόημα για το αγωνιστικό προφίλ των πρασίνων. Χωρίς το παιχνίδι προσωπικής φάσης του Παππά, πιθανόν ο Παναθηναϊκός θα χρειαστεί να πάει σε διαφορετικό πλάνο αναφορικά με τους παίχτες που θα καλύψουν το «2» και το «3» δεδομένου του ότι ένας εκ των δύο πρέπει να είναι δυνατός στο 1 on 1 παιχνίδι.

 

Ο Johannes Voigtmann είναι αυτό που χρειάζεται αυτή η frontcourt..

O Ηοοpfellier που μπήκε στη καλοκαιρίνη λίστα της σελίδας μερικά χρόνια πριν όταν ακόμα αγωνιζόταν στους Skyliners, τράβηξε τη προσοχή πολλών στη διετία του στη Βιτόρια. O Johannes Voigtman είναι (όπως και ο Κοπόνεν) ελεύθερος και συγκεντρώνει πολλά χαρακτηριστικά τα οποία λείπουν από τη γραμμή ψηλών του Παναθηναϊκού με τη μορφή που έχει πάρει αυτή σήμερα.

 

Γιατί Voigtmann ..;

-Με δύο mobile “5” συγκεκριμένης σωματοδομής στο κέντρο της ρακέτας (Γκιστ, Λάσμε) ο Παναθηναϊκός χρειάζεται μέγεθος και πρέπει να ματσάρει αυτή την έλλειψη από τη θέση «4». Το μήκος του Γερμανού (2.11 με 7αρι wingspan) είναι ελίτ σε επίπεδο Ευρωλίγκας και το αυτό μεταφράζεται ακόμα καλύτερα στο περιβάλλον των πρασίνων όταν στην εξίσωση μπει και η εντυπωσιακή (για παίχτη αυτού του μεγέθους) ταχύτητα του. Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στον τρόπο που τρέχει τον κεντρικό διάδρομο (μια πιο διεισδυτική ματιά στη transition επίθεση της Μπασκόνια θα σας πείσει, σκεφτείτε τον δίπλα στον Καλάθη) αλλά στο agility που τον διακρίνει και στους πιθανούς τρόπους χρήσης του στα μετόπισθεν των πρασίνων.

Ο Voigtmann μπορεί να καλύψει και τη θέση «4» (ως starter) αλλά και το «5» ταιριάζοντας επίσης με όλους τους ψηλούς των πρασίνων, κατάσταση που κάνει τη γραμμή ψηλών να μοιάζει βαθύτερη μιας και αυξάνει τη γκάμα συνδυασμών και επιλογών χωρίς η ομάδα να χάνει σημαντικά σε όρους μεγέθους ή ταχύτητας. Είναι επίσης σημαντικό ότι ο Παναθηναϊκός στη περίπτωση που όντως ενδιαφερθεί για τον Γερμανό θα έχει την ευκαιρία να αποκτήσει έναν ακόμα PnR ψηλό ο οποίος έχει τη  δυνατότητα του roll αλλά και του pop σε αυτές τις συνεργασίες.

-Το πιο καλά κρυμμένο καλούδι του οπλοστασίου του είναι η πάσα. Στο Hoopfellas το είχαμε υπογραμμίσει στη πρώτη παρουσίαση του παίχτη. Αυτό του το προσόν σε συνδυασμό με τη ικανότητα του να βάλει τη μπάλα στο παρκέ (ή να παίξει με πλάτη χωρίς να είναι ο straight post up player) τον μετατρέπουν σε γρίφο για την αντίπαλη άμυνα σε miss match καταστάσεις.

 

 

 

 

Ο Voigtmann πασάρει σωστά μετά από double team ενώ η σπουδαία αντίληψη του παιχνιδιού που τον διακρίνει (εντυπωσιακή για παιδί που ξεκίνησε το μπάσκετ σχετικά αργά, ήταν παίχτης χάντμπολ) μπορεί να τον αναγάγει σε playmaker (σήμα κατατεθέν αυτή η touch pass) από το Low και το High post, στοιχείο που όλοι γνωρίζουμε το πόσο καλά μπορεί να αξιοποιηθεί από τον Τσάβι Πασκουάλ.

-Ο 26χρονος Γερμανός διακρίνεται επίσης για τη πλαστικότητα του. Απλά ρίξτε μια ματιά στον τρόπο που εκτελεί μέσα από close out επίθεση βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ. Επιτίθεται στο καλάθι και δε φοβάται την επαφή παρότι του λείπει το «σκληρό κέλυφος» σε φυσικό επίπεδο. Εξαιρετικός finisher. Το βασικό μειονέκτημα του για ψηλό αυτού του μεγέθους και αθλητικού πακέτου είναι η ελλιπής αίσθηση του μπλοκ. Δεν έχει το timing ψηλά το οποίο θα έδενε πολύ αρμονικά με τη ταχύτητα του αμυνόμενος απέναντι σε χαμηλότερους παίχτες μακριά από τη ρακέτα. Είναι όμως  αποτελεσματικός αμυντικός ριμπάουντερ, στοιχείο απαραίτητο στο παιχνίδι των πρασίνων όπως είδαμε πέρυσι με τον δυνατό σε αυτό το κομμάτι Σίνγκλετον.

Η ικανότητα του στη περιφερειακή εκτέλεση είναι αυτή που αλλάζει την υφή του επιθετικού του πακέτου. Σούταρε με 57.7% (σε 1.6 προσπάθειες) από τη περίμετρο ενώ συνολικά ήταν πρώτος στην EL  σε όρους Efg% και δεύτερος σε True Shooting% ελάχιστα πίσω μόνο από τον Γκουντάιτις. Το midrange είναι εξαιρετικό. Σουτέρ του 75% από τη γραμμή των προσωπικών στην οποία όμως δε ταξιδεύει συχνά (δε τον βοηθάει το δαντελένιο και όχι ιδιαίτερα τραχύ στυλ του).

-Πάνω απ’όλα η περίπτωση Voigtmann έχει κατά τη ταπεινή μου γνώμη ενδιαφέρον για τον Παναθηναϊκό  γιατί πρόκειται για ένα παιδί που βρίσκεται ακόμα μακριά από το ταβάνι του. Πρόκειται για έναν πολύ skilled ψηλό με υψηλό IQ που αρέσκεται να παίζει μπάσκετ συνεργασίας και μπορεί να δημιουργήσει για τους συμπαίχτες του μέσα από διαφορετικές καταστάσεις. Τα passing 4s όπως σας έχω πει μπορεί σύντομα να αποτελέσουν το νέο trend στο παγκόσμιο μπάσκετ και ειδικά στη περίπτωση των πρασίνων μια τέτοια δεξιότητα μπορεί να λειτουργήσει ως «λάδι» για την επιθετική τους μηχανή. Αξίζει τον κόπο..

Βεζένκοφ

Ο 23χρονος φόργουορντ συνιστά ένα αρκετά καλό fit τη προκειμένη περίοδο και για τους δύο «αιωνίους» με τη Stretch ικανότητα και το ελληνικό διαβατήριο να ιντριγκάρουν. Η απόφαση της Μπαρτσελόνα να χωρίσει τους δρόμους της με τον παίχτη μπορεί να αποβεί κάτι σαν δώρο. Μιας και μιλάμε για τον Παναθηναϊκό σήμερα..

Ο Βεζένκοφ νομίζω είναι must. Αυτό το «θα κόψει χρόνο από τον Μήτογλου» είναι σκέψη που λίγη σχέση έχει με τη πραγματικότητα. Γνωρίζετε πόσο εκτιμώ και τους δύο παίχτες (στο Hoopfellas είχαμε ιεραρχήσει πολύ υψηλά την ανάγκη απόκτησης τους όταν βρίσκονταν και οι δύο σε πολύ νεαρή ηλικία, πριν ακόμα ο 20χρονος Αλέξανδρος στεφθεί MVP της Α1). Και οι δύο μπορούν να βρουν τον χρόνο τους εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία να ανέβουν στο rotation πολύ πιο ομαλά και υπό καθεστώς ελεγχόμενης πίεσης. Ο Βεζένκοφ είναι ένας combo forward τον οποίον έχει ανάγκη σήμερα το «τριφύλλι». Το βασικό του προσόν είναι ότι  μπορεί να παίξει και να εκτελέσει σε υψηλές ταχύτητες. Έχει προπονηθεί για αυτό πολύ πριν μετακομίσει στη Βαρκελώνη. Μπορεί να αποφασίσει γρήγορα, έχει ικανότητα στην αποκωδικοποίηση της «πληροφορίας»  και αυτοματοποιημένη εκτέλεση. Η εμπειρία της Μπαρτσελόνα μπορεί μάλιστα να του φανεί ιδιαιτέρως χρήσιμη σε αυτή τη φάση της καριέρας του. Νομίζω πως ο εσωτερικός ανταγωνισμός θα κάνει καλό και στα δύο παιδιά, πρωτίστως όμως στην ομάδα. Και εδώ έχουμε ένα παιδί με ικανότητα στη πάσα. Σίγουρα θα χρειαστεί να δουλέψει αρκετά σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού όμως ο χαρακτήρας του (όπως και του Μήτογλου) του δίνει μια καλή βάση. Η μακρά σεζόν απαιτεί βάθος και η συνύπαρξη των δύο φόργουορντ, εκ των οποίων κανένας δε ξεκινάει με λεπτά-μπετόν, μπορεί να λειτουργήσει θετικά για το σύνολο παράγοντας ίσως και τον παίχτη ο οποίος θα δώσει την έξτρα ώθηση την Άνοιξη. Η πιθανή απόκτηση του Βεζένκοφ έχει τη ψήφο μου..

Μάτια ανοιχτά για τον Pat Connaughton

Οι Blazers αποφάσισαν να μη κάνουν προσφορά στον 25χρονο φόργουορντ από τη Μασαχουσέτη, πιστοποιώντας τις προθέσεις όταν τη νύχτα του νταφτ έφεραν τον Nik Stauskas στον Βόρειο Ειρηνικό. Για τον Pat Connaughton είχαμε μιλήσει πέρυσι τέτοια εποχή στο Hoopfellas..

“Ο Connaughton είναι παίχτης ο οποίος μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα στην Ευρώπη. Πρόκειται για σπουδαίο σουτέρ (εξαιρετικός από θέση) ο οποίος συνδυάζει φυσικά προσόντα (6’9» wingspan, δυνατός κορμός), athleticism (δυνατά πόδια, εξαιρετικό agility όπως αυτό μεταφράζεται στο ευρωπαϊκό μπάσκετ), υψηλό IQ και μια αρκετά ανεπτυγμένη αίσθηση για το παιχνίδι. Eίναι ο τύπος του σουτέρ που μπορεί να περάσει πάνω από την άμυνα και καρφώσει (πιάνοντας λόμπες στη πίσω γραμμή)..

..ή να βάλει τη μπάλα στο παρκέ και να πασάρει εξαιρετικά παίζοντας ένα low mistake παιχνίδι σε επίπεδο shot selection και γενικότερα αποφάσεων. Εξίσου ικανός στο μισό αλλά και στο ανοιχτό γήπεδο. Πληθωρικό ταλέντο που έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται αναφορικά με τους ρόλους του(στη 1 in – 4 out των Fighting Irish έπαιζε αρκετά στο “4”) καλύπτοντας τις τρεις ενδιάμεσες θέσεις. Αυτό το παιδί πιστεύω ότι στη σωστή κατάσταση μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα στην Ευρώπη. Ειδικά δίπλα σε playmakers όπως ο Καλάθης ή Σπανούλης (και με το κατάλληλο spacing) που θα τον βάλουν με τη μπάλα στα καλά του σημεία. Σημαντικό το ότι μπορεί να αμυνθεί με επιτυχία και στις δύο γραμμές“.

 

Για να είμαι ειλικρινής πολλές φορές έχω φανταστεί αυτόν και τον (σπουδαίο) συμπαίχτη του  Shabbaz Napier στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Οκ, όλοι θα θέλαμε έναν Darius Miller στις ομάδες μας όμως αυτό το πουλάκι πέταξε και μάλιστα κανένας, εκτός των Τρινκιέρι-Baiesi δε πήρε χαμπάρι νωρίς τη δύναμη των φτερών του.. Ο Connaughton λοιπόν είναι μια καλή, προσιτή οικονομικά επιλογή αυτή τη στιγμή που μπορεί να δημιουργήσει υπεραξία γρήγορα εντός ενός ευρωπαϊκού ρόστερ στο υψηλό επίπεδο. Η περίπτωση του βέβαια (όπως και άλλες, μιλώντας πάντα για τη θέση του SF στον Παναθηναϊκό) χρειάζεται υπομονή Ο πρώην φόργουορντ του Notre Dame έχει αρκετά στοιχεία που μεταφράζονται εξαιρετικά στο αγωνιστικό περιβάλλον των πρασίνων.

-Πρόκειται για έναν εξαιρετικό σουτέρ με άρτιο μηχανισμό εκτέλεσης. Είναι πολύ αποτελεσματικός από θέση και δουλεύει πολύ έξυπνα γύρω από τα screens για να φτάσει στο καλό του σημείο. Συνολικά η κίνηση του μακριά από τη μπάλα είναι υποδειγματική. Προικισμένος cutter, στοιχείο που δένει αρμονικά με την ικανότητα του να τελειώσει δυναμικά επάνω από τη στεφάνη. Ιδανικό fit για αυτό που ονομάζουμε flow offense.

-Διαθέτει ένα πολύ καλό φυσικό/αθλητικό πακέτο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολυεπίπεδα από τον Τσάβι Πασκουάλ σε άμυνα και επίθεση. Δυνατά πόδια (σπουδαίο επιτόπιο άλμα) και κορμός, μακριά άκρα, ικανότητα να αμυνθεί σε πολλά σημεία του γηπέδου απέναντι σε διαφορετικούς παίχτες. Στα μετόπισθεν είναι πάντα συγκεντρωμένος, παρουσιάζοντας πολύ καλό positioning και στις δύο γραμμές, επάνω ή μακριά από τη μπάλα. Είναι εξαιρετικός ριμπάουντερ. “Πολυθεσίτης”. Με αυτόν στο ρόστερ του (και την ικανότητα του να καλύψει τις τρεις ενδιάμεσες θέσεις), ένα προπονητής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ μπορεί να “παίξει” με το μέγεθος των lineups.

-Ο 3&D χαρακτήρας του παιχνιδιού του και η θέληση του να πασάρει και να συνεργαστεί τον έφεραν στη καλύτερη λίγκα του κόσμου. Αλτρουιστής, hustler, δεν έχει αναπτύξει ηγετικά ένστικτα (ή τη δύναμη της προσωπικότητας π.χ του Ρίβερς) κυρίως γιατί πάντα, συνειδητά, επέλεγε να ακολουθεί το πλάνο με θρησκευτική προσήλωση. Ικανός finisher στο transition και πίσω γραμμή της άμυνας. Δεν έχει σπουδαίο 1on1 παιχνίδι, αν και στην Ευρώπη το πλαίσιο για αυτόν θα είναι πολύ πιο ευνοϊκό (σουτάρει καλά μετά από ντρίμπλα, διαβάζει και ξέρει πότε να περάσει προς τα μέσα). Physical παίχτης με υψηλό IQ. Παίζει το άθλημα στη σωστή του βάση και αποτελεί μια πολύ θετική παρουσία στα αποδυτήρια. .

Ο Connaughton δεν είναι ο παίχτης που θα έρθει για να γίνει σταρ (δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία του άλλωστε) όμως μπορεί να εξελιχθεί σε έναν από τους πιο efficient φόργουορντ στο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο, δίνοντας τη κατάλληλη ώθηση στη transition επίθεση του Παναθηναϊκού και συμπληρώνοντας το υψηλό επίπεδο athleticism στο οποίο προσανατολίζεται ο κόουτς Πασκουάλ αναφορικά με τη στελέχωση του ρόστερ. Από την Αμερική βγαίνει ότι ο Connaughton είναι χολωμένος από την απόφαση των Μπλέιζερς μιας και ήθελε πολύ να μείνει στη Rip City. Eπαναλαμβάνω, η περίπτωση του (και γενικά η αξιολόγηση των επιλογών για τη θέση “3” των πρασίνων μέχρι τη τελική επιλογή) χρειάζεται υπομονή. Παίχτες υπάρχουν..

 

 

 

 

 

Υ.Γ:Ένα από τα παιδιά που αξίζει να παρακολουθήσουν οι ομάδες της Ευρωλίγκας είναι ο Isaac Fotu (2.03-F/C-93) τον οποίον έχουμε αναφέρει σε συζητήσεις μας παλαιότερα στη σελίδα παρομοιάζοντας τη κόμη του με αυτή του Σόουν Στόουνρουκ. Ο Νεοζηλανδός της Ούλμ είναι μια πολύ καλή περίπτωση παίχτη έχοντας τη δυνατότητα να παίξει το ίδιο αποτελεσματικά με πρόσωπο και πλάτη στο καλάθι (στοιχείο πολύ σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ). Έχει παρουσιάσει ραγδαία βελτίωση από τα κολεγιακά του χρόνια στην αποτελεσματικότητα του σε επίπεδο περιφερειακής εκτέλεσης, είναι physical, πολύ μαχητικός και έχει καταφέρει να σταθεί πολύ καλά σε κάθε περιβάλλον υψηλών συνθηκών ανταγωνισμού που τοποθετήθηκε (ACB, BBL, FIBA). Η μόνες δεύτερες σκέψεις που έχουν αφορούν τα fundamentals του στην άμυνα εδάφους (κυρίως σε ομαδικό επίπεδο) όπου δε πλησιάζει τον άλλοτε captain της MPS. Πιστεύω ότι σύντομα πρέπει να πάρει το “κάλεσμα”..

 

Υ.Γ1: Με εκείνη τη συμφωνία του Κλέμεν Πρέπελιτς με τη Ρεάλ τι γίνεται αλήθεια..; O Σλοβένος (είχαμε μιλήσει πρόσφατα) που άφησε “παγωτό” όλη την Ευρώπη με τις επιδόσεις και τον clutch χαρακτήρα του στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ πάλεψε με τους εσωτερικούς του δαίμονες φέτος στη Γαλλία και πλέον περιμένει..

 

Υ.Γ2: Η οικονομική διαφορά μεταξύ Ολυμπιακού και Παπαπέτρου δεν είναι χαώδης. Καλύπτεται.. Το δεύτερο ραντεβού μεταξύ των δύο πλευρών θα δείξει που ακριβώς θα πάει το πράγμα. Ο παίχτης θέλει να παραμείνει. Και ο Ολυμπιακός να διατηρήσει τις ισορροπίες εντός του διαθέσιμου μπάτζετ ώστε να είναι σε θέση να δημιουργήσει το ανταγωνιστικότερο δυνατό ρόστερ για τον Ντέηβιντ Μπλατ.