Until  we meet again..

 

Mε «κέλτικο» μπάσκετ και όπλο την υπεροχή του στο κομμάτι της ταχυδύναμης, ο Παναθηναϊκός έκαμψε τη μαχητικότητα του Ολυμπιακού και διατήρησε τα σκήπτρα εντός συνόρων κατακτώντας τον 37^ο τίτλο του στην ελληνική λίγκα. Μακρύ καλοκαίρι για τους δύο «αιωνίους» με τους στόχους και την επόμενη τους μάχη να βρίσκονται ήδη στον ορίζοντα..

 

 

 

Η ρουλέτα του πέμπτου τελικού έδειξε “πράσινο” με τον Παναθηναϊκό να κάνει το back to back στη θητεία του Τσάβι Πασκουάλ απέναντι σε έναν μαχητικό Ολυμπιακό ο οποίος, με τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, προσπάθησε τους τελευταίους μήνες να υπερβεί τα όρια του αλλά δε τα κατάφερε μένοντας και πάλι εκτός τίτλων. Ο πρωταθλητής της Stoiximan.gr Basket League κρίθηκε στις λεπτομέρειες με τους πράσινους, δίκαια κατά τη γνώμη μου, να κόβουν πρώτοι το νήμα. Πάμε λοιπόν να κλείσουμε τη φετινή αγωνιστική σεζόν σε επίπεδο αναλύσεων των παιχνιδιών με το σημερινό κείμενο ώστε να να μπούμε στη (πραγματικά) πολύ καυτή off season που ήδη έχει ξεκινήσει..

 

Never Back Down Mentality και από τους δύο αντιπάλους

Το παιχνίδι είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός τυπικού πέμπτου ματς τελικών της ελληνικής λίγκας με το πέπλο της έντασης που το τυλίγει διαχρονικά να πέφτει από τους ώμους των δύο αντιπάλων στο παρκέ από τη πρώτη κατοχή. Ήταν άλλωστε εμφατικά γραμμένο σε κάθε σπιθαμή του προσώπου συγκεκριμένων παιχτών το «σήμερα δε κάνω πίσω με τίποτα»..

 

 

Πάμε να δούμε μαζί τις σημειώσεις μας από τα όσα είδαμε εντός των τεσσάρων γραμμών..

-Με τον Λοτζέσκι να έχει ανεβάσει την απόδοση του (11.3 πόντοι, 7/11 τρίποντα στα τρία ενδιάμεσα ματς της σειράς) τόσο ώστε να αποτελέσει σημείο αναφοράς στην επίθεση του Παναθηναϊκού, ο Τσάβι Πασκουάλ (πολύ σωστά κατά τη γνώμη μου) τοποθέτησε και πάλι τον Θανάση Αντετοκούνμπο στη starting unit των πρασίνων  ώστε να εκμεταλλευθεί όλα όσα φέρνει το πακέτο του στο τραπέζι των εντός έδρας παιχνιδιών. Βασικός στόχος της επίθεσης των γηπεδούχων, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα με τον τρόπο που ξεκίνησαν να ξετυλίγουν το κουβάρι του επιθετικού τους playbook, ήταν να τραβήξουν το δίδυμο ψηλών των ερυθρολεύκων μακριά από το καλάθι δημιουργώντας καλύτερο πλαίσιο επίθεσης (post up ή κάθετο παιχνίδι) για τους περιφερειακούς τους. Ο Παναθηναϊκός στη πραγματικότητα διηγείται την ίδια ιστορία με διαφορετική γλώσσα κάθε φορά. 5 out-Format και  διάταξη 2-3 αποτέλεσαν την «εισαγωγή» σε αυτές τις καταστάσεις ενώ ακόμα και στην 1-3-1 οι πράσινοι στοχεύουν να ανοίξουν την απόσταση μεταξύ της δεύτερης και της τελευταίας γραμμής άμυνας του Ολυμπιακού (Σπανούλης) από τη τελική γραμμή για να χτυπήσουν στην αγαπημένη τους «πίσω πόρτα» με εκτέλεση μακριά από τα χέρια των ερυθρόλευκων ψηλών.

Ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός σέρνει στη τελικής γραμμής και στις βοήθειες που έρχονται από αυτήν τους Σπανούλη-Μάντζαρη όμως η παρουσία του Παπανικολάου επάνω στον Καλάθη λειτούργησε ανασταλτικά για τις προθέσεις του «τριφυλλιού». Στόχευσε στα εύκολα καλάθια που θα βοηθήσουν την ομάδα να βρει ρυθμό και την επίθεση να «πατήσει» γρήγορα στο παιχνίδι όμως απέτυχαν. Η αδυναμία των γηπεδούχων στο finishing κοντά στο καλάθι μάλιστα έφερε τα πρώτα σύννεφα στον ουρανό του ΟΑΚΑ. Κάτι τέτοιο δεν είναι ποτέ καλός οιωνός..

-Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος  πόνταρε στα δικά του δυνατά χαρτιά μπαίνοντας στον πέμπτο τελικό. Οι ερυθρόλευκοι «έστησαν» τους Σπανούλη-Πρίντεζη στη strong side εναλλάσσοντας εισαγωγικό play κάθε φορά επενδύοντας:

*Στο ότι σε ένα valuing possessions παιχνίδι, οι δύο αυτοί παίχτες μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Ήταν σημαντικό να συνδεθούν από την αρχή με το καλάθι τη στιγμή μάλιστα που ο βαθμός συνοχής που αφορά τη συνεργασία τους είναι τεράστιος. Ο Ολυμπιακός δύσκολα θα μπορούσε να φύγει νικητής από μια τέτοια μάχη χωρίς την ηγεσία των δύο σταρ του.

*Στο γεγονός ότι αποτελούν τους δύο πιο ικανούς παίχτες του Ολυμπιακού στο να «μαζέψουν» την άμυνα του αντιπάλου, πατώντας στο ζωγραφιστό. Οι ερυθρόλευκοι ήξεραν ότι θα χρειαστούν περιφερειακό σουτ για να βάλουν πίεση στην έδρα και η δραστηριότητα των Σπανούλη (penetration) και Πρίντεζη (Post up, Face up isolations) θα αποτελούσε τη βάση για την εκτέλεση αυτού του σχεδίου αποσυμπιέζοντας σημαντικά τη weak side της επίθεσης του Ολυμπιακού.

Είδαμε λοιπόν Flash και Diamond καταστάσεις που κατέληγαν σε κεντρικό και Side PnR αντίστοιχα ενώ στη transition επίθεση (και με τη μπάλα στα χέρια του Σπανούλη) έκαναν την εμφάνιση τους τα γνωστά Drag και Double Drag σκριν, είτε για να μπει ο Σπανούλης στον άξονα είτε για να κλειδώσει ο Πρίντεζης (ή ο εκάστοτε screener) miss matches σε πρώτο χρόνο.

-Μετά τα πρώτα είκοσι λεπτά ο Ολυμπιακός είχε φέρει το παιχνίδι εκεί που ήθελε. Η μικρή υπέρ του διαφορά μπορεί να μην αποτελούσε ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο όμως οι ισορροπίες που είχαν διαμορφωθεί στο παρκέ μετά από δύο δεκάλεπτα μάχης είχαν ισχυροποιήσει τις πιθανότητες του για τον τίτλο. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ άστοχος από το τρίποντο, νευρικός από τη γραμμή των προσωπικών και σε ένα ματς όπου τα καλάθια έμπαιναν με το σταγονόμετρο («με αίμα» είναι ίσως η έκφραση που αποδίδει καλύτερα τη πραγματικότητα του παρκέ) οι φιλοξενούμενοι έμοιαζαν να έχουν λίγο περισσότερο δηλητήριο για να βάλουν τα σουτ που.. έρχονται και μπορούν να καθορίσουν ένα κλειστό ματς.

Στο συγκεκριμένο παιχνίδι μάλιστα είδαμε σε υπερθετικό βαθμό ένα στοιχείο το οποίο είχαμε κυκλώσει ως «βασικό πλεονέκτημα» στη καλοκαιρινή αξιολόγηση του Τζαμέλ Μακλίν. Είναι ο ψηλός ο οποίος με την ικανότητα του να βάλει τη μπάλα στο παρκέ (χαμηλό κέντρο βάρους, εξαιρετικά τελειώματα επάνω σε επαφή) μπορεί να αποσυμπιέσει την επίθεση απέναντι σε καταστάσεις εξαιρετικής πίεσης από την άμυνα. Ο Μακλίν δεν έχει τη ταχύτητα του Χάινς σε μικρό χώρο όμως έχει καλό πρώτο βήμα και όταν πάρει ένα μικρό πλεονέκτημα στον δρόμο για το καλάθι (θυμηθείτε το ματς με τη ΤΣΣΚΑ) ακόμα και με φάουλ-μονόζυγο στους πήχεις των χεριών του ο αντίπαλος δε διασφαλίζει τη ρακέτα του. Το μείον για τους ερυθρόλευκους όμως ήταν η φθορά του Μιλουτίνοφ. Εκνευρισμένος από το πρόβλημα τραυματισμού του που τον επηρέαζε αγωνιστικά και με φανερή έλλειψη συγκέντρωσης ο Σέρβος σέντερ άφησε την ομάδα του χωρίς rim protection απέναντι σε έναν αντίπαλο που προσπαθούσε μανιασμένα να επιτεθεί στη καρδιά του ζωγραφιστού με τους παίχτες ολόκληρης της πεντάδας. Στο δεύτερο ημίχρονο (και μετά τη διακοπή), ήταν βέβαιο ότι το βαρύ πυροβολικό του αντιπάλου (πίεση) θα έκανε την εμφάνιση του. Και ο φετινός Ολυμπιακός φάνηκε ότι απλά δεν είχε αρκετά όπλα για να αποκρούσει την ορμή του..

Ο μόνος δρόμος..

-Ο Παναθηναϊκός κρατήθηκε μέσα στο ματς  από την υπεροχή του στο κομμάτι του ριμπάουντ. Ο Σίνγκλετον απλά πιστοποίησε γιατί αποτέλεσε το Νο1 αμυντικό ριμπάουντερ της φετινής Ευρωλίγκας (17 ριμπάουντ στον πέμπτο τελικό, τελείωσε τη σειρά με 9.0). Σας είπα στο ημίχρονο στη φόρμα σχολίων του Hoopfellas ότι αυτή τη στιγμή το μοναδικό σωσίβιο από το οποίο μπορεί να πιαστεί ο Παναθηναϊκός για να αποτρέψει τον «πνιγμό» σε επίπεδο παραγωγικότητας είναι άμυνα του και η άμεση μετατροπή αυτής σε επίθεση. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα (στη προσπάθεια των γηπεδούχων να αλλάξουν τον ρυθμό και να πάρουν το μομέντουμ στα χέρια τους) να ενεργοποιήσουν τη trapping man to man άμυνα (παγίδα με τον Σίνγκλετον από τη weak side) που είχαμε δει στο ματς με τη Ζάλγκιρις στο ΟΑΚΑ και την οποία είχαμε παρομοιάσει με το press του Shaka Smart (γνωστό και ως Havoc) στους Longhorns του Τέξας.

Η πίεση στο αμυντικό κομμάτι αφαίρεσε τη πίεση στο ..ψυχολογικό για τους γηπεδούχους. Το 4/4 man to man του πρώτου ημιχρόνου έδωσε τη θέση του σε μια πολύ πιεστική, απλωμένη, άμυνα η οποία αναδεικνύει το βασικό (αλλά υποτιμημένο κατά τη γνώμη μου, ίσως και από τους ίδιους τους πράσινους) πλεονέκτημα του οπλοστασίου αυτής της ομάδας στα μετόπισθεν. Την άμυνα σε απόσταση μίας πάσας. Ο Ρίβερς δουλεύει εξαιρετικά στην άμυνα μακριά από τη μπάλα επάνω στον βασικό δημιουργό των ερυθρολεύκων (σπάει υποδειγματικά σκριν, δουλεύει πολύ καλά στον συνδυασμό χεριών-κορμού όντας όσο πρέπει φυσικός για να βγάλει το ξεμαρκάρισμα εκτός πορείας) κλειδώνοντας τη μπάλα στα χέρια του έτερου περιφερειακού των ερυθρολεύκων (καθόλου προσωπική φάση) στο τέλος του χρόνου επίθεσης. Οι παγίδες στο low post από τους περιφερειακούς δούλεψαν εξαιρετικά (πολύ καλός ο Λοτζέσκι εδώ) και ο Παναθηναϊκός βρήκε ανοιχτό γήπεδο μέσα από την άμυνα του, αρχικά με τους ψηλούς (αμύνονταν άλλωστε στη πρώτη γραμμή άμυνας) ως finishers . Κάπου εκεί οι γηπεδούχοι ξεκινούν να παίζουν αυτό που χαρακτηρίσαμε ως «κέλτικο μπάσκετ». Είναι το παιχνίδι της φυσικής επαφής, του hustling, της έξυπνης αλλά αποφασιστικής μάχης και της ευθύνης του κάθε παίχτη να υπερασπιστεί τον ατομικό του χώρο..

Τη στιγμή που ο Πασκουάλ βρίσκει τον έξτρα παίχτη της frontcourt στο πρόσωπο του Θανάση Αντετοκούνμπο (σπουδαίο motor και άμυνα ψηλά, επιμείναμε πολύ μέσα στη σειρά για τη χρησιμοποίηση του στο «4», αδικαιολόγητα δεν έπαιξε εκεί στα πρώτα ματς, αποδείχθηκε πλήρως στη συνέχεια), αναδυόταν στην   επίθεση του Παναθηναϊκού ένας νέος ήρωας στο πρόσωπο του Νίκου Παππά. Οι γηπεδούχοι –έτρεξαν flare circle screens με τον Λοτζέσκι όταν η μπάλα ήταν στα χέρια του Έλληνα SG, το δοκίμασε και ο Ολυμπιακός με τον Ουίλτζερ μετά αλλά δε πίστεψε ποτέ αυτή τη πάσα πραγματικά χρησιμοποιώντας το fake απλά για misdirection-  χτυπούν την άμυνα με τους γκαρντ τους στη καρδιά αυτής μέχρι να βγάλουν κάθε ίχνος ζωής από μέσα της. Από ένα σημείο και μετά ο Ολυμπιακός παραδόθηκε στα μετόπισθεν αδυνατώντας να εκτελέσει απλές καταστάσεις help & recover για να βγάλει τη μπάλα από τον άξονα.

Ήταν φανερό ότι οι ερυθρόλευκοι είχαν χάσει ένα ματς που σε επίπεδο stamina και φυσικού παιχνιδιού παίχτηκε στα «κόκκινα» για την εποχή επειδή το φετινό προφίλ του ρόστερ τους (ειδικά όπως αυτό παρουσιάζεται εδώ και καιρό) δε τους βοηθούσε να ανταποκριθούν σε αυτές τις συνθήκες. Ο Τζέιμς έπαιζε push στο Side pick τον Ρόμπερτς (από τους λίγους που διακρίθηκαν) και άνευ παραγωγής miss match  η επίθεση του Ολυμπιακού δεν είχε τη παραμικρή κατεύθυνση. Flash και Elbow get για τον Στρέλνιεκς συνιστούν καταστάσεις που παράγουν άμεση εκτέλεση (σε πρώτο χρόνο) ή παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια τον Λετονό. Αλήθεια, πόσο λειτουργικό είναι ένα τέτοιο πλαίσιο για τις δεξιότητες αυτού του παίχτη ή ακόμα και για τους ομαδικούς επιθετικούς στόχους των ερυθρολεύκων σε αυτό το ματς; Αναμφίβολα καθόλου. Ο Ολυμπιακός πήρε «πόντους» στη παρτίδα από τη δυσκολία του Παναθηναϊκού να βρει ισορροπία όταν η second unit των διαφορετικών αμυντικών δεξιοτήτων (σωστά χτύπησαν οι φιλοξενούμενοι με το «4» ως main screener PnR) προσπαθούσε να ακολουθήσει το ίδιο αμυντικό πλάνο με τη starting unit (αδύνατο, λάθος εκτίμηση του κόουτς Πασκουάλ πολλές φορές στη φετινή σεζόν) αλλά στη τελική ευθεία δεν είχε τα γκαρντ και κυρίως το φυσικό/αθλητικό προφίλ σαν ομάδα για να ελέγξει τη μπάλα και στις δύο πλευρές του παρκέ σε μια σειρά που εν τέλει κρίθηκε στο μπάσκετ της ταχυδύναμης. Σαφέστατα δεν είναι πανάκεια αυτός ο όρος για τη κατεύθυνση του σύγχρονου παιχνιδιού στην Ευρώπη, είναι όμως μια σημαντική παράμετρος στην εξέλιξη του αθλήματος και δη στη χώρα μας, με τον τρόπο αγωνίστηκαν οι δύο «αιώνιοι» τη φετινή σεζόν..

Οι τελικοί

Ήταν μια τυπική σειρά τελικών της ελληνικής λίγκας όπου η ανταγωνιστικότητα και ο μανδύας της έντασης γοητεύει τους φίλους του αθλήματος σε όλη την Ευρώπη, παρότι σε όρους αγωνιστικού performance καμία ομάδα δεν έπιασε υψηλά standards. Έχουμε πει άλλωστε ότι παραδοσιακά είναι τέτοια η ικανότητα των δύο ομάδων στα μετόπισθεν ώστε η άμυνα είναι σε θέση να «πνίξει» κάθε ικμάδα επιθετικού ταλέντου. Η προπονητική παρέμβαση είναι σημαντική (όπως και αλλού για να είμαστε ειλικρινείς, σε άλλο πλαίσιο παιχνιδιού) και το valuing possessions basketball των ελληνικών ομάδων συχνά λειτουργεί ανασταλτικά σε επίπεδο θεάματος. Μη ξεχνάτε βέβαια ότι η πίεση για το αποτέλεσμα είναι τεράστια..

Η φύση της ελληνικής λίγκας είναι ιδιαίτερη. Παίζει μεγάλο ρόλο αυτό το στοιχείο αναφορικά με τη κατεύθυνση του παιχνιδιού που θα δει ο θεατής σε κάθε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Επηρεάζει τα νούμερα των παιχτών και των ομάδων, τον ρυθμό, το θέαμα και τη ποιότητα όπως ορίζεται αυτή από τον καθένα. Παράλληλα αυτή ακριβώς η φύση του παιχνιδιού οριοθετεί το πλαίσιο εντός του οποίου ομάδες και αθλητές πρέπει να εντάξουν τις δεξιότητες τους με το μέγιστο βαθμό λειτουργικότητας κοιτώντας πάντα προς τον στόχο του αποτελέσματος. Σκεφτείτε πως η ίδια η φύση έχει “εξοπλίσει” ζώντες οργανισμούς ανά τον πλανήτη ανάλογα με το περιβάλλον και τις κλιματολογικές συνθήκες. Κάπως έτσι εξοπλίζονται και οι ομάδες για να επιβιώσουν.. Η ουσία είναι πλέον όμως ότι είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε τη “μεγάλη εικόνα”. Το άθλημα εξελίσσεται. Πριν λίγα χρόνια η σελίδα μας τόνισε τη σημασία του να δημιουργήσουν έναν two-way χαρακτήρα. Σήμερα είναι φανερό ότι δε μπορείς να κερδίσεις εάν δεν είσαι εξίσου ποιοτικός και στις δύο πλευρές του παρκέ. Το φετινό παράδειγμα του Ολυμπιακού είναι χαρακτηριστικό ενώ ο Παναθηναϊκός από ένα σημείο και μετά επίσης απώλεσε το όπλο της efficient επιθετικής λειτουργίας με τις πιθανότητες του για να προχωρήσει προς την κορυφή της Ευρώπης να μειώνονται αυτόματα.

Σε αυτούς τους τελικούς οι ερυθρόλευκοι σούταραν καλύτερα, έλεγξαν το ριμπάουντ και είχαν περισσότερες τελικές πάσες  όμως έχασαν γιατί δε μπόρεσαν να ματσάρουν το φυσικό/αθλητικό πλεονέκτημα του αντιπάλου που απεικονίστηκε στο “γήπεδο” των κατοχών. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε low mistake basketball, είχε καλύτερο δείκτη AST/TO (1.272 έναντι 1.09, πραγματικά πολύ άσχημο νούμερο για τον Ολυμπιακό) και κυρίως είχε περισσότερα τρεξίματα και αποθέματα ενέργειας. Είναι προφανές ότι οι δύο ομάδες μας πρέπει να αναβαθμίσουν το παιχνίδι τους για να είναι ανταγωνιστικές με τον τρόπο που όλοι εμείς θέλουμε, την επόμενη σεζόν. Ξέρετε, το δυσκολότερο πράγμα στο σύγχρονο μπάσκετ, ειδικά με τον τρόπο που αυτό “ορμάει” στο μέλλον” είναι η μετάφραση. Από το να μεταφράσεις τα χαρακτηριστικά ενός αθλητή στο αγωνιστικό σου πλαίσιο ενώ τον αξιολογείς το καλοκαίρι μέχρι το να μεταφράσεις τους νέους κανονισμούς και τη μετατόπιση του ίδιου του παιχνιδιού σε συνάρτηση με τις δική σου θέση. Το σωστό recruiting (μιας και ήδη έχουμε μπει στην offseason) δεν απαιτεί πακτωλό χρημάτων και ηχηρές μεταγραφές αλλά σωστή σύνδεση χαρακτηριστικών και κυρίως υποδειγματική μετάφραση για έναν πολύ απλό λόγο. Το μπάσκετ είναι άθλημα χαρακτήρα. Περιμένω από τις ελληνικές ομάδες αυτό το καλοκαίρι σωστή οπτική και τοποθέτηση χρημάτων στην αγορά ώστε το τελικό μείγμα να μεταφέρει τα δικά μας, παραδοσιακά δυνατά στοιχεία ταυτότητας, στο νέο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με μια πιο σύγχρονη μορφή. Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούν..

 

 

 

 

Υ.Γ: Η Βίρτους Μπολόνια πιέζει τον Jalen Reynolds (2.08-C-1992) για την υπογραφή του όμως ο παίχτης ζήτησε διορία περιμένοντας πρόταση από ομάδα Ευρωλίγκας. Ο Reynolds είναι παιδί του Xavier και συγκεντρώνει τα τυπικά χαρακτηριστικά ψηλών παιδιών του Ντιτρόιτ. Ξεκίνησε από τη Β’ Ιταλίας, βελτιώθηκε σημαντικά στον 1,5 χρόνο του στη Ρέτζιο Εμίλια και έκλεισε τη σεζόν στη Βαρκελώνη. Είναι δυνατός finisher και η ικανότητα του να συνεργαστεί (και να τελειώσει) στη PnR επίθεση τον έκανε να ξεχωρίσει στη γείτονα χώρα. Έχει κομμάτια στο παιχνίδι του αρκετά ακατέργαστα (υστερεί σε αντίληψη και fundamentals, είναι σε διαδικασία εκμάθησης του πως να επεξεργαστεί τη “πληροφορία”) όμως το αθλητικό του πακέτο και ο aggressive χαρακτήρας του αποτελούν καλή βάση ώστε να τραβήξει βλέμματα. Λογικό να τον θέλουν στη Μπολόνια, ειδικά εάν αναλογιστούμε ότι στο τελευταίο του παιχνίδι και απέναντι στη Βίρτους “έγραψε” 34 πόντους (12/13 σουτ, 12/12 προσωπικές) και 10 ριμπάουντ ενώ δύο περίπου εβδομάδες νωρίτερα και απέναντι στη Τορίνο (σε μια εντυπωσιακή μάχη με τον Trevor Mbakwe) είχε 29 (10/14 σουτ, 9/11 προσωπικές) και 18 ριμπάουντ..

 

Υ.Γ1:  20.6 πόντοι με 70% στα δίποντα, 82.5% στις προσωπικές και 5.6 ριμπάουντ. Οι τελικοί του Brandon Davies απέναντι στη Λιέτουβος Ρίτας. Η ανανέωση του συμβολαίου του με τη Ζάλγκιρις λίγο πριν τα playoffs της Ευρωλίγκας μοιάζει ήδη ως μια εκ των πιο value/money κινήσεων μιας off season που μόλις ξεκινάει..

 

Y.Γ2: Ασχέτως με τι λένε στην Αμερική, προσωπικά μου μοιάζει αδιανόητο να πέσει ο Λούκα Ντόνσιτς πίσω από τη πρώτη δυάδα του ντραφτ. Οκ, ντραφτ είναι αυτό και έχουμε δει πολλά κατά καιρούς. Όμως τώρα απλά δε μου κάνει κάτι τέτοιο..

“Ο Ντόνσιτς είναι ένα ονειρικό prospect. Έχει μέγεθος και είναι αρκετά mobile για το μοντέρνο μπάσκετ. Μπορεί να αμυνθεί σε διάφορες θέσεις. Έχει το skillset, τη νοοτροπία νικητή και τα ηγετικά προσόντα που απαιτούνται..”

Στιβ Νας 

 

Υ.Γ3: Ο Κρις Σίνγκλετον άλλαξε μάνατζερ τον Μάη επιλέγοντας την αγκαλιά (και τις πόρτες που του ανοίγει αυτή) του Alexander Raskovic. Όλοι κατάλαβαν τότε το που αποσκοπεί αυτή η κίνηση. Όπως σας ενημέρωσα πριν μερικές ώρες, ο νέος ατζέντης του Αμερικανού έκλεισε ευγενικά τη πόρτα στον Παναθηναϊκό πριν τους τελικούς όταν οι πράσινοι προσπάθησαν να προσεγγίσουν τη πλευρά του παίχτη για να διερευνήσουν τις προθέσεις του. Αυτή τη στιγμή μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο να ανατραπεί αυτή η κατάσταση (από την ελληνική ομάδα). Κατά τη γνώμη μου (μιλώντας για τον Παναθηναϊκό και το πλάνο του για τη νέα σεζόν) δεν υπάρχει καν λόγος.. Παρεμπιπτόντως ο Σίνγκλετον ήταν εξαιρετικός στους τελικούς.

Υ.Γ4: Η επιλογή του Ολυμπιακού αναφορικά με τον προπονητή που θα κληθεί να οδηγήσει την ομάδα στην επόμενη ημέρα  θα είναι ιστορικής σημασίας. Τίποτα λιγότερο..

 

Υ.Γ5: Τα νούμερα επισκεψιμότητας της σελίδας μας στο ξεκίνημα της offseason ξεπερνούν τον αριθμό που κάποτε (μεταξύ σοβαρού και αστείου) είχα ονειρευτεί σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση “αιωνίων” στον τελικό της Ευρωλίγκας. Φωνάζω λοιπόν προχθές (που τσέκαρα τα analytics) τη κυρά-Τζίμαινα και της λέω “κοίτα”. Βάζει τα τέσσερα δάχτυλα μπροστά από το στόμα μετά από ένα μικρό επιφώνημα έκπληξης και μου λέει: “Ηηηη.. Τι λύσσα είναι αυτή..;”

Ακριβώς. Έχουμε “λύσσα”..