Το δόγμα του Limbo

 

Παγιδευμένος σε μια κατάσταση χαρμολύπης όπου την αγωνιστική αντίδραση του επισκίασε η απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου, ο Παναθηναϊκός ανέκτησε το τιμόνι της σειράς των τελικών απέναντι σε έναν άγευστο Ολυμπιακό που ψάχνει απεγνωσμένα το σημείο αναφοράς που θα του χαρίσει έμπνευση στο παιχνίδι του. Το Hoopfellas αξιολογεί τα δεδομένα λίγο πριν τη τελική σύγκρουση για το τρόπαιο του πρωταθλητή..

 

Καλησπέρα σε όλους. Ανατροπή στη σειρά των τελικών από τον Παναθηναϊκό ο οποίος με δύο νίκες πήρε το τιμόνι της σειράς στα χέρια του, έχοντας τη Πέμπτη την ευκαιρία να κατακτήσει τον τίτλο της Stoiximan.gr Basket League. Στείρος επιθετικά ο Ολυμπιακός αλλά ακόμα “ζωντανός”.  Και οι δύο ομάδες μοιάζουν “εγκλωβισμένες” σε ερωτήματα που τους θέτει το ίδιο το παιχνίδι και η τριβή με τον αντίπαλο. Πάμε να αξιολογήσουμε μαζί τα όσα είδαμε στους τελικούς την εβδομάδα που μας πέρασε..

 

Το Limbo σύμφωνα με τη ρωμαιοκαθολική θεολογία αποτελεί τον ενδιάμεσο τόπο μεταξύ Παραδείσου και Κολάσεως όπου κατοικούν οι ψυχές που δεν έχουν μεν καταδικαστεί να τιμωρηθούν αλλά στερούνται και του δικαιώματος του Παραδείσου..

 

Οι δύο πλευρές του φεγγαριού..

Τονίζοντας μετά τον πρώτο τελικό την ανάγκη για αλλαγή οπτικής και επαναπροσδιορισμού ορισμένων αγωνιστικών καταστάσεων  από πλευράς Τσάβι Πασκουάλ, δώσαμε έμφαση στο να μπορέσει ο Παναθηναϊκός, μέσα από μια τελείως διαφορετική προσέγγιση, να αυξήσει τους διαδρόμους στον άξονα της επίθεσης του. Μέσα από τη στήλη μας στη Stoiximan μιλήσαμε σχετικά πριν τα ματς της εβδομάδας που πέρασε.. Ίσως σας φανεί περίεργο αλλά στους φετινούς τελικούς και με γνώμονα την αλληλεπίδραση των δύο ομάδων στη κατάσταση που τις βρίσκει το τέλος μιας εξαντλητικής σεζόν, αυτή είναι η σημαντικότερη παράμετρος η οποία θα διαμορφώσει τη κατεύθυνση στην οποία θα πάνε τα παιχνίδια και θα κρίνει κατά ένα σημαντικό ποσοστό τον πρωταθλητή στη  Stoiximan.gr Basket League.

 

Mετά το downfall του πρώτου τελικού, ο Καταλανός προπονητής διέγνωσε ότι πρέπει να αλλάξει πλεύση αλλάζοντας τη διάταξη στην άμυνα των ερυθρολεύκων και απαλλάσσοντας τον κεντρικό διάδρομο στην επίθεση του από το αυξημένο traffic με όπλο τις δράσεις μακριά από τη μπάλα και το παιχνίδι των «πλαγίων» του με γνώμονα ότι η αξιόλογη περιφερειακή εκτέλεση (λιγότερη ντρίμπλα, έμφαση στο σκριν μακριά από τη μπάλα ως σημείο καμπής στην επίθεση, απεμπλοκή των πρασίνων από συνεχόμενες καταστάσεις finishing μέσα από ball screens απέναντι σε μια πολύ ικανή άμυνα σε αυτό το κομμάτι) θα άλλαζε τους συσχετισμούς και θα βοηθούσε τον Παναθηναϊκό να αναπνεύσει καλύτερα πατώντας στον κεντρικό διάδρομο. Δεν είναι πολλές οι ομάδες που μπορούν να αναχαιτίσουν τον φετινό Παναθηναϊκό του Νικ Καλάθη όταν το «τριφύλλι» κάνει δικό του τον κεντρικό διάδρομο (κατά προέκταση και στις δύο πλευρές του παρκέ).

Ο κόουτς Πασκουάλ πήρε δύο σπουδαίες νίκες (και σε προσωπικό επίπεδο) βελτιώνοντας το performance του αλλά και το status ως «επιδραστικός παράγοντας» του μέσα στη σειρά όμως και στους δύο τελικούς θα μπορούσαμε, παράλληλα με τα θετικά του στοιχεία, να εντοπίσουμε και διόλου ασήμαντα λάθη τα οποία θα μπορούσαν να είχαν κοστίσει το προβάδισμα στους πρωταθλητές. Πάμε να δούμε τη διπλή ανάγνωση σε αποφάσεις του οι οποίες χαρακτηρίστηκαν «επιτυχημένες» από πληθώρα σχολιαστών μέσα από τη κοινότητα μας (γιατί οι υπόλοιποι εκτός αυτής  δικαιολογούνται-sic)..

 

-H γνωστή 3-2 Match up ζώνη (μετατράπηκε σε 1-2-2 για να πιέσει τη μπάλα κερδίζοντας χρόνο) που χρησιμοποίησε στο ξεκίνημα του δεύτερου τελικού ο Παναθηναϊκός είναι πάντα καλοδεχούμενη από τη σελίδα μας. Είναι η ίδια επιλογή που στη θητεία του κόουτς Πασκουάλ έχει λειτουργήσει ευεργετικά για την ομάδα στο συντριπτικό ποσοστό ενεργοποίησης της και παρ’ολίγον φέτος να χαρίσει μια τεράστια ανατροπή στα playoffs απέναντι στη Ρεάλ, στη Μαδρίτη. Μου άρεσε που ο κόουτς ρίσκαρε, πετώντας ένα καινούργιο χαρτί στο παρκέ. Όμως κατασκευαστικά αυτή η επιλογή είχε αδύνατο σημείο και αυτός ήταν ο λόγος που ο Ολυμπιακός κατάφερε να τη διασπάσει βρίσκοντας διαδρόμους για να επιτεθεί κοντά στο καλάθι. Η συγκεκριμένη άμυνα (όπως θα θυμάστε στις αναλύσεις μας) απαιτεί στη πίσω γραμμή τη παρουσία δύο πολύ καλών αθλητών, με μήκος και εξαιρετικά πόδια οι οποία θα «πάρουν» τα σπριντ στις γωνίες (και μαζί φυσικά τα recovers)και  θα είναι ανταγωνιστικοί στη προσπάθεια τους να προστατέψουν το καλάθι και να διασφαλίσουν το ριμπάουντ. Ο Παναθηναϊκός την έχει παρουσιάσει με τους Σίνγκλετον ως rover (στο «κεφάλι») και τους Γκιστ-Αντετοκούνμπο στη τελική γραμμή με περίφημα αποτελέσματα. Όμως με τον Ρίβερς αυτή τη φορά οι συσχετισμοί άλλαξαν (έλειπε ακριβώς το αθλητικό πακέτο που απαιτεί η πίσω γραμμή). Ο Ολυμπιακός βρήκε διαδρόμους, έξτρα μπάλες και close out επίθεση αφού στις περιπτώσεις που ο Γκιστ βρισκόταν εκτός killing zone (λογικό, για να αμυνθεί στο corner-3) ερυθρόλευκοι μπορούσαν να τελειώσουν απερίσπαστοι.

Είναι σαφές ότι ο Πασκουάλ με τη συγκεκριμένη επιλογή προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ αποτελεσματικής άμυνας και επίθεσης στη starting unit του τοποθετώντας μαζί τους δύο καλύτερους σουτέρ της ομάδας του στα φτερά (ο ένας δεν έδινε αρκετό firepower τη στιγμή που το «τριφύλλι» στόχευε να αποσυμφορήσει με περιφερειακό σουτ τον άξονα) αντί του δυσλειτουργικού σε σετ καταστάσεις επίθεσης διδύμου Τζέιμς-Αντετοκούνμπο (καταλαβαίνετε πόσο κομβικό είναι το αποτελεσματικό spot shooting δίπλα στον Καλάθι). Ο Καταλανός πέτυχε την αφύπνιση των δύο wings του με τον Λοτζέσκι να είναι πολύ καλός στον δεύτερο τελικό και τον Ρίβερς στον τρίτο αντίστοιχα. Πιθανόν δε χρειάζεται να επαναλάβω πόσο σημαντικά είναι τα 2-3 πρώτα εύστοχα περιφερειακά σουτ (από Καλάθη ή wings) στο ξεκίνημα των παιχνιδιών για τον Παναθηναϊκό, τα οποία διαφοροποιούν το πλαίσιο άμυνας απέναντι στο οποίο επιτίθενται οι πράσινοι για το υπόλοιπα του αγώνα..

-Ρίσκο Νο2, πολύ έξυπνα νομίζω μετά την εικόνα του πρώτου τελικού. Ο Πασκουάλ ενεργοποιεί τον Όγκαστ ως πρώτη αλλαγή στο «5» στο ματς του Φαλήρου και του δίνει ακόμα περισσότερο χρόνο στον τρίτο τελικό. Η επιλογή αυτή «φρέσκαρε» την εικόνα της πράσινης frontcourt και αθροιστικά είχε θετική επίδραση στο σύνολο. Ο Όγκαστ έχει ένα στοιχείο που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ τον φετινό Παναθηναϊκό. Είναι εξαιρετικός ριμπάουντερ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Στους δύο τελικούς της εβδομάδας που αφήσαμε πίσω μάζεψε 8 ριμπάουντ σε 20’. Τέρμα οι ζητωκραυγές όμως.. Ο απόφοιτος του Notre Dame υστερεί απελπιστικά σε αντίληψη και στο κατά προέκταση στο κομμάτι της άμυνας εδάφους. Είναι σχεδόν απαγορευτικό να τον εξωθείς σε «αλλαγή» απέναντι σε έναν γκαρντ όπως ο Σπανούλης ο οποίος τον έβαλε στο θρανίο (el latiguo, κάθετο παιχνίδι «επάνω του» κτλ). Στο δε τρίτο ματς, η στάση του σώματος του Όγκαστ όταν κλήθηκε να «χορέψει στο φεγγαρόφως» του άξονα με τον ηγέτη των ερυθρολεύκων φώναζε «τρώω τρίποντο στη μούρη σε 3,2,1..» (φυσικά το έφαγε).

Είναι θετικό (πέραν του Όγκαστ) για τον Παναθηναϊκό ότι στον τρίτο τελικό σε πολλές περιπτώσεις ο Πασκουάλ επέλεξε trapping στο ερυθρόλευκο PnR αναμειγνύοντας τρίτο παίχτη στην αμυντική συνεργασία (κατάσταση που μετατόπιζε το δημιουργικό κέντρο ευθύνης από τα χέρια του Σπανούλη) και αφήνοντας για λίγο στην άκρη το total switching όμως έχω την αίσθηση ότι η υπερέκθεση του Όγκαστ οριακά δε γύρισε μπούμερανγκ για το «τριφύλλι». Ο Αμερικανός σέντερ (με το ελληνικό διαβατήριο) μπορεί να γίνει καλύτερος παίχτης όμως για να βρει χρόνο σε αυτό το επίπεδο πρέπει να βελτιώσει τη σκέψη του (χρησιμοποιώντας αρχικά πιο σωστά τα φάουλ) και το ποσοστό του στις προσωπικές σε αξιοπρεπή επίπεδα. Πάντα με γνώμονα αυτή την επιλογή (και το πρόβλημα του Γκιστ), δε κατάφερα να κατανοήσω (με τίποτα όμως) γιατί ο κόουτς Πασκουάλ δε χρησιμοποίησε τον Θανάση στο «4» δίπλα στον Σίνγκλετον ειδικά τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έπαιζε με τους Μακλίν-Παπαπέτρου στη frontcourt. Ο Θανάσης μπορεί να αποτελέσει τον έξτρα ψηλό που χρειάζονται οι πράσινοι στη σειρά γεμίζοντας μερικά λεπτά με τη παρουσία του στη frontcourt..

 

-Τρίτος τελικός. Ο Παναθηναϊκός ξεκινάει να ρολάρει μετά τα πρώτα λεπτά χτίζοντας μια διαφορά και ο κόουτς επιλέγει να αλλάξει «κέλυφος» πετώντας στο παρκέ τους Βουγιούκα-Τζέιμς. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θέλησε να διορθώσει με κάποιον τρόπο τη τρύπα στο αμυντικό ριμπάουντ με τα κυβικά του Έλληνα σέντερ στο «ζωγραφιστό» όμως το μομέντουμ στην απόφαση του ήταν τελείως λάθος με τους γηπεδούχους να ρίχνουν ταχύτητα και τους ερυθρόλευκους (που σε εκείνο το σημείο αδυνατούσαν να συνδεθούν με το καλάθι) να βρίσκουν απρόοπτα ίσως, σημείο αναφοράς στην επίθεση τους.  Η δε προσπάθεια απομόνωσης των δύο σε 2on2 καταστάσεις στη πλευρά της επίθεσης στη βάση της περυσινής συνεργασίας Τζέιμς-Μπουρούση δεν ξεκινάει, για ευνόητους λόγους, με τις ίδιες πιθανότητες επιτυχίας..

Το 1on1 παιχνίδι του Τζέιμς (ένας από τους πιο ικανούς παίχτες στην Ευρώπη σε αυτό το κομμάτι) έχει αποβεί καθοριστικό μέχρι τώρα στη σειρά, ειδικά από τη στιγμή που ο Αμερικανός επέλεξε να βγάλει από το συρτάρι το αποτελεσματικό midrange shot του το οποίο «χαρίζει» εκατοστά χώρου στη πράσινη επίθεση. Ο Καλάθης είναι μέχρι τώρα ο MVP αυτής της σειράς και ο Σίνγκλετον (πέρα από τη ξύλινη γλώσσα των αριθμών) ο σημαντικότερος ψηλός στο παρκέ ανάμεσα στα δύο ρόστερ των ομάδων. Πίσω από τους δύο αυτούς παίχτες (που αποτελούν και την αμυντική ραχοκοκαλιά των πρασίνων) ο Τζέιμς έχει δώσει το κατάλληλο boost στην επίθεση παρότι δεν είναι και ο πιο efficient (ειδικά σε επίπεδο απόφασης) παίχτης στο μισό γήπεδο. Η μετακίνηση του στη second unit έχει βοηθήσει τον Παναθηναϊκό και κυρίως έχει αναδείξει το πρόβλημα της έλλειψης athleticism από το φετινό ερυθρόλευκο backcourt. Παρ’όλα αυτά επιμένω ότι θα ήθελα να δω σχήματα με τον Λεκαβίτσιους σαν off guard δίπλα στον Καλάθη. Ειδικά σε στιγμές που η κάνουλα του σουτ των wings μοιάζει προσωρινά κλειστή, το ευθύβολο χέρι του Λιθουανού (τεσταρισμένο σε ολόκληρη της σεζόν φέτος) μπορεί να δώσει λύσεις (long 2s ή τρίποντο) στον Τσάβι Πασκουάλ. Δεν έχει δοκιμαστεί (λάθος κατ’εμέ) και θα μπορούσε να είναι ένα καινούργιο στοιχείο στο τέλος της σειράς για τον Παναθηναϊκό.

 

Ο Ολυμπιακός απογοήτευσε με την εικόνα του στα δύο ματς που ακολούθησαν το break του πρώτου τελικού. Ειδικά στη τρίτη αναμέτρηση η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου δεν είχε καθόλου «πνεύμα» και πίστη για τη νίκη μοιάζοντας απλά να ακολουθεί τον αντίπαλο τακτικά και κατά προέκταση αγωνιστικά. Οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν τα αθλητικά «εργαλεία» για να ματσάρουν τον Παναθηναϊκό και να ελέγξουν τη μπάλα στις δύο πλευρές του παρκέ. Δεν έχουν βρει σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό και αυτός είναι ένας λόγος που το ποσοστό τους στο τρίποντο έπεσε πάλι στα ..τάρταρα (12/42 στα δύο τελευταία ματς).

 

-Ενώ οι ερυθρόλευκοι διαθέτουν μια πολύ ικανή άμυνα σε ball screen-καταστάσεις , η επικοινωνίας τους στα μετόπισθεν δοκιμάζεται απέναντι σε επιθέσεις που βασίζονται στις δράσεις μακριά από τη μπάλα. Μερικά από τα παιδιά που βρίσκονται τώρα στο rotation δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τη λειτουργία με συνέπεια οι αμυντικοί δεσμοί να έχουν κλονιστεί. Η άμυνα του Ολυμπιακού δεν είναι συνολικά κακή (το αντίθετο) όμως ένας συνδυασμός γεγονότων τη προκειμένη στιγμή (απουσία καλύτερης δυνατής stamina, αντίπαλος με ισχυρότερο φυσικό/αθλητικό προφίλ) τους έχει απαγορέψει να πιάσουν πολύ υψηλά standards στο κομμάτι αυτό τα οποία συνιστούν προαπαιτούμενο για να μπορέσει η δυσλειτουργική επιθετικά ομάδα του κόουτς Σφαιρόπουλου να φτάσει στον τίτλο. Ομολογώ ότι θα ήθελα πολύ να δω τι θα μπορούσε να αλλάξει ο Αγραβάνης στην εικόνα της ομάδα σε αυτή τη σειρά..

 

Ο Παναθηναϊκός στους δύο τελευταίους τελικούς έχει δουλέψει αρκετά με fake screens και back/blind screens εν τη μορφή «δολωμάτων» τα οποία δοκιμάζουν τις στιγμιαίες αμυντικές συνεργασίες των ερυθρολεύκων. Ακροβατεί μεταξύ A-Set και low double stack formation για να πάει στα γνωστά του corner pin down ακριβώς για να δημιουργήσει misdirections κερδίζοντας σε χρόνο διαβάσματος της άμυνας. Δείτε εδώ πως μέσα από 1-4 Low επίθεση οι πράσινοι απομονώνουν μεθοδικά στη πλευρά το πιο βολικό για αυτούς αμυντικό δίδυμο του Ολυμπιακού..

 

-Χωρίς αποτελεσματικό post up παιχνίδι είναι πολύ δύσκολη στη παρούσα φάση για τον Ολυμπιακό να ελέγξει τον ρυθμό στη σειρά. Οι ερυθρόλευκοι προσπαθούν να βρουν σημείο αναφοράς χαμηλά στην επίθεση τους όμως παρότι οι μεταβιβάσεις τους είναι ασφαλείς και βρίσκουν εισαγωγική πάσα, η «φυσική» άμυνα του αντιπάλου σπρώχνει τον εκάστοτε ψηλό του Ολυμπιακού μακριά από τα καλά του σημεία. Αυτό έχει «γράψει» ψυχολογικά στη συμπεριφορά του Ολυμπιακού. Όταν ο Παναθηναϊκός χρησιμοποιεί μονή άμυνα με τον Λοτζέσκι στο low post απέναντι στον Παπανικολάου ή ο Παπαπέτρου δε μπορεί να σύρει μαζί του στο ζωγραφιστό τους Λεκαβίτσιους-Τζέιμς και ο Ολυμπιακός δε παίρνει τίποτα από αυτές τις καταστάσεις, καταλαβαίνετε ότι υπάρχει πρόβλημα.

-Είναι απογοητευτικό σίγουρα να βλέπεις έναν παίχτη όπως ο Στρέλνιεκς (ο οποίος μπορεί να αλλάξει την «ατμόσφαιρα» στη σειρά, ίσως το καλύτερο χαρτί που έχει ο κόουτς Σφαιρόπουλος στα χέρια του αυτή τη στιγμή για να πάρει έξτρα πόντους) να παίζει εντός μιας επίθεσης τελείως «ξένης» για τις δεξιότητες του.

Ο Ολυμπιακός έχει κρεμαστεί από τους ώμους του Σπανούλη και περιμένει μια αναλαμπή του Πρίντεζη ο οποίος όμως έχει αφήσει το διαχρονικά εκπληκτικό του footwork εδώ και κάποιους μήνες κλειδωμένο στο χρονοντούλαπο της σεζόν που φεύγει.. Οι ερυθρόλευκοι ξετυλίγουν το ίδιο κουβάρι συνεχώς σε μις επίθεση όπου της λείπουν τα fundamentals για να μπορέσει, ανεξάρτητα από το τι παίζει, να εμφανίσει έναν πιο διαδραστικό χαρακτήρα σε σχέση με τη συμπεριφορά της αντίπαλης άμυνας. Παίζει ένας εναντίον ενός χωρίς να έχει παίχτες με ικανότητα στη προσωπική φάση. Οι δύο σούπερ-ήρωες του, Σπανούλης και Πρίντεζης (side face/post up isos) δεν είναι στη καλύτερη δυνατή κατάσταση και το ίδιο το πλαίσιο επίθεσης αδυνατεί να «γεννήσει» αντικαταστάτες σε ένα σημείο της σεζόν όπου η ομάδα το χρειάζεται απεγνωσμένα. Βλέπουμε τα γνωστά Zipper cut του αρχηγού που οδηγούν σε κεντρικό pick, τη σταθερά του Flash middle PnR με τον screener πλέον να δίνει κυρίως flat σκριν (στη πλάτη του πράσινου γκαρντ) και όχι side ώστε να παίξει κάθετα ο Σπανούλης ορμώντας κατευθείαν προς το καλάθι με penetration. Είδαμε ελάχιστα Weave στο διάστημα που ο ηγέτης του Ολυμπιακού ήταν εκτός παρκέ, τα γνωστά drag screens μεταξύ των δύο σταρ της ομάδας στο transition και “Elbow get” καταστάσεις στη Horns με τους δύο ψηλούς του High post να σκρινάρονται μεταξύ τους (καταλήγοντας σε hand off για τον εκάστοτε off guard).

 

O κόουτς Σφαιρόπουλος πέταξε το χαρτί του Μπράουν στο τραπέζι  (πήρε μάλιστα ένα σημαντικό σουτ στο δεύτερο ματς το οποίο τροφοδότησε τη προσπάθεια επιστροφής των ερυθρολεύκων) όμως ο Αμερικανός γκαρντ ήταν ανεπαρκής στη τρίτη αναμέτρηση. Δεν αναφέρομαι στα limitations του στα μετόπισθεν που ούτως ή άλλως ξέρεις ότι περιλαμβάνονται στο πακέτο του αλλά στο ότι είχε άσχημα reads. Ο Μπράουν δε διάβαζε σωστά, δε κατεύθυνε τη μπάλα στον «αδύναμο κρίκο» της πράσινης άμυνας ή στη κατάσταση όπου υπήρχε η καλύτερη συνθήκη για την επίθεση του. Το άθλημα όμως «ανήκει» σε μια σπάνια τάξη νόμων οι οποίοι συχνά  (κατά τρόπο που θα εύφραινε τη καρδιά του Όσκαρ Ουάιλντ) υπάρχουν εξ ολοκλήρου προς χάριν του εαυτού τους και όχι απαραίτητα για την εξυπηρέτηση κάποιου συνολικού σκοπού. Το κλειδί είναι να τους βρεις και να τους μεταφράσεις σωστά στη πραγματικότητα σου. Αλλιώς η ευεργετική τους δράση τίθεται εν αμφιβόλω..

Τι μπορεί να αλλάξει  ο Ολυμπιακός στην επίθεση του..;

Σίγουρα όχι πολλά. Δε μπορεί  στη πραγματικότητα να αλλάξει τίποτα δραστικά αναφορικά με τη φύση της επίθεσης του, νομίζω είναι απολύτως κατανοητό αυτό. Μπορεί όμως να τη «σοκάρει» λίγο..  Κατά τη ταπεινή μου σκέψη (και με το παράδειγμα της αλλαγής οπτικής στον Παναθηναϊκό μπροστά του) ο Ολυμπιακός θα πρέπει να μετατοπίσει το κέντρο βάρους της επίθεσης του στο χαμηλό ποστ, χωρίς απαραίτητα να διαφοροποιήσει τον αριθμό (πιθανόν ακόμα και το ίδιο το μοίρασμα) των προσπαθειών του στο επιθετικό κομμάτι  από κάθε περιοχή του παρκέ. Ο στόχος του θα είναι αυτές οι εκτελέσεις να γίνουν υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες (χρόνου και πίεσης από την άμυνα, όσο αυτό είναι δυνατόν).

Ο Ολυμπιακός πρέπει ακουμπήσει τη μπάλα στο post και να εκμεταλλευτεί τα «κυβικά» του αποσυμπιέζοντας τον Σπανούλη. Δεν έχει καμία άλλη επιλογή. Μόνον έτσι θα μεγιστοποιήσει τις πιθανότητες να επισκεφτεί με μεγαλύτερη συχνότητα τη γραμμή των προσωπικών και κυρίως να βρει καλύτερες ματιές για περιφερειακή εκτέλεση. Με τον Μακλίν οφείλει να δουλέψει short rolls εμπλέκοντας τους φόργουορντ του σε base line cuts. Θα ήθελα να δω τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να αγκαλιάσει περισσότερο τις καταστάσεις επίθεσης που οδηγούν σε εκτέλεση από τον Στρέλνιεκς. Όχι αυτές (τις ελάχιστες) που ο Λετονός είναι πρώτη επιλογή αλλά δεύτερη ή τρίτη. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα πρέπει να πάει πιο βαθιά σε επίπεδο ανάπτυξης κατευθύνοντας τη μπάλα στα χέρια του Στρέλνιεκς αφού πρώτα έχει κάνει μεθοδικά skip άλλες καταστάσεις αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.

Θα ήθελα επίσης να δω το σχήμα των τριών φόργουορντ (Παπαπέτρου-Παπανικολάου και Ουίλτζερ ως Stretch-4) δίπλα στον άξονα του Σπανούλη με το «5». Το περιμένουμε από τα playoffs όμως η πολυπρόσωπη γραμμή των γκαρντ έχει απομακρύνει (κακώς κατά τη γνώμη μου) τον Γιάννη Σφαιρόπουλο από τέτοιες επιλογές . Δε παραθέτουμε σκέψεις που χαρακτηρίζονται από «απριορικές αρχές» εδώ μέσα αλλά κοιτάζουμε πως λειτουργεί το σύνολο στη πραγματικότητα του παρκέ. Ο κόουτς του Ολυμπιακού θα πρέπει να διαγνώσει ποιοι παίχτες του έχουν «αυτό» που χρειάζεται για να ξεχωρίσουν αυτή τη στιγμή σε μια «αποστολή αυτοκτονίας». Ποιοι μπορούν να ξεχωρίσουν (πέρα από τους τρεις Έλληνες της starting unit) σε μια μάχη δίχως αύριο.  Στρέλνιεκς, Παπαπέτρου, Μακλίν..

Ο Ολυμπιακός καλείται να δώσει ένα από τα δυσκολότερα παιχνίδια της σύγχρονης ιστορίας του τη Πέμπτη στο Φάληρο. Είναι τέτοιο το ψυχολογικό περιτύλιγμα αυτού του ματς.. Ο κόσμος είναι απογοητευμένος από την εικόνα μιας ομάδας η οποία «φωνάζει» εδώ και καιρό ότι χρειάζεται δομικές αλλαγές. Ο Παναθηναϊκός είναι η καλύτερη ομάδα στη σειρά. Όμως οι δύο αντίπαλοι είναι «κοντά» και αυτό αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Οι πράσινοι , μη ξεχνάμε, βρέθηκαν πίσω στη περυσινή σειρά πριν το τέταρτο εντός έδρας ματς και κατάφεραν να φτάσουν στον τίτλο αν και το υπόβαθρο της μάχης σε εκείνη τη χρονική στιγμή για αυτούς (ήταν η ομάδα με τις μεγαλύτερες φυσικές δυνάμεις, έχασαν ένα τρίτο ματς μέσα από τα χέρια τους ενώ υπερείχαν στη μεγαλύτερη διάρκεια του) ήταν διαφορετικό από αυτό που συνοδεύει τη φετινή περίπτωση του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι όμως γνωρίζουν ότι εφόσον, με κάποιο τρόπο, βγουν ζωντανοί από τη πύρινη κόλαση των σαράντα λεπτών της Πέμπτης ξαφνικά θα διαμορφωθεί μπροστά τους μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα και ένα πέμπτο ματς όπου οι πιθανότητες τους θα μοιάζουν σαφώς πιο ενδιαφέρουσες από σήμερα. Ίσως για αυτό αποτελεί σκαιή αναγκαιότητα για τον Παναθηναϊκό να παίξει μεθαύριο έναν «πέμπτο τελικό» στο τέταρτο ματς του ΣΕΦ..

 

 

 

Υ.Γ: Σακριπάντι στη Βίρτους.. Οι διακηρύξεις του Dalla Salda αναφορικά με τη επικείμενη πρόσληψη ενός προπονητή με «διεθνή προσωπικότητα και προφίλ» στόχευαν στους Τρινκιέρι και Τζόρτζεβιτς όμως τελικά πήγαν περίπατο. Μου έκανε εντύπωση  ότι δε ψάχτηκε παραπέρα.. Ο Σακριπάντι είναι ένας καλός προπονητής ιταλικής λίγκας όμως η Βίρτους στη συγκεκριμένη καμπή της ιστορίας της χρειαζόταν έναν ισχυρό τεχνικό ηγέτη, που θα επηρεάσει ολόκληρο το κλαμπ με τις ιδέες και τη φιλοσοφία του, περισσότερο από ποτέ. Περίμενα και ήθελα κάτι διαφορετικό εδώ..

 

Υ.Γ1: Ο Λάρι Μπράουν είναι “θρύλος” και παγκόσμια προσωπικότητα. Η παρουσία του και μόνο στο Τορίνο αναβαθμίζει το status μιας ιταλικής λίγκας στην οποία η επιρροή της Αμερικής απεικονίζεται “παντού”. Το τι θα κάνει στο Πεδεμόντιο και το που θα βγει αυτή η συνεργασία είναι ένα άλλο θέμα. Μερικούς μήνες πριν υπήρξε έντονη φημολογία ότι το κλαμπ θέλει να τον υπογράψει ως σύμβουλο.. Ο κόουτς Μπράουν (αρχιτέκτονας των δικών μας αγαπημένων Πίστονς) είναι η επιτομή του old school προπονητή και μισεί θανάσιμα το τρίποντο. Θα έχει ενδιαφέρον. Περισσότερα προσεχώς..

 

Υ.Γ2: Παρακολουθώντας την ανάπτυξη και τον τρόπο δουλειάς του Κέβιν Πάνγκος σε συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι κάπου στο δωμάτιο του υπάρχει το εικόνισμα με τη μορφή του συμπατριώτη του Στιβ Νας, στο οποίο προσεύχεται κάθε βράδυ. Ναι.. #Canadasfinest

 

 

 

To πνεύμα (σε επίπεδο παραγόντων) του Παύλου Γιαννακόπουλου θα ήταν σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ στη κοινωνία των σπορ και με βάση τον τρόπο που αντανακλά αυτή στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο της χώρας. Μαζί του μοιάζει να χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι του ρομαντισμού μιας άλλης εποχής, τώρα στα χρόνια αυτά του διαφορετικού κώδικα ηθικών αξιών. Χρειαζόμαστε αυτό το πνεύμα για να «γεννήσουμε» την ελπίδα. Αν και για το μπάσκετ μας πάντα έχω μια τέτοια..