Το παρελθόν του “αγίου” και το μέλλον του “αμαρτωλού”..

Η αλά Virginia Tech «Pack Line» άμυνα του Ολυμπιακού έστρεψε τον προβολέα επάνω στο  πρόβλημα ανάπτυξης που αντιμετωπίζει η επίθεση του Παναθηναϊκού στο δεύτερο μισό της σεζόν και οι ερυθρόλευκοι ξεκίνησαν τη σειρά των τελικών με σπουδαίο break στο ΟΑΚΑ. Η σειρά όμως, μόλις ξεκίνησε. Το Hoopfellas αναλύει..

Με σπουδαίο διπλό του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ ξεκίνησε η φετινή σειρά των τελικών της ελληνικής λίγκας. Συγκεντρωμένοι στο αμυντικό τους πλάνο οι ερυθρόλευκοι εγκλώβισαν τον Παναθηναϊκό ο οποίος δε κατάφερε να βρει το μονοπάτι της επιστροφής όταν το ματς στράβωσε. Καμία έκπληξη σε μια σειρά όπου είπαμε εξ αρχής  ότι όλα είναι ανοιχτά. H συνέχεια αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον.

Ας μη βιαζόμαστε να κρίνουμε λοιπόν. “Κάθε άγιος έχει παρελθόν και κάθε αμαρτωλός μέλλον” όπως σοφά είχε πει κάποτε ο Wilde..

Όπως λέμε Tony Bennett..

Η Pack Line αρχών προσωπική άμυνα που επέλεξε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στο εναρκτήριο ματς των τελικών αποτέλεσε το «άρμα μάχης» του Ολυμπιακού και τον παράγοντα που διαμόρφωσε το αγωνιστικό πλαίσιο εντός του παρκέ του ΟΑΚΑ. Η συγκεκριμένη άμυνα στην αυθεντική της μορφή (Ντικ Μπένετ) είναι  γνωστή στους αναγνώστες της σελίδας μας (έχουμε μιλήσει πολλάκις στο παρελθόν) και αποτελεί το trademark του Virginia Tech στα χρόνια του εξαιρετικού κόουτς Tony Bennett. Oι ελληνικές ομάδες, ως μετρ του σετ παιχνιδιού και γαλουχημένες σε slow pace καταστάσεις, διαχρονικά έχουν ενεργοποιήσει πολλές φορές ανάλογες άμυνες σε διαφορετικές παραλλαγές και με αποκλίσεις που αφορούν τον αντίπαλο σε κάθε περίσταση.

Θα είμαι απολύτως ειλικρινής στην εξωτερίκευση των σκέψεων μου σχετικά με την τριβή και τις αντιδράσεις των δύο αντιπάλων εντός αυτού του πλαισίου. Πιστεύω ότι αυτή η αμυντική κατεύθυνση  που επέλεξε ο κόουτς Σφαιρόπουλος και επάνω της ουσιαστικά δομήθηκε ολόκληρο (συνολικά) το πλάνο των ερυθρολεύκων σε στρατηγικό επίπεδο με στόχο να κερδηθεί το έπαθλο του ρυθμού αποτελούσε έναν από τους ελάχιστους (εάν όχι τον μοναδικό) δρόμους  που οδηγούσαν τον Ολυμπιακό στο break τη Κυριακή το βράδυ, σε αυτή τη πρώτη αναμέτρηση των τελικών. Η επιλογή αποδείχθηκε απολύτως επιτυχημένη. Κατέκτησε αυτόν τον χαρακτηρισμό πολύ πριν τη τελευταία κόρνα του παιχνιδιού όταν είχε ήδη δώσει στους φιλοξενούμενους τη δυνατότητα να επιβάλλουν το επιθυμητό πλαίσιο σε επίπεδο ρυθμού.

Στη βάση της αυτή η άμυνα υπαγορεύει στους τέσσερις αμυνόμενους, εκτός του παίχτη που αμύνεται στη μπάλα, να βρίσκονται εντός των ορίων μια νοητής ακτίνας 5 μέτρων (η περίφημη 16 ft area) από το καλάθι βάζοντας «λουκέτο» στο ζωγραφιστό και υποδεικνύοντας στον αντίπαλο να κερδίσει το ματς με διαφορετικό τρόπο. Με την επιλογή αυτή ο κόουτς Σφαιρόπουλος:

-Aπενεργοποίησε τα base line cuts (που «τρέχουν» συχνά οι πράσινοι με τα guards τους) και συνολικά οποιαδήποτε δραστηριότητα στη πλάτη της άμυνας μετατρέποντας τη τελική γραμμή σε «άγονη γραμμή» για την επίθεση του Παναθηναϊκού

-Δημιούργησε το πλέον αποπνικτικό πλαίσιο για τη PnR συνεργασία των Καλάθη-Γκιστ, βασικό άξονα της παραγωγικής διαδικασίας των πρασίνων φέτος.

-Κλείδωσε εμφατικά το «ζωγραφιστό» αναγκάζοντας τον αντίπαλο να προσπαθήσει να κερδίσει βρίσκοντας well executed offense και καλό περιφερειακό σουτ, ζητούμενα τα οποία έχουν βυθιστεί για τον Παναθηναϊκό εδώ και καιρό μαζί με την απεμπόληση της Flow Offense που χαρακτήριζε το «τριφύλλι» στο πρώτο μισό της σεζόν.

Η άμυνα αυτή του Ολυμπιακού σχεδιάστηκε με κάποιες «προσαρμογές» επάνω στα επιθετικά χαρακτηριστικά των παιχτών του αντιπάλου. Αρκετοί προπονητές φέτος προσπάθησαν να αρνηθούν τον άξονα στον Παναθηναϊκό. Αντίθετα, εμπνευσμένος από τη συγκεκριμένη αμυντική διάταξη, ο κόουτς Σφαιρόπουλος σε πολλές περιπτώσεις έσπρωξε τους γηπεδούχους σε δράσεις σε έναν κεντρικό διάδρομο με μεγάλο traffic, γεμάτο χέρια και κορμιά (Force the middle). Aκολούθησε τον «χρυσό κανόνα» του ¾ High Deny στα side posts των πρασίνων με εξαίρεση τις φορές που στη δράση αυτή πρωταγωνιστούσε το ζευγάρι Σίνγκλετον-Παπαπέτρου με τον Έλληνα φόργουορντ να κάνει εξαιρετική δουλειά στην άμυνα εδάφους αναγκάζοντας τον Αμερικανό φόργουορντ να πάρει τη μπάλα όσο το δυνατόν πιο μακριά από το καλάθι και να επιτεθεί με περισσότερες ντρίμπλες.

Θα μου επιτρέψετε να έχω αμφιβολίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα της αντίδρασης των ερυθρολεύκων εάν η συνθήκη του αγώνα απαιτούσε εναλλακτικό σχέδιο δράσης. Μια ανάλογη τακτική δε θα ήταν εύκολο να είναι αποτελεσματική απέναντι σε μια επίθεση που λειτουργούσε με τον τρόπο που το έκανε η πράσινη επίθεση στο πρώτο μισό της σεζόν (πιθανόν ο βομβαρδισμός καλών εκτελέσεων να ήταν ανελέητος) όμως ενεργοποιήθηκε αρκετά έξυπνα σε αυτό το σημείο της σεζόν και με βάση τον τρόπο που αναπτύσσονται οι γηπεδούχοι. Δε χρειάστηκε λοιπόν καν εναλλακτικό πλάνο. Η εικόνα ανάπτυξης του Παναθηναϊκού στο επιθετικό κομμάτι τα λέει όλα..

Μιλώντας για τις δύο πιο αποτελεσματικές άμυνες της φετινής Ευρωλίγκας.. Το σημείο υπεροχής της άμυνας του Ολυμπιακού απέναντι στην αντίστοιχη του Παναθηναϊκού αφορά την επικοινωνία. Οι πράσινοι υπερέχουν σαφώς στο αθλητικό κομμάτι όντας μια από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες σε αυτόν τον τομέα και με τη παρουσία του Καλάθη είναι υπέρτεροι στη πίεση της μπάλας. Όμως οι ερυθρόλευκοι χαρακτηρίζονται από καλύτερες γραμμές επικοινωνίας, παράγωγο της συνοχής που έχει αναπτυχθεί από τα χρόνια κοινής πορείας ενός βασικού κορμού αθλητών και ενός προπονητή ο οποίος είναι εξαιρετικός στο να κατασκευάσει ένα συμπαγές αμυντικό οικοδόμημα. Για να σας το κάνω ..τάλιρα, Ολυμπιακός έχει μεγαλύτερο αμυντικό IQ και αποτελεσματικότητα στην εκτέλεση αμυντικών συνεργασιών. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι ερυθρόλευκοι (με μπροστάρη τον δικό τους defensive anchor Κώστα Παπανικολάου) κάθε είδους screening δράσεις, επάνω και μακριά από τη μπάλα (τσεκάρετε τη διαφορά στον χειρισμό των triple switches) , παράγοντας πλήθος contested shots με την ικανότητα τους να κατευθύνουν τη μπάλα στην άμυνα τους, είναι εξαιρετικός. Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να μακιγιάρουν την αδυναμία τους φέτος στη πίεση της μπάλας ψηλά και στο rim protection παρουσιάζοντας elite άμυνα για μια ακόμα σεζόν.

-Ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός στο επιθετικό κομμάτι όμως ήταν σίγουρα καλύτερος του αντιπάλου και κυρίως (παρότι το execution στην ερυθρόλευκη επίθεση κινήθηκε στο γνωστό φετινό μέτριο επίπεδο) κατάφερε μέσα από τη φύση των εκτελέσεων του να παγιώσει το επιθυμητό για αυτόν τέμπο στο παιχνίδι. Σωστά (και πάντα σε συνάρτηση με την αμυντική τακτική) ο κόουτς Σφαιρόπουλος προσπάθησε και πέτυχε, να εισάγει τη μπάλα χαμηλά και να εκτελέσει από το low post σε συνέχεια, μειώνοντας τη πιθανότητα των γηπεδούχων για να βρούν καλή συνθήκη ανοιχτού γηπέδου και μεγιστοποιώντας παράλληλα τις πιθανότητες της δικής του άμυνας για ετοιμότητα στο (αμυντικό) transition. H μονή άμυνα που επέλεξαν οι γηπεδούχοι στο ζωγραφιστό νομίζω βοήθησε τον Ολυμπιακό σε αυτό το κομμάτι. Οι φιλοξενούμενοι εισήγαγαν τη μπάλα στο χαμηλό post μέσα από διάφορα εισαγωγικά plays όμως πάντα η προσήλωση στην εκτέλεση από τη συγκεκριμένη περιοχή του γηπέδου ήταν προφανής. Είδαμε τα γνωστά post cross screens μέσα από Box Format για τον Πρίντεζη, 1-3-1 με Iverson cut για Side post ups των φόργουορντ, Diamond για τον off guard (Σπανούλης, Μάντζαρης, ανάλογα με τον ποιος έπαιζε μακριά από τη μπάλα) η οποία κατέληγε πάλι σε post δράση στη πλευρά.

Σε μια βραδιά όπου ο Σπανούλης είχε 1/10 FG και 2 AST για 3 TO και ο Πρίντεζης έκανε μόνο ένα (άστοχο σουτ), ο Ολυμπιακός έμεινε όρθιος τροφοδοτούμενος από την απελπιστική εικόνα στην επίθεση του αντιπάλου και την εξαιρετική παρουσία των Παπανικολάου και Παπαπέτρου οι οποίοι μαζί με το δίδυμο Στρέλνιεκς-Μάντζαρη (7/11 τρίποντα οι τέσσερις τους) παρήγαγαν πληθώρα clutch plays τα οποία «σήκωσαν» τους φιλοξενούμενους όταν έπρεπε. Ο Λετονός (μετράει 16/20 τρίποντα στα τελευταία 5 ματς των ερυθρωλεύκων) ήταν καθοριστικός στη τέταρτη περίοδο ενώ οι τρεις Έλληνες κεφαλαιοποίησαν στο μέγιστο τα «χιλιόμετρα» εμπειρίας που έχουν γράψει σε ανάλογες καταστάσεις κουβαλώντας την ομάδα τους μέχρι το τέλος σε ασφαλές μονοπάτι. Από κοντά και ο Ρόμπερτς ο οποίος σε λιγότερο από 13’ σκόραρε 12 πόντους κάνοντας την αντίπαλη άμυνα του Ολυμπιακού να τον νιώσει. Θυμάμαι κάποτε να με ρωτάτε συνεχώς για το πρόσωπο που μπορεί να αποτελέσει τη  διάδοχη κατάσταση του Σπανούλη στον Ολυμπιακό. Σας είχα πει «η ομάδα»..

«Κατάθλιψη» & προβληματισμός. Μπορεί να επιστρέψει  όμως..

Ο Παναθηναϊκός μπήκε ως φαβορί στη σειρά όμως η εικόνα του σε επίπεδο ανάπτυξης στο επιθετικό κομμάτι μετά τα πρώτα δέκα λεπτά προκάλεσε κατάθλιψη. Τόσο κακή.. Οι πράσινοι κατάφεραν να μείνουν εντός της διεκδίκησης της νίκης γιατί ο αντίπαλος έκανε αρκετά λάθη στην επίθεση του ενώ οι ίδιοι τροφοδοτούμενοι από το αίσθημα της απόγνωσης και την έδρα τους κατάφεραν να κερδίσουν εμφατικά τη μάχη των κατοχών, με τον Κρις Σίνγκλετον όμως να είναι ο μοναδικός παίχτης που ήταν «εκεί» στον βαθμό που έπρεπε και απαιτούσε η συνθήκη ενός τελικού.

Παρατηρώντας τις λακκούβες που έχουν ανοίξει στο παρκέ του ΟΑΚΑ από το over dribbling στην επίθεση του «τριφυλλιού» και τις εικόνες των παιχτών του Πασκουάλ να παίρνουν φόρα και να βουτούν ως άλλο «κομάντο αυτοκτονίας» απέναντι σε μια πανέτοιμη άμυνα να τους υποδεχθεί, επανέρχονται στη μνήμη μου όλα εκείνα τα σχόλια που έχουμε κάνει στην εβδομαδιαία αξιολόγηση της προόδου στη πράσινη επίθεση μέχρι την απεμπόληση του εγχειρήματος δημιουργία ενός συγκεκριμένου μοντέλου επίθεσης που θα βασιζόταν στο spacing, το ball movement και τις δράσεις μακριά από τη μπάλα. Ο Παναθηναϊκός εδώ και καιρό έχει αλλάξει κατεύθυνση στο επιθετικό κομμάτι. Ο αφοσιωμένοι αναγνώστες της σελίδας το γνωρίζουν πολύ καλά. Για αυτό δεν ευθύνεται μόνο η δεσποτική παρουσία ενός σκόρερ όπως ο Τζέιμς (αναμφίβολα ο καλύτερος τέτοιος που διαθέτουν οι πράσινοι) αλλά και το πάτημα ενός αόρατου κουμπιού με το οποίο απενεργοποιήθηκαν οι sharpshooters του Πασκουάλ και μαζι τους ένα μεγάλο μέρος (το πιο efficient) του playbook του Παναθηναϊκού. Ο Τσάβι Πασκουάλ έχει προβεί σε μια ευρεία «προσαρμογή και ανακατανομή των plays που τρέχει σε επίπεδο συχνότητας η επίθεση της ομάδας του. Για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός τρέχει περισσότερο Double drag καταστάσεις αυτή τη στιγμή (ως μέρος μιας επίμονης προσπάθειας να βάλει τους κάθετους περιφερειακούς του στον άξονα δημιουργώντας ένα πλαίσιο που θα τους βοηθήσει να φτάσουν μέχρι το τέλος και το lay up)..

..παρά Weak side staggered Actions, οι οποίες χαρακτήριζαν την ομάδα όταν η αποτελεσματικότητα της επίθεσης της την κατέτασσε στο TOP-5/6 στην Ευρωλίγκα. Οι γηπεδούχοι τη Κυριακή το βράδυ προσπάθησαν να κάνουν outmuscle στον αντίπαλο (πέφτοντας τελικά σε τοίχο) και outrun (εκμεταλλευόμενοι την υπεροχή του στο αθλητικό κομμάτι) μάλλον άγαρμπα.

Το βασικό τους πρόβλημα (άμεσα συνδεδεμένο με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Ρίβερς, παίχτης-κλειδί για αυτήν την ομάδα) είναι ότι δε πιστεύουν πλέον στις δράσεις που εκτελούν μακριά από τη μπάλα. Είναι κάτι που «γράφει» στην ένταση των screens στην αποφασιστικότητα του σουτέρ στο separation και του πασέρ να εκτελέσει τη πάσα ψάχνοντας αυτή τη κατάσταση. Τα flare πλέον είναι υποτυπώδη. Και όλη αυτή η αίσθηση «πνιξίματος» διείσδυσε βαθιά στο μυαλό του κόουτς Πασκουάλ  ο οποίος ήταν οτισήποτε άλλο παρά μεθοδικός στον τρόπο που διαχειρίστηκε αυτή τη κρίση στον πρώτο τελικό. Γιατί η 1-4 High Stack εμφανίστηκε σε μια μόνο κατάσταση δεν δοκιμάστηκε ως μέσο για να ανεβάσει την άμυνα ψηλότερα; Γιατί απέναντι στη συγκεκριμένη διάταξη άμυνας η ομάδα δε παρέταξε σχήματα με τους 3 ή και 4 ικανότερους  σουτέρ της σε small unit μαζί στο παρκέ; Η αντιμετώπιση «νεκρων βραδιών» για παίχτες που φημίζονται για τη περιφερειακή τους εκτέλεση συνιστά τον κανόνα της επιμονής. Δε θα μπορούσε ο Λεκαβίτσιους να δοκιμαστεί ως off guard σε μια two-guard lineup; Τίποτα από όλα αυτά δε συνέβη γιατί ο ίδιος ο κόουτς έχω την αίσθηση ότι φορτώθηκε με άγχος και (πάλι) δεν επέλεξε να ρισκάρει. Πίστεψε στο hustling του Θανάση (ορθώς) στα μετόπισθεν και στο aggressiveness των Σίνγκλετον-Τζειμς (ο Αμερικανός γκαρντ χρησιμοποιείτε πολύ και ως screener πλέον στο επιθετικό κομμάτι) αναφορικά με τον τρόπο που οι δύο τους μπορούν να επιτεθούν σε μια άμυνα. Όμως δεν πήγε βαθύτερα. Ο Παναθηναϊκός ήταν τρομερά στατικός και προβλέψιμος. Και όταν μπαίνει σε αυτή την αγωνιστική διάσταση φέτος, έχει σημαντικός πρόβλημα δεδομένου ότι τη τρέχουσα σεζόν δεν έχει σημείο αναφοράς στο χαμηλό όπως πέρυσι με τον Μπουρούση (δημιουργία, φθορά αντιπάλου με μεγάλη συνέπεια). Το επιθετικό ριμπάουντ και ο Σίνγκλετον -δοκίμασαν αρκετά PnR του «4» με τον «5» στα πρότυπα του Μπιέλιτσα-Κριστιτς  (Serbia NT επί Ντούντα)- για να απομονώσουν τον  Ουίλτζερ με τον εκάστοτε σέντερ του Ολυμπιακού σε αμυντικές συνεργασίες- κράτησαν τους πρασίνους με ηλεκτροσοκ μέχρι το 36’ στο ματς. Μια καλή σε επίπεδο λειτουργίας επίθεση πρέπει να βρίσκει λύσεις όταν π.χ το μυαλό του Καλάθη έχει «κλειδώσει» και όχι να βυθίζεται μαζί του. Και κάτι άλλο. Spread PnR επίθεση χωρίς παίχτες που μπορούν να σουτάρουν από θέση δεν είναι εύκολο να παίξεις. Σε αυτόν τον προβληματισμό η λύση δεν έγκειται αποκλειστικά στο να παρατήσεις το συγκεκριμένο επιθετικό πλαίσιο αλλά (γιατί όχι..) να προσπαθήσεις να βρεις τους παίχτες που μπορούν να σουτάρουν για να το υποστηρίξεις..

Αμυντικά επίσης τα λάθη δεν ήταν λίγα. Οι γηπεδούχοι κάηκαν από τη φλόγα της επιθυμίας τους να αλλάξουν την ατμόσφαιρα στο παρκέ χάνοντας συχνά συγκέντρωση και θέσεις μακριά από τη μπάλα. Ο Τζέιμς σε αυτό το κομμάτι ήταν μαύρη τρύπα. Ο Ολυμπιακός σκοράρει επάνω του με κάθε πιθανό τρόπο (κόψιμο στη πλάτη του, close out, post up) τη στιγμή που ΄στον πρώτο τελικό ήταν φανερό ότι οι γηπεδούχοι είχαν πρόβλημα στο συντριπτικό ποσοστό των αμυντικών συνεργασιών στις οποίες αναμειγνυότυαν ο Αμερικανός γκαρντ (δεν ακολουθεί το πλάνο πιθανόν λόγω συγκέντρωσης και αναγκάζει τους συμπαίκτες του συνεχώς να αποκλίνουν από τη προκαθορισμένη πορεία τους για να διορθώσουν το λάθος του).

Ο Γκιστ επίσης ήταν απογοητευτικός (και στις δύο πλευρές του παρκέ) δείχνοντας ανέτοιμος να βγει στη περίμετρο και να δώσει κάποια defensive stops. Σαφέστατα τίθεται και πάλι θέμα με την επιλογή της ομάδας να προβαίνει σε ένα συνεχές over switching στα μετόπισθεν ακόμα και σε περιπτώσεις που πραγματικά ήταν ανούσιο (ο γκαρντ του Ολυμπιακού δε συνιστούσε σπουδαία απειλή για penetration ή άμεση εκτέλεση) και έβαλε τους πράσινους σε μειονεκτική θέση στο κομμάτι του αμυντικού ριμπάουντ ενώ ουσιαστικά έδινε την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να ακουμπήσει τη μπάλα εκεί που ακριβώς ήθελε, στο χαμηλό ποστ, αντί να τον ωθήσει σε κάθετο παιχνίδι προσωπικής φάσης. Ο κόουτς Πασκουάλ επίσης δεν άπλωσε την άμυνα του κατά μήκος του γηπέδου, όντας πολύ συντηρητικός στις επιλογές του στα μετόπισθεν σε ένα ματς όπου η ομάδα του ήθελε να ανοίξει τον ρυθμό αλλά ουσιαστικά ακολουθούσε το παιχνίδι του αντιπάλου.

Ο Παναθηναϊκός βίωσε μια δύσκολη βραδιά στον πρώτο τελικό όπου απώλεσε την έδρα και μαζί το ψυχολογικό πλεονέκτημα που είχε αποκτήσει απέναντι στον αντίπαλο, απόρροια της καλύτερης αγωνιστικής κατάστασης του τον τελευταίο καιρό. Έπεσε σε αυτό το “χαντάκι” (που έλεγε ο Μάικ Ντανλίβι ως προπονητής των Λέηκερς στα 90s) και δυσκολεύτηκε πολύ να βγει, δείγμα του ότι η ομάδα βρίσκεται ακόμα στον δρόμο για τη σφυρηλάτηση του απαιτούμενου χαρακτήρα ο οποίος αποτελεί βασικό ζητούμενο τα τελευταία χρόνια και δη, στη θητεία του κόουτς Πασκουάλ. Όμως η σειρά μόλις άρχισε.. Πνίγεσαι όχι εάν πέσεις στο ποτάμι, αλλά εάν παραμείνεις βυθισμένος σε αυτό.

Ο Ολυμπιακός πήρε πανάξια το πλεονέκτημα όμως δε θα μπορέσει να φτάσει στον τίτλο εάν δεν αποδώσει καλύτερο μπάσκετ από τον αντίπαλο του μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο αυτών των τελικών. Πιστέψτε με, σε μια τέτοια σειρά όπου τα δύο σύνολα βρίσκονται αρκετά κοντά σε όρους αγωνιστικής ποιότητας, είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι σε κάθε στιγμή τα πλεονεκτήματα που έχεις κερδίσει λίγο πριν (μια καλή διαφορά, ένα παιχνίδι). Ο Παναθηναϊκός μπορεί να επιστρέψει. Πιθανόν θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα ο προπονητής του (ρόλος Τζέιμς/starting unit, μοίρασμα της αμυντικής τράπουλας σε επίπεδο playbook με μια λιγότερο μονότονη κατεύθυνση στα μετόπισθεν) όμως μπορεί να απαντήσει. Αναμένονται δυνατές αναμετρήσεις. Αρκετό σασπένς, λιγότερο θέαμα. Πρόκειται άλλωστε για δύο elite άμυνες της φετινής Ευρωλίγκας (τις δύο αποτελεσματικότερες για την ακρίβεια) όπου στη τριβή μεταξύ τους, ο τόσο ισχυρός αμυντικός χαρακτήρας τους κατασπαράζει το επιθετικό ταλέντου του αντιπάλου. Νομίζω πως είναι μια σειρά η οποία μπορεί να μας προσφέρει συγκινήσεις. Και η οποία μόλις άρχισε..

Y.Γ: “We always say strength in numbers – it’s not just a saying.

It’s the reality of how we play..”